Ένα μικρό αφιέρωμα στους φίλους μας τα ζώα και ειδικότερα στον αγαπημένο μας ΟΡΦΕΑ

 ZΩΑ

«Για κάθε είδος που ξέρουμε ότι κινδυνεύει υπάρχουν πιθανόν άλλα εκατό για τα οποία δεν γνωρίζουμε τίποτα».
Κάλουμ Μ. Ρόμπερτς, βιολόγος ειδικός στα θαλάσσια οικοσυστήματα

«Σήμερα θεωρείται υπερβολή να πιστεύεις ότι μία λογική ηθική απαιτεί συνεχές ενδιαφέρον για κάθε ζωντανό πλάσμα, ακόμη και για τις απλούστατες εκδηλώσεις της ζωής. Πάντως, πλησιάζει η εποχή που οι άνθρωποι θα νιώσουν μεγάλη έκπληξη για το ότι το γένος τους, χρειάστηκε τόσο καιρό μέχρι να αναγνωρίσει πως η απερίσκεπτη βλάβη της ζωής είναι ασύμβατη με την ηθική».
Άλμπερτ Σβάιτσερ

«Στις σχέσεις των ανθρώπων με τα ζώα, τα λουλούδια, με όλη τη δημιουργία, υπάρχει μια υπέρτατη ηθική που δυστυχώς μόλις που διαφαίνεται».
Βίκτωρ Ουγκώ

«Είμαι υπέρ των δικαιωμάτων των ζώων όπως και των δικαιωμάτων των ανθρώπων…αυτός είναι ο δρόμος του ολοκληρωμένου ανθρώπου».
Αβραάμ Λίνκολν

«Όσο οι άνθρωποι σφαγιάζουν τα ζώα, θα σκοτώνονται και μεταξύ τους… πράγματι αυτός που σπέρνει το σπόρο του φόνου και του πόνου δεν μπορεί να θερίσει χαρά και αγάπη».
Πυθαγόρας

«Σημασία δεν έχει αν τα ζώα έχουν λογική ή αν μιλάνε αλλά εάν υποφέρουν».
Τζέρεμι Μπένθαμ

«Η υπόθεση ότι τα ζώα δεν έχουν δικαιώματα και η πλάνη ότι η συμπεριφορά μας προς αυτά δεν έχει ηθική σημασία, είναι ένα εξωφρενικό παράδειγμα της Δυτικής βαναυσότητας και βαρβαρότητας… Η οικουμενική ευσπλαχνία είναι η μόνη εγγύηση ηθικής».
Άρθουρ Σοπενχάουερ
«Ο άνθρωπος που δεν θέλει να καταπνίγει τα ανθρώπινα αισθήματά του, πρέπει να φέρεται με καλοσύνη στα ζώα, γιατί αυτός που είναι απάνθρωπος στα ζώα γίνεται σκληρός και στην επαφή του με τον άνθρωπο. Μπορούμε να κρίνουμε την ψυχή ενός ανθρώπου από τη συμπεριφορά του στα ζώα».
Ιμμάνουελ Καντ
«Τα ζώα μοιράζονται με εμάς το προνόμιο να έχουν ψυχή».
Πυθαγόρας
«Τα ζώα διαθέτουν το χάρισμα της επικοινωνίας και το χρησιμοποιούν… αλλά εμείς φαίνεται να το αγνοούμε».
Άλις Ουόκερ
«Η έλλειψη βίας οδηγεί στην υπέρτατη ηθική, που είναι και ο σκοπός όλης της εξέλιξης, μέχρι να σταματήσουμε να κάνουμε κακό στα ζώα, είμαστε ακόμα απολίτιστοι».
Τόμας Έντισον
«Οφείλουμε να δείξουμε στα ζώα μεγάλη καλοσύνη και ευγένεια για πολλούς λόγους. Αλλά πάνω απ’ όλα επειδή είναι της ιδίας προέλευσης με εμάς».
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
«Οι άνθρωποι που ευχαριστιούνται, όταν κατώτερα πλάσματα υποφέρουν ή καταστρέφονται, δεν πρόκειται να νιώσουν συμπόνοια ή καλοσύνη ούτε και για τους συνανθρώπους τους».
Τζων Λοκ
«Οι νόμοι που καθιστούν αδίκημα την κακομεταχείριση των παιδιών από τους γονείς τους, θα έπρεπε να επεκταθούν για να περιλάβουν…όπως τους άτυχους δούλους…τα κατώτερα ζώα».
Τζων Στιούαρτ Μιλλ
ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

«Καταπατήσαμε τις περιοχές όπου ζουν τα άλλα είδη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καταλαμβάνουμε τα εδάφη άλλων κρατών όταν υπάρχουν προβλήματα στις διακρατικές σχέσεις.»
Lovelock James, «Η Εκδίκηση της Γαίας», εκδόσεις Λιβάνη, σελ. 34

«Η ενεργειακή κρίση δεν έχει νόημα ως κρίση, και δεν είναι κρίση παρά μόνο σε σχέση με το σημερινό μοντέλο κοινωνίας. Είναι αυτή η κοινωνία που έχει ανάγκη κάθε χρόνο 10% περισσότερο πετρέλαιο ή ενέργεια για να μπορεί να εξακολουθεί να λειτουργεί».
Κορνήλιος Καστοριάδης, "Από την οικολογία στην αυτονομία", εκδόσεις Kέδρος, 1981, σελ. 29

«Η φύση είναι το ανόργανο σώμα του ανθρώπου».
Καρλ Μαρξ από Γκυ Μπιολά, “Μαρξισμός και Περιβάλλον”, εκδόσεις Αλφειός, σελ. 7, 1984

«Τα γεγονότα μας θυμίζουν σε κάθε βήμα, ότι δεν κυριαρχούμε πάνω στην φύση, όπως κάποιος που θα βρισκόταν έξω από αυτήν, σαν κατακτητής που εξουσιάζει ένα ξένο λαό, αλλά ότι της ανήκουμε με την σάρκα μας, το αίμα μας και το μυαλό μας».
Φρίντριχ Ένγκελς, "Διαλεκτική της φύσης"

«Η φύση δε χαρίζει, δανείζει, κι όντας αγαθή
δίνει σ’ αυτούς που κάνουνε γενναία χρήση».
William Shakespeare, “Τα Σονέτα”, Εκδόσεις  Ίκαρος, σελ. 16

«Ελάχιστοι, ούτε καν οι περισσότεροι από τους ερευνητές του κλίματος και τους οικολόγους, είναι αυτοί που έχουν συνειδητοποιήσει την επικινδυνότητα των καταστρεπτικών (για το περιβάλλον) συνεπειών σε παγκόσμια κλίμακα».
James Lovelock, “Η Εκδίκηση της Γαίας”, εκδόσεις Λιβάνη σελ. 233

«Επιστήμονες πρόθυμοι να αρνηθούν την κλιματική αλλαγή, οικονομολόγοι έτοιμοι να επιχειρηματολογήσουν υπέρ της άποψης ότι οι φοροαπαλλαγές για τους πλούσιους συμβάλλουν στην ανάπτυξη, δικηγόροι ικανοί να υπερασπιστούν τα βασανιστήρια - όλοι τους μπορούν να υπολογίζουν σε υποστήριξη από ένα δίκτυο οργανώσεων που εμφανίζονται μεν επιφανειακά ανεξάρτητες, αλλά σε μεγάλο βαθμό συντηρούνται από μια χούφτα οικογένειες ζάπλουτων.»
Πωλ Κρούγκμαν, Καθημερινή, 24/10/2010
«Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα άμεσα και χωρίς περιστροφές: Γιατί δεν υπάρχει καμιά κατάληψη της Βαστίλης, γιατί δεν υπάρχει κανένας Κόκκινος Οκτώβρης της οικολογίας για την περιβαλλοντολογική καταστροφή που απειλεί την ανθρωπότητα;»
Ούλριχ Μπεκ, Climate For Change, Φεβρουάριος 2009«Η συμφωνία του Κιότο μοιάζει, κατά έναν παράδοξο τρόπο, με τη συμφωνία του Μονάχου, καθώς οι πολιτικοί προσπαθούν να δείξουν ότι αντιμετωπίζουν τα προβλήματα, ενώ στην πραγματικότητα προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο ».
Lovelock James, “Η εκδίκηση της Γαίας”

«Όλη η ζωντανή ύλη στη Γη, από τις φάλαινες έως τους ιούς και από τις βελανιδιές έως τα φύκη, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια και μόνη ζωντανή οντότητα μια οντότητα ικανή να χειρίζεται την ατμόσφαιρα της Γης για τις συνολικές ανάγκες της και προικισμένη με δυνάμεις πολύ μεγαλύτερες από εκείνες των μερών που την αποτελούν.»
Lovelock James, "Γαία-Μία Νέα Θεώρηση στη Ζωή του Πλανήτη"

«Αν το κλίμα ήταν τράπεζα, θα είχε ήδη σωθεί».
Ούγκο Τσάβες, Πρόεδρος της Βενεζουέλας,  Διάσκεψη της Κοπεγχάγης 2009

«Πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν τον περιορισμό ή ακόμα και την εξάλειψη των δύο μεγάλων εμποδίων στο μέλλον, δηλαδή την εμπορευματοποίηση του πλανήτη και της “ιστορικής” μη διαθεσιμότητας των ΗΠΑ»
Ρικάρντο Πετρέλα, καθηγητής Οικολογίας του Ανθρώπου στην Ακαδημία Αρχιτεκτονικής του Μεντρίτσιο (Ελβετία), καθηγητής παγκοσμιοποίησης στο Καθολικό Πανεπιστήμιο του Λουβέν
«Μέχρι να αλλάξει η νοοτροπία μας δεν θα διαισθανόμαστε ενστικτωδών οτι ζούμε σε ενα ζωντανό πλανήτη  ο οποίος αντιδρα στις αλλαγες που προκαλούμε είτε απαλέιφοντας τις αλλαγές είτε απαλέιφοντας εμάς».
Τζέιμς Λάβλοκ, “Η εκδίκηση της Γαίας”, σελ. 46
«Σήμερα, γνωρίζουμε οτι η Γη όντως αυτορυθμίζεται, όμως εξαιτίας του χρόνου που χρειάστηκε μέχρι να το αποδείξουμε, διαπιστώσαμε πολύ αργά οτι η αυτορρύθμιση δεν λειτουργεί πλέον και οτι το σύστημα της Γης πλησιάζει πολύ γρήγορα στην κρίσιμη κατάσταση όπου κινδυνεύουν όλες οι μορφές ζωής που υπάρχουν σε αυτό».
Τζέιμς Λάβλοκ, “Η εκδίκηση της Γαίας”, σελ. 27

«Θα πληρώσουμε για το φαινόμενο του θερμοκηπίου με τον έναν ή τον άλλον τρόπο…. θα πληρώσουμε για να μειώσουμε τις εκπομπές ρύπων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου σήμερα, ή θα πληρώσουμε το τίμημα αργότερα με στρατιωτικούς όρους … Και στο τίμημα αυτό θα περιληφθούν ανθρώπινες ζωές».
Στρατηγός Αντονι Ζίνι, πρώην επικεφαλής της Κεντρικής Διοίκησης των αμερικανικών δυνάμεων στον Περσικό Κόλπο

«H ουσιαστική προστασία του περιβάλλοντος περνάει μέσα από μια ριζική αναμόρφωση της γενικότερης πολιτισμικής μας νοοτροπίας. Για να επιτευχθεί όμως κάτι τέτοιο πρέπει αρχικά να επιτευχθεί μια επανάσταση του ανθρώπινου νου».
Μάνος Δανέζης.

«Ας είμαστε ειλικρινείς. Όλοι γνωρίζουμε πως το ζήτημα των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις εξαιτίας των βιομηχανικών χωρών».
Ίβο Ντε Μπερ, προϊστάμενος της γραμματείας της Υπηρεσίας του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή

«Τόσο εμείς όσο και οι υπόλοιπες μορφές ζωής, από τις φάλαινες μέχρι τα βακτήρια, αποτελούμε μέρος μιας πολύ ευρύτερης και ποικιλόμορφης οντότητας, της ζωντανής Γης».
James Lovelock

«Σήμερα, γνωρίζουμε ότι η Γη όντως αυτορυθμίζεται, όμως εξαιτίας του χρόνου που χρειάστηκε μέχρι να το αποδείξουμε, διαπιστώσαμε πολύ αργά ότι η αυτορύθμιση δεν λειτουργεί πλέον και ότι το σύστημα της Γης πλησιάζει πολύ γρήγορα στην κρίσιμη κατάσταση όπου κινδυνεύουν όλες οι μορφές ζωής που υπάρχουν σε αυτό».
James Lovelock

«Πλούσιοι δεξιοί ιδεολόγοι έχουν συμμαχήσει με τις πιο ανεύθυνες και κυνικές εταιρείες στην βιομηχανία πετρελαίου, άνθρακα και μεταλλευμάτων, με σκοπό να χρηματοδοτούν ψευδοεπιστημονικές επιτροπές βιτρίνας, οι οποίες ειδικεύονται στην δημιουργία παραπλανητικών εντυπώσεων και ασάφειας σχετικά με την υπερθέρμανση του πλανήτη».
Αλ Γκορ, “Προσβολή στη Λογική”

«Περίπου το μισό ποσοστό σκόνης του κόσμου, που υπάρχει σήμερα στον αέρα προέρχεται από την άνυδρη Αφρική και οι επιπτώσεις της ξηρασίας είναι τόσο μεγάλες, ώστε το ποσοστό φόρτισης της ατμόσφαιρας σε σκόνη, σε παγκόσμιο επίπεδο, έχει αυξηθεί κατά 1/3».
Tim Flammery, “Οι Μάγοι του Καιρού”

«Τα δάση δεν είναι ακατοίκητα αλλά ασφυκτικά γεμάτα από τίμια πνεύματα το ίδιο καλά μ’ εμένα. Αυτό που ονομάζουμε άγρια φύση, είναι ένας πολιτισμός διαφορετικός από τον δικό μας».
Ντέιβιντ Χένρι Θορώ

«Το μεγάλο σφάλμα κάθε ηθικού συστήματος μέχρι τώρα είναι πως όλα θεωρούν ότι έχουν να κάνουν μόνο με τις σχέσεις ανθρώπου προς άνθρωπο.
Κάποιος άνθρωπος είναι ηθικός μόνο όταν πιστεύει πως η ζωή είναι ιερή, τόσο εκείνη των φυτών και των ζώων, όσο και εκείνη των άλλων ανθρώπων».
Άλμπερτ Σβάιτσερ
«Στόχος μου είναι να δείξω ότι δεν υπάρχουν θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ ανθρώπου και ανώτερων θηλαστικών, όσον αφορά τις πνευματικές δυνάμεις.
Ποτέ μην χρησιμοποιείς τις λέξεις ανώτερο και κατώτερο».
Δαρβίνος
Aνιχνευτής ο Επικούρειος Πέπος.

Τ.Σ. Έλιοτ ( 1888-1965 , Βρετανός ποιητής, Νόμπελ 1948)

Ο ποιητής της "Έρημης Χώρας"

Η Ποίηση δεν είναι η απελευθέρωση των αισθημάτων, αλλά η δραπέτευση από τα αισθήματα. Δεν είναι η έκφραση της προσωπικότητας αλλά η δραπέτευση από την προσωπικότητα. Αλλά θα πρέπει κανείς να έχει αισθήματα και προσωπικότητα για να θέλει να δραπετεύσει από αυτά.

Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να εξηγήσουμε ένα πάθος σε κάποιον που δεν το έχει ζήσει, όπως δεν μπορούμε να εξηγήσουμε το φως σε έναν εκ γενετής τυφλό.

Μόνο αυτός που ρισκάρει να πάει πολύ μακριά μπορεί να ανακαλύψει πόσο μακριά μπορεί να πάει κανείς.
Έτσι τελειώνει ο κόσμος: όχι με μια θεαματική έκρηξη αλλά με ένα αδύναμο κλαψούρισμα.

Πού είναι η όλη η σοφία που χάσαμε μέσα στη γνώση; Πού είναι όλη η γνώση που χάσαμε μέσα στην πληροφόρηση;

Το αίμα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας είναι λατινικό και ελληνικό, όχι σαν δύο κυκλοφορικά συστήματα αλλά σαν ένα, διότι μέσω της Ρώμης θα ιχνηλατήσουμε την ελληνική καταγωγή μας.

Το μισό από το κακό που γίνεται στον κόσμο γίνεται από ανθρώπους που θέλουν να αισθανθούν σπουδαίοι. Δεν έχουν την πρόθεση να κάνουν κακό. Αλλά το κακό δεν τους απασχολεί.

Η αυθεντική ποίηση μπορεί να αρέσει προτού γίνει κατανοητή.

Δεν θα σταματήσουμε να εξερευνούμε. Και το τέλος της εξερεύνησής μας θα είναι όταν θα φτάσουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε και θα ανακαλύψουμε το μέρος για πρώτη φορά.
Δεν πιστεύω ότι γερνάει κανείς. Νομίζω πως αυτό που συμβαίνει είναι ότι νωρίς στη ζωή, σε μια ορισμένη ηλικία μένει κάποιος ακίνητος και βαλτώνει.
Οι άνθρωποι στους οποίους δεν έχει συμβεί ποτέ τίποτε δεν μπορούν να καταλάβουν την ασημαντότητα των γεγονότων.

Τα χρόνια ανάμεσα στα πενήντα και τα εβδομήντα είναι τα χειρότερα. Συνεχώς σου ζητούν να κάνεις πράγματα και δεν είσαι αρκετά ετοιμόρροπος για να τα απορρίψεις.
Δεν είναι φρόνιμο να παραβαίνεις τους κανόνες προτού να μάθεις πώς να τους τηρείς.
Οι ανώριμοι ποιητές μιμούνται. Οι ώριμοι ποιητές κλέβουν.
Ένα θεατρικό έργο πρέπει να σου δίνει να σκεφθείς κάτι. Όταν βλέπω ένα έργο και το καταλαβαίνω με τη πρώτη, τότε ξέρω ότι δεν είναι και πολύ καλό.

Δεν υπάρχει πιο αηδιαστικό θέαμα από έναν γέρο που αρνείται να εγκαταλείψει τον κόσμο, που έχει εγκαταλείψει τον ίδιο.
Το βραβείο Νόμπελ είναι για κάποιον το εισιτήριο για την κηδεία του. Επειδή κανένας δεν έκανε τίποτε μετά από αυτό.
•
Ένας πονόδοντος ή ένα βίαιο πάθος δεν μειώνεται απαραίτητα με τη γνώση της αιτίας του, του χαρακτήρα του, της σπουδαιότητάς του ή της ασημαντότητάς του.
•
Μερικοί εκδότες είναι αποτυχημένοι συγγραφείς, αλλά το ίδιο ισχύει και για τους περισσότερους συγγραφείς.

•
Κάθε ποιητής, αν επιβιώσει μετά τα είκοσι πέντε του, πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να αναζητήσει νέες λογοτεχνικές επιρροές. Θα έχει διαφορετικά συναισθήματα να εκφράσει.
•
Το πιο σημαντικό πράγμα για τους ποιητές είναι να γράφουν όσο λιγότερο γίνεται.

•
Ο Απρίλης είναι ο πιο σκληρός μήνας…

•
Είπα στην ψυχή μου, στάσου ακίνητη και περίμενε χωρίς ελπίδα
Γιατί η ελπίδα μπορεί να είναι ελπίδα για κάτι που είναι λάθος.

ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΉ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΔΙΔΥΜΩΝ- Η πιο όμορφη ιστορία του κόσμου. Από τον Επικούρειο Πέπο.

 ΚΑΝΤΖΑ 29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2020.

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, και καλησπέρα γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ταυτόχρονα σε κάποιο άλλο σημείο της γης μπορεί να νυχτώνει, και κάπου αλλού να ξημερώνει.

Αφορμή για να σας στείλω το πιο κάτω κείμενο είναι απορία κάποιον ευλογημένων φίλων που  όταν έμαθαν την αληθινή ιστορία, δηλαδή το πως είμαι δίδυμος, με παρότρυναν να γράψω αυτή τη συγκλονιστική ιστορία, αυτό ξεκίνησα να κάνω σήμερα δύο μέρες πριν μας αφήσει αυτός ο χρόνος. Η δίδυμη αδερφή μου  ακούει στο όνομα Διονυσία!!  και είναι η πιο γλυκιά σε ολόκληρο τον πλανήτη, ειλικρινά δεν υπερβάλω καθόλου.

Είναι μια συγκλονιστική ιστορία που την εξομολογούμαι για πρώτη φορά. Ίσως κάποιος αναρωτηθεί γιατί αυτή η ιστορία να είναι τόσο συγκλονιστική; τι το διαφορετικό έχει; θα σας εξηγήσω, φαντασθείτε λοιπόν το πιο κάτω σενάριο: 

να έχεις εσύ τα γενέθλιά σου στις 23/05 και η δίδυμη αδερφή σου στις 03/01!!!!!!!!!!! γίνεται; δεν γίνεται είπατε; έλα όμως που η πραγματικότητα πολλές φορές ξεπερνάει τη φαντασία!!!!!! 

Κι όμως αυτό συνέβη στη δική μου περίπτωση και της αδερφής μου. 

Η μόνη διαφορά που υπήρχε ήταν τα 2 με τρία λεπτά διαφοράς που γεννήθηκε πιο πριν η αδερφή μου. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή γιατί η ιστορία εκτός από απίστευτα συγκλονιστική είναι και αρκετά περιπετειώδης και θα χρειασθεί να σας την κοινωνήσω σε συνέχειες. Σήμερα θα διαβάσετε το πρώτο μέρος.

Σας έχει τύχει να διαβάσετε, η ν' ακούσετε αυτό που είχε γράψει ο ΚΟΥΕΛΙΟ ΣΤΟΝ ΑΛΧΗΜΗΣΤΗ πως κάποιες φορές συνωμοτεί το σύμπαν; ε! αυτό συνέβη στη δική μας περίπτωση. Φαντασθείτε να ήσασταν εσείς στη θέση τη δική μου και της αδερφή μου και από ένα παιχνίδι της τύχης να συναντήσεις τη δίδυμη αδερφή σου -εντελώς τυχαία- το 1977, 

δηλαδή 22 χρόνια μετά τη γέννησή μας, και που δεν ήξερες βέβαια, όχι πως έχεις αδερφή, αλλά ούτε καν πως ήσουν δίδυμος, δηλαδή δεν το ήξερε ούτε η ίδια η μάνα σου και ο πατέρας σου, και φυσικά ούτε η αδερφή σου!!!! πως είπατε; τη σας λέω τώρα;;;;;;;;;;; 

Ψυχραιμία φίλοι μου, ψυχραιμία  και θα σας τα διηγηθώ όλα με τη σειρά, κάντε λίγη υπομονή, εγώ το έμαθα στα 55μου, δηλαδή 55 χρόνια μετά, απίστευτο; κι όμως είναι ΑΛΗΘΙΝΟ.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, το 1977 κι ενώ βρίσκομαι στην Αρεοπαγίτου 18 όπου κάνω το μεταπτυχιακό μου στη μαγειρική στο διεθνούς φήμης εργαστήριο 

''PEPOS SCOOL OF DELICATESEN'' ξεκινάει το ξετύλιγμα του κουβαριού της πιο απίστευτης, αλλά αληθινής, όπως προείπα,  ιστορίας, της δικής μου ιστορίας και της δίδυμης πανέμορφης Θεάς αδερφής μου που έως το 2010 γιόρταζε τα γενέθλιά της στις 03/01

Ας αφήσουμε τον Επικούρειο Πέπο σ' αυτό το σημείο, κι εγώ ο αφηγητής αυτής της ιστορίας, δηλαδή ο Πεπέ, θα πάρω τη σκυτάλη για να σας διηγηθώ τη συνέχεια. Για να έχετε στο κάδρο σας όλα τα κομμάτια του παζλ θα πρέπει να σας μεταφέρω πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στο 1953 και ειδικότερα στο κτίριο της πρεσβείας της Νοτίου Αφρικής. 

Εκεί έχουν μετατεθεί από τις αρχές του 53 ένα ζευγάρι διπλωματών ηλικίας 37 χρονών ο άνδρας και 35 η γυναίκα. Το ζευγάρι μιλάει άπταιστα τα ελληνικά, γιατί εκτός από καλοί διπλωμάτες είναι και φιλέλληνες και η μετάθεση αυτή ήταν γι' αυτούς όνειρο ζωής. Είχαν αποφασίσει πως όταν με το καλό θα αποκτούσαν παιδιά, θα τους έδιναν ελληνικά ονόματα, το αγόρι θά το ονόμαζαν  Όμηρο, και το κορίτσι Αμάλθεια.

Δυστυχώς όμως παρ' ό,τι ήταν ήδη επτά χρόνια μαζί, αυτό λόγω κάποιου προβλήματος της γυναίκας δεν ήταν εφικτό. Μετά από δυο χρόνια παραμονής στην Ελλάδα είχαν σχεδόν ενσωματωθεί στην ελληνική κοινωνία. Κάποια στιγμή ένας φίλος τους γιατρός, ο ενδοκρινολόγος που παρακολουθούσε τη γυναίκα, τους έκανε την πρόταση να υιοθετήσουν κάποιο παιδί. 

Το ζευγάρι αποδέχθηκε πια το γεγονός πως δεν θα είχαν δικό τους βιολογικά παιδί και η πρόταση του γιατρού άρχισε να τους απασχολεί. Το ξανασυζήτησαν με το γιατρό και του άναψαν το πράσινο φως προκειμένου να τους ενημερώσει για τις απαραίτητες ενέργειες που έπρεπε να κάνουν για την υιοθεσία. Η καταγωγή του γιατρού ήταν από τα Τρίκαλα, ο αδερφός του είχε γυναικολογική κλινική στα Τρίκαλα.

Ας αφήσουμε το ζευγάρι των Νοτιοαφρικανών για την ώρα και ας μεταφερθούμε σ' ένα χωριό των Τρικάλων το Γοργογύρι, [τότε δεν ήταν ακόμα ούτε Μαγευτικό ούτε Πανέμορφο] με τα δυο ποτάμια, εκεί σ' αυτό το χωριό ζούσε ένα ζευγάρι που είχαν ήδη ένα αγόρι και η σύζυγος ήταν ήδη έγκυος, βρισκόμαστε στο έτος 1954 όπου ένας πολύ βαρύς χειμώνας ταλαιπωρεί το σύνολο της επαρχίας, το χιόνι στο Γοργογύρι εκείνον το χειμώνα είχε φθάσει σχεδόν τα δυο μέτρα. 

Η γυναίκα σύμφωνα με τους υπολογισμούς που έκανε θα έπρεπε να γεννήσει περίπου στα μέσα Μα'ί'ου, ο βαρύς χειμώνας συνεχίστηκε μέχρι τα τέλη Απριλίου και η μάνα πολλές φορές φοβήθηκε πως το παιδί της θα το γένναγε πρόωρα λόγω των συνθηκών. 

Ευτυχώς αυτό δεν συνέβη, και μετά την πρωτομαγιά ο καιρός έφτιαξε, σε μια βδομάδα τίποτα δεν θύμιζε πια το χιονισμένο τοπίο. Η γυναίκα ηρέμησε και περίμενε στωικά να έρθει η ώρα της γέννας. Το πρώτο παιδί το είχε γεννήσει στο σπίτι αλλά για το δεύτερο είχαν συνεννοηθεί με τον σύζυγό της πως θα το γεννούσε στην κλινική των Τρικάλων γιατί λόγω της ταλαιπωρίας του χειμώνα, και λόγω κάποιων επίσης προβλημάτων που είχε όλους αυτούς τους μήνες είχε μια φοβία και ήθελε να νιώθει ασφαλής. 

Ας αφήσουμε όμως την υποψήφια μητέρα στη γαλήνη της αναμονής του νέου της παιδιού και κάνοντας ένα άλμα ας μεταφερθούμε  στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην οδό Δ. Αρεοπαγίτου 18, και ειδικότερα στο πανεπιστημιακό εργαστήριο γκουρμέ μαγειρικής το φημισμένο ''PEPOS YARD SCOOL OF DELICATESEN''. 

Ιούλιος 07/07/77 η ζέστη στην Αθήνα αφόρητη και ο τουρισμός στο αποκορύφωμά του, εκείνη την εποχή οι επισκέπτες-τουρίστες έμεναν στην Αθήνα κάποιες μέρες γιατί τότε η πόλη ήταν ελκυστική, δεν είχε αυτό το χάλι που έχει σήμερα. Στο εργαστήριο εκείνη την ημέρα βρισκόταν ο μεταπτυχιακός σπουδαστής γαστρονομίας Επίκουρος, ο δόκιμος σπουδαστής Πλάτων-Κωνσταντίνος Γκοτζιό, ο καθηγητής Μαστορίκας Νικόλαος- Αίσωπος, και ο αρχιμάγειρας  Βασίλειος  Σκρούτζ. 

Όλα, έως εκείνη την ώρα έδειχναν πως θα ήταν μια συνηθισμένη μέρα, στο εργαστήρι γαστρονομίας ήταν έτοιμοι να υποδεχθούν τους πεινασμένους επισκέπτες.

Για να βοηθήσω λίγο τους φίλους που γνωρίζουν την περιοχή το εργαστήριο σπουδών ήταν απέναντι από το σημερινό Μουσείο, για την ακρίβεια ήταν 50 μέτρα δεξιά όπως κοιτάζουμε την οδό Θρασύλλου. Το πιάτο ημέρας ήταν ''γεμιστές πιπεριές και τομάτες'' και ''μοσχαράκι γιουβέτσι'' σε πήλινα σκεύη, κατά τις 14.30 κι ενώ ο Επίκουρος βρισκόταν  στον πανέμορφο κήπο και εξηγούσε στον μικρό Γκοτζιό, ο οποίος τον παρακολουθούσε με ανοιχτό το στόμα, μια συνήθεια που την έχει ακόμα και σήμερα όταν του μιλάει ο ''δάσκαλός του'' έτσι τον αποκαλούσε τον Επίκουρο για ειδικούς λόγους, του έλυνε λοιπόν διάφορες απορίες, όπως π.χ. γιατί οι περισσότερες τουρίστριες δεν φορούσαν σουτιέν; 

αυτή ήταν η απορία που είχε ο μικρός Κωστάκης από τότε που τον δέχθηκαν στο ''PEPOS SCOOL'' και κάθε μέρα ρωτούσε το ίδιο πράγμα, να σκεφτείτε πως ακόμα και σήμερα όταν ο Επίκουρος επισκέπτεται τη γενέτειρά του τον ρωτάει το ίδιο πράγμα. 

Ενώ λοιπόν βρίσκονται στον κήπο, όπως προείπα, βλέπουν ένα ζευγάρι να έρχεται αναζητώντας κάποιο τραπέζι, προς στιγμήν έμειναν  και οι δυο στήλη άλατος!!!!!!!

Η γυναίκα θύμιζε την Αφροδίτη τη  θεά της ομορφιάς. 

Ο άνδρας θύμιζε τον Θεό Απόλλωνα, είχε μαλλιά σαν του Υπερίωνα, μέτωπο όμοιο με του Ασκληπιού, μάτια σαν του Άρη που φοβερίζουν και προστάζουν, κορμοστασιά σαν του κήρυκα Ερμή.

Αγνωστο γιατί, με το που ο Επίκουρος αντίκρισε αυτό το ζευγάρι, και ειδικότερα τη γυναίκα ένιωσα μια φοβερή ταραχή.... 

Αφού χαιρέτησε τους νεοφερμένους τους πρότεινε  να καθίσουν στο μοναδικό τραπέζι που ήταν ελεύθερο, είχε εντυπωσιασθεί τόσο πολύ από την παρουσία του ζευγαριού που δεν ήταν  σε θέση να λειτουργήσει σωστά. Χρειάστηκε να περάσει αρκετή ώρα έως ότου συνέλθει, όταν κάθισε μαζί τους για να τους ρωτήσει τι είχαν επιλέξει από τον κατάλογο, του είπαν:  

''δεν έχουμε επιλέξει κάτι απλά θέλουμε να μας προτείνετε εσείς'' 

Τους πρότεινε τα δυο πιάτα ημέρας, συν σαλάτα Γοργογυρέϊκη, συν ορεκτικά, και κρασί ροζέ Καλιγά.

Εντωμεταξύ εν όσο το ζευγάρι γευμάτιζε ο Επίκουρος δεν ξεκολλούσε τα μάτια του από πάνω τους. Επειδή αυτό το κατάλαβαν τους πλησίασε και τους εξήγησε το τι του συμβαίνει χωρίς να μπορεί  να το εξηγήσει, τους ρώτησε αν είχαν ξανάρθει και του απάντησαν, όχι, ήταν η πρώτη φορά που ερχόντουσαν στο κατάστημα, και η πρώτη φορά που επισκεπτόντουσαν την Ελλάδα. 

Ούτε και οι ίδιοι μπόρεσαν να δώσουν κάποια λογική εξήγηση γι' αυτό και δεν δώσανε συνέχεια. Αφού στην πορεία είπαν πολλά και διάφορα, έμαθε ο Επίκουρος πως η καταγωγή του ζευγαριού ήταν από Νότια Αφρική (Γιοχάνεσμπουργκ) πως πριν έρθουν στην Ελλάδα είχαν διαβάσει αρκετά για τους αρχαίους Έλληνες, πως ο άνδρας ήταν γιατρός, καρδιολόγος, και πως το ιατρείο-διαγνωστικό το είχε ονομάσει ''ΠΑΡΘΕΝΩΝ''!!!!!!!!! πως ο γιατρός είχε τρέλα με τα παλιά κτίρια, αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που επέλεξε το δικό τους εργαστήριο γαστρονομίας, και πως τα ονόματά τους ήταν Ντέρικ-Derrick και Ντενίς-Denice. 

Κάποια στιγμή αφού τους είχαν ήδη προσφέρει τα σχετικά κεράσματα σε φρούτα και οίνο, ζήτησαν το λογαριασμό. 

Όταν πήγε ο Επίκουρος το λογαριασμό o γιατρός διαπίστωσε πως δεν είχε μαζί του αρκετά μετρητά και ζήτησε να πληρώσει με κάρτα!! την εποχή εκείνη η λέξη κάρτα ήταν ακόμα άγνωστη στην Ελλάδα. 

Τους εξήγησε πως αυτό δεν ήταν εφικτό και τους παρακάλεσε να δεχθούν να τους κάνει το τραπέζι. Ο γιατρός πρότεινε να πεταχτεί έως το ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ για να πάρει χρήματα και να έμεινε εκεί η γυναίκα του έως ότου γυρίσει. Εννοείται πως αυτό δεν το επέτρεψε ο Έπικουρος  και τις αντιρρήσεις τους της έκαμψε μόνο όταν  τους είπε πως αυτό θα τον βοηθούσε να ηρεμήσει σχετικά με την ταραχή που τους είχε εξηγήσει στην αρχή, με την παρέμβαση της θεάς!!  έγινε αυτό αποδεκτό. Ζήτησαν μια κάρτα για να επικοινωνούν μαζί του και αποχαιρετίστηκαν, όταν ο Επίκουρος αποχαιρέτησε την κοπέλα, η οποία  θα πρέπει να ήταν κάτω από 25 και ο σύζυγός της το πολύ 30ρης η καρδιά τού Επίκουρου πήγε να σπάσει!!! το ανάφερε αυτό στον γιατρό, μιας και ήταν και καρδιολόγος, και επιτόπου του πήρε τους σφυγμούς, είχε 140!!!!!!!!!! παλμούς, του έβαλε το αυτί του στο στήθος του για να αφουγκραστεί την καρδιά του και τότε για πρώτη φορά άκουσε τη λέξη ''μεγαλοκαρδία'' είχε πιο μεγάλη καρδιά!!! 

Κάπως έτσι έληξε η πρώτη συνάντηση, από το κατάστημα που ήταν δίπλα με είδη λα'ι'κής τέχνης ο Επίκουρος είχε ήδη αγοράσει τον όρκο του Ιπποκράτη και ένα μικρό αγαλματίδιο με την Αφροδίτη τα οποία χάρισε στους νέους φίλους. όταν άνοιξαν τα δώρα ξετρελάθηκαν από τη χαρά τους.

Την επόμενη κατά τις 10.30 που πήγε  στο εργαστήριο βρήκε έξω από την είσοδο μία τεράστια γλάστρα κι ένα γράμμα ήταν από το ζευγάρι, τα ονόματά τους ήταν DENICE KAI DERRICK ήταν ένα πολύ συγκινητικό γράμμα, είχαν ξετρελαθεί με την πράξη του, τους είχε κάνει φοβερή εντύπωση, ήταν γι' αυτούς κάτι το πρωτόγνωρο, την ίδια μέρα αναχώρησαν με την ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ για ΓΙΟΧΑΝΕΣΜΠΟΥΡΓΚ. 

Όλα αυτά συνέβησαν την εβδόμη Ιουλίου του έτους 1977 την επόμενη 08/07/77 

ο Επίκουρος πήρε μεν μεγάλη χαρά από το γράμμα, αλλά δεν ήταν  πια ο ίδιος άνθρωπος, κάτι μέσα του είχε αλλάξει, κάτι τον είχε συγκλονίσει, κάτι τον είχε αναστατώσει, σκεφτόταν  συνέχεια το ζευγάρι, οι μορφές τους, και ειδικότερα της γυναίκας είχαν χαραχθεί πολύ έντονα στη μνήμη του. 

Προσπαθούσε να δώσει μια λογική εξήγηση αλλά, μάταια, για ένα πράγμα μόνο ήταν σίγουρος, η έλξη που ένιωθε δεν ήταν ερωτική, κάθε άλλο, ναι μεν η γυναίκα ήταν Θεά, αλλά αυτό το συναίσθημα που είχε ο Επίκουρος ήταν κάτι ξεχωριστό, τί όμως; Όταν ανάφερε το περιστατικό στον φίλο του τον σοφό γέροντα τον Πατροκοσμά, τον γίγαντα της περιοχής Μακρυγιάννη-Πλάκα του έδωσε μια λογικοφανή εξήγηση που την αποδέχθηκε. 

Του είχε αναφέρει τη δική του θεωρία η οποία ήταν η εξής: 

Αν με κάποιον άνθρωπο τύχει και γεννηθείς την ίδια ώρα, είτε ο ένας γεννηθεί στην Ελλάδα και ο άλλος στην Ιαπωνία, και κάποια στιγμή συναντηθούν αυτά τα πρόσωπα, θα νιώσουν και οι δυο το ίδιο συναίσθημα που ένιωσε ο Επίκουρος!! 

Κρίμα που δεν είχε ρωτήσει την DENICE πότε είχε γεννηθεί. Η άποψη του Πατροκοσμά του άρεσε και σκέφτηκε σε κάποιο γράμμα του να ρωτούσε την DENICE, το θέμα ήταν να του γράψουν όμως γιατί το ζευγάρι είχε τη διεύθυνση του αλλά αυτός δεν είχε τη δική τους, άρα όλα ήταν στο χέρι τους.

Κάπου εδώ θα σταματήσω την εξιστόρηση αυτής της συγκλονιστικής ιστορίας, αν όλα πάνε καλά αύριο θα συνεχίσω με το δεύτερο μέρος. Θερμές ευχαριστίες εκφράζω στον αφηγητή τον κράτιστο φίλο μου Πεπέ για την βοήθειά του. Εις αύριον τα νεότερα.

Μέρος δεύτερο.

Καλημέρα και καλησπέρα γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ταυτόχρονα κάπου βραδιάζει και κάπου ξημερώνει, ακριβώς το ίδιο δεν συμβαίνει και στους ανθρώπους; Για  κάποιους νυχτώνει και για κάποιους ξημερώνει. 'Ετσι λέει ο Επίκουρος. Ας συνεχίσω όμως την αφήγησή μου μιας και από αυτά που μου είπε ο Επίκουρος υπήρξε μεγάλη έκπληξη σε πολλούς φίλους του και δέχθηκε πολλά τηλεφωνήματα που ανυπομονούν να μάθουν τη συνέχεια αυτής της αληθινής ιστορίας των διδύμων.

Όπως σας είχα αναφέρει στην πρώτη ανάρτηση όταν ο Πλακιώτης Πατροκοσμάς μίλησε στον Επίκουρο για τη δική του θεωρία σκέφτηκε να ρωτήσει την DENICE για την ημερομηνία γέννησής της, αυτό όμως για να γίνει έπρεπε πρώτα να λάβει  κάποιο γράμμα, αυτό έγινε περίπου τρεις βδομάδες αργότερα όταν έλαβε την πρώτη τους επιστολή την οποία και σας προσκομίζω. Έπ' ευκαιρία, τι ωραία εποχή ήταν εκείνη με την αλληλογραφία; Αν δείτε τις κάρτες και τα γράμματα που έχει ό Επίκουρος μόνο τότε θα καταλάβετε τι εννοώ, μιλάμε για πίνακες ζωγραφικής, θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι το θέμα ενός Μουσείου.

Ελάτε για λίγο στη θέση του όταν διαβάζοντας το γράμμα φθάνει στο σημείο όπου υπήρχε η πιο κάτω παράγραφος.

''Σπύρο, (τότε είχε αυτό το όνομα o Eπίκουρος) θα πρέπει να σου πω πως κι εγώ όταν συναντηθήκαμε είχα νιώσει το ίδιο συναίσθημα, και γι' αυτό σε ρωτούσα για το πότε γεννήθηκες γιατί είχα διαβάσει κάπου!!!!!!!!!!! πως όταν δυο, η και πιο πολλά άτομα γεννηθούν την ίδια στιγμή!!!!!!!!! συμβαίνει το εξής: αν κάποια από αυτά τα άτομα, κάποια στιγμή συναντηθούν νιώθουν αυτό το παράξενο συναίσθημα λες και η φύση κάτι θέλει να τους πει με τον δικό της κώδικα.......!!!''

 Όταν ο Επίκουρος διάβασε αυτή την παράγραφο έχασε τη λαλιά του!!!!!!!!!!! 

Ο Πατροκοσμάς έμενε ένα στενό πιο πάνω στην οδό Βάκχου, πήγε στο σπίτι του και του διάβασε το γράμμα, το μόνο που είπε ο Πτροκοσμάς ήταν: φρόντισε πάση θυσία να ξανασυναντηθείς μ' αυτούς τους ανθρώπους, ίσως αποδειχθούν πάρα πολύ σημαντικοί για σένα. 

Αχ βρε Πατροκοσμά μα πόσο σοφός ήσουν; που να ζούσες το 2010!!!. Ποιο κάτω του έγραφε την ημερομηνία γέννησής της που ήταν η 3τη Ιανουαρίου του 1955, άρα το μόνο κοινό που είχαν ήταν το 1955 αυτό δεν τον  βοηθούσε να προσεγγίσει τη θεωρία του Πατροκοσμά.

Ωστόσο ήταν  πολύ χαρούμενος που είχε νέα από τους νέους φίλους του και είχε την προαίσθηση πως κάποια στιγμή θα τους ξαναέβλεπε, έτσι του έλεγε η εσωτερική του ''άτακτη φωνούλα''. Συνεχίζουν την αλληλογραφία και κάποια στιγμή αρχές Απριλίου του 1982 λαμβάνει ένα ακόμα γράμμα όπου τα νέα είναι ευχάριστα, οι φίλοι του έχουν προγραμματίσει να επισκεφθούν της Ελλάδα και ειδικότερα τη Σάμο, πριν όμως πάνε Σάμο έχουν κανονίσει να παραμείνουν δυο μέρες στην Αθήνα για να τον δουν και να τους δει. Η άφιξή τους ήταν προγραμματισμένη για τις 08/07/82 δηλαδή η πρώτη φορά ήταν στις 07/07 και η δεύτερη στις 08/07 άραγε η τρίτη θα ήταν στις 09/07;

Ας αφήσουμε εδώ για λίγο τους φίλους του Επίκουρου και ας επιστρέψουμε λίγα χρόνια πριν, όταν ο Επίκουρος γνώρισε το ζευγάρι ήταν ανύμφευτος (και όχι ανύπαντρος όπως συνήθως λέμε) αυτό είχε συμβεί το 1977 το 1979 νυμφεύεται τη Δολέντσια και το 1981 αποκτούν το πρώτο τους παιδί που είναι κορίτσι και που δυστυχώς γι' αυτήν και γι' αυτούς έμειναν εκεί στο ένα παιδί, άρα το 1982 που οι φίλοι του σκοπεύουν να επισκεφτούν την Αθήνα -εκτός απροόπτου- θα γνωρίσουν και τα δυο νέα μέλη της οικογένειας του Επίκουρου. 

Πράγματι στις 08 Ιουλίου του 1982 με τα φτερά της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ προσγειώνονται στο Δυτικό Αεροδρόμιο οι φίλοι του που έχουν μαζί τους και τα δυο παιδιά την πανέμορφη Τζένη και τον μικρό γόη Νίκολα, εννοείται πως ο Επίκουρος πετάει από τη χαρά του, η μόνη του στεναχώρια ήταν που δεν ήταν στην Αθήνα η γυναίκα του και το παιδί του γιατί η γυναίκα του είχε μια πτώση στα σκαλιά της εισόδου στην οδό Δεινοστράτου όπου έμειναν εκείνη την περίοδο και ο γιατρός της συνέστησε να παραμείνει τουλάχιστον για ένα μήνα σε ακινησία γι' αυτό και έκριναν πως το καλύτερο γι' αυτήν θα ήταν να παραμείνει ένα μήνα στο Γοργογύρι, [που τότε δει είχε αποκτήσει ακόμα τους τίτλους Μαγευτικό και Πανέμορφο, αυτό συνέβη αργότερα χάρη στον Θεόφραστο], ώστε να έχει τη φροντίδα της πεθεράς και της μάνας. 

Και φυσικά τη μητέρα ακολούθησε και η κόρη που ήταν μόνο 15 μηνών. Η μόνη του στεναχώρια ήταν αυτή. Την πρώτη μέρα της φιλοξενίας ο Επίκουρος πήγε τους φίλους του στο θέατρο της Δώρα Στράτου στο Λόφο των Μουσών. 

Το μεσημέρι που είχαν ξανασυναντηθεί είχε χαρίσει στην μικρή Τζένη ένα δαχτυλίδι -όχι πολύ ακριβό- αλλά ήταν πολύ όμορφο και η μικρή Νεράϊδα ήταν ξετρελαμένη συνέχεια το έβγαζε από το δαχτυλάκι της και το έδειχνε στον αδερφό της. 

Αυτό έκανε και κατά  τη διάρκεια της παράστασης ώσπου κάποια στιγμή της πέφτει το δαχτυλίδι κάτω από τις εξέδρες!!! αν μάζευε κάποιος τα δάκρυα της Τζένης εκείνο το βράδυ θα γέμιζε τη λίμνη Κάρλα, ήταν απαρηγόρητη, της υποσχέθηκε ο Επίκουρος πως μετά την παράσταση θα κοίταζε κάτω από τις εξέδρες για να το βρει, πράγματι μετά την παράσταση εξήγησε στους υπεύθυνους το τι είχε συμβεί και του επέτρεψαν να δει μήπως και βρει τον χαμένο θησαυρό της μικρής Τζένης, αν δεν το έβρισκε του πρότειναν να πάει την επόμενη κατά τις 10.00 που θα ήταν μέρα ώστε να μπορέσει να δει καλύτερα. 

Όσο και αν έψαξε εκείνο το βράδυ δεν μπόρεσε να το βρει και εξήγησε στην Τζένη πως θα έψαχνε ξανά την επόμενη, το κοριτσάκι επέμενε να πάει κι αυτό μαζί του πράγμα που έγινε την άλλη μέρα, και κατά τις 10.30 έψαχναν και οι δυο κάτω από τις εξέδρες, το αετίσιο μάτι της ήταν αυτό που το πρωτοαντίκρισε και η χαρά της ήταν ανείπωτη, συνέχεια του έλεγε, θείε Σπύρο σ' αγαπώ πολύ, σ' αγαπώ πολύ!! 

Επέστρεψαν στο ξενοδοχείο μες τη τρελή χαρά, αυτή ήταν η τελευταία φορά -από τις επόμενες 30 που ήρθαν στην Αθήνα- που έμειναν σε ξενοδοχείο, το σπίτι τους πια ήταν το σπίτι του Επικούρειου Πέπου.

Την επόμενη τους πρότεινε να πάνε στο Ηρώδειο γιατί είχε μια καταπληκτική μουσική παράσταση, αποδέχθηκαν την πρότασή του και πέρασαν άλλο ένα καταπληκτικό βράδυ. Όταν επέστρεψαν στο γαστρονομικό εργαστήριο για να δειπνήσουν,  η DENICE κάποια στιγμή απευθύνθηκε στον Επίκουρο λέγοντάς του, πως νιώθεις; 

Ο ίδιος κατάλαβε φυσικά πως δεν τον ρωτούσε γενικά και αόριστα, γι' αυτό αφού σκέφτηκε λίγο, απάντησε. 

Φίλοι μου αν δεν με ρωτούσε η DENICE δεν θα αναφερόμουν καθόλου σε 'κείνο το συναίσθημα, αφού όμως με ρωτήσατε θα σας πω την αλήθεια, τους εξήγησε το περιστατικό με τον Πατροκοσμά, και εξεπλάγησαν ;όλοι πάρα πολύ, ζήτησαν μάλιστα την επόμενη πριν αναχωρήσουν για Σάμο αν ήταν δυνατόν να συναντήσουν αυτόν τον σημαντικό άνθρωπο, την επόμενη που τον συνάντησαν εντυπωσιάστηκαν τόσο πολύ από τον Πατροκοσμά που σε όλα τα χρόνια που ακολούθησαν πάντα ρωτούσαν γι' αυτόν.

Τους εξήγησε λοιπόν πως και τώρα νιώθει ξανά το ίδιο, και πως όλα αυτά τα 5 χρόνια δεν υπήρχε μέρα που να μην τους σκέφτεται, όταν δε και η DENICE του είπε πως κι αυτή συνεχίζει να νιώθει αυτό το παράξενο συναίσθημα, το λόγο πήρε ο DERRICK ο οποίος μεταξύ αστείου και σοβαρού είπε πως η περίπτωσή μας δεν άπτεται της κλασσικής ιατρικής, αλλά ίσως της παραϊατρικής. 

Το λόγο πήρε ξανά η DENICE η οποία είπε πως παρ' ότι τα παιδιά γνώριζαν τον Έπίκουρο μόλις δυο μέρες είχαν δεθεί κι αυτά τόσο πολύ μαζί του λες και τον γνώριζαν από χρόνια. Και ο Επίκουρος έτρεφε τα καλύτερα αισθήματα για τα παιδιά των φίλων του.

Εκείνο το βράδυ τους μίλησε από την καρδιά του λέγοντας: το μόνο που μπορώ να σας πω είναι πως σας αγάπησα υπερβολικά και στεναχωριέμαι που δεν είναι μαζί μου και η γυναίκα μου, γιατί είμαι σίγουρος πως κι αυτή θα σας αγαπούσε το ίδιο, δεν μπορώ αυτό να το εξηγήσω γι' αυτό θα εφαρμόσω τα λόγια του σοφού Πατροκοσμά ο οποίος μου είπε: 

''Σπύρο παιδί μου, (πάντα έτσι τον αποκαλούσε,) μην προσπαθείς σε όλα τα πράγματα να βρίσκεις μια λογική εξήγηση γιατί έτσι οι χαρές της ζωής θα περνούν από δίπλα σου και δεν θα τις προσέχεις, όσο για τους φίλους σου να θυμάσαι αυτό που σου είχα ξαναπεί, αυτοί οι άνθρωποι θα αποδειχθούν για σένα πολύ σημαντικοί, λίγο που τους γνώρισα με κέρδισαν αμέσως, είναι σπάνιοι άνθρωποι, και ιδιαιτέρως χαρισματικοί''.

Σοφέ Πατροκοσμά σ' ευχαριστώ, είχε δίκιο όπως πάντα, σκέφτηκε ο Επίκουρος. 

Αποφασίσαν να μη δώσουνε συνέχεια και να χαρούνε την όμορφη συντροφιά. Την επόμενη αναχώρησαν για τη Σάμο, σχετικά μ' αυτό το νησί όταν έρθει η ώρα θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό που πιθανόν να αποκαλέστε τον Έπίκουρο μυθομανή, υπομονή όμως γιατί έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας, πιστέψτε με όμως πως αξίζει τον κόπο γιατί η περιπέτεια δεν άρχισε ακόμα, σε κάθε βήμα από δω κι εμπρός θα διαβάζετε πράγματα που δεν θα τα πιστεύουν τα μάτια σας. Κάπου εδώ θα σταματήσω το δεύτερο μέρος, για το τρίτο μέρος έχει ο Θεός..

Ακολουθεί, το ύστερο απόγευμα το τρίτο μέρος.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΔΙΔΥΜΩΝ ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, συνεχίζω την αφήγηση του τρίτου μέρους, αν όλα πάνε καλά θα συνεχίσω να σας παρουσιάζω αυτή την συγκλονιστική ιστορία. Ευτυχώς ξεπεράστηκαν κάποια προβλήματα που προέκυψαν με τον εκδοτικό οίκο κι έτσι μπορώ να συνεχίσω την προδημοσίευση της ιστορίας των Διδύμων, δηλαδή της Διονυσίας και του Επικούρειου Πέπου. 

Αρχικά η πρόταση του Επίκουρου ήταν πριν γίνει η δημοσίευση να υπάρξει μία επιμέλεια του κειμένου από τον μέγιστο φιλόλογο κ. ΗΛΙΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟ αλλά λόγω κορωνοϊού δεν ήταν δυνατόν να γίνει αυτή η συνάντηση και ως εκ τούτου την ευθύνη ανέλαβε ο αφηγητής.

Είχαμε μείνει στον αποχαιρετισμό των φίλων του το προηγούμενο βράδυ της αναχώρησης τους πράγματι στις 10/07/82 αναχώρησαν για Σάμο. Ο DERRICK και η DENISE προσκάλεσαν τον Επικούρειο να επισκεφτεί την πατρίδα τους μαζί με την οικογένειά του. Η μικρή Τζένη δεν ξεκόλλαγε από την αγκαλιά του Επίκουρου ο οποίος την ώρα του αποχωρισμού δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του. 

Κάπως έτσι έκλεισε η δεύτερη συνάντηση με τους φίλους του από τη ΝΌΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ ο καιρός περνούσε και η επαφή συνεχίζονταν με αλληλογραφία, για να καταλάβετε το πως ένιωθε ο Επικούρειος Πέπος γι' αυτούς τους ανθρώπους θα σας πω το εξής: όλα τα γράμματα που είχε λάβει από το ξεκίνημα αυτής της γνωριμίας υπάρχουν όλα στο αρχείο του!!!!!!!!! 

Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 1984 ο Επίκουρος δέχεται στο ''PEPOS SCOOL OF DELICATESEN'' την επίσκεψή ενός νεαρού Έλληνα γιατρού ο οποίος μαθήτευε για 2 χρόνια κοντά στον DERRICK, ήταν κι αυτός καρδιολόγος το όνομά του ήταν Θεμιστοκλής και η καταγωγή του ήταν από το Πήλιο, όσοι από σας που θα διαβάσετε αυτό το άρθρο και γνωρίζετε τη μεγάλη αγάπη του Επίκουρου για τον Αη Γιάννη στο Πήλιο σίγουρα θα σκεφτείτε πως κάποιο ρόλο θα έχει παίξει και ο Θεμιστοκλής, έτσι είναι, ο νεαρός γιατρός ήταν η αιτία που λάτρεψε το Πήλιο γιατί ένα καλοκαίρι τους είχε παραχωρήσει το σπίτι του στον Αη Γιάννη και από τότε αυτός ο προορισμός έγινε η μεγάλη αγάπη της οικογένειας. Ο νεαρός γιατρός έφερνε πολύ ευχάριστα νέα από τους φίλους της Νοτίου Αφρικής. 

Πρώτον: η DENISE είχε φέρει στον κόσμο ένα χαριτωμένο και πανέμορφο κοριτσάκι, η οικογένεια WILTON μεγάλωσε ακόμα πιο πολύ. 

Δεύτερον: σ' ένα μήνα που θα επέστρεφε από το Πήλιο θα έπρεπε να του προσδιορίσω τον μήνα της επίσκεψίς μας στο Γιοχάνεσμπουργκ!!!!!

Ο Θεμιστοκλής ως νέος Στρατηγός έδινε μια μάχη και ήθελε να την κερδίσει, ήθελε πάση θυσία να πείσει τον Επίκουρο να κάνει αυτό το ταξίδι, θα ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να κάνει στον μέντορά του γιατί είχε αντιληφθεί το πόσο η οικογένεια WILTON αγαπούσε τον Επίκουρο. Εξήγησε στον Επίκουρο το πόσο διάσημος καρδιολόγος ήταν ο φίλος του και πως ο ίδιος ήταν πολύ τυχερός και περήφανος που μαθήτευε κοντά σ' αυτόν τον καταπληκτικό επιστήμονα και άνθρωπο. Ακόμα θυμάται τα τελευταία λόγια του Θεμιστοκλή: 

Κύριε Γκοβίνα γνωρίζετε το πόσο σημαντικός άνθρωπος είσαστε για την οικογένεια 

WILTON;

Εδώ θα μου επιτρέψετε να κάνω ένα άλμα στο χρόνο, και συγκεκριμένα (το 2007) 23 χρόνια μετά για να σας αναφέρω ένα περιστατικό που κατά την ταπεινή μου γνώμη έχει σχέση με τα λεγόμενα του Θεμιστοκλή, βρισκόμαστε στο Μαγευτικό και Πανέμορφο  Γοργογύρι όπου o Eπικούρειος Πέπος φιλοξενεί τους εκλεκτούς του φίλους όπου  μεταξύ άλλων συναντούν και τα μέλη της νεοϊδρυθείσας ΛΟΓ και κάποια στιγμή η Τερψιχόρη λέει: 

Μίστερ Πέπο αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να σας αγαπούν πάρα πολύ!!!!!!!! 

όταν τη ρώτησε γιατί το λέει αυτό, του είπε, από τον τρόπο που σας κοιτάζουν!!!!!!!! 

το κοφτερό μυαλό της Τερψιχόρης είχε αντιληφθεί αυτό που ο Επίκουρος και η DENISE θα μαθαίνανε 3 χρόνια αργότερα; ίσως, έτσι κι αλλιώς αυτό το πλάσμα ήταν πολύ χαρισματικό. 

Ας αφήσουμε όμως την Τερψιχόρη και...

Ας επιστρέψουμε στην Αρεοπαγίτου 18 και στα λόγια του Θεμιστοκλή ο οποίος βλέποντας τον Επίκουρο να είναι τόσο προβληματισμένος του είπε, κ. Γκοβίνα μη με παρεξηγήσετε αλλά αν το θέμα είναι οικονομικό έχω εξουσιοδότηση από τους φίλους σας να σας πω πως το κόστος των εισιτηρίων το αναλαμβάνουν αυτοί!!!!!!

Εκείνη τη στιγμή ο Επίκουρος άκουσε την ''άτακτη φωνούλα'' που τον παρότρυνε να κάνει αυτό το ταξίδι, και παράλληλα θυμήθηκε και τα λόγια του Πατροκοσμά:  

''Σπύρο παιδί μου αυτοί οι άνθρωποι θα αποδειχθούν για σένα πάρα πολύ σημαντικοί''..

Κοίταξε στα μάτια τον Θεμιστοκλή και αποφασισμένος είπε, Γιατρέ να μεταφέρεις στους φίλους μου ένα τεράστιο ευχαριστώ και πως πάση θυσία τον ερχόμενο Μάρτιο θα είμαι κοντά τους για μια βδομάδα, του εξήγησε πως ο προβληματισμός του ήταν για την κόρη του που ήταν μόλις 3 ετών, και πως η απουσία του από το ''PEPOS SCOOL'' θα δημιουργούσε κάποια προβλήματα αλλά για όλα αυτά θα έβρισκε λύση. 

Στο άκουσμα αυτών των λέξεων ο Θεμιστοκλής έκανε σαν τρελός από τη χαρά του!!!!!!!!!!!!!

Αγκάλιασε τον Επίκουρο λέγοντάς του πως ήταν πολύ χαρούμενος γατί από τώρα σκέφτονταν το πόσο μεγάλη χαρά θα έδινε στον μέντορά του όταν θα επέστρεφε, του είχε υποσχεθεί πως θα έκανε τα πάντα για να πείσει τον Επίκουρο, και τώρα που τα κατάφερε έπλεε σε πελάγη ευτυχίας. 

Το κόστος τελικά των εισιτηρίων ήταν μηδαμινό γιατί ο Επίκουρος ως υπάλληλος πια της ολυμπιακής είχε μικρή συμμετοχή στο κόστος. 

Ο Θεμιστοκλής την επόμενη αναχώρησε για SOUTH AFRICA, τελικά δεν επέστρεψε ποτέ στην Ελλάδα γιατί εκεί διέπρεψε, και διαπρέπει ως χειρουργός καρδιολόγος.

Τους επόμενους μήνες έως ότου έρθει η ώρα της αναχώρησης ο Επικούρειος έδωσε μεγάλη διπλωματική μάχη για να πείσει την γυναίκα του να τον ακολουθήσει γιατί οι δέκα ώρες στον αέρα ήταν πάρα πολλές γι' αυτήν, τελικά με αρκετό ''μασάζ'' και πολύ μπίρι μπίρι ακολούθησε, της άρεσε μάλιστα τόσο πολύ που ακολούθησε και τις επόμενες τρεις φορές.

Ας αφήσουμε όμως σ' αυτό το σημείο τον Επίκουρο να κάνει ''μασάζ'' στη Δολέντσια και ας επιστρέψουμε στο ζευγάρι των διπλωματών, όπως σας είχα αναφέρει αποδέχθηκαν την πρόταση του γυναικολόγου για να υιοθετήσουν κάποιο μωρό, του είχαν πει πως θα προτιμούσαν να ήταν κορίτσι, κάποια στιγμή τον Μάϊο του 1955 ο γυναικολόγος τους ενημερώνει πως υπάρχει ένα νεογέννητο κοριτσάκι το οποίο είναι λίγων ημερών, οι γονείς του το εγκατέλειψαν στην είσοδο της κλινικής του αδελφού του και θα πρέπει άμεσα να πάνε να το δουν. 

Το ζευγάρι το συνόδευσε ο φίλος τους γιατρός, όταν το ζευγάρι αντίκρισε το μωρό δεν πίστευαν στα μάτια τους, το μωρό ήταν ένα  πολύ όμορφο κοριτσάκι, ήταν τόσο γλυκούλη που το αγάπησαν αμέσως. 

Ζήτησαν από τον γιατρό να κάνει άμεσα τις απαραίτητες νόμιμες ενέργειες ώστε σύντομα αυτό το κοριτσάκι να γίνει το παιδί τους. Το μόνο πρόβλημα που τους απασχολούσε ήταν το γεγονός πως  για λόγους γραφειοκρατικούς όπως τους είχε πει ο γυναικολόγος, θα έπρεπε να λένε πως το παιδί τους γεννήθηκε τον Ιανουάριο και όχι τον Μάϊο!! 

Αυτό δεν το πολυκατάλαβαν αλλά δεν έδωσαν και μεγάλη σημασία γιατί η μικρή, τους είχε ξετρελάνει, απορούσαν μάλιστα για το πως είναι δυνατόν οι γονείς να εγκατέλειψαν αυτό το αγγελούδι, το πιθανότερο σενάριο που σκέφτηκαν ήταν πως κάποιο ανύπαντρο ζευγάρι θα είχε φέρει στον κόσμο αυτό πανέμορφο πλάσμα και αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν στην είσοδο της κλινικής. Ο γυναικολόγος αφού τους ενημέρωσε πως είχε προβεί σε όλες τις απαραίτητες νόμιμες ενέργειες ήταν έτοιμοι να επιστρέψουν στην Αθήνα. 

Πριν φύγουν ενημέρωσαν τον γιατρό πως θα επιθυμούσαν να μάθουν ποια ήταν η μητέρα του παιδιού, το πιθανότερο σενάριο ήταν πως κάποια ανήλικη κοπέλα είχε μείνει έγκυος και ίσως να την εγκατέλειψε ο φίλος της οπότε αυτή μη μπορώντας να κρατήσει το παιδί αναγκάστηκε να το αφήσει στην είσοδο της κλινικής ώστε να το βρουν αμέσως και να το περιθάλψουν. Του είπαν μάλιστα πως αν βρουν την κοπέλα, ή αν η κοπέλα αναζητήσει τους ανθρώπους που υιοθέτησαν το κοριτσάκι της, να της δώσουν το τηλέφωνό τους ώστε να επικοινωνήσει μαζί τους και αν εντωμεταξύ επιθυμεί να πάρει πίσω το παιδί να της το δώσουν.  

Τους υποσχέθηκε πως αν είχε νέα από την μητέρα θα τους ειδοποιούσε, κατόπιν τούτου αναχώρησαν για την Αθήνα μαζί με το νέο μέλος της οικογένειας, κατά τη διαδρομή η γυναίκα θυμήθηκε πως τα γενέθλιά της ήταν 3 Ιανουαρίου και μιας που ο γιατρός τους είχε πει να λένε πως το μωρό είχε γεννηθεί Ιανουάριο, πρότεινε στον σύζυγό της να υιοθετήσουν την ίδια ημερομηνία γέννησης, στον σύζυγο  άρεσε πάρα πολύ αυτή η πρόταση και το μωρό φερόταν να έχει γεννηθεί στις 03/01/1955 και όχι στις 23/05/1955 που ήταν η πραγματική ημερομηνία γέννησης του κοριτσιού. 

Ο γιατρός βέβαια αυτό το έκανε σκόπιμα, αλλά το ζευγάρι δε γνώριζε τίποτα, πολύ αργότερα θα μάθαιναν την αλήθεια από την κόρη του φίλου τους. Με το που επέστρεψαν στην Αθήνα ο γιατρός τους ενημέρωσε πως το μωρό θα το πρόσεχε και θα το θήλαζε μια γνωστή του που είχε χάσει το δικό της μωρό, και την είχε παρακαλέσει να προβεί σ' αυτή την πράξη απλά και μόνο γιατί η μητέρα του κοριτσιού έχοντας κάποιο πρόβλημα με τις θηλές της δεν ήταν σε θέση προσφέρει το μητρικό γάλα στο παιδί. Αυτό βέβαια δεν ήταν αλήθεια αλλά επειδή ο γιατρός δεν επιθυμούσε να γνωρίζει αυτή η γυναίκα το τι ακριβώς είχε συμβεί σκαρφίστηκε αυτή την δικαιολογία. Μέχρι στιγμής ο γυναικολόγος με τις μηχανορραφίες του τα είχε καταφέρει μια χαρά.

Ας αφήσουμε όμως τον γυναικολόγο και τις σκηνοθεσίες του και ας επιστρέψουμε στον Επικούρειο Πέπο που ετοιμάζετε με τη Δολέντσια να ταξιδέψουν για Νότια Αφρική. Συγγνώμη όμως γιατί θα πρέπει πάλι να διακόψω λόγω του ότι ο λογογράφος παρουσιάζει πάλι πρόβλημα... Στο επόμενο ακολουθεί το τρίτο μέρος.

ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο του κ. Παπανούτσου.

Η φιλίας είναι θησαυρός του ώριμου και άξιου ανθρώπου. 

Συνδέει όσους ξέρουν να εκτιμήσουν και εμπιστευθούν τον άνθρωπο σαν άνθρωπο. 

Τη φιλία διαλύουν ή ιδιοτέλεια, ό φθόνος, η αχαριστία, ή αντιζηλία. 

Μεγάλος εχθρός της: ή καχυποψία.
Η φιλίας, δώρο ακριβό και ευτύχημα σπάνιο, έχει πανάρχαιους τίτλους ευγένειας. 

Την εχάρηκαν άνθρωποι εκλεκτοί, σε όλα τα γεωγραφικά και τα ιστορικά πλάτη της οικουμένης, και την εγκωμίασαν ποιητές, σοφοί, πολιτικοί με τον τρόπο του ο καθ' ένας, αλλά όλοι με την ίδια συγκίνηση.
Η φιλία είναι θησαυρός του ώριμου και άξιου ανθρώπου, όπως προείπα, και προσφέρεται σ' έναν επίσης ώριμο και άξιο άνθρωπο.
(Καταχρηστικά ονομάζουν οι ανώριμοι και οι πνευματικά υποδιαίστεροι φίλους τους ομοίους των, αυτοί μπορεί να είναι σύντροφοι του παιχνιδιού η συνέταιροι στις επιχειρήσεις, συμπολίτες, συνάδελφοι, συνταξιδιώτες, συμπότες, συνωμότες 

κ.λ.π.-όχι ''φίλοι'').
Η φιλία, λέγει ο Σταγειρίτης, ''αναγκαιότατον''. Ο φίλος είναι ο παραστάτης που θα ενθαρρύνει,  και θα βοηθήσει τον νέο άνθρωπο να μην κάνει σφάλματα (ανοησίες, αστοχίες, απρέπειες), ο οδηγός στο σωστό δρόμο, ο επίκουρος στις κακοτοπιές της ζωής.
Τέλος σ' εκείνους που βρίσκονται στην ακμή της ηλικίας τους ο φίλος είναι βοηθός ''προς τις καλές πράξεις'', σύμβουλος και συνεργάτης στα ''καλά'' έργα.

Τι είναι η φιλία ; ''Εύνοια'', φυσικά - λέγει ο Αριστοτέλης, να έχεις δηλαδή καλές διαθέσεις απέναντι σ' έναν άνθρωπο, να αισθάνεσαι στοργή γι' αυτόν, να επιζητείς τη συντροφιά του και να θέλεις την ευτυχία του. 

ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΣ

συνέχεια μέρος τέταρτο:

σύνδεση με το προηγούμενο.

''Ας αφήσουμε όμως τον γυναικολόγο και τις σκηνοθεσίες του και ας επιστρέψουμε στον Επικούρειο Πέπο που ετοιμάζετε με τη Δολέντσια να ταξιδέψουν για Νότια Αφρική. Συγγνώμη όμως γιατί θα πρέπει πάλι να διακόψω λόγω του ότι ο λογογράφος παρουσιάζει πάλι πρόβλημα''.

Αγαπητοί φιλο-VIBERστες και επισκέπτες του ιστολογίου της Λογοτεχνικής (μικρής) Ομάδας Γοργογυρίου σας καλησπερίζω, αποχαιρετώντας τη χρονιά που φεύγει και κάνοντας τον δικό σας απολογισμό ελπίζω η ζυγαριά να γέρνει προς τα συν, η τουλάχιστον αυτά που είναι στα πλην να μην ήταν για σας τόσο επώδυνα, αν ωστόσο ήταν επώδυνα το μόνο που μπορώ να κάνω για σας είναι η παρότρυνσή μου στο να μελετήσετε την τετραφάρμακο του ΕΠΊΚΟΥΡΟΥ, η το βιβλίο το Ηλία Γιαννακόπουλου με τίτλο ''ΙΔΕΟΠΟΛΙΣ'' σίγουρα η μελέτη αυτών των κειμένων θα σας βοηθήσει σε πολλούς τομείς.

Εγώ τώρα θα σας αφήσω στα χέρια του αφηγητή για να σας αφηγηθεί τη συνέχεια της συγκλονιστικής ιστορίας της Διονυσίας και του Επίκουρου.

Φίλες και Φίλοι σήμερα συνεχίζω για τέταρτη μέρα τις αναρτήσεις από την περιπετειώδη συνάντηση των δυο δίδυμων, του Επίκουρου και της Διονυσίας, αρκετοί, αναγνώστες επικοινώνησαν με τον Επίκουρο και ρωτούν πότε θα εκδοθεί το βιβλίο γιατί αυτή η ιστορία τους έχει συναρπάσει!!!

Το θέμα της έκδοσης το έχει αναλάβει ο Mr Alex και θα τυπωθεί από τις εκδόσεις  ''ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ'' για να είμαι ειλικρινής, με βάση τις πληροφορίες που έχω από τον Επίκουρο, αυτή την περίοδο βρίσκεται στα χέρια της καθηγήτριας Αγγλικών, επιμελήτριας του κειμένου, Ηρώς Μουτράκι η οποία το μεταφράζει και στ' Αγγλικά. 

Λίγες μέρες πριν ο εκδοτικός οίκος ''OCEAN ΒΟΟΚ'' που εδρεύει στο GERMISTON της Νοτίου Αφρικής αγόρασε τα δικαιώματα και σύντομα θα εκδοθεί και στις Αγγλόφωνες χώρες. 

Εγώ ως αφηγητής θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω το κλίμα και τα συναισθήματα αυτών των δυο συνανθρώπων μας που η θεά τύχη θέλησε να τους κοινωνήσει κάτι που αγνοούσαν για 55!!!

Ας αφήσουμε όμως τους προλόγους και ας μεταφερθούμε στις ετοιμασίες του Επικούρειου Πέπου και της Δολέντσιας, 3 μέρες πριν την αναχώρηση έχουν στα χέρια τους όλα τα σχετικά έγγραφα από την πρεσβεία της Νοτίου Αφρικής γιατί τότε χρειαζόταν βίζα για να ταξιδέψεις στη Ν.Α. 

Το Σάββατο 21 Μαρτίου, ημέρα της παγκόσμιας ποίησης στις 21.30 με τα φτερά της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ ο Επίκουρος και η Δολέντσια αναχώρησαν για το πρώτο μεγάλο τους ταξίδι. Η απογείωσή ήταν για τη Δολέντσια ζόρικη, στην πορεία όμως όλα πήγαν καλά, λίγη ώρα μετά την απογείωσή είχαν ένα καταπληκτικό δείπνο, τότε η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ήταν ανάμεσα στις καλύτερες αεροπορικές εταιρίες, μετά από 8 ώρες περίπου προσγειώθηκαν στο Ναϊρόμπι της Κένυας για ανεφοδιασμό και επιβίβαση νέων επιβατών για Ν.Α. 

Ο Επικούρειος Πέπος ήταν μες τη τρελή χαρά παρ' ό,τι πήγαινε για πρώτη φορά σ' αυτούς τους ανθρώπους ένιωθε σα να πήγαινε στο σπίτι του. θα έφθαναν στο Γιοχάνεσμπουργκ περίπου στις 10.00 εκεί θα τους περίμεναν η DENISE και ο DERRICK. 

Ο καιρός εκεί ήταν εντελώς αντίθετος από τον δικό μας, εμείς στην Ελλάδα είχαμε υποδεχθεί την άνοιξη και οι Νοτιοαφρικάνοι αποχαιρετούσαν το καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι που συνεχιζόταν, όπως άλλωστε συμβαίνει και σε μας πάρα πολλές φορές. 

Φθάσανε στο αεροδρόμιο JOHN SMOUTS του Γιοχάνεσμπουργκ το οποίο βρίσκετε σε 2500 υψόμετρο, στις 09.45 η προσγείωση ήταν τέλεια και ο πιλότος εισέπραξε το χειροκρότημα όλων των επιβατών, για όση ώρα το αεροπλάνο τροχοδρομούσε για να πάνε στη φυσούνα ο Επίκουρος παρακολουθούσε τα κτίρια του αεροδρομίου και γενικότερα ό,τι υπήρχε στον εξωτερικό χώρο, βλέποντας όλα αυτά ένιωσε την πρώτη μελαγχολία για το αεροδρόμιο του Ελληνικού, οι διαφορές ήταν τεράστιες, όταν δε κατεβήκανε και βρέθηκαν στο εσωτερικό πια του αεροδρομίου για να περιμένουνε τις αποσκευές έπαθαν κατάθλιψη!!!!! το αεροδρόμιο ήταν ένα από τα πιο σύγχρονα, ήταν σούπερ ντούπερ που θα έλεγε και η κ. Ευθυμίου, αναρωτήθηκαν πως να νιώθουν άραγε οι φίλοι τους όταν προσγειώνονται στην παράγκα του δυτικού αεροδρομίου; Τότε δεν υπήρχε το Ελευθέριος Βενιζέλος.

Η διαφορά ήταν μέρα με νύχτα. Αφού παραλάβανε τις αποσκευές κατευθύνθηκαν προς τον έλεγχο  διαβατηρίων, εκεί τους περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη, η αστυνομικός που θεωρούσε τα διαβατήρια μόλις είδε Ελληνικά διαβατήρια σηκώθηκε από τη θέση της και βγήκε να τους χαιρετήσει!!!!! 

Προς στιγμήν τα έχασαν αλλά πριν προλάβουν να σκεφτούν κάτι άκουσαν την κοπέλα να τους λέει σε άπταιστα Ελληνικά, ''Πατριώτες καλώς ήρθατε στη Νότια Αφρική!!!!!!'' 

Εκείνη τη στιγμή ο Επίκουρος ένιωσε να του φεύγει ένα βάρος, το συμβάν το θεώρησε σαν καλό οιωνό και αγκάλιασε την κοπέλα γεμάτος χαρά, οι γονείς τις κοπέλας ήταν από τη Λευκάδα είχαν γεννηθεί εκεί αλλά η καταγωγή τους ήταν από την Λευκάδα. 

Αφού τα είπαν για λίγο, της εξομολογήθηκαν και το σκοπό του ταξιδιού τους, και την αγωνία που είχαν μιας και ήταν η πρώτη φορά που θα συναντούσαν όλη την οικογένεια των φίλων τους, όταν όμως ανάφεραν το όνομα του φίλου τους, η Περσεφόνη τα έχασε, τους κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια, στο άκουσμα του ονόματος DERRICK WILTON έχασε τη φωνή της, ο Επίκουρος τα έχασε κι αυτός, όταν η κοπέλα συνήλθε τους είπε: συγγνώμη μήπως μου κάνετε πλάκα; 

Ζήτησε από τον Επίκουρο πιο πολλές πληροφορίες, όταν δε, της είπε πως πρόκειται για τον γνωστό καρδιολόγο δεν πίστευαν τ' αυτιά της, μα ήταν δυνατόν;

Ο καρδιολόγος DERRICK WILTON ήταν αυτός που χρόνια τώρα παρακολουθούσε τους γονείς της!!!!!!!!!!!! Ήταν η σειρά του Επίκουρου και της Δολέντσιας να μείνουν άφωνοι!!!!!!!!!!!!!

Η κοπέλα μίλησε με τον προϊστάμενό της για να λείψει για λίγο ώστε να τους συνοδεύσει στην αίθουσα των αφίξεων. 

Όταν η DENISE και ο DERRICK αντίκρισαν τους φίλους τους από την Ελλάδα να τους συνοδεύει η κόρη του Έλληνα, Ξενοφώντα Αλεξόπουλου, έμειναν με το στόμα ανοιχτό, την Περσεφόνη τη γνώριζαν από τότε που γεννήθηκε, με την οικογένειά της ήταν πολύ καλοί φίλοι, αυτό που δεν μπορούσαν εκείνη τη στιγμή να αναλύσουν ήταν πως οι φίλοι τους από την Ελλάδα γνώρισαν την Περσεφόνη. 

