Πρόλογος
Ο Σπύρος, που ήταν Επικούρειος, ήταν και Επίκουρος — χωρίς να το γνωρίζει!
Δεν γνώριζε πως είχε και δεύτερο όνομα, και χρειάστηκε να περάσουν πενήντα πέντε χρόνια για να το μάθει.
Φίλες και φίλοι, αγαπητοί συν-ουτοπιστές και συν-επικούρειοι, καλημέρα.
Πιο κάτω θα διαβάσετε την αληθινή ιστορία του δεύτερου ονόματος του Επίκουρου. Είναι μια ιστορία που δεν γνώριζε και, όπως προείπα, χρειάστηκε να περάσουν πενήντα πέντε ολόκληρα χρόνια για να μάθει πως, όταν τον βάπτισαν, του έδωσαν δύο ονόματα. Συνεχίστε, παρακαλώ, την ανάγνωση — έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
Ίσως γνωρίζετε, όσοι ασχολείστε με τα επικούρεια διδάγματα και την τετραφάρμακο του Επίκουρου, πως κάθε 26 Απριλίου, στην αρχαιότητα, ήταν μια ξεχωριστή ημέρα, γιατί τότε γιόρταζε ο Επίκουρος, ο οποίος είχε γεννηθεί στις 7 Φεβρουαρίου. Εκείνη την εποχή, στον Κήπο του Επίκουρου, όπως καλά γνωρίζετε, μαζεύονταν όλοι οι εκλεκτοί φίλοι του για να γιορτάσουν μαζί του, απλά και λιτά — όπως ήταν άλλωστε και ο Δάσκαλος: απλός και λιτός.
Εκεί, λοιπόν, στον Κήπο του Επίκουρου, η συζήτηση γύρω από την αγωγή της ψυχής κρατούσε μέχρι τις πρωινές ώρες και πάντα τη συζήτηση την «έκλεινε» ο Δάσκαλος λέγοντας:
«Να μη ξεχνάτε τα δόγματα!»
Πολλούς αιώνες αργότερα, σε ένα χωριό των Τρικάλων, το μαγευτικό και πανέμορφο Γοργογύρι —μιλάω για το 1955— γεννήθηκε ένα αγόρι. Από μια παραξενιά του πατέρα, την πρώτη κιόλας στιγμή που το αντίκρισε, είπε:
«Αυτός είναι ο Επίκουρος!»
Η μητέρα του μωρού και οι γυναίκες που βρίσκονταν εκεί τον κοίταξαν παράξενα. Το όνομα τους φάνηκε αλλόκοτο, αφού όλοι περίμεναν πως το αγόρι θα έπαιρνε το όνομα του παππού του, που ήταν Σπύρος.
Όταν αργότερα τον ρώτησαν πώς και ανέφερε αυτό το όνομα, η απάντηση τούς μπέρδεψε ακόμη περισσότερο:
«Δεν γνωρίζω γιατί και πώς, αλλά αυτό το όνομα μου ήρθε εκείνη τη στιγμή να πω!»
Όλοι οι παριστάμενοι σταυροκοπήθηκαν και του θύμισαν πως τον πατέρα του τον έλεγαν Σπύρο — όχι Επίκουρο.
Γνώριζε πολύ καλά ποιο ήταν το όνομα του πατέρα του, αλλά δεν μπορούσε να αγνοήσει πως οι οιωνοί ήταν εκείνοι που τον παρακίνησαν να πει αυτό το όνομα. Και τους οιωνούς όφειλε να τους σεβαστεί.
Όταν ο παππούς του νεογέννητου έμαθε από την κυρά-μαμή τι είχε συμβεί, έγινε θηρίο. Κάλεσε κοντά του τον γιο του και, σε αυστηρό τόνο, του είπε:
«Τι μασκαραλίκια είναι αυτά που άκουσα;»
Πώς να εξηγήσει στον εξαγριωμένο πατέρα του τι είχε συμβεί; Και ποιος θα τον πίστευε;
Εκείνη τη δύσκολη στιγμή, ο πατέρας του μωρού πήρε μια μεγάλη απόφαση: το αγόρι θα ονομαζόταν Σπύρος, αλλά ο νονός, την ώρα της βάπτισης, θα του έδινε δύο ονόματα — το Σπύρος φωναχτά και το Επίκουρος ψιθυριστά, ώστε να το ακούσουν ελάχιστοι.
Έτσι κι έγινε. Το μυστικό το γνώριζαν μόνο τρία άτομα: ο νονός, ο πατέρας και ο παπάς. Ο παπάς, μάλιστα, ζήτησε από τον πατέρα του αγοριού να του υποσχεθεί πως θα έλεγε την αληθινή ιστορία των δύο ονομάτων μόνο μετά τον θάνατό του.
Ο πατέρας έδωσε τον λόγο του, σκεπτόμενος πως, λόγω προχωρημένης ηλικίας, ο παπάς δεν θα ζούσε πολλά χρόνια ακόμη. Υπέθετε πως, όταν το αγόρι θα ήταν γύρω στα δέκα, θα μπορούσε να του αποκαλύψει την αλήθεια.
Έλα, όμως, που ο παπάς ήταν καλοζωισμένος — και τα χρόνια περνούσαν, μα εκείνος δεν πέθαινε.
Κάπως έτσι φτάνουμε στο 2006, και το αγόρι δεν είχε μάθει ακόμη πως είχε δύο ονόματα, ώσπου επενέβη ο από μηχανής Θεός.
Στις 14 Αυγούστου 2006, ο Σπύρος είχε προγραμματίσει —μαζί με τα μέλη της Λ.Ο.Γ.— να διοργανώσει, στην «Αυλή των Θαυμάτων», όπως την είχε ονομάσει, μια βραδιά ποίησης στη μνήμη του Ποιητή των Θαλασσών, Νίκου Καββαδία.
Λίγο πριν ξεκινήσει η γιορτή, πήρε τον λόγο και είπε:
«Φίλες και φίλοι, σας καλωσορίζω στον όμορφο κήπο μας — την αυλή μας — και ελπίζω να περάσετε όμορφα. Με τα μέλη της Λογοτεχνικής Ομάδας έχουμε ετοιμάσει για εσάς διάφορα δρώμενα. Πριν προχωρήσουμε, θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ σε έναν φιλόσοφο της αρχαιότητας, που, κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ αδικημένος από την ιστορία. Μιλώ, φυσικά, για τον Επίκουρο…»
Εκείνη τη στιγμή, το βλέμμα του Σπύρου έπεσε στον πατέρα του. Τον είδε βαθιά συγκινημένο αλλά δεν κατάλαβε το γιατί. Προβληματίστηκε, αλλά δεν διέκοψε την ομιλία. Υπέθεσε πως η συγκίνηση οφειλόταν στη βραδιά, ίσως και στο ότι ο μικρότερος γιος του υπήρξε ανθυποπλοίαρχος και η μνήμη του τον ταξίδεψε σε ωκεανούς και αγριεμένες θάλασσες που είχε πάει ο γιος του.
Αργά το βράδυ, μετά τη γιορτή, ο Σπύρος αναζήτησε τον πατέρα του, αλλά η μητέρα του τον ενημέρωσε πως είχε ήδη κοιμηθεί.
Την επόμενη ημέρα, 15 Αυγούστου, γύρω στις έντεκα το πρωί, ρώτησε την μητέρα του αν ο πατέρας είχε επιστρέψει από την εκκλησία. Εκείνη του απάντησε πως είχε πάει στο διπλανό χωριό, για να παραστεί στην κηδεία του παπά που είχαν παλιότερα στο χωριό — δηλαδή του παπά που περίμενε τόσα χρόνια να πεθάνει, για να μπορέσει επιτέλους να πει στον γιο του το μεγάλο μυστικό.
Ευτυχώς που ο παπάς πέθανε τότε, γιατί λίγο αργότερα ο πατέρας του Σπύρου έπαθε εγκεφαλικό και δεν μπορούσε πια να μιλήσει.
Όταν πατέρας του Σπύρου επέστρεψε από την κηδεία, ζήτησε να μείνουν μόνοι. Ήταν φανερά αναστατωμένος.
Η πρώτη του ερώτηση ήταν:
«Η χθεσινή σου αναφορά στον Επίκουρο ήταν τυχαία ή γνωρίζεις κάτι;»
Ο Σπύρος έπεσε από τα σύννεφα. Για μια στιγμή φοβήθηκε ακόμη και για τη διαύγεια του πατέρα του.
«Μην ανησυχείς», του είπε. «Τα έχω τετρακόσια. Απλώς απάντησέ μου.»
Όταν του εξήγησε πως η αναφορά ήταν τυχαία και πως απλώς αγαπούσε τη φιλοσοφική στάση ζωής του Επίκουρου, ο πατέρας άρχισε να σταυροκοπιέται.
Ζήτησε από τη νύφη του, τη Λόλα, να τους φτιάξει δύο καφέδες και άρχισε να εξιστορεί στον γιο του τα πάντα.
Η έκπληξη του Σπύρου ήταν απερίγραπτη όταν έμαθε πως είχε και δεύτερο όνομα — το όνομα Επίκουρος.
«Για φαντάσου», σκέφτηκε. «Ενώ ήμουν ήδη Επικούρειος, χωρίς να το ξέρω, ήμουν και Επίκουρος.»
Απίστευτα πράγματα. Πολλές φορές η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία.
Το 2008, όταν ο πατέρας του Σπύρου αναχώρησε σωματικά από τον μάταιο τούτο κόσμο, χρειάστηκε ο μεγάλος του αδερφός να δηλώσει στην αστυνομία το δίκαννο που κατείχε. Μέσα στη δερμάτινη θήκη του όπλου βρέθηκε ένα γράμμα, με την ένδειξη απ’ έξω:
«Να το διαβάσει πρώτα ο Σπύρος.»
Το γράμμα έγραφε, μεταξύ άλλων:
«Επειδή ο παπάς δεν έχει σκοπό να πεθάνει —και είναι ήδη ενενήντα εννέα ετών— και φοβάμαι μήπως πεθάνω εγώ πρώτος και δεν μάθει ποτέ ο γιος μου πως έχει δύο ονόματα, ας διαβάσει αυτό το γράμμα για να μάθει την αλήθεια. Γιε μου, σου ζητώ συγγνώμη για την καθυστέρηση. Είχα δώσει τον λόγο μου στον παπά και έπρεπε να τον κρατήσω. Δεν πίστευα, όμως, πως ο μπαγάσας θα ζούσε τόσα χρόνια.»
Επίλογος
Είχε φροντίσει ο πατέρας του Επίκουρου για κάθε ενδεχόμενο.
Αυτή, φίλες και φίλοι, είναι εν ολίγοις η ιστορία του Επικούρειου Πέπου — Σπύρου. Μια ιστορία που μοιάζει με μυθιστόρημα, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινή.
Από τη στιγμή που έμαθε πως είχε και δεύτερο όνομα, αποφάσισε να κρατήσει το Επίκουρος. Έτσι, οι φίλοι του τον φωνάζουν πια Επικούρειο Πέπο.
Με σεβασμό και επικούρεια διάθεση,
Επικούρειος Pepos – Poof – Pepe – Fuji Tomo Kazu
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου