Αφιερωμένα στον απόντα εκλεκτό μας φίλο Μάκο. Ο αγαπημένος μας φίλος μας αποχαιρέτησε τον Μάιο του 2023, δυστυχώς παρ' ό,τι γιατρός ο ίδιος, νευροχειρουργός, έπαθε ανακοπή. Θα το θυμόμαστε, για όσο ζούμε θα τον ''κουβαλάμε'' στη μνήμη μας. Ήταν ένα υπέροχος άνθρωπος, ένας καταξιωμένος γιατρός, ένας καταπληκτικός σύζυγός, ένας υποδειγματικός γονιός και ένας μοναδικός φίλος. Στην φωτογραφία ο Πέπος, η Μίε, η Λόλα και ο Μάκο ΄στον κήπο μας στην Κάντζα όταν τους είχαμε φιλοξενήσει το 2011 μετά το τσουνάμι που έγινε στην Ιαπωνία.
Ο Λούντβιχ Βιτγκενστάιν όταν έκανε την περιοδεία του στα μυαλά των Ελλήνων συναντήθήκε με τον Mr Πέπο ο οποίος βρήκε την ευκαιρία να τον ρωτήσει αν όντως, το απόφθεγμα που διάβασε σε κάποιο άρθρο του Ηλία Γιαννακόπουλου, ήταν δικό του, ακολουθεί το απόφθεγμα: Η Φιλοσοφία είναι ένας αγώνας για να λυθούν τα μάγια που είχε κάνει η γλώσσα στη σκέψη μας''. Ο Λούντβιχ συμφώνησε, πως πράγματι, ήταν δικό του και τον τιμά που ο φίλος της σοφίας Ηλίας Γιαννακόπουλος φιλοξενεί στα άρθρα του δικά του αποφθέγματα. Πάμε τώρα στα Χα'ι'κού του Fuji Tomo Kazu.
Στον
απάνεμο όρμο της Ιοκάστης/
Αγκυροβόλησε
ο Οιδίπους/
Χωρίς να γνωρίζει πως από
εκεί ξεκίνησε.
Κρυφό μου σώμα/
Τα
μυστικά σου/
Μόνο εγώ τα γνωρίζω.
Όταν
χορεύει/
Ανοιγοκλείνει τα μάτια
της/
Σε πλήρη έκσταση.
Μέσα σε
όνειρο/
Σ' άκουγα να μου λες/
Σ'
αγαπώ, σ' αγαπώ ακόμα.
Δύο μάτια
σαν σπαθιά/
Του κλέψανε την καρδιά
Κι
όμως αθωώθηκαν.
Τρεις φίλοι την
διεκδικούσαν/
Δεν τη ζήτησε
κανείς/
Απέμεινε μόνη.
Να πέθαινα
είπε/
Ένα λιόγερμα/
Στην αυλή των
θαυμάτων.
Άκουγα
χοές/
Χωρίς να βλέπω πρόσωπα/
Απάντησε
ο Τειρεσίας.
Φύλλα ξερά/
Κορίτσια
χλωμά/
Όλα απότιστα!! Τι κρίμα..
Από
το πίσω μέρος του φεγγαριού/
Κάποιοι
βγαίνουν το βράδυ/
Και μας κοιτάζουν
παράξενα.
Τι κι αν φωνάζει/
Κανείς
δεν ακούει/
Όλοι μιλάνε, μιλάνε
συνέχεια.
Κάποτε Αρμένιζε στα
πέλαγα/
Τώρα πια κλεισμένος σ' ένα
βιβλιοπωλείο/
Ταξιδεύει νοερά,
περιμένει χρησμό.
Νεκρός ο
φίλος/
Νεκρός ο δάσκαλος/
Θα τους
διαφυλάξει πια η μνήμη ως κάτι πολύτιμο.
Άκουγε
νότες/
Δεν έβλεπε χρώματα/
Άκουγε
κύματα/
Δεν έβλεπε θάλασσα/
Κι όμως
επέζησε.
Γελάει ο ποντικός/
Κάτι
του ψιθύρισε/
Στο αυτί του ο
γατούλης.
Χρόνια τώρα/
Μ' ένα
σκοινί αόρατο/
Κάποιοι δένουν τις
ελπίδες μας.
Άνθη κοπελιάς/
Πέφτουν
στον ύπνο μου/
Εκείνη την ώρα με ξυπνά
η συμβία μου, σύμπτωση;
Όλοι οι
καλοί χωράνε/
Έτσι έλεγαν οι γονείς
στα παιδιά τους/
Αργότερα οι ίδιοι,
δεν χωρούσαν στα σπίτια των παιδιών
τους!!
Αγαπητέ και διαχρονικέ φίλε
Fuji Tomo Kazu σ' ευχαριστούμε.
Επικούρειος
Πέπο.
======================================
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ
ΣΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΦΙΛΟΥΣ
Μόνο με την Αγάπη σας/
μπορώ να λέω τραγούδια/
από άλλους, άγνωστους/
τόπους.
Να γίνομαι ένας γρύλος άγρυπνος/
και να κεντώ τ’ όνομα σας/
με στίχους αέρινους/
Να μιλώ μόνο για σάς.
Να σας καλημερίζω μ’ έναν/
χτύπο της καρδιάς/
κρυμμένον στο στήθος μου/
και να μου αποκρίνεστε μ’/
ένα ξεχασμένο μου ποίημα/
με
λίγα λουλούδια, με ένα βλέμμα.
Φίλοι
μου/
Μόνο για την Αγάπη σας/
μπορώ
και υπάρχω/
Μόνο με την αγάπη σας/
Μπορώ
να περνάω την κάθε μου μέρα/
απαγγέλλοντας
τους/
όμορφους στίχους απ'την καρδιά
βγαλμένους.
Να σας λέω τέλος
καληνύχτα/
και να με παίρνετε μαζί/
σας,
στα όνειρα σας/
Για να με
σεργιανίσετε/
μεθυσμένον από αγάπη
στα μαγεμένα σας όνειρα.
Μόνο με και για την Αγάπη σας/
μπορώ να γίνομαι όλο και πιο ανθρώπινος/
Να φαίνομαι όλο και/
λιγότερο λυπημένος/
Μόνο με την αγάπη σας.
Επίκουρος ο Γοργογυραίος.
=========================================================
ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ ΠΟΥ ΠΕΤΑΞΑΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΠΡΙΝ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΓΗ.
Φίλες
και φίλοι αγαπητοί συναθλητές της
Ουτοπίας και της αντισεισμικής τεχνολογίας
σας καλησπερίζω από την συνοικία των
Θεών, (Πλάκα). Είθισται όταν νιώθω τους
παλμούς να ανεβαίνουν και την ψυχολογία
μου να πέφτει να επισκέπτομαι τα παλιά
λημέρια, δηλαδή τα σοκάκια της Πλάκας
προς αναζήτηση του Μικρού Πεπέ. Το ίδιο
συνέβη και σήμερα, μετά την ανάγνωση
του πιο κάτω ποιήματος μ' έπιασε μία
μελαγχολία λες και ήταν Φθινόπωρο. Όπως
καλά γνωρίζετε πριν δύο χρόνια, Φεβρουάριος
του 23, στις 28 συγκεκριμένα, πάγωσε όλη
η Ελλάδα, δυστυχώς για πολλές οικογένειες
σταμάτησε ο χρόνος. 57 ψυχές βίωσαν
τραγικές στιγμές πριν ξεψυχήσουν,
δυστυχώς δεν ήταν η πρώτη φορά, είχε
προηγηθεί το Μάτι, η Μάνδρα και πολλές
άλλες ανάλογες τραγωδίες που δεν μας
έκαναν πιο Προμηθείς. Το τι έχει συμβεί
από τότε τ' ακούτε και τα διαβάζετε, εγώ
θα σταθώ για λίγο στην μεγαλειώδη
συγκέντρωση διαμαρτυρίας που έγινε στο
Σύνταγμα, και σε πολλές άλλες πόλεις.
Αφορμή για να επανέλθω στάθηκε η
παρατήρηση του φίλου μου του Μανδραγόρα
πως οι συγκεντρώσεις υποκινούνται από
τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Αγαπητέ
φίλε Μανδραγόρα κάνεις μεγάλο λάθος.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν
υποκινούν αυτές τις συγκεντρώσεις γιατί
απλά δεν έχουν τη δύναμη και τα προσόντα,
δηλαδή την έξωθεν καλή μαρτυρία για να
υποκινήσουν αυτές τις μεγαλειώδεις
συγκεντρώσεις. Απλά κάνουν αυτό που
κάνουν διαχρονικά τα κόμματα της
αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, τρέχουν
πίσω από τα γεγονότα, προφανώς και το
μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων που
ήταν στις συγκεντρώσεις κάπου θα ανήκουν,
όμως δεν ήταν εκεί λόγω τους κόμματος
που συμπαθούν, ήταν εκεί απλά και μόνο
για να εκφράσουν την αγωνία τους και
την δυσαρέσκειά τους γι' αυτό που συνέβη
στα Τέμπη, ήταν εκεί για να πούνε στους
πολιτικούς πως χρόνια τώρα, πότε με τις
παραλήψεις σας και πότε με την ανικανότητά
σας, καταστρέφεται τις ζωές μας, άλλοτε
με τα τρένα, άλλοτε με τις πυρκαγιές και
άλλοτε με τις πλημμύρες, ήταν εκεί για
να πούνε στους χαροκαμένους γονείς,
είμαστε δίπλα σας, ήταν εκεί γιατί
φοβούνται πως την επόμενη φορά μπορεί
να είναι οι δικοί τους σειρά αν δεν
αλλάξουν ριζικά κάποια πράγματα σε
πρόσωπα και σε νοοτροπίες.
Φίλε
Μανδραγόρα σε πληροφορώ πως δεν ήμασταν
εκεί επειδή μας το είπαν οι εκπρόσωποι
των κομμάτων, μιλάω βέβαια πάντα για
την συντριπτική πλειονότητα, ήμασταν
εκεί επειδή πονούσε η ψυχή μας, ήμασταν
εκεί γιατί αυτά τα παιδιά που πέθαναν
τόσο πρόωρα ήταν και δικά μας παιδιά, ήμασταν
εκεί και απορούσαμε που δεν ήταν εκεί
το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού. Αυτά
ως αναφορά την συγκέντρωση, πάμε τώρα
στο ποίημα που με ανάγκασε σήμερα να
πάρω το Μετρό και να καταλήξω στα παλιά
λημέρια όπως προείπα. Το ποίημα το
έγραψε ο εκλεκτός φίλος Δημήτρης
Παπαγιαννόπουλος από την ιστορική και
πνευματική Πιάλεια. Όταν το διάβασα,
βούρκωσα, έφερα στο οπτικό μου πεδίο τα
πρόσωπα των παιδιών και όλα, μα όλα ήταν
σα να με ρωτούσαν, γιατί Mr Pepo; Γιατί; Τι
να τους πω; Το μόνο που κατάφερα ήταν να
σκύψω το κεφάλι από ντροπή και να τους
υποσχεθώ πως θα δίνω το παρόν ξανά και
ξανά στις όποιες συγκεντρώσεις απλά
και μόνο για να απαιτήσω κι εγώ μαζί με
όλους τους υπόλοιπους να αποδοθεί
δικαιοσύνη, και για να ληφθούν μέτρα
ώστε να μην συμβεί στο μέλλον κι άλλη
τραγωδία. Αγαπητέ φίλε Μανδραγόρα θα
σου πρότεινα να είσαι κι εσύ εκεί την
επόμενη φορά, δεν χρειάζεται να χτυπήσει
την δική μας πόρτα το κακό για να
απαιτήσουμε τα αυτονόητα.
ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ. Το γεγονός πως οι σκοτεινές
πλευρές αυτής της τραγωδίας έρχονται
σιγά σιγά στο φως το χρωστάμε στις
οικογένειες των θυμάτων, και συγκεκριμένα
στην κ. ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΟΥ και όχι στις
αρμόδιες αρχές, αν αυτό δεν είναι
απαράδεκτο τι είναι; Αν αυτό από μόνο
του δεν κάνει τον κόσμο να είναι καχύποπτος
σ' αυτά που λένε τα κυβερνητικά στελέχη,
αφού άλλα λένε την μία μέρα και άλλα την
άλλη, τι είναι; Είναι αυτό μία κανονικότητα;
Ακόμα και ο πρωθυπουργός βγήκε και είπε:
έκανα λάθος!! Υ.Γ. Ελπίζω κύριε
Πρωθυπουργέ να μην σας έχουν δώσει κι
άλλες λάθος πληροφορίες και να έχετε
κάνει κι άλλα λάθη όπως π.χ. στα εθνικά
μας θέματα. Διαβάστε τώρα το ποίημα,
με την μικρή εισαγωγή, που έλαβα από τον
Διδάσκαλο.
Φίλτατε Πεπό - Πεπέ,
επειδή
αυτές τις ημέρες ζούμε στον ανατριχιαστικό
ρυθμό των μαρτυρικών Τεμπών, και
επειδή δεν ενθυμούμαι αν σου το έστειλα
και επειδή δεν συμπεριλαμβάνεται
στις συλλογές μου, ως νεότερο του 2015,
και επειδή κάνω το δικό μου μνημόσυνο
για τον άδικο χαμό τόσων νέων ανθρώπων,
και επειδή η όποια συγκάλυψη που
επιχειρείται είναι από μόνη της μια
τέλεια πράξη Τραγωδίας, σου στέλνω και
την δική μου διαμαρτυρία και κατάθεση
ψυχής για το "έγκλημα των Τεμπών",
που έγραψα τότε συγκλονισμένος, και
αγανακτισμένος όπως η πλειοψηφία των
Ελλήνων.
ΓΙΑ ΤΟ ΘΛΙΒΕΡΟ "ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ" ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ
(Σύγκρουση των τρένων με 57 νέους στο τάγμα των αγγέλων)
Ποιος το περίμενε άξαφνα, παιδιά μου αγαπημένα/
σαν αστραπή μες στην νυχτιά, αστέρια να γενείτε/
μ’ ελπίδες και με όνειρα κεράκια αναμμένα/
και στην αιωνιότητα ακέρια μαζί να ζείτε!/
Σας είδαμε μες τη νυχτιά, κοπάδι περιστέρια/
με ματωμένα τα φτερά, να τρέχ’τε τρομαγμένα./
Να ψάχνετε την μανούλα σας με πληγωμένα χέρια/
με πορφυρά τα μάτια σας και δάκρυα ποτισμένα./
Θρηνώ για την αγιάτρευτη, την άταχτη φυγή σας/
που ο θάνατος το σάβανο άπλωσ’ ανάμεσά σας./
Κι ο θρήνος μας, ανείπωτος στην στείρα απαντοχή μας,/
σαν λυχναράκι που έσβησε η ελπίδα και η χαρά σας./
Τα βήματά σας αντηχούν μέσα στα βήματά μας/
και στην καρδιά μας νιώθουμε το χτύπο της καρδιάς σας./
Ακούμε τις φωνούλες σας και τα χαμόγελά σας/
Μες στην ανείπωτη, βαριά και μαύρη συννεφιά μας./
Κι είν’ η καρδιά μας σκοτεινή, σα δίχως νερό πηγάδι/
για κάτι το ανεπίστρεπτο, για πάντα που εχάθη/
που κούφια κράζει, αντιλαλεί, σαν να ’ρχεται απ’ τον `Αδη./
ο γκρίζος θρήνος που ξεσπά απ’ της καρδιάς τα βάθη./
Ώ!, των λυγμών την ώρα αυτή, ραγίζουνε κι οι πέτρες./
Του πόνου το σήμαντρο χτυπά το πένθος στην Ελλάδα./
Κι ο αγέρας ξεσπά τον πόνο του με βόγγους και φοβέρες/
μέσ’ στη βαριά τη συννεφιά τη μαύρη πορφυράδα./
Εσείς πληρώσατε ακριβά, τα λάθη της γενιάς μου./
Δειλών αρχόντων διαπλοκής της εξουσίας μέλη./
Κατάρα και άγρια ευχή το αίμα σας, παιδιά μου./
Τι κρίμα αυτός ο θάνατος! Το αίμα τ' ακούτε; κλαίει./
Δάσκαλος
Δ. Παπαγιαννόπουλος.
==================================================================
ΔΡΑΣΕΙΣ,
ΔΡΑΣΕΙΣ, ΔΡΑΣΕΙΣ ΕΘΕΛΟNΤΙΣΜΟΥ.
ΔΗΜΟΤΙΚΟ
ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙΟΥ 04/09/2019 ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ
ΜΙΑΣ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΗΣ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ
Φίλες και Φίλοι
αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου της
Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου σας
καλημερίζω, και σας καλησπερίζω
ταυτόχρονα, από το Μαγευτικό και Πανέμορφο
Γοργογύρι όπου αυτή την περίοδο 2019
συμβαίνουν μαγικά - καλλιτεχνικά
πράγματα!!
Ας πάρω όμως τα πράγματα
με την σειρά, πριν έναν χρόνο περίπου
βλέποντας την άθλια κατάσταση του
σχολικού κτιρίου, και τον περιβάλλοντα
χώρο έκανα μία πρόταση στον τότε πρόεδρο
της κοινότητας να μου επιτρέψουν να
επικοινωνήσω με τους CARPE DIEM [είναι μία
ομάδα εθελοντών που κάνουν εικαστικές
παρεμβάσεις σε σχολικά κτήρια] ώστε να
έρθουν να ομορφύνουν και το δικό μας
σχολείο. Στην πορεία επικοινώνησα και
με τον δάσκαλο, και φυσικά με την σχολική
πρωτοβάθμια επιτροπή. Ο δάσκαλος το
συζήτησε και με τους γονείς των παιδιών
και μου άναψε το πράσινο φως για τις
περαιτέρω ενέργειες.
Η επαφή που
είχα με την ομάδα των CARPE DIEM δεν ευδοκίμησε
λόγω φόρτου εργασίας, στην πορεία
σκέφτηκα πως είχα δύο εναλλακτικές, η
μία ήταν να απευθυνθώ σε κάποια ταλαντούχα
παιδιά του χωριού που έχουν το ταλέντο
στη ζωγραφική, και η άλλη ήταν να ζωγραφίσω
μόνος μου κάποιες πλευρές του κτιρίου.
Αυτό
όταν το ανάφερα στον καλλιτέχνη ξυλογλύπτη
Άγγελο - Φειδία ενθουσιάστηκε με την
ιδέα γιατί έχει δει έργα μου και του
άρεσαν πάρα πολύ. Ειδικά όταν του είπα
πως θα ζωγράφιζα τα ίδια θέματα μ' αυτά
που είχα παρουσιάσει στην έκθεσή μου
που έκανα στο Λονδίνο τον περασμένο
Μάρτιο ξετρελάθηκε. Ως καλλιτέχνης που
είναι γνωρίζει την αξία των έργων μου.
Ο
λόγος που τελικά δεν προκρίθηκε αυτή η
πρόταση ήταν το γεγονός πως λόγω της
μεγάλης αξίας των έργων, υπήρχε ο κίνδυνος
κάποιο πρωί να πάνε τα παιδιά στο σχολείο
και να μην υπήρχαν οι τοίχοι όπου θα
είχα ζωγραφίσει!!! Αυτό ήταν ένα τεράστιο
πρόβλημα, η μόνη λύση θα ήταν να προσλάβουμε
φύλακες ώστε να φυλάνε το σχολείο σε
εικοσιτετράωρη βάση. Αυτή ήταν μία καλή
ιδέα αλλά είχε μεγάλο κόστος, γι' αυτό
και την απορρίψαμε.
Προκειμένου να
βγούμε από το αδιέξοδο ο καλλιτέχνης
ξυλογλύπτης πρότεινε να επικοινωνήσουμε
με δύο κοπέλες που είχε γνωρίσει όταν
φοιτούσε στην σχολή καλών τεχνών, την
Αθηνά Αναγνωστοπούλου και την Ελένη
Τσιλιλή.
Γνώριζε την αξία τους
και θα ήμασταν τυχεροί αν τελικά
δεχόντουσαν, φανταστείτε τη χαρά μας
όταν τις συναντήσαμε και μας είπαν πως
δέχονται να αναλάβουν αυτό το έργο, και
μάλιστα χωρίς αμοιβή λόγω της γνωριμίας
τους με τον συνάδελφο ξυλογλύπτη, και
γιατί ήθελαν να κάνουν κάτι για το
Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι μιας
και είχαν ακούσει τόσα πολλά καλά λόγια
γι' αυτό, και για τους κατοίκους του και
ειδικότερα για τον πρόεδρο!!!!!!!!
Λίγο
πριν κλείσουν τα σχολεία επισκέφτηκα
τον δάσκαλο για τις τελευταίες λεπτομέρειες
και συμφωνήσαμε πως κάποια στιγμή που
εμείς θα ήμασταν έτοιμοι θα ξεκινάγαμε
το έργο. Εγώ εκείνη την περίοδο βρισκόμουν
σε επικοινωνία με την εταιρεία ΤΥΡΑΣ
προκειμένου να αναλάβει το κόστος των
χρωμάτων το οποίο θα ήταν περίπου στα
700 - 900 ευρώ.
Για καλή μας τύχη ο
συγχωριανός μας
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
[αντιπεριφερειάρχης] πληροφορήθηκε γι'
αυτή μου την ενέργεια και επικοινώνησε
μαζί μου για να μου πει:
Σπύρο, επειδή
κι εγώ σ' αυτό το σχολείο έμαθα τα πρώτα
μου γράμματα, και επειδή θέλω ως Χρήστος
Γακόπουλος να κάνω κάτι για το χωριό,
θα αναλάβω εγώ το όποιο κόστος!!!
Ευχαρίστησα
τον Χρήστο και του είπα πως όταν θα
ήμασταν έτοιμοι θα τον ενημέρωνα.
Και
τώρα αρχίζουν τα παρατράγουδα.
Την
επόμενη της συνάντησης μου με τον
δάσκαλο, δέχομαι το τηλεφώνημά του,
όπου, ω! του θαύματος τον ακούω να μου
λέει:
Κύριε Γκοβίνα αυτά που σας είπα
χθες δεν ισχύουν!! πέρασε ο πρόεδρος
πριν λίγο και σε κουβέντα που είχα μαζί
του μου είπε πως δεν επιτρέπει να γίνει
αυτή η εικαστική παρέμβαση!!
Αρχικά
νόμιζα πως μου κάνει πλάκα, όταν
συνειδητοποίησα πως μιλούσε σοβαρά του
εξήγησα πως λίγες μέρες πριν ο πρόεδρος,
[ΚΏΣΤΑΣ ΤΣΙΟΥΝΗΣ] με είχε επισκεφτεί
στο σπίτι μου και δεν μου ανάφερε κάτι
τέτοιο, αντιθέτως ήταν ενθουσιασμένος
με την ιδέα, τι άλλαξε λοιπόν ξαφνικά
και ο ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΟΥΝΗΣ άλλαξε γνώμη;
ΔΑΣΚΑΛΟΣ:
Όχι δεν αναφέρομαι στον ΚΩΣΤΑ ΤΣΙΟΥΝΗ
ο Ηλίας Τσιούνης πέρασε και μου είπε
αυτά που σου είπα!!
Σε παρατήρησή
μου πως ο νέος πρόεδρος αναλαμβάνει τον
Σεπτέμβριο και όχι αρχές Ιουνίου,
απάντησε πως ο Ηλίας Τσιούνης μιλούσε
εκ μέρους του νυν προέδρου!!!
Απίστευτα
πράγματα, αυτά δεν συμβαίνουν ούτε στο
θέατρο σκιών, αλλά ούτε και στην
Ουγκάντα!!!
Αφού έριξα κάτι γαλλικά
επικοινώνησα με τον καλλιτέχνη Άγγελο
-Φειδία και του εξήγησα όλη την τραγελαφική
κατάσταση και του ανακοίνωσα την πρόθεσή
μου να παραιτηθώ από όλη αυτή την
διαδικασία.
Αγαπητή φίλη, αγαπητέ
φίλε τώρα που γνωρίζεις το αποτέλεσμα
σκέψου να μην είχε γίνει αυτή η παρέμβαση
και το σχολείο να συνέχιζε να είναι μέσα
στη βρομιά.
Ας είναι καλά ο Άγγελος
- Φειδίας που με την στω'ι'κη υπομονή του
και επιμονή του με παρότρυνε να μην τα
εγκαταλείψω και πως αφού ο πρόεδρος που
δεν ήταν πρόεδρος αλλά μιλούσε ως
πρόεδρος!!! [τρέχα γύρευε δηλαδή,] μας
έβαζε εμπόδια εμείς δεν είχαμε άλλη
επιλογή από το να απευθυνθούμε στην
αρμόδια σχολική επιτροπή του Δήμου.
Αυτό
και κάναμε, απευθυνθήκαμε στον κύριο
ΓΙΑΝΝΗ ΚΩΤΟΥΛΑ ο οποίος εξεπλάγην με
όλα αυτά που του αναφέραμε.
Μας
ενημέρωσε πως ο πρόεδρος δεν είχε καμία
αρμοδιότητα στο κτίριο του σχολείου, η
αρμοδιότητα του προέδρου σταματούσε
στην αυλόπορτα του σχολείου. Μας έδωσε
μάλιστα και ένα σχετικό έγγραφο όπου
γινόταν αναφορά για την εικαστική
παρέμβαση.
Απλά μας είπε να
ενημερώσουμε την επιτροπή για το πότε
θα ξεκινήσουμε τις εργασίες, και ποια
θα ήταν τα θέματα. Ευτυχώς που συναντήσαμε
αυτόν τον φωτισμένο άνθρωπο και μας
έλυσε τα χέρια. Εσύ αγαπητή εθελόντρια
και αγαπητέ εθελοντή που όλες αυτές τις
μέρες έδωσες με την παρουσία σου άλλη
ώθηση στο έργο φαντάσου όλη αυτή η
διαδικασία να μην είχε ξεκινήσει λόγω
βλακείας; ενός ατόμου.
Το ξεκίνημα
τελικά έγινε με την επιστροφή των
κοριτσιών των εικαστικών από τις
διακοπές. Είπαμε στα κορίτσια πως το
αργότερο έως τις 04 Σεπτεμβρίου το έργο
θα πρέπει να παραδοθεί γιατί λίγες μέρες
μετά ανοίγουν τα σχολεία. Τα υπέροχα
και ταλαντούχα κορίτσια των εικαστικών
τεχνών κράτησαν τον λόγο τους και το
έργο παραδόθηκε πράγματι στις 04/09
Την
ημέρα που θα ξεκινούσαμε τις εργασίες
ενημερώσαμε την σχολική επιτροπή, και
παράλληλα εγώ θεώρησα σωστό να ενημερώσω
και τον νέο πρόεδρο στα πλαίσια της
μεγαλύτερης κοινωνικής συμμετοχής.
Φίλες
και Φίλοι όταν ήρθε για λίγο ο πρόεδρος
στο σχολείο δέχθηκα τέτοια λεκτική
επίθεση που με ανάγκασε να τον καταγράψω
ώστε αν χρειαζόταν να υπήρχαν στοιχεία.
