ΟΚΡΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ, ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΚΑΙ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2023

Φίλες και φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου καλημέρα, είθισται αυτόν τον μήνα που είναι ο τελευταίος του χρόνου να κάνουμε έναν απολογισμό, έναν απολογισμό σε πολλούς τομείς, οικογενειακό, κοινωνικό, οικονομικό, παιδείας και πολιτισμού, εθελοντικών δράσεων, πολιτιστικών δράσεων, ανάγνωσης, επισκέψεων σε χώρους αγωγής της ψυχής, συναντήσεων, συμπεριφορών ατόμων και ομάδων ανθρώπων, κυβερνητικών και δημοτικών παραγόντων, σχέσεων φιλίας, και σχέσεων γενικότερα, και να απονέμουμε τους σχετικούς επαίνους - βραβεία. Αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο ήταν η ετήσια έκθεση της υπεύθυνης του τομέα Παιδείας και πολιτισμού της ΟΚΡΑ της δραστήριας και δημιουργικής Πανδώρας η οποία, κάθε Δεκέμβριο στις 12/12 μας παρουσιάζει την ετήσια έκθεση αγωγής της ψυχής. Στην παρουσίαση παραβρίσκονται πάντα τα 9 ιδρυτικά μέλη και ο CEO αυτή είναι η σύνθεση διαχρονικά, από το 1999 υπάρχει αναφορά στο καταστατικό όπου ρητά αναφέρεται πως κάθε 12/12 θα πρέπει να ανακοινώνει η ΟΚΡΑ που απονέμει το ή τα βραβεία, επίσης στο καταστατικό υπάρχει ρητή αναφορά πως όποιο μέλος κλείσει τα 70 αυτόματα δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στον πυρήνα και ανήκει πλέον στην ομάδα σοφών της Γερουσίας. Δικαίωμα παραμονής δύο ακόμα ετών έχει μόνο ο CEO που σημαίνει πως κι εγώ σε τρία χρόνια θα μεταπηδήσω στην Γερουσία με ότι αυτό σημαίνει. Ας έρθω όμως στην έκθεση της Πανδώρας η οποία έκανε την αξιολόγηση και την τελική εισήγηση. Η επιτροπή αφού μελέτησε καλά τον φάκελο με τις προτάσεις, τίς αποδέχθηκε στο σύνολό τους και σας παρουσιάζω αμέσως μετά τα βραβεία.

Βραβείο εθελοντισμού και ανθρωπιάς ''ΑΛΚΗΣΤΗ''

Το απονέμουμε στα μέλη της Ε.Ο.Δ. [εθελοντικής ομάδας δράσης Γοργογυραίων] που τον περασμένο Σεπτέμβριο έκαναν την υπέρβαση και στάθηκαν δίπλα στους πληγέντες με φαγητά, είδη πρώτης ανάγκης και ατομικής υγιεινής από τις πρώτες μέρες. ΄0πως μας έλεγαν οι πληγέντες τις πρώτες μέρες ήμασταν οι μοναδικοί που τους πηγαίναμε φαγητό. Ήταν η πρώτη φορά που μια πράξη εθελοντισμού είχε τέτοια μαζική συμμετοχή προσφοράς στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, θύμιζε τις ημέρες που κάναμε την εικαστική παρέμβαση στο δημοτικό σχολείο. ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ όπως και τότε έτσι και τώρα από τον πρόεδρο και τους κοινοτικούς συμβούλους δεν είχαμε ΚΑΜΙΑ βοήθεια και καμία συμπαράσταση, ούτε ηθική ούτε οικονομική. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Βραβείο Αλληλεγγύης και Αλτρου'ι'σμού ''ΑΡΜΟΝΙΑ''

Κόρη και εγγονές της Σοφίας.

Το απονέμουμε στην κ. Σοφία Γιώτα με καταγωγή από το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι παντρεμένη στο Πρίνος για την Μέγιστη προσφορά της σε είδη διατροφής και όχι μόνο που χρειαζόμασταν προκειμένου να παρασκευάσουμε τα φαγητά που ετοιμάζαμε για τους πλημμυροπαθείς. Μακάρι να υπήρχαν πολλές Σοφίες στην κοινωνία γιατί τότε θα μιλούσαμε για την ιδανική κοινωνία. Συγχαρητήρια ανήκουν σε όλη την υπέροχη οικογένεια Γιώτα. Σοφία είθε η κόρη σου και τα εγγόνια σου να κληρονομήσουν από εσένα τον αλτρου'ι'σμό και την καλοσύνη σου. Σ' ευχαριστούμε για όλα όσα έκανες.

Βραβείο ωχαδερφισμού και ανευθυνότητας ''ΕΡΥΣΙΧΘΩΝ''

Ιδού το μνημείο ανευθυνότητας.

ΤΟ απονέμουμε σε όλους τους ''υπεύθυνους'' της κοινότητας Γοργογυρίου και του δήμου μας για τις σκουριασμένες σκάλες που υπήρχαν μέσα στο υδραγωγείο και την απαράδεκτη κατάσταση που υπήρχε στον περιβάλλοντα χώρο. Καθώς επίσης και για το γεγονός πως αν και όφειλαν οι αρμόδιοι του δήμου να απαντήσουν εντός 60 ημερών στις επιστολές ενός ενεργού πολίτη που έλαβαν προ τριμήνου, δυστυχώς δεν το έχουν πράξει ακόμα, άραγε κάνουν την πάπια; κάποιος θα πρέπει να τους εξηγήσει πως δεν έχουν μόνο δικαιώματα, πρωτίστως έχουν υποχρεώσεις απέναντι στους δημότες και υπάρχουν κάποιοι δημότες που γνωρίζουν τα δικαιώματά τους. Επ' αυτού θα επανέλθω σύντομα.

Βραβείο παιδείας και φιλοξενίας ''ΕΥΤΕΡΠΗ''

Πατήρ υιός και Μουσείο Πιάλειας.

Το απονέμουμε στον Διδάσκαλο κ. Δημήτρη Παπαγιαννόπουλο για την διαχρονική του προσφορά στον πολιτισμό και στην παιδεία. Το Λαογραφικό Μουσείο της Πιάλειας είναι δικό του έργο, καθώς επίσης και για την γενικότερη συνεισφορά στην γενέτειρά του, για την ευγενική χορηγία της καλοσύνης του, για την εξαίσια μελωδική φωνή, για την παροχή ενέργειας στους φίλους του και για την φιλοξενία στον κήπο του Ασκληπιού στην ιστορική Πιάλεια.

Εκ μέρους της επιτροπής ο CEO Επικούρειος Πέπος.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΜΠΟΥΦΩΝ, ΕΝΑΣ ΜΠΟΥΦΟΣ ΔΕ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ. ΟΛΑ ξεκινούν βεβαίως από το σχολείο, που κατάντησε να είναι εν πολλοίς ένα κατ’ εξοχήν εκτροφείο μπούφων στην Ελλάδα.

 Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΜΠΟΥΦΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΑ

ΟΣΟ δεν περνάνε οι μέρες της κρίσης, και δεν περνάνε πανάθεμά τες όσο και αν εμείς το θέλουμε, όλο και πιο πολύ πείθομαι ότι εκτός από όλα τα άλλα, ένα μεγάλο πρόβλημα  της Ελλάδας έχει να κάνει και με τη «μη σκέψη». Πιο … επιστημονικά, με το χαμηλό IQ σε όλο το φάσμα της κοινωνίας.

ΖΟΥΜΕ σε μια χώρα μπούφων, μούλεγε τις προάλλες ο φίλος μου ο Κωστής. Και αν στην αρχή της κουβέντας η λέξη «μπούφος» μου παραφάνηκε σκληρή, στη συνέχεια την αποδέχτηκα και εγώ μελαγχολικά.

ΟΛΑ ξεκινούν βεβαίως από το σχολείο, που κατάντησε να είναι εν πολλοίς ένα κατ’ εξοχήν εκτροφείο μπούφων στην Ελλάδα. Αυτό, δυστυχώς αποτυπώθηκε με τον χειρότερο τρόπο στην πρόσφατη έκθεση της PISA. Δεν μιλώ για τις εξαιρέσεις που, ως τέτοιες, είναι λίγες, αλλά για τον κανόνα. Αυτόν, στον οποίο υπάγονται οι πολλοί. Οι πολλοί που ζουν και κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Που ψηφίζουν, και βγάζουν κυβερνήσεις, προέδρους κ.λπ.

ΑΥΤΟΥΣ που μιλούν μεγαλόφωνα, χωρίς επιχειρήματα, που συνεννοούνται με καυγάδες, που πολιτεύονται με συνθήματα, συνδιαλέγονται με πονηριά, ανταγωνίζονται αθέμιτα, διασκεδάζουν χυδαία, ενημερώνονται … καθόλου, διαβάζουν … τίποτα, επιδεικνύονται διαρκώς, συμπεριφέρονται αγενώς, βάλτε από χίλιους σε κάθε τέτοια περίπτωση και θα ιδείτε μπροστά σας μια ολάκερη γειτονιά!

ΤΟ σχολείο όμως, που λέγαμε πριν, είναι η χειρότερη φάμπρικα της κοινωνίας σήμερα. Παράγει παπαγάλους. Οι παπαγάλοι αποστηθίζουν. Δεν μαθαίνουν. Δεν αμφισβητούν. Δεν ψάχνουν. Δεν εμβαθύνουν. Δεν προβληματίζονται. Δεν κρίνουν. Είναι τοποθετημένοι επάνω σ’ έναν εργοστασιακό ιμάντα που, ανώδυνα κι ωραία, θα τους μεταφέρει στην επόμενη βαθμίδα: την πανεπιστημιακή.

ΕΚΕΙ, ο μπούφος τελειοποιείται. Και βγαίνοντας από το πανεπιστήμιο, με ή χωρίς πτυχίο, γίνεται «ένα» με τους υπολοίπους, διασκορπίζεται παντού! Τους μολύνει με τη βλακεία του.

ΤΟ εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα, δεν σου μαθαίνει κάτι χρήσιμο. Σου απαγορεύει να σκέφτεσαι. Αν κάποιοι αντιστέκονται και ξεχωρίζουν, είπαμε: είναι λίγοι. Η στατιστική που δείχνει πως έχουμε από τα υψηλότερα ποσοστά πτυχιούχων πανεπιστημίων στην Ευρώπη, εμένα δεν μου λέει τίποτα. Το θέμα είναι τι ανθρώπους έχουν «διαμορφώσει» αυτά τα πτυχία;

ΕΠΙΣΗΣ, για να επεκταθούμε περισσότερο στην «κοινωνία των μπούφων» που, επαναλαμβάνω, δεν είναι μικρή, την αισθανόμαστε δίπλα μας κάθε μέρα. πάρτε την πλύση εγκεφάλου της τηλεόρασης! Της παιδικής χαράς των κηφήνων.  Κραυγαλέο παράδειγμα οι πρωινές και απογευματινές εκπομπές - οι μεν, λέγονται «ενημερωτικές», οι δε «ψυχαγωγικές» -  με όλο αυτό το κατιναριό πούχει IQ κομοδίνου, και δεν σε αφήνει να σκεφτείς, διότι ούτε και το ίδιο έχει την ικανότητα να σκεφτεί. Είναι εγκεφαλικά νεκρό. Φυτό, που λέμε.

