ΟΚΡΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ, ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΚΑΙ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2023

Φίλες και φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου καλημέρα, είθισται αυτόν τον μήνα που είναι ο τελευταίος του χρόνου να κάνουμε έναν απολογισμό, έναν απολογισμό σε πολλούς τομείς, οικογενειακό, κοινωνικό, οικονομικό, παιδείας και πολιτισμού, εθελοντικών δράσεων, πολιτιστικών δράσεων, ανάγνωσης, επισκέψεων σε χώρους αγωγής της ψυχής, συναντήσεων, συμπεριφορών ατόμων και ομάδων ανθρώπων, κυβερνητικών και δημοτικών παραγόντων, σχέσεων φιλίας, και σχέσεων γενικότερα, και να απονέμουμε τους σχετικούς επαίνους - βραβεία. Αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο ήταν η ετήσια έκθεση της υπεύθυνης του τομέα Παιδείας και πολιτισμού της ΟΚΡΑ της δραστήριας και δημιουργικής Πανδώρας η οποία, κάθε Δεκέμβριο στις 12/12 μας παρουσιάζει την ετήσια έκθεση αγωγής της ψυχής. Στην παρουσίαση παραβρίσκονται πάντα τα 9 ιδρυτικά μέλη και ο CEO αυτή είναι η σύνθεση διαχρονικά, από το 1999 υπάρχει αναφορά στο καταστατικό όπου ρητά αναφέρεται πως κάθε 12/12 θα πρέπει να ανακοινώνει η ΟΚΡΑ που απονέμει το ή τα βραβεία, επίσης στο καταστατικό υπάρχει ρητή αναφορά πως όποιο μέλος κλείσει τα 70 αυτόματα δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στον πυρήνα και ανήκει πλέον στην ομάδα σοφών της Γερουσίας. Δικαίωμα παραμονής δύο ακόμα ετών έχει μόνο ο CEO που σημαίνει πως κι εγώ σε τρία χρόνια θα μεταπηδήσω στην Γερουσία με ότι αυτό σημαίνει. Ας έρθω όμως στην έκθεση της Πανδώρας η οποία έκανε την αξιολόγηση και την τελική εισήγηση. Η επιτροπή αφού μελέτησε καλά τον φάκελο με τις προτάσεις, τίς αποδέχθηκε στο σύνολό τους και σας παρουσιάζω αμέσως μετά τα βραβεία.

Βραβείο εθελοντισμού και ανθρωπιάς ''ΑΛΚΗΣΤΗ''

Το απονέμουμε στα μέλη της Ε.Ο.Δ. [εθελοντικής ομάδας δράσης Γοργογυραίων] που τον περασμένο Σεπτέμβριο έκαναν την υπέρβαση και στάθηκαν δίπλα στους πληγέντες με φαγητά, είδη πρώτης ανάγκης και ατομικής υγιεινής από τις πρώτες μέρες. ΄0πως μας έλεγαν οι πληγέντες τις πρώτες μέρες ήμασταν οι μοναδικοί που τους πηγαίναμε φαγητό. Ήταν η πρώτη φορά που μια πράξη εθελοντισμού είχε τέτοια μαζική συμμετοχή προσφοράς στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, θύμιζε τις ημέρες που κάναμε την εικαστική παρέμβαση στο δημοτικό σχολείο. ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ όπως και τότε έτσι και τώρα από τον πρόεδρο και τους κοινοτικούς συμβούλους δεν είχαμε ΚΑΜΙΑ βοήθεια και καμία συμπαράσταση, ούτε ηθική ούτε οικονομική. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Βραβείο Αλληλεγγύης και Αλτρου'ι'σμού ''ΑΡΜΟΝΙΑ''

Κόρη και εγγονές της Σοφίας.

