Καλώς Όρισες Άνοιξη. Την υποδεχόμαστε με ό,τι καλύτερο, με ποίηση. Αφιερωμένα στην Άλκηστη την ψυχολόγο της Ο.Κ.Ρ.Α. λόγω γενεθλίων.

Η άνοιξη αυτή μας βρήκε όλους απροετοίμαστους

κι ανόρεξους ή αδιάφορους –

απροετοίμαστη κι η άνοιξη, σε κάθε της βήμα κοντοστέκεται

σαστίζει και σωπαίνει κάτω απ’ τα λίγα της δέντρα– δε ρωτάει.

Το φως επιστρέφει

απ’ το περσινό καλοκαίρι κατάκοπο κι αφηρημένο, απόμακρο,

παραξενεμένο απ’ την καινούρια του νεότητα…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

-===================

Πάλι με την άνοιξη
φόρεσε χρώματα ανοιχτά
και με περπάτημα αλαφρύ
πάλι με την άνοιξη

πάλι το καλοκαίρι
χαμογελούσε.
Μέσα στους φρέσκους ροδαμούς
στήθος γυμνό ώς τις φλέβες
πέρα απ’ τη νύχτα τη στεγνή

πέρα απ’ τους άσπρους γέροντες
που συζητούσαν σιγανά
τί θα ’τανε καλύτερο
να παραδώσουν τα κλειδιά
ή να τραβήξουν το σκοινί

να κρεμαστούνε στη θηλιά
ν’ αφήσουν άδεια σώματα
κει που οι ψυχές δεν άντεχαν
εκεί που ο νους δεν πρόφταινε
και λύγιζαν τα γόνατα.

Με τους καινούριους ροδαμούς
οι γέροντες αστόχησαν
κι όλα τα παραδώσανε
αγγόνια και δισέγγονα
και τα χωράφια τα βαθιά

και τα βουνά τα πράσινα
και την αγάπη και το βιος
τη σπλάχνιση και τη σκεπή
και ποταμούς και θάλασσα·
και φύγαν σαν αγάλματα

κι άφησαν πίσω τους σιγή
που δεν την έκοψε σπαθί
που δεν την πήρε καλπασμός
μήτε η φωνή των άγουρων·
κι ήρθε η μεγάλη μοναξιά

κι ήρθε η μεγάλη στέρηση
μαζί μ’ αυτή την άνοιξη
και κάθισε κι απλώθηκε
ωσάν την πάχνη της αυγής
και πιάστη απ’ τ’ αψηλά κλαδιά

μέσ’ απ’ τα δέντρα γλίστρησε
και την ψυχή μας τύλιξε.
Μα εκείνη χαμογέλασε
φορώντας χρώματα ανοιχτά
σαν ανθισμένη αμυγδαλιά

μέσα σε φλόγες κίτρινες
και περπατούσε ανάλαφρα
ανοίγοντας παράθυρα
στον ουρανό που χαίρονταν
χωρίς εμάς τους άμοιρους.

Κι είδα το στήθος της γυμνό
τη μέση και το γόνατο
πως βγαίνει από την παιδωμή
να πάει στα επουράνια
ο μάρτυρας ανέγγιχτος

ανέγγιχτος και καθαρός,
έξω απ’ τα ψιθυρίσματα
του λαού τ’ αξεδιάλυτα
στον τσίρκο τον απέραντο
έξω απ’ το μαύρο μορφασμό

τον ιδρωμένο τράχηλο
του δήμιου π’ αγανάχτησε
χτυπώντας ανωφέλευτα.
Έγινε λίμνη η μοναξιά
έγινε λίμνη η στέρηση

ανέγγιχτη κι αχάραχτη.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

-===========================

Καθ’ οδόν
(7 και 30’ πρωινή προς εργασίαν)
συναντώ τον Μάρτιο
ευδιάθετον,
υπαινιγμών πλήρη
περί ανοίξεως και λοιπά.

Αναβάλλω την υπόστασή μου
ανακόπτω τη σύμβασή μου
με το χειμώνα
και διασπείρομαι σε χώμα.
Μια μικρή γη φυσική συντελούμαι,
ξαπλωμένη, απλωμένη
απέναντι στο
καθ’ όλα σύμφωνο
σύμπαν.
Φυτεύομαι άνθη,
ανθίζω συναισθήματα,
και είμαι πολύ καλά
εις άπλετον προορισμόν
και τοποθέτησιν.
«Απαγορεύεται η άνοιξις!»
ξάφνου μια πινακίδα – σύννεφο
απειλεί. Αμέσως
μια βροχή άρχισε κι έλεγε
εις βάρος της ανοίξεως
και εις βάρος μου,
ένας δύσθυμος άνεμος
μου κατάσχει τα άνθη,
μου κατάσχει τα συναισθήματα
και μ’ οδηγεί στο Γραφείο.

Παράβασις, λοιπόν, βαρεία,
και μάλιστα καθ’ οδόν,
από κυρία σχεδόν ώριμη
με οικογενειακές υποχρεώσεις,
και πολυετή θητείαν
εις Δημοσίαν θέση
και χειμώνες.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

-=============================

Έρχεται φέτος κουρασμένη
η Άνοιξη
(να) κουβαλάει τόσα χρόνια
τα λουλούδια πάνω της.

Σκοτεινοί άνθρωποι
στις γωνιές την παραμονεύουν
για να την τσακίσουν.

Αυτή όμως
με κρότο
ανάβει ένα-ένα
τα λουλούδια της
στα μάτια τους τα ρίχνει
(για) να τους στραβώσει.

Οι εχθροί της Άνοιξης, Μίλτος Σαχτούρης.

==========================

Γεια σου Απρίλη
γεια σου Μάρτη
και πικρή Σαρακοστή

βάζω πλώρη και κατάρτι
και γυρεύω ένα νησί
που δε βρίσκεται στο χάρτη.

Το κρατάνε στον αέρα
τέσσερα χρυσά πουλιά
δε γνωρίζω εκεί πέρα
ούτε κλέφτη ούτε φονιά
ούτε μάνα και πατέρα.

Τα λουλούδια μεγαλώνουν
κάθε νύχτα τρεις οργιές
τις ακρογιαλιές ισκιώνουν
και τα δέντρα στις πλαγιές
σαν καβούρια σκαρφαλώνουν.

Μες στης ερημιάς τ’ αγέρι
όλ’ αγιάζουνε μεμιάς
πιάνεις του Θεού το χέρι
και τα κύματα ακουμπάς
σαν αγριοπεριστέρι.

Γεια σας έχτρες γεια σας μίση
και γινάτι καθενός
άμα βρεις το ερημονήσι
όλα τ’ άλλα είναι καπνός
μια φορά να το ‘χεις ζήσει».

Ερημονήσι – Οδυσσέας Ελύτης (Από τα Ρω του Έρωτα].

=========================

«Έρχεται η άνοιξη. 

Το παιχνίδι των φίλων ανανεώνεται 

Οι εραστές ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλο. 

Ένα χάδι γλυκό από το χέρι του αγαπημένου 

Κάνει του κοριτσιού το στήθος να γλυκοπονάει. 

Η ματιά της που γλιστράει και φεύγει τον κυριεύει. 

Μέσα σε νέο φως/ φαντάζει για τους εραστές το τοπίο της άνοιξης…». 

« Ποτέ τόσο πολύ δε σε είχα αγαπήσει, καρδιά μου 

Όσο τότε που σ’ άφησα κείνο το απογευματινό. 

Το δάσος με κατάπιε, το μπλαβί του δάσους, καρδιά μου 

Που πάνω του στα δυτικά κρέμονταν κιόλας τα χλωμά αστέρια. 

Δε γέλασα και λίγο, κάθε άλλο, καρδιά μου. 

Όλα ήταν όμορφα ετούτο το μοναδικό απογεματινό.

Όσο δεν ήταν ποτέ κι ούτε ποτέ θα γίνουν… 

ΜΠ. ΜΠΡΕΧΤ, «ΑΝΟΙΞΗ» 

Αλκίνοος Ιωαννίδης: «Οι μεγαλύτερες ταπεινώσεις ήρθαν από την πολλή περηφάνια» Ο αγαπημένος ερμηνευτής έδωσε την πιο επίκαιρη συνέντευξη του στη Χρύσα Λύκου.

Πάνε πέντε χρόνια από τότε που ο αγαπημένος ερμηνευτής Αλκίνοος Ιωαννίδης, συναντήθηκε με τη δημοσιογράφο Χρύσα Λύκου στη Ρεματιά στο Χαλάνδρι, έναν μήνα της Άνοιξης. Εκεί, ανάμεσα σε παιδιά που έκαναν κοπάνα από το σχολείο, πουλιά και πεταλούδες, μίλησαν για τα πιο σοβαρά με τον πιο τρυφερό τρόπο. 

Η κουβέντα ξεκίνησε με την ευθύνη του καλλιτέχνη και τελείωσε με την ευθύνη όλων μας, απέναντι στους εαυτούς μας.

Το βάρος του να φτιάχνεις αριστουργήματα

«Η πρώτη φορά που ένιωσα την ευθύνη, ήταν όταν με πήρε τηλέφωνο μια δασκάλα και μου είπε ότι μια μαθήτρια της βρίσκεται σε κώμα και επαναλαμβάνει εμμονικά κάποιους στίχους από ένα τραγούδι μου.

Και πήγα και την είδα. Ένιωσα πολύ περίεργα σκεπτόμενος ότι ένας άνθρωπος μπορεί να φύγει από τη ζωή με κάποιους δικούς μου στίχους στα χείλη. Ένιωσα ότι υπάρχει τεράστια ευθύνη σε αυτό που κάνω. Και για πρώτη φορά ένιωσα το βάρος, ότι για να φτάσεις να εκδόσεις κάτι πρέπει οπωσδήποτε να είναι αριστούργημα.

Μετά, κατάλαβα ότι κανείς δεν έχει την υποχρέωση να φτιάχνει αριστουργήματα. Ο καλλιτέχνης, έχει την υποχρέωση να κάνει το καλύτερο που μπορεί και να βάζει σε αυτό ό,τι έχει και δεν έχει, ό,τι είναι και δεν είναι».

«Νομίζω ότι είναι αστείο να σκέφτεται κανείς διαχρονικά. Ακόμη κι αν καταφέρει κάποιος το έργο του να επιβιώσει και να αναφέρεται το όνομα του για δέκα χιλιάδες χρόνια. Τι είναι δέκα χιλιάδες χρόνια; Ακολουθούν τρισεκατομμύρια έτη. Ό, τι μπορείς το δίνεις και το ζεις τώρα. Αλλά, όλοι οι άνθρωποι θέλουν να καλύπτουν την ανάγκη τους θέτοντας κάποια τοτέμ. Θες να γίνεις τοτέμ; Δεν νομίζω ότι κάποιος πραγματικά το θέλει».

Ανταγωνισμός και αλληλοσπαραγμός

«Ζούμε σε έναν κόσμο ανταγωνιστικό. Τα παιδιά δυστυχώς το ζούνε από πολύ νωρίς μέσα στο σχολείο, με τους βαθμούς που παίρνουν και τα διαγωνίσματα. Τους διαγωνισμούς όλων των τύπων. Στις τηλεοράσεις, στα τηλεπαιχνίδια όπου διαγωνίζονται οι άνθρωποι και ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον. Κατασπαράζουν δημόσια ο ένας τον άλλον. Είναι μια ένδειξη της ανεπάρκειας της εποχής μας. Δίνεται μικρότερη σημασία στη συνεργασία και ασχολούνται όλοι με την προσωπική του άνοδο. Με τυραννάει αυτή η σκέψη, κυρίως όσων αφορά τα παιδιά μου.

Ξεχνάμε ότι ο γονιός ο ίδιος είναι παιδαγωγός, είναι πολύ δύσκολος ρόλος αυτός. Με έναν φίνο τρόπο πρέπει να δώσεις κάποιες πληροφορίες στα παιδιά και να δεις αν τα ενδιαφέρει ή όχι, σεβόμενος τη δική τους αισθητική και επιλογή».

Ο αγώνας για ελευθερία

«Η ελευθερία είναι μια σχετική έννοια. Κερδίζεται κάθε μέρα, θέλει έναν συνεχή αγώνα, μια συνεχή προσπάθεια και θυσία. Τη θυσία την κάνεις και την ευχαριστιέσαι. Όταν κάνεις υποχωρήσεις, εκεί τα πράγματα είναι επικίνδυνα. Η υποχώρηση είναι ένα ελατήριο που τραβιέται συνεχώς προς τα πίσω και μια μέρα θα εξφεντονιστεί μπροστά και θα τα διαλύσει όλα».

«Δεν μπορείς να αγωνιστείς χωρίς να ξέρεις τι θες να κάνεις με αυτό για το οποίο αγωνίζεσαι. Έχω φίλους που θέλουν να γκρεμίσουν το σύστημα. Κι εγώ. Το πρώτο όμως πράγμα που πρέπει να απασχολεί κάποιον, είναι το τι θέλει να χτίσει στη θέση του. Το όνειρο προηγείται του αγώνα και της προσπάθειας που κάνεις. Σημασία έχει ότι είσαι σε έναν δρόμο. Μέσα από αλλεπάλληλες αποτυχίες η ανθρωπότητα προχωρά. Σέβομαι πάρα πολύ την αποτυχία. Και την προσωπική και τη συλλογική. Η συλλογική είναι χειρότερη. Εκεί καταντά το όνειρο σου να είναι να χρωστάς λιγότερα χρήματα στην τράπεζα».

Η Κύπρος

«Σίγουρα υπάρχουν μεγάλες ευθύνες της ελληνοκυπριακής πλευράς, για ό,τι συνέβη το 1974, όπως υπάρχουν μεγάλες ευθύνες από την ελληνική πλευρά. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ένα τεράστιο κράτος, εισέβαλε σε ένα μικρό νησί. Είναι κάτι που δεν μπορείς να το συνηθίσεις, αν έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει εκεί. Αν θα βρεθεί λύση ή όχι έχει να κάνει σίγουρα με γεωπολιτικά συμφέροντα. Πάντα είχε να κάνει στην Κύπρο. Ποτέ δεν ήταν εύκολα, ελάχιστα χρόνια έχει μείνει ελεύθερη».

Η αισθητική είναι ηθική

«Δεν πιστεύω ότι η ασχήμια, παλεύεται με ασχήμια, παλεύεται με ομορφιά. Δυσκολεύομαι όταν βλέπω καλούς σκοπούς, να προσπαθούν οι άνθρωποι να τους υπηρετήσουν με άσχημα μέσα. Καταλαβαίνω ότι με φωτιά και με μαχαίρι, πάντα ο κόσμος προχωρεί, απ’ την άλλη ο ίδιος δεν μπορώ να το κάνω. Πιστεύω μέσα μου ότι η αισθητική είναι ηθική, δεν μπορώ να δεχθώ αντιαισθητικά μέσα στον αγώνα για έναν πιο ηθικό κόσμο».

«Δεν μπορείς να είσαι περήφανος για κάτι που φτιάχνεις, μπορείς να είσαι περήφανος γι΄ αυτό, μπορείς να το αγαπάς πάρα πολύ. Όπως δεν μπορείς να είσαι περήφανος για την καταγωγή σου, με την έννοια ότι δεν πάλεψες γι’ αυτήν. Έτυχε να γεννηθείς εδώ. Μπορείς όμως να αγαπάς τον τόπο σου, χωρίς να μισείς τους άλλους τόπους. Η περηφάνια είναι περίεργη παγίδα, μας οδηγεί σε αδιέξοδα πολλές φορές. Οι μεγαλύτερες ταπεινώσεις, ήρθαν από την πολλή περηφάνια. Απ’ την πολλή αγάπη και την πολλή χαρά και την πολλή θυσία δεν πιστεύω ότι προέκυψαν τόσες πολλές και τόσες μεγάλες τραγωδίες».

Πηγή: ogdoo.gr  ΧΡΥΣΑ ΛΥΚΟΥ

Λίγα χάικου από τον Ιαπωνολόγο Fuji Tomo Kazu [Επικούρειο Πέπο] αφιερωμένα σε όσους αγαπούν την Ιαπωνία και την Ποίηση. Έρρωσθε.

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, όπως καλά γνωρίζετε ο μήνας Μάρτιος είναι ο μήνας της ποίησης αφού στις 21 Μαρτίου γιορτάζουμε την παγκόσμια ημέρα ποίησης. Να λοιπόν γιατί κι εγώ αποφάσισα να σας κοινοποιήσω λίγα από τα Χάϊκού που είχε γράψει ο διεθνούς φήμης Ιαπωνολόγος Fuji Tomo Kazu, [Επικούρειος Πέπος], τα πιο πολλά τα είχε γράψει το 2017 στον προθάλαμο ενός χειρουργείου ως αντίδοτο σε στιγμές μεγάλης αγωνίας και προσμονής θετικού αποτελέσματος. ANDRE RIEU ο άνθρωπος φαινόμενο, ακούστε τον και δείτε τις συναυλίες του, όσοι παρακολούθησαν την προχθεσινή ή την χθεσινή συναυλία φύγαμε όλοι μαγεμένοι, ειδικά ο φίλος μου ο Κώστας Νότ. παρακαλούσε να μην είχε τελειώσει ποτέ, μακάρι να επιστρέψει σύντομα γιατί έχουμε μεγάλη ανάγκη από τέτοιες μουσικές πανδαισίες. ANTRE σ' ευχαριστούμε, καθώς επίσης και όλους τους συντελεστές των παραστάσεων.

Τι είναι τα χάικου Πεπέ; ρώτησε η Μαρίλια.

Το χάικου είναι μια ιαπωνική ποιητική φόρμα. Παραδοσιακά αποτελείται από τρεις ομάδες των 5, 7, 5 συλλαβών, οι οποίες τοποθετούνται σε τρεις στίχους για έμφαση ή σε έναν, χωρισμένο με κενά. Το χάικου είναι με συνολικά 17 συλλαβές η πιο σύντομη μορφή ποίησης στον κόσμο.

Τα πιο κάτω Χαϊκού τα έχει ευλογήσει και ο πατέρας Ευθύμιος.

🍷🍯

Ανθρώπινα πλάσματα,

εφήμερα άνθη,

καλού και κακού.

🍷🍯

Άσπρη μπλούζα

σύνδρομο φόβου

καλά μαντάτα άραγε;

🍷🍯

Άνοιξη, καλοκαίρι,

φθινόπωρο, χειμώνας

πολλές αλλαγές και τρεις απουσίες.

🍷🍯

Πράσινη μπλούζα,

μαχαίρι, φόβος,

ελπίδα. 

Αναμονή!!!

προθάλαμος χειρουργείου

καρκίνος τέλος;

🍷🍯

Γυναικείος μαστός

πηγή ερωτισμού

φωλιά καρκίνου;

🍷🍯

Να κλέψω χρόνια;

από που

και πόσα;

🍷🍯

Γαλαξίας,

το στίγμα του ανθρώπου;

κόκκος στην άμμο.

🍷🍯

Τέλος προβλημάτων

αρχή ταξιδιού

αντίο.

🍷🍯

Ένας άνθρωπος

γράφει χαϊκού χάρη στην

άτακτη φωνούλα.

🍷🍯

Λουλούκα

σπαρτό μαλλί

φτερό στο άνεμο.

🍷🍯

Αλκυονίδες μέρες

γλυκές ματιές

μαγεία!

🍷🍯

Μια μέλισσα

μεταφράζει άνθη

μεταφέρει γύρη

Νινί.

🍷🍯

Πως να ήταν άραγε η ποίηση

σε μικρή ηλικία;

ρωτήστε την Μαρίνα.

🍷🍯

Πάνω στη βάρκα

καλοπερασάκιας,

χαρά θεού,

ηγέτης.

🍷🍯

Ο ποιητής 

το πρώτο τζιτζίκι

λαλιά του Poof.

🍷🍯

Ένα καράβι στ' ανοιχτά

γιατί χασομεράει;

θα φτάσει άραγε

ο Μr Alex;

🍷🍯

Δεν ανήκει ούτε

στη νύχτα ούτε στο πρωϊ

ο πιστός φίλος.

🍷🍯

Θα τη ρωτούσα την ποίηση

αν την έβλεπα,

μπορώ να σ' αγαπώ;

🍷🍯

Αχ πως μοιάζει

η καρδιά μου

με το ρολόι του τοίχου

Τικ τακ Τικ τακ!

🍷🍯

Σαν πυγολαμπίδες

μπαίνουν στο μυαλό μου

οι στίχοι και το φωτίζουν.

🍷🍯

Ολόγιομο φεγγάρι,

μην τρομάζεις

απ' την ομορφιά των ανθών.

🍷🍯

Ο ποιητής μας δείχνει

το δρόμο

ακολουθούν οι λέξεις.

🍷🍯

Μην κλαις άνθρωπε

άνθη, έρωτες, αστέρια

κι αυτά θα χαθούν.

🍷🍯

Απόψε ως κι εσύ Μούσα

πας βιαστική

στην Αυλή των θαυμάτων;

🍷🍯

Στέκομαι εδώ

και σκέπτομαι,

γιατί άραγε; τι προσφέρω;

Τι προσμένω;

🍷🍯

Ούτε καν

ένα νεύμα

απ' τις

Αλκυονίδες νύχτες.

🍷🍯

Η λάμψη της σελήνης

αργεί πάνω στα άνθη

γυρεύει τον έρωτα;

🍷🍯

Άγιος Νικόλαος, Λουτράκι, 

και ξανά μανά τα ίδια, αλλαγή καμία, 

ως πότε;

🍷🍯

Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε όσο είναι ακόμα καιρός και Σανατατιιί Ντι άπου με ευ πράτειν!!

''Πάντων Κτημάτων Κράτιστον Έστί Φίλος Σαφής Και Αγαθός'' [απ' όλα τα αποκτήματα του ανθρώπου το καλύτερο είναι ο πιστός και αγαθός φίλος].

Ένα ποίημα ως φόρο τιμής στους υπέροχους φίλους.

🎨🌹🎷💐🍷🍒🍇🎹

Είχα την τύχη να γνωρίσω υπέροχους ανθρώπους/

Χωρίς ποτέ να το φανταστώ πως άξιζα τέτοιας ευλογίας/

Δεν το επεδίωξα, απλά ήταν στο πεπρωμένο μου/

Αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι στην πορεία έγιναν φίλοι και δάσκαλοι.

🎹🍇🍒🍷💐🎷🌹🎨

Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι είδους έξαρση και πόση/

Και το πόσο όμορφα συναισθήματα με πλημμύριζαν/

Και συνεχίζουν να με πλημμυρίζουν/

Κάθε φορά που συναντούσα και συναντώ τους υπέροχους φίλους μου.

🎨🌹🎷💐🍷🍒🍇

Άνθρωποι από πολλά μέρη του πλανήτη μας/

Νοτιοαφρικανούς, Ιάπωνες, Φινλανδούς και Ιταλούς/

Αλλά και Γάλλους, Νορβηγούς, Αυστραλούς και Ισπανούς/

Ανάμεσα τους και Γερμανούς, Νεοζηλανδούς, Σουηδούς, Πιαλειώτες, Κορωπιώτες και Λημνιώτες.

💐🎷🍷🍒🌹🎨🍇

Θεωρώ αδύνατον παρόμοια εμπειρία να έχει ζήσει άλλος άνθρωπος/

Μόνο σε όνειρο ίσως, τέτοια ευλογία δεν δίδεται σε πολλούς/

Το πώς και το γιατί μην με ρωτάτε γιατί κι εγώ το αγνοώ/

Ίσως την απάντηση την βρείτε στα Ελευσίνια μυστήρια.

🍷🎷🍒🎨🍇💐🎹

Αφιερωμένο, στην Αφροδίτη, στον Ηλία, στην Γιώτα και στον Δημήτρη, στην Denise και στον Derrick, στην Μίε και στον Μάκο, στην Γιουμίκο και στον Ακίρα, στην Λάουρις και στον Ίαν, στη Μόνικα και στον Ρικάρντο, στην Κιμίγιο και στον Ρυό, στην Κέϊκο και στον Σακαμότο, στη Νορίκο, στην Έμι, στη Σάννα και στον Γκιόργκι, στην Μόϊρα, στην Μαγιαστίνα και στον Κνούτ, στην Ritha, στην Μασσαμί και στον Τακασί, στην Χιρόκο, στους γονείς της Mie, στην Βασούλα, την καλή Νερά'ι'δα, στον Γιάννη και τον Νικόλα, στον Παναγιώτη και την Βαγγελιώ, τον Ευθύμη και την Βαγγελιώ, τον Μανδραγόρα και τη Νίκη, στην Λένα και στον Γιάννη, στην Μιμίκα, στην Αμαλία, στον Πόντιο πατέρα και στην Όλγα, στον σοφό, στην Αρμονία και στον Διόνυσο, στον κύριο Χουάν Ρότσα, στον Ντίνο τον στρατόφιλο, στον Αρκά και στον Γενικό, στην Ελένη της Γερμανίας και τον Γιώργο, στο Κοριτσάκι και στην Κουλίτσα, στην Διοτίμα , στην Αντιόπη, στην Διώνη, στην Μυρτώ, στον Ασκληπιό, στην Κορνηλία, στην Άλκηστη, στην Τερψιχόρη, στα μέλη της ΟΚΡΑ, στην Βαγγελιώ του Πηλίου, στις κόρες του Καρρά, Μιμίκα και Δώρα, στους νεότερους Ναυσικά, Θέμη, Αλέκα, και Κώστα, στην Μνημοσύνη, και στην Λήθη.

Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

Όταν ο σοφός Σωκράτης - μέσω ενός ονείρου - αποφάσισε να επισκεφθεί τον Επικούρειο Πέπο.

Φίλες και φίλοι καλημέρα, ξημερώματα μ' επισκέφθηκε στο όνειρο μου ο σοφός Σωκράτης, (πολλές επισκέψεις έχω τώρα τελευταία) και κάναμε τον εξής διάλογο.

Σωκράτης:

Επίκουρε καλημέρα, ο Σωκράτης είμαι με γνώρισες;

Επίκουρος:

Καλημέρα Σωκράτη, φυσικά και σε γνώρισα, η μορφή σου έχει χαραχθεί στο μυαλό όλων των Ελλήνων.

Σωκράτης:

Για να σου πω την αλήθεια Επίκουρε, νόμισα πως θα με μπερδέψεις με τον Ηλία τον Γιαννακόπουλο, μιας και τα τελευταία χρόνια μόνο γι' αυτόν μιλάς, πάντως πολύ σωστά κάνεις γιατί κι αυτός φίλος της σοφίας είναι. Όσο γι' αυτό που είπες για τους Έλληνες έχω τις επιφυλάξεις μου. Άμα ρωτήσεις το φιλαράκι σου τον Αρκά να σου μιλήσει για μένα αυτός θ' αρχίσει να σου μιλάει για τον Σωκράτη που έπαιζε στην ΑΕΚ!

Επίκουρος:

Χαμήλωσα τα μάτια γιατί σκέφτηκα, με λύπη μου, πως δυστυχώς ο δάσκαλος είχε δίκιο, ρώτησα κάποια στιγμή όταν ήμουν στο χωριό, τον αδερφό του Αμίγκου να μου πει τι γνωρίζει για τον σοφό Σωκράτη κι αυτός άρχισε να μου μιλάει για τον γαμπρό του!! Όταν πια ρώτησα και την πασίγνωστη Φαίη η απογοήτευσή μου πήγε στα ουράνια, ακούστε τι μου είπε το άτομο: αυτός ο Σωκράτης που μας έχεις πρήξει τι μαγαζί έχει; Γι' αυτό είπα στον Σωκράτη, δάσκαλε έχεις δίκιο δυστυχώς οι νεοέλληνες δεν γνωρίζουμε πολλά για τους προγόνους μας.

Σωκράτης:

Επίκουρε, δεν έχω πάντως παράπονο από εσένα, μπορεί να μιλάς συνέχεια για τον σοφό Ηλία αλλά δεν ξεχνάς κι εμάς, με κάποιον μαγικό τρόπο έμαθα πως έχεις διαβάσει πολλές φορές την απολογία μου, τελευταία έμαθα πως είχες και μία συζήτηση για μένα με τον έτερο σοφό Διδάσκαλο της Πιάλειας και πολύ το χάρηκα.

Επίκουρος:

Σωκράτη όλα καλά αυτά αλλά μήπως μπορείς να μου πεις εν τάχει, πριν  ξυπνήσω, το λόγο της επίσκεψής σου; Για να έρθεις εσύ στον ύπνο κάτι σημαντικό θα θέλεις να μου πεις.

Σωκράτης:

Σωστά μιλάς Επίκουρε, καλά το μάντεψες, λοιπόν, αν δεν κάνω λάθος σήμερα θα επισκεφθείς με την Λόλα το Μουσείο, τον Κεραμεικό,  και την Ακρόπολη, σωστά;

Επίκουρος:

Σωστά μιλάς Σωκράτη, απλά ξέχασες να αναφέρεις την Πνύκα, αρκετοί από εμάς μιλάμε για δημοκρατία και δεν έχουμε επισκεφθεί ποτέ την Πνύκα, τον χώρο όπου γεννήθηκε η δημοκρατία, τον χώρο όπου οι Αθηναίοι έπαιρναν τις αποφάσεις οι ίδιοι οι πολίτες και όχι 300 βολευτές, επίσης μετά από την Πνύκα θα πάμε στην φυλακή του Σωκράτη, εκεί που άφησες την τελευταία σου πνοή δάσκαλε.

Σωκράτης συγκινημένος:

Εντάξει Επίκουρε,  πορεύσου εν ειρήνη, βρίσκεσαι σε καλό δρόμο, μη ξεχάσεις να διαβιβάσεις τους χαιρετισμούς μου στον σοφό Ηλία και αν δεν του κάνει κόπο ας γράψει κάτι και για μένα, κάτι καινούριο. Επίσης θα ήταν μία σημαντική πράξη εκ μέρους σου να καταφέρεις να επισκεφθείς όλους αυτούς τους χώρους μαζί με τους φίλους σου τον Ηλία, την Αφροδίτη, την Γιώτα, τον Δημήτρη, την Αλέκα, τον Κώστα, την Ναυσικά, τον θέμη και την Διοτίμα.

Επίκουρος:

Σωκράτη.... δεν πρόλαβα να του κάνω την τελευταία μου ερώτηση γιατί άκουσα την φωνή της Λόλας να μου λέει: ξύπνα Επίκουρε, πέρασε η ώρα θα χάσουμε το Μετρό! 

Αχ βρε Λόλα εγώ είχα μπροστά μου τον Σωκράτη κι εσύ μου μιλάς για το Μετρό, δυστυχώς δεν μπόρεσα να του κάνω την τελευταία ερώτηση, άντε τώρα, τρέχα γύρευε πότε θα ξαναέρθει ο Σωκράτης.

Φίλες και φίλοι με κάποιον μαγικό τρόπο στη σημερινή μας βόλτα στους αρχαιολογικούς χώρους και γενικότερα στην συνοικία των Θεών είχα την εντύπωση πως δίπλα μου περπατούσε ο σοφός Σωκράτης, κάποια στιγμή μάλιστα όταν βρεθήκαμε εκεί που τον φυλάκισαν, είδα την μορφή του, ήταν χαρούμενος.

Ζήσαμε πολύ όμορφες στιγμές σήμερα στην βόλτα που κάναμε στ' άγια χώματα των προγόνων μας, εκεί που ο Φειδίας σμίλεψε τις μορφές πάνω στα μάρμαρα, εκεί όπου ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης αυτοί οι δύο αρχιτέκτονες της αρχαιότητας έκαναν τα αξεπέραστα σχέδια, εκεί όπου οι Σοφοκλής, Ευριπίδης, και Αισχύλος έγραψαν τις αξεπέραστες τραγωδίες, εκεί στο θέατρο του Διονύσου όπου παίχτηκαν οι θεατρικές παραστάσεις, εκεί όπου υπάρχει ο Ναός της Παλλάδας Αθηνάς, εκεί όπου πάρθηκε η απόφαση για την καταδίκη του Σωκράτη, εκεί όπου ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο, εκεί όπου ο Περικλής διαδέχθηκε τον Εφιάλτη της δημοκρατίας που κατά λάθος; τον μπερδεύουμε με τον Επιάλτη των Θερμοπυλών, εκεί όπου θα έπρεπε όλοι οι Έλληνες να αποτίουμε φόρο τιμής στους προγόνους μας.

Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε με Σανατατί ντι άπου και να μην ξεχνάτε τα δόγματα που έλεγε και ο Επίκουρος της αρχαιότητας.

Αγαπητέ Πέπο Σ' ευχαριστώ για το γράμμα. Σου στέλνω άλλα δυο ποιήματα του Νερούντα σε δική μου μετάφραση… Professor Nicholas D. Mazarakis

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, όπως καλά γνωρίζετε η σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη στις γυναίκες, έχω την χαρά και την τιμή να σας παρουσιάσω δύο ποιήματα του Πάμπλου Νερούντα που μετέφρασε ο Έλληνας καθηγητής κ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΖΑΡΑΚΗΣ, κύριε καθηγητά σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Όταν με το καλό επισκεφθείτε την πατρίδα μας σας παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου στο τηλέφωνο 6937013312  ώστε να σας φιλοξενήσουμε. Για μία ακόμη φορά θέλω να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που το 2013 είχατε δεχθεί να μας δώσετε εκείνη την καταπληκτική συνέντευξη. Φίλες και Φίλοι ο κ. Νικόλαος Μαζαράκης είναι καθηγητής στην έδρα Lucas-Lee Μοριακής Βιοϊατρικής και διευθυντής του τμήματος Γονιδιακής Θεραπείας, στο Κέντρο Νευροεπιστημών της Ιατρικής του Imperial College του Λονδίνου, Hammersmith Campus. Πρωτοπόρος στην έρευνα με στόχο τη θεραπεία της νόσου του Πάρκινσον και άλλων εκφυλιστικών ασθενειών. Μετά το Αγγλικό κείμενο ακολουθεί το Ελληνικό. Ακόμη ένα μικρό αφιέρωμα για την γιορτή της γυναίκας. Στην φωτογραφία από αριστερά: Θωμάς Γκουβίνας, Τσιγγενές Βασίλειος, Τσιγγενέ Ανθή, ο κ. Καθηγητής, Λαμπρινή, Πέπος και η Διώνη.

SONETO XI 

Tengo hambre de tu boca, de tu voz, de tu pelo 

y por las calles voy sin nutrirme, callado, 

no me sostiene el pan, el alba me desquicia, 

busco el sonido líquido de tus pies en el día. 

Estoy hambriento de tu risa resbalada, 

de tus manos color de furioso granero, 

tengo hambre de la pálida piedra de tus uñas, 

quiero comer tu piel como una intacta almendra. 

Quiero comer el rayo quemado en tu hermosura, 

la nariz soberana del arrogante rostro, 

quiero comer la sombra fugaz de tus pestañas 

y hambriento vengo y voy olfateando el crepúsculo 

buscándote, buscando tu corazón caliente 

como un puma en la soledad de Quitratúe. 

I crave your mouth, your voice, your hair.

Silent and starving, I prowl through the streets.

Bread does not nourish me, dawn disrupts me, all day

I hunt for the liquid measure of your steps.

I hunger for your sleek laugh,

your hands the colour of a savage harvest,

hunger for the pale stones of your fingernails,

I want to eat your skin like a whole almond. 

I want to eat the sunbeam flaring in your lovely body,

the sovereign nose of your arrogant face,

I want to eat the fleeting shade of your lashes,

and I pace around hungry, sniffing the twilight,

hunting for you, for your hot heart,

like a puma in the barrens of Quitratue.

Pablo Neruda

Ποθώ το στόμα σου, τη φωνή σου, τα μαλλιά σου.

Σιωπηλός και πεινασμένoς, τριγυρίζω στα σoκάκια. 

Το ψωμί δεν με χορταίνει, τo χάραμα με εvοxλεί, 

όλη μέρα κυνηγώ το υγρό μέτρημα απ’ τα βήματά σoυ. 

Πεινώ για το λεπτό σoυ γέλιo, 

τα χέρια σoυ στον παλμό βίαιoυ θερισμoύ, 

πεινώ για τις χλωμές πέτρες των νυχιών σoυ, 

θέλω να γευθώ το δέρμα σoυ σαν ένα ολόκληρο αμύγδαλο. 

Θέλω να πιώ  την ηλιαχτίδα πάνω στo λυγερό κoρμί σoυ, 

την αξιοπρεπή μύτη του αλαζονικού σoυ προσώπου, 

την εφήμερη σκιά των φρυδιών σoυ, 

και τριγυρνώ πεινασμένος, οσφρίζοντας το xάραμα, 

κυνηγώντας σε, την ζεστή καρδιά σoυ, 

σαν πάνθηρας στην έρημo.

SONETO XVII

By Pablo Neruda

No te amo como si fueras rosa de sal, topacio 

o flecha de claveles que propagan el fuego: 

te amo como se aman ciertas cosas oscuras, 

secretamente, entre la sombra y el alma. 

Te amo como la planta que no florece y lleva 

dentro de sí, escondida, la luz de aquellas flores, 

y gracias a tu amor vive oscuro en mi cuerpo 

el apretado aroma que ascendió de la tierra. 

Te amo sin saber como, ni cuándo, ni de donde, 

te amo directamente sin problemas ni orgullo: 

así te amo porque no sé amar de otra manera, 

sino así de este modo en que no soy ni eres, 

tan cerca que tu mano sobre mi pecho es mía,

tan cerca que se cierran tus ojos con mi sueño.

I do not love you as if you were salt-rose, or topaz,

or the arrow of carnations the fire shoots off.

I love you as certain dark things are to be loved,

in secret, between the shadow and the soul.

I love you as the plant that never blooms

but carries in itself the light of hidden flowers;

thanks to your love a certain solid fragrance,

risen from the earth, lives darkly in my body.

I love you without knowing how, or when, or from where.

I love you straightforwardly, without complexities or pride;

so I love you because I know no other way

than this: where I does not exist, nor you,

so close that your hand on my chest is my hand,

so close that your eyes close as I fall asleep. 

Δεν σ’ αγαπώ σα να’ σoυν ρoδάλατo, τοπάζ, 

ή βέλος απo γαρoύφαλλα που σκoρπά μια πυρκαγιά: 

σ’ αγαπώ όπως ορισμένα σκοτεινά πράγματα αγαπιούνται, 

κρυφά, μεταξύ σκιάς και ψυχής. 

Σ’ αγαπώ σαν το μπουμπούκι που δεν ανθίζει 

και φέρνει κρυμμένο μέσα του το φως των λουλουδιών, 

και χάρη στην αγάπη σoυ, κρυφά μέσα στο σώμα μου 

ζει το πυκνό άρωμα που ξεπηδάει απ’ τη γη. 

Σ’ αγαπώ χωρίς γνώση του πώς, ή του πότε, ή τ’ από που, 

σ’ αγαπώ απλά, χωρίς προβλήματα ή περηφάνεια: 

σ’ αγαπώ με τέτοιο τρόπο επειδή δεν ξέρω άλλo, 

παρά σ’ αυτόν, που δεν υπάρχει κανένα εγώ ή εσύ, 

τόσο κοντά που το χέρι σoυ πάνω στο στήθος μου είναι το χέρι μου, 

τόσο κοντά που όταν αποκοιμιέμαι είναι τα μάτια σoυ αυτά που κλείνουν.

Νικόλαος Μαζαράκης.

Την επιμέλεια της ανάρτησης έκανε ο Επικούρειος Πέπος.

8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024 Ένα ελάχιστο αφιέρωμα στις γυναίκες που με τον Α' η τον Β' τρόπο ομορφαίνουν τις ζωές μας και τον κόσμο μας.

 "Όταν βλέπουμε την ομορφιά μιας γυναίκας!!! την ομορφιά του χιονιού, την ομορφιά του ολόγιομου φεγγαριού, την ομορφιά τών ανθισμένων κερασιών, όταν, με δύο λόγια, περνάμε ξυστά και αφυπνιζόμαστε από την ομορφιά των τεσσάρων εποχών, τότε μόνο σκεφτόμαστε περισσότερο αυτούς που βρίσκονται κοντά μας και θέλουμε να μοιραστούμε μαζί τους τη χαρά.

Η χαρά της ομορφιάς, τη καλοσύνης, της έλξης, ειδικότερα στις γυναίκες προκαλεί δυνατά ανθρώπινα συναισθήματα, λαχτάρα για συντροφιά και η λέξη "σύντροφος" μπορεί να πάρει απίθανες και δημιουργικές διαστάσεις.

Αφιερωμένο σε όσες γυναίκες εξακολουθούν να νιώθουν και να  αισθάνονται την ιερότητα της αποστολής τους

Τη σημερινή μου καλημέρα σας τη στέλνω με λίγα λόγια του Γιασουνάρι Καουαμπάτα.

Με σεβασμό και εκτίμηση ο Επικούρειος Πέπος.

07 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024 [μία μέρα πριν] Ένα μικρό αφιέρωμα στις γυναίκες, σ' αυτά τα Υπέροχα πλάσματα του πλανήτη μας. Η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην καλή Νερά'ι'δα και στην Mό'ι'ρα για ειδικούς λόγους.

MOΥΣΕΙΟ ORSAY ΠΑΡΙΣΙ

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, ψάχνοντας στον ωκεανό του διαδικτύου για να βρώ το κατάλληλο ποίημα για την σημερινή ημέρα, κατέληξα στην ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ γιατί ο τίτλος και μόνο, είναι αρκετός για να πει αυτά που θα έπρεπε να λένε τα χείλη κάθε άνδρα στον πλανήτη. Έρρωσθε, και σεβαστείτε τις γυναίκες.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είσαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάη
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραία που βασίλεψες
κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ.