ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΚΛΕΚΤΩΝ ΦΙΛΩΝ 30/07/24 ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΦΙΛΙΑ. Γιαμαόκα Τεσού. Άφησε την οικειότητα να ωριμάσει φυσικά με την πάροδο των ετών— ο αριθμός των φίλων θα είναι μικρός αλλά η ποιότητα η μεγίστη.

Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι 30/07/24 ημέρα Τρίτη, Παγκόσμια Ημέρα Εκλεκτών Φίλων. Φίλες από φίλοι αγαπητοί συναθλητές ολυμπιονίκες του ευ αγωνίζεσθαι και της φιλίας καλημέρα, η ώρα είναι 01:15 και πριν πέντε λεπτά επέστρεψα από την συνάντηση - συμπόσιο εκλεκτών φίλων που έλαβε χώρα στην ιστορική Πιάλεια και συγκεκριμένα στην διεθνούς φήμης ταβέρνα Τ' ΑΛΩΝΙΑ του Κώστα και της Χριστίνας. Όλα ξεκίνησαν το πρωί όταν έλαβα ένα τηλεφώνημα από την Γενική Γραμματέα της ΟΚΡΑ η οποία μ' ενημέρωσε πως για το βράδυ να μην κανονίσω κάτι γιατί λόγω της ημέρας, Παγκόσμια Ημέρα της Φιλίας, ο διδάσκαλος πρότεινε να γίνει συμπόσιο Στ' Αλώνια. Mου είπε πως θα παραβρεθούν επίλεκτα μέλη και η συζήτηση θα έχει ως άξονα τούς θησαυρούς της φιλίας, και πως ο Ηλίας Γιαννακόπουλος θα κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν για τις φιλοσοφικές προσεγγίσεις της φιλίας από φιλοσόφους και στοχαστές. Εννοείται πως έκανα αμέσως αποδεκτή την πρόταση της γραμματέως και ενημέρωσα τους φίλους στο εξωτερικό πως θα μπορούσαν να κάνουν παρέμβαση μέσω βιντεοκλήσης, από Ιαπωνία και Αυστραλία δεν μπόρεσε να γίνει αυτή η διαδικασία λόγω της διαφοράς της ώρας. 

Η Γραμματέας χαρούμενη.

Είχαμε όμως παρεμβάσεις από: Νότια Αφρική, από Γαλλία, από Φινλανδία, από Ιταλία, από Κύπρο και από Νορβηγία. Το μενού όπως καλά γνωρίσετε είναι πάντα απλό και λιτό όπως αρμόζει στα μέλη της επικούρειας φιλοσοφίας. Στις 21:00 ακριβώς όλα τα μέλη ήταν εκεί, σημαντική παρατήρηση, το να είσαι μέλος της ΟΚΡΑ ένας από τους βασικούς κανόνες είναι να είμαστε συνεπείς στα ραντεβού μας. Εννοείτε πως πάντα ξεκινάμε με τον ύμνο της φιλίας που είναι το πιο κάτω απόφθεγμα: 

Πάντων Κτημάτων Κράτιστον Εστί Φίλος Σαφής και Αγαθός! Αμέσως μετά τον λόγο πήρε ο διευθυντής της Ταβέρνας ο οποίος καλωσόρισε τα μέλη και μίλησε για την αγαθή τύχη που είχε να φιλοξενήσει στο κατάστημα του - αυτή την ιστορική ημέρα - το συμπόσιο των επικούρειων φίλων. Μετά το φαγητό τον λόγο πήρε ο σοφός Διδάσκαλος και μας απάγγειλε ένα ποίημα του Μπόρχες για την φιλία:

Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις
για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,
ούτε έχω απαντήσεις
για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙
όμως μπορώ να σ’ ακούσω
και να τα μοιραστώ μαζί σου.

Δεν μπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι
θα είμαι εκεί μαζί σου.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου
να κρατηθείς και να μη πέσεις.

Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικές μου.
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.

Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια
αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,
όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο
που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου
όταν κάποιες θλίψεις
σου σκίζουν την καρδιά,
όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου
και να μαζέψω τα κομμάτια της
για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.

Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ
να σ’ αγαπώ όπως είσαι
και να είμαι φίλος σου.

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν
τους φίλους μου και τις φίλες μου,
δεν ήσουν πάνω
ή κάτω ή στη μέση.

Δεν ήσουν πρώτος
ούτε τελευταίος στη λίστα.
Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο.

Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Να εκπέμπεις αγάπη.
Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.

Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.

Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.
Να ακούμε την καρδιά μας.
Να εκτιμούμε τη ζωή.

Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι
ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος
στη λίστα σου.

Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.
Ευχαριστώ που είμαι.

και συνέχισε, -ειρήσθω εν παρόδω- να αναφέρω πως ο Διδάσκαλος έρχεται πάντα μελετημένος γιατί όπως μας είπε αφιερώνει τουλάχιστον δύο ώρες πριν τις συναντήσεις, ώστε να αλιεύσει, ως δεινός ψαράς, τα κατάλληλα κείμενα που θα βοηθήσουν τους συμποσιαστές να ψάξουν μέσα του και να βρούν κι αυτοί μαργαριτάρια ώστε να τα προσκομίσουν στην ''τράπεζα'' της φιλίας. Συνέχισε λοιπόν με ένα ποίημα για την Φωτιά, το Νερό και την Τιμή που όπως μας είπε είναι του Παράσχου αν κι εγώ μ' αυτόν τον τίτλο βρήκα πως ανήκει στον Βηλαρά.

Συμφώνησαν παλιόν καιρό

Τιμή, Φωτιά και το Νερό

μαζί να συντροφέψουν

και τύχη να γυρέψουν.

Στο δρόμο τους, που περπατάν

ένας τον άλλον ερωτάν:

αν λάχει να χαθούμε,

πώς πάλι θα βρεθούμε;

«Με χάσατε, λέει η Φωτιά,

ρίξτε τριγύρω μια ματιά

κι όπου καπνό ιδείτε,

ελάτε να με βρείτε».

«Κι εγώ, αποκρίθη το Νερό,

έχω τον τόπο φανερό,

όπου χλωρό λιβάδι

δικό μου είναι σημάδι».

Λέει η Τιμή: «εγώ σ’ αυτά

σας συμβουλεύω από κοντά,

ποτέ μη γελαστείτε,

να μου ξεχωριστείτε.

Γιατί αν γλιστρήσω μια φορά

κι αν δε με πιάσετε γερά,

όσο να με γυρέψετε,

τον κόπο θα ξοδέψετε».

Ι.ΒΗΛΑΡΑΣ

Και έκλεισε με τα λόγια του ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΥ.

Επιμύθιο.

'Η φιλίας είναι θησαυρός του ώριμου και άξιου ανθρώπου. Συνδέει όσους ξέρουν να εκτιμήσουν και εμπιστευθούν τον άνθρωπο σαν άνθρωπο. Τη φιλία διαλύουν ή ιδιοτέλεια, ό φθόνος, η αχαριστία, ή αντιζηλία. Μεγάλος εχθρός της: ή καχυποψία.

Η φιλίας, δώρο ακριβό και ευτύχημα σπάνιο, έχει πανάρχαιους τίτλους ευγένειας. Την εχάρηκαν άνθρωποι εκλεκτοί, σε όλα τα γεωγραφικά και τα ιστορικά πλάτη της οικουμένης, και την εγκωμίασαν ποιητές, σοφοί, πολιτικοί με τον τρόπο του ο καθ' ένας, αλλά όλοι με την ίδια συγκίνηση.

Η φιλία είναι θησαυρός του ώριμου και άξιου ανθρώπου, όπως προείπα, και προσφέρεται σ' έναν επίσης ώριμο και άξιο άνθρωπο.

(Καταχρηστικά ονομάζουν οι ανώριμοι και οι πνευματικά υποδιαίστεροι φίλους τους ομοίους των, αυτοί μπορεί να είναι σύντροφοι του παιχνιδιού η συνέταιροι στις επιχειρήσεις, συμπολίτες, συνάδελφοι, συνταξιδιώτες, συμπότες, συνωμότες κ.λ.π.-όχι ''φίλοι''). [Παπανούτσος].

Στην συνέχεια τον λόγο πήραν τα υπόλοιπα μέλη της παρέας αλλά εγώ θα σταθώ στην ανάλυση περί φιλίας που έκανε ο Φιλόλογος - Συγγραφέας - Στοχαστής - Φίλος της σοφίας Ηλίας Γιαννακόπουλος την οποία λόγω τεχνικού προβλήματος δεν μπορώ να μεταφέρω αυτούσια αλλά στο περίπου.

Φ Ι Λ Ι Α

Η φιλία κατά τον Αριστοτέλη: Τρία τα είδη της, μόνο το ένα αξίζει πραγματικά

    -Αριστοτέλης   έμεινε στην ιστορία ως ο πατέρας της φιλοσοφίας.

Έβλεπε τη φιλία ως μία από τις πραγματικές χαρές της ζωής και θεωρούσε πως για να ζήσει κάποιος μια ευτυχισμένη ζωή, χρειάζεται μια πραγματική φιλία. Με δικά του λόγια:

«Η φιλία είναι ένα είδος αρετής ή τουλάχιστον συνυφασμένη με την αρετή. Εκτός όμως απ΄ αυτό, η φιλία είναι και πράγμα πάρα πολύ αναγκαίο στη ζωή του ανθρώπου, διότι κανείς δεν θα προτιμούσε να ζει χωρίς φίλους, έστω κι αν έχει στην κατοχή του όλα τα άλλα αγαθά. Γι΄αυτό ακόμα και οι πλούσιοι και εκείνοι που κατέχουν αξιώματα και πολιτική εξουσία, πιστεύουν ότι η παρουσία φίλων είναι πολύ μεγάλη ανάγκη. Εξάλλου οι άνθρωποι στη χαρά, στη φτώχεια και στις άλλες δυστυχίες τους, πιστεύουν ότι το μόνο καταφύγιο είναι οι φίλοι».

Οι συμπτωματικές φιλίες

1) Φιλία ωφελιμότητας

2) Φιλία απόλαυσης

Ενώ η πραγματική μορφή φιλίας  που κατέγραψε ο Αριστοτέλης είναι η καλύτερη από όλες.

-Η φιλία της αρετής και του αγαθού-

Φίλες και Φίλοι ένα συμπόσιο Φίλων δεν μπορεί παρά να κλείσει -όπως πάντα- με καλή μουσική και τραγούδι, ο ρόλος αυτός ανήκει στον γνώστη της ψαλτικής και όχι μόνο, Δημήτρη Παπαγιαννόπουλο ο οποίος με την φλογέρα του και την στεντόρια φωνή του μάγεψε όλες και όλους που παραβρέθηκαν στην ΤΑΒΕΡΝΑ, κάποια στιγμή στην όχθη του ποταμού διέκρινα Αλεπούδες, Λαγούς, Αγριογούρουνα, Κουκουβάγιες, Ασβούς, ένα Ελάφι, ένα Ζαρκάδι, δύο μεγάλα Φίδια, τρεις Χελώνες, δύο Αηδόνια, έναν Μπούφο, και δύο Καρακάξες, είχαν μαγευτεί από την φλογέρα του Δασκάλου όπως όλοι μας. όπως καταλαβαίνετε ζήσαμε μαγικές στιγμές, ένα μόνο θα σας πω, δεν μας έκανε η καρδιά να φύγουμε. Για την ιστορία να αναφέρω πως εκτός από τις Μούσες, την Πιάλεια, την κόρη του Πίαλου και τις Νύμφες του ποταμού που βρισκόταν δίπλα μας παραβρέθηκαν στο συμπόσιο οι: Αφροδίτη, Γιώτα, Ελένη, ευχαριστούμε Ελένη για την παρουσία σου, Λόλα, Ηλίας, Δημήτρης, Επικούρειος Πέπος και φυσικά ο Κώστας και η Χριστίνα. Διαδικτυακή παρέμβαση είχαμε από τον Καπτάν Φατούργο, Καπτάν Αλέξανδρο και το τριμελές πλήρωμα ενώ βρισκόταν εν πλώ στο Ιόνιο από την Μό'ι'ρα, από την Ντενίς και τον Ντέρικ, από την Σάννα, από Φειδία [Αμερική] από τον Αρκά, από το Κοριτσάκι, από τον πρώην διευθυντή της Ο.Α. που αυτή την περίοδο βρίσκεται στα Γιάλτρα, από τον Ίαν και την Λάουρις, από την Μίε, από την Γιουμίκο, από τον Ρυό, από την Μασσαμί, από την Νορίκο, από την Μόνικα [Ιταλία], από την Κέ'ι'κο, από την Σούλα και τον Μάριο, [Κύπρο] από τον πατέρα Ευθύμιο, από την Όλγα και τον καθηγητή Σεχίδη, και με κάποιον μαγικό τρόπο παρενέβη και ο αγαπητός και αξέχαστος Μάκο.

Υ.Γ. Ευχαριστούμε τον Κώστα και την Χριστίνα για την φιλοξενία και τα πλούσια εδέσματα. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε και τους φίλους σας υμνείται όταν μπορείτε και όταν δεν μπορείτε, εννοώ τους αληθινούς φίλους.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΝΤΑΚΟΣ ΕΝΑΣ ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΑΛΕΙΑ ΤΡΙΚΑΛΩΝ [Όταν τα έγραφα έκλαιγα γιατί ήταν τα βιώματά μου, ήταν τα άνθη της ψυχής μου''. Λόγια του ποιητή.

Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι 12/07/24

Φίλες και φίλοι αγαπητοί συνοδοιπόροι της κοινής λογικής, της Ποίησης, της Λογοτεχνίας, του ορθού λόγου, του εθελοντισμού και  της Ζωγραφικής καλημέρα, η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε έναν βουκολικό ποιητή, τέκνο κι αυτός της Πνευματικής και Ιστορικής Πιάλειας, αναφέρω με στον ποιητή ΣΤΕΦΑΝΟ ΝΤΑΚΟ. Τον Στέφανο τον είχα συναντήσει κάποια στιγμή στην Πιάλεια εδώ και αρκετούς μήνες, για το ποιητικό του έργο όμως έμαθα στις 05/07/24 στο συμπόσιο που έκανε ο Διδάσκαλος Δημήτρης Παπαγιαννόπουλος μετά την βράβευσή του από τον δήμαρχο Πύλης. Εκείνο το βράδυ ως ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων και συνεσταλμένα, μας απάγγειλε μερικά ποίηματά του από την ποιητική συλλογή με τίτλο "ΘΥΜΗΣΕΣ" και κάποια από την νέα του συλλογή την οποία θα  παρουσιάσει - στο ευρύ κοινό - προσεχώς. Ο Στέφανος είχε την καλοσύνη να μού χαρίσει το βιβλίο με τα ποιήματά του, όταν γύρισα στο σπίτι ξεκίνησα να διαβάζω τα ποιήματα σε λίγο το μυαλό μου ταξίδευε στο παρελθόν, προφανώς τα κοινά βιώματα ήταν αυτά που μ' έκαναν να ζήσω νοερά μέσω της ποίησης τού Στεφάνου στιγμές από την παιδική μου ηλικία, στιγμές που λίγο ως πολύ είχαμε ζήσει όλα τα παιδιά εκείνης της εποχής. Μόνο κάποιος που έχει αυτά τα βιώματα θα μπορέσει να βιώσει συναισθηματικά αυτόν τον πλούτο που κρύβουν τα ποιήματα τού Στεφάνου. Το Κερκέτιον όρος είναι και δικό τους και δικό μας που λέει και το τραγούδι, όσοι ζήσαμε και περπατήσαμε στα μονοπάτια του Κερκετίου όρους αγαπήσαμε αυτό το βουνό και με τον Α' ή τον Β' τρόπο προσπαθούμε να μιλήσουμε γι' αυτό του βουνό είτε ποιητικά είτε λογοτεχνικά. Απλά η Πιάλεια ευτύχησε να έχει πολλά πνευματικά τέκνα που με τα γραπτά τους έχουν υμνήσει την Πιάλεια και το Κερκέτιον όρος. Θα μου επιτρέψετε να κάνω ειδική αναφορά στον φίλο και συμμαθητή του Στέφανου που ζει στην ΑΜΕΡΙΚΗ, μιλάω για τον ΜΕΝΈΛΑΟ ΠΑΤΣΙΟΥΡΑ ο οποίος ήταν αυτός που ανέλαβε τα έξοδα της έκδοσης αυτού του βιβλίου. Άρα η Πνευματική και Ιστορική Πιάλεια εκτός από ανθρώπους του πνεύματος έχει και τον Μαικήνα της. Αγαπητέ κ. Πατσιούρα σας αξίζουν πολλά συγχαρητήρια γι' αυτή σας την πράξη. Φίλες και φίλοι σας εύχομαι καλή ανάγνωση, και να μην ξεχνάτε η Ποίηση μας βοηθάει να ζούμε ευδαιμονικά και επικούρεια.

Λίγα λόγια για τον Στέφανο Ντάκο από το βιογραφικό που υπάρχει στην σελίδα 3 του βιβλίου: το πέμπτο κατά σειρά αγόρι της οικογένειας του Κωνσταντίνου Ντάκου, γεννήθηκε το 1956 στην Πιάλεια Τρικάλων. Από μικρός περιδιαβαίνει τα μονοπάτια του Κερκετίου όρους και ακολουθεί το γρήγορο βήμα του πατέρα του, τον βοηθάει στις αγροτικές και κτηνοτροφικές δουλειές. Τα παιδικά του μάτια, παρακολουθούν με δέος τη μάνα που μετατρέπει την καλοκαιρινή καλύβα στο βουνό, σε εργαστήριο τυροκομίας φτιάχνοντας πεντανόστιμα τυριά, βούτυρο, μυζήθρα και ξυνόγαλο.

Στα δεκαεπτά του, εγκαταλείπει το χωριό και εγκαθίσταται στο μεγαλύτερο αστικό κέντρο την Αθήνα, για αναζήτηση καλύτερης ζωής. Εργάζεται ως τεχνίτης μαρμάρου σε οικοδομές και παράλληλα παρακολουθεί μαθήματα στο Β' "Εσπερινό Γυμνάσιο"  Αμπελοκήπων όπου αποφοιτεί το 1975. Υπηρετεί στον ελληνικό στρατό 28 μήνες και επιστρέφει στην Αθήνα.

Το 1981 επαναπατρίζεται στην Πιάλεια και εργάζεται ως τεχνίτης οικοδομών.

Η οικονομική κρίση τον βρίσκει άνεργο. Βρίσκει καταφύγιο σε μια καινούργια δημιουργία. Τώρα τα βιώματα της παιδικής του και εφηβικής του ηλικίας, η απέραντη αγάπη για την φύση, τα ζώα, τα πουλιά και τα δέντρα, τον κατακλύζουν... τον καθοδηγούν...

Οι λέξεις έρχονται στο μυαλό του και η μία δένει με την άλλη... γίνονται στίχοι, ποιήματα... ύμνοι, φόρος τιμής για τον όμορφο τόπο που μεγάλωσε.

Ο Στέφανος Ντάκος, των δύσκολων χρόνων, των χαμηλών τόνων και της σκληρής δουλειάς, αυτοδίδακτος γράφει ποιήματα.

Αυτά έγραψε η Πολυξένη Παπαγιαννοπούλου για την Στέφανο Ντάκο.

Ακολουθεί το πρώτο ποίημα το οποίο είναι αφιερωμένο στον αδελφικό του φίλο Μενέλαο Πατσιούρα. 

''ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΕΝΕΛΑΟ''

Μία ιστορία θα σας πω

Για φίλο καρδιακό μου

Που στο μυαλό μου, στη σκέψη μου 

Τον έχω αδερφό μου.

Φτωχό παιδί γεννήθηκε 

Εδώ μες στο χωριό μου

Σ' ένα σπιτάκι πέτρινο 

Όπως και το δικό μου.

Εφτά παιδιά στη φαμελιά

Κι αυτός το στερνοπαίδι

Κι ήτανε λίγο το ψωμί 

Στην τάβλα, στο τραπέζι.

Μ' ένα κοντοπαντέλονο

Στο σπίτι, στο σχολείο,

Με παγωνιές, με κάματα,

Με χιόνια και με κρύο.

Είχε μεράκι από παιδί 

Στο λιγοστό το βιος του

Μέσα στον κάμπο, στο βουνό 

Έσβηνε ο καημός του.

Στο Λαύρο καλοκαίριαζε 

Στην Κόια ξεδιψούσε

Της κρύας Βρύσης το νερό 

Τα νιάτα του ανθούσε.

Τότε που σ' όλο το βουνό στου Κερκετίου τα μέρη 

Ήταν λακούλα και χωριό 

Όλο το καλοκαίρι.

Όλους τους τόπους γύρισε 

Με ρούχα μπαλωμένα 

Ώσπου μια μέρα γύρεψε 

Το μισεμό στα ξένα.

Και πάει και ξενιτεύτηκε

Σε κύματα μεγάλα 

Σ' αρμυριστούς ωκεανούς 

Κι ήταν παιδί μια στάλα.

Κάθε που φουρτούνιαζε 

Χτυπούσε η καρδιά του

Μάνα, πατέρα έφερνε 

Στη σκέψη, στα μυαλά του.

Τ' αδέρφια του, τους φίλους του

Την μακρινή πατρίδα 

Της Παναγίας βοήθεια 

Σε κάθε καταιγίδα.

Έδενε η αλμύρα το κορμί 

Έθρεψε το μυαλό του

Σε ξένη γη ξεμπάρκαρε 

Να βρει το ριζικό του.

----------------------------

"ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ"

Πως μου 'ρχονται στη σκέψη μου

Τα χρόνια τα φευγάτα

Με μάνα μία καμάρωνα 

Πατέρα όλο νιάτα.

Της μάνας μου ολόγιομο 

Φεγγάρι η καρδιά της

Λιμάνι απάνεμο γλυκό 

Τα χείλη, η αγκαλιά της.

Πέρδικα ηλιοστόλιστη

Με δύο μακριές πλαξούδες

Ασημί ατόφιο ακριβό 

Είχε τις χαρές ούλες.

Θυμάμαι τον πατέρα μου 

Με μια γλυκιά συνήθεια 

Με κοίμιζε στα γόνατα 

Με χίλια παραμύθια.

Μύθους για φτώχεια μου 'λεγε 

Ατέλειωτες αράδες

Για πλούσιους τσιγκούνηδες 

Μα και για κουβαρδάδες.

Τ' ήξερα εγώ από ζωή

Τ' ήξερα από χιόνια 

Πότε δεν φανταζόμουνα

Πως δεν θα ζουν αιώνια.

