Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"


"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,
καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.

30.3.17

Γιάννης Μαρκόπουλος: ο συνθέτης της επιστροφής στις ρίζες. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες συνθέτες γεννήθηκε στις 18 Μαρτίου 1939 στο Ηράκλειο της Κρήτης, από γονείς παλαιών οικογενειών του νησιού. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Ιεράπετρα. Εκεί, στο ωδείο της παραλιακής αυτής πόλης, παίρνει τα πρώτα του μουσικά μαθήματα στη θεωρία και στο βιολί. Οι πρώτες του επιδράσεις προέρχονται από την τοπική μουσική με τους γρήγορους χορούς και τα επαναλαμβανόμενα μικρά μοτίβα τους, από τη κλασική μουσική, καθώς και από τη μουσική της ευρύτερης ανατολικής Μεσογείου – και ιδιαίτερα της κοντινής Αιγύπτου.

Το 1956 συνεχίζει τις μουσικές σπουδές του στο Ωδείο Αθηνών, με τον συνθέτη Γεώργιο Σκλάβο και τον καθηγητή του βιολιού Joseph Bustidui. Την ίδια εποχή εισάγεται στο Πάντειο Πανεπιστήμιο για κοινωνικές και φιλοσοφικές σπουδές, ενώ παράλληλα συνθέτει για το θέατρο, τον κινηματογράφο και το χορό. Το 1963 βραβεύεται για την μουσική του στις Μικρές Αφροδίτες του Νίκου Κούνδουρου από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, και τον ίδιο χρόνο ανεβαίνουν από νέα χορευτικά σύνολα τα μουσικά του έργα Θησέας (χορόδραμα), Χιροσίμα (σουίτα μπαλέτου) και τα Τρία σκίτσα για χορό.
Το 1967 επιβάλλεται στην Ελλάδα η δικτατορία και ο Γιάννης Μαρκόπουλος αναχωρεί στο Λονδίνο. Εκεί εμπλουτίζει τις μουσικές του γνώσεις με την Αγγλίδα συνθέτρια Elisabeth Lutyens. Επίσης συνθέτει την κοσμική καντάτα Ήλιος ο πρώτος, σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη (που τιμάται με το βραβείο Νόμπελ το 1979), και τη μουσική για τη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη (για το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν). Παράλληλα ολοκληρώνει τη μουσική τελετή Ιδού ο Νυμφίος, έργο που κρατά ανέκδοτο, εκτός ενός τμήματος, του περίφημου Ζάβαρα-κάτρα-νέμια, που αποτελεί ένα τα πιο διάσημα κομμάτια του. Την ίδια περίοδο γνωρίζεται με τους συνθέτες Ιάννη Ξενάκη και Γιάννη Χρήστου και έρχεται σε επαφή με τα πλέον πρωτοποριακά μουσικά έργα.
Το 1969 επιστρέφει στην Αθήνα για να συμβάλει με τα έργα του στην πορεία για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Δημιουργεί μια νέα κίνηση για την τέχνη και τη χρησιμότητά της και αναζητεί την βαθύτερη ενότητα του ανθρώπου με το φυσικό και κοινωνικό του περιβάλλον.
Με την είσοδο της δεκαετίας του ’70, υλοποιεί το μουσικό του όραμα: καταθέτει μουσικά έργα που χαρακτηρίζονται στο σύνολό τους ως νέα πρόταση και τομή για τη μέχρι τότε ελληνική μουσική πραγματικότητα· έργα με ενότητα της αισθητικής και της φιλοσοφικής άποψης του συνθέτη ως προς τις θεμελιακές αρχές τους, με το καθένα όμως από αυτά να είναι διαφορετικό. Ιδρύει ένα νέο και ιδιόμορφο ορχηστικό σχήμα, καθιερώνοντας, με τις συνθέσεις του, την ουσία της μουσικής συμβίωσης και τους συσχετισμούς έκφρασης μεταξύ συμφωνικών και τοπικών οργάνων, μέσω του μελωδικού και ρυθμικού του ορίζοντα, των αρμονικών του δομών και των ηχοχρωμάτων της διάφανης ενορχήστρωσής του. Μ

Παράλληλα, προτείνει εμφατικά την «Επιστροφή στις Ρίζες», εννοώντας τον «σχεδιασμό του μέλλοντος, με ενδοσκόπηση, μελέτη και πλησίασμα των άφθαρτων πηγών της ζωντανής τέχνης του κόσμου και επιλεγμένες σύγχρονες πληροφορίες τέχνης». Η πρότασή του αυτή παίρνει τις διαστάσεις ενός κινήματος τέχνης.
Λίγο αργότερα παρουσιάζει τα έργα του στη μπουάτ "Κύτταρο", με νέους τραγουδιστές και μουσικούς. Διδάσκει τον τρόπο της ερμηνείας της μουσικής και των τραγουδιών του, στην αισθητική κατεύθυνση που πάντοτε επιζητούσε. Μαζί με τα θεατρικά στιγμιότυπα και τον εικαστικό διάκοσμο στήνει μια πολύτροπη μουσική παράσταση. Διανοούμενοι και φοιτητές γεμίζουν καθημερινά τους χώρους της δραστηριότητάς του, παρά τα εμπόδια της τότε εξουσίας. Τα τραγούδια του, όπως οι Οχτροί, τα Λόγια και τα χρόνια, τα Χίλια μύρια κύματα, η Λένγκω (Ελλάδα), ο Γίγαντας, το Κάτω στης Μαργαρίτας το αλωνάκι, το Καφενείον η Ελλάς, το Ο τόπος μας είναι κλειστός, τα Παραπονεμένα λόγια, το Μιλώ για τα παιδιά μου και πολλά άλλα, γίνονται σύμβολα και μύθοι. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει με τα μουσικά του έργα Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Ο Στράτης ο Θαλασσινός ανάμεσα στους Αγάπανθους, Ήλιος ο Πρώτος, Χρονικό, Ιθαγένεια, Οροπέδιο, Θητεία και Μετανάστες – σε ποίηση και στίχους Σολωμού, Σεφέρη, Ελύτη, Κ.Χ. Μύρη, Μιχ. Κατσαρού, Ελευθερίου, Σκούρτη, Θεοδωρίδη αλλά και δικούς του.
Το 1976 συνθέτει τη μουσική για την τηλεοπτική σειρά του ΒΒC Who pays the Ferryman?, και η επιτυχία του μουσικού θέματος παραμένει στην κορυφή του βρετανικού Hit-Parade για μήνες, ενώ κάνει τον συνθέτη διεθνώς γνωστό.
Στα επόμενα χρόνια η δημοφιλία αυτή εκφράζεται με πολλές μετακλήσεις για συναυλίες, και ο Μαρκόπουλος πραγματοποιεί αλλεπάλληλα ταξίδια ανά τον κόσμο. Επισκέπτεται διαδοχικά, δίνοντας συναυλίες με τα έργα του, τη Νέα Υόρκη, τη Φιλαδέλφεια, το Σικάγο, το Σαν Φρανσίσκο, το Τορόντο, το Μόντρεαλ, τη Στοκχόλμη, το Άμστερνταμ, τη Νάπολη, το Παρίσι, το Βερολίνο, το Μόναχο, τη Φρανκφούρτη, τις Βρυξέλλες, το Λονδίνο καθώς και διάφορες πόλεις της Ρωσίας και της Αυστραλίας.
Στην καλλιτεχνική του παραγωγή, βέβαια, σημαντική θέση έχει η μουσική του για το θέατρο και τον κινηματογράφο: μουσική για έργα του Ευριπίδη, του Αριστοφάνη, του Μενάνδρου, του Σαίξπηρ, του Τσέχωφ, του Μπέκετ αλλά και σύγχρονων Ελλήνων δραματουργών, και για ταινίες του Κούνδουρου, του Ντασέν, του Κοσμάτου, του Μανουσάκη, του Σκαλενάκη, του Γρηγορίου και άλλων.
Πηγή:wordpress.gr

27.3.17

Ζακλίν ντε Ρομιγί:Όλος ο κόσμος πρέπει να μάθει Ελληνικά, γιατί η Ελληνική γλώσσα βοηθάει πρώτα απ` όλα να καταλάβουμε τη δική μας γλώσσα...

Στον 20ο αιώνα, πάρα πολλές γυναίκες διέπρεψαν στα πιο απαιτητικά λογοτεχνικά είδη, εκφράζοντας όχι μόνο τη γυναικεία ψυχή αλλά και τη συνείδηση της εποχής τους... Κορυφαία προσωπικότητα που κατέθεσε το δικό της ανεκτίμητο κεφάλαιο στην παγκόσμια τράπεζα της λογοτεχνίας, είναι η γυναίκα η οποία, το 1995, με πολιτικό διάταγμα, πολιτογραφήθηκε Ελληνίδα.

Η Γαλλίδα Ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγί. Το ελληνικό κράτος, με τη συμβολική αυτή ΄κίνηση θέλησε να αναγνωρίσει την επιστήμονα στην οποία αφιέρωσε τη ζωή της στη μελέτη των Ελλήνων κλασικών και συνεχίζει να μάχεται υπέρ της ανθρωπιστική παιδείας, ενισχυμένης με τη γνώση των λατινικών και των αρχαίων ελληνικών. Η αδιάκοπη προσφορά της στα ελληνικά γράμματα αναγνωρίστηκε με την εκλογή της στην Ακαδημία Αθηνών. Τιμήθηκε με το Βραβείο Ωνάση το  1995 και, σε ειδική τελετή, ονομάστηκε δημότης Αθηναίων
Γεννημένη στη Σαρτρ, ζει όλες τις αλλαγές που αφορούσαν την εκπαίδευση των γυναικών. Το 1930 υπήρξε η πρώτη γυναίκα που κέρδισε το διασχολικό μαθητικό διαγωνισμό των λατινικών και των αρχαίων ελληνικών. Η ίδια έλεγε:” έγινε, τότε, μεγάλο σούσουρο.
Μπαίνοντας στο Πανεπιστήμιο της Λιλ υπήρχαν μόνο δύο φοιτήτριες. Όταν ανέλαβε τα καθήκοντά της ως καθηγήτρια στη Σορβόνη, σε σύνολο εκατό καθηγητών, υπήρχαν τρεις γυναίκες. Αργότερα, ήταν η πρώτη γυναίκα που δίδαξε στο Κολέγιο της Γαλλίας. Και ήταν αυτή που διαδέχτηκε τη Μαργκερίτ Γιουρσενάρ στην Ακαδημία της Γαλλίας. Η Ζακλίν ντε Ρομιγί θεωρεί ότι η μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής της ήταν ο πόλεμος του 1940. Τα χρόνια της δοκιμασίας, όπως η ίδια τα ονομάζει, τα οποία, όμως, “ήταν γεμάτα ελπίδα, για όλος ο κόσμος ήξερε τί ήθελε.” Σε αντίθεση με τη σημερινή εποχή, εποχή ακροτήτων και θρησκευτικού φανατισμού. Κατά τη Ζακλίν ντε Ρομιγί, όλα αυτά θα είχαν αποφθευχθεί “αν είχαμε αφήσει στους ανθρώπους την παιδεία που τους δίναμε και την οποία αρνηθήκαμε... Μια παιδεία που τους έφερνε σε επαφή με τις μεγάλες στιγμές της ιστορίας με τις μεγάληες αναμονές, με τους ήρωες. Αν τους είχαμε αφήσει τη σχέση τους με την Αντιγόνη, τον Αχιλλέα, θα υπήρχε μια πνοή πιο δυνατή. Δεν λέω ότι αυτό είναι αγάπη για τη ζωή, ότι δίνει την ευχαρίστηση με ένα μπάνιο στο Σούνιο είναι όμως, κι αυτό μέρος της ζωής και πηγή θάρρους.” Οι θέσεις αυτές εγείρουν μεγάλες συζητήσεις στη Γαλλία, όπου ο αντίλογος είναι έντονος από τους ανθρώπους που ζουν και πιστεύουν ότι η κλασική παιδεία είναι παρωχημένη για τα νέα παιδιά.
Τί να γράψει κανείς για τη σπουδαία διδακτική και συγγραφική της προσφορά... Εξίσου τεράστιο είναι το φιλολογικό και μεταφραστικό της έργο. Ακόμα και οι αντίπαλοί της αναγνωρίζουν ότι της χρωστούν τη λαμπρή μετάφραση του Θουκυδίδη. Η Ζακλίν ντε Ρομιγί μετέφρασε πολλούς Έλληνες κλασικούς συγγραφείς στη μητρική της γλώσσα της και δημοσίευσε πλήθος εξειδικευμένων και μη μελετών για την αρχαία ελληνική γραμματεία και ιστορία. `Εφυγε από τη ζωή στις 18 Δεκεμβρίου του 2010, αφήνοντας ένα σημαντικό έργο για όλες τις όψεις του Αθηναϊκού πολιτισμού του 5ου π.Χ. αιώνα. 
Κλείνω αυτό το κείμενο με τα σπουδαία λόγια της Ζακλίν ντε Ρομιγί- του συμβόλου ευγένειας ψυχής- για την Ελλάδα, που ακολουθούν...
"Ὁ θαυμασμός μου πρὸς τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ εἶναι ἀπέραντος, μόνο ποὺ μᾶς μπερδεύει ἡ ἀλλαγὴ ποὺ κάνετε στὴν γλώσσα σας. Τὸ μονοτονικὸ ἀφοῦ ἀναστάτωσε τοὺς Ἕλληνες, μπερδεύει συγχρόνως καὶ τοὺς ξένους. Πηγὴ κακῶν Ἑλλήνων καὶ τῆς Ἑλλάδος θαυμαστῶν!"
Πηγή: ΚΛΙΚ
Ανιχνευτής ο Πεπέ.

26.3.17

Η μαύρη σελίδα της επανάστασης, η 25η Μαρτίου 1821 μια μέρα που δεν συνέβη στην πραγματικότητα τίποτε, ο μύθος του "κρυφού σχολειού" και ο ρόλος της επίσημης εκκλησίας στον ξεσηκωμό των Ελλήνων

Σχεδόν 200 χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση του 1821, και ενώ οι ερευνητές της ιστορίας έχουν καταφέρει να φωτίσουν με τεκμήρια πολλά από τα μέχρι πρότινος "σκοτεινά" γεγονότα εκείνης της περιόδου, δυστυχώς, πολλοί αρέσκονται ακόμη και σήμερα στην αναπαραγωγή μύθων, στερεοτύπων και συναισθηματικά φορτισμένων ιστοριών που δημιουργήθηκαν (και μάλλον ορθά θα έλεγε κανείς) για να διαμορφώσουν και να στηρίξουν την εθνική συνείδηση σε ένα νεοσύστατο κράτος.

Η ανάγκη αυτή σήμερα δεν υπάρχει, για αυτό, και πρέπει να στραφούμε στην αναζήτηση της αλήθειας. Βέβαια, η αναπαραγωγή μύθων είναι μάλλον βέβαιο ότι θα συνεχιστεί είτε από αμάθεια, είτε από αφέλεια, είτε σκόπιμα προς εξυπηρέτηση ιδιοτελών πολιτικών και ιδεολογικών σκοπιμοτήτων.

Το NEWS247, με αφορμή της επέτειο της 25ης Μαρτίου, επικοινώνησε με την Καθηγήτρια Ιστορίας κα. Μαρία Ευθυμίου προσπαθώντας να μάθει μερικές από τις ιστορικές αλήθειες της Επανάστασης που εδώ και χρόνια διδάσκει τους φοιτητές της στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά στα σχολικά βιβλία της Μέσης Εκπαίδευσης περνάνε στα ψιλά. Σημαντική είναι η ανάλυση για την πιο "μαύρη σελίδα" της Επανάστασης και το πώς καθόρισε την έκβαση του αγώνα. Αλλά ας ξεκινήσουμε από τα απλά.

Τι έγινε στις 25 Μαρτίου του 1821;

"Εκείνη την ημέρα δεν έγινε κάποιο συγκεκριμένο γεγονός. Δηλαδή ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν σήκωσε κάποιο λάβαρο με το οποίο και να ξεκίνησε η Επανάσταση. Άλλωστε κάτι τέτοιο δε το αναφέρει ούτε ο ίδιος στα Απομνημονεύματά του. Η Επανάσταση είχε ξεκινήσει ήδη από τις 14 Μαρτίου  στα Καλάβρυτα (με τη δολοφονία Οθωμανών φοροεισπρακτόρων) και, λίγο αργότερα, στην Πάτρα και την Καλαμάτα. Μέχρι τις 30 Μαρτίου είχε ξεσπάσει στα περισσότερα σημεία.

Η 25η Μαρτίου καθιερώθηκε από τον Βασιλιά  Όθωνα το 1838 ώστε να συμπίπτει με το θρησκευτικό γεγονός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου

Πρέπει να πούμε, βέβαια, ότι το Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας όπως και όλη η περιοχή των Καλαβρύτων απετέλεσε, εκείνη την περίοδο, σημείο συναντήσεων, συζητήσεων και ζυμώσεων μεταξύ των οπλαρχηγών και των προυχόντων και παρουσίαζε, ούτως ή άλλως, μεγάλη κινητικότητα. Η 25η Μαρτίου καθιερώθηκε από τον Βασιλιά  Όθωνα το 1838 ώστε να συμπίπτει με το θρησκευτικό γεγονός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Τα περισσότερα από τα παραπάνω είναι ήδη πλέον γνωστά" μας απαντά η κα.Ευθυμίου θέτοντας τη βάση της συζήτησης.

Ποιός ήταν ο ρόλος της επίσημης Εκκλησίας (όχι της θρησκείας) και γιατί για πολλούς είναι αμφιλεγόμενος;

"Είναι αλήθεια ότι ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος ο Ε', με κείμενό του, αφόρισε την Επανάσταση. Είναι γραπτό κείμενο και δεν αμφισβητείται. Ωστόσο, ο λόγος που το έκανε δεν είναι ξεκάθαρος. Άλλοι θεωρούν ότι το έπραξε  επειδή ο ίδιος πάντα έτσι δρούσε, άλλοι υποστηρίζουν ότι το έκανε από σωφροσύνη για να προστατεύσει τους Έλληνες από τις μαζικές σφαγές στις οποίες προέβη ο σουλτάνος στην Κωνσταντινούπολη και αλλού, λόγω της έναρξης της Επανάστασης.

ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος ο Ε', με κείμενό του, αφόρισε την Επανάσταση

Όποιος και να είναι ο λόγος, δεν θα τον μάθουμε ποτέ. Βέβαια, πέρα από τον αφορισμό του Πατριάρχη, δεκάδες ιερείς και Επίσκοποι ήταν μέλη της Φιλικής Εταιρείας , και όταν η Επανάσταση περιορίστηκε στην Πελοπόννησο στην Στερεά Ελλάδα και στα νησιά, οι ιερωμένοι είχαν σημαντικό ρόλο".

Ένας ακόμη μεγάλος μύθος που συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας να αναπαράγεται είναι η ύπαρξη κρυφών σχολείων, όπου εκεί τα παιδιά υποτίθεται ότι μάθαιναν ανάγνωση και γραφή της ελληνικής γλώσσας. Υπήρξαν άραγε;

"Δεν υπήρξε κρυφό σχολειό μέχρι και την δεκαετία του 1820. Το θέμα αυτό επιστημονικά έχει λήξει, καθώς δεν έχουν βρεθεί  τεκμήρια που να οδηγούν σε τέτοιο συμπέρασμα. Μάλιστα, τα τελευταία 40 χρόνια δεν αναφέρεται στα σχολικά βιβλία, στα οποία μάλιστα κατονομάζονται τα πολλά  -και, σε κάποιες περιπτώσεις, υψηλού επιπέδου-  ελληνικά σχολεία που λειτουργούσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία τον 17ο, 18ο, 19ον αιώνα.

Δεν υπήρξε κρυφό σχολειό μέχρι και την δεκαετία του 1820

Τα σχολεία δεν ήταν κρυφά, ούτε παράνομα και αυτό γιατί η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν ασχολήθηκε με τα θέματα της γλώσσας παρά μόνο με τα της θρησκείας, αφού είχε μια θεοκρατική διοίκηση και διοικούσε με βάση το Ισλάμ. Ούτε ενίσχυε, ούτε έκλεινε σχολεία των « απίστων».  Θεωρούσε ότι δεν αφορούσαν την διοίκηση και δεν ασχολούνταν καθόλου με αυτά.  Έτσι λοιπόν σχολεία λειτουργούσαν κανονικά. Σε κάποιες περιπτώσεις ήταν, μάλιστα, καλά εξοπλισμένα, με αίθουσες φυσικής, χημείας και βιβλιοθήκες, σε  περιοχές της σημερινής ελληνικής επικράτειας, της Μ. Ασίας, της Κωνσταντινούπολης, της Βλαχίας και της Μολδαβίας. Αυτό το σκηνικό βέβαια ισχύει μέχρι και τα μέσα του 19ου αιώνα καθώς, μετά, τα πράγματα αλλάζουν εξαιτίας των εθνικών συγκρούσεων στην Βαλκανική".

Από τα λεγόμενά σας καταλαβαίνει κανείς πως, παρά τον Οθωμανικό ζυγό, οι Έλληνες απολάμβαναν και ορισμένες ελευθερίες

"Υπήρχαν πράγματι δυνατότητες ελευθερίας σε τοπικό επίπεδο. Υπήρχε τοπική αυτοδιοίκηση. Στα ψηλά βουνά μουσουλμάνοι κάτοικοι δεν υπήρχαν και, έτσι, οι Χριστιανοί ήταν ημι-ανεξάρτητοι. Δηλαδή πλήρωναν ένα φόρο μια φορά το χρόνο και τίποτε άλλο. Το ίδιο συνέβαινε και στα μικρά νησιά, με τη διαφορά ότι οι νησιώτες έπρεπε να στέλνουν και ναύτες για κάποιους μήνες κάθε χρόνο στον Οθωμανικό στόλο, ως ένα είδος φόρου σε εργασία.
Στα ημιορεινά, στις πεδινές περιοχές και στις πόλεις τα πράγματα, όμως, ήταν διαφορετικά. Εκεί, οι "άπιστοι" κατοικούσαν δίπλα σε μουσουλμάνους και έπρεπε να προσέχουν την συμπεριφορά τους καθώς  οι μη μουσουλμάνοι ήταν υπήκοοι δεύτερης κατηγορίας . Ωστόσο και εκεί η Οθωμανική διοίκηση, μη γνωρίζοντας τους εσωτερικούς θρησκευτικούς κώδικες του καθενός (Εβραίων, Ορθοδόξων, Αρμενίων), άφηνε ένα επίπεδο ελευθερίας ιδίως στην επίλυση των τοπικών διαφορών και δεν ήθελε να αναμιγνύεται σε όλες τις υποθέσεις."
Πάντως, η Οθωμανική Αυτοκρατορία λειτούργησε όπως, γενικά, λειτούργησαν οι Αυτοκρατορίες. Αν δεν την ενοχλούσες, σε άφηνε ήσυχο. Αν, όμως, υποψιαζόταν ότι την αμφισβητούσες, ήταν αμείλικτη.

Οι επαναστατημένοι Έλληνες διέπραξαν βιαιοπραγίες κατά τη διάρκεια της Επανάστασης;

"Έγιναν μεγάλης κλίμακας βιαιοπραγίες και από τις δύο πλευρές. Σε κάποιες περιπτώσεις  - με βαρύτερη την Τριπολιτσά  - οι Έλληνες διέπραξαν μαζικές σφαγές και εξανδραποδισμούς.

Σε κάποιες περιπτώσεις  - με βαρύτερη την Τριπολιτσά  - οι Έλληνες διέπραξαν μαζικές σφαγές και εξανδραποδισμούς

Επίσης, συχνά, αθετούσαν τις συμφωνίες παράδοσης και έσφαζαν  και σκύλευαν τους παραδοθέντες Τούρκους τους οποίους, προ ολίγου, είχαν διαβεβαιώσει και υποσχεθεί ότι θα σεβαστούν.  Από την πλευρά τους, οι Οθωμανοί διέπραξαν εκτεταμένες σφαγές και εξανδραποδισμούς  στην Χίο, στα Ψαρά και στην Κάσο".

Το πιο βαρύ σημείο της Επανάστασης

Κλείνοντας τη συζήτηση ζητήσαμε από την κα. Ευθυμίου να μας πει ποιο θεωρεί το πιο καθοριστικό αλλά και λιγότερο ίσως γνωστό σημείο της Ελληνικής Επανάστασης.  Χωρίς δεύτερη σκέψη μας απάντησε τους δύο γύρους του εμφυλίου πολέμου το 1824 και 1825, στους οποίους συμμετείχαν οι μεγάλες προσωπικότητες της Επανάστασης χωρισμένες σε ομάδες διεκδίκησης της εξουσίας. Κεντρικό πρόσωπο στα τεκταινόμενα υπήρξε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο οποίος και, εξ αυτού, φυλακίστηκε στην Ύδρα.
Τον Οκτώβριο του 1827 οι στόλοι της Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας παρενέβησαν με την Ναυμαχία του Ναυαρίνου, διαφορετικά η Επανάσταση κινδύνευε σοβαρά καθώς,  λόγω του Εμφυλίου πολέμου,  είχε ηττηθεί σε όλα τα μέτωπα από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ Πασά που κατέφθασε από την Αίγυπτο στις αρχές του 1825.
"Βαρύ σημείο της Ιστορίας του '21 είναι ότι δεν κατάφεραν οι Έλληνες να δημιουργήσουν έναν τακτικό εθνικό στρατό που θα λειτουργούσε υπό μια διοίκηση και μια κυβέρνηση. Παρά τα αποτελέσματα των Εθνοσυνελεύσεων και τις κυβερνήσεις που εκλέγονταν σε αυτές, υπήρχαν πολλές εστίες παράλληλης εξουσίας  καθώς συνέχιζαν να δρουν πολυάριθμες ένοπλες ομάδες που δημιουργούσαν πεδίο έντασης και διάλυσης.

όλοι οι ιθύνοντες του τόπου «απέθεσαν εγγράφως το μέλλον της Ελλάδος, στα χέρια της Αγγλίας»

Το αποτέλεσμα αυτών των συγκρούσεων ήταν η εγκατάλειψη του αγώνα της απελευθέρωσης, η κατασπατάληση σημαντικών πόρων και κυρίως η νικηφόρα προέλαση των στρατευμάτων του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, στο Μεσολόγγι, στην Αθήνα. Μέσα στο κλίμα της προέλασης του Ιμπραήμ,  το 1825 σχεδόν όλοι οι ιθύνοντες του τόπου «απέθεσαν εγγράφως το μέλλον της Ελλάδος, στα χέρια της Αγγλίας». Αυτή είναι η λεγόμενη  «Αίτηση Προστασίας»".
Η περίοδος της εθνικής εξέγερσης προσφέρει ακόμη και σήμερα πολύτιμα μαθήματα για τους Έλληνες, που παραμένουν επίκαιρα όσο ποτέ.
*Η Μαρία Ευθυμίου είναι καθηγήτρια, μέλος του ΔΕΠ του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο οποίο διδάσκει Ελληνική Ιστορία της περιόδου της Τουρκοκρατίας, καθώς και Παγκόσμια Ιστορία
Πηγή news 247 του Βασίλη Σφήνα.
Aνιχνεύτρια η Μελισσάνθη-Πενθεσίλεια

25.3.17

ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ «ΧΑΣΑΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΠΛΗΝ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ». Καρλ Φριντριχ Λέμπερεχτ Γκραφ φον Νόρμαν-Έρενφελς και λοχαγέ ΚΑΡΛ ΚΡΑΤΑΪΖΕΝ σας ευχαριστούμε.

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, ιστορική μέρα η σημερινή για τον Ελληνισμό, τους Έλληνες ανά τον κόσμο και για τους Φιλέλληνες, θα έλεγα μάλιστα κυρίως για τους Φιλέλληνες που θυσιάστηκαν για την Ελλάδα των ονείρων τους. Σήμερα θα σας διηγηθώ 2 ιστορίες, την πρώτη τη διάβασα στο τρίτο καταπληκτικό βιβλίο του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗ με τίτλο ΄΄Μια σταγόνα Ιστορία''. Τι θα λέγατε αν σας πληροφορούσα πως το ό,τι έχουμε σήμερα τις πραγματικές μορφές, και όχι κάποιες φανταστικές μορφές των αγωνιστών του 1821 το χρωστάμε σ' έναν Γερμανό Φιλέλληνα αξιωματικό που ήρθε το 1826 να πολεμήσει στο πλευρό των Ελλήνων ενάντια στους Τούρκους; Απίστευτο; Κι όμως είναι αληθινό, σας μεταφέρω ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο που προείπα.

''Το 1826 μετά από ένα μακρύ και επίπονο θαλάσσιο ταξίδι, ένα τσούρμο από ενθουσιώδεις νεαρούς αποβιβάστηκε στο Ναύπλιο. Με τα χίλια ζόρια, καθώς δεν μιλούσαν ούτε λέξη ελληνικά, εξήγησαν ότι ήταν εθελοντές και είχαν έρθει να πολεμήσουν εναντίον των Τούρκων στο πλευρό των επαναστατημένων Ελλήνων. Προέρχονταν από το Βαυαρία, αυτόνομο τότε γερμανικό κρατίδιο, και υπολοχαγός τους ήταν ένας στρατιωτικός καριέρας που είχε πολεμήσει στους Ναπολεόντειους Πολέμους εναντίον του Βοναπάρτη, ο ΚΑΡΛ ΚΡΑΤΣΑΪΖΕΝ.
Οι εθελοντές προωθήθηκαν αμέσως στα σημεία των συγκρούσεων και πολλοί απ' αυτούς σκοτώθηκαν, αφού πήραν μέρος σε σημαντικές μάχες με μεγαλύτερη την πολιορκία της Αθήνας και της Ακρόπολης στα 1826 και 1827''.

(Θα μου επιτρέψετε να κάνω εδώ ένα δικό μου σχόλιο: ακούσατε κάτι σήμερα γι' αυτούς τους ήρωες; Θέλω να δηλώσω πως εις ότι με αφορά πρώτα τιμώ αυτούς τους ήρωες Φιλέλληνες και κατόπιν τους δικούς μας ήρωες γιατί για τους δικούς μας ήταν η πατρίδα τους.)
Συνεχίζω από το βιβλίο.
''Κανένας όμως δεν μπορούσε τότε να φανταστεί ότι η προσφορά του ΚΡΑΤΣΑΪΖΕΝ θα αφορούσε ένα εντελώς διαφορετικό πεδίο και θα ήταν πολύ διαχρονικότερη από τη συμμετοχή του σε κάποιες μάχες. Ο Βαβαρός υπολοχαγός ήταν αυτοδίδακτος ζωγράφος -όπου βρισκόταν λοιπόν, άνοιγε το μπλοκ του, έπαιρνε ένα μολύβι η κάρβουνο και ζωγράφιζε όσα έβλεπε. Τοπία, φορεσιές, πλοία, στιγμιότυπα και άλλα. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι σχεδίαζε τα πορτραίτα των αρχηγών της επανάστασης, τα οποία μάλιστα τους έβαζε να υπογράφουν, Τους περισσότερους τους βρήκε στα στρατόπεδα και μερικούς στη Γ' Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, στην οποία παρευρέθηκε.''

Περισσότερα γι' αυτή την ιστορία, και το πως ο δικός μας ζωγράφος ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΥΖΗΣ ανακάλυψε αυτούς τους θησαυρούς θα διαβάσετε στο βιβλίο που προανάφερα. Ένα μόνο θα σας πω, αν δεν υπήρχε αυτός ο ΚΡΑΤΣΑΪΖΕΝ δεν θα είχαμε σήμερα τις μορφές των: Θ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ, Γ. ΤΟΜΠΑΖΗ, Ν. ΣΤΑΜΑΤΕΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΝΙΚΗΤΑΡΑ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΟΦΑΓΟΥ, Γ. ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ, Α. ΜΑΥΡΟΚΟΡΔΑΤΟΥ, Κ. ΝΙΚΌΔΗΜΟΥ, Γ. ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ, Ι. ΜΑΚΡΗ, Α. ΖΑΪΜΗ, Κ. ΚΑΝΑΡΗ, Γ. ΣΙΣΙΝΗ, Κ. ΤΣΖΒΕΛΑ, Α. ΜΙΑΟΥΛΗ, Ι. ΜΙΛΑΪΤΗ, Δ. ΠΛΑΠΟΥΤΑ, Κ. ΑΞΙΩΤΗ, Ι. ΦΙΛΗΜΟΝΑ, Ι. ΠΕΤΑ, Κ. ΜΠΟΤΣΑΡΗ, ΚΑΡΟΛΟΥ ΦΑΒΙΕΡΟΥ, ΦΡΑΝΚ ΧΕΙΣΤΙΝΓΚΣ, και ΤΟΜΑΣ ΓΚΟΡΝΤΟΝ.''
Φίλες και φίλοι όπως λέει ο συγγραφέας στο τέλος της ιστορίας ''κανείς από μας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι τα κάδρα που μας συντρόφευαν πάνω από τα θρανία μας στο σχολείο και οι φυσιογνωμίες που μας κοίταζαν δαφνοστεφανωμένες στις εθνικές εορτές είχαν διασωθεί χάρη σε έναν Γερμανό υπολοχαγό που είχε έρθει να πολεμήσει στο πλευρό μας.''
Αυτή είναι η πρώτη συγκλονιστική ιστορία και καλό θα είναι κάποια πράγματα να τα γνωρίζουμε και να τα θυμόμαστε.

Και τώρα θα έρθω στη δεύτερη ιστορία, όπως ήδη γνωρίζετε γιατί σας  έχω κοινοποιήσει την άλλη συγκλονιστική ιστορία με το μικρό δρομάκι στο Μοναστηράκι, την οδό ΝΟΡΜΑΝΟΥ, είναι μια μικρή πάροδος της Ερμού στον αριθμό 99, σήμερα λοιπόν 25/03/2017 ένιωσα την ανάγκη από ευγνωμοσύνη να παρευρεθώ στην οδό ΝΟΡΜΑΝΟΥ για να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ σ' εκείνα τα παλληκάρια, σ' εκείνους τους ήρωες που ήρθαν από την Γερμανία προκειμένου να πολεμήσουν δίπλα μας για την δική μας λευτεριά. Δυστυχώς δεν υπάρχει εκεί κάποιο μνημείο η κάποια μαρμάρινη πλάκα που να μας πληροφορεί για την ιστορία του ονόματος αυτής της οδού. Μιας και βρέθηκα εκεί και λόγω της ημέρας αποφάσισα να ρωτήσω τους καταστηματάρχες αν γνωρίζουν κάτι για την ιστορία του ονόματος, αν γνωρίζουν κάτι γι' αυτόν τον Νορμάνο, η Νορμανό. Όλοι τους με χαμόγελο και καλοσύνη μίλησαν μαζί μου αλλά δυστυχώς ΟΥΔΕΙΣ γνώριζε κάτι, ουδείς γνώριζε κάτι για εκείνα τα παλληκάρια που θυσιάστηκαν για τη δική μας πατρίδα. Όταν έφθασα στο σπίτι μου σκέφτηκα να κάνω την εξής πρόταση στην πρόεδρο του Συλλόγου Αιμοδοσίας Κορωπίου, την κ. Αντιγόνη Διακάκη, να πάρει ο Σύλλογος την πρωτοβουλία να αναρτηθεί μία μαρμάρινη πλάκα στην οδό ΝΟΡΜΑΝΟΥ με την ιστορία του εν λόγω Γερμανού Αξιωματικού και φυσικά με τα ονόματα των παλληκαριών αν υπάρχουν κάπου καταγεγραμμένα. Κάποια στιγμή ελπίζω να επικοινωνήσουν μαζί μου από την πρεσβεία της Γερμανίας γιατί τους είχα ζητήσει να μ' ενημερώσουν αν υπάρχει κάποια ημέρα μνήμης, και αν μπορώ να έρθω σε επαφή με κάποιους από τους απογόνους εκείνων των υπέροχων Φιλελλήνων ώστε να φιλοξενήσω κάποιους εξ αυτών στο σπίτι μου και να τους πω από κοντά ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ.
Κάποτε θα πρέπει να μάθουμε την ιστορία του.
Άποψη της οδού Νορμανού.
Η είσοδος από την Ερμού.
Επίσης μια άποψη της Νορμανού


Το νέο μέλος της ΟΚΡΑ η Φρύνη.



Αυτή η φωτογραφία ίσως πάρει το Α' βραβείο.
Φίλες και φίλοι αυτά είχα να σας πω σήμερα, σας εύχομαι Χρόνια Καλά και καλή μνήμη.

24.3.17

25 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017 Τιμή και Δόξα στους Γερμανούς Φιλέλληνες που έδωσαν τη ζωή τους για την δική μας πατρίδα. Ένας ελάχιστος φόρος τιμής σ' εκείνους τους ΗΡΩΕΣ.

Φίλες και Φίλοι αυτή τη φορά θα μου επιτρέψετε ανήμερα της εθνικής μας γιορτής να αφιερώσω την ανάρτηση σε κάποια Ηρωικά Παλληκάρια Γερμανικής καταγωγής που το 1821 θυσίασαν τις ζωές τους για την ελευθερία της δικής μας πατρίδας. Στη μνήμη εκείνων των Παλληκαριών αύριο μαζί με κάποιους φίλους θα μεταβώ στην οδό ΝΟΡΜΑΝΟΥ στο Μοναστηράκι για να αποθέσουμε λίγα λουλούδια στο μνημείο που υπάρχει εκεί. Όταν διάβασα αυτή τη συγκλονιστική ιστορία ένιωσα την ανάγκη να επικοινωνήσω με την πρεσβεία της Γερμανίας στην Αθήνα για τους λόγους που θα διαβάσετε αμέσως μετά. Μακάρι κάποια στιγμή να μπορέσω να φιλοξενήσω κάποιους από τους απογόνους εκείνων των Ηρωικών Παλληκαριών, μακάρι να με βοηθήσουν από την πρεσβεία ώστε αυτή η επιθυμία ευγνωμοσύνης να γίνει πραγματικότητα. Ακολουθεί το μέιλ που έστειλα στην πρεσβεία.

Αξιότιμοι κ.κ. της Γερμανικής Πρεσβείας σας καλημερίζω, προσπαθώ πολλές μέρες να επικοινωνήσω τηλεφωνικά μαζί σας αλλά δεν τα κατάφερα. Ονομάζομαι Γκοβίνας Σπυρίδων και ο λόγος που σας ενοχλώ –πάλι- είναι ο εξής. Στο Μοναστηράκι όπως θα διαβάσετε πιο κάτω υπάρχει ένας μικρός δρόμος που ονομάζεται ‘’ΝΟΡΜΑΝΟΥ’’ επίσης εκεί υπάρχει και ένα μικρό μνημείο. Δυστυχώς για μένα πολύ πρόσφατα έμαθα γι’ αυτή την καταπληκτική ιστορία. Η αυταπάρνηση και η θυσία αυτών των παλληκαριών υπέρ της πατρίδας μου με συγκλόνισε. Θα ήθελα να σας ρωτήσω αν υπάρχει κάποια ημέρα μνήμης γι’ αυτούς τους μοναδικούς φιλέλληνες, αν υπάρχει θα σας παρακαλούσα να μου την γνωστοποιήσετε. Επίσης αν υπάρχει η δυνατότητα μέσω της πρεσβείας να έρθω σε επαφή με κάποια μέλη της οικογένειας από τους απογόνους  του Norman von Ehrenfels και όχι μόνο προκειμένου να τους φιλοξενήσω στο σπίτι μου στην Αθήνα και στο Γοργογύρι Τρικάλων ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων. Μετά τιμής ένας  ευγνώμων  Έλληνας  Σπυρίδων Γκοβίνας.

''ΜΙΑ  ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ:  Αν  καθίσετε  στο Μοναστηράκι  σ’ ένα δρομάκι,  πάροδο της κεντρικής Ηφαίστου, στη οδό Νορμάνου  ή  Νορμανού  και  ρωτήσετε  τους  καταστηματάρχες και τους  περαστικούς «ποιος ήταν αυτός,  ρε  παιδιά,  ο Νορμάνος»; κανένας  δεν  θα  σας  απαντήσει.
Αυτός  ο  "Νορμάνος"  όμως,  που  οι  πολυάσχολοι  πραματευτάδες  της  περιοχής  δεν  γνωρίζουν,  ήταν  ένας  ξένος,  που  ήρθε  από  μακριά  και  πολέμησε  για  την ελευθερία  τους  και  σκοτώθηκε  για  δαύτους.  Κανένας  δεν  τον  εξανάγκασε   να  κάνει  κάτι  τέτοιο.  Πολέμησε   και  σκοτώθηκε,  γιατί   μία  ΙΔΕΑ  που  είχε  στο  κεφάλι  του,  η  ιδέα  ΕΛΛΑΔΑ,  του  υπενθύμιζε  ότι  άξιζε  να  κάνει  γι  αυτήν,  ό,τι  έκανε.
Ο  δρόμος  ΟΔΟΣ  ΝΟΡΜΑΝΟΥ είναι αφιερωμένος στον Norman von Ehrenfels, τον ευγενή Γερμανό αξιωματικό που έφτασε στην Ελλάδα επικεφαλής σώματος 120 επιλέκτων στρατιωτών και θυσιάστηκε για την πατρίδα μας.  

Ο  Γερμανός στρατηγός κόμης Νόρμαν Έρενφελς, διακρίθηκε για τη γενναιότητα που επέδειξε στη μάχη του Πέτα,  στις 4 Ιουλιου του 1822.  Στην  μάχη επικεφαλής  σώματος  που αποτελούνταν από  93  Γερμανούς Φιλέλληνες, γνώρισε την ήττα και τον αποδεκατισμό του σώματος του πολεμώντας ηρωικά και με αυταπάρνηση  στην  πρώτη  γραμμή.
 Από τους 93, γλύτωσαν μόνο οι 25.
«ΧΑΣΑΜΕ  ΤΑ  ΠΑΝΤΑ,  ΠΛΗΝ  ΤΗΣ  ΤΙΜΗΣ».
Ο ίδιος ο Νόρμαν πολύ βαριά πληγωμένος αναφέρθηκε στον Μαυροκορδάτο με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει, λέγοντας τα εξης: «Πρίγκιπά μου, χάσαμε τα πάντα,  πλην της τιμής».
  Μετά  από  λίγο   καιρό  ξεψύχησε στο Μεσολόγγι.-
ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ  ΤΩΝ  ΤΟΥΡΚΩΝ  ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΔΙΚΗ  ΜΑΣ  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Ο Καρλ Φριντριχ Λέμπερεχτ Γκραφ φον Νόρμαν-Έρενφελς (γερμ.Karl von Normann-Ehrenfels, εξελληνισμένα: Κάρολος Νόρμαν, Στουτγκάρδη, 14 Σεπτεμβρίου 1784 – Μεσολόγγι, 15 Νοεμβρίου 1822) ήταν στρατιωτικός από την Βυρτεμβέργη ο οποίος πολέμησε στους Ναπολεόντιους Πολέμους. Ως Φιλέλληνας μετέβη στην Ελλάδα, προκειμένου να ενισχύσει των αγώνα των Επαναστατών κατά την Επανάσταση του 1821. 

Ο Καρλ φον Νόρμαν-Έρενφελς ήταν εκ των υιών του δικαστικού Φίλιπ Κρίστιαν φον Νόρμαν-Έρενφελς, ο οποίος υπηρέτησε ως πρωθυπουργός του Βασιλείου της Βυρτεμβέγης την περίοδο 1806–1812. Το 1799, εντάχθηκε σε ένα σύνταγμα Αυστριακών θωρακοφόρων. Σύντομα, έλαβε τίτλο διοικητή και πολέμησε μαζί με τους Αυστριακούς ως την υπογραφή της Ειρήνης της Λυνεβίλ. Με την βοήθεια του πατέρα του, στη συνέχεια, μετατοπίστηκε στο στρατό της Βυρτεμβέργης, φτάνοντας ως το αξίωμα του Αντισυνταγματάρχη και διοικητή του συντάγματος των ελαφρών ιππέων της βασιλικής φρουράς το 1810. Το 1812, ηγήθηκε του συντάγματός του στην Γαλλική εισβολή στη Ρωσία. Το 1813, ως υποστράτηγος, οργάνωσε και ηγήθηκε μιας ταξιαρχίας ιππικού, αρχικά με το μέρος των Γάλλων, αν και στις 18 Οκτωβρίου προτίμησε να ταχθεί με το μέρος των Συμμαχικών Δυνάμεων, κι αυτό παρά το γεγονός ότι η Βυρτεμβέργη εξακολουθούσε να είναι σύμμαχος δύναμη του Ναπολέοντα. Η πράξη αυτή οδήγησε τον Βασιλιά Φρειδερίκο Α΄ της Βυρτεμβέργης να απαγορεύσει στον Νόρμαν την επιστροφή στη Βυρτεμβέργη. Δεν ήταν παρά μονάχα μετά τον θάνατο του Βασιλιά, τον Μάρτιο του 1817, που του επετράπη η επιστροφή του στην πατρίδα του, αν και η απαγόρευση εισόδου παρέμενε όσον αφορά την πρωτεύουσα του κρατιδίου, Στουτγκάρδη.

Μετά τον θάνατο του πατέρα του, τον διαδέχτηκε ως κύριος των γαιών που διέθετε αυτός στο Έρενφελς, αλλά στις αρχές του 1822, μαζί με άλλους Φιλέλληνες, αναχώρησε για την Ελλάδα για να συμπαρασταθεί στους Έλληνες Επαναστάτες κατά τον ξεσηκωμό τους ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Υπηρέτησε ως αρχηγός του επιτελείου του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου στην καταστροφική Μάχη του Πέτα στις 16 Ιουλίου 1822.  Βαριὰ πληγωμένος, κατόρθωσε νὰ φτάσει στο Μεσολόγγι, όπου και  πέθανε τον Νοέμβριο του 1822.
Πηγή: Ζήνων Παπαζάχος.

22.3.17

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΑΤΖΗΣ ΕΝΑΣ ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

21 ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ.
Φίλες και Φίλοι αγαπητές ποιητικές μορφές σας καλησπερίζω. Χθες λόγω της ημέρας αποφάσισα να παρευρεθώ σε μία από τις πάρα πολλές εκδηλώσεις που έγιναν στην Αθήνα, και όχι μόνο. Επέλεξα να παρακολουθήσω την παρουσίαση του ποιητή κ. ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΟΥΑΤΖΗ που έγινε στο πνευματικό κέντρο του Δήμου Ζωγράφου, ο λόγος αυτής της επιλογής ήταν ένας και μοναδικός, ήταν ο εν λόγω ποιητής. Όσοι από σας δεν έχετε διαβάσει κάτι από τα γραπτά του κ. Δουατζή φροντίστε να το κάνετε σύντομα, δεν γράφει μόνο ποίηση, η ποίηση του βέβαια είναι το νέκταρ και οι αμβροσία. Είναι κατ' αρχάς ένας καταπληκτικός άνθρωπος, τόσο ευαίσθητος που στην εποχή μας είναι σπάνιο είδος. Πριν ξεκινήσει η εκδήλωση αναρωτήθηκα: είναι δυνατόν ένας Δουατζής να φέρει την άνοιξη; Όταν η εκδήλωση τελείωσε ήμασταν όλοι συνεπαρμένοι, κρίμα που ο χώρος δεν χωρούσε κι άλλο κόσμο. Όταν μετά την εκδήλωση το κουαρτέτο, πιάνο, βιολί, βιολοντέλο, κλαρινέτο μας παρουσίασαν 6 συνθέσεις τους η μαγεία συνεχίστηκε. Ήταν όλα υπέροχα, μοναδικά, μαγικά.  
ΥΓ. Στον ίδιο χώρο του πολιτιστικού κέντρου υπήρχε και έκθεση του δικού μας κορυφαίου σκιτσογράφου Μιχάλη Κουντούρη, έργα του θα σας παρουσιάσω σε ξεχωριστή ανάρτηση. Σας χαιρετώ με σεβασμό και ποιητική διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.
O Γιώργος Δουατζής είναι συγγραφέας και ποιητής, δημοσιογράφος και ερασιτέχνης φωτογράφος. Έχει εκδώσει τα βιβλία (ποιητικές συλλογές, μελέτες, μυθιστορήματα, διηγήματα) : Γραφτά (1976), Τοπική Αυτοδιοίκηση (Εκδ. Εξάντας, 1986), Τα Μικρά (Εκδ. Κάκτος, 1996), Απάνθισμα Τάσου Λειβαδίτη (Εκδ. Κέδρος, 1997), Προς Δέκα Επιστολή (Εκδ. Μίλητος, 2001), Προς Δέκα Επιστολή – Τα Ανεπίδοτα (Εκδ. Κάκτος, 2002, Εκδ. Εξάντας, 2003), Σπονδές (Εκδ. Εξάντας, 2004), Τα Μικρά β’ (Εκδ. Εξάντας, 2004), Τα κόκκινα παπούτσια (Εκδ. Εξάντας, 2004), Το Κουμπί (Εκδ. Εξάντας, 2004), Περί Σχεδίου ο Λόγος (συλλογικό) (Εκδ. Κάκτος, 2006), Μη φεύγετε κύριε Ευχέτη (Εκδ. Α.Α. Λιβάνη, 2008), Τάσος Λειβαδίτης - Συνομιλία με το Νυχτερινό Επισκέπτη (συλλογικό-επιμέλεια) (Εκδ. Κέδρος, 2008), Περί Δημοσιογραφίας (Eκδ. Πεδίο, 2010). Μες στο 2010 αναμένεται να εκδοθούν τα βιβλία Μικρά γ', Εαρινές ψηφίδες, Φωτός Γραφήματα (Εκδόσεις Καπόν - λεύκωμα με φωτογραφίες και στίχους, σε επιμέλεια της ιστορικού τέχνης Λαμπίνα Μπενάτση)
..Α, πόσα ποιήματα χρειάζονται
για να στεγάσω τους αδύναμους
πόσα παραμύθια, για να φύγουν
θεριά και δράκοντες αληθινοί
 

5.
Πώς σε κατάντησαν πατρίδα οι δημοκόποι,
πώς...
με περιούσιο λαό χωρίς περιουσία
σε εξαπάτησαν με ψεύτικα φτιασίδια
σε κλείσανε στα τείχη τους
σε αλωνίζουν οι προστάτες
κι έγινες η περήφανη εσύ
τώρα ζητιάνα των βαρβάρων

που της στερήσανε το φως
για να εισπράξουμε έστω αργά
πως δεν υπάρχει πιο μεγάλη ενοχή
από την ανοχή μας

6.
Νόμισες δεν είναι πόλεμος
γιατί δεν είδες αίματα και τραυματίες
όμως είδες εκείνους τους νεκρούς
σκυμμένους σε κάδους σκουπιδιών
καταμεσήμερο στο κέντρο της πόλης
ικέτες στα απορρίμματα
μεγακαταστημάτων

τους πεινασμένους, τους εξάγγελους
νεκρούς να επαιτούν
τους είδες

Πόλεμος σου λέω, πόλεμος
χωρίς πυρομαχικά κι ομοβροντίες
στρατηγοί, τα γκρίζα κοστούμια
και τα κολλαριστά πουκάμισα
όπλα βαριά νέας γενιάς υπολογιστές
εξουσιάζοντες άθλιοι ευρωκυνηγοί
κινούν τα νήματα παράστασης σκιών
- έχουν σκιά οι νεκροί; θα πεις -
για ποια κοινωνία να μιλήσουμε

για ποια παράσταση
εδώ υπάρχει πόλεμος
σκοτώνει τις ελπίδες σου
κι ακόμα δεν τον βλέπεις

15.
Πόσοι είναι οι φίλοι
οι γνωστοί πόσοι

ποτέ δε μετρηθήκαμε
είμαστε απασχολημένοι
κρίνοντας τους άλλους
για να νιώσουμε ισχυρότεροι

Και πες μου

θέλω να μάθω την αλήθεια
πόσα χρόνια μετά τι;

Θα μάθω κάποτε
αν είναι πολύ αργά;

Τελικά ήταν σωτήριοι
τόσοι πολλοί μικροί θάνατοι;

...Αυτόν τον κόσμο φτιάξαμε;
Γι αυτόν αγωνιστήκαμε;
Πώς θα κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά;

...Να ήξερες με πόσο
λίγη αγάπη
θα άλλαζε ο κόσμος

 Επιμέλεια ανάρτησης από τον Πεπέ.

Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑΣ ΚΟΡΩΠΙΟΥ ''Ο ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ'' ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΚΥΡΙΕΣ ΠΟΥ ΑΠΑΡΤΙΖΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, μετά την μοναδική χθεσινή ημέρα ποίησης που έζησα στο πνευματικό κέντρο του Δήμου Ζωγράφου, (θα υπάρξει ξεχωριστή ανάρτηση) σκέφτηκα σήμερα να σας μιλήσω για τους ''ποιητές' της ζωής, φυσικά και εννοώ τους αιμοδότες. Δείτε τώρα κάποιες πληροφορίες και αμέσως μετά θα σας διηγηθώ μια ιστορία αιμοδοσίας.
Δίνοντας 450 ml αίματος, δηλαδή ποσότητα που αντιστοιχεί στο 1/20 του συνολικού όγκου του αίματος του δότη, ο οργανισμός αντιδρά ενεργοποιώντας μια αλληλουχία φυσικών μηχανισμών για να τα αναπληρώσει γρήγορα. Η αναπλήρωση αρχίζει αμέσως μετά την αιμοδοσία, αλλά για κάθε συστατικό απαιτείται διαφορετικός χρόνος για την ολοκλήρωσή της. Πιο γρήγορα (συνήθως μέσα σε 10 λεπτά) αναπληρώνεται ο όγκος του αίματος, χάρη στα υγρά που καταναλώνει ο αιμοδότης (συνήθως ένα ποτήρι πορτοκαλάδα). Το πλάσμα χρειάζεται 24 ώρες για να αναπληρωθεί πλήρως, τα αιμοπετάλια 72 ώρες, τα ερυθρά αιμοσφαίρια 2-4 εβδομάδες και ο σίδηρος 12 εβδομάδες στους άντρες και 16 στις γυναίκες. Γι’ αυτό συνιστάται να υπάρχει χρονική απόσταση τουλάχιστον τριών μηνών μεταξύ δύο αιμοδοσιών.
Σύμφωνα με την πρόεδρο του Εθνικού Κέντρου Αιμοδοσίας (ΕΚΕΑ), Χάρις Ματσούκα, η κακοκαιρία «ασυνήθιστης δριμύτητας» και η επιδημία γρίπης που έχει ενσκήψει στη χώρα είναι οι κυριότερες αιτίες της έλλειψης αίματος που παρατηρείται όχι μόνο στα ελληνικά Νοσοκομεία, αλλά και σε άλλες ευρωπαικές χώρες.
• Η προσφορά αίματος μόνο σε έκτακτη ώρα για να σώσουμε τον συγγενή ή τον φίλο μας, δεν λύνει το πρόβλημα. Θα μένει πάντα το άγχος και στους συγγενείς και στο προσωπικό της Αιμοδοσίας «πως θα βρούμε τώρα αίμα»
• Μόνο η εθελοντική και συστηματική προσφορά αίματος από τον πληθυσμό, έτσι ώστε να υπάρχει καθημερινή εισροή αίματος στις αιμοδοσίες της χώρας, θα μας δώσει ασφάλεια για την αντιμετώπιση των αρρώστων μας και θα μας απαλλάξει από το άγχος.
Πριν συνεχίσω θέλω να σας ενημερώσω πως ήμουν αιμοδότης για αρκετά χρόνια και κάθε φορά που έδινα αίμα αισθανόμουν πάρα πολύ όμορφα, ένιωθα πως ίσως να είμαι εγώ αυτός που θα σώσει την έγκυο μητέρα που αιμορραγεί, τον νεαρό που από τροχαίο χρειάστηκε 3 με 4 φιάλες αίμα κλπ. Δυστυχώς όμως τώρα λόγω κολπικής μαρμαρυγής  δεν πρέπει πια να συνεχίσω να είμαι αιμοδότης.
Διαβάστε τώρα την μικρή ιστορία αιμοδοσίας, πριν ένα χρόνο περίπου ένα παλικαράκι 16 χρονών από το χωριό μου διαγνώστηκε με λευχαιμία... Στο Νοσοκομείο Παίδων όπου νοσηλευόταν χρειάστηκε αίμα, δυστυχώς μόνον τότε αρκετοί φίλοι και συγγενείς που προθυμοποιήθηκαν να δώσουν αίμα, κατάλαβαν το πόσο σημαντική είναι η αιμοδοσία, η αιμοδοσία που σώζει ζωές, και που ποτέ δεν ξέρουμε -αν ου μη γένοιτο- θα είμαστε εμείς αύριο που θα χρειαστούμε το πολύτιμο αίμα των εθελοντών. Μίλησα με την πρόεδρο του συλλόγου μας την κ. Διακάκη και βοήθησε. Εκ μέρους της οικογένειας και όχι μόνο ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στους αιμοδότες και στην κ. Πρόεδρο για την ανταπόκριση. Φίλες και φίλοι η ψυχή στον σύλλογο αιμοδοσίας Κορωπίου '' Ο ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ'' ήταν ο αείμνηστος πια ΗΛΙΑΣ ΚΡΑΛΛΗΣ, σήμερα συνεχίζουν με πολύ δουλειά μια ομάδα γυναικών που θα πρέπει όλοι να τις συγχαρούμε και να σταθούμε στο πλάι τους όπου μας χρειασθούν. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όλες τις Κυρίες του συλλόγου για την προσφορά τους. Κατά την ταπεινή μου άποψη οι γυναίκες λόγω και ευαισθησίας που έχουν μιας και είναι συνεχιστές της ζωής στον πλανήτη, είναι πιο οργανωτικές, και πιο αποτελεσματικές απλά εμείς οφείλουμε να σταθούμε αρωγοί στην όποια προσπάθειά τους. Αυτό το μικρό άρθρο ας είναι η αφορμή ώστε να σταθούμε ποιο ενεργά δίπλα στον σύλλογο Αιμοδοσίας.
Μαρία Κωνσταντίνου


Απλά ένας τρόπος ζωής…..
Ονομάζομαι Μαρία Κωνσταντίνου, ως πολυμεταγγιζόμενο άτομο έχω όλα αυτά τα χρόνια την αμέριστη βοήθεια του Κέντρου Αίματος και φυσικά όλων των αιμοδοτών που με αλτρουισμό προσφέρουν το αίμα τους χωρίς ερωτήσεις και ανταλλάγματα.
Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, όπου η έγκαιρη μετάγγιση ήταν ότι πιο σημαντικό για τη σωστή ανάπτυξη και υγεία του μωρού μου, το Κέντρο Αίματος μου παρείχε στη ώρα του το αίμα που χρειαζόμουν και γι αυτό ευχαριστώ όλους ολόψυχα. Καλή συνέχεια στο δύσκολο έργο σας που με τόση ευθύνη επιτελείτε.
 Χρήστος Αποστολακούδης 
Ονομάζομαι Χρίστος Αποστολακούδης. Από παιδί θυμάμαι να βλέπω σε διάφορα σημεία αφίσες ‘‘ΔΩΣΕ ΚΑΙ ΣΩΣΕ’’ και απλά προσπερνούσα χωρίς να δίνω ιδιαίτερη σημασία και χωρίς να εμβαθύνω ποτέ το νόημα αυτών των δυο λέξεων. Πριν από δυόμιση χρόνια, έτυχε όμως και εγώ να βρεθώ στην μεγάλη ανάγκη να γίνω δέκτης απαραίτητα μετάγγισης πλάσματος επί 40 συνεχόμενες ημέρες 10-12 φιάλες την ημέρα. Κατά την διάρκεια της νοσηλείας μου στο Νοσοκομείο της Λευκωσίας, ποτέ μα ποτέ κανένας από τους δικούς μου μήτε και εγώ ο ίδιος δεν καταλάβαμε να υπάρχει κάποια δυσκολία εξεύρεσης πλάσματος. Όταν συνήλθα κάπως συνειδητοποίησα ότι η προσφορά αυτή ήταν από κάποιους πολλούς ανώνυμους συνανθρώπους μου εθελοντές αιμοδότες που δεν ήξερα και δεν συνάντησα ποτέ στη ζωή μου. Αλήθεια τι μεγαλείο ψυχής και τι αγάπη έχουν αυτοί οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ για τον συνάνθρωπο τους. Πως μπορεί κάποιος να κοστολογήσει την προσφορά αυτήν που είναι προσφορά ζωής; Πώς να μετρήσει κάποιος τα ευγενή αισθήματα αυτών των ανθρώπων; Πόσο σπουδαία και μεγάλη είναι η πράξη τους που δεν θέλουν ούτε προβολή ούτε δημοσιότητα ούτε αμοιβή; Όσα λόγια να προσπαθήσει κάποιος να βρει για να στολίσει την προσφορά αυτών των ανθρώπων είναι πολύ φτωχά. Όσες φορές σκέφτομαι εκείνες τις δύσκολες ημέρες ένα ρίγος διαπερνά τα σωθικά μου. Χίλια ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου σ΄ αυτούς τους υπέροχους και ταπεινούς ανθρώπους που δίνουν το αίμα τους μόνο και μόνο να βοηθήσουν αυτόν που το έχει ανάγκη χωρίς να περιμένουν τίποτα. Ότι και να πω θα είναι ελάχιστο μπροστά στην προσφορά τους. Ήταν προσφορά ζωής. Το μόνο ίσως που μπορώ να κάνω ( και το κάνω ήδη ) να ευαισθητοποιήσω όσο το δυνατόν περισσότερους φίλους, συγγενείς, γνωστούς, συναδέλφους, να γίνουν εθελοντές αιμοδότες και να βοηθήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη . Όλοι μαζί μπορούμε.
Με σεβασμό ο Επικούρειος Πέπος.
 

20.3.17

21 ΜΑΡΤΙΟΥ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ απολαυστε τον ποιητή κ. Γιώργο Δουατζή

Ραντεβού στις 21/03 στη Δημοτική βιβλιοθήκη Ζωγράφου στις 19.30
Ο Γιώργος Δουατζής είναι ένας δημιουργός πολυμορφικός και ακούραστος. Μια ιδιαίτερη φωνή με ευρεία εκφραστική γκάμα, που αρέσκεται να δοκιμάζει διαρκώς νέους τρόπους ανάπλασης των λέξεων. Οι αφηγήσεις του μοιάζουν με σκυταλοδρομία υπερβαίνουσα τον χρόνο, αποδεικνύοντας πως στη λογοτεχνία όλα είναι θέμα ύφους και οπτικής, πέρα από τις προθέσεις. Ο Γιώργος Δουατζής είναι ένας γενναίος δωρητής συναισθημάτων.
Ποιο είναι το κυρίαρχο γνώρισμα του χαρακτήρα σας; Η παιδιόθεν τρυφερότητα για τους άλλους
Ποια αρετή προτιμάτε σ΄ έναν άντρα; Να σε κοιτάζει στα μάτια και να σκέπτεται φωναχτά
Ποια αρετή προτιμάτε σε μια γυναίκα; Να σε κοιτάζει στα μάτια και να σκέπτεται φωναχτά
Τι εκτιμάτε περισσότερο στους φίλους σας; Το ότι υπάρχουν
Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα; Η αυστηρότητα στις κρίσεις μου, αλλά ευτυχώς κρατάει για λίγο.
Ποια είναι η αγαπημένη σας ενασχόληση; Να γράφω ακούγοντας μουσική
Ποια είναι η εικόνα που έχετε για την ευτυχία; Να μπορώ να μοιράζομαι στιγμές, έργο, χαρές.
Ποια είναι για εσάς η μεγαλύτερη δυστυχία; Η αρρώστια και η ανελευθερία.
Εάν δεν ήσασταν ο εαυτός σας, ποιος θα θέλατε να είστε; Έχω πολλούς εαυτούς. Οπότε διαλέγω κατά περίπτωση διάφορες προσμίξεις τους.
Σε ποια χώρα θα θέλατε να ζείτε; Στην Ελλάδα με άλλους πολιτικούς και α-φθονους ποιητές
Το αγαπημένο σας χρώμα; Βαθύ πορφυρό
Το αγαπημένο σας λουλούδι; Το πρόσωπό της
Το αγαπημένο σας πουλί; Το χελιδόνι
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς; Καμύ, Κορτάσαρ, Τσβάιχ, Μπόρχες, Έσσε, Μπέρνχαρτ.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ποιητές; Λειβαδίτης, Σεφέρης, Ελύτης, Λεοντάρης, Σαχτούρης, Ρίτσος, Βαρβιτσιώτης, Λαπαθιώτης και δεκάδες άλλοι
Οι αγαπημένοι σας λογοτεχνικοί ήρωες; Οι Δαίμονες του Ντοστογιέφσκι, ο Ηρακλής Πουαρώ της Αγκάθα Κρίστι
Οι αγαπημένες σας λογοτεχνικές ηρωίδες; Αυτές που κατοικούν στα ποιήματά μου.
Οι αγαπημένοι σας συνθέτες; Μπετόβεν, Μπαχ, Σιμπέλιους, Σατί, Σούμπερτ
Οι αγαπημένοι σας ζωγράφοι; Βαν Γκογκ, Νταλί, Πικάσο, Σίλε, Κλιμτ, Γραμματόπουλος, Σκουλάκης, Ψυχοπαίδης, Αμάραντος.
Οι ήρωες σας από την πραγματική ζωή; Μιχαήλ Ευχέτης
Ποιες ιστορικές προσωπικότητες αντιπαθείτε περισσότερο; Χίτλερ, Στάλιν, Φράνκο
Οι αγαπημένες σας ηρωίδες από την παγκόσμια ιστορία; Ζηνοβία, βασίλισσα Παλμύρας
Το αγαπημένο σας φαγητό και ποτό; Γαύρος, τσίπουρο ή μωλτ ουίσκι
Τα αγαπημένα σας ονόματα; Μαρία, Ελένη, Ερατώ, Αστυάναξ.
Τι μισείτε περισσότερο; Δεν έχω νιώσει ποτέ μίσος.
Ποιο ιστορικό στρατιωτικό γεγονός θαυμάζετε περισσότερο; Μάχη του Μαραθώνα
Με ποιο φυσικό ταλέντο θα θέλατε να είστε προικισμένος; Της μουσικής και της ζωγραφικής.
Με ποιον τρόπο θα επιθυμούσατε να πεθάνετε; Αιφνιδίως, όρθιος, στο σπίτι μου πλημμυρισμένο μουσική, με την αίσθηση ότι δεν έχω να γράψω κάτι ακόμα.
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτό τον καιρό; Παραγωγικής μελαγχολίας
Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια; Σε όλα. Αφού είναι λάθη…
Το αγαπημένο σας απόφθεγμα; Μεγαλύτερη ενοχή, η ανοχή μας. Ή το Μην είστε προληπτικοί. Φέρνει γρουσουζιά.
Η Ποίηση δεν είναι μια απλή καταγραφή όσων συναισθηματικά και μόνον συμβαίνουν “εντός' του ποιητή. Η Ποίηση δεν έχει σκοπό την περίτεχνη χρησιμοποίηση λέξεων που χαρίζουν αισθητική απόλαυση χωρίς περιεχόμενο. Η Ποίηση δεν απέχει από τα τεκταινόμενα στην κοινωνία και τον κόσμο. Η Ποίηση αφουγκράζεται τις αγωνίες του διπλανού και προσφέρει βάλσαμο στην ψυχή του τα τραγούδια της. Η Ποίηση δεν μπορεί να συνεχίσει να κλείνεται στην ασφυκτική “ιδιωτική εσωστρέφεια*' των τελευταίων δεκαετιών.
Η Ποίηση δεν υπάρχει, παρά ταυτισμένη με την αποδοχή της μοναχικότητας του δημιουργού, τη διεισδυτική σκέψη, τα πετάγματα του νου, την ανακάλυψη νέων αληθειών, τη συμπόρευση με τη φιλοσοφία. Η μοναχικότητα όμως δεν μπορεί να συνιστά στοιχείο, δικαιολογία, ουσιαστικής απομόνωσης. Η Ποίηση από τη φύση της σκύβει με αγάπη στον άνθρωπο, στον αδύναμο, στον διεκδικούντα και αντιστρατεύεται κάθε μορφή εξουσίας.
Ο ποιητής προσλαμβάνει, αναλύει, καταγράφει όσα γίνονται γύρω του και συχνά διαβλέπει τα επερχόμενα. Ο ποιητής αγαπάει με ανιδιοτέλεια τους ανθρώπους. Έχει πλήρη επίγνωση της τραγικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης. Τραγικότητας, όχι για την τελευταία πράξη ζωής, το θάνατο, αλλά για την ποιότητα της ίδιας της ζωής. Μιας ζωής, η οποία δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς αξίες και ιδανικά και με πάγια αιτούμενα την ελευθερία, το δικαίωμα στην εργασία, την υγεία, την Παιδεία, τη γνώση και σε ό,τι αποτελεί συστατικό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Η σαφής αντιεξουσιαστική τάση, η υπεράσπιση των κάθε λογής αδυνάτων, η ανιδιοτέλεια, η αγάπη στον άνθρωπο, η στήριξη κάθε προσπάθειας για καλύτερη ζωή, ήταν πάντοτε και είναι συστατικά πολιτικής στάσης και στοιχεία που χαρακτηρίζουν κάθε γνήσιο δημιουργό, πόσο περισσότερο τους ποιητές.
Νομίζω ότι πρέπει έστω και τόσο αργά, τώρα, να δούμε την καταστροφική έως σήμερα εσωστρέφεια – αδιαφορία για τον διπλανό μας, που χαρακτήρισε τα τελευταία τριάντα χρόνια την ποιητική παραγωγή, να κάνουμε την αυτοκριτική μας ως μονάδες του κοινωνικού συνόλου, μακριά από επάρσεις και μικρόψυχες αλαζονείες και επιτέλους να στρέψουμε το ποιητικό μας έργο στον άνθρωπο και όχι στον …μέγα εαυτό μας.
Ευτυχώς για τον τόπο και για την Ποίηση, υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις στον κανόνα της “ιδιωτικής εσωστρέφειας', η οποία οδήγησε στο τραγικό σημείο που έφτασε σήμερα η χώρα μας. Μπορούν και οφείλουν οι ποιητές μας να ξεφύγουν από την προσήλωση στο προσωπικό, ώστε να στραφούν δημιουργικά στο συλλογικό, διότι αυτή η στροφή αποτελεί μονόδρομο για κάθε γνήσιο δημιουργό και κυρίως την απαιτούν οι καιροί, ώστε να γίνουν παραγωγικές οι ευαισθησίες μας κι εμείς ακόμα πιο χρήσιμοι.
Γιώργος Δουατζής www.douatzis.gr
* Στην αρχαιότητα ιδιώτης ήταν αυτός που ασχολείται μόνον με τα προσωπικά του και αγνοεί τα κοινά και γι αυτό χαρακτηρίζονταν - και ήταν υψίστη προσβολή – ιδιώτες, ήτοι κουτοί, διότι μόνον ένας βλάκας ήταν δυνατόν να “ιδιωτεύει'.
Aνιχνευτής ο Επικούρειος Πέπος.

19.3.17

Το δικαίωμα στην αποτέφρωση και πώς οι παπάδες διεκδικούν το σώμα μας και μετά θάνατον Πηγή: www.lifo.gr

Το άρθρο είναι του Γιάννη Πανταζόπουλου από την LIFO


Κάθε χρόνο τέσσερις χιλιάδες σοροί μεταφέρονται από τη χώρα μας στη Βουλγαρία για αποτέφρωση, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο τις οικογένειες των θανόντων οικονομικά και συναισθηματικά. Από το 2006, που είχε γίνει το πρώτο νομοθετικό βήμα, έως και σήμερα δεν έχει παρθεί καμία πρωτοβουλία για την ίδρυση αποτεφρωτηρίων, σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες εδώ και πολλές δεκαετίες λειτουργούν κέντρα αποτέφρωσης των νεκρών. Όμως η έλλειψη αποτεφρωτηρίων, παρά τις προσπάθειες πολλών δήμων, δημιουργεί έντονα προβλήματα.
Ήδη πριν από λίγες μέρες ο υπουργός Εσωτερικών Πάνος Σκουρλέτης ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει σε νομοθετική ρύθμιση προκειμένου να παρέχεται η δυνατότητα σε ιδιώτες να ιδρύσουν αποτεφρωτήρια νεκρών. Γιατί, όμως, κρίνεται αναγκαία η δημιουργία αποτεφρωτηρίων; Πόσο κοστίζει και τι διαδικασίες χρειάζονται σήμερα; Επίσης, ποια είναι η στάση της Εκκλησίας, η οποία αρνείται την εξόδιο ακολουθία σε όσους επιλέγουν την καύση; Στα ερωτήματά μας απαντά ο πρόεδρος της Επιτροπής για το Δικαίωμα της Αποτέφρωσης των Νεκρών στην Ελλάδα και μέλος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Αποτέφρωσης, Αντώνης Αλακιώτης. 

— Ποιοι είναι οι βασικοί λόγοι που καθιστούν αναγκαία τη δημιουργία αποτεφρωτηρίου; Αρχικά, η απόδοση του θεμελιώδους δικαιώματος της ελευθερίας της βούλησης και της δυνατότητας επιλογής κάθε ατόμου όσον αφορά τη μετά θάνατον διάθεση του σώματός του, δικαίωμα και δυνατότητα νομοθετικά κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα της Ελλάδος. Επίσης, το γεγονός ότι ολοένα αυξάνεται το ποσοστό των Ελλήνων που επιλέγουν την αποτέφρωση και αναγκαστικά οι σοροί μεταφέρονται στο εξωτερικό για αποτέφρωση, επειδή δεν υπάρχει αποτεφρωτήριο στη χώρα μας. Εκτός του ότι αυτό επιβαρύνει σημαντικά σε οικονομικό και συναισθηματικό επίπεδο τις οικογένειες, οδηγεί στην εξαγωγή συναλλάγματος και στην απώλεια εσόδων για το κράτος και τους δήμους σε μια τόσο δύσκολη οικονομικά συγκυρία για την Ελλάδα. Επιπρόσθετα, ο τρόπος διάθεσης της σορού των νεκρών στη χώρα μας, δια της ταφής, η υποχρεωτική εκταφή σε τρία μόλις χρόνια –χρονικό διάστημα κατά το οποίο τις περισσότερες φορές δεν έχει ολοκληρωθεί η αποσύνθεση– ενώπιον των συγγενών και η τραγική κατάληξη σε βάθος χρόνου των «ιερών λειψάνων» στα κενοτάφια-«χωνευτήρια», όλη αυτή η διαδικασία αποτελεί την πιο απαξιωτική συμπεριφορά απέναντι στους νεκρούς και στον πολιτισμό μας. Είναι κάτι που ενδεχομένως θα έκανε τον ιστορικό του μέλλοντος να αναρωτηθεί πόσο παρακμιακός είναι ο πολιτισμός μας. Τέλος, η επιλογή της αποτέφρωσης κερδίζει συνεχώς δημοτικότητα στον χριστιανικό κόσμο παγκοσμίως. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2016 για πρώτη φορά οι αποτεφρώσεις ήταν περισσότερες από τις ταφές. Αντιστοίχως, τα ποσοστά αποτέφρωσης σε πολλές χριστιανικές χώρες της Ευρώπης είναι πολύ μεγαλύτερα από αυτά της ταφής. Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία, Τσεχία, είναι μερικές από αυτές τις χώρες. Αυτό συμβαίνει γιατί λόγω της αστυφιλίας το κόστος της ταφής είναι πολύ υψηλό και η υποχρεωτική εκταφή μακάβρια εμπειρία για την οικογένεια. Επιπλέον, ο υδροφόρος ορίζοντας μολύνεται από την αποσύνθεση των σορών. Αντίθετα, με την αποτέφρωση το κόστος είναι πολύ μικρό, η διαδικασία αξιοπρεπής για τον νεκρό και την οικογένεια και οι επιπτώσεις στο περιβάλλον ελάχιστες, λόγω της υποχρεωτικής, βάσει της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, ύπαρξης πανάκριβων συστημάτων φίλτρων. Η Εκκλησία οφείλει να είναι αρωγός και όχι τιμωρός. Τελεί την εξόδιο ακολουθία για εγκληματίες, δολοφόνους, παιδεραστές, εμπόρους ναρκωτικών, ακόμα και για αυτόχειρες. Δεν είναι υπερβολικό και άδικο να τιμωρεί τους νεκρούς και τους συγγενείς τους επειδή επέλεξαν την αποτέφρωση; 

— Πώς σχολιάζετε το γεγονός ότι ανοίγει, ύστερα από πολύ καιρό, ο δρόμος για τη δημιουργία αποτεφρωτηρίου σε Αθήνα και Πάτρα;  
Θεωρώ ότι τόσο στην Αθήνα όσο και στην Πάτρα, με δεδομένη τη μέχρι σήμερα εμπειρία μας, θα περάσει αρκετός χρόνος για να δημιουργηθεί αποτεφρωτήριο, γιατί δυστυχώς οι προσπάθειες στο Μαρκόπουλο, στον Δήμο Ζωγράφου, στη Θεσσαλονίκη ή στον Βόλο μέχρι σήμερα δεν έχουν ευοδωθεί για πολλούς και διαφόρους λόγους. Χαιρετίζουμε όμως και συγχαίρουμε το πολιτικό προσωπικό όλων των δήμων που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο προωθεί αυτήν τη δυνατότητα. — Πόσοι περίπου Έλληνες επιλέγουν, πλέον, την αποτέφρωση; Με στοιχεία που έχουμε από τα γραφεία τελετών, περί τους 4.000 ετησίως. Αντώνης Αλακιώτης

— Είναι ισχυρό το επιχείρημα ότι δεν έχει επιπτώσεις στο περιβάλλον, όπως η ταφή, και ότι δεν επιβαρύνει τη φύση; 
Τα συστήματα φίλτρων που με βάση την ευρωπαϊκή και εθνική νομοθεσία υπάρχουν στα αποτεφρωτήρια στοιχίζουν τριπλάσια από τους κλιβάνους. Τα αέρια που εξέρχονται κατά τη διάρκεια της αποτέφρωσης, εκτός του ότι είναι άοσμα και αόρατα, παρακολουθούνται ηλεκτρονικά και καταγράφονται, πάντα σε σχέση με τα ελάχιστα όρια ρύπων που προβλέπει η ευρωπαϊκή νομοθεσία. 

— Πόσο είναι το μέσο κόστος μιας αποτέφρωσης σήμερα; 
Εάν κάνετε μια έρευνα στο Διαδίκτυο, τα γραφεία τελετών χρεώνουν αυτή την υπηρεσία που πραγματοποιείται στη Βουλγαρία από 1.700 έως 2.500 ευρώ. 

— Τι διαδικασίες χρειάζεται να ακολουθήσει κάποιος αν θέλει να επιλέξει για τον συγγενή του την αποτέφρωση;  
Τα δικαιολογητικά που απαιτούνται για αποτέφρωση σε όλα τα αποτεφρωτήρια του κόσμου είναι, πρώτον, η υπεύθυνη δήλωση του θανόντος ή των εγγύτερων συγγενών ότι αυτή είναι πράγματι η επιθυμία του. Δεύτερον, πιστοποιητικό θανάτου και, τρίτον, πιστοποιητικό ιατροδικαστή ότι δεν υπάρχει λόγος περαιτέρω διερεύνησης των αιτιών του θανάτου και ότι έχουν αφαιρεθεί τυχόν ιατροτεχνικά μέλη, όπως, για παράδειγμα, ο βηματοδότης ή τα τεχνητά μέλη. Ανοίγει ο δρόμος για τη δημιουργία αποτεφρωτηρίου στην Αθήνα 2.3.2017 Ανοίγει ο δρόμος για τη δημιουργία αποτεφρωτηρίου στην Αθήνα 

— Πότε γίνεται η αποτέφρωση μετά τον θάνατο και πότε παραδίδεται η τέφρα; 
Η αποτέφρωση, σύμφωνα με το άρθρο 49 του νόμου 4277/2014, γίνεται 62 ώρες από τη διαπίστωση του θανάτου και η τέφρα παραδίδεται 2-3 ώρες μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας. 

— Πώς κρίνετε την αντίδραση της Εκκλησίας και την άρνησή της να τελέσει εξόδιο ακολουθία για όσους θέλουν να αποτεφρωθούν; Μήπως δεν ταιριάζει στην κουλτούρα μας;  
Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με την απόφαση αυτή διαφοροποιεί τη στάση της σε σχέση όχι μόνο με τις χριστιανικές Εκκλησίες παγκοσμίως, αλλά και με όλες τις ορθόδοξες Εκκλησίες (Βουλγαρία, Σερβία, Ρουμανία, Ρωσία, Ουκρανία). Διαφοροποιείται ακόμα και από τη στάση του Πατριαρχείου, στο οποίο ανήκουν όλες οι ελληνόφωνες Εκκλησίες σε Ευρώπη, Αμερική, Καναδά και Αυστραλία. Είναι ευρέως γνωστή η περίπτωση της Μαρίας Κάλλας, στη μνήμη της οποίας τελέστηκε εξόδιος ακολουθία από ορθόδοξους ιερείς στο Παρίσι και ενώ γνώριζαν όλοι ότι θα αποτεφρωνόταν – την τέφρα της διέσπειρε ο τότε υπουργός Πολιτισμού στο Αιγαίο Πέλαγος. Η ταφή είναι παράδοση, δεν είναι δόγμα, ως εκ τούτου, όπως κατ' οικονομία η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος αποδέχτηκε την εκταφή των νεκρών σε τρία μόλις χρόνια, κάτι που ποτέ δεν ήταν στις παραδόσεις της χριστιανικής Εκκλησίας, έτσι θα πρέπει να αποδεχτεί και την αποτέφρωση. Άλλωστε, η εξόδιος ακολουθία προσφέρεται για την παρηγοριά των συγγενών – γιατί η Εκκλησία να εκβιάζει και να τιμωρεί τους συγγενείς για την επιλογή του νεκρού; Ποιο βαρύ έγκλημα διέπραξε ο νεκρός και η οικογένεια πρέπει να στερηθεί την εξόδιο ακολουθία; Η Εκκλησία οφείλει να είναι αρωγός και όχι τιμωρός. Τελεί την εξόδιο ακολουθία για εγκληματίες, δολοφόνους, παιδεραστές, εμπόρους ναρκωτικών, ακόμα και για αυτόχειρες. Δεν είναι υπερβολικό και άδικο να τιμωρεί τους νεκρούς και τους συγγενείς τους επειδή επέλεξαν την αποτέφρωση; Πηγή: www.lifo.gr
Aνιχνευτής ο Επικούρειος Πέπος ο οποίος έχει ήδη εκφράσει την επιθυμία του για καύση.

21 ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ απολαύστε τον Γιώργο Δουατζή.

Ραντεβού στις 21/03 στη Δημοτική βιβλιοθήκη Ζωγράφου στις 19.30
Ο Γιώργος Δουατζής είναι ένας δημιουργός πολυμορφικός και ακούραστος. Μια ιδιαίτερη φωνή με ευρεία εκφραστική γκάμα, που αρέσκεται να δοκιμάζει διαρκώς νέους τρόπους ανάπλασης των λέξεων. Οι αφηγήσεις του μοιάζουν με σκυταλοδρομία υπερβαίνουσα τον χρόνο, αποδεικνύοντας πως στη λογοτεχνία όλα είναι θέμα ύφους και οπτικής, πέρα από τις προθέσεις. Ο Γιώργος Δουατζής είναι ένας γενναίος δωρητής συναισθημάτων.
Ποιο είναι το κυρίαρχο γνώρισμα του χαρακτήρα σας; Η παιδιόθεν τρυφερότητα για τους άλλους
Ποια αρετή προτιμάτε σ΄ έναν άντρα; Να σε κοιτάζει στα μάτια και να σκέπτεται φωναχτά
Ποια αρετή προτιμάτε σε μια γυναίκα; Να σε κοιτάζει στα μάτια και να σκέπτεται φωναχτά
Τι εκτιμάτε περισσότερο στους φίλους σας; Το ότι υπάρχουν
Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα; Η αυστηρότητα στις κρίσεις μου, αλλά ευτυχώς κρατάει για λίγο.
Ποια είναι η αγαπημένη σας ενασχόληση; Να γράφω ακούγοντας μουσική
Ποια είναι η εικόνα που έχετε για την ευτυχία; Να μπορώ να μοιράζομαι στιγμές, έργο, χαρές.
Ποια είναι για εσάς η μεγαλύτερη δυστυχία; Η αρρώστια και η ανελευθερία.
Εάν δεν ήσασταν ο εαυτός σας, ποιος θα θέλατε να είστε; Έχω πολλούς εαυτούς. Οπότε διαλέγω κατά περίπτωση διάφορες προσμίξεις τους.
Σε ποια χώρα θα θέλατε να ζείτε; Στην Ελλάδα με άλλους πολιτικούς και α-φθονους ποιητές
Το αγαπημένο σας χρώμα; Βαθύ πορφυρό
Το αγαπημένο σας λουλούδι; Το πρόσωπό της
Το αγαπημένο σας πουλί; Το χελιδόνι
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς; Καμύ, Κορτάσαρ, Τσβάιχ, Μπόρχες, Έσσε, Μπέρνχαρτ.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ποιητές; Λειβαδίτης, Σεφέρης, Ελύτης, Λεοντάρης, Σαχτούρης, Ρίτσος, Βαρβιτσιώτης, Λαπαθιώτης και δεκάδες άλλοι
Οι αγαπημένοι σας λογοτεχνικοί ήρωες; Οι Δαίμονες του Ντοστογιέφσκι, ο Ηρακλής Πουαρώ της Αγκάθα Κρίστι
Οι αγαπημένες σας λογοτεχνικές ηρωίδες; Αυτές που κατοικούν στα ποιήματά μου.
Οι αγαπημένοι σας συνθέτες; Μπετόβεν, Μπαχ, Σιμπέλιους, Σατί, Σούμπερτ
Οι αγαπημένοι σας ζωγράφοι; Βαν Γκογκ, Νταλί, Πικάσο, Σίλε, Κλιμτ, Γραμματόπουλος, Σκουλάκης, Ψυχοπαίδης, Αμάραντος.
Οι ήρωες σας από την πραγματική ζωή; Μιχαήλ Ευχέτης
Ποιες ιστορικές προσωπικότητες αντιπαθείτε περισσότερο; Χίτλερ, Στάλιν, Φράνκο
Οι αγαπημένες σας ηρωίδες από την παγκόσμια ιστορία; Ζηνοβία, βασίλισσα Παλμύρας
Το αγαπημένο σας φαγητό και ποτό; Γαύρος, τσίπουρο ή μωλτ ουίσκι
Τα αγαπημένα σας ονόματα; Μαρία, Ελένη, Ερατώ, Αστυάναξ.
Τι μισείτε περισσότερο; Δεν έχω νιώσει ποτέ μίσος.
Ποιο ιστορικό στρατιωτικό γεγονός θαυμάζετε περισσότερο; Μάχη του Μαραθώνα
Με ποιο φυσικό ταλέντο θα θέλατε να είστε προικισμένος; Της μουσικής και της ζωγραφικής.
Με ποιον τρόπο θα επιθυμούσατε να πεθάνετε; Αιφνιδίως, όρθιος, στο σπίτι μου πλημμυρισμένο μουσική, με την αίσθηση ότι δεν έχω να γράψω κάτι ακόμα.
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτό τον καιρό; Παραγωγικής μελαγχολίας
Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια; Σε όλα. Αφού είναι λάθη…
Το αγαπημένο σας απόφθεγμα; Μεγαλύτερη ενοχή, η ανοχή μας. Ή το Μην είστε προληπτικοί. Φέρνει γρουσουζιά.
Η Ποίηση δεν είναι μια απλή καταγραφή όσων συναισθηματικά και μόνον συμβαίνουν “εντός' του ποιητή. Η Ποίηση δεν έχει σκοπό την περίτεχνη χρησιμοποίηση λέξεων που χαρίζουν αισθητική απόλαυση χωρίς περιεχόμενο. Η Ποίηση δεν απέχει από τα τεκταινόμενα στην κοινωνία και τον κόσμο. Η Ποίηση αφουγκράζεται τις αγωνίες του διπλανού και προσφέρει βάλσαμο στην ψυχή του τα τραγούδια της. Η Ποίηση δεν μπορεί να συνεχίσει να κλείνεται στην ασφυκτική “ιδιωτική εσωστρέφεια*' των τελευταίων δεκαετιών.
Η Ποίηση δεν υπάρχει, παρά ταυτισμένη με την αποδοχή της μοναχικότητας του δημιουργού, τη διεισδυτική σκέψη, τα πετάγματα του νου, την ανακάλυψη νέων αληθειών, τη συμπόρευση με τη φιλοσοφία. Η μοναχικότητα όμως δεν μπορεί να συνιστά στοιχείο, δικαιολογία, ουσιαστικής απομόνωσης. Η Ποίηση από τη φύση της σκύβει με αγάπη στον άνθρωπο, στον αδύναμο, στον διεκδικούντα και αντιστρατεύεται κάθε μορφή εξουσίας.
Ο ποιητής προσλαμβάνει, αναλύει, καταγράφει όσα γίνονται γύρω του και συχνά διαβλέπει τα επερχόμενα. Ο ποιητής αγαπάει με ανιδιοτέλεια τους ανθρώπους. Έχει πλήρη επίγνωση της τραγικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης. Τραγικότητας, όχι για την τελευταία πράξη ζωής, το θάνατο, αλλά για την ποιότητα της ίδιας της ζωής. Μιας ζωής, η οποία δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς αξίες και ιδανικά και με πάγια αιτούμενα την ελευθερία, το δικαίωμα στην εργασία, την υγεία, την Παιδεία, τη γνώση και σε ό,τι αποτελεί συστατικό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Η σαφής αντιεξουσιαστική τάση, η υπεράσπιση των κάθε λογής αδυνάτων, η ανιδιοτέλεια, η αγάπη στον άνθρωπο, η στήριξη κάθε προσπάθειας για καλύτερη ζωή, ήταν πάντοτε και είναι συστατικά πολιτικής στάσης και στοιχεία που χαρακτηρίζουν κάθε γνήσιο δημιουργό, πόσο περισσότερο τους ποιητές.
Νομίζω ότι πρέπει έστω και τόσο αργά, τώρα, να δούμε την καταστροφική έως σήμερα εσωστρέφεια – αδιαφορία για τον διπλανό μας, που χαρακτήρισε τα τελευταία τριάντα χρόνια την ποιητική παραγωγή, να κάνουμε την αυτοκριτική μας ως μονάδες του κοινωνικού συνόλου, μακριά από επάρσεις και μικρόψυχες αλαζονείες και επιτέλους να στρέψουμε το ποιητικό μας έργο στον άνθρωπο και όχι στον …μέγα εαυτό μας.
Ευτυχώς για τον τόπο και για την Ποίηση, υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις στον κανόνα της “ιδιωτικής εσωστρέφειας', η οποία οδήγησε στο τραγικό σημείο που έφτασε σήμερα η χώρα μας. Μπορούν και οφείλουν οι ποιητές μας να ξεφύγουν από την προσήλωση στο προσωπικό, ώστε να στραφούν δημιουργικά στο συλλογικό, διότι αυτή η στροφή αποτελεί μονόδρομο για κάθε γνήσιο δημιουργό και κυρίως την απαιτούν οι καιροί, ώστε να γίνουν παραγωγικές οι ευαισθησίες μας κι εμείς ακόμα πιο χρήσιμοι.
Γιώργος Δουατζής www.douatzis.gr
* Στην αρχαιότητα ιδιώτης ήταν αυτός που ασχολείται μόνον με τα προσωπικά του και αγνοεί τα κοινά και γι αυτό χαρακτηρίζονταν - και ήταν υψίστη προσβολή – ιδιώτες, ήτοι κουτοί, διότι μόνον ένας βλάκας ήταν δυνατόν να “ιδιωτεύει'.
Aνιχνευτής ο Επικούρειος Πέπος.