Αυτό όμως το άφησαν για λίγο πιο μετά γιατί εκείνη τη στιγμή άνοιξαν τις αγκαλιές τους για να υποδεχθούν τους αγαπημένους φίλους. Όταν ο Επίκουρος βρέθηκε στην αγκαλιά τους κατάλαβε πως αυτό το ταξίδι έπρεπε να το είχε κάνει πάση θυσία και από την ψυχή του ευχαρίστησε τον Θεμιστοκλή που τον παρότρυνε να το κάνει σύντομα. 

Από την αγκαλιά καταλαβαίνεις παιδί μου το πόσο σ' αγαπάνε, αυτό είχε πει στον Επίκουρο μια σοφή γερόντισσα Μικρασιάτισσα που είχε την τύχη να γνωρίσει ο Επίκουρος όταν ήταν 14 ετών. Η κυρά Μαργαρώ είχε δίκιο.

Σε λίγο στο μπαρ της αίθουσας η Περσεφόνη εξηγούσε τον τρόπο γνωριμίας, που σίγουρα δεν ήταν συμπτωματικός, γιατί άραγε από τα 16 σημεία ελέγχου ο Επίκουρος είχε επιλέξει το δικό της σημείο; Τυχαίο;

Αποχαιρέτησαν την Περσεφόνη, την οποία σύντομα θα ξανασυναντούσαν αφού η DENISE στο μεγάλο τραπέζι που έκανε στον κήπο τους για την υποδοχή των φίλων τους είχε φροντίσει μεταξύ άλλων να καλέσει και την οικογένεια Αλεξοπούλου. 

Μετά από λίγο βρέθηκαν στο αυτοκίνητο των φίλων τους οδεύοντας προς το GERMISTON όπου βρισκόταν το σπίτι των φίλων τους. 

Καθ' όλη τη διαδρομή ο Επικούρειος Πέπος και η Δολέντσια παρατηρούσαν τα πάντα και μοιραία συνέκριναν την ποιότητα ζωής στην Αθήνα και στο Γιοχάνεσμπουργκ, ένα Γιοχάνεσμπουργκ που τους κέρδισε αμέσως, το πράσινο κυριαρχούσε παντού, οι ανοιχτοί χώροι επίσης, τα νέα και καλαίσθητα κτίρια επίσης, όταν δε, έφθασαν στο σπίτι πάθανε βέρτικο!!!!!!!! κάποια στιγμή O Επίκουρος είπε στη Δολέντσια:  

Τσίμπαμε για να ξυπνήσω γιατί κοιμάμαι όρθιος και βλέπω παράξενα πράγματα! 

Βλέπω πισίνες, βλέπω γήπεδα τένις, βλέπω σάουνες, βλέπω τζαγκουαρ, και μια Πόρσε, βλέπω γυμναστήριο, βλέπω, βλέπω, μάλλον θα με πείραξε το ταξίδι. 

Η Δολέντσια που ήταν πιο ψύχραιμη τον σκούντηξε λέγοντας, σύνελθε γιατί ο γιατρός νομίζει πως κάτι έπαθες, όλα αυτά που βλέπεις δεν είναι όνειρο, είναι πραγματικότητα και οι φίλοι μας λένε πως ό,τι είναι δικό τους είναι και δικό μας!!!! 

Πράγματι αυτό το εννοούσαν γιατί μια από τις επόμενες μέρες για πρώτη φορά ο Επίκουρος οδήγησε Τζάγκουαρ και Πόρσε, αυτή ήταν και η τελευταία φορά γιατί όταν επέστρεψε στην Ελλάδα αντί για Τζάγκουαρ και Πόρσε αγόρασε ένα TOYOTA YARIS! 

Το να προσπαθήσω να σας περιγράψω την εκεί παραμονή τους με βάση τα λεγόμενά τους θα είναι σα να προσπαθώ να σας περιγράψω κάτι ασύλληπτο. Το επόμενο βράδυ ο Επίκουρος και η Δολέντσια έδωσαν ρεσιτάλ, οι φίλοι τους είχαν περίπου 130 καλεσμένους μεταξύ των οποίων και αρκετούς Έλληνες, και φυσικά ήταν εκεί ο Θεμιστοκλής με τη γυναίκα του, και η οικογένεια της Περσεφόνης, όλοι γνώριζαν το πόσο παράξενα ξεκίνησε αυτή η γνωριμία  και όλοι τους, και κυρίως οι Έλληνες δε χόρταιναν να τον ρωτούν για την Ελλάδα. 

Το βράδυ έκλεισε με το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας που χόρεψε ο Επικούρειος Πέπος και ήταν μια ιεροτελεστία, γιατί αυτόν το χορό όταν τον χορεύει επικοινωνεί με τον Θεό, όλοι, μα όλοι όταν τελείωσε ο χορός τον κοίταζαν εκστασιασμένοι!!!!!!!!!! 

Τους Έλληνες τους θύμισε την πατρίδα, και στους ξένους δημιούργησε ένα δέος γι' αυτόν τον Έλληνα που χόρευε τόσο ασίκικα, και μάγκικα που χαιρόσουν να τον βλέπεις. 

Κατά τις 03.30 όταν οι καλεσμένοι έφυγαν και ήταν παρόντες μόνο τα μέλη της οικογένειας Wilton η DENISE και ο DERICK πήραν στην αγκαλιά τους τον Επίκουρο και την Δολέντσια, ήταν πολύ ευτυχισμένοι που είχαν κοντά τους τους φίλους από την Ελλάδα. 

Εξίσου συγκινημένοι ήταν και ο Επίκουρος με την Δολέντσια ζούσαν μαγικές-μοναδικές στιγμές ήταν ευλογημένοι που απολάμβαναν τη φιλία υπέροχων ανθρώπων. Εκείνο το βράδυ ο Επικούρειος δεν έκλεισε μάτι.

Από τις ημέρες παραμονής τους στη Ν.Α. θα σας διηγηθεί ένα ακόμα περιστατικό που νομίζω αξίζει τον κόπο να σας το κοινωνήσω. Οι φίλοι τους είχαν κανονίσει να τους πάνε οδικώς στο DURΒAN προκειμένου οι επισκέπτες μέσα απ' αυτή τη διαδρομή να πάρουν μια γεύση από τη χώρα τους, κατά τη διαδρομή, ως φαίνεται η DENISE που οδηγούσε είχε ξεπεράσει το όριο ταχύτητας και κάποια στιγμή τους σταμάτησαν για να τους δώσουν προφανώς κλήση, όταν μας πλησίασαν ο ένας ήρθε κοντά μας και ο άλλος είχε μείνει κοντά στο περιπολικό κάνοντας βόλτες, έως ότου η DENISE βρει τα σχετικά άδεια κ.λ.π το βλέμμα του Επίκουρου το είχε αιχμαλωτίσει ο αστυνομικός που έκοβε βόλτες κοντά στο περιπολικό.

Ο Επίκουρος όλη αυτή την ώρα παρακολουθούσε τον αστυνομικό που έκοβε βόλτες και συνέχιζε να έχει τα χέρια στις τσέπες του, αυτό του έκανε εντύπωση και στο τέλος δεν άντεξε, και ανοίγοντας το παράθυρο απευθυνόμενος στον εν λόγω αστυνομικό του είπε: Πατριώτη μήπως είσαι από την Ελλάδα;  

Φίλες και Φίλοι είναι αδύνατον να σας περιγράψω τη συνέχεια, θα σας πω μόνο πως τη κλήση τη γλυτώσαμε, ο εν λόγω αστυνομικός ήταν πράγματι από την Ελλάδα και όταν ο Επίκουρος του είπε πως το κατάλαβε ξεράθηκε από τα γέλια, του είχε πει πως το σήμα κατατεθέν ήταν τα χέρια που είχε στις τσέπες!!!!!!!!!

Τελικά είχε δίκιο, έτσι και δεις στο εξωτερικό άνθρωπο που περπατάει να έχει τα χέρια στις τσέπες του κατά 99% είναι Έλληνας, όταν εξήγησαν και στη DENISE το τι είχε συμβεί ήταν η σειρά της να ξεκαρδιστεί από τα γέλια. 

Συνέχισαν το ταξίδι τους και έφθασαν στον προορισμό τους χωρίς άλλο απρόοπτο. Εκεί στο Ντέρμπαν έκαναν το πρώτο τους μπάνιο στη Νότια Αφρική, συνάντησαν και αρκετούς Έλληνες που διψούσαν να μάθουν νέα από την πατρίδα. Τότε, για πρώτη φορά διαπίστωσε ο Επίκουρος πως οι Έλληνες του εξωτερικού είναι δύο φορές Έλληνες, αγαπούν την Ελλάδα πιο πολύ, ο νόστος τους κάνει να την αγαπούν πραγματικά. Έμειναν στο Ντέρμπαν τρεις μέρες και επέστρεψαν στο Γιοχάνεσμπουργκ.

Κατά την διάρκεια της παραμονής τους και που δεν τους πήγαν, οι φιλοξενία των φίλων τους είχε ξετρελάνει, σ' εκείνο το ταξίδι πρωτογνώρισαν και τους γονείς της DENICE με τους οποίους είπαν πολλά και διάφορα μιας και η μεγάλη τους αγάπη ήταν η Ελλάδα, και φυσικά δε ξεχνούσαν πως πριν 30 χρόνια είχαν παραμείνει στην Ελλάδα 2 χρόνια και κάτι ως διπλωμάτες, φυσικά υπήρχε γι' αυτούς και κάτι ακόμα από την Ελλάδα, ένα μεγάλο μυστικό που γνώριζαν μόνο αυτοί οι δύο, είχαν αποφασίσει να πληροφορηθεί η κόρη τους αυτό το μυστικό μόνο μετά τον θάνατό τους...

Μετά από επτά μέρες παραμονή φθάνει η ώρα του αποχαιρετισμού, ήταν πολύ δύσκολος ο αποχαιρετισμός γιατί τώρα πια εκείνο το συναίσθημα που σας έχω ήδη αναφέρει είχε κυριεύσει εντελώς τον Επικούρειο Πέπο, και φυσικά και τη σύζυγό του για άλους λόγους, η οποία κάποια στιγμή του είπε: είχες δίκιο που μας έλεγες τόσα πολλά γι' αυτούς τους ευλογημένους ανθρώπους, τελικά και λίγα έλεγες. 

Με τα φτερά της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ επέστρεψαν στην Ελλάδα, είχαν ξανά ένα υπέροχο ταξίδι και αυτό βοήθησε σημαντικά στο να αποβάλει σ' ένα πολύ μεγάλο ποσοστό η Δολέντσια το φόβο που είχε για τα ταξίδια με το αεροπλάνο. 

Όταν προσγειώθηκαν στο Δυτικό Αεροδρόμιο ένιωσαν πολύ άσχημα, η χώρα τους ήταν ακόμα  πάρα πολύ πίσω, έπρεπε να περάσουν περίπου 30 χρόνια για να υποδέχονται  κι αυτοί αξιοπρεπώς τους φίλους τους στο νέο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Μόνο όταν πήρε στην αγκαλιά του την κόρη του, την Μελισσάνθη του, ο Επικούρειος Πέπος μπόρεσε να αποσπάσει το μυαλό του από τους ευλογημένους φίλους. Το ταξίδι αυτό τον είχε συνεπάρει, δεν ήταν μόνο το γεγονός πως όλες αυτές τις μέρες ήταν παρέα με τον DERRICK  και τη DENISE που από την πρώτη στιγμή τους λάτρεψε, ήταν και η φιλοσοφία που είχαν για τη ζωή γενικότερα αυτοί οι άνθρωποι, ήταν οι συμπεριφορές τους, και κυρίως ήταν η αμοιβαία αγάπη. 

Ο Επικούρειος Πέπος διέγνωσε πως μετά από αυτό το ταξίδι θα άλλαζε η φιλοσοφία του για τη ζωή. 

Πράγματι, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που με την αγάπη τους, με την φιλοσοφία τους, με τις συμπεριφορές τους μας αλλάζουν τη ζωή μας, ο Επίκουρος στάθηκε πολύ τυχερός σ' αυτό το θέμα, κάτι ανάλογο του είχε συμβεί και πριν λίγα χρόνια όταν γνώρισε ένα καταπληκτικό ζευγάρι, την Αφροδίτη και τον Ηλία.

Πράγματι αυτό έγινε, αν ο Επικούρειος Πέπος δεν είχε συναντήσει αυτούς τους σημαντικούς και όχι μόνο ανθρώπους, δεν θα ήταν αυτός που είναι. Αμέσως μετά θα σας παρουσιάσω ένα απόσπασμα από κάποιο γράμμα που είχε λάβει ο Επίκουρος από την αδερφή του DERRICK, την λατρευτή μας ΜΌΪΡΑ και θα καταλάβετε τι εννοώ. Θα πρέπει εδώ να μνημονεύσω τη γραμματέα που είχε εκείνη την περίοδο ο Mr Πέπος γιατί η βοήθειά της στην αλληλογραφία ήταν σημαντική, Κοριτσάκι σ' ευχαριστώ εκ μέρους του Επικούρειου Πέπου.

Κάπου εδώ σταματώ την τέταρτη συνέχεια, το επόμενο ξεκίνημα θα γίνει με το απόσπασμα από το γράμμα της Μόϊρας.

Σας χαιρετώ, ο αφηγητής της πιο Σ.Ι.Τ.Π.

Ακολουθεί ένα καταπληκτικό ποίημα του Μπόρχες για την φιλία.

Δεν µπορώ να σου δώσω λύσεις,
για όλα τα προβλήµατα της ζωής,
ούτε έχω απαντήσεις
στις αµφιβολίες ή τους φόβους σου,
αλλά µπορώ να σε ακούσω
και να τα µοιραστώ µαζί σου.
Δεν µπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν σου ούτε το µέλλον σου.
Αλλά όταν µε χρειάζεσαι
θα ‘µαι δίπλα σου.
Δεν µπορώ ν’ αποτρέψω
να µη σκοντάψεις.
Μόνο µπορώ να σου προσφέρω το χέρι µου,
για να κρατηθείς
και να µη πέσεις.
Οι χαρές σου.
Οι θρίαµβοί σου
κι οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικά µου.
Αλλά χαίροµαι ειλικρινά
να σε βλέπω ευτυχισµένο.
Δεν κρίνω τις αποφάσεις
που παίρνεις στη ζωή.
Περιορίζοµαι στο να σε στηρίζω,
να σε παροτρύνω
και να σε βοηθώ όταν µου το ζητάς.
Δεν µπορώ να σου χαράζω όρια
που µέσα τους οφείλεις να κινείσαι,
αλλά σου προσφέρω αυτό το χώρο,
τον απαραίτητο για ν’αναπτυχθείς.
Δεν µπορώ να αποτρέψω τον πόνο σου
όταν κάποια λύπη σου σχίζει την καρδιά,
αλλά µπορώ να κλάψω µαζί σου
και να µαζέψω τα κοµµάτια,
για να τη φτιάξω από την αρχή.
Δεν µπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος θα όφειλες να είσαι.
Μονάχα µπορώ να σ’ αγαπώ όπως είσαι
και να ‘µαι φίλος σου.
Αυτές τις ηµέρες σκέφτηκα
τους φίλους και τις φίλες µου.
Δεν ήσουν ψηλά ούτε χαµηλά ούτε στη µέση.
Δεν ήσουν στην αρχή
ούτε στο τέλος της λίστας.
Δεν ήσουν το νούµερο ένα
ούτε το τελικό,
ούτε διεκδικώ να ‘µαι πρώτος,
δεύτερος ή ο τρίτος στη δική σου.
Φτάνει που µε θες για φίλο.

Ευχαριστώ που ‘µαι αυτό. 

συνέχεια μέρος πέμπτο:

ΠΑΝΤΩΝ ΚΤΗΜΑΤΩΝ ΚΡΑΤΙΣΤΟΝ ΕΣΤΙ ΦΙΛΟΣ ΣΑΦΗΣ ΚΑΙ ΑΓΑΘΟΣ.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συναθλητές της περιπέτειας και της ανακάλυψης του μυστηρίου σας καλημερίζω, με βάση το πρόγραμμα και το ημερολόγιο η σημερινή ανάρτηση θα πρέπει, εκτός απροόπτου να είναι η προ προ τελευταία για το 2020 μιας χρονιάς που αφήνει πίσω της πολύ μεγάλες πληγές. Σας εύχομαι 

ΚΑΛΉ ΧΡΟΝΙΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΆ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΣΕ ΌΣΟΥΣ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ είθε η νέα χρονιά να είναι γεμάτη  από γοητευτικές και ερωτικές εκπλήξεις. 

Συνεχίζω σήμερα την πέμπτη ανάρτηση σχετικά με την απίστευτη ιστορία του Επικούρειου Πέπου και για να φρεσκάρω λίγο τη μνήμη σας ώστε να κάνετε τη σύνδεση με την προηγούμενη ανάρτηση θα θυμίσω πως ο Επικούρειος Πέπος και η Δολέντσια επέστρεψαν από το ταξίδι στη Ν.Α. Αξίζει να σας αναφέρω κάτι που είπε ο Επίκουρος το προηγούμενο βράδυ της αναχώρησης στο αποχαιρετιστήριο δείπνο που έκαναν οι φίλοι τους, στην πρόποση που έκανε μεταξύ άλλων είπε: 

''Κλείνοντας θέλω να σας πω πως αν ήμουν γυναίκα θα ήθελα να ήμουν η DENISE!!!'' θυμηθείτε, αυτό το είπε τον Μάρτιο του 1985, που να γνώριζε το τι θα συμβεί το 2010;;;

Σας είχα υποσχεθεί στην προηγούμενη ανάρτηση πως θα σας διάβαζα ένα απόσπασμα από κάποιο γράμμα που έλαβα από την αδερφή του DERRICK την πολυαγαπημένη μας ΜO'I'RA τον Οκτώβριο του 1998,  η Moira μας είχε επισκεφθεί λίγους μήνες πιο πριν, ιδού λοιπόν το απόσπασμα.

''Σπύρο-Πέπο είμαι πολύ χαρούμενη που σε γνώρισα γιατί για πολλά χρόνια άκουγα για σένα. Γνώρισα την Βίκυ και την Βασιλική αλλά δεν είχα τη χαρά να γνωρίσω εσένα. Μου είπες όταν ήμουν στην Αθήνα ότι η γνωριμία με τον DERRICK και την DENISE έφερε μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου. Ξέρω από τον DERRICK ότι η ελληνική οικογένεια, και ειδικότερα εσύ , έφεραν στον ίδιο και στην DENISE πολλές και σημαντικές αλλαγές. 

Το μεγάλο μάθημα πιστεύω απ' αυτή τη γνωριμία είναι η ανοιχτή σκέψη και από τις δυο πλευρές, αυτή είναι που οδηγεί τις καρδιές σας σ' αυτή την καταπληκτική φιλία. Μου είχες πει Σπύρο-Πέπο ότι από την αρχή ένιωσες πως αυτή η συνάντηση ήταν κάτι το ξεχωριστό, είναι πολύ όμορφο που το είδες μ' αυτόν τον τρόπο και θαυμάσιο γιατί έφερε πλούσια συναισθήματα και στις δυο οικογένειες.''

Σκεφτείτε πόσο δίκιο είχε η Μοϊρα, αν και δε γνώριζε ακόμα αυτό που έμαθε το 2010 δηλαδή 12 χρόνια μετά. Ας συνεχίσω όμως τη διήγηση, όπως θυμόσαστε βρισκόμαστε στο 1985 η αλληλογραφία συνεχίζεται και ο Επικούρειος Πέπος είναι τόσο ξετρελαμένος από τη φιλοξενία των φίλων του, και από τη Νότια Αφρική που λίγο μετά την  επιστροφή του αρχίζει να προγραμματίζει το επόμενο ταξίδι. 

Εντωμεταξύ το καλοκαίρι του 1986 ο ένας από τους τρεις γιους των φίλων του μαζί με τον τεράστιο Φίλιππο, φιλαράκι του Αntony αποφασίζουν να επισκεφτούν την Ελλάδα και φυσικά φιλοξενούνται στο σπίτι του Επικούρειου Πέπου. 

Ο Antony και ο Phillip είναι φοιτητές της Νομικής, η παραμονή τους στην Ελλάδα ήταν μαγική, όταν ήρθε η ώρα να αναχωρήσουν ήταν πολύ στεναχωρημένοι γιατί κατά την εδώ παραμονή τους είχαν και κατακτήσεις!!!!!! με βάση αυτά που έλεγαν τις Ελληνίδες τις έβρισκαν πολύ ερωτικές-θερμές και φουλ ελκυστικές. 

Όταν αποχαιρετίστηκαν  στο αεροδρόμιο του ζήτησαν να τους υποσχεθεί πως την επόμενη χρονιά θα επισκεπτόταν ξανά την πατρίδα τους, απλά του ζήτησαν να βρίσκονται εκεί, αν ήταν δυνατόν, τον Ιανουάριο που στην πατρίδα τους θα ήταν καλοκαίρι. Πράγματι τους το υποσχέθηκε και φυσικά κράτησε το λόγο του.

[Φίλες και Φίλοι θα μου επιτρέψετε εδώ να ξεστρατίσω λίγο γιατί πριν λίγο επικοινώνησε μαζί μου ο Επικούρειος Πέπος για να μάθει πως πάει η αφήγηση και ήταν τρελοχαρούμενος!!!!!! 

μετά από 32!!!!!!!!!!!! χρόνια ξαναπήρε επαφή με την Γαλλίδα καλλονή Chantal η οποία είναι μεγαλογιατρός στο Παρίσι και φυσικά τον κάλεσε μαζί με την οικογένειά του να τους επισκεφθούν!! Όταν δε, της εξήγησε η κόρη του Επικούρειου Πέπου πως για 4 συνεχόμενες χρονιές επισκεπτόντουσαν το Παρίσι, στεναχωρέθηκε πάρα πολύ, ήταν αδύνατον να πιστέψει πως παρ' ότι ήταν τόσο κοντά της δεν μπόρεσε να συναντήσει τον αγαπημένο φίλο από την Ελλάδα, ο Επίκουρος με την οικογένειά του και τ' ανίψια του  μένανε στο 7μο διαμέρισμα του Παρισιού και η Chandal στο 5το!!!!!! Το ερχόμενο καλοκαίρι Θεού θέλοντος και Κορωνο'ι'ού επιτρέποντος ίσως υπάρξει μια συνάντηση στην Αθήνα.] 

Ας συνεχίσω όμως την αφήγηση, αυτή τη φορά και τα τρία μέλη της οικογένειας ήταν σε κατάσταση ετοιμότητας για να αναχωρήσουν προς το τέλος Φεβρουαρίου του 1987 για Νότια Αφρική. Το νέο μέλος ήταν η 6χρονη κόρη η μικρή Βασιλική-Μελισσάνθη. Η αναχώρηση έγινε ξανά το Σάββατο στις 21.30 ξανά με ενδιάμεσο σταθμό το Ναϊρόμπι και άφιξή στο Γιοχάνεσμπούργκ το πρωί στις 08.00

Kι αυτή τη φορά τους περίμεναν ο DERRICK, η DENISE, η οποία να αναφέρω πως πριν δυο μήνες περίπου είχε φέρει στον κόσμο ένα πανέμορφο αγοράκι τον πανέμορφο και χαρισματικό Jonathan που από πολύ μικρός άρχισε να πληγώνει τις καρδιές των κοριτσιών!!!!!!!!!!!

Μαζί τους ήταν και η γλυκύτατη Τζένη και ο Antony, αυτή τη φορά δεν συνάντησαν την Περσεφόνη γιατί έλειπε με άδεια, θα την συναντούσαν όμως την επόμενη μέρα στο καθιερωμένο τραπέζι της υποδοχής, αυτό ήταν κανόνας, ένας κανόνας που τον ''έκλεψε΄΄ ο Επικούρειος Πέπος και άρχισε να τον εφαρμόζει κι αυτός. 

Πράγματι το επόμενο βράδυ έγινε ένα τρικούβερτο γλέντι, ο στολισμός ήταν ελληνικός και ένα μεγάλο πανό που κρεμόταν στο κιόσκι έγραφε ΄΄Ελλας-Νότια Αφρική Ελληνική Ταβέρνα'' 

οι πιο πολλοί καλεσμένοι ήταν παρόντες και το 1985 και θυμόντουσαν την ιεροτελεστία του χορού και ζήτησαν από τον Επικούρειο Πέπο να ξαναχορέψει το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, εδώ που τα λέμε δεν χρειαζόταν να του το ζητήσουν γιατί ήταν ήδη έτοιμος. 

Για μια φορά ακόμα εισέπραξε το θερμό χειροκρότημα απ' όλους, ειδικότερα ένα ζευγάρι  Έλληνες, ο κ. και η κ. Λάλλα ήταν τόσο συγκινημένοι που ζήτησαν από τον DERRICK και την DENISE να φιλοξενήσουν αυτοί μια μέρα στο σπίτι τους την οικογένεια του Επικούρειου Πέπου. Δυο μέρες μετά επισκέφτηκαν την οικογένεια Λάλλα και πέρασαν εξίσου όμορφα συζητώντας για πολλά και διάφορα, και μεταξύ αυτών και το ενδεχόμενο της εγκατάστασης τους στη Νότια Αφρική, εκείνη την περίοδο στη Νότια Αφρική υπήρχαν πάρα πολλοί Έλληνες. 

Αυτό βέβαια δεν το τόλμησε ποτέ ο Επίκουρος αν και αρκετές φορές φλέρταρε μ' αυτή την ιδέα. Αυτή τη φορά ο DERRICK και η DENISE είχαν για τους φίλους τους μια Pπολύ μεγάλη έκπληξη, θα τους πήγαιναν στο Κρούγκερ Παρκ και θα έμεναν εκεί δυο βράδια. 

Και τώρα αρχίζουν οι περιπέτειες.

Για όσους δεν έχουν πάει στο συγκεκριμένο πάρκο θα πω το εξής: 

Μακάρι κάποια στιγμή να το επισκεφτείτε, μιλάμε για μια ξεχωριστή εμπειρία, αρκεί να σας πω πως τα άγρια ζώα εκεί ζουν ελεύθερα και οι επισκέπτες μένουν το βράδυ σε μικρές μονάδες που είναι μέσα στο πάρκο την ημέρα μπορείς να κάνεις τη διαδρομή με το αυτοκίνητο για να δεις όλα τα ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον αλλά απαγορεύεται να έχεις τα παράθυρα του αυτοκινήτου ανοιχτά. 

Ήταν απίστευτο αυτό που ζούσανε. Είχανε και ένα απρόοπτο γεγονός που κάθε φορά που το θυμάται ο Επίκουρος πάντα ανατριχιάζει, ακούστε τι τους συνέβη. Ήταν απογευματάκι της δεύτερης μέρας και βρισκόντουσαν  στην πλαγιά ενός βουνού που απ' ότι τους είχαν πει το σημείο εκείνο ήταν ασφαλές και γι' αυτό θα μπορούσανε για λίγο να βγούνε από το αυτοκίνητο για να απολαύσουνε τη θέα γιατί από εκείνο το σημείο μπορούσες να βλέπεις τη σύναξη των Ελεφάντων στη παρακείμενη λίμνη. 

Πράγματι ήταν μαγεία να είσαι τόσο κοντά σ' αυτά τα θηρία, αυτό τους πήρε καμία ώρα περίπου. Όταν επιστρέψανε στο αυτοκίνητο το οποίο είχανε αφήσει κοντά σε κάποια σκιά δένδρων διαπίστωσε ο Ντέρικ πως είχανε αφήσει το πίσω παράθυρο ανοιχτό αλλά έτσι κι αλλιώς αυτό δεν τους απασχόλησε γιατί ό,τι πολύτιμο είχανε το είχαν πάρει  μαζί τους. 

Ως εδώ όλα καλά.

Συζητώντας και μαγεμένοι απ' αυτά που είχανε δει μπήκανε στο αυτοκίνητο για να φύγουνε, ο πρώτος που προσπάθησε να μπει ήταν ο Επικούρειος Πέπος, οι άλλοι δεν πρόλαβαν να μπουν γιατί όταν άκουσαν τον Επίκουρο να βάζει τις φωνές και να πετάγεται σαν αίλουρος έξω από το αυτοκίνητο τα έχασαν!!!!!! 

Δεν χρειάστηκε να τον ρωτήσουν τι είχε συμβεί γιατί σχεδόν ταυτόχρονα με τον Έπίκουρο είδαν να πετάγεται έξω κι ένα τεράστιο φίδι!!!!!!!!!!!! προς στιγμήν τα έχασαν!!! να είχε άραγε το φίδι δαγκώσει τον Επίκουρο; 

Αν τον είχε δαγκώσει έπρεπε να φύγουν αμέσως για τις πρώτες βοήθειες. 

Ο Επίκουρος κατάλαβε την ταραχή τους και παρ' ότι ήταν ακόμα τρομοκρατημένος τους έκανε νόημα πως ήταν καλά. Όταν συνήλθε τους εξήγησε πως την ώρα που κάθισε στο πίσω κάθισμα κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά, όλα τ' αλλά έγιναν σε χρόνο ρεκόρ και δεν μπορούσε να τους πει πως και τι. 

Ήταν πασιφανές πως το φίδι είχε μπει από το ανοιχτό παράθυρο, ίσως να το είχαν βοηθήσει τα δένδρα, βρήκε και ωραία θέση και είπε να πάρει έναν υπνάκο. Κατά τη διαδρομή της επιστροφής εξήγησε στους φίλους του πως όταν ήταν μικρός έπιανε τα φίδια ζωντανά όταν τον φώναζαν την άνοιξη οι νοικοκυρές που έβρισκαν τα φίδια στον γιούκο με τις κουβέρτες που είχαν κάνει, και γι' αυτό ίσως αυτό το μεγάλο φίδι να τον σεβάστηκε. 

Ήταν μία τρομακτική εμπειρία που κάθε φορά που την θυμάται ο Επίκουρος τον πιάνει πανικός παρ' ό,τι έχουν περάσει τόσα χρόνια. Μερικές φορές μάλιστα του το θυμίζει η πεθερά του γιατί τάχαμου χαριτολογώντας του λέει: δεν μπόρεσε να σ' έτρωγε εκείνο το φίδι να έπαιρνε το κορτσάκιμ την ασφάλεια; Επίκουρε έχε το νου σου.

Επέστρεψαν στο GERMISTON όπου διηγήθηκαν την περιπέτεια στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας που έμειναν με το στόμα ανοιχτό.

Η παραμονή τους πλησίαζε προς το τέλος, το προηγούμενο βράδυ της αναχώρησης ο Επίκουρος είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τους γονείς της Ντενίς οι οποίοι του ζήτησαν όταν επιστρέψει στην Ελλάδα να μάθει νέα για κάποιον φίλο τους που ήταν γιατρός και να τους έδινε τη διεύθυνσή του και το τηλέφωνό του. 

[Πράγματι όταν επέστρεψε αναζήτησε τον εν λόγω γιατρό αλλά δυστυχώς ο γιατρός είχε ανέβει στους ουρανούς, αλλά γι' αυτόν τον άνθρωπο θα σας μιλήσω πιο κάτω.]

Εντωμεταξύ συζητώντας με τους ευλογημένους φίλους είπαν πολλά και διάφορα και για μια ακόμα φορά τους είπε πως: τώρα πια ήταν σίγουρος, η συνάντησή τους κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν, τα βήματά σας αγαπητοί μου φίλοι κάποια ανώτερη δύναμη τα οδήγησε σε μένα, δεν γνωρίζω το γιατί και ίσως να μην το μάθω ποτέ, όμως θα συνεχίζω να το πιστεύω, αυτά τα λόγια άγγιξαν βαθιά τους φίλους του που τον αγκάλιασαν λέγοντας: 

-Σπύρο μας αρκεί που εσύ και η οικογένειά σου είσαστε μαζί μας και απολαμβάνουμε τις τόσο όμορφες στιγμές.

Την επόμενη το καραβάνι από την Ελλάδα αναχώρησε, λίγο πριν την αναχώρηση ο Επίκουρος ένιωσε έναν πόνο στην καρδιά του, έναν πόνο που νιώθουμε όταν αφήνουμε κάπου ένα κομμάτι από τον εαυτό μας, που να φανταστεί ο Επικούρειος Πέπος το παιχνίδι που έπαιζαν οι μοίρες σ' αυτόν και στην Ντενίς, που να φανταστεί πως το κομμάτι που νόμιζε πως άφηνε πίσω του ήταν πραγματικό; 

Κάπου εδώ θα σταματήσω γιατί ο λογογράφος έχει πάρει φωτιά, όσο περνάει ο χρόνος η ιστορία θέλω να πιστεύω πως γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα. Αγαπητές μου φίλες  Αρετή και Αλκμήνη κάντε σας παρακαλώ λίγη υπομονή, ίσως το ερχόμενο καλοκαίρι γίνει αυτή η συνάντηση, λίγη υπομονή παρακαλώ. 

Σαν τον κορυδαλλό που φτερουγίζει και πρώτα κελαηδεί

κι ευχαριστημένος ύστερα σωπαίνει,

και με τη γλύκα του τελευταίου κελαηδίσματος χορταίνει,

έτσι μου φάνηκε η εικόνα της αιώνιας της χαράς

που σύμφωνα μ' αυτό που αποζητά

το κάθε πράγμα γίνεται όπως είναι.

Δάντης, "Θεία Κωμωδία - Παράδεισος" Άσμα

2020 μη ξεχάσεις όταν φύγεις να πάρεις μαζί σου και τον ιό σου!!

2021!!!!!!!! ευχές για καλύτερες μέρες που να συνοδεύονται από παιδεία και σωστή διαχείριση των οικονομικών σε προσωπικό, οικογενειακό και κοινωνικό-δημόσιο τομέα. 

Ο Κορρωνο'ι'ός φίλες και φίλοι μπόρα είναι και θα περάσει, ναι θ' αφήσει πολλές πληγές αλλά θα περάσει το θέμα είναι το τι θα γίνει με μας, θα μας αλλάξει άραγε προς το καλύτερο αυτή η ιστορία; Μακάρι να γίνει. 

Όσες ευχές και αν ανταλλάξουμε αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία σε όλα τα επίπεδα, και κυρίως αν δεν αγαπήσουμε την πατρίδα μας δεν πρόκειται ν' αλλάξει τίποτα. 

Σε όσους δεν έχουν διαβάσει το καταπληκτικό βιβλίο του  ΒΑΣΙΛΗ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗ με τίτλο ''Η ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ 1834-1974'' ας σπεύσουν να το κάνουν άμεσα γιατί θα μάθουν πάρα πολλές αλήθειες, επίσης μια και μίλησα για βιβλίο σας προτείνω και το ανεπανάληπτο πόνημα-μαρτυρία του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΚΑΓΚΟΥΛΙΑ.  Επίσης ένα ακόμα πολύ καλό ιστορικό βιβλίο είναι και το εξής.  Η ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ 1821 - 1833. Kαι φυσικά το καλύτερο όλων, το ΙΔΕΟΠΟΛΙΣ του Ηλία Γιαννακόπουλου το οποίο είναι παντός καιρού. 

Κάπου εδώ θα σας αφήσω στην πένα του αφηγητή για να σας παρουσιάσει τη συνέχεια της (ΠΣΙ) [πιο συναρπαστικής ιστορίας]όπως  και η γλυκύτατη Πατρίτσια.

 

Υ.Γ. Το πιο πάνω c.d. είναι το σήμα κατατεθέν αυτής της μοναδικής και συγκλονιστικής ιστορίας, το άκουσε ο Επίκουρος για πρώτη φορά πριν 35 χρόνια ξαπλωμένος στο πάτωμα με τον φίλο του, τον DERRICK ήταν μια αξέχαστη εμπειρία, σας συνιστώ να το κάνετε κι εσείς, απλά κλείστε τα μάτια και αφήστε τη σκέψη σας να ταξιδέψει.

Στην προηγούμενη ανάρτηση σας είχα αφήσει εκεί όπου ο Επικούρειος Πεπος ήταν έτοιμος να επιστρέψει από το δεύτερο ταξίδι του στη Νότια Αφρική. Ο αποχαιρετισμός για μια ακόμα φορά ήταν επώδυνος..... Κι αυτή τη φορά η επιστροφή έγινε με τα φτερά της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ και το ταξίδι ήταν υπέροχο, οι πιλότοι της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ τότε, ήταν ανάμεσα στους καλύτερους του κόσμου.

Το 1989 ο Επικούρειος Πέπος και η Δολέντσια αποφασίζουν να στείλουν την κόρη τους στη Νότια Αφρική μαζί με την μεταφράστρια-γραμματέα του Επίκουρου την πολύγλωσση Βίκυ Μιχελουδάκη η οποία εκείνη την περίοδο ήταν φοιτήτρια της Αγγλικής  και ΓαλλΦιλολογίας. Όταν γύρισαν τα κορίτσια ήταν ξετρελαμένα, ειδικότερα η Βίκυ η οποία μιλούσε άπταιστα τα Αγγλικά, και που λόγω ηλικίας μπορούσε να εισπράξει το μάξιμουμ των εμπειριών αυτού του ταξιδιού έπλεε σε πελάγη ευτυχίας. Η χρυσή αλυσίδα φιλίας όλο και μεγάλωνε, καινούριοι κρίκοι προστίθενται και οι τρεις ιδρυτές νιώθουν περήφανοι γι' αυτό που ξεκίνησαν το 1977.

Θα σας διηγηθώ τώρα ένα περιστατικό που θα πρέπει εσείς να το αξιολογήσετε γιατί εγώ

 -ο αφηγητής- ασπάστηκα την άποψη του Επικούρειου Πέπου που μου είχε πει: 

απίστευτα κι όμως αληθινά, αν δεν είχαν συμβεί σε μένα πιθανόν και να μην τα πίστευα, όταν μου ανάφερε το πιο κάτω συμβάν για μισή ώρα τον κοίταζα για να καταλάβω, αν μου έλεγε την αλήθεια, και περιμένοντας τη δική του ερμηνεία, διαπίστωσα πως ούτε ο ίδιος είχε δώσει κάποια ερμηνεία, και πως το περιστατικό ήταν πέρα για πέρα αληθινό. 

Στην πορεία βέβαια συνέβησαν φοβερά και μεταφυσικά περιστατικά με αποτέλεσμα αυτό που θα σας αναφέρω να φαντάζει πολύ απλό. Ακούστε λοιπόν: 

Καλοκαίρι του 1994 ο Επικούρειος Πέπος και η οικογένειά του είναι έτοιμοι να υποδεχθούν τους φίλους τους οι οποίοι από Αγγλία είχαν πάει με πτήση τσάρτερ στη Σάμο, αυτή ήταν η δεύτερη φορά που επισκεπτόντουσαν το νησί, απλά αυτή τη φορά τους περιμέναμε να έρθουν από Σάμο, ενώ την προηγούμενη αναχωρούσαν για Σάμο. Στο νησί θα έμεναν μια βδομάδα και κατόπιν είχαν προγραμματίσει να έρθουν στην Αθήνα για ένα τριήμερo για να μας δουν και να τους δούμε. 

Ας αφήσουμε όμως τους Νοτιαφρικάνους στο όμορφο νησί να κάνουν τα μπάνια τους και ας επιστρέψουμε στην Αθήνα, και συγκεκριμένα στο σπίτι του Επικούρειου Πέπου όπου ο ίδιος καταστρώνει τα σχέδια για τη φιλοξενία των φίλων του. Την πρώτη μέρα που θα φθάσουν κανονίζει να τους πάει στο Ηρώδειο γιατί εκείνο το βράδυ έχει μια καταπληκτική παράσταση, ο μουσικοσυνθέτης ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ θα παρουσίαζε τις μουσικές από τον καινούριο του δίσκο, θα σταθώ στην πρώτη μέρα για να σας αναφέρω το περίεργο; συμβάν. Στις 12.30 ο Επίκουρος βρίσκεται σε κάποιο από τα ταμεία του Ηρωδείου, 

(ΚΡΑΤΉΣΤΕ ΤΗΝ ΏΡΑ 12.30 ΓΙΑΤΙ ΠΙΟ ΜΕΤΑ ΘΑ ΣΑΣ ΧΡΕΙΑΣΘΕΙ) 

προκειμένου να βγάλει τα εισιτήρια που στο σύνολο είναι 12, πράγματι στις 12:30 περίπου παίρνει τα εισιτήρια στα χέρια του και του κάνει εντύπωσε η φωτογραφία που ήταν πάνω στην μπροστινή όψη του κάθε εισιτηρίου, ήταν η φωτογραφία ενός μικρού παιδιού που δεν ήταν άλλος από τον μουσικοσυνθέτη ΣΤΑΜΑΤΗ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗ σε μικρή ηλικία. 

Ήταν χαρούμενος που βρήκε εισιτήρια γιατί ήταν ανάρπαστα. Εντωμεταξύ επειδή γνώριζε το πόσο πολύ άρεσε το Ηρώδειο στην Ντενίς και στον Ντέρικ ήταν σίγουρος πως θα ήταν μια μαγική βραδιά. Είχε συμπεριλάβει στην παρέα και τους κουμπάρους του από την Μάνδρα τη Νίκη της Καλύμνου και τον Μανδραγόρα.

Στις 20/07/1994 κατά τις 19.00 η οικογένεια του Επίκουρου, μαζί με τη γραμματέα τους την πολύγλωσση Βίκυ Μιχελουδάκη βρίσκονται στο δυτικό Αεροδρόμιο για να υποδεχθούν τους φίλους προερχόμενους από τη Σάμο. Η αίθουσα των αφίξεων έχει άλλη νοστιμιά, έχει προσμονή, ξέρεις πως θα υποδεχθείς αγαπημένους φίλους, ενώ σε αντίθεση η αίθουσα των αναχωρήσεων σε γεμίζει θλίψη, ένυ γουέι που λέει και ο Θεόφραστος οι φίλοι μας φθάνουν ηλιοκαμένοι από τον ήλιο της Σάμου και τους κλείνουμε στην αγκαλιά μας, έχουν μαζί τους την Χριστίνα και τον Τζόναθαν. 

Σε λίγη ώρα φθάνουμε στο σπίτι, κατά τη διαδρομή τους εξηγήσαμε πως δεν θα έχουν αρκετό χρόνο για να ξεκουραστούν γιατί στις 21.00 θα έπρεπε να βρισκόμαστε στο Ηρώδειο. Κατά τις 20:20 ήμασταν σχεδόν έτοιμοι ν' αναχωρήσουμε, εκείνη τι στιγμή ο Ντέρικ ζήτησε να περιμένουμε λίγα λεπτά γιατί είχε ξεχάσει να δώσει στον Επικούρειο Πέπο ένα cd με μουσική που είχαν αγοράσει γι' αυτόν από κάποιο κατάστημα της Σάμου. 

Ο Επίκουρος πήρε το cd, το οποίο ήταν τυλιγμένο  και αφού ευχαρίστησε τους φίλους του, επειδή βιαζόταν για να φύγουν - το άφησε στο τραπέζι για να το ανοίξει όταν θα επέστρεφαν. Έλα όμως που οι Φίλοι του επέμεναν να το ανοίξει εκείνη τη στιγμή;

Ο Επικούρειος Πέπος πήρε στα χέρια του το δώρο και το άνοιξε, όταν αντίκρισε τη μπροστινή όψη του cd έμεινε άφωνος!!!!!!!!! 

Το μόνο που πρόλαβε να ψιθυρίσει πριν του πέσει το cd από τα χέρια ήταν  τρεις λέξεις, ''δεν είναι δυνατόν!!!!!!'' 

Όλοι όσοι ήταν παρόντες ανησύχησαν κι ενώ ήταν έτοιμοι στην είσοδο για να αναχωρήσουν ήρθαν πάλι μέσα και ρωτούσαν τον Επίκουρο να μάθουν γιατί είχε ταραχθεί τόσο πολύ; 

πιο πολύ ανησύχησε ο φίλος του ο γιατρός. 

Ο Επίκουρος έδειξε το cd στους δικούς του οι οποίοι δεν μπόρεσα να καταλάβουν κάτι, όταν όμως ο Επικούρειος Πέπος έβγαλε από την τσέπη του τα εισιτήρια και τους έδειξε την εικόνα που είχαν πάνω, και παράλληλα τους έδειξε την εικόνα που είχε το cd ήταν η σειρά των υπολοίπων να μείνουν στήλες άλατος!!!!!!!!!! 

Η Ντενίς και ο Ντέρικ κοίταζαν και ξανακοίταζαν πότε τα εισιτήρια και πότε το cd ο χρόνος όμως τους πίεζε και γι' αυτό αποφάσισαν να φύγουν γιατί θα έχαναν την παράσταση. 

Πρόλαβαν στο τσακ, η παράσταση ήταν Μ Α Γ Ι Κ Η!!!!!! οι μελωδίες του ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗ τους είχαν μαγέψει, όλοι τους ήταν κατενθουσιασμένοι και δεν είχαν λόγια να ευχαριστήσουν τον Επικούρειο Πέπο για την επιλογή του. 

Ο ίδιος όμως ήταν γεμάτος αγωνία για να μάθει με ποιο κριτήριο οι φίλοι τους είχαν επιλέξει το συγκεκριμένο cd. Όταν επέστρεψαν στο σπίτι για το δείπνο, μετά την παράσταση και δόθηκαν οι αμοιβαίες εξηγήσεις για αρκετή ώρα κοίταζαν ο  ένας τον άλλον. 

Ιδού τι είχε συμβεί, όπως προείπα ο Επικούρειος Πέπος στις 12.30 ήταν στο Ηρώδειο για να αγοράσει τα εισιτήρια για τη συναυλία του ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗ που θα παρακολουθούσαν το βράδυ. 

Η Ντενίς και ο Ντέρικ στις 12.30 άκριβώς!! αγόραζαν στη Σάμο το cd του ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗ για να το χαρίσουν στον Επικούρειο Πέπο το βράδυ!!!!!!!!!!! 

Στο κατάστημα όπου είχαν πάει για ν' αγοράσουν το cd ο καταστηματάρχης, αφού του είπαν πως πρόκειται για Έλληνες φίλους τους, τους πρότεινε κάποια cd του ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ, τουΞΑΡΧΑΚΟΥ και του ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ, άγνωστο γιατί η Ντενίς επέλεξε το c.d.  τουΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗ, όταν ο Επικούρειος Πέπος τη ρώτησε γιατί; του είπε πως κάποια φωνή μέσα  της της είπε να επιλέξει αυτό.  Εσείς τώρα τι έχετε να πείτε; 

Όπως σας προείπα αυτό το περιστατικό είναι το πιο ανώδυνο μπροστά σ' αυτά που ακολούθησαν. Την επόμενη αναχώρησαν για Ναύπλιο, Πύλο, Σπάρτη, Σπήλαια του Δυρού. Το τριήμερο που ακολούθησε έζησαν μοναδικές στιγμές, αξίζει όμως να σας διηγηθώ το περιστατικό με τον μικρό Τζόναθαν. 

Είχαν επισκεφθεί το φρούριο στο Ναύπλιο και το κελί όπου είχαν φυλακίσει τον ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ και τους διηγήθηκαν την ιστορία του Γέρου. Όταν η διήγηση τελείωσε, τον λόγο πήρε ο μικρός Τζόναθαν και είπε: 

''Θείε Σπύρο γιατί αφού αυτός ο άνθρωπος ήταν τόσο σημαντικός για σας τους Έλληνες τον φυλακίσατε;'' 

Ο μικρός Τζόναθαν θα πρέπει να ήταν περίπου 8 χρονών, τι να του απαντήσεις αυτού του μικρού παιδιού; Από τότε σχημάτισα την εντύπωση πως τις πιο κρίσιμες ερωτήσεις της κάνουν τα παιδιά, και άρχισα να λαμβάνει πολύ σοβαρά υπόψιν τις ερωτήσεις τους. 

Όταν επέστρεψαν  στην Αθήνα οι Νοτιοαφρικάνοι ήταν ξ ε τ ρ ε λ α μ έ ν ο ι!!!!!!!!! η περιοδεία τους είχε μαγέψει, η φιλοξενία και η ζεστή αγκαλιά των φίλων τους στην Ελλάδα τους έκανε να νιώθουν σαν στο σπίτι τους.

 Ένα άλλο περιστατικό που αξίζει να σας αναφέρω είναι το εξής, είχαν έρθει ξανά οι φίλοι χελιδόνια, τους είχε ονομάσει ο Επίκουρος, και ο Επικούρειος Πέπος  είχε αγχωθεί για το ποιον προορισμό να επιλέξει, εδώ θα πρέπει να σας πω πως χάρη σ' αυτούς τους ανθρώπους ο Επίκουρος και η οικογένιά του  δεν γνώρισε μόνο αρκετά μέρη της Νότιας Αφρικής, αλλά και της Ελλάδας γιατί κάθε φορά που ερχόντουσαν πήγαιναν και σε κάποιον άλλο προορισμό, έτσι και τώρα, το πλάνο ήταν μεταξύ Λευκάδας και Πηλίου.   Ο φίλος του αντιλήφθηκε την αγωνία του Επίκουρου και ρώτησε τη Βίκυ να μάθει το γιατί, η Βίκυ του εξήγησε και ο Ντέρικ κάλεσε κοντά του τον Επικούρειο Πέπο για να του πει τα πιο κάτω λόγια.

 ''Σπύρο δεν έχει σημασία το που θα πάμε αρκεί που θα είμαστε μαζί, όπου πας θα πάμε, όπου μείνεις θα μείνουμε, ό,τι φας θα φάμε, ό,τι πιεις θα πιούμε, όπου κοιμηθείς θα κοιμηθούμε, για όσο διάστημα θα είμαστε μαζί σου ο Θεός σου θα είναι Θεός μας!!!!

Ο Επικούρειος Πέπος κατάλαβε πως είχε μαζί του ευλογημένους ανθρώπους και δεν χρειαζόταν να αγωνιά για το που θα πάνε, το άφησε αυτό για την ''άτακτη φωνούλα'' η οποία του είπε να πάνε στο Πήλιο και ο Επίκουρος όπως πάντα την άκουσε, και για μια ακόμα φορά έζησαν στο Πήλιο αξέχαστες στιγμές. 

Εκείνο το βράδυ στην Μακρινίτσα θα μείνει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη του Επικούρειου Πέπου και φυσικά όλης της παρέας, έζησαν μοναδικές και ανεπανάληπτες στιγμές, ο Επίκουρος ελπίζει πως  την άνοιξη ή το καλοκαίρι του 2021 να έρθουν τα πράγματα βολικά και να επισκεφθούνε ξανά το Πήλιο μαζί με τους ευλογημένους φίλους από τη ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ. 

Για να περιγράψω αυτά που ζήσανε σ' εκείνο το μαγικό ταξίδι θα έπρεπε να γράφω πολλούς μήνες. Ο φίλος μου ο Επίκουρος όταν μου μιλάει για 'κείνο το ταξίδι συγκινείτε πάρα πολύ. 

Το πρώτο βράδυ λοιπόν όπως προείπα έμειναν στη Μακρινίτσα, και τις επόμενες μέρες στον Αη Γιάννη στο Πήλιο. Εννοείται πως η επιλογή του Πηλίου έγινε και λόγω Θεμιστοκλή, από τότε ο Επίκουρος και η οικογένειά του είναι ερωτευμένοι με το Πήλιο, ένας έρωτας που κρατάει ακόμα και θα συνεχίσει γιατί ο Επίκουρος έχει ζητήσει από την κόρη του να σκορπίσει την τέφρα του εκεί στη θάλασσα του Αη Γιάννη.

Φίλες και Φίλοι κάπου εδώ ο αφηγητής σάς αποχαιρετά και σάς παροτρύνει να προσέχετε τους εαυτούς σας και να βάλετε στη ζωή σας την Ποίηση, τη Ζωγραφική, το Θέατρο, και 7 με 10 χιλιόμετρα την ημέρα. Με σεβασμό ο αφηγητής της Π.Σ.Ι.

ΕΒΔΟΜΟ ΜΕΡΟΣ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ ΣΤΙΣ ΒΑΣΙΛΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΒΑΣΙΛΗΔΕΣ.

Φίλες και Φίλοι, αγαπητοί συναθλητές της Ουτοπίας καλημέρα, το ''μενού'' σήμερα έχει ποίηση, σήμερα θα σας παρουσιάσουμε τον ταλαντούχο ποιητή Επίκουρο τον Γοργογυραίο!!! 

Ο Επίκουρος μας έστειλε το πιο κάτω ποίημα το οποίο έχει αφιερώσει στη δίδυμη αδερφή του. 

Ευχαριστούμε τον φίλο μας τον Επίκουρο που επέλεξε το δικό μας ιστολόγιο για να παρουσιάσει σε παγκόσμια πρώτη, την πιο κάτω συλλογή με τίτλο ''ΑΚΟΥ'' αλήθεια, εμείς έχουμε μάθει ν' ακούμε; Ο Επίκουρος έγινε ''ποιητής'' από αγάπη για την δίδυμη αδερφή του, Διονυσία μ' ακούς;

Πόσοι από εμάς έχουν το χάρισμα ν' ακούνε; πιστέψτε με είναι πολύ μαγευτικό το να μπορείς ν' ακούς, ν' ακούς τους συνομιλητές σου, τα πουλιά, τα παιδιά, τις μουσικές, τις σιωπές, το κελάρυσμα των υδάτων, τους χτύπους της καρδιάς που σ' αγαπάει, το κλάμα του Ορφέα, το κελάϊδισμα του φοβερού Ερμή, τις Μούσες ν' απαγγέλουν ποίηση στη Αυλή των Θαυμάτων,  τον Πεπέ να παίζει στο ακκορντεόν το τραγούδι ''μη σκαλίζεις τη στάχτη'' για την Μελισσάνθη του, το χαμόγελο απ' τα Ηρούλια και την Κορνηλία, τον Αστροτόμ να παίζει στη ηλεκτρική κιθάρα το τραγούδι ''THE WALL'' τον Ηγέτη να μιλάει ασταμάτητα για το μαγικό ταξίδι στη Νάξο, πράγματι είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε ν' ακούμε. Ελπίζω πως εσείς που θα κάνετε τον κόπο να διαβάσετε το πιο κάτω πόνημα του φιλαράκου μας του Επίκουρου κάτι ν' ακούσετε γιατί σίγουρα κάτι θα θέλει να πει και σε σας. Η έβδομη συνέχεια έχει μόνο ''ποίημα'' υπήρξε μία μικρή εμπλοκή με τον εκδοτικό οίκο και προσωρινά θα κάνουμε ένα διάλειμμα έως ότου η κατάσταση να ξεκαθαρίσει.

Καλή ανάγνωση, με σεβασμό και ποιητική διάθεση, ο αφηγητής Πεπέ.

 Στην Διονυσία With Love PEPOS

Άκου: ξένε, όπου κι αν βρίσκεσαι μάθε πως ό,τι διαβάσεις πιο

κάτω είναι λόγια αγάπης για μια αξιολάτρευτη χαρισματική

δίδυμη αδερφή, ίσως την πιο φεγγαρολούσμενη αδερφή
στον πλανήτη.

Άκου: Δημιουργέ, αν με ξαναστείλεις σε κάποια άλλη ζωή πίσω στη Γή
          -σε παρακαλώ- φρόντισε να επιστρέψω ως Διονυσία.
Άκου: Ποιητή την Ιστορία τριών ευλογημένων φίλων και γράψε 1977 στίχους
          και 18 σονέτα για την πιο όμορφη 43νη ιστορία φιλίας.
Άκου: Ποσειδώνα τους παφλασμούς των κυμάτων που μεταφέρουν τους
          ευλογημένους φίλους μας στο Αγαίο.
Άκου: τους στεναγμούς αυτών που έμειναν πίσω και τότε θα καταλάβεις
          το κενό που αφήσατε με την αναχώρησή σας.
Άκου: Λατρευτή μου αδερφή, εγώ ποιητής δεν είμαι αλλά θα συνεχίσω
          να γράφω ''στίχους'' μόνο για σένα.
Άκου: Διονυσία, εγώ που σ' αγαπώ δεν έχω παρά μόνο τα όνειρά μου
           εκεί λοιπόν στα όνειρά μου είσαι η Πριγκιπέσσα μου
Άκου: τα μανιασμένα κύματα που θέλουν να επιδείξουν την τεράστια
            δύναμή τους στις μηχανές των πλοίων.

Άκου: Μούσα, όλες οι λέξεις που γράφω και όλες οι λέξεις που διαβάζω
            θα είχαν άλλο νόημα χωρίς την παρουσία της Διονυσίας.
Άκου: Δίδυμη ψυχή, τους λυγμούς τ' ουρανού και τα δάκρυα της βροχής
            όταν πέφτουν στη Γαία.
Άκου: Πλάστη του σύμπαντος όταν αποφάσισα να γράψω αυτό το ''ποίημα''
           μοναδική μου πρόθεση ήταν να στείλω στη δίδυμη αδερφή μου
           λίγες σταγόνες αγάπης.
Άκου: Ιστορικέ του μέλλοντος, στις 07/07/77 γεννήθηκε στην Αρεοπαγίτου
           η Π.Ο.Ι.Φ. [πιο όμορφη ιστορία φιλίας]
Άκου: Λογοτέχνη το ό,τι η Π.Ο.Ι.Φ. συνεχίζει ακόμα και σήμερα 38χρόνια
           μετά να ζεσταίνει της καρδιές των δημιουργών, και των δορυφόρων,
           αυτό οφείλεται στην αξιαγάπητη Διονυσία.

Άκου: Διονυσία δεν είναι καθόλου δύσκολο να γκρεμίσεις, είναι όμως πολύ
            δύσκολο να συνθέσεις, εσύ υπήρξες η κράτιστη συνθέτης.
Άκου: Η βασική αρετή -αν θέλεις ελάττωμα- στη ζωή μου ήταν πάντοτε
            η αναζήτηση υπέροχων φίλων.
Άκου: Διονυσία πόσο όμορφα κελαηδούν τα πουλιά στο μαγευτικό νησί
            της Ουτοπίας όταν νιώθουν την παρουσία σου.
Άκου: τον αέρα, με τον βοριά σου στέλνω χαιρετίσματα, με το Νοτιά σού
            λέω έλα, με τον Μαϊστρο σού γνέφω να μη μας ξεχάσεις, και με τον
            Πουνέντε σού στέλνω την αγάπη μου.
Άκου: Τις Μούσες και τις Νύμφες κάτι έχουν να σου πουν, δεν είναι δα
            και μυστικό! όλοι γνωρίζουν το πόσο σ'αγαπώ.
Άκου: Σαν βγείς στο πηγαιμό για την Ιθάκη εγώ θα είμαι στο καϊκι που
            θα σε μεταφέρω.

Άκου: Έχω φυλάξει σε μια φιάλη τις πολύ όμορφες στιγμές που ζήσαμε
            από το 77έως και σήμερα και σκέφτωμαι κάποια στιγμή να τις
            καταθέσω στο Πάνθεον της Φιλίας.
Άκου: Ο Ποιητής έλεγε πως ''όπου και αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πλήγωνει,
            εγώ λέω όπου κι αν ταξιδέψω η αγάπη σας D+D με λυτρώνει.
Άκου: Διονυσία θα παραμείνω πάντα ένας ονειροπόλος ταξιδευτής σε πείσμα
            των καιρών, και των υποκριτών.
Άκου: Τα σύννεφα που ανεμοδέρνοντε και σιγανά βογκούν και κλαίνε.
Άκου: Αν κάποτε ξυπνήσουμε χωρίς ουρανό πάνω από το κεφάλι μας
            εμείς θα έχουμε την υπέροχη έναστρη φιλία μας.
Άκου: Εσύ η Όαση κι εγώ η έρημος, εσύ το κύμα κι εγώ ο παφλασμός,
            εσύ ο Ουρανοδρομέας κι εγώ η Σελήνη.
Άκου: Εγώ το σύννεφο κι εσύ η βροχή, εγώ οι λέξεις κι εσύ το ποίημα,
            εγώ τα πλήκτρα κι εσύ οι νότες, εγώ το δένδρο κι εσύ ο καρπός.
Άκου: Eσύ η φαρέτρα κι εγώ το βέλος, εσύ το όραμα κι εγώ η σκέψη,
            εσύ το χαμόγελο κι εγώ η χαρά, εσύ η φωνή της αγάπης κι εγώ
            ο τυχερός αποδέκτης.

Άκου: Ο παράδεισος είναι η μνήμη μας, και τ'αγαπημένα πλάσματα
            του Δημιουργού είναι τα παιδιά και τα πουλιά.
Άκου: ΟΙ δημιουργοί της πιο όμορφης ιστορίας του πλανήτη είναι οι:
            Derrick+Denice+Epikourios Pepos.

Άκου: την ηχώ της ‘’άτακτης’’ φωνούλας είναι η συνειδησή σου.

Άκου: τις υπέροχες μουσικές της φύσης και γράψε τη δική σου μελωδία.

Άκου: τo κελάϊδισμα του φτερωτού Ερμή με τις θεϊκές νότες και αναρωτήσου

           Από πού πηγάζουν.

Άκου: και νοστάλγησε αγαπημένα πρόσωπα που δεν τόλμησε να τα’αγγίξει

           Ούτε ο χρόνος.

Άκου: υπέροχες μουσικές και χαλάρωσε το έχεις ανάγκη, άκου το κλάμα του

           Παιδιού σου ως την καλύτερη σύνθεση της οικουμένης.

Άκου: την αδύναμη φωνή των γερόντων και σκέψου το ρητό που λένε στο

           Μ.Κ.Π.Γ. ‘’εκεί που είσαι ήμουνα και ‘κει που είμαι θα ‘ρθεις.

Άκου: τον Pepe που λέει πως τα παιδιά και τα πουλιά είναι τα’ αγαπημένα

           Πλάσματα του θεού, και γίνε τουλάχιστον, παιδί.

Άκου: τις θεσπέσειες μουσικές του Χατζιδάκι,του Τσιτσάνη,και σκέψου θετικά,

            Πλάσε με το νου σου όμορφες εικόνες, γίνε ποιητής για να γράψεις τον

            Ύμνο της φιλίας.

Άκου: τις τρεις Χάριτες με τις μαγευτικές φωνές, και ταξίδεψε μαζί τους στο

           Νησί των συναισθημάτων.

Άκου: Διονυσία είσαι ένας ήλιος στο δικό μας σύμπαν που μας φωτίζει και

           Μας ζεσταίνει.

Άκου: το κάλεσμα της έλξης των χαρισματικών πλασμάτων, και ακολούθησε

           Τα βήματά τους.

Άκου: τους χτύπους της καρδιάς μου πως χτυπούν για σένα;

Άκου: ιστορίες αγάπης από χείλη ερωτευμένων είναι συναρπαστικές.

Άκου: τον Poof όταν διηγείται ιστορίες για το μαγευτικό ταξίδι στην

            Ιαπωνία, και στο Ακρωτήρη της καλής Ελπίδας, και νοερά

            Ταξίδεψε μαζί του.

Άκου: τον Pepo όταν μιλάει με πάθος για την Αυλή των Θαυμάτων

            Και άφησε να σε παρασσύρει στις αγκαλιές των Μουσών.

Άκου: ξαπλωμένη/ος στο πάτωμα τη μουσική από το ‘’emperor’’, και

           Τον Σον Κονερυ να απαγγέλει Καβάφη, είναι Μαγεία!!!!!!!!!

Άκου: τα σύννεφα τα κουσκουσιάρικα!!! Πως σχολιάζουν την πτώση

           Της  ήρεμης γυμνής βροχής.

Άκου: τη γλυκολαλιά της Δίδυμης αδερφής μου με πόση χάρη παρηγορεί

            τα δάκρυα της ψυχής μου.

Άκου: τα άνθη της Αμυγδαλιάς, και της Λεμονιάς αυτή την άνοιξη τα

            έχω φυλάξει για σένα και μόνο για σένα.

Άκου: υπάρχει ένα αόρατο σχοινί που μας συνδέει, κι εκεί ακροβατούν

            τα όνειρά μου κάθε φορά που έχει πανσέληνο.

Άκου: ένας ποιητής έδωσε μια λέξη στη σιωπή για να παίζει, εσείς

            μου δώσατε αγάπη-πάλι μια λέξη- για να έχει νόημα η ζωή μου.

Άκου: σήμερα 18/04 ένιωσα στ'αυτιά μου ένα παράξενο αεράκι που

            έκρυβε ένα μήνυμα, το μήνυμα ήταν από 9.000 χιλ. μακριά, από

            την περιοχή του GERMISTON

Άκου: Διονυσία σήμερα 21/03 ημέρα της Ποίησης, ο αδερφός σου

            φύτεψε στον κήπο μια αρωματική-μοναδική Τριανταφυλλιά

            και της έδωσε τ'ονομά σου.

Άκου: όπως η ποίηση είναι η αρμονία των λέξεων, έτσι και η Διονυσία

            με τον Derrick είναι η εξίσωση της φιλίας και της αγάπης.

Άκου: η φωνή μου δεν είναι δυνατή, και το ποίημα μου δεν θα 

            το καταλάβουν οι πολλοί -έτσι κι αλλιώς δεν είναι για πολλούς-

            γιατί θα το συγκρίνουν με άλλα ποιήματα, και τότε θα πουν:

           α! πάλι ο Poof;;; συγχωρέσε τε τους γιατί δεν γνωρίζουν πως

           στον χαμένο παράδεισο ο Poof ήταν ένας ρομαντικός ψυχοπομπός,

            που οραματίζονταν έναν κόσμο Ουτοπικοποιητικό.

          Επιμέλεια Ανάρτησης: Επικούρειος Πέπος.

 Φίλες και Φίλοι καλημέρα, συνεχίζω σήμερα την εξιστόρηση της Π.Σ.Ι.  

Έως ότου φθάσουμε στη χρονολογία σταθμός, δηλαδή στο 2010 θα σας παρουσιάζω σημαντικά κ.ο.μ. περιστατικά που έζησαν οι φίλοι μας από τη Νότια Αφρική και την Ελλάδα. Κάποια στιγμή ο Επικούρειος Πέπος λαμβάνει ένα γράμμα από τους φίλους του όπου τον πληροφορούν πως στις 26/07/1995 και ώρα 17.50 θα αφιχθούν στο δυτικό Αεροδρόμιο με πτήση της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ από Ρώμη. 

Αριστερά στην φωτογραφία η Λαμπρινή, η Μελισσάνθη, η Διονυσία, και η Χριστίνα στον κήπο μας στην ΚΑΝΤΖΑ.

Ο Επικούρειος Πέπος σκέφτηκε να κάνει μια όμορφη έκπληξη στους φίλους του που ήταν σίγουρος πως θα τους ενθουσίαζε. 

Με την προηγούμενη  πτήση πήγε ο ίδιος στη Ρώμη και είχε κανονίσει να επιστρέψει μαζί τους με την ίδια πτήση αλλά χωρίς οι φίλοι του να το γνωρίζουν!!!!!!!SURPRISE!!!!!!!!!

Εντωμεταξύ ο Επίκουρος είχε ήδη κανονίσει με το πλήρωμα πως θα έπρεπε να προσφέρουν στους επιβάτες κ. και κ. Wilton μια ανθοδέσμη και μία σαμπάνια όταν το αεροπλάνο θα εισερχόταν στον ελληνικό εναέριο χώρο (FIR) ο Επικούρειος Πέπος προκειμένου να μη γίνει αντιληπτός από τους φίλους του είχε μεγάλα γυαλιά, μουστάκι, και μούσι. 

Όταν εισήλθαν στο ελληνικό FIR από τα ηχεία του αεροπλάνου οι επιβάτες άκουσαν το εξής μήνυμα: ''παρακαλoύντε ο κύριος και η κυρία Wilton να σηκώσουν τα χέρια γιατί το προσωπικό καμπίνας έχει κάτι γι' αυτούς!!!!!!!!!!!! το ζευγάρι τα έχασε!!!!!!! σήκωσαν τα χέρια τους για να τους εντοπίσει η υπεύθυνη του πληρώματος η οποία όταν τους είδε κατευθύνθηκε προς αυτούς με μια τεράστια ανθοδέσμη,

με δυο ποτήρια και μια Σαμπάνια MOET!!
Στο αεροπλάνο έγινε ένας μικρός χαμός, οι υπόλοιποι επιβάτες νομίζοντας πως το ζευγάρι γιόρταζε κάποιο σημαντικό γεγονός άρχισαν να χειροκροτούν όλοι μαζί!!!!!!!!!!! 

το ζευγάρι τα είχε εντελώς χαμένα!!!!!!!!!! το μυαλό τους ήταν αδύνατον να συλλάβει την πραγματικότητα, όταν ρώτησαν την αεροσυνοδό για να τους πληροφορήσει για το όνομα του αποστολέα η κοπέλα χαμογέλασε και τους έδειξε τον μικρό φάκελο που ήταν μέσα στην ανθοδέσμη. 

Όταν η Ντενίς άνοιξε τον φάκελο βρήκε μέσα ένα σημείωμα που δεν μπορούσε όμως να το διαβάσει γιατί ήταν στα Ελληνικά, ξανακάλεσε κοντά τους την αεροσυνοδό και την παρακάλεσε να τους μεταφράσει το μικρό κείμενο. 

Εντωμεταξύ ο Επικούρειος Πέπος γεμάτος χαρά παρακολουθούσε από κάποια απόσταση το συμβάν και ήταν ευτυχής που όλα μέχρι στιγμής πήγαιναν σύμφωνα μα το σχέδιο ''Surprise on the air''. [έκπληξη στον αέρα]

H γλυκύτατη αεροσυνοδός που το όνομά της ήταν Κατερίνα Λ. πήρε στα χέρια της το σημείωμα στο οποίο ήταν γραμμένο το εξής ''Mε κάποιο μαγικό τρόπο θα είμαι μαζί σας!!!!!!!!!!!'' αμέσως το μετέφρασε στο ζευγάρι το οποίο συνέχιζε να παραμένει έκπληκτο.

Αυτόματα η Ντενίς έστρεψε το βλέμμα της προς τους επιβάτες του αεροπλάνου ψάχνοντας να βρει κάπου τη μορφή του αγαπημένου τους φίλου από την Ελλάδα, ήταν σίγουρη πως ΜΟΝΟ! ο Επικούρειος Πέπος θα μπορούσε να οργανώσει αυτή την έκπληξη, δεν μπόρεσε όμως να τον εντοπίσει κάπου και ζήτησε τη βοήθεια της αεροσυνοδού για περισσότερες πληροφορίες. 

Η Κατερίνα σαφώς και τα γνώριζε όλα γιατί ήταν φίλη του Επικούρειου Πέπου και απολάμβανε κι αυτή το όλο σκηνικό, και γι' αυτό έκρινε σκόπιμο να τους πει το εξής. 

Η απορία σας θα λυθεί λίγο μετά την προσγείωση. Μη μπορώντας να κάνουν κάτι απόλαυσαν τη Σαμπάνια και η Ντενίς κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά της την ανθοδέσμη σαν κάτι πολύτιμο. 

Ο ''Σκηνοθέτης'' Επικούρειος Πέπος χαμογελούσε κάτω από το ψεύτικο μουστάκι του, η επιχείρηση έκπληξη στον αέρα κόντευε να φθάσει στο τέλος της και όλα πήγαιναν τέλεια, όταν η Ντενίς άρχισε να ψάχνει με το βλέμμα της την καμπίνα με τους επιβάτες, ο Επίκουρος  φοβήθηκε πως θα τον ανακάλυπτε, για καλή του τύχη αυτό δεν συνέβη. 

Όταν θα έφθαναν, λόγω του ότι ήταν κοντά στην έξοδο δεν υπήρχε περίπτωση να τον εντοπίσουν, επίσης στην αναμονή των αποσκευών δεν υπήρχε περίπτωση γιατί οι φίλοι του είχαν αποσκευές ενώ ο ίδιος όχι, άρα έως ότου πάρουν τις αποσκευές ο Επίκουρος θα είχε βγει για να συναντήσει τους υπόλοιπους της οικογένειας και όλοι μαζί την άφιξη των φίλων τους. 

Ήταν μια καταπληκτική ιδέα που υλοποιήθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Περίπου μετά από μία ώρα έκλειναν στην αγκαλιά τους τους αγαπημένους φίλους, εντωμεταξύ ο Επικούρειος Πέπος αμέσως με το που βγήκε φρόντισε να απαλλαγεί από το μουστάκι και το μούσι. Αμέσως μετά την αφιξή τους και τις πρώτες αγκαλιές η Ντενίς και ο Ντέρικ εξήγησαν το τι τους είχε συμβεί κατά την διάρκεια της πτήσης, και ζητούσαν από τον Επικούρειο Πέπο, - γιατί αυτόν θεωρούσαν ενορχηστρωτή αυτής της καταληκτικής εμπειρίας - να τους εξηγήσει το πως τα κατάφερε όλα αυτά. Εκείνος έκανε πως τάχαμου πως δεν καταλάβαινε.

Εκείνο που δεν μπορούσαν οι φίλοι του να φανταστούν, ήταν το γεγονός πως ο φίλος τους ήταν μαζί τους κατά την διάρκεια της πτήσης. Όταν έφθασαν στο σπίτι και τους εξήγησε το τι είχε συμβεί έπαθαν την πλάκα τους. Είχαν ξετρελαθεί, πήραν αμέσως τηλέφωνο στα παιδιά τους στη

Νότια Αφρική για να τους περιγράψουν όλο το σκηνικό, μιλάμε για μεγάλη σκηνοθεσία, είναι αδύνατον να σας περιγράψω το τι έγινε, ήταν στιγμές απόλυτης ευτυχίας για όλους. Ελπίζω να πήρατε μια μικρή γεύση από το πως αυτή η φιλία ανανέωνε τη σχέση της. 
Ένα άλλο περιστατικό, φοβερό και τρομερό που θα σας αναφέρω είναι το εξής, βρισκόμαστε στο 2001 και συγκεκριμένα 25 Αυγούστου ο Επικούρειος Πέπος υποδέχεται ξανά τους φίλους του, τους οποίους συνοδεύουν τα δυο παιδιά τους ο 13χρονος Τζόναθαν και ή 15χρονη Χριστίνα, και επειδή έχουν κάποια συνεργασία με το CLUB MEDITERANE ανά τον κόσμο τους στέλνουν για λίγες μέρες στο CLUB MEDITERANE της Εύβοιας. 

Ο Επίκουρος μαζί με τ' ανίψια του και την κόρη του παραλαμβάνουν τους φίλους από το αεροδρόμιο και τους πάνε στην Εύβοια. Εκεί θα παρέμειναν μια βδομάδα και μετά θα πέρναγαν να τους πάρουν για να τους πάνε στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι! 
Από την ώρα που έφθασαν εκεί στο  CLUB MED, ένα παράξενο προαίσθημα δεν άφηνε τον Επίκουρο σε ησυχία, δεν μπορούσε όμως να προσδιορίσει την πηγή αυτού του κακού προαισθήματος, ενώ οι άλλοι κατεβάζανε τις αποσκευές πήρε παράμερα τον μεγαλύτερο ανιψιό του και του μίλησε για το πως ένιωθε. 

Ο Ηγέτης του σύστησε να ηρεμήσει και να μην κάνει κάποια αναφορά στην Ντενίς και στον Ντέρικ εξάλλου αφού είχαμε φθάσει και όλα ήταν οκ δεν υπήρχε λόγος να αναστατώσουμε τους ανθρώπους. 

Ο Επίκουρος συμφώνησε να μην αναφέρει κάτι και συνόδευσαν τους φίλους στη ρεσεψιόν του CLUB MED μετά από λίγο τους αποχαιρέτησαν και έδωσαν ραντεβού σε λίγες μέρες που θα πέρναγαν να τους πάρουν. 

Την ώρα του αποχαιρετισμού όταν ο Επίκουρος αγκάλιασε την Χριστίνα, τον κυρίευσε ξανά εκείνο το κακό προαίσθημα, παράλληλα δεν ήθελε να την αφήσει από την 

αγκαλιά του. 

Ήταν έτοιμος να τους εξηγήσει αυτό που ένιωθε αλλά ο Ηγέτης σαν να κατάλαβε κάτι και πλησιάζοντας του είπε πως έπρεπε να φύγουν γιατί θα έχαναν το Φέρυ Μποτ. 

Σε λίγο ξεκίνησαν για το ταξίδι της επιστροφής, ο Επικούρειος στα 1000 μέτρα σταμάτησε και πολύ σοβαρός και προβληματισμένος είπε στ' ανίψια του και στην κόρη του να επιστρέψουν στο CLUB MED για να πάρουν τους αγαπημένους τους φίλου. 

Τ' ανίψια του και η κόρη του με μια φωνή του είπαν:

Πούφ, Μπαμπά, σύνελθε και πάμε να φύγουμε, σταμάτα επιτέλους και άφησε τους ανθρώπους στην ησυχία τους. 

Ο Επικούρειος Πέπος με κρύα καρδιά τους ακολούθησε και δεν ξαναμίλησε γι' αυτό το θέμα μέχρι να φθάσουν στην Αθήνα. Όλα αυτά συνέβησαν δευτέρα, 25/08/2001 με το που επέστρεψαν στο σπίτι το κακό προαίσθημα είχε εγκατασταθεί για τα καλά στην ψυχή του Επίκουρου, την επόμενη τα ίδια, τη μεθεπόμενη τα ίδια την Παρασκευή κατά τις 11:30 ο Επίκουρος ένιωσε τέτοια ταραχή που η καρδιά του πήγε να σπάσει, έψαξε και βρήκε το τηλέφωνο από το CLUB MED για να επικοινωνήσει με τους φίλους του, ένιωθε έντονα πως κάτι δεν πάει καλά, από τη ρεσεψιόν τον ενημέρωσαν πως δεν μπορούσαν να βρουν κάποιον από τους WILTON και πως όταν θα επέστρεφαν θα τους ενημέρωναν. 

Απ' ότι τους είπαν οι φίλοι τους την επόμενη όταν βρεθήκανε δεν τους ενημέρωσαν ποτέ γι' αυτό το τηλεφώνημα. 
Την επόμενη ημέρα Σάββατο ο Επίκουρος η γυναίκα του, η κόρη του και τα δυο ανίψια του περιμένουν τους φίλους τους στον Άγιο Κωνσταντίνο οι οποίοι θα ερχόντουσαν από απέναντι με το Φέρυ Μποτ. 

Πράγματι στις 14.30 τους υποδέχθηκαν και ο Επικούρειος με το που τους αντίκρισε ανακουφίστηκε, τι στην ευχή ήταν εκείνο το προαίσθημα; 

Πριν επιβιβασθούν στ' αυτοκίνητα για να αναχωρήσουν για το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι ο Ηγέτης και η κόρη του Επικούρειου Πέπου κάλεσαν κοντά τους όλη την παρέα και άρχισαν να εξηγούν στους Νοτιοαφρικανούς φίλους τις παραξενιές του Επικούρειου Πέπου, ειδικότερα όταν η κόρη του Επίκουρου αναφέρθηκε στο γεγονός της Παρασκευής που είχε ζουρλαθεί και έψαχνε να τους βρει, επικράτησε εκ μέρους τους απόλυτη σιωπή..............

Είχαν συμβεί κι άλλα περιστατικά στο παρελθόν που δεν μπορούσαν να τα εξηγήσουν αλλά αυτό ξεπερνούσε τα πάντα!!!! 

Για αρκετή ώρα κοιτιόντουσαν μεταξύ τους χωρίς να μπορούν να αρθρώσουν λέξη. 

Και οι τέσσερις στράφηκαν προς τον Επίκουρο και με δάκρυα στα μάτια τον κοίταζαν με δέος, εν αλλάξ δεν τον άφηναν από την αγκαλιά τους. 

Χρειάστηκε να περάσει μια ώρα ώσπου να αναχωρήσουν γιατί όταν τον λόγο πήρε η Ντενίς και τους εξήγησε το τι είχε συμβεί την παρασκευή στις ''''11.30''''που ο Επίκουρος είχε νιώσει την καρδιά του να σπάει, ήταν η σειρά της κόρης και των ανιψιών του να κοιτάξουν με δέος τον πατέρα και θείο και να του ζητήσουν ταπεινά συγγνώμη!!

Ακούστε λοιπόν το τι είχε συμβεί στην οικογένεια Wilton και συγκεκριμένα στην Χριστίνα στις ''''11.30'''' και θα καταλάβετε το κακό προαίσθημα που είχε ο Επικούρειος Πέπος από την άφιξη των φίλων τους στο CLUB MED. Στις ''''11.30''''την Παρασκευή η Χριστίνα κινδύνεψε να χάσει τη ζωή της!!!!!!!!!!!! Ήταν ακριβώς την ώρα που ο Επίκουρος είχε νιώσει την καρδιά του να σπάει και προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί τους χωρίς αποτέλεσμα

Η Χριστίνα ευτυχώς ήταν ζωντανή από θαύμα!!!!!!! 

Το κακό συνέβη όταν η Χριστίνα έκανε θαλάσσιο σκι και κάποιο άλλο κρις κραφτ την προσέγγισε με αποτέλεσμα να ανατραπεί και προς στιγμή να χάσει τις αισθήσεις της!!!!!!!!!!!!!! 

Έως ότου έρθουν οι πρώτες βοήθειες και να συνέλθει η Χριστίνα η ψυχή όλων είχε φύγει από τη θέση της, πήγαν στην κόλαση και γύρισαν, ευτυχώς το χτύπημα δεν ήταν θανάσιμο.

Να λοιπόν γιατί ο Επικούρειος Πέπος είχε εκείνο το κακό προαίσθημα και όταν αγκάλιασε την Χριστίνα δεν ήθελε να την αποχωριστεί, λες και ένιωθε πως αν την κρατούσε στην αγκαλιά του θα την έσωζε από κάτι, το τι ήταν αυτό το έμαθε 5 μέρες μετά. Κάπου εδώ θα σταματήσω την αφήγηση, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Αφηγητής της Π.Σ.Ι.

Αγαπητοί αναγνώστες δεν γνωρίζω τα δικά σας συναισθήματα αλλά εγώ κάθε φορά που φέρνω στο μυαλό μου εκείνες τις στιγμές με λούζει κρύος ιδρώτας.

Αισίως φθάσαμε στο όγδοο μέρος.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ.

Ένατο μέρος. Κατανοώ την αγωνία ορισμένων φίλων για την συνέχεια αυτής της συγκλονιστικής ιστορίας ως προς την έκβαση της αλλά όλα θα έρθουν στην ώρα τους, όσο για την απορία κάποιων άλλων για το πόσο αληθινή είναι αυτή η ιστορία το μόνο που έχω να πω είναι το εξής: Μου πήρε εμένα πολλά χρόνια για να συνειδητοποιήσω αυτό που μου συνέβη, επομένως δεν εκπλήσσομαι που έχετε όλες αυτές τις απορίες. Για κάποια χρόνια επειδή ζούσαν ακόμα ο μαιευτήρας και ο γυναικολόγος δεν επιθυμούσα να γνωστοποιήσω αυτή την ιστορία για προφανείς λόγους. 

Σύνδεση με το προηγούμενο, συναντηθήκαμε με τους ευλογημένους φίλους μας στον Άγιο Κωνσταντίνο για να συνταξιδέψουμε όλοι μαζί για το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι μετά την περιπέτεια που είχαν στο CLUB MED    

Ένυ γουέι που λέει και ο φοβερός και τρομερός Γκοτζιό, εγώ  ο αφηγητής βρίσκομαι σήμερα κοντά σας για να σας εξιστορήσω τη συνέχεια της Π.Σ.Ι. Κατά την παραμονή τους λοιπόν στο χωριό περάσανε μαγικά, ήταν η εποχή που στο χωριό υπήρχε ένας ''οργασμός'' δημιουργίας, τα μέλη της ΛΟΓ είχαν τότε πολλά και όμορφα όνειρα και ο Επίκουρος έτρεφε πολλές ελπίδες πως κάτι θα άλλαζε προς το καλύτερο στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι. Κάτι αντίστοιχο ελπίζει αυτή την περίοδο στην αυγή του νέου έτους να πετύχει και ο Καλλιτέχνης Φειδίας, του εύχομαι από καρδιάς να πετύχει. Μετά από λίγες μέρες επιστρέψανε στην Αθήνα και οι φίλοι τους την επόμενη μέρα αναχώρησαν για Νότια Αφρική. Ένα ακόμα υπέροχο ταξίδι έφθασε στο τέλος του με συγκλονιστικές μνήμες.

Σήμερα θα ξεκινήσω από τον γιατρό, τον γυναικολόγο που είχε βοηθήσει το ζευγάρι των Νοτιοαφρικανών να υιοθετήσουν το μικρό κοριτσάκι, αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που ανακατεύτηκε σε τέτοιες υποθέσεις. Ο γιατρός [Αθήνα] το 1955 ήταν 45 χρονών νυμφευμένος και η κόρη του ήταν 5 χρονών, όταν η κόρη του τελείωσε το λύκειο την προόριζε για γυναικολόγο με σκοπό να τον διαδεχθεί. Πράγματι η κόρη δεν δυσκολεύτηκε να εισέλθει στην ιατρική σχολή των Αθηνών, όταν όμως τελείωσε τις σπουδές της την έπεισε ο αδερφός της μητέρας της που βρισκόταν ήδη στην Αμερική πριν ξεκινήσει τη σταδιοδρομία της στη Ελλάδα να κάνει ένα μεταπτυχιακό στην Αμερική στο πανεπιστήμιο μάλιστα που ήταν και ο ίδιος καθηγητής της ιατρικής. Της πρότεινε μάλιστα το μεταπτυχιακό της να έχει σχέση με την εξωσωματική γονιμοποίηση γιατί με βάση κάποια έρευνα που είχε κάνει το δικό τους πανεπιστήμιο μελλοντικά θα υπήρχε πολύ μεγάλο πρόβλημα γονιμοποίησης, ήδη τα κέντρα εξωσωματικής γονιμοποίησης στην Αμερική φύτρωναν το ένα μετά το άλλο με γοργούς ρυθμούς. 

Η Μυρτώ στο άκουσμα αυτής της προοπτικής ενθουσιάστηκε και όταν το συζήτησε με τους γονείς της της άναψαν το πράσινο φως. Η μητέρα της Μυρτώς δεν ήταν και πολύ θερμή σ' αυτή την ιδέα γιατί φοβόταν πως θα συνέβαινε ότι συνέβη και με τον αδερφό της που είχε πάει για δυο χρόνια και τελικά παρέμεινε εκεί για πάντα, δεν επέμενε όμως στην άρνησή της γιατί έβλεπε πως η κόρη της το ήθελε αυτό πάρα πολύ και δεν ήθελε να σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά της. Τελικά είχε δίκιο η μάνα, η Μυρτώ διέπρεψε στις σπουδές της και η καριέρα  της ξεκίναγε με τις καλύτερες προοπτικές στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Ας αφήσουμε όμως την Μυρτώ και ας επιστρέψουμε στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην οδό Σπευσίππου 38 στο Κολωνάκι όπου βρισκόταν το ιατρείο και το σπίτι των γονιών της.   

ΙΟΥΛΙΟΣ 07/07/1977   ώρα   14.30   ο πατέρας τής Μυρτούς πριν λίγη ώρα επέστρεψε από το νοσοκομείο, κανονικά σήμερα δεν ήταν βάρδια γιατί ήδη από τις 05 Ιουλίου βρισκόταν σε άδεια, στις 10 Ιουλίου θα αναχωρούσαν για το νησί της γυναίκας του, η Νάξος είχε γίνει για τον Αριστοτέλη ο μόνιμος καλοκαιρινός προορισμός, τέσσερις ήταν οι αγάπες του, η γυναίκα του, η κόρη του, η επιστήμη του και η Νάξος, στον Άγιο Προκόπη τον λάτρευαν αυτόν τον υπέροχο γλετζέ από την μαγευτική πόλη των Τρικάλων ο οποίος από τότε που γνωρίστηκε με τη Ναξιώτισσα Άρτεμη, η Άρτεμης έγινε η μούσα του. 

Ο γυναικολόγος την προηγούμενη ημέρα   06/07   το απόγευμα κι ενώ έκανε τις σχετικές προετοιμασίες για το ταξίδι δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από τον καλό φίλο και συνάδελφο Ο.Γ. ο οποίος λόγω ενός τροχαίου που είχε δεν θα μπορούσε την επόμενη να είναι στο νοσοκομείο και τον παρακάλεσε προκειμένου να μην αναστατώσει το πρόγραμμα του ζήτησε να πάει εκείνος στη θέση του μιας και γνώριζε ό,τι βρισκόταν ακόμα στην Αθήνα. 

Ο Αριστοτέλης μιας και δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα το δέχθηκε με χαρά γιατί στο παρελθόν ο φίλος του τον είχε εξυπηρετήσει αρκετές φορές. Πράγματι την επόμενη βρισκόταν στο νοσοκομείο για τα προγραμματισμένα ραντεβού, κατά τις 13.30 τον επισκέφθηκε το τελευταίο ζευγάρι απ' ότι του είπαν το ραντεβού τους ήταν για τις  30/07 αλλά λόγω κάποιων ακυρώσεων τους ειδοποίησαν την προηγούμενη, δηλαδή στις  06/07  πως αν θέλουν μπορεί να τους δει ο γιατρός στις  13.30  το ζευγάρι μετά χαράς το δέχθηκε αυτό γιατί η κοπέλα είχε μεγάλη καθυστέρηση στην περίοδό της και είχε τον φόβο μήπως ήταν έγκυος. Μίλησα για φόβο γιατί η σχέση του ζευγαριού δεν ήταν για γάμο, άλλωστε η κοπέλα ήταν ακόμα στη Γ' λυκείου. 

Ο γιατρός διαπίστωσε πως τελικά η κοπέλα δεν ήταν έγκυος και πως το πρόβλημα ήταν ορμονικό και συνέστησε στην κοπέλα κάποια θεραπεία. Επειδή ήταν οι τελευταίοι επισκέπτες  και επειδή συμπάθησε αμέσως αυτά τα νέα παιδιά, το αγόρι απ' ό,τι έμαθε μετά ήταν μόνο 22 χρονών και τον είχε εντυπωσιάσει η υπεύθυνη στάση του, συνήθως η εμπειρία του τον είχε διδάξει πως τ' αγόρια σ' αυτή την ηλικία με το που παρουσιαζόταν κάποιο αντίστοιχο πρόβλημα στην κοπέλα τους την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια. Αντιθέτως ετούτος ο νεαρός που είχε μπροστά του συμπαρίστατο στη κοπέλα λες και ήταν ήδη η γυναίκα του. Δεν άντεξε στον πειρασμό να τον ρωτήσει από που ήταν η καταγωγή του, όταν άκουσε πως ο νεαρός ήταν από τα Τρίκαλα ένα αίσθημα περηφάνιας τον έλουσε, ήταν χαρούμενος που ο νεαρός ήταν από τη γενέτειρά του. Κουβέντα στην κουβέντα ο γιατρό ενημέρωσε τον νεαρό πως ο αδερφός του είχε στα Τρίκαλα Μαιευτική Κλινική. 

Κάπου εκεί θα τελείωνε η κουβέντα αλλά οι οιωνοί άλλα είχαν κατά νου, και όταν ο νεαρός άκουσε το όνομα της Κλινικής γεμάτος χαρά είπε στον γιατρό πως είχε γεννηθεί σ' αυτή την Κλινική στις 23 Μαΐου του 1955!!!!!!!!!!!!!!!! 

Ο γιατρός νομίζοντας πως δεν άκουσε καλά ξαναρώτησε τον νεαρό να του επαναλάβει την ημερομηνία γέννησης και τον ρώτησε πως λεγόταν. Ο νεαρός επανέλαβε την ημερομηνία 23/05/55 όταν ο γιατρός άκουσε το όνομα του νεαρού προς στιγμήν νόμισε πως σταμάτησε η καρδιά του!!!!!!!!!!!! νόμιζε πως όλα αυτά που ζούσε εκείνη τη στιγμή ήταν ένα κακό όνειρο, νόμιζε πως έχει παραισθήσεις, κοίταζε και ξανακοίταζε τον νεαρό τόσο επίμονα που τον έκανε να σαστίσει, ως από μηχανής Θεός εμφανίσθηκε η κοπέλα  η οποία την προηγούμενη  ώρα ντυνόταν και κάπου εκεί αποχαιρέτησαν τον γιατρό ο οποίος ήταν τόσο ταραγμένος που χρειάσθηκε να επιστρατεύσει όλο του το υποκριτικό ταλέντο προκειμένου να μην καταρρεύσει, από μέσα του μονολογούσε συνέχεια: 

Δεν είναι δυνατόν! δεν είναι δυνατόν! 

Όταν το ζευγάρι έφυγε σημείωσε το όνομα του νεαρού και από μέσα του ευχόταν να είχε κάνει λάθος, αμέσως μετά επικοινώνησε με τον αδερφό του στα Τρίκαλα και του ζήτησε να μάθει το όνομα της οικογένειας που είχε κάνει τα δίδυμα στις 23/05/55 ο αδερφός του δεν χρειάστηκε να συμβουλευθεί τα χαρτιά του γιατί θυμόταν πάρα πολύ καλά εκείνη την περίπτωση.

Εκείνη η περίπτωση ήταν και ο δικός του εφιάλτης, πολλές φορές είχε αναρωτηθεί γιατί ενέδωσε στις παρακλήσεις του αδερφού του; συνήθως σ' αυτές τις περιπτώσεις υπήρχε χρηματικό όφελος, τα δυο αδέρφια όμως δεν το έκαναν για τα χρήματα γιατί δεν υπήρξε ποτέ τέτοια περίπτωση, απλά ο αδερφός του επέμενε γιατί είχε γνωρίσει εκείνους τους δυο υπέροχους διπλωμάτες και τον μεγάλο τους πόθο για να υιοθετήσουν κάποιο παιδί που του έγινε έμμονη ιδέα, αυτό ήταν που έκανε τον αδερφό του να σκεφτεί, και να πείσει και τον ίδιο για των χωρισμό των διδύμων. 

Ο Αριστοτέλης όταν άκουσε και από τα χείλη του αδερφού του το ίδιο όνομα που του είχε πει και ο νεαρός νόμισε πως θα πάθαινε αποπληξία, δεν ανάφερε τίποτα στον αδερφό του γιατί δεν ήθελε να τον ταράξει, ήθελε πρώτα να πάει στο σπίτι του να ηρεμήσει και μετά ίσως αποφάσιζε να του πει το τι του συνέβη σήμερα. 

Στις 14.30 βρισκόταν στην είσοδο της τριώροφης οικοδομής όπου ήταν το σπίτι του και το ιατρείο του, επειδή ήταν ακόμα πολύ ταραγμένος αποφάσισε να πάει πρώτα στο ιατρείο για να βάλει σε τάξη την ταραχή του γιατί αν τον έβλεπε έτσι η Άρτεμις δεν θα μπορούσε να τις εξηγήσει τίποτα. 

Όταν βρέθηκε στο γραφείο του αποφάσισε να γράψει ένα γράμμα στην κόρη του, ένα γράμμα που θα της ζητούσε να το ανοίξει μετά τον θάνατό του, αυτό το μυστικό δεν ήθελε να το πάρει μαζί του. Ξεκίνησε να γράφει, να γράφει και όταν τελείωσε έβαλε το γράμμα μέσα σ' έναν φάκελο, τον σφράγισε και έγραψε απ' έξω: 

''ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΜΌΝΟ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΌ ΜΟΥ''

Επειδή η γυναίκα του θ' ανησυχούσε που είχε αργήσει τόσο πολύ σήκωσε το τηλέφωνο και την ενημέρωσε πως ήταν στο γραφείο του και πως σε λίγα λεπτά θα ήταν κοντά της, η Άρτεμις ηρέμησε και άρχισε να στρώνει το τραπέζι. 

Η ώρα περνούσε και ο Αριστοτέλης πουθενά να φανεί, πήρε τηλέφωνο στο γραφείο αλλά δεν απαντούσε κανείς, απόρησε με τη σημερινή στάση του αγαπημένου της συζύγου αλλά δεν έβαλε κάτι κακό με το μυαλό της γιατί πριν λίγη ώρα είχε μιλήσει μαζί του. Όσο όμως πέρναγε η ώρα η ταραχή της μεγάλωνε γι' αυτό και αποφάσισε να κατέβει στον κάτω όροφο που ήταν το ιατρείο, χτύπησε, ξαναχτύπησε απάντηση καμία. Ανέβηκε στο σπίτι και άρχισε να ψάχνει μήπως βρει τα δεύτερα κλειδιά του ιατρείου αλλά λόγω της ταραχής της αυτό στάθηκε αδύνατον. 

Μη θέλοντας να αναστατώσει την κόρη τους στην Αμερική σκέφτηκε να ζητήσει τη βοήθεια της οικογένειας που διέμειναν στον τρίτο όροφο, ο Αλέξανδρος Λ. ήταν γιατρός παθολόγος και για καλή της τύχη ήταν εκεί, αφού τον ενημέρωσε για το τι είχε συμβεί κατέβηκε και ο ίδιος μαζί της αλλά αντιμετώπισε κι αυτός το ίδιο πρόβλημα αφού δεν είχαν τα κλειδιά, φώναξε ξαναφώναξε αλλά καμία απάντηση. 

Άλλη λύση δεν υπήρχε έπρεπε να καλέσουν την Αστυνομία, αυτό και έκαναν, όταν ήρθε η Αστυνομία και τους εξήγησαν το τι είχε συμβεί είχαν δυο επιλογές η να γκρεμίσουν την πόρτα, η να καλέσουν κάποιον κλειδαρά. Προτίμησαν τη δεύτερη λύση, σε λίγο ο παραβιαστής ήρθε και όταν μπήκαν μέσα αντίκρισαν αυτό που φοβόντουσαν....... 

ο γιατρός είχε γείρει πάνω στο γραφείο του και το πιθανότερο ήταν να ήταν ήδη νεκρός, ο παθολόγος έτρεξε αμέσως κοντά του, όταν γύρισε προς την κεραυνοβολημένη γυναίκα του συναδέλφου του την οποία αγκάλιασε στοργικά της είπε: 

o Αριστοτέλης είχε κάποιο πρόβλημα με την καρδιά του; η διάγνωσή του ήταν ''έμφραγμα'' 

ΌΛΑ αυτά συνέβησαν στις   07/07/77!!!!!!!!!!!   την ίδια μέρα στις   15.00,   ο νεαρός που λίγες ώρες πριν βρισκόταν με την κοπέλα του στο νοσοκομείο υποδέχονταν στο 

''PEPOS SCOOL OF DELIKATESEN'' το ζευγάρι από τη 

ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΉ!!! Δηλαδή την DENISE και τον DERRICK.......

Kάπου εδώ σταματάει η αφήγηση του ένατου μέρους ελπίζω πως σύντομα θα έχω τη χαρά να σας παρουσιάσω και την συνέχεια.

Μέρος Δέκατο, σύνδεση με το προηγούμενο. Είχαμε μείνει στο γραφείο του γιατρού που τον βρήκαν νεκρό στο γραφείο του.

Η γυναίκα του γιατρού ήταν συγκλονισμένη, ο σύζυγός της ήταν νεκρός, πάνω στο γραφείο του υπήρχε ένας κλειστός φάκελος και απ' έξω έγραφε: 

''ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΜΌΝΟ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΌ ΜΟΥ''

Η Νεφέλη, αυτό ήταν το όνομα της γυναίκας, αναρωτιόταν αν μέσα στο γράμμα υπήρχε η απάντηση στον ξαφνικό θάνατο του συζύγου της. Τα είχε χαμένα, ζήτησε από τον οικογενειακό τους φίλο να παραστεί αν μπορούσε στη νεκροψία που θα γινόταν για να αποφανθούν ως προς τα αίτια του θανάτου. Πήρε το γράμμα στα χέρια της και προς στιγμήν σκέφτηκε να το ανοίξει, με πιο ψύχραιμη σκέψη αποφάσισε να μην παραβεί την επιθυμία του αγαπημένου της συζύγου. Τηλεφώνησε αμέσως στην κόρη της που βρισκόταν στην Αμερική για να της ανακοινώσει τα δυσάρεστα, πως θα έλεγε στην μονάκριβη κόρη τους που λάτρευε τον πατέρα της πως ήταν νεκρός; Όταν άκουσε τη φωνή τής κόρης της δεν άντεξε, έβαλε τα κλάματα, η κόρη περίμενε να συνέλθει η μητέρα της για να καταλάβει τι συμβαίνει. Όταν άκουσε τα δυσάρεστα χρειάστηκαν κάποια λεπτά για να επεξεργαστεί τα λεγόμενα της μητέρας της, πριν μία ώρα είχε μιλήσει με τον πατέρα της και όλα ήταν μια χαρά, ο πατέρας της στην ολιγόλεπτη κουβέντα που είχαν δεν της είχε παραπονεθεί για κάτι, τι έγινε και ξαφνικά μία ώρα μετά ακούει την μητέρα της να της ανακοινώνει τον θάνατο της μητέρας της; 

Η Μυρτώ μετά το πρώτο σοκ ανάκτησε την ψυχραιμία της και ρώτησε την μητέρα της για το ποιος ήταν αυτός που αποφάνθηκε πως ήταν έμφραγμα. Όταν της ανάφερε το όνομα του κ. Αλέξανδρου δεν είχε καμία αμφιβολία για την διάγνωση, θυμήθηκε επίσης πως ο πατέρας της της είχε παραπονεθεί κάποια στιγμή για κάποιες ταχυκαρδίες που είχε αλλά οι καρδιολόγοι δεν έκριναν πως υπήρχε λόγος ανησυχίας. Όταν η μητέρα της την ενημέρωσε για τον φάκελο που είχε βρει πάνω στο γραφείο, ζήτησε από την μητέρα της να τον ανοίξει, η μητέρα της όμως ήταν ανένδοτη. Όχι Μυρτώ, δεν θα τον ανοίξω, για να ζητήσει ο πατέρας σου να τον ανοίξεις εσύ θα είχε τους λόγους του και θα πρέπει να τους σεβαστούμε. Όταν με το καλό φθάσεις θα τον ανοίξεις εσύ. Έκλεισαν το τηλέφωνο γιατί η Μυρτώ θα έπρεπε να ενημερώσει τον διευθυντή της για το συμβάν και παράλληλα να ψάξει να βρει την πιο σύντομη πτήση για την Ελλάδα. Έφθασε στην Ελλάδα την επόμενη μέρα το απόγευμα μέσω Παρισιού. Την επόμενη μέρα μετά την άφιξή της έγινε η κηδεία του αγαπημένου της πατέρα. Θυμόταν πως ο πατέρας της επιθυμούσε την αποτέφρωση αλλά αυτό δεν το επέτρεπε η εκκλησία και ως εκ τούτου αναγκάστηκαν να γίνει ταφή. 

Αργά το απόγευμα όταν βρέθηκε στο γραφείο του πατέρας της και έπιασε στα χέρια της τον φάκελο αποφάσισε πως ήταν η ώρα να πληροφορηθεί το περιεχόμενο αυτού του φακέλου. Το γράμμα είχε ημερομηνία 07/07/77. Αγαπημένο μου παιδί, πολυαγαπημένη μου Μυρτώ, όταν θα διαβάζεις αυτές τις γραμμές εγώ δεν θα υπάρχω πια στη ζωή, θέλω να μου υποσχεθείς πως θα προβείς σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες που αναφέρω στο γράμμα μου. Είναι πολύ σημαντικό για μένα αναλάβεις εσύ να διεκπεραιώσεις όλη την υπόθεση. Ίσως θα έπρεπε να σου είχα μιλήσει πιο πριν, σε παρακαλώ να κατανοήσεις το κίνητρό μου. Η ιστορία ξεκινάει όταν εσύ ήσουν ακόμα στην ηλικία των πέντε ετών, δηλαδή το 1955..... Όταν η Μυρτώ τελείωσε το γράμμα αναλύθηκε σε λυγμούς, ήταν πολύ αναστατωμένη, αυτά που διάβασε την είχαν συγκλονίσει. Ανέβηκε στο πάνω διαμέρισμα που την περίμενε η μητέρα της με μεγάλη αγωνία και της γνωστοποίησε το περιεχόμενο της επιστολής. Η μητέρα σωριάστηκε στην πολυθρόνα, αναρωτιόταν για το πως ο σύζυγός της κατάφερε να κρατήσει μέσα του αυτό το μυστικό τόσα χρόνια. Από τις σκέψεις της την έβγαλε η φωνή της κόρης της. Μάνα, αύριο φεύγω για τα Τρίκαλα πρέπει σύντομα να συναντηθώ με τον θείο μου. Εννοούσε τον αδερφό του πατέρα της που είχε το Μαιευτήριο στα Τρίκαλα. Είχαν συναντηθεί με τον θείο της στην κηδεία του πατέρα της αλλά τότε δεν γνώριζε τίποτα για το περιεχόμενο του φακέλου.

Τηλεφώνησε στον θείο της ο οποίος προς μεγάλη του έκπληξη άκουσε την ανιψιά του να του λέει πως την επόμενη μέρα θα έφθανε στα Τρίκαλα. Από λεπτότητα δεν την ρώτησε τον λόγο, ήταν όμως χαρούμενος που συνέβη αυτό γιατί η Μυρτώ ήταν η πολυαγαπημένη του ανιψιά. Την επόμενη μέρα η Μυρτώ με το αυτοκίνητο του πατέρα της ξεκινούσε για την όμορφη πόλη των Τρικάλων. Αργά το απόγευμα έφθασε στο σπίτι όπου την υποδέχθηκαν όλοι με χαρά, κανενός το μυαλό δεν μπόρεσε να φανταστεί τον λόγο της επίσκεψης. Όλοι υπέθεσαν πως απλά πριν φύγει για την Αμερική ήθελε να τους ξαναδεί. Μετά το δείπνο ρώτησε τον θείο της αν θα μπορούσε την επόμενη να τον επισκεφτεί στην κλινική - Μαιευτήριο. Ο θείος της είπε πως αυτό θα του έδινε μεγάλη χαρά γιατί θα την ξεναγούσε και στη νέα πτέρυγα. Την επόμενη στις 11:00 βρισκόταν στην κλινική και ο θείος της την ξεναγούσε στη νέα πτέρυγα. Όταν τελείωσαν την ξενάγηση, ζήτησε από τον θείο της να μείνουν μόνοι τους στο γραφείο γιατί ήθελα να του διαβάσει κάτι σημαντικό. Ο θείος της γεμάτος απορία, την παρατηρούσε που έβγαλε από την τσάντα της ένα γράμμα και αναρωτιόταν τι ήταν αυτό το σημαντικό που είχε να του πει η αγαπημένη του Μυρτώ. Όταν η Μυρτώ βγήκε από το γραφείο είχε μια ικανοποίηση στο βλέμμα της, η όψη της ήταν κάπως χαρούμενη, ήταν σημαντικές οι πληροφορίες που πήρε από τον θείο της και κυρίως που είχε συναινέσει στα σχέδια που του παρουσίασε, συμφώνησε σε όλες της τις προτάσεις. 

Εδώ θα σταματήσω την αφήγηση του 10του μέρους. Θ.Θ. Θα συνεχίσω σύντομα γιατί σε λίγο η υπόθεση αποκτά πολύ ξεχωριστό ενδιαφέρον. Σας χαιρετώ ο αφηγητής Πεπέ.

Μέρος ενδέκατο, 

Η Μυρτώ είχε επισκεφθεί τον θείο της στα Τρίκαλα και από την συζήτηση που είχε μαζί του κατάλαβε πως έπρεπε να κάνουν υπομονή πριν αρχίσει να υλοποιεί το σχέδιο που είχε καταστρώσει.

Ας αφήσουμε την Μυρτώ για λίγο και ας ακολουθήσουμε για μία ακόμα φορά τον Επίκουρο στο τρίτο του ταξίδι στην Νότια Αφρική, μαζί του είναι η σύζυγός του και η επτάχρονη κόρη τους. Αυτή τη φορά το ταξίδι συμπεριλαμβάνει και τριήμερη επίσκεψη στο ακρωτήρι της καλής ελπίδας το οποίο βρίσκεται στο ΚΑΙΗΠ ΤΑΟΥΝ και είναι στο νοτιότερο μέρος Αφρικής, μιλάμε για Νότιο Πόλο, ΑΝΤΑΡΚΤΙΚΉ και φυσικά για πιγκουίνους. Νοητά εκεί σμίγουν δύο Ωκεανοί, ο Ειρηνικός και ο Ινδικός. Όσο και αν προσπαθήσω να σας περιγράψω τις εντυπώσεις ΄του Επίκουρου από αυτό το ταξίδι δεν θα τα καταφέρω ακόμα και αν είχα το ταλέντο του Ηλία Γιαννακόπουλου. Θα σταθώ μόνο σε τρία κορυφαία γεγονότα. Για πρώτη φορά στη ζωή του ο Επίκουρος, η κόρη του και η σύζυγός του είχαν την ευκαιρία να βρεθούν τόσο κοντά σε πιγκουίνους, ήταν κάτι μαγικό να αντικρίζεις αυτά τα πανέμορφα πλάσματα, ήταν τόσο χαριτωμένα, η εμπειρία ήταν μοναδική. Είχαν την εντύπωση πως παρακολουθούσαν κάποιο ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση. 

Η DENISE τους είχε πει πως θα ήταν πολύ όμορφο αυτό το ταξίδι αλλά αυτό που ζούσαν ξεπερνούσε την πιο τολμηρή φαντασία. Όταν δε, ανέβηκαν στο ακρωτήρι πέρασε αρκετή ώρα έως ότου συνέλθουν, το θέαμα ήταν μοναδικό, αντίκριζαν μπροστά τους την ένωση των δύο Ωκεανών. Ο Επίκουρος θυμήθηκε πως σ' αυτούς τους Ωκεανούς πριν λίγα χρόνια ταξίδευε ο Καπτάν Αλέξανδρος, ο μικρός αδερφός του ως Ανθυποπλοίαρχος ο οποίος του είχε διηγηθεί πολλές θαλασσινές ιστορίες. Εκεί σ' αυτό το ακρωτήρι της καλής ελπίδας ζήτησε από την DENISE κάτι που το είχε διαβάσει όταν μελετούσε την ιστορία των Ινδιάνων της Αμερικής, των φυλών Τσεγέν, Σιου, και Κομάντσι. Οι Ινδιάνοι όταν γνώριζαν κάποιον λευκό τον οποίο στην πορεία θεωρούσαν φίλο τους γινόταν αδέρφια εξ αίματος, στον καρπό του χεριού τους με κάποιο αιχμηρό αντικείμενο τραυμάτιζαν το χέρι τους ώστε να τρέξει λίγο αίμα και μετά έσμιγαν τα χέρια τους ώστε το αίμα του ενός να αναμιχθεί με το αίμα του άλλου, και μ' αυτόν τον τρόπο θα ήταν πλέον αδέρφια!!!

 Όταν το εξήγησε στην DENISE δεν δίστασε καθόλου, άμεσα του πρότεινε το χέρι της, και με κάποιο αιχμηρό αντικείμενο που είχε η DENISE στην τσάντα της τραυμάτισαν τα χέρια τους και όταν έτρεξε αίμα έσμιξαν τα χέρια τους και αγκαλιάστηκαν, από εκείνη τη στιγμή ένιωθαν σαν αδέρφια και μάλιστα με την βούλα του αίματος πια,  στις φλέβες της πλέον κυλούσε και το δικό του αίμα, και στις δικές του κυλούσε το δικό της αίμα. Χρόνια αργότερα όταν θυμόντουσαν εκείνη τη στιγμή έσκαγαν στα γέλια, που να ξέρουν πως αυτό που έκαναν τότε δεν χρειαζόταν γιατί στις φλέβες τους έτρεχε η ίδια ομάδα αίματος; Στην επιστροφή αποφάσισαν  να κάνουν μπάνιο στα νερά του Ωκεανού τα οποία ήταν πάρα πολύ κρύα, για τον Επίκουρο όμως που τότε ήταν χειμερινός κολυμβητής δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Όμως οι άνθρωποι του δήμου που ήταν υπεύθυνοι για την παραλία εφιστούσαν την προσοχή στους κολυμβητές να μην απομακρύνονται από την παραλία γιατί στην περιοχή, λίγο πιο μέσα υπήρχαν καρχαρίες. Κάποια στιγμή ο Επίκουρος ως δεινός κολυμβητής που ήταν προχώρησε αρκετά με αποτέλεσμα  ο ναβαγοσώστης να σημάνει συναγερμό, ένας καρχαρίας βρισκόταν σε κοντινή  απόσταση από τον Επίκουρο ο οποίος χωρίς να το γνωρίζει βρισκόταν σε κίνδυνο. Ο Επίκουρος μόλις άκουσε τη σειρήνα κατάλαβε πως διέτρεχε κίνδυνο και όσο πιο γρήγορα μπορούσε κολύμπησε προς την ακτή, τότε άκουσε τις φωνές την Λαμπρινής και της DENISE γεμάτες φόβο να τον καλούν να κάνει πιο γρήγορα. Έφθασε στην αμμουδιά με την ψυχή στο στόμα, ο κίνδυνος ευτυχώς είχε περάσει. Ο Επίκουρος γλύτωσε από τα δόντια του καρχαρία, ίσως ο καρχαρίας να ήταν φιλάνθρωπος.

Στην επιστροφή τους προς το ΚΑΙΗΠ ΤΑΟΥΝ μαγεύτηκαν από τη σαβάνα της περιοχής, κατά διαστήματα σταματούσαν γιατί το τοπίο ήταν χάρμα οφθαλμών, Ο όρος σαβάνα πιστεύεται ότι προήλθε από μία αραουκάνικη λέξη που περιγράφει «γη άδενδρη, αλλά με πολλή χλόη, ψηλή ή κοντή».  Ως σαβάνα χαρακτηρίζεται κάθε μεγάλη πεδινή έκταση στις τροπικές ή υποτροπικές περιοχές της Γης, καθώς και το αντίστοιχο οικοσύστημα, στα οποία κυριαρχεί πολύ υψηλή ποώδης και θαμνώδης βλάστηση με παρουσία διάσπαρτων μόνο δένδρων, που δεν σχηματίζουν συνεχή θόλο. Η αιτία που οι εκτάσεις αυτές δεν καταλήφθηκαν από δάση είναι η ξηρότητα του κλίματος και οι συχνές πυρκαγιές, ιδιότητες στις οποίες είναι προσαρμοσμένα τα φυτά τους.   Στην εκδρομή συμμετείχαν οι DENISE, JONATHAN, CHRISTINE, ΛΑΜΠΡΙΝΉ, ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ, ΑΣΤΡΟΤΟΜ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ είχανε πάει με δύο αυτοκίνητα. Το να είσαι στην άκρη της Αφρικής και να δεις το ηλιοβασίλεμα είναι σα να λέμε πως είδες την Θεά Αφροδίτη γυμνή, μιλάμε για την απόλυτη μαγεία. Επιστρέψανε στο πόλη και το βράδυ δειπνήσανε σε ένα καταπληκτικό εστιατόριο το οποίο είχε την ονομασία ΝAXOS και όπως καταλαβαίνετε το είχε Έλληνας. 

Οι γαρίδες και οι αστακοί που φάγανε εκείνο το βράδυ δεν πρόκειται να τα φάνε σε όλη τους την υπόλοιποι ζωή. Ήταν 7 άτομα, σε κάποιο αντίστοιχο μαγαζί στην Ελλάδα το λιγότερο που θα πληρώνανε θα ήταν 300 ευρώ, εκεί πληρώσανε 80!!!  ΜΟΝΟ. Την επόμενη μέρα κάνανε μια βόλτα στην πόλη και στους αμπελώνες της περιοχής, το απόγευμα αναχώρησαν με το αεροπλάνο για το ΓΙΟΧΑΝΕΣΜΠΟΥΡΓΚ η πτήση ήταν περίπου δυόμιση ώρες. Ένα μαγικό ταξίδι στο ακρωτήρι της καλής ελπίδας έλαβε τέλος. H DENISE ήταν πολύ χαρούμενη που τους έβλεπε να πλέουν σε πελάγη ευτυχίας, σ' αυτή την ευλογημένη γυναίκα χρωστούσαν πάρα πολλά.  Είχαν μία ωραία πτήση και αργά το απόγευμα έφτασαν στο GERMISTON αργά το βράδυ, 23:30 αναχωρούσαν για την Ελλάδα και άρχισαν να ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους. ήρθαν να τους αποχαιρετήσουν οι φίλοι τους, η οικογένεια Λάλα, ο Αριστοτέλης με την Θάλεια [σύζυγό του] και η οικογένεια της Περσεφόνης. Στις 22:00 έπρεπε να βρίσκονται στο αεροδρόμιο. Ο αποχαιρετισμός ήταν ξανά δύσκολος, στην επιστροφή είχαμε μία πολύ καλή και χωρίς αναταράξεις πτήση και το πρωί στις 08:00 προσγειωνόμασταν στο δυτικό αεροδρόμιο. 

Κάπου εδώ θα σταματήσω την αφήγηση, αγαπητή ξαδερφούλα του Επίκουρου κατανοώ την συγκίνησή σου, δεν είσαι η μόνη άλλωστε, όσο γι' αυτό που ρώτησες για το αν έμαθε ποτέ η θεία σου την αλήθεια μάθε τούτο: σε συμβούλιο της οικογένειας που έγινε με συμμετοχή και γιατρού αποφασίσανε πως για το καλό της δεν έπρεπε να της πούνε όλη την αλήθεια, το τί ακριβώς έγινε θα το μάθεις στα επόμενα κεφάλαια. Σας χαιρετώ, ο αφηγητής Πεπέ.

Δωδέκατο μέρος, σύνδεση με το προηγούμενο. Ο Επίκουρος με την οικογένειά του επιστρέφουν από Νότια Αφρική, και η Μυρτώ επιστρέφει από τα Τρίκαλα μετά την συνάντησή της με τον θείο της.

Η Μυρτώ κατά την επιστροφή της προσπαθούσε να βάλει σε μία τάξη όλα αυτά που έζησε, και κυρίως αυτά που έπρεπε να διαχειριστεί στο μέλλον, όλα αυτά που ξεπήδησαν μέσα από το γράμμα του πατέρα της. Κόντευε στα τελευταία διόδια όταν επιτέλους είχε βάλει σε τάξη τις σκέψεις της, η πρώτη ενέργεια που θα έκανε στις επόμενες μέρες που θα έμενε στην Αθήνα  θα ήταν να ψάξει να βρει τον νεαρό που είχε επισκεφθεί τον πατέρα της με την κοπέλα του στο νοσοκομείο. Αυτό φαντάστηκε πως δεν θα ήταν και πολύ δύσκολο μιας και ο πατέρας της είχε τα στοιχεία του νεαρού. Δύο μέρες μετά ήταν τα 9μερα του πατέρα της και μαζί με την μητέρα της φρόντισαν τα σχετικά, ευτυχώς που κάποιοι συγγενείς και φίλοι βρέθηκαν όλες αυτές τις μέρες  κοντά στην μητέρα της και την βοήθησαν στις δύσκολες στιγμές που περνούσε και γενικότερα στην όλη διαδικασία γιατί εκτός από τον θρήνο της απώλειας υπάρχουν και κάποια διαδικαστικά θέματα που κάποιος πρέπει να τα τακτοποιήσει. Δύο μέρες μετά τα 9μερα ζήτησε από την μητέρα της να την συνοδεύσει σε έναν περίπατο που επιθυμούσε να κάνει στη συνοικία των θεών.  Η μητέρα της μη έχοντας τίποτα καλύτερο να κάνει δέχθηκε την πρόταση της κόρης. Δεν είχαν κάποιον προορισμό, έτσι τουλάχιστον νόμιζε η μητέρα, η Μυρτώ βέβαια είχε το σχέδιο της, ήθελε να κάνει μία ανίχνευση, χωρίς να πει βέβαια στην μητέρα της τον σκοπό αυτής της βόλτας σκόπευε να έρθει σε μία πρώτη επαφή με τον Τρικαλινό νεαρό. Αυτό που δεν είχε ακόμα αποφασίσει ήταν το εξής: θα του έλεγε ποια ήταν ή ήταν καλύτερα να παρουσιαστεί ως γραμματέας του πατέρα της; Αν όμως ο νεαρός γνώριζε για τον θάνατο του πατέρα της; Όχι, όχι δεν έπρεπε να ρισκάρει, αν κατάφερνε να τον εντοπίσει, αν ήταν σωστές οι πληροφορίες που είχε πάρει από τον κατάλογο του ΟΤΕ ο νεαρός που έψαχνε βρισκόταν στην οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου 18 ήταν ο δρόμος που χώριζε την περιοχή Μακρυγιάννη από την συνοικία των Θεών [Πλάκα.] 

Ας αφήσουμε την Μυρτώ και την μητέρα της να βρίσκονται κοντά στο PEPOS SKOOL OF DELIKATESEN και ας επιστρέψουμε στο ζευγάρι των διπλωματών της Νοτίου Αφρικής, η κοπέλα που έχασε το παιδί της στη γέννα είναι αυτή που θηλάζει το μικρό κοριτσάκι για τους επόμενους 12 μήνες. Η μικρή Νεράιδα τους έχει ξετρελάνει όλους, είναι πολύ χαριτωμένη. Ο φίλος τους συνεχίζει να τους επισκέπτεται τακτικά και καμαρώνει κι αυτός αυτό το μικρό πλασματάκι που κατάφερε ν' αλλάξει τη ζωή των φίλων του. Συνεχίζει να τους κρατάει ενήμερους για το αν τυχόν παρουσιάστηκε η μητέρα του κοριτσιού [ας μην ξεχνάμε πως το ζευγάρι αυτό που γνώριζε ήταν πως το μικρό το είχε αφήσει η μητέρα του στην είσοδο της κλινικής] και πως οι έρευνες δεν έχουν αποδώσει καρπούς ένα χρόνο μετά. Ο Αριστοτέλης ήταν αλτρουιστής και πολύ καλός άνθρωπος, από αγάπη για τους Νοτιοαφρικανούς φίλους του τους οποίους δεν θα αποκάλυπτε  ποτέ την αλήθεια, παρά μόνον όταν θα ένιωθε πως ο θάνατος θα τον καλούσε κοντά του, έκανε κάτι που σε άλλη περίπτωση δεν θα το έκανε ούτε για όλο το χρυσάφι της γης. Το ζευγάρι, από ευγνωμοσύνη ζήτησε από τον Αριστοτέλη όταν το κοριτσάκι ήταν πιά 15 μηνών, να βαφτίσει το μικρό τους αγγελούδι και φυσικά ο Αριστοτέλης αποδέχθηκε με μεγάλη χαρά την πρότασή τους. Εντωμεταξύ είχε φροντίσει μέσω του αδερφού του να τακτοποιήσουν όλα τα σχετικά έγγραφα ώστε το παιδί να φαίνεται πως γεννήθηκε από την Nana Krawford στο Μαιευτήριο των Τρικάλων στις 03/01/55 άρα όταν έγινε η βάπτιση του μωρού στην παραγματικότητα δεν ήταν 15 μηνών αλλά 11 μηνών. Στο κοριτσάκι έδωσε το όνομα Διονυσία- DENISE  Η κόρη του που τότε ήταν 7 ετών και η γυναίκα του αγάπησαν από την πρώτη στιγμή αυτό το υπέροχο κοριτσάκι.

Λίγους μήνες μετά την βάπτιση οι γονείς του μωρού κάλεσαν εκτάκτως τον Αριστοτέλη γιατί είχαν λάβει από την υπηρεσία τους δυσάρεστα νέα, σε ένα μήνα θα έπρεπε να αναχωρήσουν από την Ελλάδα λόγω προαγωγής του συζύγου της κυρίως αλλά και της ίδιας. μισή ώρα αργότερα συναντήθηκαν στο BRAZILIAN στο καφέ της Βουκουρεστίου και του εξήγησαν πως ήταν αναγκασμένοι να φύγουν, κανονικά θα έπρεπε να είναι πολύ χαρούμενοι αλλά η μεγάλη τους αγάπη ήταν η Ελλάδα  και τώρα θα έπρεπε να αποχωριστούν την αγαπημένη τους χώρα και τους αγαπημένους φίλους. Ο επόμενος σταθμός τους θα ήταν το Παρίσι. Το ζευγάρι ζήτησε τη γνώμη του Αριστοτέλη ως προς το εξής: Ήθελαν να προτείνουν στην Δανάη, ήταν η κοπέλα που τους είχε συστήσει για να θηλάζει το μωρό τους, να την πάρουν μαζί τους στο Παρίσι για να προσέχει την μικρή DENISE, ο Αριστοτέλης χάρηκε γιατί όντως η Δανάη ήταν η καλύτερη επιλογή. Σκέφτηκε επίσης πως από οικονομικής πλευράς αυτή η πρόταση θα ήταν για την Δανάη μάνα εξ ουρανού, ένας ακόμα λόγος ήταν το γεγονός πως η Δανάη αγαπούσε αυτό το μωρό σαν δικό της, εξάλλου με το δικό της γάλα είχε μεγαλώσει. Η Δανάη αποδέχθηκε την πρόταση με μεγάλη χαρά και σε 30 μέρες αναχωρούσαν για το Παρίσι. Ο Αριστοτέλης ένιωσε απέραντη θλίψη που έχανε τους πολύτιμους φίλους του, ήταν όμως διπλωμάτες καριέρας και αυτή η μετάθεση σαφώς και ήταν γι' αυτούς σημαντική. Η δική τους χαρά ήταν και δική του χαρά.

Κάπου εδώ εγώ ο αφηγητής αυτής της συγκλονιστικής ιστορίας θα σταματήσω την αφήγηση του δωδέκατου μέρους και ελπίζω πως σύντομα θα μπορέσω να συνεχίσω γιατί υπάρχει κάποια εμπλοκή με τον εκδοτικό οίκο. Ας ελπίσουμε πως όλα αυτά θα ξεπεραστούν προς τέρψη όλων μας. Σας χαιρετώ, ο αφηγητής Πεπέ.

Μέρος Δέκατο Τρίτο.

Η Δανάη αποδέχθηκε την πρόταση με μεγάλη χαρά και σε 30 μέρες αναχωρούσαν για το Παρίσι. Ο Αριστοτέλης ένιωσε απέραντη θλίψη που έχανε τους πολύτιμους φίλους του, ήταν όμως διπλωμάτες καριέρας και αυτή η μετάθεση σαφώς και ήταν γι' αυτούς σημαντική. Η δική τους χαρά ήταν και δική του χαρά.

Η Μυρτώ μετά την μεγάλη βόλτα στη συνοικία των θεών πρότεινε στην μητέρα της να καθίσουν για φαγητό στο Pepos Restaurant. Στην είσοδό τους υποδέχθηκε ένας μικρός που τους ενημέρωσε πως δεν υπάρχει ελεύθερο τραπέζι και γι' αυτό θα έπρεπε να περιμένουν λίγο μήπως και κάποια παρέα αναχωρήσει. Εκείνη τη στιγμή παρουσιάζεται ένας νεαρός τον οποίο ο μικρός τον αποκάλεσε δάσκαλο και τον ενημέρωσε πως οι κυρίες ήθελαν να καθίσουν για φαγητό. Η Μυρτώ ενημερώνεται από τον νεαρό πως σύντομα θα υπάρξει τραπέζι γιατί μία παρέα είχε πληρώσει και ήταν σχεδόν έτοιμοι να αναχωρήσουν. Η Μυρτώ αυθόρμητα είπε: ευχαριστούμε δάσκαλε! Ο νεαρός εξεπλάγης από την συγκεκριμένη προσφώνηση της κοπέλας και μ' ένα χαμόγελο που φώτισε το πρόσωπο γύρισε προς τον μικρό Κωστάκη γιατί κατάλαβε πως από αυτόν το είχε ακούσει η κοπέλα, πάντα του άρεσε αυτή η προσφώνηση, και ειδικά τώρα που το άκουσε να το προφέρει αυτή η κοπέλα του άρεσε ακόμα πιο πολύ. Η Μυρτώ δεν ήταν σίγουρη αν ήταν αυτός ο νεαρός, κάτι όμως μέσα της της έλεγε πως είχε μπροστά της τον νεαρό που έψαχνε. Ο νεαρός όπως καταλάβατε δεν ήταν άλλος από τον Πέπο, ακόμα δεν έχει μάθει την ιστορία του ονόματός του και γι' αυτό τον αναφέρω εδώ ως Πέπο και όχι ως Επίκουρο, το Επίκουρος ήρθε αργότερα. Ο Πέπος κατάλαβε πως είχε να κάνει με μάνα και κόρη και πως τα μαύρα που φορούσαν δεν ήταν λόγω της μόδας αλλά το πιθανότερο να ήταν λόγω κάποιου πένθους.

Σε λίγο το τραπέζι ήταν ελεύθερο και οδήγησε τις δύο κυρίες στον μικρό κήπο. Στα λίγα λεπτά που μεσολάβησαν, έως ότου διαβάσουν τον κατάλογο, η Μυρτώ παρατηρούσε τον χώρο και τους ανθρώπους. Της έκανε εντύπωση ένας κύριος 60 χρονών περίπου που καθόταν σ' ένα μικρό τραπεζάκι το οποίο οι νεαροί που σερβίριζαν χρησιμοποιούσαν ως πάσο, τον εν λόγω κύριο οι νεαροί τον αποκαλούσαν με σεβασμό Μάστορα, αναρωτήθηκε η Μυρτώ αν όλοι αυτοί οι νεαροί ήταν παιδιά του. το παράξενο ήταν πως δεν είχε διακρίνει κάποιο θηλυκό ανάμεσα στο προσωπικό. Όταν ο μικρός Κωστάκης τους πήγε τον οίνο και τη σόδα βρήκε την ευκαιρία να τον ρωτήσει αν όλοι οι νεαροί ήταν παιδιά του Μάστορα. Ο μικρός Κωστάκης που του άρεσε η κουβεντούλα, εξήγησε στις δύο κυρίες πως τα παιδιά του Μάστορα ήταν τα δύο, ο Βασίλης και ο Πέπος, αυτός ήταν ανιψιός και τα υπόλοιπα παιδιά ήταν φίλοι του Πέπου που βοηθούσαν. Ευκαιρίας δοθείσης η Μυρτώ τον ρώτησε γιατί τον νεαρό Πέπο τον αποκαλούσε δάσκαλο; ήταν εκπαιδευτικός; Ο Κωστάκης εξήγησε στην κοπέλα πως τον αποκαλεί δάσκαλο γιατί τον διδάσκει πολλά και διάφορα για την ζωή και για τις γυναίκες!! Μάνα και κόρη στο άκουσμα αυτής της φράσης δεν άντεξαν στο να μην χαμογελάσουν με την αθωότητα του μικρού παιδιού. Επίσης κάτι ακόμα που τις έκανε εντύπωση ήταν ποιοτική μουσική που ακουγόταν, ρώτησαν τον Κωστάκη ποιος ήταν αυτός που έκανε τις μουσικές επιλογές και της απάντησε πολύ απλά, μα ποιος άλλος, ο δάσκαλος φυσικά.

Σε λίγο του έφεραν τα φαγητά, είχαν πάρει κοκορομεζέ, τυροπιτάκια της γιαγιάς, μοσχαράκι στάμνας και μουσακά, όλα ήταν γευστικά και γι' αυτό ρώτησαν τον Πέπο ποιος ήταν ο Chef ώστε να τον συγχαρούν, ο Πέπος έδειξε στις κυρίες τον Μάστορα, η μητέρα της Μυρτούς σηκώθηκε και πήγε κοντά στον Μάστορα για να τον συγχαρεί για την ποιότητα των εδεσμάτων. Ο Μάστορας ταπεινά δέχθηκε τα εύγε της κυρίας και έδωσε εντολή στον μικρό Κωστάκη να μην χρεώσουν τα ποτά γιατί ήταν κερασμένα από αυτόν. Οι κυρίες τον ευχαρίστησαν και ήπιαν στην υγειά του. Όταν τελείωσαν το φαγητό τους, ο Πέπος από σεβασμό στο πένθος των γυναικών, [ήταν σίγουρος πως πενθούσαν το παρατηρούσε κάποιος στο θλιμμένο του πρόσωπο] ρώτησε αν θα μπορούσε να τους προσφέρει λίγα φρούτα, οι κυρίες αποδέχθηκαν την πρότασή του και σε λίγο τους έφερε μία πιατέλα με διάφορα φρούτα εποχής, μη ξεχνάτε πως βρισκόμαστε ήδη στην καρδιά του Ιουλίου και υπήρχε πληθώρα από φρούτα. Στη συζήτηση που ακολούθησε έμαθαν πως υπήρχε ακόμα ένας μικρότερος αδερφός και πως ο ίδιος είχε τελειώσει την στρατιωτική του θητεία πριν ενάμιση μήνα. Η Μυρτώ δήθεν αθώα, είπε, άρα έχετε γεννηθεί το 1955; Ναι, απάντησε ο Πέπος, γεννήθηκα τον Μάιο του 1955 και είμαι δίδυμος!!! Προς στιγμήν η καρδιά της κοπέλας σταμάτησε, έχασε το χρώμα της, επανήλθε συνήλθε αμέσως όταν άκουσε τον νεαρό να λέει συνεχίζοντας την κουβέντα πως ήταν δίδυμος στο ζώδιο. Η Μυρτώ μετά το πρώτο σοκ κατάφερε να βρει την αυτοκυριαρχία της, τώρα πια δεν είχε καμία αμφιβολία για το ποιος ήταν ο νεαρός.

Την ώρα που η Μυρτώ έκανε αυτές τις σκέψεις εισήλθε στον κήπο που ήταν γεμάτος από τουρίστες, μία πολύ όμορφη κοπέλα με μακριά κατσαρά μαλλιά και ιδανικά εκφραστικά μάτια. Χαιρέτησε με σεβασμό τον Μάστορα και τους υπόλοιπους νεαρούς και κάθισε στο ίδιο τραπέζι που καθόταν ο Μάστορας ο οποίος την υποδέχθηκε με μεγάλη χαρά. Ο Πέπος έχοντας την πλάτη του προς την είσοδο, άρα και προς το τραπέζι που κάθισε η μαυρομαλλούσα δεν αντιλήφθηκε την παρουσία της. Η Μυρτώ άδραξε την ευκαιρία την ευκαιρία και ρώτησε όσο πιο ευγενικά και αδιάκριτα μπορούσε αν η κοπέλα που μπήκε πριν λίγο ήταν αδερφή του. Ο Πέπος γύρισε και αντίκρισε την Σούλα, ζήτησε συγγνώμη από τις κυρίες και κατευθύνθηκε προς την μελαχρινή κοπέλα, η Μυρτώ κατάλαβε από τον τρόπο που την αγκάλιασε πως δεν ήταν αδερφή του, ήταν πασιφανές, φαινόταν άλλωστε και από τον τρόπο που τον κοίταζε η χαμογελαστή κοπέλα. Σε λίγα λεπτά επέστρεψε πάλι κοντά τους, ξαναζήτησε συγγνώμη που διέκοψε τη συζήτηση και είπε, με ρωτήσατε αν είναι αδερφή μου, όχι, δεν είναι, μακάρι να ήταν, δυστυχώς δεν έχω αδερφή, για να είμαι ειλικρινής αυτό το κενό, λέω κενό γιατί έτσι ένιωθα πάντα, αυτό λοιπόν το κενό το έχω συμπληρώσει με την παρουσία μιας πρώτης μου ξαδέρφης την οποία αγαπώ σαν αδερφή μου. Αν και παρατηρητικός ο Πέπος, αυτή τη φορά δεν παρατήρησε για δεύτερη φορά την ταραχή της κοπέλας η οποία ήταν έτοιμη να καταρρεύσει ψυχολογικά. Βρήκε τις απαραίτητες δυνάμεις για να ελέγξει τα συναισθήματα της και ζήτησε τον λογαριασμό. Πλήρωσαν, και αφού χαιρέτησαν τον Μάστορα και την υπόλοιπη παρέα κατευθύνθηκαν προς τη έξοδο με την συνοδεία του Πέπου, στην έξοδο τις αποχαιρέτησε λέγοντας, ελπίζω να σας ξαναδούμε. Τον λόγο πήρε η Μυρτώ λέγοντας, θα τα ξαναπούμε σίγουρα δάσκαλε!!

Για ειδικούς λόγους θα σταματήσω εδώ την αφήγηση του δέκατου τρίτου μέρους, ελπίζω να συνεχίσω χωρίς προβλήματα την αφήγηση του δέκατου τέταρτου μέρους. Σας χαιρετώ, ο αφηγητής Πεπέ.

Μέρος δέκατο Τέταρτο,

 Θα μου επιτρέψετε πριν συνεχίσω να αναφέρω τις θερμές ευχαριστίες του Επίκουρου για την γραμματέα του, την πολύγλωσση Βίκυ [κοριτσάκι] γιατί η βοήθειά της ήταν πολύ σημαντική, ήταν αυτή που έκανε τις μεταφράσεις και ήταν πολύ καλή, ήταν από τις κορυφαίες μεταφράστριες. Ίσως κάποια στιγμή αναρτήσω και τις δικές της εντυπώσεις από το ταξίδι που έκανε μαζί με την κόρη μου στη Νότια Αφρική. 

Σύνδεση με το προηγούμενο.  Πλήρωσαν, και αφού χαιρέτησαν τον Μάστορα και την υπόλοιπη παρέα κατευθύνθηκαν προς τη έξοδο με την συνοδεία του Πέπου, στην έξοδο τις αποχαιρέτησε λέγοντας, ελπίζω να σας ξαναδούμε. Τον λόγο πήρε η Μυρτώ λέγοντας, θα τα ξαναπούμε σίγουρα δάσκαλε!!

Ας αφήσουμε την Μυρτώ και την μητέρα της και ας μεταφερθούμε στο ταξίδι της κόρης του Επίκουρου και της γραμματέας ου στη Νότια Αφρική. Η κόρη του περίπου στα 12 και η γραμματέας του περίπου στα 20. Δεν θα πω πολλά γι' αυτό το ταξίδι γιατί οι πλέον κατάλληλες να εξιστορήσουν τα γεγονότα είναι τα δύο κορίτσια, απλά θα μεταφέρω τις λίγες εντυπώσεις που αποκόμισε ο Επίκουρος όταν επέστρεψαν στη Δεινοστράτου. Ήταν μαγεμένες!! Πετούσαν στα σύννεφα, αυτά που είχαν βιώσει κατά την παραμονή τους στη Νότια Αφρική ήταν τόσα πολλά και τόσο συναρπαστικά που για πολλές μέρες μετά μολογούσαν συνέχεια, η Κουλίτσα δε [η μητέρα της Βίκυς] δεν χόρταινε  ν' ακούει την κόρη της να μολογάει.  Είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά από μικρά να ταξιδεύουν, μ' αυτόν τον τρόπο ανοίγουν τους ορίζοντες του μυαλού τους και οξύνουν τη φαντασία τους. Πλουτίζουν τον εσωτερικό τους κόσμο και προσφέρουν νέκταρ και αμβροσία στο πνεύμα τους. Λησμόνησα να αναφέρω πως τους φίλους στη Νότια Αφρική επισκέφθηκαν επίσης ο αδερφός του Επίκουρου ο Αλέξανδρος και η νύφη του η Ράνια, όπως καταλαβαίνετε στη χρυσή αλυσίδα φιλίας οι κρίκοι κάθε χρόνο και αυξάνονταν. Όταν ο Επίκουρος ρώτησε τα κορίτσια για το τι ήταν αυτό που τους είχε κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση, και οι δύο είπαν: η αγάπη και η φιλοξενία των φίλων τους. [ακολουθούν λόγια του Επίκουρου] Οφείλω, για μία ακόμα φορά να ευχαριστήσω την γραμματέα μου για τις μεταφράσεις, μη φανταστείτε επειδή μιλούσε δύο γλώσσες ήταν εύκολη υπόθεση, κάθε άλλο, αυτά που έγραφα ήταν φιλοσοφικά και ποιητικά και είχα την παραξενιά να μεταφράσει στ' αγγλικά όλη τη μαγεία και τα συναισθήματα των επιστολών μου. Επίσης τα γράμματα από τους φίλους μας θα μπορούσε κάποιος να πει πως ήταν κάτι σαν φιλοσοφικά δοκίμια. Κοριτσάκι, σου αξίζουν συγχαρητήρια. 'Οταν αργότερα τη σκυτάλη των μεταφράσεων την πήρε η κόρη του Επίκουρου είχανε Ομηρικές μάχες γιατί ήθελε να ασκεί ''λογοκρισία'' στα γράμματά του, [απλοποιώντας τα] για να κάνει πιο εύκολη τη ζωή της. Κάτι άλλο που θα αξίζει να αναφέρω -ως αφηγητής- είναι το εξής: την περίοδο εκείνη, δηλαδή από το 1979 έως και το 2004 ο Επίκουρος με την οικογένειά του έμεναν στην οδό Δεινοστράτου στο Νέο Κόσμο σε ένα διαμέρισμα 70 τετραγωνικών, εκεί φιλοξενούσε τους φίλους του που κάποτε ήταν δύο και κάποτε τέσσερα άτομα. Θέλω να πω μ' αυτό πως αυτό που έχει σημασία είναι η αγάπη, άλλωστε η σοφία του λαού λέει: χίλιοι καλοί χωράνε!! Ειρήσθω εν παρόδω να αναφέρω πως οι φίλοι του Επίκουρου στην πατρίδα τους ζούσαν σε ένα μικρό παλάτι, πάντα θυμάται ο Επίκουρος τα λόγια της DENISE ''δεν θα κάνεις συγκρίσεις'' μας αρκεί που είμαστε μαζί, αυτό το μαζί στην πορεία έγινε εκατέρωθεν απαραίτητο. Κλείνω εδώ αυτή την παρένθεση και επιστρέφω στην Μυρτώ.

Όταν η Μυρτώ με την μητέρα της αναχώρησαν από το PEPOS RASTAURANT ήταν σφόδρα αναστατωμένη, χάρηκε που τώρα πια ήταν σίγουρη για το ποιος ήταν ο νεαρός, αλλά παράλληλα ήταν πολύ αναστατωμένη, αυτή η συνάντηση με τον ''δάσκαλο'', [έτσι αποφάσισε να τον αποκαλεί τον Πέπο] την είχε αναγκάσει να ξανασκεφτεί όλα αυτά που είχε στο μυαλό της. Όταν έφτασαν στο σπίτι ζήτησε από την μητέρα της να την αφήσει μόνη στο γραφείο του πατέρα της. Η νεφέλη δεν έφερε καμία αντίρρηση, κατάλαβε πως η κόρη της ήθελε να μείνει μόνη στο γραφείο και για ψυχολογικούς λόγους, μ' αυτόν τον τρόπο, έστω νοερά, θα επικοινωνούσε με τον πατέρα της, πατέρας και κόρη ήταν πολύ δεμένοι αυτή η απομόνωση ίσως να της έκανε καλό. Όταν η Μυρτώ βρέθηκε στο γραφείο του πατέρα της άρχισε να κατεβάζει από την βιβλιοθήκη αρκετά βιβλία, δεν ήταν βιβλία ιατρικής, ήταν βιβλία ποίησης, φιλοσοφίας και λογοτεχνίας. Όλη αυτή τη διαδικασία την έκανε γιατί θυμήθηκε μία παραξενιά του πατέρα της, ο πατέρας της ήταν ερωτευμένος με την ανάγνωση διάβαζε πάρα πολλά βιβλία, αυτό κατάφερε να το μεταλαμπαδεύσει και στην κόρη του, στις πρώτες σελίδες σχεδόν σε κάθε βιβλίο που διάβαζε, αποτύπωνε και κάποιες σκέψεις, αυτές μπορεί να είχαν να κάνουν και με το βιβλίο αλλά τις περισσότερες φορές έγραφε αυτά που τον είχαν απασχολήσει εκείνη την ημέρα που διάβαζε το συγκεκριμένο βιβλίο. Γνωρίζοντας αυτή τη συνήθεια του πατέρα της άρχισε να ψάχνει στις πρώτες σελίδες των βιβλίων, το τι ακριβώς έψαχνε ούτε και η ίδια το γνώριζε, απλά το ένστικτό της την παρότρυνε να ψάξει αυτές τις σελίδες. Ανάμεσα σ' αυτά που διάβασε υπήρχε ένα ποίημα του ΚΑΒΑΦΗ με τίτλο Θερμοπύλες και ήταν αφιερωμένο σε κάποιου δίκαιους κριτές!!! Ποιοι να ήταν άραγε αυτοί οι δίκαιοι κριτές; Τι να ήθελα άραγε να πει ο πατέρας της με την επιλογή αυτού του ποιήματος; 

Θερμοπύλες

Τιμὴ σὲ ἐκείνους ὅπου στὴν ζωὴν των
ὥρισαν καὶ φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτὲ ἀπὸ τὸ χρέος μὴ κινοῦντες,
δίκαιοι κ᾿ ἴσιοι σ᾿ ὅλες των τὲς πράξεις,
ἀλλὰ μὲ λύπη κιόλας κ᾿ εὐσπλαχνία,
γενναῖοι ὁσάκις εἶναι πλούσιοι,
κι ὅταν εἶναι πτωχοί, πάλ᾿ εἰς μικρὸν γενναῖοι,
πάλι συντρέχοντες ὅσο μποροῦνε,
πάντοτε τὴν ἀλήθεια ὁμιλοῦντες,
πλὴν χωρὶς μίσος γιὰ τοὺς ψευδόμενους.

Καὶ περισσότερη τιμὴ τοὺς πρέπει ὅταν προβλέπουν,
καὶ πολλοὶ προβλέπουν,
πῶς ὁ Ἐφιάλτης θὰ φανεῖ στὸ τέλος,
κ᾿ οἱ Μῆδοι ἐπιτέλους θὰ διαβοῦνε.

Συνέχισε το διάβασμα και στην αμέσως επόμενη σελίδα υπήρχε πάλι ένα ποίημα του Καβάφη με τίτλο ΙΘΑΚΗ 

Ἰθάκη

Σὰ βγεῖς στὸν πηγαιμὸ γιὰ τὴν Ἰθάκη,
νὰ εὔχεσαι νἆναι μακρὺς ὁ δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τοὺς Λαιστρυγόνας καὶ τοὺς Κύκλωπας,
τὸν θυμωμένο Ποσειδῶνα μὴ φοβᾶσαι,
τέτοια στὸν δρόμο σου ποτέ σου δὲν θὰ βρεῖς,
ἂν μέν᾿ ἡ σκέψις σου ὑψηλή, ἂν ἐκλεκτὴ
συγκίνησις τὸ πνεῦμα καὶ τὸ σῶμα σου ἀγγίζει.

Τοὺς Λαιστρυγόνας καὶ τοὺς Κύκλωπας,
τὸν ἄγριο Ποσειδώνα δὲν θὰ συναντήσεις,
ἂν δὲν τοὺς κουβανεῖς μὲς στὴν ψυχή σου,
ἂν ἡ ψυχή σου δὲν τοὺς στήνει ἐμπρός σου.

Νὰ εὔχεσαι νά ῾ναι μακρὺς ὁ δρόμος.
Πολλὰ τὰ καλοκαιρινὰ πρωϊὰ νὰ εἶναι
ποὺ μὲ τί εὐχαρίστηση, μὲ τί χαρὰ
θὰ μπαίνεις σὲ λιμένας πρωτοειδωμένους·

νὰ σταματήσεις σ᾿ ἐμπορεῖα Φοινικικά,
καὶ τὲς καλὲς πραγμάτειες ν᾿ ἀποκτήσεις,
σεντέφια καὶ κοράλλια, κεχριμπάρια κ᾿ ἔβενους,
καὶ ἡδονικὰ μυρωδικὰ κάθε λογῆς,
ὅσο μπορεῖς πιὸ ἄφθονα ἡδονικὰ μυρωδικά.

Σὲ πόλεις Αἰγυπτιακὲς πολλὲς νὰ πᾷς,
νὰ μάθεις καὶ νὰ μάθεις ἀπ᾿ τοὺς σπουδασμένους.
Πάντα στὸ νοῦ σου νἄχῃς τὴν Ἰθάκη.
Τὸ φθάσιμον ἐκεῖ εἶν᾿ ὁ προορισμός σου.

Ἀλλὰ μὴ βιάζῃς τὸ ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλὰ νὰ διαρκέσει.
Καὶ γέρος πιὰ ν᾿ ἀράξῃς στὸ νησί,
πλούσιος μὲ ὅσα κέρδισες στὸν δρόμο,
μὴ προσδοκώντας πλούτη νὰ σὲ δώσῃ ἡ Ἰθάκη.

Ἡ Ἰθάκη σ᾿ ἔδωσε τ᾿ ὡραῖο ταξίδι.
Χωρὶς αὐτὴν δὲν θἄβγαινες στὸν δρόμο.
Ἄλλα δὲν ἔχει νὰ σὲ δώσει πιά.

Κι ἂν πτωχικὴ τὴν βρῇς, ἡ Ἰθάκη δὲν σὲ γέλασε.
Ἔτσι σοφὸς ποὺ ἔγινες, μὲ τόση πείρα,
ἤδη θὰ τὸ κατάλαβες ᾑ Ἰθάκες τί σημαίνουν.

αυτή τη φορά το ποίημα το αφιέρωνε στη Nana και στον Ian, δηλαδή στο ζευγάρι των διπλωματών, εκείνη τι στιγμή σαν από αστραπή φωτίστηκε το μυαλό της, μέσα στη θλίψη τους είχαν ξεχάσει να ενημερώσουν τους φίλους τους και κουμπάρους αφού εντωμεταξύ είχαν βαπτίσει το κοριτσάκι τους, για τον θάνατο του πατέρα της. Άφησε τα βιβλία πάνω στο γραφείο και έτρεξε να βρει την μητέρα της. Πως τους είχε διαφύγει να ενημερώσουν αυτούς τους σημαντικούς φίλους της οικογένειας και ειδικότερα του πατέρα της; Η Νεφέλη όταν άκουσε τα λόγια της κόρης της ένιωσε πάρα πολύ άσχημα, σωριάστηκε σε μία πολυθρόνα και μονολογούσε, μα πως το έκανα αυτό; Έπρεπε άμεσα να τηλεφωνήσει στη Nana και στον Ian, ήταν καλοί φίλοι και θα έδειχναν κατανόηση, άλλωστε είχαν γίνει τόσο ξαφνικά όλα που δεν ήταν οι μόνοι που είχαν ξεχάσει. Γνώριζε πως θα ήταν και γι' αυτούς μεγάλο το πλήγμα. Από τις αρχές του ίδιου χρόνου [1977] οι φίλοι τους, συνταξιούχοι πια είχαν επιστρέψει στη βάση τους στο Germiston της Νοτίου Αφρικής. Συνομιλούσαν τακτικά και γνώριζε η Νεφέλη πως η κόρη τους η DENISE από την προηγούμενη χρονιά ήταν ερωτευμένη με κάποιον γιατρό καρδιολόγο ο οποίος ήταν ήταν κι αυτός τρελά ερωτευμένος μαζί της και τον περασμένο Απρίλιο, συγκεκριμένα 25 Απριλίου είχαν τελέσει τον γάμο τους. Κάλεσε τους φίλους στο γνωστό τηλέφωνο 00271182565.. και άκουσε τη φωνή της Nana, η Nana πριν προλάβει να ρωτήσει τι κάνουν άκουσε τη Νεφέλη να κλαίει!! Προς στιγμήν τα έχασε, κατάλαβε πως κάτι κακό είχε συμβεί στην οικογένεια των φίλων τους, το μυαλό της πήγε σε κάποια βαριά ασθένεια, όταν όμως άκουσε τα δυσάρεστα για τον Αριστοτέλη δεν μπόρεσε να κρατηθεί, έβαλε κι αυτή τα κλάματα, το τηλέφωνο το πήρε ο Ίαν ο οποίος κι αυτός με ραγισμένη καρδιά ρωτούσε για το πότε θα γινόταν η κηδεία. 

Μέσα στη σαστιμάρα τους δεν είχαν καταλάβει πως ο φίλος του ήταν ήδη 12 μέρες νεκρός. Στα επόμενα λεπτά που ακολούθησαν κατάλαβαν το τι είχε συμβεί, κατανόησαν το γεγονός της κατάστασης στην οποία βρισκόταν η Νεφέλη και πως σ' αυτές τις περιπτώσεις αυτά συμβαίνουν. Τον Αριστοτέλη τον αγαπούσαν καλύτερα και από αδερφό, την ευτυχία τους την χρωστούσαν σ' αυτόν τον υπέροχο και αλτρου'ι'στή Έλληνα, δεν ξεχνούσαν το τι έκανε αυτός ο άνθρωπος, γι' αυτούς ήταν ο ήρωάς τους, ήθελαν πάρα πολύ να ήταν εκεί στον ύστατο αποχαιρετισμό του φίλου τους, αυτό πια δεν ήταν εφικτό. Υποσχέθηκαν στην Νεφέλη πως με την πρώτη ευκαιρία θα επισκέπτονταν την Ελλάδα γιατί ήθελαν να αφήσουν λίγα λουλούδια στο μνήμα του υπέροχου φίλου τους. Το απόγευμα της ίδιας μέρας μετέβησαν με τον σύζυγό της στην Ελληνική εκκλησία που υπήρχε στην περιοχή και άναψαν δύο κεράκια στη μνήμη του αγαπημένου τους Αριστοτέλη.

Εδώ θα κάνω ένα μικρό διάλειμμα και με την πρώτη ευκαιρία θα συνεχίσω το δέκατο πέμπτο μέρος, ως τότε Άστα Λαβίστα. Σας χαιρετώ, ο αφηγητής της Π.Σ.Ι. ο Πεπέ.

Δέκατο πέμπτο μέρος.   

Η Nana θυμήθηκε που τους είχε πει ο Αριστοτέλης πως το μυστικό του μικρού κοριτσιού το γνώριζαν μόνο 4 άτομα, ο Αριστοτέλης, ο αδερφός του, ο Ίαν και η ίδια, άρα η Νεφέλη προφανώς δεν γνώριζε τίποτα. Αποφάσισε να μην κάνει κάποια κουβέντα στη Νεφέλη εκτός και αν η ίδια άφηνε να εννοηθεί πως ήταν γνώστης της υπόθεσης. Η γνώμη του Ίαν ήταν πως έπρεπε να μιλήσουν στην φίλη τους, αν δεν γνώριζε ήταν καιρός να της πουν όλη την αλήθεια. Απλά αυτό δεν έπρεπε να ειπωθεί από το τηλέφωνο, ούτε και με κάποιο γράμμα, έπρεπε να ταξιδέψουν στην Ελλάδα, ήταν καιρός να προγραμματίσουν ένα ταξίδι στην Ελλάδα το αργότερο έως την ερχόμενη άνοιξη. Το παράξενο στην όλη υπόθεση του ζευγαριού ήταν το εξής. Όπως θυμόσαστε, η Nana δεν μπορούσε να μείνει έγκυος και γι' αυτό είχαν αποφασίσει [με την πρόταση του Αριστοτέλη] να υιοθετήσουν το χαριτωμένο κοριτσάκι. Όταν έφυγαν από την Ελλάδα για το Παρίσι το κοριτσάκι τους ήταν ήδη δεκαπέντε μηνών, ένα χρόνο μετά συνέβη κάτι απρόσμενο, όταν η Nana επισκέφτηκε τον γυναικολόγο της λόγω της καθυστέρησης που είχε στην περίοδό της ο γιατρός μετά τον υπέρηχο που της έκανε της ανακοίνωσε πως είναι έγκυος!!!

Αυτή η είδηση ήταν κεραυνός εν αιθρία για την Nana και τον σύζυγό της, τί ήταν αυτό άραγε που άλλαξε στον οργανισμό της κι αυτό που πριν ήταν ένα όνειρο απατηλό έγινε πραγματικότητα; Ο γιατρός μη γνωρίζοντας την ιστορία του πρώτου παιδιού ήταν γεμάτος απορία με την στάση του ζευγαριού, το θεωρούσε απόλυτα φυσιολογικό ενώ το ζευγάρι είχε μείνει έκπληκτο. Φυσικά και δεν ανάφεραν τίποτα στο γιατρό για τα περασμένα και απλά προσποιήθηκαν πως καθώς έπαιρναν όλα τα μέτρα προφύλαξης θεωρούσαν δεδομένο πως δεν υπήρχε περίπτωση εγκυμοσύνης. Στο συμπέρασμα που κατέληξαν ήταν το εξής: ως φαίνεται το θέμα ήταν ψυχολογικό, η απόκτηση του πρώτου παιδιού, έστω με υιοθεσία, απελευθέρωσε το ορμονικό σύστημα της γυναίκας με αποτέλεσμα να είναι τώρα σε θέση να μείνει έγκυος. Πόσο παράξενη και απρόβλεπτη είναι η ζωή μερικές φορές σκέφτηκε το ζευγάρι.

Όταν σε μεταγενέστερη επίσκεψη ο γυναικολόγος, με ένα πλατύ χαμόγελο τους ανακοίνωσε πως κυοφορούσε δίδυμα, έχασαν την λαλιά τους και ο σύζυγος και η εγκυμονούσα. Αυτό πια ήταν ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας και όχι πραγματικότητα, μα όλα τα παράξενα σε μας συμβαίνουν; είπε ο Ίαν στην σύζυγό του. Τον λόγο πήρε ο γιατρός λέγοντας, μα δεν είσαστε το πρώτο ούτε το τελευταίο ζευγάρι που θα κάνει δίδυμα; Σε λίγους μήνες, συγκεκριμένα σε 6 μήνες μετά τη διάγνωση πως κυοφορούσε δίδυμα, η Νana έφερε στον κόσμο δύο πανέμορφα κοριτσάκια, η DENISE απέκτησε δύο αδερφές, ήταν πολύ χαρούμενη, θα έχει παρέα δεν θα είναι πια μόνη της. Η κορυφαία παιδίατρος CHANTAL DANJOY που παρακολουθούσε την DENISE ήταν ενθουσιασμένη, η μικρή ήταν πανέξυπνη, πρότεινε στους γονείς του κοριτσιού να προσλάβουν κάποιον δάσκαλο μουσικής γιατί η ίδια είχε τελειώσει το ωδείο και κάποια χρόνια ήταν και καθηγήτρια μουσικής και είχε παρατηρήσει πως η μικρή είχε μία καλλιτεχνική έφεση. Οι γονείς έτσι κι αλλιώς αυτό το είχαν στα σχέδιά τους και το υλοποίησαν αμέσως. Η DENISE είχε πολύ καλή εξέλιξη στις μουσικές της σπουδές και όχι μόνο. Όταν η Nana βρέθηκε στο σπίτι με τα τρία παιδιά, ευτυχώς είχε πάντα την βοήθεια της Περσεφόνης, σκεφτόταν το πόσο είχε αλλάξει η ζωή της προς το καλύτερο μέσα σε λίγα χρόνια. Όλα αυτά τα χρωστούσαν στον Αριστοτέλη, αυτό δεν θα το ξεχνούσε ποτέ.

Ας επιστρέψουμε στην οδό Σπευσίπου, η Μυρτώ μετά την συνάντηση με την μητέρα της και την επικοινωνία με τους φίλους στη Νότια Αφρική κατέβηκε ξανά στην βιβλιοθήκη του πατέρα της για να συνεχίσει την έρευνα. Σε όσα πρόλαβε να διαβάσει δεν βρήκε κάτι σχετικό με την υπόθεση. Μιας και ήταν μόνη της επικοινώνησε με τον θείο της στα Τρίκαλα και τον ενημέρωσε για την συνάντηση που είχε με τον νεαρό Πέπο στη συνοικία των Θεών. Ο θείος ζήτησε να μάθει  ποια ήταν η εντύπωσή της από αυτή τη συνάντηση. Η Μυρτώ του είπε όλη την αλήθεια, θείε στο τσάκ κρατήθηκα, όταν ο νεαρός αναφέρθηκε στην ξαδέρφη του που αγαπούσε σαν αδερφή του και το πόσο θα ήθελε να έχει μία αδερφή ένιωσα έντονα την επιθυμία να τον πάρω στην αγκαλιά μου και να του πω όλη την αλήθεια. Κρατήθηκα τελικά γιατί φοβήθηκα πως περισσότερη ζημιά θα έκανα παρά καλό. Ο θείος της συμφώνησε μαζί της και της επανέλαβε πως το σχέδιο που είχαν βάλει σε εφαρμογή έπρεπε να το εφαρμόσουν όπως το είχαν προγραμματίσει γιατί αυτό θα ήταν προς όφελος όλων. Συμφώνησαν και έκλεισαν το τηλέφωνο.

Κάπου εδώ θα κάνω ένα διάλειμμα γιατί μ' αυτά που συμβαίνουν στην Αμερική ίσως χρειαστεί να επέμβει η Ο.ΚΡ.Α. Καλή τύχη και καλή συνέχεια, o Eπικούρειος Πέπος ευχαριστεί τις φίλες και τους φίλους που επικοινωνούν μαζί του και έχουν εκφράσει την επιθυμία να συναντηθούν με την DENISE όταν με το καλό έρθει στην Ελλάδα. Εκτός απροόπτου αυτό θα γίνει το ερχόμενο καλοκαίρι, πάντα βέβαια με την προϋπόθεση πως θα έχουμε απαλλαγεί από τον κορωνο'ι'ό. Σας χαιρετώ ο αφηγητής Πεπέ. ΥΓ. Πολλές ευχαριστίες από τον Επίκουρο στην ΚΙΚΗ [σύζυγο του πατρός Γεωργίου του Μνδραίου] για την φιλαναγνωσία της.

Δέκατο έκτο Μέρος

Σύνδεση με το προηγούμενο:  Κρατήθηκα τελικά γιατί φοβήθηκα πως περισσότερη ζημιά θα έκανα παρά καλό. Ο θείος της συμφώνησε μαζί της και της επανέλαβε πως το σχέδιο που είχαν βάλει σε εφαρμογή έπρεπε να το εφαρμόσουν όπως το είχαν προγραμματίσει γιατί αυτό θα ήταν προς όφελος όλων. Συμφώνησαν και έκλεισαν το τηλέφωνο.

Η μητέρα της που ήταν πολύ καλή φιλόλογος, (δίδασκε στο Αρσάκειο αρκετά χρόνια,) της απάντησε αμέσως πως το Στάθι και Οίκτιρον σήμαινε 

Στάσου και δάκρυσε!!

Η Μυρτώ εξήγησε στην μητέρα της το που βρήκε αυτό το απόφθεγμα, καθώς επίσης και την φράση που ήταν από κάτω, γραμμένη και ήταν μόνο δύο λέξεις γεμάτες σημασία.

Ως Επίλογο!!

Η Νεφέλη γνώριζε πως το Στάθι και Οίκτιρον υπήρχε σε επιτάφιες στήλες στην αρχαιότητα.

Άρα μήπως ο σύζυγος της επιθυμούσε να αναγράφει το Στάθι και Οίκτιρον στο μνήμα του; Όσο ζούσε δεν της είχε αναφέρει κάτι. Και τώρα τι έπρεπε να κάνουν;

Οι δύο γυναίκες έκαναν τη δική τους ερμηνεία και θεώρησαν πως σωστά ερμήνευσαν την επιθυμία του συζύγου και πατέρα και αποφάσισαν να υιοθετήσουν αυτό το απόφθεγμα για την επιτύμβια στήλη στο μνήμα του αγαπημένου τους  πατέρα και συζύγου. Ο κύβος ερρίφθη. Θ α έγραφαν ''ΣΤΑΘΙ ΚΑΙ ΟΙΚΤΙΡΟΝ''

Η Νεφέλη πολύ θα ήθελε να κρατήσει κοντά της την κόρη της τουλάχιστον έως τα 40ήμερα, αλλά αυτό ήταν αδύνατον, η Μυρτώ σε τρεις μέρες έπρεπε να φύγει, να επιστρέψει στην εργασία της.

Το να φύγει και ν' αφήσει την μητέρα της στην κατάσταση που ήταν δεν το θεωρούσε σωστό η Μυρτώ, μέσα της ήταν μια μάχη σε εξέλιξη, έπρεπε να φύγει ή να μείνει; Μήπως αυτό που συνέβη ήταν ένας οιωνός επιστροφής; Μήπως ήταν καιρός να εγκαταλείψει την Αμερική και να επιστρέψει στην Ελλάδα; Πως να ξέρεις πιο είναι το σωστό όταν ξαφνικά χωρίς να υπάρχουν καθόλου σύννεφα στον ορίζοντα, ξεσπάει μία καταιγίδα και τα σαρώνει όλα; Πως να βάλεις τάξη στο μυαλό σου όταν ξαφνικά πρέπει να αντιμετωπίσεις μία κατάσταση που ναι μεν κάποια στιγμή θα τη ζούσες, αλλά αυτό το ξαφνικά ήταν που άλλαξε όλους τα δεδομένα.

Το κακό σενάριο στην υπόθεση της επιστροφής στην Ελλάδα για μόνιμη εγκατάσταση ήταν το επαγγελματικό κενό, εκείνη την εποχή (1977) η εξωσωματική στην Ελλάδα ήταν άγνωστη λέξη, επομένως τι θα έκανε; Θα πήγαιναν στράφι όλες οι σπουδές και οι έρευνες που είχε κάνει τόσα χρόνια; Ήταν σε μεγάλο δίλημμα.

Αν δεν είχε τόσο απρόοπτα μεσολαβήσει ο θάνατος του πατέρα της εννοείται πως το μέλλον της ήταν στην Αμερική.

Τώρα όμως; Είχε το ηθικό δικαίωμα ν' αφήσει την μητέρα της μόνη;

Το συζήτησε με την μητέρα της και η σοφή μανούλα τής είπε, η απόφαση είναι δική σου, εσύ ξέρεις τα δεδομένα, η όποια απόφαση σου δεν πρέπει να επηρεαστεί από την παρούσα κατάσταση, της πρότεινε να το ξανασκεφτεί και κυρίως να το συζητήσει με τον αδερφό της, τον θείο της τον Ιπποκράτη που σαν καρδιολόγος διέπρεπε στην Αμερική. Αυτός που ήταν πιο νηφάλιος θα την συμβούλευε σωστά, ναι πράγματι ο θείος είχε μία τετράγωνη λογική και η γνώμη του για την Μυρτώ ήταν νόμος, εξάλλου αυτός ο θείος ήταν που την επηρέασε να πάει στην Αμερική. 

Της επισήμανε επίσης πως είχαν χρόνο μπροστά τους, δεν υπήρχε λόγος για βιαστικές αποφάσεις, ας επέστρεφε με το καλό και θα αποφάσιζε όταν θα έπρεπε. Η Μυρτώ συμφώνησε πως αυτή η πρόταση της μητέρα της είχε μόνο λογικά επιχειρήματα, δεν έπρεπε να κάνει κάτι εν βρασμό ψυχής που λένε και οι δικηγόροι.

Τρεις μέρες μετά η Μυρτώ αποχαιρετούσε την μητέρα της στο αεροδρόμιο με προορισμό την Μασαχουσέτη της Αμερικής, το ταξίδι ήταν μέσω Νέας Υόρκης.

Η πτήση παρ' ό,τι ήταν αρκετές ώρες στην Μυρτώ φάνηκε πως ήταν το πιο σύντομο ταξίδι που είχε κάνει στη ζωή της, ο λόγος ήταν απλός, είχε να σκεφτεί πάρα πολλά και κυρίως να διαβάσει ξανά και ξανά το γράμμα του πατέρα της. Επίσης πολλές φορές έφερνε στο μυαλό της την εικόνα του ''δάσκαλου'' έτσι αποκαλούσε τον Πέπο, και κυρίως τα λεγόμενα του. Η φράση για το πόσο θα ήθελε να είχε μια αδερφή είχε σφηνωθεί για τα καλά στο μυαλό της.

Εκείνη τη στιγμή ενώ πετούσαν πάνω από τον Ατλαντικό ωκεανό μια ξαφνική εσωτερική λάμψη φώτισε το μυαλό της.

Όταν αποχαιρέτησε τον δάσκαλο της έκανε ένα μικρό δωράκι, ήταν μία κασέτα, είχε πει στον μικρό Κωστάκη το ποσό της άρεσε η μουσική που άκουγαν κατά την διάρκεια του φαγητού και ως φαίνεται ο μικρός το είπε στον δάσκαλο και αυτός με τη σειρά του θεώρησε πρέπον να της χαρίσει αυτή την κασέτα. Η κασέτα είχε μόνο ορχηστρικά κομμάτια του Χατζιδάκι, του Paul Mauriat, tou James Last, και του Σκαλκώτα τους Ελληνικούς χορούς, η κασέτα ήταν διάρκειας 90 λεπτών. Τώρα πρόσεξε πως στο εσωτερικό της κασέτας υπήρχε ένα μικρό κείμενο.

"Εύχομαι αυτές οι υπέροχες μουσικές να σας κρατήσουν συντροφιά τις ώρες που θα το έχετε ανάγκη"!!

Σας Χαιρετώ Πέπος.

Ήταν πολύ συγκινητικό, στα μάτια της κάποια δάκρυα δεν κρατήθηκαν και έκαναν την εμφάνιση τους στα μάγουλα της. Έβαλε την κασέτα στο γουώκμαν και αφέθηκε στην αγκαλιά της μουσική και του Πέπου, τώρα είχε την ανάγκη που ανέφερε ο δάσκαλος. 

Όταν η κασέτα τελείωσε, νοερά ταξίδεψε στο PEPOS RESTAURANT αγκάλιασε τον δάσκαλο και τον φίλησε.

Όταν το πλήρωμα σέρβιρε τον καφέ η Μυρτώ άρχισε να καταστρώνει το σχέδιο της, με την πρώτη ευκαιρία έπρεπε να επισκεφθεί τη Νότια Αφρική, έπρεπε να συναντήσει τους θετούς γονείς της DENISE είχε όλο το δικαίωμα να το κάνει, εξάλλου οι γονείς της είχαν βαπτίσει την μικρή DENISE.

Το ταξίδι αυτό τελικά άργησε λίγο να γίνει γιατί εντωμεταξύ συνέβησαν πολλά και διάφορα.

Ένα άλλο θέμα που απασχολούσε την Μυρτώ ήταν το πότε θα έπρεπε, και αν έπρεπε, να μάθουν την αλήθεια οι βιολογικοί γονείς της DENISE και φυσικά ο δίδυμος αδερφός της.

Τον πατέρα και τον αδερφό τους είχε γνωρίσει κατά την επίσκεψη της στο Pepos Restaurant, την μητέρα όμως δεν την είχε συναντήσει. Υπήρχαν πολλά έπρεπε, και απαντήσεις για την ώρα δεν είχε. Μ' αυτές τις σκέψεις ούτε που κατάλαβε το πότε έφθασε στον προορισμό της.

Κάπου εδώ θα σταματήσω την αφήγηση της πιο συναρπαστικής ιστορίας, αγαπητές μου Θάλεια και Φρύνη ο Επικούρειος Πέπος μου είπε να σας μεταφέρω την διαχρονική του αγάπη και τον θαυμασμό του για τις επιλογές σας, όπως έχω ξαναγράψει την ίδια έκπληξη μ' εσάς έχουν νιώσει όλοι όσοι έχουν διαβάσει αυτή την συγκλονιστική ιστορία, θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας τα δεδομένα που έχουμε και όχι το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί, αν δεν γινόταν εκείνο και αν γινόταν το άλλο. Με τα αν δεν πας στο Γοργογύρι. Μη ξεχνάς επίσης πως οι οιωνοί ήταν αυτοί που οδήγησαν τα πράγματα εκεί που τα οδήγησαν, και αν κρίνω από το τελικό αποτέλεσμα ίσως όλα αυτά να ήταν το τίμημα για τα ΥΠΕΡΟΧΑ που έζησε ο Επίκουρος και η οικογένειά του. Σας χαιρετώ, ο αφηγητής Πεπέ.

Δέκατο έβδομο Μέρος, 

καλημέρα στο Γοργογύρι, στη Νότια Αφρική, στην Κοζάνη, στην Ιαπωνία, στα Τρίκαλα, στην Φινλανδία, στη Μάνδρα, στον Αη Νικόλα, στο Λουτράκι, στη Νορβηγία, στη Φλώρινα, στην Ιταλία, στο Πήλιο, στη Νάξο, στο Τρύπιο Λιθάρι, στην Πιαλεία, στην Αμερική, στη Λήμνο, στην Αμοργό, στη Γαλλία, στο Κορωπάκι, στο Νέο Κόσμο, στη Σιάτιστα, στη Βέροια, στα Γιάννενα, στην Κρήτη, στην Χαλκιδική, στη Νάουσα, στη Νέα Σμύρνη και γενικότερα σε όλους τους φίλους του λεκανοπεδίου, στο Πυρί, στο Μαυρέλι με τα γευστικά μανιτάρια, και σε όλους τους Γοργογυραίους που βρίσκονται στην Γερμανία, στον κεφαλοπόταμο και σε όλους όσους νιώθουν ερωτευμένοι και δημιουργικοί. Επίσης πολλούς χαιρετισμούς στους απανταχού Έλληνες που για τους γνωστούς λόγους αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν, αλλά κουβαλούν μέσα τους την αγάπη για την πατρίδα.

Συνέχεια. Ας αφήσουμε την Μυρτώ να περιμένει τις αποσκευές της και ας επιστρέψουμε πίσω στην Αθήνα σε μία ακόμα επίσκεψη αγαπημένων φίλων από Νότια Αφρική. Αυτή τη φορά ο Επικούρειος Πέπος είχε τη χαρά να υποδεχθεί την μητέρα του φίλου του και την κόρη του, την πολυαγαπημένη στον Πέπο Τζένη που είχε γνωρίσει από το πρώτο ταξίδι του ζευγαριού στην Αθήνα. Τώρα πια ήταν στην εφηβεία και ήταν πολύ πολύ όμορφη. 

Ο DERRICK από τον πρώτο του γάμο είχε τρία παιδιά, η Τζένη ήταν από τον πρώτο γάμο, αλλά αγαπούσε την DENISE καλύτερα από την μητέρα της γιατί μαζί της μεγάλωσε, από τον πρώτο γάμο λοιπόν όπως προ είπα είχε τρία παιδιά, δύο αγόρια και ένα κορίτσι, Νίκολας, Αντώνης,Τζένη και δύο παιδιά με την DENISE την Χριστίνα και τον Τζόναθαν, που στην ουσία μεγάλωσε και τα πέντε γι' αυτό και την λατρεύουν.

Γιαγιά λοιπόν και εγγονή έφθασαν στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1987 προς το τέλος του μήνα, μιλάμε ίσως για τον πιο ζεστό μήνα τουλάχιστον τα τελευταία 200 χρόνια, το θερμόμετρο είχε φθάσει στους 45 βαθμούς, μιλάμε για μια Αθήνα που έβραζαν τα πάντα, ήταν κόλαση, τα air conditioning το 1987 στην Ελλάδα ήταν άγνωστα. Όταν έφτασαν λοιπόν οι φίλοι του και μπροστά στον κίνδυνο να συμβεί κάτι στην μητέρα του φίλου του, θα ήταν τότε 75 plus αποφασίζει ο Πέπος να πάρει την γιαγιά, την εγγονή, την γυναίκα του και την κόρη του και να φύγουν για το Γοργογύρι, τότε δεν είχε ακόμα τους τίτλους που έχει σήμερα, ούτε Μαγευτικό ούτε Πανέμορφο, αυτοί οι τίτλοι ήρθαν μετά από τον Θεόφραστο όπως προ είπα.

Τέτοιον καύσωνα δεν είχε ξαναζήσει η Ελλάδα, ειδικότερα το μεγάλο δράμα ήταν στην Αθήνα, εκείνο το τελευταίο 10ημερο του Ιουλίου η Ελλάδα θρήνησε 1300 νεκρούς, όλα αυτά μέσα σε λίγες μέρες..

Ποιος να το περίμενε: λίγες εβδομάδες νωρίτερα όλη η πόλη ήταν στους δρόμους, αυτήν τη φορά για να πανηγυρίσει την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Μπάσκετ. Ο καύσωνας έπληξε όλη τη χώρα το τρίτο και τελευταίο δεκαήμερο του Ιουλίου, περίοδο έναρξης διακοπών για χιλιάδες οικογένειες.

Τουλάχιστον στο χωριό θα ήταν σίγουρα καλύτερα, το Κερκέτιον όρος ανανέωνε τον αέρα και τα δύο ποτάμια δρόσιζαν όλο το χωριό.

Ο Επίκουρος και οι φιλοξενούμενοι του έμειναν στο χωριό λίγες μέρες για να περάσει η μπόρα του καύσωνα. Η γιαγιά και η Τζένη ήταν ενθουσιασμένες από την παραμονή τους στο χωριό, δεν είχαν ξαναβιώσει κάτι αντίστοιχο και τους άρεσε, κάθε μέρα ένιωθαν και καλύτερα. Η Τζένη συναντήθηκε και με τον μικρό Κωστάκη, Πλάτωνα τον αποκαλούν τώρα, το όνομα του το έδωσε ο δάσκαλος, ο Κωστάκης νομίζει πως τον ονόμασε Πλάτωνα γιατί έχει κι αυτός τη σοφία του αρχαίου φιλοσόφου, ενώ ο δάσκαλος τον ονόμασε Πλάτωνα επειδή έχει φαρδιές πλάτες, αλλά ο δάσκαλος δεν του λέει την αλήθεια για να μην τον στεναχωρήσει, εντωμεταξύ δεν μπορώ να καταλάβω πως ο μπαγάσας έχει καταφέρει να πείσει την σύζυγό του πως αυτός είναι ο σοφός της οικογένειας ενώ η γυναίκα του είναι πολλές κλίμακες πιο σοφή από αυτόν, αυτό το μυστήριο δεν μπόρεσα να το λύσω, τον Κωστάκη τον είχε γνωρίσει η Τζένη από την πρώτη φορά που είχε επισκεφτεί το Pepos Restaurant πριν 10 χρόνια.

Όταν ο καύσωνας υποχώρησε αναχώρησαν για την Αθήνα και την επόμενη για Ύδρα, Πόρο, Αίγινα. Στον Πόρο είχαν και μια ανεπιθύμητη συνάντηση, ο Επίκουρος συνάντησε έναν δήθεν ξάδερφό του που το έπαιζε εκεί γαμπρός και ιδιοκτήτης βάρκας, ο Επίκουρος έκανε πως δεν τον γνώριζε και του μίλαγε μόνο αγγλικά, το χαϊβανι πίστεψε πως απλά ήταν κάποιος που έμοιαζε πολύ στον ξάδερφο του και τους άφησε στην ησυχία τους.

Ήταν η περίοδος που τα νησιά βουλιάζαν από τουρισμό, παρ' αυτά πέρασαν πολύ ωραία, η δε κυρία WILTON παρά τα 75 plus συμμετείχε σε όλο το ταξίδι με νεανική διάθεση.

Την προηγούμενη της αναχώρησης τους για Νότια Αφρική η Τζένη ζήτησε από τον Επίκουρο να τους πάει στο θέατρο παραδοσιακών χορών Δώρα Στράτου, ήθελε να δει και η γιαγιά της τους πολύ ωραίους χορούς με τις κατά τόπους φορεσιές, και κυρίως ήθελε να βρεθεί η ίδια εκεί που είχε χάσει το δαχτυλίδι. Πράγματι επισκέφθηκαν το θέατρο έζησαν πολύ όμορφες στιγμές, στο τέλος οι θεατές χορεύουν μαζί με τους χορευτές, έγινε ένας μικρός χαμός. Γιαγιά και εγγονή ήταν συνεπαρμένες, κάθε μέρα που περνούσε η γιαγιά καταλάβαινε το γιατί ο γιος της η νύφη της και τα εγγόνια της ήταν ξετρελαμένοι με την Ελλάδα και την οικογένεια Γκοβίνα. Ήταν μια αξέχαστη βραδιά, μια βραδιά που μόνο σ' αυτό τον ευλογημένο τόπο μπορείς να ζήσεις την περίοδο του καλοκαιριού.

Την επόμενη, αργά το βράδυ ο Επίκουρος και η Λαμπρινή αποχαιρέτησαν τους φίλους τους στο αεροδρόμιο, γιαγιά και εγγονή αναχώρησαν με δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης. 

Όταν πέρασαν τον έλεγχο διαβατηρίων και χάθηκαν από το οπτικό τους πεδίο με βαριά καρδιά μπήκαν στο αυτοκίνητο τους και επέστρεψαν στη βάση τους, στην οδό Δεινοστράτου 51-53

Το επόμενο ταξίδι της Τζένης στην Ελλάδα έγινε λίγα χρόνια αργότερα με τον αρραβωνιαστικό της τον  Μαρκ, φυσικά και  φιλοξενήθηκαν από την οικογένεια του Επίκουρου στην οδό Δεινοστράτου.

Η Τζένη είχε γίνει πια μέλος της οικογένειας, τι όμορφος που είναι ο κόσμος όταν είναι ανθρώπινος, τι όμορφος που είναι ο κόσμος όταν ξέρεις πως κάποιοι άνθρωποι σ' έχουν κλείσει στην καρδιά τους και νιώθουν για σένα τόσο όμορφα συναισθήματα, πόσο όμορφος είναι ο κόσμος όταν οι φίλοι είναι πραγματικά αγαθοί και καλοί φίλοι, και πόσο πιο πολύ όμορφος γίνεται ο κόσμος όταν και οι φίλοι σου νιώθουν ακριβώς τα ίδια συναισθήματα με σένα!! Πόσο πιο όμορφος γίνεται ο κόσμος όταν μοιράζεσαι την αγάπη, τον σεβασμό, τη φιλοξενία, τις εμπειρίες, τις συζητήσεις, τις αγκαλίτσες, αχ πόσο απλή και όμορφη είναι η ζωή όταν δεν είμαστε άπληστοι και αχάριστοι.

Την επόμενη της άφιξης στο Γιοχάνεσμπουργκ, της γιαγιάς και της εγγονής, ο Ντέρικ τηλεφώνησε στον Επίκουρο για να τον ευχαριστήσει για την ανεπανάληπτη φιλοξενία που είχαν προσφέρει στην μητέρα του και στην κόρη του.

Για να αποδώσω τα του Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ θα πρέπει να αναφέρω πως τα συγχαρητήρια κυρίως ανήκουν στην Λαμπρινή γιατί αυτή ήταν η μάνα του λόχου και όχι μόνο!! Το μεγαλύτερο βάρος τις φιλοξενίας έπεφτε στις πλάτες της Λαμπρινής, αυτό το εκτιμούσαν σφόδρα όλοι οι φίλοι τους, Άγγλοι, Γάλλοι, Ιταλοί, Φινλανδοί, Ιάπωνες, Ισραηλινοί, Νότιο Αφρικανοί, Αυστραλιανοί κ.λπ. και γι' αυτό έτρεφαν για την Λαμπρινή μεγάλο σεβασμό και αγάπη. Αυτό το καταλαβαίνει κάποιος αμέσως όταν παραβρεθεί σε κάποια από τις συναντήσεις τους με τους ευλογημένους φίλους.  Όσο για τα φαγητά τι να πω; Όλοι γνωρίζουν πως το κατέχει το άθλημα η Λαμπρινή, βέβαια ο μεγάλος Chef Pepos the Great ήταν αυτός που της έμαθε τα μυστικά , την έκανε αστέρι, έγινε τόσο καλή που ξεπέρασε και τον δάσκαλο της.

Το θέμα της φιλοξενίας είναι μεγάλη υπόθεση και ο Επικούρειος Πέπος το έχει αναγάγει σε επιστήμη. Κάποια στιγμή ήταν στα σκαριά ν' ανοίξει κάποια σχολή όπου θα δίδασκε τους κανόνες της άριστης φιλοξενίας, δεν το έκανε γιατί έχασε πολλά εκατομμύρια σε ένα μουσικό μεζεδοπωλείο που άνοιξε με τον μικρό του αδερφό.

Οι λέξεις ξένος και φιλοξενία στην αρχαιότητα χρησιμοποιούνταν για να δηλώσουν στενές ανθρώπινες σχέσεις γεμάτες από δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Ειδικότερα η λέξη ξένος, σημαίνει αυτός που προέρχεται από άλλη χώρα, ο επισκέπτης αλλά και ο φίλος. Οι ξένοι προστατεύονταν στην αρχαιότητα από τον Ξένιο Δία, την Αθηνά αλλά και από τους Διόσκουρους (Κάστορα και Πολυδεύκη). Η κακή αντιμετώπιση του ξένου θεωρούνταν ύβρις. Η φιλοξενία ακολουθούσε μια ιεροτελεστία που παρεχόταν σε κάθε ξένο. πηγή. Βικιπαίδεια.

Καλός οικοδεσπότης είναι αυτός που με γενναιοδωρία θέλει να σε ευχαριστήσει κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στο σπίτι του. Αυτός που «έχει σκεφτεί πριν από σένα για σένα» και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που σε κάνει να νιώθεις «Σαν στο σπίτι σου». Εσύ, όμως, πώς μπορείς να ανταποδώσεις την καλή φιλοξενία; Πηγή: iefimerida.

Σας χαιρετώ ο αφηγητής Πεπέ.

Δέκατο Όγδοο Μέρος. 

Ας επιστρέψουμε όμως στην Αμερική κοντά στην Μυρτώ η οποία ξεκίνησε την εργασία της με πολύ καλή διάθεση στο ερευνητικό κέντρο εξωσωματικής, και σύντομα δρομολόγησε να συναντηθεί με τον θείο της τον Ιπποκράτη προκειμένου να συζητήσει μαζί του την πρόθεση της να επιστρέψει στην Ελλάδα. Δυστυχώς ο θείος της δεν μπόρεσε να παραβρεθεί στην κηδεία του πατέρα της γιατί εκείνη την ημέρα ήταν ο κύριος ομιλητής σε ένα συνέδριο καρδιολογίας που γινόταν στο Τόκιο της Ιαπωνίας. Αφού άκουσε με προσοχή τα επιχειρήματα της  ανιψιάς του την συμβούλευσε κι αυτός όπως η μητέρα της, να μην πάρει βιαστικές αποφάσεις για τις οποίες αργότερα θα μετάνιωνε, τις είπε επίσης πως η μητέρα της έχαιρε άκρας υγείας και συν το χρόνο θα ήταν σε θέση να διαχειριστεί σωστά την απώλεια του πατέρα της.

Όλα αυτά που άκουγε από τον θείο της ήταν λογικά, έπρεπε να πάρει λίγο χρόνο πριν πάρει την τελική της απόφαση. Ανακοίνωσε στον θείο της πως τα ερχόμενα Χριστούγεννα σκόπευε να επισκεφθεί τη Νότια Αφρική, αυτό δεν φάνηκε περίεργο στον θείο της γιατί εκτός από την σχέση που είχε η οικογένεια της με την οικογένεια της Nanas και του Ian λόγω της DENISE, γνώριζε το ποσό αγαπούσε η ανιψιά του τα ταξίδια, το πόσο ήθελε να ανακαλύπτει και να εξερευνά καινούργιους προορισμούς. Την αγαπούσε πολύ την ανιψιά του, του θύμιζε την μητέρα του, είχε πάρει πολλά χαρίσματα από την γιαγιά της. Ένιωθε πάντα μεγάλη ευθύνη γι' αυτήν γιατί αυτός ήταν η αιτία που ήρθε στην Αμερική, ειδικά τώρα που δεν είχε τον πατέρα της ένιωθε πως θα έπρεπε να επωμιστεί -- διακριτικά βέβαια -- κι αυτόν τον ρόλο.

Ως νέα επιστήμων ήταν πολύ αφοσιωμένη και είχε μπροστά της ένα λαμπρό μέλλον, ήταν ήδη μία κορυφαία ερευνήτρια, οι συνάδελφοι της μιλούσαν γι' αυτήν με τα καλύτερα λόγια. Ήταν πολύ δραστήρια, πολύ όμορφη, πολύ χαρισματική, και κυρίως με ένα αγγελικό πρόσωπο που είχε πάντα ένα χαμόγελο, ήταν η δική του Καρυάτιδα.

Η Μυρτώ έτρεφε κι αυτή συναισθήματα αγάπης και σεβασμού για τον θείο της, δεν ξεχνούσε άλλωστε το ποσό της είχε συμπαρασταθεί στα πρώτα χρόνια της άφιξης της στην Αμερική. Μετά από αυτή τη συνάντηση ρίχτηκε με τα μούτρα στην εργασία της και στην οργάνωση του ταξιδιού. Εντωμεταξύ σχεδόν σε καθημερινή βάση επικοινωνούσε με την μητέρα της, αυτή την επαφή την είχε ανάγκη η μητέρα της και η ίδια. Η μητέρα της την ενημέρωσε πως οι ετοιμασίες για το μνήμα του πατέρα της είχαν σχεδόν ολοκληρωθεί και πως όλα ήταν έτοιμα για το μνημόσυνο. Της είπε επίσης πως είχε μιλήσει με τον μαρμαρά για το Στάθι και Οίκτιρον. Η ίδια δεν θα μπορούσε δυστυχώς να παραβρεθεί, δεν μπορούσε να ζητήσει πάλι άδεια, ωστόσο τα καλά νέα ήταν πως θα πήγαινε στην Ελλάδα για το μνημόσυνο ο θείος της. Με τον θείο της βρήκε την ευκαιρία να στείλει ένα μικρό δωράκι και ένα γράμμα στον δάσκαλο!! Δεν ξεχνούσε πως ο ίδιος της είχε κάνει δώρο εκείνη την κασέτα με τις υπέροχες μουσικές που άκουγε σχεδόν σε καθημερινή βάση. Συναντήθηκε ξανά με τον θείο της την προηγούμενη της αναχώρησης του για την Ελλάδα γιατί ήθελε να του δώσει το δώρο για την μητέρα της και για τον δάσκαλο. Όταν ο θείος πήρε τις τσάντες στα χέρια του κοντοστάθηκε λίγο και πολύ διακριτικά ρώτησε την Μυρτώ: συμβαίνει κάτι μ' αυτόν τον Pepo; Σαστισμένη η Μυρτώ του είπε: σαν τι να συμβαίνει θείε; Προς στιγμήν τα έχασε γιατί πέρασε από το μυαλό της πως ο θείος της ήταν γνώστης της ιστορίας των διδύμων. Ο θείος πρόσεξε την ταραχή της, και δήθεν αθώα την ρώτησε, σ' αρέσει τόσο πολύ; Τώρα κατάλαβε τι εννοούσε ο θείος της και η καρδιά της ήρθε στη θέση της. Χαμογέλασε και του εξήγησε πώς γνωρίστηκαν και το δώρο που της είχε κάνει, αυτός ήταν και ο λόγος που του έστελνε κι αυτή το δικό της δώρο, αυτό ήταν όλο. Εννοείται πως απέκρυψε από τον θείο της την αλήθεια, αφού δεν γνώριζε κάτι δεν θεώρησε σωστό να του κάνει κάποια αναφορά. 

Όταν χώρισε με τον θείο της αυθόρμητα ρώτησε τον εαυτό της. Αυτό ήταν όλο; Αναρωτήθηκε μήπως ο θείος της είδε κάτι που δεν μπορούσε να δει η ίδια; Ήθελε μήπως να κρύψει κάτι; Αυτό το ενδεχόμενο δεν την είχε απασχολήσει καθόλου, ή τουλάχιστον έτσι ήθελε να πιστεύει. Από την πρώτη στιγμή που συνάντησε τον δάσκαλο τον συμπάθησε, αυτό ήταν αλήθεια, όλη αυτή την συμπάθεια την απέδωσε στο συναίσθημα της συμπόνιας που ένιωθε γι' αυτόν τον νεαρό λόγω της γνωστής ιστορίας. Όση ώρα έμειναν κοντά τους όταν είχαν επισκεφτεί το PEPOS RESTAURANT της είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, αυτό ήταν αλήθεια, ήταν καλός συζητητής, και παρά το νεαρό της ηλικίας του φαινόταν ενημερωμένος για αρκετά θέματα. Αντικειμενικά ήταν ένας πολύ ενδιαφέρον άνθρωπος, είχε επίσης καλό γούστο στις γυναίκες γιατί θυμήθηκε την μαυρομαλλούσα που συνάντησαν εκεί η οποία δεν ήταν απλώς όμορφη, ήταν θεά. Τα συναισθήματα της ήταν λίγο μπερδεμένα, έβαλε την κασέτα να παίζει και στάθηκε γυμνή μπροστά στον καθρέφτη, κάρφωσε το βλέμμα της στο είδωλο της και το ρώτησε, τι συμβαίνει;

Απάντηση δεν έλαβε, απλά η κοπέλα που ήταν μέσα στον καθρέφτη χαμήλωσε τα μάτια και ντύθηκε. Η γυμνή αλήθεια δεν εμφανίστηκε.

Οι μήνες περνούσαν και η ζωή της κυλούσε ομαλά, όπως πριν, το μόνο αξιοσημείωτο που είχε μεσολαβήσει ήταν η επιστροφή του θείου Ιπποκράτη από την Ελλάδα και τα νέα του από την συνάντηση που είχε με τον Πέπο. Ο θείος ήταν κι αυτό ενθουσιασμένος από αυτή τη γνωριμία, ο Πέπος ήταν ωραίος τύπος και έξω καρδιά. Είχαν επισκεφτεί το Pepos Restaurant με την αδερφή του, δηλαδή την μητέρα της Μυρτούς για να παραδώσουν στο Πέπο το δώρο και με την ευκαιρία να δειπνήσουν μια και η Νεφέλη του είχε πει τα καλύτερα λόγια για τα σπιτικά φαγητά που είχαν δοκιμάσει την πρώτη φορά. Τώρα αρχίζει η εξιστόρηση της συνάντησης προς την Μυρτώ.

Ιπποκράτης:

Λοιπόν Μυρτώ κάθισε να σου πω τα νέα, με το που αντίκρισε την μητέρα σου, την θυμόταν πολύ καλά, χάρηκε πάρα πολύ, το έβλεπες αυτό στο πρόσωπο του, αυτός ο νέος έχει ένα πρόσωπο που δεν μπορεί να κρύψει τίποτα, η πρώτη ερώτηση που έκανε ήταν για σένα Μυρτώ μου, ρώτησε πως δεν ήταν μαζί μας και η κόρη μας!!  Προφανώς νόμισε πως η μητέρα σου ήταν η γυναίκα μου. Του είπαμε πως θα του εξηγήσουμε και μας οδήγησε στον κήπο, απ' ό,τι μου είπε η μητέρα σου καθίσαμε τυχαία στο ίδιο τραπέζι που είχατε καθίσει μαζί. Αφού πήραμε τα σχετικά εδέσματα, τυροπιτάκια της γιαγιάς, Προδόρπιο των Θεών, σαλάτα χωριάτικη και σουτζουκάκια σμυρνέικα μας έφερε και ροζέ οίνο. Κατά την διάρκεια που εξυπηρετούσε τους υπόλοιπους πελάτες παρατήρησα πως έριχνε κλέφτες ματιές σε μένα και την μητέρα σου. Όταν βρήκε χρόνο τον καλέσαμε να καθίσει κοντά μας γιατί κάτι είχαμε για ' αυτόν. Για μένα; Ρώτησε γεμάτος απορία, και συνέχισε λέγοντας, συγγνώμη που θα το πω αλλά πιο πολύ γι' αδέρφια μοιάζετε παρά για ζευγάρι!! Ο τύπος ήταν απίστευτος!! εντωμεταξύ υπήρχε κάποιος μικρός που βοηθούσε στο σερβίρισμα και όλη την ώρα δάσκαλε και δάσκαλε τον αποκαλούσε. Του είπαμε την αλήθεια, δηλαδή αυτό που είχε καταλάβει, πως ήμασταν αδέρφια. Με το που το άκουσε αυτό προς μεγάλη μας έκπληξη συννέφιασε το πρόσωπο του. 

Κάπου εδώ θα σταματήσω την αφήγηση του δέκατου Όγδοου μέρους, σας χαιρετώ, ο αφηγητής Πεπέ.

Δέκατο ένατο Μέρος. 

Σύνδεση με το προηγούμενο.  Ο τύπος ήταν απίστευτος!! εντωμεταξύ υπήρχε κάποιος μικρός που βοηθούσε στο σερβίρισμα, Κωστάκη τον φώναζαν, και όλη την ώρα δάσκαλε και δάσκαλε αποκαλούσε τον Πέπο. Του είπαμε την αλήθεια, δηλαδή αυτό που είχε καταλάβει, πως ήμασταν αδέρφια. Με το που το άκουσε αυτό προς μεγάλη μας έκπληξη συννέφιασε το πρόσωπο του. 

Απευθυνόμενος στην μητέρα σου είπε, να υποθέσω πως τα μαύρα είναι για τον σύζυγό σας; Το ναι της μητέρας σου κατάλαβα πως τον πίκρανε πολύ, η δεύτερη ερώτηση που έκανε, κάπως συνεσταλμένα οφείλω να ομολογήσω, ήταν, άρα ήταν ο πατέρας της κοπέλας που είχατε την προηγούμενη φορά μαζί σας; Η απάντηση ήταν πάλι ναι, μετά από αυτό η ατμόσφαιρα βάρυνε λίγο. Φώναξε κοντά του εκείνον τον μικρό που τον αποκαλούσε Κωστάκη, και του είπε να ετοιμάσουν για μας φρούτα. Ζήτησε συγγνώμη για τις αδιάκριτες ερωτήσεις που έκανε και μας συλλυπήθηκε. Αν δεν άνοιγα πάλι τη συζήτηση για το δώρο που είχαμε γι' αυτόν δε νομίζω πως θα το θυμόταν, τον είχε κλονίσει ο θάνατος του πατέρα σου. Η Μυρτώ δεν μπόρεσε να μην σκεφτεί εκείνη τη στιγμή το ποσό παράξενα παιχνίδια παίζει η ζωή στους ανθρώπους, που να ξέρει ο Πέπος πως θανών ήταν ο άνθρωπος που του είχε στερήσει την αδερφή που τόσο πολύ ήθελε, και πως αυτόν τον άνθρωπο τον είχε συναντήσει όταν είχε πάει την κοπέλα του στο νοσοκομείο και πως ο γυναικολόγος που την είχε εξετάσει ήταν το ίδιο πρόσωπο; Ο θείος της διέκοψε τις σκέψεις της επιζητώντας την προσοχή της για να συνεχίσει την αφήγηση. Όταν λοιπόν του θύμισαν πως είχαν γι' αυτόν κάποιο δώρο επανήλθε στο πρόσωπο του το χαμόγελο. 

Σηκώθηκε για να χαιρετήσει κάποιες παρέες που έφευγαν και με την πρώτη ευκαιρία επέστρεψε πάλι κοντά μας. Με το που επέστρεψε πήρε ένα σοβαρό ύφος και μας είπε πως ήθελα να μας ζητήσει μια χάρη, γεμάτοι απορία περιμέναμε ν' ακούσουμε ποια ήταν η χάρη που θα μας ζητούσε. Μας παρακάλεσε να του επιτρέψουμε να μας κάνει το τραπέζι!! Επέμενε τόσο πολύ που μας έφερε σε δύσκολη θέση. Η Μυρτώ ήταν γεμάτη αγωνία, ανυπομονούσε να μάθει τη συνέχεια. Δεν επιμείναμε εκείνη τη στιγμή γιατί θεωρήσαμε πως είχε έρθει η ώρα να του παραδώσουμε το δώρο σου. Όταν του παρέδωσα το δώρο, και του είπα πως είναι από σένα Μυρτώ, έλαμψε το πρόσωπο του, πήρε, με ευλάβεια θα έλεγα, την τσάντα και την κρατούσε στην αγκαλιά του. Απευθυνόμενος στην μητέρα σου ρώτησε αν θα ήταν αγένεια να μην ανοίξει εκείνη τη στιγμή το δώρο γιατί ήθελε να το κάνει το βράδυ που θα ήταν μόνος. Εντωμεταξύ σ' ένα μικρό τραπέζι απέναντι από μας, καθόταν ένας γέροντας που αποκαλούσε τον Πέπο Σπύρο παιδί μου, και ο Πέπος τον αποκαλούσε Πατροκοσμά. Το περιβάλλον ήταν πολύ ζεστό, οικογενειακό θα έλεγα νόμιζες πως οι πελάτες ήταν καλεσμένοι στο σπίτι του Πέπου γιατί όλοι οι τουρίστες έπιαναν μαζί του φιλική κουβέντα και καταλάβαινες πως δεν ήταν απλά μια εμπορική σχέση. 

Ειδικά με μια παρέα 5 ατόμων που θα πρέπει να ήταν Σκανδιναβοί, 3 παιδιά και δύο γονείς ήταν τέτοια η σχέση που νομίσαμε πως θα πρέπει να ήταν συγγενείς. Κι όμως ήταν απλοί πελάτες οι οποίοι είχαν έρθει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και στην ταβέρνα ήταν η τρίτη φορά όπως μας είπε ο Πέπος. Κάναμε ξανά μια προσπάθεια να τον πείσουμε να πληρώσουμε χωρίς φυσικά αποτέλεσμα. Στην κουβέντα παρενέβη και ο Πατροκοσμάς λέγοντας μας πως είναι μάταιο να επιμένουμε γιατί ο Σπύρος ήταν ξεροκέφαλος, τον γνώριζε καλά και μας ζήτησε να αποδεχθούμε την πρόταση του.

Με το που ήρθε ο Πέπος ρώτησε να μάθει ποιο είναι το όνομα της κοπέλας που του έστειλε το δώρο, και για ποιο σκοπό βρισκόταν εκτός Ελλάδας!! Εγώ και η μητέρα σου κοιταχτήκαμε γεμάτοι απορία και γι' αυτό τον ρώτησα από πού αντλεί το συμπέρασμα πως η κοπέλα βρίσκεται εκτός Ελλάδας; Αυθόρμητα μας είπε πως αν η κοπέλα ήταν στην Ελλάδα θα ήταν σίγουρα μαζί τους, δεύτερον το δώρο θα το έδινε η μητέρα της και όχι ο θείος και πως η τσάντα που είχε μέσα το δώρο έκανε μπαμ πως ήταν από Αμερική!! Για μία ακόμα φορά αγαπημένη μου ανιψιά είπα, ο τύπος είναι απίστευτος!! Σηκώθηκα και του έσφιξα το χέρι λέγοντας, συγχαρητήρια είσαι πολύ παρατηρητικός, έπρεπε να ήσουν ερευνητής. Εδώ θα επιτρέψετε σ' εμένα τον αφηγητή να πως πως το ποίημα που έγραψε χρόνια αργότερα ο Επικούρειος Πέπος με τίτλο "ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ" οφείλεται σ' αυτή τη συνάντηση. Κλείνω την παρένθεση και αφήνω τον θείο να συνεχίσει. Μας ευχαρίστησε επανειλημμένα για το δώρο, και ζήτησε να μάθει αν θα μπορούσε να με ξαναδεί πριν αναχωρήσω για την Αμερική γιατί κάτι ήθελε να στείλει σε σένα Μυρτώ, αν του το επιτρέπαμε φυσικά, φυσικά και του το επιτρέψαμε και ιδού το δώρο που κρατάς στα χέρια σου είναι από τον Πέπο. Αυτά είναι τα νέα αγαπημένο μου παιδί από τον Πέπο. 

Ως Επίλογο θα συμπλήρωνα πως τη χάρηκα αρκετά αυτή τη συνάντηση με το Πέπο, διέκρινα σ' αυτόν πως είναι πολύ παρατηρητικός, έχει δίψα για μάθηση, έχει μια καλοσύνη και αγαθή ψυχή που τα διακρίνεις αμέσως στο πρόσωπο του και στο βλέμμα του. Του υποσχέθηκα πως όταν επισκέπτομαι την Αθήνα θα τον αναζητώ πάντα, να μην ξεχάσω να σου πω πως έκανε και σε μένα ένα δώρο, ήταν ο όρκος του Ιπποκράτη και όταν μου το έδωσε μου είπε: ''γιατρέ ελπίζω κάθε φορά που σας επισκέπτεται κάποιος ασθενής να μην ξεχνάτε τον όρκο του Ιπποκράτη''. Με λίγα λόγια θεωρώ πως στην Αθήνα απέκτησα έναν καινούριο φίλο. Όταν ο θείος αναχώρησε η Μυρτώ έβαλε την κασέτα στο κασετόφωνο και ο χώρος πλημμύρισε από υπέροχες μελωδίες, το μυαλό της έτρεχε στην Αθήνα στο Pepos Restaurant, δεν βιαζόταν καθόλου ν' ανοίξει το δώρο του Πέπου, ήθελε να παρατείνει την αγωνία της. Η ιστορία συνέχιζε να είναι συναρπαστική και παράλληλα συγκλονιστική. 

Ας αφήσουμε όμως την Μυρτώ λίγο πριν ανοίξει το δώρο του Πέπου και ας επιστρέψουμε στο PEPOS RESTAURANT Διονυσίου Αρεοπαγίτου 18.

Εικοστό Μέρος.  

Σύνδεση με το προηγούμενο.    Με λίγα λόγια θεωρώ πως στην Αθήνα απέκτησα έναν καινούριο φίλο. Όταν ο θείος αναχώρησε η Μυρτώ έβαλε την κασέτα στο κασετόφωνο και ο χώρος πλημμύρισε από υπέροχες μελωδίες, το μυαλό της έτρεχε στην Αθήνα στο Pepos Restaurant, δεν βιαζόταν καθόλου ν' ανοίξει το δώρο του Πέπου, ήθελε να παρατείνει την αγωνία της. Η ιστορία συνέχιζε να είναι συναρπαστική και παράλληλα συγκλονιστική. 

Ας επιστρέψουμε όμως στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Pepos Restaurant. Ο έκπληξη του Πέπου ήταν πολύ μεγάλη, δεν ήλπιζε πως θα ξανά έβλεπε, ή θα άκουγε κάτι για εκείνη τη θλιμμένη κοπέλα, κι όμως σήμερα ήταν εκεί η μητέρα της με τον θείο της και το κυριότερο είχαν γι' αυτόν ένα δώρο από την Μυρτώ, έμαθε επιτέλους το όνομα της. 

Το μόνο μελανό σημείο αυτής της συνάντησης ήταν που έλαβε γνώση για τον θάνατο του πατέρα της. Όταν αργά το βράδυ έμεινε μόνος του, ζήτησε από τον αδερφό του και τους φίλους να φύγουν γιατί αυτός θα έμενε λίγο πιο πίσω Τάχαμου για να ετοιμάσει τα κρέατα για την επόμενη. Ο μόνος που δεν ήθελε να φύγει ήταν ο μικρός Κωστάκης, αυτό το λαγωνικό κάτι είχε μυριστεί και δεν ήθελε να φύγει, τον έπεισε τελικά με το ζόρι πως έπρεπε να φύγει γιατί το αργότερο σε μισή ώρα θα έφθανε κι αυτός στο σπίτι. Κλείδωσε την είσοδο και πήγε στο ντουλάπι που είχε αφήσει την τσάντα, την πήρε και κατευθύνθηκε προς τον κήπο, κάθησε στο ίδιο τραπέζι που είχε καθήσει και η Μυρτώ και με ιεροτελεστία άνοιξε το δώρο. Το περιεχόμενο αποτελείτο από, έναν φάκελο, που προφανώς είχε μέσα κάποιο γράμμα, ένα μικρό κουτάκι, και μια μπλούζα με τη στάμπα του αγάλματος της Ελευθερίας. Για κάποια λεπτά έμεινε αναποφάσιστος, ποιο έπρεπε ν' ανοίξει πρώτα; Τελικά ξεκίνησε από την μπλούζα, ήταν στα μέτρα του. Μετά άνοιξε το μικρό κουτί, είχε μέσα ένα μικρό χρυσαφικό, στη χρυσή αλυσίδα κρεμόταν ένα περιστέρι με ανοιχτά φτερά, όλα αυτά σε ένα εκατοστό, τελευταίο άνοιξε τον φάκελο. Μέσα είχε ένα φύλο χαρτιού Α4 διπλωμένο και υπήρχαν μερικά φύλλα από τριαντάφυλλα, τα έπιασε στα χέρια του όσο πιο απαλά μπορούσε και το μυαλό του πέταξε γρήγορα στην περιοχή της μνήμης για να συναντήσει το πρόσωπο της Μυρτούς. Το βλέμμα του εστίασε στο μικρό κείμενο που ήταν γραμμένο με πολύ καλλιτεχνικά γράμματα.

Αγαπητέ μου φίλε, δάσκαλε!! Σ' ευχαριστώ από καρδιάς για το υπέροχο δώρο σου, οι καταπληκτικές μουσικές με κρατούν συντροφιά τις ώρες που έχω ανάγκη να ηρεμήσω, να σκεφτώ και να ταξιδέψω νοερά σε αγαπημένα πρόσωπα. Ελπίζω να έχουν κάποιο ενδιαφέρον για σένα τα δώρα μου. Σε χαιρετώ, πολύ φιλικά Μυρτώ.

ΥΓ. Σου υπόσχομαι πως όταν θα επιστρέψω στην Ελλάδα θα έρθω να σε δω. Εσωκλείω και την διεύθυνση μου σε τυχόν περίπτωση που θέλεις να μου γράψεις.

Εκείνο το βράδυ ο Πέπος ξημέρωσε στο μαγαζί. Όταν κατά τις 04:30 αποφάσισε να επιστρέψει στο σπίτι σκέφτηκε πως όλοι οι υπόλοιποι θα ήταν σε βαθύ ύπνο. Έκανε όμως ένα μικρό λάθος, όταν μπήκε μέσα όσο πιο αθόρυβα μπορούσε διαπίστωσε πως ο μικρός Κωστάκης καθόταν σε μια πολυθρόνα στο μικρό χωλ. Ήθελε σώνει και καλά να μάθει γιατί ο Πέπος άργησε τόσο πολύ, άρχισε τις ερωτήσεις με Ρυθμό πολυβόλου. 

Ο Πέπος προκειμένου να τον ξεφορτωθεί του είπε πως πέρασε από το μαγαζί ο φίλος του ο Στράτος μαζί με δύο μικρές Ολλανδέζες και πήγαν για τόνατάλλο στην παραλία. Κωστάκης θυμωμένος, και μένα γιατί δεν με πήρες; Όλο λες πως θα δοκιμάσω κι εγώ αλλά συνέχεια με κοροϊδεύεις, πότε θα βατέψω εγώ; Κάθε φορά το αναβάλλεις, μέχρι και ο μάστορας μου λέει να ορμήσω. Του υποσχέθηκε πως η επόμενη φορά θα ήταν σύντομα, πες μου όμως τι προτιμάς, Αγγλίδα ή Γαλλίδα; Δεν με νοιάζει, αρκεί να είναι όμορφη και να έχει μικρά βυζιά!! Είχε και βίτσια ο Κωστάκης. Έτσι ήταν τότε τ' αγόρια, ήταν κυνηγοί, δεν ήταν πισωγλέντηδες όπως είναι  σήμερα πολλά αγοράκια. Κατόπιν τούτου ηρέμησε και άφησε τον Πέπο στην ησυχία του. Όταν ο Πέπος αποφάσισε να ξαπλώσει, ήρθε ξανά στο δωμάτιο ο Κωστάκης και του είπε, τι σόι δάσκαλος είσαι άμα δεν με πας να κάνω κι εγώ τόνατάλλο; Ήταν κόκορας ο μικρός, έπρεπε σύντομα να το τακτοποιήσει το θέμα γιατί ο μικρός θα ορμούσε σε καμία τουρίστρια και θα γινόταν όλοι τους ρεζίλι. Την επόμενη μέρα στο μαγαζί ο Πέπος ήταν στα κέφια του, κυριολεκτικά πετούσε, ο μικρός το πρόσεξε ρωτούσε να μάθει πληροφορίες, πόσο χρονών ήταν, από πού ήταν, αν ήταν σούπερ τζέτ πως έγινε τόνατάλλο, κ.λπ. ούτε ανακριτής να ήταν, ήταν η μοναδική μέρα που δεν τον μάλωσε τον μικρό. Ήταν σε μεγάλα κέφια, κερνούσε όλους τους πελάτες.

Κάπου εδώ θα σταματήσω την αφήγηση γιατί σήμερα είχαμε μία όμορφη εξέλιξη, επικοινώνησε μαζί μου ο Κωστάκης, ο οποίος τώρα ονομάζετε Πλάτωνας για να μεταφέρω τις θερμές ευχαριστίες στον δάσκαλό του τον Επικούρειο Πέπο, γιατί χάρη σ' αυτόν όταν ήταν μικρός μπόρεσε να γνωρίσει μία Σοηδέζα και να πάρει το βάπτισμα του πυρός στο κορυφαίο άθλημα τόνατάλλο και μάλιστα με πολύ καλές επιδόσεις. Σας χαιρετώ, ο αφηγητής Πεπέ.

Μέρος εικοστό πρώτο.

Σ' αυτό το σημείο θα μου επιτρέψετε να ανοίξω μία παρένθεση για να αναφέρω τα πεπραγμένα ενός ταξιδιού που έκανε ο Επίκουρος με τον Φίλο του τον Προμηθέα κατά κόσμον Στρίκος Νικόλαος. Ως υπάλληλοι της Ο.Α. που ήταν και ειδικότερα ως επικεφαλής του Γ.Α. αποφάσισαν να κάνουν ένα ταξίδι στη Νότια Αφρική μα ενδιάμεση παραμονή στο Ναϊρόμπι της Κένυας. Ενημέρωσαν τους φίλους στο Γιοχάνεσμπουργκ και τον συνάδελφο τους στο Ναϊρόμπι και αναχώρησαν με πολύ καλές προϋποθέσεις. Στο Ναϊρόμπι θα έμεναν τρεις μέρες, ο φίλος και συνάδελφος Γιώργος Παπανικολάου τους υποδέχθηκε στο αεροδρόμιο και τους πήγε στο ξενοδοχείο που είχε κανονίσει να μείνουν. Αφού τακτοποιήθηκαν αποφάσισαν όλοι μαζί να πάνε για ένα ποτό και μετά για φαγητό. Μεταξύ ποτού και φαγητού ο φίλος τους τους ενημέρωσε για το τριήμερο πρόγραμμα που είχε επιμεληθεί, τους είχε κανονίσει μία τριήμερη επιλογή γεμάτη εκπλήξεις, ήταν σίγουροι πως θα ζούσαν μαγικές στιγμές γιατί γνώριζαν πως ο φίλος τους ήταν πολλά χρόνια στον σταθμό της Ο.Α. στο Ναϊρόμπι και γνώριζε πολύ καλά τα σημαντικά σημεία που έπρεπε να επισκεφτούν οι φίλοι του. Επέστρεψαν νωρίς στο ξενοδοχείο γιατί την επόμενη μέρα έπρεπε να είναι έτοιμοι στις 05:00 Την πρώτη μέρα τους πήγαν για σαφάρι, είναι απερίγραπτο το συναίσθημα της συνύπαρξης με τα ζώα που αντίκριζαν για πρώτη φορά οι δύο φίλοι, ο θαυμασμός τους ήταν πολύ μεγάλος, τα ζώα που υπάρχουν στην Κένυα που θεωρείται ένας μικρόκοσμος ολόκληρης της ανατολικής Αφρικής ήταν γι' αυτούς μοναδική εμπειρία. 

Τη δεύτερη μέρα το πρόγραμμα ξεκινούσε με πεζοπορία αρκετών ωρών στο όρος Κένυα, ήταν μια δύσκολη μεν διαδρομή αλλά το τοπίο ήταν μαγικό. Όταν δε, βρέθηκαν σε υψόμετρο 1500 μέτρα και αντίκρισαν την ανατολή μαγεύτηκαν, έχασαν τη λαλιά τους, αυτό που ζούσαν ήταν κάτι ασύλληπτο, κάτι μοναδικό μέχρι τότε. Ανάλογες στιγμές, όχι όμως τόσο εντυπωσιακές, είχαν ξαναζήσει πέρυσι που είχαν επισκεφτεί την Ιαπωνία και αντίκρισαν δύο ανατολές στον αέρα λόγω της διαφοράς της ώρας. Αυτό που ζούσαν τώρα ξεπερνούσε τα πάντα. Το απόγευμα παρακολούθησαν και το ηλιοβασίλεμα, άλλη φοβερή και τρομερή εμπειρία, η ανατολή και το ηλιοβασίλεμα έχουν άλλη μαγεία στην Αφρική. Νωρίς το βράδυ επέστρεψαν σε κάποιον καταυλισμό με ξύλινα σπιτάκια, μπανγκαλόου όπου θα διανυκτέρευαν. Μετά τη σάουνα που τους αναζωογόνησε και τους ξεκούρασε από την πεζοπορία ανέλαβαν δράση οι πολύ όμορφες και δροσερές κοπέλες που έκανα μασάζ το οποίο είχαν αναγάγει σε υπέρτατη τέχνη.

Λένε πως στην ανατολή, Ιαπωνία, Κίνα, Κορέα, Βιετνάμ κ.λπ. το μασάζ είναι η επιστήμη των επιστημών, οι δύο φίλοι στο περσινό ταξίδι τους στην Ιαπωνία είχαν τη τύχη να δεχθούν τις υπηρεσίες από ειδικευμένες κοπέλες και μπορούσαν να κάνουν τις ανάλογες συγκρίσεις.

Αυτό που ζούσαν στο Ναϊρόμπι ξεπερνούσε την τέχνη των κοριτσιών της Ιαπωνία, αν δεν τις ξεπερνούσε ήταν τουλάχιστον στο ίδιο επίπεδο. Το τι συνέβη μετά από την αποθεώσει του μασάζ έχω εντολή από τον Επικούρειο Πέπο να μην τ' αναφέρω για ευνόητους λόγους. Απλά εσείς με την φαντασία σας κάντε τους δικούς σας συνειρμούς. Την επόμενη μέρα ο Επίκουρος και ο Στρίκος στην κυριολεξία πετούσαν, το μασάζ τους είχε γεμίσει με σούπερ ενέργεια. Το πρόγραμμα της τρίτης μέρας ξεκίνησε με πτήση αερόστατου πάνω από την περιοχή των Μασάι, μετά πήγαν στο Εθνικό πάρκο στο Ναϊρόμπι, στο Εθνικό κέντρο Σαμπούρο που είναι στα βόρεια της Κένυας και φυσικά στο Εθνικό πάρκο "Μασάι Μάρα" το οποίο συγκαταλέγεται ανάμεσα στα κορυφαία αξιοθέατα της χώρας.

Έζησαν τρεις μέρες τόσο γεμάτες που νόμιζαν πως είχαν μείνει εκεί 30 μέρες. Επέστρεψαν στο ξενοδοχείο αργά το απόγευμα όπου τους περίμενε ο Παπαγιώργης γεμάτος αγωνία για το αν τους άρεσε η εκδρομή, όταν τους αντίκρισε κατάλαβε πως δεν χρειαζόταν να τους ρωτήσει τίποτα γιατί από τα πρόσωπά τους τους που έλαμπαν κατάλαβε πως οι φίλοι του είχαν επιστρέψει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Τον ευχαρίστησαν και μία ώρα μετά βρέθηκαν στην ψαροταβέρνα του Έλληνα Βασίλη Γαρδίκα που βρέθηκε να είναι κοντοχωριανός του Στρίκου. Τι αστακούς, τι γαρίδες, τι γυαλιστερές, τι χταπόδι και τι ροφό έφαγαν εκείνο το βράδυ δεν περιγράφεται. Και όλα αυτά πάμφθηνα γιατί οι τιμές στο Ναϊρόμπι ήταν πολύ χαμηλές. Με σημερινά χρήματα θα χρειαζόταν τουλάχιστον 300€ άλλα τα μεροκάματα στην Κένυα και άλλα συν Ελλάδα. Ο Βασίλης ο Γαρδίκας που μας αποχαιρέτησε το 2018 ήταν και κορυφαίος ζαχαροπλάστης και στο τέλος μας πρόσφερε την black Forest που μόνο αυτός γνώριζε το μυστικό της επιτυχίας. Φίλε Βασίλη σ' ευχαριστούμε. Την επόμενη μέρα οι δύο φίλοι αναχώρησαν για το Γιοχάνεσμπουργκ.

Οι δύο φίλοι ήταν κατενθουσιασμένοι, ευχαρίστησαν ξανά και ξανά τον φίλο τους τον Παπαγιώργη για την φιλοξενία και επιβιβάστηκαν στο αεροσκάφος της Ο.Α.                                  

 Ο Στρίκος επειδή ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόταν την Αφρική και αυτό βέβαια το χρωστούσε στον φίλο του τον Πέπο, όπως επίσης και το ταξίδι στην Ιαπωνία, το οποίο πάλι χάρη στον Πέπο το έκανε, σκέφτηκε να το γιορτάσουν και ενώ ήταν εν πτήση παράγγειλε στις αεροσυνοδούς μια σαμπάνια και στο πρώτο τσούγκρισμα γύρισε και του είπε: Φίλε Πέπο δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτά που έκανες για μένα. Ο Πέπος επειδή είχαν δει πολλά τα μάτια του και είχαν ακούσει πολλά τ' αυτιά του, του αποκρίθηκε: Ο ΧΡΟΝΟΣ ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ!!!                                                          Σε δύο ώρες περίπου έφθασαν στον νέο προορισμό τους που ήταν το Γιοχάνεσμπουργκ, εκεί για μία ακόμα φορά τους περίμεναν οι φίλοι του Επίκουρου, η Ντενίς και ο Ντέρικ. Από αυτή την παραμονή τους εκεί θα μπορούσα να γράφω πολλές σελίδες, θα περιοριστώ μόνο σ' αυτά που βίωσαν κατά την διήμερη παραμονή τους στην περιοχή του καταυλισμού των ανθρώπων της φυλής των Ζουλού. 

Από αυτή την κορυφαία συνάντηση χάθηκαν όλες οι φωτογραφίες γιατί η περιέργεια της κόρης του αρχηγού που σε ανύποπτο χρόνο περιεργαζόταν την φωτογραφική μηχανή την άνοιξε και καταστράφηκε το φιλμ. Δεν υπήρχαν βλέπετε τότε οι ψηφιακές μηχανές και ως εκ τούτου χάθηκαν πολύτιμες φωτογραφίες. Οι φιλοξενία εκ μέρους του αρχηγού και των υπολοίπων ήταν άψογη. Αυτό που εξέπληξε ευχάριστα τον Πέπο και τον Στρίκο ήταν το γεγονός πως ο αρχηγός και ο μάγος της φυλής μιλούσαν καλούτσικα τα Ελληνικά. Την απορία τους την έλυσε η κόρη του Έλληνα δικηγόρου, φοιτήτρια της νομικής και η ίδια, ο πατέρας της ήταν ο δικηγόρος της φυλής των Ζουλού και σε όποιες υποθέσεις προέκυπταν προβλήματα με την κυβέρνηση την οποία αποτελούσαν μόνο λευκοί ο Έλληνας δικηγόρος ήταν αυτός που αναλάμβανε την νομική υποστήριξη.  Η Νίκη για καλή τους τύχη βρισκόταν εκείνη την ημέρα εκεί για κάποια υπόθεση και θα αναχωρούσε μαζί τους την επόμενη μέρα το απόγευμα. Το βράδυ μετά το φαγητό κάπνισαν την πίπα της ειρήνης και χόρεψαν όλοι μαζί γύρω από μία φωτιά. Ήταν όλοι τους εκστασιασμένοι, όλα αυτά που ζούσαν ήταν μοναδικές εμπειρίες για τους δύο φίλους. Πριν πάνε για ύπνο ο αρχηγός ζήτησε από τους δύο καλεσμένους να του διηγηθούν από έναν μύθο που να είχε σχέση με την Ελλάδα. Ο Επίκουρος επέλεξε τον μύθο για το σπήλαιο του Πλάτωνα.

Σε ένα σπήλαιο, κάτω από τη γη, βρίσκονται μερικοί άνθρωποι αλυσοδεμένοι με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν να δουν μόνο τον απέναντί τους τοίχο,

Χωρίς να μπορούν να κοιτάξουν πίσω, δεξιά και αριστερά.

Πίσω τους ωστόσο βρίσκεται μια αναμμένη φωτιά.

Έτσι οτιδήποτε διαδραματίζεται πίσω από την πλάτη τους, αυτό αναπαριστάνεται ως σκιά στον απέναντι τους τοίχο.

Καθώς οι άνθρωποι αυτοί σε ολόκληρη τη ζωή τους τα μόνα πράγματα που έχουν δει είναι οι σκιές των πραγμάτων, έχουν την εντύπωση ότι τα απεικάσματα που βλέπουν πάνω στον τοίχο είναι αληθινά.

Αν κάποιος από τους αλυσοδεμένους του σπηλαίου κατορθώσει να ελευθερωθεί,

Να δραπετεύσει δηλαδή από τη σπηλιά και να ανέβει πάνω στη γη και, κάτω από το φως του ήλιου πλέον, αντικρίσει τα πράγματα, θα καταλάβει γρήγορα την πλάνη στην οποία ζούσε όσο ήταν μέσα στη σπηλιά.

Θα αντιληφθεί ότι οι σύντροφοι του, που εξακολουθούν να βρίσκονται αλυσοδεμένοι στο σπήλαιο, ζουν βυθισμένοι μέσα στις ψευδαισθήσεις.

Αν κάποιοι πάντως καταφέρουν να λυθούν από τις αλυσίδες και βγουν από το σπήλαιο,

Θα τυφλωθούν από τη λάμψη του Ήλιου και θα επιστρέψουν πίσω. Αν, ωστόσο, συνηθίσουν το φως, θα δουν καθαρά τον Ήλιο,

Που συμβολίζει το Αγαθό, και θα καταλάβουν ότι όσα έβλεπαν μες στο σπήλαιο ήταν απλά αντίγραφα των αληθινών.

Ίσως σκεφτούν να επιστρέψουν πίσω, λυπούμενοι τους φυλακισμένους συντρόφους τους.

Πίσω, όμως, στο σπήλαιο, δε θα μπορούν να συνηθίσουν στο σκοτάδι,

και προσπαθώντας να διδάξουν στους υπόλοιπους την αλήθεια, ίσως δεχτούν το μίσος και την αντίδρασή τους.

Ωστόσο, όσοι ελευθερώθηκαν, έχουν χρέος να επιστρέψουν πίσω και να διδάξουν και τους υπόλοιπους. Κάπου εκεί σταμάτησε ο Επίκουρος και τον λόγο πήρε ο Στρίκος. Ο οποίος αφηγήθηκε τον δικό του μύθο, το μύθο της περιοχής που μεγάλωσε και που βίωσε όταν ήταν μικρός.

Εδώ ξεκινάει η αφήγηση του Στρίκου. Αρχηγέ ο πατέρας μου ο Πανάγος ήταν φυσιολάτρης όπως εσείς, ήταν επίσης καλός παρατηρητής, του άρεσε να παρατηρεί τα πάντα στη φύση, είχε γεννηθεί και μεγαλώσει σ' εκείνα τα μέρη όπου τα νερά, τα δάση και τα πουλιά αφθονούσαν, το περιβάλλον ήταν γι' αυτόν πολύ σημαντική υπόθεση. Από μικρός σε καθημερινή βάση τριγύριζε στα γύρω βουνά, κάποια στιγμή εκεί γύρω στα 12 αρχηγέ ο πατέρας μου παρατήρησε το εξής, είχε προσέξει πως σε δύο σημεία της περιοχής, το ένα ήταν σε μία ραχούλα κοντά στο χωριό που την ονόμαζαν Μπώλινα, και σε μια άλλη περιοχή στην αρχαία Ολυμπία σε συγκεκριμένα σημεία πάντα, ένιωθε να τον πλημμυρίζει μια θετική ενέργεια. Στην αρχή το θεώρησε τυχαίο, όταν ξαναπήγε ένιωσε πάλι το ίδιο συναίσθημα πληρότητας. Αυτά τα δύο σημεία τα ονόμασε σημεία "Ε" για να βεβαιωθεί πήρε μια μέρα μαζί του και τον μικρότερο κατά ένα χρόνο αδερφό του, χωρίς να του πει κάτι και του ζήτησε να παραμείνει στο ίδιο σημείο που καθόταν αυτός και να του πει τα συναισθήματα του. Ο αδερφός του αφού παρέμεινε για αρκετή ώρα στο ίδιο σημείο γύρισε προς τον αδερφό του και του είπε: τι είναι εφτούνου φτού; Γιατί με κουβαλήσεις εδώ χωρίς λόγο; Ο πατέρας μου αρχηγέ κατάλαβε πως αυτό που ένιωθε αυτός δεν το ένιωθαν όλοι, ίσως αυτό να ήταν μόνο δικό του προνόμιο, ίσως η αγάπη για το φυσικό περιβάλλον του επέτρεπε να βιώνει τέτοια μοναδικά συναισθήματα. Στην πορεία πήγε και δύο φίλους του αλλά ούτε αυτοί ένιωσαν κάτι. Μετά από αυτό ήταν σίγουρος πως ήταν ίσως ο μοναδικός προνομιούχος που εισέπραττε αυτή την ενέργεια.

Τα χρόνια περνούσαν και το μικρό εκείνο παιδί νυμφεύτηκε την πιο όμορφη του χωριού και απέκτησαν 8 παιδιά, 7 αγόρια και ένα κορίτσι, τα δύο αγόρια ήταν δίδυμα. Όταν τα παιδιά μεγάλωναν κάθε χρόνο έπαιρνε το πιο μεγάλο και μετά το επόμενο, και τα πήγαινε στα σημεία "Ε" για να δει τις αντιδράσεις τους. Τα πρώτα 6 μαζί και το κορίτσι και που τα πήγε δεν του περιέγραφαν κάτι, άρα δεν έπρεπε σε κανένα από αυτά να αποκαλύψει το μυστικό. Σειρά τώρα είχαν τα δίδυμα, πήρε πρώτα αυτόν που είχε γεννηθεί πρώτος με διάφορα ενός λεπτού που τον είχε το όνομα Γιάννης. Τον πήγε και στα δύο σημεία αλλά ανταπόκριση καμία, αυτός είχε το μυαλό του Στ' αμπέλια και στα καρπούζια. Την επόμενη μέρα αρχηγέ ήταν σειρά μου, αν δεν ένιωθα κι εγώ τίποτα ο πατέρας μου είχε αποφασίσει να πάρει μαζί του το μυστικό στον τάφο του. Είχε όμως και μια κρυφή ελπίδα για μένα γιατί όπως και στον πατέρα μου που του άρεσε να πλαλάει στα βουνά και στα λαγκάδια έτσι άρεσε και σε μένα, εγώ μάλιστα μ' άρεσε και το άρμεγμα των ζώων και τον περισσότερο καιρό τον περνούσα κοντά στα ζώα και στα χωράφια. Όταν την επόμενη μέρα ο πατέρας μου με πήγε στο πρώτο σημείο "Ε" και μου ζήτησε να του περιγράψω τα συναισθήματα μου, πέταξε από τη χαρά του όταν άκουσε να του περιγράφω την ευεξία που ένιωσα σχεδόν αμέσως όταν βρέθηκα στο σημείο "Ε" επιτέλους ο πατέρας μου ήταν ευτυχισμένος, ένα από τα παιδιά του ένιωθε τα ίδια συναισθήματα που ένιωθε κι αυτός, άρα έχει κι αυτός το χρίσμα άκουσα τον πατέρα μου να μονολογεί. 

Μ' αγκάλιασε και μου εξήγησε πως δεν έπρεπε να μιλήσω σε κανέναν γι' αυτό που έζησα σήμερα, μου εξήγησε επίσης πως απ' όλα τ' αδέρφια μου ήμουν ο μόνος που αισθάνθηκα την θετική ενέργεια που εισχώρησε στο σώμα μου. Αρχηγέ από εκείνη την ημέρα άρχισα να πηγαίνω κι εγώ οπότε μπορούσα στα σημεία "Ε" γιατί ένιωθα να γεμίζουν ενέργεια οι μπαταρίες μου και η ψυχή μου να φτερουγίζει. Πολλές φορές αρχηγέ ξάπλωνα στο σημείο "Ε" κάποιες όμως ήταν ξεχωριστές γιατί μου συνέβησαν παράξενα πράγματα. Ο αρχηγός των Ζουλού και όλοι όσοι ήταν στη σκηνή κρεμόντουσαν από τα χείλη του Στρίκου ο οποίος συνέχισε. Κάποιες φορές αρχηγέ την ώρα που ήμουν ξαπλωμένος ένιωθα να έρχονται και να με παίρνουν στην αγκαλιά τους νεράιδες και ξωτικά και να με μεταφέρουν στις σπηλιές τους. Όσες φορές με πήγαν εκεί περνούσα πολύ όμορφα γιατί με είχαν μυήσει στα μυστικά του έρωτα και μάλιστα με κάποιες από αυτές, θυμάμαι σαν τώρα τρεις Μούσες που έκανα μαζί τους και σεξ, ήταν η Μούσα Πατρίτσια, η Μούσα Μαρία και η Νύμφη του ποταμού η γλυκύτατη Πωλίνα, αυτές αρχηγέ μ' έκαναν δάσκαλο στο σεξ γιατί αυτές ήταν καθηγήτριες.     Αυτά αρχηγέ τα έχω μολογήσει μόνο στον φίλο μου τον Πέπο και σε σας σήμερα. Όταν με το καλό νυμφευθώ αρχηγέ και κάνω γιο θα τον πάω κι αυτόν στο σημείο "Ε" ώστε να διαπιστώσω αν θα έχει κι αυτός το χρίσμα. Όταν αυτό το θέμα το είχα συζητήσει με τον Πέπο αρχηγέ, μου είπε πως και στα δικά του μέρη υπήρχαν δύο σημεία εκπομπής θετικής ενέργειας. Ο ίδιος μιας και βρίσκεται εδώ μπορείτε να τον ρωτήσετε να σας πει τη δική του ιστορία. Ο αρχηγός των Ζουλού και η παρέα του ήταν συνεπαρμένοι από αυτά που άκουσαν από τους καλεσμένους τους. Είχαν κι αυτοί πολλούς και διάφορους μύθους αλλά τόσο συναρπαστικούς και διδακτικούς δεν είχαν. Γύρισε προς τον Πέπο και του ζήτησε να διηγηθεί κι αυτός τις δικές του εμπειρίες.

Και τώρα ξεκινάει η αφήγηση του Επίκουρου. Αρχηγέ πράγματι ανάλογη εμπειρία έχω βιώσει κι εγώ, στο Κερκέτιον όρος υπάρχουν δύο σημεία "Ε" το ένα βρίσκεται στην περιοχή  "ΤΡΥΠΕΣ" όπου υπάρχουν κάποιες σπηλιές και το δεύτερο σημείο είναι πολύ πιο ψηλά στην περιοχή "Τρύπιο Λιθάρι'', όταν ήμουν μικρός ζούσα πολλές ώρες σ' αυτό το βουνό, οι γονείς μου είχαν εμπιστευτεί σε μένα 3 όμορφες αγελάδες και όλη μου την ημέρα όταν δεν είχα σχολείο βρισκόμουν στο δάσος κοντά τους. Είχα μια πολύ καλή σχέση με το φυσικό περιβάλλον και η φύση αυτό το αισθανόταν και μου επέστρεφε την αγάπη εις διπλούν, γνώριζα τις φωλιές των φιδιών, τις φωλιές των πουλιών και πολλών άλλων κατοίκων του δάσους και του ποταμού. Κάποια στιγμή, τυχαίο άραγε; ενώ στεκόμουν σε κάποιο σημείο στην περιοχή "ΤΡΥΠΕΣ'' αγναντεύοντας τον κάμπο ένιωσα να παίρνω ενέργεια από τη γη, νόμιζα πως μπορούσα να πετάξω, εκείνη την στιγμή δεν μπόρεσα να καταλάβω το τι ακριβώς συμβαίνει, μου είχε κάνει όμως δυνατή εντύπωση αυτό που μου συνέβη και αποφάσισα σ' εκείνο το σημείο να τοποθετήσω τρεις πέτρες ώστε να θυμάμαι που ήταν το σημείο που ένιωσα να γίνομαι Ίκαρος και Ηρακλής ταυτόχρονα. Την επόμενη μέρα βρέθηκα ξανά στο σημείο και ξαναβίωσα τα ίδια συναισθήματα, ήταν απίστευτο αυτό που ζούσα. 

Για να δω αν αυτό που ζούσα δεν ήταν της φαντασίας μου αποφάσισα να πάρω μαζί μου δύο φιλαράκια μου, τον Καρλαύτη και τον Θεόφραστο, δεν θα τους έλεγα τίποτα γιατί φοβόμουν πως θα με κορόιδευαν, ήδη τότε κυκλοφορούσαν κάποιες φήμες πως κάποια βραδιά εμφανιζόντουσαν στο βουναλάκι που ήταν πιο χαμηλά μερικές φορές τα βράδια Καλότχιες και πως άλλους τους έπαιρναν τη φωνή, άλλους τους πήγαιναν σε άλλα χωριά, άλλους τους έπαιρναν μαζί τους και τους έσμιγαν με άλλες γυναίκες και πολλά άλλα τέτοια, και όσοι τα έλεγαν αυτά τους αποκαλούσαν αλαφροΐσκιωτους, γι' αυτό δεν τους είπα την αλήθεια για να μην με περάσουν και μένα ως αλαφροΐσκιωτο. Όταν φθάσαμε εκεί και τους ζήτησα να μου περιγράψουν τα συναισθήματα τους ο μεν Καρλαύτης μου είπε πως του μύριζε ρίγανη, και ο Θεόφραστος πως θυμήθηκε τα λουκάνικα που είχαμε ψήσει εκεί πριν 10 μέρες. Δεν τόλμησα αρχηγέ να τους πω το πώς και το γιατί μιας και δεν ένιωθαν αυτά που ένιωθα εγώ, ίσως η γη δεν ήθελε ν' αποκαλύψει σ' αυτούς τα μυστικά της. Ξάπλωνα κι εγώ εκεί πολλές φορές και ήρθαν και με πήραν κι εμένα νεράιδες και νύμφες γυμνές και μου έκαναν στην πράξη την σεξουαλική αγωγή, εγώ παρ' ό,τι ήμουν δώδεκα χρονών όσο και ο Στρίκος, διψούσα για περισσότερα μαθήματα και πήγαινα τακτικά και ξάπλωνα σ' εκείνο το σημείο. Μετά όμως αρχηγέ έφυγα για την Αθήνα. Εκεί στην Αθήνα δεν μου μίλησε κάποιος γι' αυτά τα μυστικά σημεία, βρήκα όμως κάποια άλλα σημεία, ήταν κάποια σπίτια που είχαν στην εξώπορτα κάποιο φωτάκι και μέσα υπήρχαν κοπέλες που κι αυτές έκαναν τα κόλπα που έκαναν οι νεράιδες στο βουνό. Επίσης τέτοιες κοπέλες υπήρχαν και σε κάποια μαγαζιά που τα έλεγαν BAR υπήρχαν κι εκεί καλές καθηγήτριες. Χρόνια αργότερα αρχηγέ όταν επισκέφτηκα το χωριό πήρα μαζί μου τον γιο του Θεόφραστου τον Πανούλη και τον ανιψιό μου τον Νίκο και τους πήγα στο σημείο "Ε" ώστε να διαπιστώσω αν ένιωθαν τα ίδια συναισθήματα με μένα να τους αποκαλύψω το μυστικό. Δυστυχώς με απογοήτευσαν και η δύο, ο μεν Πανούλης το μόνο που έβλεπε ήταν κάποιους να παίζουν μπάλα στο γήπεδο και ανυπομονούσε να βρεθεί κοντά τους, και ο ανιψιός μου το μόνο που τον απασχολούσε ήταν η κορυφή από το Κερκέτιον όρος και το πότε θα τα κατάφερνε να πάει εκεί. 

Κατάλαβα αρχηγέ πως κανείς από τους δύο δεν είχε το χρίσμα, τα παλληκάρια ήταν αλλού. Ευτυχώς που στην τρίτη απόπειρα βρήκα τον κατάλληλο άνθρωπο να εμπιστευτώ το μυστικό των σημείων "Ε" τον πήρε μαζί μου κάποια μέρα και τον πήγα στο σημείο στην περιοχή "ΤΡΥΠΕΣ"  ο Αστροτόμ με το που βρέθηκε στο σημείο αισθάνθηκε αμέσως την αλλαγή, η θετική ενέργεια τον πλημμύρισε, αυτός λοιπόν ήταν που είχε το χρίσμα, όταν μου εξήγησε το πώς είχε νιώσει κατάλαβα αρχηγέ πως μπορούσα να του εμπιστευτώ το μεγάλο μυστικό, αυτό με γέμισε χαρά και ευτυχία. Ο ανιψιός μου είχε και ένα άλλο χάρισμα, του άρεσε να παρακολουθεί τον βραδινό ουρανό και να συνομιλεί με τ' αστέρια, από τη γη έπαιρνε την θετική ενέργεια και από τον ουρανό τη μαγεία της αρμονίας. Κάπου εδώ αρχηγέ σταματάει και η δική μου εξιστόρηση και σε παρακαλώ να μας επιτρέψεις να πάμε για ξεκούραση. Ο αρχηγός και όλοι οι υπόλοιποι τους αγκάλιασαν και τους ευχαρίστησαν, μεταξύ αυτών ήταν και η Νίκη, η κόρη του δικηγόρου, ήταν κι αυτή ενθουσιασμένη από αυτά που άκουσε, και ειδικότερα από τον ενθουσιασμό που είχε νιώσει ο αρχηγός και η παρέα του.  

Η Νίκη γεμάτη χαρά τους ανακοίνωσε πως τους περιμένει το καλύτερο δώρο, ο αρχηγός είχε δώσει εντολή να παραβρεθούν στη σκηνή όπου θα κοιμόντουσαν οι καλεσμένοι. με τις τόσο συναρπαστικές ιστορίες τους, να παραβρεθούν και 10 κοπέλες 5+5 για να παίξουν τον ρόλο που είχαν παίξει οι Μούσες και οι Νύμφες, αυτό ήταν ένα σπάνιο και εξαιρετικό δώρο από τον αρχηγό της φυλής και όπως τους είπε η Νίκη δεν είχαν δικαίωμα ν' αρνηθούν γιατί θα ήταν μεγάλη προσβολή για τον αρχηγό και για τις κοπέλες. Όταν ο Πέπος εξήγησε στη Νίκη τον προβληματισμό του εξηγώντας της πως είναι νυμφευμένος η γλυκύτατη Νίκη χαμογέλασε και απευθυνόμενοι και προς τους δύο είπε. Κατανοώ το πρόβλημα σου αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι, γι' αυτούς, και να τους το μεταφέρω δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, δεν θα καταλάβουν το γιατί, απλά την άρνησή σου θα την εκλάβουν ως μέγιστη προσβολή. Σε ερώτηση του Επίκουρου και ποιες θα ήταν οι συνέπειες αυτής της προσβολής η Νίκη δίστασε λίγο και μετά χαμηλώνοντας τα μάτια της είπε: το πιθανότερο είναι να σας κόψουν το πουλί!!! Οπότε θα πρέπει να διαλέξεις, αν η γυναίκα σου σε προτιμάει χωρίς πουλί μπορείς και να αρνηθείς. Ο Στρίκος με το που άκουσε αυτά που είπε η Νίκη έχασε το χρώμα του και γυρίζοντας στον Πέπο του είπε, ρε συ Πέπο είσαι με τα καλά σου; Συνέλθει σε παρακαλώ, σε καταλαβαίνω αλλά δεν φαντάζομαι να έχεις την ψευδαίσθηση πως άμα γυρίσεις πίσω θα σε δεχθεί η Λαμπρινή χωρίς πουλί. 

Ο Πέπος το σκέφτηκε κι έτσι, το σκέφτηκε κι αλλιώς και αποφάσισε πως δεν είχε άλλη επιλογή ήταν μονόδρομος, η Αφρική είχε τους δικούς της κανόνες όπως και οι φιλόξενοι Ζουλού αυτοί οι άξιοι πολεμιστές και αγέρωχοι άνθρωποι είχαν τους δικούς τους κανόνες φιλοξενίας. Ήταν θέλημα θεού. Ευχαρίστησαν τη Νίκη για την βοήθεια της και αποτραβήχτηκαν στη σκηνή τους, με βαριά καρδιά ο Πέπος, και μες στη τρελή χαρά ο Στρίκος. Φίλες και φίλοι αυτό το συμβάν δεν θα σας το είχε αναφέρει ο Επίκουρος αλλά φέτος, δηλαδή το 2021 έκλεισαν 30 χρόνια από το αδίκημα του παραστρατήματος και ως εκ τούτου υπάρχει με βάση το νόμο 114/75 παραγραφή, αυτός είναι και ο λόγος της πιο πάνω αναφοράς. Την επόμενη μέρα μέσα σε κλίμα ευφορίας και χαράς ο Επίκουρος και ο Στρίκος αποχαιρέτησαν τους φίλους τους και τους ευχαρίστησαν θερμά για την υπέροχη και μοναδική φιλοξενία. Ο Στρίκος εντωμεταξύ επειδή όλο αυτό το σκηνικό τον είχε ενθουσιάσει ήθελε να παραμείνει κι άλλο γιατί είχε ερωτευθεί κεραυνοβόλα την κόρη του αρχηγού, με τα πολλά τον έπεισε η Νίκη πως δεν έπρεπε να εκφράσει τον ερωτά του στην κόρη του αρχηγού γιατί ήδη η κοπέλα ήταν σε σχέση με τον γιο του μάγου της φυλής και αυτό θα είχε συνέπειες, θα έπρεπε ν' αποδείξει ο Στρίκος πως ήταν πιο ικανός από τον αντίζηλό του μέσα από μία διαδικασία 10 δοκιμασιών. Όταν η Νίκη του εξήγησε τις διαδικασίες κατάλαβε πως δεν είχε ελπίδες και τους ακολούθησε με ραγισμένη καρδιά. Με το αυτοκίνητο της Νίκης αναχώρησαν για το Τζέρμινστον, η υπέροχη Νίκη δεν έκανε καμία κουβέντα για το τι ακολούθησε το βράδυ από σεβασμό προς τον Πέπο. Η καλή του φίλη τους πήγε στο σπίτι των φίλων και την παρακάλεσαν όταν επισκεφθεί την πατρίδα να τους ενημερώσει ώστε να βρεθούν. Ήταν ίσως η πιο όμορφη Ελληνίδα στην Αφρική.

Κάποια στιγμή αυτή η υπέροχη κοπέλα επέστρεψε στην Ελλάδα, η καταγωγή της ήταν από τη Σιάτιστα και δυστυχώς πριν λίγα χρόνια την χτύπησε κι αυτή ο καρκίνος και μας αποχαιρέτησε, κρίμα ήταν μία Θεά, είμαι σίγουρος πως η Νίκη ήταν η Θεά Αφροδίτη επί της γης. Οι δύο φίλοι την επόμενη μέρα αναχώρησαν για την Αθήνα, άλλο ένα ταξίδι ακόμα έφθασε στο τέλος του, ήταν κι' αυτό μαγικό. Πριν δέκα χρόνια περίπου ο Στρίκος θέλοντας κι αυτός να δοκιμάσει αν ο γιος του είχε κι αυτός το χρίσμα τον πήρε και τον πήγε στο σημείο "Ε" κοντά στην ραχούλα του χωριού και για καλή του τύχη ο 12χρονος τότε Παναγιώτης ευτυχώς ανταποκρίθηκε και ένιωσε κι αυτός τα ίδια συναισθήματα με τον παππού του και τον πατέρα του, άρα είχε κι αυτός το χρίσμα, για' αυτό πήρε τη σκυτάλη από τον πατέρα του, αυτός είναι πια που θα πει το μεγάλο μυστικό στον δικό του γιο. Ο πατέρας του του αποκάλυψε το μυστικό και από τότε ο Παναγιώτης συνεχίζει να πηγαίνει στο σημείο "Ε" αυτός είναι και ο λόγος που αυτή την περίοδο παραμένει στο χωριό του πατέρα του το ξακουστό Πυρί. Κάπου εδώ έλαβε τέλος αυτή η εμβόλιμη ιστορία που έχει σχέση βέβαια με την υπόλοιπη συγκλονιστική ιστορία της Διονυσίας και του Επίκουρου. Σας χαιρετώ, ο αφηγητής Πεπέ.

ΕΙΚΟΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ. 

Μετά το εμβόλιμο ταξίδι των δύο φίλων στο Να'ι'ρόμπι και στο Γιοχάνεσπουργκ ας επιστέψουμε στην Αμερική, η Μυρτώ άνοιξε το δώρο του Πέπου και βρήκε μέσα ένα βιβλίο, ήταν μία ποιητική συλλογή του Οδυσσέα Ελύτη με τίτλο  ''ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ'' έναν μικρό πίνακα ζωγραφικής που είχε φιλοτεχνήσει η κορυφαία ζωγράφος ΜΥΡΣΊΝΗ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ που εκτός από κορυφαία ζωγράφος ήταν και κορυφαία σύζυγος, η κ. Μυρσίνη ήταν σύζυγος του πιο τυχερού ανθρώπου του πλανήτη του ΝΙΚΟΥ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ λέω του πιο τυχερού γιατί γυναίκες σαν την κ. Μυρσίνη υπάρχουν 1 στο εκατομμύριο, δίπλα από το PEPOS RESTAURANT είχαν κατάστημα με είδη λα'ι'κής τέχνης, αυτής της υπέροχης γυναίκας για την οποία ο Επίκουρος στάζει μέλι το στόμα του όταν μιλάει γι' αυτήν, ελπίζω ο σύζυγός της να την έχει στο εικονοστάσι του τώρα που είναι εν ζωή, γιατί αυτή η γυναίκα είναι άγιος άνθρωπος κατά τα λεγόμενα πάντα του Πέπου. Το τρίτο δώρο ήταν ένας στυλός ασημένιος όπου πάνω ήταν χαραγμένο το όνομά της. Η Μυρτώ τοποθέτησε τον μικρό πίνακα πάνω από το γραφείο της σε θέση που πάντα όταν καθόταν στο γραφείο της να είναι στο οπτικό της πεδίο για να την ταξιδεύει. Αμέσως μετά άρχισε να διαβάζει το ''ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ''.

Το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη (απόσπασμα)

Σ’ αγαπάω μ’ ακούς;
Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς
και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.
Για τα «πίστεψέ με» και τα «μη.»
Μια στον αέρα μια στη μουσική,
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω
κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα..
Επειδή σ’ αγαπάω και στην αγάπη
ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος
από παντού, για σένα
μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.
Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,
σ’ έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,
πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε.»
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.
Επειδή σ’ αγαπάω και σ’ αγαπάω.

Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο.
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή που πια
δεν έχω τίποτε άλλο μες στους τέσσερις τοίχους,
το ταβάνι, το πάτωμα να φωνάζω από σένα
και να με χτυπά η φωνή μου
να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι.
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς;
Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για σένα και για μένα.

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς;
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς; Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Πού μ’ αφήνεις, που πας, μ’ ακούς;
Θα ’ρθει μέρα, μ’ ακούς; για μας, μ’ ακούς;
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς;
το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ’ ακούς;
Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμε
και δεν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς;
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς;
δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε,
ο ίδιος, μ’ ακούς;
και κανείς δεν κατάφερε από τόσον χειμώνα
κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς;
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς;
Μες στη μέση της θάλασσας
από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ ’ακούς.
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς.

Άκου, ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς;
Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω, μ’ ακούς;
Σ’ αγαπάω, σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να ’ρθω.
Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον αέρα που αναπνέεις
και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει.
Μόνη να περιμένω που θα πρωτοφανείς
σαν από μια εικόνα καταστραμμένη.
Που κανείς να μην έχει δει για σένα για σένα μόνο εγώ,
μπορεί, και η μουσική που διώχνω μέσα μου
αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη για σένα,
όλα για σένα, για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή.
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί.
Να’ χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες σε αυτά που το πέρασμα σου αφήνει.
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.
Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.
Να σε βλέπω μισό να περνάς από μπροστά μου
και μισή να κλαίω για αυτό που χάνω, σ’ αγαπάω… Μ’ ακούς;

Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.

Με τον στυλό που έλαβε ως δώρο έγραψε ένα μικρό σημείωμα και το έβαλε μέσα στο βιβλίο, το ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ έγινε η απαραίτητη συντροφιά της, Στην πρώτη σελίδα του βιβλίου υπήρχε το πιο κάτω κείμενο.

Ένας λόγος,                                                                                                                                 Ένα βλέμμα,                                                                                                                                Ένας στίχος,                                                                                                                                Μία χειρονομία,                                                                                                                            Ένα χαμόγελο,                                                                                                                             Κι ίσως η μοίρα παρεκκλίνει κι αλλάζει πορεία η ζωή μας........

Ο Δεκέμβριος έφτασε γρήγορα και η Μυρτώ τακτοποιούσε τις τελευταίες εκκρεμότητες για το δεκαήμερο ταξίδι στη Νότια Αφρική. Είχε εντωμεταξύ ενημερώσει τη Nana και τον Ian πως σκόπευε να τους επισκεφθεί για να κάνει Χριστούγεννα μαζί τους οι οποίοι ενθουσιάστηκαν με την είδηση αυτή. Στις 20 Δεκεμβρίου του 1977 η Μυρτώ με την πτήση 447 της american airlines αναχώρησε για το Γιοχάνεσμπουργκ, το ταξίδι ήταν περίπου 15 ώρες. Επιβιβάστηκε και κάθισε αναπαυτικά στην πολυθρόνα της, δίπλα της κάθισε μία νεαρή κοπέλα περίπου 30 ετών πολύ ευγενική και με καλή διάθεση, ρώτησε μάλιστα αν θα προτιμούσε αυτή να καθίσει προς το παράθυρο μιας και η ίδια είχε κάνει πάρα πολλές φορές αυτό το ταξίδι και δεν θα την πείραζε να της παραχωρήσει τη θέση της. Η Μυρτώ ευχαρίστησε την κοπέλα και αποδέχτηκε την πρόταση γεμάτη χαρά. Πάντα της άρεσε να ταξιδεύει κοντά στο παράθυρο. Επίσης σκέφτηκε πως το ταξίδι άρχιζε με τους καλύτερους οιωνούς. Το αεροπλάνο ήταν σχεδόν γεμάτο. Αυτό που την απασχολούσε ήταν αν θα αποφάσιζε να μιλήσει στους γονείς της DENISE για το γράμμα του πατέρα της, και αν θα έκανε κάποια κουβέντα με την DENISE. Είχε στην διάθεσή της περίπου 15 ώρες για να το σκεφτεί. Θα ξεκινούσε από τους γονείς, αν οι γονείς είχαν αποκαλύψει στην κόρη τους πως ήταν υιοθετημένη τότε θα αποκάλυπτε το περιεχόμενο του γράμματος του πατέρα της. Σε διαφορετική περίπτωση έπρεπε να τηρήσει τα συμφωνηθέντα με τον θείο της τον Δευκαλίωνα τον αδερφό του πατέρα της. 

Φυσικά και η Μυρτώ αγνοούσε την καλοκαιρινή συνάντηση των: DERICCK, DENISE και του PEPOU που είχε γίνει όπως γνωρίζουμε τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, και μάλιστα την ίδια μέρα του θανάτου του πατέρα της, όλα αυτά τα αγνοούσε, που να φανταστεί πως από κάποιο παιχνίδι της τύχης; ή από κάποιες αόρατες δυνάμεις που κινούσαν τα νήματα αυτής της ιστορίας, πως τα δίδυμα που δεν γνώριζε το ένα την ύπαρξη του άλλου, θα συναντιόντουσαν εκείνη την καλοκαιρινή μέρα στον ίδιο χώρο που η ίδια είχε γνωρίσει τον Πέπο; Που να το φανταστεί πως τα δίδυμα συναντήθηκαν 22 χρόνια μετά τη γέννησή τους και χωρίς να ξέρουν τι τα ενώνει ένιωσαν εκείνη την αμοιβαία έλξη αφού ήταν δίδυμα; Που να φανταστεί πως εκείνο το μεσημέρι της εβδόμης Ιουλίου θα ξετυλιγόταν το κουβάρι της πιο συγκλονιστικής ιστορίας του κόσμου; Που να φανταστεί η Μυρτώ πως άθελά της έγινε κι αυτή μέρος αυτής της ιστορίας και μάλιστα ο πιο σημαντικός κρίκος; Έπιασε τον στυλό στα χέρια της και άρχισε να ενημερώνει το ημερολόγιό της, αγαπητοί φίλοι χάρη σ' αυτό το ημερολόγιο μπόρεσε ο Επικούρειος Πέπος να γράψει όλα αυτά που γράφει σ' αυτή την αληθινή ιστορία, χάρη σ' αυτό το ημερολόγιο είχε στα χέρια του όλες τις πτυχές αυτής της ιστορίας. 

Κάποια στιγμή αργότερα ο Επικούρειος Πέπος ενεπλάκη θετικά και σε κάποιο άλλο ημερολόγιο που είχε χάσει η καλή του φίλη ΑΜΑΡΡΥΛΙΣ και τυχαία έπεσε στα δικά του χέρια, όταν η ΑΜΑΡΡΥΛΙΣ κατάλαβε πως αυτό που κατείχε ο Πέπος ήταν το δικό της ημερολόγια παρ' ολίγο να την έχαναν γιατί λιποθύμησε. Όταν συνήλθε υποσχέθηκε στον Επίκουρο πως με την πρώτη ευκαιρία που θα επισκεπτόταν την ΚΟΖΑΝΗ θα του έφτιαχνε μία κατσαρόλα με γιαπράκια - σαρμαδάκια γιατί γνώριζε την γαστρονομική αδυναμία του Επίκουρου. Κάπου εδώ θα σταματήσω την αφήγηση του εικοστού δεύτερου μέρους. Σας χαιρετώ, ο αφηγητής Πεπέ.

ΕΙΚΟΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

Τη σημερινή αφήγηση θα την ξεκινήσω με ένα σχόλιο για τον πατέρα Ευθύμιο εκ Λήμνου, τον ευλογημένο φίλο του Επίκουρου, τον μεγαλύτερο ψαρά της Λήμνου. Ο πατέρας Ευθύμιος επικοινώνησε χθες με το φιλαράκι του και τον ρώτησε αν τα γεγονότα που αναφέρει είναι όλα πραγματικά γιατί, η γυναίκα του η Βαγγελιώ έχει συγκινηθεί πάρα πολύ από την αφήγηση της ιστορίας των διδύμων και είχε κάποιες απορίες. Ο Επίκουρος εξεπλάγην για μία ακόμη φορά γιατί όπως είχε αναφέρει στο πρώτο μέρος αυτής της συγκλονιστικής ιστορίας, ήταν πασιφανές πως είναι αληθινή. Πως θα ήταν δυνατόν άλλωστε να μην είναι αληθή τα γεγονότα; Είναι δυνατόν όλα αυτά να είναι γεννήματα της φαντασίας του Επίκουρου; Αν ήταν έτσι τότε θα μιλάγαμε για έναν μέγιστο λογοτέχνη, μακάρι ο Επίκουρος να είχε αυτά τα φτερά στη φαντασία του. Αγαπητέ φίλε πατέρα Ευθύμιε ως αφηγητής σας βεβαιώ πως πρόκειται για μία αληθινή ιστορία, πιο αληθινή δεν γίνεται. Εδώ κλείνω αυτή την παρένθεση και ελπίζω πως ο καλός φίλος του Επίκουρου να ικανοποιήθηκε με την απάντηση που έλαβε. Επίσης και η καταπληκτική Βαγγελιώ να συνεχίσει να διαβάζει τις συνέχειες αυτής τις ιστορίας γιατί αυτά που ακολουθούν είναι απίστευτα κι όμως αληθινά. Ο Επίκουρος κατανοεί τις όποιες απορίες υπάρχουν γιατί όλα αυτά που έζησε φαντάζουν σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά αυτά που περιγράφει και που έχω εγώ τη χαρά και την τιμή να σας αφηγούμαι είναι είναι όλα αλήθεια.

Ας αφήσουμε τον πατέρα Ευθύμιο να πάει τη βόλτα του με την Μαρύλια και τον μικρό Ευθύμη και ας επιστρέψουμε στην Μυρτώ που βρίσκεται στον αέρα ταξιδεύοντας προς τη Νότια Αφρική. Ήτα η πρώτη φορά που επισκεπτόταν αυτή τη χώρα και άρχισε να διαβάζει την ιστορία της, πάντα το έκανε αυτό, όταν επρόκειτο να επισκεφθεί κάποια χώρα διάβαζε για την ιστορία της, ήθελε να γνωρίζει κάποια πράγματα που θα την βοηθούσαν να κατανοήσει τους κατοίκους αυτής της χώρας και τις συμπεριφορές τους. Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από την ιστορία της Ν.Α.

Η Νότια Αφρική, επίσημα Δημοκρατία της Νότιας Αφρικής είναι χώρα που τοποθετείται γεωγραφικά στο νότιο άκρο της αφρικανικής ηπείρου. Έχει πληθυσμό 59.622.350 κατοίκους σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2020. Συνορεύει με τις χώρες: Ναμίμπια, Μποτσουάνα, Ζιμπάμπουε, Μοζαμβίκη και Εσουατίνι καθώς και με το Λεσότο που είναι περίκλειστο έδαφος, περιβαλλόμενο πανταχόθεν από περιοχές της Νότιας Αφρικής. Οι φυλετικές διαμάχες της λευκής μειονότητας με τη μαύρη πλειοψηφία έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία και την πολιτική της Νότιας Αφρικής, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στο απαρτχάιντ, που θεσμοθετήθηκε το 1948 από το Νοτιοαφρικανικό Εθνικό Κόμμα, αν και οι φυλετικές διακρίσεις προϋπήρχαν. Οι νόμοι που καθόρισαν το απαρτχάιντ ως εσωτερική πολιτική του κράτους άρχισαν να φθίνουν το 1990, μετά από μακρό και βίαιο αγώνα της μαύρης πλειοψηφίας και ορισμένων, λευκών (π.χ. Αντρέ Μπρινκ και Λευκή Ξερή Εποχή) έγχρωμων και Ινδών Νοτιοαφρικανών Το 1487, ο Πορτογάλος εξερευνητής Βαρθολομαίος Ντιάζ ηγήθηκε της πρώτης Ευρωπαϊκής αποστολής που έφτασε στη νότια Αφρική. Τις 4 Δεκεμβρίου, έφτασε στον κόλπο Βάλφις, στη σημερινή Ναμίμπια, όπου είχε φτάσει το 1485 ο προκάτοχός του, ο Πορτογάλος Ντιόγο Σιάο. Ο Ντιάζ συνέχισε νοτιότερα, αλλά μια καταιγίδα τον ανάγκασε να απομακρυνθεί από την ακτή, με αποτέλεσμα να περάσει το νοτιότερο σημείο της Αφρικής χωρίς να το δει, με αποτέλεσμα να φτάσει στις ανατολικές ακτές της Νότιας Αφρικής. Στην επιστροφή του είδε το ακρωτήριο, το οποίο ονόμασε αρχικά ακρωτήριο των Καταιγίδων, αλλά ο βασιλιάς Ιωάννης Β΄ το ονόμασε Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, λόγω του πλούτου που κέρδισε η Πορτογαλία από τις ανατολικές Ινδίες.

Στις αρχές του 17ου αιώνα, η ναυτική δύναμη της Πορτογαλίας άρχισε να φθίνει, και οι Άγγλοι και οι Ολλανδοί προσπάθησαν να πάρουν τη θέση της Πορτογαλίας στο εμπόριο μπαχαρικών.[17] Αρχικά, η Βρετανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών χρησιμοποίησε το Ακρωτήριο ως λιμάνι, αλλά προτίμησε αργότερα τη νήσο Αναλήψεως και τη νήσο της Αγίας Ελένης.[18] Το 1652, ο Γιαν φαν Ρίμπεεκ δημιούργησε σταθμό ανεφοδιασμού στο ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας για λογαριασμό της Ολλανδικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών, ο οποίος εξελίχθηκε στο Κέιπ Τάουν. To 1795, οι Βρετανοί κατέλαβαν την αποικία του Ακρωτηρίου, αλλά την επέστρεψαν στους Ολλανδούς το 1803 για να την ανακαταλάβουν το 1806. Μερικά χρόνια αργότερα, οι Ολλανδοί (Μπόερς) αποχώρησαν και ίδρυσαν το Ελεύθερο Κράτος της Οράγγης και το Τράνσβααλ. Παράλληλα, οι Ζουλού, υπό τη ηγεσία του Σάκα κατέκτησαν το 1816-1826 το μεγαλύτερο τμήμα της Νότιας Αφρικής.

Η ανακάλυψη διαμαντιών το 1867 και χρυσού το 1884 στην ενδοχώρα οδήγησε σε οικονομική ανάπτυξη και μετανάστευση. Αυτό εντατικοποίησε τις προσπάθειες ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών περιοχών.[21] Το 1879, οι Βρετανοί νικήσαν τους Ζουλού, παρά την ήττα τους στη μάχη του Ισαντλβάνα. Το 1880-81, οι Μπόερς νίκησαν τους Βρετανούς, οι οποίοι αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του Τράνσβααλ. Το 1886 ανακαλύφθηκε χρυσός στο Τράνσβααλ. Το 1899 άρχισε ο Δεύτερος Πόλεμος των Μπόερς, ο οποίος έληξε το 1902 με ήττα των Μπόερς.

To 1910 δημιουργήθηκε η Ένωση της Νότιας Αφρικής, αποτελούμενη από τις αποικίες του Ακρωτηρίου, του Νατάλ, το Τράνσβααλ και το Ελεύθερο Κράτος της Οράγγης.[22] Το 1931, με το θέσπισμα του Γουέστμιστερ, η Ένωση της Νότιας Αφρικής έγινε ανεξάρτητη από το Ηνωμένο Βασίλειο. Το 1948, το Εθνικό Κόμμα υιοθέτησε την τακτική του απαρτχάιντ, το οποίο καταργήθηκε το 1991, επί προεδρίας Φρεντερίκ Ντε Κλερκ. Τις 31 Μαΐου 1961, μετά από δημοψήφισμα,[23] η χώρα έγινε δημοκρατία και αποχώρησε από την Κοινοπολιτεία των Εθνών, στην οποία επέστρεψε το 1994. Το 1991, η Ναμίμπια έγινε ανεξάρτητη. Το 1994, ο Νέλσον Μαντέλα έγινε ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της Νότιας Αφρικής. Διαβάζοντας την ιστορία, την οποία βρήκε άκρως ενδιαφέρουσα κατάλαβε πως ήταν μία νέα χώρα η οποία μετά την εισβολή των λευκών προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της. Έριξε μία ματιά έξω, για την ώρα το μόνο που έβλεπε ήταν σύννεφα, ένιωθε πολύ όμορφα που πετούσαν πάνω από τα σύννεφα, αυτή τη φορά κυριολεκτικά και όχι ουτοπικά. Κάποια στιγμή έπιασε κουβέντα με την κοπέλα που καθόταν δίπλα της, την οποία συνόδευε ένας κύριος περίπου 40 ετών που όπως έμαθε στην πορεία ήταν ο σύζυγός της. την κοπέλα την Έλεγαν Μό'ι'ρα και τον σύζυγο Πήτερ. Ήταν Νοτιοαφρικάνοι και διέμειναν στη Γαλλία, στην Αμερική είχαν έρθει για κάποιο φιλανθρωπικό συνέδριο. Ευχαρίστησε την Μό'ι'ρα για μία ακόμα φορά για την καλοσύνη που είχε να της παραχωρήσει τη θέση στο παράθυρο και αποφάσισε να κοιμηθεί, το ταξίδι ήταν ακόμα πολλές ώρες.

Αργά το απόγευμα μετά από μία κουραστική πτήση έφθασαν στο αεροδρόμιο του Γιοχάνεσμπούργκ ΤΖΩΝ ΣΜΙΤΣ, είχε ακούσει πολλές φορές από τους γονείς της να μιλούν για την οικογένεια των φίλων τους με τα πιο θερμά λόγια, ήταν βέβαια και κουμπάροι αφού οι γονείς της είχαν βαπτίσεi την μικρή DENISE θυμόταν πως στη βάπτιση ήταν τότε μόλις 5 ετών. Μετά τη βάπτιση και την αναχώρηση του ζευγαριού για το Παρίσι είχαν συναντηθεί ελάχιστες φορές και δεν τους θυμόταν καλά. Με τους υπολογισμούς που έκανε η βαπτιστήρα των γονιών της θα έπρεπε να ήταν 22 χρονών, άρα 5 χρόνια μικρότερη από την ίδια. Πως να ήταν άραγε; Είχε μεγάλη αγωνία να την αντικρίσει, είχε κοινά στοιχεία με τον Πέπο; Άραγε τι ρόλο να είχε παίξει η αλλαγή του περιβάλλοντος; Όλα αυτά ανυπομονούσε να τα μάθει.  Εντωμεταξύ το ζευγάρι που είχε γνωρίσει στο αεροπλάνο της είχαν δώσει το τηλέφωνό τους ώστε αν το πρόγραμμά της το επέτρεπε να βρισκόντουσαν κάποια μέρα για να την ξεναγήσουν. Επειδή η Μυρτώ δεν είχε πολλές αποσκευές ξεμπέρδεψε γρήγορα, αποχαιρέτησε την Μό'ι'ρα και τον Πήτερ και κατευθύνθηκε προς την αίθουσα των αφίξεων. 

Μιας και η ίδια δεν ήταν σε θέση να αναγνωρίσει τους φίλους που την περίμεναν και ούτε η ίδιοι είχαν αυτή τη δυνατότητα, σκέφτηκε να γράψει σε μία σελίδα Α4 το όνομά της κι έτσι μ' αυτόν τον τρόπο οι η Nana και ο Ian την εντόπισαν αμέσως και άρχιζαν να φωνάζουν Μυρτώ! Μυρτώ! Έτρεξαν κοντά της και την έκλεισαν στην αγκαλιά τους, μαζί τους ήταν και δύο όμορφες κοπέλες που θα πρέπει να ήταν περίπου 15 με 18 την αγκάλιασαν κι αυτές, τον λόγο πήρε η Nana γιατί κατάλαβε την απορία της, ήταν σαφές πως δεν γνώριζε τίποτα για την Έλεν και την Κάρολ, λέγοντας της πως ήταν δίδυμες και είχαν γεννηθεί 4 χρόνια μετά τη γέννηση της DENISE. Τα κορίτσια ήταν πολύ χαρούμενα και το έδειχναν, το χαιρόντουσαν που θα την είχαν κοντά τους. Επίσης ο Ian και η Nana ήταν βαθιά συγκινημένοι γιατί κρατούσαν στην αγκαλιά τους την κόρη του πιο πολύτιμου φίλου τους. Καθ' οδόν προς το σπίτι την έδωσαν πιο πολλές εξηγήσεις σχετικά με τις δίδυμες κόρες, ήταν 18 χρονών, και σπούδαζαν η μία νοσηλευτική και η άλλη ιστορικός. 

Ήταν μεγάλη η έκπληξη για την Μυρτώ γιατί δεν θυμόταν οι γονείς της να της είχαν μιλήσει ποτέ γι' αυτά τα κορίτσια, είχε την εντύπωση πως είχαν μόνο την DENISE. Της εξήγησαν επίσης πως η DENISE δεν έμενε πια μαζί τους γιατί αρχές του χρόνου είχε παντρευτεί με τον γιατρό DERICCK WILTON μετά από έναν κεραυνοβόλο έρωτα. Η Μυρτώ ούτε αυτό το γνώριζε και εξεπλάγην για μία ακόμα φορά. Το ταξίδι άρχισε ν' αποκτά πρόσθετο ενδιαφέρον. Από τότε που πήγε στην Αμερική το μόνο που την απασχολούσε ήταν οι σπουδές της και η επιστήμη της. Είχε δοθεί ολοκληρωτικά σ' αυτές τις δύο αγάπες και είχε παραμελήσει πολλές κοινωνικές επαφές. Λίγο πριν φθάσουν στο σπίτι ρώτησε τη Nana αν θα μπορούσε κάποια μέρα να συναντηθεί με την DENISE και με χαρά την άκουσε να λέει πως τα σπίτια τους ήταν πολύ κοντά βλεπόντουσαν σχεδόν καθημερινά. Κάπου εδώ, εγώ ο τυχερός αφηγητής αυτής της αληθινής ιστορίας θα σταματήσω την αφήγηση του εικοστού τρίτου μέρους. 

EIKOΣΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ.

Συνεχίζω σήμερα την αφήγηση του εικοστού τέταρτου μέρους, είχαμε μείνει στην διαδρομή προς το σπίτι, όταν έφθασαν στο σπίτι της έδειξαν τον δικό της χώρο, ήταν ένα ανεξάρτητο μικρό διαμέρισμα, ας πούμε κάτι σαν γκαρσονιέρα και βρισκόταν δίπλα στο ξύλινο σπίτι όπου υπήρχε η σάουνα. Λόγω της κούρασης από το πολύωρο ταξίδι την ρώτησαν αν θα προτιμούσε πριν ξαπλώσει να κάνει πρώτα σάουνα, αποδέχθηκε με χαρά την πρόταση γιατί ένιωθε πως αυτό θα την αναζωογονούσε. Πράγματι μία ώρα μετά ένιωθε να πετάει, όλα της τα μέλη είχαν ξαναβρεί τη φυσική τους ενέργεια. Αποτραβήχτηκε στο δωμάτιό της και άρχισε να τακτοποιεί τα πράγματά της, ο χώρος ήταν πολύ συμπαθητικός και είχε όλες τις ανέσεις. Ξάπλωσε, και την πήρε ο ύπνος, σε δύο ώρες μετά που σηκώθηκε και βγήκε στον κήπο είχε ανακτήσει όλες τις δυνάμεις της. Εκεί βρέθηκε παρέα με τα κορίτσια τα οποία βοηθούσαν την μητέρα τους για την ετοιμασία του δείπνου. Η Hellena ανέλαβε να την ξεναγήσει στον κήπο και στο υπόλοιπο σπίτι, από την πρώτη ματιά διέκρινε κάποιος το ωραίο και λεπτό γούστο που είχαν η Nana και ο Ιan, παρέδωσε στην Hellena το δώρο που είχε φέρει μαζί της και επέστρεψαν στον κήπο γιατί το τραπέζι ήταν έτοιμο και τις περίμεναν. Είπαν πολλά και διάφορα, από τον τρόπο που μιλούσαν για τον πατέρα της κατάλαβε πως τον αγαπούσαν υπερβολικά, μιλούσαν γι' αυτόν με μεγάλο σεβασμό και αγάπη. Της είπαν πως θα πρέπει να νιώθει σαν στο σπίτι της και πως η χαρά τους ήταν μεγάλη που τους δόθηκε η ευκαιρία να την φιλοξενήσουν, αυτό δεν ήταν σχήμα λόγου, το διέκρινε στα πρόσωπα όλων. 

Παρ' ό,τι πλησίαζαν τα Χριστούγεννα και στην Ευρώπη όπως και στην Αμερική, το χιόνι είχε σκεπάσει αρκετές περιοχές, στη Νότια Αφρική απολάμβαναν το καλοκαίρι στον όμορφο και γεμάτο λουλούδια κήπο. Μέσα στο καταχείμωνο θα επέστρεφε στην Αμερική μαυρισμένη από τον ήλιο της Αφρικής. Αργά το βράδυ που επέστρεψε στο δωμάτιό της ξάπλωσε και προσπάθησε να βάλει σε κάποια τάξη τις σκέψεις της. Α] Η Nana kai o Ian εκεί που δεν μπορούσαν να κάνουν δικό τους παιδί --άλλωστε αυτός ήταν και ο λόγος της εμπλοκής του πατέρα της στην υιοθεσία της DENISE-- μαθαίνει πως  έχουν αποκτήσει ακόμα δύο παιδιά και μάλιστα δίδυμα, άραγε αυτά τα κορίτσια ήταν βιολογικά της παιδιά ή ήταν κι αυτά υιοθετημένα; Αυτή την ερώτηση δεν μπορούσε να την κάνει, ήλπιζε πως περνώντας οι μέρες κάτι θα μάθαινε. Β] Η DENISE ήταν ήδη παντρεμένη από τις αρχές του χρόνου με τον γιατρό DERRICK WILTON και πως έμεναν πολύ κοντά τους. Γ] Ο Ian και η Nana επίσης από τις αρχές του χρόνου είχαν βγει στη σύνταξη και μπορούσαν να έχουν αρκετό ελεύθερο χρόνο για να αφιερώσουν στα παιδιά τους, στους εαυτούς τους και στους φίλους τους. Δ] Πως τα δύο κορίτσια είχαν γεννηθεί στο Παρίσι, ήταν 18 χρονών και πως ήθελαν να επισκεφτούν την Αμερική, ήταν το όνειρό τους, όταν μάλιστα είπε στα κορίτσια ως θα τις φιλοξενήσει αυτή στο διαμέρισμά της ξετρελάθηκαν από τη χαρά τους. Δεν μπόρεσε να σκεφτεί περαιτέρω γιατί ο ΜΟΡΦΕΑΣ την καλούσε στην αγκαλιά του.

Συνηθισμένη να ξυπνάει πρωί ήταν ήδη στο πόδι από της 07:30, ετοιμάστηκε και βγήκε στον κήπο, εκεί την υποδέχθηκε το σκυλί της οικογένειας ένα goldenretriver που το αποκαλούσαν ORFEA και τα δύο κορίτσια τα οποία δεν είχαν κλείσε μάτι, όλη νύχτα έκαναν σχέδια για το ταξίδι στην Αμερική. Από τη στιγμή που άκουσαν πως η Μυρτώ θα τις φιλοξενούσε ανυπομονούσαν να αναγγείλουν το νέο στην αδερφή τους την DENISE. Κατά τις 08:30 όλοι μαζί έπαιρναν το πρωινό τους στο κιόσκι. Ήταν ουσιαστικά η πρώτη μέρα στη Νότια Αφρική και ένιωθε πως σωστά αποφάσισε να κάνει αυτό το ταξίδι, ήταν η κατάλληλη στιγμή και η κατάλληλη εποχή, ένιωθε από την αύρα των φίλων τα πιο θετικά συναισθήματα. Μέχρι στιγμής την είχαν αγκαλιάσει όλοι τους με αγάπη και καλοσύνη, ήλπιζε το ίδιο να συμβεί με την DENISE και τον σύζυγό της. Η Νana ανέλαβε να της ανακοινώσει το ημερήσιο πρόγραμμα και για τις επόμενες μέρες επίσης. Το βράδυ ήταν καλεσμένοι στο σπίτι της DENISE για φαγητό, σε λίγο θα αναχωρούσαν για μία βόλτα, θα την πήγαιναν πρώτα στο πάρκο που υπήρχε στην περιοχή και μετά θα πήγαιναν στην πόλη και στο εμπορικό κέντρο για ψώνια, φαγητό και καφέ. 

Το πάρκο ήταν εντυπωσιακό γιατί είχε πολλά ζώα τα οποία ήταν ελεύθερα μεν γιατί η έκταση ήταν τεράστια, αλλά υπό περιορισμό, της έκανε μεγάλη εντύπωση τα τεράστια φίδια τα οποία ήταν σε ειδικούς χώρους καλά φυλαγμένα. Επέστρεψαν στην πόλη και κάνοντας αρκετές βόλτες κατέληξαν στην εθνική πινακοθήκη, υπήρχαν πάρα πολλά έργα κυρίως Αφρικανών ζωγράφων αλλά δεν είχαν αρκετό χρόνο και αποφάσισαν να ξαναέρθουν, κατόπιν πήγαν για ψώνια στο εμπορικό κέντρο και κατέληξαν για φαγητό στο ιταλικό εστιατόριο της MONIKAS και του RIKARNTO το οποίο βρισκόταν σε καταπληκτική τοποθεσία. Δοκίμασαν πίτσα και μακαρονάδα την οποία είχαν δώσει το παράξενο όνομα ''ζηλιαρόγατα'', σαλάτες και κανελόνια γεμιστά με λαχανικά. Όλα ήταν γευστικότατα, όταν η Μυρτώ ρώτησε αν θα μπορούσε να τους κάνει αυτή το τραπέζι δεν το συζήτησαν καν, απέρριψαν άμεσα την πρότασή τους, ο δε Ian της είπε πως θα της επέτρεπαν να κεράσει τους καφέδες στο ΚΡΟΥΓΚΕΡ ΠΑΡΚ.

Όλες αυτές τις ώρες η Μυρτώ παρατηρούσε προσεκτικά και διακριτικά τα κορίτσια, δεν υπήρχε αμφιβολία ήταν βιολογικά τους παιδιά, είχαν πολλά χαρακτηριστικά από την μητέρα τους, ήταν πασιφανές πως τα είχε γεννήσει η Nana άραγε ο πατέρας της να γνώριζε την ύπαρξη αυτών των δύο παιδιών, της φάνηκε παράξενο το να μην γνώριζε, η μητέρα της ίσως και να μην γνώριζε. Την ώρα που η Μυρτώ σκεφτόταν όλα αυτά η Nana αναρωτιόταν αν η Μυρτώ ήταν ενήμερη για την υιοθεσία της DENISE το θεωρούσε εντελώς απίθανο να γνώριζε κάτι γιατί με τον πατέρα της είχαν συμφωνήσει πως η DENISE θα έπρεπε να μάθει την αλήθεια μόνον όταν οι 4 εμπλεκόμενοι, δηλαδή ο Αριστοτέλης, ο Δευκαλίωνας, ο Ian και η ίδια δεν θα ήταν πια στη ζωή, αυτή ήταν η πρόταση του Αριστοτέλη και έπρεπε να την σεβαστούν. άλλωστε ο πατέρας της είχε πεθάνει τόσο ξαφνικά που δεν ήταν δυνατόν να της είχε αναφέρει κάτι. Επέστρεψαν στο σπίτι για να ξεκουραστούν λίγο γιατί σε 2 ώρες θα έπρεπε να βρίσκονται στο σπίτι της DENISΕ πριν πάνε στο σπίτι η Μυρτώ ζήτησε από τη Nana αν ήταν εύκολο να περάσουν από κάποιο ανθοπωλείο για να πάρει λουλούδια. Επέλεξε μία ωραία ορχιδέα με ζωηρά άνθη και εντυπωσιακά χρώματα, έφθασαν στο σπίτι στις 20:00 τους υποδέχθηκαν τρία παιδιά, ο DERRICK και η DENISE προς στιγμήν η Μυρτώ σάστισε με το που αντίκρισε τα παιδιά γιατί δεν της είχαν μιλήσει για παιδιά, η Nana αντιλήφθηκε τη σαστιμάρα της και πηγαίνοντας κοντά της της είπε θα σου εξηγήσω πιο μετά, της έκανε επίσης εντύπωση η ζεστασιά με την οποία την υποδέχθηκε το ζευγάρι και η επαφή των κοριτσιών με την DENISE και των πιο μικρών παιδιών, νόμιζες πως ήταν όλα αδέρφια. Η Nana σύστησε την Μυρτώ στον DERRICK στην DENISE και στα τρία παιδιά τα οποία ήταν δύο αγόρια και ένα κορίτσι, το μεγαλύτερο το πολύ να ήταν 11 και το πιο μικρό θα πρέπει να ήταν το κορίτσι που δεν ήταν μεγαλύτερο από 8 άρα δεν ήταν παιδιά της DENISE αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. 

Η υπόθεση συνέχιζε να γίνεται όλο και πιο συναρπαστική, έδωσε την ορχιδέα στην DENISE η οποία έδειξε να ενθουσιάζετε, η Μυρτώ κατάλαβε πως είχε κάνει σωστή επιλογή, ήταν ως φαίνεται το αγαπημένο της λουλούδι. Πριν πάνε στον κήπο όπου υπήρχαν μερικοί ακόμα καλεσμένοι η Nana πήρε κοντά της την Μυρτώ και της εξήγησε πως τα τρία παιδιά ήταν από τον προηγούμενο γάμο του DERRICK αλλά μεγάλωναν με την DENISE την οποία αγαπούσαν πιο πολύ και από την μητέρα τους. Χρειαζόταν αυτή τη διευκρίνηση η Μυρτώ γιατί είχε αρχίσει να μπερδεύεται, από την πρώτη στιγμή όμως κατάλαβε το πόσο αγαπημένο ήταν το ζευγάρι, το πόσο αγαπημένες ήταν οι τρεις αδερφές, το πόσο τα μικρά παιδιά αγαπούσαν την DENISE και το πόσο ζεστά την αγκάλιασαν, μερικά πράγματα τα διακρίνεις από την πρώτη στιγμή η Μυρτώ είχε αυτό το χάρισμα να μπορεί να καταλάβει άμεσα τα συναισθήματα των συνομιλητών της και αυτό την είχε βοηθήσει πάρα πολύ στη ζωή της. Θυμήθηκε για μία ακόμη φορά τα λόγια του πατέρα της: ''Μυρτώ η γλώσσα του σώματος είναι ο καθρέφτης του ανθρώπου''. Είχε δίκιο ο πατέρας της. Κοντά τους ήρθε η DENISE η οποία πήρε στην αγκαλιά της την Μυρτώ για να την ευχαριστήσει για το όμορφο λουλούδι, της εξομολογήθηκε πως ήταν το αγαπημένο της και την ρώτησε αν ήταν μόνο δική της η επιλογή, η αν την είχε βοηθήσει και η μητέρα της που γνώριζε αυτή της την αδυναμία στο συγκεκριμένο λουλούδι. 

Εξεπλάγην ευχάριστα όταν άκουσε πως ήταν μόνο δική της επιλογή. Η Μυρτώ δεν μπόρεσε να μην σχολιάσει από μέσα της: μα πόσο γλυκιά ήταν αυτή η κοπέλα; και ήταν μόνο 22!! σκέφτηκε επίσης πως όταν αποφάσιζε να παντρευτεί θα το έκανε μόνον εάν έβρισκε κάποιον άντρα που να την κοιτάζει στα μάτια όπως κοίταζε ο DERRICK την DENISE θα πρέπει να ήταν ερωτευμένοι και ευτυχισμένοι, αυτό ήταν το μόνο σίγουρο, ήταν διάχυτο στην ατμόσφαιρα. Η Κάρολ και η Hellena, μέσα στην τρελή χαρά τους κάλεσαν την αδερφή τους κοντά στην Μυρτώ και της ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να επισκεφτούν την Αμερική και πως θα τις φιλοξενούσε η Μυρτώ, τις αποκάλεσε τυχερές και είπε στην Μυρτώ πως και η ίδια με τον DERRICK την επόμενη χρονιά θα βρισκόντουσαν στην Αμερική για ένα καρδιολογικό συνέδριο που θα γινόταν στην ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ και πως ήταν τόσο σημαντικό για τον DERRICK που είχαν ήδη κάνει κράτηση στο CASTELLO INN η Μυρτώ είχε ακούσει τον θείο της να αναφέρεται σ' αυτό το συνέδριο και το πόσο σημαντικό ήταν για τους καρδιολόγους, της είχε πει μάλιστα πως αυτοί που θα το παρακολουθήσουν είναι όλοι του κορυφαίοι καρδιολόγοι. άρα ο σύζυγος της DENISE ανήκε στους κορυφαίους, αυτή ήταν μία σημαντική πληροφορία που την κράτησε. 

Προχώρησαν όλοι μαζί με κατεύθυνση τον κήπο όπου υπήρχε ένα μεγάλο κιόσκι που ήταν στολισμένο Χριστουγεννιάτικα, σκέφτηκε βέβαια πως Χριστούγεννα και καλοκαίρι ήταν λίγο παράταιρο αλλά γι' αυτούς που είχαν μεγαλώσει εκεί ήταν νορμάλ. Έριξε μία ματιά γύρω της και εντυπωσιάστηκε από την ομορφιά και την αισθητική όλου του χώρου, ήταν φανερό πως η DENISE είχε την αίσθηση του απλού και του απέριττου της κλασικής ομορφιάς. Η DENISE ήρθε κοντά της την πήρε από το χέρι και πλησίασαν τον χώρο όπου υπήρχαν οι υπόλοιποι καλεσμένοι για να την συστήσει. Αυτό που επακολούθησε δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με το καλύτερο σενάριο του πιο διάσημου σεναριογράφου, ακόμα κι αυτός ο Spilmperg δεν θα μπορούσε να το φανταστεί. Όταν έφθασαν κοντά στους καλεσμένους ακούστηκαν οι εξής κραυγές:  Μυρτώ!!!    Μό'ι'ρα!!!

 Ήταν απίστευτο!!! αυτό που δεν μπορούσαν και οι δύο γυναίκες να καταλάβουν, ήταν το πως συνέβη να βρίσκονται και οι δύο στον κήπο της DENISE, και οι δύο ταυτόχρονα έκαναν την ίδια σκέψη, μήπως δεν είμαι καλά; Εντωμεταξύ όλοι οι υπόλοιποι είχανε μουγκαθεί, δεν πίστευαν στα μάτια τους, αυτό που έβλεπαν και τις φωνές που άκουσαν δεν ήταν δυνατόν να ήταν αλήθεια. Ήταν καιρός να δοθούν κάποιες εξηγήσεις, τον ρόλο ανέλαβε ο Πήτερ που ήταν ό πιο ψύχραιμος, εξήγησε στους υπόλοιπους πως την Μυρτώ την είχαν γνωρίσει μέσα στο αεροπλάνο κατά την διάρκεια της πτήσης καθόταν δίπλα δίπλα. όταν η Μυρτώ άκουσε πως η Μό'ι'ιρα είναι αδερφή του DERRICK νόμισε πως ζούσε σε όνειρο, ήταν έτοιμη να σωριαστεί στο γκαζόν, ίσα ίσα που πρόλαβε και κάθισε σε μία καρέκλα που της έφεραν. Σε λίγο όταν άκουσε η Μό'ι'ρα την ιστορία της Μυρτούς ήταν σειρά της να ζητήσει καρέκλα. 

Αυτά που ζούσαν ήταν πρωτόγνωρα, αν και τα ζούσαν δεν το πίστευαν πως ήταν αληθινό, φοβόταν πως κάποιο παιχνίδι του μυαλού τους ήταν σε εξέλιξη. Όταν θα επέστρεφε και θα μολογούσε στην μητέρα της και στον θείο τους το τι είχε συμβεί δεν θα την πίστευαν, θα την περνούσαν για μυθομανή. Ο DERRICK φοβούμενος μη συμβεί κάτι στην Μυρτώ και στην αδερφή του τις πλησίασε και εξέτασε τους καρδιακούς παλμούς, διαπίστωσε πως υπήρχε μία ταχυκαρδία μεν αλλά όχι ανησυχητική. Σε λίγο όταν άρχισε το σερβίρισμα το κλίμα της χαράς επανήλθε και το θέμα της συζήτησης ήταν για το πόσο απρόβλεπτη, αλλά παράλληλα και συναρπαστική ήταν η ζωή. Ήταν εκεί επίσης ό αδερφός του DERRICK  O Κήθ με την γυναίκα του και τα δύο παιδιά τους. Η βραδιά κυλούσε όμορφα όλοι ήθελαν να μάθουν νέα για την εξωσωματική που στη Νότια Αφρική ήταν ακόμα άγνωστη. Έγιναν πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις, κάποια στιγμή ο DERRICK την πλησίασε και ενδιαφέρθηκε να μάθει πιο πολλά για την επιστήμη της και της ζήτησε πριν φύγει να επισκεφτεί το ιατρείο με την DENISE, το ιατρείο το είχε ονομάσει ''ΠΑΡΘΕΝΩΝ'' στην ερώτησή της γιατί επέλεξε αυτό το όνομα της εξήγησε πως ήταν Ελληνολάτρης και θεωρούσε τον ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ τον Ναό των Ναών!! Γνώριζε πάρα πολλά για την αρχαία Ελλάδα, είχε διαβάσει ΠΛΑΤΩΝΑ, ΣΟΦΟΚΛΗ, ΟΜΗΡΟ κα φυσικά για την ΠΝΥΚΑ που είχε άμεση σχέση με την δημοκρατία. Και φυσικά ως γιατρός είχε δώσει τον όρκο του ΙΠΠΟΚΡΑΤΗ κατάλαβε πως ο DERRICK ήταν ένας ξεχωριστός επιστήμων και ένας ξεχωριστός άνθρωπος, αυτό το ζευγάρι ήταν πολύ ξεχωριστό. Δεν μπόρεσε να αποφύγει τη σκέψη για το τι είχε συμβεί προκειμένου αυτοί οι δύο άνθρωποι να συναντηθούν, ήταν δυνατόν αυτό να ήταν τυχαίο; Δεν ήταν οπαδός των μεταφυσικών εννοιών αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να φανταστεί πως όλα αυτά που έγιναν έγιναν τυχαία. άρχισε να πιστεύει πως όλα έγιναν γιατί αυτοί οι δύο άνθρωποι έπρεπε να συναντηθούν για κάποιον λόγο. Και που να γνώριζε πως αυτό το ζευγάρι τυχαία; είχαν συναντήσει τον Πέπο στις 07/07/77; 

Τη στιγμή που ο DERRICK ήταν έτοιμος να της μιλήσει για το ταξίδι που είχαν κάνει στην Ελλάδα τον περασμένο ΙΟΥΛΙΟ παρενέβει η από μηχανής θεά, δηλαδή η DENISE και ζήτησε να πάρει μαζί της την Μυρτώ στο εσωτερικό του σπιτιού για να της δείξει που είχε τοποθετήσει το λουλούδι που της είχε χαρίσει. Κάπου εδώ σταματάει η αφήγηση του εικοστού τέταρτου μέρους.

ΕΙΚΟΣΤΌ ΠΕΜΠΤΟ ΜΕΡΟΣ.

Οι δύο γυναίκες κατευθύνθηκαν προς το εσωτερικό του σπιτιού και συγκεκριμένα προς το σαλόνι, η DENISE ήθελε να της δείξει τη θέση που είχε τοποθετήσει την ορχιδέα. Η Μυρτώ δεν άντεξε, κάποια εσωτερική δύναμη την έσπρωξε και συγκινημένη αγκάλιασε αυτή την D τα μάτια της βούρκωσαν, εκείνη την αγκαλιά την έδινε και εκ μέρους του Πέπου, κυρίως του Πέπου, αχ πόσο θα ήθελε ν' ανοίξει την καρδιά της στην DENISE και να της πει όλη την αλήθεια, συγκρατήθηκε όμως, ξαναβρήκε την αυτοκυριαρχία της και δικαιολογήθηκε στην DENISE πως η συγκίνηση της ήταν μεγάλη με όλα αυτά που έζησε απόψε και κυρίως που το λουλούδι της άρεσε τόσο πολύ. Βγαίνοντας από το σαλόνι με την άκρη του ματιού της διέκρινε έναν μικρό πίνακα που νόμιζε πως έμοιαζε με τον πίνακα που της είχε χαρίσει ο Πέπος, σκέφτηκε πως αυτό ήταν αδύνατον και πως το πιθανότερο ήταν να σχημάτισε αυτή την εντύπωση λόγω της έντονης επιθυμίας που είχε για ό,τι είχε σχέση με τον Πέπο, ήταν πολύ έντονη η παρουσία του αυτό το βράδυ στο χώρο, πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι και διαφορετικά αφού ήταν εκεί η δίδυμη αδερφή του; Από λεπτότητα δεν επέστρεψε να τσεκάρει αν όντως ο πίνακας είχε ομοιότητες, ίσως αυτό να το έκανε στην επόμενη επίσκεψη. Επέστρεψαν στον κήπο και οι υπόλοιποι καλεσμένοι ήταν όρθιοι, ήταν ώρα να χαιρετήσουν και να αναχωρήσουν, ήταν ήδη μεσάνυχτα. 

Η Μυρτώ αποχαιρέτησε όλους τους φίλους και τους ευχαρίστησε για την φιλοξενία, η Μό'ί'ρα της ζήτησε να βρεθούν ξανά για να την ξεναγήσει και επ' ευκαιρία ζήτησε να μάθει από τη Νana το πρόγραμμα. Την επόμενη ήταν Κυριακή, η πρόταση της ήταν να μείνουν στο σπίτι γιατί ξεκουραστεί η Μυρτώ, την Δευτέρα θα περνούσε η DENISE να την πάρει για να πάνε στο ιατρείο και το μεσημέρι για φαγητό, θα επέστρεφαν στο σπίτι το απόγευμα. Την τρίτη θα αναχωρούσαν για το Κρούγκερ Παρκ και θα επέστρεφαν την Παρασκευή, άρα η Μυρτώ ήταν ελεύθερη μόνο το ερχόμενο Σάββατο το πρωί έως το μεσημέρι γιατί το βράδυ θα έκαναν ένα αποχαιρετιστήριο δείπνο μιας και την επόμενη μέρα θα αναχωρούσε για την Αμερική. Η Μό'ι'ρα συμφώνησε να περάσει το Σάββατο το πρωί. Η DENISE πρότεινε στην μητέρα της πως αν η Μυρτώ την επόμενη μέρα ένιωθε πως είχε ξεκουραστεί αρκετά και αν είχε διάθεση να περνούσαν με τον DERRICK να την πάρουν για μια βόλτα ως την Πραιτώρια. Η Μυρτώ με το που άκουσε την πρόταση της DENISE την θεώρησε δώρο εξ ουρανού και είπε άμεσα ναι, εφόσον βέβαια δεν είχαν κάποια αντίρρηση η Nana και ο Ian, ο Ian και η Nana δεν έφεραν καμία αντίρρηση αλλά οι αδερφές της DENISE κατσούφιασαν, δεν ήθελαν να χάσουν την παρέα της Μυρτούς, η DENISE το αντιλήφθηκε και τις καθησύχασε λέγοντας τες πως θα ήταν κι αυτές στην παρέα. Στα πρόσωπα των κοριτσιών επέστρεψε η ξαστεριά. Αφού όλα τακτοποιήθηκαν αναχώρησαν για τη βάση τους. 

Όταν η Μυρτώ ξάπλωσε έκανε έναν απολογισμό της ημέρας, ουσιαστικά ήταν η πρώτη μέρα στη Νότια Αφρική και μέσα σε 24 ώρες είχαν συμβεί πάρα πολλά. Ποιος θα το περίμενε πως θα ξανασυναντούσε την Μόϊρα και τον Πήτερ και μάλιστα κάτω από αυτές τις συνθήκες; Ποιος μπορούσε να φανταστεί πως η κοπέλα που της παραχώρησε τη θέση της στο αεροπλάνο ήταν η αδερφή του DERRICK; Απίστευτα πράγματα, ποιος θα το περίμενε πως η DENISE θα την υποδεχόταν τόσο ζεστά; Για μια ακόμα φορά το μυαλό της δεν μπορούσε να ξεφύγει από την DENISE και τον DERRICK, θεέ μου τι υπέροχο ζευγάρι; Πόσο γλυκά κοίταζε ο ένας τον άλλον; Με πόση ευγένεια και καλοσύνη την είχε δεχθεί η DENISE στο σπίτι της; Πόσο αξιολάτρευτη και αγαπητή ήταν σε όλα τα μέλη της οικογένειας μικρούς και μεγάλους; Ακόμα και τα παιδιά από τον πρώτο γάμο του DERRICK την υπεραγαπούσαν, το διέκρινε κάποιος αμέσως με τον τρόπο που της μιλούσαν, με τον τρόπο που την κοιτούσαν, με την συμπεριφορά τους, αυτή η κοπέλα είχε κάτι μαγικό πάνω της που σ' έκανε να την αγαπήσεις αμέσως. Για μία στιγμή έκλεισε τα μάτια της και μονολόγησε: αχ DENISE πόσο θα ήθελα να μπορούσα να γίνω νύφη σου!! Απόρησε και η ίδια μ' αυτή της τη σκέψη, άρα είχε δίκιο ο θείος της; Ένας αναστεναγμός της ξέφυγε, αχ! Δάσκαλε γιατί να είσαι 5 χρόνια πιο μικρός από μένα; Καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς η Μυρτώ παρατηρούσε διακριτικά την DENISE, αν και τον Πέπο τον είχε συναντήσει μόνο μία φορά, παρ' αυτά είχε κρατήσει καλά στη μνήμη της κάποια στοιχεία του χαρακτήρα του από τη γλώσσα του σώματος, όπως κάποιες κινήσεις, κάποιους μορφασμούς, το χαμόγελο και κυρίως εκείνα τα ιδιαίτερα μάτια που εξέπεμπαν ζεστασιά και καλοσύνη, όλα αυτά τα παρατηρούσε απόψε και στην DENISE,  αχ πόσο θα ήθελε να είναι μπροστά όταν αυτά τα δίδυμα θα μάθαιναν την αλήθεια. Κάπου εκεί δεν άντεξε άλλο και αφέθηκε στην αγκαλιά του Μορφέα. 

Την επόμενη μέρα κατά της 08:30 άκουσε κάποιον θόρυβο στην πόρτα, κατάλαβε πως θα πρέπει να ήταν ο Ορφέας, πράγματι ήταν το σκυλί που γρατσούναγε την πόρτα, ήταν σα να της έλεγε πως ήταν ώρα να σηκωθεί, αυτό το σκυλί το αγάπησε από την πρώτη στιγμή. Σε μισή ώρα ήταν στον κήπο, μαζί με τα κορίτσια ετοίμασαν το πρωινό και όλοι μαζί κάθισαν στο κιόσκι να να απολαύσουν την ομελέτα και τα υπόλοιπα εδέσματα.  H Nana την ρώτησε αν είχε κοιμηθεί αρκετά και πως αν εξακολουθούσε να επιθυμεί να συνοδεύσει την DENISE στο ιατρείο η να παραμείνει για να ξεκουραστεί περαιτέρω, την διαβεβαίωσε πως ήταν σε καλή φόρμα και πως επιθυμούσε σφόδρα να επισκεφτεί τον DERRICK στο ιατρείο. Στις 09:30 που ήρθε η DENISE και ο DERRICK η Μυρτώ και τα κορίτσια ήταν ήδη έτοιμοι. Αναχώρησαν για την Πραιτώρια. Κατά την διαδρομή ο DERRICK KAI H DENISE αναφέρθηκαν στην ιστορία της πρωτεύουσας. Η Πρετόρια (παλαιότερα Πραιτώρια) (αγγλικά: Pretoria) είναι πόλη στη Νότιο Αφρική, στην επαρχία Γκάουτενγκ στην περιοχή Τράνσβααλ. Αποτελεί μια από τις τρεις πρωτεύουσες της Ν. Αφρικής και συγκεκριμένα την εκτελεστική και de facto πρωτεύουσα της χώρας.

Η Πρετόρια ανήκει διοικητικά στον μητροπολιτικό δήμο Τσουάνε. Ιδρύθηκε το 1855 από τον Μαρτίνους Πρετόριους και το αρχικό της όνομα ήταν Πρετοριάνα Φιλαδέλφεια. Η πόλη έπαιξε σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια του πολέμου των Μπόερς. Στην πόλη υπογράφηκε η πρώτη συνθήκη ειρήνης μεταξύ των πλευρών, με την οποία έληξε ο πρώτος από τους δύο αυτούς πολέμους, στις 3 Αυγούστου 1881, αλλά και η ειρήνη του Βερινέγκενγκ στις 31 Μαΐου 1902, με την οποία έληξε ο δεύτερος.

Σήμερα η πόλη έχει 2.345.908 κατοίκους (2007). Ανάμεσα στις διάσημες προσωπικότητες που κατάγονται από την Πρετόρια είναι και ο Ίλον Μασκ, επιχειρηματίας και μηχανικός διαστημικών τεχνολογιών και ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. πηγή Βικιπαίδεια. 

Η ολιγόωρη παραμονή τους στην Πραιτώρια έφερε πιο κοντά την Μυρτώ, την DENISE και τον DERRICK και τους αγάπησε ακόμα πιο πολύ, ο γιατρός εκτός από άριστος επιστήμων ήταν και φιλόσοφος, η Μυρτώ τους λάτρεψε και τους δύο. Ένα ακόμα στοιχείο που της έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν το δέσιμο που είχαν οι τρεις αδερφές, δεν μπόρεσε να μην σκεφτεί αυτό που χρόνια τώρα την πλήγωνε, δηλαδή η έλλειψη μιας αδερφής, ενός αδερφού, δεν ένιωθε ευχάριστο που ήταν μοναχοπαίδι, γνώριζε κάποια μοναχοπαίδια που δεν είχαν μάθει να μοιράζονται τίποτα γιατί ακριβώς δεν είχαν ένα αδερφάκι και δεν είχαν μάθει το πόσο όμορφα είναι να μοιράζεσαι πράγματα, να μοιράζεσαι την αγάπη, τον πόνο, η ίδια βέβαια δεν ανήκε σ' αυτή την κατηγορία  --ευτυχώς-- αλλά κάθε φορά που το σκεφτόταν ένιωθε πόνο. 

Κάποια στιγμή μάλιστα το είχε συζητήσει αυτό με την μητέρα της η οποία της εξήγησε πως η πρόθεσή τους δεν ήταν να μείνουν με ένα παιδί, αντιθέτως ήθελαν πολλά παιδιά αλλά κάποιο γυναικολογικό πρόβλημα δεν τους επέτρεψε να γίνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Την ευχαριστούσε πολύ που έβλεπε το πόσο αγαπημένες ήταν και κυρίως το πόσο οι πιο μικρές λάτρευαν την DENISE. Δεν μπόρεσε να αποφύγει τον πειρασμό της πιο κάτω σκέψης, άραγε αν η DENISE είχε μείνει στα Τρίκαλα ποια θα ήταν η τύχη της; Ρητορικό το ερώτημα, τουλάχιστον προς ώρας. Πολύ θα ήθελε να είχε τη δυνατότητα στο μέλλον να κάνει αυτή την ερώτηση στην DENISE και στο Πέπο. Οι ώρες πέρασαν γρήγορα και επέστρεψαν στη βάση τους, ήταν μία καταπληκτική βόλτα έτσι κι αλλιώς, αλλά με τόσο όμορφη παρέα πως θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά; Αργά το απόγευμα επέστρεψαν στο σπίτι, η DENISE ενημέρωσε την Μυρτώ πως την επόμενη μέρα θα περνούσε στις 09:00 να την πάρει για να πάνε στο ιατρείο. Το βράδυ στο τραπέζι ο Ian της μίλησε για κάποιον Έλληνα από την μεριά του πατέρα του, και της ανάφερε την ιστορία του.

Ο Έλληνας που σκότωσε τον πρωθυπουργό του Απαρτχάιντ στην Νότια Αφρική. Τον χαρακτήρισαν «τρελό» και απέκλεισαν το πολιτικό κίνητρο. Ποιος ήταν ο Δημήτρης Τσαφέντας  Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1966 πέθανε ο «Αρχιτέκτοντας του Απαρτχάιντ», ο Χέντρικ Φέρβουρντ, ο νοτιοαφρικάνος Πρωθυπουργός που ενίσχυσε όσο κανείς άλλος τον φυλετικό διαχωρισμό στη χώρα. Τον μαχαίρωσε τέσσερις φορές μέσα στη Βουλή και παρουσία όλης της κυβέρνησης, ο ελληνικής καταγωγής Δημήτρης Τσαφέντας. Μερίδα του τύπου υποστήριξε ότι ο Τσαφέντας ήθελε να τον εκδικηθεί για το απαρτχάιντ. Οι περισσότερες όμως, έγραψαν ότι ο Έλληνας έπασχε από παρανοϊκή σχιζοφρένεια και λάμβανε εντολές από ένα παράσιτο, μια ταινία που είχε αναπτυχθεί μέσα στο σώμα του… Όπως αποδείχτηκε δεκαετίες μετά, το καθεστώς τού απαρτχάιντ επέλεξε να εμφανίσει τον Τσαφέντα ψυχασθενή και να αποκρύψει όλα τα στοιχεία που αποδείκνυαν ότι είχε πολιτικό κίνητρο. Ο «μικτός» λευκός Ο Δημήτρης Τσαφέντας γεννήθηκε στις 14 Ιανουαρίου του 1918, στη Μοζαμβίκη. Ο πατέρας του, Μιχάλης Τσαφέντας, ήταν Έλληνας και η μητέρα του, μιγάδα από τη Μοζαμβίκη. Μετά τον θάνατό της, πέρασε λίγα χρόνια στην Αίγυπτο όπου ζούσε η γιαγιά του. Στα 10, εγκαταστάθηκε στη Νότια Αφρική, όπου πήγε σχολείο. Αν και ανήκε στην κατηγορία των «λευκών», εξαιτίας του Έλληνα πατέρα του, ξεχώριζε από τους υπόλοιπους λόγω του σκούρου δέρματός του. Επειδή ήταν λευκός δεν μπορούσε σύμφωνα με τους φυλετικούς νόμους να παντρευτεί γυναίκα μη λευκή. Έτσι κάποια στιγμή ο Τσαφέντας ζήτησε να καταχωρηθεί ως «Έγχρωμος» (Coloured), μια νομική κατηγορία για μιγάδες που πρόσδιδε λιγότερα προνόμια απ’ τους λευκούς, αλλά περισσότερα απ’ τους μαύρους, προκειμένου να παντρευτεί την μιγάδα φίλη του, ωστόσο η αίτησή του απορρίφθηκε. Το 1930 γράφτηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα και το 1941 μπάρκαρε στα καράβια, όπου πέρασε τις επόμενες δύο δεκαετίες της ζωής του. Σε νεαρή ηλικία, εμφάνισε ψυχολογικές διαταραχές, αλλά συνέχισε μια κανονική ζωή. Μιλούσε οχτώ γλώσσες, ανάμεσά τους και τα ελληνικά που έμαθε στα τέλη της δεκαετίας του ’40, όταν έμεινε στη χώρα για δύο χρόνια. Το 1966 επέστρεψε στη Νότιο Αφρική, όπου δούλεψε ως μεταφραστής. Δεν μπορούσε να κρατήσει μια δουλειά για πολύ καιρό και μετά από πολλές διαφορετικές ασχολίες, κατέληξε ως κλητήρας στη Βουλή. Ένα μήνα αφότου προσλήφθηκε, σκότωσε τον Πρωθυπουργό της χώρας. «Ο Αρχιτέκτονας του Απαρτχάιντ» Ο Χέντρικ Φέρβουντ ανέλαβε την πρωθυπουργία της Νότιας Αφρικής το 1958. Με δική του επίβλεψη είχαν εφαρμοστεί εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που υποχρέωναν τους μαύρους να λαμβάνουν μόρφωση κατώτερης ποιότητας. Το 1960, ο μαύρος πληθυσμός της χώρας χωρίστηκε σε φυλές για κάθε μία από τις οποίες είχε οριστεί αυθαίρετα κάποια περιοχή της χώρας, συνήθως οι φτωχότερες και λιγότερο εύφορες. Ο Φέρβουντ είχε γίνει το δημόσιο πρόσωπο του απαρτχάιντ και είχε προκαλέσει τα αρνητικά σχόλια ευρωπαίων ηγετών, χωρίς βέβαια αυτό να μειώνει τη δύναμη που ασκούσε μέσα στη χώρα. Στις 9 Απριλίου 1960 είχε σωθεί από μία άλλη απόπειρα δολοφονίας. Ένας αγρότης τον πυροβόλησε δύο φορές στο πρόσωπο, αλλά οι σφαίρες τον πέτυχαν στο αυτί. Σώθηκε ως από θαύμα, όπως δήλωσαν οι γιατροί και ο Φέρβουντ είπε ότι τον προστάτευε ο Θεός. Η δολοφονία του πρωθυπουργού του απαρχάιντ Το 1966 άρχισε να εργάζεται προσωρινά ως κλητήρας στο κοινοβούλιο της Νοτίου Αφρικής. Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1966, μέσα στο χώρο του κοινοβουλίου, ο Τσαφέντας δολοφόνησε, μαχαιρώνοντάς τον τέσσερις φορές εντός του κοινοβουλίου, τον Πρωθυπουργό της χώρας, Χέντρικ Φερβούρντ. Μαχαίρωσε τον Φέρβουντ, την ώρα που ο πρωθυπουργός κατέβαινε από το βήμα. Αφοπλίστηκε αμέσως και δεν έκανε καμία προσπάθεια να διαφύγει. Έξι μέρες μετά τη σύλληψή του ο Τσαφέντας είπε στους αστυνομικούς πως δολοφόνησε τον πρωθυπουργό της χώρας επειδή «είχε σιχαθεί τη ρατσιστική του πολιτική». Ο δικαστής που ανέλαβε την υπόθεση έκρινε ότι ο Τσαφέντας δεν είχε «σώας τας φρένας». Το Ανώτατο Δικαστήριο του Κέιπ Τάουν κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Τσαφέντας δεν μπορούσε να δικαστεί, διότι έπασχε από σχιζοφρένεια. Έτσι βγήκε το πόρισμα ότι ο δράστης δεν είχε πολιτικά κίνητρα. Αμέσως αποφασίστηκε να εγκλειστεί σε ψυχιατρική κλινική, αλλά στη συνέχεια ο Τσαφέντας φυλακίστηκε μαζί με τους θανατοποινίτες. Κάθε μέρα ζούσε την αγωνία της αγχόνης των συγκρατούμενων του. Έμεινε εκεί μέχρι το 1986. Πέθανε στις φυλακές από πνευμονία στις 7 Οκτωβρίου 1999, σε ηλικία 81 ετών. Η κηδεία του έγινε με έξοδα της ελληνικής κοινότητας και παρευρέθηκαν λιγότερα από 10 άτομα.... Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr

Πήγε για ύπνο κατά τις 23:00 και για μία ακόμα φορά έκανε τον απολογισμό της ημέρας, το γεγονός πως βρέθηκε τόσες πολλές ώρες κοντά στην DENISE την γέμιζε χαρά, αυτή η κοπέλα είχε κάτι μαγικό όπως έχουν οι Νεράιδες και αυτή τη μαγεία την εισέπρατταν όλοι όσοι είχαν τη τύχη να βρίσκονται κοντά της. Ειδικά αύριο που θα ήταν μόνες τους θα την γνώριζε ακόμα καλύτερα γι' αυτό αν και δεν είχε ακόμα αποκοιμηθεί ανυπομονούσε να έρθει η επόμενη μέρα. Κάπου εδώ θα σταματήσω την αφήγηση του εικοστού πέμπτου μέρους, σας χαιρετώ ο αφηγητής Πεπέ.

ΕΙΚΟΣΤΟ ΈΚΤΟ ΜΕΡΟΣ.

Την επόμενη μέρα, Δευτέρα, δύο μέρες πριν τα Χριστούγεννα, στις 09:30 η DENISE πέρασε από το σπίτι των γονιών της να πάρει την Μυρτώ, κάθισαν λίγο στον κήπο και της εξήγησε πρόγραμμα που είχε στο μυαλό της, Αρχικά θα πήγαιναν στο ιατρείο, και μετά θα την πήγαινε βόλτα στην πόλη για να της δείξει τα διάφορα αξιοθέατα και κατόπιν να πάνε μαζί με τον DERRICK για φαγητό στο RESTAURANT MYKONOS το οποίο είχε ένας Έλληνας φίλος τους. Όταν έφθασαν κοντά στο ιατρείο διέκρινε την πινακίδα που έγραφε PARTHENON MANSION το κτίριο ένα παλιό αρχοντικό αρχαιοελληνικού Ρυθμού ήταν πολύ καλά διατηρημένο με περίφραξη από πέτρα και έναν μεγάλο κήπο. Ήταν όντως εντυπωσιακό. Στην είσοδο υποδέχθηκε τις δύο γυναίκες η κοπέλα που ήταν στη ρεσεψιόν και που σήμερα εκτελούσε και χρέη γραμματέως λόγω της απουσίας της DENISE η οποία ήταν η ψυχή αυτού του ιατρείου, όλη η οργάνωση περνούσε από τα χέρια της. Το όνομα της κοπέλας ήταν Πατρίτσια, η DENISE σύστησε στην Πατρίτσια την Μυρτώ με πολύ κολακευτικά λόγια, η  Denise ήταν πάντα μελιστάλαχτη, είχε έναν καλό λόγο για όλους. Αποχαιρέτησαν την Πατρίτσια και κατευθύνθηκαν στο εσωτερικό του κτιρίου όπου την ξενάγησε η DENISE γιατί ο DERRICK εξέταζε κάποιον ασθενή. Το ιατρείο δεν ήταν ιατρείο με την κλασική έννοια που έχουμε στο μυαλό μας, για την ακρίβεια ήταν ένα διαγνωστικό κέντρο καρδιακών παθήσεων όπου εκτός από τον DERRICK που ήταν επικεφαλής είχε ακόμα δύο βοηθούς γιατρούς, έναν καρδιολόγο, έναν αρυθμιολόγο και δύο νοσηλεύτριες. Ήταν ένα υπερσύγχρονο κέντρο με σωστή οργάνωση, ήταν πασιφανές πως όλα λειτουργούσαν σαν ελβετικό ρολόι. 

Κάθισαν αρχικά στο γραφείο της DENISE και κατόπιν πήγαν στο γραφείο του DERRICK για να τον περιμένουν, ο οποίος δεν άργησε να εμφανιστεί με ένα πλατύ χαμόγελο, άνοιξε τα χέρια του και έκλεισε την DENISE στην μεγάλη αγκαλιά του. Ήταν ένας πανέμορφος άντρας που κατέκτησε μία εξίσου πανέμορφη Νεράιδα, μετά την DENISE αγκάλιασε και την Μυρτώ την οποία πήρε από το χέρι για να τη ξεναγήσει στο γραφείο, ξεκίνησαν από τον όρκο του ΙΠΠΟΚΡΑΤΗ που είχε σε περίοπτη θέση και ήταν χαραγμένος πάνω σε φύλλο χαλκού, μετά την πήγε στην βιβλιοθήκη που υπήρχε πίσω από το γραφείο και που ανάμεσα στα πολλά βιβλία υπήρχαν τρεις προτομές, η μία ήταν η υγεία, η άλλη του Ιπποκράτη και η τρίτη του Ασκληπιού. Με καμάρι της εξήγησε πως όλα αυτά ήταν δώρα από έναν εκπληκτικό Έλληνα φίλο τους. Αν δεν τους διέκοπταν χθες βράδυ αυτή την ιστορία ήθελε να της διηγηθεί. Η Μυρτώ γνωρίζοντας πως στο Γιοχάνεσμπουργκ υπήρχαν πάρα πολλοί Έλληνες υπέθεσε πως κάποιος από αυτούς θα είχε κάποια ιδιαίτερη σχέση μαζί τους και τους έκανε αυτά τα δώρα τα οποία προφανώς είχε φέρει από την Ελλάδα. Είπαν πολλά και διάφορα περί ιατρικής και όχι μόνο και κάποια στιγμή ρώτησε την Μυρτώ αν θα δεχόταν να μιλήσει σε κάποια γνωστή τους κοπέλα που ήταν κόρη εκλεκτών φίλων για το θέμα της εξωσωματικής γιατί παρ' ό,τι η κόρη τους ήταν παντρεμένη δύο χρόνια περίπου δεν μπορούσε να μείνει έγκυος αν και το επιθυμούσε. 

Η Μυρτώ συμφώνησε και σε μια ώρα περίπου ήρθε στο γραφείο η Τζούντιθ με τον σύζυγό της.  Τους εξήγησε όλη την διαδικασία και προθυμοποιήθηκε μάλιστα αν αποφάσιζαν να επισκεφτούν την Αμερική και κατέληγαν στο κέντρο εξωσωματικής που εργαζόταν αυτή, αν το επιθυμούσαν μετά χαράς θα τους φιλοξενούσε στο σπίτι της, το οποίο ήταν αρκετά μεγάλο ώστε να μη νιώθουν πως την επιβαρύνουν, για όσο διάστημα χρειαζόταν να γίνουν οι απαραίτητες εξετάσεις. Εφόσον ήταν φίλοι της οικογένειας WILTON ήταν και δικοί τους φίλοι. Το ζευγάρι χάρη στον Derrick και στην Denise άρχισε να νιώθει πως ανοιγόταν μπροστά τους ένα παράθυρο ελπίδας. Ευχαρίστησαν την Μυρτώ για τις πληροφορίες και κυρίως για την καλοσύνη της, το να δεχθεί να τους φιλοξενήσει αυτό ούτε που το φανταζόντουσαν. Η Τζούντιθ γύρισε προς το μέρος του Derrick και του είπε: μα υπάρχουν τόσο καλοί άνθρωποι; Υπάρχουν απάντησε η Denise και είναι Έλληνες!! Τα λόγια της Denise πότισαν την ψυχή της και ένιωσε να δακρύζει, που να ήξερα πως και η ίδια ήταν Ελληνίδα; 

Αυτό το ζευγάρι πήγε τελικά στην Αμερική, τους φιλοξένησε και μάλιστα ήταν αυτή που ανέλαβε την όλη διαδικασία στο κέντρο εξωσωματικής, 15 μήνες αργότερα η Τζούντιθ έφερνε στον κόσμο ένα γλυκύτατο κοριτσάκι!! Όταν το κοριτσάκι έγινε ενός έτους η Μυρτώ έλαβε ένα γράμμα από το ζευγάρι όπου την πληροφορούσαν πως σκόπευαν να της δώσουν το όνομα ΜΥΡΤΩ!! προς τιμήν της και θα ήταν μεγάλη η χαρά τους αν δεχόταν να γίνει η Νονά της!!! Η τιμή και η χαρά ήταν μεγάλη και φυσικά αποδέχτηκε την πρόταση του ζευγαριού προς μεγάλη τους χαρά. Δεν ξεχνούσαν πως χάρη σ' αυτή την κοπέλα που τους είχε συστήσει ο Derrick κατάφεραν να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα. Όταν το ζευγάρι αναχώρησε από το ιατρείο κι ενώ ο Derrick εξέταζε κάποια ασθενή η Denise παρακάλεσε την Μυρτώ αν θα μπορούσε να της γράψει ένα γράμμα στα Ελληνικά που ήθελε να στείλουν σε κάποιον φίλο τους Έλληνα για να του κάνουν έκπληξη όταν θα άνοιγε το γράμμα και θα έβλεπε το γράμμα στα Ελληνικά. Υπέθεσε πως αυτός ο Έλληνας θα πρέπει να ήταν το ίδιο πρόσωπο που τους είχε χαρίσει τα δώρα που υπήρχαν στο γραφείο του Derrick. Η Μυρτώ το αποδέχθηκε μετά χαράς γιατί κάθε φορά που της δίνουν η ευκαιρία να γράφει στη μητρική της γλώσσα ένιωθε όμορφα, δεν ήθελε να ξεχάσει τη γλώσσα της, δεν ήταν δυνατόν σε πολλά πανεπιστήμια του εξωτερικού να διδάσκουν τα Ελληνικά, αρχαία βέβαια, και η ίδια να τα ξεχάσει. Πήρε το χαρτί από την Denise και από την τσάντα της έβγαλε τον δικό της στυλό, εκείνον τον στύλο που της είχε κάνει δώρο ο Πέπος. Όταν έπιασε τον στύλο στο χέρι της κοίταξε την Denise και δεν μπόρεσε να μην σκεφτεί το ποσό παράξενα και μοναδικά ήταν όλα αυτά που ζούσε, βρισκόταν εκεί με την αδερφή τού Πέπου, είχε στα χέρια της το στυλό που της είχε χαρίσει ο Πέπος και η Denise δεν γνώριζε απολύτως τίποτα... 

Πήρε το χαρτί στα χέρια της και περίμενε την υπαγόρευση της Denise: Αγαπητέ μας Σπύρο και οικογένεια καλημέρα, όπως θα διαπιστώσεις το σημερινό μας γράμμα είναι στα Ελληνικά, μάθαμε τόσο γρήγορα τη γλώσσα σου; Όχι, απλά μία καλή φίλη από την Ελλάδα που φιλοξενούμε την παρακάλεσα να μας γράψει αυτό το γράμμα. Σπύρο, είμαστε καλά, τα παιδιά και οι γονείς μας είναι επίσης καλά, τα σημαντικά δώρα που μας έδωσες τα έχει τοποθετήσει ο Derrick στο γραφείο του σε περίοπτες θέσεις και σε κάθε επισκέπτη που έρχεται πρώτα του δείχνει τα έργα σου και μετά τον εξετάζει. Είναι πολύ ενθουσιασμένος και προσπαθεί να μάθει Ελληνικά. Αγαπητέ μας φίλε αυτά που μας έγραφες στο τελευταίο σου γράμμα είχαν μεγάλο ενδιαφέρον, κάθε φορά που λαμβάνουμε γράμμα σου η χαρά μας είναι μεγάλη, όσο για το δώρο που χάρισες σε μένα το αποχωρίζομαι σπάνια, στολίζει πάντα τον λαιμό μου. (Η Μυρτώ δεν άντεξε τον πειρασμό και σήκωσε το κεφάλι να κοιτάξει τον λαιμό της Denise, κατάλαβε την πρόθεση της και με τα δύο της χέρια το έβγαλε και της το έδειξε λέγοντας: είναι για μένα ένα πολύτιμο δώρο από έναν σπάνιο φίλο!! Την ρώτησε αν μπορεί να το αγγίξει και όταν της είπε φυσικά και μπορείς το κράτησε για λίγο στα χέρια της, ήταν πράγματι ένα ωραίο κόσμημα, απλό μεν αλλά πολύ ωραίο και ειδικότερα όταν το φορούσε η Denise γινόταν ακόμα πιο όμορφο.) 

Μετά από αυτή τη μικρή διακοπή συνέχισε την υπαγόρευση του γράμματος. Σπύρο στη Νότια Αφρική βρισκόμαστε σχεδόν στην καρδιά του καλοκαιριού και σύντομα θα αναχωρήσουμε για τις καλοκαιρινές μας διακοπές, σκοπεύουμε να πάμε με τα παιδιά στον Άγιο Μαυρίκιο. Πολλούς χαιρετισμούς έχεις από τον Νίκολα και την μεγάλη σου αγάπη την Τζένη, η Τζένη επιδεικνύει το δαχτυλίδι που τις χάρισες σε όλες της τις φίλες γεμάτη περηφάνια. Ο Derrick όπως πάντα είναι πολύ απασχολημένος κι εγώ τον βοηθάω όσο μπορώ. Από το Τζέρμινστον σου στέλνουμε την αγάπη μας. Σε παρακαλώ να διαβιβάσεις τους χαιρετισμούς μας σε όλη την οικογένεια σου και ιδιαίτερα στον κύριο Πατροκοσμά. Με αγάπη Denise και Derrick. Που να φανταστεί εκείνη τη στιγμή η Μυρτώ πως εκείνο  το γράμμα που έγραφε ήταν για τον Πέπο; Τον είχε γνωρίσει ως Πέπο και ως δάσκαλο και αγνοούσε φυσικά το Σπύρος. Στα δώρα που της είχε δώσει και αυτά που της είχε στείλει υπέγραφε ως Πέπος Γκοβίνας, στα γράμματα επίσης ως Πέπος Γκοβίνας Διονυσίου Αρεοπαγίτου 18 127 43 και ως εκ τούτου το Σπύρος δεν της έλεγα κάτι. Ολοκλήρωσε το γράμμα και το έδωσε στην Denise η οποία την ευχαρίστησε που είχε την καλοσύνη να το γράψει. Η Μυρτώ την ρώτησε αν θα ήθελε να της γράψει και την διεύθυνση του παραλήπτη. 

Η Denise πήρε έναν φάκελο με το λογότυπο του ιατρείου και τον έδωσε στην Μυρτώ, το τελευταίο γράμμα του Σπύρου το είχε στο δικό της γραφείο και έσπευσε να το φέρει για να αντιγράψει την διεύθυνση, η Μυρτώ πήρε στα χέρια της τον φάκελο και με το που αντίκρισε την διεύθυνση έπαθε σοκ!! Της έπεσε το γράμμα από τα χέρια και αισθάνθηκε μια ζαλάδα, αν δεν ήταν κοντά της η Denise να τρέξει και να την συγκρατήσει θα είχε σωριαστεί στο δάπεδο. Την ξάπλωσε στον καναπέ και φώναξε τον Derrick να έρθει γρήγορα, ευτυχώς ο Derrick ειδοποιημένος από την Πατρίτσια έφθασε άμεσα. Ο Derrick της πήρε τον σφυγμό και με το στηθοσκόπιο άκουσε την καρδιά της, είχε μεν μια ταχυκαρδία αλλά ήταν σε φυσιολογικά επίπεδα, το ίδιο και η πίεση της, ρώτησε την Denise να του πει τι είχε συμβεί πως προέκυψε όλη αυτή η αδιαθεσία, η Denise δεν μπόρεσε να τον διαφωτίσει και περίμενε να συνέλθει η Μυρτώ για να την ρωτήσει. Αυτό συνέβη λίγα λεπτά αργότερα αλλά και πάλι δεν μπόρεσε να τον διαφωτίσει ούτε η Μυρτώ γι' αυτό της πρότεινε να κάνει άμεσα ένα υπέρηχο καρδιάς.  Η Μυρτώ συμφώνησε και προχώρησαν προς το δωμάτιο που ήταν τα απαραίτητα μηχανήματα, ήταν αρκετά σαστισμένη, τα είχε χαμένα δεν ήξερα τι να πει στους ανθρώπους, ήταν στεναχωρημένη γιατί δημιούργησε άθελά της αναστάτωση στους ανθρώπους. Τι να τους έλεγε; πως ο φάκελος που της είχε δώσει η Denise με την διεύθυνση τους Σπύρου ήταν η ίδια που είχε κι αυτή και η μόνη διαφορά ήταν το Πέπος αντί του Σπύρος; Φυσικά και προτίμησε να μην πει τίποτα, μέσα της αναρωτήθηκε, μα πως είναι δυνατόν; Ένα ήταν σαφές, είχε γνωριστεί με τον Πέπο, αυτό ήταν το μόνο σίγουρο, αυτό που ήθελε να μάθει ήταν το πότε έγινε αυτό; που έγινε και κάτω από ποιες συνθήκες, το να είχε μάθει την αλήθεια η Denise το απέκλεισε γιατί τον αποκαλούσε φίλο και όχι αδερφό. 

Πάντως κάτι δεν πήγαινε καλά, δεν ήταν όμως η κατάλληλη ώρα για να κάνει περαιτέρω ερωτήσεις γιατί με όλη αυτή την κατάσταση που προηγήθηκε η Denise kai o Derrick ήταν ανήσυχοι και αναστατωμένοι. Το τρίπλεξ και το καρδιογράφημα που της έκανε ο Derrik  ήταν απολύτως φυσιολογικά και όταν επέστρεψαν στο γραφείο ζήτησε από την Denise και την Μυρτώ να μην συνεχίσουν τη βόλτα τους, αλλά να επιστρέψουν στο σπίτι γιατί η Μυρτώ χρειαζόταν ξεκούραση. Αποφάνθηκε πως το πολύωρο ταξίδι και το τζετ λάγκ την είχαν κουράσει και ο οργανισμός της δεν πρόλαβε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Δεν συνέτρεχαν λόγοι ανησυχίας γιατί οι εξετάσεις ήταν τέλειες και δεν χρειαζόταν να αναβάλουν την τετραήμερη εκδρομή που είχαν καν;oνίσει οι γονείς της Denise για να την πάνε στο ΚΡΟΥΓΚΕΡ ΠΑΡΚ. Πριν φύγουν από το ιατρείο, η Μυρτώ ζήτησε από την Denise τον φάκελο για να ολοκληρώσει την αντιγραφή της διεύθυνσης. Ολοκλήρωσε την αντιγραφή και βεβαιώθηκε για μία ακόμα φορά πως δεν είχε κάνει λάθος, η διεύθυνση ήταν του Πέπου, παρέδωσε το γράμμα στην Denise και όσο πιο αθώα μπορούσε την ρώτησε για το πότε είχαν γνωρίσει αυτόν τον φίλο τους, η Denise άρχισε να μιλάει για τον Σπύρο, δηλαδή για τον Πέπο με τα καλύτερα λόγια, ήταν συνεπαρμένη από αυτή τη γνωριμία, της ανάφερε πως τον είχαν γνωρίσει το περασμένο καλοκαίρι 7 ΙΟΥΛΙΟΥ όταν επισκέφθηκαν την Αθήνα για 4 μέρες, και μάλιστα κάτω από πολύ περίεργες συνθήκες, που αν δεν είχε αντίρρηση η Μυρτώ, μετά χαράς η Denise ήθελε να της διηγηθεί όλη την ιστορία. Η Μυρτώ συνωμοτικά είπε στην Denise αν συμφωνούσε, να συνέχιζαν την κουβέντα τους σε κάποιο καφέ αφού πρώτα έκαναν μία βόλτα στην πόλη, η Denise συμφώνησε αφού πρώτα την ρώτησε αν ένιωθε καλά, η Μυρτώ την διαβεβαίωσε πως ήταν μια χαρά, αποχαιρέτησαν τον Derrick χωρίς βέβαια να του αναφέρουν το σχέδιό τους, στην είσοδο αποχαιρέτησαν και την Patritsia και σε λίγα βρέθηκαν σε ένα υπέροχο καφέ όπου η Denise της εξιστόρησε όλο το σκηνικό της γνωριμίας τους. Είχαν γνωριστεί στις 7/7/77!!!  H Μυρτώ για μία ακόμη φορά κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια για να παραμείνει ψύχραιμη.

Κάπου εδώ σταματάει η αφήγηση του εικοστού έκτου μέρους.

ΕΙΚΟΣΤΟ ΕΒΔΟΜΟ ΜΕΡΟΣ

Η Μυρτώ μετά από όλα αυτά αναρωτήθηκε αν όλα αυτά που ζούσε ήταν πραγματικότητα η απλά έβλεπε κάποιο όνειρο; Πως ήταν δυνατόν να έχουν συμβεί όλα αυτά σε μια μέρα;  Στις 7/7/77 κατά τις 11:00 ο Πέπος με την κοπέλα του επισκέπτεται τον πατέρα της στο νοσοκομείο που παρεμπιπτόντως βρέθηκε εκείνη την ημέρα εκεί αντικαθιστώντας έναν συνάδελφο του. Την ίδια μέρα ο πατέρας της της γράφει  εκείνο το γράμμα όπου της αναφέρει τα της υιοθεσίας - χωρισμού των διδύμων χωρίς οι γονείς να γνωρίζουν την αλήθεια για το δεύτερο παιδί τους. Την ίδια μέρα 7/7/77 η Denise και ο Derrick που μαζί τους είχαν και τα δύο παιδιά, τον Νίκολα και την Τζένη αποφασίζουν μετά την κάθοδο τους από την Ακρόπολη να γευματίσουν στο διεθνούς φήμης γκουρμέ φαγάδικο το PEPOS RESTAURANT όπου και για πρώτη φορά συναντούν τον Σπύρο και για πρώτη φορά συναντιούνται τυχαία; τα δίδυμα Πέπος και Διονυσία, 22 χρόνια μετά τη γέννηση τους χωρίς να το γνωρίζουν πως είναι δίδυμα και ξεκινά μεταξύ τους μια φιλία που όταν αρχίσει να ξετυλίγεται το κουβάρι θα μάθουν μετά από 55 χρόνια από τη γέννηση τους και 33 μετά την πρώτη τους συνάντηση πως δεν χρειαζόταν να γίνουν αδέρφια εξ αίματος με τον τρόπο που αυτό έγινε όταν επισκέφτηκαν το ακρωτήρι της καλής ελπίδας γιατί ήταν πραγματικά αδέρφια και μάλιστα δίδυμα!! 

Και σήμερα δύο μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 77 και μια μέρα πριν αναχωρήσουν για το Κρούγκερ Παρκ μαθαίνει από την Denise για το καλοκαιρινό ταξίδι στην Ελλάδα και όλα αυτά χάρη στο γράμμα που την παρακάλεσε να γράψει στον Σπύρο - Πέπο. Έπρεπε επειγόντως να μείνει μόνη γιατί ένιωθε πως η Denise θα καταλάβαινε πως κάτι συμβαίνει και τότε δεν θα ήξερε τι να της πει. Το μυαλό της δεν ήταν σε θέση να ταξινομήσει όλα αυτά που έζησε σήμερα κοντά στην Denise. Την παρακάλεσε να επιστρέψουν στο σπίτι γιατί ένιωθε λίγο κουρασμένη. Ευχαρίστησε την Denise και ζήτησε συγγνώμη για την αναστάτωση που τους προκάλεσε στο ιατρείο. Στεναχωρέθηκε που δεν θα δειπνούσαν με τον Derrick και την παρακάλεσε αν ήταν δυνατόν αυτό να γίνει όταν θα επέστρεφαν από την εκδρομή. Της υποσχέθηκε πως θα το κανόνιζε και σε λίγο έφθασαν στο πατρικό της σπίτι. Ήταν ώρα να επιστρέψει κι αυτή στο δικό της γιατί την περίμεναν τα παιδιά.  Την επόμενη μέρα ήδη με την ανατολή ήταν όλοι έτοιμοι να ξεκινήσουν το ταξίδι για το μεγαλύτερο πάρκο της Νοτίου Αφρικής.  Οι μέρες που πέρασαν στην εκδρομή στο Κρούγκερ Παρκ ήταν για την Μυρτώ κάτι που δε μπορούσε να το φανταστεί ούτε στο πιο τρελό της όνειρο, όλα ήταν μαγικά, ήταν πολύ τυχερή που αποφάσισε να κάνει αυτό το ταξίδι αυτή την περίοδο γιατί οι συνθήκες ήταν οι πλέον ιδανικές. Ο Ίαν η Νάνα και τα κορίτσια ήταν πολύ χαρούμενοι που την έβλεπαν τόσο ενθουσιασμένη, όποιος τους έβλεπε αυτό που καταλάβαινε ήταν πως ήταν μία οικογένεια με τρία κορίτσια, τρεις αγαπημένες αδερφές. 

Εθνικό Πάρκο Kruger - Σαφάρι Νοτίου Αφρικής

Το Kruger Park είναι ο πιο συναρπαστικός προορισμός σαφάρι στην Αφρική.

Με πλούσιο μύθο και ιστορία, το εμβληματικό Εθνικό Πάρκο Kruger στη Νότια Αφρική σας περιμένει να εξερευνήσετε τα τεράστια τοπία και την εντυπωσιακή αφρικανική άγρια ​​φύση.

Προγραμματίστε το ταξίδι σας στο σαφάρι Kruger Park από τις προτεινόμενες επιλογές περιήγησης σαφάρι, οι οποίες κυμαίνονται από αποκλειστικά ιδιωτικά σαφάρι έως προσιτά γκρουπ σαφάρι. Κάντε ένα ταξίδι εξερεύνησης για να βρείτε τα Big Five της Αφρικής : Ελέφαντας, Λιοντάρι, Ρινόκερος, Λεοπάρδαλη και Μπάφαλο, θα ανακαλύψετε μοναδική άγρια ​​φύση σε ένα πραγματικό σαφάρι στην Αφρική. από τα πιο σπάνια ζώα του πλανήτη συναντά κανείς στο μεγαλύτερο καταφύγιο άγριας ζωής στη Νότια Αφρική, το Εθνικό πάρκο Κρούγκερ.

Ιδρύθηκε το 1898 για να προστατεύσει την άγρια φύση της Νότιας Αφρικής, καθώς στα μέσα του 19ου αιώνα οι κυνηγοί είχαν αποδεκατίσει τα μεγάλα θηράματα.

Εκτείνεται για εκατοντάδες χιλιόμετρα κατά μήκος των συνόρων με τη Μοζαμβίκη και είναι το σπίτι για πολλά άγρια ζώα που περιλαμβάνει σπάνια και απειλούμενα είδη.

Αποτελεί ιδανικό προορισμό για τους φυσιολάτρες, καθώς φιλοξενεί περισσότερα από 500 είδη πουλιών, 100 ερπετά, 150 θηλαστικά σε μια έκταση 19.633 τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Το πάρκο περιλαμβάνει πολλούς αρχαιολογικούς χώρους και μια εντυπωσιακή ποικιλία λουλουδιών και δέντρων. Ο επισκέπτης μπορεί να εξερευνήσει το πάρκο με ένα 4×4, με τα πόδια ή πετώντας με αερόστατο και να δει ζέβρες, κοπάδια βουβαλιών, ελέφαντες και πολύχρωμα πουλιά.

Τώρα κατάλαβε γιατί ο πατέρας της είχαν αγαπήσει τόσο πολύ αυτό το ζευγάρι και γιατί ο πατέρας της είχε μεσολαβήσει να γίνει η υιοθεσία της Denise με τον τρόπο που έγινε, δεν συμφωνούσε βέβαια με τον τρόπο που έγινε αλλά αυτό ήταν μία άλλη υπόθεση που ήλπιζε πως κάποια στιγμή θα είχε την ευκαιρία να την κάνει με τον Πέπο και την Denise. Επέστρεψαν στο Τζέρμινστον αργά το απόγευμα της πέμπτης μέρας και βρήκαν την Denise να τους περιμένει. Από τον ενθουσιασμό της Μυρτούς κατάλαβε πως όλα κύλησαν ομαλά και η παραμονή τους εκεί την είχε ενθουσιάσει, αυτό της έδωσε μεγάλη χαρά γιατί είχε στο μυαλό της το περιστατικό του γραφείου και είχε έναν προβληματισμό. Κανόνισαν την επόμενη στις 09:30 να περάσει η  Denise να την πάρει. Είχε περιθώριο ακόμη μια μέρα την μεθεπόμενη αναχωρούσε γι' ΑμερικήΑς αφήσουμε την Μυρτώ στη Νότια Αφρική και ας επιστρέψουμε για λίγο στο PEPOS RESTAURANT βρισκόμαστε στις 30 Δεκεμβρίου του 1977 και ο PEPOS βρίσκει στο γραμματοκιβώτιο ένα γράμμα από τους φίλους του. Κατ' αρχάς παρατηρεί πως τα γράμματα στον φάκελο είναι διαφορετικά, νιώθει πως κάποιο ελληνικό χεράκι πρέπει να έχεις γράψει τη διεύθυνση, τα γράμματα κάνουν μπαμ πως δεν είναι από το χέρι της Denise η του Derrick, ανοίγει το γράμμα και Ω! Του θαύματος το κείμενο είναι στα Ελληνικά!! Κάθε φορά που ελάμβανε γράμμα από τους φίλους της Νοτίου Αφρικής ήταν γι' αυτόν μεγάλη η χαρά του, εκείνη την περίοδο ο PEPOS αλληλογραφούσε με πολλούς φίλους από διάφορες χώρες αλλά τα γράμματα από Νότια Αφρική είχαν γι' αυτόν ξεχωριστό ενδιαφέρον. Διαβάζοντας το γράμμα έμαθε το μυστικό της ελληνικής γραφής και τα νέα από τους φίλους ήταν καλά. Αυτό που του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν το υστερόγραφο...

Αγαπητέ κύριε Γκοβίνα ζητώ συγγνώμη που σ' αυτό το γράμμα που μου εμπιστεύθηκαν οι κοινοί μας φίλοι να σας γράψω θα προσθέσω και λίγα λόγια δικά μου. Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σας πω πως οι φίλοι σας σας αγαπούν πάρα πολύ, μιλούν για σας με τα πιο θερμά λόγια, ειλικρινά είμαι περήφανη ως Ελληνίδα που υπάρχουν τόσο καλοί πρεσβευτές της πατρίδας μας όπως εσείς. Σας εσωκλείω και την δική μου αγάπη και ελπίζω κάποια στιγμή να σας γνωρίσω. Υπόψιν πως όταν η Μυρτώ είχε γράψει αυτό το κείμενο δεν γνώριζε ακόμα το τι θ' ακολουθούσε, μετά που θα διάβαζε σε ποιον απευθυνόταν το γράμμα, ήταν ήδη αργά και δεν μπορούσε να το αλλάξει και γι' αυτό το ως είχε.  Ούτε ο Πέπος βέβαια γνώριζε ποιο ακριβώς ήταν αυτό το πρόσωπο που έγραψε το γράμμα και το σχόλιο. Νοερά την ευχαρίστησε, που να φανταστεί πως αυτή ήταν η Μυρτώ; Που να φανταστεί πως η Μυρτώ είχε συναντηθεί με τους φίλους του στη Νότια Αφρική; Που να φανταστεί πως η Μυρτώ όταν αντίκρισε την δική του διεύθυνση έπαθε σοκ και έχασε τις αισθήσεις της; Που να φανταστεί πως αυτά τα γράμματα που λάμβανε από τη Νότια Αφρική ήταν γραμμένα από το χέρι της δίδυμης αδερφής του; Που να φανταστεί πως η αγαπημένη του Μυρτώ ήταν η καλλιγράφος αυτού του γράμματος; Που να φανταστεί τα παιχνίδια που σκαρώνουν οι μοίρες στους ανθρώπους  εν αγνοία τους; 

Δίπλωσε το γράμμα, το έβαλε στο τσαντάκι του και διαβίβασε στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας τους χαιρετισμούς από τους Νοτιοαφρικανούς φίλους και ξεκίνησε την καθημερινή του ασχολία με χαρούμενη  διάθεση λόγω του γράμματος. Ο μικρός Κωστάκης τον πλησίασε και τον ενημέρωσε πως στον κήπο ήταν δύο όμορφες κοπέλες που δεν φορούσαν σουτιέν!!! Τι κρίμα που ο μικρός Κωστάκης δεν σπούδασε στηθολόγος!! Θα έκανε διεθνή καριέρα, γιατί μικρός είχε κάνει διατριβή στα σφριγηλά στήθη, οι κοπέλες από τις σκανδιναβικές χώρες είχαν την προτίμηση του. Η απορία του ήταν γιατί οι Ελληνίδες φορούσαν σουτιέν και οι αλλοδαπές όχι; Μία ζωή αυτό το παιδί τον ζάλιζε τον Πέπο με τις ίδιες απορίες. Το ευτύχημα είναι πως δεν βγήκε αχάριστος γιατί ακόμα και σήμερα αναγνωρίζει το πόσο τον είχε βοηθήσει ο δάσκαλος του γι' αυτό συνεχίζει να τον αποκαλεί δάσκαλο. Όταν ο Πέπος πήγε στον κήπο διαπίστωσε πως ο Κωστάκης είχε δίκιο, ήταν και οι δύο σούπερ Ντούπερ και φυσικά ξεκίνησε το καμάκι με το φιλαράκι του τον Διόνυσο που υπηρετούσε στο Ναυτικό. Τη μία την Έλεγαν Μαγιαστίνα και την άλλη lorinna και αποδείχθηκε πως ήταν δασκάλες στο επάγγελμα αλλά στο ειδικό άθλημα, τα καβαλαράκια δεν ήταν δασκάλες αλλά είχαν μεγάλη διάθεση για περαιτέρω μαθήματα του Κάμα σούτρα κ.ο.μ. 

Σχετικά με το Κάμα σούτρα.

"Το αρχαιότερο και πλέον πολυδιαβασμένο έργο για την τέχνη του ερωτισμού αποκαλύπτει, με το ιδιαίτερο χρώμα της εποχής του, τα μυστικά για την ικανοποίηση των αισθήσεων και την κατάκτηση της ηδονής. Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι η πρώτη επιστημονική καταγραφή περί της τέχνης της ερωτικής απόλαυσης, με θεματολογία που κυμαίνεται από την ψυχολογία και την κοινωνιολογική ανάλυση του σεξ, έως τις πρακτικές τεχνικές των επιτυχημένων εραστών ? μια λεπτομερέστατη παράθεση των αναρίθμητων τρόπων με τους οποίους άνδρες και γυναίκες μπορούν να προσφέρουν και να απολαύσουν τις χαρές του έρωτα. Η ερωτική απόλαυση ήταν ένας από τους τέσσερις στόχους ζωής των αρχαίων Ινδών, μιας κοινωνίας που δεν διακατέχονταν ούτε από σεμνοτυφία, ούτε από χυδαιότητα. Η ικανοποίηση των αισθήσεων που προσφέρει το καλό σεξ δεν μπορεί παρά να συμβάλλει θετικά στο ευ ζην του κόσμου. Και, παρόλο που η ηθική και τα κοινωνικά θέσμια έχουν αλλάξει στην πάροδο του χρόνου, η τέχνη του ερωτισμού παραμένει διαχρονική".  Στο PEPOS RESTAURANT υπήρχε μεγάλη ποικιλία φαγητών και όχι μόνο φαγητών.

Ας αφήσουμε τον Πέπο να παραδίδει μαθήματα φιλοσοφίας και Κάμα Σούτρα και ας επιστρέψουμε στη Νότια Αφρική. Η Μυρτώ είχε επιστρέψει από την εκδρομή και την επόμενη μέρα όπως είχαν συμφωνήσει πέρασε να την πάρει η Denise, μαζί τους πήγαν και οι αδερφές της που δεν ξεκολλούσαν από την Μυρτώ η οποία ήταν ευγνώμων σ' αυτός τους ανθρώπους για όλα αυτά που ζούσε. Ήταν μαζί τους μόνο 9 μέρες και της φαινόταν πως ήταν εκεί ολόκληρο χρόνο. Ζήτησε από την Denise μία χάρη, ήθελε το μεσημέρι να κάνει σε όλους το τραπέζι, ως εκ τούτου έπρεπε να ειδοποιήσουν την Μόιρα με τον σύζυγό της, τους γονείς της, τα παιδιά και την οικογένειά του αδερφού του Derrik. Έτσι και έγινε, το μεσημέρι μαζεύτηκαν όλοι και μέσα σε ένα υπέροχο κλίμα ευφορίας γεύτηκαν πολλούς και διάφορους μεζέδες στο RESTAURANT MYKONOS που ιδιοκτήτης ήταν ο Γιώργος Κριπούρης. Ο Derrik έκανε μια σύντομη αλλά πολύ συγκινητική πρόποση που αφορούσε τη φιλία διαβάζοντας ένα απόσπασμα που τους είχε στείλει ο φίλος τους από την Ελλάδα, ζήτησε μάλιστα να κάνουν και γι' αυτόν μία πρόποση. Η Μυρτώ ζήτησε το λόγο και παρακάλεσε να είναι αυτή που θα κάνει την πρόποση, --ως Ελληνίδα-- εκ μέρους του Έλληνα φίλου τους. Που να φανταστούν όλοι οι συμμετέχοντες στο τραπέζι ποια ήταν η σχέση της με τον Σπύρο, και κυρίως ποια ήταν η σχέση της Denise με τον Σπύρο. Ακολουθεί ο λόγος του Derrick.

Περί φιλίας.

"Ή τέλεια, λοιπόν, φιλία είναι συνάντηση και δεσμός δύο προσώπων απάνω στον ίδιο ηθικό άξονα, στην ίδια αξιολογική κλίμακα. Θεμέλιο και εγγύηση της αγάπης τους είναι η ‘αρετή’, και επειδή η αρετή είναι ‘κτήμα ες αεί’ του ανθρώπου, ούτε αλλοτριώνεται ούτε φθείρεται. Οι φιλίες που δημιουργούνται απάνω σ’ αυτή τη βάση είναι σταθερές και μόνιμες, αδιάλυτες”.  Αμέσως μετά τον λόγο πήρε η Μυρτώ και πολύ συγκινημένη είπε: Εκ μέρους του φίλου σας από την Ελλάδα, και από την δική μου καρδιά θέλω να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την μοναδική φιλοξενία που μου προσφέρατε. Συγκινήθηκα επίσης πάρα πολύ για την αγάπη που έχετε στην καρδιά σας για τον φίλο σας και συμπατριώτη μου και για τα πολύ καλά λόγια επίσης που άκουσα από την Denise γι' αυτόν. Ένιωσα υπερήφανη. Θέλω να γνωρίζετε πως τώρα πια όταν θα επισκέπτεστε την Ελλάδα θα είσαστε και δικοί μου φιλοξενούμενοι. Στην υγειά σας και στην υγεία του φίλου σας. Αμέσως μετά τους διάβασε ένα ποίημα για την φιλία του Μπόρχες.

Ποίημα στους φίλους», Χόρχε Λουίς Μπόρχες.

Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,

ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου

όμως μπορώ να σ’ ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου.

Δεν μπορώ ν’ αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου.

Όμως όταν με χρειάζεσαι θα είμαι εκεί μαζί σου.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματά σου.

Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου να κρατηθείς και να μην πέσεις.

Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου δεν είναι δικές μου,

όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.

Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,

όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου

όταν κάποιες θλίψεις σου σκίζουν την καρδιά,

όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου

και να μαζέψω τα κομμάτια της

για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.

Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι

ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.

Μόνο μπορώ να σ’ αγαπώ όπως είσαι

και να είμαι φίλος σου.

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν

τους φίλους μου και τις φίλες μου,

δεν ήσουν πάνω ή κάτω ή στη μέση.

Δεν ήσουν πρώτος

ούτε τελευταίος στη λίστα.

Δεν ήσουν το νούμερο ένα

ούτε το τελευταίο.

Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.

Να εκπέμπεις αγάπη.

Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.

Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.

Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.

Να ακούμε την καρδιά μας.

Να εκτιμούμε τη ζωή.

Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι ο πρώτος,

ο δεύτερος ή ο τρίτος στη λίστα σου.

Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.

Ευχαριστώ που είμαι.

Όταν τελείωσε δεν δέχθηκε το χειροκρότημα μόνο των δικών της  φίλων αλλά και από τα διπλανά τραπέζια. Η συγκίνηση όλων είχε φθάσει στο κατακόρυφο, τον λόγο πήρε η Denise ήθελε να κάνει κι αυτή μία πρόποση. ''Μυρτώ, το κενό που θ' αφήσεις στις καρδιές μας φεύγοντας θα είναι μεγάλο, θα είναι αυτό το κενό που γέμισες με την παρουσία σου, σ' ευχαριστούμε που μας έδωσες τη χαρά να σε φιλοξενήσουμε, είσαι ένα υπέροχο πλάσμα και όλοι σου ευχόμαστε να έχεις καλή τύχη. Να συνεχίσεις να κάνεις υπερήφανους τους γονείς σου, είμαι σίγουρη πως ο πατέρας σου με κάποιον μαγικό τρόπο συνεχίζει να παρακολουθεί την πορεία σου, εννοείται πως όταν θα επισκεπτόμαστε την Ελλάδα θα βρισκόμαστε και μαζί όταν θα είσαι εκεί. Το πιο πιθανό πάντως είναι να συναντηθούμε τον Απρίλιο που θα έρθουμε στην Αμερική'. Και τώρα θα σας διαβάσω ένα ποίημα του Γιαμαόκα Τεσού.

Αφήστε τη φιλία

να ωριμάσει φυσικά

με την πάροδο των ετών—

ο αριθμός των φίλων θα είναι μικρός

αλλά η ποιότητα η μεγίστη.

Μυρτώ στην υγειά σου και στην υγεία του Σπύρου. Όλα αυτά που συνέβησαν σ' αυτό τα τραπέζι έμειναν βαθιά χαραγμένα στη μνήμη της, το ταξίδι τελείωνε με τον ιδανικότερο τρόπο, όταν αποφάσιζε να κάνει αυτό το ταξίδι δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό της πως θα έκρυβε τόση μαγεία. Την επόμενη μέρα μέσα σε κλίμα συγκίνησης αποχαιρέτησε τους ευλογημένους φίλους της.  Κάπου εδώ σταματώ την αφήγηση του εικοστού έβδομου μέρους. Σε χαιρετώ ο αφηγητής Πεπέ.

ΕΙΚΟΣΤΟ ΟΓΔΟΟ  ΜΕΡΟΣ. 

Κατά την διάρκεια της 15ωρης πτήσης είχε αρκετό χρόνο στη διάθεσή της για να βάλει τάξη στις σκέψεις της και στα συναισθήματά της. Αρχικά όμως χρειαζόταν να κοιμηθεί λίγες ώρες γιατί το είχε ανάγκη, κάθε φορά που βρισκόταν σε ανάλογη κατάσταση ένιωθε την ανάγκη να αφεθεί για λίγες ώρες στην αγκαλιά του Μορφέα. Ένα τρίωρο μετά είχε ανάκτηση τις πνευματικές της δυνάμεις και το μυαλό της ήταν καθαρό και ξάστερο για καινούργιες πτήσεις και άρχισε τον απολογισμό. Κατ' αρχάς το ταξίδι στέφθηκε από απρόσμενη επιτυχία, αυτή την μεγαλειώδη επιτυχία δεν την φανταζόταν. όταν πήρε την απόφαση να κάνει αυτό το ταξίδι και τώρα αισθανόταν μεγάλη ανακούφιση. Αυτό ήταν το πρώτο δεδομένο. Το δεύτερο δεδομένο ήταν πως η Denise είχε ακόμα δύο αδερφές και μάλιστα δίδυμες. Το τρίτο δεδομένο ήταν πως η Denise ήταν μια καταπληκτική γυναίκα που είχε παντρευτεί έναν εξίσου καταπληκτικό άνδρα. Το τέταρτο δεδομένο ήταν πως ο Ίαν και η Nana θεωρούσαν πως η Μυρτώ δεν γνώριζε τίποτα για την ιστορία της υιοθεσίας. Πέμπτο δεδομένο ήταν πως με κάποιον μαγικό τρόπο τα δίδυμα είχαν συναντηθεί το περασμένο καλοκαίρι στην Αθήνα στο Pepos Restaurant. 'Έκτο δεδομένο ήταν πως ναι μεν είχαν συναντηθεί ο Σπύρος και η Denise αλλά δεν γνώριζαν πως ήταν αδέρφια, επ' αυτού κανένα νεότερο. Το έβδομο δεδομένο αφορούσε την ίδια, ήταν η σιωπή της, έπρεπε να τηρήσει αυτό που συμφώνησε με τον θείο της, δηλαδή τα συμφωνηθέντα μεταξύ του πατέρα της, του θείου της, του Ίαν και της Nanas. Άθελά της είχε γίνει κι αυτή μέρος αυτής της ιστορίας και παρά την  θέληση της έπρεπε να συμπράξει μ' αυτά που είχαν συμφωνήσει η ομάδα των τεσσάρων.  Όγδοο δεδομένο ήταν πως από αυτό το ταξίδι δημιουργήθηκε μία νέα δυναμική αυτής της σχέσης η οποία σίγουρα αποκτούσε άλλο ενδιαφέρον για το μέλλον αλλά παράλληλα την  προβλημάτιζε αρκετά ως προς την αντιμετωπίσει που θα είχε από τον Πέπο και την Denise όταν θα μάθαιναν την αλήθεια. Τι θα γινόταν τότε; Πως θα την αντιμετώπιζαν; Αυτή η προοπτική την γέμιζε με άγχος. Μέχρι στιγμής και οι μεν και οι δε ήταν ενθουσιασμένοι, αυτή η φιλία άνοιγε πανιά για καινούργιες θάλασσες. Ένατο δεδομένο ήταν η δική της καλύτερη ψυχολογική κατάσταση γιατί τώρα πια η αρχική της θλίψη είχε αμβλυνθεί αρκετά. Η συνάντηση αρχικά με τον Πέπο και πρόσφατα με την Denise τις έδωσαν να καταλάβει πως επρόκειτο για δύο χαρισματικά άτομα και ίσως τελικά οι οιωνοί να ήταν αυτοί που συνέδραμαν στην ενέργεια του πατέρα της, ίσως μάλιστα ο πατέρας της να χρησιμοποιήθηκε από τους οιωνούς προκειμένου να πετύχουν τον σκοπό τους. Αυτό δεν σήμαινε πως έδινε άφεση αμαρτιών στων πατέρα της, κάθε άλλο, απλά γλύκαινε λιγουλάκι τον πόνο της. Δέκατο δεδομένο ήταν πως έπρεπε σύντομα να επισκεφθεί την Αθήνα γιατί ήθελε να βρεθεί στην αγκαλιά της μητέρας να της μολογήσει όλα αυτά που έζησε σ' αυτό το υπέροχο ταξίδι. Ένας άλλος λόγος ήταν η επίσης έντονη επιθυμία αλλά συναντηθεί με τον Πέπο.

 Όταν έφθασε στο σπίτι της την περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη, την περίμεναν 10 γράμματα, 10 μέρες έλειπε 10 γράμματα την περίμεναν. Ήταν όλα από τον Πέπο. Ήταν η καλύτερη υποδοχή που θα μπορούσε να είχε. Επικοινώνησε με την μητέρα της η οποία άκουγε την κόρη της να μολογάει το πώς πέρασε στο ταξίδι της και κατάλαβε πως η Μυρτώ ήταν ενθουσιασμένη, αυτό το ταξίδι θα την βοηθούσε να απαλύνει λίγο τον πόνο της, η Μυρτώ μπορεί να μην το έδειχνε αλλά ο πόνος από τον χαμό του πατέρα της την είχε τσακίσει ψυχολογικά. Εκείνο όμως που έδωσε την μεγαλύτερη χαρά στη Νεφέλη ήταν η ανακοίνωση της κόρης της πως το ερχόμενο καλοκαίρι που θα είχαν το ετήσιο μνημόσυνο του πατέρα της θα ήταν παρούσα. Αυτή η είδηση ήταν βάλσαμο για την καρδιά της Μητέρας της. Οι μήνες πέρασαν γρήγορα και στις 27 Ιουνίου 1978 η Μυρτώ με πτήση της Ολυμπιακής αεροπορίας έφθανε στην Αθήνα. Κάθε φορά που επέστρεφε στην Αθήνα ένιωθε πλημμυρισμένη από όμορφα συναισθήματα, όσο και αν ήταν αφοσιωμένη στην επιστήμη της και αυτά που της προσέφερε η Αμερική ήταν απείρως περισσότερα και με πολλές δυνατότητες εξέλιξης δεν έπαυε να νοσταλγεί την Αθήνα, την Αθήνα των φίλων και των παιδικών αναμνήσεων. Όταν η μητέρα της την έκλεισε στην αγκαλιά της για μία ακόμα φορά κατάλαβε πως η αγκαλιά της μάνας είναι η πιο ζεστή φωλιά του κόσμου. Όταν έφθασαν στο σπίτι παράτησαν τις βαλίτσες και πήγαν στην κουζίνα, η κουζίνα ήταν το μέρος όπου με την μητέρα της έκανα πολύωρες συζητήσεις, η μητέρα να μαγειρεύει και παράλληλα να της διδάσκει τα μυστικά της γαστρονομίας μιας και η ρίζες της μητέρας της κρατούσαν από Σμύρνη και το είχε καμάρι πως η μαγειρική της ήταν κορυφαία. Για τέσσερις ώρες η Μυρτώ μολογούσε στην μητέρα της η οποία την άκουγε εκστασιασμένη, φυσικά κάποια πράγματα δεν της τα ανάφερε, ήταν αναγκασμένη να μην της τα αναφέρει, δεν χρειαζόταν άλλωστε γιατί η μητέρα της περνούσε την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής της. Η τρεις πρώτες μέρες ήταν γεμάτες από τρεχάματα για την προετοιμασία του μνημοσύνου, το απόγευμα της τρίτης μέρας είπε στην μητέρα της ένα μικρό και αθώο ψεματάκι, της είπε πως θα συναντούσε την φίλη της την Μελισσάνθη, είχαν πολλά χρόνια να συναντηθούν και είχαν κανονίσει να βρεθούν εκείνο το απόγευμα στο σπίτι της Μελισσάνθης στα Πετράλωνα. Αυτό βέβαια δεν ήταν αλήθεια αλλά για κάποιον λόγο δεν ήθελε να πει στην μητέρα της πως θα συναντούσε τον Πέπο. Ένιωθε άσχημα η Μυρτώ που βρισκόταν ήδη τρεις μέρες στην Αθήνα και δεν είχε επικοινωνήσει μαζί του. Ευτυχώς που εκείνο το απόγευμα η μητέρα της έλειπε από το σπίτι γιατί το πιθανότερο θα ήταν η μητέρα της να ήθελε να δει το δώρο που κρατούσε και που αναγκαστικά θα της έλεγε πως ήταν για την Μελισσάνθη. 

Αρχικά πριν φύγει από το σπίτι σκέφθηκε να του τηλεφωνήσει αλλά τελικά επικράτησε η άποψη της έκπληξης, ήθελε να δει την αντίδραση του με τα μάτια της και όχι με τ' αυτιά της. Το τρόλευ την άφησε στην οδό Μακρυγιάννη περίπου 300 μέτρα από το Pepos Restaurant, ανηφόρισε προς το κατάστημα γεμάτη αγωνία και χτυποκάρδι, θα ήταν άραγε εκεί; Σε λίγο βρέθηκε στο φανάρι απέναντι από το κατάστημα, ο δρόμος ήταν διπλής κατεύθυνσης και είχε πάρα πολύ κίνηση, λίγο πριν ανάψει πράσινο για να περάσει απέναντι είδε τον Πέπο να φθάνει οδηγώντας μια λευκή βέσπα τον γνώρισε γιατί δεν φορούσε κράνος. Μόλις κατέβηκε από την βέσπα ο Πέπος η Μυρτώ βρισκόταν στα μισά του δρόμου τότε ακριβώς την αντίκρισε!!! Αρχικά σάστισε αλλά σε κλάσματα δευτερολέπτου τον άκουσε να φωνάζει το όνομα της και τον είδε να τρέχει κοντά της, την σήκωσε στην αγκαλιά του στη μέση του δρόμου, το τι επακολούθησε δεν περιγράφεται, ακόμα και σήμερα 42 χρόνια μετά η Μυρτώ θυμάται τα κορναρίσματα των οδηγών και τα χειροκροτήματα. Σε λίγο βρέθηκαν στο κήπο όπου χαιρέτησε και την χαιρέτησαν ο μικρός Κωστάκης, ο Μαστορίκας, ο αδερφός του Πέπου και δύο φίλοι του που ήταν εκεί. 

Αμέσως μετά τοθς χαιρετισμούς ο Πέπος την πήρε στη βέσπα και πήγαν στον Διόνυσο το καφέ που υπήρχε απέναντι από την Ακρόπολη. Μετά περπάτησαν στο λόφο των Μουσών και κατέληξαν στην Πνύκα. Εκεί έμειναν αρκετή ώρα συζητώντας πολλά και διάφορα. Η Μυρτώ δεν είχε αποφασίσει αν θα έπρεπε να του αναφέρει για το ταξίδι στη Νότια Αφρική, ήταν λίγο μπερδεμένη σ' αυτό το θέμα, δεν είχε καταλήξει αν θα έπρεπε να του πει την αλήθεια, αποφάσισε για την ώρα να μην του αναφέρει τίποτα. Επέστρεψαν στο Pepos Restaurant και η Μυρτώ αναχώρησε για το σπίτι της. Κανόνισαν να βρεθούν την επόμενη στις 10:00 στην πλατεία Κολωνακίου. Ο Πέπος ήταν εκεί ένα τέταρτο πιο νωρίς γιατί από το ανθοπωλείο που υπήρχε στην πλατεία ήθελε να πάρει μία ανθοδέσμη για να την δώσει στην Μυρτώ. Όταν στις 10:00 έφθασε η Μυρτώ και τον βρήκε να την περιμένει με την ανθοδέσμη τον κοίταζε και νόμιζε πως έβλεπε την Denise όταν έφθασε κοντά του την έπνιξε στην αγκαλιά του και στα λουλούδια!! Ήταν πολύ συγκινημένη, ανέβηκαν στη βέσπα και ξεκίνησαν για το Καλαμάκι, εντωμεταξύ έπρεπε να σκεφθούν τι θα έκαναν τα λουλούδια, τη λύση την έδωσε ο Πέπος, επέστρεψαν πάλι στο ανθοπωλείο και ζήτησαν από τον ανθοπώλη που ονομαζόταν Γεώργιο Δήμας  να την κρατήσει για να την πάρει η Μυρτώ στην επιστροφή. Έφθασαν στο Καλαμάκι που εκείνη την περίοδο η θάλασσα ήταν πεντακάθαρη και είχε κάπως οργανωμένη παραλία. Η Μυρτώ κολυμπούσε σαν δελφίνι, πήραν ένα κανό που για καλή τύχη του Πέπου η θάλασσα εκείνη την ημέρα ήταν λάδι δεν είχε το παραμικρό κυματάκι, ο Πέπος δεν ήταν καλός κολυμβητής και γι' αυτό δεν πήγαν στα βαθιά. Ο Πέπος δεν μπορούσε να μην θαυμάσει το φιλντισένιο κορμί της Μυρτούς, ήταν μία επίγεια Θεά Αφροδίτη. Μέχρι στιγμής ο Πέπος ήταν πολύ διακριτικός και τζέντλεμαν, δεν ήθελε να κάνει κάτι που θα πλήγωνε την κοπέλα. Είχε βέβαια το σχέδιο του, το βράδυ είχε κανονίσει κάτι που θα εξέπληττε ευχάριστα την Μυρτώ. Το μεσημέρι την πήρε και πήγαν για φαγητό στην καλύτερη ψαροταβέρνα στο Καλαμάκι "Η ΚΥΡΑ ΜΑΡΓΑΡΩ" που είχε η οικογένεια Βαρελά (Δήμητρα, Αθανασία, Φώτης και Παναγιώτης) οι ώρες περνούσαν γρήγορα και μετά το φαγητό επέστρεψαν στο ανθοπωλείο να πάρουν την ανθοδέσμη και στην οδό Σπευσίππου 38 άφησε την Μυρτώ. 

Το νέο ραντεβού ήταν για το βράδυ στις 20:00 στο Pepos Restaurant ο Πέπος επέστρεψε στο κατάστημα και ενημέρωσε τους συνεργάτες του πως ζητούσε απαλλαγή για το υπόλοιπο της ημέρας λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων. Για πρώτη φορά στην ιστορία συμφώνησαν όλοι και μάλιστα ο Μαστορίκας του είπε πως αν ήθελα μπορούσε να λείψει και την επόμενη μέρα. Ήταν ολοφάνερο πως όλοι τους συμπάθησαν σφόδρα την Μυρτώ, ο δε Μαστορίκας πολύ θα ήθελε να ήταν αυτή η νέα του νύφη. Υπήρχε βέβαια ένα μπέρδεμα με την Σούλα που κι αυτή την συμπαθούσε αλλά είχε καταλάβει πως η καρδιά του γιου του ανήκε πια στην Μυρτώ. Στις 20:00 αναχωρούσαν από το Pepos Restaurant για το Ηρώδειο θα παρακολουθούσαν μια συναυλία του Μάνου Χατζιδάκι που ήταν ο αγαπημένος Έλληνας συνθέτης του Πέπου τον οποίο ανακάλυψε χάρη στον δάσκαλο Θάνο Καρρά, επίσης ήταν ο αγαπημένος και για την Μυρτώ. Ήταν μία μαγική βραδιά από αυτές που μόνο ο Μάνος Χατζιδάκις μπορούσε να προσφέρει και που όσοι ήταν εκείνο το βράδυ εκεί έζησαν μαγικές στιγμές. Όταν βγήκαν από το Ηρώδειο η Μυρτώ αφέθηκε στην αγκαλιά του Πέπου, σε 20 λεπτά βρέθηκαν στην ταβέρνα ΒΑΚΧΟΣ στην οδό Θρασύλλου και Βάκχου την οποία είχε ο Σωτήρης Οικονομόπουλος και που παλιά εκεί εργαζόταν ο Πέπος. 

Η θέα ήταν μοναδική, όποιος έχει επισκεφθεί τον ΒΑΚΧΟ μόνο αυτός μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει όταν λέμε η πιο ρομαντική ατμόσφαιρα με τον ιερό βράχο φωτισμένο και τον Ναό των Ναών να δεσπόζει. Η Μυρτώ ήταν εκστασιασμένη!! Αυτό που ζούσε ήταν μαγικό, αυτό που θα ακολουθούσε θα ήταν ακόμα πιο μαγικό. Αφού γεύτηκαν διάφορα πιάτα και με τους φίλους να έρχονται στο τραπέζι και να τους συστήνει στην Μυρτώ την οποία θαύμαζαν όλοι τους έφεραν στο τέλος ως κέρασμα φρούτα και παγωτό της φωτιάς. Εκείνη τη στιγμή ήταν μαζί τους η κυρία Σοφία σύζυγος του ιδιοκτήτη που αγαπούσε πολύ τον Πέπο από την περίοδο που εργαζόταν εκεί, μπορεί να είχαν περάσει 9 χρόνια αλλά δεν τον είχαν ξεχάσει γιατί τον είχαν σαν παιδί τους. Άφησε για λίγο την Μυρτώ μαζί με την κ. Σοφία και πήγε στην κουζίνα δήθεν για να χαιρετήσει το προσωπικό. Εκεί βρήκε τον κ. Σωτήρη και τον δάσκαλο Θάνο Καρρά και τους εξήγησε το σχέδιο του που το βρήκαν καταπληκτικό και το έθεσαν αμέσως σε εφαρμογή.

Ο Πέπος επέστρεψε στο τραπέζι και σε λίγο που έμειναν δυό τους, μετά την αναχώρηση της κ. Σοφίας, συνέβη κάτι που σίγουρα ενθουσίασε και τους 12 Θεούς του Ολύμπου και ειδικότερα την Θεά Αθηνά που το άγαλμα της κυριαρχούσε στον Παρθενώνα. Η ώρα ήταν 12:00 όταν το μικρόφωνο πήρε ο δάσκαλος Θάνος Καρράς και είπε τα εξής: κυρίες και κύριοι σας ζητούμε συγγνώμη γιατί για λίγα λεπτά θα διακόψουμε το πρόγραμμα μας, είναι όμως για καλό λόγο και γι' αυτό ζητούμε την κατανόησή σας. Ένας καλός μας φίλος τον οποίο εγώ αγαπώ σαν παιδί μου μας ζήτησε να παίξουμε στο τραπέζι του το τραγούδι                    "Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ γιατί είσαι ωραία" την ώρα που ο ίδιος θα κάνει την πρόταση γάμου στην κοπέλα του!! Στο κατάστημα έγινε ένας μικρός χαμός από τα χειροκροτήματα, χειροκροτούσε και η Μυρτώ η οποία δεν είχε καταλάβει πως όλο αυτό το σκηνικό αφορούσε την ίδια. Όταν πρόσεξε πως οι 5 μουσικοί με τα όργανα τους ερχόταν στο δικό τους τραπέζι και πως αυτή ήταν που θα δεχόταν την πρόταση γάμου τα έχασε. Έχασε τη μιλιά της, δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη, τα είχε στην κυριολεξία χαμένα. Όταν έφθασαν κοντά τους οι μουσικάντηδες και άρχισαν να παίζουν τις πρώτες νότες και να λέει ο δάσκαλος Θάνος Καρράς το τραγούδι και ο Πέπος να της κάνει την πρόταση γάμου γέμισαν τα μάγουλα της δάκρυα!!!

Κάπου εδώ σταματώ την αφήγηση του εικοστού Όγδοου μέρους. Σας χαιρετώ ο αφηγητής Πεπέ.

ΕΙΚΟΣΤΟ ΕΝΑΤΟ ΜΕΡΟΣ

Ο έρωτας είναι ένα πουλί ατίθασο

Που κανείς δεν μπορεί να εξημερώσει
Και μάταια τον καλείς αν είναι ν’ αρνηθεί
Τίποτα δεν βοηθά, απειλές ή παρακάλια
Ο έρωτας είναι μακριά, μπορείς να τον περιμένεις
Έρχεται, φεύγει, μετά ξανάρχεται!
Νομίζεις ότι τον κρατάς, σε αποφεύγει
Νομίζεις ότι τον αποφεύγεις, σε κρατά!
Ο έρωτας είναι παιδί της Θεάς Αφροδίτης
Ποτέ, ποτέ δεν γνώρισε νόμο
Εάν εσύ δεν μ’ αγαπάς, εγώ σ’ αγαπώ
Εάν σ’ αγαπώ; Μα πως αλλιώς να στο πω;
Ο έρωτας! Ο έρωτας!

Carmen | ANTONIO GADES – CARLOS SAURA

https://www.youtube.com/watch?v=NY76dKNLDRc&t=156s

Βάκχος 1978 1 Ιουλίου το προηγούμενο βράδυ η Μυρτώ δέχθηκε την πρόταση γάμου από το Πέπο κάτω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Η Μυρτώ ζήτησε από τον Πέπο λίγες μέρες περιθώριο προκειμένου να του απαντήσει, και συγκεκριμένα μετά το μνημόσυνο του πατέρα της. Τον παρακάλεσε μάλιστα αν θα μπορούσε να παραβρεθεί κι αυτός στο μνημόσυνο, ο Πέπος μετά χαράς αποδέχθηκε την πρόταση. Η Μυρτώ μετά την απρόσμενη έκπληξη που της έκανε ο Πέπος ένιωθε πολύ ευτυχισμένη αλλά και προβληματισμένη, ήταν κάτι που το ήθελε με όλη την καρδιά της, αλλά.... Αχ! Αυτό το αλλά να μην υπήρχε τι ωραία που θα ήταν. Στις 02:00 την άφησε ο Πέπος στην είσοδο του σπιτιού της. Αν δεν ήταν στο σπίτι η μητέρα της θα του έλεγε ν' ανέβει πάνω μαζί της, ήταν συνεπαρμένη, αυτό που έζησε εκείνη τη βραδιά ήταν κάτι μοναδικό, δεν ήθελε να ξεκολλήσει από την αγκαλιά του. Έδωσαν ραντεβού για την επόμενη μέρα και τον αποχαιρέτησε μ' ένα καυτό φιλί. Έως το πρωί δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι. Η μαγική εικόνα που έζησε στον ΒΑΚΧΟ στριφογύριζε συνέχεια στο μυαλό της. Αναρωτήθηκε αν της άξιζε τόση ευτυχία και μάλιστα από τον συγκεκριμένο άνθρωπο που ο πατέρας της του είχε στερήσει την δίδυμη αδερφή και που η ίδια του είχε κρύψει αρκετές αλήθειες. Κάποιες στιγμές νόμιζε πως όλα αυτά που έζησε ήταν παιχνίδια του μυαλού της και πως η μαγική εικόνα των 5 μουσικών και η πρόταση που ακολούθησε απλά τα είχε φανταστεί, έλα όμως που τον λαιμό της τον στόλιζε το περιδέραιο που της είχε χαρίσει ο Πέπος κι αυτό ήταν αληθινό!! Άρα, όσα έζησε ήταν δεν ήταν της φαντασίας της. 

Της είχε προσφέρει πάρα πολλά, αναρωτήθηκε πώς θα αντιδρούσε ο Πέπος όταν θα μάθαινε την αλήθεια; Ποια θα ήταν τα συναισθήματα του γι' αυτήν όταν θα είχε μπροστά του όλα αυτά που του απέκρυψε; Ένιωθε πως ήταν ευλογία που είχε γνωρίσει τον Πέπο αλλά παράλληλα και εγκλωβισμένη  γιατί δεν μπορούσε να του πει όλη την αλήθεια, αυτό που την έκανε να νιώθει ευτυχισμένη ήταν το γεγονός πως την αγαπούσε, και τον αγαπούσε, παρ' ό,τι όλα έγιναν τόσο ξαφνικά και τόσο γρήγορα ήταν βέβαιη πως τον αγαπούσε. Αυτό το χτυποκάρδι δεν το είχε ξανανιώσει. Πως ήταν όμως δυνατόν να αποδεχθεί την πρόταση του τι στιγμή που υπήρχαν κάποια ανυπέρβλητα εμπόδια; Το πρώτο και κυριότερο ήταν η καριέρα της, σ' αυτό ήταν κάθετη δεν θα άλλαζε τον στόχο της, το είχε υποσχεθεί άλλωστε και στον πατέρα της, αυτή ήταν η πρώτη της προτεραιότητα. Επομένως η παραμονή της τουλάχιστον για τα επόμενα 15 χρόνια ήταν στην Αμερική. Το δεύτερο ήταν η ηλικία, σκέφτηκε πως μπορεί μεν να μικροέδειχνε αλλά το 23 του Πέπου και το 28 το δικό της ήταν ένας ανασταλτικός παράγοντας. Τρίτον και ηθικά το σοβαρότερο πως ήταν δυνατόν να συνδεθεί με έναν άνθρωπο που του είχε αποκρύψει το μεγαλύτερο μυστικό της ζωής του και που δεν μπορούσε να του πει την αλήθεια για όσο θα ζούσαν ακόμα οι τρεις εμπλεκόμενοι; Πως θα μπορούσε να συνδεθεί μαζί του τι στιγμή που ενώ αυτός τις άνοιγε την καρδιά του αυτή του απέκρυπτε πράγματα; Το μόνο σίγουρο ήταν πως θα τον κρατούσε για πάντα στην καρδιά της. Αναστέναξε και ζήτησε την βοήθεια του Θεού ώστε να μπορέσει να διαχειριστεί με τον πιο σωστό τρόπο την όλη κατάσταση και κυρίως να μην πληγώσει τον Πέπο. Λίγα λεπτά αργότερα δεν άντεξε και αφέθηκε ξανά στην αγκαλιά του Μορφέα.

 Όταν η ώρα πήγε 11:30 και η Μυρτώ κοιμόταν ακόμα η μητέρα της κατάλαβε πως το προηγούμενο βράδυ κάτι σημαντικό είχε συμβεί στην κόρη της. 

Την κατάλαβε τι ώρα είχε επιστρέψει αλλά δεν της μίλησε, άλλωστε αν η ίδια ήθελε να της αναφέρει κάτι θα πήγαινε στην κρεβατοκάμαρα της, γι' αυτό προτίμησε να μην της μιλήσει. Περίμενε να σηκωθεί η κόρη της και από το πρόσωπο της θα καταλάβαινε το πώς πέρασε χθες βράδυ εκτός και αν αποφάσιζε η ίδια ν' ανοίξει την καρδιά της. Η Νεφέλη ήταν πολύ διακριτική. Το μόνο που ευχόταν ήταν να είχε κάτι ευχάριστο η κόρη της γιατί δεν άντεχε η καρδιά της ακόμα ένα δυσάρεστο. Όταν η Μυρτώ ήρθε στην κουζίνα όπου της έφτιαχνε το αγαπημένο της φαγητό μουσακά και σαρμαδάκια και διέκρινε το πρόσωπο της χαρούμενο, ένα μεγάλο βάρος έφυγε από την Νεφέλη. Παρατήρησε όμως και κάτι άλλο στην κόρη της που της έκανε εντύπωση, ήταν ένα πανέμορφο περιδέραιο που στόλιζε τον λαιμό της κόρης της. Έκανε πως δεν το πρόσεξε και την ρώτησε πώς τα πέρασε το προηγούμενο βράδυ. Η Μυρτώ αγκάλιασε την μανούλα της και άρχισε να της λέει την μισή αλήθεια. Η Νεφέλη κατάλαβε πως υπήρχε και κάτι άλλο που δεν ήθελε η κόρη της να της το αναφέρει και ως εκ τούτου σεβάστηκε την σιωπή της. Προφανώς είχε τους λόγους της, της αρκούσε που η κόρη της ήταν ευτυχισμένη, στο βλέμμα της βέβαια διέκρινε ένα μικρό συννεφάκι θλίψης αλλά το απέδωσε στο μνημόσυνο του πατέρα της που ήταν δύο μέρες μετά. Την Κυριακή στο μνημόσυνο ήταν παρών και ο Πέπος ο οποίος χάρηκε ιδιαίτερα που συνάντησε τον θείο της Μυρτούς τον κ. Ιπποκράτη που είχε γνωρίσει στο Pepos Restaurant. Την ίδια χαρά ένιωσε και ο Ιπποκράτης και κανόνισαν την επόμενη μέρα να βρεθούν στην ταβέρνα για φαγητό. 

Η Μυρτώ είχε ενημερώσει τον θείο της και την μητέρα της πως αυτή είχε προσκαλέσει τον Πέπο. Η μητέρα συνδύασε αυτόματα το περιδέραιο της κόρης της με την παρουσία του Πέπου, άλλωστε από την αρχή σ' αυτόν είχε πάει το μυαλό της. Αυτόν τον νεαρό τον συμπάθησε από την πρώτη στιγμή γιατί ήταν αληθινός και στο προσωπό του υπήρχε ένα χαμόγελο όχι κάποιας μάσκας αλλά πήγαζε από την ψυχή του, επίσης και ο αδερφός της της είχε μιλήσει με τα καλύτερα λόγια, σίγουρα αν ζούσε ο Αριστοτέλης θα τον συμπαθούσε κι αυτός, που να ξέρει η Νεφέλη πως αυτό είχε συμβεί ήδη πριν έναν χρόνο; Όταν μπήκαν στο παρεκκλήσι για να ξεκινήσει η σχετική τελετή της επιμνημόσυνης δέησης η Μυρτώ φρόντισε να βρίσκεται απέναντι από τον Πέπο ώστε να μπορεί να δει την αντίδραση του όταν θα έβλεπε την φωτογραφία του πατέρα της που υπήρχε στο τραπεζάκι με την ανθοδέσμη και τα κόλλυβα. Άραγε θα θυμόταν τη μορφή του πατέρα της; Θα θυμόταν πότε και πού είχε συναντήσει τον εκλιπόντα; Θα θυμόταν πως αυτός εκλιπών ήταν αυτός που είχε εξετάσει την κοπέλα του εκείνη τη σημαδιακή μέρα του Ιουλίου πριν έναν χρόνο; Είχε μεγάλη αγωνία να δει την αντίδραση του. Τελικά στη θέση που βρέθηκε ο Πέπος δεν είχε καλό οπτικό πεδίο και δεν μπόρεσε να δει την φωτογραφία του πατέρα της. Τίποτα δεν συνέβη από αυτά που περίμενε και αγωνιούσε η Μυρτώ. Μετά την λειτουργία πήγαν για τον σχετικό καφέ που συνηθίζεται σ' αυτές τις περιπτώσεις. Όταν ο κόσμος αναχώρησε ζήτησε από την Μυρτώ αν θα μπορούσε να τον συνοδεύσει στο μνήμα του πατέρα της γιατί ήθελε ν' ανάψει ένα κεράκι και ν' αφήσει λίγα λουλούδια. 

Σε λίγη ώρα βρισκόντουσαν στο μνήμα όπου δέσποζε μία φωτογραφία και από κάτω ένα ποίημα. Αυτό που δεν συνέβη στην εκκλησία --λόγω μη ορατότητας της φωτογραφίας -- συνέβη όταν έφθασαν στο μνήμα και άφησε τα λουλούδια. Η φωτογραφία που είχε επιλέξει η μητέρα της Μυρτούς ήταν 3 με 4 χρόνια πριν γιατί δεν είχε πιο πρόσφατη και φυσικά υπήρχε μία μικρή διαφορά με την εικόνα του ανθρώπου που είχε αντικρίσει και συνομιλήσει ο Πέπος στο νοσοκομείο, εντωμεταξύ είχε περάσει και ένας χρόνος αλλά παρ' αυτά η μορφή εκείνου του καλού γιατρού και ανθρώπου είχε αποτυπωθεί για τα καλά στη μνήμη του λόγω της πολύ καλής αντιμετώπισης που είχε η Σούλα και ο ίδιος στην ολιγόλεπτη συνομιλία που είχε μαζί του. Του φαινόταν απίστευτο όμως η μοίρα να είχε σχεδιάσει ένα τέτοιο σενάριο γι' αυτό κάλεσε κοντά του την Μυρτώ και έγινε ο πιο κάτω διάλογος.

--Πέπος: Μυρτώ ο πατέρας σου μήπως ήταν γιατρός;

--Μυρτώ: Ναι, ήταν πολύ καλός γιατρός και σπάνιος άνθρωπος, σαν άνθρωπος όπως όλοι μας έκανε κι αυτός κάποια λάθη στη ζωή του. Για τα όποια λάθη του ελπίζω να τον συγχωρέσουν οι άνθρωποι και ο Θεός. 

-- Πέπος: Τι ειδικότητα είχε;

-- Μυρτώ: Γυναικολόγος!!

-- Πέπος: Και σε ποιο νοσοκομείο ήταν; 

-- Μυρτώ: Στο Αλεξάνδρας!!

-- Πέπος: Σαστισμένος, στο Αλεξάνδρας; [Για λίγα λεπτά επικράτησε μία εκκωφαντική σιωπή την οποία η Μυρτώ δεν ήθελα να διακόψει για τους δικούς της λόγους]. Μυρτώ, δεν θα το πιστέψεις αλλά τον πατέρα σου τον είχα γνωρίσει, και τον είχα μάλιστα σε πολύ μεγάλη εκτίμηση, τον είχα γνωρίσει πέρυσι όταν πήγα με την κοπέλα που τότε είχα σχέση και είχε αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα. Ήταν 7 Ιουλίου πέρυσι όταν τον είχαμε επισκεφτεί, θυμάμαι πολύ καλά αυτή την ημέρα γιατί μου συνέβη κάτι μοναδικό, όταν επέστρεψα στο Pepos Restaurant γνώρισα ένα ζευγάρι Νοτιοαφρικανούς με τα παιδιά τους, δύο καταπληκτικούς ανθρώπους που τους έχω κλείσει στην καρδιά μου όπως κι εσένα. Ήταν μια ευλογημένη συνάντηση και κάποια στιγμή θα σου διηγηθώ όλη αυτή την ιστορία και το πώς γνωριστήκαμε. Εκείνη τη στιγμή το μάτι του  έπεσε στην ημερομηνία θανάτου και εντελώς σαστισμένος απευθύνθηκε στην Μυρτώ. 

-- Πέπος: Μυρτώ ο πατέρας σου τι ώρα πέθανε και από ποια αιτία;

-- Μυρτώ: Έμφραγμα, ακαριαίο έμφραγμα, με βάση αυτά που μου είχε πει η μητέρα μου ήταν περίπου 15:30 

-- Πέπος: ακόμα πιο σαστισμένος, Μυρτώ, ίσως και να ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος που είδε τον πατέρα σου. Όλη αυτή η ιστορία είναι πολύ παράξενη και σίγουρα δεν είναι όλα αυτά τυχαία, Μυρτώ θυμήσου αυτό που θα σου πω, αυτή η ιστορία να δεις που κάτι θέλει να μας πει, δεν είμαι σε θέση να σου πω κάτι παραπάνω αλλά κάτι μου λέει πως οι οιωνοί κάτι θέλουν να μας πουν. Γνώρισα τον πατέρα σου πριν γνωρίσω εσένα, γνώρισα εσένα λόγω του θανάτου του πατέρα σου, γνώρισα τους ευλογημένους φίλους μου από τη Νότια Αφρική την ημέρα που γνώρισα τον πατέρα σου, ο πατέρας σου πέθανε την ημέρα που τον γνώρισα και αναρωτιέμαι τι άλλο θα συμβεί στο μέλλον. Μυρτώ εδώ στο μνήμα του πατέρα σου θέλω να σου εξομολογηθώ κάτι, μου επιτρέπεις;

-- Μυρτώ: πολύ σαστισμένη κι αυτή γιατί ο Πέπος μ' έναν μαγικό τρόπο θα έλεγε κάποιος, προοικονωμούσε όλα αυτά που θα συνέβαιναν στο μέλλον, έπεσε στην αγκαλιά του και μέσα σε λυγμούς του έλεγε, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, συγχώρησέ με!!

Ο Πέπος φυσικά άκουσε μόνον το επαναλαμβανόμενο σ' αγαπώ γιατί αυτό τον έστελνε στα ουράνια, το συγχώρησέ με ούτε καν το άκουσε γιατί αν το άκουγε θα την ρωτούσε τι εννοεί. Η Μυρτώ συνήλθε γρήγορα και του ζήτησε να της πει τι ήταν αυτό που επιθυμούσε να της εξομολογηθεί.

-- Πέπος: Μυρτώ το ποσό σ' αγαπώ ελπίζω να το έχεις καταλάβει, έμαθα κάποια πράγματα από τον θείο σου πριν το μνημόσυνο για σένα και θέλω να με ακούσεις με προσοχή. Κατ' αρχάς είσαι πολύ ταπεινή και μετριόφρων γιατί ποτέ δεν μου μίλησες για το πόσο σημαντική είσαι στην επιστήμη σου και το πόσο λαμπρή καριέρα έχεις κάνει ήδη και θα είναι ακόμα πιο λαμπρή στο  μέλλον. 

Κάπου εδώ θα σταματήσω την αφήγηση του εικοστού ένατου μέρους, σας χαιρετώ ο αφηγητής Πεπέ.

ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ ΜΕΡΟΣ

Η Μυρτώ και ο Πέπος βρίσκονται στο μνήμα του πατέρα της και της κάνει την δική του εξομολόγηση μετά την ταυτοποίηση πως ο πατέρας της Μυρτούς είναι το ίδιο πρόσωπο με τον γιατρό που είχε επισκεφτεί τον περασμένο Ιούλιο. Μυρτώ το πόσο σ' αγαπώ ελπίζω να το έχεις καταλάβει, η μορφή σου ζει και βασιλεύει μέσα μου από την πρώτη στιγμή που σε αντίκρισα. Θα είσαι η μοναδική ορχιδέα στο βάζο της καρδιάς μου και θα την ποτίζω με τα δάκρυα της ψυχής μου, θέλω να μ' ακούσεις και κυρίως να με καταλάβεις. Γλυκιά μου Μυρτώ για μένα η αγάπη σημαίνει θυσία και όχι κτητικότητα, αγάπη σημαίνει να δίνεσαι γιατί μόνον τότε  μπορείς να λες πως αγαπάς αληθινά. Θα μου επιτρέψεις να σου διαβάσω τον ύμνο της αγάπης του Αποστόλου Παύλου στην Α’ επιστολή προς Κορινθίους.

''Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει ή σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως.

Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αv παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι.

Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.

Αν υπάρχουν ακόμα προφητείες, θα έλθει μέρα που και αυτές θα καταργηθούν, αν υπάρχουν χαρίσματα γλωσσών και αυτά θα σταματήσουν, αν υπάρχει γνώση και αυτή θα καταργηθεί. Γιατί τώρα έχουμε μερική και όχι τέλεια γνώση και προφητεία· όταν όμως έλθει το τέλειο, τότε το μερικό θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο, μιλούσα ως νήπιο, σκεφτόμουν ως νήπιο, έκρινα ως νήπιο. Όταν έγινα άνδρας, κατάργησα τη συμπεριφορά του νηπίου. Τώρα βλέπουμε σαν σε καθρέπτη και μάλιστα θαμπά, τότε όμως θα βλέπουμε το ένα πρόσωπο το άλλο πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος από την αλήθεια, αλλά τότε θα έχω πλήρη γνώση. Ώστε τώρα μας απομένουν τρία πράγματα: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Πιο μεγάλη όμως από αυτά είναι η αγάπη''.

Τώρα που άκουσες τον ύμνο της αγάπης θέλω να συνεχίσω την εξομολόγηση μου, χθες βράδυ που σου έκανα την πρόταση γάμου μου είχες πει πως θα μου απαντούσες μετά το μνημόσυνο του πατέρα σου. Δεν γνωρίζω τις προθέσεις σου αλλά θα ήθελα να σε θερμοπαρακαλέσω να μην μου δώσεις καμία απάντηση, όχι προς Θεού δεν έχει να κάνει με μένα, τα δικά μου αισθήματα παραμένουν τα ίδια και μάλιστα θα έλεγα πως κάθε ώρα που περνάει σ' αγαπάω και πιο πολύ. Αυτό που θέλει η καρδιά μου πρέπει να συμβαδίζει και με την λογική, μόνο τότε έχει αξία η αγάπη μου, η καρδιά μου συμφώνησε με την λογική και το πόρισμα τους είναι το εξής: πρέπει να επιστρέψεις σύντομα στην Αμερική και να συνεχίσεις να μας κάνεις υπερήφανους, εκεί είναι Μυρτώ το μέλλον σου και δεν έχει κανένας το δικαίωμα να διακόψει την πορεία σου προς την κορυφή μιας πετυχημένης πανεπιστημιακής καριέρας και ειδικότερα όλοι όσοι σ' αγαπούν. Ο θείος σου μου μίλησε για την ήδη λαμπρή σου σταδιοδρομία, είσαι μία ξεχωριστή περίπτωση το άστρο σου έχει αρχίσει να λάμπει στην επιστημονική κοινότητα της Αμερικής και όχι μόνο. Θα ήθελα λοιπόν να κρατήσεις το δώρο μου για να σου θυμίζει πως στην Ελλάδα εκτός από τα συγγενικά σου πρόσωπα  θα υπάρχω κι εγώ που θα προσεύχομαι για σένα. Επίσης να κρατήσεις και το ποίημα που έγραψα για σένα γιατί εκεί μέσα έχω κρύψει λέξεις που τις έχω ποτίσει με το ροδόσταμο της ψυχής μου. Η Μυρτώ ήταν τόσο συγκινημένη που δεν μπορούσε να μιλήσει, αυτή την εξέλιξη δεν την περίμενε, αυτή την μεγαλοψυχία δεν την είχε ξανασυναντήσει, άλλα είχε στο μυαλό της και άλλα προέκυψαν. Ζήτησε από τον Πέπο να πάνε στο καφέ που υπήρχε στον λόφο των Μουσών στου Λουμπαδιάρη. Στην επιστροφή σταμάτησαν για λίγο στην κοιμωμένη του Γιαννούλη Χαλεπά κα σε κάποια ακόμα αξιόλογα μνημεία που υπήρχαν στο Α’ νεκροταφείο Αθηνών.

Η Κοιμωμένη του Χαλεπά είναι γλυπτό του γνωστού Έλληνα γλύπτη, Γιαννούλη Χαλεπά, στη μορφή της Σοφίας Αφεντάκη. Φιλοτεχνήθηκε τη δεκαετία 1880 και τοποθετήθηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Το γλυπτό παρουσιάζει την Σοφία Αφεντάκη ξαπλωμένη, να έχει το κεφάλι προς τα δεξιά, πάνω σε ένα μαξιλάρι και με το αριστερό της χέρι, κρατάει έναν σταυρό πάνω στο στήθος. Θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα τέχνης ανάμεσα στα γλυπτά του Α' Νεκροταφείου Αθηνών καθώς και ένα από τα πιο καθοριστικά έργα για τη φήμη του Χαλεπά Η Σοφία Αφεντάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1856 και καταγόταν από την Κίμωλο, πατέρας της ήταν ο Κωνσταντίνος Αφεντάκης. Η ίδια απεβίωσε από φυματίωση στις 17 Δεκεμβρίου 1873. Ο θείος της, και ένας από τους Μεγάλους Ευεργέτες, Γεώργιος Οικονόμου Αφεντάκης, παραγγέλνει στον Γιαννούλη Χαλεπά να φιλοτεχνήσει ένα ταφικό μνημείο για την όμορφη κόρη. Το θλιβερό αυτό γεγονός του πρόωρου θανάτου της νεαρής Αφεντάκη, στάθηκε η αφορμή για την δημιουργία του τρίτου κατά σειρά αριστουργήματος του Χαλεπά και ίσως του πιο αναγνωρισμένου νεοελληνικού αγάλματος, αυτό της «Kοιμωμένης του Χαλεπά». Το άγαλμα «της κοιμωμένης» αναπαριστά την Σοφία Αφεντάκη σε λευκό μάρμαρο ξαπλωμένη ολόσωμη,  σε ένα ανάκλιντρο, επάνω σε τσαλακωμένα σεντόνια. Το κεφάλι της γέρνει απαλά στο πλούσια διακοσμημένο με κεντήματα μαξιλάρι κρατώντας έναν σταυρό στο ένα χέρι, ενώ το άλλο της χέρι πέφτει απαλά στα σεντόνια με το ένα της πόδι να είναι ελαφρά ανασηκωμένο. Ουσιαστικά, φιλοτεχνεί το ολόσωμο πορτραίτο μιας ζωντανής κοπέλας που έχει μόλις αποκοιμηθεί.^[1]

Το άγαλμα «Η Κοιμωμένη του Χαλεπά» παραμένει μέχρι και σήμερα στον τάφο της οικογένειας, στο Πρώτο Νεκροταφείο των Αθηνών.

Ο συνολικός αριθμός γλυπτών που βρίσκονται στο νεκροταφείο είναι 768.^[24] Στο νεκροταφείο φιλοξενούνται ταφικά μνημεία σχεδιασμένα από διάσημους γλύπτες όπως οι Γιαννούλης Χαλεπάς, Ιωάννης Βιτσάρης , Δημήτριος Φιλιππότης, Γεώργιος Μπονάνος, Νικόλαος Γεωργαντής, Δημήτρης Αρμακόλας, Κοσμάς Ξενάκης, Κώστας Βαλσάμης, Μιχάλης Τόμπρος κ.ά.^[25] Με τον κανονισμό του 1934 προβλέπεται πως όσοι φτιάχνουν τάφους οικογενειακούς στη ζώνη πολυτελείας να διαμορφώνουν καλλιτεχνικά τους τάφους αυτούς με έργα όχι μικρότερης αξίας των 100.000 δραχμών. Αν δεν γίνει αυτό εντός τριετίας ανακαλείται η χορήγηση του τάφου, του επιστρέφεται το ποσό που έδωσε μειωμένο κατά 10% και ο χώρος επιστρέφει στον δήμο για μελλοντική νέα χρήση. Το 1946 αποφασίζεται η κατεδάφιση μαυσωλείου με τοιχογραφίες του Φώτη Κόντογλου. Η Κοιμωμένη του Τήνιου Γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά στον τάφο της Σοφίας Αφεντάκη (πέθανε στα 1878) έγινε αντικείμενο διαμάχης μεταξύ του ανιψιού της νεκρής αντιστράτηγου Μ. Χατζημιχάλη, και του δήμου. Ο Χατζημιχάλης θέλησε να το μετακινήσει και να το πουλήσει σε Αμερικανούς. Ο Χατζημιχάλης αξίωνε ότι η Κοιμωμένη δεν ανήκε στον Χαλεπά, ούτε στο Α΄ Νεκροταφείο, αλλά στον νόμιμο δικαιούχο της ταφικής έκτασης. Το 1951 με απόφαση του υπουργείου πολιτισμού η Κοιμωμένη είναι το πρώτο γλυπτό του Α' Νεκροταφείου που κρίθηκε διατηρητέο. Το 1952 επί δημαρχίας Νικολόπουλου κρίνεται αναγκαία η κατασκευή υαλοφράγματος για την προστασία του γλυπτού. Το 1988 επί δημαρχίας Έβερτ, το δημοτικό συμβούλιο έκρινε πως τα Ανθρωπάκια του Γαΐτη έργο της γλύπτριας Γαβριέλλας Σίμωσι Γαΐτη, ενόψει της εκταφής των οστών του ζωγράφου Γιάννη Γαΐτη και της μεταφοράς τους μαζί με το επιτύμβιο στο νεκροταφείο της Ίου. Η αρμόδια υπηρεσία του δήμου αρνήθηκε να παραχωρήσει το γλυπτό στην οικογένεια και ζήτησε χρόνο για να αποφασίσει πως θα το αξιοποιήσει. Η τύχη του επιτυμβίου του Γαΐτη αγνοείται έκτοτε.

Όταν έφθασαν στο καφέ που υπήρχε στον πεζόδρομο προς την Πνύκα της διάβασε λίγα λόγια για την περιοχή ξεκινώντας από την Πνύκα.

 Ένας από τους τρεις λόφους, για την ακρίβεια ο μεσαίος, που συνθέτουν τον ευρέως γνωστό λόφο του Φιλοπάππου, αποτέλεσε τον τόπο όπου κατά την αρχαιότητα άνθισε η Δημοκρατία. Ο λόγος για την Πνύκα, τον δεύτερο λόφο που συναντάται από τον πεζόδρομο της Μακρυγιάννη και της Διονυσίου Αρεοπαγίτου εκεί όπου ήταν το φημισμένο Pepos Restaurant και το Pepos School of Delicatesen.

Αλήθεια, πόσες φορές δεν έχετε απολαύσει την βόλτα σας εδώ; Γνωρίζετε, ωστόσο, αρκετά γι αυτήν, πέρα από την εκπληκτική θέα που προσφέρει στους επισκέπτες της; Μάθετε έξι πράγματα που ίσως δεν ξέρετε και την επόμενη φορά που θα βρεθείτε εδώ εντυπωσιάστε τους πάντες με τις γνώσεις σας.

Πρόκειται για το μέρος όπου συνεδρίαζε η Εκκλησία του Δήμου, ή πιο απλά η συνέλευση των Αθηναίων από τον 6ο έως τα τέλη του 4ου αιώνα, με περίπου 10.000 άνδρες να συγκεντρώνονται σε κάθε συνεδρίαση.

Σπουδαίοι πολιτικοί, ρήτορες και στρατηγοί έχουν αγορεύσει από το βήμα του ιερού αυτού χώρου. Μεταξύ άλλων και οι Αριστείδης, Θεμιστοκλής, Περικλής, Δημοσθένης, και στην πιο σύγχρονη εποχή ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Ο σημερινός αρχαιολογικός χώρος της Πνύκας αποτέλεσε και σπουδαίο ιερό αφιερωμένο στο Δία, που τότε θεωρούνταν προστάτης του αθηναϊκού πολιτεύματος.

Από τα τέλη του 4ου αιώνα, όταν οι συνελεύσεις των Αθηναίων μεταφέρθηκαν στο θέατρο του Διονύσου κάτω από την Ακρόπολη, ο χώρος παρέμεινε μόνο ιερός.

Οι δύο μεγάλες στοές που βρίσκονται στον αρχαιολογικό χώρο δημιουργήθηκαν με σκοπό να προστατεύουν τους ανθρώπους κατά την διάρκεια κακών καιρικών συνθηκών.

Ο λόφος αγοράστηκε από τον Αυστριακό πρέσβη Άντον Πρόκερς φον Όστεν και επιστράφηκε στο ελληνικό δημόσιο από το γιο του το 1857.

Εδώ βρίσκονται τα θεμέλια του Ηλιοσκοπίου του Μέτωνα, το σύστημα που χρησιμοποίησαν οι αρχαίοι αστρονόμοι για την παρατήρηση της θέσης του Ήλιου, της Σελήνης κ.α.

Και μετά συνέχισε με την ΔΩΡΑ ΣΤΡΑΤΟΥ και το θέατρο παραδοσιακών χορών Δώρα Στράτου.

Η επιβίωση της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, των χορών αλλά και των εθνικών ενδυμασιών οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο έργο της Δώρας Στράτου, η οποία αφιέρωσε τη ζωή της σε αυτόν τον σκοπό. Το 1953 ίδρυσε το σωματείο «ελληνικοί χοροί Δώρα Στράτου» το οποίο πραγματοποίησε πολυάριθμες παραστάσεις στην Ελλάδα και πολλές χώρες του εξωτερικού, διαδίδοντας την ελληνική μουσική. Προτού όμως αρχίσουν οι παραστάσεις είχε γίνει το δύσκολο έργο της καταγραφής στην ελληνική ύπαιθρο, η οποία είχε ρημάξει από την κατοχή και τον εμφύλιο. Στα χωριά οι παραδοσιακές ενδυμασίες ήταν μέσα στα ντουλάπια των σπιτιών και πολλοί τις έσκιζαν για να φτιάξουν άλλα ρούχα, τις έκαναν κουρέλια ή ακόμη και πανιά για να καθαρίζουν . 

Πολλές περιοχές είχαν ερημώσει και μαζί με τους ανθρώπους κινδύνευε να χαθεί και η παράδοση, τα τραγούδια, οι χοροί, οι ενδυμασίες. Αυτή είναι και η μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου στην ελληνική παράδοση την οποία κατέγραψε και στα βιβλία: «Μια παράδοση μια περιπέτεια», «ελληνικοί χοροί, ένας ζωντανός δεσμός με το παρελθόν». Κυκλοφόρησε επίσης μια τεράστια συλλογή 45 δίσκων με παραδοσιακή ελληνική μουσική. Η Δώρα Στράτου έμενε στην οδό Υπατίας κοντά στην Πλάκα και πέθανε το 1988.... Πηγή Μηχανή του χρόνου. Κάπου εδώ θα σταματήσω την αφήγηση του Τριακοστού μέρους. Σας χαιρετώ ο αφηγητής Πεπέ.

ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ  ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

H Μυρτώ και ο Πέπος φθάνουν στο ρομαντικό καφέ στον λόφο των Μουσών, αυτός ο χώρος εκείνη την εποχή ήταν ένα από τα καλύτερα και ειδυλλιακά καφέ της Αθήνας. Η Μυρτώ ήταν πολύ αναστατωμένη αλλά προσπαθούσε να μην τον δείχνει, αυτά που της είχε πει ο Πέπος στο μνήμα του πατέρα της την είχαν αναστατώσει γιατί είχαν σχέση με το περιεχόμενο του γράμματος που ήθελε να δώσει στον Πέπο. Το θέμα ήταν πως ο Πέπος λες και είχε διαβάσει το γράμμα --πράγμα αδύνατον γιατί το γράμμα το είχε πάντα στην τσάντα της -- της είχε δώσει την απάντηση που θα ήταν φυσιολογική μεν αλλά εφόσον θα το είχε διαβάσει. Ήταν ένα μυστήριο και γι' αυτό ζήτησε από τον Πέπο να της εξηγήσει τον λόγο που άλλαξε γνώμη χωρίς να καν να περιμένει την απάντηση της. Μήπως νόμιζε πως η απάντηση της θα ήταν αρνητική; Τον ρώτησε λοιπόν τι ήταν αυτό που μεσολάβησε; Ήταν μήπως η συνάντηση του με τον Θείο της; Η απάντηση που πήρε δεν της επέτρεπε να ξανασκεφτεί κάτι τέτοιο, αντιθέτως άκουσε για τον θείο της τα καλύτερα λόγια από τον Πέπο. Είχαν κανονίσει μάλιστα να βρεθούν την επόμενη μέρα στο Pepos Restaurant γιατί είχαν αμοιβαία συμπάθεια. Της είπε πως η απόφαση ήταν καθαρά δική του και πήγαζε από την συνείδηση του, σαφώς και δεν ήταν μια εύκολη απόφαση, κάθε άλλο, ήταν γι' αυτόν πάρα πολύ δύσκολη αλλά η εσωτερική του φωνή του έλεγε πως έπραττε το σωστό. Και για να μην της μείνει κάποια αμφιβολία για τον θείο της της αναφέρθηκε στην συνομιλία που είχε μαζί του και πως το μόνο που του είπε ήταν το πόσο υπερήφανος ήταν για σένα και το πόσο προσηλωμένη και αφοσιωμένη είσαι σ' αυτό που κάνεις. Η όλη κατάσταση ήταν δύσκολη για την Μυρτώ αλλά ένιωθε παράλληλα ν' αγαλιάζει η ψυχή της για την αγάπη που της έδειχνε ο Πέπος, προέτασσε το δικό της μέλλον χωρίς να αγνοεί τα δικά του συναισθήματα αλλά λόγω της αληθινής αγάπης προτιμούσε να τα βάζει σε δεύτερη μοίρα. Ήταν η ώρα να του δώσει τον φάκελο που είχε στην τσάντα της, τον έβγαλε και του τον έδωσε  λέγοντάς του σε παρακαλώ να τον ανοίξεις στις 7/7 δηλαδή σε λίγες μέρες. Κατόπιν τον ενημέρωσε πως ήταν προγραμματισμένο να επιστρέψει στην Αμερική με τον θείο της σε δύο μέρες. Περπάτησαν αρκετή ώρα στον λόφο των Μουσών προς το μνημείο του Φιλοπάππου. 

Τα βασικά τα ξέρετε: Το πλακόστρωτο του Πικιώνη που οδηγεί τα βήματά μας από την Ακρόπολη ως εδώ, η Πνύκα των αρχαίων ημών, το Αστεροσκοπείο από τα τηλεσκόπια του οποίου χαζεύουμε τον αττικό ουρανό, και τα κούλουμα του Δήμου Αθηναίων. Καιρός να μάθετε λίγα πράγματα ακόμα για έναν από τους ωραιότερους λόφους της Αθήνας.  «Ο λόφος» στην πραγματικότητα δεν είναι ένας. Είναι τρεις: Ο λόφος της Πνύκας, ο λόφος των Νυμφών, που μπορεί να ξέρετε και ως «του Αστεροσκοπείου», και ο λόφος των Μουσών –αυτός με το γιγάντιο μνημείο του Φιλοπάππου στην κορυφή του, που του έδωσε και το «ανεπίσημο» όνομα, το οποίο τελικά έμεινε.    Ο Γάιος Ιούλιος Αντίοχος Επιφανής Φιλόπαππος ήταν Ύπατος της Αθήνας επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, εγγονός του τελευταίου βασιλιά της Κομμαγηνής στη σημερινή Συρία, και ένας από τους λίγους ανθρώπους που τάφηκαν μέσα από τα τείχη της πόλης –στην κορυφή του λόφου, εκεί που σήμερα βρίσκεται το δέκα μέτρων μνημείο του. Τα αγάλματα στην πρόσοψή του απεικονίζουν τον ίδιο, τον πατέρα του και τον γιό του.Το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών που στολίζει την κορυφή του λόφου (των Νυμφών, είπαμε, δεν παρακολουθείτε) σχεδιάστηκε το 1842 από τον διάσημο για την Τριλογία της οδού Πανεπιστημίου κύριο Θεόφιλο Χάνσεν.

Πολύ κοντά στο Αστεροσκοπείο, σε ένα πλάτωμα με φανταστική θέα στην Ακρόπολη, υπάρχει ένας τούβλινος οβελίσκος που δείχνει τα σημεία του ορίζοντα, όπως τα υπολόγισε από εδώ ένας από τους πρώτους αστρονόμους της ανθρωπότητας, ο Μέτων ο Αθηναίος, παρατηρώντας την ανατολή του ήλιου ανάμεσα στην Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό.Από τον λόφο των Νυμφών ξεκινά και η διαδρομή που σας φέρνει στην αρχαία διά Κοίλης οδό, η οποία συνέδεε την Ακρόπολη με το λιμάνι του Πειραιά. Σε ορισμένα σημεία της διακρίνονται καθαρά τα σημάδια που άφησαν, πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια, στον δρόμο οι τροχοί των αμαξών.Κατά μία θεωρία, την οποία προς θλίψη των θρυλολατρών καταρρίπτει το Υπουργείο Πολιτισμού,  σε έναν λαξευμένο βράχο πάνω στον λόφο είναι θαμμένοι ο Κίμων και ο Θουκυδίδης.

Το 2002, όταν ενοποιούνταν οι αρχαιολογικοί χώροι της Αθήνας με πεζοδρομήσεις και άλλα έργα εν όψει Ολυμπιακών, το σχέδιο ήταν ο λόφος του Φιλοπάππου να περιφραχτεί και να είναι επισκέψιμος με ωράριο και με εισιτήριο, το οποίο θα περιλαμβανόταν στο γνωστό Ενιαίο Εισιτήριο μαζί με την Ακρόπολη, την Αρχαία Αγορά κλπ. Τους κατοίκους των γειτονιών γύρω από τον λόφο, που ξεσηκώθηκαν, έχουμε να ευχαριστούμε για το γεγονός ότι το σχέδιο δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Η διαμάχη κερδήθηκε οριστικά το 2015 στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Πηγή: Ηρώς Κουνάδη https://www.in2life.gr/

Όταν έφθασαν σ' ένα ύψωμα όπου η ορατότητα ήταν καταπληκτική, αντίκριζες τη θάλασσα και τον Παρθενώνα η Μυρτώ έσκυψε και πήρε μία μικρή πέτρα, αφού την κράτησε για λίγο μέσα στις παλάμες της τις άνοιξε και του την προσέφερε λέγοντας: σε παρακαλώ να την κρατήσεις!!   Ο Πέπος μη καταλαβαίνοντας τη σημασία αυτής της πράξης της ζήτησε να του εξηγήσει τον συμβολισμό.

-- Μυρτώ: που πάει το μυαλό σου;

-- Πέπος: δεν πάει πουθενά!!

-- Μυρτώ: σου παραδίδω την καρδιά μου, την έκανα πέτρα και την παραδίδω σε σένα που είχα την τύχη να σε γνωρίσω και να σ' αγαπήσω. Κι ενώ ο Πέπος προσπαθούσε να βάλει τα συναισθήματα του σε τάξη η Μυρτώ συνέχισε λέγοντας: ο συμβολισμός είναι διπλός, α) έχει να κάνει με τη ρήση του Ευαγγελίου που λέει " ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο ας ρίξει" και ο β) πως για να μπορέσω να φύγω μετά από αυτά που έζησα κοντά σου, υπήρχε μόνον μία περίπτωση να έκανα την καρδιά μου πέτρα, πίστεψε με πως δεν ήταν καθόλου εύκολο.

Τον πρώτο συμβολισμό ο Πέπος τον θυμήθηκε το 2010 δηλαδή 22 χρόνια μετά όταν έμαθε την απίστευτη ιστορία των διδύμων. Τον δεύτερο συμβολισμό τον έμαθε στις 7/7 όταν διάβασε το γράμμα της. Την τρίτη, δύο μέρες μετά, αποχαιρέτησε την Μυρτώ και τον φίλο του τον Ιπποκράτη που με πτήση της Ολυμπιακής αεροπορίας πετούσαν για Νέα Υόρκη. Όταν επέστρεψε στο πάρκινγκ του αεροδρομίου μαζί με την μητέρα της Μυρτούς για να πάρει αυτός το μηχανάκι και η κ. Νεφέλη το αυτοκίνητο της έδωσε το τηλέφωνο του λέγοντας της πως αν κάποια στιγμή χρειαστεί κάτι να μην διστάσει να του τηλεφωνήσει. Την παρακάλεσε επίσης ως φιλόλογος που ήταν να του προτείνει κάποια βιβλία που θεωρούσε πως ήταν απαραίτητο να διαβάσει. Η κ. Νεφέλη του είπε μετά χαράς θα το έκανε και πώς την επόμενη κιόλας θα επικοινωνούσε μαζί του για να του πει ποια είχε επιλέξει. Την επόμενη μέρα τον Πέπο τον περίμενε μια κορυφαία έκπληξη, η κ. Νεφέλη τον επισκέφθηκε στο Pepos Restaurant και κουβαλούσε μαζί της μία βαριά τσάντα όπου είχε μέσα 7 βιβλία, άνοιξε την τσάντα και τοποθέτησε πάνω σ' ένα τραπέζι τα εξής βιβλία.

1) Οιδίπους τύραννος του Σοφοκλή.

2) Ιλιάδα

3) Οδύσσεια

4) Άπαντα του Καβάφη

5) Μήδεια του Ευριπίδη.

6) Δον Κιχώτης

7) Ένα παιδί μετράει τ' άστρα του Λουντέμη. 

Αυτά ήταν όλα καινούρια και υπήρχαν ακόμη 3 τεύχη ενός περιοδικού με τίτλο "Επιλογές". Όταν τη ρώτησε πόσο κοστίζουν του είπε πως ήταν δώρο από την ίδια και την Μυρτώ!! Του είπε επίσης πως θα ήταν μεγάλη η χαρά της αν θα ζητούσε τη βοήθεια της σχετικά με τις όποιες απορίες είχε για την ανάλυση των κειμένων και γενικότερα για το περιεχόμενο των βιβλίων. Ο Πέπος χρωστάει ευγνωμοσύνη σ' αυτή την ΥΠΕΡΟΧΗ ΚΥΡΙΑ γιατί χάρη στην κ. Νεφέλη αγάπησε τους Έλληνες κλασικούς, χάρη στην κ. Νεφέλη ξεκίνησε να παρακολουθεί παραστάσεις αρχαίου δράματος στην Επίδαυρο και στο Ηρώδειο, χάρη στην ευγενική ψυχή της κ. Νεφέλης λάτρεψε την ποίηση την οποία αργότερα ο Πέπος προσπάθησε να μεταλαμπαδεύσει στα μέλη της Λογοτεχνικής Ομάδας του χωριού του. Αυτή η γυναίκα υπήρξε γι' αυτόν φάρος πολιτισμού και ανθρωπιάς. Πάντα θυμάται τη φράση που του είχε πει την ημέρα που του χάρισε τα βιβλία. "Αγαπητέ μου Πέπο στη ζωή μας πρέπει να πράττουμε το τέλειο και να το εισπράττουμε ως ατελές". Την ευχαρίστησε από καρδιάς για την πνευματική τροφή που του χάρισε και την αποχαιρέτησε πολύ συγκινημένος.

Την Παρασκευή στις 7/7/78 πήγε μόνος του ξανά στον λόφο των Μουσών και συγκεκριμένα στο σημείο που η Μυρτώ του είχε δώσει το γράμμα, εκείνο το γράμμα που είχε ζητήσει να το ανοίξει στις 7/7 δηλαδή σήμερα. Δεν μπόρεσε να μην σκεφτεί πως ο αριθμός 7 έπαιζε στη ζωή του κάποιον ρόλο, ακόμα και η κ. Νεφέλη 7 βιβλία του χάρισε. Επέλεξε το ίδιο σημείο για συναισθηματικούς λόγους, έπιασε στο χέρι του την πέτρα που του είχε δώσει η Μυρτώ και άνοιξε τον φάκελο. Υπήρχαν μέσα αρκετά φύλλα από κόκκινο τριαντάφυλλο, το γράμμα και μια φωτογραφία όπου η Μυρτώ ήταν πανέμορφη με τα πράσινα μάτια και τα σγουρά καστανά μαλλιά της. Από πίσω υπήρχε μία συγκινητική αφιέρωση. Το γράμμα αυτό η Μυρτώ το είχε γράψει λίγο μετά την επιστροφή της από τον ΒΑΚΧΟ όπου είχε ζήσει μαγικές στιγμές με τον Πέπο να της κάνει πρόταση γάμου. Στον λαιμό της είχε το όμορφο περιδέραιο που της είχε χαρίσει και είχε αποφασίσει πως θα ήταν για πάντα στη θέση του γιατί εκτός από στολίδι είχε γι' αυτήν ανεκτίμητη αισθηματική αξία, όλα αυτά που είχε ζήσει είχαν χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη της και στην καρδιά της. Ήταν λίγες οι κοπέλες που είχαν τη δική της τύχη να δεχθούν πρόταση γάμου κάτω από τον ιερό βράχο της ακρόπολης στο πιο ρομαντικό σημείο της Αθήνας. [ένα χρόνο αργότερα την ίδια τύχη είχε και η Λόλα, δηλαδή η σημερινή σύζυγος του Επίκουρου.] Το γράμμα ξεκινούσε έτσι: "Ακριβέ μου Πέπο σου είχα υποσχεθεί πως μετά το μνημόσυνο θα σου έδινα την απάντηση μου. Κι όμως τη δική μου απάντηση, εννοώ την τελική, θα είσαι εσύ που θα την δώσεις στον εαυτό σου. Επί της αρχής λοιπόν στην πρόταση σου λέω με όλη μου την καρδιά ΝΑΙ! Αποδέχομαι την πρόταση γιατί δε νομίζω πως θα μ' αγαπήσει άλλος όσο εσύ και γιατί το ίδιο νιώθω και των για σένα. Εκεί όμως που με απασχολεί είναι πως για να συμβεί αυτό θα πρέπει να εγκαταλείψω την Αμερική με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την καριέρα μου και γενικότερα για το μέλλον μου. Αν η απόφαση είναι να επιστρέψω θα πρέπει να ξεπεράσω δύο σοβαρά προβλήματα, το ένα είναι ηθικής τάξεως και έχει να κάνει με την υπόσχεση που είχα δώσει στους γονείς μου για μια ακαδημαϊκή καριέρα, και το δεύτερο έχει να κάνει με την επαγγελματική μου αποκατάσταση αν υποθέσουμε πως επιστρέφω. Όπως καλά γνωρίζεις η εξωσωματική γονιμοποίηση στην Ελλάδα εν έτει 1978 είναι ανύπαρκτη, αυτό σημαίνει πως όλα αυτά που πέτυχα τόσα χρόνια στην Αμερική θα πάνε χαμένα και παράλληλα θα απογοητεύσω κάποιους ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα, και μεταξύ αυτών προστέθηκες κι εσύ. Να λοιπόν γιατί σου είπα πως τελικά την απόφαση θα την πάρεις εσύ. Αποδέχομαι λοιπόν την πρόταση σου και περιμένω την δική σου απόφαση. Η επιλογή που έκανα για να σου παραδώσω το γράμμα στο μνήμα του πατέρα μου κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Όλα πια θα κριθούν από σένα ακριβές μου Πεπέ!! Ήταν η πρώτη φορά που τον αποκαλούσε Πεπέ. Μερικές φορές η ζωή παίζει παράξενα παιχνίδια, όταν γεννήθηκε η πρώτη ανιψιά του Πέπου η Ηρώ το 1991με το που μπόρεσε να μιλήσει τον αποκάλεσε Πεπέ!! Δηλαδή 13 χρόνια μετά ακούει την ανιψιά του να τον αποκαλεί όπως τον είχε αποκαλέσει η Μυρτώ 13 χρόνια πριν, ακόμα και σήμερα και οι δύο αγαπημένες ανιψιές του και η τρία ακόμα αγαπημένα ποιητικολογοτεχνικά πρόσωπα, η Διοτίμα, η Κορνηλία και η Άλκηστη συνεχίζουν να τον αποκαλούν Πεπέ. 

Τώρα κατάλαβε ο Πέπος γιατί η Μυρτώ ήταν σαστισμένη όταν της είπε να ξεχάσει την πρόταση που της έκανε και μάλιστα όταν άκουσε την προτροπή του να επιστρέψει στην Αμερική όσο πιο σύντομα γίνεται γιατί εκεί είναι η θέση της, απορούσε προφανώς από αυτά που τις έλεγε ο Πέπος τα οποία ήταν σα να απαντούσε στο περιεχόμενο του γράμματος της, πως ήταν όμως δυνατόν να γνώριζε το περιεχόμενο; Τώρα του λύθηκε η απορία του Πέπου, είχε δίκιο η Μυρτώ ποιος ξέρει τι μπορεί να έβαλε στο μυαλό της, που να το φανταζόταν πως της έδινε την ίδια απάντησε που θα της έδινε αν είχε διαβάσει το γράμμα; Η αλήθεια ήταν πως αυτό έγινε γιατί αυτό έλεγε η λογική, δεν χρειαζόταν να διαβάσει το γράμμα. Ίσως να ήταν η διαίσθησή του, ή η άτακτη φωνούλα που έλεγε και Τερψιχόρη. Κάπου εδώ σας χαιρετώ, ο αφηγητής Πεπέ.

Τώρα κατάλαβε ο Πέπος γιατί η Μυρτώ ήταν σαστισμένη όταν της είπε να ξεχάσει την πρόταση που της έκανε και μάλιστα όταν άκουσε την προτροπή του να επιστρέψει στην Αμερική όσο πιο σύντομα γίνεται γιατί εκεί είναι η θέση της, απορούσε προφανώς από αυτά που τις έλεγε ο Πέπος γιατί στην ουσία ήταν σαν να απαντούσε στο περιεχόμενο του γράμματος της, πως ήταν όμως δυνατόν να γνώριζε το περιεχόμενο; Τώρα του λύθηκε η απορία του Πέπου, είχε δίκιο η Μυρτώ, ποιος ξέρει τι μπορεί να έβαλε στο μυαλό της, που να το φανταζόταν πως της έδινε την ίδια απάντησε που θα της έδινε αν είχε διαβάσει το γράμμα; Η αλήθεια ήταν πως αυτό έγινε γιατί αυτό έλεγε η λογική, δεν χρειαζόταν να διαβάσει το γράμμα. Ίσως να ήταν η διαίσθησή του, ή, η άτακτη φωνούλα που έλεγε και Τερψιχόρη. Ήταν αρκετά ώριμος παρά το νεαρό της ηλικίας του, υπήρχε βέβαια μια διαφορά, τα τότε παιδιά των 23 ήταν πιο ώριμα από τα σημερινά παιδιά, εκείνα τα παιδιά τα είχε κάνει η ανάγκη να ωριμάσουν γρήγορα. Η ανάγκη έλεγε ο Πατροκοσμάς ο Πλακιώτης είναι η δημιουργός αιτία πολλών πραγμάτων, είχε δίκιο. Ήταν ώρα να τον επισκεφτεί ώστε να ζητήσει τη γνώμη του. Σε μισή ώρα βρισκόταν στο σπίτι του Πατροκοσμά στην οδό Βάκχου 12, τον βρήκε στην αυλή λες και τον περίμενε. Τον εξέπληξε όταν τον άκουσε να του λέει, πότε έφυγε; Ο ίδιος δεν του είχε αναφέρει κάτι κι αυτό τον παραξένεψε αλλά κατάλαβε πως ο Πατροκοσμάς είχε προφανώς πληροφορηθεί από τον πατέρα του Πέπου κάποια πράγματα. Του εξήγησε το τι είχε συμβεί με την Μυρτώ και άκουσε τον σοφό γέροντα να τον συγχαίρει για την απόφαση που είχε πάρει. Του είπε μάλιστα το εξής συγκινητικό,

Σπύρο παιδί μου είμαι περήφανος για σένα, κράτησέ την στην ψυχή σου και στην καρδιά σου, υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που πρέπει να πούμε ένα μεγάλο Ναι ή ένα μεγάλο Όχι κι αυτό το Ναι ή το Όχι καθορίζει τον χαρακτήρα μας και σηματοδοτεί την μετέπειτα πορεία μας, εσύ αυτή τη φορά είπες το πιο λογικό και συγκινητικό Όχι. 

Επ' ευκαιρία κάθισε να σου μιλήσω κι εγώ για ένα δικό μου Όχι που είχα πει όταν βρισκόμουνα στην δική σου ηλικία. Θυμάσαι που με είχες ρωτήσει γιατί δεν νυμφεύθηκα; Τώρα θα σου ανοίξω την καρδιά μου, η αιτία ήταν ένα δικό μου Όχι στην περίοδο της κατοχής, όπως σου έχω πει εκείνη τη δύσκολη περίοδο ανήκα κι εγώ στους σαλταδόρους, και τώρα λίγα λόγια για τους σαλταδόρους...  ''Με την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα στις 27 Απριλίου 1941, η πείνα ξέσπασε απότομα και με σφοδρότητα. Οι κατακτητές καταλήστεψαν αποθήκες, καταστήματα και αγροτική παραγωγή. Στη συνέχεια πουλούσαν τα προϊόντα στους συνεργάτες τους, τους μαυραγορίτες. Και οι μαυραγορίτες τα πουλούσαν σε αστρονομικές τιμές. Σπίτια, κοσμήματα, έργα τέχνης και κειμήλια άρχισαν να περνάνε στα χέρια των άθλιων μαυραγοριτών, για έναν ντενεκέ λάδι ή ένα σακί αλεύρι! Λόγω του πληθωρισμού το χρήμα δεν είχε καμία αξία. Το λάδι και το αλεύρι ήταν σαν νόμισμα. Η αξία των πραγμάτων που πουλούσαν οι άνθρωποι για να γλιτώσουν από την πείνα, καθοριζόταν σε ποσότητα λαδιού και αλευριού. Ενώ η επαρχία κουτσά-στραβά τα βόλευε, τα μεγάλα αστικά κέντρα, και ιδιαίτερα η Αθήνα, δοκιμάστηκαν σκληρά. Ένα δέμα από την επαρχία αποτελούσε ανεκτίμητο δώρο. Τον φοβερό χειμώνα του ’41-’42 η πείνα έγινε λιμός και ο θάνατος στα πεζοδρόμια της Αθήνας ήταν καθημερινό φαινόμενο. Μάζευαν τα πτώματα με το κάρο του δήμου. Οι πλούσιοι πείναγαν και οι φτωχοί πέθαιναν από την πείνα. Το ψωμί μοιραζόταν με το δελτίο. Οι φτωχοί δεν είχαν χρήματα για το δελτίο.

Ο Μάνος Ιωαννίδης από τον Βύρωνα καταθέτει μια συγκλονιστική μαρτυρία: Ένας νέος αδύνατος σαν σκελετός στεκόταν έξω από τον φούρνο και ζητούσε απ’ αυτούς που έβγαιναν να του δώσουν ένα κομματάκι από το ψωμί τους. Τι να του δώσουν, που η ποσότητα ήταν υπολογισμένη με το δράμι! Πάνω στην απόγνωσή του άρπαξε το ψωμί μιας γριάς. Οι άνθρωποι τον κυνήγησαν και όταν εκείνος έπεσε κάτω εξαντλημένος, άρχισαν να τον χτυπούν. Ο νέος δεν νοιαζόταν για τα χτυπήματα, αλλά πώς θα φάει ψωμί. Έτρωγε ξύλο και ψωμί συγχρόνως. Οι σαλταδόροι της Κατοχής

Οι σαλταδόροι ήταν παιδιά και νέοι, ηλικίας 10 με 15 χρόνων, από προσφυγικούς συνοικισμούς και φτωχογειτονιές, χωρίς στηρίγματα στη ζωή. Η πείνα τα ανάγκασε να βγουν στους δρόμους, για ν’ αναζητήσουν τα στοιχειώδη για την επιβίωση. Οργανώθηκαν σε παρέες και δούλευαν σε μικρές ομάδες. Την ώρα που περνούσε κάποιο γερμανικό καμιόνι από κάποιο σημείο όπου έκοβε ταχύτητα (ανηφόρα, στροφή, γραμμές του τραμ), ο ένας σάλταρε πάνω και άρχιζε αμέσως να ρίχνει στον δρόμο ό,τι έβρισκε μπροστά του: κουραμάνες, κονσέρβες, μπιτόνια, σακιά, κιβώτια, ρεζέρβες, όπλα, χάρτες. Οι άλλοι έτρεχαν πίσω από το καμιόνι και τα μάζευαν. Ύστερα ο αρχισαλταδόρος πηδούσε από το φορτηγό και όλοι έσπευδαν να εξαφανιστούν σκορπίζοντας σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Λέγεται ότι, οι σαλταδόροι, ήταν παράτολμοι νεαροί μάγκες, που πήδαγαν στα γερμανικά αυτοκίνητα για να κλέψουν τρόφιμα ή άλλα αγαθά (βενζίνες, ρεζέρβες κ.α).Πηγή: iefimerida, WordPress.  Ένας παλιός σαλταδόρος ήταν και ο Πατροκοσμάς''.

Σαλτάραμε στα γερμανικά φορτηγά και παίρναμε ό,τι μπορούσαμε, από τρόφιμα έως και τα λάστιχα από τα φορτηγά τους. Σε μία τέτοια επιχείρηση αρπαγής τροφίμων πέσαμε σε ενέδρα των Γερμανών, μαζί μου ήταν και η Κλειώ μια 17χρονη γειτονοπούλα αδερφή της κοπέλας που είχα δεσμό, η οποία στην προσπάθεια διαφυγής δεν τα κατάφερε γιατί δέχθηκε τα πυρά των Γερμανών. Εγώ ένιωθα υπεύθυνος για τον θάνατο της και μετά από αυτό το συμβάν δεν μπόρεσα να συνεχίσω να βλέπω την αδερφή της που είχαμε κανονίσει να παντρευτούμε κι έτσι μια μέρα πήγα στους γονείς της και είπα κι εγώ το μεγάλο Όχι στην κοπέλα που αγαπούσα γιατί θεωρούσα τεράστια την ευθύνη που είχα για τον θάνατο της αδερφής της. Ακόμα και σήμερα Σπύρο παιδί μου δεν μπορώ να απαλλαγώ από εκείνη την εικόνα όπου η Κλειώ αιμόφυρτη μου φώναζε φύγε Κοσμά, φύγε και ξεψύχησε. Δεν έφυγα, κρύφτηκα και με ένα βαρύ σίδερο κατάφερα ένα θανατηφόρο χτύπημα στον Γερμανό που είχε πυροβολήσει την Κλειώ. Ευτυχώς που είπα εκείνο το Όχι γιατί η αδερφή της είχε καλή τύχη στην πορεία, παντρεύτηκε και απέκτησαν 4 παιδιά. Την έχω πάντα στην καρδιά μου αλλά δεν έχω μετανιώσει για εκείνο το Όχι γιατί αν είχαμε παντρευτεί πως θα μπορούσα να την αντικρίζω κάθε μέρα αφού θα μου θύμιζε την δίδυμη αδερφή της; 

Ναι Σπύρο παιδί μου ήταν δίδυμες.. 

Αποχαιρέτησε τον Πατροκοσμά αφού τον ευχαρίστησε που του άνοιξε την καρδιά του. Είχε δίκιο, ένα Ναι ή ένα Όχι σε πολλές περιπτώσεις καθορίζει την πορεία μας στη ζωή, το θέμα είναι να έχεις την συνείδηση σου καθαρή πως αυτό που είπες ήταν το σωστό, ή τουλάχιστον αυτό που ο καθένας θεωρεί σωστό γιατί το σωστό για μας μπορεί να είναι λάθος για κάποιους άλλους. Φίλες και φίλοι φθάνουμε προς το τέλος αυτής της συγκλονιστικής ιστορίας, έως τότε σας χαιρετώ, ο αφηγητής Πεπέ.

ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

Εντωμεταξύ όπως σας είπα στο προηγούμενο μέρος αυτής της συγκλονιστικής ιστορίας, πλησιάζουμε στο τέλος, πριν όμως αναφερθώ στο τι έγινε το 2010 θα σταθώ σε δύο σημαντικές χρονολογίες, το 2006 και το 2007, ας ξεκινήσω από το 2006. Τέσσερα μέλη της ΟΚΡΑ τέσσερα επίλεκτα μέλη, Μελισσάνθη, Δολέντσια, Αστροτομ και Επικούρειος Πέπος φθάνουν στο Γιοχάνεσμπουργκ τα Χριστούγεννα που εκεί βέβαια ήταν κατακαλόκαιρο, θα γιόρταζαν τα 29 χρόνια φιλίας. Η Denise και ο Derrick είχαν κανονίσει να γιορτάσουν με μία λαμπρή εκδήλωση στον κήπο τους τα 29 χρόνια φιλίας με βραδιά ποίησης αφιερωμένη σε Έλληνες και Νοτιοαφρικανούς ποιητές, και γι' αυτό είχαν καλέσει αρκετούς Έλληνες φίλους τους και Νοτιοαφρικανούς περίπου 120 άτομα. Ήταν μια βραδιά αξέχαστη που ξεκίνησε με τα ποιήματα της 'Ίνγκριντ Τζόνκερ στην οποία τον Απρίλιο του 2004  απονεμήθηκε μετά θάνατον το παράσημο του Τάγματος του Ikhamanga από την κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής για την “εξαιρετική συμβολή της στη λογοτεχνία και στον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία στη Νότια Αφρική”.

Έγραψε ποίηση στη μητρική της γλώσσα (Αφρικάανς) και ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς της έχει μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες, αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά, ολλανδικά, πολωνικά, Χίντι και Ζουλού, μεταξύ άλλων.  Ποιήτρια του πόνου και της ελευθερίας, έζησε μια σύντομη αλλά γεμάτη πάθος ζωή. Γυναίκα ελκυστική και αισθησιακή, υπήρξε διάσημη στη ζωή της κι έγινε μύθος μετά το θάνατό της. Λόγω της έντασης της ποίησής της και της ταραχώδους ζωής της την αποκαλούν και Νοτιοαφρικανή Σύλβια Πλαθ.

Τα ποιήματά της απαγγείλανε  η Christine και η Τζένη.

Ίνγκριντ Τζόνκερ.

Η μαμά

Η μαμά δεν είναι πρόσωπο πια

Όμως

Ντύνεται

Πηγαίνει στο κομμωτήριο

Βαδίζει στο δρόμο

Πιάνει τα τακούνια της

Συμβουλεύεται τον ψυχίατρο

Σαν όλους τους άλλους

Ψιθυρίζει λέξεις

Moncheri

Δεν ακούγεται καθόλου

Ο λευκός

Ψίθυρος του φαντάσματος μόνο

Δεν έχει χρώμα

Και φεύγει γρήγορα

Χασκογελάει από τους ανελκυστήρες

Κοιτάζει εδώ κι εκεί με τα γυαλιά της

Κάνει πως εκπλήσσεται

Είναι αφοπλισμένη

Γυμνή σαν Αφρικάνα

Θέλει να πιστέψει στον άνθρωπο

Π’ ακόμα μιλάει για Θεό

-------------------------------------

Σε επαναλαμβάνω

Σε επαναλαμβάνω

χωρίς τέλος ή αρχή

επαναλαμβάνω το σώμα σου

Η μέρα έχει μικρή σκιά

Κι η νύχτα κίτρινους σταυρούς

Το τοπίο είναι χωρίς λάμψη

Κι οι άνθρωποι μια σειρά κεριά

Ενώ εγώ σ’ επαναλαμβάνω

Με τα στήθια μου

Που μιμούνται το γούβωμα των χεριών σου.

Μετάφραση Μ. Λαϊνά.

---------------------------------------

Το πρόσωπο του έρωτα

Το πρόσωπό σου είναι το πρόσωπο

όλων των άλλων πριν από σένα και μετά

από σένα· και τα μάτια σου είναι

ήρεμα σαν μια γαλάζια αυγή, που σπάζει

το χρόνο στην ώρα του. Βουκόλος

των νεφών, φρουρός της λευκής -με

εναλλαγή χρωμάτων- ομορφιάς, το τοπίο

των εξομολογημένων χειλιών σου, που έχω

εξερευνήσει, κρατά το μυστικό κάποιου

χαμόγελου όπως το τοπίο με τα μικρά

λευκά χωριά πέρα από τα βουνά·

κι οι χτύποι της καρδιάς σου

μέτρο της έκστασής τους.

Δεν υπάρχει ερώτημα μιας -κάποιας-

αρχής· δεν υπάρχει ζήτημα κατάκτησης,

δεν υπάρχει ερώτημα θανάτου: πρόσωπο

πολυαγαπημένο μου, το πρόσωπο του έρωτα!

Μετάφραση: Αθαν. Β. Νταουσάνης.

--------------------------------------

Σε όλα τα πρόσωπα

Σε όλα τα πρόσωπα όλων των ανθρώπων

πάντα τα μάτια σου τα δύο αδέρφια

το γεγονός του εαυτού σου και η ουτοπία

αυτού του κόσμου

Όλοι οι ήχοι λένε ξανά και ξανά το όνομά σου

όλα τα κτήρια το σκέφτονται και οι αφίσες

οι γραφομηχανές το μαντεύουν και οι σειρήνες το επαναλαμβάνουν

το κλάμα κάθε νεογέννητου το επιβεβαιώνεικαι η αποκήρυξη

αυτού του κόσμου

Οι μέρες μου γυρεύουν το όχημα του κορμιού σου

οι μέρες μου γυρεύουν το σχήμα του ονόματός σου

πάντα μπροστά μου στη διαδρομή των ματιών μου

και ο μόνος μου φόβος είναι η αντανάκλαση

που θέλει να κάνει το αίμα σου νερό

που θέλει να κάνει το όνομά σου αριθμό

και να αρνηθεί τα μάτια σου σαν να ΄ταν ανάμνηση

***********************

Το παιδί που σκοτώθηκε από πυροβολισμό στη Νυάνγκα (1)

Το παιδί δεν είναι νεκρό

το παιδί υψώνει τις γροθιές του ενάντια στη μητέρα του

που ουρλιάζει Αφρική     ουρλιάζει τη μυρωδιά

της ελευθερίας και της ερείκης (2)

στα μέρη της καρδιάς υπό κατάληψη

Το παιδί υψώνει τις γροθιές του ενάντια στον πατέρα του

στην παρέλαση των γενεών

που ουρλιάζουν Αφρική     ουρλιάζουν τη μυρωδιά

της δικαιοσύνης και του αίματος

στους δρόμους της ένοπλης περηφάνιας του

Το παιδί δεν είναι νεκρό

ούτε στη Λάνγκα ούτε στη Νυάνγκα

ούτε στο Ορλάντο ούτε στο Σάρπβιλ

ούτε στο αστυνομικό τμήμα στους Φιλίππους

όπου κείτεται με μια σφαίρα στο κεφάλι

Το παιδί είναι η σκιά των στρατιωτών

που στέκουν σε ετοιμότητα με όπλα, μαχαίρια και κλομπ

το παιδί είναι παρόν σε όλες τις συσκέψεις και τα νομοθετήματα

το παιδί κρυφοκοιτάζει απ’ τα παράθυρα των σπιτιών μες στις καρδιές των μανάδων

το παιδί που απλώς ήθελε να παίξει κάτω απ’ τον ήλιο στη Νυάνγκα είναι παντού

το παιδί που έγινε άντρας διατρέχει όλη την Αφρική

το παιδί που έγινε γίγαντας ταξιδεύει όλο τον κόσμο

Μετάφραση Χριστίνα Λιναρδάκη.

Αμέσως μετά τον λόγο πήρε ο Πέπος και ενημέρωσε τους παραβρισκόμενους πως η Μελισσάνθη και ο Αστροτόμ θα τους απαγγείλουν ποιήματα του Σεφέρη και του Καβάφη. Ξεκίνησε η Μελισσάνθη με Σεφέρη.

Ἄρνηση

Στὸ περιγιάλι τὸ κρυφὸ

κι ἄσπρο σὰν περιστέρι

διψάσαμε τὸ μεσημέρι

μὰ τὸ νερὸ γλυφό.

Πάνω στὴν ἄμμο τὴν ξανθὴ

γράψαμε τ᾿ ὄνομά της

ὡραῖα ποὺ φύσηξεν ὁ μπάτης

καὶ σβήστηκε ἡ γραφή.

Μὲ τί καρδιά, μὲ τί πνοή,

τί πόθους καὶ τί πάθος

πήραμε τὴ ζωή μας· λάθος!

κι ἀλλάξαμε ζωή.

**********************

Περιστατικὰ Γ´

Χωρὶς χρῶμα, χωρὶς σῶμα

τούτη ἡ ἀγάπη ποὺ πηγαίνει

σκορπισμένη, μαζεμένη,

σκορπισμένη πάλι-πάλι,

κι ὅμως σφύζει κι ὅμως πάλλει

στὴ δαγκωματιὰ τοῦ μήλου

στὴ χαραγματιὰ τοῦ σύκου

σ᾿ ἕνα βυσσινὶ κεράσι

σὲ μιὰ ρώγα ἀπὸ ροδίτη

τόση ἀνάερη Ἀφροδίτη,

θὰ διψάσει θὰ κεράσει

ἕνα στόμα κι ἄλλο στόμα

χωρὶς χρῶμα, χωρὶς σῶμα.

*************************

Τριζόνια

Τὸ σπίτι γέμισε τριζόνια

χτυποῦν σὰν ἄρρυθμα ρολόγια

λαχανιασμένα. Καὶ τὰ χρόνια

ποὺ ζοῦμε σὰν αὐτὰ χτυποῦν

καθὼς οἱ δίκαιοι σιωποῦν                  5

σὰ νὰ μὴν εἶχαν τί νὰ ποῦν.

Κάποτε τ᾿ ἄκουσα στὸ Πήλιο

νὰ σκάβουνε γοργὰ ἕνα σπήλαιο

μέσα στὴ νύχτα. Ἀλλὰ τὸ φύλλο

τῆς μοίρας τώρα τὸ γυρίσαμε            10

καὶ μᾶς γνωρίσατε καὶ σᾶς γνωρίσαμε

ἀπὸ τοὺς ὑπερβόρειους ἴσαμε

τοὺς νέγρους τοῦ ἰσημερινοῦ

ποὺ ἔχουνε σῶμα χωρὶς νοῦ

καὶ ποὺ φωνάζουν σὰν πονοῦν.      15

Κι ἐγὼ πονῶ κι᾿ ἐσεῖς πονεῖτε

μὰ δὲ φωνάζουμε καὶ μήτε

κἂν ψιθυρίζουμε, γιατί

ἡ μηχανὴ εἶναι βιαστικὴ

στὴ φρίκη καὶ στὴν καταφρόνια      20

στὸ θάνατο καὶ στὴ ζωή,

Τὸ σπίτι γέμισε τριζόνια.

Πρετόρια, 16 Γενάρη ῾42

***************************

Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός

«Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός, ὅλο βουνὰ ποὺ ἔχουν σκεπὴ τὸ χαμηλὸ οὐρανὸ μέρα καὶ νύχτα. Δὲν ἔχουμε ποτάμια δὲν ἔχουμε πηγάδια δὲν ἔχουμε πηγὲς μονάχα λίγες στέρνες, ἄδειες κι᾿ αὐτές, ποὺ ἠχοῦν καὶ ποὺ τὶς προσκυνοῦμε. Ἦχος στεκάμενος κούφιος, ἴδιος με τὴ μοναξιά μας ἴδιος με τὴν ἀγάπη μας, ἴδιος με τὰ σώματά μας. Μᾶς φαίνεται παράξενο ποὺ κάποτε μπορέσαμε νὰ χτίσουμε τὰ σπίτια τὰ καλύβια καὶ τὶς στάνες μας. Κι᾿ οἱ γάμοι μας, τὰ δροσερὰ στεφάνια καὶ τὰ δάχτυλα γίνουνται αἰνίγματα ἀνεξήγητα γιὰ τὴ ψυχή μας. Πῶς γεννήθηκαν πῶς δυναμώσανε τὰ παιδιά μας;

Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός. Τὸν κλείνουν οἱ δυὸ μαῦρες Συμπληγάδες. Στὰ λιμάνια τὴν Κυριακὴ σὰν κατεβοῦμε ν᾿ ἀνασάνουμε βλέπουμε νὰ φωτίζουνται στὸ ἡλιόγερμα σπασμένα ξύλα ἀπὸ ταξίδια ποὺ δὲν τέλειωσαν σώματα ποὺ δὲν ξέρουν πιὰ πῶς ν᾿ ἀγαπήσουν».

(Α. Ἡ Πέτρα)

**************************

Κι ἂν ὁ ἀγέρας φυσᾷ

Κι ἂν ὁ ἀγέρας φυσᾷ, δὲ μᾶς δροσίζει

κι ὁ ἴσκιος μένει στενὸς κάτω ἀπ᾿ τὰ κυπαρίσσια

κι ὅλο τριγύρω ἀνηφόρι στὰ βουνά.

Κι ἂν ὁ ἀγέρας φυσᾷ, δὲ μᾶς δροσίζει

κι ὁ ἴσκιος μένει στενὸς κάτω ἀπ᾿ τὰ κυπαρίσσια

κι ὅλο τριγύρω ἀνηφόρι στὰ βουνά.

Μᾶς βαραίνουν οἱ φίλοι

ποὺ δὲν ξέρουν πιὰ πῶς νὰ πεθάνουν.

Κι ἂν ὁ ἀγέρας φυσᾷ, δὲ μᾶς δροσίζει

κι ὁ ἴσκιος μένει στενὸς κάτω ἀπ᾿ τὰ κυπαρίσσια

κι ὅλο τριγύρω ἀνηφόρι στὰ βουνά.

Αμέσως μετά την Μελισσάνθη τον λόγο πήρε ο Άστροτομ και άρχισε την απαγγελία ποιημάτων του Κ.Π.Καβάφη.

Τείχη

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Το πρώτο σκαλί

Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν

μιά μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·

«Τώρα δυό χρόνια πέρασαν που γράφω

κ' ένα ειδύλιο έκαμα μονάχα.

Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.

Αλλοίμονον, είν' υψηλή το βλέπω,

πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·

και απ' το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι

ποτέ δεν θ' αναιβώ ο δυστυχισμένος».

Ειπ' ο Θεόκριτος· «Αυτά τα λόγια

ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.

Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει

νάσαι υπερήφανος κ' ευτυχισμένος.

Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·

τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.

Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο

πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.

Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο

πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι

πολίτης εις των ιδεών την πόλι.

Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι

και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.

Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας

που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.

Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·

τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα»

**************************

Περιμένοντας τους

 Βαρβάρους

-Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;

Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.

Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;

Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,

και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη

στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.

Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί

τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε

για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί

τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

-Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν

σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·

γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,

και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·

γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια

μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·

και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.

-Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα

να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·

κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.

-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία

κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).

Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,

κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.

Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,

και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.

Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

****************************

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την,

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.

************************

Θερμοπύλες

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των

ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.

Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·

δίκαιοι κ' ίσοι σ' όλες των τες πράξεις,

αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία·

γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν

είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,

πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·

πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,

πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τους πρέπει

όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)

πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,

κ' οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

************************

Μονοτονία

Την μιά μονότονην ημέραν άλλη

μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν

τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι -

οι όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.

Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·

είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.

Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

*************************

Ιωνικόν

Γιατί τα σπάσαμε τ' αγάλματά των,

γιατί τους διώξαμε απ' τους ναούς των,

διόλου δεν πέθαναν γι' αυτό οι θεοί.

Ω γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη,

σένα η ψυχές των ενθυμούνται ακόμη.

Σαν ξημερώνει επάνω σου πρωί αυγουστιάτικο

την ατμοσφαίρα σου περνά σφρίγος απ' την ζωή των·

και κάποτ' αιθέρια εφηβική μορφή,

αόριστη, με διάβα γρήγορο,

επάνω από τους λόφους σου περνά.

ΥΓ. Τη μετάφραση των ποιημάτων της Ίνγκριντ Τζόνκερ από τα Αφρικάανς στα Ελληνικά, και του ΣΕΦΕΡΗ και ΚΑΒΑΦΗ Στ' Αγγλικά, έκανε Ελπινίκη η οποία μιλούσε και έγραφε 7 γλώσσες, ήταν ελληνικής καταγωγής που είχε γεννηθεί στη Νότια Αφρική, οι γονείς της είχαν μεταναστεύσει στη Νότια Αφρική σε νεαρή ηλικία από το νησί της Σαπφούς. Δεν ήταν εύκολη υπόθεση η μετάφραση ενός ποιήματος αλλά η Ελπινίκη ως φιλόλογος και ως πολύγλωσση που ήταν  κατάφερε να πράξει το τέλειο και εισέπραξε το θερμό χειροκρότημα από όλους του φίλους. Το λόγο μετά πήρε ο Derrick ο οποίος ανακοίνωσε πως την επόμενη χρονιά και συγκεκριμένα τον Αύγουστο του 2007 θα επισκεπτόταν το χωριό των φίλων τους το Γοργογύρι για να γιορτάσουν στην αυλή των θαυμάτων τα 30 χρόνια φιλίας!!! Αυτή η ανακοίνωση ήταν μία καταπληκτική είδηση η οποία έγινε δεκτή από τον Πέπο και την οικογένειά του με μεγάλη χαρά και ευτυχία. Στη συνέχεια έγινε ένα γλέντι τρικούβερτο που μόνο οι Έλληνες ξέρουν να ανεβάζουν τη διάθεση στο τσακίρ κέφι. Ο Ικαριώτικος γνώρισε μεγάλες δόξες εκείνο το βράδυ. Στην επόμενη ανάρτηση θα σας διηγηθώ τα πεπραγμένα της επίσκεψης στο Γοργογύρι.

Σας χαιρετώ, ο αφηγητής Πεπέ.

ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ

Πήλιο, Άη Γιάννης Αύγουστος 2007, δηλαδή 3 χρόνια πριν μάθουν η Denise και ο Πέπος την αληθινή ιστορία τους, ο Πέπος η οικογένεια του και οι φίλοι του ετοιμάζονται να υποδεχθούν τους φίλους τους από τη Νότια Αφρική για την βραδιά ποίησης που είχε προγραματίσει να γίνει στην Αυλή των θαυμάτων στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι. Τι κρίμα που τότε ο Πέπος δεν είχε γνωρίσει τα φιλαράκια του από την Πιαλεία; Η άφιξη του Derrick και της Denise έγινε στις 7/8/07, έμειναν δύο μέρες στην Αθήνα και μετά όλοι μαζί (Denise, Derrick, Λόλα, Μελισσάνθη, Πέπος) αναχώρησαν για το αγαπημένο τους Πήλιο με προορισμό τον Άη Γιάννη όπου η αγαπημένη τους φίλη Βαγγελιώ τους είχε κρατήσει δύο ωραία δωμάτια στο Manos apartments!! 

Υπήρχε ένας μεγάλος έρωτας με το Πήλιο και ειδικότερα με την περιοχή του Άη Γιάννη, κατά την εκεί παραμονή τους επισκέφθηκαν τον Μυλοπόταμο, όποιος δε έχει επισκεφθεί τον Μυλοπόταμο δεν μπορεί να καταλάβει τι εστί αληθινή ομορφιά, την Νταμούχαρη, όποιος δεν έχει επισκεφθεί την Νταμούχαρη δεν μπορεί να καταλάβει τι εστί έρωτας ανεπανάληπτος, και φυσικά την Τσαγκαράδα. Ο Πέπος με την οικογένειά του πάντα όταν τους δοθεί η ευκαιρία συνεχίζουν να επισκέπτονται τον Άη Γιάννη γιατί έχουν αγαπήσει αυτή την περιοχή, έχουν ζήσει εκεί μοναδικές στιγμές ευτυχίας. Οι μέρες που έζησαν εκεί με την Denise και τον Derrick ήταν η μία καλύτερη από την άλλη, αυτές οι μέρες έχουν χαραχθεί βαθιά στη μνήμη όλων και θεωρούσαν ευλογημένο τον εαυτό τους που μπορούσαν να απολαμβάνουν τέτοιες στιγμές με τόσο αγαπημένους φίλους.

Έμεναν στο φιλόξενο Manos apartments και για μεσημεριανό φαγητό είχαν επιλέξει την "ΑΚΤΗ" όπου έτρωγαν πάντα φρέσκο ψάρι, οι ιδιοκτήτες είχαν ένα βαρκάκι και πήγαιναν κάθε μέρα για ψάρι και όχι μόνο. Η ποιότητα των φαγητών ήταν αξεπέραστη και συνεχίζει να παραμένει κορυφαία, αυτό το διαπίστωσε ο Πέπος όταν επισκέφθηκε τον αγαπημένο τους προορισμό το 2019 μαζί με την Λόλα. Αυτό που έγινε όμως την τρίτη μέρα ήταν για όλους η μεγαλύτερη έκπληξη αυτού του ταξιδιού. Και γίνομαι πιο σαφής, ήταν Κυριακή μεσημέρι και γευμάτιζαν στην "ΑΚΤΗ" με φρέσκο ψάρι, καλαμάρι, χταπόδι, κολοκυθοανθούς γεμιστούς, χωριάτικη σαλάτα, μπουγιουρντί και φυσικά CALLIGA λευκό όταν ήρθε στο τραπέζι ο ένας εκ των ιδιοκτητών και ενημέρωσε τον Πέπο πως το σημερινό κόστος του τραπεζιού ήταν πληρωμένο από τον φίλο τους τον Αριστοτέλη!! 

Είχε συμβεί το εξής: ο Αριστοτέλης γνώριζε πως ο μέντορας του μαζί με την Denise θα επισκέπτονταν την Ελλάδα, αυτό που δεν γνώριζε ήταν πως θα επισκέπτονταν το Πήλιο, το πληροφορήθηκε την προηγούμενη μέρα από την κόρη του Derrick και της Denise την Χριστίνα και άμεσα επικοινώνησε με τους ιδιοκτήτες που ήταν φίλοι του και τους ενημέρωσε πως τα έξοδα του γεύματος θα τα πλήρωνε αυτός. Άμεσα ο Derrick επικοινώνησε με τον Αριστοτέλη, χάρη βέβαια στην κινητή τηλεφωνία, να τον ευχαριστήσει για το κέρασμα. Ο Αριστοτέλης όμως είχε κι άλλη έκπληξη, ζήτησε από τον Derrick να μιλήσει με τον Πέπο και τον ενημέρωσε πως το βράδυ οι γονείς του τους περίμεναν στην Τσαγκαράδα, έδωσε το τηλέφωνο τους στον Πέπο ώστε να επικοινωνήσει μαζί τους για συνεννοηθούν για τα υπόλοιπα. 

Ο Αριστοτέλης ήταν πολύ χαρούμενος που ο μέντορας του θα συναντούσε τους γονείς του οι οποίοι είχαν ακούσει τόσα πολλά γι' αυτόν. Πράγματι το βράδυ στις 20:30 οι γονείς του Αριστοτέλη υποδέχονταν όλη την παρέα στο όμορφο και φιλόξενο σπιτικό τους. Ο Πηλέας και η Αργώ, αυτά ήταν τα ονόματα τους, έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας που είχαν τη χαρά και την τιμή να συναντήσουν επιτέλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που τόσα πολλά είχαν ακούσει από τον γιό τους και ειδικότερα για τον Derrick, που χάρη σ' αυτόν έκανε μία λαμπρή καριέρα με ένα εξίσου λαμπρό μέλλον. 

Και τι δεν είχε ετοιμάσει η κ. Αργώ για να ευχαριστήσει τους καλεσμένους το σημαντικότερο βέβαια ήταν η φιλόξενη διάθεση και η καλή τους η καρδιά. Όταν ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού 01:30 η Αργώ πολύ συγκινημένη χάρισε στην Denise ένα πανέμορφο χειροποίητο κέντημα, ήταν ένα έργο τέχνης. Επέστρεψαν στο Manos apartments ενθουσιασμένοι από την φιλοξενία των γονιών του Αριστοτέλη και αντί να πάνε για ύπνο πήγαν μία βόλτα στην παραλία, ήταν μία βραδιά συγκλονιστική, έμειναν στην παραλία έως τις 05:00 συζητώντας και απαγγέλλοντας ποίηση. Την επόμενη μέρα αποχαιρέτησαν τον αγαπημένο τους προορισμό και αναχώρησαν για το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι. Το τι συνέβη εκείνη τη βραδιά δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί παρά μόνο αν κάποια στιγμή στο μέλλον ο ταλαντούχος Σπίλμπεργκ γυρίσει κάποια ταινία, ίσως τότε να μπορέσετε να πάρετε μια μικρή γεύση. Αυτά που έζησαν εκείνο το βράδυ στην αυλή δυστυχώς δεν θα επαναληφθούν γιατί μετά τον θάνατο των γονιών του Πέπου και ειδικότερα της νύφης του της Ελένης έχει αλλάξει άρδην όλο το κλίμα. Να γιατί όταν οι χαρές μας χτυπούν την πόρτα θα πρέπει να τρέχουμε να την ανοίγουμε γιατί το πότε θα μας ξαναχτύπησαν, αν ξαναχτυπήσουν, δεν το γνωρίζουμε, να γιατί το αδράξτε τι στιγμή είναι πάντα επίκαιρο. 

Θα προσπαθήσω τώρα να σας κοινωνήσω τρία κορυφαία γεγονότα που συνέβησαν εκείνο το βράδυ όπως τα έζησα εγώ μιας και είχα την τύχη ως καλεσμένος του Πέπου να παραβρεθώ κι εγώ σ' εκείνη την αξέχαστη βραδιά.

Α) Ο Πέπος είχε κανονίσει για εκείνη τη βραδιά να παραβρεθεί και ο δάσκαλος ζωής και φίλος του ΘΑΝΟΣ ΚΑΡΡΑΣ με την σύζυγό του την κ. ΑΜΑΛΙΑ που είχαν έρθει γι' αυτόν τον σκοπό από την Αθήνα. Αυτός ο άνθρωπος είχε παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή του Πέπου και σκέφτηκε πως ήταν η ώρα να τον τιμήσει, το 1978 όταν είχε κάνει την πρόταση γάμου στην Μυρτώ στον ΒΑΚΧΟ ο δάσκαλος ήταν ο επικεφαλής των μουσικών που είχαν έρθει στο τραπέζι για να παίξουν το τραγούδι που είχε ζητήσει ο Πέπος. Είχε φέρει μαζί του φυσικά και το μπουζούκι του με το οποίο μετά τις απαγγελίες των ποιημάτων άρχισε να γεμίζει η αυλή με πενιές λαϊκών τραγουδιών και τους βρήκε η ανατολή του ήλιου εκεί να χορεύουν. Ο Πέπος είχε κανονίσει να απονείμει στον δάσκαλο μια αναμνηστική πλακέτα την οποία θα παρέδιδε στον φίλο και δάσκαλο η κόρη του Πέπου η Μελισσάνθη. Πριν συμβεί αυτό ο Πέπος πήρε τον λόγο και μίλησε με πολύ συγκινητικά λόγια για τον δάσκαλο του, ήταν λόγια που έβγαιναν από την καρδιά του, ο δάσκαλος το κατάλαβε και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του, ήταν δάκρυα χαράς γιατί ένας άνθρωπος που είχε γνωρίσει όταν ήταν μόλις 14 ετών περίπου και τώρα 38 χρόνια μετά εκείνο το παιδί το κάλεσε στο χωριό του και σε μία ονειρική ατμόσφαιρα του απένειμε μια πλακέτα ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Εδώ θα σας διηγηθώ κάτι που μου είπε ο Πέπος και έχει σχέση μ' εκείνη την πλακέτα. Ο Πέπος επισκεπτόταν κατά διαστήματα τον δάσκαλο στο σπίτι του που τώρα πια έμεινε στο ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ το ίδιο έκανε και τον Ιανουάριο του 2020 κάθε φορά που πήγαινε στο σπίτι του του έδειχνε την πλακέτα και του έλεγε: Αυτή η πλακέτα είναι για μένα η μεγαλύτερη τιμή στη ζωή μου και έχω πει στα παιδιά μου πως είναι το μόνο πράγμα που θέλω να πάρω μαζί μου όταν πεθάνω!! Ο δάσκαλος του Πέπου στα μαθήματα ζωής, μουσικής, συμπεριφορών και όχι μόνο πέθανε στις 21 Νοεμβρίου του 2020 και δυστυχώς λόγω Covid δεν μπόρεσε να παραβρεθεί στην κηδεία του. 

ΘΑΝΟΣ ΚΑΡΡΑΣ 1938 - 2020 23 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας επιστήθιος φίλος, ένας δάσκαλος ζωής και συμπεριφορών μας αποχαιρέτησε σήμερα. Δάσκαλε σ' ευχαριστώ...

Σπυράκο ο δάσκαλος.... έφυγε σήμερα το πρωί..

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, η σημερινή ανάρτηση είναι για να τιμήσω έναν καταπληκτικό άνθρωπο που είχα την τύχη να συναντήσω στη ζωή μου στα 13μου χρόνια. Ήταν ο καταξιωμένος μουσικός και τραγουδιστής ΘΑΝΟΣ ΚΑΡΡΑΣ, τον είχα γνωρίσει στον ΒΑΚΧΟ ήμουν μόνος μου στην Αθήνα και κάποια στιγμή μετά την πρώτη μας συνάντηση, με κάλεσε ένα βράδυ μετά τη δουλειά, και με ρωτούσε που μένω, για τους γονείς μου, με ποιους μένω κ.λπ.

 Όταν άκουσε πως έμενα μόνος με έναν ξάδερφό μου μού είπε: Την ερχόμενη Κυριακή - ήταν Τετάρτη - το μεσημέρι σε περιμένω στο σπίτι μου να φάμε μαζί. Εντωμεταξύ εγώ είχα γνωρίσει και την κ. ΑΜΑΛΙΑ την σύζυγό του, μια εκπληκτική Κυρία η οποία ερχόταν που και που στον ΒΑΚΧΟ με οικογενειακούς φίλους για διασκέδαση. Είχαν δύο κόρες, δύο αγγελούδια, η Δώρα ήταν η πιο μεγάλη και η Μιμίκα η πιο μικρή. Αρκετά πιο μικρές από μένα. Όταν η κ. ΑΜΑΛΙΑ έμαθε πως ήμουν μόνος μου στην Αθήνα παρότρυνε τον σύζυγό της να με καλέσει στο σπίτι τους ώστε να συνεχίσω να νιώθω την οικογενειακή θαλπωρή. Ο σύζυγός της βέβαια το είχε κάνει ήδη. Όταν βρέθηκα στο σπίτι τους για πρώτη φορά κατάλαβα, αν και μικρός, πως επρόκειτο για μία θαυμάσια και με αρχές οικογένεια. Τους αγάπησα όλους από την πρώτη στιγμή. 

Τότε δεν είχα καταλάβει ακόμα το πόσο τυχερός ήμουν που βρήκα στο δρόμο μου αυτή την οικογένεια και κυρίως πως ο ΘΑΝΟΣ ΚΑΡΡΑΣ θα γινόταν για μένα ο φίλος μου, ο δάσκαλος μου. Αυτός ο άνθρωπος μ' αγκάλιασε σαν παιδί του, αφιέρωνε χρόνο για μένα για να με μυήσει στη μουσική, μ' έβαλε να κάνω μαθήματα κιθάρας με τον καθηγητή μουσικής που είχε στην ορχήστρα του τον αείμνηστό πια ΚΩΣΤΑ ΤΡΙΑΝΤΗ και κυρίως μου μιλούσε για ποιοτική μουσική, για συνθέτες όπως ο ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ, ο ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ, ο ΞΑΡΧΑΚΟΣ, και για πολλούς ακόμα, εγώ όλους αυτούς ούτε που τους είχα ακούσει ποτέ στη ζωή μου γιατί στο χωριό ακούγαμε ΚΑΝΤΡΥ και ΡΟΚΑΔΙΚΑ από τα κουδούνια και τα κυπριά των καρκατζαλαίων κάθε πρωτοχρονιά και από τα γιδοπρόβατα του Χρήστου Πατούκα.

Είχε βάλει ο δάσκαλος και τον αρμονίστα τον αείμνηστο Δημήτρη που είχε επίσης στην ορχήστρα να με μάθει να παίζω πιάνο. Το είχα πάρει μάλιστα τόσο σοβαρά που καθόμουνα μέχρι το πρωί στο μαγαζί, αφού έφευγαν όλοι για να κάνω πρόβες. Ευτυχώς που γύρω από την ταβέρνα δεν υπήρχαν γείτονες γιατί θα με είχαν λυντσάρει. Μη φανταστείτε πως πλήρωνα για τα μαθήματα, κάθε άλλο, όταν κάποια στιγμή έκανα κάποια κρούση για χρήματα στον δάσκαλο της κιθάρας μου το ξέκοψε άμεσα, μου είπε πως αυτό ήταν θέμα του Θάνου και καλά θα κάνω να μην το αναφέρω ξανά. Στην αρχή είχα ζήλο, στην πορεία όμως ο ζήλος μου ατόνισε γιατί είχα γνωρίσει εντωμεταξύ τον κορυφαίο ζωγράφο ΓΙΩΡΓΟ ΣΑΒΒΑΚΗ που ζωγράφιζε σε όλα τα καλά μαγαζιά της συνοικίας των Θεών [ΠΛΑΚΑ] με θέματα της παλιάς Αθήνας και που και που ζωγράφιζε και καμία ζωηρή αρτίστα, αυτό ήταν πολύ ελκυστικό για μένα και χρίστηκα βοηθός του καλλιτέχνη με αρμοδιότητα να του πλένω τα πινέλα, κάτι ήταν κι αυτό, και μοιραία εγκατάλειψα τις μουσικές σπουδές. 

Εντωμεταξύ ο δάσκαλος, δάσκαλος ήταν για μένα πλέον ο ΘΑΝΟΣ ΚΑΡΡΑΣ μού μιλούσε για τέχνη και για βιβλία. Ερχόταν στο μαγαζί να τον ακούσουν άνθρωποι από όλα τα κοινωνικά στρώματα αλλά ξεχώριζαν οι άνθρωποι που είχαν ποιότητα στη ζωή τους. Ο Δάσκαλος τότε ήταν μεγάλη φίρμα στη νύχτα και τον σεβόντουσαν όλοι, μαγαζάτορες, πελάτες, εργαζόμενοι και φυσικά οι συνάδελφοί του οι καλλιτέχνες. Είχε κάνει πάρα πολλά για μένα, θα έλεγα και όχι μόνο για μένα, και για τ' άλλα παιδιά, απλά εμένα μου είχε ιδιαίτερη αδυναμία γιατί ήμουν στην Αθήνα μόνος μου και γιατί προφανώς είχε καταλάβει πως μπορεί να ήμουνα μεν ένα χωριατόπαιδο αλλά έβλεπε πως είχα δίψα για μάθηση. Κάποια στιγμή ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας ο αείμνηστος κι αυτός ΣΩΤΗΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ είχε την φαεινή ιδέα αντί να πάρει ξανά για την χειμερινή σεζόν τον ΘΑΝΟ ΚΑΡΡΑ πήρε έναν καινούριο άγνωστο καλλιτέχνη που δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του, μετά βέβαια τον έμαθε όλη η Ελλάδα, μιλάω για τον ΤΑΚΗ ΜΟΥΣΑΦΙΡΗ τότε όμως ήταν άγνωστος μεταξύ αγνώστων και καταλαβαίνετε βέβαια πως οι εργαζόμενοι είχαμε τα οικονομικά μας χάλια. Το μαγαζί πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, οι εργαζόμενοι είχαμε θέσει όλοι υποψηφιότητα για να γίνουμε άγιοι λόγω νηστείας = πείνας. 

Τότε ήρθε και με βρήκε ο δάσκαλος, αφού είπαμε πολλά και διάφορα όταν πήγε να φύγει, κοντοστάθηκε, γύρισε, έβγαλε κάποια χαρτονομίσματα και μου τα έδωσε λέγοντας: Πάρε αυτά τα χρήματα και θα μου τα επιστρέψεις όταν θα επιστρέψω εδώ για δουλειά, και νομίζω πως με τα χάλια που έχετε σύντομα θα με καλέσει πίσω ο ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ. Αυτό και έγινε, και ευτυχώς που έγινε σύντομα γιατί θα μας έπαιρνε και θα μας σήκωνε. Όταν κάποια στιγμή αργότερα πήγα να δώσω εκείνα τα χρήματα στον δάσκαλο, με αγριοκοίταξε και μου είπε, ξέχασε το!!! Αυτός ήταν ο δάσκαλος. Κάποια στιγμή μας είχε φτιάξει και μια ομάδα και κάθε Κυριακή, παίζαμε με άλλες ομάδες της περιοχής και δύο φορές την εβδομάδα κάναμε προπόνηση. Αυτή η ενασχόληση έσωσε εμένα και άλλα παιδιά από το πιοτό και το τσιγάρο. Είχαμε στην ομάδα και έναν φοιτητή της ιατρικής, πολλά παιδιά τότε σπούδαζαν και παράλληλα εργαζόντουσαν γιατί δεν υπήρχε το εισόδημα του μπαμπά και της μαμάς, αυτό το παιδί με τον δάσκαλο μισή ώρα πριν τον αγώνα μας μιλούσαν για πολλά και διάφορα θέματα όπως: κάπνισμα, ποτό, γυναίκες, καμπαρέ, συμπεριφορές και κυρίως μας είχαν πείσει πως θα γινόμασταν μεγάλοι αθλητές αν δεν βάζαμε στη ζωή μας το ποτό και το κάπνισμα. Εγώ βέβαια μεγάλος αθλητής δεν έγινα - αν εξαιρέσουμε τη συμμετοχή μου σε κάποιους Μαραθώνιους - αλλά θα ευγνωμονώ για πάντα τον δάσκαλο και τον ΧΡΗΣΤΟ τον φοιτητή που μας παρότρυναν να μείνουμε εκτός ποτού και τσιγάρου. Επειδή αυτό το κείμενο θα το διαβάσουν και κάποια παιδιά της ΟΚΡΑ όπως π.χ. ο ΑΡΚΑΣ σίγουρα θα καταλάβουν πως πολλά πράγματα που τους έλεγα εγώ μετά, το 1999 που δημιουργήσαμε την ΟΚΡΑ είχαν τη ρίζα τους στην εποχή εκείνη. Κάποια στιγμή οι δρόμοι μας χώρισαν αλλά ποτέ δεν έπαψε να μ' αγαπάει και να τον αγαπάω. Όταν γνώρισε την Λαμπρινή, ήμασταν τότε αρραβωνιασμένοι, αφού μίλησε κάποια λεπτά μαζί της ήταν στο PEPOS RESTAURANT που είχαμε απέναντι από το σημερινό Μουσείο Ακροπόλεως, γύρισε, μου έκλεισε το μάτι και μου είπε: έκανες καλή επιλογή!! Δεν γνωρίζω αν η Λαμπρινή είχε ακούσει εκείνα και αν ήταν αυτό ο λόγος που στην πορεία αγάπησε τον δάσκαλο και όλη την οικογένεια εξίσου με μένα. Το ίδιο την αγάπησε και ο δάσκαλος, και η κ. Αμαλία και τα κορίτσια. 

Σωτήριο έτος 2007!! Έχω ήδη ξεκινήσει στην αυλή των θαυμάτων να διοργανώνω βραδιές ποίησης, το 2007 θα ήταν το αποκορύφωμα, θα ερχόταν και οι φίλος μου με την δίδυμη αδερφή μου για να γιορτάσουμε τα 30 χρόνια φιλίας. Η σκέψη μου πήγε στον δάσκαλο, ήταν μοναδική ευκαιρία να τον τιμήσω. τον κάλεσα και αποδέχτηκε την πρόσκληση, έφερε μάλιστα και το μπουζούκι μαζί του, το τι έγινε εκείνο το βράδυ δεν μπορώ να σας το περιγράψω, ελπίζω κάποια στιγμή ή ο ΣΠΙΛΜΠΕΡΓΚ ή ο ΣΚΟΡΤΣΕΖΕ να γυρίσουν μια ταινία για να σας δώσουν το κλίμα που επικρατούσε εκείνο το βράδυ. Θα σταθώ στη στιγμή που ο δάσκαλος πήρε από την κόρη μου την αναμνηστική πλακέτα, ήταν η πρώτη φορά που αντίκριζα τον δάσκαλο βουρκωμένο. Αρχές του 2019 νομίζω ήταν Φεβρουάριος που τον επισκεφτήκαμε στο σπίτι του μου είχε πει δείχνοντας την πλακέτα που την είχε σε περίοπτη θέση στην βιβλιοθήκη του, αυτό εκεί είναι για μένα το καλύτερο δώρο!!! Για όσο έμειναν στο χωριό τους αγάπησαν όλοι.

Δάσκαλε, θέλω να σου πω για μία ακόμα φορά ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου, υπήρξες για μένα ένας σημαντικός ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΔΑΣΚΑΛΟΣ και ΦΙΛΟΣ δυστυχώς λόγω κορωνο'ι'ού δεν θα μπορέσω να παραβρεθώ στον αποχαιρετισμό γι' αυτό παρακάλεσα την πολυαγαπημένη μου Μιμίκα να σε αποχαιρετήσει εκ μέρους μου με τα πιο κάτω λόγια.

Δάσκαλε ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού, όπως είπε και ο σοφός Σωκράτης δεν γνωρίζω ποιος είναι πιο τυχερός, αυτός που μένει ή αυτός που φεύγει; αυτό που σίγουρα γνωρίζω είναι το γεγονός πως υπήρξα τυχερός που σε συνάντησα, θέλω λοιπόν να σου πω από τα τρίσβαθα της ψυχής μου ένα μεγάλο ευχαριστώ, υπήρξες για μένα ένας φάρος αγάπης, στοργής και πολιτισμού, χάρη σε σένα δάσκαλε μπόρεσα να δω τις αθέατες πλευρές τις ζωής, χάρη σε σένα γνώρισα την πραγματική και άδολη αγάπη.

Εσύ ήσουν αυτός που όταν ήμουν μόλις 13 χρονών και μόνος μου στην Αθήνα με καλούσες  στο σπίτι σου, στη δική σου οικογένεια για να νιώθω την οικογενειακή θαλπωρή.

Δάσκαλε, για όσο ζω θα υπάρχεις στην καρδιά μου.

Καλό ταξίδι δάσκαλε.. 

ΥΓ. Χαίρομαι που ο δάσκαλος επέλεξε την καύση αντί για την ταφή, αν και δεν το είχα συζητήσει ποτέ αυτό το θέμα με τον δάσκαλο, το βρίσκω συναρπαστικό που έχουμε την ίδια άποψη για τα επέκεινα. 

Θα μπορούσα να σας μιλάω πολλές μέρες για το μεγαλείο της ψυχής του δασκάλου μου, νομίζω πως αυτά τα λίγα είναι αρκετά για να καταλάβει κάποιος το πόσο ευλογημένος στάθηκα στη ζωή μου που με πήρε για προστασία κάτω από τις φτερούγες του. Ευτυχώς αυτό το μεγαλείο ψυχής το κληρονόμησε και στις κόρες του. Θα προσθέσω μόνο δυό λόγια για την Κυρία Αμαλία, κυριολεκτικά την λάτρευε γιατί γνώριζε πως πίσω από έναν πετυχημένο άντρα κρύβεται μία αξιολάτρευτη και ικανότατη σύζυγος, μη ξεχνάτε πως ο δάσκαλος εκτός από μεγάλη φίρμα της εποχής ήταν κατά γενική ομολογία ένας τζέντελμαν, επίσης να μην ξεχνάμε πως οι πειρασμοί της νύχτας τότε, όπως και σήμερα, ήταν πολλοί, κι όμως ο δάσκαλος παρέμεινε αλώβητος γιατί λάτρευε την Κυρία Αμαλία, πάντα μου έλεγε, ήμουν τυχερός, αν δεν ήταν η Αμαλία δεν θα είχα την οικογένεια που έχω, είχε δίκιο ο δάσκαλος αυτή ήταν η πραγματικότητα.

Όλα αυτά που διαβάσατε τα έγραψε ο μαθητής για τον δάσκαλό του, δηλαδή ο Επικούρειος Πέπος για τον Θάνο Καρρά απλά και μόνο για να του πει ευχαριστώ.

Β) Ένα άλλο πρόσωπο που είχε κανονίσει να τιμήσει εκείνη τη βραδιά ο Πέπος ήταν η αγαπημένη του δασκάλα από το δημοτικό, ήταν η ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΘΑ ΤΖΑΝΕΑ - ΚΑΡΔΟΎΛΑ  η οποία όμως δεν μπόρεσε να παραβρεθεί στη γιορτή γιατί αναχώρησε εκτάκτως για την γενέτειρά της στη ΜΑΝΑ την αναμνηστική πλακέτα στην αγαπημένη του δασκάλα την απένειμε στην γιορτή που έκανε στο σπίτι του στην ΚΑΝΤΖΑ όταν η κ. ΜΑΡΘΑ λόγω της μετάθεσης της κόρης της ήρθαν στην Αθήνα για δύο χρόνια, την πλακέτα απένειμαν οι παλιοί μαθητές/ριες της και η κόρη του Πέπου. Το καλοκαίρι του 2020 που ο Πέπος κάλεσε για δείπνο στην διεθνούς φήμης ταβέρνα ''ΤΑ ΧΑΣΑΠΑΚΙΑ'' όπου παραβρέθηκε και η κόρη του Πέπου και φυσικά η Λόλα, η κ. ΜΑΡΘΑ είπε στον Πέπο τα εξής λόγια: Σπύρο, έχω πει στα παιδιά μου πως το μόνο που θέλω να πάρω μαζί μου όταν πεθάνω είναι εκείνη η αναμνηστική πλακέτα που μου είχες απονείμει εσύ, ήταν για μένα η μέγιστη τιμή από έναν μαθητή μου... [μήπως σας θυμίζουν κάτι τα λόγια της κ. Μάρθας:]

Η Δασκάλα μας, ένα μικρό αφιέρωμα στην Κυρία Μάρθα Τζανέα - Καρδούλα.

Η δασκάλα μας

Στους γονείς μου οφείλω το ζην

Στους δασκάλους μου το ευ ζην.

Κάντζα 24-06-13 όταν ο μαθητής mr pepos μετά από σαρανταεννιά χρόνια συνάντησε τη δασκάλα του, την Κυρία Μάρθα Τζανέα-Καρδούλα.

Στην πρώτη φωτογραφία η κοπέλα που είναι αριστερά δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας, ''αναχώρησε'' για τη χώρα των Μακάρων. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, πολύ ευαίσθητο το μυαλό μας και με πολλές ανασφάλειες.

Θα επιστρέψω λίγα χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στο 1964,σ’ένα χωριό των Τρικάλων το μαγευτικό και πανέμορφο Γοργογύρι έφτασε μια νεράιδα από την Μάνη. Όταν πληροφορηθήκαμε από τον κύριο Καραμίτζιο πως αυτή θα είναι η νέα μας δασκάλα πετάξαμε από τη χαρά μας.

Ήταν Ιανουάριος του 1964 και η νέα μας δασκάλα ήταν μόλις 24 ετών πανέμορφη και ψηλή,[φέρτε στη μνήμη σας την Ειρήνη Παππά για να καταλάβετε τι εννοώ] ήταν ένα λουλούδι μέσα στον χειμώνα, σ’έναν βαρύ χειμώνα που  ο ερχομός όμως της νέας δασκάλας-νεράιδας ήταν για εμάς τα παιδιά όπως οι αλκυονίδες μέρες που περιμέναμε και που με τον ερχομό της ήρθαν πιό νωρίς. Η δασκάλα – νεράιδα με το μαγικό της ραβδάκι άγγιξε όλα τα παιδιά και ενώ ήμασταν στην αδράνεια και στην αμάθεια ξαφνικά το κλίμα άλλαξε για αρκετά παιδιά και γίναμε ενεργοί και φιλομαθείς.

Είχαμε βρεί την δασκάλα των ονείρων μας, στο δικό μας σχολείο έτυχε να έρθει η εκπαιδευτικός που θα κοσμούσε την εκπαιδευτική κοινότητα. Αν στο εκπαιδευτικό μας σύστημα η πλειονότητα  ήταν όπως η κυρία Μάρθα Τζανέα ο τόπος μας δεν θα είχε τα χάλια που έχει σήμερα, η παιδεία μας θα ήταν πολύ διαφορετική. Πόσους αντίστοιχους εκπαιδευτικούς είχαμε και έχουμε? Πολύ φοβάμαι ελάχιστους, σίγουρα πάντως είναι μειονότητα. 

Ας επιστρέψω όμως πίσω στο 1964, πλησιάζοντας το καλοκαίρι είχε αρχίσει να φωλιάζει μέσα μας ο φόβος μήπως στην επόμενη σεζόν δεν θα είχαμε ξανά μαζί μας την δασκάλα μας. Την αγωνία μας αυτή την έλυσε ο έρωτας!!! Ναι καλά διαβάσατε ο έρωτας, αυτός ο μικρός φτερωτός θεός με τα βέλη του «πλήγωσε» την καρδιά της δασκάλας μας και ενός συγχωριανού μας του Βασίλη Καρδούλα. Σε έξι μήνες έγινε ο γάμος, τώρα πια ο φόβος έφυγε από την ψυχή μας ήμασταν ευτυχείς που θα ήταν για πάντα κοντά μας.

Η δασκάλα μας ήταν από τους Γαργαλιάνους και είχε άλλα τρία αδέρφια αγόρια και τα τρία. Η μητέρα της μετά το θάνατο της μητέρας της, δηλαδή τη γιαγιά της δασκάλας μας είχε αναγκαστεί να διακόψει τις σπουδές της και να επιστρέψει στην οικογένεια. Το ανεκπλήρωτο όνειρο της μητέρας της δασκάλας μας ήταν που συνέδραμε και παρότρυνε την κόρη της να σπουδάσει και να γίνει δασκάλα, ευτυχώς για μας τα παιδιά του Γοργογυρίου. Θα μου επιτρέψετε να παραθέσω εδώ τα λόγια του L. Wittgenstein «τα έργα των μεγάλων δασκάλων είναι ήλιοι που δύουν και ανατέλλουν ολόγυρά μας. Θά ‘ρθει καιρός για κάθε μεγάλο έργο, που τώρα βρίσκεται στη δύση του, να ανατείλει ξανά». Αυτό ήταν για μας η νέα δασκάλα μας, ήταν ο ανατέλλων ήλιος. Και θα μου ξαναεπιτρέψετε αυτή τη φορά να παραθέσω τα λόγια ενός πολύ φωτισμένου δασκάλου του Αλέξανδρου Δελμούζου «μορφώνω ένα άτομο θα πει δίνω μορφή στον ψυχικό του κόσμο, σε κάτι άμορφο ακόμα. Στο άτομο όμως δεν μπορούμε να δώσουμε αυθαίρετα όποια μορφή εμείς θέλουμε, παρά μόνο να το βοηθήσουμε να πάρει με τον καιρό την μορφή που ορίζουν, όσα ζωντανά και διαλεχτά στοιχεία κλείνει μέσα του. Αυτά με τη συστηματική ανάπτυξη και καλλιέργεια δίνουν στον καθένα τον ατομικό του τύπο». Αυτό ξεκίνησε να κάνει η νέα μας δασκάλα, το κατά πόσο θα την άφηναν οι δυνάμεις της αδράνειας και της αντίδρασης ήταν ένα ζητούμενο. 

Αυτή λοιπόν την καταπληκτική δασκάλα, τη δασκάλα μας είχαμε αποφασίσει να την τιμήσουμε το 2007 στην ανεπανάληπτη εκδήλωση που είχαμε διοργανώσει ως Λ.Ο.Γ στην αυλή των θαυμάτων αλλά που δυστυχώς δεν μπόρεσε να παραβρεθεί. Κάλλιο αργά λοιπόν παρά ποτέ γι’ αυτό χθές 23-06 που είχαμε πανσέληνο [ το πιο μεγάλο φεγγάρι εδώ και πενήντα χρόνια] μαζευτήκαμε στην Κάντζα κάποιοι από τους μαθητές της και με πολύ συγκίνηση της απονέμαμε μια αναμνηστική πλακέτα ως ένδειξη ευγνωμοσύνης στην εκπαιδευτικό της καρδιά μας. 

Παρόντες ήταν η Βούλα Λιατίφη, η καλύτερη μαθήτριά της, ο Αριστοτέλης, η Ράνια, ο Αλέκος, η Βασιλική-Μελισσάνθη, η Λαμπρινή, η Ντόνα καθώς επίσης και ο «κορυφαίος» Χρήστος-Μποράτος και στα λίγα υπόλοιπα ο mr pepos. Ήταν μία πολύ ξεχωριστή μέρα γεμάτη από μνήμες και συγκίνηση. Κυρία Μάρθα σας ευχαριστούμε γιατί χάρη σ' εσάς αρκετά παιδιά μπόρεσαν να ξετρυπώσουν τα γράμματα. Σας ευχόμαστε να συνεχίσετε να έχετε σωματική και πνευματική υγεία.

ΥΓ. Αληθινός δείκτης του πολιτισμού δεν είναι το επίπεδο του πλούτου ή της μόρφωσης, το μέγεθος των πόλεων και ούτε η αφθονία των συγκομιδών αλλά το ήθος των ανθρώπων που ανατρέφει η χώρα. Έμερσον

Με αγάπη οι μαθητές σας.

Γραμματειακή υποστήριξη κειμένου Ερατώ της Κορίνθου.

Επιμέλεια κειμένου mr pepos.

Γ) Την πλακέτα για τα 30 χρόνια φιλίας απένειμαν στην Denise και συν Derrick τα κορίτσια της ΛΟΓ με επικεφαλής την πρόεδρο Διοτίμα - Κωνσταντίνα Ντακούλα. Τα λόγια που είπε ο Πέπος και η Denise γι' αυτή την υπέροχη φιλία συγκίνησαν όλους τους παραβρισκόμενους οι οποίοι συμμετείχαν σε μια φανταστική βραδιά μεν αλλά χωρίς κανένας να γνωρίζει πως εκεί μπροστά τους είχαν τα δύο δίδυμα, πως αυτά τα δύο πρόσωπα που τους είχαν συγκινήσει με τα λεγόμενά τους ήταν δύο αδέρφια που θα μάθαιναν την ιστορία τους τρία χρόνια αργότερα. Κι όμως εκείνο το βράδυ οι οιωνοί ήταν εκεί και πως το πιθανότερο να απολάμβαναν όλο αυτό το σκηνικό. Την επόμενη μέρα συνέβη κάτι που δεν το βγάζεις από το μυαλό του Πέπου πως το είχαν σκηνοθετήσει οι μοίρες.  Όταν κατά τις 12:00 κατέβηκε στους γονείς του βρήκε την μητέρα του να δείχνει στην Denise ένα μεγάλο συρτάρι όπου μέσα είχε πολλά χειροποίητα κεντήματα τα οποία ήταν καταπληκτικά, όλος ο κόσμος είχε να λέει πως τα κεντήματα της Κυραβασιλικής ήταν τα καλύτερα. Η Denise προσπαθούσε να καταλάβει τι ακριβώς της έλεγε η μάνα του Πέπου, που να ήξερε πως εκείνη τη στιγμή αντίκριζε την μητέρα της; Αχ παιχνίδια που παίζουν οι μοίρες, τέλος πάντων ας επιστρέψω στην αφήγηση, η Denise χάρηκε που παρουσιάστηκε ο Πέπος γιατί αυτά που έλεγε η μητέρα χρειαζόταν περαιτέρω εξήγηση.

-- Μάνα: Πέπο να πεις την Denise πως επειδή δεν αξιώθηκα να κάνω μία κόρη, από την πρώτη στιγμή που την γνώρισα, δηλαδή περίπου 15 χρόνια πριν, την αγάπησα σαν κόρη μου, από τότε της έχω κεντήσει όλα αυτά τα κεντήματα, είναι δικά της, είναι τα κεντήματα που θα έκανα για την κόρη μου!!! Χρειάστηκαν αρκετά λεπτά για να συνέλθει ο Πέπος γιατί αυτό που ζούσε ήταν απίστευτο, η μητέρα του δεν του είχε μιλήσει ποτέ γι' αυτή της την πρωτοβουλία, πάντα της έλεγε: βρε μάνα σταμάτα επιτέλους τα κεντήματα έχεις φτιάξει για όλες τις νύφες και για όλα τα εγγόνια. Η μάνα δεν του απαντούσε, είχε τον σκοπό της, τώρα κατάλαβε ο Πέπος για ποια ήταν εκείνα που κεντούσε. Όταν εξήγησε στην Denise  αυτά που του είπε η μάνα του [που τελικά ήταν μάνα τους,] ήταν σειρά της Denise να πέσει από τα σύννεφα. Με δάκρυα στα μάτια αγκάλιασε την μητέρα του Πέπου και ο Πέπος όταν αναπολεί εκείνη τη στιγμή συλλογάται πως χωρίς να το γνωρίζουν εκείνη η αγκαλιά ήταν η αγκαλιά που δίνει η μάνα στη κόρη και η κόρη στη μάνα. Σε λίγο που ήρθε και Derrick και του είπε τι είχε προηγηθεί ήταν και δική του σειρά να πάρει στην αγκαλιά του την μητέρα του Πέπου και να της λέει συνέχεια Ευχαριστώ και Ευχαριστώ. Ήταν όλοι τους βαθιά συγκινημένοι, η γιαγιά τους είχε συγκλονίσει, που να ήξερε η μανούλα μου πως εκείνα τα κεντήματα τα παρέδιδε στην κόρη που είχε γεννήσει 52 χρόνια πριν;

Ας επιστρέψω όμως στη βραδιά ποίησης και μουσικής, οι τιμώμενοι ποιητές ήταν ο ΕΛΥΤΗΣ και ο ΡΙΤΣΟΣ οι σκηνοθεσία του Επικούρειου Πέπου ήταν φανταστική!! τα κορίτσια της ΛΟΓ εκείνο το βράδυ είχαν μεταμφιεστεί σε νεράιδες και ξωτικά με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα απόλυτης αρμονίας και ευτυχίας. Απαγγείλανε τα ποιήματα σαν φτασμένες ηθοποιοί, τραγούδησαν, χόρεψαν και μάγεψαν όλους τους παρευρισκόμενους. Τι ωραία που ήταν εκείνη η εποχή, τότε υπήρχαν και παιδιά, τώρα στο σχολείο του χωριού υπάρχουν μόνο 4!! παιδιά, αν είναι δυνατόν!! Ενυ γουευ που λένε και στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι όλοι εκείνη τη βραδιά αρπάξανε την ευκαιρία που τους δόθηκε και έγινε ένα γλέντι τρικούβερτο μέχρι πρωίας. Κάποια πράγματα δυστυχώς δεν επαναλαμβάνονται και είναι τυχεροί όσοι τα έζησαν. Σας παραθέτω πιο κάτω τα ποιήματα που απαγγείλανε οι Μούσες της ΛΟΓ για την ιστορία να αναφέρω τα ονόματα τους: Διοτίμα, Τερψιχόρη, Σύλβια, Αντιόπη, Κορνηλία, Ανδρομέδα, Αριάδνη, Αλεξάνδρα, Μονμάρτη, Αλεξάνδρα 2, Ερατώ, Μαριαλένα, Άλκηστη, 'Έλενα 1, Έλενα 2, Βιβή. Ακόμα και σήμερα συνεχίζω να λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα τα κορίτσια που έλαβαν μέρος σ' εκείνη την ξεχωριστή βραδιά.

Από την ομιλία του Οδυσσέα Ελύτη στους Έλληνες της Σουηδίας μετά την απονομή των βραβείων Νόμπελ.

«Για εμάς η Ελλάδα είναι αυτές οι στεριές οι καμένες στον ήλιο κι αυτά τα γαλάζια πέλαγα με τους αφρούς των κυμάτων. Είναι οι μελαχρινές ή καστανόξανθες κοπέλες, είναι τ’ άσπρα σπιτάκια τ’ ασβεστωμένα και τα ταβερνάκια και τα τραγούδια τις νύχτες με το φεγγάρι πλάι στην ακροθαλασσιά ή κάτω από κάποιο πλατάνι. Είναι οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας με το τουφέκι στο χέρι, αυτοί που λευτερώσανε την πατρίδα μας και πιο πίσω, πιο παλιά, όλοι μας οι πρόγονοι που κι αυτοί ένα μονάχα είχανε στο νου τους -όπως κι εμείς σήμερα: τον αγώνα για τη λευτεριά.»

**********************

ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

I

Ο έρωτας

Το αρχιπέλαγος

Κι η πρώρα των αφρών του

Κι οι γλάροι των ονείρων του

Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει

Ένα τραγούδι

Ο έρωτας

Το τραγούδι του

Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του

Κι η ηχώ της νοσταλγίας του

Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει

Ένα καράβι.

Ο έρωτας

Το καράβι του

Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του

Κι ο φλόκος της ελπίδας του

Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει

Τον ερχομό.

*************************

Επίγραμμα

Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως

Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας

Κι όταν σε πήρε το φιλί

Γυναίκα.

********************

Δύο συ και τρία γω

πράσινο πεντόβολο

μπαίνω μέσα στον μπαξέ

γεια σου κύριε μενεξέ.

 Σιντριβάνι και νερό

και χαμένο μου όνειρο.

Τζίντζιρας τζιντζίρισε

το ροδάνι γύρισε.

 Χοπ αν κάνω δεξιά

πέφτω πάνω στη ροδιά.

Χοπ αν κάνω αριστερά

πάνω στη βατομουριά.

 Το `να χέρι μου κρατεί

μέλισσα θεόρατη

τ’ άλλο στον αέρα πιάνει

πεταλούδα που δαγκάνει.

***********************

Ε σεις στεριές και θάλασσες

τ’ αμπέλια κι οι χρυσές ελιές

ακούτε τα χαμπέρια μου

μέσα στα μεσημέρια μου

"Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ

μόνον ετούτον αγαπώ!"

Από τη μέση του εγκρεμού

στη μέση του άλλου πελάγου

"Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ

μόνον ετούτον αγαπώ!"

Με τα μικρά χαμίνια του

καβάλα στα δελφίνια του

με τις κοπέλες τις γυμνές

που καίγονται στις αμμουδιές.

"Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ

μόνον ετούτον αγαπώ!"

*************************

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

ωσάν αυτή που μου ’λαχε δεν είδα

Ρίχνει να πιάσει ψάρια - πιάνει φτερωτά

στήνει στη γη καράβι - κήπο στα νερά

κλαίει φιλεί το χώμα - ξενιτεύεται

μένει στους πέντε δρόμους - αντρειεύεται

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

ωσάν αυτή που μου ’λαχε δεν είδα

Κάνει να πάρει πέτρα - τηνε παρατά

κάνει να τη σκαλίσει - βγάνει θάματα

μπαίνει σ’ ένα βαρκάκι - πιάνει ωκεανούς

ξεσηκωμούς γυρεύει - θέλει τύραννους

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

ωσάν αυτή που μου ’λαχε δεν είδα.

*****************

Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος       

Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος

να `ν’ ήμερος να `ναι άκακος

λίγο φαΐ λίγο κρασί

Χριστούγεννα κι Ανάσταση

κι όπου φωλιάσει και σταθεί

κανείς να μην του φτάνει εκεί

Μα ήρθαν αλλιώς τα πράματα

τονε ξυπνάν χαράματα

τον παν τον φέρνουν πίσω μπρος

του τρώνε και το λίγο βιος

κι από το στόμα τη μπουκιά

πάνω στην ώρα τη γλυκιά

του τηνε παίρνουνε κι αυτή

χαρά στους που `ναι οι δυνατοί!

Χαρά στους που `ναι οι Δυνατοί

γι’ αυτούς δεν έχει χόρταση.

***************************

Της δικαιοσύνης ήλιε.

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ

και μυρσίνη συ δοξαστική

μη παρακαλώ σας μη

λησμονάτε τη χώρα μου!

Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά

στα ηφαίστεια κλήματα σειρά

και τα σπίτια πιο λευκά

στου γλαυκού το γειτόνεμα!

Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό

τα γυρίζω πίσω απ' τον καιρό

τους παλιούς μου φίλους καλώ

με φοβέρες και μ' αίματα!

***********************

Ένα το χελιδόνι.

Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή

για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή

Θέλει νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς

Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.

Θε μου Πρωτομάστορα μ' έχτισες μέσα στα βουνά

Θε μου Πρωτομάστορα μ' έκλεισες μες στη θάλασσα!

Πάρθηκεν από μάγους το σώμα του Μαγιού

Το 'χουνε θάψει σ' ένα μνήμα του πέλαγου

σ' ένα βαθύ πηγάδι το 'χουνε κλειστό

μύρισε το σκοτάδι κι όλη η άβυσσος

Θε μου Πρωτομάστορα μέσα στις πασχαλιές και Συ

Θε μου Πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση!

***********"*********

Το παράπονο.

Εδώ στου δρόμου τα μισά

έφτασε η ώρα να το πω

Άλλα είν’ εκείνα που αγαπώ

γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα

Στ’ αληθινά στα ψεύτικα

το λέω και τ’ ομολογώ

Σαν να ‘μουν άλλος κι όχι εγώ

μες στη ζωή πορεύτηκα

Όσο κι αν κανείς προσέχει

όσο κι αν τα κυνηγά

Πάντα πάντα θα ‘ναι αργά

δεύτερη ζωή δεν έχει.

*********************

Γιάννης Ρίτσος - Εἰρήνη

Τ᾿ ὄνειρο τοῦ παιδιοῦ εἶναι ἡ εἰρήνη Τ᾿ ὄνειρο τῆς μάνας εἶναι ἡ εἰρήνη Τὰ λόγια τῆς ἀγάπης κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα εἶναι ἡ εἰρήνη. Ὁ πατέρας ποὺ γυρνάει τ᾿ ἀπόβραδο μ᾿ ἕνα φαρδὺ χαμόγελο στὰ μάτια μ᾿ ἕνα ζεμπίλι στὰ χέρια του γεμάτο φροῦτα καὶ οἱ σταγόνες τοῦ ἱδρώτα στὸ μέτωπό του εἶναι ὅπως οἱ σταγόνες τοῦ σταμνιοῦ ποὺ παγώνει τὸ νερὸ στὸ παράθυρο, εἶναι ἡ εἰρήνη. Ὅταν οἱ οὐλὲς ἀπ᾿ τὶς λαβωματιὲς κλείνουν στὸ πρόσωπο τοῦ κόσμου καὶ μὲς στοὺς λάκκους ποὔσκαψαν οἱ ὀβίδες φυτεύουμε δέντρα καὶ στὶς καρδιὲς ποὔκαψε ἡ πυρκαγιὰ δένει τὰ πρῶτα της μπουμπούκια ἡ ἐλπίδα κι οἱ νεκροὶ μποροῦν νὰ γείρουν στὸν πλευρό τους καὶ νὰ κοιμηθοῦν δίχως παράπονο ξέροντας πὼς δὲν πῆγε τὸ αἷμα τους τοῦ κάκου, εἶναι ἡ εἰρήνη. Εἰρήνη εἶναι ἡ μυρουδιὰ τοῦ φαγητοῦ τὸ βράδυ, τότε ποὺ τὸ σταμάτημα τοῦ αὐτοκινήτου στὸ δρόμο δὲν εἶναι φόβος, τότε ποὺ τὸ χτύπημα στὴν πόρτα σημαίνει φίλος, καὶ τὸ ἄνοιγμα τοῦ παραθύρου κάθε ὥρα σημαίνει οὐρανός, γιορτάζοντας τὰ μάτια μας μὲ τὶς μακρινὲς καμπάνες τῶν χρωμάτων του, εἶναι εἰρήνη. Γιάννης Ρίτσος - Καπνισμένο Τσουκάλι (ἀπόσπασμα) Καὶ νὰ ἀδελφέ μου ποὺ μάθαμε νὰ κουβεντιάζουμε ἥσυχα κι ἁπλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα, δὲν χρειάζονται περισσότερα. Κι αὔριο λέω θὰ γίνουμε ἀκόμα πιὸ ἁπλοί. Θὰ βροῦμε αὐτὰ τὰ λόγια ποὺ παίρνουνε τὸ ἴδιο βάρος σ᾿ ὅλες τὶς καρδιές, σ᾿ ὅλα τὰ χείλη. Ἔτσι νὰ λέμε πιὰ τὰ σύκα-σύκα καὶ τὴ σκάφη-σκάφη. Κι ἔτσι ποὺ νὰ χαμογελᾶνε οἱ ἄλλοι καὶ νὰ λένε, «Τέτοια ποιήματα, σοῦ φτιάχνουμε ἑκατὸ τὴν ὥρα.» Αὐτὸ θέλουμε κι ἐμεῖς. Γιατὶ ἐμεῖς δὲν τραγουδᾶμε γιὰ νὰ ξεχωρίσουμε ἀδελφέ μου ἀπ᾿ τὸν κόσμο. Ἐμεῖς τραγουδᾶμε γιὰ νὰ σμίξουμε τὸν κόσμο. ...ἔχεις ἀκόμη νὰ κλάψεις πολὺ ὥσπου νὰ μάθεις τὸν κόσμο νὰ γελάει. Γιάννης Ρίτσος -- Ρωμιοσύνη  [απόσπασμα] Αὐτὰ τὰ δέντρα δὲ βολεύονται μὲ λιγότερο οὐρανό, αὐτὲς οἱ πέτρες δὲ βολεύονται κάτου ἀπ᾿ τὰ ξένα βήματα, αὐτὰ τὰ πρόσωπα δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸν ἥλιο, αὐτὲς οἱ καρδιὲς δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸ δίκιο. Ἐτοῦτο τὸ τοπίο εἶναι σκληρὸ σὰν τὴ σιωπή, σφίγγει στὸν κόρφο του τὰ πυρωμένα του λιθάρια, σφίγγει στὸ φῶς τὶς ὀρφανὲς ἐλιές του καὶ τ᾿ ἀμπέλια του, σφίγγει τὰ δόντια. Δὲν ὑπάρχει νερό. Μονάχα φῶς. Ὁ δρόμος χάνεται στὸ φῶς κι ὁ ἴσκιος τῆς μάντρας εἶναι σίδερο. Μαρμάρωσαν τὰ δέντρα, τὰ ποτάμια κ᾿ οἱ φωνὲς μὲς στὸν ἀσβέστη τοῦ ἥλιου. Ἡ ρίζα σκοντάφτει στὸ μάρμαρο. Τὰ σκονισμένα σκοίνα. Τὸ μουλάρι κι ὁ βράχος. Λαχανιάζουν. Δὲν ὑπάρχει νερό. Ὅλοι διψᾶνε. Χρόνια τώρα. Ὅλοι μασᾶνε μία μπουκιὰ οὐρανὸ πάνου ἀπ᾿ τὴν πίκρα τους. Τὰ μάτια τους εἶναι κόκκινα ἀπ᾿ τὴν ἀγρύπνια, μία βαθειὰ χαρακιὰ σφηνωμένη ἀνάμεσα στὰ φρύδια τους σὰν ἕνα κυπαρίσσι ἀνάμεσα σὲ δυὸ βουνὰ τὸ λιόγερμα. Γιάννης Ρίτσος - Μὲ τόσα φύλλα Μὲ τόσα φύλλα σοῦ γνέφει ὁ ἥλιος καλημέρα Μὲ τόσα φλάμπουρα νὰ λάμπει ὁ οὐρανὸς Καὶ τοῦτοι μὲς στὰ σίδερα, καὶ κεῖνοι μὲς στὸ χῶμα Καὶ τοῦτοι μὲς στὰ σίδερα, καὶ κεῖνοι μὲς στὸ χῶμα Σώπα, ὅπου νά ῾ναι θὰ σημάνουν οἱ καμπάνες Αὐτὸ τὸ χῶμα εἶναι δικό τους καὶ δικό μας. Κάτω ἀπ᾿ τὸ χῶμα, μὲς στὰ σταυρωμένα χέρια τους κρατᾶνε τῆς καμπάνας τὸ σκοινὶ προσμένουνε τὴν ὥρα, προσμένουν νὰ σημάνουν τὴν Ἀνάσταση. Τοῦτο τὸ χῶμα εἶναι δικό τους καὶ δικό μας Δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ μᾶς τὸ πάρει. Σώπα, ὅπου νά ῾ναι θὰ σημάνουν οἱ καμπάνες Αὐτὸ τὸ χῶμα εἶναι δικό τους καὶ δικό μας. Τον λόγο μετά πήρε ο DERRICK για να απαγγείλει δύο ποιήματα. ΤΖΩΝ ΚΗΤΣ [JOHN KEATS (1795-1821)]: Λαμπρό αστέρι Λαμπρό μου αστέρι, σταθερός να ήμουν σαν και σένα, όχι – μόνο σπιθόφωτος, τρεμάμενος τη νύχτα ψηλά, με μάτια ορθάνοιχτα, αιώνια να κοιτάζω, σαν τον υπόμονο, άγρυπνο της Φύσης ερημίτη, οκνά, αργοσάλευτα νερά στο ιερό τους έργο γύρω στη γη τ’ ανθρώπινα ακρογιάλια να εξαγνίζουν. Ή να θωρώ το μαλακό φρεσκοπεσμένο χιόνι, που στρώνει λευκοπούπουλα σε βάλτους κι ακροβούνια. Όχι, ποθώ αμετάβολος και σταθερός να γέρνω στο στήθος της Αγάπης μου το αμέστωτο να νοιώθω σε μιαν απαλήν ανασεμιά ν’ ανεβοκατεβαίνει και σ’ ανατάραγμα γλυκό πάντοτε να ξυπνάω κι αιώνια την ανάσα της ν’ ακούω στο ξυπνητό μου. Έτσι η ζωή μου να κυλά ή κάλλιο ας σιγοσβήσω. Μετάφραση: Μερόπη Οικονόμου. Ποίημα στους φίλους, του Χόρχε Λουίς Μπόρχες Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής σου, ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙ όμως μπορώ να σ’ ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου. Δεν μπορώ ν’ αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου. Όμως όταν με χρειάζεσαι θα είμαι εκεί μαζί σου. Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου. Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου να κρατηθείς και να μη πέσεις. Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου δεν είναι δικές μου. Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο. Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις, όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις. Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου όταν κάποιες θλίψεις σου σκίζουν την καρδιά, όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου και να μαζέψω τα κομμάτια της για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή. Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι ούτε ποιος πρέπει να γίνεις. Μόνο μπορώ να σ’ αγαπώ όπως είσαι και να είμαι φίλος σου. Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν τους φίλους μου και τις φίλες μου, δεν ήσουν πάνω ή κάτω ή στη μέση. Δεν ήσουν πρώτος ούτε τελευταίος στη λίστα. Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο. Να κοιμάσαι ευτυχισμένος. Να εκπέμπεις αγάπη. Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί. Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους. Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες. Να ακούμε την καρδιά μας. Να εκτιμούμε τη ζωή. Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος στη λίστα σου. Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο. Ευχαριστώ που είμαι. Κάπου εδώ σταματώ την αφήγηση του τριακοστού τέταρτου μέρους, στην επόμενη ανάρτηση θα σας διηγηθώ το πως έμαθαν τα δίδυμα την αληθινή ιστορία. Σας χαιρετώ ο αφηγητής Πεπέ. Τον Αύγουστο του 2007 που στην Αυλή των θαυμάτων συνέβαιναν όλα εκείνα τα μαγικά η Μυρτώ βρισκόταν στην Αμερική, ήταν ήδη παντρεμένη  από το 1985 δηλαδή 7 χρόνια μετά τη γνωριμία της με τον Πέπο, με τον καθηγητή του MIT Αγαμέμνονα Στεφανόπουλο με τον οποίο είχαν αποκτήσει 3 παιδιά, τον Ορφέα, την Ευρυδίκη και τον Αριστοτέλη. Μέσα Ιουλίου μαθαίνει από την μητέρα της για τον θάνατο του θείου της που είχε την κλινική στα Τρίκαλα, άφησε την τελευταία του πνοή σε βαθιά γεράματα, δυστυχώς ούτε στην κηδεία του θείου της μπόρεσε να παραβρεθεί. Αρχές του 2008 την πληροφορεί η Denise για τον θάνατο του πατέρα της, αγαπημένα πρόσωπα και οι δύο, ευτυχώς που δεν ταλαιπωρήθηκαν από αρρώστια και είχαν μία ήρεμη μετάβαση από τη ζωή προς το θάνατο γιατί τελικά αυτό που έχει σημασία είναι το πώς πεθαίνει κάποιος και όχι ο θάνατος αυτός καθ' αυτός γιατί έτσι κι αλλιώς όταν έρχεται ο θάνατος εμείς δεν υπάρχουμε. Όλα τα προηγούμενα χρόνια η Μυρτώ επικοινωνούσε τακτικά με την Denise, την είχαν επισκεφτεί στην Αμερική και είχε πάει κι αυτή στη Νότια Αφρική 3 φορές. Την πρώτη με την μητέρα της για να βαπτίσουν το μωρό του ζευγαριού που είχε βοηθήσει η Μυρτώ και τις επόμενες δύο με τον σύζυγό της και τα παιδιά της. Από τον θείο της τον Ιπποκράτη και την Denise μάθαινε τα νέα για τον Πέπο. Είχε πληροφορηθεί πως το 1979 είχε νυμφευθεί κάποια Λόλα την οποία μάλιστα έκανε πρόταση γάμου με τον ίδιο τρόπο που είχε κάνει και στην ίδια, και πως είχαν αποκτήσει και μία κόρη. Μετά από αυτά τα νέα δεν επεδίωξε να τον συναντήσει όταν στα προηγούμενα χρόνια είχε επισκεφθεί δύο φορές την Αθήνα, ήταν καλύτερα έτσι γιατί δεν ήθελε να διαταράξει τα συναισθήματα του. Έτσι κι αλλιώς ένα μέρος της καρδιάς της ανήκε σ' αυτόν και ένα μέρος της δικής του καρδιάς ανήκε σ' αυτήν, αυτό ήταν το μόνο σίγουρο.  Αυτό το μέρος θα συνέχιζε να το ποτίζει με την μνήμη της, στην πορεία της ζωή της της συνέβησαν πολύ όμορφα και σημαντικά γεγονότα αλλά πάντα υπήρχε χώρος για τις όμορφες στιγμές που είχε ζήσει μαζί του. Και φυσικά δεν ξεχνούσε πως υπήρχε μπροστά της ένα σημαντικό γεγονός που θα τους ένωνε για πάντα ή που θα τους χώριζε για πάντα. Αυτό το σημαντικό γεγονός ήταν η ώρα της αλήθειας, η ώρα που από τα δικά της χείλη θα μάθαινε την ιστορία των διδύμων, την ιστορία πως αυτό που είχε κάνει στο ακροτήρι της καλής ελπίδας στο ΚΑΙΗΠ ΤΆΟΥΝ δεν χρειαζόταν γιατί ήταν πραγματικά αδέρφια. Επειδή η ζωή ήταν απρόβλεπτη η Μυρτώ είχε φροντίσει ν' αφήσει ένα γράμμα για κάθε ενδεχόμενο, αν ου μη γένοιτο της συνέβαινε κάτι είχε αφήσει ένα γράμμα στην μητέρα της για την κόρη της την Ευρυδίκη για να της το παραδώσει όπου της εξηγούσε όλη την ιστορία και το τι έπρεπε να κάνει. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να συμβεί κάτι τέτοιο μιας και η ίδια έχαιρε άκρας υγείας. Μετά τον θάνατο του θείου της και του Ίαν, του πατέρα της Denise κατάλαβε πως πλησίαζε ο καιρός της μεγάλης αλήθειας, δεν ήταν εύκολη υπόθεση και αυτό που την τρόμαζε ήταν η αντίδραση τους.  Γνώριζε βέβαια πως η σχέση του Πέπου και της Denise ήταν πάρα πολύ καλή και αυτό την γέμιζε χαρά, η Denise μάλιστα της είχε πει πολλές φορές πως ανυπομονούσε να της γνωρίσει τον άνθρωπο στην Ελλάδα που θεωρούσε αδερφό της. Κάθε φορά που η Μυρτώ άκουγε την Denise να λέει αυτή τη φράση αναρωτιόταν πως θα ένιωθε η Denise γι' αυτήν όταν θα μάθαινε όλη την αλήθεια. Άραγε πως θα αντιδρούσε ο Πέπος όταν θα μάθαινε πως ο πατέρας της ήταν αυτός που είχε μεσολαβήσει για την υιοθεσία της δίδυμης αδερφής του; Πως θα αντιδρούσε όταν θα μάθαινε πως η ίδια γνώριζε την αλήθεια από το 1977 και του την είπε 33 χρόνια αργότερα; Πως θα την αντιμετώπιζαν τα δίδυμα; Μήπως θα την μισούσαν; Αυτή η εκδοχή την τρόμαζε, αυτή θα ήταν η πιο βαριά τιμωρία δεν ήθελε να στερηθεί την φιλία και την αγάπη αυτών των δύο καλύτερων φίλων της, αυτό δεν θα το άντεχε με τίποτα. Κάποια στιγμή σκέφτηκε να μοιραστεί το μυστικό της με τον σύζυγό της, δεν το έκανε τελικά γιατί ίσως ο Αγαμέμνωνας να την έπειθε να μιλήσει πρόωρα στον Πέπο και μ' αυτόν τον τρόπο να έβαζε σε κίνδυνο τον θείο της, και θα πρόδιδε την επιθυμία του πατέρα της. Ήταν δύσκολη η θέση της, άθελά της είχε βρεθεί να είναι ένα γρανάζι μια μηχανής που η ίδια δεν το είχε επιθυμήσει ποτέ, βρισκόταν εκεί παρά την θέληση της. Ήταν Απρίλιος του 2010 όταν η Denise επικοινώνησε με την Μυρτώ για να της αναγγείλει τον θάνατο της μητέρας της και πως είχε αφήσει για την ίδια έναν φάκελο όπου περιείχε ένα γράμμα προφανώς. Αυτή η εξέλιξη ήταν μία μεγάλη έκπληξη για την Μυρτώ. Η Denise την ρώτησε αν επιθυμούσε να της το ταχυδρομήσει ή να της το παραδώσει η ίδια τον επόμενο Ιούνιο που θα συναντιόντουσαν στην Αμερική μια και εκκρεμούσε μια επίσκεψη για κάποιο καρδιολογικό συνέδριο. Η Μυρτώ δεν μπορούσε να περιμένει ακόμα δύο μήνες και γι' αυτό την είπε να της το στείλει ταχυδρομικός. Δέκα μέρες αργότερα η Μυρτώ βρισκόταν στο γραφείο της στο πανεπιστήμιο και κρατούσε στα χέρια της τον φάκελο που είχε παραλάβει εκείνο το πρωινό. Ξεκίνησε την ανάγνωση γεμάτη αγωνία. "Αγαπημένη μου Μυρτώ γράφω σε σένα αυτό το γράμμα γιατί θεωρώ πως είσαι το πιο κατάλληλο πρόσωπο να αναλάβει αυτή τη δύσκολη αποστολή. Πριν 55 χρόνια ο πατέρας σου μας βοήθησε να υιοθετήσουμε ένα μωράκι, ήταν η περίοδος που εγώ βρισκόμουν σε απόγνωση γιατί λόγω ενός γυναικολογικού προβλήματος -- το οποίο στη συνέχεια ευτυχώς εξέλειψε -- δεν μπορούσα να τεκνοποιήσω και ο αγαπημένος μας φίλος, (ο πατέρας σου υπήρξε για μας ένας ευλογημένος φίλος) μας προτείνει να υιοθετήσουμε ένα κοριτσάκι που κάποια ανηλικη μητέρα είχε αφήσει στα σκαλιά της κλινικής του θείου σου στα Τρίκαλα. Εκείνο το κοριτσάκι είναι η Denise, όλα αυτά τα χρόνια δεν βρήκα το κουράγιο να της πω την αλήθεια, είχα πει στον θείο σου πως αν εμφανιζόταν κάποτε η μητέρα της να μας ειδοποιούσε να βρεθούν, προφανώς η κοπέλα δεν εμφανίστηκε ποτέ και γι' αυτό ο θείος σου δεν μας ενημέρωσε ποτέ πως είχε νέα της. Σε παρακαλώ από τα βάθη της ψυχής μου να της πεις εσύ την αλήθεια και να την παρακαλέσεις να με συγχωρέσει. Δυστυχώς όπως σου είπα δεν έχω κάποια στοιχεία να σου δώσω για την αναζήτηση των γονιών της. Σ' ευχαριστώ Nana". Η Μυρτώ έμεινε για πολύ ώρα σκεπτική και κατέληξε στο συμπέρασμα πως οι θετοί γονείς της Denise δεν γνώριζαν το τι ακριβώς είχε συμβεί το 1955. Ήταν καιρός πια να αποφασίσει τον τρόπο και τον τόπο που θα συναντούσε και θα έλεγε την αλήθεια στα δίδυμα, θα την έλεγε πρώτα στην Denise η στον Πέπο; Μήπως θα ήταν καλύτερα να ήταν παρόντες και οι δύο; Ήταν καιρός να μιλήσει με τον σύζυγό της και τα παιδιά της. Τα παιδιά της ήταν αρκετά μεγάλα για να καταλάβουν και να την βοηθήσουν να πάρει τη σωστή απόφαση. Τους ενημέρωσε πως την Κυριακή δεν έπρεπε να κανονίσουν κάτι γιατί μετά το μεσημεριανό φαγητό ήθελε να συζητήσουν ένα πολύ σοβαρό θέμα. Όταν μετά το γεύμα άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας την παρακολουθούσαν όλοι με έκπληκτα μάτια, κάποια στιγμή μάλιστα η  Ευρυδίκη της είπε το εξής: Μάνα στέκεις με τα καλά σου; Είναι δυνατόν να έχουν συμβεί όλα αυτά που μας περιγράφεις; Όταν έφθασε στο τέλος είχαν χάσει όλοι του τη λαλιά τους, όταν πέρασε αρκετή ώρα και άρχισαν να συνέρχονται ξεκίνησαν να την βομβαρδίζουν με ερωτήσεις. Είχε πάει η ώρα 23:00 και ακόμα συζητούσαν όταν ο Αγαμέμνωνας πρότεινε να διακόψουν και να συνεχίσουν την κουβέντα την επόμενη μέρα, έτσι και έγινε. Την επόμενη όταν αργά το απόγευμα επέστρεψαν όλοι στο σπίτι ζήτησαν από την Μυρτώ να τους ενημερώσει πως σκόπευε να χειριστεί το θέμα, ο Ορφέας πήρε τον λόγο και είπε πως το καλύτερο θα ήταν να γράψει όλη την ιστορία σε κάποιο γράμμα όπου θα τους εξηγούσε το τι ακριβώς είχε συμβεί και να τους το ταχυδρομήσει. Οι υπόλοιποι δεν συμφώνησαν γιατί θεώρησαν πως αυτός ο τρόπος δεν ήταν ο πλέον κατάλληλος σε ένα τόσο σοβαρό θέμα. Η Ευρυδίκη ήταν της άποψης λόγω και του γράμματος που είχε λάβει από την μητέρα της Denise να πάει στη Νότια Αφρική και να μιλήσει πρώτα μαζί της. Η πρόταση της  υιοθετήθηκε μόνο από τον Αριστοτέλη γιατί  οι Αγαμέμνων και Ορφέας θεώρησαν πως δεν έπρεπε η μητέρα της να βρεθεί μόνη της σε μία τόσο δύσκολη υπόθεση. Τον λόγο πήρε ο Αγαμέμνωνας λέγοντας πως ήταν καιρός να επισκεφτούν την Ελλάδα, έπρεπε να μιλήσει η Μυρτώ με την Denise και να της εξηγούσε πως είχαν κανονίσει να επισκεφτούν την Ελλάδα και αν ήταν δυνατόν να κανονίσουν κι αυτοί να βρεθούν εκεί την ίδια περίοδο του Ιουλίου, πρότεινε μάλιστα αυτό να γινόταν στο πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου για να γιορτάσουν και τα 33 χρόνια φιλίας με τους Έλληνες φίλους τους προσδοκώντας αυτή η συνάντηση να γινόταν στις 7/7/2010. Αυτή η πρόταση άρεσε σε όλους και την υιοθέτησαν, έπρεπε τώρα να αναλάβει η Μυρτώ να επικοινωνήσει με την Denise για τα περαιτέρω. Εντωμεταξύ τα παιδιά είχαν ξετρελαθεί μα όλα αυτά που είχαν ακούσει και παρακάλεσαν την μητέρα τους αν γινόταν να είναι παρόντες όταν θα εξιστορούσε την ιστορία στα δίδυμα. Την επόμενη μέρα η Μυρτώ επικοινώνησε με την Denise η οποία με το που άκουσε τα ευχάριστα νέα για συνάντηση στο PEPOS RESTAURANT δεν έκρυψε τον ενθουσιασμό της.  Κάπου εδώ σταματώ την αφήγηση, βρισκόμαστε στο προτελευταίο μέρος αυτής την συγκλονιστικής ιστορίας, η επόμενη ανάρτηση θα είναι αφιερωμένη στη συνάντηση των διδύμων και στην αποκάλυψει της αλήθειας από την Μυρτώ. Σας χαιρετώ ο αφηγητής Πεπέ. Αν η μοίρα σε σέρνει, άντεξε και άφησε να συρθείς μαζί της.  Αν αγανακτείς, και τον εαυτό σου τον στεναχωρείς και η μοίρα σε σέρνει. Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς, 4ος μ.Χ. αιών, Έλληνας ποιητής. Φίλες και φίλοι καλησπέρα, σήμερα θα σας παρουσιάσω το τελευταίο μέρος της πιο όμορφης και παράλληλα της πιο συγκλονιστικής ιστορίας των διδύμων, της Διονυσίας και του Επίκουρου. όσοι επιθυμούν να διαβάσουν την ιστορία όπως ένα βιβλίο σύντομα θα αναρτήσω όλη την ιστορία και θα σας ενημερώσω. Σας εύχομαι καλή ανάγνωση.                           Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του. Αρχές Ιουλίου 2010 η Μυρτώ μαζί με τον σύζυγό της και τα τρία τους παιδιά φθάνουν στην Αθήνα. Στις 3 Ιουλίου επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον Πέπο και του ζήτησε να συναντηθούν. Της πρότεινε να βρεθούν στο καφέ του Μουσείου Ακροπόλεως, τα τελευταία χρόνια ο Πέπος είχε ως αγαπημένο προορισμό συναντήσεων το καφέ του Μουσείου γιατί είχε απέναντι του τον ιερό βράχο και λίγο πιο δεξιά από το Μουσείο υπήρχε -πριν το γκρεμίσουν - το φημισμένο PEPOS SCHOOL OF DELICATESSEN όπου είχε ζήσει τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής του. Το ραντεβού ήταν για τις 10:00 αλλά ο Πέπος βρισκόταν εκεί από τις 09:30 με μια ανθοδέσμη για να υποδεχθεί την αγαπημένη του φίλη. Η Μυρτώ έφθασε στις 09:55 ήταν πάρα πολύ όμορφη, στα 50της πια και με τρία παιδιά αλλά συνέχιζε να είναι γοητευτική και ελκυστική, ήταν μία επίγεια θεότητα. Την υποδέχθηκε με πολύ αγάπη και συγκίνηση και της έδωσε την όμορφη ανθοδέσμη με τις ορχιδέες. Ο Πέπος από τις συναντήσεις που είχε με τον θείο της τον Ιπποκράτη, -κάθε φορά που επισκεπτόταν την Αθήνα συναντιόντουσαν γιατί εντωμεταξύ είχε αναπτυχθεί μεταξύ τους μια υπέροχη φιλιά,- γνώριζε πως η Μυρτώ είχε παντρευτεί, πως είχε κάνει πολύ σημαντική καριέρα ως πανεπιστημιακός και πως είχε τρία παιδιά. Ο σύζυγος της ήταν κι αυτός καθηγητής στο ΜΙΤ και ζούσαν στην Καλιφόρνια. Πέρασαν αρκετά λεπτά  μέχρι να μπορέσουν να συνέλθουν από την συγκίνηση της συνάντησης. Μπορεί να είχαν περάσει 22 χρόνια αλλά δεν είχαν ξεχάσει όλα αυτά που είχαν ζήσει στο μικρό διάστημα που είχαν συνδεθεί. Μεταξύ τους συνέχιζε να υπάρχει αλληλοσεβασμός, εκτίμηση και όχι μόνο.  Τον χαροποίησε ιδιαίτερα το γεγονός πως στον λαιμό της η Μυρτώ είχε το περιδέραιο που της είχε χαρίσει, το κατάλαβε και η ίδια γιατί διέκρινε το βλέμμα του που είχε εστιάσει στον λαιμό της και του είπε: συνεχίζει να είναι για μένα ένα πολύτιμο δώρο από έναν πολύτιμο φίλο. Είπαν πολλά και διάφορα, σκάλισαν μνήμες και φυσικά η Μυρτώ αναφέρθηκε στην αξέχαστη πρόταση γάμου που της είχε κάνει στον ΒΑΚΧΟ, μίλησαν και για τις οικογένειες που είχαν δημιουργήσει και πως στις καρδιές τους υπήρχε πάντα το αποτύπωμα εκείνης της σχέσης. Είχαν περάσει τρεις ώρες και η συζήτηση θα κρατούσε πολλές ώρες ακόμα αλλά η Μυρτώ έπρεπε να φύγει και ακόμα δεν είχε βρει το κουράγιο να του μιλήσει για την συνάντηση που είχε στο μυαλό της όταν ο από μηχανής θεός ώθησε τον Πέπο να πάρει τον λόγο λέγοντας: Μυρτώ θέλω να σου ζητήσω μία μεγάλη χάρη, σε δύο μέρες θα υποδεχτώ ευλογημένους φίλους από τη Νότια Αφρική θα ήθελα να σε παρακαλέσω αν γίνεται να παραβρεθείς κι εσύ με την οικογένειά σου, είναι ευκαιρία να γνωρίσω τον σύζυγό σου και τα παιδιά σου καθώς κι εσύ να γνωρίσεις την σύζυγό μου και την κόρη μου, επίσης θα ήθελα πάρα πολύ να γνωρίσεις και τους φίλους μας οι οποίοι είναι καταπληκτικοί άνθρωποι, η συνάντηση είναι προγραμματισμένη να  γίνει στις 7 του μήνα (Ιουλίου) Κυριακή γιατί την επόμενη μέρα θα φύγουμε για Σκιάθο. Η Μυρτώ χάρηκε που ο Πέπος την έβγαλε από τη δύσκολη θέση και του υποσχέθηκε πως ο κόσμος να γύριζε ανάποδα αυτή θα ήταν συνεπής στο ραντεβού. Τον ρώτησε αν η επιλογή της ημέρας ήταν τυχαία ή αν την είχε επιλέξει για ειδικούς λόγους, της απάντησε πως κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν, την ίδια μέρα πριν 33 χρόνια είχε γνωρίσει τους φίλους του και επέλεξε την ίδια μέρα για να γιορτάσουν τα 33 χρόνια φιλίας, μιας υπέροχης και μοναδικής φιλίας.  Η Μυρτώ εκείνη τη στιγμή δεν άντεξε και δακρυσμένη έπεσε στην αγκαλιά του, αναρωτιόταν ποια γνώμη θα σχημάτιζε γι' αυτήν την Κυριακή που θα μάθαινε την αλήθεια. Ο Πέπος εξεπλάγην με την στάση της αλλά δεν μπορούσε καν να φανταστεί το τι υπήρχε εκείνη τη στιγμή στο μυαλό της Μυρτούς. Λίγο πριν τον αποχαιρετήσει τον κοίταξε στα μάτια και του είπε: είναι η σειρά μου να σου ζητήσω μία χάρη, θυμάσαι την πέτρα που σου είχα δώσει όταν ήμασταν στον λόφο των Μουσών; (Φιλοπάππου) ο Πέπος έβαλε το χέρι του στην τσέπη του και έβγαλε την πέτρα λέγοντας, την κουβαλάω συνέχεια μαζί μου αλλά ακόμα προσπαθώ να καταλάβω το νόημα. Η Μυρτώ τον αγκάλιασε πάλι και του είπε στο αυτί, έφτασε η ώρα να μάθεις το νόημα κάνε λίγη υπομονή, την Κυριακή που θα συναντηθούμε θα σου λυθούν όλες οι απορίες. Ο Πέπος δεν κατάλαβε τι ακριβώς εννοούσε η Μυρτώ αλλά δεν έδωσε και μεγάλη σημασία αφού σε λίγες μέρες θα βρισκόντουσαν και θα του λυνόταν οι οποίες απορίες είχε, αυτό που τον προβλημάτισε ήταν το γεγονός πως η Μυρτώ μιλούσε για απορίες ενώ ο ίδιος η μόνη απορία που είχε ήταν αυτή με την πέτρα. Την συνόδευσε στην έξοδο και από το βιβλιοπωλείο του Μουσείου αγόρασε ένα βιβλίο και το χάρισε στον Πέπο, όταν ο Πέπος επέστρεψε στο τραπέζι και άνοιξε το βιβλίο διαπίστωσε πως στην αφιέρωση που υπήρχε στην πρώτη σελίδα υπήρχε και το εξής απόφθεγμα.  "Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο ας ρίξει".  Ήταν η δεύτερη φορά που του ανάφερε αυτό το ρητό, όση ώρα και αν προσπάθησε να πίεση το μυαλό του για μια λογική εξήγηση δεν τα κατάφερε. Δεν συνέχισε γιατί είχε να ασχοληθεί με πιο καυτά θέματα, αύριο θα έπρεπε να υποδεχθεί στο αεροδρόμιο τους ευλογημένος φίλους από τη Νότια Αφρική, μαζί με την Denise και τον Derrick ερχόταν μαζί τους και η Χριστίνα με τον Τζόναθαν. Το πρόγραμμα το είχε ήδη ετοιμάσει. Παρασκευή άφιξη, τραπέζι στο σπίτι με καλεσμένους εκλεκτούς φίλους, το Σάββατο επίσκεψη για προσκύνημα στον τόπο γνωριμίας Αρεοπαγίτου 18, επίσκεψη στο Μουσείο, βόλτα στην συνοικία των Θεών, το απόγευμα για μπάνιο στην Βουλιαγμένη, και το βράδυ επίσκεψη στο Ηρώδειο για να παρακολουθήσουν την συναυλία του Μαρκόπουλου. Την Κυριακή το πρωί ξανά για μπάνιο γεύμα στην ψαροταβέρνα του "ΛΕΩΝΙΔΑ" στην Αργυρούπολη, το βράδυ η συνάντηση για δείπνο στον "ΔΙΟΝΥΣΟ" απέναντι από την Ακρόπολη. Την Δευτέρα αναχώρηση για Σκιάθο. Την επόμενη μέρα υποδέχθηκε τους φίλους και η χαρά όλων ήταν μεγάλη, το βράδυ στο τραπέζι όπου είχαν παραβρεθεί αρκετοί φίλοι ο Πέπος έκανε την πρόποση αφού πρώτα διάβασε έναν συγκινητικό λόγο, το ίδιο έκανε και ο Derrick, ήταν μια μαγική βραδιά. Όταν οι καλεσμένοι έφυγαν και ο Πέπος εξήγησε στους φίλους του το πρόγραμμα η Denise του ζήτησε μία πολύ μεγάλη χάρη, ήθελε στη συνάντηση της Κυριακής αν γινόταν να παραβρεθούν και ακόμα ένα ζευγάρι φίλων τους Έλληνες που έτυχε εκείνες τις μέρες να παραβρίσκονται στην Αθήνα, βασικά ζούσαν στην Αμερική αλλά λόγω διακοπών ήταν στην Αθήνα και είχαν κανονίσει να βρεθούν.  Ο Πέπος της είπε πως αυτό θα ήταν καταπληκτικό γιατί της εξήγησε πως και ο ίδιος είχε κανονίσει να παραβρεθούν και κάποιοι δικοί του φίλοι που ήθελα να γνωριστούν μιας και τους είχε μιλήσει πολλές φορές γι' αυτούς. Που να φανταστούν τα δίδυμα πως εκείνη τη στιγμή μιλούσαν για τα ίδια πρόσωπα; Έφθασε η Κυριακή και στις 20:30 ο Πέπος, η Λόλα, η Μελισσάνθη, η Χριστίνα, ο Τζόναθαν, η Denise και ο Derrick βρισκόντουσαν ήδη στον "ΔΙΟΝΥΣΟ" και περίμεναν την άφιξη των φίλων τους. 'Εφθασαν στις 20:50 αυτό που ακολούθησε άφησε τον Πέπο άφωνο!! Ευτυχώς που δεν έχασε τη λαλιά του, τι είχε συμβεί όμως; Όταν η Μυρτώ με τον σύζυγό της και τα παιδιά πλησίασαν στο τραπέζι και είδε την Denise αρχικά και κατόπιν την Χριστίνα, τον Τζόναθαν και τον Derrick να σηκώνονται και να χαιρετούν αγκαλιάζοντας την Μυρτώ, τον σύζυγό της και τα παιδιά της και όλοι μαζί να μιλάνε λες και ήταν χρόνια γνωστοί ο Πέπος λάλησε!! Νόμιζε πως δεν ήταν αλήθεια όλα αυτά που έβλεπε, νόμιζε πως όλα ήταν παιχνίδια του μυαλού του, όταν δε η Denise πήρε από το χέρι την Μυρτώ και τον πλησίασε για να του την συστήσει αποχάζεψε τελείως, η Μυρτώ τον πλησίασε, τον αγκάλιασε και του ψιθύρισε στο αυτί, σύνελθε εγώ είμαι, η σημερινή μέρα θα είναι για σένα πολύ σημαντική!! Ο Πέπος άκουγε αλλά δεν καταλάβαινε, όταν τον πλησίασε η Λόλα και τον ρώτησε τι στην ευχή συμβαίνει και έχει αυτό το ύφος της είπε πως αυτοί οι άνθρωποι που είχαν έρθει ήταν οι καλεσμένοι που περίμενε αλλά παράλληλα ήταν οι ίδιοι καλεσμένοι που περίμενε και η Denise!!  Όταν η Λόλα άκουσε αυτά που της έλεγε ο Πέπος γυρίζει και του λέει: πλάκα μου κάνεις; Είναι δυνατόν; Για περισσότερες πληροφορίες πήγε στην Μελισσάνθη που κι αυτή έμεινε έκπληκτη από αυτά που άκουγε. Τον λόγο πήρε η Denise η οποία εξήγησε στον Πέπο πως το γράμμα που είχε λάβει στα Ελληνικά ήταν η Μυρτώ που το είχε γράψει!!! Ο Πέπος κοίταξε γύρω του μήπως και παρατηρούσε κάποιο κινηματογραφικό συνεργείο γιατί ένιωθε πως συμμετείχε ερήμην του σε κάποια ταινία που γυριζόταν και απλά δεν τον είχαν ενημερώσει. Όταν η Denise ρώτησε τον Πέπο πως και δεν είχαν έρθει ακόμα οι δικοί του καλεσμένοι της είπε πως αυτοί ήταν οι δικοί του καλεσμένοι και δεν μπορούσε να καταλάβει πως ήταν δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να ήταν και οι δικοί τους φίλοι. Η Denise κοίταξε καλά καλά τον Πέπο για να διαπιστώσει αν ήταν στα καλά του και γύρισε στην Μελισσάνθη για να της επιβεβαιώσει αν όντως αυτά που της έλεγε ο πατέρας της ήταν αληθινά. Έπεσε κι αυτή από τα σύννεφα όπως και Derrick με τα παιδιά όταν άκουσαν τα λεγόμενα από την Denise. Ο ερχομός του σερβιτόρου προκειμένου να πάρει την παραγγελία ανάγκασε τον Πέπο να επανέλθει για λίγο στην πραγματικότητα, όταν ήρθαν τα φαγητά η Μυρτώ ζήτησε τον λόγο και παρακάλεσε τους παριστάμενους να την συγχωρέσουν, ο Πέπος αναρωτήθηκε να την συγχωρέσουν από τι; Παρακάλεσε την Denise  και τον Πέπο να καθίσουν απέναντι, αντικριστά γιατί υπήρχε λόγος!! Πάλι ο Πέπος αναρωτήθηκε, τι λόγος υπήρχε; Τι στην ευχή έπαθε η Μυρτώ και μιλούσε συνέχεια με γρίφους; Η Μυρτώ πήγε και κάθισε στο κεφαλάρι, ζήτησε τον λόγο γιατί ήθελε να κάνει μία πρόποση και μια συγκλονιστική αποκάλυψη!! Έκανε την πρόποση αναφερόμενη στην φιλιά και στα απρόοπτα της ζωής που μερικές φορές είναι τόσο συναρπαστικά που θαρρείς πως δεν είναι δυνατόν να είναι αλήθεια. "Φίλες και Φίλοι βρίσκομαι εδώ ανάμεσα σας για να σας διηγηθώ ίσως την πιο όμορφη αλλά και την πιο παράξενη ιστορία του πλανήτη, θέλω από την αρχή να ζητήσω συγγνώμη κυρίως από την Denise και τον Πέπο γιατί αυτά που θα σας διηγηθώ απόψε αφορούν κυρίως αυτούς τους δύο. Πριν όμως συνεχίσω θέλω να ρωτήσω την Μελισσάνθη, την Λόλα, τον Derrick, την Χριστίνα και τον Τζόναθαν αν όλα αυτά τα χρόνια έχουν παρατηρήσει κάτι, εννοώ αν έχετε παρατηρήσει ομοιότητες μεταξύ της Denise και του Πέπου".  Τον λόγο πήρε η Χριστίνα και είπε: η δική μου παρατήρηση είναι η εξής, πολλές φορές όταν αντικρίζω τον θείο Πέπο, (έτσι αποκαλούσε τον Πέπο η Χριστίνα και ο Τζόναθαν,) νομίζω πως βλέπω την μητέρα μου, και το αντίθετο, υπάρχουν συμπεριφορές της μητέρας μου που τις συναντώ και στον Θείο Πέπο σε γενικές γραμμές εκτός από την αμοιβαία αγάπη έχουν πολλά κοινά στοιχεία. Τον λόγο μετά πήρε η Μελισσάνθη η οποία είπε πως έχει ακούσει πολλές φορές τον πατέρα της να λέει πως αν ήταν γυναίκα θα ήταν η Denise, την θαυμάζει και την αγαπάει και έχω αναρωτηθεί πολλές φορές πως θα μπορούσαν να είναι δίδυμα αδέρφια γιατί έχουν πάρα πολλά κοινά στοιχεία, ίσως η συνάντηση τους δεν ήταν τυχαία. Τον λόγο μετά πήρε ο Derrick ο οποίος είπε πως πολλές φορές έχω αναρωτηθεί για το πώς είναι δυνατόν δύο άτομα από δύο διαφορετικές χώρες να έχουν τόσα κοινά στοιχεία αλλά απάντηση όμως δεν μπόρεσα να δώσω, όσο δε περνούσαν τα χρόνια νόμιζα πως ο Σπύρος και η Denise είναι ξεχωριστή περίπτωση και πως το 1977 που πρωτοσυναντηθήκαμε κάθε άλλο παρά τυχαίο ήταν. Οι υπόλοιποι δεν συνέχισαν γιατί συμφώνησαν πως κι αυτοί είχαν τις ίδιες απορίες. Η Μυρτώ ξαναπήρε τον λόγο και άρχισε να διηγείται την ιστορία των διδύμων, τον ρόλο του πατέρα της, του θείου της και το πως η ίδια ενεπλάκη σε όλη αυτή την ιστορία μετά το γράμμα του πατέρα της, όση ώρα η Μυρτώ μιλούσε είχαν μείνει όλοι του άφωνοι και συγκλονισμένοι. Τώρα κατάλαβε ο Πέπος γιατί η Μυρτώ του είχε δώσει εκείνη την πέτρα, να γιατί του είχε ζητήσει να είναι επιεικής μαζί της. Όταν η Μυρτώ μέσα στα δάκρυα έφθασε στο τέλος της ιστορίας και ήταν έτοιμη να καταρρεύσει ένιωσε κοντά της την Denise και τον Πέπο να την κλείνουν στην αγκαλιά τους, αυτό την γέμισε ευτυχία γιατί κατάλαβε πως δεν της είχαν κρατήσει κακία, κατάλαβε πως συνέχιζαν να την αγαπούν, αυτό ήταν πολύ σημαντικό για την Μυρτώ, δεν μπορούσε να διανοηθεί πως θα έχανε αυτούς τους δύο υπέροχους φίλους της. Όταν συνήλθαν λίγο από το σοκ των αποκαλύψεων τον λόγο πήρε ο Πέπος ο οποίος γεμάτος συγκίνηση κρατούσε στην αγκαλιά του την αγαπημένη του φίλη που πριν λίγο έμαθε πως ήταν η δίδυμη αδερφή του. Πόσο δίκιο είχε ο Πατροκοσμάς που του είχε πει πριν 33 χρόνια: Σπύρο παιδί μου αυτοί οι άνθρωποι θα αποδειχθεί πως είναι πολύ σημαντικοί για σένα!! Τι κρίμα που δεν ζούσε πια για να του πει τα νέα!!. Πήρε λοιπόν τον λόγο και είπε: αγαπημένη μας Μυρτώ δεν κρατώ καμία κακία ούτε στον πατέρα σου άλλα ούτε και στον θείο σου, αυτό που έγινε τότε ήταν γραφτό να γίνει έτσι, ο πατέρας σου οδηγήθηκε από τους οιωνούς για να πράξει αυτό που έπραξε, έτσι κι αλλιώς εμείς από το 1977 που πρωτοειδωθήκαμε νιώσαμε πως κάτι κοινό μας συνέδεε και παρ' ό,τι δεν το γνωρίζαμε αγαπιόμαστε σαν αδέρφια, ούτε και σε σένα κρατώ καμία κακία γιατί εσύ βρέθηκες αναμεμιγμένη στην όλη ιστορία χωρίς να το θέλεις.  Σκέφτομαι επίσης πως όλα αυτά έγιναν γιατί έτσι έπρεπε να γίνει προκειμένου οι οιωνοί να δημιουργήσουν την πιο όμορφη ιστορία του κόσμου. Επίσης αν και οι γονείς μας δεν γνώριζαν κάτι αγάπησαν την Denise σαν κόρη τους, θα σου διηγηθώ κάποια στιγμή το πώς η μητέρα μου ενώ δεν το γνώριζε όπως προείπα, της είχε κεντήσει πανέμορφα κεντήματα τα οποία της τα παρέδωσε το 2007 κανονικά όπως παραδίδουν οι μανάδες κάτι πολύτιμο στις κόρες τους. Ο πατέρας μας πέθανε το 2008 και ως εκ τούτου δεν θα μάθει ποτέ την αλήθεια αλλά αγάπησε την Denise σαν κόρη του από την πρώτη στιγμή που την γνώρισε, αν συμφωνεί και η αδερφή μου προτείνω να μην αναφέρουμε κάτι στην μητέρα μας γιατί στην ηλικία που είναι το πιθανότερο είναι να της κάνουμε κακό παρά καλό. Όσο για την γυναίκα μου και την κόρη μου το μόνο που έχω να πω είναι πως την Denise την έχουν κλείσει στην καρδιά τους εδώ και πολλά χρόνια έτσι κι αλλιώς. Σ' ευχαριστώ Μυρτώ που χειρίστηκες αυτό το μυστικό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και που χάρη σ' αυτή την ιστορία γνώρισα εσένα και την οικογένειά σου. Σου είμαι ευγνώμων!! Η Μυρτώ δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της, δεν φανταζόταν πως θα συνέχιζε να απολαμβάνει την αγάπη του Πέπου και της Denise μετά τις αποκαλύψεις, κι όμως αυτά τα δίδυμα όχι μόνο δεν την είχαν κρατήσει κακία αλλά της μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια. Αμέσως μετά τον λόγο πήρε η Denise η οποία κι αυτή συγκινημένη συμφώνησε με την άποψη του αδερφού της να μην αναφέρουν κάτι στην μητέρα τους λόγω της υγείας της, ευχαρίστησε κι αυτή την Μυρτώ και κατάλαβε τώρα τι είχε συμβεί στο ιατρείο όταν της ζήτησε να μεταφράσει εκείνο το γράμμα, που να φανταζόταν η Denise πως εκείνο το γράμμα το έστελνε στον δίδυμο αδερφό της που εντωμεταξύ η Μυρτώ είχε ήδη γνωριστεί μαζί του; Όλη η παρέα ήταν μέσα στην τρελή χαρά, τα πρόσωπα όπως έλαμπαν, ο Πέπος έστρεψε το βλέμμα του προς τον ιερό βράχο και ευχαρίστησε τους οιωνούς που τον αξίωσαν να ζήσει μια τέτοια συναρπαστική ιστορία. Ήταν οι τελευταίοι πελάτες που έφυγαν από το RESTAURANT DIONISOS περπάτησαν αρκετή ώρα στον πεζόδρομο και ο Πέπος αναρωτιόταν αν όλα αυτά που έζησε ήταν του μυαλού του ή της φαντασίας του, ευτυχώς ήταν όλα αληθινά, αυτό ήταν πια γεγονός, κρατούσε στην αγκαλιά του την δίδυμη αδερφή του την οποία έτσι κι αλλιώς την είχε χρήσει αδερφή του πριν μάθει την αλήθεια. Παρακάλεσαν την Μυρτώ αν αύριο πριν την αναχώρηση τους θα ήταν εύκολο να πάνε μαζί στον τάφο του πατέρα της, η Μυρτώ με μεγάλη χαρά αποδέχθηκε την πρόταση κι έτσι την επόμενη στις 09:00 ο Πέπος, η Denise και η Μυρτώ άφησαν λίγα λουλούδια στο μνήμα του πατέρα της, ο Πέπος εκεί που υπάρχει το ντουλαπάκι με τα διάφορα άφησε ένα γράμμα. Αυτό το γράμμα όταν την επόμενη μέρα το ανακάλυψε η μητέρα της Μυρτούς, η κ. Νεφέλη το διάβασε αρκετές φορές ώστε να την ακούσει ο σύζυγος της, ο αγαπημένος της μαθητής, ο Πέπος όχι μόνο δεν του κρατούσε κακία αλλά του έγραφε πως του ήταν ευγνώμων, ήταν λόγια γεμάτα συγκίνηση και καλοσύνη. Αυτό το γράμμα το τοποθέτησε στην φωτογραφία του συζύγου της που είχε στην βιβλιοθήκη του σπιτιού και που πολλές φορές από αυτή την βιβλιοθήκη δάνειζε βιβλία στον αγαπημένο της μαθητή τον Πέπο.  Δεν ξεχνούσε πως όποτε και αν χρειάστηκε κάτι ο Πέπος ήταν πάντα παρών για να την βοηθήσει. Δεν ήταν γραφτό να γίνει γαμπρός της αλλά απέκτησε έναν καλό μαθητή και κυρίως έναν αγαθό και σπάνιο φίλο. Την επόμενη μέρα το ένα γκρουπ αναχώρησε για Σκιάθο και το άλλο για Νάξο. Εννοείται πως η οικογένεια της Μυρτούς ανήκει πλέον στους εκλεκτούς φίλους του Πέπου και της οικογένειας και πάντα όταν συναντιούνται έχουν πολλά να διηγούνται από αυτά που έζησαν. Το 2012 είχαν συναντηθεί στο Παρίσι, το 2013 στη Ρώμη, το 2015 στην Αθήνα και το 2020 ο Πέπος μαζί με την Λόλα και την Μελισσάνθη είχαν κανονίσει να πάνε στην Αμερική αλλά λόγω  Covid τα σχέδια ναυάγησαν. Το  2021 η κόρη της αδερφής του Πέπου είχε κανονίσει να κάνει τον γάμο της στην Σκιάθο αλλά κι αυτό το πλάνο ναυάγησε πάλι λόγω Covid να δούμε τι άλλες αλλαγές θα μας φέρει αυτός ο Covid. Φίλες και Φίλοι κάπου εδώ έφθασε στο τέλος της η πιο όμορφη και πιο συναρπαστική ιστορία των διδύμων, η πιο όμορφη και καταπληκτική ιστορία του πλανήτη που λέει και η Περικτιόνη. Εγώ ο αφηγητής αυτής της ιστορίας θέλω να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που αφιερώσατε χρόνο για να την διαβάσετε, όσο για κάποιους που λένε πως η ιστορία είναι αληθοφανής και όχι 100% original το μόνο που έχω να πω είναι το εξής: Άκουσον μεν Πάταξον δε!! Σας χαιρετώ εκ μέρους τον συντελεστών αυτής ιστορίας και φυσικά εμού του αφηγητή του Πεπέ. ΤΕΛΟΣ