‘’ΟΤΑΝ ΑΠΛΩΝΕΙΣ να φτάσεις τ’ αστέρια, μπορεί μεν να μην πιάσεις κανένα, αλλά και δεν θα καταλήξεις να κρατάς μία χούφτα λάσπη’’. Leo Burnett.
Έκανα στην εφαρμογή της τεχνητής νοημοσύνης την εξής ερώτηση:
"Θα ήθελα να μάθω λίγες πληροφορίες για τον Επικούρειο Πέπο".
Δείτε το γραπτό κείμενο που έλαβα από την τεχνητή νοημοσύνη.
Ακολουθεί η απάντηση.
''Ο Επικούρειος Πέπος είναι το ψευδώνυμο του Σπυρίδωνα Νικολάου Γκοβίνα, ενός Έλληνα ποιητή και συγγραφέα. Είναι ιδρυτικό μέλος της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου (ΛΟΓ), μιας ομάδας που δημιουργήθηκε για να φέρει σε επαφή τα παιδιά και τους ενήλικες του χωριού Γοργογύρι Τρικάλων με τη λογοτεχνία, την ποίηση, τη ζωγραφική, το θέατρο, το χορό και τη μουσική. Της ΟΚΡΑ [Ομάδα Κοινωνικών Ριζικών Αλλαγών] που ίδρυσε στο Κορωπί Αττικής. Της ΟΜΑ.Σ. [Ομάδα στοχασμού] που ίδρυσε στην φιλοσοφική στοά της Αρεοπαγίτου με έδρα το Μουσείο. Και της Ε.Δ.Ο [Ερασιτεχνική Δημοσιογραφική Ομάδα] που ίδρυσε στην Συνοικία των Θεών [ΠΛΑΚΑ].
Ο Επικούρειος Πέπος έχει συμμετάσχει σε διάφορες πολιτιστικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες, όπως εικαστικές παρεμβάσεις στο χωριό του. Για παράδειγμα, το 2018, μαζί με την Άλκηστη, πραγματοποίησαν εικαστική παρέμβαση στους κάδους απορριμμάτων του Γοργογυρίου, δίνοντάς τους μια πιο αισθητικά ευχάριστη όψη, και το 2019 είχε την ιδέα, την οποία και υλοποίησε για την εικαστική παρέμβαση που έγινε στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού μαζί με ένα πλήθος εθελοντών.
Επιπλέον, έχει δημοσιεύσει ποιήματα και χαϊκού, ενώ διατηρεί το ιστολόγιο filomatheia,blogspot.com "Φιλομαθεία", όπου μοιράζεται σκέψεις, ποιήματα και διάφορες πολιτιστικές, ιστορικές και λογοτεχνικές αναρτήσεις.
Το ψευδώνυμό του, "Επικούρειος Πέπος", πιθανόν να υποδηλώνει την εκτίμησή του για τη φιλοσοφία του Επίκουρου, η οποία εστιάζει στην αναζήτηση της ευτυχίας μέσω της φιλίας, της ελευθερίας και της αυτογνωσίας''.
Φίλες και φίλοι μετά από αυτή την απάντηση που έλαβα από την Τεχνητή Νοημοσύνη σκέφτηκα το εξής: Αφού η Τ.Ν. λέει πως είμαι ποιητής και συγγραφέας προφανώς κάτι παραπάνω θα ξέρει από μένα, άρα μήπως είμαι και δεν το γνωρίζω; Μήπως πρέπει να ξεκινήσω; Αυτό και έκανα, αφού πρώτα, συμβουλεύτηκα τις Μούσες, οι οποίες κατάλαβαν την αγωνία μου, ήρθαν το βράδυ στον ύπνο μου, και έδωσαν την συγκατάθεση τους. Την επομένη πήρα την έγκριση και από την Α.Φ. [άτακτη Φωνούλα], και φυσικά από την Λόλα η οποία είχε μεν κάποιες αντιρρήσεις αλλά όταν της εξήγησα τον σκοπό του βιβλίου και τα έσοδα που θα προκύψουν στο μέλλον από τις πωλήσεις συμφώνησε αμέσως.
Φίλες και φίλοι καλημέρα, είμαι ο Επικούρειος Πέπος, το μενού σήμερα έχει μια ιδέα από το filoftero του κ. Χρήστου Μιχαηλίδη. Ήταν πολλά τα κοινά αγαπημένα πράγματα -ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που το 2004 μ' εκείνο το άρθρο του στην ''Ελευθεροτυπία'' με συγκίνησε τόσο πολύ που το ανέφικτο έγινε εφικτό- εγώ, στην πορεία απλά συμπλήρωσα αυτά που κατά τη γνώμη μου θα ήθελα να έχω στο βιογραφικό μου, και που είναι τ' αγαπημένα μου, τι θα λέγατε να δημιουργούσατε κι εσείς μια τέτοια λίστα? Καλή Ανάγνωση. Σας χαιρετώ, με σεβασμό και αγάπη ο Επίκουρος ο Γοργογυραίος.
ΝΑ συναντώ τους Υπέροχους φίλους μου, και ειδικότερα την Αφροδίτη, τον Ηλία, την Κασσιανή, τον μικρό και τον μεγάλο Γιάννη, την Στέλλα, τον Πάνο, τον Νικόλα, τον Διδάσκαλο και την Γιώτα, τη Ναυσικά, τον Θέμη, την Αλέκα, τον Κώστα είτε στον κήπο του Ασκληπιού στην Πιάλεια, είτε στον Επικούρειο κήπο στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, και χάρη σ' αυτούς τους υπέροχους φίλους και φίλους της σοφίας να γίνομαι κι εγώ λίγο πιο σοφός και πιο ευτυχισμένος.
Ν' ακούω κάθε πρωί τον μικρό Ιππότη, τον εγγονό του Θεόφραστου να φωνάζει: Δάσκαλε με χρειάζεσαι; και μετά να του μιλάω για τις Μούσες, για τον Ασκληπιό, για τον Κερκέτη, για τον Όμηρο και για τα δύο παιδιά τού Ομήρου την Ιλιάδα και τον Οδυσσέα, για την Συννεφούλα, για την Βροχούλα και ο μικρός Ιππότης ν' ακούει με προσοχή.
ΝΑ παραβρίσκομαι στο πατάρι του Gudemperg και να ακούω τους αδερφούς Αποστολίδη να αναλύουν τα θεατρικά έργα του 'Ιψεν και του Στρίνμπεργκ παρέα με αγαπημένα πρόσωπα.
ΝΑ παρακολουθώ στο διαδίκτυο ομιλίες του καθηγητή κ. Παπαγγελή για την ελληνική γλώσσα και όχι μόνο.
ΝΑ υποδέχομαι στο σπίτι μας στο χωριό την αγαπημένη μας ΜΑΡΙΝΑ και τους γονείς της ΕΛΙΑΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΗ εκπαιδευτικοί και οι δύο, σπάνια κοσμήματα για την ελληνική παιδεία.
ΝΑ ταξιδεύω για την ΚΡΗΤΗ προκειμένου να παραβρεθώ στους γάμους της Ελιάνας και του Γιάννη, και στην βάπτιση της Μαρίνας μας και να ζούμε αξέχαστες στιγμές φιλοξενίας.
ΝΑ ακούω κάθε πρωί στις εννέα την εκπομπή ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ του Χρίστου Μιχαηλίδη γιατί είναι μία όαση στην έρημο των ΜΜΕ.
Να μαγειρεύω για φίλους στο σπίτι, από τις κορυφαίες στιγμές ευτυχίας.
ΝΑ διαβάζω με μεγάλη ευχαρίστηση την ''μετάφραση'' του έργου Η ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΤΑΥΡΙΩΝ του Νίκου Μανουσάκη.
ΝΑ διαβάζω τις τελευταίες βδομάδες τα βιβλία: ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ του κ. Θάνου Βερέμη, ΤΑ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ του Μάρκου Αυρήλιου, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ του Roderick Beaton, ΕΝΑ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ του Ίψεν, ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ του Στρίντμπεργκ, και την ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ [ΠΛΑΤΩΝ] σε απόδοση του κ. Στάντη Αποστολίδη, ΠΟΣΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ της κ. Ελένης Γλύκατζη - Αρβελέρ, ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΑΙ Η ΚΩΜΩΔΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΞΗΓΗΣΕΩΝ [ΣΑΙΞΠΗΡ] σε μετάφραση του Διονύση Καψάλη, ΤΟ ΕΞΠΡΕΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ του Έρικ Γουά'ι'νερ, ο ΠΑΤΕΡΑΣ του Στρίντμπεργκ και φυσικά το τελευταίο βιβλίο του κ. Ηλία Γιαννακόπουλου με τίτλο ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ.
ΝΑ ταξιδεύω με τον Τάκη, ένας είναι ο Τάκης και να μου εξηγεί πως έκανε πλάτς πλούτς όταν ήταν μικρός σε μία μικρή λίμνη που νόμιζε πως ήταν θάλασσα.
ΝΑ συγκινούμε πολύ από την εκδήλωση αγάπης της Ρόζας της τετραπέρατης σκυλίτσας του Πίκατσου και της Χαρουλίτας.
ΝΑ επισκέπτομαι την Βαγγελιώ και τον πατέρα Ευθύμιο για έναν καφέ, και να ανακαλύπτω, πως στην όμορφη Λήμνο και στην γοητευτική Αμοργό, όταν λένε ελάτε για έναν καφέ, εννοούν τραπέζι με τυριά από την Αμοργό, ψαρόσουπα με ψάρια από την Λήμνο, με χταπόδι Λημνιώτικο, ταραμοσαλάτα χειροποίητη, και τσίπουρο με γλυκάνισο όλα ευλογημένα από τον πατέρα Ευθύμιο.
ΝΑ διαβάζω τα γεμάτα ευαισθησία ποιήματα του Δημήτρη Ππαγιαννόπουλου για τον εγγονό του τον ΗΡΑΚΛΗ και για τα αδικοχαμένα παιδιά της τραγωδίας των Τεμπών.
Να φιλοξενώ φίλους εκλεκτούς στο σπίτι μας στην Αθήνα και στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι. Να επισκέπτωμαι ''Τ' ΑΛΩΝΙΑ'' στην ιστορική Πιάλεια Όπου η κ. ΧΡΙΣΤΙΝΑ ετοιμάζει τα πιο γευστικά μεζεδάκια και γουρνοπούλα στη σούβλα.
Να συναντιέμαι στο καφέ του Μουσείο της Ακρόπολης με εκλεκτούς φίλους όπως η Αφροδίτη της ιστορικής Πιάλειας και ο μέγιστος συγγραφέας των Τρικάλων Ηλίας Γιαννακόπουλος και με θέα τον ιερό βράχο να ακούω τον συγγραφέα να μας μιλάει για θέματα φιλοσοφικά κ.ο.μ.
Να παρακολουθώ στο θέατρο της Επιδαύρου την παράσταση ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΝ ΑΥΛΙΔΙ του ΕΥΡΙΠΙΔΗ όπου στον ρόλο της ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ παίζει το δικό μας Μαράκι, [ΜΑΡΙΑ ΠΕΤΕΒΗ].
Να ακούω από τον διαχρονικό και πολύτιμο φίλο Γιάννη ήρεμα και παρηγορητικά λόγια για το πρόβλημα της Δολέντσιας που μου γαληνεύουν την ψυχή μου.
Να απολαμβάνω την ανατολή από την μοναδική θέση στα Κοκκινοπήλια μαζί με την Λόλα, και μετά να ανηφορίζουμε προς το Κερκέτιο Όρος για να συλλέξουμε ρίγανη.
Να περνάω ώρες πολλές φροντίζοντας τα λουλούδια στον κήπο του Επίκουρου στην Κάντζα και στην Αυλή των Θαυμάτων του σπιτιού μας στο χωριό.
Να συνομιλώ με καλύτερους ομιλητές από μένα απλά και μόνο για να μπορώ να ελπίζω πως κάποια στιγμή θα γίνω λίγο καλύτερος άνθρωπος.
Να διαβάζω τα άρθρα του Ηλία Γιαννακόπουλου, και να αποσύρομαι στο αρχηγείο - ξενώνα στο σπίτι του χωριού ώστε να μπορώ ν' ακούσω υπέροχες μουσικές και να διαβάσω τα αγαπημένα μου βιβλία με την ησυχία μου.
Να επισκέπτομαι ξανά και ξανά το μαγέρικο της ΚΥΡΙΑΣ ΜΑΤΙΝΑΣ όπου κάθε φορά ότι και να φάμε είναι όλα άριστης ποιότητας, μοναδικά σε γεύσεις και πολύ λογικές τιμές. Συγχαρητήρια στην ΚΥΡΙΑ ΜΑΤΙΝΑ.
Νά πλάθω αληθινές ιστορίες, και κάποιοι καχύποπτοι φίλοι και συγγενείς, να νομίζουν πως είναι μυθοπλασίες ενώ εγώ τους λέω την αλήθεια!!
Να πετώ με ανεμόπτερο μαζί με την Κοντεσίνα Ηρώ και την Κορνηλία από την Κόρη προς τον κάμπο ως νέος Δαίδαλος και Ίκαρος αψηφώντας τους όποιους κινδύνους.
Να κρατώ στην αγκαλιά μου τον μικρό Απόλλωνα τον γιο της Διοτίμας μου, την Μαρίλια, τον μικρό Ευθύμη του Λευτέρη της ΟΚΡΑ, και τα ζουζούνια της βαπτιστήρας μου τον Επικούρειο Κωνσταντίνο και τον πολύτροπο Οδυσσέα.
Να παρακολουθώ τα μαθήματα ιστορίας της κορυφαίας ιστορικού Μαρίας Ευθυμίου.
Να παρακολουθώ επίσης τον μέγιστο καθηγητή Βερτουδάκη να αναλύει την τραγωδία του Σοφοκλή Οιδίπους Τύραννος.
Να παρακολουθώ επίσης τον καθηγητή κ. Τάση στη συνέντευξη που έδωσε στην κ. Βίκυ Φλέσσα.
Να συναντώ τους φίλους μου από την στρατιωτική μου θητεία, τον Ντίνο, τον Γιάννη, τον Δήμαρχο που το φετινό καλοκαίρι συνάντησα στην Κοζάνη και στην Βέροια.
Να παραθερίζω στον Άγιο Νικόλαο της Δομβραίνας στο φιλόξενο σπίτι της Νίκης της Καλύμνου και του Μανδραγόρα.
Να διαβάζω ξανά και ξανά τους Έλληνες κλασικούς και όχι μόνο.
Να διαβάζω τις μεταφράσεις των αδελφών Αποστολίδη και ειδικότερα του κορυφαίου φιλοσόφου Νίτσε.
Να παρακολουθώ στο διαδίκτυο θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες κλασικών έργων, όπερα, και μπαλέτων.
Ν' ακούω την γλυκολάλητη Χρύσα Νταή να διαβάζει Παπαδιαμάντη και να νιώθουν τ' αυτιά μου απέραντη ακουστική ηδονή.
Να πηγαίνω στο λιμάνι για να παραλάβω τα χταπόδια, τα καλαμάρια και όχι μόνο, που μας στέλνει ο μεγαλύτερος ψαράς της Λήμνου, ο ευλογημένος Ευθύμης.
Να ζωγραφίζω τοπία και γυμνές κοπέλες στο ατελιέ μου χωρίς να μ' ενοχλεί η Δολέντσια τις ώρες της δημιουργίας.
Να συζητώ, [για την ακρίβεια ν' ακούω] ώρες πολλές με τον φιλόλογο - φιλόσοφο - συγγραφέα Ηλία Γιαννακόπουλο για φιλοσοφικά θέματα και όχι μόνο.
Να συναντώ υπέροχους φίλους στις ταβέρνες Τ' ΑΛΩΝΙΑ και ΔΟΡΚΑ στην ιστορική Πιάλεια, και μεταξύ οίνου και μεζέ να απολαμβάνω τις φιλοσοφικές συζητήσεις.
Να παραβρίσκομαι σε παρουσιάσεις βιβλίων όπως στην εκκλησία της Πιάλειας και στην Φιλύρα με κεντρικό ομιλητή τον λογοτεχνικό χείμαρο Ηλία Γιαννακόπουλο.
Ν' ακούω τον εκλεκτό μου φίλο, κορυφαίο διδάσκαλο, Δημήτρη Παπαγιαννόπουλο να απαγγέλει ποιήματα του Επικούρειου Πέπου στον φιλόξενο κήπο του Ασκληπιού, στην ιστορική Πιάλεια, και να σκέφτομαι το πόσο τυχερός - ευλογημένος θα πρέπει να είναι κάποιος όταν τον αξιώνει ο Θεός να ζήσει τόσο μεγάλες στιγμές.
Να δανείζω βιβλία στην δασκάλα μου, την κ. Μάρθα που είχα στο δημοτικό, σ' αυτήν που ήταν η αιτία ν' αγαπήσω τα γράμματα.