Δεν
σου επιτρέπω!!!
Σου απαγορεύω!!!
Έρχεσαι
από την Αθήνα και μας αναστατώνεις με
τις ιδέες σου!!
Δεν θα πειράξεις
τίποτα!!! και άλλα πολλά.
Δεν άντεξα
κι εγώ, παρ' ό, τι επικούρειος και του
είπα: εσύ για ό,τι κάνεις πληρώνεσαι ενώ
εγώ χρόνια τώρα βάζω βαθιά το χέρι στην
τσέπη μου. Επομένως λίγος σεβασμός δεν
βλάπτει. Δεν θέλω να μιλάω άσχημα σε
κανέναν αλλά μερικές φορές χάνω τον
έλεγχο, και ειδικότερα όταν διαπιστώσω,
πως ο συνομιλητής μου είναι εριστικός
μαζί μου, και μάλιστα χωρίς λόγο, ε! τότε
γίνομαι πύραυλος.
Επίσης αν δεν το
γνωρίζεις σε ενημερώνω πως δεν έχεις
καμία αρμοδιότητα στο κτίριο του
σχολείου, απλά στα πλαίσια της καλής
συνεργασίας σκέφτηκα να σε ενημερώσω
αλλά τελικά έκανα λάθος.
Φεύγοντας
μουρμούριζε πως το κλειδί από το σχολείο
δεν πρόκειται να σου το δώσω!!!
Ειλικρινά
δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτός ο
άνθρωπος έχει τέτοιο μίσος εναντίον
μου, οικόπεδα γειτονικά δεν έχουμε,
Μπατζιανάκηδες δεν είμαστε για να πεις
πως εγώ τρώω τη σύνταξη από τα πεθερικά
μας κι αυτός δεν παίρνει τίποτα, αντίπαλοι
ομάδων δεν είμαστε γιατί εγώ δεν
παρακολουθώ ποδόσφαιρο, εκτός και αν
τον ενοχλεί που εδώ και 45 χρόνια τώρα
προσφέρω στο χωριό και φοβάται τις
συγκρίσεις, σε ηλικία 20 ετών έστειλα
την εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ στο σχολείο,
αυτή έχουν ακόμα. Οι δύο υπολογιστές
στο σχολείο εστάλησαν από μένα και τον
αδερφό μου τον Αλέξανδρο, οι δύο
υπολογιστές της βιβλιοθήκης εστάλησαν
χάρη στις δικές μου ενέργειες, οι 12
καρέκλες που υπάρχουν στο ιατρείο τις
έστειλα εγώ από την Αθήνα, σταματάω εδώ
γιατί ο κατάλογος είναι μακρύς. Δεν θα
έκανα αυτή την αναφορά αλλά με ανάγκασε
ο κ. Πρόεδρος.
Προφανώς έχει κάποιο
πρόβλημα μαζί μου, το όποιο πρόβλημα
πρόεδρε και αν έχεις μαζί μου φρόντισε
όταν πρόκειται για το καλό του χωριού
να συμπεριφέρεσαι σωστά γατί πιθανόν
να υπάρχουν κι άλλοι που θα ήθελαν να
βοηθήσουν και με τις συμπεριφορές σου
του απομακρύνεις.
Ας αφήσουμε τον κ.
πρόεδρο στην κοσμάρα του και ας έρθουμε
στο έργο και στους εθελοντές.
Για να
είμαι ειλικρινής το αποτέλεσμα ξεπέρασε
κάθε προσδοκία μου, ο δε δήμαρχος και ο
Αντιπεριφερειάρχης που προς τιμήν τους
επισκέφθηκαν το σχολείο την Τετάρτη το
απόγευμα δεν πίστευαν τα μάτια τους σ'
αυτό που έβλεπαν. Έφυγαν και οι δύο
ενθουσιασμένοι, αν διαβάσετε τα σχόλια
του δημάρχου στο διαδίκτυο τότε θα
καταλάβετε.
Όσο για τα παιδιά ήταν
ξετρελαμένα, έλαμπαν τα προσωπάκια τους
από χαρά.
Ευχαριστούμε θερμά όλους
όσους έλαβαν μέρος σ' αυτή τη δράση, και
ευτυχώς ήταν πάρα πολλοί, τους ευχαριστούμε
όλους από καρδιάς, ίσως για πρώτη φορά
μαζεύτηκαν τόσοι πολλοί συγχωριανοί
για κάποια δράση.
Ήταν πολύ όμορφες
οι εικόνες το να βλέπεις όλους αυτούς
τους εθελοντές να προσπαθούν για το
καλύτερο, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια
σε όλους τους συμμετέχοντες.
Τι
κρίμα που ο πρόεδρος τις κοινότητας δεν
βρήκε έναν καλό λόγο να πει σε όλον αυτόν
τον κόσμο, ενώ στην φωτογράφηση ήταν
πρώτη μούρη!! Για φαντάσου τι θαύματα
κάνει ο φακός;
Θα μου επιτρέψετε
να σταθώ σε κάποια ονόματα που έβαλαν
πλάτη ώστε να είναι έτοιμος ο χώρος για
την εικαστική παρέμβαση. Όπως θα έχετε
δει οι περισσότεροι από τις εικόνες που
σας έχω στείλει, ο εξωτερικός χώρος του
σχολείου ήταν μέσα στην βρωμιά. Για να
μπορέσουμε να υποδεχθούμε τους εθελοντές
που θα ζωγράφιζαν, 5 μέρες πριν από το
πρωί έως το βράδυ ξεβρομίζαμε τον
περιβάλλοντα χώρο. Για να γίνει αυτό τα
πιο κάτω άτομα αφιέρωσαν πολλές ώρες
και κόπο.
Ευχαριστούμε λοιπόν όλους
όσους συμμετείχαν σ' αυτή τη δράση που
οφείλω να ομολογήσω πως ήταν αρκετοί
και αρκετές που έπιασαν τα πινέλα για
να βοηθήσουν στην ζωγραφική και ειδικότερα
τους:
ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΡΑΡΡΑ ότι και να
πώ για την Νικολέτα θα είναι λίγο. (12
ετών)
ΘΩΜΑ ΜΠΕΗ Τι να πω για τον Θωμάκο;
πάντα πιστός στρατιώτης.(12 ετών)
ΓΙΑΝΝΗ
ΛΑΜΠΡΟΥ Άλλη μία έκπληξη, μπράβο και
πάλι μπράβο.(15 ετών)
ΒΑΣΙΛΑΚΗ Λευτ.
ΓΚΟΒΙΝΑ Τι να λέμε τώρα για τον Μπιλάκο;
ήρθε με τον Γιαννάκη από τον πάγκο και
ανέτρεψαν όλα τα προγνωστικά. (15 ετών)
Αυτή η τετράδα από μόνη της ήταν σε θέση
να πάρει το πρώτο βραβείο εθελοντισμού.
ΑΘΗΝΑ
ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ [Ζωγράφος]
ΕΛΕΝΗ
ΤΣΙΛΙΛΗ [Ζωγράφος]
️ΝΤΑΚΟΥΛΑ
ΦΩΤΙΟ
️ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΥΤΣΟΧΡΗΣΤΟ
️ΓΙΩΡΓΟ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ
️ΑΝΔΡΕΑ ΤΣΙΟΥΝΗ
️ΣΤΕΦΑΝΟ
ΤΣΙΟΥΝΗ
ΧΡΗΣΤΟ ΓΑΚΟΠΟΥΛΟ
(ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗ) ο χορηγός μας.
Και
τον κατά δήλωσή του: τον εσωτερικό
ερωτικό μετανάστη!!
καλλιτέχνη,
Άγγελο-Φειδία Πατσιατζή που είναι πάντα
στην πρώτη γραμμή με τις ιδέες του και
την προσφορά του. Εννοείτε πως εγώ και
ο καλλιτέχνης, [πέραν των χρημάτων που
έβαλε ο Χρήστος Γακόπουλος], βάλαμε
βαθιά το χέρι στην τσέπη για τα όποια
επιπλέον έξοδα που τελικά ξεπέρασαν τα
600ευρώ, μόνο η κυρία Φώφη συνέδραμε
οικονομικά πληρώνοντας μία φορά το
τραπέζι που κάναμε στους συντελεστές,
τις υπόλοιπες μέρες τα έξοδα ήταν εκ
περιτροπής εμού και του καλλιτέχνη.
Επίσης
ευχαριστώ τον αδερφό μου Βασίλη Γκοβίνα
για την εποπτεία του.
Φίλες και Φίλοι
άλλη μια δράση έφτασε έστω μετ' εμποδίων
στο τέλος της, το αποτέλεσμα κατά την
ταπεινή μου άποψη είναι καταπληκτικό,
ας φροντίσουμε όλοι μαζί να διατηρήσουμε
αυτόν τον χώρο καθαρό γιατί εκεί περνούν
την ώρα τους πάρα πολλά παιδιά, και
κυρίως τα παιδιά που πάνε σχολείο.
Υ.Γ.
Κυρία Φώφη σας ευχαριστώ για το τραπέζι
που κάνατε στην ομάδα των καλλιτεχνών
και όχι μόνο.
Σας χαιρετώ με σεβασμό
και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος
Πέπος, ένας απλός εθελοντής.
==========================================================
11/06/2019
TA ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
ΓΟΡΓΟΓΥΡΙΟΥ ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΣΚΟΠΟ.
Τα έργα τους τα παραχώρησαν όλα στην
εταιρεία ΤΥΡΑΣ.
Φίλες και φίλοι
αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου μας
σας χαιρετώ. Σήμερα θα σας παρουσιάσω
κάτι ξεχωριστό.
Επικοινωνώ σήμερα
μαζί σας για καλό-καλλιτεχνικό σκοπό.
Στο
Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι
ξεκίνησαν ήδη οι δημιουργικές
δραστηριότητες, την αρχή έκανε μια ομάδα
καλλιτεχνών, ένα νέο ρεύμα στην τέχνη
της ζωγραφικής που ονομάζεται
"Γοργογυρισμός" τα μέλη αυτής της
ομάδας ανήκουν όλα στο Δημοτικό Σχολείο
Γοργογυρίου.
Είχα την τύχη να παραβρεθώ
σήμερα στο ατελιέ τους που εδρεύει σε
μία αίθουσα του σχολείου.
Όλοι τους,
λες και ήταν επαγγελματίες ζωγράφοι με
προσήλωση και μεράκι αποτύπωναν στους
καμβάδες χρώματα και σχέδια που έκρυβαν
στην ψυχή τους.
Με της άδεια της
σχολικής επιτροπής και την συμπαράσταση
του δασκάλου οι εκκολαπτόμενοι καλλιτέχνες
ξεκίνησαν προ διημέρου τις καλλιτεχνικές
δραστηριότητες.
Αυτό που έγινε ήταν
μια πρόβα Τζενεράλε γι' αυτό που θα
ακολουθήσει στην εξωτερική πλευρά του
σχολείου.
Το ευτύχημα είναι πως ο
υπεύθυνος αντιδήμαρχος των σχολικών
κτιρίων κ. Κωτούλας "αγκάλιασε"
την πρωτοβουλία της εικαστικής παρέμβασης
στο κτίριο του σχολείου και μ' αυτόν τον
τρόπο μας άναψε το πράσινο φως ώστε να
ξεκινήσουν τα παιδιά μια προεργασία
γι' αυτό που θα παρουσιάσουμε προσεχώς
στην όψη του σχολείου. Μετά από δική μου
πρόταση τα παιδιά πήραν τις παλέτες, τα
χρώματα, τους καμβάδες και με φαντασία
άρχισαν να αποτυπώνουν τα σχέδια τους,
ήταν εκπληκτικό το πόσο ενθουσιασμένα
ήταν, αυτό που έκαναν γέμιζε τα πανιά
της δημιουργικής τους φαντασίας, ήταν
κάτι που τους άρεσε και το επιθυμούσαν.
Όταν
κάνεις κάτι που σ' αρέσει το μόνο σίγουρο
είναι πως θα περάσεις καλά.
Τα έργα
αυτά των παιδιών θα τα παραδώσω αύριο
με έναν εκπρόσωπο τους, τον μαθητή Θωμά
Μπέη στην υπεύθυνη της εταιρείας ΤΥΡΑΣ
Α.Ε. την κ. Πέτρου προκειμένου αυτή με
την σειρά της να τα παραδώσει στην
οικογένεια Σαράντη.
Τα έργα για λόγους
ασφαλείας θα μεταφερθούν με ειδικό
όχημα και συνοδεία φύλαξης λόγω της
μεγάλης καλλιτεχνικής τους αξίας.
Η
πρωτοβουλία για να γίνει αυτό το πρότζεκτ
ανήκε στον Επικούρειο Πέπο ο οποίος
ανέλαβε φυσικά και το κόστος για την
αγορά των υλικών, καμβάδων, χρωμάτων,
πινέλων κ.λπ.
Αμέσως μετά θα αναφέρω
τα ονόματα των παιδιών - καλλιτεχνών
που έλαβαν μέρος σ' αυτή την
δραστηριότητα.
Πανάγου Ελένη [απούσα]
Πατσιατζή Εβελίνα - Διώνη
Τσιούνη Εύα
Γκοβίνας Κωνσταντίνος
Ραρρά Νικολέτα
Ρίζου Μαρία
Γκοβίνα Ραφαηλία
Ρίζος Νικόλαος
Μπέης Θωμάς.
Παιδιά συγχαρητήρια!
Ήσασταν
και τα εννέα υπέροχα!