Το απονέμουμε στην κ. Σοφία Γιώτα με καταγωγή από το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι παντρεμένη στο Πρίνος για την Μέγιστη προσφορά της σε είδη διατροφής και όχι μόνο που χρειαζόμασταν προκειμένου να παρασκευάσουμε τα φαγητά που ετοιμάζαμε για τους πλημμυροπαθείς. Μακάρι να υπήρχαν πολλές Σοφίες στην κοινωνία γιατί τότε θα μιλούσαμε για την ιδανική κοινωνία. Συγχαρητήρια ανήκουν σε όλη την υπέροχη οικογένεια Γιώτα. Σοφία είθε η κόρη σου και τα εγγόνια σου να κληρονομήσουν από εσένα τον αλτρου'ι'σμό και την καλοσύνη σου. Σ' ευχαριστούμε για όλα όσα έκανες.

Βραβείο ωχαδερφισμού και ανευθυνότητας ''ΕΡΥΣΙΧΘΩΝ''

Ιδού το μνημείο ανευθυνότητας.

ΤΟ απονέμουμε σε όλους τους ''υπεύθυνους'' της κοινότητας Γοργογυρίου και του δήμου μας για τις σκουριασμένες σκάλες που υπήρχαν μέσα στο υδραγωγείο και την απαράδεκτη κατάσταση που υπήρχε στον περιβάλλοντα χώρο. Καθώς επίσης και για το γεγονός πως αν και όφειλαν οι αρμόδιοι του δήμου να απαντήσουν εντός 60 ημερών στις επιστολές ενός ενεργού πολίτη που έλαβαν προ τριμήνου, δυστυχώς δεν το έχουν πράξει ακόμα, άραγε κάνουν την πάπια; κάποιος θα πρέπει να τους εξηγήσει πως δεν έχουν μόνο δικαιώματα, πρωτίστως έχουν υποχρεώσεις απέναντι στους δημότες και υπάρχουν κάποιοι δημότες που γνωρίζουν τα δικαιώματά τους. Επ' αυτού θα επανέλθω σύντομα.

Βραβείο παιδείας και φιλοξενίας ''ΕΥΤΕΡΠΗ''

Πατήρ υιός και Μουσείο Πιάλειας.

Το απονέμουμε στον Διδάσκαλο κ. Δημήτρη Παπαγιαννόπουλο για την διαχρονική του προσφορά στον πολιτισμό και στην παιδεία. Το Λαογραφικό Μουσείο της Πιάλειας είναι δικό του έργο, καθώς επίσης και για την γενικότερη συνεισφορά στην γενέτειρά του, για την ευγενική χορηγία της καλοσύνης του, για την εξαίσια μελωδική φωνή, για την παροχή ενέργειας στους φίλους του και για την φιλοξενία στον κήπο του Ασκληπιού στην ιστορική Πιάλεια.

Εκ μέρους της επιτροπής ο CEO Επικούρειος Πέπος.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΜΠΟΥΦΩΝ, ΕΝΑΣ ΜΠΟΥΦΟΣ ΔΕ ΦΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ. ΟΛΑ ξεκινούν βεβαίως από το σχολείο, που κατάντησε να είναι εν πολλοίς ένα κατ’ εξοχήν εκτροφείο μπούφων στην Ελλάδα.

 Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΜΠΟΥΦΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΑ

ΟΣΟ δεν περνάνε οι μέρες της κρίσης, και δεν περνάνε πανάθεμά τες όσο και αν εμείς το θέλουμε, όλο και πιο πολύ πείθομαι ότι εκτός από όλα τα άλλα, ένα μεγάλο πρόβλημα  της Ελλάδας έχει να κάνει και με τη «μη σκέψη». Πιο … επιστημονικά, με το χαμηλό IQ σε όλο το φάσμα της κοινωνίας.

ΖΟΥΜΕ σε μια χώρα μπούφων, μούλεγε τις προάλλες ο φίλος μου ο Κωστής. Και αν στην αρχή της κουβέντας η λέξη «μπούφος» μου παραφάνηκε σκληρή, στη συνέχεια την αποδέχτηκα και εγώ μελαγχολικά.

ΟΛΑ ξεκινούν βεβαίως από το σχολείο, που κατάντησε να είναι εν πολλοίς ένα κατ’ εξοχήν εκτροφείο μπούφων στην Ελλάδα. Αυτό, δυστυχώς αποτυπώθηκε με τον χειρότερο τρόπο στην πρόσφατη έκθεση της PISA. Δεν μιλώ για τις εξαιρέσεις που, ως τέτοιες, είναι λίγες, αλλά για τον κανόνα. Αυτόν, στον οποίο υπάγονται οι πολλοί. Οι πολλοί που ζουν και κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Που ψηφίζουν, και βγάζουν κυβερνήσεις, προέδρους κ.λπ.

ΑΥΤΟΥΣ που μιλούν μεγαλόφωνα, χωρίς επιχειρήματα, που συνεννοούνται με καυγάδες, που πολιτεύονται με συνθήματα, συνδιαλέγονται με πονηριά, ανταγωνίζονται αθέμιτα, διασκεδάζουν χυδαία, ενημερώνονται … καθόλου, διαβάζουν … τίποτα, επιδεικνύονται διαρκώς, συμπεριφέρονται αγενώς, βάλτε από χίλιους σε κάθε τέτοια περίπτωση και θα ιδείτε μπροστά σας μια ολάκερη γειτονιά!

ΤΟ σχολείο όμως, που λέγαμε πριν, είναι η χειρότερη φάμπρικα της κοινωνίας σήμερα. Παράγει παπαγάλους. Οι παπαγάλοι αποστηθίζουν. Δεν μαθαίνουν. Δεν αμφισβητούν. Δεν ψάχνουν. Δεν εμβαθύνουν. Δεν προβληματίζονται. Δεν κρίνουν. Είναι τοποθετημένοι επάνω σ’ έναν εργοστασιακό ιμάντα που, ανώδυνα κι ωραία, θα τους μεταφέρει στην επόμενη βαθμίδα: την πανεπιστημιακή.

ΕΚΕΙ, ο μπούφος τελειοποιείται. Και βγαίνοντας από το πανεπιστήμιο, με ή χωρίς πτυχίο, γίνεται «ένα» με τους υπολοίπους, διασκορπίζεται παντού! Τους μολύνει με τη βλακεία του.

ΤΟ εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα, δεν σου μαθαίνει κάτι χρήσιμο. Σου απαγορεύει να σκέφτεσαι. Αν κάποιοι αντιστέκονται και ξεχωρίζουν, είπαμε: είναι λίγοι. Η στατιστική που δείχνει πως έχουμε από τα υψηλότερα ποσοστά πτυχιούχων πανεπιστημίων στην Ευρώπη, εμένα δεν μου λέει τίποτα. Το θέμα είναι τι ανθρώπους έχουν «διαμορφώσει» αυτά τα πτυχία;

ΕΠΙΣΗΣ, για να επεκταθούμε περισσότερο στην «κοινωνία των μπούφων» που, επαναλαμβάνω, δεν είναι μικρή, την αισθανόμαστε δίπλα μας κάθε μέρα. πάρτε την πλύση εγκεφάλου της τηλεόρασης! Της παιδικής χαράς των κηφήνων.  Κραυγαλέο παράδειγμα οι πρωινές και απογευματινές εκπομπές - οι μεν, λέγονται «ενημερωτικές», οι δε «ψυχαγωγικές» -  με όλο αυτό το κατιναριό πούχει IQ κομοδίνου, και δεν σε αφήνει να σκεφτείς, διότι ούτε και το ίδιο έχει την ικανότητα να σκεφτεί. Είναι εγκεφαλικά νεκρό. Φυτό, που λέμε.

ΑΝΤΙ να σε εξυψώνει, σε πάει στον πάτο. Το ίδιο και το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, το πρωτάθλημα. Και αυτό, στον πάτο σε πάει. 

Το ίδιο και η πολιτική. Αυτή κι αν κυριαρχείται από μπούφους! Αυτή κι αν σέρνει τη χώρα ολάκερη στον πυθμένα.

ΘΑ πείτε: πάντα δεν ήταν έτσι;

E, και; Ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτήν την … αναγωγή. Δηλαδή, αν πριν από χίλια χρόνια υπήρχαν στουρνάρια, πρέπει να υπάρχουν και σήμερα;

ΥΓ: Για περισσότερα, διαβάστε και αυτό το εξαιρετικό άρθρο που έγραψε ο Νίκος Δήμου το 1987, για τον μπούφο – αυτό το «άχαρο και χαζό πουλί»!

http://www.ndimou.gr

Rainer Maria Rilke | Γράμματα σ’ ένα νέο ποιητή.

 Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης 

Παρίσι, 17 του Φλεβάρη 1903

Φίλε Κύριε,

Εδώ και λίγες μόλις μέρες πήρα το γράμμα σας. Θέλω να σας ευχαριστήσω για τη μεγάλη και πολύτιμη, για μένα, εμπιστοσύνη που μου δείχνετε. Δε μπορώ όμως να κάνω τίποτα περισσότερο. Δε μπορώ να μπω στην τεχνική των στίχων σας: κάθε είδους κριτική βλέψη είναι κάτι τόσο ξένο από μένα… Η κριτική είναι το χειρότερο μέσο για ν’ αγγίξεις ένα έργο τέχνης: καταντάει πάντα σε πετυχημένες, λίγο ή πολύ, παρανοήσεις. Δε μπορούμε όλα να τα συλλάβουμε και να τα εκφράσουμε – όσο κι αν θέλουν πολλοί να μας πείσουν για το αντίθετο. Τα περισσότερα απ’ όσα μας συμβαίνουν δε μπορούμε να τα εκφράσουμε, ξετυλίγονται μέσα σε μια σφαίρα, που ποτέ καμιά λέξη δεν την καταπάτησε. Και απ’ όλα πιο αδύνατο είναι να εκφράσουμε τα έργα της τέχνης, τις μυστηριακές αυτές υπάρξεις που η ζωή τους δε γνωρίζει τέλος, καθώς πορεύεται πλάι στη δική μας την περαστική, την πρόσκαιρη ζωή.

Πρέπει, έπειτ’ από τούτη την παρατήρηση, να προσθέσω ακόμα πως οι στίχοι σας δεν έχουν δική τους ατομική έκφραση, κι ωστόσο βρίσκω μέσα κει, δειλό κι αβλάστητο ακόμα, το έμβρυο μιας προσωπικότητας. Το ‘νιωσα αυτό εντονότερα στο τελευταίο σας ποίημα: «Η ψυχή μου». Εκεί, κάτι Δικό σας γυρεύει να βρει έκφραση και μορφή. Και μέσ’ απ’ τ’ όμορφο ποίημά σας «Στο Leopardi» αναδίνεται μια κάποια συγγένεια μ’ εκείνο τον Μεγάλο Ερημίτη. Ωστόσο, τα ποιήματά σας δεν έχουν δική τους υπόσταση, δεν έχουν αυθυπαρξία – ούτε καν το τελευταίο, ούτε καν το ποίημα για το Leopardi. Το γράμμα σας, που τα συντρόφευε, δεν παράλειψε να μου εξηγήσει μια κάποιαν ατέλειά τους, που την ένιωσα διαβάζοντάς τα, χωρίς όμως και να μπορώ να της δώσω ένα όνομα.