ΑΝΤΙ να σε εξυψώνει, σε πάει στον πάτο. Το ίδιο και το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, το πρωτάθλημα. Και αυτό, στον πάτο σε πάει. 

Το ίδιο και η πολιτική. Αυτή κι αν κυριαρχείται από μπούφους! Αυτή κι αν σέρνει τη χώρα ολάκερη στον πυθμένα.

ΘΑ πείτε: πάντα δεν ήταν έτσι;

E, και; Ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτήν την … αναγωγή. Δηλαδή, αν πριν από χίλια χρόνια υπήρχαν στουρνάρια, πρέπει να υπάρχουν και σήμερα;

ΥΓ: Για περισσότερα, διαβάστε και αυτό το εξαιρετικό άρθρο που έγραψε ο Νίκος Δήμου το 1987, για τον μπούφο – αυτό το «άχαρο και χαζό πουλί»!

http://www.ndimou.gr

Rainer Maria Rilke | Γράμματα σ’ ένα νέο ποιητή.

 Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης 

Παρίσι, 17 του Φλεβάρη 1903

Φίλε Κύριε,

Εδώ και λίγες μόλις μέρες πήρα το γράμμα σας. Θέλω να σας ευχαριστήσω για τη μεγάλη και πολύτιμη, για μένα, εμπιστοσύνη που μου δείχνετε. Δε μπορώ όμως να κάνω τίποτα περισσότερο. Δε μπορώ να μπω στην τεχνική των στίχων σας: κάθε είδους κριτική βλέψη είναι κάτι τόσο ξένο από μένα… Η κριτική είναι το χειρότερο μέσο για ν’ αγγίξεις ένα έργο τέχνης: καταντάει πάντα σε πετυχημένες, λίγο ή πολύ, παρανοήσεις. Δε μπορούμε όλα να τα συλλάβουμε και να τα εκφράσουμε – όσο κι αν θέλουν πολλοί να μας πείσουν για το αντίθετο. Τα περισσότερα απ’ όσα μας συμβαίνουν δε μπορούμε να τα εκφράσουμε, ξετυλίγονται μέσα σε μια σφαίρα, που ποτέ καμιά λέξη δεν την καταπάτησε. Και απ’ όλα πιο αδύνατο είναι να εκφράσουμε τα έργα της τέχνης, τις μυστηριακές αυτές υπάρξεις που η ζωή τους δε γνωρίζει τέλος, καθώς πορεύεται πλάι στη δική μας την περαστική, την πρόσκαιρη ζωή.

Πρέπει, έπειτ’ από τούτη την παρατήρηση, να προσθέσω ακόμα πως οι στίχοι σας δεν έχουν δική τους ατομική έκφραση, κι ωστόσο βρίσκω μέσα κει, δειλό κι αβλάστητο ακόμα, το έμβρυο μιας προσωπικότητας. Το ‘νιωσα αυτό εντονότερα στο τελευταίο σας ποίημα: «Η ψυχή μου». Εκεί, κάτι Δικό σας γυρεύει να βρει έκφραση και μορφή. Και μέσ’ απ’ τ’ όμορφο ποίημά σας «Στο Leopardi» αναδίνεται μια κάποια συγγένεια μ’ εκείνο τον Μεγάλο Ερημίτη. Ωστόσο, τα ποιήματά σας δεν έχουν δική τους υπόσταση, δεν έχουν αυθυπαρξία – ούτε καν το τελευταίο, ούτε καν το ποίημα για το Leopardi. Το γράμμα σας, που τα συντρόφευε, δεν παράλειψε να μου εξηγήσει μια κάποιαν ατέλειά τους, που την ένιωσα διαβάζοντάς τα, χωρίς όμως και να μπορώ να της δώσω ένα όνομα.

Ρωτάτε αν είναι καλοί οι στίχοι σας. Ρωτάτε εμέναν. Ρωτήσατε, βέβαια, κι άλλους πριν. Τους στέλνετε στα περιοδικά. Τους συγκρίνετε μ’ άλλα ποιήματα, αναστατωνόσαστε όταν κάποιοι αρχισυντάκτες σάς γυρνάνε πίσω τα ποιητικά σας δοκίμια. Από δω και μπρος (μια και μου επιτρέψατε να σας δίνω συμβουλές) σας παρακαλώ να τ’ απαρνηθείτε όλ’ αυτά. Η ματιά σας είναι γυρισμένη προς τα έξω∙ αυτό, προπάντων, δεν πρέπει να κάνετε τώρα πια. Κανένας δε μπορεί να σας συμβουλέψει ή να σας βοηθήσει, κανένας. Ένας μονάχα δρόμος υπάρχει: βυθιστείτε μέσα στον εαυτό σας, αναζητήστε την αιτία που σας αναγκάζει να γράφετε, δοκιμάστε αν οι ρίζες της φυτρώνουν απ’ τις πιο βαθιές γωνιές της καρδιάς σας. Εξομολογηθείτε στον εαυτό σας: θα πεθαίνατε τάχα, αν σας απαγόρευαν να γράφετε; Τούτο, πρώτ’ απ’ όλα: αναρωτηθείτε, την πιο σιγηλή ώρα της νύχτας σας: Πρέπει να γράφω; Σκαλίστε βαθιά μέσα σας, να βρείτε την απόκριση. Κι αν η απόκριση τούτη αντηχήσει καταφατικά, αν απέναντι στο βαθυσήμαντο τούτο ρώτημα μπορείτε να υψώσετε ένα στέρεο κι απλό Πρέπει, τότε πλάσετε τη ζωή σας σύμφωνα μ’ αυτή την ανάγκη. Η ζωή σας, ακόμα και στην πιο αδιάφορη, την πιο άδειαν ώρα της, πρέπει να γίνει σημάδι και μάρτυρας αυτής της ορμής. Ζυγώστε, τότε, τη φύση. Πασχίστε, τότε, να πείτε, σα να ‘σαστε ο πρώτος άνθρωπος πάνω στη γη, τι βλέπετε, τι ζείτε, τι αγαπάτε, τι χάνετε. Μη γράφετε ερωτικά τραγούδια. Αποφύγετε, πρώτ’ απ’ όλα, τούτα τα πολύ τρεχούμενα και συνηθισμένα θέματα: είναι τα πιο δύσκολα, κι ο ποιητής πρέπει να φτάσει σ’ όλη την τρανή ωριμότητα της δύναμής του για να μπορέσει να δώσει κάτι δικό του, εκεί όπου, σίγουρη και λαμπερή – κάποιες φορές – η παράδοση παρουσίασε τόσην αφθονία. Μακριά απ’ τα μεγάλα γενικά θέματα, σκύψετε σε κείνα που σας προσφέρει η καθημερινότητα. Ιστορήστε τις θλίψεις και τους πόνους σας, τους φευγαλέους στοχασμούς σας, την πίστη σας σε κάποιαν ομορφιά – ιστορήστε τα όλα τούτα με βαθιά, γαλήνια, ταπεινή ειλικρίνεια, και μεταχειριστείτε, για να εκφραστείτε, τα πράματα που σας περιτριγυρίζουν, τις εικόνες των ονείρων σας και τις πηγές των αναμνήσεών σας. Αν ίσως η καθημερινότητά σας σάς φαίνεται φτωχή, μην την καταφρονήσετε. Καταφρονήστε τον ίδιο τον εαυτό σας, που δεν είναι αρκετά ποιητής και δεν μπορεί να καλέσει κοντά του τα πλούτη της. Για το δημιουργό δεν υπάρχει φτώχεια, ούτε φτωχοί κι αδιάφοροι τόποι. Και μέσα σε φυλακή ακόμα αν ήσαστε κλεισμένος, κι οι τοίχοι της δεν αφήνανε τους ήχους του κόσμου να φτάσουν ως εσάς – δε θα σας έμεναν, ωστόσο, αμόλευτα μέσα σας, τα παιδικά σας χρόνια, ο ακριβός, ο βασιλικός τούτος πλούτος, ο θησαυρός αυτών των αναμνήσεων; Γυρίστε κατά κει το νου σας. Πασχίστε ν’ ανασύρετε, απ’ το βυθό αυτών των περασμένων, τις βουλιαγμένες εντυπώσεις. Η προσωπικότητά σας θα δυναμωθεί, η μοναξιά σας δε θα ‘ναι πια άδεια και θα σας γίνει ένα καταφύγιο ονείρου, όπου κανένας θόρυβος απ’ έξω δε θα φτάνει. Κι αν από τούτη την επιστροφή στον εαυτό σας, από τούτη την καταβύθιση στον δικό σας κόσμο, στίχοι ξεπηδήσουν, δε θα σκεφτείτε να ρωτήσετε τους άλλους αν είναι καλοί στίχοι. Κι ούτε θ’ αποζητήσετε να ενδιαφερθούν τα περιοδικά γι’ αυτούς: οι στίχοι σας δε θα ‘ναι, για σας, παρά ένα αγαπημένο φυσικό σας χάρισμα, ένα κομμάτι κι ένας φθόγγος απ’ τη ζωή σας. Ένα έργο τέχνης είναι άξιο μόνο σαν ξεπηδάει από μιαν ανάγκη. Για να το κρίνεις, πρέπει να δεις ποια είναι η πηγή του. Γι’ αυτό, φίλε Κύριε, δε μπορώ να σας δώσω παρά τούτη μόνο τη συμβουλή: βυθιστείτε στον εαυτό σας, ψάξτε στα βάθη, απ’ όπου πηγάζει η ζωή σας. Εκεί θα βρείτε την απόκριση στο ρώτημα: πρέπει να δημιουργείτε; Δεχτείτε την, όπως θ’ αντηχήσει, χωρίς να γυρέψετε το νόημά της. Ίσως βγει πως η Τέχνη σας καλεί. Τότε, αγκαλιάστε αυτή τη μοίρα, κρατήστε την για πάντα απάνω σας, μ’ όλο το βάρος και το μεγαλείο της, χωρίς ποτέ ν’ αποζητήσετε καμιάν αμοιβή απ’ έξω. Γιατί ο δημιουργός πρέπει να ‘ναι ολόκληρος ένας κόσμος για τον εαυτό του, να βρίσκει τα πάντα στον εαυτό του και στη Φύση, που μαζί της είναι δεμένος.

Μπορεί όμως, έπειτ’ απ’ αυτή την «κάθοδο» μέσα στον εαυτό σας και στον εντός σας «ερημίτη», να πρέπει ν’ απαρνηθείτε τη μοίρα του ποιητή.
(Φτάνει, όπως σας είπα, να νιώσει κανένας πως μπορεί να ζήσει και χωρίς να γράφει – κι ευθύς το γράψιμο του είναι απαγορευμένο.) Μα και τότε ακόμα, αυτή η αυτοσυγκέντρωση, που σας ζητώ, δε θα ‘χει σταθεί μάταιη. Η ζωή σας θα βρει, δίχως άλλο, μεσ’ από κει, τους δικούς της δρόμους∙ κι εύχομαι, περισσότερο απ’ όσο δύνονται τα λόγια μου να σας πουν, οι δρόμοι σας τούτοι να ‘ναι άξιοι, πλατιοί κι ευτυχισμένοι.

Τι άλλο μπορώ να πω; Νομίζω πως τόνισα ό, τι έπρεπε. Κι ακόμα μια φορά, ένα θέλω να σας συμβουλέψω: ν’ αναπτυχθείτε, γαλήνια και σοβαρά, σύμφωνα με το δικό σας νόμο. Θα συνταράζατε, όσο γίνεται πιο βίαια κι ολέθρια, την εξέλιξή σας, αν στρέφατε τη ματιά σας προς τα έξω κι αν προσμένατε απ’ έξω απόκριση σε ρωτήματα, όπου μόνο το πιο βαθύ αίσθημά σας, στην πιο χαμηλόφωνη ώρα σας, μπορεί ίσως να αποκριθεί.

Με χαρά μου βρήκα το όνομα του καθηγητή Horacek στο γράμμα σας. Διατηρώ πάντα, από τα χρόνια εκείνα, βαθύ σεβασμό κι ευγνωμοσύνη για τον αγαπητόν αυτό σοφό. Θα είχατε την καλοσύνη να του το πείτε; Είναι τόσο καλός που με θυμάται ακόμα, και του χρωστώ χάρη γι’ αυτό.

Σας στέλνω πίσω τους στίχους, που φιλικά μου εμπιστευτήκατε. Και σας ευχαριστώ, άλλη μια φορά, για τη μεγάλη και εγκάρδια εμπιστοσύνη σας. Προσπάθησα, στην ανυπόκριτη τούτη απάντησή μου, γραμμένη όσο δυνόμουν καλύτερα, να φανώ της εμπιστοσύνης αυτής κάπως περισσότερο άξιος απ’ ότι πραγματικά είμαι, ο ξένος εγώ. Πηγή: wordpress.com

Μ’ αφοσίωση και συμπάθεια
                                RAINER MARIA RILKE

Εκδόσεις: Ίκαρος 2010,

Σαίξπιρ: «Εγώ είμαι πάντα ευτυχισμένος. Ξέρετε γιατί; Γιατί δεν περιμένω τίποτα από κανέναν.»

Κατά τη διάρκεια της βικτοριανής εποχής, ο Σαίξπηρ είχε γίνει ευρέως γνωστός ως ο απόλυτος ποιητής μεταξύ των Βρετανών. Η αναγνώριση αυτή διατηρήθηκε μέχρι τον εικοστό αιώνα, με τους μελετητές να αφιερώνουν ιδιαίτερη προσοχή στη λογοτεχνική του υπεροχή. Αυτό κορυφώθηκε με τον Χάρολντ Μπλουμ, ο οποίος ανέδειξε τον Σαίξπηρ στην πρώτη θέση μεταξύ όλων των ποιητών, τονίζοντας την απαράμιλλη φύση της γλώσσας του.

Ο Σαίξπιρ με το παραπάνω απόφθεγμα  «Εγώ είμαι πάντα ευτυχισμένος. Ξέρετε γιατί; Γιατί δεν περιμένω τίποτα από κανέναν», εννοούσε ότι η συνεχής ευτυχία του πηγάζει από τη νοοτροπία του να μην έχει προσδοκίες από τους άλλους. Επιλέγοντας να μην προβλέπουν ή να μην απαιτούν συγκεκριμένες ενέργειες ή αποτελέσματα από τους ανθρώπους, προστατεύουν τον εαυτό τους από πιθανές απογοητεύσεις και τον συναισθηματικό πόνο που συχνά συνοδεύει τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες.

Αυτή η προοπτική υποδηλώνει μια αυτοδύναμη και συναισθηματικά ανεξάρτητη προσέγγιση της ευτυχίας. Αντί να βασίζεται σε εξωτερικούς παράγοντες ή στις ενέργειες άλλων ανθρώπων που υπαγορεύουν την ικανοποίησή του, το άτομο εστιάζει στις δικές του προοπτικές και αντιδράσεις.

18 αποφθέγματα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ

1.Το άδειο δοχείο κάνει τον μεγαλύτερο θόρυβο.

2.Ένας ανόητος νομίζει ότι είναι σοφός αλλά ένας σοφός γνωρίζει ότι δεν ξέρει τίποτα.

3.Είμαι πάντα ευτυχισμένος. Ξέρετε γιατί; Γιατί δεν περιμένω τίποτα από κανέναν. Οι προσδοκίες πάντα πληγώνουν.

4.Αυτό πάνω από όλα: Στον εαυτό σου να είσαι αληθινός.

5.Δώσε σε όλους το αυτί σου(άκουσε όλους) αλλά σε λίγους την φωνή σου( μίλα σε λίγους.)

6.Αλλά η αγάπη είναι τυφλή και αυτοί που αγαπιούνται δεν βλέπουν.

7.Σαν τρέλα είναι η δόξα της ζωής.

8.Οι αμφιβολίες μας προδίδουν και μας κάνουν να χάσουμε το καλό που θα κερδίζαμε, επειδή φοβούμαστε να προσπαθήσουμε.

9.Πόσο μακριά ρίχνει τις ακτίνες του αυτό το κερί!΄Έτσι λάμπει μια καλή πράξη μέσα σε έναν βαρετό κόσμο.

10.Ένα τριαντάφυλλο ότι άλλο όνομα και να είχε, θα μύριζε το ίδιο γλυκά.

11.Η ίδια η ομορφιά από μόνη της πείθει τα μάτια των ανδρών χωρίς ρήτορα.

12.Δεν ξέρει κανείς πόσο μια κακιά λέξη μπορεί να δηλητηριάσει τις προτιμήσεις και τις σχέσεις.

13.Αν και αυτό είναι τρέλα, όμως υπάρχει σχέδιο σε αυτήν.

14.Ταίριαξε τα λόγια με την πράξη, την πράξη με τα λόγια.

15.Όταν οι λέξεις είναι λιγοστές, σπάνια λέγονται μάταια.

16.Δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο κάτω από τον ήλιο.

17.Ξέρουμε τι είμαστε, αλλά δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνουμε.

18.Η αναζήτηση της αγάπης είναι καλό, αλλά όταν στην δίνουν χωρίς να την αναζητείς είναι ακόμη καλύτερη.

Πηγή: lavart.gr

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙΟΥ ευχαριστώ τον φίλο της σοφίας Ηλία Γιανακόπουλο.

Αγαπητοί φίλοι, επισκέπτες του ιστολογίου της ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙΟΥ η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην περιπέτεια της φιλοσοφίας, σας εύχομαι καλή ανάγνωση, και καλό ταξίδι, σε όσους αποφασίσουν να κάνουν αυτό το γνωστικό-όμορφο ταξίδι στους ωκεανούς της γνώσης. Ως λογοτεχνικό ιστολόγιο έχουμε υποχρέωση το βλέμμα μας να  είναι στραμμένο στις πηγές της γνώσης. Το κατά πόσο αυτό έχει την απήχηση που πρέπει, είναι ένα ζητούμενο μεν, αλλά όχι το μείζον, εύχομαι όμως και ελπίζω να είναι αρκετοί αυτοί που θα διαβάσουν το πιο κάτω άρθρο, γιατι καλό είναι να λέμε πως όταν οι προγονοί μας έκτιζαν Παρθενώνες κάποιοι άλλοι λαοί δε γνώριζαν περι Δημοκρατίας κ.λ.π. αλλά το θέμα είναι το κατά πόσο εμείς οι σημερινοί απόγονοι εκείνων των σημαντικών ανθρώπων, είμαστε στη θέση εκείνων που υπονοούμε, που με κομπορρημοσύνη λέμε, αυτά που λέμε. Αν πράγματι θέλουμε να μη μας φτύνουν οι απ' 'εξω τρεις είναι οι προυποθέσεις που μπορούμε αυτό να το πετύχουμε, όπως λέει και ο σοφός δάσκαλος κ. Χρήστος Γιανναράς. ΠΑΙΔΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ. 

Με σεβασμό και αγάπη Επικούρειος Πέπος.

Μια σύντομη περιπλάνηση από τον Πλάτωνα μέχρι τον Μπέρτραντ Ράσσελ.

Όσα θέλετε να μάθετε για την περιπέτεια της φιλοσοφίας Από την ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

Δεν υπάρχει σύντομος δρόμος προς τη γνώση. Αυτό είναι γνωστό. Ούτε εξυπνάδες, ούτε ταχύρυθμη εκπαίδευση. Ούτε αν διαβάσει κανείς ένα βιβλίο θα γίνει φιλόσοφος. Αυτό το βιβλίο του Will Durant, δεν είναι ένα λαϊκό βιβλίο που εξασφαλίζει την είσοδο στον παράδεισο της φιλοσοφίας στον αναγνώστη. Και σε καμία περίπτωση δε μπορεί να υποκαταστήσει τα πρωτότυπα έργα των φιλοσόφων. Είναι απλώς ένα φιλικό βιβλίο σε κάποιον που θα ήθελε να κάνει μια αρχή. Να περιπλανηθεί για λίγο στον μακρύ δρόμος της σκέψης. Και μέσα από αυτό το βιβλίο να ενδιαφερθεί και να γνωρίσει ένα κομμάτι της σύνθετης σκέψης που διαμόρφωσε τον κόσμο μας. Η περιήγηση στους Ευρωπαίους φιλοσόφους ξεκινά από τον Πλάτωνα και φτάνει μέχρι τον Μπέρτραντ Ράσσελ. Διαλέξαμε μερικά αποσπάσματα του βιβλίου. Μια πρώτη γεύση της αιώνιας σκέψης.

Ο Πλάτωνας και η Ουτοπία

Για να είμαστε δίκαιοι, θα πρέπει να προσθέσουμε ότι ο Πλάτωνας γνωρίζει πως η Ουτοπία του δεν εμπίπτει απόλυτα στη σφαίρα της πρακτικής εφαρμογής. Παραδέχεται ότι περιγράφει ένα ιδανικό δύσκολο να επιτευχθεί. Υποστηρίζει ότι παρ’ όλα αυτά έχει μια αξία η απεικόνιση των επιθυμιών μας· η σπουδαιότητα του ανθρώπου έγκειται στο ότι μπορεί να φανταστεί έναν καλύτερο κόσμο και, επιστρατεύοντας τη θέλησή του, να μεταφέρει ένα μέρος του τουλάχιστον στην πραγματικότητα. Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που πλάθει Ουτοπίες. «Κοιτάζουμε το πριν και το μετά και μαραζώνουμε για ό,τι δεν υπάρχει». Και δεν είναι όλα τα όνειρα μάταια. Πολλά κατάφεραν να «βγάλουν πόδια και να περπατήσουν» ή να «βγάλουν φτερά και να πετάξουν», όπως αυτό του Ίκαρου, που πίστεψε ότι οι άνθρωποι μπορούν να πετάξουν. Σε τελική ανάλυση, ακόμα και αν απλώς σκιαγραφούμε μια εικόνα, αυτή μπορεί να χρησιμεύσει ως στόχος και υπόδειγμα των κινήσεων και της συμπεριφοράς μας. Όταν αρκετοί από μας κοιτάξουν την εικόνα και ακολουθήσουν τη λάμψη της, η Ουτοπία θα βρει τον δρόμο της πάνω στον χάρτη. Στο μεταξύ «ίσως υπάρχει ένα υπόδειγμά της στον ουρανό για εκείνον που θέλει να το βλέπει, και να γίνει με αυτό τον τρόπο πολίτης της. Δεν έχει σημασία αν υπάρχει τώρα ή αν θα υπάρξει ποτέ στο μέλλον, ο ίδιος θα ενεργεί σύμφωνα με τους νόμους αυτής της πόλης και καμίας άλλης». Ο καλός άνθρωπος θα εφαρμόσει τον τέλειο νόμο ακόμα και σε μια ατελή πολιτεία.

Ο Αριστοτέλης και η Λογική

Το πρώτο μεγάλο επίτευγμα του Αριστοτέλη είναι ότι σχεδόν χωρίς προκατόχους δημιούργησε μια νέα επιστήμη, προϊόν σχεδόν αποκλειστικά της δικής του σκέψης – τη Λογική. Ο Ρενάν μιλά για την «ανεπαρκή εκπαίδευση κάθε νου ο οποίος δεν έχει γνωρίσει, άμεσα ή έμμεσα, την πειθαρχία των Ελλήνων». Στην πραγματικότητα όμως, η ίδια η ελληνική σκέψη ήταν απείθαρχη και χαοτική, μέχρι που οι ανελέητοι τύποι του Αριστοτέλη συγκρότησαν μια εύκολη μέθοδο για τον έλεγχο και τη διόρθωση των διαφόρων εικασιών. Ακόμα και ο Πλάτωνας (αν μπορεί να εικάσει κάτι τέτοιο ένας θαυμαστής του) ήταν μια απείθαρχη και άστατη ψυχή, που γοητευόταν πολύ συχνά από τα νέφη του μύθου και άφηνε την ομορφιά να κρύψει κατά τρόπο εντυπωσιακό το πρόσωπο της αλήθειας. Ο ίδιος ο Αριστοτέλης, όπως θα δούμε, παραβίαζε συχνά τους ίδιους τους κανόνες του, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν προϊόν του παρελθόντος του, και όχι του μέλλοντος που θα έχτιζε η σκέψη του. Η πολιτική και οικονομική παρακμή της Ελλάδας επέφερε μια εξασθένηση της πνευματικής ζωής και του ιδιαίτερου ελληνικού χαρακτήρα μετά τον Αριστοτέλη· όμως όταν ένα νέο έθνος, μετά από μια σκοτεινή χιλιετία βαρβαρότητας, βρήκε πάλι τον χρόνο και ανέκτησε την ικανότητα για στοχασμό, το Όργανον της Λογικής του Αριστοτέλη, μεταφρασμένο από τον Βοήθιο (470-525 μ.Χ), έγινε το πρόπλασμα της μεσαιωνικής σκέψης, η αυστηρή μητέρα της σχολαστικής φιλοσοφίας που, αν και κάποια δόγματα την κατέστησαν στείρα, δίδαξε στη διάνοια της εφηβικής Ευρώπης τη συλλογιστική και την εκλέπτυνση της σκέψης, δημιούργησε την ορολογία της σύγχρονης επιστήμης και έθεσε τις βάσεις εκείνης της νοητικής ωρίμανσης που θα υπερέβαινε και θα ανέτρεπε το ίδιο το σύστημα και τις μεθόδους που την είχαν γεννήσει και συντηρήσει. Λογική είναι, απλά, η τέχνη και η μέθοδος της ορθής σκέψης. Ενυπάρχει σε όλες τις επιστήμες, σε όλους τους κλάδους και όλες τις τέχνες. Ακόμα και η μουσική την εμπεριέχει. Είναι επιστήμη γιατί σε σημαντικό βαθμό οι διεργασίες της ορθής σκέψης μπορούν να αναχθούν σε κανόνες σαν αυτούς της φυσικής και της γεωμετρίας, και να διδαχθούν σε κάθε φυσιολογικό άνθρωπο· είναι τέχνη γιατί με την εξάσκηση χαρίζει στο μυαλό, τελικά, μια ασύνειδη και άμεση ακρίβεια όμοια με αυτή που οδηγεί τα δάχτυλα του πιανίστα πάνω στα πλήκτρα για να παραγάγει αβίαστα αρμονίες. Τίποτα δεν είναι τόσο βαρετό όσο η Λογική, αλλά και τίποτα τόσο σημαντικό.

Ο Φράνσις Μπέϊκον για τους νέους

Στο δοκίμιο «Of Youth and Age» συμπυκνώνει ένα ολόκληρο βιβλίο σε μία παράγραφο. «Οι νέοι είναι πιο κατάλληλοι να επι­νοούν παρά να κρίνουν, πιο κατάλληλοι να εκτελούν παρά να συμβουλεύουν, και επίσης πιο κατάλληλοι για νέα εγχειρήματα παρά για έτοιμες, στημένες επιχειρήσεις· γιατί η πείρα που έρχεται με τα χρόνια κατευθύνει σωστά σε ό,τι αφορά τα πράγματα που εμπίπτουν στο βεληνεκές της, αλλά σε ό,τι αφορά καινούργια πράγματα παραπλανεί... Οι νέοι, στους χειρισμούς τους και στη διαχείριση των καταστάσεων, αγκαλιάζουν περισσότερα από όσα μπορούν να κρατήσουν, αναταράζουν περισσότερα από όσα μπορούν να ηρεμήσουν, εφορμούν στον στόχο χωρίς να σκεφτούν μέσα και βαθμούς δυσκολίας, εμμένουν παράλογα σε λίγες αρχές που έχει τύχει να υιοθετήσουν· δεν τους φοβίζουν οι καινοτομίες, κάτι που τους φέρνει αντιμέτωπους με άγνωστες δυσκολίες... Οι ηλικιωμένοι εναντιώνονται σε πολλά πράγματα, συμβουλεύουν πολύ συχνά τους άλλους, διακινδυνεύουν ελάχιστα, μετανιώνουν πολύ γρήγορα και σπάνια αφιερώνονται σε κάτι μέχρι τέλους, αλλά αρκούνται σε μια μέτρια επιτυχία. Οπωσδήποτε, είναι καλό να τους αξιοποιείς και τους μεν και τους δε... γιατί οι αρετές είτε του ενός είτε του άλλου μπορεί να διορθώσουν τα ελαττώματα όλων».

Ο Σπινόζα και η εξουσία Πιστεύεται ότι η πείρα μάς έχει διδάξει πως η ανάθεση όλης της εξουσίας σε έναν μόνο άνθρωπο διασφαλίζει την ειρήνη και την ομόνοια. Γιατί καμία εξουσία δεν έχει μακροημερεύσει για τόσο μεγάλο διάστημα χωρίς να υποχρεωθεί σε αξιοσημείω­τες αλλαγές όσο εκείνη των Τούρκων· και από την άλλη, δεν υπάρχουν καθεστώτα που να διατηρήθηκαν λιγότερο από τα λαϊκά ή δημοκρατικά, ούτε επικράτειες που να γνώρισαν περισσότερες εξεγέρσεις. Όμως αν η δουλεία, η βαρβαρότητα και η ερήμωση αποκαλούνται ειρήνη, τότε οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να είναι πιο άτυχοι. Αναμφίβολα, συνήθως υπάρχουν περισσότερες και πιο έντονες συγκρούσεις ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά από ό,τι ανάμεσα σε αφέντες και δούλους· όμως δεν θα αποτελούσε πρόοδο για την τέχνη της διαχείρισης του νοικοκυριού η μετατροπή του δικαιωμάτων που απορρέουν από την ιδιότητα του πατέρα σε δικαίωμα ιδιο­κτησίας, κάτι που καθιστά τα παιδιά σκλάβους. Η δουλεία, λοιπόν, και όχι η ειρήνη είναι αυτή που προάγεται με την παράδοση όλης της εξουσίας σε έναν άνθρωπο. Ο μόνιμος ισχυρισμός εκείνων που διψούν για απόλυτη εξουσία είναι ότι, για το συμφέρον του κράτους, η διαχείριση των υποθέσεών του πρέπει να γίνεται κρυφά... Όμως όσο περισσότερο κρύβονται τα επιχειρήματα αυτού του είδους πίσω από τη μάσκα του δημόσιου συμφέροντος, τόσο πιο καταπιεστική θα είναι η δουλεία στην οποία θα οδηγήσουν... Καλύτερα να υπάρχουν σωστά σχέδια που να είναι γνωστά στον εχθρό παρά να κρύβονται από τους πολίτες τα δόλια μυστικά των τυράννων. Εκείνοι που μπορούν να χειρίζονται κρυφά τις υποθέσεις ενός κράτους το έχουν υπό την απόλυτη εξουσία τους. Και όπως συνωμοτούν κατά του εχθρού σε καιρό πολέμου, το ίδιο κάνουν κατά των πολιτών σε καιρό ειρήνης.

Ο Βολταίρος

και η μνήμη των ανθρώπων Κανείς δεν έχει σκεφτεί να αποδώσει αθάνατη ψυχή σε έναν ψύλλο. Γιατί τότε σε έναν ελέφαντα ή έναν πίθηκο, ή και στον υπηρέτη μου;...[Έστω ότι] ένα παιδί πεθαίνει στη μήτρα της μητέρας του ακριβώς τη στιγμή που έχει λάβει την ψυχή του. Θα αναστηθεί ως έμβρυο, ως αγόρι ή ως άντρας; Για να αναστηθείς –να είσαι, δηλαδή, ο ίδιος άνθρωπος με πριν– πρέπει η μνήμη σου να είναι παρούσα και νωπή· γιατί αυτή είναι που συγκροτεί την ταυτότητά σου. Αν η μνήμη χαθεί, πώς θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος;...Γιατί οι άνθρωποι βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι μόνο σε αυτούς έχει δοθεί μια πνευματική και αθάνατη φύση;... Ίσως από απύθμενη ματαιοδοξία. Είμαι σίγουρος ότι, αν μπορούσε να μιλήσει ένα παγόνι, θα καυχιόταν κι αυτό για την ψυχή του και θα δήλωνε ότι κατοικεί στην υπέροχη ουρά του.

Ο Καντ και ο γερμανικός ιδεαλισμός

Το μεγάλο επίτευγμα του Καντ ωστόσο είναι ότι απέδειξε μια για πάντα πως ο εξωτερικός κόσμος γίνεται γνωστός σ’ εμάς μόνο ως αίσθηση, και ότι ο νους δεν είναι μια απλή, ανήμπορη tabula rasa, το αδρανές θύμα της αίσθησης, αλλά ένας ενεργός παράγοντας που επιλέγει και αναδομεί τις εμπειρίες καθώς αυτές φτάνουν στις αισθήσεις μας. Μπορούμε να αφαιρέσουμε κάποια στοιχεία από αυτό το επίτευγμα χωρίς να αμφισβητήσουμε το μεγαλείο του. Μπορεί να χαμογελάμε, όπως και ο Σοπενχάουερ, με την ακρίβεια μπακάλη με την οποία γίνεται ο υπολογισμός των κατηγοριών, όμορφα συσκευασμένων ανά τριάδες, οι οποίες μετά τεντώνονται, συμπιέζονται και ερμηνεύονται ύπουλα και ανελέητα ώστε να ταιριάζουν με –και να εμπεριέχουν– όλα τα πράγματα. Μπορεί ακόμα να εκφράσουμε αμφιβολίες για το αν αυτές οι κατηγορίες, ή οι ερμηνευτικές μορφές σκέψης, είναι έμφυτες και υπάρχουν πριν από την αίσθηση και την εμπειρία· ίσως να είναι έμφυτες στο μεμονωμένο άτομο, όπως αποδεχόταν ο Σπένσερ, αλλά να είναι επίκτητες σε ό,τι αφορά το ανθρώπινο είδος· ή, πάλι, πιθανόν να είναι επίκτητες ακόμα και στο άτομο: οι κατηγορίες μπορεί να είναι «αυλάκια» στα οποία κινείται η σκέψη, έξεις της αντίληψης και της συναίσθησης, που παράγονται βαθμιαία από αισθητήριες εντυπώσεις και αντιλήψεις που αυτο-διευθετούνται αυτόματα – πρώτα άτακτα και μετά με ένα είδος φυσικής επιλογής των μορφών διευθέτησης, με ομαλούς, προσαρμοστικούς και διαφωτιστικούς τρόπους. Η μνήμη είναι εκείνη που ταξινομεί και μεταφράζει τις αισθητήριες εντυπώσεις σε αντιλήψεις, και τις αντιλήψεις σε ιδέες· όμως η μνήμη είναι ένα συσσώρευμα. Εκείνη η ενότητα της νόησης που ο Καντ θεωρεί έμφυτη (η «υπερβατική ενότητα της σύνθεσης») είναι επίκτητη – και μάλιστα δεν την αποκτούν όλοι. Μπορεί όχι μόνο να αποκτηθεί, αλλά και να χαθεί, όπως στην αμνησία, στις διαταραχές προσωπικότητας ή στην τρέλα. Οι έννοιες είναι ένα επίτευγμα, όχι ένα χάρισμα.

Ο Σοπενχάουερ

και η αναγκαιότητα της αλήθειας Καμία εποχή δεν μπορεί να είναι πιο δυσμενής για τη φιλοσοφία από εκείνη στην οποία χρησιμοποιείται επαίσχυντα, από τη μία από όσους προωθούν πολιτικούς σκοπούς και από την άλλη από αυτούς που τη βλέπουν ως μέσο βιοπορισμού... Δεν υπάρχει, επομένως, τίποτα που να διαψεύδει το απόφθεγμα Primum vivere, deinde philosophari; Αυτοί οι ευγενείς κύριοι επιθυμούν να ζήσουν, και όντως ζουν από τη φιλοσοφία. Έχουν αφοσιωθεί σ’ αυτή, συν γυναιξί και τέκνοις... Ο κανόνας «Εξυμνώ εκείνον που μου δίνει ψωμί να τρώω» ίσχυε πάντα· ο βιοπορισμός από τη φιλοσοφία θεωρούνταν από τους αρ­χαίους χαρακτηριστικό των σοφιστών... Τίποτα δεν μπορεί να αγοραστεί με τον χρυσό πέρα από τη μετριότητα... Μια εποχή που επί είκοσι χρόνια χειροκροτεί έναν Χέγκελ –αυτό τον Κάλιμπαν της διανόησης– θεωρώντας τον τον μεγαλύτερο των φιλοσόφων... δεν μπορεί να πείσει όποιον το παρακολουθεί αυτό να ζητήσει την επιδοκιμασία της... Αλλά μάλλον η αλήθεια θα είναι πάντα paucorum hominum, και επομένως πρέπει με ηρεμία και σεμνότητα να περιμένει τους λίγους που με τον ασυνήθιστο τρόπο σκέψης τους μπορεί να τη βρουν απολαυστική... Η ζωή είναι σύντομη, αλλά η αλήθεια επιδρά σε βάθος και ζει πολύ· ας λέμε, λοιπόν, την αλήθεια.

Ο Χερμπερτ Σπένσερ

περί προσαρμογής της ζωής Ο Σπένσερ αρχίζει με έναν περίφημο ορισμό: «Ζωή είναι η συνεχής προσαρμογή εσωτερικών σχέσεων σε εξωτερικές». Η πληρότητα της ζωής εξαρτάται από την πληρότητα αυτής της ανταπόκρισης· και, επομένως, η ζωή είναι τέλεια όταν και η ανταπόκριση είναι τέλεια. Η ανταπόκριση δεν είναι απλώς μια παθητική προσαρμογή· αυτό που διακρίνει τη ζωή είναι η προσαρμογή των εσωτερικών σχέσεων λόγω της προσδοκίας κάποιας αλλαγής στις εξωτερικές, όπως όταν ένα ζώο σκύβει για να αποφύγει ένα χτύπημα ή ένας άνθρωπος ανάβει φωτιά για να ζεστάνει την τροφή του. Το πρόβλημα με αυτό τον ορισμό έγκειται όχι μόνο στο ότι τείνει να παραβλέπει τη δραστηριότητα του οργανισμού με την οποία αναδιαμορφώνεται το περιβάλλον του, αλλά και στο γεγονός πως δεν εξηγεί τι είναι ετούτη η αδιόρατη δύναμη που επιτρέπει στον οργανισμό να κάνει αυτές τις «προφητικές» προσαρμογές που απαιτεί η ζωτικότητα. Σε ένα κεφάλαιο που προστέθηκε σε μεταγενέστερες εκδόσεις, ο Σπένσερ υποχρεώθηκε να συζητήσει «Το Δυναμικό Στοιχείο στη Ζωή», και να παραδεχτεί ότι ο ορισμός του δεν αποκάλυπτε πραγματικά τη φύση της ζωής. «Είμαστε υποχρεωμένοι να ομολογήσουμε ότι η ουσία της Ζωής δεν μπορεί να γίνει κατανοητή με φυσικοχημικούς όρους». Δεν είχε αντιληφθεί πόσο καταστροφική ήταν μια τέτοια παραδοχή για την ενότητα και πληρότητα του συστήματός του. Ο Σπένσερ βλέπει στη ζωή του ατόμου μια προσαρμογή των εσωτερικών σχέσεων στις εξωτερικές, έτσι παρατηρεί στη ζωή του είδους μια αξιοσημείωτη προσαρμογή της αναπαραγωγικής ικανότητας στις συνθήκες του φυσικού του περιβάλλοντος.

Ο Νίτσε και η ουσία του αρχιοελληνικού δράματος

Στις αρχές του 1872 εξέδωσε το πρώτο, και μοναδικό ολοκληρωμένο, βιβλίο του: Die Geburt der Tragödie aus dem Geiste der Musik (Η γέννηση της τραγωδίας από το πνεύμα της μουσικής). Ποτέ πριν ένας φιλόσοφος δεν είχε γράψει με τόσο λυρισμό. Μίλησε για τους δύο θεούς τους οποίους λάτρευε η ελληνική τέχνη: πρώτα για τον Διόνυσο (ή Βάκχο), τον θεό του κρασιού και του γλεντιού, της κυριαρχίας της ζωής, της χαράς της δράσης, της έκστασης και της έμπνευσης, του ενστίκτου, της περιπέτειας και του ατρόμητου πόνου, τον θεό του τραγουδιού, της μουσικής, του χορού και του δράματος· και μετά για τον Απόλλωνα, τον θεό της ειρηνικής ζωής, της σχόλης και της ησυχίας, της αισθητικής συγκίνησης και της διανοητικής επεξεργασίας, της λογικής τάξης και της φιλοσοφικής ηρεμίας, τον θεό της ζωγραφικής, της γλυπτικής και της επικής ποίησης. Τα ανώτερα δείγματα της αρχαιοελληνικής τέχνης αντιπροσώπευαν μια ένωση των δύο ιδανικών, της ανεξάντλητης αρσενικής δύναμης του Διόνυσου και της ήρεμης, θηλυκής σε μεγάλο βαθμό ομορφιάς του Απόλλωνα. Στο δράμα, ο Διόνυσος ενέπνεε τον χορό και ο Απόλλωνας τον διάλογο. Ο χορός προήλθε από την πομπή των πιστών του Διονύσου που ήταν ντυμένοι σαν Σάτυροι· ο διάλογος ήταν μεταγενέστερη προσθήκη, ένα στοχαστικό προσάρτημα σε μια συναισθηματική εμπειρία. Η βαθύτερη ουσία του αρχαιοελληνικού δράματος ήταν η διονυσιακή υπερνίκηση του πεσιμισμού μέσω της τέχνης. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν ο χαρούμενος και αισιόδοξος λαός που περιγράφουν σήμερα· ένιωθαν τις πληγές της ζωής στο πετσί τους, καθώς και την τραγική της συντομία. Όταν ο Μίδας ρώτησε τον Σιληνό ποια μοίρα είναι καλύτερη για τον άνθρωπο, αυτός απάντησε: «Φυλή αξιολύπητη και εφήμερη, παιδί της τύχης και της οδύνης, γιατί με αναγκάζεις να αποκαλύψω όσα θα ήταν προτιμότερο για σένα να παραμείνουν ανείπωτα; Αυτό που περισσότερο απ’ όλα πρέπει να επιθυμείς είναι ανέφικτο: να μην είχες ποτέ γεννηθεί, να μην υπάρχεις. Το δεύτερο καλύτερο θα ήταν να πεθάνεις το γρηγορότερο». Προφανώς αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν να μάθουν πολλά από τον Σοπενχάουερ ή από τους ινδουιστές. Όμως οι Έλληνες έδιωξαν τον ζόφο της απογοήτευσής τους χάρη στη λαμπρή τέχνη τους: από τα δεινά τους δη­μιούργησαν ένα θέαμα, το δράμα, και διαπίστωσαν ότι «μόνο ως αισθητικά φαινόμενα», ως αντικείμενα καλλιτεχνικού στοχασμού ή ανάπλασης, «φαίνεται να νομιμοποιούνται η ύπαρξη και ο κόσμος». «Το υψηλό είναι η καλλιτεχνική υποταγή του απαίσιου». Ο πεσιμισμός είναι ένδειξη παρακμής, ο οπτιμισμός ένδειξη επιπολαιότητας. Η «τραγική αισιοδοξία» είναι ίδιον του ισχυρού που επιζητεί την ένταση και την έκταση της εμπειρίας έστω και αν έχει ως τίμημα τον πόνο, και χαίρεται διαπιστώνοντας ότι η διαμάχη είναι ο νόμος της ζωής. «Η ίδια η τραγωδία είναι η απόδειξη ότι οι Έλληνες δεν ήταν απαισιόδοξοι». Η περίοδος που αυτή η «τραγική αισιοδοξία» γέννησε το δράμα του Αισχύλου και την προσωκρατική φιλοσοφία ήταν οι «λαμπρές μέρες της Ελλάδας».

Ο Ανρί Μπέρξον

και η επανάσταση κατά του υλισμού Λέγεται μερικές φορές ότι μέσα μας η συνείδηση συνδέεται άμεσα με τον εγκέφαλο, και επομένως πρέπει να αποδώσουμε συνείδηση στα έμβια όντα που έχουν εγκέφαλο και να την αρνηθούμε σε εκείνα που δεν έχουν. Όμως είναι εύκολο να διαπιστώσουμε την πλάνη που εμπεριέχεται σε ένα τέτοιο επιχείρημα. Θα ήταν σαν να λέγαμε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι, επειδή η πέψη μας συνδέεται άμεσα με το στομάχι, μόνο τα έμβια όντα με στομάχι μπορούν να έχουν πέψη. Κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς λάθος, γιατί δεν είναι απαραίτητο για έναν οργανισμό να έχει στομάχι, ή ακόμα και ειδικά όργανα, για να χωνεύει. Μια αμοιβάδα μπορεί και χωνεύει παρόλο που είναι μια σχεδόν αδιαφοροποίητη πρωτοπλασμική μάζα. Εκείνο που ισχύει είναι ότι, ανάλογα με την πολυπλοκότητα και τον βαθμό τελείωσης ενός οργανισμού, παρατηρείται μια κατανομή εργασιών. Ειδικά όργανα αναλαμβάνουν ειδικές λειτουργίες, και έτσι η ικανότητα της πέψης εντοπίζεται στο στομάχι, ή μάλλον συνιστά ένα γενικό πεπτικό σύστημα το οποίο λειτουργεί καλύτερα επειδή περιορίζεται μόνο σε αυτό το έργο. Με τον ίδιο τρόπο, η συνείδηση στον άνθρωπο συνδέεται αδιαμφισβήτητα με τον εγκέφαλο, αλλά δεν έπεται εξ αυτού με κανέναν τρόπο ότι ο εγκέφαλος είναι απαραίτητος για τη συνείδηση. Όσο πιο χαμηλά κατεβαίνουμε στη ζωική αλυσίδα, τόσο περισσότερο απλοποιημένα και διαχωρισμένα είναι μεταξύ τους τα νευρικά κέντρα, ώσπου τελικά εξαφανίζονται τελείως, συγχωνευμένα μέσα στη γενική μάζα ενός οργανισμού χωρίς σχεδόν καμία διαφοροποίηση. Αν, λοιπόν, στην κορυφή της κλίμακας των έμβιων όντων, η συνείδηση συνδέεται με εξαιρετικά πολύπλοκα νευρικά κέντρα, μήπως πρέπει να θεωρήσουμε ότι συνοδεύει το νευρικό σύστημα σε όλα τα σκαλιά της ιεραρχίας, και πως όταν τελικά το υλικό των νευρικών κέντρων συγχωνεύεται στην αδιαφοροποίητη ακόμη έμβια ύλη η συνείδηση είναι ακόμη εκεί, διάχυτη, συγκεχυμένη, αλλά σε καμία περίπτωση εκμηδενισμένη; Θεωρητικά, επομένως, καθετί το ζωντανό μπορεί να έχει συνείδηση. Καταρχήν, η συνείδηση είναι ίσης έκτασης με τη ζωή.

Ο Μπενεντέτο Κρότσε

και η εσωτερική ομορφιά «Όταν ανακαλύψουμε την εσωτερική λέξη, όταν συλλάβουμε ζωηρά και καθαρά μια μορφή ή ένα άγαλμα, όταν βρούμε ένα μουσικό θέμα, γεννιέται και η έκφρασή του, και είναι πλήρης· δεν απαιτείται τίποτε άλλο. Αν τότε ανοίξουμε το στόμα μας και μιλήσουμε ή τραγουδήσουμε... λέμε απλώς μεγαλόφωνα αυτό που έχουμε πει ήδη από μέσα μας, τραγουδάμε μεγαλόφωνα αυτό που έχουμε τραγουδήσει ήδη από μέσα μας. Αν τα δάχτυλά μας πατήσουν τα πλήκτρα του πιάνου, αν πάρουμε μολύβι ή σμίλη, τούτες οι πράξεις είναι βουλητικές» (εντάσσονται στην πρακτική, όχι στην αισθητική δραστηριότητα), «και το μόνο που κάνουμε τότε είναι να εκτελούμε με εντυπωσιακές κινήσεις αυτά που είχαμε ήδη εκτελέσει συνοπτικά και γρήγορα από μέσα μας». Μας βοηθούν όλα αυτά άραγε να απαντήσουμε σε εκείνο το βασανιστικό ερώτημα, Τι είναι ομορφιά; Εδώ σίγουρα υπάρχουν τόσες γνώμες όσες και άνθρωποι· επιπλέον, κάθε ερωτευμένος πιστεύει ότι είναι αυθεντία στο θέμα και δεν δέχεται αντιρρήσεις. Ο Κρότσε απαντά ότι ομορφιά είναι ο νοητικός σχηματισμός μιας εικόνας (ή μιας σειράς από εικόνες) που συλλαμβάνει την ουσία του πράγματος το οποίο έχει υποπέσει στην αντίληψή μας. Και πάλι εδώ η ομορφιά αφορά μάλλον την εσωτερική εικόνα παρά την εξωτερική μορφή στην οποία έχει ενσωματωθεί. Θα θέλαμε να πιστέψουμε ότι η διαφορά μας από τον Σαίξπηρ έγκειται σε μεγάλο βαθμό στην τεχνική της εξωτερικής έκφρασης, ότι έχουμε κάνει σκέψεις τόσο βαθιές που δεν εκφράζονται με λόγια. Όμως αυτή δεν είναι παρά μια ευχάριστη ψευδαίσθηση: η διαφορά δεν έγκειται στη δύναμη με την οποία εξωτερικεύεται η εικόνα αλλά στη δύναμη του εσωτερικού σχηματισμού μιας εικόνας η οποία εκφράζει το αντικείμενο.

Ο Μπέρτραντ Ράσελ για τη λευκή φυλή Έχω συνειδητοποιήσει τελικά ότι η λευκή φυλή δεν είναι τόσο σημαντική όσο νόμιζα. Αν η Ευρώπη και η Αμερική αλληλοεξοντωθούν σε έναν πόλεμο, αυτό δεν θα σημάνει απαραίτητα και την καταστροφή του ανθρώπινου είδους, ούτε καν το τέλος του πολιτισμού. Θα έχει απομείνει ακόμη ένας σημαντικός αριθμός Κινέζων, και από πολλές απόψεις η Κίνα είναι η σπουδαιότερη χώρα που έχω δει ποτέ. Δεν είναι μόνο η μεγαλύτερη από άποψη πληθυσμού και πολιτισμού, αλλά και η μεγαλύτερη διανοητικά νομίζω. Δεν γνωρίζω άλλον πολιτισμό με τόσο ανοιχτό πνεύμα, τόσο ρεαλισμό, τέτοια βούληση να αντιμετωπίσει τις καταστάσεις έτσι όπως είναι, αντί να προσπαθεί να τις προσαρμόσει σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο. Είναι λίγο δύσκολο να περάσει κανείς από την Αγγλία στην Αμερική, και μετά στη Ρωσία, και αποκεί στην Ινδία και στην Κίνα, και να διατηρήσει αμετάβλητη την κοινωνική φιλοσοφία του. Ο κόσμος έπεισε τον Μπέρτραντ Ράσελ ότι είναι πολύ ευρύς για να τον χωρέσουν οι μαθηματικοί του τύποι, και ίσως πολύ μεγάλος και δύσκαμπτος για να κινηθεί γρήγορα προς την κατεύθυνση που επιθυμούσε η καρδιά του φιλοσόφου.

Ο Will Durant, αμερικανός συγγραφέας, ιστορικός και φιλόσοφος, αφιέρωσε πάνω από 50 χρόνια στη συγγραφή του εντεκάτομου έργου του Η ιστορία του πολιτισμού. Το βιβλίο του "Η περιπέτεια της φιλοσοφίας" μύησε περισσότερους ανθρώπους στο αντικείμενο της φιλοσοφίας από οποιοδήποτε άλλο βιβλίο. Καθ΄όλη τη διάρκεια της ζωής του ο Durant επιδόθηκε με πάθος στην αποστολή που είχε αναλάβει να βγάλει τη φιλοσοφία από τον γυάλινο πύργο του ακαδημαϊκού κόσμου και να την εισαγάγει στη ζωή των απλών, καθημερινών ανθρώπων. "Αυτό το βιβλίο" σημειώνει ο ίδιος, δεν είναι μια πλήρης ιστορία της φιλοσοφίας. Είναι μια προσπάθεια να εξανθρωπιστεί η γνώση με την επικέντρωση της θεωρητικής σκέψης σε οριεμένε κυρίαρχες προσωπικότητες. Ορισμένες δευτερεύουσες μορφές παραλείφθηκαν ώστε εκείνες που επιλέχτηκαν να έχουν το απαραίτητο χώρο να ζήσουν". Το βιβλίο του Will Durant, η "Περιπέτεια της Φιλοσοφίας" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Μεταίχμιο".  Πηγή: www.lifo.gr

ΟΜΟΡΦΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΨΗΓΜΑΤΑ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΕΡΑΣΤΗ - ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗ με πολλές φωτογραφίες.

ΨΗΓΜΑΤΑ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΕΡΑΣΤΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΟΔΟΙΠΟΡΟ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ. ΤΑ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΨΗΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΑ Σ’ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ Μ’ΑΓΑΠΗΣΑΝ ΚΑΙ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΩ. 

Αφορμή για να γράψω τις πιο κάτω παρατηρήσεις ήταν η απαγγελία ενός ποιήματος του ποιητή ΚΙΝΓΚΣΠΕΡΓΚ από την PATTY SMITH, στο πιάνο την συνόδευε ο ΦΙΛΙΠ ΓΚΛΑΣ. Ήταν μια συγκλονιστική απαγγελία και προτείνω σε όσους αγαπούν την ποίηση να δουν το σχετικό βιντεάκι στο διαδίκτυο. Μετά απ’ αυτή την ακρόαση έγινα ''ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΚΑΙ ΣΥΛΕΚΤΗΣ ΩΡΑΙΩΝ ΣΤΙΓΜΩΝ Κ.Ο.Μ’’.

I LOVE PARIS!

Παρατήρησα: Τις όμορφες βραδιές ΠΟΙΗΣΗΣ, και την κάθοδο των αστεριών στην αυλή των θαυμάτων, τότε που όλα ήταν
μαγικά.

Παρατήρησα: Τις μέλισσες με δέος για το λειτούργημα τους.
Παρατήρησα: Τα χελιδόνια να κτίζουν τις φωλιές τους και υιοθέτησα δυο, ΤΗΝ DENICE
KAI TON DERRICK
Παρατήρησα: Τον Ορφέα και νόμισα πως είναι μετεμψύχωση του μέγιστου Παππουλάκου.

Παρατήρησα: Την υποχώρηση ηθικών αξιών

                                                      Παρατήρησα: Tην πτώση συναισθημάτων.

I LOVE DENICE, DERRICK AND DOLENTHIA
Παρατήρησα: Την άγνοια της μαγικής λέξης σ’ αγαπώ.
Παρατήρησα: Το ουράνιο τόξο σε αγαθές ψυχές.   

Παρατήρησα: Τους τάχαμ και τους δήθεν πιστούς χριστιανούς.
Παρατήρησα: Την άγνοια της ρήσης ''Αγαπάτε Αλλήλους''
Παρατήρησα: Τη χρησιμοθηρία του υπέρτατου αγαθού της φιλίας.
Παρατήρησα: Τα χρώματα της άνοιξης στην πιο όμορφη ζωγραφιά της φύσης. 

I LOVE ΛΟΓ FOR EVER HELLO LORRENNA
Παρατήρησα: Tη δημιουργική σιωπή του χειμώνα.
Παρατήρησα: Τις μαγικές νότες του έρωτα!!!!!
Παρατήρησα: Tην έλξη των χαρισματικών πλασμάτων.
Παρατήρησα: Το σπινθήρα στους οφθαλμούς των ερωτευμένων και την άσβεστη πυρκαγιά στις καρδιές τους.
Παρατήρησα: Τα χείλη πολλών γυναικών χωρίς αισθησιασμό.

