ΟΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΕΝΟΣ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΥ ΓΟΡΓΟΓΥΡΑΙΟΥ που δυστυχώς παρέμειναν στοχασμοί. ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ

 ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συγκάτοικοί της Ουτοπίας καλημέρα, σκέφτηκα σήμερα να καταγράψω κάποιους στοχασμούς, που ως αιθεροβάμων, είχα πιστέψει πως μπορεί και να γίνουν πραγματικότητα, έκανα λάθος, άξιζε όμως η προσπάθεια γιατί έτσι πρέπει να πράττουμε όσοι έχουμε στην ψυχή μας ένα όραμα.

ΕΝΑΣ ΥΣΤΕΡΟΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ ΩΣΑΝ ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΚΙ ΤΗΣ ΛΟΓ
ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΠΟΥ ΣΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΓΝΩΡΙΣΕ
ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΥΣΚΟΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΕ ΑΥΤΟΒΥΘΙΣΤΗΚΕ
ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΘΕΛΚΥΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΠΑΡΘΕΝΙΚΟ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙ
ΣΤΟΥΣ ΩΚΕΑΝΟΥΣ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ.

Στην πορεία με άλλο πλήρωμα, και νέο σκάφος, ξεκινήσαμε ένα καινούριο ταξίδι ως νέοι Δον Κιχώτες στους ανεμόμυλους της ποιητικολογοτέχνιας και όχι μόνο. Το νέο πλήρωμα αποτελούσαν οι 9 Μούσες
ΑΛΚΗΣΤΗ, ΜΥΡΤΩ, ΔΙΩΝΗ, ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ, ΗΡΩ, ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ-ΔΗΜΗΤΡΑ, ΔΑΝΑΗ, ΔΙΟΤΙΜΑ, ΛΑ'Ι'ΔΑ ΚΑΙ ΟΙ ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΖΙΜ ΑΝΤΑΜΣ, ΑΡΚΑΣ, ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ και στα λίγα υπόλοιπα ο Επικούρειος Πέπος. 

Σημαντική βοήθεια είχαμε ως προς τις αναρτήσεις από τον γκουρού  της πληροφορικής τον μέγιστο ΓΕΝΙΚΟ.
Στο πρώτο πλήρωμα συμμετείχαν οι πιο κάτω ΝΥΜΦΕΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΕΣ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ, ΑΜΑΖΟΝΕΣ, ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΡΙΕΣ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ-ΖΑΝ ΝΤ ΑΡΚ, ΖΩΗ, ΒΑΣΙΛΙΚΗ-ΕΡΑΤΩ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ, ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ-ΕΛΕΝΑ, ΚΟΡΝΗΛΙΑ-ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ-ΡΙΑ, ΔΗΜΗΤΡΑ-ΑΝΤΙΟΠΗ, ΖΩΗ-ΜΟΝΜΑΡΤΗ, ΑΛΚΗΣΤΗ-ΕΦΗ, ΜΑΡΙΑΝΝΑ, ΝΕΜΕΣΙΣ-ΕΛΕΝΑ, ΚΛΕΙΩ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΙ ΝΑΥΣΙΚΑ-ΟΛΓΑ. Τον συντονισμό είχε η Βιβή Τσιούνη. Όλα έλαβαν χώρα στην αυλή των θαυμάτων-κήπο του Επικούρειου Πέπου

ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ 14-08-2006 όλα ήταν μαγικά!!!!!!!

Τιμώμενος Ποιητής, ο Ποιητής των θαλασσών ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ. Τότε λοιπόν:

Επίσης το 2007 ήταν μια βραδιά Μαγική, Μαγική, Μαγική.

Στοχάστηκα: μια δημιουργική ομάδα με πολλές δραστηριότητες.
Στοχάστηκα: έναν πυρήνα ατόμων που στην πορεία θα μπορούσαν
να παρασύρουν και άλλα άτομα με στόχο τις πολλαπλές πολιτιστικές
εκδηλώσεις της ΛΟΓ.
Στοχάστηκα: πως ανάμεσα στ 'άλλα ενδιαφέροντα υπήρχε χώρος για ποίηση,
για λογοτεχνία, για ζωγραφική, για θέατρο, για μουσικές βραδιές μαζί με
τις καλλότχιες, για ορειβασία στο τρύπιο λιθάρι, για βραδιές κινηματογράφου
για συνομιλίες, συναντήσεις και όχι μόνο.

Στοχάστηκα: πως αυτή η ομάδα μπορούσε να δημιουργήσει τις προυποθέσεις
ώστε το μαγευτικό και πανέμορφο  Γοργογύρι  να γινόταν σημείο αναφοράς
πολιτισμού, και πολιτιστικών εκδηλώσεων για πνευματική τροφή.
Στοχάστηκα: πως αυτή η υπέροχη ομάδα, παρ' όλα τα εμπόδια θα είχε τα κότσια
να τα ξεπεράσει γιατί ήταν ''ντοπαρισμένη'' με πείσμα δημιουργικότητας και
δεσμούς φιλίας.
Στοχάστηκα: πως η ομάδα των ιδρυτικών μελών που ήταν μια όμορφη παρέα
συν το χρόνο θα γινόταν μια γροθιά, και θα απογείωναν τη συνεργασία τους
παραμερίζοντας το μικρόβιο του ΕΓΩ.

Στοχάστηκα: πως αυτή η ομάδα με το πάθος που την διέκρινε θα χάραζε
καινούρια δεδομένα για την ευρύτερη περιοχή, και θα προκαλούσε ένα ντόμινο
καλλιτεχνοπολιτιστικολογοτεχνικής πανδαισίας.
Στοχάστηκα: πως κάποια στιγμή και οι γονείς των μελών θα γινόταν ένθερμοι
οπαδοί αυτής της προσπάθειας των παιδιών τους, συμμετέχοντας στα δρώμενα
και στις όποιες πρωτοβουλίες αναβάθμισης της βιβλιοθήκης.
Στοχάστηκα: πως κάθε καλοκαίρι στο  Μ.κ Π. Γοργογύρι  θα υπήρχε η δροσιά
της ΛΟΓ και το δροσερό αεράκι θα έπαιρνε  μαζί του τις μελωδικές φωνές
των γλυκολάλητων κοριτσιών-μουσών-νυμφών-αμαζόνων για να τις
μεταφέρει στ' αγαπημένα μας πρόσωπα που δεν ήταν κοντά μας.
Στοχάστηκα: πως η βραδιά ποίησης θα ήταν κι ένα προσκλητήριο γι αυτούς
που αναχώρησαν από τη ζωή και που τώρα θα μας παρατηρούσαν
 με τον δικό τους τρόπο, πότε ως αστέρια στον ουρανό,  και πότε ως πεταλούδες,
και φυσικά τον ανεπανάληπτο ΤΣΙΓΑΡΙΔΑ πάντα να σκαρώνει κάτι.

Στοχάστηκα: πως η πνευματική τροφή που υπήρχε ήταν πλούσια σε βιταμίνες
ευρέως φάσματος και πως στο αντιντόπινγκ κοντρόλ!  δε θα είχαμε πρόβλημα
 γιατί η λογοτεχνικοποιητική '' ντοπαμίνη'' δεν ήταν ανιχνεύσιμη από τους
 μηχανισμούς της νωχέλειας, και της χαβούζας.
Στοχάστηκα: πως λέξεις όπως, ανευθυνότητα, αδράνεια, ραστώνη, ωχαδερφισμός
καθώς και τα ξαδέρφια τους δε θα χτυπούσαν τη δική μας πόρτα γιατί νόμιζα
πως τις είχαμε ξεριζώσει από το μυαλό μας μια για πάντα, ενώ  όπως αποδείχθηκε
απλά τις είχαμε κλαδέψει με αποτέλεσμα να ξαναφουντώσουν πιο δυναμικές.
Στοχάστηκα: επίσης πως οι: Ευριπίδης, Αισχύλος, Αριστοφάνης, Σοφοκλής,
 Ελύτης, Σεφέρης, Ρίτσος, Καβάφης, Παλαμάς, Σολωμός, Βάρναλης, Καρυωτάκης,
Πολυδούρη, Δημουλά, Καμπανέλης,  Σκούρτης,  Καζαντζάκης, Γκάτσος, Παπαδόπουλος Λ.
Χατζηδάκις, Θεοδωράκης,  Μαρκόπουλος,  Ξαρχάκος, Τσιτσάνης, Καββαδίας, Λειβαδίτης,

Μάνος Ελευθερίου, Σαραντάρης, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Μόραλης, Λύτρας, Γύζης, κ.π.α.

θα ήταν πιο σημαντικά πρόσωπα από τις περσόνες, και τους χαζοαστέρες της τουβούλας.
Στοχάστηκα: πως οι δάσκαλοι του χωριού κατά  περιόδους θα πήγαιναν τα παιδιά
του σχολείου στη βιβλιοθήκη που ήταν μόλις πέντε λεπτά απόσταση, είτε για δανεισμό
βιβλίων, είτε για άλλες δραστηριότητες. Αμ δε!!!!!!!
Στοχάστηκα: πως κάποια άτομα, και ειδικότερα το άλλο μισό του φεγγαριού, το πιο
φωτεινό, θα διέθετε  λίγο χρόνο, ειδικά τις μεγάλες νύχτες του χειμώνα, για την
ανάγνωση κάποιων βιβλίων, ώστε να ήταν το παράδειγμα προς μίμηση για τα παιδιά τους.
Στοχάστηκα: πως ο Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού μου θ 'αγκάλιαζε ουσιαστικά,
και με στοργή το χώρο της βιβλιοθήκης και θα μεριμνούσε για την ανάπτυξή της,
και για τη σωστή λειτουργία της. Αμ δε!!!!!!!

Στοχάστηκα: πως τα μορφωμένα άτομα του χωριού θα πρωτοστατούσαν ώστε
η βιβλιοθήκη να είναι ο φάρος του πνευματικού μας λιμανιού, και κυρίως το
αραξοβόλι των παιδιών. Αμ δε!!!!!!!!!!!! Μορφωμένε του χωριού εσύ τί έκανες?
Στοχάστηκα: πως έστω και ένα παιδί να συμμετείχε σ' αυτό το όραμα αυτό θα
ήταν πολύ μεγάλο κέρδος, ήταν πράγματι πολύ Ουτοπικό, αλλά χωρίς όνειρα,
και όραμα έχει αξία η ζωή?
Στοχάστηκα: πως η Ιθάκη του Καβάφη θ' αργούσε να φανεί και πως στην πορεία
του ταξιδιού όλοι μας θα γινόμασταν πιο σοφοί, ή έστω λίγο πιο ποιητικοί.
Στοχάστηκα: πως μόνον οι στρατιά των απανταχού ηλιθίων, και μόνον αυτοί
 είναι που απορρίπτουν ως δυσνόητο οτιδήποτε δεν είναι βλακώδες, τουλάχιστον
 αυτό αναφέρουν τα εγχειρίδια της βλακείας.

Στοχάστηκα: πως η ποίηση διδάσκεται βήμα- βήμα  ανάμεσα στα πράγματα
 και στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντας τα με ανιδιοτελή
απλωσιά αγάπης, όπως έλεγε και ο Π.Ν.
Στοχάστηκα: πως τα πιο κάτω λόγια του  Μπέρτραντ Ράσελ δεν είχαν συνεπάρει
 μόνον εμένα: ''Τρία πάθη, απλά αλλά εξαιρετικά δυνατά, έχουν εξουσιάσει
 τη ζωή μου, η λαχτάρα για έρωτα, η αναζήτηση για  γνώση
 και η αβάσταχτη λύπη για τα δείνα του κόσμου''.
Στοχάστηκα: πως τον πιο κάτω στίχο του Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς θα τον άκουγα από
τα χείλη των μελών της ΛΟΓ  να τον απαγγέλουν στην αυλή των θαυμάτων,
και τα 'αστέρια να κρυφακούν  γεμάτα από ζήλια.
''Αλλά  εγώ όμως που σ' αγαπώ
δεν έχω παρά μόνο τα όνειρα μου,
τα έχω απλώσει κάτω από τα πόδια σου,
να περπατάς προσεκτικά
γιατί βαδίζεις πάνω στα όνειρα μου''.

Στοχάστηκα: πως όλες οι λέξεις που αναπνέω, κι όλες οι λέξεις που γράφω,
πρέπει ν' απλώσουν ακούραστα φτερά, και ποτέ να μη σταματήσουν την πτήση τους,
ώσπου να φτάσουν στη καρδιά των υπέροχων φίλων μου, και να τους τραγουδήσουν
μες στη νύχτα, πέρα από  κει που τρέχουν  τα νερά του Κεφαλοπόταμου, η κάτω από
τα φωτεινά  αστέρια του Δία και της Αφροδίτης. W.B.Y.''.
Tο  πιο κάτω ποίημα είναι αφιερωμένο  στις Μούσες και τις Νύμφες [μέλη της ΛΟΓ]
που κατά  περιόδους έλαβαν μέρος στα δρώμενα στη Αυλή των Θαυμάτων, και στις
μοναδικές  συναντήσεις-συνεντεύξεις  είτε στο Μουσείο της Ακρόπολης, είτε στο
Νομισματικό Μουσείο, είτε στο Μέγαρο Μουσικής είτε κάπου αλλού. Σας ευχαριστώ.

''Στις μεσονύχτιες στράτες περπατάνε
περήφανα με χάρη οι έρωτες
και από  τις γρίλιες των παραθύρων
τα κορίτσια με πόνο κρατάνε
τους κρυφούς καημούς αναστενάζοντας.
Στις στέγες κρεμάστηκε
απόψε το φεγγάρι
σκυμμένο πάνω
απ' την αυλή των θαυμάτων
και οι Μούσες καμαρώνουν τις Λογίτισσες
που θ' απαγγείλουν ποιήματα
θα χορέψουν, θα τραγουδήσουν
και η ζωή το δρόμο της θα πάρει
στη λίμνη της καρδιάς μας για να φθάσει.
Στις μεγάλες μου αγάπες έφτιαξα μια πανοπλία
από παλιές μυθολογίες βγαλμένη
με στολίδια καλυμμένη
από τη φτέρνα ως το λαιμό''.

Αυτά και άλλα πολλά στοχάστηκα-ίσως θα πει κάποιος μάταια-
εξαρτάται από την οπτική του καθ' ενός, ως στοχαστής  συνεχίζω
να στοχάζομαι, συνεχίζω να ερωτεύομαι, συνεχίζω να κάνω λάθη,
αλλά όμως παράλληλα συνεχίζω να ''ζωγραφίζω'' να γράφω, να ονειρεύομαι, ν' ακούω υπέροχες μουσικές, να απολαμβάνω τ' αγαπημένα μου πρόσωπα' και κυρίως να χαμογελώ στη ζωή. Κάντε το κι εσείς, είναι μεταδοτικό.

Υ.Γ.
ΟΙ ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΕΣ πάνε ομπρός
και βλέπουνε ως την άκρη
του κονταριού που εκρέμασαν
σημαία τους την ιδέα.
 Μ' εκτίμηση Επικούρειος Πέπος-Poof-Pepe-Fuji Tomo Kazu.

Το έργο ''ο ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΣ'' είναι του κορυφαίου γλύπτη ΡΟΝΤΕΝ και βρίσκεται στο Παρίσι.

ΥΓ. Τελικά ίσως κάτι να μείνει. Το 2009 είχε χαρίσει ο Επικούρειος Πέπος στα 10 παιδιά της έκτης δημοτικού από 25 βιβλία περίπου. Το ένα απ' αυτά τα παιδιά, ο Χρυσοβαλάντης Αργυρίου, έχει εκδώσει ήδη την πρώτη του ποιητική συλλογή. Όταν βρεθήκαν πρόσφατα, μου είπε πως αρκετά από εκείνα τα βιβλία τα είχε διαβάσει 3 και 4 φορές και πως αυτά τα βιβλία ήταν η αφορμή να αγαπήσει την ποίηση!!! Εύγε Χρυσοβαλάντη. Ελπίζω όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν να διοργανώσει ο Επικούρειος Πέπος μια βραδιά ποίησης στην αυλή των θαυμάτων για τον Βαλάντη. Άλλά να μη ξεχνάμε το ρητό που λέει: Ουδείς προφήτης στον τόπο του. 

DUM SPIRO SPERO! WITH LOVE FUJI TOMO KAZU

Επίκουρος ο Γοργογυραίος, ένας ταλαντούχος - κορυφαίος καλλιτέχνης μιας άλλης οπτικής, και μιας άλλης εποχής. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε.

 Η ΤΕΧΝΗ ΜΑΣ ΒΟΗΘΑΕΙ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΟΡΘΙΟΙ

Φίλες και φίλοι σας χαιρετώ, ονομάζομαι Fuji Tomo Kazu και είμαι ιστορικός της τέχνης. Είχα την τύχη και την χαρά να συναντήσω τον πολυτάλαντο καλλιτέχνη Επικούρειο Πέπο με την ευκαιρία της έκθεσης που θα παρουσιάσει τον ΜΑ'Ι'Ο στην πατρίδα μου την Ιαπωνία, και σήμερα έχω την τιμή να σας παρουσιάσω ένα μικρό μέρος από τα έργα τα οποία συσκευάζει για να ταξιδέψουν όπως σας είπα τον Μά'ι'ο για την Ιαπωνία. Ελπίζουμε πως αυτή η έκθεση δεν θα χρειαστεί να αναβληθεί λόγω κορωνα'ι'ού. Συναντήσαμε τον εκκολαπτόμενο εικαστικό καλλιτέχνη  στο εργαστήριο του, όπου μας μίλησε και μας παρουσίασε τα έργα του πριν τη μεγάλη έκθεση που θα γίνει στην γκαλερί του συλλέκτη RYO OGAWA. Τα έργα του ανήκουν όλα στην κατηγορία του constrouktismou και είναι έργα της τελευταίας 20ετίας εκ των οποίων τα πιο πολλά εκτίθενται για πρώτη φορά.

Ο POOF-PEPE Μας ξενάγησε στο εργαστήριο του που τώρα στεγάζεται σε έναν μικρό χώρο και ελπίζει πως σύντομα είτε με την πώληση κάποιων έργων του, είτε με την ευγενική χορηγία κάποιου φιλότεχνου χορηγού να μετεγκατασταθεί σ΄ έναν ευρύχωρο χώρο για να απαλλαγεί από τις γκρίνιες της MRS DOLENTSIAS. Για όση ώρα παραμείναμε στο φιλόξενο εργαστήρι του POOF-PEPE  παρατηρήσαμε δυο πράγματα: Α΄ την συντροφιά του Μάκο, είναι το καναρίνι που με τις υπέροχες μουσικές του ξεκουράζει τον καλλιτέχνη. Β' την εμμονή του σε μουσικές του Χατζιδάκι, του Μπετόβεν (ειδικά το CD με τίτλο EMPEROR το ακούσαμε δυο φορές, του Τσιτσάνη, του Μπάχ, του Μότσαρτ και του Σούμπερτ και στην γνήσια παραδοσιακή μουσική, ειδικότερα στα Νησιώτικα και στα Ηπειρώτικα.

Μιας και οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές για να μεταβεί αυτή την περίοδο ο καλλιτέχνης στην Ιαπωνία για τις ετοιμασίες προσφέρθηκα εγώ να έρθω για να τον συναντήσω. Ο POOF-PEPE εκμεταλλεύτηκε δημιουργικά την κατάσταση που επικρατεί και ζωγραφίζει πολλές ώρες την ημέρα μιας και δεν μπορεί να πάει να δει κάποια θεατρική παράσταση, η να πάει κάποια βόλτα στα αγαπημένα του μέρη που είναι στην συνοικία των Θεών.

Μεγάλε δάσκαλε Γιώργο Σαββάκη κρίμα που δεν ζεις να καμαρώσεις τον μαθητή σου. Ρωτήσαμε τον Poof-Pepe να μας πει πως εμπνεύστηκε όλα αυτά τα έργα και μας απάντησε πως : Αρχικά όλα ξεκίνησαν από μια ιδέα της Μελισσάνθης και από την εσωτερική ανάγκη έκφρασης και δημιουργίας του καλλιτέχνη που έκρυβε μέσα του. Τον ρωτήσαμε επίσης να μας πει για τις ονομασίες που θα δώσει στα έργα του και μας είπε ότι τα έργα θα έχουν διάφορα ονόματα από τις Μούσες, τις Νύμφες, φιλικά και συγγενικά πρόσωπα, καθώς επίσης από αγαπημένα ταξίδια και αξέχαστους έρωτες πλατωνικούς και υπερβατικούς. Πάντως το έργο που μας συγκλόνισε ήταν το γλυπτό από ξύλο με την ονομασία ΄΄Κραυγή Οδύνης στην Φουκοσίμα 2011΄΄. Ειλικρινά η ‘’μάνα’’ της Φουκοσίμα μας άφησε άφωνους με την εκφραστικότητα του πόνου και της οδύνης, και όπως μας είπε ο Poof-pepe) αυτή την κραυγή και αυτόν τον πόνο μόνο η μάνα μπορεί να τον εκφράσει.

Το συγκεκριμένο έργο ο Poof Pepe σκοπεύει να το παραχωρήσει ως δωρεά μνήμης στα θύματα της Φουκοσίμα στην Πρεσβεία της Ιαπωνίας  για να σταλεί στο Μουσείο τέχνης της Yokohama όπου από τον ερχόμενο Οκτώβριο διευθυντής θα είναι εκεί ο εκλεκτός φίλος και κουμπάρος του Mr Alex ο Ryo Ogawa.

Για αρκετή ώρα ο Poof-Pepe μας μίλησε για τον έρωτα και την ποίηση (ο ίδιος παραμένει ερωτευμένος) και τον κυρίαρχο ρόλο που έχει ο έρωτας στα έργα του. Δεν θα ξεχάσουμε την καταπληκτική φράση που μας είπε ΄΄Αν καταφέρω ως το τέλος της ζωής μου να παραμείνω ερωτευμένος θα έχω νικήσει τον θάνατο!

Ε…. τότε θα πεθάνω ευτυχισμένος.’’ 
Επίσης διαπιστώσαμε πως ο ίδιος είναι καλλιτέχνης και στην μαγειρική, μας κράτησε για γεύμα όπου δοκιμάσαμε κοκορομεζέ, προδόρπιο των Θεών και μια υπέροχη και γευστικότατη φουρκισμένη ζηλιαρόγατα!!! με παρμεζάνα σε κύβους (η Φ.Ζ. είναι μακαρονάδα), όπου μας ξετρέλανε τον ουρανίσκο. Η δε σαλάτα ήταν θεϊκή, την ονομάζει Αρμονική συμμετοχή, αποτελείται από κολοκυθάκια, πατάτες, καρότα βραστά με λεμόνι φοβερό και αλάτι χοντρό.

Αγαπητέ Poof - Pepe σε ευχαριστούμε και ευχόμαστε να παραμείνετε ερωτευμένος και δημιουργικός.

Κυρίες και Κύριοι απολαύσετε τα έργα του ΄΄ενός εκκολαπτόμενου καλλιτέχνη΄΄

Στη συνάντηση με τον Poof-Pepe παρευρέθηκαν τα μέλη του filomatheia.blogspot,  Ελένη, Ιλιάδα, Πάτροκλος. Tα έργα συμπεριλαμβάνουν, ξυλόγλυπτα, πίνακες, κολάζ, ντεπανάζ, και μεταμορφώσεις υλικών.

Ιδού τα ξυλόγλυπτα του καλλιτέχνη.

«Αναβρασμός… ψυχής!»

« Λαϊδα»

ΣΤΑΝ ΚΑΙ ΟΛΥ

«όμορφα χρόνια»

«Λόγος»

ΣΕΒΑΣΜΟΣ

ΔΑΝΑΗ ΚΑΙ ΔΙΩΝΗ

« Ναυσικά, Μυρτώ, Ρίτα, Θάλεια, Διώνη, Κλειώ, Θέτις, Αμφιτρίτη, Δανάη»

SANNA AND DENISE

YUMIKO AND HIROKO

ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ

«Τα φιλαράκια μου»

''LOG''

ΑΡΧΗ ΣΟΦΙΑΣ

ΠΛΑΝΗΤΕΣ

ΟΚΡΑ

ΤΑΞΙΔΕΥΤΕΣ

ΘΕΜΑΤΑ ΗΓΕΙΑΣ

ΖΑΝ ΝΤ΄ΑΡΚ

ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ

ΤΡΟΠΑΙΟ

ΦΟΥΚΟΣΙΜΑ ΜΑΝΑ

«Ελάφι»

«Επικλήσεις»

«… Εσωτερικό δάσος!»

«…’Αψινθος»

ΝΟΤΕΣ

ΜΑΝΑ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ

ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

»

ΤΑΡΑΝΔΟΣ

«Στολισμένοι ορίζοντες»

«Dolenchia»

«Μια ζωή… ποδήλατο»

ΠΟΛΥΜΝΙΑ
Προσεχώς θα δημοσιεύσω και άλλα έργα του Επικούρειου Πέπου.

Νίκος Μαρινάκης: «Ο καρκίνος άλλαξε τον χρόνο και από μία ευθεία γραμμή τον χώρισε σε στιγμές, μου έμαθε την αξία του τώρα» Συνέντευξη στη Βάσω Β. Παππά // *

Φίλες και Φίλοι καλημέρα και καλή αποκριά, δίπλα μας υπάρχουν κάποιοι ήρωες, είναι τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Σήμερα, μία καλή φίλη μου έστειλε αυτό το άρθρο, και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας. Οι περισσότεροι από εμάς νομίζουμε πως είμαστε άτρωτοι, ούτε καν μας περνάει από το μυαλό πως ένας κάβουρας, όπως λέει και ο Νικόλας, κάποια στιγμή μπορεί να μας χτυπήσει την πόρτα. Σας παρακαλώ να διαβάσετε με προσοχή αυτά που λέει ο Νικόλας. Σας εύχομαι καλή ανάγνωση και καλή αυτογνωσία. Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

Ο Νίκος Μαρινάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης και μεγάλωσε ανάμεσα σε Ηράκλειο, Χανιά και Ρέθυμνο, δώρο των μεταθέσεων του πατέρα του. Τον γνώρισα μέσα την πλατφόρμα του tik-tok.. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η πίστη και η αγάπη που έχει για τη ζωή, αν και καρκινοπαθής τετάρτου σταδίου όπως έχει εξομολογηθεί ο ίδιος. Υπόδειγμα θα έλεγα θάρρους, αξιοπρέπειας και έμφυτης ευγένειας. Όταν η πλειονότητα των συνανθρώπων μας γύρω μας λιποψυχά για ασήμαντη αφορμή, εκείνος κάνει τον πόνο του δημιουργία. Αφορμή για τούτη τη συνέντευξη το βιβλίο του που φέρει τον τίτλο «Ο Χαμένος Νικητής». Πρόκειται για ένα αφηγηματικό ποίημα. 

-Νίκο, πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο σου: «Ο Χαμένος Νικητής». Τι ήταν εκείνο που σε ώθησε να επιλέξεις το συγκεκριμένο τίτλο;

Για αρχή, θέλω να σας ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον σας στο βιβλίο μου. Μέσα από αυτό θέλω να δείξω, ότι η ζωή όσο δύσκολη και αν είναι, πάντα υπάρχει κάτι που μας δίνει δύναμη να προχωράμε. Έτσι και στο « ο χαμένος νικητής» προσπαθώ να αποκαλύψω και την δεύτερη όψη των πραγμάτων. Κάποιος που, ίσως να φαίνεται χαμένος, μπορεί να είναι ο πραγματικός νικητής , απέναντι στο μεγαλύτερο εχθρό.

 

– «Παλεύεις» με τον καρκίνο εδώ και 27 χρόνια και μάλιστα με μια σπάνια μορφή.. Απ’ όσο γνωρίζω το βιβλίο σου γράφτηκε κατά διαστήματα, ανάμεσα σε θεραπείες και χειρουργεία. Θα ήθελες να μας πεις περισσότερα γι’ αυτό και πώς γεννήθηκε η ιδέα του;

Από 20 ετών έχω πάνω μου τον κάβουρα (όπως μου αρέσει να λέω τον καρκίνο). Όλα αυτά τα χρόνια μέσα στα νοσοκομεία, ανάμεσα σε χειρουργεία (και ένα παιδί που τελικά, υπήρχε μέσα μου, και άρχισε να τα μετράει, σαν να ήταν παγωτά καλοκαιριού), ανάμεσα σε θεραπείες, πόνους και νοσηλείες, έπρεπε να κάνω το καλύτερο δυνατό για τον εαυτό μου. Αυτό που επιβάλλεται να κάνει ο άνθρωπος στις δυσκολίες, έπρεπε να παλέψω. Έκανα διάφορα για να ξεχνιέμαι, θυμάμαι ότι ένα από αυτά ήταν να ζητάω από τις νοσηλεύτριες ένα χαρτί και στυλό και άρχισα να γράφω τις σκέψεις μου, ό, τι με φόβιζε, ό, τι με προβλημάτιζε και προσπαθούσα να δώσω απαντήσεις σε ερωτήματα για την ζωή. Προσπαθούσα ουσιαστικά να βρω την δύναμη του ΑΝΘΡΩΠΟΥ, την δύναμη μου. Και είχε αποτέλεσμα. Όλα αυτά, πριν ένα χρόνο, στα 46 μου, θέλησα να τα μοιραστώ και ενδεχομένως με θράσος αποφάσισα να μαζέψω τις σημειώσεις, να τις βάλω στην σειρά και να δημιουργήσω το βιβλίο «Ο Χαμένος Νικητής». Και λέω με θράσος, γιατί ούτε ποιητής είμαι, ούτε συγγραφέας. Από το αποτέλεσμα χαίρομαι που πήρα αυτήν την απόφαση και ευχαριστώ τον εκδοτικό οίκο Διάνοια, που κάτι είδε στο βιβλίο μου και με εμπιστεύτηκε.

 

-Λένε ότι ο κάθε άνθρωπος έχει ένα παιδί μέσα του. Εσύ κατά πόσο έχεις διατηρήσει αυτό το παιδί και πόσο αυτό σε βοήθησε στη συγγραφή;

Όλοι μας έχουμε ένα παιδί, ένα μωρό μέσα μας.. που όσο μεγαλώνουμε το ξεχνάμε το κρύβουμε βαθιά στην ψυχή μας. Κοιτάζω τα παιδιά γύρω μου και βλέπω πως αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες. Είναι αξία θαυμασμού. Τα παιδιά ξέρετε, δεν σκέπτονται το αύριο, δεν τα νοιάζει το τι θα γίνει. Έχουν τους ίδιους πόνους με εμάς, ξέρουν καλά τι παλεύουν, αυτό όμως που τους νοιάζει είναι το σήμερα, το τώρα. Αυτό χάνουμε όσο μεγαλώνουμε, το τώρα, το σήμερα. Στις δυσκολίες λοιπόν, ας ψάξουμε να ξαναβρούμε αυτό το παιδί που έχουμε ξεχάσει. Εμένα με βοήθησε πολύ το παιδί που έχω μέσα μου, το βρήκα και αυτό άρχισε να μετράει τις επεμβάσεις μου, όπως μικροί μετρούσαμε τα παγωτά το καλοκαίρι και τις θεραπείες μου, όπως τα μπάνια στην θάλασσα και πιστέψτε με, έχει μετρήσει πολλά παγωτά και καλοκαιρινά μπάνια. Αυτό είναι μεγάλη βοήθεια σε ό, τι και αν κάνεις.

-Αν και καρκινοπαθής τετάρτου σταδίου – όπως έχεις μοιραστεί μέσα από τα video σου στο tik-tok – βγάζεις τέτοια δύναμη και όρεξη για ζωή που πραγματικά είναι αξιοθαύμαστο, όταν οι περισσότεροι άνθρωποι πανικοβάλλονται με το παραμικρό και για ασήμαντα πράγματα. Από πού αντλείς όλη αυτή τη δύναμη; Οφείλεται στην ύπαρξη κάποιου ανθρώπου που καθόρισε τη ζωή σου ή μήπως στην πίστη σου στο Θεό;

Δύναμη! Πολλοί μου λένε ότι έχω δύναμη, ότι το κάνω να φαίνεται εύκολο. Τίποτα δεν είναι εύκολο όταν έχεις κατέβει στην μάχη με τον καρκίνο. Είναι έξυπνο ζώο ο κάβουρας και ξέρει το αδύναμο σημείο μας και αυτό είναι η δύναμη μας, η δύναμη της ψυχής μας, αλλά αυτό είναι και το δυνατό μας σημείο ταυτόχρονα. Όλα είναι θέμα στο πως το αντιμετωπίζουμε, στο πώς βάζουμε το μυαλό μας να σκεφτεί. Μπορεί ένα μικρό πρόβλημα, στο μυαλό μας να γίνεται τεράστιο και να μην μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε, αλλά και το αντίθετο, ένα αντικειμενικά μεγάλο πρόβλημα με την σκέψη μας να το κατεβάσουμε στο μπόι μας και να καταφέρουμε να το παλέψουμε. Η δύναμη λοιπόν. Αυτή που είναι πάντα μέσα μας, μπορεί να είναι κάποιος άνθρωπος, το πείσμα μας, ο εαυτός μας, κάποιο γεγονός, η πίστη μας στο Θεό; οτιδήποτε… Το μυστικό είναι να μην εγκαταλείπουμε τον αγώνα, να μην μοιρολατρούμε. Στην πίστη ειδικά υπάρχει μια παγίδα, να μην πεις το αφήνω στα χέρια του Θεού και ας γίνει ό, τι θέλει Αυτός. Πιστεύω δεν λειτουργεί έτσι ο Θεός, ούτε η πίστη. Ο Θεός θα κάνει το καλύτερο για την ψυχή μας, αλλά θέλει και από εμάς να κάνουμε το καλύτερο για το σώμα μας. Μας έδωσε βούληση και θέληση, μας έδωσε τους γιατρούς μας, για να κάνουν το καλύτερο δυνατό. Γι’ αυτό δεν σταματάμε ποτέ να παλεύουμε και προχωράμε. Αυτό είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

-Ποια είναι η πιο έντονη εικόνα που σου έρχεται στο μυαλό πριν τη νόσησή σου και ποια μετά;

Αυτό που έχω έντονο στο μυαλό μου δεν είναι το πριν και το μετά, αλλά το όριο εκείνο, η γραμμή που χωρίζει την ζωή σου στο πριν και στο μετά τον καρκίνο. Είναι δύσκολή αυτή η στιγμή, μαθαίνεις σε ένα πρωινό, σε ένα απόγευμα ότι έχεις καρκίνο και ξαφνικά αλλάζουν όλα. Κουβαλάς ότι είχες από πριν και τώρα μαζί με τον καρκίνο πρέπει να προχωρήσεις. Πολλές εικόνες, αλλά το συναίσθημα εκείνο που γίνεται η ρωγμή και χωρίζει τον χρόνο στο πριν και το μετά είναι τόσο δυνατό που αλλάζει την σκέψη. Δεν σε νοιάζει τίποτα, μόνο το τώρα. Να βιώνεις την κάθε στιγμή στο όλο της. Είναι και το μόνο πράγμα για το οποίο ευχαριστώ τον κάβουρά μου, γιατί άλλαξε τον χρόνο και από μία ευθεία γραμμή τον χώρισε σε στιγμές, γιατί μου έμαθε την αξία του τώρα.

 

-Κατά την άποψή σου, ποια είναι η χειρότερη «πληγή» της εποχής μας και τι μπορούμε να κάνουμε, για να την «γιατρέψουμε»;

Αυτό που με ενοχλεί στην εποχή μας είναι η έλλειψη σεβασμού, η αγένεια… αυτό φέρνει τον εγωκεντρισμό και την έλλειψη ενσυναίσθησης. Με ενοχλεί πολύ η έλλειψη σεβασμού γιατί δεν έχει να κάνει με τον χαρακτήρα, είναι επιλογή να είσαι αγενής. Όλο αυτό ξεκινάει από το ότι έχουμε σταματήσει να συνομιλούμε. Όχι να μιλάμε, αλλά να συνο-μιλούμε. Να μάθουμε να ακούμε, να δούμε τι θέλει να μας πει ο διπλανός μας. Να εκτιμάμε τον συνάνθρωπο μας. Όταν το καταφέρουμε αυτό, πιστεύω θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Πολιτισμένοι, που αξίζει να ζούμε μέσα σε μία κοινωνία.

 

-Πιστεύεις, ότι στη ζωή εμείς κινούμε τα νήματα ή ακολουθούμε μια πορεία προδιαγεγραμμένη;

Δεν πιστεύω στην μοίρα, ούτε ότι όλα είναι προκαθορισμένα. Ο άνθρωπος έχει την δύναμη να κάνει πολλά, να κάνει υπέροχα πράγματα. Δεν είναι το πιόνι αλλά ο παίχτης και οι κινήσεις του έχουν και το ανάλογο αποτέλεσμα. Άρα για ό, τι συμβαίνει δεν ευθύνεται άλλος, μην ψάχνουμε φταίχτες, μην ρίχνουμε τις ευθύνες αλλού, εμείς καθορίζουμε τι θα έρθει, ανάλογα με τις πράξεις μας.

 

-Τι βρίσκεις ωραίο στην Ελλάδα και τι σε ενοχλεί στην ελληνική πραγματικότητα σήμερα;

Θα ξεκινήσω από αυτό που με ενοχλεί. Και είναι ότι ανέφερα παραπάνω. Δεν έχει να κάνει με τον τόπο αλλά με τον άνθρωπο. Η αγένεια, η έλλειψη σεβασμού, ο εγωκεντρισμός και επιπλέoν η αναξιοκρατία σε όλα τις τα επίπεδα. Ιστορικά οι Έλληνες έχουμε όλα τα παραπάνω, αλλά στα δύσκολα βρίσκουμε την δύναμη και τα αλλάζουμε. Έχουμε αυτό, το μπορούμε όλοι μαζί, να τα ξεπεράσουμε όλα. Και αυτό είναι που μου αρέσει.

 

-Κάνοντας ένα σύντομο απολογισμό θα έλεγες ότι είσαι ευχαριστημένος από τη ζωή σου και τι οραματίζεσαι για το μέλλον;

Θα σας πω ένα μήνυμα που έλαβα στα social από μία φίλη μου και το οποίο με εκφράζει απόλυτα: «εάν ο Θεός σε ρωτούσε, την ζωή που σου έκανα δώρο, της έδωσες την αξία που έχει; Την τίμησες με το παραπάνω, δεν χαράμισες ούτε στιγμούλα. Είσαι μόνο ΝΙΚΗΤΗΣ». Ήταν ένα από τα μηνύματα που με είχαν συγκινήσει πολύ. Γιατί αυτό προσπαθώ. Θέλω στο τέλος να μπορώ να πω στον εαυτό μου ότι έκανα ό, τι μπορούσα. Όσο για το μέλλον δεν κάνω σχέδια. Μόνο όνειρα. Ό, τι φέρει η ζωή θα το παλέψουμε ή θα το απολαύσουμε με όλη μας την ψυχή. Για την μία και μοναδική ζωή που έχουμε.

 

-Κλείνοντας, θα ήθελα να μας πεις που μπορεί να προμηθευτεί κάποιος το βιβλίο σου και ποια είναι η ουσία της ζωής για σένα..

Εδώ θέλω να ευχαριστήσω όλους όσοι με έχουν βοηθήσει όλα αυτά τα χρόνια και είναι πολλοί. Να ευχαριστήσω τον εκδοτικό οίκο Διάνοια που κάτι είδε στο βιβλίο μου και με εμπιστεύτηκε καθώς και όλους που με ακολουθούν στο tik -tok και μου δίνουν δύναμη. Το βιβλίο κυκλοφορεί στα μεγάλα βιβλιοπωλεία, αλλά μπορεί να αποτανθεί και σε κάθε βιβλιοπωλείο λέγοντας τον εκδοτικό οίκο Διάνοια και τον τίτλο Ο χαμένος νικητής» να το παραγγείλει. Επίσης, μέσα από την επίσημη σελίδα του εκδοτικού οίκου Διάνοια στις επιλογές βιβλίων, στα ποιήματα να βρει το βιβλίο “Ο χαμένος νικητής” και να το παραγγείλει και να έρθει σύντομα με μεταφορική στο σπίτι του. Σας ευχαριστώ για την συνέντευξη, για την ευγένεια σας και για την ευκαιρία που μου δώσατε μέσα από εδώ να μοιραστώ τις σκέψεις μου. Τιμή μου μεγάλη. Κλείνοντας με την ουσία της ζωής θα πω μία λέξη μόνο Αγάπη.

 

-Ευχαριστώ κι εγώ για τούτη τη συνέντευξη Νίκο. Η τιμή και η χαρά δική μου. Εύχομαι από καρδιάς το πρόβλημα υγείας σου σύντομα να ξεπεραστεί.

 

 Πηγή: flactalart.gr

*Η Βάσω Β. Παππά είναι ποιήτρια, δημοσιογράφος

Αλκίνοος Ιωαννίδης: «Οι μεγαλύτερες ταπεινώσεις ήρθαν από την πολλή περηφάνια» Ο αγαπημένος ερμηνευτής έδωσε την πιο επίκαιρη συνέντευξη του στη Χρύσα Λύκου.

Πάνε πέντε χρόνια από τότε που ο αγαπημένος ερμηνευτής Αλκίνοος Ιωαννίδης, συναντήθηκε με τη δημοσιογράφο Χρύσα Λύκου στη Ρεματιά στο Χαλάνδρι, έναν μήνα της Άνοιξης. Εκεί, ανάμεσα σε παιδιά που έκαναν κοπάνα από το σχολείο, πουλιά και πεταλούδες, μίλησαν για τα πιο σοβαρά με τον πιο τρυφερό τρόπο. 

Η κουβέντα ξεκίνησε με την ευθύνη του καλλιτέχνη και τελείωσε με την ευθύνη όλων μας, απέναντι στους εαυτούς μας.

Το βάρος του να φτιάχνεις αριστουργήματα

«Η πρώτη φορά που ένιωσα την ευθύνη, ήταν όταν με πήρε τηλέφωνο μια δασκάλα και μου είπε ότι μια μαθήτρια της βρίσκεται σε κώμα και επαναλαμβάνει εμμονικά κάποιους στίχους από ένα τραγούδι μου.

Και πήγα και την είδα. Ένιωσα πολύ περίεργα σκεπτόμενος ότι ένας άνθρωπος μπορεί να φύγει από τη ζωή με κάποιους δικούς μου στίχους στα χείλη. Ένιωσα ότι υπάρχει τεράστια ευθύνη σε αυτό που κάνω. Και για πρώτη φορά ένιωσα το βάρος, ότι για να φτάσεις να εκδόσεις κάτι πρέπει οπωσδήποτε να είναι αριστούργημα.

Μετά, κατάλαβα ότι κανείς δεν έχει την υποχρέωση να φτιάχνει αριστουργήματα. Ο καλλιτέχνης, έχει την υποχρέωση να κάνει το καλύτερο που μπορεί και να βάζει σε αυτό ό,τι έχει και δεν έχει, ό,τι είναι και δεν είναι».

«Νομίζω ότι είναι αστείο να σκέφτεται κανείς διαχρονικά. Ακόμη κι αν καταφέρει κάποιος το έργο του να επιβιώσει και να αναφέρεται το όνομα του για δέκα χιλιάδες χρόνια. Τι είναι δέκα χιλιάδες χρόνια; Ακολουθούν τρισεκατομμύρια έτη. Ό, τι μπορείς το δίνεις και το ζεις τώρα. Αλλά, όλοι οι άνθρωποι θέλουν να καλύπτουν την ανάγκη τους θέτοντας κάποια τοτέμ. Θες να γίνεις τοτέμ; Δεν νομίζω ότι κάποιος πραγματικά το θέλει».

Ανταγωνισμός και αλληλοσπαραγμός

«Ζούμε σε έναν κόσμο ανταγωνιστικό. Τα παιδιά δυστυχώς το ζούνε από πολύ νωρίς μέσα στο σχολείο, με τους βαθμούς που παίρνουν και τα διαγωνίσματα. Τους διαγωνισμούς όλων των τύπων. Στις τηλεοράσεις, στα τηλεπαιχνίδια όπου διαγωνίζονται οι άνθρωποι και ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον. Κατασπαράζουν δημόσια ο ένας τον άλλον. Είναι μια ένδειξη της ανεπάρκειας της εποχής μας. Δίνεται μικρότερη σημασία στη συνεργασία και ασχολούνται όλοι με την προσωπική του άνοδο. Με τυραννάει αυτή η σκέψη, κυρίως όσων αφορά τα παιδιά μου.

Ξεχνάμε ότι ο γονιός ο ίδιος είναι παιδαγωγός, είναι πολύ δύσκολος ρόλος αυτός. Με έναν φίνο τρόπο πρέπει να δώσεις κάποιες πληροφορίες στα παιδιά και να δεις αν τα ενδιαφέρει ή όχι, σεβόμενος τη δική τους αισθητική και επιλογή».

Ο αγώνας για ελευθερία

«Η ελευθερία είναι μια σχετική έννοια. Κερδίζεται κάθε μέρα, θέλει έναν συνεχή αγώνα, μια συνεχή προσπάθεια και θυσία. Τη θυσία την κάνεις και την ευχαριστιέσαι. Όταν κάνεις υποχωρήσεις, εκεί τα πράγματα είναι επικίνδυνα. Η υποχώρηση είναι ένα ελατήριο που τραβιέται συνεχώς προς τα πίσω και μια μέρα θα εξφεντονιστεί μπροστά και θα τα διαλύσει όλα».

«Δεν μπορείς να αγωνιστείς χωρίς να ξέρεις τι θες να κάνεις με αυτό για το οποίο αγωνίζεσαι. Έχω φίλους που θέλουν να γκρεμίσουν το σύστημα. Κι εγώ. Το πρώτο όμως πράγμα που πρέπει να απασχολεί κάποιον, είναι το τι θέλει να χτίσει στη θέση του. Το όνειρο προηγείται του αγώνα και της προσπάθειας που κάνεις. Σημασία έχει ότι είσαι σε έναν δρόμο. Μέσα από αλλεπάλληλες αποτυχίες η ανθρωπότητα προχωρά. Σέβομαι πάρα πολύ την αποτυχία. Και την προσωπική και τη συλλογική. Η συλλογική είναι χειρότερη. Εκεί καταντά το όνειρο σου να είναι να χρωστάς λιγότερα χρήματα στην τράπεζα».

Η Κύπρος

«Σίγουρα υπάρχουν μεγάλες ευθύνες της ελληνοκυπριακής πλευράς, για ό,τι συνέβη το 1974, όπως υπάρχουν μεγάλες ευθύνες από την ελληνική πλευρά. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ένα τεράστιο κράτος, εισέβαλε σε ένα μικρό νησί. Είναι κάτι που δεν μπορείς να το συνηθίσεις, αν έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει εκεί. Αν θα βρεθεί λύση ή όχι έχει να κάνει σίγουρα με γεωπολιτικά συμφέροντα. Πάντα είχε να κάνει στην Κύπρο. Ποτέ δεν ήταν εύκολα, ελάχιστα χρόνια έχει μείνει ελεύθερη».

Η αισθητική είναι ηθική

«Δεν πιστεύω ότι η ασχήμια, παλεύεται με ασχήμια, παλεύεται με ομορφιά. Δυσκολεύομαι όταν βλέπω καλούς σκοπούς, να προσπαθούν οι άνθρωποι να τους υπηρετήσουν με άσχημα μέσα. Καταλαβαίνω ότι με φωτιά και με μαχαίρι, πάντα ο κόσμος προχωρεί, απ’ την άλλη ο ίδιος δεν μπορώ να το κάνω. Πιστεύω μέσα μου ότι η αισθητική είναι ηθική, δεν μπορώ να δεχθώ αντιαισθητικά μέσα στον αγώνα για έναν πιο ηθικό κόσμο».

«Δεν μπορείς να είσαι περήφανος για κάτι που φτιάχνεις, μπορείς να είσαι περήφανος γι΄ αυτό, μπορείς να το αγαπάς πάρα πολύ. Όπως δεν μπορείς να είσαι περήφανος για την καταγωγή σου, με την έννοια ότι δεν πάλεψες γι’ αυτήν. Έτυχε να γεννηθείς εδώ. Μπορείς όμως να αγαπάς τον τόπο σου, χωρίς να μισείς τους άλλους τόπους. Η περηφάνια είναι περίεργη παγίδα, μας οδηγεί σε αδιέξοδα πολλές φορές. Οι μεγαλύτερες ταπεινώσεις, ήρθαν από την πολλή περηφάνια. Απ’ την πολλή αγάπη και την πολλή χαρά και την πολλή θυσία δεν πιστεύω ότι προέκυψαν τόσες πολλές και τόσες μεγάλες τραγωδίες».

Πηγή: ogdoo.gr  ΧΡΥΣΑ ΛΥΚΟΥ