ΤΡΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα σε σας που διαβάζετε αυτό το κείμενο και σε όσους το αξίζουν. Επικοινωνώ σήμερα μαζί σας για τρεις λόγους, ο πρώτος έχει να κάνει με την δυστυχία του Έλληνα, ο δεύτερος με θέμα υγείας, και ο τρίτος με έναν ''φωτισμένο'' δήμαρχο, τον δήμαρχο Παλλήνης κ. Αηδόνη
Ας ξεκινήσω με την δυστυχία του Έλληνα, γιατί ο Έλληνας είναι δυστυχισμένος; Είναι απλό, γιατί τον κλέβουν οι διανομείς πετρελαίου, όλοι; σίγουρα όχι όλοι, τον κλέβουν όταν πάει στο πρατήριο να βάλει βενζίνη ή πετρέλαιο στο αυτοκίνητό του, όλοι; όχι όλοι αλλά οι πιο πολλοί με βάση αυτά που λέει η ομοσπονδία τους, γιατί τον κλέβει η ΕΥΔΑΠ για όσους δεν το γνωρίζουν η ΕΥΔΑΠ όταν ποτίζουμε τα λουλούδια, το γκαζόν, όταν καταναλώνουμε νερό για να πλύνουμε το αυτοκίνητο, όταν καταναλώνουμε νερό για να πλύνουμε τους κοινόχρηστους χώρους η ΕΥΔΑΠ παρανόμως μας χρεώνει τέλη αποχέτευσης!! Ναι καλά διαβάσατε τέλη αποχέτευσης. Μας κλέβει η ΔΕΗ και τα εξαπτέρυγά της με πολλούς και διάφορους τρόπους, μας κλέβει ο έμπορος που πουλάει καυσόξυλα, έχω ακούσει ιστορίες κλοπής στο χωριό που είναι για το βιβλίο Γκίνες. Μας κλέβουν την ψήφο μας τάζοντας λαγούς με πετραχήλια προεκλογικά που μετεκλογικά αντί για λαγούς βρίσκουμε αρουραίους. Μας κλέβουν το χρόνο μας όταν αναγκάζουν εργαζόμενους να εργάζονται αντί για 8ωρο 10ωρο. Μας κλέβει το κράτος, [εφορία, τελωνεία, δήμοι, εθνικοί εργολάβοι] κ.λπ. εδώ υπάρχει ας πούμε κάποια ισορροπία γιατί πολλοί πολίτες κλέβουν το κράτος φοροδιαφεύγοντας και μάλιστα οι μεγάλοι καρχαρίες κλέβουν ασύστολα κάτω από την προστασία του κράτους αλλά και οι μικροί καρχαρίες κάνουν κι αυτοί το πάρτι τους. Αν συνεχίσω να γράφω το πόσοι ακόμα κλέβουν τον Έλληνα θα χρειαστεί να γράψω πολλές σελίδες με αποτέλεσμα να γίνω βαρετός, εσείς γνωρίζετε πολλή καλά το πόσοι ακόμα κλέβουν τον Έλληνα με αποτέλεσμα να είναι δυστυχισμένος.

ΠΑΜΕ ΤΩΡΑ στο δεύτερο θέμα που αφορά την υγεία, ένας κολλητός μου διαχρονικός φίλος πέρασε μία μεγάλη ταλαιπωρία, τον Αύγουστο του 2023 διαπίστωσε πως είχε μεγάλο πρόβλημα με το φως, είτε το τεχνητό φως είτε το φυσικό τον εμπόδιζε πάρα πολύ, κυκλοφορούσε πάντα με γυαλιά και καπέλο, αρχικά νόμισε πως ήταν κάτι παροδικό, οι μέρες όμως περνούσαν και το πρόβλημα συνεχιζόταν. Επικοινώνησε με τον οικογενειακό γιατρό και του είπε να κάνει κάποιες εξετάσεις σχετικά με τις βιταμίνες D, B, M, N, κ.λπ. όλες ήταν σούπερ ντούπερ αλλά το πρόβλημα συνεχιζόταν. έφυγε από το χωριό και ήρθε στη βάση του στην Αθήνα και ξεκίνησε νέο κύκλο εξετάσεων ξεκινώντας από τους οφθαλμιάτρους, και οι δύο οφθαλμίατροι ήταν κάθετοι, το πρόβλημα δεν είναι οφθαλμολογικό αλλά νευρολογικό!! Ώπα! καινούρια χαμπέρια σκέφτηκε ο φίλος μου, ακολούθησε τις παροτρύνσεις των οφθαλμιάτρων και βρέθηκε στο γραφείο της νευρολόγου. Αξονική θώρακος, Μαγνητική εγκεφάλου, Αντισώματα, Ηλεκτρομυογράφημα, και ηλεκτρομυογράφημα Μονήρους Ίνας, κόστος πάνω από 600ευρώ συνολικά. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων όλα αρνητικά, η νευρολόγος έψαχνε για μυασθένεια που ευτυχώς δεν είχε ο φίλος μου, το πρόβλημα όμως της ευαισθησίας στο φως συνεχιζόταν. Στις 5/11 ο φίλος μου ο Ενδυμίωνας πήγε στον οφθαλμίατρο για την καθιερωμένη μέτρηση της πίεσης του ματιού όπου ο γιατρός διαπίστωσε πρόβλημα με την ωχρά κηλίδα. Πρότεινε στον φίλο μου να ρίχνει κάθε μέρα κάθε μεσημέρι από μία σταγόνα κολλύριο NEVANAK την επόμενη το μεσημέρι έριξε την πρώτη σταγόνα και ω! του θαύματος όσο περνούσε η ώρα δεν τον ενοχλούσε πια το φως. Αρχικά το θεώρησε σύμπτωση, όταν και την επόμενη έριξε πάλι μία σταγόνα και μετά βγήκε στον ήλιο και διαπίστωσε πως δεν τον ενοχλούσε πια το φως του ήλιου έκλαιγε σαν μικρό παιδί από την χαρά του. Σκέφτηκε μήπως ήταν θαύμα και επικοινώνησε με τον πατέρα Ευθύμιο να τον ρωτήσει αν ήταν αυτός ο Άγιος άνθρωπος η αιτία του θαύματος, ο πατέρας Ευθύμιος του είπε πως δεν είχε χρόνο να προσευχηθεί γι' αυτό γιατί ήταν απασχολημένος με τον άνθρωπο που του είχε πάει το πετρέλαιο, του είχε βάλει 150 λίτρα λιγότερα και προσευχόταν να τον φωτίσει ο Θεός να βρεί άκρη. Προφανώς και το θαύμα το έκανε η σταγόνα του NEVANAK σας έγραψα αυτή την ιστορία γιατί αν ου μη γένοιτο παρουσιάσει κάποια/κάποιος αντίστοιχο πρόβλημα να γνωρίζει τι να πει στους γιατρούς ώστε να μην περάσει την ταλαιπωρία που πέρασε ο φίλος μου ο Ενδυμίωνας. Υ.Γ. Ένας καλός φίλος του Ενδυμίωνα ο Κώστας Γαρδικιώτης χαριτολογώντας του έλεγε το εξής: Ενδυμίωνα τι θα γίνει με τα μαύρα γυαλιά; Εσύ και η Γκρέτα Γκάρπο φοράτε και το βράδυ γυαλιά ηλίου! Φανταστείτε τι ταλαιπωρία πέρασε ο φιλαράκος μου ο Ενδυμίωνας.

ΠΑΜΕ ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΘΕΜΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΈΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΑΡΧΟΝΤΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΠΑΛΛΗΝΗΣ ΤΟΝ Κ. ΑΗΔΟΝΗ.

Ως διαχρονικός ενεργός πολίτης και όχι ως ενεργός πολίτης των 5 λεπτών, δηλαδή όσο κρατάει η διαδικασία της ψήφου, εγώ ο Επικούρειος Πέπος έπραξα για μία ακόμη φορά το καθήκον μου, διαβάστε λοιπόν. Πριν 4 μέρες είχα στείλει ένα email στο γραφείο του Δημάρχου στην Παλλήνη, η Κάντζα ανήκει στον Δήμο Παλλήνης, όπου τους ενημέρωνα για τρια προβλήματα που παρατήρησα στη περιοχή μου.

Α] Στην οδό Ανθέων επικρατεί σκοτάδι γιατί εδώ και πολλές μέρες έχει καεί η λάμπα στον στύλο της ΔΕΗ με αποτέλεσμα όπως προείπα το σκοτάδι.

Β] Στην συμβολή των οδών Αιόλου και Εσπερίδων υπάρχει μία λακούβα και υπάρχει μεγάλος κίνδυνος ενός δυστυχήματος για τον αναβάτη του δικύκλου και ατυχήματος για κάποιο αυτοκίνητο που ο οδηγός δεν θα δει έγκαιρα την λακούβα ώστε να την αποφύγει.

Γ] Επίσης στην στροφή της Αιόλου υπάρχει προς την πλευρά του στρατοπέδου μία στάση η οποία είναι κίνδυνος θάνατος γι' αυτούς που περιμένουν στη στάση. Στο πρόσφατο παρελθόν έγινα μάρτυρας ευτυχώς ενός ατυχήματος γιατί δεν υπήρχε κόσμος στη στάση, ένα αυτοκίνητο με ''ραλίστα'' που ερχόταν από την Αιόλου με υπερβολική ταχύτητα έπεσε πάνω στη στάση και όπως προείπα ευτυχώς που δεν υπήρχαν εκείνη την ώρα μαθητές γιατί σ' αυτή τη στάση επιβιβάζονται και αποβιβάζονται μαθητές και φυσικά και άλλοι δημότες.

Σήμερα 18/11 δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον αρμόδιο Αντιδήμαρχο όπου μ' ενημέρωσε πως έλαβαν το ηλεκτρονικό μου γράμμα και αφού με ευχαρίστησε για την ενημέρωση των προβλημάτων που παρατήρησα μου υποσχέθηκε πως σύντομα θα πράξουν τα δέοντα. 

Η άμεση ανταπόκριση του νέου Δημοτικού Άρχοντα της Παλλήνης μου θύμισε τον δικό μας πρώην δήμαρχο και νυν υπουργό κ. Παπαστεργίου, επί των ημερών του υπήρχε άμεση ανταπόκριση και ενέργειες. Ελπίζω και ο κ. Αηδόνης να μιμηθεί τον κ. Παπαστεργίου και να αναβαθμίσει την περιοχή του Δήμου Παλλήνης, μέχρι στιγμής φαίνεται να υπάρχει και σχέδιο και μεράκι. Φίλες και Φίλοι αν εμείς οι δημότες δεν γίνουμε ενεργοί πολίτες της περιοχής μας και όχι μόνο μην περιμένουμε να αλλάξουν όλα διά μαγείας, σήμερα η τεχνολογία μα επιτρέπει να είμαστε ενεργοί χωρίς να μπούμε στη διαδικασία της γραφειοκρατίας. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το πόσες λακούβες στο δρόμο και στα πεζοδρόμια στον Δήμο Αθηναίων δεν υπάρχουν πια χάρη στις παρεμβάσεις του ανιψιού μου του Αστροτόμ, από τέτοιους πολίτες έχουμε ανάγκη και όχι από πολίτες των 5 λεπτών ανά τετραετία.

Αυτά είχα να σας διηγηθώ σήμερα και σας ευχαριστώ για τον κόπο που κάνατε να διαβάσετε αυτό το κείμενο, και σας ευχαριστώ διπλά που θα κάνετε τον κόπο να διαβάσετε και το πιο κάτω κείμενο του κ. Δημητριάδη.

Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε όσο είναι ακόμα νωρίς.

ΠΑΜΕ ΤΩΡΑ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ.
Δημήτρης Δημητριάδης, «Εμείς και οι ΄Ελληνες». Dimitris Dimitriadis, "We and the Greeks"
Παραλλάσσοντάς τον, δανείζομαι τον τίτλο από το κείμενο του Ph. Lacoue-Labarthe «Ο Χέλντερλιν και οι Έλληνες», ένα κείμενο που, με τη συγγενική του θεματογραφία, διατρέχει υπόγεια το δικό μου, όπως το διατρέχει και το κείμενο του Dominique Grandmont «Η Ελλάδα του Καβάφη», το οποίο υπήρξε καθοριστικής σημασίας για την οργάνωση και διατύπωση των παρακάτω σκέψεών μου. Από το κείμενο του Lacoue-Labarthe κρατώ επίσης την προμετωπίδα του Heiner Mullerστην οποία θα επανέλθω αργότερα. οποία θα επανέλθω αργότερα.
Ο κληρονόμος αναλογίζεται την κληρονομιά του από τη στιγμή που απειλείται με την απώλειά της. Ο κίνδυνος να τη χάσει ή να αποδειχθεί ότι δεν του ανήκει κινητοποιεί τον μηχανισμό της ιδιοποίησης μέσα του.


Ό,τι θεωρείται δεδομένο και εξασφαλισμένο αποκλείει τη στοχαστική αναφορά σε αυτό.
Ξεκινώντας από αυτή την παρακινδυνευμένη διαπίστωση, δίνεται η ευκαιρία να προσφύγουμε από την περιφέρεια στο κέντρο, από την περίμετρο στην καρδιά του προβλήματος, από τον εφησυχασμό στην ανησυχία. Να τολμήσουμε, όχι χωρίς συνέπειες, την ακρότητα.
Την θανάσιμη έξοδο.
Έτσι λοιπόν, η παραπάνω διαπίστωση μας εισάγει κατευθείαν στη ζώνη του κινδύνου. Περνούμε, σχεδόν συνειρμικά, στην ετερότητα.
Η ετερότητα είναι, στην προκειμένη περίπτωση, η Ελλάδα.
Η Ελλάδα αποκλείει την ταύτιση μαζί της.
Αποκλείει την ταυτότητα.
Και όλα τα παράγωγά της. Την οικειότητα, τη συγγένεια, την κατοχή, την ασφάλεια.
Εμείς, κάτοικοι αυτής της γεωγραφικής περιοχής, μόνον ως ξένοι δικαιούμαστε να αντιμετωπίζουμε τους Έλληνες.
Να τους αντιμετωπίζουμε ως ξένους.
Εμείς ως μη Έλληνες.

Ως μη Έλληνες εμείς τι είμαστε;
Κάτοικοι μιας γεωγραφικής περιοχής που κατοικήθηκε από ανθρώπους που προσπάθησαν να γίνουν κάτι. Η προσπάθεια αυτή και οι καρποί της τους έκαναν Έλληνες.
Εμείς δεν καταβάλλουμε καμία παρόμοια προσπάθεια. Επειδή πιστεύουμε ότι είμαστε Έλληνες.
Δεν είμαστε Έλληνες.
Το δεδομένο και το εξασφαλισμένο αποκλείουν την προσπάθεια..

Ο αποκλεισμός της προσπάθειας μας αποκλείει από το να γίνουμε Έλληνες.
Όσοι δεν προσπαθούμε να γίνουμε Έλληνες, ούτε είμαστε ούτε θα γίνουμε ποτέ Έλληνες.
Να ένας πολύ σοβαρός λόγος για να μην επιστραφούν ποτέ τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Η μη επιστροφή τους θα πρέπει να συνιστά εθνικό στόχο διότι έτσι επιτυγχάνεται η ευεργετική ρήξη στη συνέχεια, η θραύση του κεκτημένου. Ο κληρονόμος διαπιστώνει ότι οφείλει να αγωνιστεί προκειμένου να του αναγνωριστεί το δικαίωμα κυριότητας πάνω στη θεωρούμενη ως δεδομένη και εξασφαλισμένη κληρονομιά του. Διαπίστωση τραγικού μεγέθους.
Η Ελλάδα δεν ανήκει στους Έλληνες.
Αυτό είναι το τραγικό μέγεθος.
Οι Έλληνες είναι Έλληνες επειδή και όταν η Ελλάδα δεν τους ανήκει.
Το ανάποδο σλόγκαν, δημαγωγικό και παραπλανητικό, στην πραγματικότητα αντιλαϊκό και στην ουσία ανθελληνικό, ληξιαρχική πράξη γεννήσεως του σημερινού μηδενός, κολάκευε το ατταβιστικό αίσθημα κυριότητας επιστεγάζοντας, με την αγοραία μαυλιστικότητά του, τη βολεμένη και ανέξοδη βεβαιότητα του αυτοβαυκαλιζόμενου κατέχοντος.
Διότι, πίσω από την ύπουλη φτήνια αυτού του σλόγκαν, κρυβόταν ο απεριχώρητος τρόμος της απώλειας.
Μιας απώλειας συντελεσμένης.
Οι Έλληνες δεν ανήκουν στην Ελλάδα.
Οι Έλληνες δεν είναι Έλληνες.
Τι είναι, λοιπόν;
Το τίποτε.
Ιδού το χαρμόσυνο άγγελμα.
Το τίποτε.
Με αυτό παρέχεται η κοσμογονική δυνατότητα να αρχίσει επιτέλους κάτι.
Ελλοχεύει όμως και ο κίνδυνος να παραμείνουν όλα εκεί που είναι.
Στον ανέξοδο βαυκαλισμό του κατέχοντος.
Τα πάντα γύρω μας κραυγάζουν πως θα συμβεί το δεύτερο.

Η καθησυχασμένη βεβαιότητα ότι η κληρονομιά μας ανήκει αδιαφιλονίκητα, καθιερώνει την εθνική στειρότητα ως κυρίαρχη συμπεριφορά, την αγκίστρωση στα κεκτημένα ως άρχουσα νοοτροπία, τον μηρυκασμό των στερεοτύπων ως ασφάλεια συνέχειας.
Προτάθηκαν όλα τα σχήματα ερμηνείας αυτής της συνέχειας, ιδεολογικά και γεωφυσικά.
Ολοκληρώθηκαν και απέτυχαν όλα. Κατέληξαν σε αδιέξοδα. Παρήγαγαν ψευδαισθήσεις. Διένειμαν ανυπόστατους ρόλους. Απέδωσαν ψευδείς τίτλους. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, εξαπάτησαν καλλιεργώντας την αυτοτέλεια του προσωπείου πάνω στην ανυπαρξία προσώπου.
Δεν παράγεται πολιτισμός με την αναπαραγωγή του δεδομένου.
Δεν παράγεται πολιτισμός με τον μηρυκασμό του εξασφαλισμένου.
Θεμελιώδης εκπρόσωπος της γενιάς που πρότεινε κι αυτή μια δική της Ελλάδα, ως εκδοχή ιδιοποίησης της Ελλάδας, αναρωτήθηκε:
«Μήπως όλα αυτά που σκεφτήκαμε για την Ελλάδα ήσαν ψέματα, κατασκευάσματα του μυαλού μας;».
Ιδού η καρδιά του προβλήματος.
Παραμένει ακόμη ανέγγιχτη.
Επειδή το άγγιγμά της είναι αφόρητο.
Δεν είμαστε τίποτε.
Μόνον αυτή η βεβαιότητα παράγει ενέργεια, μόνον αυτή κινητοποιεί, ωθεί στην προσπάθεια να προσπελαστεί ο στόχος.
Ποιος είναι αυτός;
Να γίνουμε Έλληνες.
Με τι τρόπο;
Αναγνωρίζοντας σε εκείνους τον ξένο.
Αν μας ενδιαφέρει.
Όντας ίδιοι, δηλαδή ταυτόσημοι με εκείνους, δεν είμαστε κανείς. Κανείς δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, ίδιος με τους Έλληνες. Κανείς δεν είναι Έλληνας. Γίνεται ή προσπαθεί να γίνει.
Παραμένοντας ανελλιπώς ξένος.
Με την ιδιότητα του ξένου, συγκαταλεγόμαστε, αν το θέλουμε, στη χορεία εκείνων που θέλουν να τείνουν προς την Ελλάδα.
Το ότι ζούμε στα ίδια χώματα δεν σημαίνει τίποτε. Στην πραγματικότητα φιλοξενούμαστε. Εκείνοι, οι Έλληνες, μας φιλοξενούν.
Το ότι στα θεμέλια του σπιτιού μας υπάρχουν θαμμένα τα σπίτια αρχαίων τραγικών δεν σημαίνει τίποτε. Δεν αρκεί αυτό για να μας κάνει τραγικούς, ή συγγενείς και συνεχιστές των τραγικών. Η τραγικότητα είναι υπόθεση άλλων θεμελίων που δεν τα υποψιάζονται όσοι έχουν τάξει τη ζωή τους και το έργο τους στη θλιβερή κολακεία ενός δήθεν λαϊκού αισθήματος το οποίο οι ίδιοι καρπώνονται με ανεξάντλητη απληστία και εγωπαθή μονομανία.
Το ότι βλέπουμε από το μπαλκόνι μας την Ακρόπολη δεν σημαίνει τίποτε. Η θέα δεν συνιστά εγγύηση ταυτότητας. Το τοπίο δεν αποτελεί τεκμήριο συνέχειας. Δεν μας εισάγει στο πνεύμα που γέννησε τη μυθοποίηση του τοπίου. Τη μεταποίηση της γεωγραφίας από φύση σε ποίηση.
Το ότι μιλούμε την ίδια γλώσσα επίσης δεν σημαίνει τίποτε. Τη γλώσσα πρέπει να την σκέφτεται κανείς για να την μιλήσει. Πρώτα σκέφτομαι τη γλώσσα και μετά την μιλώ. Ποιος σκέφτεται τη γλώσσα εδώ; Ποιος κάτοικος αυτής της γεωγραφικής περιοχής μιλά τη γλώσσα επειδή πρώτα την σκέφτεται;
Με την κατάρρευση των επικαλυμμάτων αποκαλύπτεται το σταθερό ζητούμενο, η δημιουργία τρόπων μεταποίησης του μη υπάρχοντος σε υπάρχον.
Διάπλαση μορφών.
Προσέγγιση απροσέγγιστου στόχου.
Ξανά από την αρχή.
Πάλι και πάλι.
Ως εκ του μηδενός.
Σύλληψη του ανέφικτου.
Παραβίαση του ορίου που διαχωρίζει αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε από εκείνο που στην πραγματικότητα δεν είμαστε.
Είναι μία απόπειρα ελληνική.
Για να είναι ένας λαός δημιουργικός, οφείλει να ζήσει την έλλειψη εκείνου που τον έκαναν να πιστεύει πως είναι. Και να δημιουργήσει τους τρόπους με τους οποίους θα καλύψει την έλλειψη. Έτσι δημιουργούνται πολιτισμοί. Με την κάλυψη του κενού. Ανέφικτη κάλυψη.
Όμως αυτό το ανέφικτο συνιστά την αληθινή προσπάθεια. Η ανέφικτη κάλυψη της έλλειψης και του κενού. Τα πάντα γύρω μας κραυγάζουν ότι η έλλειψη και το κενό όχι μόνον δεν θα καλυφθούν, αλλά ότι θα εξακολουθούν να μη βιώνονται ως έλλειψη και ως κενό.
Άρα δεν χρειάζεται να γίνει καμία προσπάθεια.
Τα πάντα γύρω μας κραυγάζουν πως αυτό που έχουμε το έχουμε αναμφισβήτητα, πως αυτό που είμαστε το είμαστε αναμφισβήτητα.
Ο ορισμός της γραφικότητας και της μικρόνοιας.
Τίποτε δεν έχουμε και τίποτε δεν είμαστε.
Στο τίποτε αυτό προσφέρεται η πιο χαρμόσυνη αγγελία, ο μόνος αληθινός ευαγγελισμός.
Τι λέει;
Λέει: Αυτή είναι η πραγματική αφετηρία, ξεκινήστε, μπορείτε τα πάντα, αποπαγιδευτείτε, σπάστε τις εμπλοκές, τολμήστε την απεμπλοκή από τα ψεύδη και τα προσωπεία, μη φοβάστε, υπάρχουν κι άλλα πρόσωπα και άλλες αφηγήσεις, περάστε από τα στερεότυπα στην άπλαστη λάσπη, από το παγωμένο βλέμμα στο κοίταγμα της αβύσσου. Πλάστε τη φωτιά.
Τρομερό το αίτημα.
Ζητά δημιουργικότητα.
Διακινδύνευση. Τόλμη.
Ζητά ζωή.
Ζητά παραδοχή μιας προσπάθειας κατά την οποία θα πρέπει να ιδιοποιηθούμε το ελληνικό ως έτερο. Το έτερο ως ελληνικό.
Γιγαντομαχία.
Διότι το ελληνικό δεν είναι έμφυτο ούτε εμφυτεύσιμο· δεν είναι φυσικό· δεν κληρονομείται, δεν μεταβιβάζεται, δεν κατοχυρώνεται, δεν διασφαλίζεται, δεν καταχωρείται.
Το ελληνικό δεν είναι ευρήματα ανασκαφών και διεκδικήσεις αρχαιοτήτων· δεν είναι κομπορρημοσύνη μεταπρατών και διαπραγματεύσεις κυβερνητικών παραγόντων· δεν είναι εξαγγελίες υπουργείων και τουριστικοί πομφόλυγες.
Το ελληνικό είναι επίκτητο.
Κατακτάται, εάν ευοδωθεί η προσπάθεια της κατάκτησής του.
Μπορούμε να γίνουμε ελληνικοί;
Γίνεται κανείς ελληνικός όταν αρχίσει να στέκεται αντίκρυ στους Έλληνες.
Στέκομαι αντίκρυ, σημαίνει, ανάμεσα σ’ εμένα και στο άλλο υπάρχει απόσταση.
Κάτι περισσότερο: ρήξη, χάσμα.
Ρήξη μας χωρίζει από τους Έλληνες.
Χάσμα χάσκει ανάμεσα σ’ εμάς και την Ελλάδα.
Ρήξη και χάσμα, όμως, είναι προϋποθέσεις στοχασμού.
Γιατί δεν υφίσταται στοχασμός σ’ αυτήν την γεωγραφική περιοχή;
Η ένωση, η ταύτιση, η ταυτότητα, αποκλείουν τον στοχασμό.
Το ίδιο, το ταυτόσημο, είναι άστοχα.
Ο στοχασμός προϋποθέτει στόχο.
Η ένωση, η ταύτιση, η ταυτότητα, αποκλείουν τον στοχασμό εφόσον θεωρούν τον στόχο δεδομένον και εξασφαλισμένον, κατακτημένον μια για πάντα.
Ο στοχασμός όμως εκκινεί από την απώλεια, την απουσία, την έλλειψη.
Ο στοχασμός εκκινεί από τη συνείδηση του τίποτε.
Είναι ομογάλακτος του μηδενός.
Είναι το ίδιον της ετερότητας.
Μόνον ως ξένοι δικαιούμαστε να κατοικούμε σ’ αυτά εδώ τα μέρη.
Θάλασσες, νησιά και βουνά, εξαντλήθηκαν στις γιγαντοαφίσες.
Μόνον ως ξένοι δικαιούμαστε να μιλούμε αυτήν τη γλώσσα. Ακούστε το αφασικό παραμιλητό των τηλεπολιτικών.
Μόνον ως ξένοι δικαιούμαστε να αναφερόμαστε στους Έλληνες.
Κοιτάξτε γύρω σας τον πληθυσμιακό πολτό, με εγχάρακτη στα πρόσωπά τους την ολική αποτυχία.
Το πεδίον ωστόσο ανοίγεται μπροστά μας, απέραντο αλλά δύσβατο.
Μόνον γυμνούς και ατιτλοφόρητους μπορεί να μας δεχτεί.
Ενδεδυμένους μόνον την περιβολή του τίποτε.
Ειδάλλως δεν πρόκειται να υπάρξει άλλη φορά πολιτισμός εδώ. Αν μας ενδιαφέρει αυτό.
Μπορούμε να συλλάβουμε το μήνυμα;
Μπορούμε να συλλάβουμε τον αναγεννησιακό του χαρακτήρα;
Τη λυτρωτική του διάσταση; Τη ζωτική του ώθηση;
Μπορούμε να καταλάβουμε ότι μόνον αυτό μπορεί να μας βγάλει από τους τάφους;
Να διακόψει την αέναη μετακίνησή μας από φέρετρο σε φέρετρο;
Τα πάντα γύρω μας κραυγάζουν πως όχι, δεν μπορούμε.
Τι μένει, λοιπόν;
Άνθρωποι.
Άνθρωποι που γεννιούνται, αρρωσταίνουν, γηράσκουν και πεθαίνουν, μέσα στην τριβή της καθημερινής τύρβης, αλληλοαγαπώμενοι και αλληλοσπαρασσόμενοι. Μαιευτήρια, κρεβατοκάμαρες, νοσοκομεία και νεκροταφεία.
Ο αμετάφραστος πόνος.
Το άλλο όμως είναι άλλο.
Από τη μια η τρέχουσα ανθρωπινότητα, και από την άλλη το άλλο.
Η προμετωπίδα του Heiner Muller:
«Για να συμβεί κάτι, χρειάζεται να ξεκινήσει κάτι· το πρώτο σχήμα της ελπίδας είναι ο φόβος, η πρώτη εμφάνιση του καινούργιου ο τρόμος».
Όπως βλέπετε, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.
Γι’ αυτό και δεν προσφέρονται.
Για να προσφερθούν, πρέπει να τους προσφερθούμε εμείς προηγουμένως. Τίποτε δεν μας ανήκει.
Δικό μας είναι μόνον το τίποτε.
Δηλαδή η απόσταση.
Άθροισμα αποστάσεων θεωρούσε τη ζωή ο Πεντζίκης.
Η απόσταση.
Αυτή που γέννησε την ποίηση του Καβάφη.
«Κωνσταντίνος Καβάφης».
Ο Καβάφης ήταν ελληνικός επειδή ήταν μακριά, αλλού.
Δεν ήταν εδώ, δεν ήταν μαζί, δεν ήταν δικός τους, δεν τους θεωρούσε δικούς του.
Ήξερε ότι δεν κατείχε.
Ελληνικός. Ιδιότητα τιμιότερη απ’ αυτήν δεν θεωρούσε άλλην.
Αυτό θα πει ελληνικός.
Να προσπαθείς να καλύψεις την απόσταση και να μην μπορείς.
«Η Ελλάδα ­ καταλήγει ο Lacoue-Labarthe ­ θα πρέπει να ήταν τούτος ο ίλιγγος και τούτη η απειλή: ένας λαός, ένας πολιτισμός που υποδηλώνονται, που δεν παύουν να υποδηλώνονται ως απρόσιτοι στον ίδιον τον εαυτό τους. Το κατ’ εξοχήν τραγικό, αν αληθεύει ότι το τραγικό αρχίζει με την κατάρρευση του μιμητού και την εξαφάνιση των προτύπων».
Μπορούμε να αποδεχθούμε και να αναλάβουμε αυτήν την κατάρρευση και αυτήν την εξαφάνιση;
Αν μας ενδιαφέρει.
Ειδάλλως, ας πάψουμε να σφετεριζόμαστε εκείνα που ανήκουν σε άλλους.
Στους Έλληνες.
Τελειώνω επανερχόμενος στον τίτλο.
«Εμείς και οι Έλληνες».
Το «και», όπως φαντάζομαι ότι κατανοήθηκε, δεν είναι συζευκτικό· δεν συνδέει· αποσυνδέει· διαζευγνύει.
Στο θέμα που μας απασχολεί, για να συμβεί ένωση πρέπει να την ποδηγετεί ο χωρισμός· για να λάβει χώρα γάμος, πρέπει να ισχύει διαζύγιο. Με άλλα λόγια, ο μηχανισμός της τραγωδίας.
Όχι η καπηλευτική αναπαράστασή της στην πιο χυδαία και πληθωριστική εκδοχή της που είναι ό,τι πιο καθησυχαστικό υπάρχει, αλλά η αιματηρή παράσταση της ανέκδοτης εκδοχής της σε ό,τι πιο ανησυχητικό υπάρχει.
Το ελληνικό ως τρομακτικό.
Είναι καιρός, οι κάτοικοι αυτής της γεωγραφικής περιοχής επιτέλους να τρομάξουν γι’ αυτό που είναι, γι’ αυτό που δεν είναι, και γι’ αυτό που δεν θα καταφέρουν ποτέ να είναι.
Ένα σπουδαίο κείμενο του συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη για την τραγωδία του να είσαι Έλληνας.

Σαράντος Καργάκος: «Θέλουν τον Έλληνα ραγιά!» Η επιλογή έγινε από τον Αρκά της ΟΚΡΑ.

Aνατριχιαστικά επίκαιρη συνέντευξη του Σαράντου Καργάκου από το 2011 για την Ελλάδα με φόντο τις δραματικές διεθνείς εξελίξεις...
Συνέντευξη στο Γιάννη Συμεωνίδη.

Η σοφία δεν έχει ανάγκη να καταφεύγει σε φωνές. Ο λόγος της είναι ήρεμος, σταθερός… βασισμένος σε επιχειρήματα και με μια ευγλωττία που «κόκαλα δεν έχει, αλλά κόκαλα τσακίζει». Όπως ακριβώς είναι κι ο λόγος του διακεκριμένου φιλόλογου και συγγραφέα Σαράντου Καργάκου, ο οποίος καθ’ όλη τη διάρκεια της συνέντευξης που παραχώρησε στα «Επίκαιρα» στην οικία του εξέφρασε ανοιχτά τους προβληματισμούς του για το μέλλον της χώρας μας, την Τουρκία, το Ισλάμ, την «κομματοκρατία» και την πολύπαθη εκπαίδευση. Υπό το παγιδευμένο σε ζωγραφικούς πίνακες βλέμμα του Κωστή Παλαμά, του Κωνσταντίνου Καβάφη και άλλων προσωπικοτήτων των γραμμάτων και των τεχνών που ανέδειξε αυτός ο τόπος, ο κ. Καργάκος αγωνιά: «Φοβάμαι πως η Ελλάδα μεταβάλλεται σε ένα πειραματόζωο κι ο ελληνικός λαός προετοιμάζεται να ενστερνιστεί το πνεύμα του ραγιά»…

Ο ίδιος, εξάλλου, δεν διστάζει να τονίσει πως έναντι της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής, όπως αυτή εκφράζεται και μέσα από τα σχολικά βιβλία των γειτόνων, η χώρα μας κρατά την άψογο στάση, η οποία στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από μια άψυχη στάση. Κατά τον κ. Καργάκο, επίσης, η Τουρκία παίρνει ό,τι μπορεί από τη Δύση, αλλά διαβλέπει πως το μέλλον της ανήκει στο Ισλάμ. Για το τελευταίο, μάλιστα, εκτιμά πως θα εξαπλωθεί σε όλο τον ευρωπαϊκό χώρο. «Οι λαοί του Ισλάμ δεν μπορούν να ζήσουν σε δημοκρατία δυτικού τύπου. Για εκείνους νόμος είναι το Κοράνι. Η σύγκρουση του δυτικού ανθρώπου με τον κόσμο του Ισλάμ είναι επί θύραις. Διαβλέπω πως ο δυτικός άνθρωπος θα ηττηθεί, γιατί έχει κατεβάσει τον παράδεισο επί της γης, ενώ ο μουσουλμάνος εξακολουθεί να τον έχει εν τοις ουρανοίς. Εμείς φοβόμαστε το θάνατο, αλλά εκείνοι τον έχουν κάνει σύμμαχό τους», αναφέρει χαρακτηριστικά ο συγγραφέας.

«Παραμύθια για κουτά παιδιά»

Ο κ. Καργάκος φέρνει το παράδειγμα του Ιράν, το οποίο, μετά την επανάσταση του 1979, μετατράπηκε από το πιο ανοιχτό κράτος στο πιο κλειστό. Ο ίδιος χαρακτηρίζει παραμύθια για κουτά παιδιά το ότι υπάρχουν μουσουλμάνοι με ανοιχτές αντιλήψεις, αφού όλοι τους υπακούουν στο νόμο του Κορανίου. «Ήδη, η σύγκρουση είναι πολεμική. Ο πολιτισμός, όταν είναι πολιτισμός, δεν χωρίζει, αλλά ενώνει. Το Ισλάμ είναι κάτι διαφορετικό. “Μούσλιμ” σημαίνει αυτός που προσκυνά τον Αλλάχ. Όποιος δεν τον προσκυνά είναι αντίπαλος. Από την άλλη, είναι γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι εκμεταλλεύτηκαν τους λαούς του Ισλάμ. Τους πήραν το φυσικό πλούτο κι έκοψαν τις περιοχές τους σε τεμάχια χωρίς να λάβουν υπόψη θρησκευτικές κι άλλες διαφορές. Στη συνέχεια, τους άφησαν να συγκρούονται μεταξύ τους. Τώρα ήρθε η ώρα της εκδίκησης του Ισλάμ. Στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ ζει ένας ολόκληρος ισλαμικός κόσμος. Από εδώ και στο εξής, τα χτυπήματα δεν θα είναι μόνο στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν», προειδοποιεί ο κ. Καργάκος.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο συγγραφέας εκτιμά πως πολύ σύντομα θα υπάρξουν μεγάλες ανατροπές στην Αλβανία, στο Κοσσυφοπέδιο αλλά και σε άλλες περιοχές που ζει συμπαγής μουσουλμανικός πληθυσμός, όπως είναι και η Βουλγαρία. Γι’ αυτό κι ο ίδιος θα πρότεινε, σε μια τέτοια περίπτωση, μια συμμαχία Ελλάδας – Σερβίας – Βουλγαρίας. Προσθέτει, μάλιστα, πως η ιστορική πείρα μάς έχει διδάξει πως οι μουσουλμάνοι δεν ενσωματώνονται, αλλά ενσωματώνουν, πόσω μάλλον όταν η πλειονότητα όσων έρχονται στη χώρα μας είναι χαμηλού μορφωτικού επιπέδου. Ο κ. Καργάκος υπενθυμίζει, επίσης, τη ρήση του ιστορικού Έντουαρντ Γκίμπον πως η Ρώμη δεν έπεσε από τους επιδρομείς λαούς, αλλά από τους ξένους που ζούσαν στα όρια της αυτοκρατορίας της.

«Θάψαμε τον πολιτισμό μας»

Γι’ αυτό και το ελληνικό κράτος οφείλει να διαφυλάξει, ως κόρη οφθαλμού, τη θαυμαστή ενότητα που είχε μέχρι πριν από είκοσι χρόνια. Ο συγγραφέας, όμως, είναι απαισιόδοξος: «Η Ελλάδα θα έπρεπε να έχει, μέσα στην παγκόσμια κρίση, το ρόλο της πρωτοπορίας. Έχει πίσω της μια τεράστια παράδοση, τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, τον οποίο θάψαμε. Γι’ αυτό δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί, αλλά και οι πνευματικοί ηγέτες της χώρας μας, οι οποίοι, αντί να γίνουν Λεωνίδες, έγιναν Εφιάλτες. Τα ελληνικά κόμματα, εξάλλου, είναι σαν να έχουν φορέσει το ένα το σώμα του άλλου. Οι όποιες διαφορές τους είναι περισσότερο λεκτικές και κατ’ ελάχιστο πρακτικές», παρατηρεί δηκτικώς ο κ. Καργάκος.

Ο ίδιος σημειώνει, επίσης, πως οι Έλληνες έχουμε παραμελήσει τον αποκαλούμενο βυζαντινό πολιτισμό αλλά και το χριστιανισμό. «Την ώρα που κατέρρεαν τα κομουνιστικά καθεστώτα και βλέπαμε τη θρησκεία να γίνεται κυρίαρχη ηθική δύναμη εκεί, εμείς αρχίσαμε έναν πόλεμο ανάμεσα στην Εκκλησία και στην Πολιτεία, γιατί οι πολιτικοί μας δεν κατάλαβαν πως όταν κάνεις εξωτερική πολιτική πρέπει να χρησιμοποιείς πολλούς βραχίονες. Περιθωριοποίησαν και χλεύασαν την Εκκλησία, προτάσσοντας μια νέα μορφή εικονομαχίας».

«Φινλανδοποίηση»

Επιπλέον, ο συγγραφέας υποστηρίζει πως επιχειρείται η «φινλανδοποίηση» της Ελλάδας. Τι εννοεί με αυτό; Πως οι ξένες δυνάμεις, με προεξάρχουσες τις ΗΠΑ, προσπαθούν να της δώσουν έναντι της Τουρκίας το ρόλο που κρατούσε η Φινλανδία απέναντι στη Σοβιετική Ένωση μέχρι την κατάρρευση του κομουνιστικού καθεστώτος: εκείνον του «εξαρτήματος». «Οι Αμερικανοί ξέρουν πάρα πολλές λύσεις, αλλά δεν ξέρουν μία, την καλύτερη», λέει εμφατικώς ο κ. Καργάκος.

Παράλληλα, διατείνεται πως η πολυκαιρισμένη λέξη «πολυπολιτισμός» συγκαλύπτει ύπουλα και πονηρά σχέδια. «Ούτε υπήρξε ποτέ ούτε υπάρχει πουθενά. Εν ονόματί του υπηρετήθηκαν βρόμικα συμφέροντα. Είχα προβλέψει, άλλωστε, πως η παγκοσμιοποίηση θα έφερνε την κινεζοποίηση. Η Κίνα δεν ενδιαφέρεται απλώς να γίνει κυρίαρχος της Γης, αλλά και της Σελήνης! Οι Αμερικανοί πήγαν, είδαν και απήλθαν. Οι Κινέζοι θα πάνε και θα μείνουν. Η παγκοσμιοποίηση ήταν ένα ωραίο παιχνίδι των Αμερικανών, που τους το πήραν οι Κινέζοι. Γίνεται μπούμερανγκ και για τους λαούς που σαν χάνοι τον καταπίνουν», επισημαίνει ο κ. Καργάκος.

«Εξεγέρσεων συνέχεια»

Την ίδια ώρα, κι αφού η συζήτηση έχει μετατοπιστεί στις εξελίξεις στη Βόρεια Αφρική, ο συγγραφέας μάς θυμίζει το, προφητικό όπως αποδείχθηκε, βιβλίο του Μεσόγειος, η Υγρή Μοίρα της Ελλάδος και της Ευρώπης, που είχε κυκλοφορήσει πριν από τέσσερα χρόνια. «Ταξιδεύω εδώ και χρόνια στις αραβικές χώρες κι έχω γνωρίσει τα χαμηλά οικονομικώς στρώματά τους. Είχα προβλέψει την έκρηξη στη Βόρεια Αφρική, η οποία θα εξαπλωθεί νοτιότερα, προς την Κεντρική Αφρική, αλλά και στη Μέση Ανατολή. Μέσα στα καθεστώτα που θα ανατραπούν είναι κι αυτό της Μέκκας, δηλαδή της Σαουδικής Αραβίας. Δεν είναι δυνατό οι πρώην τσελιγκάδες και νυν πετρελαιάδες να ζουν Κροίσου πλουσιότεροι, αλλά οι μουσουλμάνοι να είναι Ίρου (Σ.Σ.: Ζητιάνος που αναφέρεται στην Οδύσσεια) πενέστεροι. Η έκρηξη του Ισλάμ θα έχει συνέπειες και για την Τουρκία. Ελλοχεύει ο κίνδυνος και η Ελλάδα να κατακλυστεί από κύματα ανθρώπων που με σπασμένα φτερά θα φτάνουν στις ελληνικές ακτές με κάθε λογής πλεούμενο. Η μεγαλύτερη επανάσταση, εξάλλου, που θα εκδηλωθεί μέσα στο Ισλάμ θα είναι εκείνη των γυναικών. Έχουν ήδη κυριαρχήσει στο θέμα της πανεπιστημιακής μόρφωσης. Δεν θα αρκούνται για πολύ ακόμα στο ρόλο των πολιτών δεύτερης κατηγορίας», δηλώνει ο συγγραφέας.

«Μεταρρυθμίσεις-απορρυθμίσεις»

Για όσους δεν το γνωρίζουν, ο κ. Καργάκος ήταν από εκείνους που είχαν εισηγηθεί το περίφημο 15% του προϋπολογισμού για την Παιδεία, καθώς και το προσχέδιο για το πανεπιστημιακό άσυλο. Ακόμα και σήμερα, εξάλλου, θυμάται μια στιχομυθία του 1957 που είχε με τον τότε υπουργό Συντονισμού Δημήτρη Χέλμη, ο οποίος είχε αυξήσει τα πανεπιστημιακά δίδακτρα κι εξέταστρα. «Να καταριόμαστε την ώρα που γεννηθήκαμε φτωχοί;» τον είχε ρωτήσει ως νεαρός φοιτητής κι ο υπουργός απάντησε: «Όχι, να καταριέστε την ώρα που δεν γεννηθήκατε πλούσιοι!».

Ο κ. Καργάκος αποκαλεί τις 13 εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις από τη Μεταπολίτευση και μετά απορρυθμίσεις, ενώ ονοματίζει σκωπτικά το υπουργείο Παιδείας «Υπνοπαιδείας και Διά Βίου Παθήσεως»! Ζητά, μάλιστα, και την κατάργησή του. «Εξ αυτού ερρύουν τα φαύλα. Προτείνω να σχηματιστεί μια επταμελής επιτροπή με πενταετή θητεία, η οποία θα επεξεργαστεί ένα πρόγραμμα για να εφαρμοστεί χωρίς καμιά αλλαγή για μία δεκαετία. Αυτή η επιτροπή θα πρέπει να στηριχτεί σε μια 50μελή γραμματεία και να επανέλθει ο θεσμός των γενικών επιθεωρητών για τα σχολεία της περιφέρειας, έτσι ώστε να μην ανακατεύονται οι τοπικοί άρχοντες. Σκοπός της επιτροπής οφείλει να είναι η εκδίωξη του κομματισμού από τα σχολεία και τα πανεπιστήμια».

Ο κ. Καργάκος μιλά και για τη σημερινή διάσταση του πανεπιστημιακού ασύλου αλλά και για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια: «Είχα εισηγηθεί το άσυλο σε μια εποχή που ήμασταν επί συνεχή παρακολούθηση από τους μυστικούς αστυνομικούς. Σήμερα ομοιάζει με τον τρόπο που μεταχειρίζεται το νόμο η μαφία στην Ιταλία. Όσο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ήμουν αντίθετος σε αυτή την ιδέα. Ωστόσο, θα έρθουν με το χάλι που έχουν τα κρατικά. Αν ένας ευφυής επιχειρηματίας τοποθετήσει ένα κρουαζιερόπλοιο ανοιχτά του Σαρωνικού και το κάνει πανεπιστήμιο σε συνεργασία με το Χάρβαρντ, πού θα πάνε τα ελληνόπουλα;» αναρωτιέται ρητορικώς ο κ. Καργάκος.

«Λιώνουν στα… κηφηνεία»

Στο μεταξύ, από τα «βέλη» του συγγραφέα δεν ξεφεύγει ούτε η νεολαία. «Ο ρόλος της ήταν πάντα πρωτοποριακός. Σήμερα ο ρόλος της νεολαίας, όμως, έχει γίνει παθητικός. Λιώνει τα νιάτα της στα… κηφηνεία, ωσάν δηλαδή τα προβλήματα να μην είναι πρόβλημά της. Ουσιαστικώς είναι μαμακοδίαιτη και μπαμπακοδίαιτη. Οι παλαιότεροι έχουμε μόνο την προοπτική θανάτου. Οι νέοι έχουν προοπτική ζωής, αλλά ο βίος τους θα είναι αβίωτος. Αν τα παιδιά που κατεβαίνουν στους δρόμους ήταν διαβασμένα, δεν θα είχα κανένα δισταγμό να ήμουν επικεφαλής τους. Μπορεί το κράτος να το έχουν οι μπαμπάδες, αλλά το παρακράτος το έχουν οι βλαστοί τους. Η υποτιθέμενη πρωτοπορία προέρχεται από τους γόνους της οικονομικής αριστοκρατίας. Στις προηγούμενες γενιές βρισκόταν στις φτωχότερες τάξεις. Καταστράφηκε το ιστορικό κέντρο των Αθηνών, η μικρομεσαία τάξη δηλαδή, προς όφελος των πολυκαταστημάτων που έχουν χτιστεί στα προάστια», συμπληρώνει αιχμηρά ο κ. Καργάκος.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα: 17/02/2011

=========================

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

«Δυστυχώς υποκύψαμε. Η ελληνική κυβέρνηση έκανε «κωλοτούμπες»για το Σκοπιανό.» Συνέντευξη με τον ιστορικό Σ Καργάκο

Ο ιστορικός και συγγραφέας Σαράντος Καργάκος στην συνέντευξη που μας παραχώρησε μιλά ξεκάθαρα για τα διπλωματικά λάθη των ελληνικών κυβερνήσεων στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων.
Η ελληνική κυβέρνηση έκανε κυβιστήσεις, τονίζει ο ιστορικός με αποτέλεσμα να έχουμε σκοπιανή εμπλοκή και να δεχθούμε όρους που δεν έπρεπε.
Ο όρος FYROM ήταν παγιδευτικός διότι το μόνο που έμενε από αυτόν ήταν η λέξη Μακεδονία και οι Σκοπιανοί υπήρξαν ανώτεροι ημών ως λαός και ως ηγεσία.
Εν’ω το 1992 πεινούσαν και όμως έμειναν ξεκάθαροι στις θέσεις τους, διότι μπορεί να ήταν γυμνοσκελής αλλά από διπλωματία ήξεραν.
Στην συνέντευξή του που χωρίζεται σε μέρη αναφέρεται σε ιστορικά λάθη, από πλευράς των ελλήνων ενώ εξηγεί τι σημαίνει η χρήση του ονόματος Μακεδονία από την πλευρά των Σκοπίων.
Στο πρώτο μέρος της συνέντευξης λέει ξεκάθαρα ότι θα υπάρξει μεγάλος κίνδυνος αν η Ελλάδα υποκύψει.
Μονοπωλούν το όνομα της Μακεδονίας, την ιστορία της Μακεδονίας μας και όποιος μονοπωλήσει το όνομα θα διεκδικήσει μονοπώλειο και για το έδαφος, συνεχίζει ο καθηγητής μιλώντας για τις κινήσεις που κάνουν οι Σκοπιανοί εξηγώντας ότι δεν θα σταματήσουν στο όνομα.
Φοβόμαστε εμείς οι Έλληνες να πούμε ότι η Μακεδονία είναι δική μας ; Γιατί; διερωτάται και αναφέρεται στο δεύτερο μέρος της συνέντευξής του στις μεγάλες δυνάμεις που έχουν ως απώτερο σκοπό να να διασπάσουν τα κράτη που έχουν ιστορία και παραδόσεις.
Να μην ξέρει ο λαός την ιστορία του και την παράδοσή του, αυτός είναι ο στόχος τους λέει ο ιστορικός.
Η Ελλάδα είναι το πρώτο πειραματόζωο της παγκοσμιοποίησης με την εξαφάνιση της γλώσσας και της ιστορίας της.
ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ
Ο Σαράντος Ι. Καργάκος γεννήθηκε στο Γύθειο το 1937. Στη διάρκεια του Εμφυλίου εγκαθίσταται στην Αθήνα. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πρωταγωνίστησε στο αμφισβητικό κίνημα των ετών 1961-1967 και υπήρξε ο εισηγητής του 15% για την παιδεία. Εργάσθηκε επί τριάντα πέντε έτη στα μεγαλύτερα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια των Αθηνών και στους μεγαλύτερους φροντιστηριακούς οργανισμούς, στους οποίους πάντα υπήρξε ιδρυτικό μέλος.
Συνεργάσθηκε με τα περιοδικά Οικονομικός Ταχυδρόμος, Κοινωνικές τομές, Ιχνευτής, Ελλοπία, Άρδην, Ευθύνη και 4 Τροχοί. Επί τετραετία (1997-2001) ήταν αρθρογράφος, επιφυλλιδογράφος και κριτικός των εφημερίδων Ελεύθερος Τύπος και Τύπος της Κυριακής. Έχει γράψει πενήντα έξι βιβλία. Από αυτά ξεχωρίζουν οι γλωσσικές μελέτες Αλαλία και Αλεξία, η ιστορική μελέτη Από το μακεδονικό ζήτημα στην εμπλοκή των Σκοπίων, οι συλλογές δοκιμίων Προβληματισμοί: 'Ένας διάλογος με τους νέους (6 τόμοι) και Κινούμενη άμμος, το δίτομο ιστορικό έργο Ιστορία του ελληνικού κόσμου και του μείζονος χώρου, η επίσης ιστορική μελέτη Αλβανοί - Αρβανίτες - Έλληνες, η ογκώδης μονογραφία Αλεξανδρούπολη, μια νέα πόλη με παλιά ιστορία, η πολιτική μελέτη Παγκοσμιοποίηση: Προς ένα παγκόσμιο ολοκληρωτικό σύστημα εξουσίας.
Από ποια ηλικία ξεκινήσατε να διαβάζετε; Ποια ήταν τα πρώτα σας αναγνώσματα;
Όσο και αν φαίνεται περίεργο, ο Όμηρος. Όταν επιστρέψαμε με τη λοιπή οικογένειά μου στο Γύθειο, μετά από τη φυγή των Γερμανών, από την πλούσια βιβλιοθήκη του πατέρα είχαν απομείνει σε πεζή μετάφραση του Κώστα Αθάνατου τα αθάνατα έπη. Επειδή απεχθανόμουν τα σχολικά αναγνώσματα «μου και α κάνουν μα, μαμά», άρχισα να μελετώ μετά μανίας την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Μέχρι να φτάσω στην πέμπτη δημοτικού, είχα μάθει απ’ έξω τις πιο πολεμικές ραψωδίες. Αναπάντεχα είχε σωθεί και το Ομηρικό Λεξικό του Πανταζίδη. Από εκεί μάθαινα και τις πιο «χοντρές» λέξεις, δηλαδή όσες λέξεις είχαν πολλές ερμηνείες. Τελειώνοντας το δημοτικό είχα μάθει 500-600 λέξεις. Έτσι, στο γυμνάσιο ο Όμηρος μου φάνηκε παιχνιδάκι. Το ίδιο και στο πανεπιστήμιο. Τώρα που βρίσκομαι στο γέρμα της ζωής, μετά από τη συγγραφή 100 βιβλίων ξαναγυρίζω στον Όμηρο. Με αυτόν άρχισε η πνευματική μου περιπέτεια, με αυτόν θα τελειώσει.
Από πότε ξεκίνησε η αγάπη σας για την ιστορία;
Προτού ακόμη πάω στο σχολείο. Το 1943-1944 έζησα σε μια ανταρτοκρατούμενη περιοχή. Τότε πρωτάκουσα τα ονόματα Άρης, Πελοπίδας, Αστραπόγιαννος, Ωρίων, Καραϊσκάκης κι έβαζα τον πατέρα μου να μου ιστορεί τι σήμαιναν τούτα τα ονόματα. Έτσι αγάπησα τόσο πολύ την Ιστορία, ώστε οι συμμαθητές μου να με λένε «Ιστορικό». Δεν ήθελα να τους διαψεύσω. Έγινα, παρότι πρώτη μου επιθυμία ήταν να γίνω ναυτικός!
Ασφαλώς ήθελα να φωτίσω την προσωπικότητα αυτής της τρομερής γυναίκας αλλά χωρίς να την εξωραΐζω, όπως κάνουν πολλοί ξένοι ιστορικοί. Κυρίως όμως γιατί ήθελα να δείξω το τι επικράτησε στην Ασία και την Ελλάδα μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου. Μια περίοδος άγνωστη στο ευρύ κοινό.

Ποια περίοδος της ελληνικής ιστορίας σάς αρέσει περισσότερο;
Όλες φυσικά, μα πιο πολύ τα Μηδικά, η εκστρατεία του Αλεξάνδρου, που την κατέγραψα σε δυο τόμους (εκδόσεις Περί Τεχνών), η επανάσταση του 1821 που θα ολοκληρωθεί σε επτά τόμους (οι τέσσερις έχουν κυκλοφορηθεί) και ο Μικρασιατικός κόσμος που κυκλοφορείται σε δυο τόμους (εκδόσεις Περί Τεχνών). Με ενδιαφέρουν και εδικά κεφάλαια της αυτοκρατορίας της Κωνσταντινουπόλεως. Δεν τη λέω Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Είναι νεότερη «ταμπέλα», ξενικής προελεύσεως.
Πώς ξεκίνησε η σκέψη να γράψετε το βιβλίο Ολυμπιάδα, ο βίος και η πολιτεία της μητέρας του Μ. Αλεξάνδρου;
Αφού έγραψα για τον πατέρα του Αλεξάνδρου και για τον ίδιο τον Αλέξανδρο, ήταν φυσικό να γράψω και για τη μάνα του που ήταν γυναίκα-θύελλα και γέννησε κεραυνό. Και κάτι άλλο: ήθελα να δείξω ότι ο Αλέξανδρος ήταν διγενής. Από πατέρα Μακεδών και από μάνα Ηπειρώτης.
Αλήθεια, ήταν σπουδαία η Ολυμπιάδα;
Πολύ σπουδαία. Καμιά άλλη γυναίκα της ελληνικής αρχαιότητας δεν την ξεπέρασε, σε δράση αρνητική και θετική. Όπως γράφω στο βιβλίο μου, με αυτή για πρώτη φορά η γυναίκα εισέρχεται πρωταγωνιστικά στον στίβο της ιστορίας – τουλάχιστον στην Ευρώπη.
Γράφετε ότι η Ολυμπιάδα δεν ήταν ετερόφωτη αλλά αυτόφωτη. Μπορείτε να αιτιολογήσετε τη γνώμη σας;
Με το «αυτόφωτη» εννοώ ότι δεν έπαιρνε λάμψη από τη λάμψη του άνδρα και του γιου της. Βεβαίως είχε μορφωθεί από τον συγγενή της Λεωνίδα, που τον έκανε και δάσκαλο του Αλεξάνδρου. Ξεπερνούσε σε παιδεία τον Φίλιππο και συχνά υπήρξε πολύτιμος πολιτικός του σύμβουλος.
Πολλοί ιστορικοί της καταλογίζουν ότι ήταν μια προσωπικότητα που ισορροπούσε μερικές φορές σε τεντωμένο σχοινί. Μήπως γιατί ήθελε να πρωταγωνιστεί στην πολιτική σκηνή;
Ακριβώς, το ήθελε αυτό, γιατί δεν ήθελε να ζει υπό τη σκιά κανενός. Πρωταγωνιστικό ρόλο διεκδίκησε εντονότερα μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου. Όχι τόσο γι’ αυτή αλλά για να μη χαθεί η γενιά και η κληρονομιά του.
Πώς ένιωθε που γέννησε και γαλούχησε έναν από τους μεγαλύτερους άνδρες στην ιστορία, τον Αλέξανδρο;
Όπως μια Ηπειρώτισσα μάνα. Φρόντισε για την ανατροφή του, τον βοήθησε στη στερέωσή του επί του θρόνου και στη διάρκεια της εκστρατείας δεν έπαυε να τον συμβουλεύει στο πώς να μεταχειρίζεται τους φίλους του, ακόμη και στο πώς και τι να τρώει.
Με το βιβλίο σας προσπαθείτε με επιτυχία να φωτίσετε τον βίο και την πολιτεία της Ολυμπιάδας, που δεν είναι πολύ γνωστός στο ευρύ ελληνικό κοινό. Για ποιο λόγο, άραγε;
Ασφαλώς ήθελα να φωτίσω την προσωπικότητα αυτής της τρομερής γυναίκας αλλά χωρίς να την εξωραΐζω, όπως κάνουν πολλοί ξένοι ιστορικοί. Κυρίως όμως γιατί ήθελα να δείξω το τι επικράτησε στην Ασία και την Ελλάδα μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου. Μια περίοδος άγνωστη στο ευρύ κοινό. Και κάτι άλλο: ήθελα να ενισχύσω τις υποψίες μου με διάφορα πρόσθετα στοιχεία για την ταφή του Αλεξάνδρου στη Μακεδονία και μάλιστα στην Αμφίπολη, όπως γράφω επί δεκαετίες.
Παράλληλα έχετε μια απέραντη αγάπη για τα βιβλία. Από πότε;
Από παιδί. Πεινούσα για ψωμί, πεινούσα για βιβλία. Όλες μου τις οικονομίες τις έκανα βιβλία, παλαιές φωτογραφίες, εφημερίδες. Έχω τρεις βιβλιοθήκες: Μία για την αρχαία, μία για τη μεσαιωνική και μία μεγαλύτερη για τη νεότερη και νεότατη ιστορία μας. Απ’ ό,τι διαβάζω, κρατάω σημειώσεις. Έτσι, όταν αισθανθώ κάποιο ερέθισμα για μια περίοδο, προστρέχω στις σημειώσεις αυτές κι έχω αμέσως στη διάθεσή μου την πιο αναγκαία βιβλιογραφία. Είχα κι έχω ακόμη, ευτυχώς, ισχυρή μνήμη. Δεν προσφεύγω ποτέ στη βοήθεια ηλεκτρονικών μέσων.
Πώς βλέπουν οι νέοι μας την ιστορία αλλά και τον πολιτισμό γενικότερα;
Θα έλεγα –πλην τιμητικών εξαιρέσεων– με αδιαφορία λόγω κακοδιδασκαλίας στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Στα παιδιά προσφέρονται πιάτα αμαθείας και κακογουστιάς. Δεν παραβλέπω και το ωφελιμιστικό στοιχείο και μια εσκεμμένη πολιτική να θαφτεί ή να σπιλωθεί το παρελθόν μας.
Τι θα προτείνατε στους νέους επίδοξους συγγραφείς που σκέφτονται να γράψουν ιστορικά βιβλία;
Να διαβάσουν βιβλία και όχι μόνο νέα αλλά και παλιά, να μελετούν αρχειακό υλικό –αυτό έκανα κι εγώ νεαρός–, να επισκέπτονται αρχαιολογικούς χώρους και ιστορικούς τόπους για να αποκτήσουν το «άρωμα» του «τότε» και να μην εμπιστεύονται τις πληροφορίες του διαδικτύου. Είναι αποσπασματικές, συχνά νοθευμένες ή αλλοιωμένες και, το χειρότερο –χαλκευμένες.
Ποιο ιστορικό βιβλίο διαβάσατε τελευταία και σας έκανε εντύπωση;
Διάβασα πολλά αλλά αυτά που μου άρεσαν και τα ξαναδιάβασα ήταν του φίλου μου ναυάρχου Κωνσταντίνου Καταγά Ομηρικά ναυτικά θέματα (εκδόσεις Σιδέρης, 2006) και του επίσης ναυτικού Αθανασίου Ν. Γιαννάκη Ομηρικό λεξικό ναυτικών όρων. Πρόκειται για βιβλία συναρπαστικά με θαλασσινή αύρα. Ίσως, γιατί θέλω να κλείσω την πνευματική μου περιπέτεια ξαναγυρίζοντας στον Όμηρο. «Επάνοδος στον Όμηρο – Ένα βιβλίο για όλους» θα είναι το τελευταίο μου βιβλίο – πιθανώς.
Τι σχεδιάζετε ακόμη;
Στο φετινό ημερολόγιο στην πρώτη σελίδα έγραψα: «Φέτος κλείνω τα ογδόντα μου χρόνια. Δεν θα το παίξω αιώνιος έφηβος για να γίνω καταγέλαστος. Θα πράττω όσα μου επιτρέπουν οι δυνάμεις και η ηλικία μου». Μετά την 11η Ιανουαρίου σημείωσα: «Και όσα μου επιτρέπουν οι γιατροί μου». Συνεπώς τα σχέδιά μου για το μέλλον είναι να ζήσω –όσο ζήσω– χωρίς σχέδια. Να χαρώ, όσο γίνεται, περισσότερα ηλιοβασιλέματα. Είναι τα μόνα στην Ελλάδα που δεν χάλασαν ακόμη οι πολιτικοί μας.

Πηγή:diastixo.gr

=======================
ΤΡΙΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Ένα παλαιό, αιχμηρό άρθρο του Σαράντου Καργάκου, που αξίζει να μας βάλει σε σκέψεις και αυτοκριτική -ιδίως όσους υπηρετούν την εκπαίδευση.
Κατά την άποψή μας, ο λόγος είναι υπερβολικά αυστηρός, ενίοτε και ισοπεδωτικός, σήμερα που η ανεργία ειδικά των νέων με ουσιαστικά και όχι τυπικά προσόντα βρίσκεται στα ύψη και πολλοί για να ζήσουν αναγκάζονται να αναζητήσουν εργασία στο εξωτερικό.
Εν τούτοις, το αίτημα για (καλύτερη) αξιοποίηση των ανθρωπιστικών σπουδών και της πνευματικής κληρονομιάς μας για καλλιέργεια κριτικής σκέψης, αγωνιστικού φρονήματος, ήθους, εργατικότητας, τόλμης, πρωτοβουλίας και δημιουργικότητας είναι επίκαιρο και διαχρονικό.

Α.Χ. Παπανδρόπουλος.

«Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία.
Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νέο-σουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές "κουλοχέρηδων"... παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές.
Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη "χειρώναξ", σαν δεύτερο συνθετικό το "άναξ", που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στον χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε...
Κάποτε, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White collar workers».
Έτσι σήμερα, το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι... πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον OΤΕ ως έκτακτοι, τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνο για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!), οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από "μηνύματα" του αφόρητου "κινητού" τους.
Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμιά δεξιότητα, εκτός από τη ραθυμία, την αναβλητικότητα και τον φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά.
Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαυξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλαξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό.
Και το λεγόμενο "σχολικό" είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο. Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το "Αναγνωστικό", που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Πού πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή;
Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο "χαρτογιακάς". Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά "Αναγνωστικά", καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πώς να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τι είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε τη θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως;
Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα "προσόντα" τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν, τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Πού θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά, ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.
Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που τη δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία, που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής.
Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτίρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών. Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα "Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού.
Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με... "Κέντρα Πολιτισμού", όπου "μπαγιαντέρες" κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου ! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα "εξ εσπερίας νέφη", χτυπάμε το κεφάλι μας. Και πού να φθάσουν τα "εξ Ανατολής", σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).
Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της.
Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!
Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα "κηφηνεία", που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά. Θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια.
Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;), δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νιώθουμε ντροπή, όταν στη μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι "γεραιοί" και οι νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. "Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων, άνδρα παλαιότερον". Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο, οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν!
Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. "Φτιάχνουμε" τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το "γυαλί", αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με "διακοποδάνεια", εορτάζουμε με "εορτοδάνεια" και πεθαίνουμε με "πεθανοδάνεια". Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να "απέλθει", πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς.
Έπρεπε να ζούσε τώρα... Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη».Πηγή:www.euro2day.gr

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ ΣΤΑΓΚΟ. Η επιλογή έγινε από τον Τίμωνα τον Αθηναίο.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί λάτρεις της Ευκλείδειας γεωμετρίας καλησπέρα, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ευκλείδη της ιστορικής και πνευματικής Πιάλειας γιατί χάρη στην δική του παρέμβαση λύθηκε ένα πρόβλημα που με απασχολούσε και με βάση τις κουβέντες που έκανα με φίλους δεν απασχολούσε μόνο εμένα αλλά και πολλούς άλλους. Από τον Τίμωνα τον Αθηναίο έλαβα το πιο κάτω κείμενο, την αφορμή για να το θυμηθώ μου την έδωσε η Αρετή της Κέρκυρας που γύρισε χθες από την χώρα του σεβασμού και του πολιτισμού, δηλαδή την ΙΑΠΩΝΙΑ. Η Αρετή μάς διηγήθηκε πολλές καθημερινές ιστορίες για την ΙΑΠΩΝΙΑ και κατάλαβα αυτό που είχα καταλάβει πριν 34 χρόνια που είχα κι εγώ την τύχη και την χαρά να επισκεφθώ αυτή την καταπληκτική χώρα. Τότε είχα σκεφτεί πως είμαστε τουλάχιστον 100 χρόνια πίσω. Νόμιζα πως μετά από 34 χρόνια θα είχαμε βελτιωθεί σε πολλούς τομείς, δυστυχώς με βάση αυτά που ζούμε και με βάση αυτά που μας διηγήθηκε η Αρετή το χάσμα παραμένει το ίδιο αν δεν έχει κιόλας μεγαλώσει. Μήπως τελικά έχει δίκιο ο FUJI TOMO KAZU που λέει πως μισούμε την Ελλάδα εμείς που ζούμε στην Ελλάδα και λέμε πως είμαστε Έλληνες; Μακάρι να έχει άδικο.

Το πιο κάτω κείμενο το έχει γράψει ο κ. ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣ σας προτρέπω να το διαβάσετε. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

Ιδού η σημερινή Ελλάδα, η Ελλάδα του σήμερα είναι μια χώρα απειλούμενη από τον γείτονά της στα ανατολικά, με ανίκανη δημόσια διοίκηση και ισχυρότατο κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό, με περίεργη σε αποφάσεις και εξαιρετικά αργή απονομή δικαιοσύνης, με απίστευτη πολυνομία και άλλη τόση γραφειοκρατία, γεμάτη στρεβλώσεις και εξαιρέσεις, με πολίτες περιδεείς, αδιάφορους, δίχως ίχνος κοινωνικής ευθύνης και αντίθετους σε κάθε αλλαγή, με πολιτική τάξη κάτω του μετρίου και μόνιμα προσηλωμένη στο παρελθόν, χωρίς σεβασμό στην αξιοζήλευτη φύση της, με τεράστια ανοχή στην ασυδοσία, εντελώς αντίθετη σε κάθε είδους πειθαρχία, οργάνωση και τάξη, με τους παντοειδείς «μπαχαλάκηδες» και επίδοξους τρομοκράτες (μαζί με τους φτασμένους) να επιβάλλουν τον νόμο της βίας σε γήπεδα, πανεπιστήμια, δρόμους, με πόλεις που χαρακτηρίζονται από προβληματικά πεζοδρόμια και κακόγουστο «γκράφιτι» στα κτίρια, αλλά και άφθονα μπαρ, εστιατόρια, πιτσαρίες, καφετέριες, σουβλατζίδικα και ποικίλα άλλα μικρομάγαζα, και με μια αστυνομία που δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεται σε διαρκή «λευκή απεργία».

Η Ελλάδα είναι επίσης χώρα με ανερχόμενο συνεχώς τουρισμό, αλλά λίγη βιομηχανία, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά ελάχιστα τεχνοκρατική και πολύ πίσω στην τεχνολογία, εξαγωγική ωστόσο σε επιστήμονες, ιδιαίτερα νέους, με τη δημόσια εκπαίδευση πλέον να λειτουργεί θεσμικά στη βάση του οράματος «ισοπέδωση στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο», με την Εκκλησία να παίζει κυρίαρχο ρόλο στην πολιτική και στην κοινωνία. Με λίγα λόγια, χώρα εθισμένη στο καμαρωτό σημειωτόν.
Με όλα αυτά και πολλά ακόμα, π.χ. το δημογραφικό που είναι η μεγαλύτερη πληγή, είναι δυνατόν να υπάρχει μέλλον σ' αυτή τη χώρα; Τα πιο πάνω τα αναφέρει σε άρθρο του ο Άγγελος Στάγκος. Το θέμα είναι το ποιος θα μιλήσει γ' αυτή την κατάσταση, και κυρίως ποιοι πολίτες θα τον ακούσουν; Άραγε ποιο είναι το πλάνο; Υπάρχει πλάνο;
Σε χαιρετώ, και συγγνώμη για τον προβληματισμό. Επικούρειος Πέπος.
Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Βρισκόμαστε στην εποχή μια απίστευτης υπογεννητικότητας, και παράλληλα του διωγμού της μητρότητας; Η επιλογή έγινε από την Διώνη.

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, προσοχή στους εξωτερικούς μετρητές που βάζουμε έξω από την δεξαμενή για να μετράμε το πετρέλαιο γιατί δίνουν λάθος ένδειξη. Η πιο αξιόπιστη  μέτρηση είναι με μέτρο εμποτισμού, αυτά έλεγα και στον ξερόλα τον Γκοτζιό αλλά αυτός δεν μ' άκουγε ώσπου πριν δύο μέρες έβαλε πετρέλαιο, και με παρότρυνση δική μου εκτός από την εξωτερική, μέτρηση έκανε και την μέτρηση με ξύλινο μέτρο και ω! του θαύματος διαπίστωσε πως του είχαν βάλει 150!! λίτρα λιγότερο, ο Γκοτζιό πάλι καλά που δεν έπαθε εγκεφαλικό. Επομένως όταν βάζουμε πετρέλαιο η σωστή μέτρηση είναι πάντα με το μέτρο εμποτισμού αν δεν θέλετε να πάθετε αυτά που έπαθε ο Γκοτζιό και όχι μόνο ο Γκοτζιό. Πάμε λοιπόν στο θέμα της ανάρτησής μας, σας παρακαλώ να διαβάσετε με προσοχή το πιο κάτω κείμενο το οποίο το έλαβα από την Διώνη.

Με αφορμή τις υποκριτικές συζητήσεις για τα δικαιώματα του παιδιού.
«Κι όποιος μεγαλώνει σε ξένα χέρια μαθαίνει να μισεί τον κόσμο» γράφει ο Δημήτρης Νόλλας στο άρθρο του στην Κυριακάτικη Καθημερινή. Μου τράβηξε την προσοχή το άρθρο αυτό που χαρακτηρίζει τα σχολεία «πνευματοκτόνα ιδρύματα» και «κολαστήρια της προσωπικής δημιουργίας».
Είναι πολλές οι φωνές που κρίνουν το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα αλλά πολύ λίγες εκείνες που τολμούν να αμφισβητήσουν την αξία της επέκτασης της εκπαίδευσης τόσο στα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού όσο και στην διάρκεια της καθημερινότητας του.
Το αίτημα για περισσότερους παιδικούς σταθμούς, για περισσότερους βρεφονηπιακούς σταθμούς, για ολοήμερα σχολεία, για προγράμματα απασχόλησης από τους Δήμους και για ένα σωρό υπηρεσίες που αφορούν την ανατροφή των παιδιών, δεν έχει ακόμη ικανοποιηθεί έτσι είναι πολύ νωρίς να αμφισβητηθεί η ορθότητα του. Και είναι ένα κοινωνικό αίτημα που συνδέεται με το δικαίωμα των γυναικών στην εργασία. Που συνδέεται με τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που υποχρεώνουν και τους δύο γονείς να εργάζονται. Που συνδέεται με την καθημερινή κούρσα για την κατάκτηση της επάρκειας αγαθών.

Όμως ας σταθούμε λίγο έξω από την σφαίρα επιρροής του μεταπολεμικού φεμινιστικού κινήματος κι ας δούμε ως παρατηρητές την διαδρομή ενός παιδιού.
Η μητέρα εργάζεται 8 ώρες καθημερινά και χρειάζεται άλλες 2 ώρες για την προετοιμασία και τις διαδρομές από και προς τη δουλειά . Αυτό μας κάνει 10 ώρες και 7 ώρες που μάλλον χρειάζεται για να κοιμάται 17 ώρες . Απομένουν 7 ώρες την ημέρα για φροντίσει τα πρακτικά της οικογένειας και των παιδιών, τον εαυτό της, την σχέση της με τον σύντροφο της και να δει τα παιδιά της. Επειδή τα παιδιά μάλλον κοιμούνται κοντά στις 10 το βράδυ οι ώρες που μπορεί να διαθέσει κάποια γυναίκα στα παιδιά της είναι από τις 5 το απόγευμα έως τις 10 το βράδυ. Κι αυτό, στην περίπτωση που η δουλειά της είναι προνομιακή και δεν δουλεύει σε κατάστημα ή δεν είναι ιδιωτική υπάλληλος – στέλεχος, που το απόγευμα ενσωματώνεται στην εργάσιμη ημέρα τις περισσότερες φορές. Τις ουσιαστικές ώρες της ημέρας, το παιδί της εργαζόμενης μητέρας, είναι με κάποιον ξένο. Βρίσκεται σε κάποιο βρεφονηπιακό σταθμό ή περνάει την ημέρα του με μια γυναίκα που πληρώνεται για να αντικαθιστά τη μητέρα του.

Πώς υποτιμήσαμε τόσο εύκολα το ρόλο της μητέρας στη ζωή του παιδιού?
Σε ποιες ώρες, σε ποιες συνθήκες, με τι αφορμές γίνεται η διαπαιδαγώγηση του παιδιού ? Ποιόν μιμείται ? Πώς χτίζεται η σχέση γονιού – παιδιού? Έχει το παιδί την ευκαιρία να ζήσει με τον γονιό του, να τον παρατηρήσει, να τον μιμηθεί ? Έχει την ευκαιρία ο γονιός να του δείξει, να το διδάξει, να επικοινωνήσει ? Έχει την ευκαιρία η οικογένεια να ζήσει μαζί, να δημιουργήσει δεσμούς, να γνωρίσει σε βάθος ο ένας τον άλλο ? Το παιδί μεγαλώνει μόνο του, δεν βλέπει την οικογένεια του ως πρότυπο γιατί δεν έχει την ευκαιρία να τη δει. Βλέπει πρόσωπα της τηλεόρασης. Ασχολείται με τον τηλεοπτικό κόσμο και στην εξέλιξη του, με τον εικονικό κόσμο των videogames.
Το εντυπωσιακό είναι ότι η μοίρα αυτή δεν αφορά τα παιδιά φτωχών βιοπαλαιστών. Αφορά εξίσου και τα παιδιά των πολύ εύπορων οικογενειών και ίσως πολύ περισσότερο.
Η κοινωνία συναινεί. Όλοι το βρίσκουμε απόλυτα φυσιολογικό. Κάτι ψιθυρίζουμε για καταναλωτικά πρότυπα, αλλά έχουμε δημιουργήσει και την έννοια του ποιοτικού χρόνου. Πλήθος άρθρων για την ισορροπία της καριέρας με την οικογένεια. Ανώτατα στελέχη, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες, τηλεοπτικά πρόσωπα, γυναίκες – πρότυπα, απαντούν ότι αν υπάρχει θέληση, η οικογένεια δεν εμποδίζει την καριέρα. Διάσημες μητέρες φωτογραφίζονται για τα περιοδικά. Χαμογελαστές και άψογες . Διάσημα μωρά ντυμένα με την τελευταία λέξη της μόδας, γίνονται σύμβολο αδιαμφισβήτητης επιτυχίας.
Και οι γυναίκες που αγωνίζονται με τον βασικό μισθό να τα βγάλουν πέρα στο 24ώρο ψάχνουν να βρουν παιδικό σταθμό που να κρατάει τα παιδιά μέχρι αργά το απόγευμα. Πολλές φορές πληρώνοντας τα ¾ του μισθού τους . Και μόλις τελειώσουν την εργάσιμη ημέρα τους παίρνουν τα παιδιά από τον σταθμό και επιστρέφουν σπίτι. Πού μπορεί να χωρέσει εδώ ο δημιουργικός χρόνος? Πότε να ηρεμήσει, πότε να σκεφτεί, πότε να παρατηρήσει το παιδί ?Πώς να δουλέψει τα αισθήματα της ?

Έρχεται η πολιτεία και φροντίζει για την μητρότητα συνταξιοδοτώντας τις γυναίκες πρόωρα . Δεν είναι παράλογο ? Μόλις δηλαδή θα έχουν μεγαλώσει τα παιδιά μπορούν να σταματήσουν να εργάζονται. Οι δυνάμεις είναι συντονισμένες εναντίον της οικογένειας? Υπάρχει συνομωσία ? Το σχέδιο είναι, τα παιδιά να μεγαλώνουν σε ιδρύματα και οι γονείς να εργάζονται όλο το 24ώρο ?
Το φυσιολογικό για την προστασία της μητρότητας και εν τέλει της κοινωνίας, δεν θα ήταν, να δίνεται άδεια με αποδοχές για 6 χρόνια από τη γέννηση κάθε παιδιού ?
Αλλά δεν τολμούμε να το σκεφτούμε, γιατί είναι επαγγελματικά και οικονομικά παράλογο. Γιατί κανένας δεν θα προσλαμβάνει γυναίκες στη δουλειά. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η μητρότητα είναι υπόθεση της κοινωνίας και πρέπει να έχει τον σεβασμό μας. Το οικονομικό κόστος θα πληρωθεί στα προγράμματα απεξάρτησης, στην κοινωνική βία, στην χαμηλή παραγωγικότητα.
Δυστυχώς οι γυναίκες δεν εκπροσωπούνται πουθενά . Οι γυναίκες που είναι στην εξουσία, που έχουν εξουσία, δεν έχουν επαφή με την θηλυκή πλευρά του εαυτού τους. Φέρονται σαν άνδρες, δεν επιτρέπουν στα αισθήματα να τους ενοχλούν στον πόλεμο της εξουσίας και της δύναμης. Τα δυστυχισμένα παιδιά των λαμπερών γονιών είναι παράπλευρες απώλειες, στον πόλεμο των ανθρώπων για περισσότερη εξουσία.
Ο σκοπός της κοινωνίας θα έπρεπε να είναι να στηρίζει τις γυναίκες να γίνονται μητέρες και να βιώνουν το ρόλο τους καθημερινά και με τις καλύτερες συνθήκες.
Να τους επιτρέπει να μεγαλώνουν οι ίδιες τα παιδιά τους και όχι να τις ωθεί να παραιτούνται από την χαρά και τη δημιουργικότητα στο όνομα της ανεξαρτησίας.
Οι γυναίκες πρέπει να είναι σε θέση να βιώσουν την εγκυμοσύνη τους, τον τοκετό τους ήρεμα, χωρίς πίεση και άγχος.
Να αφιερώνουν χρόνο στον εαυτό τους ώστε να συγκροτούν την σκέψη τους, να επεξεργάζονται τα αισθήματά τους.
Να έχουν το χρόνο και την ηρεμία να παρατηρούν το παιδί τους και να του συμπαραστέκονται στην ανάπτυξη του.
Να έχουν το χρόνο να ενημερώνονται για τα ζητήματα που ενδιαφέρουν ουσιαστικούς τομείς της ζωής, να ανακαλύπτουν απαντήσεις και τελικά να επιλέγουν και να αποφασίζουν με κριτήριο την άποψη που έχουν σχηματίσει.
Η λύση της παραμονής των παιδιών ατελείωτες ώρες στους παιδικούς σταθμούς από πολύ μικρές ηλικίες , εκτός των επιπτώσεων στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού, είναι βέβαιο πως στερεί στους γονείς τη δυνατότητα να γνωρίσουν την ψυχή των παιδιών τους και να δημιουργήσουν μαζί τους συναισθηματικούς δεσμούς.
Η γονεϊκότητα είναι δικαίωμα απέναντι στον εαυτό μας και χρέος απέναντι στα παιδιά που φέρνουμε στον κόσμο. Η ανατροφή των παιδιών θα έπρεπε να αναγνωρίζεται ως η κορυφαία κοινωνική προσφορά, να υποστηρίζεται και να ανταμείβεται.
Οι μητέρες είναι η σημαντικότερη κοινωνική ομάδα και είναι αυτή που θέτει τις βάσεις για την πορεία των κοινωνιών . Είναι οι μητέρες και η σχέση τους με τους συντρόφους τους, που καλλιεργούν τις προσωπικότητες των παιδιών και των εφήβων. Είναι αυτές που διαμορφώνουν το μέλλον της κάθε γενιάς. Αν αυτό δεν είναι σημαντικό, τότε ποιο είναι;
ΠΗΓΗ: dinfo.gr

''Τρίκαλα – μια πόλη που αξίζει να επισκεφθείς!" γράφει η Αφροδίτη Μαργαρίτη. [Ευχαριστούμε την Αφροδίτη της Πιάλειας, την δική μας Αφροδίτη.]

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί Τρκαλινοί, Θεσσαλοί και επισκέπτες της πιο όμορφης πόλης στην Ελλάδα, ίσως της πιο όμορφης για να είμαι και λίγο αντικειμενικός, σας χαιρετώ, το πιο κάτω κείμενο της φιλολόγου κ. ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ το ''αλίευσα'' από την ''ΦΑΡΕΤΡΑ'' ένα σημαντικό ιστολόγιο της ΒΕΡΟΙΑΣ. Το πόσο σημαντικό είναι το άρθρο θα το καταλάβετε αφού σας διηγηθώ δύο περιστατικά. Α'] όταν το διάβασε ο Γκοτζιό ο οποίος επισκέπτεται την πόλη σε καθημερινή βάση μου είπε το εξής: δάσκαλε, [έτσι με αποκαλεί γιατί τον βοηθούσα πάντα δανείζοντάς του βιβλία μου], όταν διάβασα αυτό το άρθρο ανακάλυψα την πόλη μας για δεύτερη φορά. Β'] από οικογένεια φίλων που επισκέφθηκε τα Τρίκαλα, Mr Pepo σας ευχαριστώ, χάρη σ' αυτό το καταπληκτικό κείμενο ζήσαμε στα Τρίκαλα πολύ όμορφες στιγμές, αν ποτέ συναντήσετε την κ. Μαργαρίτη σας παρακαλώ να την ευχαριστήσετε εκ μέρους μας. Υ.Γ. Υποσχέθηκα στην Ελβίρα πως θα επιδιώξω να συναντήσω την κ. Μαργαρίτη απλά και μόνο για να της μεταφέρω τις ευχαριστίες. Παρακαλώ, εσάς που ζείτε στα Τρίκαλα και όλους εσάς που σκοπεύετε να επισκεφθείτε την πόλη με τα τρία καλά να διαβάσετε το πιο κάτω κείμενο γιατί η κ. Μαργαρίτη εκτός από κορυφαία φιλόλογος είναι και κορυφαία ταξιδιωτική ερευνήτρια - διοργανώτρια ανεκτίμητων εκδρομών. Μ' αυτά και με τ' άλλα που δεν λέγονται σας χαιρετώ, πάντα με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε όσο είναι ακόμα νωρίς.

Η Φαρέτρα μέσα στον Ιούνιο έκανε μια τετραήμερη απόδραση στη Θεσσαλία, πριν πιάσει ο καύσωνας που ακολούθησε και έκανε κάθε ταξίδι στην Ελλάδα από δύσκολο μέχρι απαγορευτικό. Κύριος προορισμός τα Τρίκαλα, πόλη για την οποία μόνο καλά έχουν ακουστεί από τους επισκέπτες της. Και έτσι είναι!

Συνήθως γράφουμε για τις παραστάσεις και τα συναισθήματα που αποκομίζουμε από τα ταξίδια μας. Αυτήν τη φορά δώσαμε το λόγο στη φιλόλογο και φίλη που μας ξενάγησε, την Αφροδίτη Μαργαρίτη, που καθώς γνωρίζει, ζει την πόλη και την αγαπά, θα το έκανε καλύτερα από μας.

Εμείς θα σταθούμε για λίγο στη γοητεία του Ληθαίου, του ποταμού της Λήθης που διασχίζει την πόλη με τα ολοκάθαρα νερά του, τη γέφυρα και τα πλατάνια του θεριεμένα στις δυο του όχθες, που τις κατεβαίνεις και τις περπατάς κάτω από τον ίσκιο τους ή ξεκουράζεσαι στα παγκάκια τους. Μέρα και νύχτα, ιδιαίτερα τη νύχτα με τους φωτισμούς που πολλαπλασιάζουν τη μαγεία του, είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης.

Όμως, όσο κι αν το νερό και η φροντίδα του από το ανθρώπινο χέρι γοητεύουν, το ίδιο ελκυστικό είναι το Φρούριο της πόλης με το οθωμανικό του Ρολόι, που υψώνεται επιβλητικό πάνω από το Βαρούσι, μια από τις ομορφότερες παλιές γειτονιές της Ελλάδας. Τα παλιά σπίτια, αναπαλαιωμένα ή όχι αντιστέκονται στο χρόνο και απαντούν με ένα όχι στην άναρχη μετατροπή του παλιού σε κακόγουστο καινούριο. Η πόλη και οι κάτοικοι τα σεβάστηκαν.

Περπατώντας στα στενά δρομάκια με τις τις αυλές, όπου υπήρχαν, συνήθως περίκλειστες, ένιωθες να επανέρχεται αβίαστα μέσα σου η μελωδία του τραγουδιού του Θεοδωράκη με τους στίχους του Λειβαδίτη "μοσχοβολούν οι γειτονιές βασιλικό κι ασβέστη"....

Έτσι τα είδαμε, έτσι τα ζήσαμε εμείς. Οι φωτογραφίες μας είναι ένα μικρό δείγμα της όμορφης πόλης. Μιας πόλης, όπου και το τελευταίο τετραγωνικό γης, σύμφωνα με τις δικές μας διαπιστώσεις, είναι προσεγμένο. Μιας πόλης, όπου κυριαρχούν μανόλιες και πλατάνια. Το κείμενο της Αφροδίτης Μαργαρίτη, που την ευχαριστούμε για την ξενάγησή της, σαφώς και θα σας πείσει, γιατί πραγματικά τα "Τρίκαλα είναι μια πόλη που αξίζει να επισκεφτεί κανείς".

Φωτογραφίες: faretra.infο

Τρίκαλα. Είναι ο τόπος που δεν προσφέρει μόνο την φευγαλέα εντύπωση αλλά σε προσκαλεί και σε μαγνητίζει με τις φυσικές ομορφιές, την ιστορία και την συμπεριφορά – νοοτροπία των ανθρώπων του.

Είναι μία από τις πιο παλιές πόλεις της Ελλάδας. Το όνομά της χάνεται στα μυθολογικά χρόνια.

Η πόλη των Τρικάλων είναι χτισμένη πάνω στην αρχαία πόλη Τρίκκη η οποία ιδρύθηκε γύρω στην 3η χιλιετία π.Χ. και ονομάστηκε έτσι από την νύμφη Τρίκκη, κόρη του Πηνειού ή, κατ’ άλλους, του Αισωπού ποταμού – πάντως ο πατέρας της ήταν ποτάμι!

Η ευρύτερη περιοχή των Τρικάλων κατοικείται από τους προϊστορικούς χρόνους και οι πρώτες ενδείξεις ζωής στο σπήλαιο της Θεόπετρας (3χλμ. από την Καλαμπάκα) φτάνουν ως το 49.000 π.Χ.

Η πόλη ήταν σημαντικό κέντρο της αρχαιότητας, καθώς εδώ έζησε και έδρασε ο Ασκληπιός που σήμερα αποτελεί έμβλημα του Δήμου Τρικκαίων. Στην περιοχή υπήρχε ένα από τα σημαντικότερα Ασκληπιεία της εποχής.

Ο ενιαίος αρχαιολογικός χώρος του Ασκληπιού Τρικάλων βρίσκεται ανατολικά της εκκλησίας του Αγ. Νικολάου. Σε αυτόν έχουν αποκαλυφθεί κτήρια, ψηφιδωτά, ένα λουτρό, ένας βυζαντινός ναός που ανήκουν στα ύστερα ελληνιστικά και πρώιμα ρωμαϊκά χρόνια. Αποδόθηκαν με επιφύλαξη στο ευρύτερο συγκρότημα του Ασκληπιείου – μεγάλο μέρος του οποίου πιθανολογείται ότι βρίσκεται κάτω από την συνοικία Βαρούσι.

Η αρχαιότερη γραπτή μνεία της «Τρίκκης» βρίσκεται στον «Κατάλογο Νηών» στην Ιλιάδα του Ομήρου, όπου αναφέρεται ότι η πόλη συμμετείχε στην εκστρατευτική δύναμη των Ελλήνων στον Τρωικό Πόλεμο με 30 πλοία και αρχηγούς τους γιατρούς γιους του Ασκληπιού Μαχάωνα και Ποδαλείριο.

Έκτοτε η πόλη των Τρικάλων είχε την τύχη των άλλων ελληνικών πόλεων και κατακτήθηκε από τους Πέρσες, τους Μακεδόνες, του Ρωμαίους, εισβολείς από τον Βαλκανικό χώρο, τους Βυζαντινούς, τους Φράγκους, τους Οθωμανούς.

Εξάλλου, η πόλη με την σημερινή της ονομασία «Τρίκαλα» αναφέρεται πρώτη φορά τον 11ο αιώνα στα Βυζαντινά χρόνια.

Στις 23 Αυγούστου του 1881 απελευθερώνεται από την Οθωμανική κυριαρχία και ενώνεται με το ελεύθερο ελληνικό κράτος.

Τα Τρίκαλα έπαιξαν βασικό ρόλο στις αγροτικές κινητοποιήσεις των αρχών του 20ού αι. εναντίον των τσιφλικάδων και υπήρξαν ο τόπος ίδρυσης του πρώτου Γεωργικού Συνεταιρισμού στην Ελλάδα, το 1906.

Στην περίοδο της Εθνικής Αντίστασης, κατά την διάρκεια της κατοχής, τα Τρίκαλα αποτέλεσαν ιδιαίτερο πεδίο δράσης. Από τα Τρίκαλα καταγόταν ο στρατηγός του ΕΛΑΣ Στέφανος Σαράφης. Στα Τρίκαλα, επίσης, εκτέθηκε σε δημόσια θέα το κεφάλι του Άρη Βελουχιώτη μετά τον θάνατό του.

Η πόλη απελευθερώθηκε από την ναζιστική κατοχή στις 18 Οκτωβρίου 1944.

Η σύγχρονη πόλη είναι ιδιαίτερα γραφική, με πολλές ομορφιές, καλή ρυμοτομία, ευρύχωρες πλατείες και πεζοδρομημένο το κέντρο της.

Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 η πόλη των Τρικάλων είχε πληθυσμό 61.653 κατοίκους, ενώ ο Δήμος Τρικκαίων 81.355.

Ο νομός Τρικάλων συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των επισκεπτών όλο τον χρόνο και αποτελεί θαυμάσιο ορμητήριο για τις γύρω πανέμορφες περιοχές:
Τα Μετέωρα, το θαύμα της φύσης, που ολοκληρώνεται με τα έργα του ανθρώπου, τα ιστορικά μοναστήρια του 14ου αι., από τα σπουδαιότερα μνημεία του κόσμου.

Τοπία ανεπανάληπτης ομορφιάς στον ορεινό όγκο της νότιας Πίνδου όπου βρίσκονται γνωστοί προορισμοί: Ελάτη, Περτούλι, Πύλη.

Την λίμνη Γκιτζή στο Μικρό Κεφαλόβρυσο.

Τα πέτρινα γεφύρια στης Παλαιοκαρυάς και του Αγ. Βησσαρίωνα.

Το όμορφο πάρκο του Άη Γιώργη στο Ριζαριό – τόπος αναψυχής και άθλησης.

Αλλά ποια είναι τα σημεία ενδιαφέροντος, τα χαρακτηριστικά αξιοθέατα της ίδιας της πόλης των Τρικάλων;

Ορισμένοι αποδίδουν την ονομασία της πόλης στον επιθετικό προσδιορισμό Τρίκαλη που συνόδευε το όνομα της θεάς Άρτεμης όπως και της νύμφης Τρίκκης που της έδωσε το όνομα – δηλαδή τρεις φορές καλή, υπέροχη πόλη.

Μην εμπιστεύεσαι, όμως, τις φήμες για τα τρία καλά που κρύβει το όνομα (ο Ληθαίος; το νερό; οι όμορφες γυναίκες;).

Η ζωντανή, πολύβουη, άκρως θελκτική για τον ταξιδιώτη και τις τέσσερις εποχές του χρόνου πρωτεύουσα του νομού Τρικάλων, έχει αποδεδειγμένα παραπάνω από τρία καλά:

Ο ποταμός Ληθαίος

Παραπόταμος του Πηνειού. Πηγάζει από τα Αντιχάσια όρη, έχει μήκος 36χλμ. (το μοναδικό, με τόσο μήκος ποτάμι σε ελληνική πόλη) και εκβάλλει στον Πηνειό ποταμό. Ο Ληθαίος ήταν ο γιος της νύμφης Λήθης – το όνομά του σημαίνει ποτάμι της λησμονιάς. Έτσι, το πέρασμά του «ξεπλένει» τις κακές μνήμες και συμβάλλει στην λήθη…

Η πόλη οφείλει ένα μεγάλο μέρος του φυσικού κάλλους της στο γραφικό αυτό ποτάμι. Είναι το φυσικό στολίδι της. Η σύνδεσή του με την ιστορία της πόλης αναδύεται από την αρχαιότητα. Σύμφωνα με τον Στράβωνα, στις όχθες του γεννήθηκε ο Ασκληπιός.

Οι όχθες του, με τα διάφορα παραποτάμια είδη βλάστησης και τα πανύψηλα πλατάνια, αποτελούν σημαντικό πνεύμονα πρασίνου, μια δροσερή πινελιά, πηγή ζωής.

Ο Ληθαίος έπαιζε σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητα, «συμπορευόταν» και καθόριζε την κοινωνική ζωή. Η παρουσία του υπήρξε καθοριστική στην διαμόρφωση της σημερινής εικόνας της πόλης – καθώς διασχίζει το κέντρο και χωρίζει την πόλη στα δύο, ολόκληρο το πολεοδομικό της σχέδιο δημιουργήθηκε με γνώμονα την κοίτη του.

Μια μικρή ξύλινη αποβάθρα, στις όχθες του Ληθαίου, φιλοξενεί τις δημοτικές βαρκούλες οι οποίες προσφέρονται για βαρκάδα στα ήρεμα νερά του ποταμού.

Πολλές γέφυρες συνδέουν τις δύο πλευρές με σημαντικότερη την Κεντρική πεζογέφυρα, η οποία έχει ιστορία τουλάχιστον 132 ετών. Κατασκευάστηκε από γαλλική εταιρεία (που κατασκεύασε και τον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης) και είναι μεταλλική.

Ο μεταλλικός σκελετός της κατασκευάστηκε σε εργοστάσιο της Γαλλίας και τοποθετήθηκε – συναρμολογήθηκε επί τόπου από ειδικευμένους Γάλλους τεχνικούς ως γέφυρα οχημάτων. Έχει μήκος 31μ. και ύψος 6,30μ. Ολοκληρώθηκε στα τέλη του 1888 ή αρχές του 1889.

Το 1941 γλίτωσε την καταστροφή όταν οι υποχωρούντες Βρετανοί επιχείρησαν να την ανατινάξουν για να ανακόψουν την πορεία των Γερμανών. Ευτυχώς απέτυχαν.

Το 1995, το υπουργείο Πολιτισμού κηρύττει την γέφυρα ιστορικό διατηρητέο μνημείο και έργο τέχνης. Στο αιτιολογικό αναφερόταν ότι είναι «αξιόλογο και αντιπροσωπευτικό δείγμα μεταλλικής γέφυρας του τέλους του περασμένου αιώνα, απαραίτητο για την μελέτη της ιστορίας και της εξέλιξης της Βιομηχανικής Αρχιτεκτονικής».

Μέχρι το 1996 ήταν αμαξιτή, προσβάσιμη σε οχήματα. Σήμερα χρησιμοποιείται μόνο από πεζούς.

Γύρω από την κεντρική αυτή γέφυρα του Ληθαίου ποταμού, περιστρέφεται η ζωή της πόλης. Αποτελεί κόσμημα και σημείο αναφοράς καθώς αποτελεί το κεντρικότερο από τα κεντρικά σημεία της πόλης. Είναι χαρακτηριστικό σημείο για φωτογραφία και σημείο συνάντησης.

Η γέφυρα, παλαιότερα, λειτουργούσε ως συνδετικός κρίκος που ένωνε την παλαιά με την νέα πόλη. Σήμερα ενώνει τον πιο εμπορικό δρόμο των Τρικάλων την οδό Ασκληπιού και την πλατεία «Ρήγα Φεραίου» με την κεντρική πλατεία «Ηρώων Πολυτεχνείου», η οποία κοσμείται από μια μικρή λιμνούλα με το άγαλμα του «Νικολάκη» και τα Μανάβικα, το Φρούριο, το Βαρούσι.

Η οδική συμπεριφορά των Τρικαλινών αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση καθώς σε όλες τις διαβάσεις, ειδικά στην διάβαση της κεντρικής γέφυρας, τα αυτοκίνητα «κοκαλώνουν» δίνοντας προτεραιότητα στους πεζούς.

Από την κεντρική πεζογέφυρα μπορεί κανείς να θαυμάσει και την Γέφυρα του Ασκληπιού, απέναντι, με τον καταρράκτη και το ορειχάλκινο άγαλμα του θεού Ασκληπιού, έργο του γλύπτη Θεόδωρου Βασιλόπουλου.

Ο πεζόδρομος της Ασκληπιού είναι σημείο συνάθροισης ντόπιων και επισκεπτών και η δημοφιλέστερη «περατζάδα». Εμπορικά καταστήματα, δεκάδες καφετέριες με τραπεζάκια «περιφραγμένα» με πέργολες, ήταν και είναι καίριο σημείο αναφοράς για όλες τις ώρες.

Το Βυζαντινό Κάστρο ή Φρούριο που δεσπόζει στα βόρεια της πόλης. Κατασκευάστηκε από τον Ιουστινιανό πάνω στην αρχαία Ακρόπολη της Τρίκκης κατά τον 6ο μ.Χ. αι. και δέχτηκε πολλές επεμβάσεις στο πέρασμα των αιώνων. Την σημερινή του μορφή παίρνει κατά την Οθωμανική περίοδο.

Οι Τούρκοι τον 17ο αιώνα τοποθέτησαν και ένα τεράστιο ρολόι πάνω σε πύργο. Το σημερινό ρολόι τοποθετήθηκε το 1936 από τον δήμαρχο Θεοδοσόπουλο. Έχει ύψος 33μ., και είναι ορατό από κάθε γωνιά της πόλης. Είναι επισκέψιμο με υπέροχη θέα. Παραμένει ως σήμερα το σήμα κατατεθέν των Τρικάλων.

Στο Φρούριο, το 1988, κατασκευάστηκε το υπαίθριο θέατρο του Δήμου.

Κοντά στο Φρούριο είναι ο Λόφος του Προφήτη Ηλία, ένας αξιόλογος πνεύμονας πρασίνου. Στον συγκεκριμένο λόφο βρίσκεται και ο Ζωολογικός Κήπος της πόλης.

Η παλιά παραδοσιακή συνοικία Βαρούσι βρίσκεται στις παρυφές του Φρουρίου και συνδέει το χθες με το σήμερα, το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον. Ετυμολογικά η λέξη Βαρούσι σημαίνει η περιοχή έξω από το κάστρο. Επί τουρκοκρατίας ήταν χριστιανική συνοικία, και μέχρι την δεκαετία του 1930 η αρχοντογειτονιά των Τρικάλων.

Τα παλιά βαρουσιώτικα σπίτια κτισμένα μεταξύ 17ου και 19ου αιώνα και οι πολυάριθμες εκκλησίες αντικατοπτρίζουν την οικονομική και πολιτιστική άνθιση, αποτέλεσμα της ανάπτυξης του εμπορίου και της βιοτεχνίας. Ιστορίες ξυπνούν από τον λήθαργο στα χιλιοπερπατημένα στενά. Παραδίνεσαι στο παρελθόν, περιπλανώμενος σε έναν διατηρητέο οικισμό, όπου την παράσταση κλέβουν τα αναπαλαιωμένα αρχοντικά, δίπατα με σαχνισιά, ξύλινες πόρτες και ολάνθιστους κήπους.

Στο Βαρούσι βρίσκονται οι παλαιότερες εκκλησίες της πόλης, χτισμένες πολύ κοντά η μία στην άλλη, με υπέροχα τέμπλα και οι οποίες χτίστηκαν μεταξύ του 12ου και 17ου αι. μ.Χ.

Όλα αυτά τα κειμήλια του παρελθόντος κοσμούν την πόλη και μαρτυρούν την μακρά της πορεία μέσα στους αιώνες και την άρρηκτη συνέχεια με το χθες.

Συνέχεια της συνοικίας Βαρούσι, μέχρι και την κεντρική πλατεία, είναι τα παλιά Μανάβικα, γειτονιά της παλιάς πόλης με χαρακτηριστική, ομοιόμορφη αρχιτεκτονική. Εκεί βρίσκονται μερικές από τις καλύτερες ταβέρνες και καφέ – μπαρ της πόλης.

Η συνοικία ανακαινίστηκε εξ ολοκλήρου γιατί τα προηγούμενα χρόνια στεγαζόταν εκεί η λαχαναγορά.

Στα Μανάβικα, χαρακτηριστική και πολυφωτογραφημένη είναι η σχεδόν τρισδιάστατη τοιχογραφία 150 τετραγωνικών. Ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 2006 και μετέτρεψε τον άχαρο τοίχο μιας πολυκατοικίας σε αξιοθέατο. Το συγκεκριμένο έργο εντάχθηκε στο διακρατικό πρόγραμμα «Ολοκληρωμένες Παρεμβάσεις Αστικής Ανάπτυξης σε Τοπικές Ζώνες Μικρής Κλίμακας». Οι ζωγράφοι ήταν της εταιρείας «Cite Creation»με ανάλογες παρεμβάσεις σε πολλές πόλεις του κόσμου.

Το τέμενος του Οσμάν Σαχ ή Κουρσούμ τζαμί.

Η νότια είσοδος της πόλης των Τρικάλων καθώς έρχεται κανείς από Αθήνα – Καρδίτσα, θυμίζει Ανατολή καθώς αντικρύζει το επιβλητικό τζαμί. Ονομάζεται έτσι από την τουρκική λέξη κουρσούμ, που σημαίνει μόλυβδος, καθώς ο πελώριος ημισφαιρικός θόλος είναι μολυβδοσκέπαστος και είναι ένα από τα καλύτερα τεμένη που υπάρχουν στην Ελλάδα και το μόνο σωζόμενο από τα πολλά οθωμανικά τζαμιά που υπήρχαν στην πόλη των Τρικάλων.

Ο Οσμάν Σαχ, όταν βρέθηκε διοικητής στην επαρχία των Τρικάλων, έκτισε το τζαμί επειδή στα Τρίκαλα θεραπεύτηκε από αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε.

Είναι κτίσμα του 16ου αι. σχεδιασμένο από τον Μιμάρ Σινάν – τον πιο ονομαστό αυλικό αρχιτέκτονα της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το τέμενος είναι ένα από τα 79 τζαμιά που έχτισε ο ξακουστός αρχιτέκτονας – αλλά το μοναδικό που σώζεται σε ελληνικό έδαφος.

Η κατεστραμμένη παλιότερα στοά στην πρόσοψη, αναστηλώθηκε πρόσφατα. Σώζεται και ο ασκεπής μιναρές του.

Το τζαμί χτισμένο στις όχθες του ποταμού Ληθαίου περιβαλλόταν από άλλα αγαθοεργά ιδρύματα που έχτισε ο Οσμάν Σαχ, όπως πτωχοκομείο, σχολείο, μεντρεσές, χάνι… Από τα κτίσματα αυτά σήμερα σώζεται μόνο το τέμενος (τζαμί) και ο τουρμπές, ένα οκταγωνικό Μαυσωλείο, δίπλα στο τζαμί, στο οποίο και τάφηκε ο Οσμάν το 1567/8 που πέθανε.

Σήμερα το Κουρσούμ τζαμί λειτουργεί ως χώρος εκδηλώσεων και αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά της Unesco.

Στην ίδια περίοδο με το τζαμί, τον 16ο αι., δηλαδή, τοποθετείται καιη κατασκευή του Λουτρού. Πρόκειται για Δίδυμο Οθωμανικό Λουτρό, πιθανότατα και αυτό σε σχέδιο του αρχιτέκτονα Μιμάρ Σινάν. Μαζί με το τζαμί αποτελούσε μέρος του συγκροτήματος κτηρίων που ίδρυσε ο Οσμάν Σαχ. Το χαμάμ ή διπλά ή δίδυμα λουτρά, ήταν κατασκευασμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να τα επισκέπτονται ταυτόχρονα άνδρες και γυναίκες. Είχε δύο κύριες εισόδους, μία στα νότια για το ανδρικό λουτρό, και μία στα βόρεια, για το γυναικείο, χωρίς επικοινωνία μεταξύ τους, και χωρίζονταν σε τρεις συνεχόμενους χώρους: τον ψυχρό, τον χλιαρό και τον θερμό που αντιστοιχούν στα τρία στάδια της διαδικασίας του λουτρού. Τα αρχιτεκτονικά κατάλοιπα που σώζονται περιλαμβάνουν τον χώρο της εστίας τις δεξαμενές νερού και αγωγούς τροφοδοσίας και απομάκρυνσης του νερού.

Την δεκαετία του 1890 και μετά, το κτήριο υπέστη πολλές επεμβάσεις, προκειμένου να στεγάσει τις Φυλακές Τρικάλων – με καταστροφή της θολωτής του στέγασης, προκειμένου να εξοικονομηθεί χώρος για τη δημιουργία κελιών. Οι φυλακές λειτούργησαν εκεί ως το 2006 που μεταφέρθηκαν εκτός πόλης. Από τότε το χαμάμ με παρεμβάσεις αποκατάστασης ανακατασκευάστηκε και σήμερα είναι επισκέψιμο.

Στον πάνω όροφο του κτηρίου στεγάζεται το Μουσείο Τσιτσάνη. Μία φυλακή έκλεισε και την θέση της πήρε ένας πολυχώρος πολιτισμού και έρευνας αφιερωμένος σε έναν «μεγάλο άντρα» της πόλης, τον Βασίλη Τσιτσάνη. Ο χώρος παραδίδεται στην πόλη το 2017 και έτσι τα Τρίκαλα, η γενέθλια πόλη του Τσιτσάνη, τιμά τον πανελλήνιας εμβέλειας συνθέτη και στιχουργό. Οι μελωδίες του αποκτούν πλέον στέγη στην οποία και φιλοξενείται μουσειακή συλλογή, ενημερωτικό υλικό για την ζωή και το έργο του.

Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά για την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά μουσείο. Ένας χώρος ο οποίος συνενώνει στοιχεία πολιτιστικών και κοινωνικών διαδρομών. Όπως αναφέρει και η επίσημη σελίδα του μουσείου: «Από χαμάμ σε φυλακή και από χαρά σε λύπη, η μουσική έρχεται πλέον να απλώσει την δική της νότα και να δημιουργήσει μια ποικιλία συναισθημάτων».

Το 1938 ο Βασίλης Τσιτσάνης ηχογράφησε το βαρύ ζεϊμπέκικο «στα Τρίκαλα στα δύο στενά σκοτώσανε τον Σακαφλιά…» και από τότε τόσο τα Τρίκαλα όσο και ο Σακαφλιάς έγιναν πασίγνωστα στην Ελλάδακαι οι Τρικαλινοί έφτασαν να αποκαλούνται στην αργκό «Σακαφλιάδες».

Μέσα στα χρόνια, ο Σακαφλιάς θα γινόταν θρύλος, καθώς ο μύθος του έμοιαζε για άγνωστο λόγο ακαταμάχητος. Ποιος, όμως, ήταν ο Σακαφλιάς του τραγουδιού που δολοφονήθηκε πισώπλατα;

Όταν ο Τσιτσάνης ήταν παιδί ακόμα (το σπίτι του ήταν 500μ. από τις φυλακές), κυκλοφορούσαν μερικά αυτοσχέδια στιχάκια, στο περιθώριο, που αναφέρονταν σε ένα «αλάνι» που σεργιανούσε στα κακόφημα σοκάκια των Αθηνών που το 1926, σε ηλικία 27 χρονών, συνελήφθη, καταδικάστηκε και μεταφέρθηκε στις φυλακές Τρικάλων – πριν τον «φάνε μπαμπέσικα» κάτι μαχαιροβγάλτες εκεί στα «δυο στενά». «Δυο στενά» αποκαλούσαν συνήθως τις φυλακές Τρικάλων (υπήρχαν δύο διάδρομοι στενοί) ή τα στενά στο Βαρούσι;

Ο Σακαφλιάς (ψευδώνυμο του Χαρίλαου Χαραλάμπους) επιβίωσε ως λαϊκός μύθος και ήταν μάλλον το αμφιλεγόμενο της ιστορικής του διάστασης που τόνιζε το δυσδιάκριτο του χαρακτήρα του και το ακατανόητο μυστήριο που εξέπεμπε ο θρύλος του, παρά το γεγονός ότι δεν σερνόταν ξοπίσω του τίποτα ηρωικό ή αγωνιστικό!

Αλλά τα Τρίκαλα, γενικά υπερηφανεύονται για την μουσική τους παράδοση: Τσιτσάνης, Καλδάρας, Βίρβος, Κολοκοτρώνης, Σαμολαδάς, Μητροπάνος, Καβράκος, Χορωδία Τρικάλων, Τερψιχόρη Παπαστεφάνου.

Έχουν, επίσης, τεράστια παράδοση στον αθλητισμό με παγκόσμιους πρωταθλητές: Χρήστος Παπανικολάου στο επί κοντώ, Σοφία Σακοράφα στον ακοντισμό, ο Δημήτριος Γεωργαλής ολυμπιονίκης στην ποδηλασία – εξάλλου η πόλη των Τρικάλων έχει ποδηλατική κουλτούρα και γι’ αυτό και τα ποδήλατα ίσως είναι περισσότερα από τα αυτοκίνητα. Η πόλη εξάλλου είναι επίπεδη και ευνοεί την χρήση ποδηλάτων.

Ο Μύλος Ματσόπουλου είναι ένα από τα πιο σημαντικά νεότερα πολιτιστικά μνημεία της πόλης των Τρικάλων. Κατασκευάστηκε το 1884. Ένα βιομηχανικό κτήριο πρωτοπόρο για την εποχή του, σε βαλκανικό επίπεδο, πόλος γενικότερης ανάπτυξης της πόλης μετά την απελευθέρωση (1881) με τον μηχανολογικό του εξοπλισμό να σώζεται σήμερα ακέραιος στην θέση του. Κληροδοτήθηκε στον Δήμο το 1977 από τον Ι. Ματσόπουλο, ευεργέτη της πόλης.

Σήμερα είναι ιστορικό – βιομηχανικό πάρκο και πολιτιστικό κέντρο, λειτουργεί ως μουσείο και στεγάζει δημοτικό χειμερινό και θερινό κινηματογράφο και καφετέρια – σε έκταση 3.500τ.μ.

Τα τελευταία χρόνια διοργανώνεται στον Μύλο του Ματσόπουλου, κατά την περίοδο των Χριστουγέννων, το διάσημο χριστουγεννιάτικο θεματικό πάρκο ο «Μύλος των Ξωτικών».

Στην είσοδο της πόλης των Τρικάλων, από Θεσσαλονίκη – Λάρισα, συναντά κανείς το Στρατόπεδο Καβράκου με το κτήριο της Σχολής Μονίμων Υπαξιωματικών, ένα πανέμορφο αρχιτεκτονικό και ιστορικό μνημείο νεοκλασικού ρυθμού. Έγινε επί πρωθυπουργίας Ελευθερίου Βενιζέλου, το 1910, όταν η πόλη ήταν ακόμη ακριτική και προετοιμάζονταν οι Βαλκανικοί πόλεμοι του 1912-13. Από το 1975 φιλοξενεί την Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών του Στρατού Ξηράς.

Εκτός από την Σχολή της Σ.Μ.Υ., φοιτητικό αέρα στην πόλη των Τρικάλων δίνουν άλλες δύο πανεπιστημιακές σχολές: τα Τ.Ε.Φ.Α.Α. – Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού και το Τμήμα Διαιτολογίας και Διατροφολογίας Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Αξίζει κάποιος να παρατηρήσει το Δικαστικό Μέγαρο– ένα πέτρινο κτίσμα από την τουρκοκρατία, όπου στεγαζόταν το τουρκικό κυβερνείο και οι στρατώνες.

Στα σημεία ενδιαφέροντος ανήκουν επίσης: Ο σιδηροδρομικός σταθμός (λειτούργησε το 1886 επί κυβέρνησης Χ. Τρικούπη και ανακαινίστηκε το 1990). Έξω από το κτήριο βρίσκεται ο θρυλικός καρβουνιάρης, ένα ατμοκίνητο τρενάκι άνω των 100 ετών.

Το Κέντρο Ιστορίας και Πολιτισμού εταιρείας «Κλιάφα». Στεγάζεται στο παλαιό εργοστάσιο της εταιρείας, βιομηχανικό κτήριο του 1926 που λειτούργησε ως ψυγείο, παγοποιείο και εργοστάσιο εμφιάλωσης του δημοφιλούς αναψυκτικού. Επισκέψιμο είναι το παλιό μηχανοστάσιο, ένα παραδοσιακό τυπογραφείο και η αίθουσα εκθέσεως αεριούχων ποτών.

Το Δημοτικό Λαογραφικό Μουσείο, το Μουσείο Ιεράς Μητροπόλεως, το Μουσείο Μουσικής Ιστορίας και, αν υπάρχει χρόνος στην επισκέπτη, στην Καλαμπάκα: το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και Μουσείο Μανιταριών, το Μουσείο Ελληνικής Παιδείας, το Μουσείο Ψηφιακής Προβολής Μετεώρων και στο Καστράκι: το Μουσείο Γεωλογικών Σχηματισμών Μετεώρων.

Γενικότερα τα Τρίκαλα είναι πόλη «ανοιχτή» σε καινοτομίες, σε νέες ιδέες, με ευρωπαϊκή επιβράβευση.

Είναι ο τόπος που δεν προσφέρει μόνο την φευγαλέα εντύπωση αλλά σε προσκαλεί και σε μαγνητίζει με τις φυσικές ομορφιές, την ιστορία και την συμπεριφορά – νοοτροπία των ανθρώπων του.

Τα Τρίκαλα συνθέτουν όλα αυτά και υπόσχονται να ικανοποιήσουν και τους πιο απαιτητικούς επισκέπτες.

Όσα αναφέρθηκαν παραπάνω αποδεικνύουν ότι η ονομασία Τρίκαλα αδικεί την πόλη. Γιατί τα Τρίκαλα δεν έχουν μόνο τρία καλά, έχουν όλα τα καλά!!!
Αφροδίτη Μαργαρίτη

Φιλόλογος

Γεν. Γραμματέας του Φ.Ι.ΛΟ.Σ. Τρικάλων (Φιλολογικός Ιστορικός Λογοτεχνικός Σύνδεσμος)

Χρήσιμα βιβλία:«Ιστορία και Μνημεία των επαρχιών Τρικάλων και Καλαμπάκας – Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα», Θεοδώρου Α. Νημά.
«Τα Τρίκαλα και οι συνοικισμοί τους», Νεκτάριου Κατσόγιαννου.
«Τα Τρίκαλα στα χρόνια της κατοχής – Το χρονικό της ιταλικής και γερμανικής κατοχής των Τρικάλων», Δημητρίου Ι. Κωνσταντινίδη.

ΠΗΓΗ: Η ΦΑΡΕΤΡΑ.