ΕΠΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΟΛΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟ ΠΕΠΟ.

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σας γνωστοποιήσω πως η σημερινή μέρα ήταν εξόχως σημαντική για τρεις λόγους: Α' Denice,  B' Eriko, Γ' Mie, τρεις Μούσες, τρεις λατρεμένες φίλες, τρεις μοναδικές αδερφές ψυχές, τρεις Υπέροχες γυναίκες που επικοινώνησαν σήμερα 05/10/25 μαζί μου και όταν άκουσαν τη Βάσω έκαναν σαν τρελές από την χαρά τους. Μου είναι αδύνατον να σας περιγράψω την εικόνα και τα συναισθήματά μου για όση ώρα μιλούσαν με την κόρη μου, ήταν μοναδικές οι στιγμές που βίωσα. Απλά θα το πω για μία ακόμη φορά πως νιώθω ευλογημένος που μ' αξίωσε ο θεός να συναντήσω στη ζωή μου αυτές τις τρεις Μούσες. Αυτές οι τρεις Μούσες άλλαξαν τη ζωή μου, άλλαξαν τον τρόπο σκέψης μου, άλλαξαν τις συμπεριφορές μου, άλλαξαν την οπτική μου για τη ζωή, άλλαξαν το είναι μου. Χάρη σ' αυτές τις τρείς αξιαγάπητες - ευλογημένες γυναίκες και τα μέλη των οικογενειών τους, εγώ, και τα μέλη της δικής μου οικογένειας, βιώσαμε μοναδικές στιγμές στη ζωή μας. Τους είμαστε ευγνώμονες. Στην σημερινή ανάρτηση θα σας παρουσιάσω κάποια ποιήματα που έχω γράψει για την Λόλα γιατί οσονούπω θα γράφω ποιήματα κυρίως για τον εγγονό μου τον Ίωνα. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

ΠΡΩΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Το ρόδο, το κρίνο, τον ήλιο, τ' αηδόνι/
Με πόθο αγαπούσα που εντός μας φουντώνει/
Τώρα πια δεν τ' αγαπώ, γιατί ανήκει η καρδιά μου/
Στη Μία, τη γλυκιά κοπέλα των ονείρων μου
την μελιστάλαχτη Δολέντσια/
Αυτή είν' η πηγή κάθε αγάπης η μόνη/
Και ρόδο και κρίνο και ήλιος κι αηδόνι.

Σηκώθηκε ψηλά η Σελήνη,/
Τα κύματα λαμποκοπούν/
Κρατώ στην αγκαλιά μου την Δολέντσια/
Κι οι δυό καρδιές τρέλα χτυπούν.

Με τα μαλλιά της γυρωθέ μου/
Κοιτώ τ' αστραφτερά νερά/
"Τι ακούς στο βουητό του ανέμου;/
Τολμώ και την ρωτώ.".
"Δεν είν' το βουητό τ' ανέμου/
Σκοπός Σειρήνων είν' που ηχεί/
Κι ο έρωτας μου για σένα Πεπέ/
για σένα που κάθε στιγμή φουντώνει./

Τη γη οι ηλιαχτίδες οι στερνές φωτίζουν/
Ομίχλη τα νερά σκέπει απαλά/
Που ως να ν' γεμάτα μυστικά βουΐζουν/
Μιά αχλύ ανεβαίνει πιο ψηλά.

Ο άνεμος τη θάλασσα σηκώνει/
Κι από το κύμα βγαίνει αερικό/
Δίπλα μου κάθεται κι αχ πως φουσκώνει/
Το στήθος τής Δολέντσιας μες στο πέπλο το λευκό!

Η θάλασσα βουερή στα βράχια σπάει/
Κι οι γλάροι κράζουν χαρωπά/
"Πόσο άγρια και τρελά η καρδιά χτυπάει/
Στα στήθια σου, όμορφη Δολέντσια".

Σε χαιρετώ με σεβασμό κ.ο.μ.
Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

===========================

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΟΛΑ από Ιάπωνες ποιητές.


Πριν ανοίξουν τα λουλούδια/
Κοιτάω συχνά να δω αν άνοιξαν/
Και σαν ανοίγουνε φοβάμαι/
Μήπως βρέξει ή άνεμος φυσήξει/
Και την ομορφιά τους αδυνατίσει.

Σαν ανοίξουν τα λουλούδια/
Δε με νοιάζει πια ή βροχή και ο άνεμος/
Μόνη μου έγνοια μήπως και δεν έρθεις εσύ Λόλα/
Κάτω από τα λουλούδια να μεθύσεις.

Liu Yin (1249 - 1293) ΙΑΠΩΝΙΑ

Η αύρα του ποταμού μού είπε να τραγουδήσω/
Το φεγγάρι του βουνού μ' εκάλεσε να πιω μαζί του.
Κι εγώ τους είπα μόνος δεν έρχομαι/
Να πάρεις και την Λόλα είπαν οι Μούσες/
Θα έχετε τον ουρανό για πάπλωμα και την γη μαξιλάρι/

Ο Πεπέ άκουσε τις Μούσες και πήγε.

Yang Wan-Li (1124-1206)

Του Φεγγαριού η λάμψη
σιγά σιγά χάνεται --
που να πηγαίνει άραγε;/
Ακόμη μία φορά κοιτάω στα μάτια τα λουλούδια
και σηκώνω στην υγειά τής Λόλας το ποτήρι μου.

Όλη την ημέρα τα ρωτώ, τα λουλούδια όμως δεν μου απαντάνε:
Για ποιόν μαραίνεστε και πέφτετε;
Για ποιόν ανθίζετε;
Και τα λουλούδια τότε, μου απαντάνε:
Για σένα, και για όσους το αξίζουν Mr Pepo!!!

Yen Yun (950- 990)

Σας χαιρετώ με σεβασμό κ.ο.μ. Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

===========================

ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΟΛΑ.


Πάρε με Λόλα στα όνειρα σου απόψε να χαθώ /
στα σπλάχνα της καρδιάς σου να χωθώ /
κι όταν θα λάμπει ένα αστέρι μακρινό /
θα έρχομαι κοντά σου να ξαγρυπνώ/
Μέσα στο όνειρο το δικό σου θα ζω.


Όπως η έρημος διψά για νερό /
Έτσι κι εγώ διψασμένος στους ωκεανούς
των ματιών σου θα ξεδιψώ/
Πάρε με Λόλα να γίνω εξερευνητής του κορμιού σου/
Πάρε με πάνω στα φτερά σου να πετώ κι ας χαθώ!!
Πάρε με Λόλα στην αγκαλιά σου!!!

Επικούρειος Πέπος.

===========================

Ακόμη ένα ποίημα για την Λόλα, το τέταρτο.

Ω! 'σεις αηδόνια της ψυχής μου/
Που 'χετε στήσει τις φωλιές σας/
Στα πανύψηλα δέντρα του Κερκέτιου όρους/
Αφιερώστε σήμερα/
όλες τις μελωδίες σας στην ακριβή μου Λόλα.

Σκοπός απαλός φτερουγίζει/
Μέσα στην ψυχή μου/
Μαζί με τα όνειρα μου πέτα,/
Πέτα ψυχή μου./
Και βρες έναν κήπο όπου τ' άνθη/
Τρέμουν στον αέρα/

Κι αν δεις ένα ρόδο,/
Από μένα τον Επίκουρο πες του καλημέρα.
Κι αν τα τριαντάφυλλα σπίθες πετούν/
Μην ανησυχείς/
Οι άνθρωποι δεν τις πιστεύουν/
Και για ποίηση ποτέ τους δεν μιλούν.

Αφιερωμένο στην Λόλα για ειδικούς λόγους.

===========================

Ένα ακόμη ποίημα για την Λόλα, το πέμπτο.


- Ω πόσο ωραία είσαι Λόλα όταν σκάβεις τον κήπο/
- με το θυκούλι στα χέρια σου σαν τον Ποσειδώνα/
- τα δυό σου μάτια σαν λαμπερά αστέρια/
- και στα μαλλιά σου ανάμεσα, λογιάζω περιστέρια/

- με κάθε σου κίνηση η γη αναγαλιάζει/
- και στωικά αποδέχεται την κάθε σου λισγαριά/
- τα μάγουλά σου ροδοκόκκινα φαντάζουν σαν μήλα του Πηλίου/
- προτού βραδιάσει θα τόχεις οργώσει όλο το χωράφι/

- και δεν θα μπορεί κανείς, ούτε και ο Γκοτζιό να βρει σε σε ψεγάδι/
- γιατί το χώμα τώρα πια έτσι αφράτο που το έκανες/
- θα είναι σαν μια ζωγραφιά/
- και η θεία Αγορίτσα πολύ θα το χαρεί.

Το πιο πάνω ποίημα ανήκει στον Επικούρειο Πέπο
και κοσμεί την συλλογή με τίτλο "Μάνα Γη".

===========================

Κι αυτό το ποίημα είναι αφιερωμένο στην Λόλα, το έκτο.

Κάποτε, ελπίζω αργά, που στη φωτιά/
Κοντά θα ' χέις καθίσει Λόλα/
Γριούλα, αναπολώντας και γνέθοντας μαλλί/
Θα απαγγέλεις στίχους μου μουρμουρίζοντας/

Και εκστατικά με πολύ συγκίνηση θα λες:
"Τον καιρό που ήμουν μαζί με τον Πέπο/
Ο Πέπος μ' είχε εξυμνήσει στα ποιήματά του/
Αποκαλώντας με Μούσα του!

Στα βάθη της θάλασσας, και στην κορυφή του Κερκετίου/
Η στάχτη μου σκορπισμένη θ' αφήνει την ψυχή μου ελεύθερη/
Να επιστρέφει Λόλα στα μέρη που είχαμε μαζί επισκεφθεί/
Εσύ γριούλα πια, κοντά στη θράκα του τζακιού/

Ανακαθισμένη και με τον Ίωνα αγκαλιά/
Θα συλλογάσαι τις όμορφες στιγμές/
Που ζήσαμε μαζί σε θαυμαστούς καιρούς/
Θα του διαβάζεις τα ποιήματα μου και τις μυθοπλασίες μου/

Με λόγια που θα πετούν όπως τα πουλιά/
Κι αυτός θα σε ρωτάει: ποιος τα έγραψε γιαγιά
Αυτά τα τόσο όμορφα και βιωματικά ποιήματα/
Και τις αληθινές ιστορίες για τον Κερκέτη και τον Κεφαλοπόταμο;

Τότε εσύ Λόλα θα τους δείχνεις τον αμφορέα/
Που θα έχει μέσα την στάχτη μου και θα τους λες/
Ένας άνεμος, ένας Ουτοπιστής, ο Πέπος, που τον έλεγαν
πότε Πούφ, πότε δάσκαλο,
πότε Πεπέ, πότε Καραβίδα, πότε Φούτζι Τόμο Κάζου
και κάποιες φορές Σπύρο!

Και τότε ο Ίωνας θα σου φωνάζει/
Μα γιαγιά αυτός είναι ο παππούς μου!
Ναι πουλάκι μου, ο παππούς σου ήταν/

Αυτός έγραψε όλα αυτά τα ποιήματα/

και τις αληθινές ιστορίες, για σένα και για μένα.

============================

Ένα ακόμη ποίημα, το Έβδομο, για την Λόλα.

Στην Λόλα την Υπέροχη, την Μοναδική, 
Με την γλυκιά, της Λόλας την ματιά/
Πρασίνισαν ο κάμπος και η ρεματιά/
Και του χειμώνα πάει ο χιονιάς/
Στα όρη να αποδημήσει πιά.

Κι ενώ από εκεί στέλνει ο χιονιάς/
Κύματα ψύχους, παγωνιάς/
Στο Μαγευτικό και Πανέμορφο χωριό/
Τα διώχνει η Λόλα μονομιάς/
Με την γλυκιά της την Ματιά.

Επίκουρος ο Γοργογυραίος.