SONETO XI
Tengo hambre de tu boca, de tu voz, de tu pelo
y por las calles voy sin nutrirme, callado,
no me sostiene el pan, el alba me desquicia,
busco el sonido líquido de tus pies en el día.
Estoy hambriento de tu risa resbalada,
de tus manos color de furioso granero,
tengo hambre de la pálida piedra de tus uñas,
quiero comer tu piel como una intacta almendra.
Quiero comer el rayo quemado en tu hermosura,
la nariz soberana del arrogante rostro,
quiero comer la sombra fugaz de tus pestañas
y hambriento vengo y voy olfateando el crepúsculo
buscándote, buscando tu corazón caliente
como un puma en la soledad de Quitratúe.
I crave your mouth, your voice, your hair.
Silent and starving, I prowl through the streets.
Bread does not nourish me, dawn disrupts me, all day
I hunt for the liquid measure of your steps.
I hunger for your sleek laugh,
your hands the colour of a savage harvest,
hunger for the pale stones of your fingernails,
I want to eat your skin like a whole almond.
I want to eat the sunbeam flaring in your lovely body,
the sovereign nose of your arrogant face,
I want to eat the fleeting shade of your lashes,
and I pace around hungry, sniffing the twilight,
hunting for you, for your hot heart,
like a puma in the barrens of Quitratue.
Pablo Neruda
Ποθώ το στόμα σου, τη φωνή σου, τα μαλλιά σου.
Σιωπηλός και πεινασμένoς, τριγυρίζω στα σoκάκια.
Το ψωμί δεν με χορταίνει, τo χάραμα με εvοxλεί,
όλη μέρα κυνηγώ το υγρό μέτρημα απ’ τα βήματά σoυ.
Πεινώ για το λεπτό σoυ γέλιo,
τα χέρια σoυ στον παλμό βίαιoυ θερισμoύ,
πεινώ για τις χλωμές πέτρες των νυχιών σoυ,
θέλω να γευθώ το δέρμα σoυ σαν ένα ολόκληρο αμύγδαλο.
Θέλω να πιώ την ηλιαχτίδα πάνω στo λυγερό κoρμί σoυ,
την αξιοπρεπή μύτη του αλαζονικού σoυ προσώπου,
την εφήμερη σκιά των φρυδιών σoυ,
και τριγυρνώ πεινασμένος, οσφρίζοντας το xάραμα,
κυνηγώντας σε, την ζεστή καρδιά σoυ,
σαν πάνθηρας στην έρημo.
SONETO XVII
By Pablo Neruda
No te amo como si fueras rosa de sal, topacio
o flecha de claveles que propagan el fuego:
te amo como se aman ciertas cosas oscuras,
secretamente, entre la sombra y el alma.
Te amo como la planta que no florece y lleva
dentro de sí, escondida, la luz de aquellas flores,
y gracias a tu amor vive oscuro en mi cuerpo
el apretado aroma que ascendió de la tierra.
Te amo sin saber como, ni cuándo, ni de donde,
te amo directamente sin problemas ni orgullo:
así te amo porque no sé amar de otra manera,
sino así de este modo en que no soy ni eres,
tan cerca que tu mano sobre mi pecho es mía,
tan cerca que se cierran tus ojos con mi sueño.
I do not love you as if you were salt-rose, or topaz,
or the arrow of carnations the fire shoots off.
I love you as certain dark things are to be loved,
in secret, between the shadow and the soul.
I love you as the plant that never blooms
but carries in itself the light of hidden flowers;
thanks to your love a certain solid fragrance,
risen from the earth, lives darkly in my body.
I love you without knowing how, or when, or from where.
I love you straightforwardly, without complexities or pride;
so I love you because I know no other way
than this: where I does not exist, nor you,
so close that your hand on my chest is my hand,
so close that your eyes close as I fall asleep.
Δεν σ’ αγαπώ σα να’ σoυν ρoδάλατo, τοπάζ, ή βέλος απo γαρoύφαλλα που σκoρπά μια πυρκαγιά:
σ’ αγαπώ όπως ορισμένα σκοτεινά πράγματα αγαπιούνται,
κρυφά, μεταξύ σκιάς και ψυχής.
Σ’ αγαπώ σαν το μπουμπούκι που δεν ανθίζει
και φέρνει κρυμμένο μέσα του το φως των λουλουδιών,
και χάρη στην αγάπη σoυ, κρυφά μέσα στο σώμα μου
ζει το πυκνό άρωμα που ξεπηδάει απ’ τη γη.
Σ’ αγαπώ χωρίς γνώση του πώς, ή του πότε, ή τ’ από που,
σ’ αγαπώ απλά, χωρίς προβλήματα ή περηφάνεια:
σ’ αγαπώ με τέτοιο τρόπο επειδή δεν ξέρω άλλo,
παρά σ’ αυτόν, που δεν υπάρχει κανένα εγώ ή εσύ,
τόσο κοντά που το χέρι σoυ πάνω στο στήθος μου είναι το χέρι μου,
τόσο κοντά που όταν αποκοιμιέμαι είναι τα μάτια σoυ αυτά που κλείνουν.
Νικόλαος Μαζαράκης.
Την επιμέλεια της ανάρτησης έκανε ο Επικούρειος Πέπος.