Παρατήρησα: Τον ομιχλώδη ουρανό στα όνειρα πολλών νέων.

Κύριε Παπαδόπουλε σας ευχαριστώ.
Παρατήρησα: To χαμόγελο, ως έκφραση άσκησης των μυών.
Παρατήρησα: Tις τυπικές σχέσεις πολλών ανθρώπων.
Παρατήρησα: Το σήμερα στο μέλλον και είδα το χθες.
Παρατήρησα: Το ήθος και το σεβασμό στους αξεπέραστους Ιάπωνες
Παρατήρησα: Tην ασέβεια και τον ωχαδερφισμό μεγάλης μερίδας της Ελληνικής κοινωνίας. 

Κύριε Νταλάρα σας ευχαριστώ.
Παρατήρησα: Τους αχάριστους αμνήμονες χωρίς όριο ηλικίας.
Παρατήρησα: Την Γκάιντα, τα Τύμπανα, Τα πνευστά, τις Μελωδίες, τα Πουλιά, τ' Αστέρια
Δίας και Αφροδίτη στην αγκαλιά της Αρμονίας.
Παρατήρησα: Tην υπέρτατη αγάπη της Μελισσάνθης για τον παππού της και κατάλαβα το νόημα της αγάπης.
Παρατήρησα: Τον Τζιμ Άνταμς-Αστροτόμ να ''ανασταίνει'' τον Παππουλάκο και βίωσα τη στοργή κ την αφοσίωση.

Κύριε Λαλεζα σας ευχαριστώ.

Παρατήρησα: Την εγκατάλειψη των αδέσποτων και των γερόντων.
Παρατήρησα: Tα άνθη της αμυγδαλιάς στο βάζο της  Δολέντσιας.
Παρατήρησα: Tους λόφους που περικλείουν το χωριό μου ως Σωματοφύλακες.
Παρατήρησα: Tην ανύπαρκτη αλληλεγγύη.
Παρατήρησα: Tην κρούστα ασάφειας στις σχέσεις των ανθρώπων.
Παρατήρησα: Tις πέτρες στο ποτάμι να παίρνουν το μπάνιο τους.

 

Καλη τύχη στα παιδιά του Λυκείου της Αυλώνας.
Παρατήρησα: Toν χωματόδρομο που οδηγεί στη μοναξιά.
Παρατήρησα: Tα νήπια στους σταθμούς ''παρκαρισμένα''.
Παρατήρησα: Τ' αεροπλάνα που φεύγουν χωρίς εμένα…..
Παρατήρησα: Tο φόβο την τελευταία περίοδο στα μάτια των συνανθρώπων μου.
Παρατήρησα: Το τεράστιο μέγεθος της αχαριστίας.
Παρατήρησα: Τους κτήτορες και τους εγωπαθείς ως κακοήθεια.

(Aριστερά με την κ. Μιχαηλίδου.)
Παρατήρησα: Την κατακόρυφη αύξηση των ανέραστων, και των κρυόκωλων.
Παρατήρησα: Τη φοβία πολλών νέων στο να ερωτευθούν.
Παρατήρησα: Τους εξαρτημένους του διαδικτύου και των κινητών.
Παρατήρησα: Την νέα μητέρα = χαζοκούτι να έχει αντικαταστήσει τη βιολογική μητέρα.
Παρατήρησα: To ''παρκάρισμα'' των παιδιών για να ΧΑΖΕΨΟΥΝ!!! στην τουβούλα.

(Κύριε Μπουραντά σας ευχαριστώ)
Παρατήρησα: Tους γονείς με παιδιά, αλλά χωρίς  παιδεία.
Παρατήρησα: Tην PATTY SMITH να απαγγέλει KINGSMPERG, την Kαραμπέτη ΕΛΥΤΗ,
την Λαμπέτη Καβάφη και ερωτεύτηκα παντοτινά την ποίηση τους.
Παρατήρησα: Τα λιγοστά -έστω- μέλη της Λ.Ο.Γ. να παραμένουν δημιουργικά.

(Κύριε Μητροπάνο σας ευχαριστώ.)
Παρατήρησα: Tην απαράδεκτη-αποτρόπαια πράξη της κλειστής βιβλιοθήκης.
Παρατήρησα: Τις ψηλές κορυφές του Κόζιακα που βρήκα και θ' αφήσω.
Παρατήρησα: Tις μεταξένιες κλωστές των μαλλιών σου σαν γραμμές του Ουράνιου τόξου.
Παρατήρησα: Tα κοσμήματα στα βλέφαρα των ματιών σου.

(Αριστερά μία Θεά στο παράθυρο. Montmartre 2010)
Παρατήρησα: Την προσκόλληση της μνήμης στο ερωτικό Παρίσι για ευνόητους λόγους.
Παρατήρησα: Tην αφοσίωση εκλεκτών φίλων, εντός και εκτός συνόρων.
Παρατήρησα: Tη γενναιοδωρία συναισθημάτων ξεχωριστών ανθρώπων.
Παρατήρησα: Tις πληγές σε σώματα από αχάριστες  καρδιές.
Παρατήρησα: Tο λευκό για την Αγάπη, το κόκκινο για την Καρδιά.
Παρατήρησα: Τον κότσυφα με την κίτρινη μύτη που κατοικεί στην ελιά του κήπου μας.
Παρατήρησα: Τον ερχομό των χελιδονιών ως προάγγελοι του ερχομού της Περσεφόνης.

Συνοδοιπόροι του Τρύπιου Λιθαριού σας ευχαριστώ.18.08.12
Παρατήρησα: Την έλλειψη της πιο ζεστής αγκαλιάς  από την 13^η /02/08
Παρατήρησα: Το παράπονο στις μορφές των αδικημένων.
Παρατήρησα: Το κεχριμπαρένιο δάκρυ στις πλαγιές των μάγουλών σου, και την έκπληξή σου όταν αυτό μετατράπηκε σε πολύτιμο λίθο.

Παρατήρησα: Τη μελωδία στον ήχο της καμπάνας τη Μεγ. Παρασκεύης και την περιφορά του Επιτάφιου πόσο, μα πόσο γλυκιά ήσουν.

(Λογίτισσες και Λογίτες σας ευχαριστώ.)

Παρατήρησα: Τις αγγελικές φωνές των: Ειρήνης Παππά, Νατάσσας  Μποφίλιου, Φλέρης Νταντωνάκη, Χαρούλας Αλεξίου, Βίκυς Μοσχολιού, και υποκλίθηκα στη γλυκολαλιά τους.
Παρατήρησα: Το πόσο αλλάζει η όψη των ανθρώπων όταν χαμογελούν από καρδιάς.
Παρατήρησα: Το πως και πόσο οι ίδιοι καταστρέφουμε την  υγεία μας.

Παρατήρησα: Τη γαλήνη και την πραότητα δυστυχώς σε ελάχιστους. Κύριε Γ. Στεφανόπουλε σας ευχαριστώ.
Παρατήρησα: Τα ποιήματα των: Νερούδα, Λειβαδίτη, Καββαδία, Γουίτμαν, Ελύτη, Πολυδούρη, Ντίκινσον, Γκανά, Σεφέρη, Σολωμού, Παλαμά, Καλπούζου, Γκαίτε, Καβάφη, Πούσκιν, Ρίτσου, Λόρκα, Έλιοτ, Πλάθ, Κορνάρου, Χορτάτση, Μπλέηκ, Μαγιακόβσκι, Καρυωτάκη, Κάλβου, Ρεμπώ, Σαραντάρη, Βαρβέρη, Οκτάβιο Πας,

Χάυντεν, Μπωντλαίρ, Κίνγκσμπεργκ, Γκάτσου, Δάντη, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Βάρναλη, Δημουλά, Κήτς, Κόλεριτζ, Ελυάρ, Πίντερ, Έλιοτ, Χικμέτ, και σκέφτηκα τα λόγια του Λεύτερη Παπαδόπουλου, ( ο συγγραφέας σ' ένα βιβλίο λέει αυτά που ο ποιητής θα πει σε μια λέξη!!!) (Aριστερά με τον MILO Z)
Παρατήρησα: Τη γυμνόστηθη στο Λούβρο με τους Μαστούς των Μουσών!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Παρατήρησα: Τα έργα του Αισχύλου, του Ευριπίδη, του Σοφοκλή.

(Αριστερή φωτογραφία από την επίσκεψη μας στην Επίδαυρο.)      του Αριστοφάνη, του
Αριστοτέλη, του Πλάτωνα, του ‘Ομηρου, του Θουκυδίδη, του Ηρόδοτου, του Επίκουρου, του Ντίκενς, του Θερβάντες, του Κίπλινγκ, του Βερν, του Σαίξπηρ, του Καμπανέλη, του Μαρκές, του Τσέχωφ, του Σκούρτη, του Αναγνωστάκη, του Μουρσελά, του Γκολντόνι, του Γκογκολ, του Μπρεχτ, του Τ. Ουίλιαμς, του Λόρκα, του Πίντερ, του Ουγκό, του  Ίψεν, του Νίτσε, του Ντοστογιέφσκι, του Κάφκα του Ρουσώ, του Βολταίρου, του Λουντέμη, και ένιωσα την ανάγκη να τους πω ευχαριστώ.

(Αριστερρά η Μελισσάνθη ως Λαζαρίνα,έργο του Επικουρείου Πέπου.)
Παρατήρησα: Τους πίνακες ζωγραφικής και τα γλυπτά του Ροντέν, του Πικάσο, του Μόραλη, του Επικούρειου Πέπου, του Μποτιτσέλι, Τζιορτζόνε, του Ντεκά,  του Ρενουάρ, και όλων των Φλαμανδών, του Νταβίντσι, του Μονέ, του Ρούμπενς, του Κλίμτ, του Κουρμπέ, του Ντίρερ, του Μπος, του Τέρνερ, του Καραβάτζιο,του Μοντιλιάνι, του Νταλί, του Βερμέερ, του Καντίνσκι, του Λύτρα, του Ελ Γκρέκο, του
Μυταρά, του Εγγονόπουλου, του Βελάσκεζ, του Γύζη, του Βαν Κόνγκ, του Σαββάκη, του Αλταμούρα, του Μιχαήλ Άγγελου, του Γκογκέν, τους

Ιμπρεσιονιστές, και οραματίστηκα έναν κόσμο χωρίς τυφλούς.

Παρατήρησα: την Πιετά του Μιχαήλ Άγγελου και κατάλαβα με πιο βλέμμα βλέπουν οι μητέρες τα παιδιά τους.
(Αριστερά με την συγγραφέα κ. Παπαμόσχου.)

Παρατήρησα: τα σβησμένα κεριά ως σβησμένες ψυχές.
Παρατήρησα: το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα.
Παρατήρησα: τις καμπύλες, και τις κοιλάδες  του γυναικείου σώματος, ως Εξερευνητής του πλανήτη Αφροδίτη.

(Αριστερά με νεράϊδες στην Επίδαυρο.)

Παρατήρησα: τους αιώνιους απαίδευτους φοιτητές, χωρίς παιδεία.
Παρατήρησα: τον δίκαιο αγώνα των αδικημένων.
Παρατήρησα: τις φλόγες που καίνε τα εσώψυχα των δημιουργών.
Παρατήρησα: τις φλόγες αρνητικότητας και καχυποψίας να καίνε αγνά συναισθήματα, και δημιουργικές ιδέες.

Παρατήρησα: τα μυρμήγκια και κατάλαβα την έννοια της συνεργασίας.

(Αριστερά συνέντευξη του Ορφέα Περίδη.)

Παρατήρησα: τα μαγικά σου δάχτυλα να δίνουν ζωή στα πλήκτρα του πιάνου.

Παρατήρησα: τις μελωδίες της φύσης, των πουλιών, των παιδιών και τα υπέροχα συναισθήματα που με κατακλύζουν όταν ακούω τις θεσπέσιες: του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Ξαρχάκου, του Λοϊζου, του Τσιτσάνη, του Λεοντή, του Βασιλείου, του Πλέσσα,

(Αριστερά ο Δ. Μητροπάνος και η Άλκηστη.) του Μάρκου, του Καλδάρα, της Καραϊνδρου, του Κουγιουμτζή, του Μπάχ, του Μπετόβεν, του Μότσαρτ, του Σούμαν, του Βέρντι, του Σοπέν, του Στράους, του Μέντελσον, του Πουτσίνι, του Μπιζέ, του Σούμπερτ, του Βιβάλντι και αφουγκράστηκα την αγωνία του μέλλοντος δημιουργού μπροστά στο δίλλημα, όραση ή ακοή;
Παρατήρησα: τους συγγραφείς του Μέλλοντος, του Παρόντος και του Μέλλοντος, με δέος για το έργο τους.

(Αριστερά ο Αστροναύτης NESPOLI με τον Αστροτόμ.)
Παρατήρησα: τα κύματα της θάλασσας να χορεύουν σε μουσική της φύσης.
Παρατήρησα: τα κύματα του αέρα να μεταφέρουν – χρόνια τώρα – τις μουσικές του
κόσμου.
Παρατήρησα: τη μυσταγωγία του Ηρωδείου και της Επιδαύρου.
Παρατήρησα: τις υπέροχες συμπεριφορές – δυστυχώς λίγων – ευγενικών συνανθρώπων.

Παρατήρησα: την απληστία να κυριαρχεί στη σκέψη πολλών ανθρώπων. 

Παρατήρησα: τα λαμπερά αγαπημένα πρόσωπα απο το μαγικό ταξίδι στη Ρώμη. Aριστερά στην Φοντάνα ντι Τρέβι 2013)

Παρατήρησα: το προσποιητό ενδιαφέρον από μη ηθοποιούς.

Παρατήρησα: το ευεργετικό αποτέλεσμα μιας αληθινά ζεστής αγκαλιάς.

I love you Mie, Mako.
Παρατήρησα: τα μεγάλα σπίτια άδεια από συναισθήματα χαράς και αγάπης.

Παρατήρησα: τις άψυχες κούκλες στα μπαλκόνια χωρίς κανάτες.
Παρατήρησα: τις ακτές γεμάτες από φθαρμένα υλικά από δήθεν πολιτισμένους.

Παρατήρησα: τους βράχους να δέχονται αδιαμαρτύρητα το μένος των κυμάτων.

OKRA FOR EVER AND EVER!!!
Παρατήρησα: την μαγική τέχνη στη μαγειρική της μις Δολέντσιας.

Παρατήρησα: την αγάπη, την καλοσύνη, την ευγένεια, το φιλότιμο τη στοργή,

την αφοσίωση  να κατοικούν στην καρδιά της Denice του Derrick, της Mie και του Μako.
Παρατήρησα: τη ρηχότητα στα νερά της φιλίας, αλλά και την πλημύρα συναισθημάτων απο διαχρονικές φιλίες.

(Αριστερά τα μέλη  της ΛΟΓ με τον ΟρφέαΠερίδη)

Παρατήρησα: τη διαφορά του ερωτεύομαι, από το επιθυμώ τη σάρκα σου.
Παρατήρησα: τη μανιέρα στην καθημερινότητα μας χωρίς ίχνος δημιουργικότητας.

Παρατήρησα: την περιφρόνηση και την επέκταση του εγωιστικού μας κύκλου.
Παρατήρησα: την εκτόξευση λάσπης  από λασπολόγους, σε ευγενικές,και φιλότιμες πράξεις, καθώς επίσης και σε καλοπροαίρετους ανθρώπους.

(Αριστερά με τον καθηγητή κ. Νικόλαο Μαζαράκη.)  
Παρατήρησα: το δροσερό αεράκι που στέλνει το ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων σου.
Παρατήρησα: την εκτόξευση μας γλυκόφθαλμης, λυτρωτικής-λατρευτικής ματιάς.  
Παρατήρησα: τη σεμνότητα της Πορτοκαλιάς , της Λεμονιάς, της Δαμασκηνιάς, της Αμυγδαλιάς, της Ροδιάς, της Βερύκοκιάς. της νεραντζιάς απέναντι στη μητέρα φύση.

(Αριστερά μαθητές απο το Κολλέγιο Γοργογυρίου BEACH)

Παρατήρησα: τις ανεξήγητες σκηνές των ονείρων.
Παρατήρησα: τα αγόρια της Ο.ΚΡ.Α να έχουν κλείσει στην καρδιά τους τη χρυσή περίοδο
1999-2004
Παρατήρησα: την απουσία των δασκάλων ζωής π.χ. Θάνος Καρράς.

(Aριστερά στη ΡΩΜΗ με τα μέλη της ΟΚΡΑ)

Παρατήρησα: τα καχύποπτα βλέμματα να διψούν για αίμα.
Παρατήρησα: την αρνητικότητα να γίνεται μόνιμη κάτοικος στις σκέψεις των πολλών.
Παρατήρησα: τα αγκαθωτά σύρματα ως πανωφόρι προστασίας.
Παρατήρησα: την έλλειψη – έκλειψη φωτεινών μορφών.
Παρατήρησα: τον ουρανό, τον ήλιο, τη σελήνη, τον Δία, την

Αφροδίτη να είναι πάντα εκεί
με τη γυμνή τους αγαθή όψη.
Παρατήρησα: την τεράστια απόσταση λόγων και πράξεων.
Παρατήρησα: τους εθελοντές ‘’πυροσβέστες’’ να κατασβήνουν φλόγες δημιουργίας. (Αριστερά 3 πανέμορφες Λογίτισσες.)
Παρατήρησα: το πόσο εύκολα μερικοί κατουράνε μέσα στο πηγάδι που πίνουν νερό.
Παρατήρησα: τις διψασμένες – άνυδρες καρδιές να κρατάνε ομπρέλα.

Παρατήρησα: την τυφλότητα ανθρώπων που υποτίθεται πως βλέπουν.(Αριστερά Λ. Παπαδόπουλος, Άλκηστη, και Μυρτώ.)
Παρατήρησα: την κώφωση ανθρώπων χωρίς προβλήματα ακοής.
Παρατήρησα: ανθρώπους  να μην μπορούν να αγαπήσουν κάτι έξω από το τομάρι τους.
Παρατήρησα: τον έρωτα να ρίχνει το βλέμμα του και οι αποδέκτες να βγάζουν φτερά.

Παρατήρησα: το ξεχωριστό άρωμα της τριανταφυλλιάς όταν μπήκα στον κήπο και κατάλαβα τον έρωτα των μελισσών για τα ροδοπέταλά της.

Παρατήρησα: τους ακατάστατους χτύπους της αιώνιας ερωτευμένης καρδιάς μου. (Αριστερά στον Πύργο του Αϊφελ. Ι Love Paris.)
Παρατήρησα: τα λάθη που νόμιζα σωστά, και είμαι έτοιμος για τα επόμενα.
Παρατήρησα: τα πουλιά και τα παιδιά και άκουσα τον αγέρα να μου λέει: τα αγαπημένα πλάσματα του Θεού.

(Αριστερά από την υποδοχή των ευλογημένων φίλων D+D)
Παρατήρησα: το μαρτύριο της Μοναξιάς και της Κατάθλιψης.

Παρατήρησα: τον συγχρονισμό της αναπνοής και του σύμπαντος.
Παρατήρησα: την έλλειψη βαρύτητας σε πολλούς ενώ δεν πήγαν ποτέ στο διάστημα.

Παρατήρησα: την έλλειψη καθαρών πηγών γνώσης και συναισθημάτων.

Παρατήρησα: τη μνημειώδη απουσία αισθητικής.

(Aριστερά τα μέλη της ΛΟΓ-ΟΚΡΑ σε δράση.)
Παρατήρησα: το ένδοξο τέλος μιας υπέροχης φιλίας.
Παρατήρησα: την άδεια κούπα των συναισθημάτων της καλοπροαιροσύνης.
Παρατήρησα: την απέραντη μοναξιά των όντων του διαστήματος.

Παρατήρησα: την αδράνεια του χρόνου στα έτη φωτός.
Παρατήρησα: την υποκρισία των ανθρώπων εκτός θεατρική σκηνής.

(Αριστερά με τον καθηγητή του Μ.Ι.Τ. κ. Στεφανόπουλο.)
Παρατήρησα: τις λυτρωτικές σταγόνες βροχής στις άνυδρες καρδιές.
Παρατήρησα: την Περσεφόνη να επιστρέφει ξανά και ξανά.
Παρατήρησα: τη χαμηλή κοστολόγηση της ζωής από τους τοκογλύφους.
Παρατήρησα: το μαγικό τοπίο με τις παπαρούνες που εσύ είχες ανακαλύψει.

Ο MILO Z ξανά μαζί μας 22/02/2015
Παρατήρησα: το ερωτικό τραγούδι των νυμφών στο παλκοσένικο της φύσης.
Παρατήρησα: το ερωτικό κελάρυσμα των υδάτων του Κεφαλοπόταμου.
Παρατήρησα: το ερωτικό μπαλέτο των φύλλων στα δέντρα σε χορογραφία της φύσης.
Παρατήρησα: το ερωτικό τιτίβισμα των πουλιών, και την αρχιτεκτονική των σπιτιών τους.

Παρατήρησα: την ανατολή και τη δύση ιδεών, πράξεων, συμπεριφορών, φιλίας, ονείρων,
δημιουργίας, και ζωών.
Παρατήρησα: την αγάπη στο νησί των συναισθημάτων και αποφάσισα να μείνω εκεί.

Παρατήρησα: τα έργα του Επικούρειου Πέπου και αναρωτήθηκα, μήπως τελικά πολλοί

από μας κρύβουμε μέσα μας έναν καλλιτέχνη?

Παρατήρησα: το παιδί που κρύβω μέσα μου να με κοιτάζει λυπημένο γιατί τόσο καιρό το είχα αφήσει μόνο του, και αποφάσισα να επιστρέψω στον κήπο των ονείρων.

Επιμέλεια Ανάρτησης: Pepe-F.T.K.
Παρατηρητής:
Ο ερωτευμένος POOF
Y.Γ. POOF στη γλώσσα των Σουαχι-λογ-ιτών σημαίνει ονειροπόλος. Οι φωτογραφίες είναι από την συλλογή του Fuji Tomo Kazu και αφορούν τις δραστηριότητες του Πεπέ είτε με την ΟΚΡΑ είτε με την ΛΟΓ. Πρόσωπα αγαπημένα που είχε την ευλογία να συναντήσει στο διάβα της ζωής του ο Πεπέ.