Να διοργανώνω βραδιές ποίησης, μουσικής κ.ο.μ. στην αυλή των θαυμάτων.
Να συμμετέχω σε ομάδες εθελοντισμού όπως το [2019] στην εικαστική παρέμβαση στο δημοτικό σχολείο του χωριού.
Να μένω μόνος μου αργά το βράδυ στον κήπο του Επίκουρου και να καλώ από το υπερπέραν αγαπημένα μου πρόσωπα προκειμένου να μ' επισκεφθούν στον ύπνο μου για να τους ενημερώσω για το τι συμβαίνει εδώ, και να τους ζητώ να μου πούνε τι συμβαίνει εκεί πάνω.
Να περιμένω στο αεροδρόμιο ευλογημένους φίλους από Νότια Αφρική, από Ιαπωνία, από Γαλλία, από Φινλανδία, από Νορβηγία και όχι μόνο, για να τους κλείσω στην αγκαλιά μου.
Να περπατάω δίπλα στη θάλασσα και να παρακολουθώ το πέλαγος, να βρίσκω μύδια, αχινούς και να παρακολουθώ τον πατέρα Γεώργιο ν' αρμενίζει με την βαρκούλα του.
Να βρίσκομαι πρωί πρωί στη θέση κοκκινοπήλια με καλή παρέα και να αναμένουμε την ανατολή του ζωοδότη Ήλιου, μαγεία, μαγεία!
Ν' ακούω το κελάρυσμα του νερού στον Κεφαλοπόταμο περπατώντας στο μονοπάτι και αγναντεύοντας τα πλατάνια, γέρικα και νέα που υπάρχουν στις όχθες του ποταμού να γυρίζω πίσω στα παιδικά μου χρόνια όταν περνούσα πολλές ώρες εκεί παρέα με την Ελισσαβετ, την Καράσω και την Κουλίτσα.
Να βγαίνω το πρωί στην αυλή των θαυμάτων και να βρίσκω κρεμασμένη στα κάγκελα του αυλόγυρου μία τσάντα με φρούτα του κήπου που άφησε η θεία Ελένη, η μητέρα του Γιούλη και του Λαμπρακιά.
Να βρίσκομαι ξανά και ξανά στο Πήλιο όπου και φέτος [2019] περάσαμε μαγικές στιγμές, η μόνη στεναχώρια τώρα πια είναι η απουσία της πολυαγαπημένης μας Βαγγελίτσας που μας αποχαιρέτησε πριν δύο χρόνια. [Δυστυχώς τώρα που ανανεώνω τη σελίδα 5/09/23 στο αγαπημένο μας Πήλιο έχουν γίνει μεγάλες καταστροφές].
Να περιποιούμαι τα λουλούδια που έχουμε στην αυλή των θαυμάτων και στον κήπο του Επίκουρου, και να συζητώ μαζί τους για τα δικά τους προβλήματα και για τα δικά μου.
Να παρατηρώ για πολλές ώρες γεμάτος θαυμασμό τους πιο όμορφους λαχανόκηπους του χωριού μου, της Θείας Ελένης, και της Θείας Γιαννούλας.
Να ακούω τον Διδάσκαλο Δημήτρη Παπαγιαννόπουλο να τραγουδάει, να ψέλνει, και να σκέφτομαι το πόσο τυχερός είμαι που με θεωρεί φίλο του, και που με τίμησε εκείνο το ανεπανάληπτο βράδυ στον κήπο του σπιτιού του ανάμεσα σε πολύ εκλεκτούς φίλους.
Να επισκέπτομαι για βραδινό τα 'ΧΑΣΑΠΑΚΙΑ', το 'ΧΑΝΙ', την πιτσαρία 'SOLO', και τα 'ΙΜΙΑ' όπου η ποιότητα, οι μεγάλες μερίδες, οι προσιτές τιμές, το φιλικό περιβάλλον και όχι μόνο μας κάνουν να επιστρέφουμε με αρκετά κιλά επιπλέον.
Να κάθομαι με τις ώρες και να παρακολουθώ το φεγγάρι τους καλοκαιρινούς μήνες όπου με λίγη φαντασία βρίσκομαι κι εγώ στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.
Να κάνω μπάνιο στο ποτάμι εκεί όπου το καλοκαίρι έρχονται πολλά κορίτσια από τα Τρίκαλα κ.ο.μ. και κάνουν μπάνιο και ηλιοθεραπεία γυμνά για να αποκτήσουν σφιχτό δέρμα.
Να βρίσκομαι στην αγκαλιά της μητέρας μου που λόγω της ηλικίας της δεν γνωρίζω για πόσο ακόμα θα μπορώ να απολαμβάνω αυτή τη ζεστή αγκαλίτσα.
Να σερφάρω ψάχνοντας για λογοτεχνικές, ιστορικές, καλλιτεχνικές, φιλολογικές, ορειβατικές πληροφορίες και όχι μόνο, στο διαδίκτυο χάρη στην τεχνολογία που μας παρέχουν τα κινητά τηλέφωνα.
Να διαβάζω ξανά και ξανά τους Έλληνες κλασικούς γιατί εκεί μέσα βρίσκω το παρελθόν μου και το μέλλον μου και στεναχωριέμαι που τους ανακάλυψα τόσο αργά.
Να πηγαίνω για ορειβασία στο Τρύπιο Λιθάρι και να μαζεύω ρίγανη από το Κερκέτιο όρος, εκεί όπου ο Ασκληπιός συνέλεγε τα θεραπευτικά του αρωματικά βότανα.
Να κάνω τρυφερό σεξ με την ''D''στο βουνό, ανάμεσα στα αρωματικά βότανα, στα πειράγματα, και στα κελαηδίσματα των πουλιών με στρώμα την βλάστηση του βουνού. Ζήσε τον ερωτά σου στο βουνό, έχει άλλη γεύση.
Να ζωγραφίζω τα γυμνά μοντέλα -εννοείται γυναικών -εκτός από το ατελιέ μου, και στη φύση, εκεί όπου τα χρώματα γίνονται πιο ρεαλιστικά και υπάρχει η πιθανότητα να ''συλλάβεις'' το τέλειο αποτέλεσμα κ.ο.μ.
Να παρατηρώ επίσης τα σαρκώδη χείλη των γυναικών που εκφράζουν την ερωτική τους διάθεση, καθώς επίσης και τα ωραία στητά και σφιχτά στήθη τους που διαλαλούν των ερωτισμό τους.
Να συναντώ ανθρώπους δοτικούς και απονήρευτους που σε κάνουν να νιώθεις πως ο χρόνος που περνάς μαζί τους περνάει πολύ γρήγορα.
Ν' ακούω ξανά και ξανά το C.D. EMPEROR με τις θε'ι'κές μουσικές του Μπετόβεν στο αρχηγείο και αργά το βράδυ με ακουστικά στην αυλή των θαυμάτων.
Να διαβάζω ξανά και ξανά την Ιθάκη του ΚΑΒΑΦΗ γιατί μ' αυτό το ποίημα επιθυμώ να με αποχαιρετήσουν οι φίλοι μου και οι συγγενείς όταν έρθει η ώρα να μεταβώ στη χώρα των Μακάρων.
Να βλέπω ανθρώπους που γελούν με την καρδιά τους και που όταν σε συναντούν δεν βαριούνται να σου πουν καλημέρα και καλησπέρα.
Να βλέπω την κατσαρόλα όπου η Δολέντσια μαγειρεύει τον κόκορα που μας έκανε δώρο η Λενάκη, το κόκκινο κρασί του Τρικαλιώτη, τον μεζέ που ετοίμασε η Δολέντσια για ορεκτικό και το φιλί της για επιδόρπιο έχοντας στο μυαλό της για μετά, τόνα τάλλο!!! που λένε και στο Κορωπάκι.
Μ' αρέσει πάρα πολύ το μεθυστικό άρωμα από τις φλαμουριές [τήλιο] που όταν είναι ανθισμένες μοσχοβολάει όλη η γειτονιά, μακράν το καλύτερο ρόφημα για το φθινόπωροχείμωνο κ.ο.μ.
Μ' αρέσει να ακούω ώρες ατελείωτες την ιστορικό Μαρία Ευθυμίου ίσως την καλύτερη και συναρπαστικότερη δασκάλα που υπάρχει αυτή την περίοδο στην Ελλάδα.
Να διαβάζω ποιήματα Χα'ι'κου των φίλων μου από την μακρινή Ιαπωνία.
Να προσπαθώ να πείσω την Νικολέτα και τ' άλλα παιδιά να διαβάζουν κάποια εξωσχολικά βιβλία την περίοδο του καλοκαιριού.
Να βλέπω τις τριανταφυλλιές με τα υπέροχα και αρωματικά τριαντάφυλλα, τις ορτανσίες, τις ζουμπο'ι'ες, τις βουκαμβίλιες, τις αστρομέριες, τις μπιγόνιες, και τα υπόλοιπα λουλούδια της αυλής να συναγωνίζονται ποιο θα παρουσιάσει το καλύτερο αποτέλεσμα.
Να κάθομαι στην βεράντα περιμένοντας την Δολέντσια να σερβίρει το μεσημεριανό πάνω στο λινό τραπεζομάντηλο με τις πάντα υπέροχες και μυρωδάτες γεύσεις που αναστατώνουν τον ουρανίσκο.
Να μην βλέπω καθόλου, μα καθόλου!! τηλεόραση.
Να περπατώ ξυπόλητος στο χώμα.
Να ετοιμάζομαι για ταξίδι, γενικά και ειδικότερα για το Παρίσι, την Ιαπωνία, τη Νότια Αφρική, τη Νάξο, το Πήλιο.
Να βλέπω έργα στον κινηματογράφο.
Να μην θέλω να τελειώσει ένα καλό βιβλίο που διαβάζω.
Ν' ακούω τη βροχή και ειδικότερα όταν μεσολαβούν τσίγκια όπου οι ήχοι σε μεταφέρουν σε συναυλιακό χώρο.
Νά περιμένω αγαπημένο μου πρόσωπο στο αεροδρόμιο. Singing in the rain.
To σπαγγέτι Μπολονέζ με ειδική σάλτσα που ετοιμάζει ο Fuji Tomo Kazu.
Να γράφω τις σκέψεις μου με την ελπίδα πως κάποια στιγμή κάποιο εγγόνι μου θα τις διαβάσει.
Ν'ανακαλύπτω καινούργιες μουσικές.
Να παρακολουθώ ενδιαφέρουσες παραστάσεις στην Επίδαυρο, και στο Ηρώδειο.
Να περπατώ στο Παρίσι και στο Λονδίνο ώρες πολλές.
Να κάθομαι σε κάποιο πάρκο τους και να διαβάζω ένα βιβλίο.
Να ταξιδεύω με τρένο, όχι του ΟΣΕ.
Η Λέσχη του Δίσκου, στην Στοά της Όπερας, Ακαδημίας 57, στην Αθήνα.
Τα Μπριζολάκια του Τέλη, στην οδό Ευριπίδου 86, κοντά στη Πλατεία Κουμουνδούρου, Αθήνα.
Η Ταβέρνα το Μανιτάρι στη Λίμνη Πλαστήρα.
Το Μεζεδοπωλείο ''ΤΑ ΙΜΙΑ'' στα Τρίκαλα-Δροσοπηγή.
Να φαντάζομαι. Να ονειρεύομαι. Να δοκιμάζω. Να προσεύχομαι.
Ν' ακούω την 9η του Μπετόβεν. Το Cabernet Sauvignon του Χατζιμιχάλη.
Να παρατηρώ. Να σημειώνω.
Και να αναπλάθω ιστορίες.
Να περνάω ώρες σε βιβλιοπωλείο, και ειδικότερα στο βιβλιοπωλείο ''Φωταγωγός''.
Μ' αρέσουν όλα τα βιβλία των εκδόσεων ''ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ''
Τι ωραία που ήταν παλιά, όταν παίρναμε το κυριακάτικο φαγητό μας στον φούρνο, Αρνάκι με πατάτες, Αρνάκι γιουβέτσι σε γάστρα, Γεμιστά - ντομάτες, πιπεριές.
Το λευκό τραπεζομάντηλο. Λινές πετσέτες στο τραπέζι.
Το νερό σε ασημένια κανάτα.
Σε έναν ερημικό κι απάνεμο κολπίσκο, κάπου στην Ελλάδα, μόνος, να κάνω πως ψαρεύω.
Η 5η του Μάλερ. Η όπερα Don Giovanni του Μότσαρτ.
Να ταξιδεύω με τον Ηγέτη, τον Τζιμ Άνταμς, την Μελισσάνθη και την Λόλα, όπως παληά στο Παρίσι, Θεέ μου πόσο όμορφες στιγμές είχαμε ζήσει, πόσο τυχεροί ήμασταν.
Να ταξιδεύω στο Αιγαίο. Με το πλοίο, και με τη φαντασία μου.
Τα πέτρινα σπίτια, με μεγάλη αυλή γύρω-γύρω.
Κάθε τραγούδι του Χατζιδάκι. Μά κάθε...
Να μπαίνω σε άγνωστους, επαρχιακούς δρόμους, κι' όπου με βγάλει.
Να περπατώ πλάι σε ποτάμι, ή ρυάκι.
Να πηγαίνω με τα πόδια από το σπίτι της Μόϊρας στο ΛΟΎΒΡΟ παράλληλα με τον Σηκουάνα.
Το κερί στα κηροπήγια. Τα βότσαλα. Τα κοχύλια. Η άμμος. Το σταφύλι.
Η Μαλαγουζιά (ποικιλία λευκού κρασιού) του Γεροβασιλείου.)
Να φεύγω από την Ελλάδα.
Να επιστρέφω στην Ελλάδα. Να απομακρύνομαι.
Να διαβάζω, και να ξαναδιαβάζω το Μονόγραμμα του Ελύτη.
Να βλέπω και να ξαναβλέπω τις ταινίες, ο ''Κύκλος των χαμένων Ποιητών'', και ο ''Ερωτευμένος Σαίξπηρ''.
Να κάνω βόλτες σε λιμάνια, παρακολουθώντας όσα συμβαίνουν γύρω, και ειδικότερα στο λιμάνι του Λαυρίου όπου για πρώτη φορά συνάντησα τον Καπτάν Αλέξη όταν είχαν πιάσει λιμάνι για λίγες ώρες και ζήσαμε συγκλονιστικές στιγμές παρέα με τον ΒΥΡΩΝΑ και τον ΒΛΑΝΔΟ το στερεοφωνικό αντέχει ακόμα.
Τα τσιπουράδικα στον Βόλο. Τα δελφίνια. Τα πετρόψαρα.
Ο Δρόμος, του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Τα τρένα που φύγαν. Το θυμάρι. Η φέτα Πίνδου.
Τα Ζαγοροχώρια. Το adagietto από την 5η Συμφωνία του Μάαλερ. Όλα τα τραγούδια του Μάνου Λοίζου, του Κογιουμτζή - μά όλα. Η θάλασσα, υπό βροχή. Τα σκυλιά που έχουν λυπημένο ύφος, και κρέμονται τ' αυτιά τους. Το θυμάρι. Η καλύβα του Μπάρμπα Θωμά, όπως την έχω στη φαντασία μου. Τα ήσυχα βράδια στην αυλή των θαυμάτων. Το χαμομήλι, και το τήλιο.
Η Σουίτα αρ.3 του Μπαχ. Οι Γραμμές των Οριζόντων. Οι άνθρωποι που έχουν ευγένεια στο βλέμμα τους, άρα και στη ψυχή. Το ρυάκι. Μια ζεστή αγκαλιά. Το βούτυρο Κερκύρας. Τα μανιτάρια πλευρώτους στο ''ΑΣΤΕΡΙ'' και όταν τα φτιάχνει η Δολέντσια με μαυροδάφνη και μπαλσάμικο.
Τα κάστανα όταν δεν είναι πολύ βρασμένα.
Ο φίλος που είναι "εκεί", ακόμα κι όταν δεν τον θέλεις.
Οι "Πολωνέζες" του Σοπέν. Το χαμόγελο της κόρης μου. Να παίζω. Να με αφήνω ήσυχο.
Να φεύγω. Να επιστρέφω. Να βρίσκω κάτι που έχω χάσει. Να χάνομαι. Τα κυκλάμινα. Τα στραγάλια. Σύκο αποξηραμένο Ευβοίας, με ρίγανη και δάφνη. Οι λεμονανθοί. Η σοκολάτα Υγείας Παυλίδη. Το Marmite σε ζεστό, άσπρο ψωμί, με βούτυρο. Όσα λιγοστεύουν. Οι τριανταφυλλιές του Πηλίου την Άνοιξη. Τα καβουρδισμένα αμύγδαλα και φουντούκια. Ο ανεμόμυλος. Ο φάρος. Το καμπαναριό. Οι γαλλικές ταινίες. Ο ισπανικός χορός. Η Ελληνική κουζίνα. Οι αραβικές νύχτες. Η αμερικανική κάντρι μουσική. Τα κεράσια γιατί μου θυμίζουν τις ρόγες από κάποια υπέροχα στήθια γυναικών. Οι λίμνες με τα χρυσόψαρα. Τα νούφαρα. Οι ευγενικοί άνθρωποι που όπου και αν τους συναντήσεις είναι τόσο απαραίτητοι όσο και οι οάσεις στην έρημο.
Μ' αρέσουν υπερβολικά οι άνθρωποι που δεν ξεχνούν την καλοσύνη και την αγάπη που εισέπραξαν με αποτέλεσμα οι συμπεριφορές τους να είναι ελκυστικές και ανθρώπινες.
Η κούπα που με χάρισε η Sanna, και η κούπα που με χάρισε η Mie όπου ό,τι και αν πίνω εκεί παίρνει άλλη γεύση. Η πιο ζεστή αγκαλιά του μέγιστου παππουλάκου. Η κούνια που είχε φτιάξει ο παππούς Νικόλας για τα εγγόνια του στο Γοργογύρι.
Η ελιά στον κήπο μου. Οι νύχτες στη Νάξο και στο Πήλιο. Να προσπαθώ να κάνω σημαντικές αναρτήσεις στο Filomatheia blogspot. com για τους ελάχιστους έστω -αλλά εκλεκτούς- φίλους. Να φτιάχνω κυροπήγια με την κόρη μου, και να μου δίνει ιδέες για ξυλόγλυπτα κ.ο.μ. ΟΙ αναγνώσεις των αρχαίων κειμένων, και ειδικότερα του αδικημένου Επίκουρου, καθώς επίσης και του πλέον αδικημένου τον ΕΦΙΑΛΤΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Το πολύ καλό περιοδικό ''Επιλογές'' που δυστυχώς δεν κυκλοφορεί πια. Οι λέξεις του Καζαντζάκη. Τα λινά τραπεζομάντηλα. Οι κρυστάλλινες κανάτες. Το βιβλιοπωλείο "Καλειδοσκόπιο" στο Κορωπί.
Τα ζυμαρικά De Cecco. Ο μουσακάς όπως τον φτιάχνει η Λόλα, μόνο με μελιτζάνες, κιμά, μπεσαμέλ και μια κρούστα από φρυγανιά τριμμένη από πάνω. Τα φύλλα τα φθινοπωρινά.
Τα ήσυχα βράδια παρέα με τους ήρωες των βιβλίων μου. Τα άνετα παπούτσια. Τα ραδιόφωνα που έχουν καλό λόγο, και που δυστυχώς είναι λίγα . Ο ντοματοπελτές Ομοσπονδία, και Κύκνος. Ο κόλιανδρος με την ελιά. Το κόκκινο κρασί, Guardian Peak, ποικιλίας Syrah 62%, Mourvedre 26% και Grenache 12% από τη Νότια Αφρική, από τον οινολόγο Jean Engelbrecht και τον γκόλφερ Ernie Els.
Η καστανόσουπα τα Χριστούγεννα. Το κορυφαίο ταξίδι στο Παρίσι το 2008 με την Dream Team. To ταξίδι των ονείρων μας στο ακρωτήρι της καλής ελπίδας το 2006. Τις θεϊκές βραδιές που έζησα στην αυλή των θαυμάτων το 2006, και το 2007 και το 2010. Τη μαγευτική ανάβαση τον Αύγουστο του 2010 και το 2018 στο ''Τρύπιο Λιθάρι'' με την αξέχαστη παρέα των 21 μελών. Τους υπέροχα γλυκούς οφθαλμούς χαρισματικών πλασμάτων. Τα ιστολόγια που έχουν ποιότητα όπως το Filoftero του κ. Μιχαηλίδη. Τον αγαπημένο φίλο και δάσκαλο Θάνο Καρρά. Τον πρύτανη της ηλεκτρολογίας Theo-πόντιο Σεχίδη. Tα τότε δραστήρια ιδρυτικά μέλη της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου, Τ,Ζ,Σ,Ε,Α,Κ,Α,Μ,Θ.
Την κρεμυδόσουπα του Πεπέ, και το προδόρπιο των Θεών.
Τα ποιήματα ''Αργοπεθαίνει όποιος'' και το ''Σώπα μη μιλάς''. To τσέλλο. Η βόλτα στον παραλιακό δρόμο στον Αη Γιάννη στο Πήλιο. Να στολίζω την αυλή των θαυμάτων για τις διάφορες εκδηλώσεις και να υποδέχομαι καλούς και αξιόλογους φίλους. Να σκέφτομαι την χρυσή εποχή της ΟΚΡΑ 1999-2004. Τα χρώματα που αλλάζουν τις μορφές στους πίνακες ζωγραφικής του Πεπέ.
Την παρότρυνση της ''άτακτης φωνούλας''. Τα ποιήματα που δεν τελειώνουν. Τα Γαλλικά μακαγόν! στο la dure. Ο δυόσμος στα κεφτεδάκια, στα ντολμαδάκια και στα γεμιστά. Η πρώτη σταγόνα της βροχής. Το άγγιγμα δροσερού αέρα μες το κατακαλόκαιρο. Οι ευγενικοί, και χαρισματικοί άνθρωποι που δυστυχώς έχουν αρχίσει να λιγοστεύουν επικίνδυνα. Να βλέπω τα τραίνα στο Φαρ Ουέστ να περνούν και να πλάθω με το μυαλό μου ιστορίες με ήρωες τον ΤΖΙΜ ΑΝΤΑΜΣ, ΤΟΝ ΠΕΠΙΤΟ, ΤΗΝ ΝΤΙΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΣΙΠΙΡΙΠΟ.
Οι πίνακες του κορυφαίου ζωγράφου Fuji Tomo Kazu. Τα βιβλία που έχω ξαναδιαβάσει παραπάνω από 1 φορά. Η κηπουρική. Οι μακρές τηλεφωνικές αναλύσεις επί παντός με τον φίλο μου τον σοφό Γεώργιο. Η αίσθηση του αέρα επάνω στο σώμα μου που μου θυμίζει το πρώτο ερωτικό χάδι.
Η ελληνική, χωριάτικη σαλάτα. Η αναμονή στο αεροδρόμιο όταν πρόκειται να έρθει από τη ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΉ η δίδυμη αδερφή μου.
ΟΙ αναγνώσεις βιβλίων, βλεμμάτων, προσώπων, κειμένων κ.ο.μ. Τα ιδρυτικά μέλη της ΛΟΓ που έχω κλείσει για πάντα στην καρδιά μου ως μνήμη. Το τραγούδι του Μάριου Φραγκούλη ''τον εαυτό του παιδί''. ΟΙ μοναδικές βραδιές που ζούμε όταν μαζευόμαστε ως ΟΚΡΑ στο χωριό.
Να κοιμάμαι και να ξυπνώ με βροχή. Να σε φαντάζομαι. Να σε επινοώ. Να σε κρατώ. Τα χάλκινα κουζινικά σκεύη. Το χαλλούμι - ίσως το ωραιότερο τυρί στον κόσμο, αρκεί να είναι με αιγοπρόβειο γάλα ψημένο στα κάρβουνα.
Τα όμορφα βράδια που ζήσαμε μαζί με τις καλότχιες, και τον Gorgojiola στην κιθάρα στο λόφο ''Στιάρι''. Ο πλατύφυλλος Βασιλικός, και γενικά όλοι οι βασιλικοί. Το γιασεμί. Η γεμιστές πιπεριές και ντομάτες αλά Δολέντσια. Το βραστό καλαμπόκι με βούτυρο. Τα ανεπανάληπτα σε γεύση ντολμαδάκια της Dolenthias. O Κεφαλοπόταμος. Η αφωσίωση των ευλογημένων φίλων Denice, kai Derrick. Την ταβέρνα η ''Ναξιώτισσα'' στη Νάξο με τα πεντανόστιμα φαγητά, και τις τεράστιες μερίδες. Οι μικροί, ανώνυμοι καταρράκτες. Το piano conserto no. 22k23 του Μότσαρτ. Ο πανέμορφος κήπος της Dolenthias με τα πιο αρωματικά τριαντάφυλλα της Αθήνας. Το μνημειώδες έργο του Γ. Ψυχουντάκη, ΙΛΙΑΔΑ και ΟΔΥΣΕΙΑ, καθώς επίσης και η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟΥ ΓΚΑΝΑ.
Το γεμάτο αρώματα κρασί του Μεγαλοπατρός Γογούλη. Το piano sonatas No 7, 15, 17, k 18 του Μότσαρτ. Το violin ConcertosNo 2 kai 5. To Consertos for 1,2 and 3 Violins του J.S.BACH me ton Janos Rolla. Η συνέπεια, το ήθος, και η ευγένεια στους αξεπέραστους Ιάπωνες φίλους μου. Ο μικρός Επίκουρος της Μαριανθούλας μου, και του Εύαγγελου. Η πάντα σημαντικές συνομιλίες με τον εξαίρετο φίλο απ' το Στρατό Παναγιώτη Λαδιά. To πράγματι κορυφαίο ποίημα που έγραψε για το Γοργογύρι ο Παναγιώτης. Η ποίηση ως νότα ύπαρξης, και δημιουργίας.
Οι φωλιές των πουλιών, αυτά τα αρχιτεκτονικά θαύματα των αγαπημένων πλασμάτων του Δημιουργού. Το κατάστρωμα στα πλοία όταν ο καιρός είναι καλός. Όλα τα Κουαρτέτα Εγχόρδων του Μπετόβεν, μα κυρίως τα Ύστερα, και κατά προτίμηση σε ερμηνεία από το Quartetto Italiano. Το piano concerto ''Emperor'' του Μπετόβεν. Τα φύλλα, τα φθινοπωρινά. Η ευγένεια της Διώνης, του Ραφαηλάκου, της Μυρτώς, της Άλκηστης. Η αρχοντιά της Κοντεσίνας Ηρώς.
Ένα μεγάλο τραπέζι, μεσημεριανό, στρωμένο με λευκό τρπαεζομάντηλο και με αγάπη. Και γύρω από αυτό, οικογένεια και καλοί φίλοι. Το γιουβέτσι, το κανονικό, με αρνί, μοσχάρι και κριθαράκι - όχι το κριθαροτό! Η παράδοση που τηρείται χωρίς να διαφημίζεται. Οι ιστορίες που αναδεικνύουν τις αληθινές αξίες των ανθρώπων και της ζωής. Η φυσική ευγένεια. Τα καθαρά ρούχα.
Τα καθαρά χέρια.
Ποτήρια κρυστάλλινα, σκαλιστά. Η μυρωδιά του καφέ το πρωί. ΟΙ επισκέψεις στα Μουσεία, στην Αρεοπαγίτου, στην Πνύκα, στην Συνοικία των Θεών [Πλάκα]. Η τακτική επικοινωνία με υπέροχους φίλους ανά τον κόσμο. Να επισκέπτομαι ξανά και ξανά την Νταμούχαρη στο Πήλιο με τα γραφικά ταβερνάκια στον μαγευτικό κόλπο. Τους ανθρώπους που έχουν λόγο και μπέσα.
Τις γυναίκες ως συνεχιστές της ύπαρξής μας, και ειδικότερα αυτές που είναι χαρισματικές, ελκυστικές, γλυκοφθαλμούσες, ερωτικές, ευγενικές, και κυρίως αυτές που συνεχίζουν να κρύβουν μέσα τους εκείνο το κορίτσι που ζηλεύουν οι Μούσες, οι Νύμφες και τα ξωτικά. Η επίσκεψη στο μοναδικό ORSAY του Παρισιού.
Ο φούρνος μαγεία στην οδό Shamps Demar sto σπίτι της Φιλόξενης MO'I'RAS. Η ανεπανάληπτη υποδοχή απο την Μόϊρα με την ΜOET! στον πύργο του AIFEL to 2008.
Να συναντώ εκτός βάρδιας τα ακριβά μου φιλαράκια Βασουλίνο και Γιάννη που είναι πάντα παρόντες με την καλοσύνη τους και τον γλυκό τους λόγο.
Να επισκέπτομαι μαζί με την Λόλα και εκλεκτούς φίλους την trattoria la piazza στην Πηγή Τρικάλων και μεταξύ πίτσας, μακαρονάδας, σκορδόψωμου και οίνου να ακούω τον φίλο της σοφίας Ηλία Γιαννακόπουλο να μας μιλάει για την επικούρεια φιλοσοφία και τον σοφό διδάσκαλο Δημήτρη Παπαγιανόπουλο να απαγγέλει ποιήματα και να τραγουδάει ποιοτικά τραγούδια και άριες.
Να βρίσκομαι στην βεράντα του σπιτιού μας στο χωριό μαζί με τον μικρό Ιππότη και να του μιλάω για τις κόρες του Ομήρου, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, για την Συννεφούλα, για την Βροχούλα, για τις Μούσες, για τον Κύκλωπα Πολύφημο, για τον Αίσωπο, για τον Αριστοφάνη, για τον Αισχύλο, για τον Σοφοκλή, για τον Ευριπίδη, και για τον μέγιστο των Ιπποτών τον Δον Κιχώτη.
Να βρισκόμαστε με την Αφροδίτη και τον Ηλία και η Αφροδίτη να μας μαγεύει με τις ιστορίες της από τα ταξίδια τους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και κυρίως για να εισπράττουμε εγώ και η Λόλα την αγάπη τους και την φιλία τους.
Να περιμένουμε να εμφανιστούν η Μελισσάνθη και ο Μίνωας έστω και για λίγες μέρες.
Να μην χορταίνω τα γεμιστά της Λόλας που είναι πάντα πεντανόστιμα και τα ντολμαδάκια της που πάντα, μα πάντα αδειάζω την κατσαρόλα την ίδια μέρα χωρίς να μπορώ να αντισταθώ.
Να αγναντεύω το Κερκέτιο όρος με δέος και σεβασμό, και ειδικότερα το Τρύπιο Λιθάρι και να αναπολώ τις όμορφες στιγμές που μας έχουν χαρίσει και να νιώθω έντονα την έλξη να βρεθώ πάλι εκεί λες και με καλεί το πνεύμα του βουνού να επισκεφθώ ξανά και ξανά το Τρύπιο Λιθάρι .
Να περιμένω πως και πως το βλαστάρι της Λουλούκας μας μαζί με την Λόλα.
Να περιμένω επισκέπτες στην Επικούρεια κατοικία και όταν φεύγουν να είναι στεναχωρημένοι που θα σημαίνει πως όσο ήταν μαζί μας περνούσαν ωραία.
Αsta Lavista Amigos. With Love Επικούρειος Πέπος.
========================================
ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΠΕΠΕ
ΘΑ σε προκαλούσα σε πνευματική μονομαχία, είπε ο Σαίξπηρ στον Πεπέ, αλλά βλέπω πως είσαι άοπλος. Μετά από αυτό το συμβάν ο Πεπέ ξεκίνησε έναν αγώνα ποιητικολογοτεχνικού δρόμου προκειμένου να αποκτήσει μερικά πνευματικά όπλα.
Το πιο κάτω ποίημα που φέρει τον τίτλο "Αργοπεθαίνει όποιος" που εμπνεύστηκε και έγραψε ο Επικούρειος Πέπος στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, και που το θεωρεί ένα από τα κορυφαία που έχει γράψει το εμπνεύστηκε από τον τίτλο του ποιήματος της Μάρθας Μοντέ'ι'ρος που κακώς για κάποια χρόνια ο κόσμος θεωρούσε πως ήταν του Νερούδα, διαβάστε την δική μου εκδοχή και αναζητήστε και την εκδοχή της κυρίας Μοντέ'ι'ρο, Προσοχή, Μόνο τον τίτλο δανείστηκα. Πάμε λοιπόν.
Αργοπεθαίνει όποιος...
Αργοπεθαίνει όποιος εκμεταλλεύεται την εμπιστοσύνη των φίλων του για ίδιον όφελος.
Αργοπεθαίνει όποιος εισπράττει αγάπη και επιστρέφει αχαριστία.
Αργοπεθαίνει όποιος αντί για σεβασμό και αγάπη καλλιεργεί μίσος.
Αργοπεθαίνει όποιος ζει με μίζερους και τοξικούς ανθρώπους που του δηλητηριάζουν την ψυχή.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν χαμογελά, όποιος δεν έχει χιούμορ, και όποιος στερεί τη δυνατότητα στον εαυτό του να επικοινωνεί με αγαπημένα πρόσωπα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν έχει φίλους και στερείται τον παρηγορητικό λόγο ενός εκλεκτού φίλου.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν συμμετέχει στις χαρές και τις λύπες των ανθρώπων του.
Αργοπεθαίνει όποιος φοβάται να ερωτευτεί, γιατί μόνο με τον έρωτα μπορεί να βγάλει φτερά, έστω προσωρινά γιατί το προσωρινά στον έρωτα διαρκεί μία αιωνιότητα και μια μέρα.
