Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σας γνωστοποιήσω πως η σημερινή μέρα ήταν εξόχως σημαντική για τρεις λόγους:
Α΄ Denice,
Β΄ Eriko,
Γ΄ Mie — τρεις Μούσες, τρεις λατρεμένες φίλες, τρεις μοναδικές αδερφές ψυχές, τρεις υπέροχες γυναίκες, που επικοινώνησαν σήμερα μαζί μου.
Όταν άκουσαν τη Βάσω, έκαναν σαν τρελές από τη χαρά τους!
Μου είναι αδύνατον να σας περιγράψω την εικόνα και τα συναισθήματά μου όση ώρα μιλούσαν με την κόρη μου· ήταν μοναδικές στιγμές που βίωσα.
Θα το πω, για μία ακόμη φορά: νιώθω ευλογημένος που μ’ αξίωσε ο Θεός να συναντήσω στη ζωή μου αυτές τις τρεις [συν δύο στην Ελλάδα] Μούσες.
Άλλαξαν τη ζωή μου, τον τρόπο σκέψης, την οπτική μου, το είναι μου.
Χάρη σ’ αυτές και στις οικογένειές τους, εγώ και η οικογένειά μου βιώσαμε στιγμές ανεπανάληπτης χαράς και ευτυχίας.
Τις ευχαριστούμε από καρδιάς και τους είμαστε αιώνια ευγνώμονες.
Στη σημερινή ανάρτηση σας παρουσιάζω μερικά ποιήματα που έχω γράψει για τη Λόλα, γιατί οσονούπω θα αρχίσω να γράφω ποιήματα για τον εγγονό μου, τον Ίωνα.
Με σεβασμό και επικούρεια διάθεση,
Επίκουρος ο Γοργογυραίος
ΠΡΩΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Η Δολέντσια
Το ρόδο, το κρίνο, τον ήλιο, τ’ αηδόνι
με πόθο αγαπούσα που εντός μας φουντώνει·
μα τώρα πια δεν τ’ αγαπώ, γιατί ανήκει η καρδιά μου
στη Μία, τη γλυκιά κοπέλα των ονείρων μου,
τη μελιστάλαχτη Δολέντσια.
Αυτή είν’ η πηγή κάθε αγάπης — η μόνη·
κι είναι ρόδο, και κρίνο, και ήλιος, κι αηδόνι.
Σηκώθηκε ψηλά η σελήνη,
τα κύματα λαμποκοπούν·
κρατώ στην αγκαλιά μου τη Δολέντσια,
κι οι δυο καρδιές τρέλα χτυπούν.
Με τα μαλλιά της γύρωθέ μου
κοιτώ τ’ αστραφτερά νερά·
«Τι ακούς στο βουητό του ανέμου;»
τολμώ και τη ρωτώ.
«Δεν είν’ το βουητό τ’ ανέμου —
σκοπός Σειρήνων είν’ που ηχεί·
κι ο έρωτάς μου για σένα, Πεπέ,
φουντώνει κάθε στιγμή.»
Η γη φωτίζεται απ’ τις ηλιαχτίδες τις στερνές,
ομίχλη απλώνεται στα νερά,
που, ως να ’ναι γεμάτα μυστικά, βουΐζουν —
κι η αχλύ ανεβαίνει απαλά ψηλά.
Ο άνεμος τη θάλασσα σηκώνει,
κι απ’ το κύμα βγαίνει αερικό·
δίπλα μου κάθεται, κι αχ! πώς φουσκώνει
το στήθος της Δολέντσιας μες στο πέπλο το λευκό!
Η θάλασσα βουερή στα βράχια σπάει,
κι οι γλάροι κράζουν χαρωπά·
«Πόσο άγρια και τρελά η καρδιά χτυπάει
στα στήθια σου, όμορφη Δολέντσια!»
Με σεβασμό,
Επίκουρος ο Γοργογυραίος
ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΟΙΗΜΑ
Πάρε με, Λόλα.
Πάρε με, Λόλα, στα όνειρά σου απόψε να χαθώ,
στα σπλάχνα της καρδιάς σου να χωθώ·
κι όταν θα λάμπει ένα αστέρι μακρινό,
θα έρχομαι κοντά σου να ξαγρυπνώ —
μέσα στο όνειρο το δικό σου θα ζω.
Όπως η έρημος διψά για νερό,
έτσι κι εγώ, διψασμένος, στους ωκεανούς
των ματιών σου θα ξεδιψώ.
Πάρε με, Λόλα, να γίνω εξερευνητής του κορμιού σου·
πάρε με πάνω στα φτερά σου να πετώ — κι ας χαθώ!
Πάρε με, Λόλα, στην αγκαλιά σου!
Επικούρειος Πέπος
ΤΡΙΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Ω, ’σεις αηδόνια της ψυχής μου
Ω, ’σεις αηδόνια της ψυχής μου,
που ’χετε στήσει τις φωλιές σας
στα πανύψηλα δέντρα του Κερκέτιου όρους,
αφιερώστε σήμερα
όλες τις μελωδίες σας στην ακριβή μου Λόλα.
Σκοπός απαλός φτερουγίζει
μέσα στην ψυχή μου·
μαζί με τα όνειρά μου πέτα,
πέτα, ψυχή μου,
και βρες έναν κήπο όπου τ’ άνθη
τρέμουν στον αέρα.
Κι αν δεις ένα ρόδο,
από μένα, τον Επίκουρο, πες του καλημέρα.
Κι αν τα τριαντάφυλλα σπίθες πετούν,
μην ανησυχείς —
οι άνθρωποι δεν τις πιστεύουν,
και για ποίηση ποτέ τους δεν μιλούν.
Αφιερωμένο στη Λόλα, για ειδικούς λόγους.
ΤΕΤΑΡΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Στον κήπο
Ω, πόσο ωραία είσαι, Λόλα, όταν σκάβεις τον κήπο!
Με το θυκούλι στα χέρια σου, σαν τον Ποσειδώνα,
τα δυο σου μάτια λάμπουν σαν αστέρια,
κι ανάμεσα στα μαλλιά σου λογιάζω περιστέρια.
Με κάθε σου κίνηση η γη αναγαλλιάζει,
και στωικά αποδέχεται την κάθε σου λισγαριά.
Τα μάγουλά σου, ροδοκόκκινα, φαντάζουν σαν μήλα του Πηλίου·
προτού βραδιάσει, θα τό ’χεις οργώσει όλο το χωράφι.
Και δεν θα βρεθεί κανείς, ούτε κι ο Γκοτζιό, να σου βρει ψεγάδι·
γιατί το χώμα τώρα πια, έτσι αφράτο που το ’κανες,
θα είναι σαν ζωγραφιά —
κι η θεία Αγορίτσα πολύ θα το χαρεί.
Το ποιο πάνω ποίημα ανήκει στη συλλογή
Α΄ Denice,
Β΄ Eriko,
Γ΄ Mie — τρεις Μούσες, τρεις λατρεμένες φίλες, τρεις μοναδικές αδερφές ψυχές, τρεις υπέροχες γυναίκες, που επικοινώνησαν σήμερα μαζί μου.
Όταν άκουσαν τη Βάσω, έκαναν σαν τρελές από τη χαρά τους!
Μου είναι αδύνατον να σας περιγράψω την εικόνα και τα συναισθήματά μου όση ώρα μιλούσαν με την κόρη μου· ήταν μοναδικές στιγμές που βίωσα.
Άλλαξαν τη ζωή μου, τον τρόπο σκέψης, την οπτική μου, το είναι μου.
Χάρη σ’ αυτές και στις οικογένειές τους, εγώ και η οικογένειά μου βιώσαμε στιγμές ανεπανάληπτης χαράς και ευτυχίας.
Τις ευχαριστούμε από καρδιάς και τους είμαστε αιώνια ευγνώμονες.
Στη σημερινή ανάρτηση σας παρουσιάζω μερικά ποιήματα που έχω γράψει για τη Λόλα, γιατί οσονούπω θα αρχίσω να γράφω ποιήματα για τον εγγονό μου, τον Ίωνα.
Με σεβασμό και επικούρεια διάθεση,
Επίκουρος ο Γοργογυραίος
ΠΡΩΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Η Δολέντσια
Το ρόδο, το κρίνο, τον ήλιο, τ’ αηδόνι
με πόθο αγαπούσα που εντός μας φουντώνει·
μα τώρα πια δεν τ’ αγαπώ, γιατί ανήκει η καρδιά μου
στη Μία, τη γλυκιά κοπέλα των ονείρων μου,
τη μελιστάλαχτη Δολέντσια.
Αυτή είν’ η πηγή κάθε αγάπης — η μόνη·
κι είναι ρόδο, και κρίνο, και ήλιος, κι αηδόνι.
Σηκώθηκε ψηλά η σελήνη,
τα κύματα λαμποκοπούν·
κρατώ στην αγκαλιά μου τη Δολέντσια,
κι οι δυο καρδιές τρέλα χτυπούν.
Με τα μαλλιά της γύρωθέ μου
κοιτώ τ’ αστραφτερά νερά·
«Τι ακούς στο βουητό του ανέμου;»
τολμώ και τη ρωτώ.
«Δεν είν’ το βουητό τ’ ανέμου —
σκοπός Σειρήνων είν’ που ηχεί·
κι ο έρωτάς μου για σένα, Πεπέ,
φουντώνει κάθε στιγμή.»
Η γη φωτίζεται απ’ τις ηλιαχτίδες τις στερνές,
ομίχλη απλώνεται στα νερά,
που, ως να ’ναι γεμάτα μυστικά, βουΐζουν —
κι η αχλύ ανεβαίνει απαλά ψηλά.
Ο άνεμος τη θάλασσα σηκώνει,
κι απ’ το κύμα βγαίνει αερικό·
δίπλα μου κάθεται, κι αχ! πώς φουσκώνει
το στήθος της Δολέντσιας μες στο πέπλο το λευκό!
Η θάλασσα βουερή στα βράχια σπάει,
κι οι γλάροι κράζουν χαρωπά·
«Πόσο άγρια και τρελά η καρδιά χτυπάει
στα στήθια σου, όμορφη Δολέντσια!»
Με σεβασμό,
Επίκουρος ο Γοργογυραίος
ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΟΙΗΜΑ
Πάρε με, Λόλα.
Πάρε με, Λόλα, στα όνειρά σου απόψε να χαθώ,
στα σπλάχνα της καρδιάς σου να χωθώ·
κι όταν θα λάμπει ένα αστέρι μακρινό,
θα έρχομαι κοντά σου να ξαγρυπνώ —
μέσα στο όνειρο το δικό σου θα ζω.
Όπως η έρημος διψά για νερό,
έτσι κι εγώ, διψασμένος, στους ωκεανούς
των ματιών σου θα ξεδιψώ.
Πάρε με, Λόλα, να γίνω εξερευνητής του κορμιού σου·
πάρε με πάνω στα φτερά σου να πετώ — κι ας χαθώ!
Πάρε με, Λόλα, στην αγκαλιά σου!
Επικούρειος Πέπος
ΤΡΙΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Ω, ’σεις αηδόνια της ψυχής μου
Ω, ’σεις αηδόνια της ψυχής μου,
που ’χετε στήσει τις φωλιές σας
στα πανύψηλα δέντρα του Κερκέτιου όρους,
αφιερώστε σήμερα
όλες τις μελωδίες σας στην ακριβή μου Λόλα.
Σκοπός απαλός φτερουγίζει
μέσα στην ψυχή μου·
μαζί με τα όνειρά μου πέτα,
πέτα, ψυχή μου,
και βρες έναν κήπο όπου τ’ άνθη
τρέμουν στον αέρα.
Κι αν δεις ένα ρόδο,
από μένα, τον Επίκουρο, πες του καλημέρα.
Κι αν τα τριαντάφυλλα σπίθες πετούν,
μην ανησυχείς —
οι άνθρωποι δεν τις πιστεύουν,
και για ποίηση ποτέ τους δεν μιλούν.
Αφιερωμένο στη Λόλα, για ειδικούς λόγους.
ΤΕΤΑΡΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Στον κήπο
Ω, πόσο ωραία είσαι, Λόλα, όταν σκάβεις τον κήπο!
Με το θυκούλι στα χέρια σου, σαν τον Ποσειδώνα,
τα δυο σου μάτια λάμπουν σαν αστέρια,
κι ανάμεσα στα μαλλιά σου λογιάζω περιστέρια.
Με κάθε σου κίνηση η γη αναγαλλιάζει,
και στωικά αποδέχεται την κάθε σου λισγαριά.
Τα μάγουλά σου, ροδοκόκκινα, φαντάζουν σαν μήλα του Πηλίου·
προτού βραδιάσει, θα τό ’χεις οργώσει όλο το χωράφι.
Και δεν θα βρεθεί κανείς, ούτε κι ο Γκοτζιό, να σου βρει ψεγάδι·
γιατί το χώμα τώρα πια, έτσι αφράτο που το ’κανες,
θα είναι σαν ζωγραφιά —
κι η θεία Αγορίτσα πολύ θα το χαρεί.
Το ποιο πάνω ποίημα ανήκει στη συλλογή
«Μάνα Γη».
ΠΕΜΠΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Στο μέλλον
Κάποτε — ελπίζω αργά — που στη φωτιά
κοντά θα ’χεις καθίσει, Λόλα,
γριούλα, αναπολώντας και γνέθοντας μαλλί,
θα απαγγέλεις στίχους μου, μουρμουρίζοντας.
Κι εκστατικά, με συγκίνηση, θα λες:
«Τον καιρό που ήμουν μαζί με τον Πέπο,
ο Πέπος μ’ είχε εξυμνήσει στα ποιήματά του,
αποκαλώντας με Μούσα του.»
Στα βάθη της θάλασσας και στην κορυφή του Κερκετίου
η στάχτη μου σκορπισμένη θ’ αφήνει την ψυχή μου ελεύθερη,
να επιστρέφει, Λόλα, στα μέρη που είχαμε μαζί επισκεφθεί.
Κι εσύ, γριούλα πια, κοντά στη θράκα του τζακιού,
ανακαθισμένη και με τον Ίωνα αγκαλιά,
θα συλλογάσαι τις όμορφες στιγμές
που ζήσαμε μαζί σε θαυμαστούς καιρούς.
Θα του διαβάζεις τα ποιήματά μου και τις μυθοπλασίες μου,
με λόγια που θα πετούν όπως τα πουλιά.
Κι εκείνος θα σε ρωτάει:
«Ποιος τα έγραψε, γιαγιά, αυτά τα όμορφα, τα βιωματικά ποιήματα;
Και τις αληθινές ιστορίες για τον Κερκέτη και τον Κεφαλοπόταμο;»
Τότε, εσύ, Λόλα, θα του δείχνεις τον αμφορέα
που θα ’χει μέσα τη στάχτη μου, και θα του λες:
«Ένας άνεμος, ένας ουτοπιστής, ο Πέπος —
που τον έλεγαν πότε Πούφ, πότε Δάσκαλο,
πότε Πεπέ, πότε Καραβίδα,
πότε Fuji Tomo Kazu,
και κάποιες φορές… Σπύρο.»
Και τότε ο Ίωνας θα σου φωνάζει:
«Μα, γιαγιά, αυτός είναι ο παππούς μου!»
«Ναι, πουλάκι μου — ο παππούς σου ήταν.
Αυτός έγραψε όλα αυτά τα ποιήματα
και τις αληθινές ιστορίες — για σένα και για μένα.»
Επικούρειος Πέπος
ΕΚΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Η ματιά της Λόλας.
Στη Λόλα την υπέροχη, τη μοναδική,
με τη γλυκιά της Λόλας τη ματιά
πρασίνισαν ο κάμπος και η ρεματιά,
κι ο χειμωνιάτικος χιονιάς
στα όρη πάει να αποδημήσει πια.
Κι ενώ από εκεί στέλνει ο χιονιάς
κύματα ψύχους και παγωνιάς,
στο μαγευτικό και πανέμορφο χωριό
τα διώχνει η Λόλα μονομιάς
με τη γλυκιά της τη ματιά.
Επίκουρος ο Γοργογυραίος
Επίλογος
Αυτά τα ποιήματα είναι ύμνος στην αγάπη, στη φύση, στη φιλία και στη Μούσα που έγινε φως.
Η Λόλα — η Δολέντσια, η Μία, η ακριβή — είναι το πρόσωπο μέσα από το οποίο ο Πέπος στοχάζεται τη ζωή, τη χαρά, τη φθορά και την αιωνιότητα.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ
Το πρώτο ποίημα έχει μουσικότητα και ροή, θυμίζει ρομαντική ποίηση του 19ου αιώνα (Βύρωνα, Σολωμό, Λαπαθιώτη).
Το δεύτερο ποίημα έχει καθαρά λυρικό-ερωτικό χαρακτήρα. Στους στίχους «Πάρε με Λόλα στα όνειρά σου απόψε να χαθώ» και «Όπως η έρημος διψά για νερό», η επανάληψη της επίκλησης «Πάρε με» λειτουργεί υπέροχα ως ρυθμικό μοτίβο.
Το τρίτο ποίημα, με τα αηδόνια του Κερκέτιου, αγγίζει μεταφυσική ποίηση — η σύνδεση της φύσης, του τόπου και της ψυχής είναι άρτια.
Το τέταρτο ποίημα («Ω πόσο ωραία είσαι, Λόλα, όταν σκάβεις τον κήπο…») είναι ποιητικός ρεαλισμός· θυμίζει Ελύτη, με το πάντρεμα καθημερινού και ιερού.
Το πέμπτο ποίημα, αφηγηματικό και συγκινητικό, έχει χαρακτηριστικά επικού αποχαιρετισμού — μιλάει για το μέλλον μέσα από την αιωνιότητα τού έρωτα και της μνήμης. Ένα από τα ωραιότερα ποιήματά.
Το έκτο ποίημα είναι ύμνος στην παρουσία της Λόλας, απλό και φωτεινό, με πνοή λαϊκής μούσας.
Ήθος: Η γραφή έχει καθαρή καρδιά — κυριαρχεί η ευγνωμοσύνη, η αγάπη, η μνήμη και ο σεβασμός. Η παρουσία των «Μουσών» (Denice, Eriko, Mie) δίνει μεταφυσική διάσταση στη φιλία.
Ύφος: Ρομαντικό, λυρικό, νοσταλγικό, με στοιχεία επικούρειας απλότητας και εσωτερικής γαλήνης. Οι στίχοι έχουν ρυθμό, άλλοτε παραδοσιακό και άλλοτε ελεύθερο.
ΠΕΜΠΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Στο μέλλον
Κάποτε — ελπίζω αργά — που στη φωτιά
κοντά θα ’χεις καθίσει, Λόλα,
γριούλα, αναπολώντας και γνέθοντας μαλλί,
θα απαγγέλεις στίχους μου, μουρμουρίζοντας.
Κι εκστατικά, με συγκίνηση, θα λες:
«Τον καιρό που ήμουν μαζί με τον Πέπο,
ο Πέπος μ’ είχε εξυμνήσει στα ποιήματά του,
αποκαλώντας με Μούσα του.»
Στα βάθη της θάλασσας και στην κορυφή του Κερκετίου
η στάχτη μου σκορπισμένη θ’ αφήνει την ψυχή μου ελεύθερη,
να επιστρέφει, Λόλα, στα μέρη που είχαμε μαζί επισκεφθεί.
Κι εσύ, γριούλα πια, κοντά στη θράκα του τζακιού,
ανακαθισμένη και με τον Ίωνα αγκαλιά,
θα συλλογάσαι τις όμορφες στιγμές
που ζήσαμε μαζί σε θαυμαστούς καιρούς.
Θα του διαβάζεις τα ποιήματά μου και τις μυθοπλασίες μου,
με λόγια που θα πετούν όπως τα πουλιά.
Κι εκείνος θα σε ρωτάει:
«Ποιος τα έγραψε, γιαγιά, αυτά τα όμορφα, τα βιωματικά ποιήματα;
Και τις αληθινές ιστορίες για τον Κερκέτη και τον Κεφαλοπόταμο;»
Τότε, εσύ, Λόλα, θα του δείχνεις τον αμφορέα
που θα ’χει μέσα τη στάχτη μου, και θα του λες:
«Ένας άνεμος, ένας ουτοπιστής, ο Πέπος —
που τον έλεγαν πότε Πούφ, πότε Δάσκαλο,
πότε Πεπέ, πότε Καραβίδα,
πότε Fuji Tomo Kazu,
και κάποιες φορές… Σπύρο.»
Και τότε ο Ίωνας θα σου φωνάζει:
«Μα, γιαγιά, αυτός είναι ο παππούς μου!»
«Ναι, πουλάκι μου — ο παππούς σου ήταν.
Αυτός έγραψε όλα αυτά τα ποιήματα
και τις αληθινές ιστορίες — για σένα και για μένα.»
Επικούρειος Πέπος
ΕΚΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Η ματιά της Λόλας.
Στη Λόλα την υπέροχη, τη μοναδική,
με τη γλυκιά της Λόλας τη ματιά
πρασίνισαν ο κάμπος και η ρεματιά,
κι ο χειμωνιάτικος χιονιάς
στα όρη πάει να αποδημήσει πια.
Κι ενώ από εκεί στέλνει ο χιονιάς
κύματα ψύχους και παγωνιάς,
στο μαγευτικό και πανέμορφο χωριό
τα διώχνει η Λόλα μονομιάς
με τη γλυκιά της τη ματιά.
Επίκουρος ο Γοργογυραίος
Επίλογος
Αυτά τα ποιήματα είναι ύμνος στην αγάπη, στη φύση, στη φιλία και στη Μούσα που έγινε φως.
Η Λόλα — η Δολέντσια, η Μία, η ακριβή — είναι το πρόσωπο μέσα από το οποίο ο Πέπος στοχάζεται τη ζωή, τη χαρά, τη φθορά και την αιωνιότητα.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ
Το πρώτο ποίημα έχει μουσικότητα και ροή, θυμίζει ρομαντική ποίηση του 19ου αιώνα (Βύρωνα, Σολωμό, Λαπαθιώτη).
Το δεύτερο ποίημα έχει καθαρά λυρικό-ερωτικό χαρακτήρα. Στους στίχους «Πάρε με Λόλα στα όνειρά σου απόψε να χαθώ» και «Όπως η έρημος διψά για νερό», η επανάληψη της επίκλησης «Πάρε με» λειτουργεί υπέροχα ως ρυθμικό μοτίβο.
Το τρίτο ποίημα, με τα αηδόνια του Κερκέτιου, αγγίζει μεταφυσική ποίηση — η σύνδεση της φύσης, του τόπου και της ψυχής είναι άρτια.
Το τέταρτο ποίημα («Ω πόσο ωραία είσαι, Λόλα, όταν σκάβεις τον κήπο…») είναι ποιητικός ρεαλισμός· θυμίζει Ελύτη, με το πάντρεμα καθημερινού και ιερού.
Το πέμπτο ποίημα, αφηγηματικό και συγκινητικό, έχει χαρακτηριστικά επικού αποχαιρετισμού — μιλάει για το μέλλον μέσα από την αιωνιότητα τού έρωτα και της μνήμης. Ένα από τα ωραιότερα ποιήματά.
Το έκτο ποίημα είναι ύμνος στην παρουσία της Λόλας, απλό και φωτεινό, με πνοή λαϊκής μούσας.
Ήθος: Η γραφή έχει καθαρή καρδιά — κυριαρχεί η ευγνωμοσύνη, η αγάπη, η μνήμη και ο σεβασμός. Η παρουσία των «Μουσών» (Denice, Eriko, Mie) δίνει μεταφυσική διάσταση στη φιλία.
Ύφος: Ρομαντικό, λυρικό, νοσταλγικό, με στοιχεία επικούρειας απλότητας και εσωτερικής γαλήνης. Οι στίχοι έχουν ρυθμό, άλλοτε παραδοσιακό και άλλοτε ελεύθερο.
Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος.
