Φίλες και φίλοι αγαπητοί συνοδοιπόροι της κοινής λογικής, της Ποίησης, της Λογοτεχνίας, του ορθού λόγου, του εθελοντισμού και της Ζωγραφικής καλημέρα, η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε έναν βουκολικό ποιητή, τέκνο κι αυτός της Πνευματικής και Ιστορικής Πιάλειας, αναφέρω με στον ποιητή ΣΤΕΦΑΝΟ ΝΤΑΚΟ. Τον Στέφανο τον είχα συναντήσει κάποια στιγμή στην Πιάλεια εδώ και αρκετούς μήνες, για το ποιητικό του έργο όμως έμαθα στις 05/07/24 στο συμπόσιο που έκανε ο Διδάσκαλος Δημήτρης Παπαγιαννόπουλος μετά την βράβευσή του από τον δήμαρχο Πύλης. Εκείνο το βράδυ ως ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων και συνεσταλμένα, μας απάγγειλε μερικά ποίηματά του από την ποιητική συλλογή με τίτλο "ΘΥΜΗΣΕΣ" και κάποια από την νέα του συλλογή την οποία θα παρουσιάσει - στο ευρύ κοινό - προσεχώς. Ο Στέφανος είχε την καλοσύνη να μού χαρίσει το βιβλίο με τα ποιήματά του, όταν γύρισα στο σπίτι ξεκίνησα να διαβάζω τα ποιήματα σε λίγο το μυαλό μου ταξίδευε στο παρελθόν, προφανώς τα κοινά βιώματα ήταν αυτά που μ' έκαναν να ζήσω νοερά μέσω της ποίησης τού Στεφάνου στιγμές από την παιδική μου ηλικία, στιγμές που λίγο ως πολύ είχαμε ζήσει όλα τα παιδιά εκείνης της εποχής. Μόνο κάποιος που έχει αυτά τα βιώματα θα μπορέσει να βιώσει συναισθηματικά αυτόν τον πλούτο που κρύβουν τα ποιήματα τού Στεφάνου. Το Κερκέτιον όρος είναι και δικό τους και δικό μας που λέει και το τραγούδι, όσοι ζήσαμε και περπατήσαμε στα μονοπάτια του Κερκετίου όρους αγαπήσαμε αυτό το βουνό και με τον Α' ή τον Β' τρόπο προσπαθούμε να μιλήσουμε γι' αυτό του βουνό είτε ποιητικά είτε λογοτεχνικά. Απλά η Πιάλεια ευτύχησε να έχει πολλά πνευματικά τέκνα που με τα γραπτά τους έχουν υμνήσει την Πιάλεια και το Κερκέτιον όρος. Θα μου επιτρέψετε να κάνω ειδική αναφορά στον φίλο και συμμαθητή του Στέφανου που ζει στην ΑΜΕΡΙΚΗ, μιλάω για τον ΜΕΝΈΛΑΟ ΠΑΤΣΙΟΥΡΑ ο οποίος ήταν αυτός που ανέλαβε τα έξοδα της έκδοσης αυτού του βιβλίου. Άρα η Πνευματική και Ιστορική Πιάλεια εκτός από ανθρώπους του πνεύματος έχει και τον Μαικήνα της. Αγαπητέ κ. Πατσιούρα σας αξίζουν πολλά συγχαρητήρια γι' αυτή σας την πράξη. Φίλες και φίλοι σας εύχομαι καλή ανάγνωση, και να μην ξεχνάτε η Ποίηση μας βοηθάει να ζούμε ευδαιμονικά και επικούρεια.
Λίγα λόγια για τον Στέφανο Ντάκο από το βιογραφικό που υπάρχει στην σελίδα 3 του βιβλίου: το πέμπτο κατά σειρά αγόρι της οικογένειας του Κωνσταντίνου Ντάκου, γεννήθηκε το 1956 στην Πιάλεια Τρικάλων. Από μικρός περιδιαβαίνει τα μονοπάτια του Κερκετίου όρους και ακολουθεί το γρήγορο βήμα του πατέρα του, τον βοηθάει στις αγροτικές και κτηνοτροφικές δουλειές. Τα παιδικά του μάτια, παρακολουθούν με δέος τη μάνα που μετατρέπει την καλοκαιρινή καλύβα στο βουνό, σε εργαστήριο τυροκομίας φτιάχνοντας πεντανόστιμα τυριά, βούτυρο, μυζήθρα και ξυνόγαλο.
Στα δεκαεπτά του, εγκαταλείπει το χωριό και εγκαθίσταται στο μεγαλύτερο αστικό κέντρο την Αθήνα, για αναζήτηση καλύτερης ζωής. Εργάζεται ως τεχνίτης μαρμάρου σε οικοδομές και παράλληλα παρακολουθεί μαθήματα στο Β' "Εσπερινό Γυμνάσιο" Αμπελοκήπων όπου αποφοιτεί το 1975. Υπηρετεί στον ελληνικό στρατό 28 μήνες και επιστρέφει στην Αθήνα.
Το 1981 επαναπατρίζεται στην Πιάλεια και εργάζεται ως τεχνίτης οικοδομών.
Η οικονομική κρίση τον βρίσκει άνεργο. Βρίσκει καταφύγιο σε μια καινούργια δημιουργία. Τώρα τα βιώματα της παιδικής του και εφηβικής του ηλικίας, η απέραντη αγάπη για την φύση, τα ζώα, τα πουλιά και τα δέντρα, τον κατακλύζουν... τον καθοδηγούν...
Οι λέξεις έρχονται στο μυαλό του και η μία δένει με την άλλη... γίνονται στίχοι, ποιήματα... ύμνοι, φόρος τιμής για τον όμορφο τόπο που μεγάλωσε.
Ο Στέφανος Ντάκος, των δύσκολων χρόνων, των χαμηλών τόνων και της σκληρής δουλειάς, αυτοδίδακτος γράφει ποιήματα.
Αυτά έγραψε η Πολυξένη Παπαγιαννοπούλου για την Στέφανο Ντάκο.
Ακολουθεί το πρώτο ποίημα το οποίο είναι αφιερωμένο στον αδελφικό του φίλο Μενέλαο Πατσιούρα.
''ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΕΝΕΛΑΟ''
Μία ιστορία θα σας πω
Για φίλο καρδιακό μου
Που στο μυαλό μου, στη σκέψη μου
Τον έχω αδερφό μου.
Φτωχό παιδί γεννήθηκε
Εδώ μες στο χωριό μου
Σ' ένα σπιτάκι πέτρινο
Όπως και το δικό μου.
Εφτά παιδιά στη φαμελιά
Κι αυτός το στερνοπαίδι
Κι ήτανε λίγο το ψωμί
Στην τάβλα, στο τραπέζι.
Μ' ένα κοντοπαντέλονο
Στο σπίτι, στο σχολείο,
Με παγωνιές, με κάματα,
Με χιόνια και με κρύο.
Είχε μεράκι από παιδί
Στο λιγοστό το βιος του
Μέσα στον κάμπο, στο βουνό
Έσβηνε ο καημός του.
Στο Λαύρο καλοκαίριαζε
Στην Κόια ξεδιψούσε
Της κρύας Βρύσης το νερό
Τα νιάτα του ανθούσε.
Τότε που σ' όλο το βουνό στου Κερκετίου τα μέρη
Ήταν λακούλα και χωριό
Όλο το καλοκαίρι.
Όλους τους τόπους γύρισε
Με ρούχα μπαλωμένα
Ώσπου μια μέρα γύρεψε
Το μισεμό στα ξένα.
Και πάει και ξενιτεύτηκε
Σε κύματα μεγάλα
Σ' αρμυριστούς ωκεανούς
Κι ήταν παιδί μια στάλα.
Κάθε που φουρτούνιαζε
Χτυπούσε η καρδιά του
Μάνα, πατέρα έφερνε
Στη σκέψη, στα μυαλά του.
Τ' αδέρφια του, τους φίλους του
Την μακρινή πατρίδα
Της Παναγίας βοήθεια
Σε κάθε καταιγίδα.
Έδενε η αλμύρα το κορμί
Έθρεψε το μυαλό του
Σε ξένη γη ξεμπάρκαρε
Να βρει το ριζικό του.
----------------------------
"ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ"
Πως μου 'ρχονται στη σκέψη μου
Τα χρόνια τα φευγάτα
Με μάνα μία καμάρωνα
Πατέρα όλο νιάτα.
Της μάνας μου ολόγιομο
Φεγγάρι η καρδιά της
Λιμάνι απάνεμο γλυκό
Τα χείλη, η αγκαλιά της.
Πέρδικα ηλιοστόλιστη
Με δύο μακριές πλαξούδες
Ασημί ατόφιο ακριβό
Είχε τις χαρές ούλες.
Θυμάμαι τον πατέρα μου
Με μια γλυκιά συνήθεια
Με κοίμιζε στα γόνατα
Με χίλια παραμύθια.
Μύθους για φτώχεια μου 'λεγε
Ατέλειωτες αράδες
Για πλούσιους τσιγκούνηδες
Μα και για κουβαρδάδες.
Τ' ήξερα εγώ από ζωή
Τ' ήξερα από χιόνια
Πότε δεν φανταζόμουνα
Πως δεν θα ζουν αιώνια.
_______________________
"Η ΛΑΦΙΝΑ"
Του Κόζιακα οι κορυφές
Οι χούνες και τα πλάγια βουρκώσανε από θυμό
Θρηνούν και τα λαγκάδια.
Δακρύσανε τα διάσελα
Κλαίνε τα κουρφοβούνια
Πεισμώσανετα σύννεφα
Πέρα ως τα Καμβούνια.
Λαφίνα σημαδέψανε
Με βόλια και με σκάγια
Και ψάχνει ολομόναχη
Της φαμελιάς τα χνάρια.
Φτάνει εκεί στο διάσελο
Στου ελάτου τις μπάτζες
Και σκούπισε τα δάκρυα
Που πέφταν στάλες στάλες.
Φώναξε τότε δυνατά
Κι αντιλαλούσε ως πέρα
Και όλα τα λαφόπουλα
Άκουσαν την μητέρα.
Ξεπρόβαλαν από παντού
Λαφίνες και λαφάκια
Μητέρα μας τι έπαθες
Και έχεις τόσα δάκρυα;
Προσπάθησα η καψερή
Νεράκι για να φτάσω
Που έτρεχε και χάνονταν
Μες στις σχισμής το βράχο.
Με πέτυχε ο κυνηγός
Την ώρα που έσκυβα να πιω,
Δεν έχω άλλες αντοχές
Σώθηκαν τα κουράγια.
Χίλια καλά στο διάβα σας
Κακό ποτέ μην δείτε
Και τώρα την αγάπη μου
Όλη να μοιραστείτε.
Έγειρε το κεφάλι της
Κατάχαμα στο πλάι
Χαθήκανε οι πόνοι της
Και έφυγε και πάει.
Του Πύργου το ανάστημα
Του Κερκετιού η χάρη
Ο δόλιο γέρο Έλατος
Βγάζει φωνή μεγάλη.
Τον έπιασε παράπονο
Και άρχισε να κλαίει
Με κεχιμπαρένια δάκρυα
Μονολογώνας λέει.
Πέρασαν χρόνια δεκαοκτώ
Λαφίνα πρωτογέννα
Εκαν' εδώ στον ίσκιο μου
Την πρώτη της την γέννα.
Την αγαπούσα σαν παιδί
Την είχα συντροφιά μου
Και τώρα πόνεσα πολύ
Που φεύγει από κοντά μου.
Σίγησαν τότε τα πουλιά
Και χάσανε την λαλιά τους
Γιατί αισθάνονταν βαριά
Τα γρήγορα φτερά τους.
Ξάφνου κουδούνια και κυπριά
Γκεσέμια και κριάρια
Μαζί με τα κοπάδια τους
Σταμάτησαν στα πλάγια.
Αρκούδες, λύκοι και σκυλιά
Στυλ σαν τα ποδάρια
Και όλοι οι τσοπάνηδες
Κρέμασαν τα ταγάρια
Μαζεύτηκαν τα σύννεφα
Και κάνουν συμφωνία
Του ελάτου τα δάκρυα
Να πάρουν με τη μία.
Ανοίξανε οι ουρανοί
Μαζί βροχή κι αγέρα
Του ελάτου τα δάκρυα
Ξεπλέναν όλη μέρα.
Μην ξανακλάψεις ελάτε
Είναι τιμή για σένα
Κοίτα λαφάκια γύρω σου
Θα κάνουν κι άλλη γέννα.
Φίλες και φίλοι σας παρουσίασα τρία από τα ποιήματα του Στέφανου Ντάκου, μπορείτε να διαβάσετε όλα τα ποιήματα στο βιβλίο που φέρει τον τίτλο "Θύμησες", εύχομαι σύντομα να διαβάσουμε και την δεύτερη ποιητική συλλογή του Στέφανου, ως τότε σας χαιρετώ με επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Υ.Γ. ελπίζω σύντομα να έχω τη χαρά να σας παρουσιάσω τον ποιητή ΚΩΣΤΑ ΠΟΥΛΙΑΝΙΤΗ και τον πολυτάλαντο ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΡΕΝΤΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου