Ένα ποίημα για τα χελιδόνια των Τεμπών που πέταξαν προς τον ουρανό, πριν προλάβουν να ολοκληρώσουν την πτήση του κύκλου της ζωής τους.

Φίλες και φίλοι αγαπητοί συναθλητές της Ουτοπίας και της αντισεισμικής τεχνολογίας σας καλησπερίζω από την συνοικία των Θεών, (Πλάκα). Είθισται όταν νιώθω τους παλμούς να ανεβαίνουν και την ψυχολογία μου να πέφτει να επισκέπτομαι τα παλιά λημέρια, δηλαδή τα σοκάκια της Πλάκας προς αναζήτηση του Μικρού Πεπέ. Το ίδιο συνέβη και σήμερα, μετά την ανάγνωση του πιο κάτω ποιήματος μ' έπιασε μία μελαγχολία λες και ήταν Φθινόπωρο. Όπως καλά γνωρίζετε πριν δύο χρόνια, Φεβρουάριος του 23, στις 28 συγκεκριμένα, πάγωσε όλη η Ελλάδα, δυστυχώς για πολλές οικογένειες σταμάτησε ο χρόνος. 57 ψυχές βίωσαν τραγικές στιγμές πριν ξεψυχήσουν, δυστυχώς δεν ήταν η πρώτη φορά, είχε προηγηθεί το Μάτι, η Μάνδρα και πολλές άλλες ανάλογες τραγωδίες που δεν μας έκαναν πιο Προμηθείς. Το τι έχει συμβεί από τότε τ' ακούτε και τα διαβάζετε, εγώ θα σταθώ για λίγο στην μεγαλειώδη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που έγινε στο Σύνταγμα, και σε πολλές άλλες πόλεις. Αφορμή για να επανέλθω στάθηκε η παρατήρηση του φίλου μου του Μανδραγόρα πως οι συγκεντρώσεις υποκινούνται από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Αγαπητέ φίλε Μανδραγόρα κάνεις μεγάλο λάθος. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν υποκινούν αυτές τις συγκεντρώσεις γιατί απλά δεν έχουν τη δύναμη και τα προσόντα, δηλαδή την έξωθεν καλή μαρτυρία για να υποκινήσουν αυτές τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις. Απλά κάνουν αυτό που κάνουν διαχρονικά τα κόμματα της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, τρέχουν πίσω από τα γεγονότα, προφανώς και το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων που ήταν στις συγκεντρώσεις κάπου θα ανήκουν, όμως δεν ήταν εκεί λόγω τους κόμματος που συμπαθούν, ήταν εκεί απλά και μόνο για να εκφράσουν την αγωνία τους και την δυσαρέσκειά τους γι' αυτό που συνέβη στα Τέμπη, ήταν εκεί για να πούνε στους πολιτικούς πως χρόνια τώρα, πότε με τις παραλήψεις σας και πότε με την ανικανότητά σας, καταστρέφεται τις ζωές μας, άλλοτε με τα τρένα, άλλοτε με τις πυρκαγιές και άλλοτε με τις πλημμύρες, ήταν εκεί για να πούνε στους χαροκαμένους γονείς, είμαστε δίπλα σας, ήταν εκεί γιατί φοβούνται πως την επόμενη φορά μπορεί να είναι οι δικοί τους σειρά αν δεν αλλάξουν ριζικά κάποια πράγματα σε πρόσωπα και σε νοοτροπίες.

Φίλε Μανδραγόρα σε πληροφορώ πως δεν ήμασταν εκεί επειδή μας το είπαν οι εκπρόσωποι των κομμάτων, μιλάω βέβαια πάντα για την συντριπτική πλειονότητα, ήμασταν εκεί επειδή πονούσε η ψυχή μας, ήμασταν εκεί γιατί αυτά τα παιδιά που πέθαναν τόσο πρόωρα ήταν και δικά μας παιδιά, ήμασταν εκεί και απορούσαμε που δεν ήταν εκεί το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού. Αυτά ως αναφορά την συγκέντρωση, πάμε τώρα στο ποίημα που με ανάγκασε σήμερα να πάρω το Μετρό και να καταλήξω στα παλιά λημέρια όπως προείπα. Το ποίημα το έγραψε ο εκλεκτός φίλος Δημήτρης Παπαγιαννόπουλος από την ιστορική και πνευματική Πιάλεια. Όταν το διάβασα, βούρκωσα, έφερα στο οπτικό μου πεδίο τα πρόσωπα των παιδιών και όλα, μα όλα ήταν σα να με ρωτούσαν, γιατί Mr Pepo; Γιατί; Τι να τους πω; Το μόνο που κατάφερα ήταν να σκύψω το κεφάλι από ντροπή και να τους υποσχεθώ πως θα δίνω το παρόν ξανά και ξανά στις όποιες συγκεντρώσεις απλά και μόνο για να απαιτήσω κι εγώ μαζί με όλους τους υπόλοιπους να αποδοθεί δικαιοσύνη, και για να ληφθούν μέτρα ώστε να μην συμβεί στο μέλλον κι άλλη τραγωδία. Αγαπητέ φίλε Μανδραγόρα θα σου πρότεινα να είσαι κι εσύ εκεί την επόμενη φορά, δεν χρειάζεται να χτυπήσει την δική μας πόρτα το κακό για να απαιτήσουμε τα αυτονόητα. 

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ. Το γεγονός πως οι σκοτεινές πλευρές αυτής της τραγωδίας έρχονται σιγά σιγά στο φως το χρωστάμε στις οικογένειες των θυμάτων, και συγκεκριμένα στην κ. ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΟΥ και όχι στις αρμόδιες αρχές, αν αυτό δεν είναι απαράδεκτο τι είναι; Αν αυτό από μόνο του δεν κάνει τον κόσμο να είναι καχύποπτος σ' αυτά που λένε τα κυβερνητικά στελέχη, αφού άλλα λένε την μία μέρα και άλλα την άλλη, τι είναι; Είναι αυτό μία κανονικότητα; Ακόμα και ο πρωθυπουργός βγήκε και είπε: έκανα λάθος!! Υ.Γ. Ελπίζω κύριε Πρωθυπουργέ να μην σας έχουν δώσει κι άλλες λάθος πληροφορίες και να έχετε κάνει κι άλλα λάθη όπως π.χ. στα εθνικά μας θέματα. Διαβάστε τώρα το ποίημα, με την μικρή εισαγωγή, που έλαβα από τον Διδάσκαλο.

Φίλτατε Πεπό - Πεπέ,
επειδή αυτές τις ημέρες ζούμε στον ανατριχιαστικό ρυθμό των μαρτυρικών Τεμπών, και επειδή δεν ενθυμούμαι αν σου το έστειλα και επειδή δεν συμπεριλαμβάνεται στις συλλογές μου, ως νεότερο του 2015, και επειδή κάνω το δικό μου μνημόσυνο για τον άδικο χαμό τόσων νέων ανθρώπων, και επειδή η όποια συγκάλυψη που επιχειρείται είναι από μόνη της μια τέλεια πράξη Τραγωδίας, σου στέλνω και την δική μου διαμαρτυρία και κατάθεση ψυχής για το "έγκλημα των Τεμπών", που έγραψα τότε συγκλονισμένος, και αγανακτισμένος όπως η πλειοψηφία των Ελλήνων.

ΓΙΑ ΤΟ ΘΛΙΒΕΡΟ "ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ" ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ

(Σύγκρουση των τρένων με 57 νέους στο τάγμα των αγγέλων)


Ποιος το περίμενε άξαφνα, παιδιά μου αγαπημένα/

σαν αστραπή μες στην νυχτιά, αστέρια να γενείτε/

μ’ ελπίδες και με όνειρα κεράκια αναμμένα/

και στην αιωνιότητα ακέρια μαζί να ζείτε!/


Σας είδαμε μες τη νυχτιά, κοπάδι περιστέρια/

με ματωμένα τα φτερά, να τρέχ’τε τρομαγμένα./

Να ψάχνετε την μανούλα σας με πληγωμένα χέρια/

με πορφυρά τα μάτια σας και δάκρυα ποτισμένα./


Θρηνώ για την αγιάτρευτη, την άταχτη φυγή σας/

που ο θάνατος το σάβανο άπλωσ’ ανάμεσά σας./

Κι ο θρήνος μας, ανείπωτος στην στείρα απαντοχή μας,/

σαν λυχναράκι που έσβησε η ελπίδα και η χαρά σας./


Τα βήματά σας αντηχούν μέσα στα βήματά μας/

και στην καρδιά μας νιώθουμε το χτύπο της καρδιάς σας./

Ακούμε τις φωνούλες σας και τα χαμόγελά σας/

Μες στην ανείπωτη, βαριά και μαύρη συννεφιά μας./


Κι είν’ η καρδιά μας σκοτεινή, σα δίχως νερό πηγάδι/

για κάτι το ανεπίστρεπτο, για πάντα που εχάθη/

που κούφια κράζει, αντιλαλεί, σαν να ’ρχεται απ’ τον `Αδη./

ο γκρίζος θρήνος που ξεσπά απ’ της καρδιάς τα βάθη./


Ώ!, των λυγμών την ώρα αυτή, ραγίζουνε κι οι πέτρες./

Του πόνου το σήμαντρο χτυπά το πένθος στην Ελλάδα./

Κι ο αγέρας ξεσπά τον πόνο του με βόγγους και φοβέρες/

μέσ’ στη βαριά τη συννεφιά τη μαύρη πορφυράδα./


Εσείς πληρώσατε ακριβά, τα λάθη της γενιάς μου./

Δειλών αρχόντων διαπλοκής της εξουσίας μέλη./

Κατάρα και άγρια ευχή το αίμα σας, παιδιά μου./

- Τι κρίμα αυτός ο θάνατος! Το αίμα τ' ακούτε; κλαίει./

Δάσκαλος

Δ. Παπαγιαννόπουλος.