Αφιερωμένο στην καθηγήτρια Στέλλα Τσιαούση. Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα: Τρία ποιήματα

Στέλλα τα λουλούδια είναι για σένα.

Φίλες και Φίλοι απόψε είμαι πάρα πολύ χαρούμενος γιατί μετά από 35; χρόνια ξαναβρήκα την πανέμορφη Ελληνίδα από τη Σιάτιστα Κοζάνης, την καθηγήτρια πια Στέλλα Τσιαούση. Δεν θα μπορούσα να βρώ για τον αυριανό αγώνα καλύτερο ντοπάρισμα από την επικοινωνία μου με την Στέλλα. Η σημερινή ανάρτηση είναι σ' αυτήν αφιερωμένη. Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

 Μεταφράζει η Ξένια Κακάκη Ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα (Federico García Lorca, 5 Ιουνίου 1898 - 19 Αυγούστου 1936) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Ισπανούς ποιητές και θεατρικούς συγγραφείς και από τους κορυφαίους εκπροσώπους της ισπανικής γενιάς του '27. Πέρα από το λογοτεχνικό του έργο, ασχολήθηκε επίσης με τη ζωγραφική και τη μουσική. Το 1919 εγκαταστάθηκε στην Φοιτητική Εστία του Πανεπιστημίου της Μαδρίτης, που τότε λειτουργούσε ως πολιτιστικό κέντρο της ισπανικής πρωτεύουσας. Εκεί συνάντησε τον ζωγράφο Σαλβαδόρ Νταλί, τον σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ, και τους ποιητές Ραφαέλ Αλμπέρτι και Χουάν Ραμόν Χιμένεθ. Την ίδια περίοδο συνέθεσε τα πρώτα του ποιήματα που κυκλοφόρησαν το 1921, με τίτλο «Βιβλίο Ποιημάτων». Τα έτη 1929-1930 αναζήτησε νέες πηγές έμπνευσης και ταξίδεψε σε Αμερική και Κούβα. Οι εμπειρίες του στην Αμερική αποτυπώθηκαν στο ποίημα «Ένας Ποιητής Στη Νέα Υόρκη». Επέστρεψε στην Ισπανία το 1931 και συνέθεσε το «Ντιβάνι Της Ταμαρίτ», ενώ παράλληλα δούλεψε και πάνω σε έργα για το κουκλοθέατρο. Έδειχνε πλέον ξεκάθαρα την προτίμησή του για τη συγγραφή θεατρικών έργων και τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής του ολοκλήρωσε τα κορυφαία του έργα: «Το Σπίτι Της Μπερνάρντα Άλμπα», «Ματωμένος Γάμος», «Γέρμα», «Θρήνος Για Τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας». Στις 19 Αυγούστου 1936, λίγο αφού ξέσπασε ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος, σε ηλικία 38 ετών, δολοφονήθηκε στη Γρανάδα από εκτελεστικό απόσπασμα. Ο τάφος του δε βρέθηκε ποτέ.

Ενύπνιο
Ξαποσταίνει η καρδιά μου κοντά στη δροσερή πηγή.
(γέμισέ την με τις κλωστές σου,
της λησμονιάς αράχνη).
Το νερό της πηγής τής έλεγε το τραγούδι του.
(γέμισέ την με τις κλωστές σου,
της λησμονιάς αράχνη).
Ξύπνια η καρδιά μου έρωτες αφηγιόταν.
(αράχνη της σιωπής,
πλέξτης το μυστήριό σου).
Το νερό της πηγής την άκουγε μελαγχολικά
(αράχνη της σιωπής,
πλέξτης το μυστήριό σου).
Η καρδιά μου γέρνει πάνω στην κρύα την πηγή.
(άσπρα χέρια, μακρινά,
κρατήστε τα νερά).
Και το νερό την παίρνει τραγουδώντας με χαρά.
(άσπρα χέρια, μακρινά,
τίποτα δεν απομένει μέσα στα νερά).

Το φεγγάρι ξεπρόβαλλει
Όταν βγαίνει το φεγγάρι
χάνονται οι καμπάνες
κι εμφανίζονται τ’ απροσπέλαστα
μονοπάτια.
Όταν βγαίνει το φεγγάρι
σκεπάζει η θάλασσα τη γη
κι η καρδιά νιώθει σαν
νησί στο άπειρο.
Κανείς δεν τρώει πορτοκάλια
κάτω απ’ το ολόγιομο φεγγάρι.
Πράσινα και παγωμένα φρούτα
πρέπει να τρως.
Όταν βγαίνει το φεγγάρι
από εκατό πρόσωπα ίδια,
τ’ ασημένιο νόμισμα
κλαίει με λυγμούς στην τσέπη.

Κοχύλι
Στη Νατάλια Χιμένεθ
Μου έφεραν ένα κοχύλι.
Μέσα του τραγουδάει
μια θάλασσα χάρτης.
Την καρδιά μου
γεμίζει νερό
με ψαράκια
σκουρόχρωμα και ασημένια.
Μου έφεραν ένα κοχύλι.

Άρθουρ Σάυμονς (Arthur Symons) Ουαλός ποιητής και κριτικός. Γεννήθηκε το 1865 και πέθανε το 1945. Το έργο του διαπνέεται απ’ τις αρχές του συμβολισμού.

Aγαπητοί επισκέπτες σας καλησπερίζωκαληνυχτίζω με ένα ποίημα του Άρθουρ Σάυμονς. Ελπίζω πως κάποια φιλαράκια όταν ωριμάσουν θα εκτιμήσουν την απόπειρα που έκανα, ώστε να τα μυήσω στην ποίηση και στην λογοτεχνία. Επίσης ελπίζω ο Αρκάς να καταφέρει να ξεπεράσει και το 4ρτο στάδιο των εξετάσεων, αν μη τι άλλο γιατί το αξίζει, θα έλεγα μάλιστα πως έχει πλεονάζοντα προσόντα, ώστε να βρεθεί στο δυναμικό προσωπικό της ΥΠΑ ως ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας. Άντε Αρκαδούλι και μ' ένα καλό κορίτσι από το Γοργογύρι!!! να καλονυμφευθείς και να μας γεμίσεις Αρκαδούλια!!!

Ο ΑΡΓΑΛΕΙΟΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ  (THE LOOM OF DREAMS)
Κεντώ τον κόσμο σ’ έναν αργαλειό,
Κεντώ με όνειρα το κιλίμι του τοίχου μου·
Εδώ σ’ ένα μικρό μοναχικό δωμάτιο
Είμαι αφέντης της θάλασσας και της γης,
Κι οι πλανήτες έρχονται σε μένα.


Κεντώ τη ζωή μου μέσα στο πλαίσιο,
Κεντώ την αγάπη μου, κλωστή την κλωστή·
Ο κόσμος περνά με τη δόξα του και το όνειδος,
Στέμματα ανταλλάσσονται και αίμα χύνεται·
Εγώ αντιθέτως κάθομαι και κεντώ τα όνειρά μου.


Κι ο μόνος κόσμος είν’ ο κόσμος των ονείρων μου,
Κι η μόνη ευτυχία το υφαντό μου·
Γιατί τι είν’ ο κόσμος παρά ό,τι φαίνεται ;
Και ποιος ξέρει παρά ο Θεός, πέρα απ’ τη φαντασία μας,
Αν κάθεται υφαίνοντας κόσμους απ’ τη μοναξιά ;
WLP

Γουόλτερ Ντε Λα Μερ (Walter De La Mare) Άγγλος ποιητής και πεζογράφος. Γεννήθηκε το 1873 και πέθανε το 1956. Στο έργο του κυριαρχεί ο λυρισμός και η ρομαντική θεματολογία.

Aγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου καλημέρα με ποίηση, η Διοτίμα έλεγε πως όταν καλημερίζουμε ή καληνυχτίζουμε κάποια/ον με ποίηση του μεταβιβάζουμε τη θετική αύρα των Μουσών, και την εύνοια του Θεού Απόλλωνα. Εφόσον το είπε η σοφή Διοτίμα είμαι πεπεισμένος πως αυτό συμβαίνει. Εννοείται βέβαια πως ισχύει το ΄''συν Αθηνά και χείρα κίνει''. Σας χαιρετώ, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος. ΥΓ. Στον αυριανό γύρο της Αθήνας θα μας λείπει τελικά η Κορνηλία, ο Αρκάς μου είπε πως θα της αφιερώσει το μετάλλιο που θα πάρει. Εγώ το δικό μου θα το αφιερώσω στη νύφη μου την Ελένη, και στην Ελένη Τσολάκη. 

ΟΙ ΑΚΡΟΑΤΕΣ (THE LISTENERS)

«Είναι κάποιος εδώ ;» είπε ο ταξιδιώτης,
Χτυπώντας τη φεγγαρόλουστη πόρτα
Και τ’ άλογό του στη σιωπή μασουλούσε τα χόρτα
Στο καλυμμένο με φτέρες έδαφος του δάσους·
Κι ένα πουλί ξεπετάχτηκε από ένα πυργίσκο,
Πάνω απ’ το κεφάλι του ταξιδιώτη·
Και έκρουσε την πόρτα ξανά για δεύτερη φορά:
«Είναι κάποιος εδώ ;» είπε
Αλλά κανείς δεν εμφανίστηκε στον ταξιδιώτη
Κανένα κεφάλι απ’ το σκεπασμένο με φύλλα περβάζι
Δεν έγειρε να κοιτάξει τα γκρίζα μάτια του,
Εκεί που στεκόταν σαστισμένος κι ακίνητος.
Αλλά μόνο ένα πλήθος από ακροατές φαντάσματα
Όπου κατοικούσε στο ερημικό σπίτι τότε
Έστεκε ακούγοντας στην ησυχία του φεγγαρόφωτου
Αυτή τη φωνή απ’ τον κόσμο των ανθρώπων·
Έστεκε πλημμυρίζοντας τις θαμπές
Ακτίνες του φεγγαριού στη σκοτεινή σκάλα,
Που πηγαίνει κάτω στην άδεια τραπεζαρία,
Ακούγοντας σ’ έναν αέρα αναδευμένο και τρεμάμενο
Απ’ το κάλεσμα του μοναχικού ταξιδιώτη.
Κι ένιωσε στην καρδιά του τη μυστηριακότητά τους,
Τη γαλήνη τους να απαντά στην κραυγή του,
Ενώ τ’ άλογό του κινιόταν,
Κορφολογώνας τη σκοτεινή χλόη,
Κάτω απ’ τον έναστρο και με φυλλωσιές ουρανό·
Καθώς έξαφνα έκρουσε την πόρτα, ακόμη πιο δυνατά,
Και ανασήκωσε το κεφάλι του:
«Πέστε τους πως ήρθα, και κανείς δεν απάντησε,
Ότι κράτησα το λόγο μου» είπε.
Ούτε στο ελάχιστο δε σάλεψαν οι ακροατές,
Παρόλο που κάθε λέξη που έλεγε, έπεφτε
Αντηχώντας μέσα στους ίσκιους του ήσυχου σπιτιού
Απ’ τον μοναδικό άνθρωπο που απόμεινε ξύπνιος:
Ναι, άκουσαν το πόδι του πάνω στον αναβολέα,
Και τον ήχο του σίδερου στην πέτρα,
Και πως η σιωπή ξεχύθηκε απαλά ξωπίσω,
Όταν οι καλπάζουσες οπλές είχαν απομακρυνθεί.
WLP.