_______________________

"Η ΛΑΦΙΝΑ"

Του Κόζιακα οι κορυφές 

Οι χούνες και τα πλάγια βουρκώσανε από θυμό 

Θρηνούν και τα λαγκάδια.

Δακρύσανε τα διάσελα 

Κλαίνε τα κουρφοβούνια

Πεισμώσανετα σύννεφα 

Πέρα ως τα Καμβούνια.

Λαφίνα σημαδέψανε 

Με βόλια και με σκάγια 

Και ψάχνει ολομόναχη 

Της φαμελιάς τα χνάρια.

Φτάνει εκεί στο διάσελο 

Στου ελάτου τις μπάτζες 

Και σκούπισε τα δάκρυα 

Που πέφταν στάλες στάλες.

Φώναξε τότε δυνατά 

Κι αντιλαλούσε ως πέρα 

Και όλα τα λαφόπουλα 

Άκουσαν την μητέρα.

Ξεπρόβαλαν από παντού

Λαφίνες και λαφάκια

Μητέρα μας τι έπαθες 

Και έχεις τόσα δάκρυα;

Προσπάθησα η καψερή

Νεράκι για να φτάσω 

Που έτρεχε και χάνονταν

Μες στις σχισμής το βράχο.

Με πέτυχε ο κυνηγός 

Την ώρα που έσκυβα να πιω,

Δεν έχω άλλες αντοχές 

Σώθηκαν τα κουράγια.

Χίλια καλά στο διάβα σας

Κακό ποτέ μην δείτε 

Και τώρα την αγάπη μου

Όλη να μοιραστείτε.

Έγειρε το κεφάλι της

Κατάχαμα στο πλάι 

Χαθήκανε οι πόνοι της 

Και έφυγε και πάει.

Του Πύργου το ανάστημα 

Του Κερκετιού η χάρη 

Ο δόλιο γέρο Έλατος 

Βγάζει φωνή μεγάλη.

Τον έπιασε παράπονο 

Και άρχισε να κλαίει 

Με κεχιμπαρένια δάκρυα 

Μονολογώνας λέει.

Πέρασαν χρόνια δεκαοκτώ 

Λαφίνα πρωτογέννα

Εκαν' εδώ στον ίσκιο μου

Την πρώτη της την γέννα.

Την αγαπούσα σαν παιδί 

Την είχα συντροφιά μου

Και τώρα πόνεσα πολύ 

Που φεύγει από κοντά μου.

Σίγησαν τότε τα πουλιά 

Και χάσανε την λαλιά τους

Γιατί αισθάνονταν βαριά 

Τα γρήγορα φτερά τους.

Ξάφνου κουδούνια και κυπριά

Γκεσέμια και κριάρια 

Μαζί με τα κοπάδια τους

Σταμάτησαν στα πλάγια.

Αρκούδες, λύκοι και σκυλιά 

Στυλ σαν τα ποδάρια 

Και όλοι οι τσοπάνηδες 

Κρέμασαν τα ταγάρια

Μαζεύτηκαν τα σύννεφα 

Και κάνουν συμφωνία 

Του ελάτου τα δάκρυα 

Να πάρουν με τη μία.

Ανοίξανε οι ουρανοί 

Μαζί βροχή κι αγέρα

Του ελάτου τα δάκρυα 

Ξεπλέναν όλη μέρα.

Μην ξανακλάψεις ελάτε 

Είναι τιμή για σένα 

Κοίτα λαφάκια γύρω σου

Θα κάνουν κι άλλη γέννα.

Φίλες και φίλοι σας παρουσίασα τρία από τα ποιήματα του Στέφανου Ντάκου, μπορείτε να διαβάσετε όλα τα ποιήματα στο βιβλίο που φέρει τον τίτλο "Θύμησες", εύχομαι σύντομα να διαβάσουμε και την δεύτερη ποιητική συλλογή του Στέφανου, ως τότε σας χαιρετώ με επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Υ.Γ. ελπίζω σύντομα να έχω τη χαρά να σας παρουσιάσω τον ποιητή ΚΩΣΤΑ ΠΟΥΛΙΑΝΙΤΗ και τον πολυτάλαντο ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΡΕΝΤΑ. 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΕΝΑΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΒΡΑΒΕΥΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΑΡΧΟ ΠΥΛΗΣ κ. ΚΩΣΤΑ ΜΑΡΑΒΑ

Φίλες και φίλοι καλημέρα από το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, στην σημερινή μου ανάρτηση δεν θα σας μιλήσω για το Μαγευτικό αλλά για την Ιστορική - Πνευματική Πιάλεια και συγκεκριμένα για την βράβευση - κάλλιο αργά παρά ποτέ - του Δασκάλου Δημήτρη Παπαγιαννόπουλου από τον Δήμαρχο Πύλης κ. Μαράβα για την πολύπλευρη προσφορά τού Δασκάλου στην Ιστορική και Πνευματική Πιάλεια, δηλαδή στην γενέτειρά του, και ειδικότερα για την δημιουργία του Μουσείου το οποίο εκτός από την φυσική μας παρουσία στους χώρους του μουσείου τώρα πια μπορεί κάποια/κάποιος να το επισκεφθεί διαδικτυακά και να ξεναγηθεί στα εκθέματα. Η συνεισφορά του δασκάλου ήταν καταλυτική, όπως ειπώθηκε από όλους τους ομιλητές, το Μουσείο της Πιάλειας οφείλει την ύπαρξή του στον Δάσκαλο Δημήτρη Παπαγιαννόπουλο. 

Πριν συνεχίσω θα μου επιτρέψετε να κάνω μία αναφορά στην σημερινή μέρα γιατί ή 07/07/77 υπήρξε για μένα σταθμός στην ζωή μου, τότε μπήκαν τα θεμέλια για την Π.Η.Ε.Φ. (Παγκόσμια Ημέρα Εκλεκτών Φίλων) και γι' αυτό 47 χρόνια μετά είμαι πολύ συγκινημένος που κάνω την σημερινή ανάρτηση. Εκείνη η σημαντική ημερομηνία ήταν η έναρξη μιας Υπέροχης και Μοναδικής φιλίας και σήμερα είμαι διπλά χαρούμενος που θα αναφερθώ στην βράβευση ενός εκλεκτού φίλου που είχα την τύχη να γνωρίσω μέσω των επίσης εκλεκτών φίλων Ηλία Γιαννακόπουλου και Αφροδίτης Μαργαρίτη. Ας επανέλθω στην μαγική βραδιά της βράβευσης, πριν 20 μέρες περίπου δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον διδάσκαλο όπου έγινε ο πιο κάτω διάλογος.

Διδάσκαλος:

Πέπο καλημέρα σε σένα και σε όσους το αξίζουν.

Πέπος:

Καλημέρα Διδάσκαλε, να χαιρόμαστε την αγαπημένη μας καλή Νεράιδα που σήμερα έχει τα γενέθλιά της.

Διδάσκαλος:

Να την χαιρόμαστε και να μας χαίρετε, λοιπόν Πέπο έχω καλά νέα, ορίστηκε η ημερομηνία 05/07/24 και ώρα 20:00 τής εκδήλωσης για την ψηφιακή παρουσίαση του Μουσείου και όπως με ενημέρωσε η οργανωτική επιτροπή θα με βραβεύσουν για την συνεισφορά στο Μουσείο και όχι μόνο. Θα ήθελα εκείνη την ημέρα να είσαι εκεί μαζί με την Λόλα, την Φαίη, τον Αλέξανδρο και την Ράνια.

Πέπος:

Διδάσκαλε, εγώ και η Λόλα θα είμαστε εκεί πάση θυσία, ακόμα και αν χρειαστεί να κάνω χρήση του ελικοπτέρου της ΟΚΡΑ για να παραστούμε μαζί με την Λόλα και μετά την εκδήλωση να επιστρέψουμε, ελπίζω όμως πως δεν θα χρειαστεί γιατί θα φροντίσω να είμαστε στο Μαγευτικό το αργότερο δύο μέρες πριν την εκδήλωση. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα απουσιάζω από την βράβευσή σου, θα είναι τιμή μας να είμαστε εκεί.

Διδάσκαλος:

Να είσαι καλά Πέπο και σας περιμένουμε να τα πούμε από κοντά.

Σημαντική Παρατήρηση:

Επειδή όταν ανακοινώθηκε η ημερομηνία βράβευσης η Αφροδίτη και ο Ηλίας είχαν ήδη κλείσει εισιτήρια για την κρουαζιέρα στο Αιγαίο ζήτησαν από εμένα και την Λόλα να τους εκπροσωπήσουμε, αυτό και πράξαμε. 

Η εκδήλωση ξεκίνησε πράγματι στην ώρα της, σπάνιο πράγμα γιατί όπως καλά γνωρίζετε στο θέμα της ώρας έχουμε πολλά κουσούρια εμείς οι Έλληνες με αποτέλεσμα να λέμε οκτώ και να ξεκινάμε στις εννέα. Για μία τόσο σημαντική εκδήλωση και για έναν τόσο ξεχωριστό Δάσκαλο περίμενα πως θα ήταν εκεί όλο το χωριό και πάρα πολλοί εκπαιδευτικοί, ως φαίνεται ο αγώνας μεταξύ Ισπανίας και Γερμανίας και μεταξύ Πορτογαλίας και Γαλλίας κράτησε πάρα πολλούς στο σπίτι. Ενυ γουέη όπως λέει και η Ευαγγελική ρήση "ουκ εν τω πολλώ το ευ."  Τον λόγο πήραν οι: κ. Κώστας Μαράβας Δήμαρχος Πύλης, ο κ. Χρήστος Νάκος, ο κ. Βασίλης Παφίλης πρόεδρος της τοπικής κοινότητας, η κ. Ρούλα Χαντζιάρα, ο κ. Αχιλέας Κωστούλας, η κ. Κατερίνα Πανδρεμένου, και ο κ. Σωτήρης Μαγειρίας, όταν οι ομιλητές ολοκλήρωσαν τις ομιλίες τους κάλεσαν τον Δάσκαλο να του απονείμει την τιμητική πλακέτα ο Δήμαρχος κ. Μαράβας και αμέσως μετά τον λόγο πήρε ο διδάσκαλος, ήταν ένας χείμαρρος! Έχετε δει τον Κεφαλοπόταμο τον χειμώνα μετά από νεροποντή; Έτσι έρρεε και ο λόγος του Δασκάλου, δεν χρειαζόταν χαρτιά ο Δάσκαλος γιατί όλα υπήρχαν γραμμένα στον σκληρό δίσκο του μυαλού του. Για μένα δύο άνθρωποι, και οι δύο τέκνα της Πιάλειας, έχουν αυτό το χάρισμα να βγάζουν φτερά τα λόγια τους και να πετούν σαν πουλιά για να φτιάχνουν τις φωλιές τους στις φιλολογικές σπηλιές του εγκεφάλου, ο ένας είναι ο Ηλίας Γιαννακόπουλος και ο άλλος ο Δημήτρης Παπαγιαννόπουλος, αυτοί είναι οι Διόσκουροι της Πιάλειας. Αναρωτιέμαι πολλές φορές πόσο τυχερά ήταν τα παιδιά που είχαν αυτούς τους δασκάλους, ελπίζω κάποια παιδιά να το είχαν καταλάβει. Φίλες και φίλοι έστω και αργά αυτή η βράβευση ήταν μία αναγνώριση της προσφοράς ενός ανθρώπου που έχει προσφέρει πάρα πολλά στον τόπο του και κυρίως στην παιδεία των μαθητών του. Μου έκανε κάκιστη εντύπωση που δεν παραβρέθηκε κάνεις από τον δήμο Τρικκαίων και κανείς βουλευτής και ειδικότερα ο πρώην δήμαρχος και νυν υπουργός κ. Παπαστεργίου, ίσως να μην κατάλαβαν ποιος ήταν ο αποδέκτης της βράβευσης, ή ίσως οι συνεργάτες τους να μην τους ενημέρωσαν. Αν αναρωτιούνται κάποιοι γιατί η αποχή έφθασε στο 60% ας ψάξουν και λίγο αυτές τις απουσίες γιατί αν δεν αλλάξουν άρδην οι πολιτικοί τις συμπεριφορές τους ίσως στις επόμενες εκλογές να βρεθούν προ μεγαλύτερης έκπληξης. 

Σας έχω φυλάξει για το τέλος μια πολύ ευχάριστη έκπληξη που ακούει στο ονόματα: Κώστας Πουλιανίτης, Στέφανος Ντάκος και Θανάσης Μπρέντας. Ειδικά γι' αυτούς τους τρεις σημαντικούς ανθρώπους θα κάνω άλλες αναρτήσεις γιατί έχω πολλά να σας πω. Πάρτε μία μικρή γεύση, μετά την εκδήλωση ο Δάσκαλος μάς κάλεσε στο συμπόσιο που είχε κανονίσει σε ταβέρνα του χωριού όπου μεταξύ οίνου και μεζέδων ο βουκολικός ποιητής Στέφανος Ντάκος απάγγειλε ποιήματά του και ο πολυτάλαντος καλλιτέχνης και συγγραφέας Θανάσης Μπρέντας με την κιθάρα και την μελωδική του φωνή μας ταξίδεψαν στην Ουτοπία της ποίησης και της μουσικής.

Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε όσο είναι ακόμα καιρός. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

Καλημέρα, Καλή Εβδομάδα, Καλόν Μήνα και καλές διακοπές. Άλλοι για Ικαρία, Άλλοι για Φούρνους, Άλλοι για Σάμο, Άλλοι για Λήμνο και άλλοι για το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι.

Φίλες Φίλοι καλημέρα, το μενού σήμερα την πρώτη μέρα του Ιουλίου είναι ταξιδιάρικο, το πρωί με το κρουαζερόπλοιο της ΟΚΡΑ αναχώρησαν για τα νησιά του Αιγαίου επίλεκτα μέλη της ΟΚΡΑ προκειμένου να παραβρεθούν στις εργασίες του συνεδρίου που θα λάβουν χώρα στην ΙΚΑΡΙΑ, στους ΦΟΥΡΝΟΥΣ και στη ΣΑΜΟ το πρότζεκτ το έχει αναλάβει η γενική γραμματέας της ΟΚΡΑ Α.Μ. και ως εκ τούτου η επιτυχία θεωρείτε δεδομένη. Τις εργασίες και τις προτάσεις που θα γίνουν θα μας τις παρουσιάζει σε καθημερινή βάση ο πνευματικός μας δάσκαλος Η.Γ. μαζί με την ιστορία των νησιών και τα πολιτιστικά δρώμενα που θα παρακολουθήσουν. 

Εγώ, ο CEO της ΟΚΡΑ μαζί με την Λόλα θα αναχωρήσουμε για το ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ προκειμένου στις 05/07/24 να παραβρεθούμε στην εκδήλωση που θα γίνει στην ιστορική Πιάλεια προς τιμήν του διδασκάλου ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ. Τον διδάσκαλο θα τιμήσει ο πρόεδρος της κοινότητας για την πολύπλευρη προσφορά του στο χωριό και ειδικότερα στον πολιτισμό, στις τέχνες και στα γράμματα. Αξίζει να επισκεφθείτε το ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ στην Πιάλεια, είναι ένα δημιούργημα του εκλεκτού μας φίλου Δημήτρη Παπαγιαννόπουλου, είναι ένα κόσμημα.

Δεν θα μπορούσα να μην συμπεριλάβω στην σημερινή μου ανάρτηση το κορυφαίο ποίημα για το ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ και ελπίζω, να μην ζήσουμε σκηνές παρόμοιες σαν αυτές που βιώνουν αρκετοί κάτοικοι σε πολλές περιοχές της πατρίδας μας από τις πυρκαγιές λόγω της απερισκεψίας; κάποιων κατοίκων που δημιουργούν εστίες μόλυνσης και πυρκαγιάς σε διάφορα σημεία. Το κακό δεν αργεί να γίνει και γι' αυτό ας είμαστε όλοι πολύ προσεκτικοί μιας και στο επόμενο διάστημα οι θερμοκρασίες θα είναι ξανά στο κόκκινο.

 '' ΤΟ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ''   

Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ

ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.

Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει

τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Κόζιακα τα μέρη.

Πρόβαλε η ροδοδάχτυλη νυφούλα τ’ ουρανού

και άπλωνε το φέγγος της μαγεύοντας το νου.

Η πρώτη αχτίδα του ηλιού με βρίσκει στο ανηφόρι,

της αύρας νιώθω το κρυφό το μίλημα: «Προχώρει».

Νιώθω της αυγικής δροσιάς το τρυφερό το χάδι,

νιώθω τη γλύκα της ζωής μες στην καρδιά να στάζει.

Φτάνω σε τόπον όμορφο που’ χει περίσσεια χάρη,

όπου η φύση σκόρπισε απλόχερα τα κάλλη.

Ξεπέζεψα και έγειρα σε ριζιμιό λιθάρι,

σε ξάγναντο κι ευώδιαζε δίπλα μου το θυμάρι.

Ματιά και νους απλώθηκαν τα δυο μαζί παρέα

κι όλο περιεργάζονταν την όμορφη τη θέα.

Βλέπω χαλκόμαβες κορφές με γειτονιά τ’ αστέρια,

των αετών βασίλειο, των πετριτών λημέρια.

Γοργόφτερα γροικώ πουλιά μες στα γαλάζια πλάτη,

γυροβολιές και παιχνιδίσματα χορταίνουνε το μάτι.

Και με τη μελωδία του γλυκά, τερπνά με υψώνει

του λόγκου η πετροπέρδικα, της ρεματιάς τ ’αηδόνι.

Πλαγιές κατάφυτες φορούν σμαράγδινη στολή

με των σπιτιών τα κόκκινα πετράδια ταιριαστή.

Πεύκα κι ελάτια ολόισια και πλάτανους αιώνιους θωρώ,

και τ ΄ αγεριού τους ψίθυρους ακούω μες στους κλώνους.

Τ ‘ αγριολούλουδα κι αυτά πανώρια, μυροβόλα,

η μαργαρίτα, το γιοφύλλι, ο κρίνος κι η γλαδιόλα.

Θαρρείς πως ντύθηκε η γης, μυριοχρωματισμένη,

σοφής υφάντρας φορεσιά με ξόμπλια πλουμισμένη.

Κι εκεί που τέτοια λόγιαζα κι άλλα πολλά δροσάτα,

βλέπω μια κόρη ρόδινη που πρόβαλε στη στράτα.

Μια κόρη κρινοπρόσωπη, λιγνή σγουρομαλλούσα

που ‘ ρίξε γύρω ολόγυρα ματιά γοργοπετούσα.

Στέκω και τη θιαμαίνομαι, θέλω να της μιλήσω,

προσεκτικά και ευγενικά μην την κακοκαρδίσω.

-"Καλή σου ώρα, κόρη μου, και να ‘ σαι ευτυχισμένη,

καλότυχοι που σ’ έχουνε κόρη καμαρωμένη.

Πες μου ποιος είν ’ ο τόπος σου θέλω να σε ρωτήσω."

-"Ξένε, αφού με ρώτησες, εγώ θα σου απαντήσω.

Μάθε, εδώ που βρίσκεσαι, σ’ αυτή την πανδαισία,

όπου η αγάπη φύτρωσε, όπου ανθεί η φιλία,

όπου της φύσης γίνεται γιορτάσι, πανηγύρι,

εδώ ' ναι τ ' όμορφο χωριό, είναι το Γοργογύρι."

Το Γοργογύρι αγάπησα, το’ βαλα στην καρδιά μου

θα το’ χω μες στη μνήμη μου κι ας είναι μακριά μου.

Π.Λ.

----------------------------------------------------------

Ακολουθεί ένα οικολογικό ποίημα.

🌲🌲🌲

Το νέο οικολογικό ποίημα είναι κι αυτό του Επικούρειου Πέπου.

Τα πλατάνια στο τάμπλετ.

Θα 'ρθει μία μέρα που τα πλατάνια/

Θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων/

Και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, 

θρόισμα και οξυγόνο.

Θα 'ρθει μία μέρα που τα πλατάνια/

Θ' αρρωστήσουν και τότε οι άνθρωποι/

θα καταλάβουν τη χρησιμότητα τους/

Τότε όμως θα είναι αργά.

Θα 'ρθει μία μέρα που ο γεροπλάτανος/

Δεν θα μπορεί πλέον να λέει ιστορίες/

Ούτε και ν' ακούει ιστορίες που συνήθιζαν να λένε/

Στον ίσκιο του οι άνθρωποι.

Θα 'ρθει μία μέρα που στη θέση τους/

Απλά θα υπάρχουν μαύρες τρύπες/

Και ως συνήθως οι επιμηθείς άνθρωποι/

Θα κλαίνε πάνω σ' αυτές τις τρύπες.

Πολλοί από αυτούς θα είναι λυπημένοι και άρρωστοι 

όπως τα πλατάνια/

Τα μικρά παιδιά θ' ακούνε για πλατάνια/

Και δεν θα γνωρίζουν πως ήταν η μορφή τους/

Θα ανατρέχουν φυσικά στο τάμπλετ.

Το ποίημα ανήκει στην συλλογή "εικόνες μιας άλλης εποχής" 

και είναι αφιερωμένα σε όσους έχουν ακόμα ευαισθησίες για το περιβάλλον. Ο ποιητής καλά τα έλεγε αλλά δεν τον άκουγε κανείς.

-----------------------------------------------------

Το πιο κάτω ποίημα είναι αφιερωμένο στην Λόλα.

🍷😘💕🌹🎨🍇🎷🎹💐🍒

Κάποτε, ελπίζω όχι αργά/

Που θα' χέις καθίσει Λόλα/

Στην αυλή των Θαυμάτων,/ 

Μήνα Ιούλιο και Αύγουστο/

αναπολώντας τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε εκεί/

Θα απαγγέλεις στίχους μου μουρμουρίζοντας/

Αφιερωμένους στην Πανσέληνο/

Και εκστατικά με πολύ συγκίνηση θα λες:

"Σελήνη, εσύ γνωρίζεις πολύ καλά/

Το πόσες φορές μαζί με τον Πέπο/

Αγναντεύαμε τις ομορφιές σου/

Και  ο Πέπος με εξυμνούσε στα ποιήματά του/

Αποκαλώντας με Μούσα του!

Σελήνη μου, τι ευτυχία ήταν αυτή'';

Ζήσαμε Λόλα μαζί σε θαυμαστούς καιρούς/

Και όσο μπορούμε ας συνεχίσουμε/

Γιατί έρχονται δύσκολοι καιροί/

Που θα φέρουν ανομβρία συναισθημάτων/.

Υ.Γ. αν δεν πιστέψεις στο εφικτό του ανέφικτου πως θα γίνει εφικτό το ανέφικτο;

Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε όσο είναι ακόμα νωρίς με εύ πράττειν και Σανατατί ντι άκουα.

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΦΙΛΩΝ.

Στέφανος Μαλλιαρός ''Στον αγαπημένο μου φίλο Θανάση που έγινε η αφορμή να βρω ένα πραγματικό νόημα στη ζωή μου''.

Φίλες και φίλοι καλησπέρα, είχα διαβάσει πιο παλιά την εξής φράση, ''Αν καταφέρεις στη ζωή σου να βοηθήσεις ένα άνθρωπο να χαμογελάσει ή να τον κάνεις να νιώσει ευτυχισμένος μην ψάχνεις για τον θεό γιατί ο θεός είναι μέσα σου''. Αφορμή για να θυμηθώ την πιο πάνω φράση στάθηκε η συγκλονιστική 

αφιέρωση του Στέφανου Μαλλιαρού προς τον φίλο του Θανάση Βόρρη στο βιβλίο με τίτλο ΔΕΝ ΣΗΚΩΝΟΥΝ ΑΛΛΟ ΦΟΒΟ ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ, είναι μία ποιητική συλλογή από την οποία έχουν μελοποιηθεί αρκετά ποιήματα τού Στέφανου που έχουν τραγουδήσει σημαντικοί καλλιτέχνες. Ο Στέφανος μας αποχαιρέτησε πριν έναν χρόνο αν θυμάμαι καλά, εγώ είχα την τύχη ν΄ακούσω για την ιστορία του Στέφανου κατά την παραμονή μας στην Εύβοια από τον κοινό μας φίλο τον Θανάση, ο οποίος μαζί με την σύζυγό του Λίτσα μας μιλούσαν γι' αυτόν με τα καλύτερα λόγια. 

Τις λίγες μέρες που παραβρέθηκα στην Εύβοια μαζί με την Λόλα για το συνέδριο της ΟΚΡΑ, συναντήσαμε τον πατέρα Αθανάσιο και την κυρία Λίτσα και θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την φιλοξενία και ειδικότερα για τα φρούτα της θάλασσας τα οποία πλουσιοπάροχα μας φίλεψαν. Να γιατί λέω: ΠΑΝΤΩΝ ΚΤΗΜΑΤΩΝ ΚΡΑΤΙΣΤΟΝ ΕΣΤΙ ΦΙΛΟΣ ΣΑΦΗΣ ΚΑΙ ΑΓΑΘΟΣ [από όλα τα αποκτήματα του ανθρώπου το πιο σημαντικό είναι ο πιστός και αγαθός φίλος].

Ευχαριστούμε τους φίλους μας για την φιλοξενία και για την ιστορία του Στέφανου που μοιράστηκαν μαζί μας, κάτω από τα πεύκα διαβάσαμε τα ποιήματα του Στέφανου και με κάποιον μαγικό τρόπο ήταν εκεί και ο Στέφανος μέσω της μνήμης.

Ακολουθεί η συνέντευξη που είχε δώσει ο Στέφανος στη Στέλλα Πετρίδου στην ηλεκτρονική εφημερίδα Τέχνες online.

Η λογοτεχνία αποτελεί την πιο μεγάλη του αγάπη. Γι' αυτό, άλλωστε, επέλεξε να εγκαταλείψει τις σπουδές του και να αφιερωθεί αποκλειστικά σ' αυτήν. Πρόσφατα κυκλοφόρησε και το πρώτο του βιβλίο από τις εκδόσεις «Φίλντισι», που φέρει τον τίτλο «Δεν σηκώνουν άλλο φόβο οι εποχές», με το οποίο στην ουσία συστήνει επίσημα τον εαυτό του στο αναγνωστικό κοινό. Μιλάμε για τον ποιητή Στέφανο Μαλλιαρό που σήμερα έχουμε τη χαρά και την τιμή να φιλοξενούμε στις Τέχνες.

Συνέντευξη στη Στέλλα Πετρίδου

Κύριε Μαλλιαρέ, πώς θα συστήνατε τον εαυτό σας στο αναγνωστικό κοινό;

Δεν νιώθω άνετα να μιλάω για τον εαυτό μου. Προτιμώ να αφήσω τους αναγνώστες να σχηματίσουν τη δική τους γνώμη.

Για ποιο λόγο αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την ποίηση και πιο συγκεκριμένα με τη στιχουργική τέχνη;

Από μικρός έγραφα σατιρικά στιχάκια. Με την παρότρυνση ενός φίλου έγραψα το πρώτο μου ποίημα, τον Πλάτανο. Αμέσως κατάλαβα με τι θέλω να ασχοληθώ.

Είναι μαγικό το πόσο επιδραστικά είναι τα τραγούδια στη ζωή μας. Το να σιγοτραγουδάς, ακόμα και τρεις λέξεις στη σειρά είναι αρκετό να σου ανασύρει το συναίσθημα που έχεις ανάγκη ανά πάσα στιγμή. Έτσι, σκέφτηκα: γιατί να μη το κάνω με τις δικές μου λέξεις;

Υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην τέχνη και τη στιχουργική; Τι πιστεύετε;

Κατά τη γνώμη μου, σχεδόν οτιδήποτε παράγει ο άνθρωπος, που καταφέρνει να μας ερεθίζει το νου και την ψυχή, είναι τέχνη! Προφανώς και η στιχουργική είναι μία απ' αυτές.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ποιητές και στιχουργοί; Δέχεστε επιρροές από το έργο τους στα δικά σας πονήματα;

Δεν μου είναι εύκολο να απαντήσω. Ζούμε σε μία χώρα που έχει βγάλει πολύ σπουδαίους ποιητές και στιχουργούς. Αναγκαστικά όμως, θα αναφέρω αυτούς που με έχουν αγγίξει προσωπικά. Από τους παλαιότερους: Παπαγιαννοπούλου, Γκάτσος, Ρίτσος, Βάρναλης και Πάνου. Από τους μεταγενέστερους: Αλκαίος, Ελευθερίου, Νικολακοπούλου, Κατσιμιχαίοι, Μυτακίδης και Ιωάννου. Έχω μεγαλώσει με όλους αυτούς και τους κουβαλάω μέσα μου, οπότε σίγουρα με έχουν επηρεάσει.

Πιστεύετε πως υπάρχει συνταγή επιτυχίας για την συγγραφή ενός καλού ποιήματος και γενικότερα ενός καλού βιβλίου;

Αν υπήρχε συνταγή θα την ακολουθούσαν όλοι! Αν ο καλλιτέχνης είναι ειλικρινής με τον εαυτό του και τις αξίες του, αργά ή γρήγορα θα βρει το κοινό του.

Επιλέγετε να εκφραστείτε μέσω της έμμετρης ποίησης και όχι τυχαία. Θα τολμούσατε να κάνετε ένα βήμα παραπάνω και να γράψετε σε ελεύθερο στίχο; Ή είναι κάτι που το αποκλείετε εντελώς;

Δεν είμαι άνθρωπος που μου αρέσει ο "προγραμματισμός". Γι' αυτό, άλλωστε εγκατέλειψα νωρίς και τη σχολή πληροφορικής...

Αυτή τη στιγμή νιώθω την ανάγκη να γράφω σε έμμετρο λόγο. Αν κάποια στιγμή νιώσω ότι θέλω να περάσω στον ελεύθερο στίχο, θα το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη. Όπως έρθουν...

Τι μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για εσάς;

Τα πάντα! Συνήθως, όμως, οτιδήποτε με συγκινεί και με τρώει μέσα μου, τη στιγμή που κάθομαι να γράψω.

Είναι χρέος του κάθε δημιουργού να μοιράζεται το έργο του όταν το ολοκληρώσει; Εσείς στην προκειμένη περίπτωση, γιατί πήρατε την απόφαση να εκδώσετε το πρώτο σας βιβλίο;

Δεν υπάρχει κανένα χρέος. Αν νιώσει ότι θέλει να επικοινωνήσει την τέχνη του, θα το κάνει. Όπως άλλωστε έκανα κι εγώ.

Ας αναφερθούμε περισσότερο σ’ αυτό. Πρόκειται, λοιπόν, για μία ποιητική συλλογή, που φέρει τον τίτλο «Δεν σηκώνουν άλλο φόβο οι εποχές» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Φίλντισι». Μιλήστε μας για το περιεχόμενό της.

Ασχολούμαι με τον έμμετρο λόγο εδώ και τέσσερα χρόνια. Το βιβλίο είναι το προϊόν αυτής της προσπάθειας. Εκεί μέσα μπορεί να βρει κάποιος τις βαθύτερες σκέψεις και επιθυμίες μου, καθώς και τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι εγώ τον κόσμο γύρω μου.

Γιατί επιλέξατε τον συγκεκριμένο τίτλο για το βιβλίο σας; Τι υποδηλώνει;

Είναι ένα μήνυμα που θέλω να περάσω σε αυτές τις περίεργες εποχές. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να μην επιτρέψουμε στο φόβο να στέκεται εμπόδιο στη ζωή μας. Ούτε στον φόβο που μας προκαλούν οι άλλοι, ούτε στο φόβους που γεννιούνται πολλές φορές μέσα μας, ακόμα και χωρίς τη θέλησή μας. Το κλειδί για να βγούμε από οποιαδήποτε αδιέξοδο το κρατάμε στο χέρι μας. Εμείς θα πρέπει να ανοίξουμε την πόρτα προς το φως. Αν νιώσουμε ότι δεν τα καταφέρνουμε, μπορούμε να το κάνουμε με τη βοήθεια των ανθρώπων που μας αγαπούν.

Τα ποιήματά σας, πέρα από το ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν εύκολα στίχους κάποιου τραγουδιού, εμβαθύνουν σε θέματα που απασχολούν άμεσα τον σύγχρονο άνθρωπο. Ποια η επιδίωξή σας; Να προβληματίσετε τον αναγνώστη σας, ίσως και να τον αφυπνίσετε;

Το γράψιμο πλέον είναι μία εσωτερική ανάγκη, που σαν διαδικασία έχει βοηθήσει πρώτα απ' όλους εμένα.

Τώρα αν καταφέρει η δουλειά μου να συγκινήσει, να προβληματίσει ή και να αφυπνίσει έστω και έναν άνθρωπο για μένα θα είναι πραγματική ευλογία! Καθώς θα έχει πετύχει και τον δεύτερο από τους δύο λόγους για τους οποίους γράφω.

Υπάρχει κάποιο από τα ποιήματα της συλλογής σας στο οποίο καθρεφτίζονται στοιχεία του εαυτού και της προσωπικότητας σας;

Τα πάντα καθρεφτίζουν στοιχεία της προσωπικότητάς μου! Δεν έχει γραφτεί ειλικρινά τίποτα χωρίς λόγο. Αν έπρεπε να επιλέξω υποχρεωτικά, θα έλεγα "Το ανάστημά".

Ποιο ποίημα σας εκφράζει περισσότερο;

Ο Πλάτανος. Νομίζω, εκεί μέσα ξεδιπλώνεται όλος ο τρόπος σκέψης μου.

Υπάρχει κάποιο ποίημα της συλλογής σας το οποίο έχει ή πρόκειται να μελοποιηθεί;

Θα μάθετε πάρα πολύ σύντομα. Το μόνο που μπορώ να πω αυτή τη στιγμή είναι ότι θα συνεργαστώ με πολύ ωραίους ανθρώπους που έχουμε την ίδια αισθητική στα πράγματα. Και είμαι πολύ περήφανος γι' αυτό.

Πόσο χρόνο χρειάστηκε για να ολοκληρώσετε το βιβλίο σας;

Είναι μία επιλογή στίχων από όσα έχουν γραφτεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Το βιβλίο σας απευθύνεται αποκλειστικά σε ενήλικες ή μπορεί να αποτελέσει ανάγνωσμα και για το εφηβικό κοινό;

Ναι, σίγουρα! Κάποια απ' αυτά που έχω γράψει είναι αλληγορικές ιστορίες που μοιάζουν με μικρά παραμυθάκια. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα πάντα την επιθυμία να μεταφέρω ορισμένα μηνύματα όσο γίνεται πιο γρήγορα στα τρία μικρά ανίψια μου.

Μιλήστε μας για το εκδοτικό σας σπίτι. Είστε ευχαριστημένος από τη συνεργασία σας με τις εκδόσεις «Φίλντισι»;

Με τη Σύσση Καπλάνη την ιδιοκτήτρια των εκδόσεων «Φίλντισι» γνωριζόμαστε πριν καν αποφασίσω να επικοινωνήσω τη δουλειά μου. Είναι εκείνη που συγκέντρωσε και επιμελήθηκε όλο το υλικό μου. Νομίζω, εκ του αποτελέσματος έχει κάνει μία πολύ προσεγμένη και όμορφη δουλειά. Πολύ πιο πάνω από τις προσδοκίες μου! Θέλω να την ευχαριστήσω για ακόμα μία φορά.

Σχεδιάζετε κάποια παρουσίαση του βιβλίου σας το προσεχές διάστημα;

Έχουν γίνει ήδη δύο παρουσιάσεις. Η μία στο Άλσος l

Lounge Cafe και η άλλη στο Hobby Festival, στο περίπτερο του Μικρού Πολυτεχνείου. Ίσως κάποια στιγμή γίνει ακόμα μια.

Πριν κλείσουμε τη συζήτηση θα ήθελα να μας παραθέσετε ένα ποίημα από το βιβλίο σας. 

Θα προτιμούσα να μην ταλαιπωρήσω τα αυτιά των αναγνωστών. Θα παραθέσω λοιπόν με τη μορφή κειμένου ένα πολύ ιδιαίτερο ποίημα για μένα, με τίτλο: "Απρόσκλητος επισκέπτης" που έχει γραφτεί για την επάρατη νόσο.

Απρόσκλητος επισκέπτης

Έχει αλλάξει η μορφή μου στον καθρέφτη

δεν με τρομάζει η εικόνα όπως παλιά,

κοιτώ στα μάτια τον απρόσκλητο επισκέπτη

και με τη σκέψη μου ζωγράφισα μαλλιά.

Σαν εφιάλτης μπήκες μέσα στο κορμί μου

όμως δε σκέφτηκες δεν είμαι μόνο αυτό,

έχω σφραγίσει έναν ήλιο στη ψυχή μου

κι έχω για όπλα μου αστέρια κι ουρανό.

Δεν έχω μάθει στη ζωή να προσκυνάω

γι' αυτό δεν πρόκειται μπροστά σου να κρυφτώ,

όλου του κόσμου την αγάπη κουβαλάω

κι όταν λυγίζω έχω κάπου να πιαστώ.

Χωρίς εμένα να το ξέρεις δεν υπάρχεις

σήκω και φύγε ή θα ζούμε ειρηνικά,

σηκώνω λάβαρο στο τέλος κάθε μάχης

υπερασπίζομαι χαμένα ιδανικά.

Κύριε Μαλλιαρέ, σας ευχαριστώ πολύ για τη συζήτησή μας. Να είστε καλά και πάντα δημιουργικός.

Εγώ σας ευχαριστώ. Ήταν μεγάλη τιμή για μένα αυτή η τόσο όμορφη συνέντευξη. Καλή συνέχεια.