Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"


"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,
καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.

28.9.24

Η ΤΡΙΤΗ ''ΛΥΚΕΙΟΥ'' ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ [και στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι], άρθρο του συγγραφέα Ηλία Γιαννακόπουλου.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί Γοργογυραίοι και Πιαλειώτες καλησπέρα, επειδή πληροφορήθηκα πως στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι πρόκειται να οργανώσουν για πρώτη φορά την γιορτή των γερόντων σκέφτηκα να επαναφέρω την παρούσα ανάρτηση για προφανείς λόγους. Το κείμενο το έχει γράψει ο κορυφαίος φιλόλογος - συγγραφέας κ. Ηλίας Γιαννακόπουλος.

«Η νεότης και το γήρας χωρισμένα, δεν έχουν καμία δύναμη αν όμως γίνουν ένα κράμα η απερισκεψία, η μεσότητα και η μεγάλη περίσκεψη αποκτούν μεγάλη δύναμη» (Θουκυδίδης, VI, 18, 6).

Δε θα ήθελα να ζω σ’ έναν κόσμο χωρίς ηλικιωμένους, χωρίς γέροντες και γερόντισσες. Χρειάζομαι την πολυσχιδία των βιωμάτων τους και τη σοφία της ζωής τους.

Δε θα ήθελα να ζω σ’ έναν κόσμο μόνο με νέους και νέους. Χρειάζομαι τις υπερβολές, την παρορμητικότητα και τον ιδεαλισμό τους∙ αλλά περισσότερο χρειάζομαι το ρεαλισμό, το μέτρο και την εσωτερική ισορροπία των ηλικιωμένων.

Δε θα ήθελα να ζω σ’ έναν κόσμο που οι ηλικιωμένοι υπερασπίζονται τα κάστρα του «αλάθητου» και οι νέοι την άποψη πως «κάθε νέο είναι και προοδευτικό».

Δε θα ήθελα να ζω σ’ έναν κόσμο που οι ηλικιωμένοι είναι οι μαχητές ενός εξιδανικευμένου παρελθόντος και οι νέοι επαναστάτες «χωρίς αιτία» για ένα μέλλον απροσδιόριστο.

Δε θα ήθελα να ζω σ’ έναν κόσμο χωρίς κίνηση, δράση και καινοτομίες. Χρειάζομαι, όμως, τη σταθερότητα, τη λογική και την ασφάλεια του δοκιμασμένου.

Δε θα ήθελα να ζω σ’ έναν κόσμο όπου ο σεβασμός προς τους ηλικιωμένους θα είναι συνάρτηση μόνο της ηλικίας τους. Το σεβασμό τον υποβάλλεις, δεν τον επιβάλλεις μόνο με τα ηλικιακά και βιολογικά κριτήρια – στοιχεία.

Δε θα ήθελα να ζω σ’ έναν κόσμο χωρίς τη ζωντανή έκφραση της παράδοσης, τους ηλικιωμένους. Όταν βαδίζω μπροστά, έχω ανάγκη να κοιτάζω πίσω: «Ανέβηκα στους ώμους των προγόνων μου, να δω μακρύτερα στο μέλλον».

Δε θα ήθελα να ζω σ’ έναν κόσμο όπου οι νέοι ασεβούν προς το γήρας και οι γέροι δυσπιστούν μόνιμα σε ό,τι οι νέοι τολμούν. «…και νομίσατε νεότητα μεν και γήρας άνευ αλλήλων μηδέν δύνασθαι, ομού δε το τε φαύλον και το μέσον και το πάνυ ακριβές αν ξυγκραθέν μάλιστα αν ισχύειν» (Θουκυδίδης).

Δε θα ήθελα να ζω σ’ έναν κόσμο που οι ηλικιωμένοι και οι νέοι αγνοούν το βασικό υπόβαθρο της ευτυχίας που συνιστά και την τραγωδία της ζωής: «Si jeunesse savait et vielles se pou-vait» (εάν η νεότης είχε την γνώσιν και το γήρας την δύναμιν).

Δε θα ήθελα να ζω σ’ έναν κόσμο όπου κυριαρχεί και προπαγανδίζεται η «αθάνατη νεότητα». Σε έναν κόσμο που αρνείται να γεράσει και επιθυμεί να μείνει – ζήσει αθάνατος. «Ποιος θέλει στα σοβαρά να είναι αθάνατος; Ποιος θέλει να ζήσει στ’ αλήθεια αιώνια; …Η αθάνατη ψυχή θα μπούχτιζε, θα πνιγόταν από τη μονοτονία και την κούραση, θα ασφυκτιούσε από την απελπισία ξέροντας ότι ποτέ τίποτα δεν επρόκειτο να πάρει τέλος» (Πασκάλ Μερσιέ).

Δε θα ήθελα να ζω σ’ έναν κόσμο όπου το κράτος ξοδεύεται σε υποσχέσεις προς τους ηλικιωμένους. Χρειάζομαι την έμπρακτη φροντίδα και σεβασμό της πολιτείας προς τους ξωμάχους της ζωής και όχι τη «δικτατορία των συνθημάτων».

Χρειάζομαι τα «χαρακωμένα» πρόσωπα των γερόντων, τις θλιβερές ιστορίες τους, τα όνειρά τους που διαψεύστηκαν, τις ατέλειωτες εξομολογήσεις τους για όσα έζησαν, τις υπερβολές τους όταν εκθειάζουν τα δικά τους χρόνια, τα παραμύθια τους και βέβαια εκείνες τις λέξεις που μας φώτισαν το δρόμο μας και μας δίδαξαν πως η ζωή δεν είναι μία ακύμαντη πορεία.

Ο Κ. Καβάφης στο ποίημά του «Ένας γέρος» αποτυπώνει με διεισδυτικότητα τις μύχιες σκέψεις ενός γέροντα κι αποτυπώνει με ενάργεια τις διαψεύσεις της νιότης του: «Και συλλογιέται η φρόνησις πως το εγέλα∙ / και πως την εμπιστεύονταν πάντα – τι τρέλλα! / την ψεύτρα που έλεγε *Αύριο. Έχεις πολύν καιρό* / Θυμάται ορμές που βάσταγε και πόση / χαρά θυσίαζε…».

Αρχίζει κανείς να γερνά, όταν οι άλλοι του φέρονται σαν να είναι γέρος. Η τρίτη ηλικία δε χρειάζεται λόγια συμπόνιας από την πολιτεία αλλά στοχευμένες δράσεις. Η ευθύνη βαραίνει όλους: Άτομα, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Φιλανθρωπικά Ιδρύματα και βέβαια το οργανωμένο κράτος.

Γιατί η ζωή δεν ορίζεται από τα χρόνια που πέρασαν, αλλά το «πώς έζησα» αυτά τα χρόνια.

Γιατί η ζωή δεν είναι μόνον η αναπνοή, αλλά η δημιουργία και η θέληση να αφήσουμε κάτι στους άλλους που θα έρθουν.

Ζωή είναι η τέχνη να γνωρίζω, να αποκτώ εμπειρίες και να αισθάνομαι ότι αποτελώ ακριβό κομμάτι αυτού του κόσμου.

Η παρακάτω ιστορία υποδηλώνει σαφέστατα το πραγματικό νόημα της ζωής:

«Μια χειμωνιάτικη μέρα σε ένα θάμνο βρέθηκαν ένα σκουλήκι κι ένα κότσυφας. Προσπαθούσαν για ώρα να δημιουργήσουν μια ζεστή ατμόσφαιρα για να αντιμετωπίσουν το δυνατό κρύο. Συζητούσαν ήρεμα για τα προβλήματα και τους κινδύνους επιβίωσής τους. Μετά από κάποια ώρα ο κότσυφας κουρασμένος από την απραξία του λέει δυνατά στο σκουλήκι:

«Εγώ βαρέθηκα τόση ώρα να κάθομαι εδώ κάτω από το θάμνο ακίνητος και άπρακτος. Θα πετάξω για λίγο να ξεμουδιάσω και θα επιστρέψω». Το σκουλήκι διαφώνησε με τον κότσυφα και του πρότεινε να αποφύγει το πέταγμα, γιατί κινδύνευε από κάποιον κυνηγό. «Καλά περνάμε εδώ. Ζεστά και ήρεμα. Εξάλλου δεν φοβάσαι τους κυνηγούς; Κινδυνεύεις…».

Ο κότσυφας αψήφησε τη συμβουλή του σκουληκιού και πέταξε. Μετά από λίγο κάποιος κυνηγός σημαδεύει τον κότσυφα και τον πυροβολεί. Ο κότσυφας βαριά χτυπημένος, χάνει ύψος και σωριάζεται ημιθανής δίπλα στο φοβισμένο σκουλήκι. Φαίνεται να ξεψυχά.

Τότε το σκουλήκι του λέει: «Είδες που σου το ‘λεγα. Κινδυνεύεις. Ορίστε τώρα. Σε λίγο θα πάψεις να ζεις. Γιατί δεν με άκουσες; Καλά δεν περνούσαμε εδώ κάτω από το θάμνο;».

Ο κότσυφας λίγο οργισμένος από τα λόγια του σκουληκιού και πριν εκπνεύσει του λέει: «Άκουσέ με σκουλήκι… Εγώ πέταξα, είδα…έζησα…Εσύ τί έκανες;… Μια ζωή εδώ στο χώμα ακίνητο και φοβισμένο. Σκουλήκι μια ζωή…». Σε λίγο ο κότσυφας ξεψύχησε και έβαλε σε σκέψεις το σκουλήκι… Μια ζωή σκουλήκι…».

Η 1η Οκτωβρίου ως η Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων γιορτάζεται αδιαλείπτως από το 1990 στην Πιαλεία Τρικάλων. Στο χωριό αυτό – όπου ο μύθος και η πραγματικότητα ζευγαρώνουν στο όνομα του Ασκληπιού – η κοινωνική αλληλεγγύη και ο σεβασμός στην τρίτη ηλικία βρήκαν έκφραση. Στην εκδήλωση προσφέρεται παραδοσιακό φαγητό και παρέχεται η ευκαιρία στους ηλικιωμένους να ξαναβρεθούν και να συζητήσουν με τη νέα γενιά.

Μία εκδήλωση για στοχασμό και βαθύτερη σκέψη για τον άνθρωπο, τη ζωή, την αλληλεγγύη, το σεβασμό και την ανιδιοτελή προσφορά. Όσοι συμμετέχουν σε αυτήν την εκδήλωση, όπως βέβαια και οι διοργανωτές, ας αντέξουν το βάρος της κρίσης και ας συνεχίσουν να ξεχωρίζουν τις αξίες της ζωής έστω και αν τα εκτυφλωτικά φώτα της επικαιρότητας τις σκιάζουν.

https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/

Ένα μικρό αφιέρωμα σε όλες και όλους τις/τους δασκάλες/δασκάλους της καρδιάς μας. ΚΡΙΤΩΝΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΗΣ ένα μικρό αφιέρωμα στην κ. Μάρθα, στην Ελιάνα, στην Εύα, στον Γιάννη, στον Γιώργο Σεχίδη, στην Βιβή, στην Διοτίμα,και φυσικά στον δικό μας διδάσκαλο της Πιάλειας Δημήτρη Παπαγιαννόπουλο.

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, σήμερα έλαβα ένα γράμμα από την κ. Μαρία Παυλίδου και επειδή όπως γνωρίζετε η αγάπη μου και ο σεβασμός μου προς τους δασκάλους είναι στον ύψιστο βαθμό, σας παρουσιάζω το γράμμα το οποίο πιο παλιά είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα τα ΝΕΑ. Υ.Γ. Επικούρειου Πέπου: Αν θέλει μία χώρα να επενδύσει στο μέλλον, το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να τοποθετήσει τους δασκάλους αμέσως μετά την/τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, μισθολογικά εννοώ, αφού πρώτα βέβαια τους εκπαιδεύσει σωστά, και τους δώσει και τον  απαραίτητο τεχνικό εξοπλισμό, τις κατάλληλες αίθουσες και τους ιδανικούς χώρους. Αν αυτό δεν συμβεί, απλά δεν θα υπάρχει ελπίδα, και θα συνεχίσουμε τον κατήφορο, για το που οδηγεί αυτός ο κατήφορος είναι γνωστό και ήδη ως κοινωνία ζούμε τραγικές στιγμές με όλα αυτά που συμβαίνουν εντός και εκτός σχολείων. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

Αγαπητέ Επίκουρε σήμερα που σου γράφω, πέθανε και ο δικός μου δάσκαλος. Ο Κρίτων Πανηγύρης. Ο άνθρωπος που έχω αγαπήσει πιο πολύ στη ζωή μου, εκτός από τους γονείς μου.
Όμως, το σωστό είναι να πω: ο άνθρωπος που με αγάπησε πιο πολύ απ' όλους, όπως αγάπησε όλους τους μαθητές και τους φίλους του.

"Ο Πανηγύρης", όπως τον λέγαμε, ήταν η ίδια η αγάπη. Η ομορφιά. Το "Πανυγήρης" αν δεν ήταν το επώνυμό του, θα ήταν το παρατσούκλι του. Ήταν πάντα εκεί, όταν τον ήθελες. Πάντα. Να σε στηρίξει. Να σε βάλει στην τεράστια αγκαλιά του και να μη θες να βγεις ποτέ. Να σε πάρει στο ατέλειωτο ταξίδι της καρδιάς και του νου. Να ψάξει μαζί σου πράγματα, που ούτε είχες φανταστεί ότι υπάρχουν. Ένας κόσμος περίεργος, άλλος απ' αυτόν εδώ, πολύ μακρινός και θαυμαστός. Άνοιγε την πορτούλα μέσα σε κάθε άνθρωπο και έδειχνε: Να ο παράδεισος!

Ήταν ίσως ο πιο μοναχικός άνθρωπος στον κόσμο. Ο πιο αθώος και πιο σοφός. Θαμμένος στους "αρχαίους" του. Ψάχνοντας την αλήθεια. Πόσες αλήθειες πήρε μαζί του, πόση μαγεία, πόση πίκρα!

Τώρα θα πάω σπίτι του και δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν θα είναι εκεί. Να μ' αγκαλιάσει. Δεν θα με περιμένει να με ρωτήσει. Να κάνει φύλλο και φτερό την ψυχή μου και να μου τη δώσει πίσω ελαφριά σαν πούπουλο. Δεν θα με ξαναπεί "παλιόπαιδο" για τα πειράγματά μου. Δεν θα ξανακούσω το γέλιο του. Είχα ορκιστεί ότι εγώ δεν θα τον εγκαταλείψω όπως οι άλλοι. Τελικά το έκανα. Πού να τον βρω τώρα να του πω πως τον αγαπάω.

Αγαπώ πολύ τα τραγούδια σου (και ποιος δεν τ' αγαπάει;). Ένα απ' αυτά, μου φέρνει στο μυαλό η φράση που έγραψα πιο πάνω: είχα ορκιστεί ότι εγώ δεν θα τον εγκαταλείψω, όπως οι άλλοι. Τελικά "το έκανα". Είναι το τραγούδι "Ο αρχηγός" και λέει: "Φτιάχναμε καπέλα από χαρτί/ και είχαμε και ξύλινα ντουφέκια/ κι ήτανε ο πόλεμος γιορτή/ στα παλιά μας στέκια. / Όλοι σε φωνάζαν αρχηγό/ κι ήξερες μονάδα να διατάζεις/ κι έτρεχα ξοπίσω σου κι εγώ/ για να με κοιτάζεις./ Έγειρες στη γη να κοιμηθείς/ κι έγιν' η καρδιά σου κυπαρίσσι. / Σου 'πα θα πεθάνω αν σκοτωθείς. / Κι όμως, έχω ζήσει...". Έτσι είναι...».

Αφιερωμένος στις Δασκάλες και στους Δασκάλους της ψυχής μας.

Οδός Τριπόδων: Τι κάνει αυτό τον δρόμο τόσο μοναδικό; [Μα είναι απλό, εκεί μεγάλωσε ο Επικούρειος Πέπος!!!!] Οδός Τριπόδων στην συνοικία των Θεών.

Αρεοπαγίτου 18
Φίλες και Φίλοι καλησπέρα από την Κάντζα, οι διακοπές - γαστρονομικές αναζητήσεις και οι φιλοσοφικές συζητήσεις στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, στην ιστορική και πνευματική Πιάλεια και στις όμορες περιοχές έλαβαν τέλος. Τις 80 ημέρες περίπου που παραμείναμε εκεί, είχαν φροντίσει οι εκλεκτοί μας φίλοι, να τις ομορφύνουν με τον καλύτερο τρόπο και τους χρωστάμε ευγνωμοσύνη. Κάποια στιγμή όμως ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στην βάση μας. Κατά την εκεί παραμονή μας οι μπαταρίες μας φορτίστηκαν στο φουλ και αυτό θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τις όποιες δυσκολίες του χειμώνα. Σήμερα λοιπόν θα σας πω δύο λόγια για τον αρχαιότερο - ιστορικό δρόμο όχι μόνο της Ελλάδας μας, αλλά και της Ευρώπης. Την ιστορία του δρόμου θα την διαβάσετε πιο κάτω, εγώ απλά θα ήθελα να σας πω πως είχα την τύχη να μεγαλώσω σ' αυτόν τον δρόμο, σ' αυτόν τον δρόμο και συγκεκριμένα στο νούμερο 18, εκεί γνώρισα την Φρύνη, την πανέμορφη Φρύνη, την πιο ερωτική κοπέλα εκείνης της εποχής, [1970] την θεά Φρύνη. Στην Τριπόδων 18 ο Επικούρειος Πέπος έζησε αξέχαστες και ανεπανάληπτες στιγμές που θα τις κουβαλάει στη μνήμη του για πάντα. Όσοι από εσάς έχετε διαβάσει στο ιστολόγιο της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου την ιστορία που είχα αναρτήσει σχετικά με την Φρύνη θα έχετε καταλάβει τι εννοώ. Να γιατί κάθε φορά που επισκέπτομαι το Μουσείο, την Ακρόπολη, την Πνύκα, τον Άρειο Πάγο, το Ηρώδειο, το θέατρο του Διονύσου, τον λόφο των Μουσών,  πηγαίνω πάντα, μα πάντα, στην οδό Τριπόδων 18 και στην Αρεοπαγίτου 18 για προσκύνημα, μόλις έρθουν στην Αθήνα οι αγαπημένοι μας φίλοι από την Πιάλεια, εννοείται πως θα τους πάω στην οδό Τριπόδων 18 και όχι μόνο. Ήδη, δύο εκλεκτά μας φιλαράκια, την Αφροδίτη και τον Ηλία τούς έχω ξεναγήσει στην Αρεοπαγίτου 18 μαζί με την Λόλα πριν έναν χρόνο. Φίλες και Φίλοι σας προτρέπω να βάλετε κι εσείς στο πρόγραμμά σας μία επίσκεψη στην οδό Τριπόδων και νοερά να περπατήσετε εκεί που περπατούσαν οι: Πλάτωνας, Σωκράτης, Περικλής, Ευριπίδης, Αισχύλος, Σοφοκλής, Αριστοφάνης, Φειδίας, Μνησικλής, Σόλωνας και πολλοί άλλοι. Σας χαιρετώ και σας εύχομαι να πραγματοποιήσετε τα δίκαια όνειρά σας. Και όπως λέει ο σοφός διδάσκαλος της Πιάλειας Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε όσο είναι νωρίς. Καλή Ανάγνωση.


Αρεοπαγίτου 18
Οδός Τριπόδων. Ένας δρόμος στην καρδιά της πόλης που η ιστορία του χάνεται στα βάθη των αιώνων, ενώνοντας την αρχαιότητα με το σήμερα. Μια εντυπωσιακή χαραμάδα στη ζωή του παρελθόντος συνιστά ένα ακόμα ολοζώντανο πέρασμα σε μια από τις πιο ατμοσφαιρικές συνοικίες του κόσμου, την Πλάκα. Τι όμως κάνει αυτό τον δρόμο τόσο μοναδικό και ιδιαίτερο;

Ο δρόμος και το όνομά του έχουν έμμεση σχέση με το θέατρο. Ο θεσμός της χορηγίας κατείχε ιδιαίτερη θέση στην αρχαία αθηναϊκή κοινωνία, καθώς ήταν συνδεδεμένος με την πολιτισμική ανάπτυξη αλλά και τα θεατρικά δρώμενα.

Όπως επισημαίνει η αθηναιογράφος κ. Άρτεμις Σκουμπουρδή, μιλώντας στην ATHENS VOICE, «οι χορηγοί προσέφεραν κατά κύριο λόγο τις υπηρεσίες τους με μεγάλη χαρά, καθώς με αυτό τον τρόπο γίνονταν δημοφιλείς και θεωρούνταν ευεργέτες της Αθήνας. Μάλιστα, στον χορηγό νικητή των δραματικών αγώνων η πόλις, μεταξύ άλλων τιμών, προσέφερε και ένα ορειχάλκινο τρίποδα με λέβητα. Το έπαθλο αυτό στηνόταν πάνω σε ένα μνημείο. Κατά μήκος, λοιπόν, της οδού Τριπόδων υπήρχαν βάθρα με χορηγικά μνημεία που προσέδιδαν στον συγκεκριμένο δρόμο λαμπρότητα και αίγλη. Από αυτά τα αναμνηστικά έργα των χορηγών-νικητών, που κοσμούσαν κατά μήκος τον δρόμο, προέρχεται το όνομα της οδού Τριπόδων».

Το περίφημο Μνημείο Λυσικράτους, το σωζόμενο χορηγικό μνημείο της αρχαιότητας, βρίσκεται επί της αρχαίας οδού Τριπόδων. Χτίστηκε από τον Λυσικράτη γύρω στο 334 π.Χ., προκειμένου να στηρίζει και να αναδεικνύει τον χάλκινο τρίποδα που του είχε δοθεί ως έπαθλο για τον ρόλο του ως χορηγού-νικητή.

ΟΔΟΣ ΤΡΙΠΟΔΩΝ
«Αναμνηστικά έργα των χορηγών-νικητών κοσμούσαν τον εν λόγω δρόμο, με αποτέλεσμα η οδός Τριπόδων της αρχαιότητας να είναι άκρως εντυπωσιακή. Ο δρόμος τότε, για τα δεδομένα της εποχής, ήταν φαρδύς και εκτεινόταν σε μια απόσταση που ένωνε την Αρχαία Αγορά με τη Νότια Κλιτύ», σημειώνει η κ. Σκουμπουρδή και προσθέτει: «Ήταν ένας ιδιαίτερα προσφιλής δρόμος για τους Αθηναίους της εποχής, καθώς, όταν περνούσαν από εκεί, θαύμαζαν τα χορηγικά μνημεία της οδού».

Μπορεί τόσοι αιώνες να έχουν μεσολαβήσει μέχρι σήμερα, ο δρόμος αυτός όμως εξακολουθεί να έχει μια αύρα υποβλητική. Πολλοί από εμάς έχουν περάσει επανειλημμένως από εκεί χωρίς να γνωρίζουν καν, όπως τονίζει η κ. Σκουμπουρδή, «ότι περπατούν πάνω σε έναν δρόμο ο οποίος θεωρείται ο αρχαιότερος δρόμος της Αθήνας και της Ευρώπης που βρίσκεται σε χρήση και κατοικείται».

Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι η μαγευτική χρονοκάψουλα της Πλάκας που γοητεύει ταξιδιώτες από όλα τα μήκη και πλάτη της Γης έχει ατελείωτες ιστορίες να διηγηθεί και μνήμες που, όσο και αν χάνονται στα βάθη των αιώνων, δεν σβήνουν το αποτύπωμά τους. Η διαδρομή της οδού Τριπόδων καταφέρνει να μας ταξιδέψει νοερά με μόλις λίγα βήματα σε θεατρικούς αγώνες και μουσικές, σε μνημεία και οικοδομήματα ιδιαίτερης πολιτισμικής αξίας, ένα μονοπάτι που παρά τις εποχές που αλλάζουν, παραμένει αναλλοίωτο
«Πηγή: https://www.athensvoice.gr

Μελισσάνθη- Βασιλική, Αστροτόμ-Τζιμ Άνταμς, Σπυρίδων - Πέπος - Πεπέ - Poof - Fuji Tomo Kazu - Επικούρειος Πέπος= ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΟΚΡΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΟΓ, και του filomatheia.blogspot.com

Αγαπητές φίλες, Αγαπητοί Φίλοι σας καλημερίζω και σας καλησπερίζω ταυτόχρονα γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως έχουμε φίλους και γνωστούς στην Αυστραλία και στην Ιαπωνία, σας εύχομαι λοιπόν καλό κουράγιο και καλή τύχη. Σας παρουσιάζω σήμερα τους υπεύθυνους και υπόλογους αυτού του ιστολογίου, που προσπαθούν εδώ και χρόνια να επικοινωνούν μαζί σας με διάφορα κείμενα ώστε να υπάρχει μια δημιουργική αλληλεπίδραση. Είναι οι τρεις πιο πάνω εικονιζόμενοι, όποιος γνωρίζει κάτι σχετικό μ' αυτά τα τρία προσώπατα θα πρέπει να μας ενημερώσει γιατί υπάρχει αμοιβή!!!!

Ναι καλά διαβάσατε υπάρχει αμοιβή εντοπισμού!! ειδικότερα για τον μεσαίο της φωτογραφίας υπάρχει αστρονομική αμοιβή γιατί ως Αστροτόμ έχει χαθεί στο διάστημα!!!!!!!!!!!! κάπου μεταξύ ΝΑΣΑ και Στρατόσφαιρας όπως σας έλεγα αυτά τα τρία προσώπατα ξεκίνησαν το 2007 το στήσιμο αυτού του ιστολογίου από ανάγκη επικοινωνίας και επειδή νόμιζαν τάχαμου τάχαμου πως κάτι έχουν να ''κοινωνήσουν'' σ' αυτούς που θα επισκεπτόντουσαν την ιστοσελίδα τους, και το κακό είναι πως ο ένας εξ αυτών, ο Επικούρειος Πέπος, εξακολουθεί να έχει αυτό το ψώνιο ακόμα και σήμερα εν έτει 2024, ειδικά τώρα την έχει ψωνίσει για τα καλά γιατί νομίζει πως παράγει έργο. Είναι και κάτι φιλαράκια του που επειδή τον αγαπούν, του λένε καλά λόγια για το ιστολόγιο, και πως αυτά που παρουσιάζει είναι πολύ σημαντικά, και κάπως έτσι ο Επικούρειος Πέπος το παίζει δημιουργός!! 

Σας μιλάω για παράκρουση, εμείς εδώ στο σπίτι λέμε στον Επίκουρο συνέχεια ΝΑΙ!! για να μην τον στενοχωρούμαι, για να σας δώσω να καταλάβετε πριν λίγες μέρες φιλοξενούσαμε έναν ξαδερφό του, έναν αγροίκο που στο χωριό τον φωνάζουν Γκοτζιό!!!!!!!! και κάποια στιγμή αυτός ο αγενής μουσικάντης μεταξύ σοβαρού και αστείου του λέει στον Επικούρειο Πέπο.

''Nα σου πω, μιας και τόφερε η κουβέντα αντι να κάθεσαι να γράφεις αυτές τις σαχλαμάρες που δεν τις διαβάζει κανένας δεν έρχεσαι στο χωριό να μου βάψεις το σπίτι μιας και πιάνουν τα χέρια σου; αν κρίνω από τους πίνακες που έχεις ζωγραφίσει δεν είσαι και άσχετος με τα χρώματα!!!! Τάδε έφη Γκοτζιό''.

Ευτυχώς εκείνο το βράδυ αποφύγαμε δυο πράγματα,

α' το εγκεφαλικό του καλλιτέχνη, και β' ένα φονικό γιατί με το που τ' άκουσε αυτά ο καλλιτέχνης βουτάει ένα ξύλο από το τζάκι με το οποίο είχε σκοπό να τυφλώσει τον ανάγωγο Γκοτζιό όπως ο Οδυσσέας τον Κύκλωπα, για καλή του τύχη πρόλαβε και λάκιξε. Να γιατί σας είπα πως του λέμε πάντα ναι.....
Ενώ, ένας άλλος συγχωριανός, ο πατέρας της ΔΙΟΤΙΜΑΣ ο οποίος είναι ένα πολύ εκλεπτυσμένο άτομο στάζει μέλι για τον καλλιτέχνη γιατί εκτός των άλλων χαρισμάτων είναι φιλότεχνος, φιλόμουσος, λάτρης της ζωγραφικής του, χορευταράς, και θεωρεί τα γραπτά του ιστολογίου σαν αριστουργήματα, να γιατί ο καλλιτέχνης έχει μεγάλη αδυναμία στον πατέρα της ΔΙΟΤΙΜΑΣ τον διάσημο ΛΑΜΠΡΑΚΙΑ που συν τ' άλλα σκοπεύει να αγοράσει και κάποια έργα του Επικούρειου Πέπου, γιατί γνωρίζει πως μετά τον θάνατο του καλλιτέχνη όλα αυτά θα πάρουν τεράστια αξία.

Κάποια στιγμή μάλιστα ο φιλάργυρος Γκοτζιό όταν το άκουσε αυτό είπε: άμα είναι έτσι ας πεθάνει γρήγορα!!!!!!!!!!!!! που να φας τη γλώσσα σου μασκαρά.

Φίλες και Φίλοι σας παρουσιάζω την Μελισσάνθη-Βασιλική, τον Αστροτόμ-Τζιμ Άνταμς-Μάκης και στα λίγα υπόλοιπα ο Επικούρειος Πέπος. Για την ιστορία. η πρώτη είναι ΚΡΙΟΣ, ο δεύτερος ΚΑΡΚΙΝΟΣ και ο τρίτος ΔΙΔΥΜΟΣ, δηλαδή Δίδυμος στο ζώδιο Δίδυμος και στη Ζωή, μερικές φορές η ζωή παίζει φοβερά παιχνίδια. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στο Μουσείο μετά από κάποια συνέντευξη που είχαμε πάρει ίσως από τα παιδιά που αποτελούσαν την ομάδα της ΛΟΓ στην Αθήνα. Πιο κάτω θα σας παρουσιάσω κάποια ποιήματα που αρέσουν στον Επικούρειο Πέπο. Εγώ που σας μολογάω όλα αυτά είμαι ο αφηγητής της Π.Σ.Ι.

Στίχοι: Κώστας Βάρναλης

Να σ’ αγναντεύω, θάλασσα,
να μη χορταίνω απ’ το βουνό ψηλά
στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ’ τα μαλάματά σου τα πολλά.

Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο,
όντας μετ’ άξαφνη νεροποντή
χυμάει μες απ’ τα σύνεφα θαμπωτικά γελώντας
ήλιος χωρίς μαντύ.

Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια,
οι κάβοι, τ’ ακρόγιαλα σαν μεταξένιοι αχνοί
και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ’ ένα καράβι
ν’ ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.

Ξανανιωμένα απ’ το λουτρό να ροβολάνε κάτου
την κόκκινη πλαγιά χορευτικά τα πεύκα,
τα χρυσόπευκα, κι ανθός του μαλαμάτου
να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά.

Κι αντάμα τους να σέρνουνε στο φωτεινό χορό τους
ως μέσα στο νερό τα ερημικά χιονόσπιτα
κι αυτά μες στ’ όνειρό τους να τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.

Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι αλάργα βάσανα πολλά.

Ως να με πάρεις κάποτε, μαργιόλα συ,
στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους
και να με πας πολύ μακριά απ’ τη μαύρη τούτη Κόλαση,
μακριά πολύ κι από τους μαύρους κολασμένους

ΠΟΥΣΙ ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

Έπεσε το πούσι αποβραδίς
- το καραβοφάναρο χαμένο -
κ' έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μες στην τιμονιέρα να με δεις.


Κάτασπρα φοράς κ' έχεις βραχεί,
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου.
Κάτου στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή.


Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυο του πόδια στις καδένες.
Μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία· θα ζαλιστείς.


Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό
κ' είν' αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα.
Από να φοβάμαι και να καρτερώ
κάλλιο περισκόπιο και τορπίλλα.


Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη.
Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες
έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες.

======================

ΤΑΣΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δεν μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
ένα κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήτανε που αργούσες ακόμα
όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήτανε γιατί μου λείπανε
τα μάτια σου
κι όταν κτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα
δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήτανε
η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Και όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;- μουάπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά
σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια
με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου
αγαπημένη μου..
===================

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Μ᾿ απάντησες στὸ δρόμο σου, Ποιητή.
Ἤμουν τὸ πρωτολούλουδο τοῦ Ἀπρίλη.
Ἡ δίψα τῆς ἀγάπης ποὺ ζητεῖ
σοῦ φλόγιζε τὴ σκέψη καὶ τὰ χείλη.
Ἤμουν τὸ πρωτολούλουδο. Κλειστὴ
τότε ἡ πηγὴ τῶν στοχασμῶν μου, ἐμίλει
μόνο ἡ καρδιά μου ἀθώα καὶ λατρευτή,
ὅταν τὸ πρῶτο βλέμμα μου εἶχες στείλει.
Μὲ τὸν καιρό, τὸν πόθο σου σ᾿ ἐμὲ
νὰ φανερώσης σίμωσες. Ὠιμέ,
εἴμασταν μιᾶς γενιᾶς παιδιά. Ἡ καρδιά μας
Ἀγάπαε μὲ τὸ πάθος ποὺ ζητᾶ
νὰ πάρη, τὸ αἰσθανθήκαμε φρικτὰ

καὶ πήραμεν ἀλλοῦθε τὴ ματιά μας.

=====================

Μαρία Πολυδούρη.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες
Δεν τραγουδώ, παρά γιατί μ' αγάπησες

στα περασμένα χρόνια.

Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα

και σε βροχή, σε χιόνια,

δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.


Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου

μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,

μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο

κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,

μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.


Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν

με την ψυχή στο βλέμμα,

περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο

της ύπαρξής μου στέμμα,

μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν.


Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα

γι' αυτό η ζωή μου εδόθη

στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη

μένα η ζωή πληρώθει.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.


Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες

έζησα, να πληθαίνω

τα ονείρατά σου, ωραίε, που βασίλεψες

κι έτσι γλυκά πεθαίνω

μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.

(Οι τρίλιες που σβήνουν, 1928)
====================

Υ.Γ. Κύριε Σπύρο αυτά που μου λέγατε για την ποίηση
πριν χρόνια τα κατάλαβα τώρα, λειτουργώ με
χρονοκαθηστέρηση, αυτή την περίοδο είμαι
ξετρελαμένη με τον Λειβαδίτη και την Δημουλά.
Αυτά είναι λόγια της Άλκηστις, είναι τα πιο γλυκά
λόγια, που άκουσα στην έναρξη του νέου χρόνου,
ο λόγος αυτονόητος. Σ' ευχαριστώ Άλκηστη.
Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.