Αργοπεθαίνει όποιος μένει σε μια σχέση φθοράς αντί να δώσει ένα τέλος.
Αργοπεθαίνει όποιος κλείνετε στον εαυτό του και πλάθει φαντάσματα γιατί αυτά τα φαντάσματα κάποια στιγμή θα γίνουν οι εφιάλτες του.
Αργοπεθαίνει όποιος θέλει να πετάξει και δεν του το επιτρέπουν.
Αργοπεθαίνει όποιος ζει συμβατικά και δεν επαναστατεί ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό.
Αργοπεθαίνει όποιος επιτρέπει στις μυλόπετρες της καθημερινότητας να τον συνθλίβουν προς χάριν μιας ανύπαρκτης ενότητας.
Αργοπεθαίνει όποιος πίνει το κώνειο μιας ανάλγητης κοινωνίας σε μικρές δόσεις.
Αργοπεθαίνει όποιος είναι ευαίσθητος και καλοπροαίρετος γιατί τα πιράνχας των μ.μ.α. θα του κατασπαράξουν τα ζωτικά του όργανα./
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ακούει τις εξαίσιες μουσικές της φύσης.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν καλλιεργεί στον κήπο της ψυχής του την ποίηση, τη μουσική, την λογοτεχνία και τις τέχνες.
Αργοπεθαίνει όποιος κάθε πρωί δεν απαγγέλλει έναν στίχο, δεν αντικρίζει μια όμορφη εικόνα, δεν κάνει μια θετική σκέψη.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν βρίσκει στη ζωή του έναν μεγάλο έρωτα για κάτι, ώστε να έχει νόημα η ύπαρξή του.
Αργοπεθαίνει όποιος επιστρέφει στην Ιθάκη του και τη βρίσκει φτωχική, μη σκεπτόμενος τι κέρδισε από το ταξίδι.
Αργοπεθαίνει όποιος αναβάλλει ξανά και ξανά το αντίκρισμα μιας ανατολής και μιας δύσης.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αφιερώνει χρόνο στον εαυτό του, στους γονείς του, στα παιδιά του, και στους φίλους του/
Αργοπεθαίνει όποιος αντί για σεβασμό και αγάπη καλλιεργεί μίσος/Αργοπεθαίνει όποιος θάβει μέσα του τα όνειρα, τα ταξίδια, τα ποιήματα, τις ζωγραφιές του.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν επιζητά την Επικούρεια γαλήνη στην απλότητα της ζωής.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν απολαμβάνει μέσω της φιλίας και της αταραξίας, το νέκταρ και την αμβροσία της εφήμερης ζωής του/.
ΕΠΙΣΗΣ.
Αργοπεθαίνει όποιος επέζησε από την πύρινη λαίλαπα στη Μάνδρα, στο Μάτι και στα Τέμπη γιατί πάντα θα κουβαλάει στην ψυχή του τις εικόνες της τραγωδίας που έζησε αυτός και τ' αγαπημένα του πρόσωπα./
Αργοπεθαίνει όποιος σκέπτεται τον θάνατο ενώ η ζωή δίπλα του περνά και διαβαίνει./
Αργοπεθαίνει όποιος αναρωτιέται μ' αγαπάει, δεν μ' αγαπάει χωρίς να τολμάει να το πει./
Αργοπεθαίνει όποιος στον βωμό του χρήματος θυσιάζει την "Ιφιγένεια" της συνεύρεσης με αγαπημένα πρόσωπα./
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αρκείται σ' αυτά που έχει και φθονεί αυτά που κατέχουν οι άλλοι.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν επιτρέπει στις μουσικές νότες τις καρδιάς τους να εισέλθουν στο πεντάγραμμο της ψυχής του./
Αργοπεθαίνει όποιος αντί για σεβασμό και καλοσύνη εισπράττει καχυποψία και φθόνο./
Αργοπεθαίνει όποιος δεν "ταξίδεψε" μέσα σε οφθαλμούς ερωτικούς κι ελκυστικούς./
Αργοπεθαίνει όποιος συνυπάρχει με άτομα κοιλιόδουλα και πνευματικούς νάνους./
Αργοπεθαίνει όποιος είναι ονειροπόλος, ευαίσθητος, αγαθός και ζει ανάμεσα αγνώμονες και ωχαδερφιστές./
Αργοπεθαίνει όποιος δεν βρίσκει στη ζωή του το άλλο του μισό και ζει μια ζωή γεμάτη πίκρα και στεναχώρια./
Αργοπεθαίνει όποιος δεν έκοψε τον γόρδιο δεσμό στην ώρα του ώστε να μπορέσει να περάσει στην επόμενη φάση της ζωής του./
Αργοπεθαίνει όποιος βρήκε στο δρόμο του την Χάρυβδη και δεν αλλαξοδρόμησε από τον φόβο της Σκύλας./
Αργοπεθαίνει όποιος δεν συνάντησε στην ζωή του μια ερωτική όαση./
Αργοπεθαίνει όποιος συνάντησε στην ζωή του τον μεγάλο έρωτα και δεν τόλμησε να την/ον ακολουθήσει παραμένοντας στην μιζέρια μιας ανούσιας σχέσης./
Αργοπεθαίνει όποιος/α δεν συμμετέχει σε δράσεις εθελοντισμού και δεν βιώνει τη χαρά της δημιουργίας./
Αργοπεθαίνει όποιος συνεχίζει να συμβιώνει με την αρνητικότητα και την καχυποψία./
Υ.Γ. Για το πως κάποιος/κάποια μπορεί να αποφύγει τον ''αργό θάνατο'' που είναι και ο τίτλος του ποιήματος είναι θέμα του καθενός και της καθεμιάς. Μαγικές και γρήγορες συνταγές δεν υπάρχουν, η αταραξία και οι καλοί φίλοι είναι μία κάποια λύσις που λέει και ο Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ.
ΠΑΜΕ ΤΩΡΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΥΘΙΑ.
Αγαπημένε μου Πεπέ το ποίημά σου έχει μια έντονη συναισθηματική δύναμη και πραγματεύεται τη φθορά της ψυχής και του πνεύματος με τρόπο που αγγίζει τον αναγνώστη. Η επανάληψη του "Αργοπεθαίνει όποιος..." δημιουργεί ρυθμό και έμφαση, δίνοντας έμφαση στην ιδέα της σταδιακής απώλειας της ζωτικότητας.
Έχει δυνατό ρυθμό γιατί η επανάληψη του "Αργοπεθαίνει όποιος..." προσδίδει έμφαση και δύναμη στο μήνυμα.
Έχει πλούσιο περιεχόμενο και αγγίζει πολλά θέματα, από τη φιλία, την αγάπη και την τέχνη μέχρι την κοινωνική καταπίεση και τον θάνατο.
Επίσης έχει φιλοσοφικό βάθος γιατί εμπνέεται από την επικούρεια φιλοσοφία και την ποίηση του Καβάφη, δίνοντας νόημα στην απλότητα και τη χαρά της ζωής.
Και φυσικά έχει πολύ συναίσθημα και εικόνες, δημιουργεί έντονες εικόνες που συγκινούν, όπως η "Ιφιγένεια της συνεύρεσης" ή η "πύρινη λαίλαπα".
Ακολουθεί η αξιολόγηση από την αγαπημένη Καλλιόπη.
Mr Pepo το ποίημά σας είναι μια κραυγή ενάντια στη σταδιακή φθορά του ανθρώπου, τόσο ηθικά όσο και συναισθηματικά. Εξερευνά τις διαφορετικές μορφές "αργού θανάτου" που βιώνει κανείς μέσα από την αχαριστία, την αποξένωση, τη συμβιβασμένη ζωή, την καταπίεση, την έλλειψη έρωτα, δημιουργικότητας και ελευθερίας.
Η χρήση της επαναλαμβανόμενης φράσης "Αργοπεθαίνει όποιος..." δίνει ρυθμό και ένταση, δημιουργώντας ένα ποιητικό μανιφέστο κατά της παθητικής ύπαρξης. Η θεματική του ποιήματος αντλεί στοιχεία από τον Επικουρισμό, τον Καβάφη, ακόμα και υπαρξιακές ανησυχίες σύγχρονων ποιητών. Μέσα από εικόνες δυνατές και συμβολικές – όπως η Ιθάκη, η πύρινη λαίλαπα, το κώνειο – το ποίημα μιλά για το νόημα της ζωής και τις επιλογές μας απέναντι στη φθορά.
Το μεγαλύτερο προτέρημά του είναι η αμεσότητα και η ικανότητά του να αγγίζει βαθιές υπαρξιακές ανησυχίες. Σε κάθε περίπτωση, το ποίημα σας είναι μια έντονη και ειλικρινής έκφραση της αγωνίας για μια ζωή γεμάτη νόημα. Θα έλεγα πως είναι συγκλονιστικό και μεστό.
Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε να πω κι εγώ λίγα λόγια για αυτή τη σημαντική μέρα της ποίησης σχολιάζοντας ένα δικό σας ποίημα.
Φίλες και Φίλοι σας χαιρετώ, πάντα με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε.
Ακολουθεί το ποίημα με τίτλο ΑΝ
Όταν ο Mr Pepos συνάντησε τον Φραγκίσκο Βάκων του ζήτησε να τον βοηθήσει σχετικά με την πνευματική τροφή και ο Βάκων του είπε: Πέπο, να επιδιώκεις τα πνευματικά αγαθά. Γιατί έτσι, είτε τα υλικά αγαθά θα έρθουν μόνα τους είτε η απουσία τους δεν θα έχει καμία σημασία. Αυτό και έπραξε ο Mr Pepos και ιδού το αποτέλεσμα.
Φίλες και φίλοι αγαπητοί περιηγητές και τρυγητές της γνώσης και της ποίησης καλημέρα. Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης σήμερα, [αύριο] δηλαδή, και προβληματίστηκα πάρα πολύ, αυτό συνέβη γιατί μετά την παρότρυνση της Μελισσάνθης που μου ζήτησε να παρουσιάσω το κορυφαίο κατ' αυτήν ποίημά μου με τίτλο ''ΑΝ'', έπρεπε να σκεφτώ για το αν θα έπρεπε να σας παρουσιάσω κάποιο από τα δικά μου - τρόπον τινά - ποιήματα, ή να επιλέξω κάποια άλλα Ελλήνων ποιητών. Επικοινώνησα και με την δίδυμη αδερφή μου και ζήτησα τη γνώμη της. Δυστυχώς η Denise (Διονυσία) αντί να με αποτρέψει συντάχθηκε με την Μελισσάνθη, της άρεσε πάρα πολύ η ιδέα, θα έλεγα πως ενθουσιάστηκε γιατί αυτό το ποίημα το γνωρίζει και της αρέσει. Με παρότρυνε μάλιστα να παρουσιάσω τρία ποιήματά μου, το "ΑΝ" το "ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ ΟΠΟΙΟΣ" και το "ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ". Τελικά αποφάσισα να αναρτήσω μόνο το ''ΑΝ'', το ''Αργοπεθαίνει Όποιος'' αύριο.
Το συζήτησα με την Λόλα και την είδα πάρα πολύ σκεπτική, επί λέξη μου είπε τα εξής: Δεν αμφιβάλω για την αξία τους αλλά σκέφτομαι μήπως θα ήταν καλύτερα να το άφηνες για αργότερα, να τα έβλεπαν πρώτα οι φίλοι μας, ο Ηλίας και ο Διδάσκαλος, και αν αυτοί σου άναβαν το πράσινο φως, τότε να τα δημοσίευες. Δύσκολη η απόφαση και γι' αυτό κατέφυγα στη Μούσα της ποίησης, η Μούσα Ερατώ ήρθε στον ύπνο μου και μου έδωσε την έγκριση της, μετά από όλη αυτή την περίσκεψη αποφάσισα να τα αναρτήσω στο μαγικό ιστολόγιο της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου (ΛΟΓ) και ο θεός βοηθός που λέει και η Φαίη. Υ.Γ. στο τέλος του ποιήματος υπάρχει περιληπτική ανάλυση από αγαπημένο φιλαράκι.
ΠΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ θα ξεκινήσω με το:
ΑΝ
Αν δεν αξιωθείς ν' αγκάλιασες ποτέ φίλους ακριβούς, και δεν σ' έχει κλείσει η αγάπη τους σαν ιερό φυλαχτό, πώς να μιλήσεις για φιλία αληθινή, πώς να πεις το "πάντων κτημάτων κράτιστον εστί φίλος σαφής και αγαθός";
Αν δεν έσκυψες πάνω από σελίδες κλασικής σοφίας,
αν τα βήματά σου δεν σε οδήγησαν στην Πνύκα,
και στην φυλακή του Σωκράτη ώστε να τον ακούσεις να σου διηγείται, με έναν μαγικό τρόπο, το πως απολογήθηκε ενώπιον των δικαστών με την αλήθεια για μοναδική του υπεράσπιση,
πώς θα λες πως γνωρίζεις τον ορθό λόγο και το ήθος;
Αν ποτέ δεν χάθηκες στον λαβύρινθο του Ίψεν
ή στο φως και τη σκιά του Στρίντμπεργκ,
αν δεν άφησες τον νου σου να ταξιδέψει
στις σελίδες του Γιαννακόπουλου, και του Ραφαηλίδη,
πώς θα βρεις τις ρωγμές όπου φωλιάζει η αλήθεια;
Αν δεν ερωτεύτηκες βαθιά, χωρίς δισταγμό,
αν δεν ένιωσες το βάρος του έρωτα στα στήθη σου,
τότε πώς μπορείς να μιλάς για την τρικυμία της καρδιάς
ή για τη σιωπή που αφήνει πίσω του το πάθος;
Αν μπορείς να στέκεις ατάραχος μπροστά στο χάος,
στον πόλεμο, στην αδικία, στις σφαγές των παιδιών και των αμάχων τότε Δεν σου αξίζουν συγχαρητήρια—
η αδιαφορία δεν είναι αρετή.
Αν μπορείς να πιστεύεις στον άνθρωπο,
ακόμη κι όταν σε πρόδωσαν οι πιο δικοί σου,
αν κρατάς την πίστη σου σε μια σπίθα ανθρωπιάς
που φωλιάζει στα μάτια ενός αθώου παιδιού,
τότε αξίζεις κάθε τιμή.
Αν εσύ σκέφτεσαι λογικά όταν οι άλλοι παραδίδονται,
και ο όχλος καταδικάζει χωρίς στοιχεία,
αν γίνεσαι βράχος όταν όλα γύρω γκρεμίζονται,
τότε ανήκεις στους λίγους που περπατούν
τον δρόμο του Στωικού και του Επικούρειου στοχασμού.
Αν η ασχήμια σε πληγώνει και η αδιαφορία σε εξοργίζει,
μην ψάχνεις για σωτηρία στα συρτάρια του υπουργείου·
η παιδεία και η καλλιέργεια δεν γεννιέται στα χαρτιά,
μα στις ψυχές που δεν αντέχουν την μετριότητα.
Αν κλείσεις για πάντα το χαζοκούτι,
αν γεμίσεις το νου σου με μουσικές και στίχους,
αν αφήσεις την ποίηση να σε λούσει σαν πρωινό φως,
θα γνωρίσεις μια αρμονία που δεν πωλείται,
ούτε ανταλλάσσεται με μικροχαρές του κόσμου.
Αν όλοι οι άνθρωποι σου φαίνονται ίδιοι,
αν δεν ξεχωρίζεις την αξία απ’ την φλυαρία,
την καλοσύνη από το προσωπείο,
την σοφία από τον ημιμαθή,
τότε να φοβάσαι—έχασες την πυξίδα σου.
Αν επιλέγεις να στέκεσαι ανάμεσα σε καλύτερους,
αν ποθείς να ανεβαίνεις αντί να βολεύεσαι,
ίσως μια μέρα γίνεις κι εσύ το φως
που θα αναζητούν οι άλλοι να βαδίσουν κοντά του.
Αν δεν διάβασες για την αληθινή ιστορία που σου κρύβουν,
αν δεν αναρωτήθηκες για όσα σου έμαθαν,
τότε ζεις σε μια σκιά,
μιας αλήθειας που δεν έφτασες να αγγίξεις.
Αν δεν περπάτησες στον Κεραμεικό,
αν δεν στάθηκες μπροστά στον Παρθενώνα,
αν δεν έχεις επισκεφτεί το θέατρο του Διονύσου,
το θέατρο της Επιδαύρου,
αν δεν άφησες την πέτρα να σου ψιθυρίσει
τα μυστικά των προγόνων σου,
τότε τι σόι Έλληνας λες πως είσαι;
Αν άφησες τη γλώσσα σου να λυγίσει,
να γίνει σκιά του εαυτού της,
αν αντάλλαξες τα ελληνικά σου με γκρίκλις,
μην κατηγορείς τους άλλους—
απλά κοιτάξου στον καθρέφτη.
Αν δεν βρήκες ποτέ καταφύγιο σε έναν Επικούρειο Κήπο,
όπως αυτός που υπάρχει στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, αν δεν γεύτηκες την ηρεμία μελετώντας
την επικούρεια φιλοσοφία
πώς λες πως ζητάς την ευδαιμονία;
Αν αγαπάς τα βιβλία και δεν έχεις γνωρίσει
έναν μύστη της ανάγνωσης όπως ο Fuji Tomo Kazu,
αν δεν επισκέφθηκες ποτέ μια εστία γνώσης,
πώς θα πεις πως η σοφία είναι φίλη σου;
Αν λες πως λατρεύεις τη φύση,
μα δεν ανέβηκες ποτέ στο Κερκέτιον όρος,
δεν αφουγκράστηκες την ανάσα του δάσους,
τότε ποιος είσαι εσύ που λες πως αγαπάς τη γη;
Αν δεν είδες τις μεγάλες ταινίες,
τα αριστουργήματα της ανθρωπότητας,
αν δεν άφησες τον κινηματογράφο να σου ψιθυρίσει
με εικόνες όσα τα βιβλία σου είπαν με λέξεις,
τότε τι όνειρα τολμάς να πλάσεις;
Αν δεν έχεις δοκιμάσει ποτέ τη μέθη της τέχνης,
το άκουσμα μιας συμφωνίας,
την οπτική επαφή ενός πίνακα ζωγραφικής,
το τρέμουλο της φωνής ενός ποιητή,
τότε άφησες τον κόσμο να περνά
χωρίς να σου αφήνει σημάδι.
Αν έφτασες ως εδώ και νιώθεις μια ανατριχίλα,
αν ένιωσες το γέλιο και την ειρωνεία,
την αλήθεια και την υπερβολή,
τότε, ναι, είσαι στη σωστή λωρίδα της λογικής.
Αν δεν έχεις ακόμα γίνει μέλος του Επικούρειου Κήπου,
μην ανησυχείς—θα σε περιμένουμε
με ένα ποτήρι κρασί και ένα χαμόγελο,
γιατί η γνώση, όπως και η χαρά,
είναι για να μοιράζεται.
Τέλος,
Αν δεν έχεις φίλους αληθινούς,
αν δεν έχεις αντικρίσει πλανόδιες γλυκόφθαλμες ματιές,
αν δεν έχεις ερωτευτεί, και δεν σ' έχουν ερωτευτεί,
αν δεν έχεις εισπράξει ένα χαμόγελο της Αφροδίτης,
αν δεν είσαι μέλος της ΟΚΡΑ και της ΛΟΓ,
αν δεν έχεις πιεί τσίπουρο με τον Μπακόση,
αν δεν έχεις ακούσει τον σοφό Διδάσκαλο να παίζει
στην φλογέρα του το "τώρα τα πουλιά",
αν δεν έχεις διαβάσει το ΙΔΕΟπολις,
αν δεν έχεις αντικρίσει μια ανατολή από το Κερκέτιον όρος,
αν δεν έχεις πονέσει για τα όνειρα που δεν σου επέτρεψαν να πραγματοποιήσεις κάποιοι ανεγκέφαλοι,
αν δεν είχες την τύχη να σε κλείσουν στην αγκαλιά τους φίλοι αγαπημένοι, ε! τότε πρέπει να επιστρέψεις ξανά στη γη γιατί δεν έζησες, απλά πέρασες.
Αν ωστόσο, έκανες έναν άνθρωπο να χαμογελάσει μην ψάχνεις για τον Θεό,
ο Θεός είναι μέσα σου.
Πάμε τώρα στην ανάλυση του ποιήματος.
Με βάση αυτά που λέει ένα πολύ αγαπημένο πλάσμα της ΛΟΓ, το ποίημα «ΑΝ» έχει έναν έντονα διδακτικό και στοχαστικό χαρακτήρα, εμπνευσμένο από την επικούρεια φιλοσοφία και τη διαχρονική αξία της γνώσης, της φιλίας και της αυτοβελτίωσης.
Η χρήση της επαναλαμβανόμενης δομής με το «ΑΝ» δημιουργεί έναν ρυθμό που θυμίζει τόσο το ομώνυμο ποίημα του Κίπλινγκ όσο και έναν φιλοσοφικό κατάλογο αξιών και εμπειριών.
Επίσης έχει αρκετά θετικά σημεία:
Πλούσιο περιεχόμενο – Το ποίημα καλύπτει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων: φιλοσοφία, λογοτεχνία, ιστορία, κινηματογράφο, γλώσσα, αισθητική, και ηθικές αξίες. Δείχνει μια αγάπη για τη γνώση και μια προτροπή προς την πνευματική καλλιέργεια.
Η συνεχής χρήση του «ΑΝ» λειτουργεί σαν ρητορική τεχνική που ενισχύει τη δύναμη του μηνύματος, θυμίζοντας τόσο την παράδοση της ηθικής διδασκαλίας όσο και τον τρόπο που ο Κίπλινγκ χρησιμοποιεί το ίδιο μοτίβο.
Το ποίημα δεν είναι απλά περιγραφικό, αλλά παρακινεί τον αναγνώστη να αναλάβει δράση, να διαβάσει, να επισκεφθεί, να σκεφτεί, να βελτιωθεί.
Φαίνεται ότι γράφτηκε με αληθινό πάθος και μια βαθιά προσωπική οπτική για τη ζωή και τη γνώση. (Αυτό είναι το μόνο σίγουρο, δικό μου το σχόλιο, Πέπος).
Συμπέρασμα:
Mr Pepo,
το ποίημα έχει αξία ως ένα μανιφέστο αυτοβελτίωσης και φιλοσοφικής αφύπνισης, είναι σίγουρα ένα έργο που δείχνει βαθιά σκέψη και αγάπη για τη γνώση—μια βάση εξαιρετική για περαιτέρω επεξεργασία και βελτίωση. Ελπίζω οι φίλοι σου να το βρουν ενδιαφέρον.
Φίλες και φίλοι τελικά τόλμησα να το αναρτήσω σήμερα, παρακαλώ να δείξετε επιείκεια, ευχαριστώ το φιλαράκι μου για την ανάλυση στο τέλος του ποιήματος. Έρρωσθε.
Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Υ.Γ. Έχω μία κρυφή ελπίδα, να το ακούσω να το απαγγέλει ο σοφός διδάσκαλος στον κήπο του Ασκληπιού.
Αργοπεθαίνει όποιος εκμεταλλεύεται την εμπιστοσύνη των φίλων του για ίδιον όφελος.
Αργοπεθαίνει όποιος εισπράττει αγάπη και επιστρέφει αχαριστία.
Αργοπεθαίνει όποιος αντί για σεβασμό και αγάπη καλλιεργεί μίσος.
Αργοπεθαίνει όποιος ζει με μίζερους και τοξικούς ανθρώπους που του δηλητηριάζουν την ψυχή.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν χαμογελά, όποιος δεν έχει χιούμορ, και όποιος στερεί τη δυνατότητα στον εαυτό του να επικοινωνεί με αγαπημένα πρόσωπα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν έχει φίλους και στερείται τον παρηγορητικό λόγο ενός εκλεκτού φίλου.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν συμμετέχει στις χαρές και τις λύπες των ανθρώπων του.
Αργοπεθαίνει όποιος φοβάται να ερωτευτεί, γιατί μόνο με τον έρωτα μπορεί να βγάλει φτερά, έστω προσωρινά γιατί το προσωρινά στον έρωτα διαρκεί μία αιωνιότητα και μια μέρα.
Αργοπεθαίνει όποιος μένει σε μια σχέση φθοράς αντί να δώσει ένα τέλος.
Αργοπεθαίνει όποιος κλείνετε στον εαυτό του και πλάθει φαντάσματα γιατί αυτά τα φαντάσματα κάποια στιγμή θα γίνουν οι εφιάλτες του.
Αργοπεθαίνει όποιος θέλει να πετάξει και δεν του το επιτρέπουν.
Αργοπεθαίνει όποιος ζει συμβατικά και δεν επαναστατεί ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό.
Αργοπεθαίνει όποιος επιτρέπει στις μυλόπετρες της καθημερινότητας να τον συνθλίβουν προς χάριν μιας ανύπαρκτης ενότητας.
Αργοπεθαίνει όποιος πίνει το κώνειο μιας ανάλγητης κοινωνίας σε μικρές δόσεις.
Αργοπεθαίνει όποιος είναι ευαίσθητος και καλοπροαίρετος γιατί τα πιράνχας των μ.μ.α. θα του κατασπαράξουν τα ζωτικά του όργανα./
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ακούει τις εξαίσιες μουσικές της φύσης.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν καλλιεργεί στον κήπο της ψυχής του την ποίηση, τη μουσική, την λογοτεχνία και τις τέχνες.
Αργοπεθαίνει όποιος κάθε πρωί δεν απαγγέλλει έναν στίχο, δεν αντικρίζει μια όμορφη εικόνα, δεν κάνει μια θετική σκέψη.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν βρίσκει στη ζωή του έναν μεγάλο έρωτα για κάτι, ώστε να έχει νόημα η ύπαρξή του.
Αργοπεθαίνει όποιος επιστρέφει στην Ιθάκη του και τη βρίσκει φτωχική, μη σκεπτόμενος τι κέρδισε από το ταξίδι.
Αργοπεθαίνει όποιος αναβάλλει ξανά και ξανά το αντίκρισμα μιας ανατολής και μιας δύσης.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αφιερώνει χρόνο στον εαυτό του, στους γονείς του, στα παιδιά του, και στους φίλους του/
Αργοπεθαίνει όποιος αντί για σεβασμό και αγάπη καλλιεργεί μίσος/Αργοπεθαίνει όποιος θάβει μέσα του τα όνειρα, τα ταξίδια, τα ποιήματα, τις ζωγραφιές του.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν επιζητά την Επικούρεια γαλήνη στην απλότητα της ζωής.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν απολαμβάνει μέσω της φιλίας και της αταραξίας, το νέκταρ και την αμβροσία της εφήμερης ζωής του/.
ΕΠΙΣΗΣ.
Αργοπεθαίνει όποιος επέζησε από την πύρινη λαίλαπα στη Μάνδρα, στο Μάτι και στα Τέμπη γιατί πάντα θα κουβαλάει στην ψυχή του τις εικόνες της τραγωδίας που έζησε αυτός και τ' αγαπημένα του πρόσωπα./
Αργοπεθαίνει όποιος σκέπτεται τον θάνατο ενώ η ζωή δίπλα του περνά και διαβαίνει./
Αργοπεθαίνει όποιος αναρωτιέται μ' αγαπάει, δεν μ' αγαπάει χωρίς να τολμάει να το πει./
Αργοπεθαίνει όποιος στον βωμό του χρήματος θυσιάζει την "Ιφιγένεια" της συνεύρεσης με αγαπημένα πρόσωπα./
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αρκείται σ' αυτά που έχει και φθονεί αυτά που κατέχουν οι άλλοι.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν επιτρέπει στις μουσικές νότες τις καρδιάς τους να εισέλθουν στο πεντάγραμμο της ψυχής του./
Αργοπεθαίνει όποιος αντί για σεβασμό και καλοσύνη εισπράττει καχυποψία και φθόνο./
Αργοπεθαίνει όποιος δεν "ταξίδεψε" μέσα σε οφθαλμούς ερωτικούς κι ελκυστικούς./
Αργοπεθαίνει όποιος συνυπάρχει με άτομα κοιλιόδουλα και πνευματικούς νάνους./
Αργοπεθαίνει όποιος είναι ονειροπόλος, ευαίσθητος, αγαθός και ζει ανάμεσα αγνώμονες και ωχαδερφιστές./
Αργοπεθαίνει όποιος δεν βρίσκει στη ζωή του το άλλο του μισό και ζει μια ζωή γεμάτη πίκρα και στεναχώρια./
Αργοπεθαίνει όποιος δεν έκοψε τον γόρδιο δεσμό στην ώρα του ώστε να μπορέσει να περάσει στην επόμενη φάση της ζωής του./
Αργοπεθαίνει όποιος βρήκε στο δρόμο του την Χάρυβδη και δεν αλλαξοδρόμησε από τον φόβο της Σκύλας./
Αργοπεθαίνει όποιος δεν συνάντησε στην ζωή του μια ερωτική όαση./
Αργοπεθαίνει όποιος συνάντησε στην ζωή του τον μεγάλο έρωτα και δεν τόλμησε να την/ον ακολουθήσει παραμένοντας στην μιζέρια μιας ανούσιας σχέσης./
Αργοπεθαίνει όποιος/α δεν συμμετέχει σε δράσεις εθελοντισμού και δεν βιώνει τη χαρά της δημιουργίας./
Αργοπεθαίνει όποιος συνεχίζει να συμβιώνει με την αρνητικότητα και την καχυποψία./
Υ.Γ. Για το πως κάποιος/κάποια μπορεί να αποφύγει τον ''αργό θάνατο'' που είναι και ο τίτλος του ποιήματος είναι θέμα του καθενός και της καθεμιάς. Μαγικές και γρήγορες συνταγές δεν υπάρχουν, η αταραξία και οι καλοί φίλοι είναι μία κάποια λύσις που λέει και ο Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ.
ΠΑΜΕ ΤΩΡΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΥΘΙΑ.
Αγαπημένε μου Πεπέ το ποίημά σου έχει μια έντονη συναισθηματική δύναμη και πραγματεύεται τη φθορά της ψυχής και του πνεύματος με τρόπο που αγγίζει τον αναγνώστη. Η επανάληψη του "Αργοπεθαίνει όποιος..." δημιουργεί ρυθμό και έμφαση, δίνοντας έμφαση στην ιδέα της σταδιακής απώλειας της ζωτικότητας.
Έχει δυνατό ρυθμό γιατί η επανάληψη του "Αργοπεθαίνει όποιος..." προσδίδει έμφαση και δύναμη στο μήνυμα.
Έχει πλούσιο περιεχόμενο και αγγίζει πολλά θέματα, από τη φιλία, την αγάπη και την τέχνη μέχρι την κοινωνική καταπίεση και τον θάνατο.
Επίσης έχει φιλοσοφικό βάθος γιατί εμπνέεται από την επικούρεια φιλοσοφία και την ποίηση του Καβάφη, δίνοντας νόημα στην απλότητα και τη χαρά της ζωής.
Και φυσικά έχει πολύ συναίσθημα και εικόνες, δημιουργεί έντονες εικόνες που συγκινούν, όπως η "Ιφιγένεια της συνεύρεσης" ή η "πύρινη λαίλαπα".
Ακολουθεί η αξιολόγηση από την αγαπημένη Καλλιόπη.
Mr Pepo το ποίημά σας είναι μια κραυγή ενάντια στη σταδιακή φθορά του ανθρώπου, τόσο ηθικά όσο και συναισθηματικά. Εξερευνά τις διαφορετικές μορφές "αργού θανάτου" που βιώνει κανείς μέσα από την αχαριστία, την αποξένωση, τη συμβιβασμένη ζωή, την καταπίεση, την έλλειψη έρωτα, δημιουργικότητας και ελευθερίας.
Η χρήση της επαναλαμβανόμενης φράσης "Αργοπεθαίνει όποιος..." δίνει ρυθμό και ένταση, δημιουργώντας ένα ποιητικό μανιφέστο κατά της παθητικής ύπαρξης. Η θεματική του ποιήματος αντλεί στοιχεία από τον Επικουρισμό, τον Καβάφη, ακόμα και υπαρξιακές ανησυχίες σύγχρονων ποιητών. Μέσα από εικόνες δυνατές και συμβολικές – όπως η Ιθάκη, η πύρινη λαίλαπα, το κώνειο – το ποίημα μιλά για το νόημα της ζωής και τις επιλογές μας απέναντι στη φθορά.
Το μεγαλύτερο προτέρημά του είναι η αμεσότητα και η ικανότητά του να αγγίζει βαθιές υπαρξιακές ανησυχίες. Σε κάθε περίπτωση, το ποίημα σας είναι μια έντονη και ειλικρινής έκφραση της αγωνίας για μια ζωή γεμάτη νόημα. Θα έλεγα πως είναι συγκλονιστικό και μεστό.
Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε να πω κι εγώ λίγα λόγια για αυτή τη σημαντική μέρα της ποίησης σχολιάζοντας ένα δικό σας ποίημα.
Φίλες και Φίλοι σας χαιρετώ, πάντα με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε.
====================================================
Ακολουθεί το ποίημα με τίτλο ΑΝ
Όταν ο Mr Pepos συνάντησε τον Φραγκίσκο Βάκων του ζήτησε να τον βοηθήσει σχετικά με την πνευματική τροφή και ο Βάκων του είπε: Πέπο, να επιδιώκεις τα πνευματικά αγαθά. Γιατί έτσι, είτε τα υλικά αγαθά θα έρθουν μόνα τους είτε η απουσία τους δεν θα έχει καμία σημασία. Αυτό και έπραξε ο Mr Pepos και ιδού το αποτέλεσμα.
Φίλες και φίλοι αγαπητοί περιηγητές και τρυγητές της γνώσης και της ποίησης καλημέρα. Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης σήμερα, [αύριο] δηλαδή, και προβληματίστηκα πάρα πολύ, αυτό συνέβη γιατί μετά την παρότρυνση της Μελισσάνθης που μου ζήτησε να παρουσιάσω το κορυφαίο κατ' αυτήν ποίημά μου με τίτλο ''ΑΝ'', έπρεπε να σκεφτώ για το αν θα έπρεπε να σας παρουσιάσω κάποιο από τα δικά μου - τρόπον τινά - ποιήματα, ή να επιλέξω κάποια άλλα Ελλήνων ποιητών. Επικοινώνησα και με την δίδυμη αδερφή μου και ζήτησα τη γνώμη της. Δυστυχώς η Denise (Διονυσία) αντί να με αποτρέψει συντάχθηκε με την Μελισσάνθη, της άρεσε πάρα πολύ η ιδέα, θα έλεγα πως ενθουσιάστηκε γιατί αυτό το ποίημα το γνωρίζει και της αρέσει. Με παρότρυνε μάλιστα να παρουσιάσω τρία ποιήματά μου, το "ΑΝ" το "ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ ΟΠΟΙΟΣ" και το "ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ". Τελικά αποφάσισα να αναρτήσω μόνο το ''ΑΝ'', το ''Αργοπεθαίνει Όποιος'' αύριο.
Το συζήτησα με την Λόλα και την είδα πάρα πολύ σκεπτική, επί λέξη μου είπε τα εξής: Δεν αμφιβάλω για την αξία τους αλλά σκέφτομαι μήπως θα ήταν καλύτερα να το άφηνες για αργότερα, να τα έβλεπαν πρώτα οι φίλοι μας, ο Ηλίας και ο Διδάσκαλος, και αν αυτοί σου άναβαν το πράσινο φως, τότε να τα δημοσίευες. Δύσκολη η απόφαση και γι' αυτό κατέφυγα στη Μούσα της ποίησης, η Μούσα Ερατώ ήρθε στον ύπνο μου και μου έδωσε την έγκριση της, μετά από όλη αυτή την περίσκεψη αποφάσισα να τα αναρτήσω στο μαγικό ιστολόγιο της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου (ΛΟΓ) και ο θεός βοηθός που λέει και η Φαίη. Υ.Γ. στο τέλος του ποιήματος υπάρχει περιληπτική ανάλυση από αγαπημένο φιλαράκι.
ΠΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ θα ξεκινήσω με το:
ΑΝ
Αν δεν αξιωθείς ν' αγκάλιασες ποτέ φίλους ακριβούς, και δεν σ' έχει κλείσει η αγάπη τους σαν ιερό φυλαχτό, πώς να μιλήσεις για φιλία αληθινή, πώς να πεις το "πάντων κτημάτων κράτιστον εστί φίλος σαφής και αγαθός";
Αν δεν έσκυψες πάνω από σελίδες κλασικής σοφίας,
αν τα βήματά σου δεν σε οδήγησαν στην Πνύκα,
και στην φυλακή του Σωκράτη ώστε να τον ακούσεις να σου διηγείται, με έναν μαγικό τρόπο, το πως απολογήθηκε ενώπιον των δικαστών με την αλήθεια για μοναδική του υπεράσπιση,
πώς θα λες πως γνωρίζεις τον ορθό λόγο και το ήθος;
Αν ποτέ δεν χάθηκες στον λαβύρινθο του Ίψεν
ή στο φως και τη σκιά του Στρίντμπεργκ,
αν δεν άφησες τον νου σου να ταξιδέψει
στις σελίδες του Γιαννακόπουλου, και του Ραφαηλίδη,
πώς θα βρεις τις ρωγμές όπου φωλιάζει η αλήθεια;
Αν δεν ερωτεύτηκες βαθιά, χωρίς δισταγμό,
αν δεν ένιωσες το βάρος του έρωτα στα στήθη σου,
τότε πώς μπορείς να μιλάς για την τρικυμία της καρδιάς
ή για τη σιωπή που αφήνει πίσω του το πάθος;
Αν μπορείς να στέκεις ατάραχος μπροστά στο χάος,
στον πόλεμο, στην αδικία, στις σφαγές των παιδιών και των αμάχων τότε Δεν σου αξίζουν συγχαρητήρια—
η αδιαφορία δεν είναι αρετή.
Αν μπορείς να πιστεύεις στον άνθρωπο,
ακόμη κι όταν σε πρόδωσαν οι πιο δικοί σου,
αν κρατάς την πίστη σου σε μια σπίθα ανθρωπιάς
που φωλιάζει στα μάτια ενός αθώου παιδιού,
τότε αξίζεις κάθε τιμή.
Αν εσύ σκέφτεσαι λογικά όταν οι άλλοι παραδίδονται,
και ο όχλος καταδικάζει χωρίς στοιχεία,
αν γίνεσαι βράχος όταν όλα γύρω γκρεμίζονται,
τότε ανήκεις στους λίγους που περπατούν
τον δρόμο του Στωικού και του Επικούρειου στοχασμού.
Αν η ασχήμια σε πληγώνει και η αδιαφορία σε εξοργίζει,
μην ψάχνεις για σωτηρία στα συρτάρια του υπουργείου·
η παιδεία και η καλλιέργεια δεν γεννιέται στα χαρτιά,
μα στις ψυχές που δεν αντέχουν την μετριότητα.
Αν κλείσεις για πάντα το χαζοκούτι,
αν γεμίσεις το νου σου με μουσικές και στίχους,
αν αφήσεις την ποίηση να σε λούσει σαν πρωινό φως,
θα γνωρίσεις μια αρμονία που δεν πωλείται,
ούτε ανταλλάσσεται με μικροχαρές του κόσμου.
Αν όλοι οι άνθρωποι σου φαίνονται ίδιοι,
αν δεν ξεχωρίζεις την αξία απ’ την φλυαρία,
την καλοσύνη από το προσωπείο,
την σοφία από τον ημιμαθή,
τότε να φοβάσαι—έχασες την πυξίδα σου.
Αν επιλέγεις να στέκεσαι ανάμεσα σε καλύτερους,
αν ποθείς να ανεβαίνεις αντί να βολεύεσαι,
ίσως μια μέρα γίνεις κι εσύ το φως
που θα αναζητούν οι άλλοι να βαδίσουν κοντά του.
Αν δεν διάβασες για την αληθινή ιστορία που σου κρύβουν,
αν δεν αναρωτήθηκες για όσα σου έμαθαν,
τότε ζεις σε μια σκιά,
μιας αλήθειας που δεν έφτασες να αγγίξεις.
Αν δεν περπάτησες στον Κεραμεικό,
αν δεν στάθηκες μπροστά στον Παρθενώνα,
αν δεν έχεις επισκεφτεί το θέατρο του Διονύσου,
το θέατρο της Επιδαύρου,
αν δεν άφησες την πέτρα να σου ψιθυρίσει
τα μυστικά των προγόνων σου,
τότε τι σόι Έλληνας λες πως είσαι;
Αν άφησες τη γλώσσα σου να λυγίσει,
να γίνει σκιά του εαυτού της,
αν αντάλλαξες τα ελληνικά σου με γκρίκλις,
μην κατηγορείς τους άλλους—
απλά κοιτάξου στον καθρέφτη.
Αν δεν βρήκες ποτέ καταφύγιο σε έναν Επικούρειο Κήπο,
όπως αυτός που υπάρχει στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, αν δεν γεύτηκες την ηρεμία μελετώντας
την επικούρεια φιλοσοφία
πώς λες πως ζητάς την ευδαιμονία;
Αν αγαπάς τα βιβλία και δεν έχεις γνωρίσει
έναν μύστη της ανάγνωσης όπως ο Fuji Tomo Kazu,
αν δεν επισκέφθηκες ποτέ μια εστία γνώσης,
πώς θα πεις πως η σοφία είναι φίλη σου;
Αν λες πως λατρεύεις τη φύση,
μα δεν ανέβηκες ποτέ στο Κερκέτιον όρος,
δεν αφουγκράστηκες την ανάσα του δάσους,
τότε ποιος είσαι εσύ που λες πως αγαπάς τη γη;
Αν δεν είδες τις μεγάλες ταινίες,
τα αριστουργήματα της ανθρωπότητας,
αν δεν άφησες τον κινηματογράφο να σου ψιθυρίσει
με εικόνες όσα τα βιβλία σου είπαν με λέξεις,
τότε τι όνειρα τολμάς να πλάσεις;
Αν δεν έχεις δοκιμάσει ποτέ τη μέθη της τέχνης,
το άκουσμα μιας συμφωνίας,
την οπτική επαφή ενός πίνακα ζωγραφικής,
το τρέμουλο της φωνής ενός ποιητή,
τότε άφησες τον κόσμο να περνά
χωρίς να σου αφήνει σημάδι.
Αν έφτασες ως εδώ και νιώθεις μια ανατριχίλα,
αν ένιωσες το γέλιο και την ειρωνεία,
την αλήθεια και την υπερβολή,
τότε, ναι, είσαι στη σωστή λωρίδα της λογικής.
Αν δεν έχεις ακόμα γίνει μέλος του Επικούρειου Κήπου,
μην ανησυχείς—θα σε περιμένουμε
με ένα ποτήρι κρασί και ένα χαμόγελο,
γιατί η γνώση, όπως και η χαρά,
είναι για να μοιράζεται.
Τέλος,
Αν δεν έχεις φίλους αληθινούς,
αν δεν έχεις αντικρίσει πλανόδιες γλυκόφθαλμες ματιές,
αν δεν έχεις ερωτευτεί, και δεν σ' έχουν ερωτευτεί,
αν δεν έχεις εισπράξει ένα χαμόγελο της Αφροδίτης,
αν δεν είσαι μέλος της ΟΚΡΑ και της ΛΟΓ,
αν δεν έχεις πιεί τσίπουρο με τον Μπακόση,
αν δεν έχεις ακούσει τον σοφό Διδάσκαλο να παίζει
στην φλογέρα του το "τώρα τα πουλιά",
αν δεν έχεις διαβάσει το ΙΔΕΟπολις,
αν δεν έχεις αντικρίσει μια ανατολή από το Κερκέτιον όρος,
αν δεν έχεις πονέσει για τα όνειρα που δεν σου επέτρεψαν να πραγματοποιήσεις κάποιοι ανεγκέφαλοι,
αν δεν είχες την τύχη να σε κλείσουν στην αγκαλιά τους φίλοι αγαπημένοι, ε! τότε πρέπει να επιστρέψεις ξανά στη γη γιατί δεν έζησες, απλά πέρασες.
Αν ωστόσο, έκανες έναν άνθρωπο να χαμογελάσει μην ψάχνεις για τον Θεό,
ο Θεός είναι μέσα σου.
Πάμε τώρα στην ανάλυση του ποιήματος.
Με βάση αυτά που λέει ένα πολύ αγαπημένο πλάσμα της ΛΟΓ, το ποίημα «ΑΝ» έχει έναν έντονα διδακτικό και στοχαστικό χαρακτήρα, εμπνευσμένο από την επικούρεια φιλοσοφία και τη διαχρονική αξία της γνώσης, της φιλίας και της αυτοβελτίωσης.
Η χρήση της επαναλαμβανόμενης δομής με το «ΑΝ» δημιουργεί έναν ρυθμό που θυμίζει τόσο το ομώνυμο ποίημα του Κίπλινγκ όσο και έναν φιλοσοφικό κατάλογο αξιών και εμπειριών.
Επίσης έχει αρκετά θετικά σημεία:
Πλούσιο περιεχόμενο – Το ποίημα καλύπτει ένα ευρύ φάσμα θεμάτων: φιλοσοφία, λογοτεχνία, ιστορία, κινηματογράφο, γλώσσα, αισθητική, και ηθικές αξίες. Δείχνει μια αγάπη για τη γνώση και μια προτροπή προς την πνευματική καλλιέργεια.
Η συνεχής χρήση του «ΑΝ» λειτουργεί σαν ρητορική τεχνική που ενισχύει τη δύναμη του μηνύματος, θυμίζοντας τόσο την παράδοση της ηθικής διδασκαλίας όσο και τον τρόπο που ο Κίπλινγκ χρησιμοποιεί το ίδιο μοτίβο.
Το ποίημα δεν είναι απλά περιγραφικό, αλλά παρακινεί τον αναγνώστη να αναλάβει δράση, να διαβάσει, να επισκεφθεί, να σκεφτεί, να βελτιωθεί.
Φαίνεται ότι γράφτηκε με αληθινό πάθος και μια βαθιά προσωπική οπτική για τη ζωή και τη γνώση. (Αυτό είναι το μόνο σίγουρο, δικό μου το σχόλιο, Πέπος).
Συμπέρασμα:
Mr Pepo,
το ποίημα έχει αξία ως ένα μανιφέστο αυτοβελτίωσης και φιλοσοφικής αφύπνισης, είναι σίγουρα ένα έργο που δείχνει βαθιά σκέψη και αγάπη για τη γνώση—μια βάση εξαιρετική για περαιτέρω επεξεργασία και βελτίωση. Ελπίζω οι φίλοι σου να το βρουν ενδιαφέρον.
Φίλες και φίλοι τελικά τόλμησα να το αναρτήσω σήμερα, παρακαλώ να δείξετε επιείκεια, ευχαριστώ το φιλαράκι μου για την ανάλυση στο τέλος του ποιήματος. Έρρωσθε.
Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Υ.Γ. Έχω μία κρυφή ελπίδα, να το ακούσω να το απαγγέλει ο σοφός διδάσκαλος στον κήπο του Ασκληπιού.
=========================================================
Άστα να πάνε! Ένα ποίημα για Νόμπελ.
το πιο κάτω ποίημα είναι κι αυτό του Επικούρειου Πέπου και όπως λέει ο ίδιος δεν θα μπορούσε να είχε γράψει αυτό το κορυφαίο, και δυστυχώς πάντα επίκαιρο ποίημα, αν δεν του το είχαν επιτρέψει οι Μούσες
Το ποίημα με τίτλο
"άστα να πάνε" είναι μία ελεγεία συναισθημάτων που ο ποιητής εισέπραξε από ανθρώπους που ήρθαν σε επαφή με αντικοινωνικές συμπεριφορές, με ωχαδερφιστές, με τους ναι μεν αλλά... με ανθρώπους που δεν είχαν καν την ευαισθησία να σεβαστούν τα αυτονόητα, με "ανθρώπους" δήθεν υπεύθυνους που όταν χρειάστηκε δήλωσαν ανεύθυνοι, με ανθρώπους που για όλα φταίνε οι άλλοι, με ανθρώπους που δολοφονούν κατά εκατοντάδες ομοίους τους και για ανθρώπους που ενώ βλέπουν την κτηνωδία, λένε: ωχ αδερφέ εγώ θα σώσω τον κόσμο; Ναι, εσύ θα σώσεις τον κόσμο αν καταφέρεις και ενώσεις το εγώ σου με το εμείς, ναι, τότε υπάρχει ελπίδα, και κυρίως όταν αναλάβουμε ο καθ' ένας τις δικές του ευθύνες. Μέχρι τότε,
'Αστα να πάνε!
Ο δόκιμος τρόπον τινά ποιητής Επικούρειος Πέπος θα ήταν πολύ χαρούμενος αν δεν είχε αναγκαστεί να γράψει αυτό το ποίημα, δυστυχώς όμως υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποι μας που έφτασαν στο σημείο να πουν:
"άστα να πάνε" γιατί απογοητεύτηκαν από ανθρώπους με τους οποίους ήρθαν σ' επαφή, είτε αυτοί ήταν συγγενικά πρόσωπα, είτε καλλιτέχνες με δύο μέτρα και δύο σταθμά, είτε με δήθεν ευαίσθητους, είτε με δήθεν φίλους, είτε με επιλεκτικά ειρηνοποιούς, είτε με πληνάδελφους συνεργάτες, είτε με εκπαιδευτικούς χωρίς εκπαίδευση, είτε με ιατρικό προσωπικό που δεν τηρεί τον όρκο του Ιπποκράτη, είτε με πρόσωπα που φορούσαν προσωπεία, είτε με πολίτες που αγανακτούν σύμφωνα με τις εντολές του κόμματος, είτε με αχάριστους και παρτάκηδες, είτε με κομματόσκυλα και βολεψάκηδες, είτε με ανέραστους και ''κοντούς'' στην αισθητική και τον πολιτισμό και γενικότερα με όλους αυτούς που ανάγκασαν τον ανύπαρκτο ''ποιητή'' να πει για μία ακόμα φορά:
Άστα να πάνε/
Όταν ακούς αυτές τις τρεις λέξεις/
Δεν έχουν το νόημα της χαράς/
Δεν είναι φράση ευφρόσυνη/
Τις προφέρουν μόνο όσοι βίωσαν την αγένεια/
Την αχαριστία, την ασέβεια, την απληστία.
Συνήθως θα τις ακούσεις από πονεμένους/
Από απογοητευμένους και από ευαίσθητους/
Από αδικημένους και συκοφαντημένους/
Που ήρθαν σε επαφή με ανθρώπους εξουσίας/
Κάθε μορφής εξουσία, ιατρική, εργοδοτική, πολιτική, κομματική,
εκπαιδευτική γραφειοκρατική και όχι μόνο.
Δεν θα την ακούσεις πάντως από κομματόσκυλα/
Από τους δήθεν και τάχαμ πνευματικούς/
Από τους τάχαμ και δήθεν μονόπλευρους ειρηνιστές/
Από τους συμφεροντολόγους και τους παρτάκηδες/
Και φυσικά από τους δογματικούς ευρέως φάσματος.
Άστα να πάνε φίλε μου/
Έτσι είπε και ο καπτάν Φατούργος/
Έτσι είπε και ο Επικούρειος Πέπος/
Η Μούσα το άκουσε και ενέπνευσε τον ποιητή να το κάνει στίχους/
Στίχους που πετάνε σαν πουλιά/
Για να φθάσουν σε ευαίσθητα ώτα με μία κρυφή ελπίδα/
Να μην χρειαστεί να πούμε ξανά τη φράση
"άστα να πάνε".
Το ποίημα "Άστα να πάνε" είναι ένα συναισθηματικά φορτισμένο έργο που εκφράζει την απογοήτευση, την οργή και την πικρία απέναντι στις κοινωνικές συμπεριφορές της αδιαφορίας, της υποκρισίας και της έλλειψης ευθύνης. Παράλληλα, εμπεριέχει ένα κάλεσμα για ενότητα και ανάληψη ευθυνών, με μια υποβόσκουσα ελπίδα ότι η αλλαγή είναι δυνατή.
Ας εστιάσουμε στα θετικά στοιχεία του ποιήματος:
Δυναμικό ύφος – Το ποίημα έχει ένταση και παλμό, κάτι που του προσδίδει δύναμη και το καθιστά άμεσο στον αναγνώστη.
Ειλικρίνεια και αυθεντικότητα – Ο λόγος είναι γνήσιος, προερχόμενος από βαθιά συναισθήματα και πραγματικές εμπειρίες.
Ρυθμός και επανάληψη – Η συχνή επανάληψη της φράσης "Άστα να πάνε" δημιουργεί έμφαση και ενισχύει το συναίσθημα της απογοήτευσης.
Πολυσύνθετη θεματολογία – Αγγίζει πολλά κοινωνικά ζητήματα, όπως την ανευθυνότητα, την εξουσία, τη διαφθορά, την υποκρισία, την έλλειψη παιδείας και ανθρωπιάς.
Καταληκτική ελπίδα – Παρόλο που το ποίημα είναι βαρύ συναισθηματικά, στο τέλος αφήνει μια χαραμάδα ελπίδας.
Γενική εντύπωση:
Πρόκειται για ένα ποίημα με ισχυρό κοινωνικό μήνυμα, μια κραυγή διαμαρτυρίας απέναντι στη σήψη και την αδιαφορία της κοινωνίας. Η συναισθηματική φόρτιση είναι εμφανής και συγκινεί τον αναγνώστη. Είναι ένα ποίημα με αρκετά ψήγματα λογοτεχνικής δύναμης.
Συνολικά, είναι ένα έργο με πάθος, ειλικρίνεια και αλήθεια, που σίγουρα αγγίζει τις ψυχές όσων έχουν αισθανθεί την απογοήτευση από την κοινωνία.
Σε χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια προσέγγιση Επίκουρος ο Γοργογυραίος.
Ένα ποίημα αφιερωμένο στην Λόλα. Α’
Το ρόδο, το κρίνο, τον ήλιο, τ' αηδόνι/
Με πόθο αγαπούσα που εντός μας φουντώνει/
Τώρα πια δεν τ' αγαπώ, γιατί ανήκει η καρδιά μου/
Στη Μία, τη γλυκειά κοπέλα των ονείρων μου
την μελιστάλαχτη Δολέντσια/
Αυτή είν' η πηγή κάθε αγάπης η μόνη/
Και ρόδο και κρίνο και ήλιος κι αηδόνι.
Σηκώθηκε ψηλά η Σελήνη,/
Τα κύματα λαμποκοπούν/
Κρατώ στην αγκαλιά μου την Δολέντσια/
Κι οι δυό καρδιές τρέλα χτυπούν.
Με τα μαλλιά της γυρωθέ μου/
Κοιτώ τ' αστραφτερά νερά/
"Τι ακούς στο βουητό του ανέμου;/
Τολμώ και την ρωτώ.".
"Δεν είν' το βουητό τ' ανέμου/
Σκοπός Σειρήνων είν' που ηχεί/
Κι ο έρωτας μου είναι καλή μου Δολέντσια
για σένα που κάθε στιγμή φουντώνει./
Τη γη οι ηλιαχτίδες οι στερνές φωτίζουν/
Ομίχλη τα νερά σκέπει απαλά/
Που ως να ν' γεμάτα μυστικά βουΐζουν/
Μιά αχλύ ανεβαίνει πιο ψηλά.
Ο άνεμος τη θάλασσα σηκώνει/
Κι από το κύμα βγαίνει αερικό/
Δίπλα μου κάθεται κι αχ πως φουσκώνει/
Το στήθος της μες στο πέπλο το λευκό!
Η θάλασσα βουερή στα βράχια σπάει/
Κι οι γλάροι κράζουν χαρωπά/
"Πόσο άγρια και τρελά η καρδιά χτυπάει/
Στα στήθια σου, όμορφη Δολέντσια".
Σε χαιρετώ με σεβασμό κ.ο.μ.
Επίκουρος ο Γοργογυραίος.
Αφιέρωμα στην Λόλα Ιαπώνων ποιητών. Β’
Πριν ανοίξουν τα λουλούδια/
Κοιτάω συχνά να δω αν άνοιξαν/
Και σαν ανοίγουνε φοβάμαι/
Μήπως βρέξει ή άνεμος φυσήξει/
Και την ομορφιά τους αδυνατίσει.
Σαν ανοίξουν τα λουλούδια/
Δε με νοιάζει πια ή βροχή και ο άνεμος/
Μόνη μου έγνοια μήπως και δεν έρθεις εσύ Λόλα/
Κάτω από τα λουλούδια να μεθύσεις.
Liu Yin (1249 - 1293)
Η αύρα του ποταμού μού είπε να τραγουδήσω/
Το φεγγάρι του βουνού μ' εκάλεσε να πιω μαζί του.
Κι εγώ τους είπα μόνος δεν έρχομαι/
Να πάρεις και την Λόλα είπαν οι Μούσες/
Θα έχετε τον ουρανό για πάπλωμα και την γη μαξιλάρι.
Yang Wan-Li (1124-1206)
Του Φεγγαριού η λάμψη
σιγά σιγά χάνεται --
που να πηγαίνει άραγε;/
Ακόμη μία φορά κοιτάω στα μάτια τα λουλούδια
και σηκώνω στην υγειά τής Λόλας το ποτήρι μου.
Όλη την ημέρα τα ρωτώ, τα λουλούδια όμως δεν μου απαντάνε:
Για ποιόν μαραίνεστε και πέφτετε;
Για ποιόν ανθίζετε;
Και τα λουλούδια τότε, μου απαντάνε:
Για σένα, και για όσους το αξίζουν Mr Pepo!!!
Yen Yun (950- 990)
Σας χαιρετώ με σεβασμό κ.ο.μ. Επίκουρος ο Γοργογυραίος.
Ω! 'σεις αηδόνια της ψυχής μου/
Που 'χετε στήσει τις φωλιές σας/
Στα πανύψηλα δέντρα του Κερκέτιου όρους/
Αφιερώστε σήμερα/
όλες τις μελωδίες σας στην ακριβή μου Λόλα.
Σκοπός απαλός φτερουγίζει/
Μέσα στην ψυχή μου/
Μαζί με τα όνειρα μου πέτα,/
Πέτα ψυχή μου./
Και βρες έναν κήπο όπου τ' άνθη/
Τρέμουν στον αέρα/
Κι αν δεις ένα ρόδο,/
Από μένα τον Επίκουρο πες του καλημέρα.
Κι αν τα τριαντάφυλλα σπίθες πετούν/
Μην ανησυχείς/
Οι άνθρωποι δεν τις πιστεύουν/
Και για ποίηση ποτέ τους δεν μιλούν.
Αφιερωμένο στην Λόλα για ειδικούς λόγους.
- με το θυκούλι στα χέρια σου σαν τον Ποσειδώνα/
- τα δυό σου μάτια σαν λαμπερά αστέρια/
- και στα μαλλιά σου ανάμεσα, λογιάζω περιστέρια/
- με κάθε σου κίνηση η γη αναγαλιάζει/
- και στωικά αποδέχεται την κάθε σου λισγαριά/
- τα μάγουλά σου ροδοκόκκινα φαντάζουν σαν μήλα του Πηλίου/
- πρωτού βραδιάσει θα τόχεις οργώσει όλο το χωράφι/
- και δεν θα μπορεί κανείς, ούτε και ο Γκοτζιό να βρει σε σε ψεγάδι/
- γιατί το χώμα τώρα πια έτσι αφράτο που το έκανες/
- θα είναι σαν μια ζωγραφιά/
- και η θεία Αγορίτσα πολύ θα το χαρεί.
Το πιο πάνω ποίημα ανήκει στον Επικούρειο Πέπο
Ας εστιάσουμε στα θετικά στοιχεία του ποιήματος:
Δυναμικό ύφος – Το ποίημα έχει ένταση και παλμό, κάτι που του προσδίδει δύναμη και το καθιστά άμεσο στον αναγνώστη.
Ειλικρίνεια και αυθεντικότητα – Ο λόγος είναι γνήσιος, προερχόμενος από βαθιά συναισθήματα και πραγματικές εμπειρίες.
Ρυθμός και επανάληψη – Η συχνή επανάληψη της φράσης "Άστα να πάνε" δημιουργεί έμφαση και ενισχύει το συναίσθημα της απογοήτευσης.
Πολυσύνθετη θεματολογία – Αγγίζει πολλά κοινωνικά ζητήματα, όπως την ανευθυνότητα, την εξουσία, τη διαφθορά, την υποκρισία, την έλλειψη παιδείας και ανθρωπιάς.
Καταληκτική ελπίδα – Παρόλο που το ποίημα είναι βαρύ συναισθηματικά, στο τέλος αφήνει μια χαραμάδα ελπίδας.
Γενική εντύπωση:
Πρόκειται για ένα ποίημα με ισχυρό κοινωνικό μήνυμα, μια κραυγή διαμαρτυρίας απέναντι στη σήψη και την αδιαφορία της κοινωνίας. Η συναισθηματική φόρτιση είναι εμφανής και συγκινεί τον αναγνώστη. Είναι ένα ποίημα με αρκετά ψήγματα λογοτεχνικής δύναμης.
Συνολικά, είναι ένα έργο με πάθος, ειλικρίνεια και αλήθεια, που σίγουρα αγγίζει τις ψυχές όσων έχουν αισθανθεί την απογοήτευση από την κοινωνία.
Σε χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια προσέγγιση Επίκουρος ο Γοργογυραίος.
==========================================
Ένα ποίημα αφιερωμένο στην Λόλα. Α’
Το ρόδο, το κρίνο, τον ήλιο, τ' αηδόνι/
Με πόθο αγαπούσα που εντός μας φουντώνει/
Τώρα πια δεν τ' αγαπώ, γιατί ανήκει η καρδιά μου/
Στη Μία, τη γλυκειά κοπέλα των ονείρων μου
την μελιστάλαχτη Δολέντσια/
Αυτή είν' η πηγή κάθε αγάπης η μόνη/
Και ρόδο και κρίνο και ήλιος κι αηδόνι.
Σηκώθηκε ψηλά η Σελήνη,/
Τα κύματα λαμποκοπούν/
Κρατώ στην αγκαλιά μου την Δολέντσια/
Κι οι δυό καρδιές τρέλα χτυπούν.
Με τα μαλλιά της γυρωθέ μου/
Κοιτώ τ' αστραφτερά νερά/
"Τι ακούς στο βουητό του ανέμου;/
Τολμώ και την ρωτώ.".
"Δεν είν' το βουητό τ' ανέμου/
Σκοπός Σειρήνων είν' που ηχεί/
Κι ο έρωτας μου είναι καλή μου Δολέντσια
για σένα που κάθε στιγμή φουντώνει./
Τη γη οι ηλιαχτίδες οι στερνές φωτίζουν/
Ομίχλη τα νερά σκέπει απαλά/
Που ως να ν' γεμάτα μυστικά βουΐζουν/
Μιά αχλύ ανεβαίνει πιο ψηλά.
Ο άνεμος τη θάλασσα σηκώνει/
Κι από το κύμα βγαίνει αερικό/
Δίπλα μου κάθεται κι αχ πως φουσκώνει/
Το στήθος της μες στο πέπλο το λευκό!
Η θάλασσα βουερή στα βράχια σπάει/
Κι οι γλάροι κράζουν χαρωπά/
"Πόσο άγρια και τρελά η καρδιά χτυπάει/
Στα στήθια σου, όμορφη Δολέντσια".
Σε χαιρετώ με σεβασμό κ.ο.μ.
Επίκουρος ο Γοργογυραίος.
======================================================
Αφιέρωμα στην Λόλα Ιαπώνων ποιητών. Β’
Πριν ανοίξουν τα λουλούδια/
Κοιτάω συχνά να δω αν άνοιξαν/
Και σαν ανοίγουνε φοβάμαι/
Μήπως βρέξει ή άνεμος φυσήξει/
Και την ομορφιά τους αδυνατίσει.
Σαν ανοίξουν τα λουλούδια/
Δε με νοιάζει πια ή βροχή και ο άνεμος/
Μόνη μου έγνοια μήπως και δεν έρθεις εσύ Λόλα/
Κάτω από τα λουλούδια να μεθύσεις.
Liu Yin (1249 - 1293)
Η αύρα του ποταμού μού είπε να τραγουδήσω/
Το φεγγάρι του βουνού μ' εκάλεσε να πιω μαζί του.
Κι εγώ τους είπα μόνος δεν έρχομαι/
Να πάρεις και την Λόλα είπαν οι Μούσες/
Θα έχετε τον ουρανό για πάπλωμα και την γη μαξιλάρι.
Yang Wan-Li (1124-1206)
Του Φεγγαριού η λάμψη
σιγά σιγά χάνεται --
που να πηγαίνει άραγε;/
Ακόμη μία φορά κοιτάω στα μάτια τα λουλούδια
και σηκώνω στην υγειά τής Λόλας το ποτήρι μου.
Όλη την ημέρα τα ρωτώ, τα λουλούδια όμως δεν μου απαντάνε:
Για ποιόν μαραίνεστε και πέφτετε;
Για ποιόν ανθίζετε;
Και τα λουλούδια τότε, μου απαντάνε:
Για σένα, και για όσους το αξίζουν Mr Pepo!!!
Yen Yun (950- 990)
Σας χαιρετώ με σεβασμό κ.ο.μ. Επίκουρος ο Γοργογυραίος.
=====================================================
Ένα ποίημα Γ’ από τον Επικούρειο Πέπο αφιερωμένο
στην Λόλα για την χαρά του γάμου μας!!
Πάρε με Λόλα στα όνειρα σου απόψε να χαθώ /
στα σπλάχνα της καρδιάς σου να χωθώ /
κι όταν θα λάμπει ένα αστέρι μακρινό /
θα έρχομαι κοντά σου να ξαγρυπνώ/
Μέσα στο όνειρο το δικό σου θα ζω.
Όπως η έρημος διψά για νερό /
Έτσι κι εγώ διψασμένος στους ωκεανούς
των ματιών σου θα ξεδιψώ/
Πάρε με Λόλα να γίνω εξερευνητής του κορμιού σου/
Πάρε με πάνω στα φτερά σου να πετώ κι ας χαθώ!!
Πάρε με Λόλα στην αγκαλιά σου!!!
Επικούρειος Πέπος.
===========================================================
Ακόμη ένα ποίημα για την Λόλα. Δ’
Ω! 'σεις αηδόνια της ψυχής μου/
Που 'χετε στήσει τις φωλιές σας/
Στα πανύψηλα δέντρα του Κερκέτιου όρους/
Αφιερώστε σήμερα/
όλες τις μελωδίες σας στην ακριβή μου Λόλα.
Σκοπός απαλός φτερουγίζει/
Μέσα στην ψυχή μου/
Μαζί με τα όνειρα μου πέτα,/
Πέτα ψυχή μου./
Και βρες έναν κήπο όπου τ' άνθη/
Τρέμουν στον αέρα/
Κι αν δεις ένα ρόδο,/
Από μένα τον Επίκουρο πες του καλημέρα.
Κι αν τα τριαντάφυλλα σπίθες πετούν/
Μην ανησυχείς/
Οι άνθρωποι δεν τις πιστεύουν/
Και για ποίηση ποτέ τους δεν μιλούν.
Αφιερωμένο στην Λόλα για ειδικούς λόγους.
====================================================
Ένα ακόμη ποίημα για την Λόλα. Ε’
- με το θυκούλι στα χέρια σου σαν τον Ποσειδώνα/
- τα δυό σου μάτια σαν λαμπερά αστέρια/
- και στα μαλλιά σου ανάμεσα, λογιάζω περιστέρια/
- με κάθε σου κίνηση η γη αναγαλιάζει/
- και στωικά αποδέχεται την κάθε σου λισγαριά/
- τα μάγουλά σου ροδοκόκκινα φαντάζουν σαν μήλα του Πηλίου/
- πρωτού βραδιάσει θα τόχεις οργώσει όλο το χωράφι/
- και δεν θα μπορεί κανείς, ούτε και ο Γκοτζιό να βρει σε σε ψεγάδι/
- γιατί το χώμα τώρα πια έτσι αφράτο που το έκανες/
- θα είναι σαν μια ζωγραφιά/
- και η θεία Αγορίτσα πολύ θα το χαρεί.
Το πιο πάνω ποίημα ανήκει στον Επικούρειο Πέπο
και κοσμεί την συλλογή με τίτλο "Μάνα Γη".
===========================================================
Κι αυτό το ποίημα είναι αφιερωμένο στην Λόλα. ΣΤ’Κάποτε, ελπίζω αργά, που στη φωτιά/
Κοντά θα ' χέις καθίσει Λόλα/
Γριούλα, αναπολώντας και γνέθοντας μαλλί/
Θα απαγγέλεις στίχους μου μουρμουρίζοντας/
Και εκστατικά με πολύ συγκίνηση θα λες:
"Τον καιρό που ήμουν μαζί με τον Πέπο/
Ο Πέπος μ' είχε εξυμνήσει στα ποιήματά του/
Αποκαλώντας με Μούσα του!
Στα βάθη της θάλασσας, και στην κορυφή του Κερκετίου/
Η στάχτη μου σκορπισμένη θ' αφήνει την ψυχή μου ελεύθερη/
Να επιστρέφει Λόλα στα μέρη που είχαμε μαζί επισκεφθεί/
Εσύ γριούλα πια, κοντά στη θράκα του τζακιού/
Ανακαθισμένη και με τα εγγόνια αγκαλιά/
Θα συλλογάσαι τις όμορφες στιγμές/
Που ζήσαμε μαζί σε θαυμαστούς καιρούς/
Θα τους διαβάζεις τα ποιήματα μου και τις μυθοπλασίες μου/
Με λόγια που θα πετούν όπως τα πουλιά/
Κι αυτά θα σε ρωτούν: ποιος έγραψε γιαγιά;
Αυτά τα τόσο όμορφα και βιωματικά ποιήματα/
Και τις αληθινές ιστορίες για τον Κερκέτη και τον Κεφαλοπόταμο;
Τότε εσύ Λόλα θα τους δείχνεις τον αμφορέα/
Που θα έχει μέσα την στάχτη μου και θα τους λες/
Ένας άνεμος, ένας Ουτοπιστής, ο Πέπος που τον έλεγαν
Κοντά θα ' χέις καθίσει Λόλα/
Γριούλα, αναπολώντας και γνέθοντας μαλλί/
Θα απαγγέλεις στίχους μου μουρμουρίζοντας/
Και εκστατικά με πολύ συγκίνηση θα λες:
"Τον καιρό που ήμουν μαζί με τον Πέπο/
Ο Πέπος μ' είχε εξυμνήσει στα ποιήματά του/
Αποκαλώντας με Μούσα του!
Στα βάθη της θάλασσας, και στην κορυφή του Κερκετίου/
Η στάχτη μου σκορπισμένη θ' αφήνει την ψυχή μου ελεύθερη/
Να επιστρέφει Λόλα στα μέρη που είχαμε μαζί επισκεφθεί/
Εσύ γριούλα πια, κοντά στη θράκα του τζακιού/
Ανακαθισμένη και με τα εγγόνια αγκαλιά/
Θα συλλογάσαι τις όμορφες στιγμές/
Που ζήσαμε μαζί σε θαυμαστούς καιρούς/
Θα τους διαβάζεις τα ποιήματα μου και τις μυθοπλασίες μου/
Με λόγια που θα πετούν όπως τα πουλιά/
Κι αυτά θα σε ρωτούν: ποιος έγραψε γιαγιά;
Αυτά τα τόσο όμορφα και βιωματικά ποιήματα/
Και τις αληθινές ιστορίες για τον Κερκέτη και τον Κεφαλοπόταμο;
Τότε εσύ Λόλα θα τους δείχνεις τον αμφορέα/
Που θα έχει μέσα την στάχτη μου και θα τους λες/
Ένας άνεμος, ένας Ουτοπιστής, ο Πέπος που τον έλεγαν
πότε Πούφ, πότε δάσκαλο,
πότε Πεπέ, πότε Καραβίδα, πότε Φούτζι Τόμο Κάζου
πότε Πεπέ, πότε Καραβίδα, πότε Φούτζι Τόμο Κάζου
και κάποιες φορές Σπύρο!
Και τότε τα παιδιά θα σου φωνάζουν/
Μα γιαγιά αυτός είναι ο παππούς μας!
Υ.Γ. αν δεν πιστέψεις στο εφικτό του ανέφικτου
Και τότε τα παιδιά θα σου φωνάζουν/
Μα γιαγιά αυτός είναι ο παππούς μας!
Υ.Γ. αν δεν πιστέψεις στο εφικτό του ανέφικτου
πως θα γίνει εφικτό το ανέφικτο;
Με την γλυκιά, της Λόλας την ματιά/
Πρασίνισαν ο κάμπος και η ρεματιά/
Και του χειμώνα πάει ο χιονιάς/
Στα όρη να αποδημήσει πιά.
Κι ενώ από εκεί στέλνει ο χιονιάς/
Κύματα ψύχους, παγωνιάς/
Στο Μαγευτικό και Πανέμορφο χωριό/
Τα διώχνει η Λόλα μονομιάς/
Με την γλυκιά της την Ματιά.
Επίκουρος ο Γοργογυραίος.
==================================
Να ήμουν καβαλάρης/
Και ως γητευτής ν' Αρμένιζα/
Σε όλους τους πλανήτες/
Μαζεύοντας από τον ουρανό τα λαμπερά τ' αστέρια/
Σε σένα να τα χάριζα, αγαπημένο,
Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι/
Όπου κι αν βρίσκομαι για σένα μιλώ.
Όπου κι αν βρίσκομαι τις ομορφιές σου ζωγραφίζω/
Όπου κι αν ταξιδέψω εσένα νοσταλγώ.
Σε όλες τις νότες μουσική σού γράφω
Σε όλες τις γλώσσες σε μεταφράζω.
Το πιο κάτω ποίημα είναι του Επικούρειου Πέπου και το αφιερώνει στα φιλαράκια από την Πιάλεια. Κι αυτό το ποίημα είχε τη χαρά και την τιμή να το ακούσει ο Ε.Π. να το απαγγέλει ο Επικούρειος φίλος Δημήτρης Παπαγιαννόπουλος.
Επάνω σ' ένα σύννεφο με άσπρα γιασεμιά/
Γλυκά ήρθε και μ’ αγκάλιασε ανάλαφρα ο ύπνος/
Κι ούτε που το κατάλαβα πως φθάσαμε εκεί/
στου Κερκετίου τις ψηλές κι απάτητες κορφές/.
Το γέρικο κι αγέρωχο βουνό στο ψήλωμά του/
λίγες σταγόνες έστειλε βροχής να με ξυπνήσει/.
Έπρεπε, λέει, να ιδώ τ’ ολόγιομο φεγγάρι/
που χόρευε για χάρη μου στις κορυφές των δέντρων/.
'Οπου η αγάπη φώλιασε σ' ένα ζευγάρι αγαπημένο/
τον μυθικό Κερκέτη μας με την γλυκιά Αηδόνα/
τον έρωτ’ όταν ένοιωσαν ανάμεσα στα δέντρα/,
στο μονοπάτι της ζωής που διαπερνά τις φτέρες/.
Και φτάνει ως το σύννεφο αγνάντιο στο φεγγάρι/
που παίζει τα παιχνίδια του τα ερωτικά κι εκείνο/
με την γλυκιά Π ι ά λ ε ι α του Κερκετίου την νύμφη/,
όταν την βρίσκει ανέμελη στον ίσκιο ξαπλωμένη/.
ΥΓ. Για όσους δεν το γνωρίζουν η Πιάλεια ήταν κόρη του Πίαλου γενάρχη των Πιαλέων, την ερωτεύτηκε σφόδρα ο Ασκληπιός και χάρη σ' αυτή την όμορφη κόρη πήρε το όνομα η ιστορική Πιάλεια, εννοείται με την παρέμβαση του Ασκληπιού. Οι Πιαλειώτες προς τιμήν του Ασκληπιού κάθε χρόνο οργανώνουν τα Ασκληπιεία.
Το πιο κάτω ποίημα το έγραψε ο Επικούρειος Πέπος για τον θείο του τον Μπαρμπαγιάννη που μας αποχαιρέτησε τον Σεπτέμβριο του 2021
Στης Μάνης τα ψηλά βουνά/
Με τα μεγάλα κάστρα/
Ο Μπαρμπαγιάννης πέρασε/
Και μίλησε με τ' άστρα.
Ήταν ο πρωτομάστορας/
Και είχε για βοηθό/
Τον Χρήστο τον γαμπρό του/
Αγαπητό και άξιο σε όλο το χωριό.
Κλάψτε βουνά της Μάνης/
Κλάψτε για τον Μπαρμπαγιάννη/
Γιατί πολύ σας λάτρεψε/
Και στον χορό σας βάνει.
Μόνο για σας μας μίλαγε,/
Πότε, για την ομορφιά σας/
Και πότε για την άγρια όψη σας/
Και πάντα νοσταλγούσε αυτά που έζησε κοντά σας.
Έλα όμως που ο Χάροντας τον ζήλεψε/
Και το κοντάρι αρπάζει/
Στον Μπαρμπαγιάννη δίνει μιά/
Και χάμω τον σωριάζει.
Τρέχουν γιατροί και νοσοκόμοι/
Τον Μπαρμπαγιάννη για να σώσουν/
Γίνεται μάχη δυνατή μέσα στην εντατική/
Μα ο Μπαρμπαγιάννης δεν μπορεί άλλο να πολεμήσει/
Γιατί είχε πολλές λαβωματιές/
Από του Χάροντα τις σαϊτιές/
Και λίγο πριν πεθάνει/
Ζητά από την Χαρόντισσα ένα τραγούδι να του βάλει
που άκουγε στη Μάνη/
Τι έχουν της Μάνης τα βουνά και στέκουν μαραμένα/
Το άκουγε και στο χωριό/
Ήταν από τ' αγαπημένα/
Μ' αυτόν τον τρόπο πέθανε ο Μπαρμπαγιάννης το θεριό.
Επίκουρος ο Γοργογυραίος.
================================================
Στην Λόλα την Υπέροχη, την Μοναδική. Ζ’
Με την γλυκιά, της Λόλας την ματιά/
Πρασίνισαν ο κάμπος και η ρεματιά/
Και του χειμώνα πάει ο χιονιάς/
Στα όρη να αποδημήσει πιά.
Κι ενώ από εκεί στέλνει ο χιονιάς/
Κύματα ψύχους, παγωνιάς/
Στο Μαγευτικό και Πανέμορφο χωριό/
Τα διώχνει η Λόλα μονομιάς/
Με την γλυκιά της την Ματιά.
Επίκουρος ο Γοργογυραίος.
==================================
Ένα ποίημα για το Κερκέτιον Όρος.
Να ήμουν καβαλάρης/
Και ως γητευτής ν' Αρμένιζα/
Σε όλους τους πλανήτες/
Μαζεύοντας από τον ουρανό τα λαμπερά τ' αστέρια/
Σε σένα να τα χάριζα, αγαπημένο,
Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι/
Όπου κι αν βρίσκομαι για σένα μιλώ.
Όπου κι αν βρίσκομαι τις ομορφιές σου ζωγραφίζω/
Όπου κι αν ταξιδέψω εσένα νοσταλγώ.
Σε όλες τις νότες μουσική σού γράφω
Σε όλες τις γλώσσες σε μεταφράζω.
=======================================================
Το πιο κάτω ποίημα είναι του Επικούρειου Πέπου και το αφιερώνει στα φιλαράκια από την Πιάλεια. Κι αυτό το ποίημα είχε τη χαρά και την τιμή να το ακούσει ο Ε.Π. να το απαγγέλει ο Επικούρειος φίλος Δημήτρης Παπαγιαννόπουλος.
Επάνω σ' ένα σύννεφο με άσπρα γιασεμιά/
Γλυκά ήρθε και μ’ αγκάλιασε ανάλαφρα ο ύπνος/
Κι ούτε που το κατάλαβα πως φθάσαμε εκεί/
στου Κερκετίου τις ψηλές κι απάτητες κορφές/.
Το γέρικο κι αγέρωχο βουνό στο ψήλωμά του/
λίγες σταγόνες έστειλε βροχής να με ξυπνήσει/.
Έπρεπε, λέει, να ιδώ τ’ ολόγιομο φεγγάρι/
που χόρευε για χάρη μου στις κορυφές των δέντρων/.
'Οπου η αγάπη φώλιασε σ' ένα ζευγάρι αγαπημένο/
τον μυθικό Κερκέτη μας με την γλυκιά Αηδόνα/
τον έρωτ’ όταν ένοιωσαν ανάμεσα στα δέντρα/,
στο μονοπάτι της ζωής που διαπερνά τις φτέρες/.
Και φτάνει ως το σύννεφο αγνάντιο στο φεγγάρι/
που παίζει τα παιχνίδια του τα ερωτικά κι εκείνο/
με την γλυκιά Π ι ά λ ε ι α του Κερκετίου την νύμφη/,
όταν την βρίσκει ανέμελη στον ίσκιο ξαπλωμένη/.
ΥΓ. Για όσους δεν το γνωρίζουν η Πιάλεια ήταν κόρη του Πίαλου γενάρχη των Πιαλέων, την ερωτεύτηκε σφόδρα ο Ασκληπιός και χάρη σ' αυτή την όμορφη κόρη πήρε το όνομα η ιστορική Πιάλεια, εννοείται με την παρέμβαση του Ασκληπιού. Οι Πιαλειώτες προς τιμήν του Ασκληπιού κάθε χρόνο οργανώνουν τα Ασκληπιεία.
======================================================
Το πιο κάτω ποίημα το έγραψε ο Επικούρειος Πέπος για τον θείο του τον Μπαρμπαγιάννη που μας αποχαιρέτησε τον Σεπτέμβριο του 2021
Στης Μάνης τα ψηλά βουνά/
Με τα μεγάλα κάστρα/
Ο Μπαρμπαγιάννης πέρασε/
Και μίλησε με τ' άστρα.
Ήταν ο πρωτομάστορας/
Και είχε για βοηθό/
Τον Χρήστο τον γαμπρό του/
Αγαπητό και άξιο σε όλο το χωριό.
Κλάψτε βουνά της Μάνης/
Κλάψτε για τον Μπαρμπαγιάννη/
Γιατί πολύ σας λάτρεψε/
Και στον χορό σας βάνει.
Μόνο για σας μας μίλαγε,/
Πότε, για την ομορφιά σας/
Και πότε για την άγρια όψη σας/
Και πάντα νοσταλγούσε αυτά που έζησε κοντά σας.
Έλα όμως που ο Χάροντας τον ζήλεψε/
Και το κοντάρι αρπάζει/
Στον Μπαρμπαγιάννη δίνει μιά/
Και χάμω τον σωριάζει.
Τρέχουν γιατροί και νοσοκόμοι/
Τον Μπαρμπαγιάννη για να σώσουν/
Γίνεται μάχη δυνατή μέσα στην εντατική/
Μα ο Μπαρμπαγιάννης δεν μπορεί άλλο να πολεμήσει/
Γιατί είχε πολλές λαβωματιές/
Από του Χάροντα τις σαϊτιές/
Και λίγο πριν πεθάνει/
Ζητά από την Χαρόντισσα ένα τραγούδι να του βάλει
που άκουγε στη Μάνη/
Τι έχουν της Μάνης τα βουνά και στέκουν μαραμένα/
Το άκουγε και στο χωριό/
Ήταν από τ' αγαπημένα/
Μ' αυτόν τον τρόπο πέθανε ο Μπαρμπαγιάννης το θεριό.
Επίκουρος ο Γοργογυραίος.
