Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"


"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,
καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.

10.6.17

Ένα μικρό αφιέρωμα στον ΑΝΤΡΕΑ ΠΛΑΤΑΝΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΒΑΛΕΝΤΙΝΗ.

ANTΡΕΑΣ ΚΑΙ ΒΑΛΕΝΤΙΝΗ
10 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017
Αγαπητή Βαλεντίνη, ο Αντρέας,
Μόνο με την Αγάπη σου
μπορεί να επιζήσει.
Να μη χαθεί μέσα στο μαύρο δάσος.
Ν’ αψηφήσει την άγρια καταιγίδα
και να συνεχίσει να σου γράφει ποιήματα
σε αντίξοες συνθήκες.

Μόνο με την Αγάπη σου.
Θα κρατήσει το χαμόγελό του.
Θα γίνει πάλι ένα μικρό αγόρι.
Αθώο σαν το τρεχούμενο νερό.
Και να γνωρίσει τον κόσμο
μ’ ένα καινούργιο θάμπωμα.

Μόνο με την Αγάπη σου
μπορεί να λέει τραγούδια από άλλους, άγνωστους
τόπους.
Να γίνετε ένας γρύλος άγρυπνος∙
και να κεντάει τ’ όνομα σου, με στίχους αέρινους.
Να μιλάει μόνο για σένα.
Να σε καλημερίζει μ’ έναν φοβισμένο κορυδαλλό
κρυμμένον στο στήθος του∙
και να σου αποκρίνετε μ’ ένα ξεχασμένο σου ποίημα.

Μόνο με την Αγάπη σου.
Μπορεί να περνάει την κάθε του μέρα
απαγγέλλοντας τους πικρούς στεναγμούς
και αγιογραφώντας τους αίνους
απ’ το μέγα θαύμα του Έρωτα.
Να σου λέει τέλος καληνύχτα
και να σε παίρνει μαζί του, στην Ουτοπία του.
Για να σε σεργιανίσει μεθυσμένη
στα μαγεμένα του όνειρα.
Μόνο με και για την Αγάπη σου
μπορεί να γίνετε όλο και πιο ανθρώπινος.
Να φαίνεται όλο και λιγότερο λυπημένος.

Με σεβασμό και αγάπη ο Επικούρειος Πέπος.
Υ.Γ. Από ένα ποίημα του Θ. Κωσταβάρα σε διασκευή δική μου.

7.6.17

Γίνε κι εσύ αιμοδότης αν μπορείς..... Διαβάστε την συγκινητική ιστορία ενος εθελοντή αιμοδότη.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συναιμοδότες-αιμοδότες και οικονομικοί αιμοδότες σας καλησπερίζω. Σήμερα το απόγευμα, 06/06/17 είχα τη χαρά και την τιμή να παραστώ, ως απλό μέλος, στην πρώτη συνεδρίαση του νέου διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου αιμοδοσίας, από αυτή τη συνάντηση θα σας μεταφέρω μερικά από τα συναισθήματά μου. Πριν αναφερθώ -επιδερμικά- στα πεπραγμένα της συνάντησης επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ μια συγκινητική -αληθινή ιστορία- ενός εθελοντή αιμοδότη που θα πρέπει να μας ευαισθητοποιήσει όλους μας και να μας κάνει έμπρακτα πια να αποδείξουμε πως το φιλότιμο συνεχίζει να υπάρχει στην Ελληνική ψυχή.

Πριν λίγες μέρες επικοινώνησα με τον φίλο μου Βαϊο  Π...........  προκειμένου να τον συμβουλευθώ, ως αιμοδότης που είναι, και ως μέλος του συλλόγου,  για τις ενέργειες που θα έπρεπε να γίνουν από τη νέα διοίκηση  ώστε να ευαισθητοποιήσουμε-αυξήσουμε τους εθελοντές αιμοδότες, και παράλληλα να αναζητήσουμε οικονομικούς αιμοδότες ώστε να μπορεί ο σύλλογος π.χ. να προβαίνει  στη διοργάνωση κάποιον εκδηλώσεων προς όφελος των αιμοδοτών μιας και τα έσοδα του συλλόγου, τα οποία προέρχονται από την ετήσια συνδρομή των μελών είναι ελάχιστα. Ιδέες και προτάσεις προς όφελος του συλλόγου φρονώ πως θα πρέπει να κάνουμε όλοι μας. Με αφορμή λοιπόν αυτή την κουβέντα μου διηγήθηκε ο φίλος μου το πως ο ίδιος έγινε εθελοντής. Αρχικά με ρώτησε αν θυμόμουν το πως, όταν δε μου είπε πως εγώ ήμουν αυτός που είχα εμπλακεί θετικά σ' αυτή την υπόθεση προβληματίστηκα πάρα πολύ με τη μνήμη μου!!!! γιατί δεν θυμόμουν καθόλου το περιστατικό.
Πριν 13 χρόνια περίπου μια νεαρή κοπέλα φίλη του Βα'ί'ου χρειάστηκε να χειρουργηθεί επειγόντως, το αίμα που χρειαζόταν ήταν αρκετό, οι φίλοι και συγγενείς δεν επαρκούσαν, ο Βα'ί'ος απευθύνθηκε και σε μένα, παράλληλα του είπα να απευθυνθεί και στον κ. Κράλλη τον πρόεδρο και ιδρυτή του συλλόγου αιμοδοσίας Κορωπίου. Χάρη και στην φιάλη που δόθηκε από τον σύλλογο συγκεντρώθηκαν οι απαραίτητες φιάλες. Αυτή η περιπέτεια, και η προσφορά της φιάλης εκ μέρους του συλλόγου ήταν το καμπανάκι που χτύπησε έντονα και ευαισθητοποίησε τον Βα'ί'ο ώστε να γίνει εθελοντής αιμοδότης. Από τότε ανελλιπώς όλα αυτά τα χρόνια ο Βα'ί'ος είναι πάντα παρόν σε όλες τις αιμοδοσίες.
Αγαπητή/έ φίλη/ε όταν διαβάσεις αυτή τη μικρή ιστορία σκέψου πως ο καθένας από μας θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση του. Μακάρι να μην υπάρξει ποτέ κάποιος από μας, η κάποιο συγγενικό-φιλικό πρόσωπο που θα χρειαστεί αίμα, επειδή όμως η πραγματικότητα λέει άλλα, εμείς τι θα κάνουμε; Θα παραμείνουμε επιμηθείς, ή προμηθείς;
Γίνε κι εσύ αιμοδότης, αν μπορείς.
Αγαπητοί μου Φίλες και Φίλοι αν η αληθινή ιστορία του Βα'ί'ου σας άγγιξε, η σας ταρακούνησε, η σας έκανε να ενεργοποιήσετε το φιλότιμο και την ευαισθησία σας αύριο κιόλας αποφασίστε να γίνετε αιμοδότης, εις ό,τι αφορά τους φίλους που διαμένουν στο Κορωπί ο σύλλογος αιμοδοσίας ''Ο ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ'' με την πρόεδρό της την κ. Αντιγόνη Διακάκη και τα μέλη είναι πάντα πρόθυμοι να σας υποδεχθούν και να σας λύσουν τις όποιες απορίες έχετε.
Ας έρθω τώρα στην συνάντηση. Φίλες και Φίλοι υποκλίνομαι στην ανθρωπιά αυτών των ανθρώπων που αφιερώνουν τον πολύτιμο χρόνο από τη ζωή τους προκειμένου να οργανώσουν και να διεκπεραιώσουν την υπόθεση αιμοδοσίας. Ειδικά στους αιμοδότες, υποκλίνομαι διπλά γιατί με το αίμα τους χαρίζουν ζωές, τι λόγια θα πρέπει να βρει ένας ποιητής για να περιγράψει το μεγαλείο αυτών των ανθρώπων; Αγαπητοί αιμοδότες σας λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας. Στη συνάντηση έγιναν πάρα πολλές και καλές προτάσεις τις οποίες θα επεξεργαστούν τα μέλη του συλλόγου και σύντομα θα τις ανακοινώσουν στα μέλη και στους αιμοδότες. Εννοείτε πως στο επίκεντρο της συζήτησης ήταν οι αιμοδότες, οι παρόντες και οι μελλοντικοί.
Φίλες και Φίλοι όσοι από σας διαβάσετε αυτό το κείμενο μιλήστε στους συγγενείς σας και στους φίλους σας, παρακινήστε τους να γίνουν αιμοδότες, όσοι δε δεν μπορούν για τον α' η τον β' λόγο να γίνουν αιμοδότες μπορούν να γίνουν οικονομικοί αιμοδότες πληρώνοντας μια μικρή συνδρομή, η ακόμα καλύτερα μπορείτε να γίνετε και χορηγοί.
Γίνε κι εσύ αιμοδότης αν μπορείς, ειλικρινά θα το χαρείς.
Σας χαιρετώ, με σεβασμό και θαυμασμό για τους αιμοδότες ο Επικούρειος Πέπος.

29.5.17

AΣΚΛΗΠΙΟΣ-ΙΩΑΝΝΗΣ ΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ FROM GORGOGIRI BEACH Γιος της ΜΑ-Ντόνας και του Χρήστου

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του filomatheia.blogspot.gr σας χαιρετώ, η σημερινή ανάρτηση έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον για μένα γιατί πρόκειται να σας παρουσιάσω ένα εκλεκτό μέλος της δημιουργικής ομάδας ερασιτεχνών δημοσιογραφίας που είχαμε δημιουργήσει πριν μερικά χρόνια και στην οποία συμμετείχαν ακόμη 4 εκλεκτά μέλη, και εννοώ την Διώνη που τώρα πια βρίσκεται στην Ιταλία, την Άλκηστη που είναι στο 3το έτος της ψυχολογίας και που πολύ πιθανόν ν' ακολουθήσει τα χνάρια του Ασκληπιού, την Μυρτώ που είναι στο 4το έτος της Βιολογίας, τον Αρκά της ΑΣΟΕΕ με τα δυο μεταπτυχιακά, και τις τρεις γλώσσες, και τον Ασκληπιό.

Ο Ασκληπιός με το που τελείωσε το τμήμα ψυχολογίας του Παντείου άρχισε να ψάχνει για μεταπτυχιακό και λόγω του ό,τι η καταγωγή της μητέρας του είναι από την Αμερική προσανατολίστηκε προς αυτή τη χώρα, και φυσικά έκανε πάρα πολύ καλά γιατί αυτό το μεταπτυχιακό που ήθελε του το παρείχε με τις καλύτερες προυποθέσεις το ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ και γι' αυτό αποφάσισε ν' ανοίξει τα φτερά του. Θα πρέπει να αναφέρω πως πρόκειται για ένα καταπληκτικό παιδί, θα έλεγα πως πρόκειται για ένα σπάνιο είδος ανθρώπου!!!! Πολύ συνεσταλμένο και ευγενικό παιδί, χαρίσματα τα οποία εκεί τα εκτίμησαν γι' αυτό και με το που τελείωσε το μεταπτυχιακό του έκαναν αμέσως πρόταση να μείνει πια ως στέλεχος στο ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ. Στην ορκωμοσία παραβρέθηκαν οι γονείς του και η καλλονή αδερφή του η γλυκύτατη ΝΤΑΝΙΕΛΑ εις ό,τι με αφορά νιώθω κι εγώ υπερήφανος γιατί είχα τη χαρά να συνεργαστώ μαζί του, και για έναν δεύτερο λόγο γιατί είναι ένας Γοργογυραίος που είμαι σίγουρος πως θα διαπρέψει στο μέλλον, αυτό βέβαια σημαίνει πως θα παραμείνει κι αυτός στη μικρή δημιουργική Ελλάδα του εξωτερικού. Λίγες φωτογραφίες από την ορκωμοσία θα δείτε αμέσως πιο κάτω. Αγαπητή ΜΑ- Ντόνα μία!! και φίλτατε Χρήστο συγχαρητήρια!!! εύχομαι το βλαστάρι σας να συνεχίσει να σας κάνει περήφανους και παράλληλα όλους εμάς που τον αγαπάμε. Να σας ενημερώσω πως το μεταπτυχιακό που έκανε ο Ασκληπιός είναι πάνω στις σχέσεις του ανθρώπινου δυναμικού, όλες οι μεγάλες εταιρίες στην Αμερική έχουν έναν ψυχολόγο που ασχολείται αποκλειστικά με το ανθρώπινο δυναμικό των εταιρειών, αυτά τα πράγματα για μας εδώ στην Ελλάδα είναι ακόμα στα σπάργανα. ΥΓ. Ο Ασκληπιός θα είναι αυτός που θα αναλάβει και τις δημόσιες σχέσεις τις έκθεσης που θα κάνω σε τρεις πολιτείες της Αμερικής. ΥΓ. Ο Πατέρας του Ασκληπιού στο δημοτικό, στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο ήταν τέρας μορφώσεως αλλά δεν συνέχισε τις σπουδές του γιατί ασχολήθηκε με τις εισαγωγές, έκανε εισαγωγές μπανάνας από ΚΟΛΟΜΒΙΑ και ΚΟΥΒΑ.
Ο ευτυχισμένος μπαμπάς με τον Ασκληπιό.







Η επιμέλεια της ανάρτησης έγινε από τον Επικούρειο Πέπο και η επεξεργασία των φωτογραφιών έγινε στο στούντιο του Fuji Tomo Kazu.

21.5.17

''τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική στις αμμουδιές του Ομήρου.'' ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ. Επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο της Ελευσίνας.

''ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ''    ''ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ''    ''ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ''    ''ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ''    ''Ο ΣΙΩΠΩΝ ΣΥΝΑΙΝΕΙ''    ''ΚΡΙΝΕ ΔΙΚΑΙΑ''    ''ΘΥΜΟΥ ΚΡΑΤΤΕΙ''    ''ΧΡΟΝΟΥ ΦΕΙΔΟΥ''    ''ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ''    ''ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ''    ''ΤΩ ΒΙΩ ΜΗ ΜΑΧΟΥ''    ''ΘΥΜΗΣΟΥ ΚΑΤΙ ΒΑΣΙΚΟ... ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΑΝΑΤΟΣ''    ''ΠΡΑΞΕ ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΚΑΙ ΕΙΣΕΠΡΑΞΕ ΤΟ ΩΣ ΑΤΕΛΕΣ''    

Στο διάστημα της απουσίας μου συνέβησαν φοβερά και τρομερά πράγματα τα οποί θα σας τα παρουσιάσω εν καιρό, σήμερα απλά λόγω της ημέρας αποτίω φόρο τιμής στους μακρινούς προγόνους μας ανακαλώντας στη μνήμη μας κάποιους εξ αυτών. Αφορμή για να το κάνω αυτό ήταν ο φίλος μου ο RYO OGAWA Iάπωνας στην καταγωγή, μιλώντας την ημέρα των εκλεκτών φίλων, δηλαδή στις 26 Απριλίου πάντα αυτή την ημέρα επικοινωνώ με τους διάφορους εκλεκτούς φίλους ανά τον κόσμο μου είπε το εξής. Να αναφέρω εδώ πως φίλος μου, ο οποίος μιλάει πολύ καλά τα ελληνικά είναι λάτρης της Ελλάδας, και με ρώτησε με μεγάλη απορία: γιατί οι Έλληνες δεν δίνουμε στα παιδιά μας ελληνικά ονόματα; Για να είμαι ειλικρινής αυτή την ερώτηση δεν την άκουγα για πρώτη φορά, την ίδια ερώτηση μου είχαν κάνει και οι φίλοι μου από την Νότια Αφρική και ως εκ τούτου ήμουν εν μέρει προετοιμασμένος. Ο RYO μου εξήγησε πως στην πατρίδα του είναι της μόδας να δίνουν στα παιδιά τους ελληνικά ονόματα από σεβασμό στη χώρα μας!!!!! Ευτυχώς που υπάρχουν και οι Γιαπωνέζοι που σέβονται την Ελλάδα γιατί εμείς οι ολίγον φιλέλληνες που λέει και ο σοφός 3G δεν υπάρχει περίπτωση να την σεβαστούμε. Στις 07 Μα'ί'ου με τον σύλλογο αιμοδοσίας επισκεφθήκαμε τον αρχαιολογικό χώρο της Ελευσίνας. Ήταν μια μαγική επίσκεψη χάρη στην ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ-ΜΟΝΑΔΙΚΗ ξεναγό κ. Άρτεμη Σκουμπουρδή, φίλες και φίλοι αυτή η κυρία είναι σπάνιο είδος, έχει γράψει και καταπληκτικά βιβλία, αναζητήστε τα και θα σας ταξιδέψει με τον μοναδικό τρόπο που μόνον αυτή κατέχει, μιας και μίλησα για τον σύλλογο αιμοδοσίας Κορωπίου να αναφέρω πως την περασμένη Κυριακή 14.05 έγιναν οι εκλογές για την ανάδειξη του νέου Δ/Σ το πιθανότερο είναι πως η προηγούμενη πρόεδρος θα συνεχίσει και για τα επόμενα 2 χρόνια. Κυρία Αντιγόνη σας εύχομαι καλή δύναμη. Επίσης στις 09.05.17 μαζί με την Δολέντσια παραβρεθήκαμε στην ορκωμοσία της Ερατούς στην Κόρινθο, στην Ερατώ και στ' άλλα παιδιά που ορκίστηκαν τους εύχομαι καλή και παραγωγική ανεργία!!!! τι άλλο θα μπορούσα να ευχηθώ σ' αυτά τα παιδιά της σημερινής Ελλάδας; Ήδη ο Αστροτόμ-Τζιμ Άνταμς αναχωρεί την Δευτέρα για Λονδίνο. Ένα ακόμα ευχάριστο γεγονός ήταν τα δύο χρυσά μετάλλια -για μια ακόμα φορά- που κέρδισε η γοργόνα μας Ιωάννα-Αλκμήνη την οποία το καλοκαίρι θα την τιμήσουμε στην αυλή των θαυμάτων. Ιωάννα-Αλκμήνη σ' ευχαριστούμε, είσαι μια νότα αισιοδοξίας στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Στο Γοργογύρι το κλήμα συνεχίζει να είναι βαρύ μετά την απώλεια του Χρήστου Τσίρκα, ήταν ένα τραγικό δυστύχημα, ο μακαρίτης ήταν ίσως ο πιο χρήσιμος άνθρωπος στο χωριό, παράλληλα ήταν από τους ανθρώπους που δεν πρέπει να είχε βλάψει ποτέ συνάνθρωπό του, κρίμα, ειλικρινά ο χαμός του λύπησε όλους τους Γοργογυραίους. Επίσης αυτό το διάστημα της αναγκαστικής αποχής διάβασα αρκετά βιβλία θα σταθώ όμως ειδικά σε ένα γιατί είναι σύνθετο βιβλίο, ο τίτλος του είναι ''ΣΤΙΣ ΠΛΑΓΙΕΣ ΤΗΣ ΑΚΡΌΠΟΛΗΣ [Επάλληλες ιστορίες] σας το συνιστώ είναι από τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ. Λόγω του ότι η ανάρτηση αυτή θα ολοκληρωθεί μετά τα μεσάνυχτα οπότε θα έχουμε ήδη μπει στην 21 Μα'ί'ου θα ήθελα να στείλω τις ευχές μου στις εορτάζουσες, και στους εορτάζοντες και ειδικότερα στη νύφη μου την Ελένη, Λενάρα κράτα γερά, στον γιο της βαπτιστήρας μου τον Επικούρειο Κωνσταντίνο, και φυσικά στην αγαπημένη μου ''μαθήτρια'' Διοτίμα-Κωνσταντίνα, καθώς και στον φίλο από την εποχή της φανταροσύνης τον Ράπτη Κωνσταντίνο. Επίσης ένα πολύ όμορφο περιστατικό ζήσαμε στο γαλλικό restaurant στα Πετράλωνα το βράδυ των γενεθλίων της Μελισσάνθης μας. Ο Ηγέτης μαζί με την μοναδική ever Πατρίτσια είχαν ετοιμάσει μια σούπερ έκπληξη, ήταν μια μαγική βραδιά. Κάπου εδώ θα σταματήσω, σας χαιρετώ με σεβασμό ο Πεπέ της Ουτοπίας.
Υ.Γ. Πιο κάτω ακολουθεί ένα κουίζ ονομάτων, μου το έστειλε η ιστορικός της Λ.Ο.Γ. προκειμένου να τσεκάρει τις γνώσεις μας, να μια καλή ευκαιρία για να μάθουμε λίγα πράγματα για τους προγόνους μας που συνήθως τους μνημονεύουμε όταν πρόκειται να ζητήσουμε δανεικά. Εσύ αγαπητέ αναγνώστη τι γνωρίζεις για τους πιο κάτω; Αλήθεια γιατί τα ελληνόπουλα δεν μαθαίνουν π.χ. για τον κατακλυσμό του δικού μας Δευκαλίωνα και μαθαίνουμε π.χ. για τον Νώε;

Ογυγίας
Δευκαλίωνας
Πύρρα
Γραικός
Έλληνας
Δαρδανός

Όμηρος
Ησίοδος
Ορφέας
Ηλιάδα
Οδύσσεια
Θεογονία

Σωκράτης                                 
Πλάτωνας
Αριστοτέλης
Σπεύσιπος
Θεόφραστος

Αισχύλος
Σοφοκλής
Ευριπίδης
Αριστοφάνης
Αίσωπος

Πανδώρα
Πυθία
Διοτίμα
Υπατία
Σαπφώ
Φρύνη
Λαϊδα

Ηρόδοτος
Θουκυδίδης
Σόλων
Χίλων
Ηράκλειτος

Ιπποκράτης
Ασκληπιός
Γαληνός
Επίκουρος
Επίκτητος

Θαλής
Αναξίμανδρος
Δημόκριτος
Πρωταγόρας
Αναξιμένης


Αρχίλοχος
Μένανδρος
Ξενοφάνης
Πίνδαρος
Απολλώνιος ο Τυανέας









Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του Fuji Tomo Kazu.

13.5.17

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ αγαπημένοι Έλληνες συνθέτες. Ημέρα Μνήμης για τον κορυφαίο Έλληνα συνθέτη.

Ο Μάνος Χατζιδάκις (Ξάνθη, 23 Οκτωβρίου 1925Αθήνα, 15 Ιουνίου 1994) ήταν κορυφαίος Έλληνας συνθέτης και ποιητής. Θεωρείται ο πρώτος που συνέδεσε με το έργο του, θεωρητικό και συνθετικό, τη λόγια μουσική με τη λαϊκή μουσική παράδοση[1]. Πολλά από τα εκατοντάδες έργα του αναγνωρίζονται σήμερα ως κλασικά.
Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε στην Ξάνθη και ήταν γιος του δικηγόρου Γεωργίου Χατζιδάκι από τον Μύρθιο Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου και της Αλίκης Αρβανιτίδου από την Αδριανούπολη[2]. Η μουσική του εκπαίδευση ξεκινά σε ηλικία τεσσάρων ετών και περιλαμβάνει μαθήματα πιάνου από την αρμενικής καταγωγής πιανίστρια Αλτουνιάν. Παράλληλα εξασκείται στο βιολί και στο ακορντεόν.[εκκρεμεί παραπομπή]

Ο Χατζιδάκις εγκαθίσταται οριστικά στην Αθήνα με τη μητέρα του το 1932 έπειτα από το χωρισμό των γονέων του. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1938, ο πατέρας του πεθαίνει σε αεροπορικό δυστύχημα, γεγονός που σε συνδυασμό με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου επιφέρει μεγάλες οικονομικές δυσχέρειες στην οικογένεια. Ο νεαρός Χατζιδάκις εργάζεται για βιοπορισμό ως φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι, παγοπώλης στο εργοστάσιο του Φιξ, υπάλληλος στο φωτογραφείο του Μεγαλοκονόμου και βοηθός νοσοκόμος στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο[εκκρεμεί παραπομπή].
Παράλληλα επεκτείνει τις μουσικές του γνώσεις παρακολουθώντας ανώτερα θεωρητικά μαθήματα με τον Μενέλαο Παλλάντιο την περίοδο 1940 - 1943, ενώ ξεκινά και σπουδές Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τις οποίες όμως δεν θα ολοκληρώσει ποτέ. Την ίδια περίοδο συνδέεται με άλλους καλλιτέχνες και διανοούμενους, μεταξύ των οποίων ήταν οι ποιητές Νίκος Γκάτσος, Γιώργος Σεφέρης, Οδυσσέας Ελύτης, Άγγελος Σικελιανός και ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης. Κατά την τελευταία περίοδο της Κατοχής συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ, όπου γνώρισε τον επίσης κορυφαίο μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, με τον οποίον σύντομα ανέπτυξε ισχυρή φιλία[3][4][5].
Τα πρώτα έργαΗ πρώτη εμφάνιση του Χατζιδάκι ως συνθέτη πραγματοποιείται το 1944, σε ηλικία 19 ετών, με τη συμμετοχή του στο έργο "Τελευταίος Ασπροκόρακας" του Αλέξη Σολομού, στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, ο Χατζιδάκις θα παρακολουθήσει και μαθήματα υποκριτικής, αν και τελικά ο ίδιος ο Κουν θα τον προτρέψει να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη μουσική. Η συνεργασία του με το Θέατρο Τέχνης θα αποδειχθεί ιδιαίτερα παραγωγική και θα διαρκέσει περίπου δεκαπέντε χρόνια. Τέλος, το 1946, καταγράφεται η πρώτη του εργασία για τον κινηματογράφο, στην ταινία Αδούλωτοι Σκλάβοι.
Την περίοδο αυτή, ο Χατζιδάκις ανακαλύπτει το ρεμπέτικο τραγούδι και γίνεται ο πρώτος[2] που θα το μελετήσει σε βάθος και θα κατανοήσει την αξία του. Στις 31 Ιανουαρίου 1949, σε ηλικία 23 ετών, δίνει στο Θέατρο Τέχνης τη διάσημη πλέον διάλεξη για το ρεμπέτικο τραγούδι[6].
Το 1950 θα αποτελέσει ιδρυτικό στέλεχος και καλλιτεχνικό διευθυντή του Ελληνικού Χοροδράματος της Ραλλούς Μάνου, όπου παρουσιάζει τα τέσσερα μπαλέτα του, "Μαρσύας" (1950), "Έξι Λαϊκές Ζωγραφιές" (1951), "Το Καταραμένο Φίδι" (1951) και "Ερημιά" (1958). Την ίδια εποχή, η τραγωδός Μαρίκα Κοτοπούλη αναθέτει στον Χατζιδάκι τη σύνθεση της μουσικής για τις "Χοηφόρους" (1950) από την "Ορέστεια" του Αισχύλου. Το γεγονός αυτό αποτελεί την απαρχή της ενασχόλησης του Χατζιδάκι με το αρχαίο δράμα. Μερικές από τις τραγωδίες και κωμωδίες για τις οποίες θα γράψει μουσική είναι η "Μήδεια" (1956), ο "Κύκλωπας" (1959), οι "Βάκχες" (1962), οι "Εκκλησιάζουσες" (1956), η "Λυσιστράτη" (1957) και οι "Όρνιθες" (1959). Το 1950 ο Χατζιδάκις συνεργάζεται με τον Άγγελο Σικελιανό προκειμένου να συνθέσει τη μουσική για την τελευταία τραγωδία του ποιητή "Ο Θάνατος του Διγενή".
Την ίδια περίοδο γράφει σημαντικά μουσικά έργα, όπως τα πιανιστικά έργα "Ιονική σουίτα" (1952) και "Για μια μικρή λευκή αχιβάδα" (1947, το πρώτο από 51 έργα που ο ίδιος ξεχωρίζει με ιδιαίτερη αρίθμηση ανάμεσα στο σύνολο της δημιουργίας του ως opus 1) καθώς και τον κύκλο τραγουδιών "Ο Κύκλος του C.N.S." (1954, αφιερωμένο στον Carlos Novi Sanchez για το θάνατο του κοινού τους φίλου Ετιέν Ρέρυ).
Η μεγάλη δημοσιότηταΤο 1957 ξεκινά μία περίοδος έντονης δημιουργικής δράσης. Ο Χατζιδάκις συνθέτει ασταμάτητα για το θέατρο και τον κινηματογράφο, όπου το έργο του γνωρίζει μεγάλη δημοφιλία, ενώ παράλληλα γράφει πολλά σημαντικά μουσικά έργα.
Το 1960 ήταν μία χρονιά με διακρίσεις και βραβεία. Του απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο στο Β' Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού του Ε.Ι.Ρ. για το "Κυπαρισσάκι" και την "Τιμωρία" με την Νάνα Μούσχουρη, απέσπασε το βραβείο για τη μουσική του στο "Ποτάμι" του Νίκου Κούνδουρου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, έγραψε τα "Τα Παιδιά του Πειραιά" για το "Ποτέ την Κυριακή" του Ζυλ Ντασέν, που έκαναν το γύρο του κόσμου "αποδίδοντας" στον συνθέτη και το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού την επόμενη χρονιά, και επίσης συνέθεσε μουσική για τα θεατρικά έργα "Ευρυδίκη" του Ζαν Ανούιγ, "Το γλυκό πουλί της νιότης" του Τένεσι Ουίλιαμς, "Ο θάνατος του Διγενή" του Άγγελου Σικελιανού, "Η τύχη της Μαρούλας" του Δημητρίου Κορομηλά και για πολλές ταινίες. Ανάμεσά τους οι: "Μανταλένα", "Η Αλίκη στο ναυτικό", "Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος", "Η κυρία δήμαρχος", "Το κλωτσοσκούφι", "Ραντεβού στην Κέρκυρα", κ.α.[7]
Το 1961 κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού για το τραγούδι "Τα παιδιά του Πειραιά". Η βράβευση αυτή του έδωσε παγκόσμια δημοσιότητα, την οποία ο Χατζιδάκις προσπάθησε να αποφύγει με κάθε τρόπο, θεωρώντας ότι του στερούσε τη δυνατότητα να διαμορφώσει ο ίδιος την σχέση του με τον ακροατή του. "Για μένα το Όσκαρ δεν αποτελεί στεφάνωμα μιας σταδιοδρομίας αλλά το αληθινό μου ξεκίνημα", ήταν η απάντηση-δήλωση του συνθέτη. "Τα παιδιά του Πειραιά" έφεραν στην Ελλάδα το δεύτερο Όσκαρ, δεκαπέντε χρόνια μετά την Κατίνα Παξινού και το δικό της Όσκαρ για την ερμηνεία της στην ταινία Για Ποιον Χτυπά η Καμπάνα. Το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι για το Ποτέ την Κυριακή του Ζυλ Ντασέν, που έκανε το γύρο του κόσμου, επικράτησε των άλλων υποψηφιοτήτων, προσφέροντας στον Έλληνα δημιουργό μία διεθνή διάκριση. Ήταν μια βράβευση την οποία ο ίδιος δεν αντιμετώπισε ποτέ ως ξεχωριστή στιγμή στην καριέρα του. "Μπορεί ένα απλό τραγούδι να μου έφερε το Όσκαρ. Οι φιλοδοξίες μου όμως και οι υποχρεώσεις μου δεν σταματούν σε αυτό...", έλεγε. Την ίδια χρονιά ο Μάνος Χατζιδάκις απέσπασε το Β' βραβείο στο Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού για το τραγούδι του "Κουρασμένο παλληκάρι". Το Α' δόθηκε στον Μίκη Θεοδωράκη για την "Απαγωγή"[8].
Το 1962 ο Χατζιδάκις χρηματοδοτεί το "Διαγωνισμό Σύνθεσης Μάνος Χατζιδάκις" στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Δοξιάδη στην Αθήνα, με το πρώτο βραβείο να απονέμεται από κοινού στους Γιάννη Ξενάκη και Ανέστη Λογοθέτη. Το 1964 ιδρύει και διευθύνει την Πειραματική Ορχήστρα Αθηνών (1964-66). Στο σύντομο χρονικό διάστημα της λειτουργίας της, η ορχήστρα έδωσε 20 συναυλίες με πρεμιέρες δεκαπέντε έργων Ελλήνων συνθετών. Την ίδια περίοδο αρχίζει και η συνεργασία του με τον Μωρίς Μπεζάρ. Οι Όρνιθες ανεβαίνουν από τα Μπαλέτα του 20ού Αιώνα στις Βρυξέλλες.
Μερικά έργα της περιόδου αυτής είναι η μουσική για την "Μήδεια" του Ευριπίδη (1958), το "Παραμύθι χωρίς όνομα" του Ι. Καμπανέλλη (1959), "Ο κύκλος με την κιμωλία" του Μπρεχτ, η "Οδός ονείρων" (1962), αλλά και "Το χαμόγελο της Τζοκόντας" - δέκα τραγούδια για ορχήστρα γραμμένα αρχικά για φωνή, ειδικά για τη Ζακλίν Ντανό (Παρίσι, 1962).

 Πηγή: Βικιπαίδεια. Με αγάπη στην κόρη μου που έχει τα γενέθλια της. Ο Πεπέ της Ουτοπίας.

14.4.17

Ο ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΤΑΣΙΟΣ ΣΕ ΓΕΥΜΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΎ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Ουσιαστικά είμαστε μαστροποί των παιδιών μας, διότι δανειστήκαμε αφειδώς για να περάσουμε καλά, αλλά τα δανεικά θα τα πληρώσουν οι επόμενες γενιές. Προτάξαμε μια ηθική προτεραιότητα που συγκεφαλαιωνόταν στο “εγώ, εδώ και τώρα”, ενώ η λυδία λίθος του ηθικού ενεργήματος είναι το “εσύ, αλλού και ύστερα”. Το στένεμα της αντίληψής μας για το πώς πρέπει να λειτουργεί η κοινωνία μας, συνιστά την αποτυχία μας» συνοψίζει χαρακτηριστικά ο Θεοδόσης Τάσιος.

Ο λόγος του πανεπιστημιακού ήταν πάντα καίριος στα χρόνια της μεταπολίτευσης - τόσο από τα έδρανα του ΕΜΠ όσο και από άλλα εσωτερικά και διεθνή φόρα. Εχει δημοσιεύσει 430 επιστημονικές εργασίες και συγγράψει 49 βιβλία σε διάφορες γλώσσες και είναι επίτιμος διδάκτωρ έξι πανεπιστημίων. Μετά άλλον έναν δύσκολο για την Ελλάδα χρόνο, στην κουβέντα μας ανέδειξε την πίκρα του για την πορεία της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά και τη δική του δύναμη να κοιτάζει μπροστά, συμπυκνώνοντας τη σοφία της ηλικίας και της ευρύτατης -σπάνιας-παιδείας. «Νιώθω την ίδια ταπείνωση, που ένιωθα κατά τη δικτατορία.


Εχω δώσει περί τις χίλιες διαλέξεις, στην προσπάθειά μου να συμβάλω στη βελτίωση της γνωσιακής και της ηθικοπολιτικής αυτοσυνειδησίας. Τα ίδια υποστήριζα και λίγο μετά την πτώση της Χούντας, όταν αρχίσαμε να ξεχνάμε τα ιδεώδη μας, όμως φτάσαμε σήμερα και τίποτε δεν έχει αλλάξει. Κατά έναν τρόπο απέτυχα», ήταν τα πρώτα του λόγια στο εντευκτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου συναντηθήκαμε.

«Ωστόσο...» λέει, και αφήνει μετέωρο τον λόγο του με μια μικρή παύση. «Ωστόσο, είμαι αγωνιστικά απαισιόδοξος. Επ’ αγαθώ η διάψευση της απαισιοδοξίας» προσθέτει χαμογελώντας.

Ο παράγων άνθρωπος
«Πολλοί πολιτικοί και επιστήμονες φαντάζονται ότι οι κοινωνίες είναι κουρδισμένα κουτιά, απουσία του ανθρώπου. Δεν πιστεύω ότι είναι έτσι. Ο Ινδός οικονομολόγος Αμάρτια Σεν πήρε το 1998 το Νομπέλ Οικονομικών Επιστημών για τη θεωρία της κοινωνικής επιλογής, ουσιαστικά επειδή υπέδειξε ότι η πολιτική είναι ηθική. Ο Αριστοτέλης έλεγε πως ό,τι κάνεις για τον άλλον, το κάνεις για σένα, για να εισπράττεις χαρά. Για να ενεργήσουμε με σοβαρότητα και προς όφελος όλων, δεν χρειάζεται να ζούμε επαίνους μετά θάνατον. Το κέρδος μας ως πολίτες πρέπει να το εισπράττουμε τώρα, σαν μια μπροστάντζα της χαράς που προσφέρουμε στον άλλο. Βέβαια, ο Μπέρτραντ Ράσελ είχε κατηγορήσει τον Αριστοτέλη για εγωισμό. Φαίνεται ότι και οι μεγαλοφυΐες δεν εμποδίζονται να λένε πότε-πότε και καμιά σαχλαμάρα, γιατί είναι δεσμευμένοι από τα δεσμά υψηλών θεωριών» παρατηρεί. «Αλλο αν ο Ράσελ -Βρετανός, φιλόσοφος και ειρηνιστής με Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1950- έχει αφήσει εμβληματική κληρονομιά εναντίον κάθε είδους φανατισμού, τη φράση του: “Δεν θα πέθαινα ποτέ για τις ιδέες μου, γιατί μπορεί να έκανα λάθος”» συμπληρώνει.

– Τι είναι, λοιπόν, η ηθικοπολιτική αυτοσυνειδησία;

– Η αντίληψη του πρακτέου κατά τέτοιον τρόπο ώστε να βελτιστοποιηθούν όλες οι ανάγκες του λαού για την παρούσα και κυρίως για τις επόμενες γενιές. Σε αυτόν τον στόχο, το ελληνικό κράτος και η κοινωνία απέτυχαν, και δη τις τελευταίες δεκαετίες. Τα δείγματα ότι η κοινωνία δεν πάει καλά δεν ήταν άγνωστα. Επί χρόνια όλες οι συντεχνίες κατάφερναν να παίρνουν αυξήσεις έτσι ώστε να φτάσουμε να έχουμε απολαβές 30% υψηλότερες από την Ισπανία, παρότι τα οικονομικά της χώρας χειροτέρευαν. Οι πολιτικοί έκαναν αυτό που ήθελε ο λαός, με απόλυτη ακρίβεια. Από κάτω ήταν η πίεση. Δείτε, για παράδειγμα, την κατάληξη της πρότασης Γιαννίτση για μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό σύστημα. Ο Γιαννίτσης πρότεινε «στερήσεις εδώ και τώρα για χάρη του εκεί και ύστερα». Απέτυχε, διότι ξεσηκώθηκε ο λαός που δεν μπορούσε να διανοηθεί μια τέτοια στάση.
– Είναι θέμα παιδείας μας; Μήπως την κύρια ευθύνη την έχουν οι πολιτικοί;
– Η λύση δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη. Ας θυμηθούμε τι θα πει «πολιτική λύση». Μια τέτοια λύση εκφράζει αξιακές προτεραιότητες. Π.χ. θυσιάζουμε την αύξηση των συντάξεων για χάρη της βελτίωσης του οδικού δικτύου. Καμιά επιστήμη δεν μπορεί να λάβει τέτοιες αποφάσεις. Η επιστήμη οφείλει να περιγράφει λεπτομερώς το κόστος και τις συνέπειες μιας τέτοιας προτίμησης. Από την πλευρά του, πολιτικός που «αναγγέλλει» την απόφασή του, χωρίς πλήρη περιγραφή των συνεπειών της είναι απατεών (αθελήτως βέβαια...).

Αυξήσεις στους δασκάλους και συνεχής αξιολόγηση

«Αρχίζει να ακούεται έντονα ο “ξύλινος λόγος” μόλις διαβάσεις τις πρώτες σελίδες των σχολικών βιβλίων της Αγωγής» λέει, τονίζοντας μία πρότασή του η οποία συχνά επανήλθε κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας:
«Μας χρειάζεται ένα δεκαπενταετές πλάνο ηθοπαιδείας. Η ηθοπαιδεία είναι η μύηση στο γλυκό κρασί της φιλότητας. Δεν είναι κατάλογος φρονηματισμού, ούτε μετακένωση γνώσεων, όπως επιχειρεί το σημερινό σχολείο. Αγωγή σημαίνει μαθητεία, μύηση, συμμετοχή, παράδειγμα, βίωμα. Αυτά είναι ανεπαρκή στο σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα και για να μπορέσουν να περάσουν από τη μία γενιά στην άλλη και να αποκτήσουν στέρεες βάσεις στην κοινωνία, χρειάζονται μία δεκαπενταετία παλλαϊκής προσπάθειας». Ο κ. Τάσιος προσθέτει: «Είναι μάλλον προφανές ότι χρειαζόμαστε όξυνση του ηθικού ενεργήματος για να δημιουργήσουμε καλύτερους πολίτες. Μία αίσθηση πειστικού καθήκοντος. Αλλιώτικα, δεν δομείται κοινωνία. Θα υποφέρουμε, αλλά με το παράδειγμά μας θα μειώσουμε τις δυσμενείς συνέπειες της αθλιότητας που άλλοι προκάλεσαν, και αυτό, ανακουφίζοντας την επόμενη γενιά, θα μας δώσει χαρά και ικανοποίηση. Είναι ζήτημα αξιακών, δηλαδή πολιτικών προτεραιοτήτων για τη χώρα». Εστιάζει στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση: «στα Νηπιαγωγεία διαμορφώνονται οι άνθρωποι με το πολιτικό ήθος» λέει. Του επισημαίνω ότι για να γίνουν ουσιαστικές και με θεμέλια αλλαγές στην εκπαίδευση, χρειάζονται εκτός από την πολιτική στρατηγική, και εκπαιδευτικοί που να μπορέσουν να την κάνουν πράξη. Και αυτό ίσως δεν απαιτεί μόνο επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, αλλά και αλλαγή της κουλτούρας τους.
«Είναι πράγματι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις σήμερα τους 120.000 (όσοι δηλαδή υπηρετούν στα σχολεία) πολύ καλούς δασκάλους – δημόσιους λειτουργούς, που χρειαζόμαστε. Φοβούμαι ότι κάμποσοι απ’ αυτούς είναι ίσως βαλτωμένοι στην ήσσονα προσπάθεια, όπως και κάμποσοι από εμάς. Ωστόσο, η δουλειά τους έχει αμεσότερη συνέπεια για το μέλλον της χώρας μας. Αρα, και τους μισθούς τους οφείλουμε να αυξήσουμε και τις διαδικασίες πρόσληψης και συνεχούς αξιολόγησής τους να ουσιαστικοποιήσουμε. Οπως φαίνεται ότι έγινε στην Κύπρο πριν από λίγες δεκαετίες με λαμπρά αποτελέσματα στη στάθμη μόρφωσης σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Είναι δυσανάλογα μεγάλες οι επιπτώσεις για το μέλλον των πολιτών. Ολα τα σημερινά προβλήματα της παιδείας πάντως, είναι καθρέφτισμα των προβλημάτων του λαού».
Είναι όνειδος να θέλουμε να διοικούν το πανεπιστήμιο παιδιά λυκείου
– Πώς βλέπετε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τη σύμπλευση των Ανεξάρτητων Ελλήνων για δεύτερη φορά;

– Δεν άκουσα έναν συγκροτημένο πολιτικό λόγο, με το υπόβαθρο του Ορθού Λόγου της Κοινωνικής Αριστεράς που δεν αλληθωρίζει με ολοκληρωτισμούς. Αντ’ αυτού, ακούγοντας τις αντιφατικές φλυαρίες ορισμένων -λίγων, ευτυχώς- υπουργών, αγωνιούσα μήπως μας φέρουν πίσω στην ευδαίμονα Βενεζουέλα. Ωστόσο, αποδεικνύεται τώρα εντονότερα το ευρύτερο έλλειμμα πολιτικής αυτοσυνειδησίας μας, για το οποίο μιλούσα τον περασμένο Γενάρη στο περιοδικό Economist.

– Γιατί πιστεύετε ότι τα εκλογικά ποσοστά της Χρυσής Αυγής διατηρήθηκαν σε τέτοια επίπεδα;
– Eχω αναφερθεί στο παρελθόν στο έλλειμμα δημοκρατικότητας ενός μικρού τμήματος του λαού μας, καθώς και στην πολιτική αφέλεια της πίστης σε ολοκληρωτικές δήθεν λύσεις, τρομάρα μας. Δεν ντρέπομαι λοιπόν να παραδεχθώ ότι δεν εκπλήσσομαι από τη σταθερότητα των ποσοστών των οπαδών του ολοκληρωτισμού.
– Ο πρώην υπουργός Παιδείας Αριστείδης Μπαλτάς ήταν συνάδελφός σας στο ΕΜΠ. Ξεκίνησε τη θητεία του με περγαμηνές αλλά γρήγορα απογοήτευσε πολλούς με τις επιλογές του.
– Ο Αριστείδης Μπαλτάς είναι προικισμένος επιστήμων και πολύ καλός δάσκαλος. Πρωτοστάτησα ως εισηγητής στη βράβευσή του με το βραβείο εξαίρετης πανεπιστημιακής διδασκαλίας Ξανθόπουλου – Πνευματικού. Oμως, πρόσφατα σχημάτισα την εντύπωση ότι ενδέχεται να υπόκειται στα δεσμά ορισμένων ιδεοληψιών. Για παράδειγμα, η πρόταση για κατάργηση της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Αν θέλεις να αποκαταστήσεις τη δημοκρατία στα πανεπιστήμια, οφείλεις να έχεις το θάρρος να παραδεχθείς ότι η εκλογική διαδικασία με τις κάλπες έχει προβλήματα, έχει στοιχεία αντιδημοκρατικότητας. Oλοι γνωρίζουμε τα περιστατικά βίας από μειοψηφίες φοιτητών κατά τη διάρκεια εκλογών με κάλπη. Το τελευταίο που θα φανταζόμουν είναι να χαρακτηρίζεται η ηλεκτρονική ψηφοφορία αντιδημοκρατική στα ελληνικά ΑΕΙ!
– Θεωρείτε επικοινωνιακό του λάθος να χαρακτηρίσει ρετσινιά την αριστεία;
– Το λάθος είναι κατ’ αρχήν φιλοσοφικό. Oταν κάποιος θέλει να χτυπήσει τον ελιτισμό, δεν το κάνει επειδή υπάρχουν παιδιά με μυαλό που θέλουν να φοιτήσουν σε ένα καλύτερο σχολείο. Το κάνει επειδή επιδιώκει να περιορίσει την κοινωνική αδικία ενώπιον της παιδείας. Θα έπρεπε, λοιπόν, να στρέψει τις ενέργειές του εκεί που γεννιέται η αδικία, στο μορφωτικό και οικονομικό επίπεδο των γονέων, δηλαδή. Ο Κένεντι υποκαθιστούσε τη μορφωτική υστέρηση των γονέων με μία πολιτική παρέμβαση μορφωτικού χαρακτήρα στη ρίζα, μέσα στα σπίτια των φτωχών. Τις ίδιες παρεμβάσεις στις γειτονιές έκαναν και οι Γάλλοι σοσιαλιστές. Αντί να κάνει κάτι ανάλογο, η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να εκδικηθεί τα παιδιά που έχουν μυαλό και δεν τα αφήνει να φοιτήσουν, μέσω εξετάσεων, στα Πρότυπα σχολεία για να αναπτύξουν τις ικανότητές τους, όπως δικαιούνται ως πολίτες. Αυτό είναι αυτοκτονικό για τον λαό που περιμένει να φάει ψωμί απ’ τα καλά μυαλά του και απαράδεκτο για τα παιδιά.
Τα Συμβούλια Ιδρυμάτων
– Πώς κρίνετε την κατάργηση των Συμβουλίων στα ΑΕΙ, όπου μετείχαν Ελληνες πανεπιστημιακοί που διαπρέπουν στο εξωτερικό;
– Είναι όνειδος να θέλουμε να διοικούν το πανεπιστήμιο τα παιδιά του Λυκείου που μόλις εισήλθαν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, και όχι εκείνα τα παιδιά που βγήκαν από τα ελληνικά πανεπιστήμια και τώρα διαπρέπουν. Εξάλλου, ο εναγκαλισμός κάμποσων πρυτάνεων με τα θλιβερά, ενδοσχολικά παραρτήματα των κομμάτων, πώς αλλιώς θα παταχθεί; Αφήστε λοιπόν τον θεσμό των Συμβουλίων να δοκιμασθεί, και τότε τον ξανακρίνουμε. Εμπειρικά όμως και όχι με ιδεολογικά κριτήρια.
«Οι επιλογές αυτές μπορεί να οφείλονται στο ότι εμείς πιστεύουμε πως είμαστε καλύτεροι από τους δυτικούς που εφαρμόζουν τέτοια συστήματα, και άρα δεν τα χρειαζόμαστε. Αλλωστε, είμαστε απόγονοι του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού» παρατηρώ.
«Ας τα αφήσουν αυτά τα ελληναράδικα. Μπορεί να ήταν απαραίτητα για την τόνωση της εθνικής μας ταυτότητας το 1800, αλλά τώρα; Εκμεταλλευόμαστε ένα κλέος στο οποίο δεν συνεργήσαμε. Γιατί; Και αυτή η στάση είναι θέμα παιδείας, κουλτούρας» λέει και αφού κοντοστέκεται λίγο, τονίζει: «Ισως στο παρελθόν, το επαρκές κίνητρο για να αποκτήσει ένας νέος καλύτερη παιδεία από τους γονείς του ήταν να ξεπεράσει την άθλια κοινωνική διαστρωμάτωση. Τώρα πλέον, μετά την πολλαπλή κρίση που έχει βιώσει η χώρα, είναι και θέμα εθνικής επιβίωσης. Αλλωστε, η παιδεία είναι εισπνοή παρελθόντος και εκπνοή μέλλοντος».

Η συνάντηση
Συναντηθήκαμε προ καιρού, μεσημέρι καθημερινής, στο εντευκτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο κτίριο «Κωστής Παλαμάς» επί της οδού Ακαδημίας. Δεν ήταν δύσκολο να επιλέξει χώρο, καθώς όπως μου είπε «κινείται στο κέντρο». Πριν καθήσουμε, περπατώντας παρατηρήσαμε προσωπογραφίες πρυτάνεων και πανεπιστημιακών του ΕΚΠΑ, καθώς και τα υπόλοιπα έργα που εκτίθενται στο διώροφο κτίριο. Επιλέξαμε φιλέτο σολομού και σαλάτα και το γεύμα έκλεισε με γαλλικό καφέ για τον κ. Τάσιο, μια μπίρα χωρίς αλκοόλ για μένα. Ο λογαριασμός ήταν 23 ευρώ.
Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Αγγελος Συρίγος: Φασίστας είναι εκείνος που ανοίγει κεφάλια.

Εικονογράφηση. Τιτίνα Χαλματζη.
Δεν χρειάστηκε να περάσει πολλή ώρα κουβέντας για να διαπιστώσω ότι ο Αγγελος Συρίγος δεν είναι... «τσαμπουκάς», δηλαδή τύπος εριστικός, που μπορεί να «τα πάρει άγρια» με κάτι επειδή ένιωσε ότι τον έθιξε. Για να αξιολογήσουμε την απρόκλητη επίθεση εναντίον του κ. Συρίγου, αρκεί να σκεφθούμε μόνο την πρώτη φράση του προς τον νεαρό που έγραφε συνθήματα στον τοίχο του Παντείου Πανεπιστημίου: «Ρε συ, αμαρτία είναι, τώρα βάψαμε τον τοίχο, εάν θες κόλλα αφίσες». Η κατάληξη της παρατήρησης του πανεπιστημιακού που διδάσκει Διεθνές Δίκαιο και Εξωτερική Πολιτική εδώ και 16 χρόνια στο ίδρυμα είναι γνωστή. 
Εκείνος που έγραφε το σύνθημα μαζί με άλλους δύο επιτέθηκαν και τραυμάτισαν τον κ. Συρίγο στο κεφάλι, ο οποίος κατόπιν υπέβαλε μήνυση στον νεαρό τον οποίο, παρότι τραυματισμένος και με αίματα, κατάφερε να τον «κρατήσει» μέχρι να έρθει η αστυνομία για να τον συλλάβει. «Το πρόβλημα οφείλεται στη διάχυτη ανομία και στην πεποίθηση ατιμωρησίας που επικρατεί στα πανεπιστήμια αλλά και στην κοινωνία. Είμαστε μία κοινωνία της ανοχής, αυτή είναι η κουλτούρα της μεταπολίτευσης. Ουδείς θέλει να αναλάβει τις ευθύνες του έναντι του κοινωνικού συνόλου, ενώ ταυτόχρονα ουδείς θέλει να έχει συνέπειες για ό,τι κάνει. Πρόκειται για ένα αντικοινωνικό φαινόμενο που φαίνεται πλέον φυσιολογικό στην καθημερινότητά μας. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν θέλω να αποσύρω τη μήνυσή μου. Οφείλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, ο καθένας το μερίδιό του» λέει ο πανεπιστημιακός.
– Πώς συνέβη το περιστατικό;
– Μετά την παρατήρηση στον πρώτο, ήλθαν δύο φίλοι του και μου επιτέθηκαν. Με έριξαν κάτω και με χτυπούσαν με το σπρέι στο κεφάλι. Μαζεύτηκαν φοιτητές, κόσμος, οι δύο κατάφεραν να το σκάσουν, ενώ με τη βοήθεια των φοιτητών κατάφερα να συγκρατήσω τον έναν. Οταν εμφανίστηκε η αστυνομία, ο νεαρός μου είπε εντελώς κυνικά «πες πως γλίστρησες, έπεσες και χτύπησες, αλλιώς η ζωή σου θα γίνει μαύρη». Θεωρούσε ότι ήταν τόσο απλό να ξεφύγει. Κάτι σαν δοκιμασμένη συνταγή.
– Ωστόσο, δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Μετά το επεισόδιο διάφορες ομάδες διέκοψαν το μάθημά σας, βάλλοντας εναντίον σας.
– Πρόκειται για μικρές ομάδες που συνήθως μεταφέρονται από ίδρυμα σε ίδρυμα. Εκείνοι που μου επιτέθηκαν δεν ήσαν από το Πάντειο, ενώ κάποιες ημέρες μετά, μία ομάδα διέκοψε το μάθημά μου για να διαμαρτυρηθεί εναντίον μου. Δήλωσαν ότι έρχονταν από ΤΕΙ. Δεν είναι όμως μόνον οι βίαιες ή οι λεκτικές επιθέσεις. Είναι μία διάχυτη αντικοινωνικότητα. Κοιτάξτε το Πάντειο. Οι τοίχοι του είναι γραμμένοι. Κρύβουμε τα μηχανήματα προβολών για να μην τα σπάσουν ή τα κλέψουν. Ολοκαίνουργιοι πίνακες για προβολές έχουν βανδαλιστεί. Αυτή είναι η εικόνα που θέλουμε για τα πανεπιστήμια; Οι φοιτητές στο Πάντειο ή στη Νομική (όπου επικρατεί η ίδια πάνω-κάτω κατάσταση), έχουν το ίδιο DNA με εκείνους στο Χαροκόπειο που λάμπει από καθαριότητα ή στο ΤΕΙ Αθηνών. Τι συμβαίνει; Η απάντηση κρύβεται στο ότι μερικά πανεπιστήμια που συγκεντρώνουν πολλούς φοιτητές γίνονται στόχος από αυτές τις περιφερόμενες, εξαιρετικά μειοψηφικές ομάδες με την έντονη αντικοινωνική συμπεριφορά.
– Γιατί η πολιτεία τους αφήνει;
– Σχετίζεται με ιδεοληψίες για ένα άσυλο που έχει καταργηθεί από το 2011 και ούτως ή άλλως δεν έχει καμία σχέση με παράνομες, ποινικά διωκόμενες πράξεις. Εδώ και χρόνια υπάρχουν σε κεντρικά ΑΕΙ στέκια εξωπανεπιστημιακών. Δεν ξέρει όλο το ΕΜΠ τι γίνεται στην αίθουσα Γκίνη της οδού Πατησίων; Δεν γνωρίζει η πολιτεία ότι γίνεται παρεμπόριο στην ΑΣΟΕΕ με προπύργιο χώρους του ιδρύματος;
– Υπήρξαν συνάδελφοί σας που δεν επιδοκίμασαν τη στάση σας;
– Δεν γνωρίζω συνάδελφο που να θεώρησε τη στάση μου αντιθεσμική. Είχα απέναντι τρεις ενήλικες, οι οποίοι με χτύπησαν άγρια και άνισα και με τραυμάτισαν. Υπήρξαν συνάδελφοι ωστόσο που ζήτησαν την ενεργοποίηση των θεσμών (π.χ. της αστυνομίας, της δικαιοσύνης και του πανεπιστημίου). Οι θεσμοί ενεργοποιήθηκαν στο συγκεκριμένο περιστατικό. Το ζήτημα είναι να ενεργοποιηθούν συνολικά για το φαινόμενο. Ο καθένας στον τομέα του. Δεν είναι δουλειά ούτε των καθηγητών ούτε των φοιτητών να κυνηγάνε αυτούς που ανοίγουν κεφάλια μέσα στα πανεπιστήμια. Το πανεπιστήμιο είναι φορέας εκπαίδευσης και προόδου. Οφείλουμε να διαφυλάξουμε τον ρόλο του ουσιαστικά, και όχι στα λόγια. Στην Ελλάδα γίνονται ετησίως περίπου πέντε βίαιες επιθέσεις κατά πανεπιστημιακών. Δεν υπολογίζω τις βίαιες συγκρούσεις μεταξύ φοιτητών. Αυτό δεν μου ακούγεται ως ελευθερία έκφρασης. Μάλλον πρόκειται για ωμή και απρόκλητη βία. Γιατί πρέπει να την ανεχόμαστε;
Να θεσμοθετηθούν μη κρατικά πανεπιστήμια
«Είμαι τέκνο του ελληνικού δημόσιου σχολείου και ως πανεπιστημιακός θεωρώ ήττα, φίλοι μου που έχουν αποφοιτήσει από δημόσιο σχολείο και ελληνικό πανεπιστήμιο, να στέλνουν τα παιδιά τους για προπτυχιακά στο εξωτερικό» παρατηρεί ο κ. Συρίγος, εστιάζοντας στη δυναμική και ποιότητα των δημόσιων πανεπιστημίων. «Υπάρχουν ΑΕΙ που έχουν μεγάλη παράδοση στον τομέα τους, προσφέρουν ευρύτατη γκάμα μαθημάτων, αληθινή ακαδημαϊκή μόρφωση. Από την άλλη, το διδακτικό και ερευνητικό προσωπικό έχει πολύ υψηλά προσόντα. Εχουν έλθει νέοι, εξαιρετικοί συνάδελφοι με σπουδές από σημαντικά πανεπιστήμια του εξωτερικού, που αναρωτιέσαι γιατί γύρισαν στην Ελλάδα. Τα δημόσια πανεπιστήμια πάσχουν στις υποδομές που εμείς οι ίδιοι καταστρέφουμε πολλές φορές. Πρέπει να θεσμοθετηθούν μη κρατικά πανεπιστήμια. Πιστεύω, όμως, ότι τα δημόσια θα είναι πάντα καλύτερα και ότι πρέπει η πόρτα του δημόσιου ΑΕΙ να είναι ανοιχτή για όλους τους νέους χωρίς να χρειάζεται να πληρώνουν. Η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες προσφέρει κοινωνική κινητικότητα που πρέπει να διατηρήσουμε ως κόρην οφθαλμού», απαντά στην ερώτηση περί αναθεώρησης του Συντάγματος και θεσμοθέτησης μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών ΑΕΙ.
– Ωστόσο, πολλοί μιλούν για έλλειψη αξιολόγησης.
– Η Αρχή Αξιολόγησης, υπό τον Βαγγέλη Κουφουδάκη, άνοιξε έναν δρόμο στα ΑΕΙ, έκανε μία προσπάθεια ειλικρινή και τίμια, που πιθανόν να μην ήταν πλήρης, έβαλε όμως το τρένο στις ράγες. Το ίδιο πρέπει να γίνει στα σχολεία. Ας μην παραβλέπουμε ότι δεν αλλάζει εύκολα η νοοτροπία στη χώρα μας. Δεν είμαστε εξοικειωμένοι με την ιδέα να αξιολογούμαστε. Ο μόνος τρόπος να το αποδεχθούμε είναι να ισχύσει με αντικειμενικότητα και διαφάνεια.
– Πώς ασχοληθήκατε με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις;
– Το 1974 ήμουν οκτώ χρόνων και η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο (όπως και η Αποκατάσταση της Δημοκρατίας) με σημάδεψε. Εως τότε νόμιζα ότι η Κύπρος ήταν τμήμα της Ελλάδος, που απλώς δεν «χωρούσε» στον χάρτη και ότι η διαμάχη με την Τουρκία ήταν ένα θέμα ιστορικό (όπως οι πόλεμοι με τους Πέρσες). Τότε πρωτάκουσα λέξεις περίεργες, που χρόνια αργότερα θα μελετούσα επιστημονικά: «υφαλοκρηπίδα», «χωρικά ύδατα», «μειονότητες». Οι διαρκείς εντάσεις με την Τουρκία στα επόμενα χρόνια βοήθησαν στην αμείωτη διατήρηση του ενδιαφέροντός μου για τα ελληνοτουρκικά. Οταν ήλθε η ώρα να επιλέξω θέμα για διδακτορικό, η επιλογή ήταν περίπου αυτονόητη: η νομική πτυχή των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Πρόβλεψη για διαγραφή όσων έχουν αντιακαδημαϊκή συμπεριφορά
«Φασίστας είναι εκείνος που ανοίγει κεφάλια» λέει, σηκώνοντας τον τόνο της φωνής του, καθώς θυμάται τις αντιδράσεις μικρής ομάδας φοιτητών που τον κατηγόρησαν για φασιστική συμπεριφορά. «Υπάρχει ελευθερία σκέψης και λόγου στα πανεπιστήμια; Εδώ δεν μπορείς να πεις σε κάποιον να μην καταστρέφει έναν τοίχο γράφοντας συνθήματα. Για ποια ελευθερία μιλάμε; Οι μειοψηφικές αυτές ομάδες ενδιαφέρονται μόνο για τη δική τους δυνατότητα να μιλούν ελεύθερα ή να βιαιοπραγούν και αυτό είναι φασισμός. Θέλουν τους υπόλοιπους να φοβούνται να μιλήσουν. Oταν κάποιος διαφωνεί, σπεύδουν να τον αποκαλέσουν φασίστα. Αυτό αποτελεί στην πράξη εφαρμογή της στρατηγικής “άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας”» προσθέτει.
– Ορισμένοι θεωρούν ότι ανεβάσατε τον πήχυ με την ενέργειά σας, κυρίως για τους πανεπιστημιακούς.
– Δεν ήταν σκοπός μου να σηκώσω ψηλά τον πήχυ, κινήθηκα αυθόρμητα, όπως αισθανόμουν. Πράξεις σαν τη δική μου απλώς καταδεικνύουν το πρόβλημα. Ο τρόπος όμως που αντέδρασαν η πανεπιστημιακή κοινότητα και η κοινωνία στο συγκεκριμένο περιστατικό ήταν θετικά αναπάντεχος. Αντικατοπτρίζει το δημόσιο αίσθημα και την ανάγκη να σταματήσει αυτή η απραξία σε τέτοια φαινόμενα. Δεν έχουν όμως νόημα αυτές οι αντιδράσεις, εάν δεν υπάρχει θεσμική συνέχεια. Πρέπει επιτέλους να διατυπωθεί ένα θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των πανεπιστημίων, βάσει του οποίου να μπορεί να διαγραφεί κάποιος που έχει αντιακαδημαϊκή συμπεριφορά όπως οι φοιτητές που άδειασαν τα σκουπίδια στο γραφείο του αναπληρωτή πρύτανη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πρέπει να υπάρξουν κάποια όρια.
– Ωστόσο, η πρύτανης του Παντείου Ισμήνη Κριάρη ήλθε αμέσως στο περιστατικό και σας στηρίζει.
– Eχετε δίκιο και θέλω να ευχαριστήσω την πρύτανη και τους συναδέλφους μου στο Πάντειο αλλά και στα άλλα ΑΕΙ, για τη στήριξη. Συνήθως πρέπει να σου δοθεί κίνητρο για να μπεις στη διαδικασία να συγκρουστείς. Ας πούμε ότι το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη.
– Σε εσάς, ποιος έδωσε το κίνητρο;
– Αρχικά, θεώρησα ότι όφειλα να μιλήσω για να πάψει η καταστροφή της δημόσιας περιουσίας. Ενδεχομένως εάν ήταν βράδυ, να μην του έλεγα τίποτα. Αλλά ήταν μεσημέρι και είχε κόσμο γύρω και μου φάνηκε αδιανόητο να μη λέει κάποιος «τι κάνεις εκεί;». Κατόπιν, το κίνητρο μου το έδωσαν οι φοιτητές μου. Την πρώτη ημέρα που επέστρεψα στο Πάντειο, μετά την ολοκλήρωση των μαθημάτων, ένας φοιτητής με ρώτησε εάν φεύγω. Oταν του είπα ναι, μία ομάδα φοιτητών έκαναν γύρω μου ασπίδα προστασίας και με συνόδευσαν μέχρι έξω από το κτίριο. Yστερα ήταν η αντίδρασή τους απέναντι σε αυτούς που προσπάθησαν τις επόμενες ημέρες να διακόψουν το μάθημα. Τους ζήτησαν με απόλυτο και επιτακτικό τρόπο να φύγουν. Αντιδρούσαν ειρηνικά αλλά και δυναμικά στην προσπάθεια μιας μειοψηφικής ομάδας να τους εκφοβίσει για να σωπάσουν. Την ώρα εκείνη αισθάνθηκα σαν να ανοίγει μία πόρτα και να πλημμυρίζει με φως την αίθουσα. Μέσα σε αυτή τη χαώδη κατάσταση, η νεολαία αντιστεκόταν. Σκέφθηκα ότι υπάρχει μέλλον γι’ αυτόν τον τόπο.
– Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει;
– Κατ’ αρχάς δεν θα πρέπει να υπάρχουν άβατα για τις παράνομες και ποινικά διωκόμενες συμπεριφορές. Δεν μπορώ να καταλάβω ποια είναι η διαφορά αν κανείς σε τραυματίσει στον δρόμο ή στο πανεπιστήμιο. Το πανεπιστήμιο προσφέρει κάποιου είδους νομιμοποίηση στην παράνομη πράξη; Yστερα, πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη διάχυτη αντικοινωνικότητα. Αυτή δεν είναι μόνον οι βίαιες επιθέσεις. Να σας δώσω ένα παράδειγμα εκτός πανεπιστημίου. Δείτε τις οδικές πινακίδες στους δρόμους. Θα διαπιστώσετε ότι σε μεγάλο βαθμό είναι κατεστραμμένες από αυτοκόλλητα ποδοσφαιρικών ομάδων. Αναφέρομαι σε κάτι πολύ ευτελές, που όμως δημιουργεί προβλήματα στους οδηγούς και πιθανόν να έχει υπάρξει αιτία δυστυχημάτων. Με το υπάρχον νομικό πλαίσιο δεν έχει νόημα να οδηγηθεί ο δράστης ενώπιον της Δικαιοσύνης. Εδώ καλούμαστε να κινηθούμε έξυπνα και παιδαγωγικά. Πρέπει να προβλεφθεί ως αυτοτελής ποινή η κοινωνική εργασία. Βάλε αυτόν που κολλάει τα αυτοκόλλητα να πάρει μία-μία τις πινακίδες και να τα ξεκολλάει ή αυτόν που γράφει συνθήματα να ασπρίζει για λίγες ημέρες τους δημόσιους τοίχους. Σήμερα η «κοινωφελής εργασία», όπως αποκαλείται, προβλέπεται μόνον ως δυνατότητα μετατροπής κάποιας ποινής φυλακίσεως κατ’ εξαίρεση και μόνον εάν το ζητήσει ο καταδικασθείς. Yστερα, πρέπει να γίνει δουλειά στα σχολεία. Θα ήταν χρήσιμο οι μαθητές να επισκευάζουν το σχολείο τους, να το βάφουν και να το φροντίζουν. Να έχουν την αίσθηση ότι είναι κάτι δικό τους και πρέπει να το σεβαστούν και να το προστατεύσουν.
– Τι σκεφτήκατε για τον νεαρό;
– Μεγαλώνω παιδιά. Oταν τον ξαναείδα στο δικαστήριο σκέφθηκα να επικοινωνήσω με την οικογένειά του και να τους ρωτήσω: τι πήγε στραβά; Γιατί ο γιος σας με κοπάναγε στο κεφάλι όταν του έκανα μία απλή παρατήρηση επειδή έγραφε στον τοίχο; Το μετάνιωσα. Μήπως φταίνε αυτοί ή πιο σωστά μόνον αυτοί.
Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

10.4.17

ΙΩΑΝΝΑ-ΑΛΚΜΗΝΗ ΜΙΑ ΓΟΡΓΟΓΥΡΕΪΚΗ ΓΟΡΓΟΝΑ ΜΑ ΤΙ ΓΟΡΓΟΝΑ!!!

Αγαπητοί φίλοι εκλεκτοί συν κολυμβητές, και γοργόνες του αλμυρού νερού σας καλησπερίζω, η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε μια γοργόνα, σε μια Γοργογυρέϊκη γοργόνα που πρόσφατα σάρωσε τα μετάλλια όπου και αν έλαβε μέρος. Τελευταία ήταν στην Χαλκίδα, αυτή η γοργόνα πριν αρχίσει να σαρώνει τα μετάλλια στις διάφορες πισίνες είχε ήδη δείξει τις φοβερές ικανότητές της στο ποτάμι του χωριού. Στους εκεί αγώνες που γινόντουσαν κάθε χρόνο στη μνήμη των Νυμφών του ποταμού η Ιωάννα-Αλκμήνη ήταν κάτοχος του χρυσού μεταλλείου κάθε χρόνο. Από μικρή νομίζαμε πως είχε γίνει κάποια ''μεταμόρφωση'', λόγω της ικανότητάς της να γλιστράει στα νερά του ποταμού, όπως οι Νύμφες, μας δημιουργήθηκε η εντύπωση πως αυτό το κορίτσι ήταν σίγουρα κάποια από τις Νύμφες. Στην πορεία συνέχισε την συλλογή των χρυσών μεταλλίων κ.ο.μ. με αποτέλεσμα σήμερα οι γονείς της να έχουν πρόβλημα τοποθέτησης των κυπέλλων και των μεταλλίων. Θυμηθείτε αυτό το όνομα Ιωάννα-Αλκμήνη θα την βρούμε μπροστά μας κάποια στιγμή να εκπροσωπεί την Ελλάδα σε κάποιους παγκόσμιους αγώνες κολύμβησης, και σε κάποια ολυμπιάδα, αυτό το κορίτσι να το έχει ο Θεός καλά και θα μας δώσει στο μέλλον πολύ μεγάλες χαρές. Πολλά συγχαρητήρια ανήκουν στους υπέροχους γονείς της, και στους καταπληκτικούς παππούδες της που βρίσκονται πάντα δίπλα της. Αγαπητή Ιωάννα- Αλκμήνη ως Γοργογυραίος θέλω να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, σου αξίζουν πολλά εύγε ευτυχώς που υπάρχουν τέτοια παιδιά που μας κάνουν να χαμογελάμε και να νιώθουμε περήφανοι. Υ.Γ. Το φετινό καλοκαίρι εκτός απροόπτου η ΟΚΡΑ θα τιμήσει την Γοργογυρέϊκη γοργόνα σε ειδική τελετή που θα γίνει στην αυλή των θαυμάτων. Σας χαιρετώ με σεβασμό ο Πεπέ της Ουτοπίας.