Ρωτάτε αν είναι καλοί οι στίχοι σας. Ρωτάτε εμέναν. Ρωτήσατε, βέβαια, κι άλλους πριν. Τους στέλνετε στα περιοδικά. Τους συγκρίνετε μ’ άλλα ποιήματα, αναστατωνόσαστε όταν κάποιοι αρχισυντάκτες σάς γυρνάνε πίσω τα ποιητικά σας δοκίμια. Από δω και μπρος (μια και μου επιτρέψατε να σας δίνω συμβουλές) σας παρακαλώ να τ’ απαρνηθείτε όλ’ αυτά. Η ματιά σας είναι γυρισμένη προς τα έξω∙ αυτό, προπάντων, δεν πρέπει να κάνετε τώρα πια. Κανένας δε μπορεί να σας συμβουλέψει ή να σας βοηθήσει, κανένας. Ένας μονάχα δρόμος υπάρχει: βυθιστείτε μέσα στον εαυτό σας, αναζητήστε την αιτία που σας αναγκάζει να γράφετε, δοκιμάστε αν οι ρίζες της φυτρώνουν απ’ τις πιο βαθιές γωνιές της καρδιάς σας. Εξομολογηθείτε στον εαυτό σας: θα πεθαίνατε τάχα, αν σας απαγόρευαν να γράφετε; Τούτο, πρώτ’ απ’ όλα: αναρωτηθείτε, την πιο σιγηλή ώρα της νύχτας σας: Πρέπει να γράφω; Σκαλίστε βαθιά μέσα σας, να βρείτε την απόκριση. Κι αν η απόκριση τούτη αντηχήσει καταφατικά, αν απέναντι στο βαθυσήμαντο τούτο ρώτημα μπορείτε να υψώσετε ένα στέρεο κι απλό Πρέπει, τότε πλάσετε τη ζωή σας σύμφωνα μ’ αυτή την ανάγκη. Η ζωή σας, ακόμα και στην πιο αδιάφορη, την πιο άδειαν ώρα της, πρέπει να γίνει σημάδι και μάρτυρας αυτής της ορμής. Ζυγώστε, τότε, τη φύση. Πασχίστε, τότε, να πείτε, σα να ‘σαστε ο πρώτος άνθρωπος πάνω στη γη, τι βλέπετε, τι ζείτε, τι αγαπάτε, τι χάνετε. Μη γράφετε ερωτικά τραγούδια. Αποφύγετε, πρώτ’ απ’ όλα, τούτα τα πολύ τρεχούμενα και συνηθισμένα θέματα: είναι τα πιο δύσκολα, κι ο ποιητής πρέπει να φτάσει σ’ όλη την τρανή ωριμότητα της δύναμής του για να μπορέσει να δώσει κάτι δικό του, εκεί όπου, σίγουρη και λαμπερή – κάποιες φορές – η παράδοση παρουσίασε τόσην αφθονία. Μακριά απ’ τα μεγάλα γενικά θέματα, σκύψετε σε κείνα που σας προσφέρει η καθημερινότητα. Ιστορήστε τις θλίψεις και τους πόνους σας, τους φευγαλέους στοχασμούς σας, την πίστη σας σε κάποιαν ομορφιά – ιστορήστε τα όλα τούτα με βαθιά, γαλήνια, ταπεινή ειλικρίνεια, και μεταχειριστείτε, για να εκφραστείτε, τα πράματα που σας περιτριγυρίζουν, τις εικόνες των ονείρων σας και τις πηγές των αναμνήσεών σας. Αν ίσως η καθημερινότητά σας σάς φαίνεται φτωχή, μην την καταφρονήσετε. Καταφρονήστε τον ίδιο τον εαυτό σας, που δεν είναι αρκετά ποιητής και δεν μπορεί να καλέσει κοντά του τα πλούτη της. Για το δημιουργό δεν υπάρχει φτώχεια, ούτε φτωχοί κι αδιάφοροι τόποι. Και μέσα σε φυλακή ακόμα αν ήσαστε κλεισμένος, κι οι τοίχοι της δεν αφήνανε τους ήχους του κόσμου να φτάσουν ως εσάς – δε θα σας έμεναν, ωστόσο, αμόλευτα μέσα σας, τα παιδικά σας χρόνια, ο ακριβός, ο βασιλικός τούτος πλούτος, ο θησαυρός αυτών των αναμνήσεων; Γυρίστε κατά κει το νου σας. Πασχίστε ν’ ανασύρετε, απ’ το βυθό αυτών των περασμένων, τις βουλιαγμένες εντυπώσεις. Η προσωπικότητά σας θα δυναμωθεί, η μοναξιά σας δε θα ‘ναι πια άδεια και θα σας γίνει ένα καταφύγιο ονείρου, όπου κανένας θόρυβος απ’ έξω δε θα φτάνει. Κι αν από τούτη την επιστροφή στον εαυτό σας, από τούτη την καταβύθιση στον δικό σας κόσμο, στίχοι ξεπηδήσουν, δε θα σκεφτείτε να ρωτήσετε τους άλλους αν είναι καλοί στίχοι. Κι ούτε θ’ αποζητήσετε να ενδιαφερθούν τα περιοδικά γι’ αυτούς: οι στίχοι σας δε θα ‘ναι, για σας, παρά ένα αγαπημένο φυσικό σας χάρισμα, ένα κομμάτι κι ένας φθόγγος απ’ τη ζωή σας. Ένα έργο τέχνης είναι άξιο μόνο σαν ξεπηδάει από μιαν ανάγκη. Για να το κρίνεις, πρέπει να δεις ποια είναι η πηγή του. Γι’ αυτό, φίλε Κύριε, δε μπορώ να σας δώσω παρά τούτη μόνο τη συμβουλή: βυθιστείτε στον εαυτό σας, ψάξτε στα βάθη, απ’ όπου πηγάζει η ζωή σας. Εκεί θα βρείτε την απόκριση στο ρώτημα: πρέπει να δημιουργείτε; Δεχτείτε την, όπως θ’ αντηχήσει, χωρίς να γυρέψετε το νόημά της. Ίσως βγει πως η Τέχνη σας καλεί. Τότε, αγκαλιάστε αυτή τη μοίρα, κρατήστε την για πάντα απάνω σας, μ’ όλο το βάρος και το μεγαλείο της, χωρίς ποτέ ν’ αποζητήσετε καμιάν αμοιβή απ’ έξω. Γιατί ο δημιουργός πρέπει να ‘ναι ολόκληρος ένας κόσμος για τον εαυτό του, να βρίσκει τα πάντα στον εαυτό του και στη Φύση, που μαζί της είναι δεμένος.

Μπορεί όμως, έπειτ’ απ’ αυτή την «κάθοδο» μέσα στον εαυτό σας και στον εντός σας «ερημίτη», να πρέπει ν’ απαρνηθείτε τη μοίρα του ποιητή.
(Φτάνει, όπως σας είπα, να νιώσει κανένας πως μπορεί να ζήσει και χωρίς να γράφει – κι ευθύς το γράψιμο του είναι απαγορευμένο.) Μα και τότε ακόμα, αυτή η αυτοσυγκέντρωση, που σας ζητώ, δε θα ‘χει σταθεί μάταιη. Η ζωή σας θα βρει, δίχως άλλο, μεσ’ από κει, τους δικούς της δρόμους∙ κι εύχομαι, περισσότερο απ’ όσο δύνονται τα λόγια μου να σας πουν, οι δρόμοι σας τούτοι να ‘ναι άξιοι, πλατιοί κι ευτυχισμένοι.

Τι άλλο μπορώ να πω; Νομίζω πως τόνισα ό, τι έπρεπε. Κι ακόμα μια φορά, ένα θέλω να σας συμβουλέψω: ν’ αναπτυχθείτε, γαλήνια και σοβαρά, σύμφωνα με το δικό σας νόμο. Θα συνταράζατε, όσο γίνεται πιο βίαια κι ολέθρια, την εξέλιξή σας, αν στρέφατε τη ματιά σας προς τα έξω κι αν προσμένατε απ’ έξω απόκριση σε ρωτήματα, όπου μόνο το πιο βαθύ αίσθημά σας, στην πιο χαμηλόφωνη ώρα σας, μπορεί ίσως να αποκριθεί.

Με χαρά μου βρήκα το όνομα του καθηγητή Horacek στο γράμμα σας. Διατηρώ πάντα, από τα χρόνια εκείνα, βαθύ σεβασμό κι ευγνωμοσύνη για τον αγαπητόν αυτό σοφό. Θα είχατε την καλοσύνη να του το πείτε; Είναι τόσο καλός που με θυμάται ακόμα, και του χρωστώ χάρη γι’ αυτό.

Σας στέλνω πίσω τους στίχους, που φιλικά μου εμπιστευτήκατε. Και σας ευχαριστώ, άλλη μια φορά, για τη μεγάλη και εγκάρδια εμπιστοσύνη σας. Προσπάθησα, στην ανυπόκριτη τούτη απάντησή μου, γραμμένη όσο δυνόμουν καλύτερα, να φανώ της εμπιστοσύνης αυτής κάπως περισσότερο άξιος απ’ ότι πραγματικά είμαι, ο ξένος εγώ. Πηγή: wordpress.com

Μ’ αφοσίωση και συμπάθεια
                                RAINER MARIA RILKE

Εκδόσεις: Ίκαρος 2010,

Σαίξπιρ: «Εγώ είμαι πάντα ευτυχισμένος. Ξέρετε γιατί; Γιατί δεν περιμένω τίποτα από κανέναν.»

Κατά τη διάρκεια της βικτοριανής εποχής, ο Σαίξπηρ είχε γίνει ευρέως γνωστός ως ο απόλυτος ποιητής μεταξύ των Βρετανών. Η αναγνώριση αυτή διατηρήθηκε μέχρι τον εικοστό αιώνα, με τους μελετητές να αφιερώνουν ιδιαίτερη προσοχή στη λογοτεχνική του υπεροχή. Αυτό κορυφώθηκε με τον Χάρολντ Μπλουμ, ο οποίος ανέδειξε τον Σαίξπηρ στην πρώτη θέση μεταξύ όλων των ποιητών, τονίζοντας την απαράμιλλη φύση της γλώσσας του.

Ο Σαίξπιρ με το παραπάνω απόφθεγμα  «Εγώ είμαι πάντα ευτυχισμένος. Ξέρετε γιατί; Γιατί δεν περιμένω τίποτα από κανέναν», εννοούσε ότι η συνεχής ευτυχία του πηγάζει από τη νοοτροπία του να μην έχει προσδοκίες από τους άλλους. Επιλέγοντας να μην προβλέπουν ή να μην απαιτούν συγκεκριμένες ενέργειες ή αποτελέσματα από τους ανθρώπους, προστατεύουν τον εαυτό τους από πιθανές απογοητεύσεις και τον συναισθηματικό πόνο που συχνά συνοδεύει τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες.

Αυτή η προοπτική υποδηλώνει μια αυτοδύναμη και συναισθηματικά ανεξάρτητη προσέγγιση της ευτυχίας. Αντί να βασίζεται σε εξωτερικούς παράγοντες ή στις ενέργειες άλλων ανθρώπων που υπαγορεύουν την ικανοποίησή του, το άτομο εστιάζει στις δικές του προοπτικές και αντιδράσεις.

18 αποφθέγματα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ

1.Το άδειο δοχείο κάνει τον μεγαλύτερο θόρυβο.

2.Ένας ανόητος νομίζει ότι είναι σοφός αλλά ένας σοφός γνωρίζει ότι δεν ξέρει τίποτα.

3.Είμαι πάντα ευτυχισμένος. Ξέρετε γιατί; Γιατί δεν περιμένω τίποτα από κανέναν. Οι προσδοκίες πάντα πληγώνουν.

4.Αυτό πάνω από όλα: Στον εαυτό σου να είσαι αληθινός.

5.Δώσε σε όλους το αυτί σου(άκουσε όλους) αλλά σε λίγους την φωνή σου( μίλα σε λίγους.)

6.Αλλά η αγάπη είναι τυφλή και αυτοί που αγαπιούνται δεν βλέπουν.

7.Σαν τρέλα είναι η δόξα της ζωής.

8.Οι αμφιβολίες μας προδίδουν και μας κάνουν να χάσουμε το καλό που θα κερδίζαμε, επειδή φοβούμαστε να προσπαθήσουμε.

9.Πόσο μακριά ρίχνει τις ακτίνες του αυτό το κερί!΄Έτσι λάμπει μια καλή πράξη μέσα σε έναν βαρετό κόσμο.

10.Ένα τριαντάφυλλο ότι άλλο όνομα και να είχε, θα μύριζε το ίδιο γλυκά.

11.Η ίδια η ομορφιά από μόνη της πείθει τα μάτια των ανδρών χωρίς ρήτορα.

12.Δεν ξέρει κανείς πόσο μια κακιά λέξη μπορεί να δηλητηριάσει τις προτιμήσεις και τις σχέσεις.

13.Αν και αυτό είναι τρέλα, όμως υπάρχει σχέδιο σε αυτήν.

14.Ταίριαξε τα λόγια με την πράξη, την πράξη με τα λόγια.

15.Όταν οι λέξεις είναι λιγοστές, σπάνια λέγονται μάταια.

16.Δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο κάτω από τον ήλιο.

17.Ξέρουμε τι είμαστε, αλλά δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνουμε.

18.Η αναζήτηση της αγάπης είναι καλό, αλλά όταν στην δίνουν χωρίς να την αναζητείς είναι ακόμη καλύτερη.

Πηγή: lavart.gr