Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"


"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,
καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.

4.10.17

ΖΑΚΛΙΝ ΝΤΕ ΡΟΜΙΓΥ Ξανά και Ξανά για ευνόητους λόγους. Φωτορεπορτάζ από το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΖΑΚΛΙΝ ΝΤΕ ΡΟΜΙΓΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ ''ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ''. Εκδόσεις Πατάκη.
[Σελίδα 126]

''Ο καθένας από μας είναι κλεισμένος στη δική του ζωή και δεν ενδιαφέρεται για τους άλλους, ούτε προκαλεί το δικό τους ενδιαφέρον. Θυμάμαι μια σύντομη νουβέλα που είχα γράψει με τον τίτλο Το πουλί: ήταν η ιστορία ενός ανθρώπου που, μια μέρα, ξύπνησε από τον μεσημεριανό του ύπνο από το κελάηδημα ενός πουλιού. Αυτό ο ήχος του έδειξε ξαφνικά πως μπορούσε να υπάρχει ωραιότερη ζωή από εκείνη που ζούσε. Μόλις όμως επέστρεψε σπίτι βρήκε τη γυναίκα του δυσαρεστημένη από την αργοπορία του και από το ότι δεν είχε φέρει στο σπίτι τα καθημερινά ψώνια την ώρα που έπρεπε. Στη συνέχεια εκείνη δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για τα κελαηδήματα των μικρών πουλιών, αντιθέτως εκνευρίστηκε και τσακώθηκαν άσχημα. Ήταν αναπόφευκτο: ο άνδρας εκφραζόταν αδέξια και η γυναίκα δεν ήξερε πως να τον ακούσει. Με κάπως σχηματικό τρόπο , αυτή πιστεύω πως είναι η ανθρώπινη κατάσταση.
Να γιατί οι έρωτες φθείρονται, να πως η καθημερινή φθορά της ζωής κάνει τους ανθρώπους να ακούνε μόνο εν μέρει, επιφανειακά και βιαστικά. Συνομιλούμε λίγο οι λέξεις για τον καθένα από μας εγγράφονται  σε διαφορετικά λεξιλόγια: έτσι προκύπτουν διαρκώς παρεξηγήσεις. Εξάλλου υπάρχει πάντα η σωστή στιγμή για να πούμε το καθετί: ακόμα και αν θέλουμε να διαλέξουμε τη σωστή στιγμή, η πολυπλοκότητα της ζωής δεν μας δίνει την ευκαιρία. Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα υπάρχει εξαρχής μεγάλη απόσταση, συσσωρευμένη πικρία, παράπονα ανείπωτα: όλα αυτά κάνουν ύποπτα τα λόγια. Οι διαφορές φύλου, ηλικία, κοινωνικού περιβάλλοντος έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Και αφήνουμε την απόσταση να μεγαλώνει μέχρι το σημείο να μην παίζουν πια κανένα ρόλο οι λέξεις. Τότε δημιουργείται δυσφορία - δυσφορία μεταξύ των γενεών και μεταξύ των συζύγων, μεταξύ των τάξεων και των φίλων. Το βάρος όλων όσα δεν μπορούν να ειπωθούν δημιουργεί ένα κλίμα εκνευρισμού και απογοήτευσης που φθείρει την έννοια ακόμα και των πιο απλών φράσεων και χειρονομιών. Έτσι, μπορεί να φαίνεται σε μερικούς ότι η καθημερινή ακατανοησία είναι σύμφυτη στην ανθρώπινη κατάσταση και αποτελεί το πρωταρχικό βάσανο, ενώ ο θάνατος είναι, αντιθέτως, η κατάσταση της γαλήνης όπου ακυρώνονται, σ' έναν καλύτερο κόσμο η στην απαραβίαστη σιωπή, όλες οι παρεξηγήσεις και οι κακοί συγχρονισμοί. 
Ο Τριστάνος και η Ιζόλδη μένουν μαζί επειδή πεθαίνουν - όπως ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα. Γι αυτό οι μεγάλες ανακατατάξεις της σύγχρονης ζωής ευνοούν το κακό και η λογοτεχνία μας στρέφεται γύρω από την παρεξήγηση: από τον Πιραντέλο στον Κάφκα, κι από τον Καμύ στο Νέο Μυθιστόρημα καταγράφεται όλο και περισσότερο η αποτυχία της κατανόησης του άλλου. Η ψυχανάλυση αυτόν τον ''άλλο'' σε οντολογική απόσταση και του προσδίδει οντολογική αδιαφάνεια. Τέλος, να γιατί βλέπουμε τόσους ηλικιωμένους να καταφεύγουν στη σιωπή ενώ οι νεότεροι αναζητούν τον θόρυβο που καλύπτει τις φωνές - μέσα σ' αυτούς τους τρελούς ρυθμούς ξεπερνούν τους φραγμούς και δημιουργούν  μια βεβιασμένη επικοινωνία όπου το εγώ καταργείται''.
Αυτά γράφει η Ζακλίν Ντε Ρομιγύ, Εσείς αγαπητοί αναγνώστες τι λέτε για όλα αυτά; Καλώς σας βρήκα και καλό Φθινωποροχείμωνο, σας χαιρετώ πάντα με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση παρά τις όποιες αντίξοες συνθήκες ο Επικούρειος Πέπος.





















































Εικόνες από το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι και όχι μόνο. Η Επιμέλεια της ανάρτησης έγινε από τον Πεπέ.