Σας ευχαριστώ
για την συνεργασία, σας χαιρετώ με
σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο
Επικούρειος Πέπος
Επίλογος: Τα παιδιά
και θέλουν και μπορούν, και φαντασία
έχουν, και προσόντα έχουν, και μεράκι
έχουν, το θέμα είναι να τους δίνουμε την
δυνατότητα να εκφραστούν δημιουργικά.
===============================================================
ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ 2018 ΟΤΑΝ Ο ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΚΗΣΤΗ ΕΚΑΝΑΝ ΤΗΝ ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΔΟΥΣ.
Φίλες και Φίλοι καλημέρα και καλή εβδομάδα, χθες με πήρε τηλέφωνο από την Φολέγανδρο ο φίλος μου ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΚΙΟΥΛΕΣ και μου είπε πως στην τοπική τους εφημερίδα διάβασε το πιο κάτω άρθρο και με παρακάλεσε να του πω το τρόπο της τεχνοτροπίας που χρησιμοποιήσαμε ώστε να κάνουν κι αυτοί στους δικούς τους κάδους κάτι αντίστοιχο. Εξήγησα στον φίλο μου την όλη διαδικασία, απλά δεν του ανάφερα την αντίδραση που συνάντησα εγώ από τους επα'ί'οντες του χωριού, όταν, γνωστοποίησα την πρόθεσή μου γι' αυτή την εικαστική παρέμβαση. Ελπίζω να μην συναντήσει κι αυτός την ίδια αρνητικότητα που συνάντησα εγώ. Ένυ γουέη που λέει και ο Γκοτζιό ας το ξεχάσουμε και ας θυμηθούμε το τι έγινε τότε. Μακάρι να πάρουν την σκυτάλη κάποιοι άλλοι και να πράξουν ξανά το ίδιο και με καλύτερο αποτέλεσμα. Έρρωσθε.
Μαγευτικό
και Πανέμορφο Γοργογύρι 06 Αυγούστου
2018 από σήμερα εκπέμπουμε από τον
ραδιοφωνικό σταθμό Gorgogiri fm!!
Φίλες
και φίλοι σας καλησπερίζω η σημερινή
ανάρτηση αφορά την εικαστική παρέμβαση
που κάναμε στην πρόσοψη των κάδων
απορριμμάτων. Όλα ξεκίνησαν όταν ο
Επικούρειος Πέπος πριν αρκετούς μήνες
διάβασε για την πρωτοβουλία των κατοίκων
ενός χωριού στην Άνδρο.
Οι κάτοικοι
κάποια μέρα αποφάσισαν να αλλάξουν την
όψη του χωριού τους ξεκινώντας από την
εικαστική παρέμβαση στους κάδους
απορριμμάτων. Έπιασαν τα πινέλα και
άρχισαν να σχεδιάζουν όμορφες εικόνες
στους κάδους. Σε λίγες μέρες άλλαξε η
όψη όλων των κάδων. Όταν ο Επικούρειος
Πέπος διάβασε αυτό το κείμενο σκέφτηκε
πως το καλοκαίρι που θα επισκεπτόταν
το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι,
δηλαδή την γενέτειρα του, θα έπραττε το
ίδιο που έπραξαν οι κάτοικοι του χωριού
στην Άνδρο.
Το καλοκαίρι έφθασε και
κάποια στιγμή συζήτησε την ιδέα του με
τον τοπικό πρόεδρο τον κ. Κώστα Τσιούνη
ο οποίος του είπε πως συμφωνεί αλλά θα
έπρεπε να έχουμε και την σύμφωνη γνώμη
της δημοτικής αρχής.
Επειδή οι μέρες
περνούσαν αποφάσισε να επισκεφθεί ο
ίδιος το δημαρχείο προκειμένου να
συναντήσει τον υπεύθυνο.
Εντωμεταξύ
θα μου επιτρέψετε να αναφέρω ένα σημαντικό
γεγονός. Ο Επικούρειος Πέπος ως
ερασιτέχνης ζωγράφος σκέφτηκε πως αυτό
το έργο τον ξεπερνούσε και ζήτησε την
συνδρομή μιας κοπέλας από το χωριό, η
κοπέλα ήταν η Άλκηστη Ραρρά η οποία
πέρασε φέτος στην Αρχιτεκτονική Αθηνών,
9τη πανελλαδικά, γνώριζε ο Πέπος το
ταλέντο που είχε η Άλκηστη και την
ενημέρωσε για την ιδέα της εικαστικής
παρέμβασης.
Προς τιμήν αυτού του
18χρονου κοριτσιού αποδέχθηκε αμέσως
την πρόταση του.
Το επόμενο βήμα ήταν
να σχεδιάσει κάποιες εικόνες ώστε να
τις είχε μαζί του ο Πέπος όταν θα
επισκεπτόταν τον υπεύθυνο στο δημαρχιακό
μέγαρο.
Και τώρα ας έρθω στον
υπεύθυνο, το όνομα του θ. Παπασίκας,
φίλες και φίλοι ίσως έχετε διαβάσει πως
τα Τρίκαλα είναι μια πόλη με ευρωπαϊκά
πρότυπα, αυτό οφείλεται στην παρούσα
δημοτική αρχή γιατί τα τελευταία χρόνια
έχει απογείωση την πόλη των Τρικάλων
με τις καινοτόμες παρεμβάσεις. Όταν
γνώρισα τον κύριο Παπασίκα κατάλαβα
πως όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Προφανώς
ο δήμαρχος επιλέγει άριστους συνεργάτες.
Σας λέω άριστους γιατί αυτό που εγώ
βίωσα ως πολίτης δεν θύμιζε με τίποτα
την εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας όταν
πρόκειται να έρθουμε σε επαφή με το
δημόσιο, και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα,
π.χ. δήμους κ.λπ.
Όπως σας προείπα ο
Πέπος όταν επισκέφθηκε τον κ. Παπασίκα
(Γενικός Γραμματέας του Δήμου) και του
μίλησε για την ιδέα που είχε, παράλληλα
του έδειξε και τα σχέδια που είχε
ετοιμάσει η Άλκηστη, ο κ. Παπασίκας
ενθουσιάστηκε και άμεσα επικοινώνησε
με τον πρόεδρο του τοπικού συμβουλίου
για της σχετικές οδηγίες.
Ο Επικούρειος
Πέπος (Σπυρίδωνας Γκοβίνας) δεν πίστευε
τ' αυτιά του, τέτοια άμεση ανταπόκριση
δεν την περίμενε.
Ήταν προετοιμασμένος
για ν' ακούσει αυτά που ακούμε συνήθως,
ναι μεν αλλά, θα εξετάσουμε το θέμα σας
κ.λπ. Ο Γενικός Γραμματέας μάλιστα ρώτησε
ποια βοήθεια θα χρειαζόταν, εννοούσε
προφανώς την αγορά υλικών, ο Πέπος του
εξήγησε πως το μόνο που ήθελε ήταν το
πράσινο φως για να ξεκινήσει, το κόστος
θα το κάλυπτε ο ίδιος.
Φίλες και φίλοι
αυτό που σας αναφέρω είναι ένα πολύ
μικρό παράδειγμα της νοοτροπίας που
υπάρχει στον Δήμο Τρικάλων αλλά είναι
ενδεικτικό για το πώς έφθασε η πόλη των
Τρικάλων να είναι μακράν η καλύτερη σε
πολλά θέματα, όταν υπάρχουν σε καίρια
πόστα άνθρωποι που δίνουν λύσεις άμεσα
πως να μην μιλάει όλη η Ελλάδα για την
πόλη των Τρικάλων; Μακάρι αυτή η νοοτροπία
να συνεχισθεί και στο μέλλον.
Αφού
πήρα το οκ από την δημοτική αρχή, και
από το τοπικό συμβούλιο μαζί με την
Άλκηστη ξεκινήσαμε την παρέμβαση
μας.
Φίλες και φίλοι είναι σημαντικό
σε τέτοιες πρωτοβουλίες να συμμετέχουν
νέα παιδιά. Το αποτέλεσμα αρκετοί από
σας το έχετε ήδη γνωρίσει, τα σχόλια
είναι θετικά και ευχαριστούμε όλους
εσάς που με τον καλό σας λόγο επιβραβεύσατε
αυτή την προσπάθεια. Πιο κάτω θα δείτε
εικόνες από την εικαστική παρέμβαση.
Μια φίλη με ρώτησε: και τώρα Πέπο που θα
ρίχνουμε τα σκουπίδια;
Κύριε Παπασίκα
ευχαριστώ, πρόεδρε Κώστα Τσιούνη
Ευχαριστώ, Άλκηστη σ' ευχαριστώ. Στέφανε,
κι εσένα σ' ευχαριστώ για την προσφορά
σου.
Σας χαιρετώ με σεβασμό και
Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος,
κατά κόσμον Σπυρίδωνας Γκοβίνας. ΥΓ.
Σας περιμένουμε στο Μαγευτικό και
Πανέμορφο Γοργογύρι για να θαυμάσετε
τους πίνακες ζωγραφικής και τις υπόλοιπες
ομορφιές του χωριού. ΠΡΟΣΟΧΗ: Το άρθρο
είναι γραμμένο το 2018 αυτά που γράφω
ισχύουν για το 2018 το τι θα συμβεί τα
επόμενα χρόνια δεν το γνωρίζω. Θέλω να
πιστεύω πως θα υπάρξει συνέχεια. Έρρωσθε.
===========================================
ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ
ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΩΝ ΚΑΡΚΑΤΖΑΛΑΙΩΝ ΣΤΟ ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ Διοτίμα, Αντιόπη, Μελισσάνθη, Δολέντσια, Πεπέ.
Φίλες και Φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου μας καλησπέρα, επειδή η σημερινή βραδιά είναι το σήμα κατατεθέν των Καρκατζαλέων, λόγω της πρώτης Κουδονοκυπροκρουσίας που έχει καθιερωθεί εδώ και 200 χρόνια και που τηρείτε απαρεγκλίτως μέχρι και σήμερα, σας στέλνω λίγες πληροφορίες για το έθιμο των ΚΑΡΚΑΤΖΑΛΕΩΝ. Κάθε βράδυ στις 18 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ συγκεντρώνονται όλοι οι υποψήφιοι καρκατζαλέοι στον λόφο του ΝΤΑΛΑΓΙΩΡΓΟΥ και ελέγχουν τον ήχο των κυπριών και των κουδουνιών, ειρήσθω εν παρόδω να σας πώ πως το κάθε κυπρί ζυγίζει από 15 μέχρι και 30 κιλά τα μεγάλα και 10 κιλά οι κουδούνες. Όπως καταλαβαίνεται δεν είναι παίξε γέλασε η συμμετοχή στην πρώτη ομάδα. Η ιστορία που θα διαβάσετε πιο κάτω έχει να κάνει με τον αρχικαρκάτζαλο Φ.Ν. τον πρεσβύτερο γιατί τώρα συνεχίζει ο εγγονός του.
Καρκάτζαλοι Γοργογυρίου όσοι μπορείτε, φροντίστε την πρωτοχρονιά να παραβρεθείτε στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι για να γευτείτε το πανάρχαιο έθιμο των Καρκατζαλαίων που στο ΜκΠΓ συνεχίζεται από τους νεότερους. Αν πρέπει να μνημονεύσουμε κάποιους από τους μεγάλους Καρκατζαλαίους σίγουρα θα πρέπει να σταθούμε στον Κυρ Φώτη Ντάκουλα γιατί η περίπτωσή του παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον για τον εξής λόγο. Ο κυρ Φώτης έγινε Καρκάτζαλος από αγάπη! κυρ Φώτης σε ηλικία 18 ετών ερωτεύτηκε την αδερφή του Τρανού!!!!!!! ο οποίος Τρανός ήταν ο φόβος και ο Τρόμος για όσους γλυκοκοίταζαν την χαμηλοβλεπούσα στρουμπουλή και νοστιμούλα αδερφή του, ο νεαρός τότε Φώτης προβληματίστηκε πάρα πολύ γιατί το τσακίρικο βλέμμα της Βίκυς, Φώτεινα την αποκαλούν σήμερα, -έτσι αποκαλούσαν τότε την αδερφή του Τρανού, αργότερα το άλλαξε σε Βασιλική- σε κάποιο πάρτι που την είχε πρωτοαντικρίσει του είχε -με νόημα- υποσχεθεί πολλά, από τότε που την πρωτοαντίκρισε δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στις κτηνοτροφικές του σπουδές, οι σπουδές του ήταν στη σχολή της Γεωπονίας λόγω του ότι ο τσιφλικάς πατέρας του τον προόριζε για Αρχιτσέλιγκα.
Αυτό λοιπόν το τσελιγκόπουλο λόγω του ότι ο Τρανός όπως προείπα την αδερφή του την είχε υπό περιορισμό σκαρφίστηκε πολλούς τρόπους προκειμένου να πλησιάζει τον κεραυνοβόλο ερωτά του αλλά πάντα έβρισκε μπροστά του τον Τρανό, μια φορά μάλιστα που τόλμησε να πλησιάσει στό σπίτι τους τον περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη, το τσελιγκόπουλο είχε δωροδοκήσει τον πιο μικρό αδερφό της αγαπημένης του, τον Θωμά με δυο αρνιά και είχαν συμφωνήσει όταν θα ήταν αυτός βάρδια προς φύλαξη της αδερφής να κάνει τάχαμου-τάχαμου τα στραβά μάτια και να τους αφήσει για λίγο στην κουζίνα μόνους για τόνατάλλο, έλα όμως που ο Τρανός κάτι μυρίστηκε και άλλαξε τη βάρδια την τελευταία στιγμή με αποτέλεσμα ο μικρός αδερφός να μη μπορέσει να ειδοποιήση τον ερωτοχτυπημένο, και ο κυρ Φώτης αντί να βρει στην κουζίνα την χαμηλοβλεπούσα Βίκυ-Βασιλική αντίκρισε τον Τρανό με την καραμπίνα!!!!!!!!!! ούτε κατάλαβε για πότε πήδηξε τον φράχτη με τα παλιούρια το τσελιγκόπουλο, μάλιστα κάποια σκάγια τον βρήκαν στον πισινό του και όταν πήγε στο σπίτι η αδερφή του η Αλεξάνδρα του έβαζε όλο το βράδυ κομπρέσες στον ποπό του, της είχε πει ψέματα πως ειχε πέσει τάχα πάνω σε μια τρακάδα με αγκάθια.
Από εκείνη την ημέρα δεν ξανατόλμησε να περάσει από τη γειτονιά της αγαπημένης του. Ένας φίλος του ο Νικόλαος Πατούκας του είπε πως ο μόνος τρόπος για να πλησιάσει την κοπέλα ήταν ένας και μοναδικός, έπρεπε να ντυθεί Καρκάτζαλος!!!!!! αυτό βέβαια είχε κάποιες δυσκολίες γιατί ως Καρκάτζαλος θα μπορούσε να βρεθεί κοντά στον ερωτά του μόνο την ημέρα της πρωτοχρονιάς!!! από την άλλη σκέφτηκε πως απ' την αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι!!!!!!! εξάλλού τα σκάγια στον ποπό του του θύμιζαν πως ο άλλος τρόπος ήταν επικίνδυνος. Αύτος ήταν ο λόγος που ο κυρ Φώτης επέλλεξε να γίνει Καρκάτζαλος, αν και όταν το έμαθαν οι γονείς του, επειδή ήταν ευγενείς, με πολλούς τίτλους τον κατσάδιασαν, τον προόριζαν για κάποια αρχοντοπούλα της περιοχής με μεγάλη προίκα και μαγάλη τρύπα-σπίτι, ναι μεν η Βίκυ ήταν καλό και σεμνό κορίτσι αλλά αυτό δεν αρκούσε γιατί δεν είχε τίτλούς ευγενείας και αρκετά μεγάλη περιουσία, ήταν βέβαια μορφωμένο κορίτσι με σπουδές στην κλασική μουσική και ειδικότερα στο Πιάνο, αυτό όμως δεν αρκούσε για τους γονείς του κυρ Φώτη, ήθελαν χωράφια και χρυσές λίρες. Το τσελιγκόπουλο όμως ήταν ανένδοτο, η αυτήν η θ'αυτοκτονήσω!!!!!!!!!!!! Οι γονείς του κατάλαβαν πως αυτό που τους είπε το εννοούσε και έδωσαν τη συγκαταθεσή τους. Εκείνος που έδωσε τη συγκαταθεσή του με κρύα καρδιά ήταν ο μεγάλος αδερφός της Βίκυς, δηλαδή ο Τρανός γιατί θα του έπαιρνε ο γαμπρός του όλα τα χωράφια, τις πάππιες, τα γιδοπρόγατα, και το μαντρί.
Όταν τον ρώτησε κάποια στιγμή ο μικρός του αδερφός γιατί δεν τον ''πάει'' τον Φώτη του απάντησε: Eίναι μουρντάρης προικοθύρας, και κριάρι!! έχει σχέσεις και με άλλα κορίτσια!!!!!! που σε όλα τάζει γάμο. Τελικά ο κυρ Φώτης νυμφέφθηκε την αγαπημένη του και ζουν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα. Ακόμα και σήμερα την έχει στα ώπα ώπα, την προσέχει στα μάτια και δεν την αφήνει να πιάσει ούτε ένα ποτήρι νερό. Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία του κυρ Φώτη, και αυτός ήταν ο λόγος που τον ώθησε στο να γίνει Καρκάτζαλος. Ένα άλλο περιστατικό που έχει σχέση με τα Καρκατζάλια είναι η απαγωγή ενος Καρκάτζαλου από τις καλότχιες!!!!!!!!! συγκεκριμμένα πρόκειται για τον Σαρούχο, κάποια χρονιά που είχε ντυθεί κι αυτός Καρκάτζαλος με τον ξαδερφό του τον Βύρωνα, τον Γκουσγκούνη, και τον Ζάγαρο ενώ περνούσαν το ρέμμα της Τζίκενας έχασαν τον Σαρούχο!!!!!!!!! έψαξαν δεξιά αριστερά πουθενά ο Σαρούχος, μετά από τρεις μέρες τον βρήκαν στα στάλια να παίζει κοντσίνα με τον θείο του τον κυρ Φώτη, όταν τον ρώτησαν τι είχε συμβεί τους είπε την ιστορία με τις καλότχιες, αυτή την ιστορία τη γνώριζαν όλοι στο χωριό γατί ο πρώτος που είχαν απαγάγει οι καλότχιες ήταν ο Αμερικάνος. Το πιο κάτω άρθρο που ακολουθεί είναι δανικό από το ιστολόγιο της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου. Φίλες και Φίλοι σας χαιρετώ, με σεβασμό ο Επικούρειος Πέπος-Fuji Tomo Kazu.
Έθιμα, συνήθειες και μυρωδιές Πρωτοχρονιάς.
Μύθοι
, καλικάντζαροι και τέρατα σε όλης της
γης τα πέρατα.
Ένα έθιμο τόσο παλιό
αλλά πάντα επίκαιρο. Όσοι παραβρέθηκαν
την τελευταία μέρα του χρόνου στην
κεντρική πλατεία των Τρικάλων και στον
Μύλο των Ξωτικών πήραν μια γεύση από
τους καρκατζαλαίους του Γοργογυρίου.
Τα
Καρκατζάλια επισκέφθηκαν αυτούς τους
δύο χώρους και έδωσαν μια ξεχωριστή
νότα χαράς στους παρευρισκόμενους. Το
έθιμο όπως προείπα είναι πολύ παλιό, οι
σημερινοί 40άρηδες θυμούνται τους
παππούδες τους να ντύνονται Καρκάτζαλοι
και έτσι το έθιμο έφθασε ως τις μέρες
μας. πολλά από τα παιδιά 23-35 χρόνων που
σήμερα ανήκουν στα λεγόμενα ¨μεγάλα¨
σαν μικρά παιδιά πιθανόν να ήταν για
αυτά μεγάλος φόβος, την εποχή εκείνη.
Θα αναφερθώ σε μια ιστορία ενός παιδιού
που σήμερα είναι μέλος της ομάδας των
μεγάλων, του Φ.Ν. που μου την διηγήθηκε
ο πατέρας του ο Κ.Ν. , να πω εδώ πως ο Φ.Ν.
ανήκει σε οικογένεια Καρακατζαλαίων
γιατί ο προπάππος τους, ο παππούς του,
ο πατέρας του και πρόσφατα και η αδελφή
του πατέρα του αλλά και ο ίδιος συνεχίζει
την παράδοση.
Μάλιστα
η κουδούνα που είχε ο Φ.Ν. είναι η ίδια
που είχε και ο παππούς του. Σχετικά με
αυτή την κουδούνα υπάρχει ολόκληρη
ιεροτελεστία παραλαβής και παράδοσης.
Πριν αρχίσουν τα Καρκατζάλια, δηλαδή
στο στάδιο της προετοιμασίας ο εγγονός
επισκέπτεται τον παππού του 7 φορές και
του λέει: παππού είμαι ο συνεχιστής της
παράδοσης και θέλω να μου παραδόσεις
την κουδούνα για 7 ημέρες! Σε κάθε επίσκεψη
ο εγγονός ζητάει από τον παππού να του
διηγηθεί μια ιστορία με Καρκατζάλια.
Στην
έβδομη ιστορία η οποία λαμβάνει χώρα
την τελευταία ημέρα του χρόνου ο παππούς
πείθεται από τον εγγονό πως πρέπει να
του παραδώσει την κουδούνα-κειμήλιο
παράλληλα του δίνει και την ευχή του
για καλός Καρκάτζαλος.
Κατόπιν
ο εγγονός κάνει την τελευταία πρόβα,
αφού κάνει πρώτα το απαραίτητο τελετουργικό
μπροστά στον καθρέφτη και θεωρεί τον
εαυτό τους άξιο συνεχιστή.Θα επιστρέψω
όμως στον Φ.Ν. τζούνιορ που όταν ήταν
μικρός 8 χρόνων και αντίκρισε τα
Καρκατζάλια από τον φόβο τους κρύφτηκε
κάτω από το κρεβάτι των γονιών του και
δεν έβγαινε με τίποτα. Αναγκάστηκαν οι
γονείς του να μεταφέρουν το κρεβάτι
προκειμένου μετά από ώρες να τον βγάλουν.
Αυτή είναι μια από τις πολλές ιστορίες
που ακούς για τα Καρκατζάλια Γοργογυρίου.
Μια
άλλη συγκλονιστική είναι η πιο κάτω.
Κάποια χρονιά οι Κλαρίνας, Καραβίδας,
Σαρούχος, Βαρελάς, Τσιγαρίδας, Καρλαύτης,
Γαρέφω, Καπνιάς αποφάσισαν και αυτοί
να πάνε Καρκάτζαλοι, αφού έκαναν την
κατάλληλη προετοιμασία, δεν έβρισκαν
κυπριά και κουδούνες για αυτό αποφάσισαν
ένα βράδυ να πάνε στο κοπάδι του Χ.Π. για
να βγάλουν τα κυπριά από τα κριάρια του
κοπαδιού. Για κακή τους τύχη τους πήρε
είδηση το τσοπανόσκυλο και τους πετσόκοψε,
ο μόνος που κατάφερε να γλυτώσει ήταν
ο Τσιγαρίδας γιατί έλεγε στον σκύλο
«φάτους-φάτους», ο σκύλος νόμιζε πως ο
Τσιγαρίδας ήταν ο Χ.Π. και κυνηγώντας
τους άλλους εκείνος την γλύτωσε.
Όπως
σας είπα αυτές είναι 2 από τις πάμπολλες
ιστορίες που ίσως αρκετές να είναι και
λίγο υπερβολικές αλλά σίγουρα είναι
αληθοφανείς. Μ’ αυτά και μ’ αυτά θα
έρθω στα Καρκατζάλια του 2012. Η συμμετοχή
ήταν ίσως η μεγαλύτερη των τελευταίων
χρόνων. Το γκρουπ των μεγάλων ήταν
περίπου 30 άτομα και των δόκιμων 25. Όπως
θα δείτε και στις φωτογραφίες και τα
βίντεο ήταν όλοι τους άψογα ντυμένοι.
Θα μου επιτρέψετε όμως να σταθώ στην
έκπληξη αυτής της χρονιάς. Με πρόταση
του Μάνατζερ της Ο.ΚΡ.Α, F.T.K. πέντε από
τα μέλη αποφάσισαν να πάνε Καρκάτζαλοι!!!!
Τα
μέλη ήταν, Πέπος, Αμβροσία, Μελισσάνθη,
Αντιόπη, Ζάν Ντ’ Άρκ. Σε συνεργασία με
την Ο.ΚΡ.Α Γοργογυρίου και χωρίς να
διαρρεύσει το μυστικό άρχισε ο πυρετός
της προετοιμασίας, μάσκες, μπουραζάνια,
κοντοκάπια, περούκες, μπότες, κυπριά,
κουδούνες, μουστάκες κλπ. Με την βοήθεια
του φροντιστή Θ.Ν. και την αρωγή της Κ.Ν.
και του Κ.Τ. άρχισε το όνειρο να παίρνει
σάρκα και οστά. Με πρόταση επίσης του
Μάνατζερ αποφασίσαμε σε κάθε σπίτι που
θα επισκεπτόμαστε να τους δίνουμε
καραμέλες τσάρλεστον και πέντε φατσούλες,
το σύνθημα μας να είναι NO MONEY, NO HONEY!!.
Πράγματι
στις 09:30 τα μέλη μαζεύτηκαν στο αρχηγείο
και με την βοήθεια της ενδυματολόγου
Mrs. Louloukas άρχισε η προετοιμασία της
μεταμόρφωσης. Με την βοήθεια της
αισθητικού Ελ.Γκ. αρχίσαμε να αλλάζουμε
όψη. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Στις
10:30 η νταλίκα με οδηγό τον Κ.Τ. παρέλαβε
τους Καρκατζαλαίους αφού πρώτα ο
φροντιστής Θ.Ν. έλεγξε την περιοχή ώστε
να μην τους δούνε την ώρα της επιβίβασης.
Ο
Κ.Τ. πήγε τα πέντε Καρκατζάλια στην
περιοχή τυροκομείο και αποχώρησε. Η
ομάδα αφού έκανε το σχετικό ζντό
φωνάζοντας ΟΚΡΑ αποφάσισε να επισκεφθεί
πρώτα το σπίτι του βιομήχανου Κ.Γ. ο
ίδιος έλειπε και μας υποδέχθηκαν η
σύζυγος, η κόρη και η εγγονή. Όλοι
ξεκίνησαν και τελείωσαν πολύ καλά. Ήταν
μια μοναδική και out of the box εμπειρία η
οποία ενθουσίασε τα μέλη και όλους όσους
επισκεφθήκαμε.
Ευχαριστούμε
όλους όσους βοήθησαν ώστε το όνειρο να
γίνει πραγματικότητα, ευχαριστούμε
επίσης όσους επισκεφθήκαμε, για την
φιλοξενία τους και κυρίως ευχαριστούμε
τα 2 γκρουπ δόκιμων και μεγάλων για την
συμμετοχή τους και για την ωραία
ατμόσφαιρα που παρουσίασαν.
Τους
ευχαριστούμε επίσης για την επίσκεψη
στην Αυλή των θαυμάτων όπου έγινε ένα
ειδικό τελετουργικό με βεγγαλικά και
καπνογόνα με διευθυντή ορχήστρας τον
οικοδεσπότη.
Όλα ήταν μαγικά. Επιτέλους
χαρήκαμε λίγο με τους Καρκάτζαλους του
χωριού γιατί οι Καρκατζαλαίοι της
πολιτικής, μας έχουν μαυρίσει την ψυχή
μας, δυστυχώς και με δική μας ευθύνη.
Υ.Γ.
αν Θ.Θ. του χρόνου ήμαστε καλά και ήμαστε
στο χωριό θα γίνει μεγάλο γλέντι στην
Αυλή των θαυμάτων με γουρουνόπουλα,
λουκάνικα, κοκκορομεζέδες, πρασοτηγανιές
και ντόπιο νέκταρ που έπιναν οι Θεοί
του Ολύμπου το οποίο παρασκευάζει ο
Θεόφραστος - Μάκης Ντάκουλας με ειδική
συνταγή.
==========================================================
ΜΟΥΣΕΙΟ
ΜΙΑ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΥ ΠΕΠΟΥ ΣΤΟ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΠΙΑΛΕΙΑΣ. Μία συζήτηση με τα εκθέματα του μουσείου.
Φίλες
και φίλοι αγαπητοί Μουσιολόγοι και
επισκέπτες των Μουσείων του τόπου μας,
και γενικότερα, καλημέρα. Εδώ και πολλές
βδομάδες θέλω να σας διηγηθώ μια απίστευτη
ιστορία που έζησα στο λαογραφικό Μουσείο
της Πιάλειας αλλά σκεφτόμουν αν θα με
πιστεύατε γιατί είναι μία ιστορία που
σε κάνει να πεις: γίνονται αυτά τα
πράγματα; Μήπως ο Επίκουρος νομίζει πως
έζησε αυτή την ιστορία ενώ όλα αυτά απλά
τα φαντάστηκε; Ίσως κι εγώ αν ήμουν στη
θέση σας να έκανα τις ίδιες σκέψεις.
Όμως σας ορκίζομαι στους 12 πλανήτες πως
ό,τι θα διαβάσετε είναι αλήθεια και μόνο
αλήθεια. Πήρα την απόφαση να σας την
κοινοποιήσω μετά από παρέμβαση της
Κλειώς, (Μούσα προστάτιδα της ιστορίας).
Σας ευχαριστώ για τον κόπο που θα
κάνετε.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα
από την αρχή, πριν ένα χρόνο περίπου
μαζί με την Λόλα είχαμε επισκεφτεί το
λαογραφικό Μουσείο της Πιάλειας, μετά
από πρόσκληση του δημιουργού του Μουσείου
του Διδασκάλου κ. Δημήτρη Παπαγιαννόπουλου,
ειλικρινά θαύμασα τα εκθέματα αλλά
παράλληλα και την απαράμιλλη έκθεση
των εκθεμάτων, είχες την εντύπωση πως
βρίσκεσαι σε ένα καλά οργανωμένο Μουσείο.
Πάντα όταν επισκέπτομαι κάποιο Μουσείο
προσπαθώ να ξεχάσω τον παρόντα χρόνο
και με κάποιον μαγικό τρόπο, από τους
πολλούς που μου είχε μάθει η γιαγιά της
γιαγιάς μου, να μεταφερθώ στην εποχή
των αντικειμένων, του ζωγράφου, της
εποχής εκείνης όπου αναφέρονται τα
εκθέματα. Αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου
εύκολο ειδικά όταν δεν είμαι μόνος μου,
με λίγα λόγια θα πρέπει να βγεις από το
σώμα σου και να βρεθείς στο παρελθόν,
όταν είμαι μόνος μου, σε γενικές γραμμές
μπορώ να πω πως δεν μου είναι δύσκολο.
Εκείνη την ημέρα όμως όπως προείπα ήταν
μαζί μου και η Λόλα, ο Διδάσκαλος και
κάποιοι άλλοι επισκέπτες, κάποια στιγμή
που είχα μείνει για λίγο μόνος μου στην
αριστερή αίθουσα άκουσα μία γυναικεία
φωνή να μου λέει: Επίκουρε έλα το
βράδυ που κλείνει το Μουσείο να σε
ξεναγήσω!! Τρόμαξα, φοβήθηκα μήπως
έχω παραισθήσεις, κοίταξα γύρω μου να
δω μήπως ήταν η Λόλα ή κάποια άλλη κοπέλα
στην αίθουσα και διαπίστωσα πως ήμουν
μόνος, υπήρχε βέβαια και μια κούκλα
παραδοσιακά ντυμένη από αυτές που έχουν
στα λαογραφικά Μουσεία ομολογουμένως
πάρα πολύ όμορφη αλλά ψεύτικη. Έκλεισα
για λίγο τα μάτια μου για να κάνω μία
ύστατη προσπάθεια μήπως και μπορέσω να
μεταφερθώ στο παρελθόν αλλά πριν
ολοκληρώσω τα λόγια που έπρεπε να πω
άκουσα πάλι την γυναικεία φωνή να μου
λέει: Επίκουρε να έρθεις βράδυ, κατά
προτίμηση Κυριακή βράδυ, θα έχω φροντίσει
να είναι ανοιχτή η πόρτα, απλά θα πρέπει
εκείνο το βράδυ να μείνεις εδώ μαζί μας
για να σε ξεναγήσω!! Τόλμησα να ρωτήσω,
και γιατί εμένα και όχι κάποιο άλλο
άτομο; Γνωρίζεις πολύ καλά Επίκουρε πως
μόνο εσύ έχεις τον τρόπο να ταξιδεύεις
στο παρελθόν, όταν θα είσαι έτοιμος θα
σε περιμένω.
Δεν πρόλαβα να ρωτήσω
κάτι ακόμα που ήθελα γιατί άκουσα τη
φωνή της Λόλας να μου λέει: Επίκουρε
μόνος σου μιλάς; Άρχισες πάλι τα παλαβά
σου; Κάθε φορά που θα βρεθούμε σε κάποιο
Μουσείο δεν ξέρω τι σε πιάνει, μερικές
φορές ή θα μιλάς μόνος σου ή δεν θα ακούς
τι σου λέμε, έλα πάμε στην διπλανή αίθουσα
που μας περιμένει ο Διδάσκαλος. Κοίταξα
για λίγο την Λόλα και μετά έστρεψα το
βλέμμα μου προς την ψεύτικη κούκλα και
της είπα: εντάξει, εκείνη μόνο κατάλαβε
τι εννοούσα ενώ η Λόλα ευτυχώς κατάλαβε
πως το εντάξει ήταν γι' αυτήν για να πάμε
δίπλα. Ευτυχώς που κατάλαβε αυτό που
ήθελε γιατί θα άρχιζε πάλι την μουρμούρα,
πως τάχα μου είμαι αλαφροίσκιωτος κ.λπ.
κ.λπ. Πράγματι πήγαμε στην διπλανή
αίθουσα όπου ο σοφός και δημιουργικός
Διδάσκαλος μας παρουσίασε όλα τα εκθέματα
και μας εξήγησε τον τρόπο που τα βρήκε,
κάποια στιγμή αφού τελείωσε η ξενάγηση
και ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε, ο
Διδάσκαλος έβαλε το κλειδί στην πόρτα
για να κλειδώσει, τότε, του είπα το εξής:
δηλαδή Διδάσκαλε αν υποθέσουμε πως
κάποιο άτομο κλειστεί μέσα δεν θα
μπορέσει να βγει πάρα μόνο την επόμενη
μέρα που θα έρθει κάποιος ν' ανοίξει;
Όχι φίλε Πέπο, έχουμε φροντίσει για κάθε
ενδεχόμενο να υπάρχει ένα κλειδί στον
τοίχο δίπλα από την πόρτα εσωτερικά, αν
και ποτέ δεν χρειάστηκε εμείς είμαστε
προμηθείς. Εγώ από μέσα μου είπα: ποτέ
μη λες ποτέ Διδάσκαλε. Εδώ σταματάει η
πρώτη εμπειρία από την επίσκεψη της
ημέρας γιατί σύντομα θα βίωνα και την
εμπειρία της νύχτας την επόμενη Κυριακή.
Πριν χαιρετίσουμε τον Διδάσκαλο τον
ρώτησα όσο πιο αθώα μπορούσα: Διδάσκαλε
την κούκλα - κοπέλα που έχετε ντύσει με
παραδοσιακά ρούχα της περιοχής στην
αριστερή αίθουσα της έχετε δώσει κάποιο
όνομα; Βεβαίως Πέπο και της έχω δώσει
όνομα, το όνομα της όμορφης Πιάλειας
την κόρη δηλαδή του Πίαλου. Χωρίς να
αναφέρω κάτι στον Διδάσκαλο σκέφτηκα
πως η φωνή που άκουσα όταν ήμουν μόνος
μου στην αίθουσα ήταν η φωνή της Πιάλειας.
Από
εκείνη τη στιγμή και μετά άρχισα να
ψάχνω κάποια δικαιολογία που θα έπρεπε
να ξεφουρνίσω στην Λόλα για την βραδινή
μου απουσία της ερχόμενης Κυριακής.
Δύσκολη η εξίσωση, αρχικά σκέφτηκα να
της πω πως ένα βράδυ θα μείνω μόνος μου
στο βουνό για να θυμηθώ τα χρόνια του
στρατού, μετά σκέφτηκα να συνεννοηθώ
με τον Γκοτζίλα ώστε να με πάρει τηλέφωνο
την Κυριακή στις 23:30 και να πει πως τάχα
μου δεν ένιωθε καλά και να τον πήγαινα
στο νοσοκομείο στα Τρίκαλα, μία τρίτη
σκέψη που μου ήρθε ήταν αυτή τελικά που
επικράτησε ως η πιο λογικοφανής, θα
έλεγα στην Λόλα πως επειδή θέλω να γράψω
ένα δοκίμιο περί φύσεως θα πρέπει ένα
βράδυ να παραμείνω στο δάσος μόνος μου
μέχρι το πρωί. Η Λόλα σκέφτηκε πως ίσως
αυτό το δοκίμιο να ήταν μια δυνατή
έμπνευση και πως ήταν ίσως η ευκαιρία
να γράψω κι εγώ κάτι σημαντικό που να
τραβήξει επιτέλους την προσοχή του
συγγραφέα Ηλία Γιαννακόπουλου, επειδή
είχε ακούσει από την Αφροδίτη, σύζυγο
του συγγραφέα, πως όταν ο Ηλίας θέλει
να γράψει ένα αριστούργημα θέλει να
βρίσκεται μόνος του σαν σε απομόνωση,
έχοντας την περίπτωση του Ηλία στο μυαλό
της η Λόλα δεν έφερε καμία αντίρρηση,
απλά μου είπε: πάρε μαζί σου και το
υπηρεσιακό πιστόλι ώστε αν σου επιτεθεί
η αρκούδα ή τ' αγριογούρουνα να μπορέσεις
να αμυνθείς, πρόσεχε, μόνο αν κινδυνεύεις
θα κάνεις χρήση του όπλου, για καλό και
για κακό πάρε μαζί σου και μερικές στράκα
στρούκες να τις ρίξεις προληπτικά αν
σε πλησιάσουν τ' αγριογούρουνα. Εγώ
αμέσως σκέφτηκα το ποσό εύκολο ήταν
τελικά να πείσω την Λόλα και αυτό με
γέμισε χαρά, έπρεπε τώρα να καταστρώσω
το σχέδιο για την νυχτερινή επίσκεψη
στο Μουσείο της Πιάλειας.
Σάββατο
βράδυ μαζί με φίλους είχαμε πάει στο
Chef [ΑΛΩΝΙΑ] για γουρνοπούλα ψητή, κατά
τις 23:45 που φύγαμε εγώ προσποιήθηκα πως
έχω κάποια βλάβη στο αυτοκίνητο και θα
περίμενα εκεί να έρθει ο Γκοτζιό να
δούμε τι θα κάνουμε, αυτό σήμαινε πως
οι φίλοι μας έπρεπε να πάρουν μαζί τους
στο δικό τους αυτοκίνητο και την Λόλα.
Όλα έγιναν όπως τα περίμενα, οι φίλοι
μας μαζί με την Λόλα και την Φαίη έφυγαν
κι εγώ έμεινα εκεί τάχα μου να περιμένω
τον Γκοτζιό, αφού χάθηκαν στο βάθος του
δρόμου ξεκίνησα κι εγώ για το Μουσείο
το οποίο ευτυχώς ήταν σε απόμερο σημείο
και δεν υπήρχε κίνδυνος να γίνω αντιληπτός.
Για καλό και για κακό άφησα πιο κάτω το
αυτοκίνητο μου και έφθασα στο Μουσείο
00:05 βράδυ Σαββάτου προς Κυριακή, γεμάτος
αγωνία έφθασα στην πόρτα του Μουσείου
και κοντοστάθηκα, χίλιες σκέψεις πέρασαν
από το μυαλό μου πριν χτυπήσω την πόρτα,
άρχισα να αμφιβάλω αν τελικά είχα ακούσει
πραγματικά την φωνή της Πιάλειας ή αν
όλη αυτή η ιστορία δεν ήταν παρά μόνο
της αχαλίνωτης φαντασίας μου, ευτυχώς
αυτό δεν κράτησε πολλή ώρα, μόλις ένιωσα
να με ζώνουν οι αμφιβολίες φώναξα τρεις
φορές: ΟΚΡΑ, ΟΚΡΑ, ΟΚΡΑ, και αμέσως
ανέκτησα και πάλι την αυτοπεποίθηση
μου, ένιωσα ξανά πως είμαι ο CEO της ΟΚΡΑ
και ως εκ τούτου έπρεπε να προχωρήσω.
Αυτό και έκανα, χτύπησα 2 φορές και την
ώρα που ετοιμαζόμουν να χτυπήσω και
τρίτη φορά άκουσα να γυρίζει το κλειδί
της πόρτας, σε χρόνο τσίου τσίου είπα
τα λόγια που μου είχε μάθει η γιαγιά της
γιαγιάς μου και όταν άνοιξε η πόρτα
αντίκρισα την όμορφη Πιάλεια να με
καλωσορίζει με ένα πλατύ χαμόγελο που
μου θύμισε το χαμόγελο της Αφροδίτης.
Τελικά τα κατάφερες μου είπε η Πιάλεια,
είναι αυτό που λένε και οι Μούσες πως
αν κάτι το θέλεις πάρα πολύ θα βρεθεί
τρόπος για να το πραγματοποιήσεις, καλώς
όρισες λοιπόν Επίκουρε.
Ευχαρίστησα
την Πιάλεια για την υποδοχή και γενικότερα
για την ευγένεια της και της είπα πως
είμαι γεμάτος περιέργεια για να
ξεκινήσουμε την ξενάγηση. Από το γλυκό
της στόμα άκουσα να λέει: πάμε λοιπόν
Επίκουρε, ας ξεκινήσουμε από την κυρία
που κρατάει το βελονάκι και κοντεύει
να τελειώσει το όμορφο κέντημα, εγώ
μόλις αντίκρισα την γυναίκα που κεντούσε
έμεινα ενεός!! Ήταν η μητέρα μου, το μόνο
που κατάφερα να μουρμουρίσω ήταν το
εξής: Μάνα, Μανούλα εσύ εδώ; Πως βρέθηκες
από το Μαγευτικό στο Μουσείο της Πιάλειας;
Καλώς όρισες γιόκα μου, άκουσα από τις
Μούσες πως θα ερχόσουν απόψε για να σε
ξεναγήσει η Πιάλεια και ζήτησα να είμαι
κι εγώ εδώ στο τμήμα των κεντημάτων μιας
και στο Μουσείο ο φίλος σου ο Διδάσκαλος
έχει σε περίοπτη θέση εμάς τις κεντίστρες.
Συνέχισε όμως γιόκα μου την ξενάγηση
γιατί η Πιάλεια έχει για σένα πολλές
ακόμα εκπλήξεις, αποχαιρέτησα την
Μανούλα μου και ακολούθησα την Πιάλεια
η οποία με πήγε σε μία κυρία που κρατούσε
κάτι βελόνες για πλέξιμο, αναγνώρισα
αμέσως την θεία μου την Μαρία, την
αγαπημένη θεία την κοκέτα της οικογένειας,
δεν πρόλαβα να μιλήσω και με καλωσορίζει
η θεία μου λέγοντας, ανιψιέ θυμάσαι που
σε ρωτούσα, μ' αγαπάς; Άμα πεθάνω θα με
θυμάσαι; Όλα τα θυμάμαι θεία μου, όλα,
και πάντα σε μνημονεύουμε με την Λόλα,
για πες μου όμως εσύ πως βρέθηκες εδώ;
Είναι απλό ανιψιέ μου, με κάλεσε η μητέρα
σου, αυτή μεσολάβησε στις Μούσες για να
παραβρεθώ κι εγώ εδώ λόγω της μεγάλης
αγάπης που είχες για μένα, οι βελόνες
που κρατώ είναι ίδιες μ' αυτές που σου
είχα πλέξει το εγκώμιο του ποιητή!!
Πήγαινε όμως γιατί η ώρα περνάει και
έχεις πολλά ακόμα να δεις, αποχαιρέτησα
και την θεία Μαρία και σκέφτηκα το ποσό
σοφός είναι ο Διδάσκαλος που έβαλε στο
Μουσείο τις βελόνες και τα βελονάκια
όπου πολλές κοπέλες και αργότερα ως
σύζυγοι, μανάδες και γιαγιάδες ζωγράφιζαν
δημιουργώντας κεντήματα και πλεκτά,
ανάμεσα τους ήταν η μητέρα μου και η
θεία μου. Η Πιάλεια κατάλαβε το ποσό
συγκινημένος ήμουν και μ' έπιασε από το
χέρι για να πάμε στον Αργαλειό, στην
Ρόκα, στην Ανέμη, στο Τσικρίκι, στην
σαΐτα, στο Αδράχτι, στο Σφοντίλι, στην
Κοσιά, στο Δρεπάνι, στα Χάλκινα Τετζερέδια,
στην Παλάντζα, στο Καντάρι, στο Αλέτρι,
στο Πλαστίρι, στην Πυροστιά, στην Γάστρα,
και σε πολλά ακόμα αντικείμενα, συνομίλησα
με την γιαγιά την Τσιβώ που έγνεθε το
πρόβειο μαλλί στην Ρόκα, με την θεία
Ελένη την μητέρα του Βύρωνα, που ύφαινε
στον αργαλειό τα μοναδικά φλοκάτα που
προίκισε τις κόρες της, την θεία την
Μιχάληνα (Βασιλική) στο Τσικρίκι για το
στρίψιμο του νήματος. Όπως μου εξήγησε
η θεία η Μιχάληνα στην ανέμη βάζανε το
νήμα από το τυλιγάδι.
Το τσικρίκι
ήταν μια ρόδα που γύριζε με το χέρι γύρω
από ένα άξονα. Έτσι που γύριζε μετέδιδε
την κίνηση με ένα σκοινί στο μασούρι κι
έτσι τυλιγόταν η κλωστή. Τα μασούρια
τώρα ήταν έτοιμα να πάνε για να
χρησιμοποιηθούν στον αργαλειό. Όλα αυτά
τα εργαλεία υπήρχαν εκεί στο Μουσείο
και η πανέμορφη Πιάλεια έδινε τον λόγο
εκ περιτροπής σε κάποιες γυναίκες που
ήταν γνωστές σε μένα να συνομιλώ μαζί
τους. Κάποια στιγμή πήγαμε στην πλευρά
των ανδρικών εργαλείων, στην Κοσιά, στο
Δρεπάνι, στο Φραγκόφιαρο, στο Μιστρύ
και τσουπ βλέπω μπροστά μου τον πατέρα
μου με τη Κοσιά, τον θείο τον Γιάννη με
το Φραγκόφιαρο, τον θείο τον Ηλία με το
Μιστρύ και το θκουλι, και τον τον κουμπάρο
τον Μπούλη με μια μπάλα τριφύλλι, αφού
μου έδωσαν τις απαραίτητες πληροφορίες
σχετικά με τα εργαλεία άρχισαν τις
ερωτήσεις, τι κάνουν τα παιδιά τους, οι
γυναίκες τους, τα εγγόνια τους, οι φίλοι
τους, οι συγγενείς τους και οι συγχωριανοί
τους. Κάποιος από τους τέσσερεις, δεν
θυμάμαι ποιος, με ρώτησε να μάθει ποιον
έχουμε πρωθυπουργό, όταν τους είπα τον
Μητσοτάκη απόρησαν και οι τέσσερεις
λέγοντας, μα αυτός είχαμε την εντύπωση
πως είχε πεθάνει, αναστήθηκε; Και γιατί
αναστήθηκε μόνο αυτός και όχι κι εμείς;
Τους εξήγησα πως δεν πρόκειται για τον
πατέρα Μητσοτάκη αλλά για τον γιο, και
πως σε 20 και 30 χρόνια πάλι κάποιος από
τους Μητσοτάκη, Καραμανλή ή Παπανδρέου
θα είναι ξανά πρωθυπουργός. Κούνησαν
όλοι το κεφάλι τους σα να έλεγαν δεν
υπάρχει σωτηρία. Τους αποχαιρέτησα
όλους και είχα μία ιδιαίτερη συνομιλία
με τον πατέρα μου, είχα καταλάβει τι θα
μου έλεγε και έκανα τάχα μου τάχα μου
πως κοίταζα κάποια εργαλεία, ο πατέρας
μου κατάλαβε πως με έφερνε σε δύσκολη
θέση, έτσι ήταν πάντα ο πατέρας μου, ποτέ
δεν ήθελε να μας φέρνει σε δύσκολη θέση,
του είπα όμως δύο λέξεις: καμία αλλαγή....
Ο πατέρας μου ήθελε προφανώς να μάθει
αν τα εγγόνια του έχουν αποκτήσει δικά
τους παιδιά γι' αυτό του είπα καμία
αλλαγή. Αποχαιρέτησα τον πατέρα μου
μαζί με την Πιάλεια και κατευθυνθήκαμε
προς την έξοδο, ήταν ώρα να αναχωρήσω,
άλλη μια επίσκεψη σε Μουσείο, αυτή τη
φορά στο Μουσείο της ιστορικής και
πνευματικής Πιάλειας έλαβε τέλος.
Ευχαρίστησα θερμά την Πιάλεια για την
ξενάγηση και για την καλοσύνη που είχε
να παραμείνει μαζί μου όλη την ώρα της
ξενάγησης και που είχε φροντίσει να δω
πολλά αγαπημένα πρόσωπα, η Πιάλεια
γεμάτη χαρά μου είπε, μην ξεχνάς Επίκουρε
πως εσύ έχεις γράψει για μένα την πιο
όμορφη και αληθινή ιστορία, αυτό είναι
για μένα μεγάλη τιμή και σου είμαι
ευγνώμων.
Φθάνοντας στην πόρτα
νοερά ευχαρίστησα την γιαγιά της γιαγιάς
μου και λέγοντας τα λόγια της επιστροφής
βρέθηκα στον προαύλιο χώρο του Μουσείου,
κατευθύνθηκα γρήγορα προς το αυτοκίνητο
γιατί είχα έναν φόβο μήπως περάσει ο
Διδάσκαλος και δει το αυτοκίνητο και
αρχίσει να με αναζητεί. Ευτυχώς όλα
πήγαν καλά, σε 20 λεπτά ήμουν στο σπίτι,
η Λόλα με περίμενε με ανοιχτές αγκάλες
και με ζεστό τραχανά δικής μας παραγωγής.
Με ρώτησε αν δεν πήγε χαμένος ο κόπος
και αν ήμουν τώρα έτοιμος να γράψω το
δοκίμιο περί φύσεως, μου πρότεινε μάλιστα
να ζητήσω αν χρειαστεί και λίγη βοήθεια
από τον φίλο μας τον Ηλία. Αναρωτιέμαι
το τι θα γίνει σήμερα που η Λόλα, -λίγους
μήνες μετά δηλαδή- θα μάθει την αλήθεια
της απουσίας μου εκείνο το βράδυ, το
βράδυ που πέρασα με την Πιάλεια στο
λαογραφικό Μουσείο της Πιάλειας. Ελπίζω
να δείξει επιείκεια και
κατανόηση.
Επίλογος.
Φίλες και
Φίλοι εσείς μην περιμένετε κάποιον
μαγικό τρόπο για να βρεθείτε στο
λαογραφικό Μουσείο της Πιάλειας,
αποφασίστε να το επισκεφτείτε όταν
είναι ανοικτό,
είναι
ίσως το πιο οργανωμένο λαογραφικό
Μουσείο στην Περιοχή των Τρικάλων,
αξίζει τον κόπο να το επισκεφτείτε.Σας
χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια
διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος.
Έρρωσθε
και Ευδαιμονείτε.
======================================================
ΗΛΙΑΣ
ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΕΝΑΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΜΟΥΡΙΑ
ΜΙΑ
ΜΟΥΡΙΑ, ΕΝΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, ΜΙΑ ΠΡΩ'Ι'ΝΗ
ΠΑΡΕΑ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Ευχαριστούμε Ηλία.
Φίλες και Φίλοι
αγαπητοί οικολόγοι, λάτρεις του φυσικού
περιβάλλοντος, θαμώνες του ίσκιου της
Μουριάς καλησπέρα, αποφάσισα σήμερα να
σταματήσω για λίγο την αναδιάρθρωση
του ιστολογίου και να βάλω εμβόλιμα το
σημερινό κείμενο του Ηλία, ένα καταπληκτικό
και άκρως συγκινητικό άρθρο του συγγραφέα
Ηλία Γιαννακόπουλου που αναφέρεται
στην Μουριά της αυλής του στο χωριό του,
την ιστορική και πνευματική Πιάλεια.
Διαβάστε το σχόλιο που έκανα στην
ανάρτηση του κειμένου που ανέβασε ο
Ηλίας στο δικό του ιστολόγιο, Blog
"ΙΔΕΟπολις"
''Είχα την τύχη
να καθίσω κι εγώ κάτω από τον ίσκιο της
Μουριάς, ήταν ένα σημείο αναφοράς, ως
δια μαγείας όταν βρισκόμασταν εκεί
νιώθαμε μία ευεξία χάρη στον ίσκιο της
Μουριάς. Εκεί λοιπόν στο σημείο όπου η
Μουριά μας έδινε πολλά κάθισε και ο
Επίκουρος ο Γοργογυραίος συζητώντας
περί φιλοσοφίας και όχι μόνο. Εκεί πίναμε
και το τσιπουράκι παρέα με τον φίλο της
σοφίας που τόσα χρόνια φρόντιζε την
Μουριά. Τώρα που το σκέφτομαι έπρεπε να
της είχαμε δώσει ένα όνομα. Όσο για το
κείμενο τι να πω; Ο Ηλίας ο,τι πιάνει στο
μυαλό του το κάνει χρυσάφι, πάρα πολύ
συγκινητικό το άρθρο, προτείνω να το
διαβάσουν όλοι οι οικολόγοι που έχουν
ευαισθησίες για το περιβάλλον, είναι
ένας ύμνος προς τη φύση. Ευχαριστούμε
Ηλία που μας θυμίζεις πως πρέπει να
είναι ο άνθρωπος, αν βέβαια θέλουμε να
λεγόμαστε άνθρωποι που λέει και ο
ποιητής. Επίκουρος ο Γοργογυραίος.
Έρρωσθε''.
ΠΑΜΕ
ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ.
«Τα
δέντρα είναι ποιήματα που γράφει η Γη
προς τον ουρανό. / Και εμείς κόβουμε τα
δέντρα και τα κάνουμε χαρτί, / για να
καταγράψουμε την κενότητά μας” (Χαλίλ
Γκιμπράν)
Αλήθεια πώς μπορεί να
νιώσει ένας άνθρωπος κόβοντας το δέντρο
που στη σκιά του μεγάλωσε και πέρασε
τις πιο ωραίες στιγμές....
Πώς
να ξεχάσω εκείνα τα καλοκαιρινά πρωινά
που τα κλαδιά του και τα φύλλα του έκρυβαν
τις καυτές ακτίνες του Ήλιου;
Πώς
να ξεχάσω τις ατέλειωτες πρωινές
συζητήσεις που μάς ενέπνεε η ανατολή
του Ήλιου κάτω από την σκιά του αγαπημένου
μας δέντρου, της Μ Ο Υ Ρ Ι Α Σ.
Πόσα
και πόσα δεν άκουγαν τα κλαδιά και τα
πυκνά της φύλλα χωρίς ποτέ να διαμαρτυρηθεί
και όταν ακόμη κάποιο καρφί πλήγωνε τον
κορμό της για να ικανοποιήσει κάποια
μας απαίτηση για διευκόλυνση....
Ξύπναγα
το πρωί και το βλέμμα μου έπεφτε στο
πλούσιο φύλλωμά της. Κάποιες στιγμές
ένιωθα ότι δυσανασχετούσε αν αργούσε
η παρέα για τον πρωινό καφέ στην πιο
ωραία γωνιά του σπιτιού μου στο
χωριό.
Πόσες και πόσες ιστορίες
δεν άκουγε υπομονετικά και πόσα μυστικά
της οικογένειάς μου δεν γνώρισε εδώ και
χρόνια πολλά όταν με τα αδέλφια μου στη
συνήθη θέση του ο καθένας, την ίδια ώρα
και ο καθένας τις δικές του επιλογές
του πρωινού καφέ...
Η ζωή μου
παράλληλη με αυτήν του δέντρου μου...Όταν
γεννήθηκα την βρήκα, αφού οι γονείς μου
την φύτεψαν. Αυτοί έφυγαν, αλλά η Μ Ο Υ
Ρ Ι Α έμεινε εκεί για να μάς συντροφεύει...
Τώρα
που κάποια αρρώστια την ταλαιπώρησε τα
τελευταία χρόνια αποφάσισα-με βαριά
καρδιά-να την κόψω...Δεν ήταν κάτι εύκολο
για μένα, αφού ένα δέντρο και κάθε δέντρο
έχει κι αυτό Ψ Υ Χ Η...
Κόβοντας τη
Μ Ο Υ Ρ Ι Α ένιωσα σαν έκοψα ένα κομμάτι
από τη ζωή μου. Από μία διαστροφή της
ζωής μου η πρώτη πρωινή φροντίδα μου
ήταν η περιποίησή του (πότισμα,
κλάδεμα...).
Ήταν μία δύσκολη στιγμή
όταν με το αλυσοπρίονο άρχισα να την
κόβω. Ένιωσα λίγο περίεργα και για μία
στιγμή σκέφτηκα να τα παρατήσω. Ήταν
σαν πληγώνω κάποιον φίλο μου..Αλλά έπρεπε
να την κόψω...
Τα δύο τελευταία
χρόνια η Μ Ο Υ Ρ Ι Α μου δεν είχε πολλά
φύλλα και φαινόταν πως στο εσωτερικό
της (κουφάλα,) πονούσε και υπέφερε
πολύ...Η κλιματική αλλαγή την αρρώστησε
πολύ, άσχετα αν ο γειτονικός πλάτανος-όλως
περιέργως- βρίσκεται στην πιο καλή του
ώρα...
Σίγουρα στη ΜΟΥΡΙΑ μου δεν
κατοικούσαν οι νύμφες Δρυάδες, Αμαδρυάδες
και οι Ορεστιάδες...Ωστόσο το καλοκαίρι
φιλοξενούσε την ορχήστρα των τζιτζικιών.
Οι Σφήκες και οι αγριοκούμπανοι στο
εσωτερικό της κορμό έβρισκαν ασφαλές
καταφύγιο....
Θα ήθελα να ξέρω πως
νιώθει τώρα ο παρακείμενος Έλατος που
έχασε τη συντροφιά του. Μικρότερος σε
ηλικία αυτός και πολύ θαλερός κυριαρχεί
στο χώρο με το ύψος του και την μεγαλοπρέπειά
του. Θυμάμαι τον ανταγωνισμό της Μουριάς
με τον Έλατο, όταν τον φύτεψα δίπλα. Κάθε
μέρα υπήρχε ένας συνεχής ανταγωνισμός
για το ποιο δέντρο θα φθάσει ψηλότερα.
Ποιος
είπε πως τα δέντρα δεν έχουν ψυχή και
αισθήματα;
Εννοείται πως αργότερα
ο Έλατος κέρδισε τη μάχη και η Μουριά
παραιτήθηκε, αφού γνώριζε πως ο νόμος
της αριστοτελικής εντελέχειας ισχύει
απόλυτα. Τίποτα τελικά στη φύση δεν
είναι τυχαίο και όλα διακονούν τους
ακατάλυτους φυσικούς και συμπαντικούς
νόμους.
Βλέποντας το κενό που
άφησε το κόψιμο της Μουριάς και
ενθυμούμενος την εξαμελή ομάδα-παρέα
της οικογένειάς μου (αδέλφια-σύζυγοι)
νιώθω περίεργα στη σκέψη πώς θα νιώθει
ο τελευταίος “μόνος“ στη γνωστή γωνία
της αυλής του σπιτιού μου και άσκεπος,
αφού ο ίσκιος της μουριάς δεν θα υπάρχει
άλλο.
«Ιερά μου φαίνονται μόνο τα
δέντρα / σήματα οιωνών / φωλιές πνευμάτων
/ δωρητές σκιάς / αφηγούνται ολόκληρη
την ιστορία / με χίλια λόγια, μ΄ έναν
παλμό…/ Ιερά μου φαίνονται μόνο τα
δέντρα / τα παντοδύναμα / χωρίς να το
δείχνουν / κάθε φορά που τα ρίχνουν
σπαράζει ο θεός / κάθε φορά που γκρεμίζονται
/ η φύση αναρωτιέται “πώς γίνεται / να
σωριαστεί ένας Τιτάνας, / μήπως φτάνει
η Συντέλεια;” (Στρατής Πασχάλης, από το
βιβλίο, Κοιτάζοντας Δάση, Μεταίχμιο,
2002).
Δεν θα ήθελα να ήμουν ο
τελευταίος αυτής της παρέας. Αλλά και
θα ήθελα, όμως, να ζήσω αυτή τη στιγμή
και να περιγράψω τα συναισθήματα και
τις σκέψεις αυτής της sui generis μοναξιάς.
Αχ!
και να μπορούσα να έφτιαχνα χαρτί από
τον κορμό της Μουριάς για να γράψω όλα
αυτά και όσα θα ακολουθήσουν.
Είμαι
περίεργος τι θα ένιωθε και τι θα έγραφε
η Μουριά βλέποντας και ακούγοντας κάθε
πρωί (και όχι μόνον τότε) όλα αυτά που
συζητούσαμε. Πολιτικές αναλύσεις,
φιλοσοφικές αναζητήσεις, κοινωνικά
σχόλια, γκρίνιες, όνειρα, σχέδια,
πειράγματα, οικογενειακές έγνοιες,
γέλια…
Τελικά σε αυτόν τον κόσμο
δεν είμαστε μόνοι μας. Μοναξιές μπορεί
να νιώθουμε, μόνοι δεν είμαστε. Άνθρωποι,
Ζώα και Δέντρα αποτελούμε μία αδιάσπαστη
ενότητα, μία αλυσίδα. Κάθε κρίκος της
αλυσίδας είναι διαφορετικός αλλά όλοι
μαζί αποτελούν ένα όλον και για να
υπάρξει αυτό το όλον προϋποθέτει τη
συνεργασία και την “αλληλεγγύη”
όλων.
Η επιστήμη αναζητά τεκμήρια
για να θεμελιώσει τις υποψίες της πως
και τα δέντρα όπως και τα ζώα-εκτός
βέβαια από τον άνθρωπο-έχουν σκέψη και
αισθήματα.
Πρώτοι οι αρχαίοι
Έλληνες πίστευαν πως τα δέντρα έχουν
κομμάτι από τη θεϊκή ουσία και γι αυτό
τα λάτρευαν ως θεότητες. Γι αυτό όσοι
περιφρονούσαν τα δέντρα ή τα “κακοποιούσαν”
αντιμετώπιζαν την ανθρώπινη οργή και
τιμωρία αλλά πρωτίστως και την θεϊκή
τιμωρία, όπως μάς διδάσκει και ο μύθος
του Ερυσίχθονα.
Γι αυτό δημιουργήθηκαν
πολλοί μύθοι και γράφτηκαν πολλά
τραγούδια που υμνούν την προσφορά των
δέντρων στον άνθρωπο (καρπό, σκιά….),
όπως “Η Ιτιά”, “Ο Γερο Πλάτανος” κι
άλλα
Ωστόσο δεν “σκοτώνουν τα
άλογα όταν γεράσουν” , αλλά και τα
δέντρα.
Αυτό που έζησα κόβοντας
το αγαπημένο μου δέντρο ήταν κάτι
ξεχωριστό και ένιωσα πολλές ενοχές.
Πολλές φορές μία νομοτελειακά αναγκαία
πράξη δεν έχει υποχρεωτικά και τη δύναμη
να σε από-Ενοχοποιήσει από αυτό που
πράττεις.
Με αυτά κι αυτά η γνωστή
γωνία του σπιτιού μου θα είναι γυμνή
για πολύν καιρό, αν και φρόντισα να
αντικαταστήσω με άλλο δέντρο (Φλαμουριά)
την απουσία-κοπή της Mουριάς. Ωστόσο
χρειάζεται χρόνος για να απλώσει τα
κλαδιά της και να μας χαρίσει τον ίσκιο
της κάθε πρωί στην ώρα του καφέ.
Όταν
ξαναβρεθεί η γνωστή παρέα στη γνωστή
γωνία το επόμενο καλοκαιρινό πρωινό,
τότε θα νιώσουμε πιο έντονα την απουσία
της, όπως και την απουσία κάποιου μέλους
της παρέας. Δυστυχώς η ζωή (ανθρώπων και
δέντρων) ακολουθεί πάντα κάποιους νόμους
και μία πορεία που η ανθρώπινη θέληση
δεν μπορεί να αναστείλει-εμποδίσει,
ούτε καν να προβλέψει πολλές φορές.
Γι
αυτό είναι φρόνιμο κι αναγκαίο να
ακολουθήσουμε τη συμβουλή-προτροπή του
Warren Buffet (αμερικανός επενδυτής).
“Κάποιος
κάθεται στη σκιά σήμερα, επειδή κάποιος
άλλος φύτεψε ένα δέντρο πολλά χρόνια
πριν”
*ΠΗΓΗ: Blog, “ΙΔΕΟπολις”,
Ηλία Γιαννακόπουλου
*Σχόλια
αναγνωστών μου
1.«Δυστυχώς Ηλία
ανάλογο συναίσθημα βιώνω ήμουν παιδάκι
11 χρόνων όταν την φύτεψα την πότιζα στη
φάρμα μας πενήντα χρόνια στον ίσκιο της
εκεί έχουμε ακόμα το τραπέζι που
μαζευόμαστε . Δεν το χωράει η καρδιά μου
να πάρω από κει το κουφάρι της. Αρρώστιες
πολλές στην χλωρίδα αιωνόβια πλατάνια
, μουριές ξεράθηκαν ίσως κακοί οιωνοί»
(X. B)
2.«Όλα τα δέντρα έχουν ψυχή! Η
Μουριά είναι από τα εξαιρετικά δέντρα
που μπορούν να διηγηθούν ανθρώπινες
ιστορίες. Μια άλλη, νέα Μουριά θα μπορούσε
ίσως να απαλύνει την θλίψη...(K.K)
3
«Λυπάμαι για το δέντρο που χρειάστηκε
να κόψετε... Κάποτε, πριν 35 χρόνια, φύτεψα
μια μουριά στην αυλή στη Σκύρο. Ευτυχώς
απολαμβάνουμε ακόμα τη σκιά της, μαζί
και ο περαστικός της φωτογραφίας. Κι ας
γκρινιάζει η γειτόνισσα πως την ενοχλούν
τα φύλλα που…»(Y.S)
4.«Πολύ λυπηρό,
φίλε Ηλία, όπως το περιγράφεις! Έτσι
Ακριβώς είναι όπως το λες και ειδικά το
σημείο όπως βλέπω βρισκόταν, σαν ένας
φύλακας του σπιτιού !!! Αν είναι ζωντανή,
μήπως δώσει από εκεί κανένα βλαστάρι,
να μείνει η Μαγιά της»(Σ.B)
5.«Ίσως
επειδή πρέπει να φυτέψεις μια καινούργια
για καινούργιους. Καλημέρα σας»(Θ.Α)
ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ AΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΔΕΚΑΤΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ.