Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"


"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,
καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.

30.4.15

Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ ΚΑΙ ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ στο filomatheia.blogspot.com

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, και καλό μήνα, ο Μάϊος μας έφθασε εμπρός βήμα ταχύ να τον προυπαντήσουμε στην εξοχή
το μενού σήμερα έχει 2 κορυφαίους Έλληνες ποιητές, τον Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗ και τον ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ σας εύχομαι καλή ανάγνωση.
Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

Κωνσταντίνος Καβάφης «Το Πρώτο Σκαλί»
Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μια μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
«Τώρα δυο χρόνια πέρασαν που γράφω
κ’ ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Aλλοίμονον, είν’ υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·
κι απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θ’ ανεβώ ο δυστυχισμένος.»
Είπ’ ο Θεόκριτος· «Aυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νά ‘σαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νά ‘σαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.» 


Το 1899 σε ηλικία 36 ετών ο Καβάφης δημοσιεύει «Το Πρώτο Σκαλί», η σύνθεση του οποίου είχε γίνει σε πρώτη μορφή 4 χρόνια πριν. Ο ποιητής καταγράφει εδώ τόσο την ανησυχία του σχετικά με το λιγοστό της ποιητικής του παραγωγής όσο και την πεποίθησή του πως η αξία της Ποιητικής Τέχνης είναι σημαντικότατη.
Αναλυτικότερα:
Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μια μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
Ο Καβάφης δημιουργεί έναν πλαστό διάλογο ανάμεσα στον φτασμένο ποιητή Θεόκριτο και στον νεαρό ποιητή Ευμένη, ο οποίος βέβαια δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο.
Ο Θεόκριτος (300 π.Χ. – 245 π.Χ.) είναι κορυφαίος εκπρόσωπος της βουκολικής ποίησης. Γεννήθηκε στις Συρακούσες, αλλά για ένα διάστημα έζησε και δραστηριοποιήθηκε και σε άλλες περιοχές του τότε ελληνισμού: στην Αλεξάνδρεια -γύρω στο 270 π.Χ.- και στην Κω. Τα ποιήματά του ονομάστηκαν ειδύλλια και ανήκουν στη βουκολική ποίηση, στην ποίηση δηλαδή που εμπνέεται από τη ζωή των ποιμένων, τη ζωή που βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τη φύση και μακριά από τα αστικά κέντρα. Βέβαια, στα ειδύλλιά του ο Θεόκριτος δεν ασχολείται μόνο με θέματα που σχετίζονται με την ποιμενική ζωή, καθώς ο έρωτας αλλά και η εξύμνηση θεών αποτελούν σημαντικές θεματικές στην ποίησή του.
Τα δύο πρόσωπα που συνδιαλέγονται στα πλαίσια του ποιήματος, ο Θεόκριτος και ο Ευμένης, εκφράζουν σκέψεις και προβληματισμούς του ίδιου του Καβάφη, ο οποίος παρά το γεγονός ότι εκείνα τα χρόνια βρισκόταν ακόμη στην αρχή της ποιητικής του σταδιοδρομίας, δεν είχε καμία αμφιβολία ότι η αφοσίωσή του στην ποιητική τέχνη άξιζε κάθε κόπο και θυσία, μιας και του προσέφερε την ευκαιρία να ασχοληθεί με μια ξεχωριστή μορφή τέχνης που μπορούσε να του προσφέρει υψηλή διανοητική ικανοποίηση, αλλά και να τον καταξιώσει.
«Τώρα δυο χρόνια πέρασαν που γράφω
κ’ ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Aλλοίμονον, είν’ υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·
κι απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θ’ ανεβώ ο δυστυχισμένος.»

Ο νέος ποιητής Ευμένης εκφράζει στο Θεόκριτο το παράπονό του, ότι δηλαδή αν και ασχολείται με την ποίηση ήδη δύο χρόνια, το μόνο έργο που έχει ολοκληρώσει πλήρως είναι ένα ειδύλλιο. Ο αργός ρυθμός της ποιητικής του παραγωγής κάνει τον Ευμένη να συνειδητοποιήσει πως η σκάλα της Ποιήσεως είναι πολύ υψηλή, η πορεία δηλαδή που πρέπει να διατρέξει μέχρι να θεωρηθεί καταξιωμένος ποιητής είναι πολύχρονη και κοπιώδης, και πως ο ίδιος με το ένα ειδύλλιο που έχει συνθέσει βρίσκεται μόλις στο πρώτο σκαλί, μόλις στην αρχή της πορείας του δηλαδή.
Τα λόγια αυτά του Ευμένη αντικατοπτρίζουν τις ανησυχίες του ίδιου του Καβάφη, ο οποίος αφενός κρίνει με αυστηρότητα τα νεανικά του ποιήματα και τα αποκηρύττει, δεν τα εντάσσει δηλαδή στις συλλογές που διένειμε στους αναγνώστες του κι αφετέρου αφιερώνει πολύ χρόνο στη σύνθεση κάθε νέου ποιήματός του, με αποτέλεσμα η ποιητική του παραγωγή να είναι μικρή. Όταν ο Καβάφης δημοσίευσε το Πρώτο Σκαλί το σύνολο του έργου του ήταν μόλις έξι ποιήματα –είχε συνθέσει άλλα 27 ποιήματα μέχρι τότε, τα οποία όμως αποκήρυξε αργότερα, καθώς δεν θεωρούσε ότι αποτελούσαν άξια δείγματα της ποιητικής του τέχνης.
Ο Καβάφης, επομένως, συνειδητοποιεί πως η ποιητική του παραγωγή προχωρά αργά και αποδίδει ελάχιστα έργα, κι αυτή του την ανησυχία εκφράζει μέσω του Ευμένη.
Είπ’ ο Θεόκριτος· «Aυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νά ‘σαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.

Η απάντηση του Θεόκριτου είναι ενδεικτική της αξίας που αποδίδει ο Καβάφης στην Ποιητική Τέχνη. Ήδη από το πρώτο μέρος του διαλόγου, όπου ο ποιητής γράφει τη λέξη «Ποιήσεως» με κεφαλαίο γράμμα, γίνεται αισθητή η ιδιαίτερη εκτίμηση που έχει ο ποιητής για την τέχνη του, κι εδώ με τα λόγια που αποδίδει στο Θεόκριτο καθίσταται σαφές πως για τον Καβάφη ακόμη και η ελάχιστη ποιητική παραγωγή του Ευμένη -ένα ειδύλλιο- αποτελεί ικανό λόγο για να είναι ευτυχής και υπερήφανος, καθώς είναι τόσο δύσκολο να δημιουργήσει κάποιος άρτιο ποιητικό έργο, ώστε και η μικρή αλλά ουσιαστική δουλειά ενός ποιητή αρκεί για να τον διακρίνει από τον κοινό κόσμο και να του προσφέρει μεγάλη δόξα.
Ο Θεόκριτος που είναι ήδη καταξιωμένος ποιητής, γνωρίζει όσο κανείς τη δυσκολία που έχει η ποιητική σύνθεση, γι’ αυτό και εκφράζει με ένταση τη διαφωνία του στην απογοήτευση που διακρίνει τον Ευμένη. Το ότι έχει κατορθώσει ο νεαρός ποιητής να συνθέσει έστω κι ένα άρτιο έργο, είναι σημαντικό («λίγο δεν είναι» -με σχήμα λιτότητας-), κι είναι μάλιστα πηγή μεγάλης δόξας για το νεαρό δημιουργό.
Ο Ευμένης, όντας νεότερος στην υπηρεσία της ποιητικής τέχνης, δεν έχει αντιληφθεί ακόμη πλήρως την αξία του δημιουργήματός του, ενώ ο Θεόκριτος που έχει ήδη διανύσει μια σημαντική πορεία στον ποιητικό χώρο, γνωρίζει πολύ καλά πως η ποιητική παραγωγή δεν κρίνεται από την ποσότητά της αλλά από την ποιότητά της.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νά ‘σαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.

Για να μπορέσει κάποιος να πατήσει έστω και στο πρώτο σκαλί της Ποιήσεως πρέπει να κερδίσει αυτό το δικαίωμα με την αξία του έργου του, κι αυτό είναι, κατά τον Θεόκριτο, πάρα πολύ δύσκολο. Δεν μπορεί κάποιος να πολιτογραφηθεί στην πόλη των ιδεών, χωρίς να το αξίζει, μιας και τους Νομοθέτες της πόλης αυτής δεν μπορεί να τους ξεγελάσει κανένας τυχοδιώκτης.
Ο Καβάφης παρουσιάζει εδώ την αποδοχή και αναγνώριση ενός ποιητή, ως μια διαδικασία πολιτογράφησης στην πόλη των ιδεών -η ποίηση είναι μια κατεξοχήν πνευματική δραστηριότητα-, τονίζοντας τη μεγάλη δυσκολία που υπάρχει στο να επιτευχθεί η πολιτογράφηση αυτή. Για να γίνει, δηλαδή, κάποιος αποδεκτός ως ποιητής, για να μπορέσει κάποιος να κερδίσει τον εξόχως τιμητικό αυτό τίτλο, θα πρέπει πραγματικά να το αξίζει και δεν είναι δυνατό να το πετύχει κάποιος που δεν είναι πραγματικά αφοσιωμένος στην ποιητική τέχνη. Οι νομοθέτες για τους οποίους μιλά ο Θεόκριτος, είναι τόσο το αναγνωστικό κοινό όσο και οι μελετητές και οι κριτικοί του ποιητικού έργου, οι οποίοι δεν ξεγελιούνται με το έργο εκείνων που ασχολούνται ευκαιριακά με την Ποίηση (τυχοδιώκτες). Η πραγματικά αξιόλογη ποίηση, κατορθώνει να κερδίσει την εκτίμηση του κοινού και των κριτικών, αλλά και να σταθεί αλώβητη στο πέρασμα του χρόνου, ο οποίος είναι τελικά και ο σημαντικότερος κριτής οποιουδήποτε ποιητικού εγχειρήματος.
Η πόλη των ιδεών είναι για τον Καβάφη η χορεία των θεραπόντων της ποιητικής τέχνης, στον κύκλο των οποίων με δυσκολία μπορεί κάποιος να ενταχθεί. Γι’ αυτό και το μικρό έστω ποιητικό έργο, αν δώσει σ’ έναν δημιουργό το δικαίωμα να αποκληθεί ποιητής, να πολιτογραφηθεί στην πόλη των ιδεών, είναι σημαντικότατο και αποτελεί σίγουρα μεγάλη δόξα.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.» 

Οι δύο τελευταίοι στίχοι του ποιήματος είναι επανάληψη των στίχων 14-15. Η επανάληψη στίχων για τον Καβάφη είναι ένας τρόπος να δώσει με ιδιαίτερη έμφαση κάποιο μήνυμα που θεωρεί εξαιρετικά σημαντικό. Κι εδώ το μήνυμα είναι πως σε μια τέχνη που τόσο δύσκολα κατακτάται, το να κατορθώσει κάποιος να δημιουργήσει έστω κι ένα μικρό σε έκταση έργο, το οποίο να είναι πραγματικά αξιόλογο, αποτελεί πολύτιμο επίτευγμα, ικανό να χαρίσει σ’ όποιον το επιτύχει μεγάλη δόξα και καταξίωση.
Με το να τονίζει ο Καβάφης πως ακόμη και στο πρώτο σκαλί της Ποιήσεως να κατορθώσει κάποιος να ανέβει είναι κάτι το εξαιρετικά σημαντικό, επιτυγχάνει να περάσει στον αναγνώστη την αίσθηση της μεγάλης αξίας που έχει η Ποιητική Τέχνη. Αν και μόνο το πρώτο σκαλί είναι τόσο σημαντικό, ποια θα μπορούσε να είναι η σημασία του να φτάσει κάποιος στην κορυφή της σκάλας αυτής και πόση θα είναι η δόξα που θα αποδοθεί σε όποιον το κατορθώσει; Στο ερώτημα αυτό θα μπορούσαμε βέβαια να απαντήσουμε με το όνομα του Ομήρου και με τη δόξα που του έχει αποδοθεί ανά τους αιώνες.
Ο Καβάφης, λοιπόν, εκφράζει τις προσωπικές του ανησυχίες, χρησιμοποιώντας το προσωπείο του Ευμένη, και παράλληλα ο ίδιος ο ποιητής με το προσωπείο του Θεόκριτου, φροντίζει να δημιουργήσει έναν υπέροχο έπαινο για την τέχνη του, καθησυχάζοντας τόσο τον εαυτό του όσο και τους ομοτέχνους του, για την επιλογή τους να αφοσιωθούν στην εξαίσια αυτή τέχνη.

Οδυσσέας Ελύτης «Τό Ἄξιον Ἐστί» Ψαλμός Β΄
ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ μο δωσαν λληνική·
τό σπίτι φτωχικό στίς μμουδιές το μήρου.
Μονάχη γνοια  γλώσσα μου στίς μμουδιές το μήρου.
κε σπάροι καί πέρκες
νεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μές στά γαλάζια
σα εδα στά σπλάχνα μου ν’ νάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες
μέ τά πρτα λόγια τν Σειρήνων
στρακα ρόδινα μέ τά πρτα μαρα ρίγη.
Μονάχη γνοια  γλώσσα μου μέ τά πρτα μαρα ρίγη.
κε ρόδια, κυδώνια
θεοί μελαχρινοί, θεοι κι ξάδελφοι
τό λάδι δειάζοντας μές στά πελώρια κιούπια·
καί πνοές πό τη ρεματιά εωδιάζοντας
λυγαριά καί σχίνο
σπάρτο και πιπερόριζα
μέ τά πρτα πιπίσματα τν σπίνων,
ψαλμωδίες γλυκές μέ τά πρτα-πρτα Δόξα Σοι.
Μονάχη γνοια  γλώσσα μου, μέ τά πρτα-πρτα Δόξα Σοι!
κε δάφνες και βάγια
θυμιατό καί λιβάνισμα
τίς πάλες ελογώντας καί τά καριοφίλια.
Στό χμα τό στρωμένο μέ τ’ αμπελομάντιλα
κνίσες, τσουγκρίσματα
καί Χριστός Ανέστη
μέ τά πρτα σμπάρα τν λλήνων.
γάπες μυστικές μέ τά πρτα λόγια το μνου.
Μονάχη γνοια  γλώσσα μου, μέ τά πρτα λόγια το μνου!

Ο δεύτερος Ψαλμός του Άξιον Εστί αποτελεί έναν εξαίσιο ύμνο για τον ελληνισμό και την ελληνική ταυτότητα. Με το μοναδικό τρόπο του Ελύτη η ελληνική γλώσσα, η ελληνική φύση, η θρησκεία, η ιστορία κι οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες συνδυάζονται σε μια σειρά συνειρμών και αποκτούν την απαιτούμενη συνοχή με την επαναφορά της κυρίαρχης θεματικής του ποιήματος που είναι η ελληνική γλώσσα (Μονάχη γνοια  γλώσσα μου).
Από τον Όμηρο μέχρι το Διονύσιο Σολωμό η ελληνική γλώσσα ονοματίζει το φυσικό περιβάλλον του ελληνικού χώρου και συνάμα εκφράζει συναισθήματα κι ανάγκες της ελληνικής ψυχής, με σημαντικότερη όλων την ανάγκη για ελευθερία.
Αναλυτικότερα:
ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ μο δωσαν λληνική·
τό σπίτι φτωχικό στίς μμουδιές το μήρου.
Μονάχη γνοια  γλώσσα μου στίς μμουδιές το μήρου.
Ο πρώτος κιόλας στίχος αναδεικνύει την ιδιαίτερη αξία που έχει για τον ποιητή το γεγονός ότι η μητρική του γλώσσα είναι η ελληνική. Ένα ιδιαίτερο προνόμιο, αλλά και συνάμα μια σημαντική ευθύνη για τον ποιητή, ο οποίος αναλογίζεται τη μοναδική πορεία της ελληνικής γλώσσας από τα χρόνια ήδη του Ομήρου μέχρι και σήμερα. Μια γλώσσα που επέτρεψε τη διατύπωση ιδεών που άλλαξαν τον τρόπο σκέψης όλης της ανθρωπότητας, μια γλώσσα που αποτύπωσε με τον πλέον γλαφυρό τρόπο τα ανθρώπινα πάθη και συναισθήματα, μια γλώσσα που αποτελεί το συνεκτικό δεσμό ενός έθνους δοκιμασμένου στο πέρασμα χιλιάδων χρόνων.
Στον ποιητή δίνεται η γλώσσα ελληνική, μ’ όλο τον πλούτο που τη συνοδεύει, αλλά το σπίτι φτωχικό. Η αντίφαση αυτή είναι χαρακτηριστική για το ελληνικό έθνος που παρά την πολύτιμη ιστορία του, που έχει συνδεθεί με τη γλώσσα του, δεν απέκτησε έναν ανάλογο υλικό πλούτο. Έτσι, το σπίτι φτωχικό, μα τοποθετημένο στις αμμουδιές του Ομήρου, μιας και ο ελληνικός τόπος, έστω κι αν δεν έχει υλικό πλούτο, διαθέτει πλούσια και πανταχού παρούσα την πνευματική παράδοση των ανθρώπων της.
Το πνευματικό ανάστημα κι η κληρονομιά του Ομήρου δεσπόζουν στο ελληνικό τοπίο, που αποτυπώθηκε όλο στο έργο του κι ανυψώθηκε ως ο χώρος εκείνος που γέννησε κι ανέθρεψε ανθρώπους μοναδικής πνευματικής δύναμης. Το βάρος αυτής της κληρονομιάς είναι επομένως η μόνη έγνοια του ποιητή, καθώς ζει και κινείται στης αμμουδιές του Ομήρου.
Η ελληνική γλώσσα που έφτασε σε πρωτόφαντη αρτιότητα στα χέρια του Ομήρου είναι για τον ποιητή συνάμα κληρονομιά κι ευθύνη, καθώς αισθάνεται πως η γλώσσα αυτή δεν πρέπει να προδοθεί και δεν πρέπει να ξεπέσει. Η γλώσσα που υπηρέτησε τη διάνοια του Ομήρου και τόσο σημαντικών φιλοσόφων και ποιητών, δεν πρέπει να παραμεληθεί. Η γλώσσα αυτή, έχοντας εκφράσει κι έχοντας δώσει ζωή σε ιδέες καινοφανείς και πολύτιμες, είναι για τον Ελύτη -και για κάθε Έλληνα- η μοναδική του έγνοια, καθώς παραμένει ζωντανή και ικανή να δώσει και πάλι νέα ώθηση στην ανθρώπινη σκέψη.

κε σπάροι καί πέρκες
νεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μές στά γαλάζια
σα εδα στά σπλάχνα μου ν’ νάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες
μέ τά πρτα λόγια τν Σειρήνων
στρακα ρόδινα μέ τά πρτα μαρα ρίγη.
Μονάχη γνοια  γλώσσα μου μέ τά πρτα μαρα ρίγη.

Η σύνδεση της ελληνικής γλώσσας με το φυσικό τοπίο, με το χώρο που τη γέννησε, είναι για τον ποιητή μια σχέση πρόδηλη και γίνεται αντιληπτή άλλωστε κι απ’ τον τρόπο που ο ίδιος αισθάνεται μέσα του την επαφή του με τη γλώσσα. Γλώσσα και φυσικό τοπίο -δύο ισότιμα στοιχεία της ιδιαίτερης υπόστασης του ποιητή- συμβαδίζουν μαζί σε μια πορεία αιώνων.
Οι σπάροι κι οι πέρκες, δηλωτικά του φυσικού τοπίου, συνδέονται στο κάλεσμα μιας παρήχησης (ρ) με τα ανεμόδαρτα ρήματα, τα ρήματα που δοκιμάστηκαν απ’ τη μανία της φύσης κι απέκτησαν μερίδιο της ομορφιάς της, ρήματα όμορφα και δυνατά, σαν τα πράσινα ρεύματα μες στο γαλάζιο της θάλασσας.
Συνειρμικά και παρηχητικά ο ποιητής δένει αξεδιάλυτα τη γλώσσα με τη φύση, αποδίδοντας την εύλογη σύνδεση των δύο στοιχείων, καθώς οι λέξεις της ελληνικής δεν κατέχουν μόνο την αξία του σημαίνοντος, αλλά και μιαν αυτόνομη ομορφιά, ανάλογη αυτής του σημαινόμενου.
Η ομορφιά της ελληνικής γλώσσας στην αξεδιάλυτη σύνδεσή της με την ελληνική φύση, όπως αποδόθηκε όχι μόνο στα χρόνια της γένεσής της, αλλά και όπως τη βίωσε ο ίδιος ο ποιητής, καθώς αισθάνθηκε για πρώτη φορά τη μαγεία που ασκεί το άκουσμά της. Όσα είδε ν’ ανάβουνε στα σπλάχνα του, μαγεμένος απ’ την ακατάλυτη γοητεία της, ήταν εικόνες της ελληνικής φύσης, που αναδύθηκαν μέσα του αυτόκλητες κι οργανικά συνδεδεμένες με τους ήχους μιας γλώσσας που έλκει σαν το ερωτικό τραγούδι των Σειρήνων.
Οι λέξεις που θα δομήσουν το λόγο και την ποίησή του, είναι λέξεις μιας γλώσσας σφυρηλατημένης στις αντιθέσεις και δοκιμασμένης απ’ την πρώτη της αρχή. Τα ρόδινα όστρακα, που παραπέμπουν στη γένεση της γλώσσας, συνδέονται συγχρονικά με τα πρώτα μαύρα ρίγη, με τα δυσοίωνα ρίγη που προμηνύουν κινδύνους, για ένα έθνος που γνώρισε από νωρίς τις δοκιμασίες του πολέμου. Η ελληνική γλώσσα ακολουθεί τη μοίρα του ελληνικού έθνους, σε κινδύνους και δοκιμασίες, κι είναι στις δοκιμασίες αυτές που ο ποιητής διατηρεί ως μόνη του έγνοια τη γλώσσα· μέλημα διαρκές για έναν θεράποντα του ελληνικού λόγου.

κε ρόδια, κυδώνια
θεοί μελαχρινοί, θεοι κι ξάδελφοι
τό λάδι δειάζοντας μές στά πελώρια κιούπια·
καί πνοές πό τη ρεματιά εωδιάζοντας
λυγαριά καί σχίνο
σπάρτο και πιπερόριζα
μέ τά πρτα πιπίσματα τν σπίνων,
ψαλμωδίες γλυκές μέ τά πρτα-πρτα Δόξα Σοι.
Μονάχη γνοια  γλώσσα μου, μέ τά πρτα-πρτα Δόξα Σοι!

Μετά τις εικόνες της θάλασσας και την επαφή της γλώσσας με το σημαντικό αυτό κομμάτι της ελληνικής ταυτότητας, ο ποιητής περνά στο στεριανό τοπίο και στις μνήμες της παιδικής ηλικίας. Η γλώσσα παρούσα κι εκεί να ονοματίσει καθετί γύρω του «ρόδια, κυδώνια», να εκφράσει το θαυμασμό των πρώτων προτύπων του ποιητή «θεοί μελαχρινοί», που δεν είναι άλλοι απ’ τους θείους και τα ξαδέλφια. Τα παρηχητικά παιχνιδίσματα δίνουν μελωδικότητα στους στίχους και αναδεικνύουν κρυφά μονοπάτια ανάμεσα στις λέξεις (θεοί – θείοι).
Πράξεις της καθημερινότητας -το άδειασμα του λαδιού στα πελώρια πιθάρια- που χαρακτηρίζουν τη ζωή στην Κρήτη απ’ τη μινωική εποχή αδιάκοπα μέχρι τα χρόνια του ποιητή. Πρώτες εικόνες της παιδικής ηλικίας που πλουτίζονται με την ευλογία των γεμάτων ευωδία πνοών απ’ τη ρεματιά, που φέρνουν στο χώρο μεθυστικά αρώματα από τις λυγαριές, τα σπάρτα και τις πιπερόριζες. Ευωδιές που χαράζονται στη μνήμη, αποτελώντας το ιδιαίτερο εκείνο στοιχείο που χρωματίζει τα παιδικά χρόνια του ποιητή.
Οι ευωδιές, μάλιστα, συνδυάζονται με τα πιπίσματα των νεογνών σπίνων, χτίζοντας έναν ολόκληρο κόσμο ήχων και μυρωδιών, που θα μείνει για πάντα ο ευδαιμονικός χώρος των παιδικών χρόνων και της ξεγνοιασιάς. Εμφανής η παρήχηση του «π», στο πέρασμα από τις ευωδιές της πιπερόριζας στα πιπίσματα των σπίνων.
Οι ήχοι της φύσης κατόπιν θα δεθούν αρμονικά και με τις πρώτες γλυκές ψαλμωδίες απ’ τους εκκλησιαστικούς ύμνους. Οι λειτουργίες στην εκκλησία, με τους βυζαντινούς ύμνους που αποτελούν έναν μικρό γρίφο για κάθε ελληνόπουλο, είναι τα πρώτα ακούσματα του ποιητή, που ενισχύουν την αγάπη του για την πολύπτυχη αυτή γλώσσα. Έτσι, και στο άκουσμα των πρώτων Δόξα Σοι, σε μικρή μάλιστα ηλικία, μονάχη έγνοια του ποιητή η ελληνική γλώσσα, πάντοτε πολύπλευρη, αινιγματική, μαγευτική.

κε δάφνες και βάγια
θυμιατό καί λιβάνισμα
τίς πάλες ελογώντας καί τά καριοφίλια.
Στό χμα τό στρωμένο μέ τ’ αμπελομάντιλα
κνίσες, τσουγκρίσματα
καί Χριστός Ανέστη
μέ τά πρτα σμπάρα τν λλήνων.
γάπες μυστικές μέ τά πρτα λόγια το μνου.
Μονάχη γνοια  γλώσσα μου, μέ τά πρτα λόγια το μνου!

Την ελληνική φύση και τις μνήμες των παιδικών χρόνων, διαδέχονται εικόνες που έχουν συνδυαστεί με την ελληνική επανάσταση του 1821. Οι δάφνες και τα βάγια την Κυριακή των Βαΐων, την Κυριακή πριν απ’ το Πάσχα, όπου οι εκκλησίες ευλόγησαν τις σπάθες και τα όπλα των ελλήνων επαναστατών. Κι ύστερα η τσίκνα απ’ το ψήσιμο των αρνιών, τα τσουγκρίσματα των αυγών και η ανταλλαγή ευχών, με τους πρώτους πυροβολισμούς των Ελλήνων να δονούν τον αέρα.
Η παράλληλη πορεία του ελληνισμού με τη χριστιανική θρησκεία είναι κάτι που τιμάται απ’ τον ποιητή, ο οποίος αναγνωρίζει την πολύτιμη προσφορά της εκκλησίας στους αγώνες των Ελλήνων. Η εκκλησία στάθηκε πάντοτε ακλόνητο στήριγμα για τους Έλληνες, που στρέφονται πάντοτε σ’ αυτή για ηθική, πνευματική, αλλά και υλική ενίσχυση, στις δύσκολες περιόδους της ιστορίας τους.
Η πίστη των Ελλήνων στο Θεό και η ανάδειξη της εκκλησίας σε αναμφισβήτητο πνευματικό ηγέτη τους, είναι στοιχεία που διέσωσαν τον ελληνισμό ακόμη και στις πιο σκληρές δοκιμασίες του. Είτε επρόκειτο για την περίοδο της τουρκοκρατίας είτε για τα χρόνια της γερμανικής κατοχής, η εκκλησία αποτέλεσε πάντοτε το ιερό καταφύγιο των Ελλήνων. Η εκκλησία στάθηκε αυστηρός θεματοφύλακας των παραδόσεων και της γλώσσας, του ήθους και της ελληνικότητας, του δοκιμαζόμενου λαού.
Παραμένοντας στα χρόνια της ελληνικής επανάστασης ο Ελύτης τιμά τον εθνικό μας ποιητή, που έδωσε με τους συλλογισμούς και το έργο του το παράδειγμα στους πνευματικούς απογόνους του. «Μήγαρις ἔχω ἄλλο στό νοῦ μου πάρεξ ἐλευθερία καί γλώσσα;» έλεγε ο Διονύσιος Σολωμός, κατευθύνοντας όχι μόνο τη δική του πορεία, αλλά και θέτοντας ένα σημαντικό πρότυπο για τους μεταγενέστερους ποιητές. «Μονάχη γνοια  γλώσσα μου», γράφει ο Ελύτης, τιμώντας το Σολωμό και τονίζοντας την αγάπη και το διαρκές ενδιαφέρον του για την πολύτιμη αυτή γλώσσα.
Η ελληνική γλώσσα βέβαια, δεν είναι η μόνη έγνοια του Ελύτη, που ακολουθώντας κι εδώ το παράδειγμα του Σολωμού -στο έργο του οποίου έχει  θητεύσει- διατηρεί την αγάπη για την πατρίδα και για την ελευθερία της ως τιμαλφές μέλημά του.
Οι μυστικές αγάπες με τα πρώτα λόγια του Ύμνου, αποκαλύπτουν την επίδραση που άσκησε ο Σολωμός, όχι μόνο στον ποιητή, αλλά και σε κάθε Έλληνα που με συγκίνηση ακούει και μελετά τον εθνικό μας ύμνο. «Σε γνωρίζω από την κόψη / Του σπαθιού την τρομερή...». Η βαθιά ανάγκη των Ελλήνων για τη διασφάλιση της ελευθερίας τους θα τους ωθήσει στην ηρωική επανάσταση του 1821, στα χρόνια του Σολωμού, και θα τους οπλίσει με δύναμη και στα χρόνια του Ελύτη κατά την επώδυνη περίοδο της γερμανικής κατοχής.
Η συνάντηση του Ελύτη με το Σολωμό δεν είναι τυχαία, τόσο γιατί ιστορικά ζουν και οι δύο ποιητές σε δύσκολα χρόνια για το ελληνικό έθνος, όσο και γιατί θέτουν κι οι δύο την ελληνική γλώσσα ως βασική τους προτεραιότητα. Αγώνες για την ελευθερία και συνεχείς προσπάθειες για την ελληνική γλώσσα είναι το κοινό πεδίο των δύο μεγάλων ποιητών μας.
Tα κεριά. Κωνσταντίνου Καβάφη.
Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων•
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω• με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Το ποίημα «Κεριά» είναι ένα από τα απλούστερα ως προς τη σύλληψή τους ποιήματα, παράλληλα όμως κι ένα από τα πλέον αποτελεσματικά ως προς τη μετάδοση των συναισθημάτων του ποιητή. Η εικόνα με τα σβησμένα κεριά του παρελθόντος αιχμαλωτίζει τη φαντασία του αναγνώστη και μεταδίδει την απελπισία του ποιητή, ο οποίος παρακολουθεί τις μέρες της ζωής του να περνούν με γοργούς ρυθμούς.
Η αισιόδοξη άποψη του ποιήματος είναι τα ζεστά και ζωηρά κεριά που συμβολίζουν τις μέρες του μέλλοντος. Η αισιόδοξη οπτική όμως καλύπτει μόλις την πρώτη στροφή του ποιήματος, καθώς εκείνο που πραγματικά απασχολεί τον ποιητή είναι οι μέρες που πέρασαν, τα κεριά που έσβησαν. Μια θλιβερή γραμμή από σβησμένα κεριά είναι το παρελθόν μας, όπως παρουσιάζεται σ’ αυτό το ποίημα, μια γραμμή που διαρκώς μεγαλώνει. Είναι αξιοσημείωτο πως ο Καβάφης δίνει εδώ την πιο απογοητευτική εικόνα του παρελθόντος, υπό την έννοια πως ο ποιητής συνήθως στρέφεται στις αναμνήσεις και στο παρελθόν του με νοσταλγία, καθώς από αυτό αντλεί τις πιο ευχάριστες στιγμές της ζωής του. Βέβαια, εδώ ο Καβάφης κοιτά τις μέρες που πέρασαν μόνο ως στοιχείο που δηλώνει ότι η ζωή μας περνά με γοργούς ρυθμούς, γι’ αυτό και οι μέρες του παρελθόντος δίνονται ως μια θλιβερή γραμμή.
Ο ποιητής δηλώνει πως δε θέλει να κοιτάζει τα σβησμένα κεριά, τις μέρες που πέρασαν, γιατί στεναχωριέται όταν θυμάται το φως που είχαν πρώτα, όταν θυμάται δηλαδή πως κάποτε οι περασμένες αυτές ημέρες αποτελούσαν το παρόν και το μέλλον του. Ό,τι κάποτε αποτελούσε το ποθητό μέλλον, έχει πια περάσει και βρίσκεται στο παρελθόν. Κάθε κερί δε διαρκεί παρά ελάχιστα και σύντομα έχει κι αυτό σβήσει, κάθε μέρα προσφέρει για λίγο το φως της κι αμέσως περνά και γίνεται μέρος της θλιβερής γραμμής των σβησμένων κεριών.
Ο ποιητής κοιτά εμπρός, τα αναμμένα του κεριά, τις μέρες που πρόκειται να έρθουν και προσπαθεί να επικεντρωθεί στο μέλλον του. Οι μέρες βέβαια του μέλλοντος δεν είναι δεδομένες, ούτε αν θα έρθουν ούτε πόσες θα είναι, το μόνο δεδομένο είναι αυτό που έχουμε ήδη ζήσει, αυτό που έχει πια τελειώσει, κι αυτό δυστυχώς δεν μπορεί πια να επανέλθει.
Δε θέλει, δηλώνει ο ποιητής, να γυρίσει πίσω το βλέμμα του, για να μη δει πόσο γρήγορα η σκοτεινή γραμμή μακραίνει, πόσο γρήγορα πληθαίνουν τα σβησμένα κεριά. Ο ποιητής απελπίζεται όταν σκέφτεται πόσο γρήγορα περνά η ζωή του κι αυτή τη διαπίστωση επιχειρεί να μοιραστεί μαζί μας, ίσως σαν μια υπενθύμιση πως η ζωή δε διαρκεί για πάντα, ίσως μάλιστα να μη διαρκέσει και πολύ, γι’ αυτό θα πρέπει να απολαμβάνουμε τα χρυσά και ζωηρά κεράκια, όσο είναι ακόμη αναμμένα.

Πηγήlatistor.blogspot.com/
EΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ

29.4.15

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙ ΠΕΡΑ. από τον ανιχνευτή Επικούρειο Πέπο.

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΡΙΝ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ 

Φίλες και φίλοι καλημέρα, πριν λίγες μέρες διάβασα στο πολύ αξιόλογο ιστολόγιο filoftero το πιο κάτω κείμενο το οποίο με συγκίνησε πάρα πολύ, ίσως κάποιος ρωτήσει γιατί; για δυο λόγους, ο πρώτος γιατί πολλές φορές κι εγώ έχω αναρωτηθεί αν διαβάζει κάποιος αυτά που αναρτώ στο παρόν ιστολόγιο, και δεύτερον γιατί όταν πριν από δυο χρόνια αντιμετώπισα ένα σοβαρό πρόβλημα με την όρασή μου, (ας είναι καλά ο εκλεκτός φίλος και πολύ καλός οφθαλμίατρος Αντώνης Ζαφείρης που πρόωρα διέγνωσε το πρόβλημα,) τότε λοιπόν είχα πει στην κόρη μου πως αν χάσω την όρασή μου αυτό θα είναι μεγάλο πλήγμα γιατί δεν θα μπορώ να διαβάζω, και ως εκ τούτου την είχα παρακαλέσει να μη ξεχνάει να μου διαβάζει κάθε μέρα ένα ποίημα, ή ένα κείμενο, ή ένα απόσπασμα από κάποιο βιβλίο. Να λοιπόν γιατί συγκινήθηκα τόσο πολύ από την πιο κάτω ιστορία. Θα κάνω μια προσπάθεια να έρθω σε επαφή με τους υπεύθυνους κάποιου Γηροκομείου για να τους ρωτήσω αν υπάρχουν ενδιαφερόμενοι να πηγαίνω εγώ να τους διαβάζω κάτι αφού εκείνοι δεν θα μπορούν. Υ.Γ. Αρκεί να μη μου ζητούν να τους διαβάσω τους βίους των Αγίων, και δηλώσεις πολιτικών, μετά χαράς να τους διαβάζω ποίηση, λογοτεχνία, ιστορία, μυθολογία, και πολλά ανέκδοτα για να τους κάνω να γελάνε γιατί σίγουρα δεν είναι και ό,τι καλύτερο να είσαι σ' ένα Γηροκομείο και μάλιστα Ελληνικών προδιαγραφών. Σκέφτομαι να πάρω μαζί μου και τον α-σοφό Γεώργιο για να τους ανεβάζω λίγο την πίεση αν το επιτρέπουν οι γιατροί.

MΟΙΡΑΖΟΤΑΝ την αγάπη του για τα βιβλία με τους λιγοστούς του ακροατές, διαβάζοντάς τα κάθε βράδυ στις 8, την ώρα δηλαδή που τα τηλεοπτικά κανάλια μετέδιδαν ειδήσεις και ο κόσμος ήταν αγριεμένος, στην νυχτερινή του εκπομπή στο ραδιόφωνο.
Η επιλογή των βιβλίων ήταν δική του. Εντελώς αυθαίρετη. Άλλωστε, 
ούτε μία φορά μέχρι εκείνην την σημαδιακή βραδιά δεν είχε δεχτεί 
παρατήρηση, πρόταση ή αντίδραση από κάποιον ακροατή, κάποια 
ακροάτρια.
ΕΦΤΑΣΕ μάλιστα να πιστεύει ότι μπορεί και να μην τον ακούει κανείς. 
Αλλά πάλι, τον παρηγορούσε ότι εκείνη η εκπομπή «Ένα βιβλίο πριν 
κοιμηθούμε», του έδινε τουλάχιστον την ευκαιρία, που ο 
αδυσώπητος χρόνος της καθημερινής ρουτίνας δεν του παρείχε, 
να μην ξεκόψει ποτέ από την ανάγνωση
Η κα Ελένη ήταν εκείνη που έσπασε ένα βράδυ, μόλις τέλειωσε η εκπομπή, 
την σιωπή των ακροατών, και τον ζήτησε στο τηλέφωνο. 
Του συστήθηκε ως «μία ηλικιωμένη φιλόλογο» που, μαζί με τον κατά 
τι μεγαλύτερο σε ηλικία σύζυγό της, τον συνταξιούχο λογιστή κ. Παναγιώτη, 
διέμεναν στο Γηροκομείο της πόλης για να απολαμβάνουν την φροντίδα 
που τα δύο ξενιτεμένα τους παιδιά δεν μπορούσαν να τους προσφέρουν.
ΕΠΕΙΤΑ, ζήτησε από τον ραδιοφωνικό παραγωγό, «έστω μια φορά 
την εβδομάδα, να έρχεστε εδώ, και να μας διαβάζετε κατ' ιδίαν ένα 
βιβλίο που θα το επιλέγουμε εμείς»! Εμβρόντητος εκείνος, δεν 
μπόρεσε να αποκριθεί αμέσως. «Λατρεύουμε την λογοτεχνία και οι δύο, 
αλλά η όρασή μας είναι τόσο φτωχή πια που στερούμαστε την χαρά 
της ανάγνωσης. Στον σταθμό σας, καταλαβαίνουμε ότι μερικά βιβλία 
μπορεί να είναι δύσκολο να σας αφήσουν τα επιλέξετε».
ΣΤΟΝ σταθμό είχε ήδη αρχίσει να μεταδίδεται το Μικρό Απόδειπνο 
καθώς η κ. Ελένη άρχισε να του αναφέρει βιβλία που είχε υπ' όψιν της, 
αρκετά από τα οποία είχαν διαβάσει οι δυο τους παλαιότερα αλλά, 
όπως λένε ξέρετε, η δεύτερη ανάγνωση είναι πάντοτε εκείνη που, 
εκτός από τη ψυχή, φωτίζει και το μυαλό.
ΧΩΡΙΣ να πει πολλά, ο ραδιοφωνικός παραγωγός βρέθηκε το 
επόμενο απόγευμα στο Γηροκομείο, με τον Εραστή της Λαίδης Τσάτερλι 
παραμάσχαλα, και τους παλμούς της καρδιάς του να χορεύουν 
τσάρλεστον.
ΚΑΛΗΣΠΕΡΙΣΕ, όπως έκανε στην εκπομπή, και άρχισε να διαβάζει
 - τούτη τη φορά όμως προσέχοντας απέναντί του και τα πρόσωπα 
εκείνων που μόνο την σκιά του μπορούσαν να διακρίνουν. 
Παρατηρούσε, σε διάφορα σημεία του βιβλίου, ιδίως τα «δυνατά» 
ή και τα . επίμαχα, τις εκφράσεις τους. Και ήταν σαν να έβλεπε σε 
αυτές όλο το κείμενο, αλλά όχι με λέξεις πια.
ΕΠΕΙΤΑ έπιασαν την Πρωτεύουσα των Προσφύγων του Γιώργου Ιωάννου, 
ταξίδι που ξεκινά με τρένο από την Αθήνα, σ' ένα βαγόνι όπου ο 
συγγραφέας 
καλοβλέπει μερικούς «ωραίους και καλοδεμένους» φαντάρους. 
Οι δύο ακροατές χαμογελούσαν γλυκά. Κι ο κ. Παναγιώτης παρατηρεί, 
στο πρώτο από τα δύο διαλλείματα της ανάγνωσης, ότι οι αφηγήσεις 
του Ιωάννου για τη Θεσσαλονίκη του δείχνουν και τη δική του 
μεταμόρφωση «από παιδί σε έφηβο, και από έφηβο σε νέο άνδρα».
Η «καλή-νύχτα» που ακολουθεί, βρίσκει τον αναγνώστη στο δρόμο, που η κρίση έχει ρίξει διάσπαρτα τους ανθρώπους ανάμεσα σε καφετέριες, φαστφουντάδικα και μπαράκια.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ

28.4.15

ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 1945-2015 Αντίο Δάσκαλε......

«Έφυγε» σήμερα 28/04/2015 ο σπουδαίος συνθέτης Βασίλης Δημητρίου, δάσκαλε σ' ευχαριστούμε για τις μελωδίες που μας χάρισες.

Η κηδεία του θα γίνει αύριο στις 2 μ.μ. από το Α' Νεκροταφείο Αθηνών.
Σε ηλικία 70 ετών πέθανε ο σημαντικός συνθέτης και ευγενής άνθρωπος, Βασίλης Δημητρίου, που στη μακρόχρονη πορεία του ασχολήθηκε με πολλά διαφορετικά είδη μουσικής.
Έχει δημιουργήσει λαϊκά τραγούδια, μουσική για μπαλέτο, θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση, αλλά και σύγχρονη κλασική.
Συνέθεσε πάνω από 350 τραγούδια, ανάμεσα στα οποία τα αγαπημένα: «Πόσο πολύ σ' αγάπησα», «Πεπρωμένο», «Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά», «Τάκα τάκα», «Κάτω από γέφυρες», ενώ το 2011 είχε «επιστρέψει» με τον δίσκο «Συντομογραφίες« σε στίχους του Γιάννη Κακουλίδη.
Συνεργάστηκε με στιχουργούς και ποιητές, όπως οι Νίκος Γκάτσος, Μάνος Ελευθερίου, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Βαγγέλης Γκούφας, Άκος Δασκαλόπουλος, Γιάννης Λογοθέτης και ο Νάνος Βαλαωρίτης.
Τραγούδια του έχουν ερμηνεύσει οι σπουδαιότεροι Έλληνες ερμηνευτές, όπως Γιώργος Νταλάρας, Χάρις Αλεξίου, Μαρινέλλα, Δήμητρα Γαλάνη, Σοφία Μπέλλου, Μανώλης Μητσιάς, Στράτος Διονυσίου, Γιάννης Καλατζής, Ελένη Βιτάλη, Χρήστος Θηβαίος, Αφρδίτη Μάνου, Καίτη Χωματά, Πόπη Αστεριάδη.
Βιογραφικό Σε Πρώτο Πρόσωπο
Γεννήθηκα στις 12 Απριλίου 1945 στην Αθήνα. Η μητέρα μου ήταν Μικρασιάτισσα και ο πατέρας μου Αθηναίος, τον οποίο και έχασα πολύ μικρός. Τελειώνοντας το Δημοτικό, εργάζομαι ως εμποροϋπάλληλος, ενώ παράλληλα αρχίζω να πηγαίνω σε νυχτερινό Γυμνάσιο και λίγο αργότερα να σπουδάζω μουσική στο Ελληνικό Ωδείο. Το 1966 σταματώ να εργάζομαι ως εμποροϋπάλληλος και ξεκινώ την μουσική μου περιπλάνηση. Είναι η εποχή του Νέου Κύματος.
Στην μπουάτ ΚΑΤΑΚΟΜΒΗ θα συνοδεύσω στο πιάνο πρωτοεμφανιζόμενους, όπως κι εγώ, νέους τραγουδιστές για να συνεχίσω με την Καίτη Χωματά στην "ΠΑΡΑΓΚΑ" μέχρι την 21η Απριλίου 1967 όπου η "ΠΑΡΑΓΚΑ" θα "κλείσει".
Εκείνο τον καιρό τελειώνει η στρατιωτική αναβολή που έχω και υποχρεώνομαι να καταταγώ στο στρατό και να περάσω τον χειρότερο χρόνο της ζωής μου -τουλάχιστον μέχρι τότε…

Το 1968 απολύομαι και αρχίζω το νέο μου οδοιπορικό στην Πλάκα και στις Μπουάτ "ΡΟΥΛΟΤΑ", "ΚΑΤΑΚΟΜΒΗ", "ΤΑΒΑΝΙΑ", "ΛΕΩΝΙΔΑΣ", "ΕΣΠΕΡΙΔΕΣ" κ.α. Θα συναντηθώ και θα συνοδεύσω στο πιάνο όλα τα νέα παιδιά εκείνης της εποχής που ξεκινούν ή συνεχίζουν την καριέρα τους.

Το 1969-70 η τύχη θα το φέρει να γνωριστώ με την ΡΑΛΛΟΥ ΜΑΝΟΥ, αυτή την Κυρία και Ιέρεια του Χορού. Η Ραλλού Μάνου μου δίνει την ευκαιρία να γράψω το χορόδραμα "ΑΣΤΡΑΨΕ Η ΑΝΑΤΟΛΗ".
Αυτό το έργο θα είναι η αφορμή να υπογράψω το πρώτο μου συμβόλαιο με τη μεγάλη δισκογραφική εταιρία εκείνης της εποχής, την ΕΜΙΑΛ-COLUMBIA. Μέσα απ' αυτό, θα κάνω την πρώτη μου επιτυχία με τη Δήμητρα Γαλάνη και θα σταματήσω να εργάζομαι ως πιανίστας - εκείνη την εποχή δούλευα στις "ΕΣΠΕΡΙΔΕΣ" . Όλα παίρνουν τότε ένα καινούργιο δρόμο, αυτόν που συνεχίζω μέχρι σήμερα.
Εύγε στο δεύτερο πρόγραμμα για το αφιέρωμα στον Βασίλη Δημητρίου.
Επιμέλεια Ανάρτησης Επικούρειος Πέπος.

25.4.15

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΟΙ ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΙ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙΟΥ ΜΕ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΙΤ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΟ ΣΚΟΡ 4-4

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, το μενού σήμερα του filomatheia.blogspot.gr 26/04/2015 ημέρα της Π.Η.Ε.Φ. είναι αφιερωμένo στον Επίκουρο για ευνόητους λόγους, αναζητήστε παρακαλώ την προηγούμενη ανάρτηση και θα καταλάβετε τον λόγο. Επίσης σήμερα στο μενού έχουμε ανταπόκριση από το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι και συγκεκριμένα από τον αγώνα που έδωσαν οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές της ομάδας του χωριού στις 13/04 με τους παίκτες της σημερινής ομάδας. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω αυτόν τον αγώνα και με χαρά διαπίστωσα πως οι παλαίμαχοι παρ' ό,τι πέρασαν τα χρόνια, και παρ' ό,τι αρκετοί είναι πλέον υπέρβαροι όπως π.χ. ο ανεπανάληπτος! ο κορυφαίος! ο γίγαντας αμυντικός! Γιώργος Γκοβίνας
(πατέρας της Κορνηλίας) ο οποίος λόγω της κοιλιάς του έχασε το πέναλτυ παρ' αυτά όμως οι παλάιμαχοι κατά διαστήματα έκρυβαν το τόπι, όχι με την κοιλιά τους!!!!!!! αλλά με την τεχνική τους. Από τη σημερινή ομάδα του χωριού ο αρχηγός Πανούλης Ντακούλας έχει τη στόφα μεγάλου παιχταρά και αν είχα αναλάβει ως MANAGER τα δικαιωματά του σήμερα θα ήταν βασικό στέλεχος στην premiera de vizon!!!!!!! έχει μια αρχοντιά στο παίξιμό του που θυμίζει τον αξέχαστο Μπεκενμπάουερ. Όλοι οι παλαίμαχοι θύμησαν στους παραβρισκόμενους παλιές καλές μέρες τότε που η ομάδα του χωριού ήταν ο φόβος και ο τρόμοςEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmoji των άλλων ομάδων και είχε φθάσει μέχρι το κατώφλι της super ligue!!!!!!!
Tην παράδοση σήμερα συνεχίζουν δύο νέα ταλέντα που είχαμε παρουσιάσει πριν λίγο καιρό στο ιστολογιό μας και μιλάω για τον μεσοεπιθετικό Γιαννάκη Γκοβίνα, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, σύντομα θα αποχαιρετήσει την όμορφη πόλη των Τρικάλων για Ισπανία μεριά, και για τον αμυντικό ογκόλιθο Αλκιβιάδη Γκοβίνα του Λευτέρη, ο οποίος σε μας τους παλαιότερους θυμίζει στο παιχνίδι του τον ανεπανάληπτο ΤΑΚΗ ΛΟΥΚΑΝΙΔΗ αυτόν τον παιχταρά τον βλέπω να συνεχίζει σε κάποια ομάδα της Αγγλίας λόγω του δυνατού παιχνιδιού του. Τους εύχομαι και τους δύο ό,τι καλύτερο και όπως είπα και στον πατέρα του Γιαννάκη
παράλληλα με το τόπι θα πρέπει να φροντίζουν για την καλή και σωστή προπόνηση του μυαλού γιατί στο παρελθόν υπήρξαν πολλά ταλέντα που είτε λόγω τραυματισμού, είτε λόγω κάποιον άλλών αστάθμητων παραγόντων δεν μπόρεσαν να κάνουν καριέρα στο τόπι και αν δεν είχαν φροντίσει να προπονούν και το μυαλό τους τώρα θα είχαν πεθάνει στην ψάθα. Τον αγώνα παρακολούθησε πλήθος κόσμουEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmoji, στις κατάμεστες κερκίδες μεταξύ άλλων, διακρίναμε πολλές αιθέριες υπάρξεις

θηλυκού γένουςEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmoji, EmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiκαι τον παληό αθλητήEmojiEmojiEmoji μεγάλων αποστάσεων Ηλία Ντακούλα-Παπανικολή, ο δε γιός του στα λίγα λεπτά που έπαιξε με τους παλαίμαχους ήταν άριστοςEmojiEmojiEmojiEmoji στα αμυντικά του καθήκοντα. Κρίμα που στον αγώνα δεν έλαβε μέρος και ο έτερος μεγάλος παιχταράς του χωριού ο Δημητράκης Γκοβίνας ο οποίος έλειπε στην Αθήνα προκειμένου να συνοδεύσει την όμορφη και χαρισματική αδερφή του ΚορνηλίαEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmoji σε κάποια βραδυνή έξοδο. Επίσης μεγάλη απώλεια για τους παλαίμαχους ήταν και η απουσία του Mr AlexEmojiEmojiEmoji γιατί ήταν καλεσμένος στην Κέρκυρα από τον Καπτάν Δημήτρη Φατούρο, ο δέ μάγος της μπάλας ο Τάκης Αγάνας-ΜποράτοςEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmoji λόγω τραυματισμού δεν μπόρεσε να λάβει μέρος γιατί  μετά το ζέσταμα ένιωσε ένα δυνατό τράβηγμα στο όσχεο!!!! με αποτέλεσμα ο γιατρός του αγώνα να του απαγορεύσει τη συμετοχή, κρίμα γιατί ο Τάκης είναι γητευτής της στρογγυλής Θεάς και θα δημιουργούσε καταπληκτικές ''ερωτικές'' φάσεις. Ένας ακόμα ταλαντούχος παιχταράς που δεν έλαβε μέρος ήταν ο μέγας Καμακότσι ο όποίος δεν μπόρεσε να παραβρεθεί λόγω του ό,τι συμετείχε στο μίνι διαβαλκανικό πρωτάθλημα δηλωτής. Αν, κάποια στιγμή βρεθείτε στα Τρίκαλα μη ξεχάσετε να επισκεφθείτε το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, ειδικότερα από αρχές Μαϊου και μετά είναι τρέλα, αν είστε ποδοσφαιρόφιλος φροντίστε να παρακολουθήσετε έναν αγώνα της όμάδας του χωριού, θα είναι σα να βρισκόσαστε στο Μπερναμπέου, η στο Αjianz Arena!!!!. 

Y.Γ. Ίσως κάποια στιγμή προσεχώς να γίνει ένας φιλικός αγώνας μεταξύ της ομάδας του Γοργογυρίου με την ΟΚΡΑ τα δε χρήματα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα του αγώνα θα διατεθούν για σκέπαστρο της εξέδρας, και καλοριφέρ ώστε να μπορούν οι φίλαθλοι να είναι κοντά στην ομάδα τους και τις κρύες μέρες του χειμώνα. Επίσης καλό θα είναι να γίνει ένας προγραμματισμός ώστε να επιστρέψουν στην ομάδα του χωριού όλα τα παιδιά που παίζουν σε διάφορες ομάδες του εξωτερικού με σκοπό να ανεβάσουν την ομάδα στην α' κατηγορία της σούπερ λίγκα. Γιατί? η ΑΕΚ Ο ΠΑΟ κλπ έχουν καλύτερους παίχτες? απλά χρειάζεται ένα όραμα και έναν καλό χρηματοδότη π.χ. τον προύχοντα κ. Βύρωνα, η τον οικονομικά ανεξάρτητο επιχειρηματία εκ Γερμανίας κ. Μίχο Ντακούλα. Ιδού η Ρόδος Ιδού και το πήδημα. Respect!!!!! Γοργογύρι ολέ!!!!!!!!!!!
Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση Επικούρειος Πέπος. 
ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ ΟΛΕ!!!!!!!!!!!
Ξένε, σαν δεις ένα χωριό όπου γελάει η φύσις,
κ' εις κάθε πλάτανο κοντά του κρύπτεται μια κόρη
ωραία σαν το τριαντάφυλλο - εκεί να σταματήσεις·
έφθασες, ξένε, στο Γοργογύρι.


Κι όταν το βράδυ έλθει, αν βγεις έξω να περπατήσεις
και βρεις εμπρός σου όμορφες κοπελιές, στον δρόμο
μη προχώρει του ταξιδιού σου πια. Aλλού ποιον τόπο
θα ζητήσεις καλύτερον απ' το Γοργογύρι.


Τέτοια δροσιά δεν έχουνε αλλού στον κόσμο οι βρύσες,
των λόφων του την αρχοντιά αλλού δεν έχουν όρη·
και με της γης τ' αρώματα μονάχα θα μεθύσεις,
ολίγο ακόμα αν μείνεις στο Γοργογύρι.


Την πρασινάδα που θα δεις εκεί να μην ελπίσεις
που σ' άλλο μέρος θα την βρεις. Aπ' το βουνό θα δεις
τα χρώματα του κάμπου, και σίγουρα θα πεις πώς να
μην αγαπήσεις τ' όμορφο Γοργογύρι;

Πως τo αγαπώ υπερβολικά, ω ξένε, μη νομίσεις.
Υπάρχουν τόποι εύφοροι πολλοί και καρποφόροι.
Πλην όμως έχουν κάτι ξεχωριστό, και συ θα ομολογήσεις,
οι καρποί, τα άνθη, και οι κοπελιές στ' όμορφο Γοργογύρι.
Από ένα ποίημα του ΚΑΒΑΦΗ σε ελεύθερη μετάφραση
από έναν Γοργογυραίο ποιητική αδεία.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ.

Το πιο κάτω ρεπορτάζ είναι του συγχωριανού Γιάννη Αργυρίου.
2ος ΑΓΩΝΑΣ ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙΟΥ - ΑΟ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙΟΥ ΚΟΖΙΑΚΑΣ 2014 - 15 !

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε χθες Δεύτερη ημέρα του Πάσχα η συνάντηση ανάμεσα σε παλαιμάχους Γοργογυρίου και στην εφετινή ομάδα του Κόζιακα μέσα στο εορταστικό κλίμα των ημερών και με σύμμαχο την καλοκαιρία που επικρατεί τις τελευταίες μέρες στη περιοχή μας !
Αγώνας που συγκίνησε όλους όσους παραυρέθησαν στο γήπεδο , μικρούς και μεγάλους και είχαν την ευκαιρία οι μεν να θαυμάσουν τα αστέρια του παρελθόντος , οι δε παλιότεροι να θυμηθούν όλους εκείνους τους άσσους που πέτυχαν με την ιστορική μας ομάδα σπουδαία πράγματα και δόξασαν την φανέλα της !

Πριν την έναρξη του αγώνα τιμήθηκαν από το ΔΣ του ΑΟ Γοργογυρίου Κόζιακα οι :
Πάτερ Νικόλαος Αργυρίου για την τεράστια εμβληματική , αγωνιστική , τεχνική κι όχι μόνο προσφορά του στο σύλλογο στα τέλη της δεκαετίας 1970 αρχές 1980 όπου το σωματείο μας μεγαλούργησε για πρώτη φορά στο Τρικαλινό ποδόσφαιρο ,
Χρήστος Γακόπουλος - περιφερειακός σύμβουλος Θεσσαλίας - εκ των ιδρυτών της ομάδας μας , επίσης για την αγωνιστική και διοικητική του προσφορά ( το βραβείο παρέλαβε ο αδελφός του Βασίλης Γακόπουλος , ο άνθρωπος ¨ζωντανή ιστορία¨ του συλλόγου με την επίσης πολύπλευρη προσφορά ,
Παναγιώτης Ζωγράφος για την συμβολή του ως επικεφαλής διοικητικός παράγοντας , η ομάδα υπό την καθοδήγηση του πέτυχε τον μεγαλύτερο άθλο στην ιστορία της κατακτώντας το πρωτάθλημα Α΄ ΕΠΣΤ το 2003 - 04 και την συμμετοχή της στη Δ΄ Εθνική την επόμενη περίοδο , 

 Μαργαριτόπουλος Κων/νος που ως ποδοσφαιριστής συμμετείχε έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στην κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2003 - 04 !
Την συνάντηση τίμησε με την παρουσία και συμμετοχή του ο επίσης παλαίμαχος άσσος της ΑΕΚ και αδελφός του προπονητή μας Νίκου Κακούσιου Γιώργος ο οποίος ήταν μέλος της ¨αρμάδας¨ του Ντούσαν Μπάγεβιτς στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο οποίος κατέκτησε με την ΑΕΚ δύο πρωταθλήματα Ελλάδος !
Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι έγινε κυριολεκτικά τιτανομαχία με τους παλαιμάχους να ¨βάζουν τα γυαλιά¨ στους νεότερους αποδεικνύοντας πως όσο χρόνια κι αν περάσουν , έστω και με παραπανίσια κιλά η μπάλα δεν ξεχνιέται !
Τέθησαν αντίπαλοι πατέρας με γιο , ανηψιός με θείο , αθλητές της χρυσής ομάδας της Δ ΄ Εθνικής , που με τα πειράγματα και τους κανονισμούς ποδοσφαίρου να πηγαίνουν περίπατο ικανοποίησαν τους θεατές μέσα σε μια ατμόσφαιρα άκρως διασκεδαστική και ευχάριστη! 
Το τελικό σκόρ μικρή σημασία έχει απλώς για την ιστορία αναφέρουμε ότι νικητές αναδείχθησαν οι παλαίμαχοι μετά από μια επική ανατροπή καθαρίζοντας το ματς στη ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλτι ( κανονικός αγώνας 4 - 4 ) !

 Αξίζουν συγχαρητήρια στο ΔΣ της ομάδας μας για την διοργάνωση του αγώνα , για την πρωτοβουλία βράβευσης των προαναφερθέντων ανθρώπων , επίσης συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά της σύγχρονης ομάδας για τη συμμετοχή τους , ελπίζουμε το ματς να γίνει θεσμός δίνοντας την ευκαιρία σε όλους μας να βιώνουμε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες συναισθήματα περηφάνιας και χαράς αναπολώντας όμορφες στιγμές του παρτελθόντος !
Με την ευκαιρία παρατίθεται αναλυτικά η μεγάλη ιστορία της ομάδας μας !
41 XΡΟΝΙΑ ΑΟ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙΟΥ ΚΟΖΙΑΚΑΣ !
1974 - 2015 

Με την ευκαιρία της επετείου συμπλήρωσης σαράντα ενός ολόκληρων χρόνων , πίσω στο μακρινό 1974 , και την επίσημη ίδρυση του ιστορικού ΑΟ Γοργογυρίου Κόζιακα παρατίθεται η ιστορική αναδρομή της αγαπημένης μας ομάδας από την ανεπίσημη ίδρυση της έως σήμερα να θυμηθούμε να τιμήσουμε και να ευχαριστήσουμε όλοι πρόσωπα και καταστάσεις όλης αυτής της μεγάλης πορείας στο χρόνο καθώς και της προσφοράς της στο τοπικό ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο γιατί η ιστορία γράφεται για τους πρωταγωνιστές και υπάρχει για να θυμίζει στους παλιότερους και να διδάσκει στους νεότερους !
 Αλήθεια τι σημαίνει για όλους εμάς ΑΟ Γοργογυρίου Κόζιακας ; Σε μια εποχή του απόλυτου συγκεντρωτισμού , της βαθιάς οικονομικής κρίσης που δεν ευνοεί τις συλλογικές προσπάθειες σημαίνει ομάδα , ομάδα δικιά μας , η διέξοδος από τα προβλήματα και η ψυχαγωγία μας , το καμάρι του χωριού μας , λόγος περηφάνιας μεταξύ ποδοσφαιρόφιλων και όχι μόνο , προθάλαμος αξιοποίησης του ταλέντου των παιδιών μας , ευκαιρία άθλησης και ανταγωνισμού μέσα από την ευγενή άμιλλα των αθλητών μας ! Είναι όλα τα παραπάνω κι αλλά πολλά που καθιστούν την ομάδα μας ιδέα και σύμβολο για όλους εμάς που την αγαπήσαμε , την υπηρετήσαμε για όλους εκείνους που μάτωσαν και ματώνουν στην πορεία της όλα αυτά τα 41 ολόκληρα χρόνια από την επίσημη ίδρυση της πίσω στο 1974 αλλά και πηγαίνοντας και πιο πίσω στη μακρινή δεκαετία του 1950 που έκανε την πρώτη εμφάνισητης!
Η ιστορία της ομάδας ξεκινά από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 όταν μια ομάδα νεαρών τότε παιδιών του χωριού δημιούργησαν ανεπίσημα ποδοσφαιρική ομάδα και έδιναν παιχνίδια με άλλα χωριά σε φιλικό επίπεδο μιας και δεν υπήρχε επίσημη διοργανώτρια αρχή. Πρωτεργάτες αυτής της προσπάθειας ήταν οι αείμνηστοι Γιοβανίτης Βασίλειος , Αργυρίου Παναγιώτης , Λιατίφης Στέργιος που με την συμπαράσταση και άλλων συνομήλικων τους όπως ο Ζωγράφος Μάνθος , ο Λάμπρος Κουτσοχρήστος , ο Αργυρίου Ευάγγελος , τα αδέλφια Βασίλης και Κώστας Τσιαντάκης , ο Αχιλλέας Τσίρκας ο Λιατίφης Βασίλειος , ο Μπέης Αριστείδης , ο Σπυρίδων Παπαποστόλου και αρκετούς άλλους έκαναν αυτή την κίνηση ως μια ευκαιρία ψυχαγωγίας στα δύσκολα χρόνια της εποχής εκείνης. Πρώτος πρόεδρος της ομάδας ήταν ο Γιοβανίτης Βασίλειος που εκείνη την χρονική περίοδο εκτελούσε και τα καθήκοντα του γραμματέα της κοινότητας Γοργογυρίου. Στα χρόνια πριν το 1974 η ομάδα έπαιρνε μέρος στο ανεπίσημο πρωτάθλημα Τρικάλων που ονομαζόταν πρωτάθλημα Κρέσσου. Το 1974 μπορεί να θεωρηθεί σταθμός για την ομάδα γιατί η επίσημη ίδρυση της ομάδας συμπίπτει με την ίδρυση της Ένωσης ποδοσφαιρικών σωματείων Τρικάλων ΕΠΣΤ καθιστώντας την ομάδα ως ένα από τα ιδρυτικά μέλη αυτής μαζί με ελάχιστα άλλα σωματεία. Το πρώτο όνομα της ομάδας ήταν «Κεραυνός» και οι άνθρωποι που έτρεξαν όλες τις διαδικασίες αναγνώρισης στο πρωτοδικείο ήταν οι : Αργυρίου Μιχ. Ιωάννης , ο Ζωγράφος Βασίλης , ο Γακόπουλος Χρήστος και ο Κωτούλας Λεωνίδας. 
Πρόεδρος της αναγνωρισμένης επίσημα πλέον ομάδας ανέλαβε ο Σπυρίδων Παπαποστόλου . Επόμενοι πρόεδροι που είχαν τα ηνία της ομάδας ήταν κατά σειρά οι : Κουτσοχρήστος Λάμπρος , ο επίσης αείμνηστος και ο έχοντας προσφέρει τα μέγιστα αν και μη Γοργοράτης κι αυτό τον τιμά και τον κάνει σε όλους εμάς αξέχαστο Αντωνίου Νικόλαος , Γιοβανίτης Θεόδωρος - και να του ευχηθούμε όλοι περαστικά στην περιπέτεια υγείας που έχει - Λιατίφης Αθανάσιος , ο άνθρωπος ζωντανή ιστορία έως σήμερα Γακόπουλος Βασίλειος , Χρισταντώνης Σωτήριος , Ντακούλας Ηλίας , Ντακούλας Θωμάς που όλοι τους προσέφεραν τα πάντα για αυτή την ομάδα . Η νέα ομάδα άρχισε από νωρίς να κατακτά τους τίτλους και να αλλάζει κατηγορίες πρωταγωνιστώντας στο τοπικό ποδόσφαιρο φτάνοντας στη μεγάλη κατηγορία του Νομού Τρικάλων όντας σαν μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της εποχής εκείνης . Παίκτες ινδάλματα στα παιδικά δικά μου μάτια τότε ήταν οι : Αργυρίου Νικόλαος , Ζωγράφος Βασίλειος , ο Γρ. Καρανίκας , ο Ντόντος , Μότσιος , τα αδέλφια Θεμελή , Χατζέλας Κώστας , Σκρέκας Βασ. , ο Λιατίφης Τάκης , o Έβερετ , τα αδέλφια Γακόπουλου Χρήστος και Βασίλης , τα αδέλφια Κωτούλα , μετέπειτα οι Παπαποστόλου Δημ., Αργυρίου Κυριάκος , ο Γακόπουλος Σπύρος , ο «Τσίτσος» Κουτής Χρ. , Ραρράς Γεωρ., Μαντάς Ηλίας , Τσιούνης Αχ. Αργυρίου Απ. Είναι ατελείωτη η λίστα αυτών των σπουδαίων παικτών και ζητώ συγνώμη αν παραλείπω να αναφέρω κάποιους , που παρά τις δυσκολίες της εποχής καθιστούσαν την ομάδα πάντα πρωταγωνίστρια ! 
Στα επόμενα χρόνια η ομάδα ήταν πάντα στο προσκήνιο και το όνομα αυτής πλέον ήταν Ποδοσφαιρικός όμιλος Γοργογυρίου ΠΟΓ κατακτώντας ενδιάμεσα και το πρωτάθλημα της Β΄ ΕΠΣΤ την περίοδο 1989 - 90 με παίκτες όπως οι : Πατούκας Κων , Καμπλιώνης Γιαν., Γκοβίνας Γεωρ., Τσιαντάκης Δημ., Τσίρκας Δημ., Λιατίφης Απ., Ζωγράφος Αλεξ., Αργυρίου Γιωρ., Αργυρίου Μιχ., Καραδήμας Θεοδ., Γκοβίνας Σωτ. Γάτσας Μάκης , Παύλης Δημ. κ. α. !
Προπονητές της ομάδας διετέλεσαν με ιδιαίτερη επιτυχία μεταξύ άλλων οι : Αργυρίου Παν., Μπούρας Κων. , Γουσόπουλος Γεωρ , Καλαμπογκίνης Στ, Αργυρίου Νικ., Σιάφης Νικ., Μπέσας Δημ., Χατζής Βασ. , Μαντέλας Βησ. , Παπαγεωργίου Γ., Κωτούλας Χρ. , Κογιάννης Χρ. Ρούσσας Δημ. , Λαγάρας Γεωρ.

Επίσης δεν ξεχνάμε και τους αφανείς εργάτες της ομάδας όπως τους αειμνήστους Ντούμα Βασίλειο , τον Ράπτη Δημ. , τον Ντακούλα Παναγιώτη , τον Μπούκα Κωνσταντίνο - σε ρόλο και ποδοσφαιριστή - που σε δύσκολους καιρούς ο καθένας από τό πόστο του ηθικά και υλικά βοήθησε το σωματείο έχοντας είτε αναλάβει το πιο απλό αλλά σημαντικό έργο συντήρησης του γηπέδου φτιάχνοντας τις διαγραμμίσεις και καθαρίζοντας το είτε αναλαμβάνοντας τις μετακινήσεις της ομάδας , την διαχείριση του υλικού καθώς και άλλες πολλές και σημαντικές αρμοδιότητες ! 
Κάπου εδώ κάνοντας μια παρένθεση να θυμηθούμε όλοι και την ιστορία δημιουργίας του εμβλήματος της ομάδας το οποίο εμπνεύστηκε και δημιούργησε ο πρώην ποδοσφαιριστής και προπονητής της ομάδας Χρήστος Κογιάννης με την βοήθεια του επίσης παλιού ποδοσφαιριστή και νυν διοικητικού παράγοντα Αλέξανδρου Ζωγράφου , από το σήμα της 349 ΜΑΗ (Μοίρα Αναχαίτισης Ημέρας ) της Πολεμικής Αεροπορίας όπου εργαζόταν . Σχεδίασαν τον κεραυνό με την μπάλα - κεραυνός ήταν η πρώτη ονομασία της ομάδας - και τοποθέτησε την κεφαλή αετού που υποδηλώνει την αρχοντική δύναμη , καθώς και το λογότυπο της ομάδας . Στην πορεία των χρόνων στο έμβλημα έγιναν κάποιες παρεμβάσεις αλλά  πάντα στην αρχική βάση δημιουργίας του.

 Μεγάλος σταθμός για την ομάδα μας ήταν το έτος 1999 που η ομάδα μετονομάστηκε σε αθλητικό όμιλο Κόζιακα κίνηση με την οποία οι άνθρωποι της ομάδας με επικεφαλής τους Ζωγράφο Παναγιώτη ως πρόεδρο και Ζωγράφο Αλέξανδρο που είχαν τα ηνία της Διοίκησης τότε - αλλά και σήμερα - οραματίστηκαν μια ενοποιημένη ομάδα όλων των χωριών του Καποδιστριακού τότε Δήμου Κόζιακα. Ενδιάμεσα η ομάδα απορρόφησε και την ομάδα Λύκοι Πινδέων αποκτώντας και τους παίκτες αυτής. Η κίνηση αυτή δεν βρήκε την συμπαράσταση των άλλων χωριών κι έτσι η ομάδα προχώρησε μόνο με την στήριξη των κατοίκων του Γοργογυρίου και η ομάδα ονομάστηκε ΑΟ Γοργογυρίου Κόζιακας όπου από εκείνο το έτος και μετά σταδιακά άρχισε να γιγαντώνεται και να πρωταγωνιστεί φτάνοντας το έτος 2003-04 στη μεγαλύτερη επιτυχία της ιστορίας της που ήταν η κατάκτηση του πρωταθλήματος της Α΄ ΕΠΣΤ και δικαίως έχει γραφτεί στη χρυσή βίβλο των πρωταθλητριών ομάδων της ΕΠΣΤ , με προπονητές τους Ρούσσα Δημ. , Λαγάρα Γεωρ. , ποδοσφαιριστές τους Ζωγράφο Αλεξ., Ψωφάκη Βαγ., Μπούλμπο , Κάκια , Λιατίφη Αθαν. , Μαργαριτόπουλο , Καραλή , Μιλτιάδου , Ντακούλα Παν. , Σταμούλη Παν. , κ. α. και τη συμμετοχή της στο πρωτάθλημα της Δ΄ Εθνικής κατηγορίας την επόμενη περίοδο έχοντας ως αντιπάλους ομάδες μεγάλου βεληνεκούς όπως ο ΑΟ Τρίκαλα , Ολυμπιακός Βόλου , Αχιλλέας Φαρσάλων , ΑΟ Στυλίδα , ΑΟ Μαλεσίνα , ΑΟ Καρδίτσα , Βελούχι Καρπενησίου , Αλμυρό Βόλου , Ρήγα Φεραίο Βελεστίνου και πολλές άλλες. Οι άνθρωποι που στήριξαν εκείνο το δύσκολο εγχείρημα και τους αξίζουν συγχαρητήρια γι αυτό ήταν κατά σειρά οι διοικούντες : Ζωγράφος Παν. , Ζωγράφος Αλεξ ., Γακόπουλος Χρ., Ντακούλας Λάμπρος , οι προπονητές Ιακωβάκης Χρήστος , Δρόσος Τάκης , Γκένας Δημ. , οι ποδοσφαιριστές Ευθυμίου , Τάτσιος , Σίμος , Ρίζος, Αλέξης, Μπαμπανάτσας , Τσαντήλας , Καραίσκος , Βλάχος και άλλοι . Η ομάδα προσπάθησε να παραμείνει στην κατηγορία κάνοντας φιλότιμη προσπάθειά αλλά δεν τα κατάφερε και επέστρεψε στο τοπικό πρωτάθλημα και την Α΄ ΕΠΣΤ όπου παρέμεινε έως το 2008 όπου ο κορεσμός και η έλλειψη του γηπέδου που ανακατασκευαζόταν ανάγκασε τους ανθρώπους της να αφήσουν την ομάδα εκτός πρωταθλήματος .
Τα επόμενα χρόνια βρήκε την ομάδα να κατρακυλά έως την Β΄ ΕΠΣΤ αλλά από την περίοδο 2011- 12 η ομάδα αναγεννάτε και με μία αξιόλογη Διοίκηση με επικεφαλής τους : Στέφανο Μπέη , Αργυρίου Ελευθέριο και Αργυρίου Κων/νο , Γκοβίνα Γεώργιο , Τσίρκα Δημήτριο , Ντακούλα Λάμπρο , τον πρόεδρο του Δημοτικού Διαμερίσματος Γοργογυρίου Κο Τσιούνη Ηλία τα υπόλοιπα μέλη του ΔΣ , προπονητές αρχικά τον Χρήστο Κογιάννη , μετέπειτα τον Τσίρκα Δημήτριο , τον Χρυσόστομο Κωτούλα , τον Ρούσσα Δημήτριο , τον Αλέξη Καραίσκο και τον τωρινό Νίκο Κακούσιο και παρά τις δύσκολες οικονομικές συγκυρίες - αξίζουν συγχαρητήρια γι αυτό σε όλους , τον φίλαθλο κόσμο που στηρίζει πάντα την ομάδα - αυτή επιστρέφει στην δεύτερη τη τάξη κατηγορία του Νομού την Α1΄ ΕΠΣΤ απ΄ όπου φιλοδοξεί να επιστρέψει ολοκληρωτικά μελλοντικά εκεί που ανήκει στη μεγάλη κατηγορία του τοπικού ποδοσφαίρου. 
Το 2011 παραδίδεται για χρήση και το νεότευκτο γήπεδο μας ένα πραγματικό στολίδι της περιοχής και όχι μόνο που κατασκευάσθηκε μετά από επιμονή των κατοίκων του χωριού και της τότε Δημοτικής αρχής στη θέση του ιστορικού γηπέδου το οποίο διαθέτει φυσικό χλοοτάπητα με μόνιμο αυτόματο σύστημα ποτίσματος, κερκίδα 600 καθήμενων θεατών και απεριόριστων όρθιων , πυλώνες ηλεκτροφωτισμού , σύγχρονα αποδυτήρια.
Το 2013 η ομάδα πάντα πρωτοπόρα καινοτομεί για τα ερασιτεχνικά δεδομένα και αποκτά τον δικό της ύμνο , μια δημιουργία των Αργυρίου Γιάννη ο οποίος έγραψε τους στίχους σε σύνθεση , φωνητικά , μουσική του Ντίλιου Θανάση , ενορχήστρωση του Παππά Γιώργου και με την αμέριστη στήριξη του Ντίλιου Πέτρου σκορπώντας συγκίνηση και περηφάνια στους πολυπληθείς φίλους της !

Φιλόδοξος στόχος επίσης είναι η αξιοποίηση του αρχειακού υλικού με την δημιουργία εκθεσιακού χώρου γιατί το αθλητικό πνεύμα δεν καταστρέφεται , παρά αρχειοθετείται και μένει ως παρακαταθήκη στην αυριανή γενιά διδάσκοντας τις αρχές του ερασιτεχνικού αθλητισμού και την ταυτότητα ομάδων και αθλητών στο πέρασμα του χρόνου !
Κλείνοντας θα ήθελα να σας ζητήσω εκ μέρους του ΔΣ να στηρίξουμε όλοι την ομάδα στους δύσκολους καιρούς που βιώνουμε , την επιστροφή όλων των παλιών παραγόντων καθώς και των παιδιών από το χωριό μας που αγωνίζονται σε άλλα σωματεία , κοντά στην ομάδα γιατί αυτή ενώνει και δεν χωρίζει και να ευχαριστήσουμε όλοι μας όλα τα παραπάνω προαναφερθέντα πρόσωπα και μη που συνέβαλαν διαχρονικά στο μεγαλείο της αγαπημένης μας ομάδας του ΑΟ Γοργογυρίου υποχρεώνοντας όλους εμάς να κρατάμε πάντα επίκαιρη την ιαχή ΄΄ Γοργογύρι ολέ '' !
Χρόνια πολλά , πάντα επιτυχίες στην ομάδα μας !
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς !
Αργυρίου Γιάννης

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ

Tsirkas Thanos σχόλιο.

Χρόνια πολλά και πάντα επιτυχίες ..!! Υ.Γ. Την περίοδο 2003-4 ήμουν και γω αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της ομάδας και την βοήθησα κι εγώ με τον τρόπο μου ν' ανέβει κατηγορία είτε έπαιζα 30 λεπτά ειτε 10 είτε 5 σε κάθε αγώνα ...όπως και  άλλα παιδιά... Το αναφέρω όχι για παράπονο ,άλλωστε εγώ την επόμενη περίοδο πήρα μεταγραφή σε άλλη ομάδα , αλλά καλό είναι να μην αναφέρουμε μόνο τα ξένα παιδιά που τότε βέβαια ήταν πρωτοκλασάτοι παίκτες στα Τρίκαλα και όχι μονο, και  με βοηθήσανε και μένα όπως και τ' άλλα νεαρά παιδια, αλλά έχοντας έρθει στον Κόζιακα με μεταγραφές 5000 κ 10000ε ....το σωστό είναι να αναφέρονται και τα ντόπια παιδιά που έπαιζαν για τη φανέλα ... Το σχόλιο μου δεν είναι για αυτοπροβολή ούτε την έχω ανάγκη, απλά πάντα αυτή η ομάδα αν είχε ένα μείον από μια περίοδο και μετά δεν εμπιστεύτηκε ποτέ τα δικά της παιδιά και πάντα το χωριό είχε παιδιά με πλούσιο ταλέντο ...δεν ρίχνω ευθύνες πουθενά, απλά τονίζω κάτι που το ξέρουν όλοι και καλό θα ήταν από δω και πέρα να εμπιστεύονται περισσότερο τα παιδιά του χωριού και μόνο κέρδος θα έχει αυτή η ομάδα !!
Υ.Γ. Αγαπητέ Θάνο θέλω να πιστεύω πως εκ παραδρομής δεν αναφέρθηκε το ονομά σου από το συγγραφέα του πιο πάνω άρθρου, εγώ όμως θέλω να σε παρακαλέσω την επόμενη φορά που θα γράψεις κάποιο σχόλιο να μη ξεχάσεις να βάζεις τόνους γιατί όπως βλέπεις αυτό που δεν έκανες εσύ το έκανα εγώ, την επόμενη φορά θα σε χρεώσω!!!!!!!!