ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΗΜΑΣ (ΓΕΝΙΚΟΣ)

Φίλες και φίλοι το πιο κάτω κείμενο το έλαβα από τον ''ΓΕΝΙΚΟ'' με την παράκληση να το αναρτήσω στο ιστολόγιο της Λ.Ο.Γ. Επειδή η ύπαρξη αυτού του ιστολογίου οφείλεται και σ' αυτόν, τον Πρύτανη της τεχνολογίας, εννοείται πως ήταν υποχρέωση μας να κάνουμε την πιο κάτω ανάρτηση, γιατί εκτός από μια κραυγή αγωνίας υπάρχει και κάτι άλλο που κατά τη γνώμη μου είναι πάρα πολύ σημαντικό, και αυτό είναι η ανάληψη της ευθύνης. Γενικέ πάρε την τύχη στα χέρια σου, γίνε συνεπής και αυτόματα θ' αλλάξουν πάρα πολλά. Υ.Γ. Ανήκω κι εγώ σ' αυτούς που πιστεύουν σε σένα. 

O εν λόγω Γενικός ήταν εκείνος που έδινε φτερά στα πόδια των άλλων παιδιών γιατί ο μπαγάσας είχε έναν μοναδικό τρόπο να εμψυχώνει όλα τα παιδιά που συμμετείχαν στην ΟΚΡΑ, ήταν ο μοναδικός που λάτρευαν όλοι οι συμπαίχτες του, και τον σεβόντουσαν, ήταν η ''ΨΥΧΗ'' της ΟΚΡΑ δεν θα ξεχάσω τα λόγια του Κυρίου ΡΟΤΣΑ όταν κάποια στιγμή τον ρώτησα ποιον παίκτη της ΟΚΡΑ φοβόταν πιο πολύ; δεν χρειάστηκε να το σκεφθεί καθόλου αμέσως μου είπε: ΤΟΝ ΓΕΝΙΚΟ!!!! πάντα πριν τον αγώνα με την ΟΚΡΑ με τους συνεργάτες μου καταστρώναμε σχέδια επί σχεδίων προκειμένου να ''αφοπλίσουμε'' τον γίγαντα Γενικό. Εγώ ως Μάνατζερ της ΟΚΡΑ συμφωνώ απόλυτα με τον κ. ΧΟΥΑΝ ο Γενικός ήταν ο φόβος και ο τρόμος των αντιπάλων μας. Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

Κορωπί Κυριακή 27/3/16

Βιβλιοπωλείο Καλειδοσκόπιο

Μέρα βροχερή… Όπως η ψυχή μου…

Ξεκίνησα λίγο ποιητικά παρότι δεν είμαι πολύ του λόγου…

Ατέλειωτα βράδια κάθομαι και ακούω μουσική  κάνοντας όνειρα, ευτυχώς ακόμα μας το επιτρέπουν, και κάνω συχνά απολογισμό της μέχρι τώρα ζωή ς μου, μιας ζωής που αλλιώς την είχα ονειρευτεί και αλλιώς τη βλέπω να προχωράει. Τι να φταίει άραγε;

-Φταίει τὸ ζαβὸ τὸ ριζικό μας!
-Φταίει ὁ θεὸς ποὺ μᾶς μισεῖ!
-Φταίει τὸ κεφάλι τὸ κακό μας!
-Φταίει πρώτ᾿ ἀπ᾿ ὅλα τὸ κρασί!
«Ποιὸς φταίει; Ποιὸς φταίει;... κανένα στόμα
 δὲν τὅβρε καὶ δὲν τὄπε ἀκόμα. (ΒΑΡΝΑΛΗΣ) 

Εις ότι με αφορά, τώρα πια γνωρίζω ποιος φταίει, εννοώ τον Κυρίως υπεύθυνο, και δεν είναι άλλος από τον εαυτό μου......
Αρκετές φορές νοσταλγώ την εποχή της αθωότητας, δηλαδή την εποχή περιπτέρου-οκρα, εγώ τουλάχιστον ήμουν τυχερός που συμμετείχα σ' εκείνη την καταπληκτική παρέα, επομένως ανήκω στους προνομιούχους.

Πίστευα, και εξακολουθώ να πιστεύω ότι το να είσαι ξεχωριστός από την μάζα είναι γοητευτικό και δημιουργικό, διαπίστωσα πως είναι και επίπονο, όσο όμως επίπονο και αν είναι θα συνεχίσω να το πιστεύω και να λειτουργώ μ' αυτή την αρχή.

Το να είσαι καλόψυχος ή καλοπροαίρετος ίσως δεν είναι πάντα καλό και ειδικότερα στη σημερινή εποχή. Εγώ όμως ώς άλλος Δον Κιχώτης θα παραμείνω ιδαλγός και πιστεύω πως αυτό κάποια στιγμή, από κάποιους ανθρώπους θα εκτιμηθεί.

Βλέπω ότι τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει μέλλον γενικά στην Ελλάδα που ζούμε… Και δυστυχώς αυτό δεν αφορά μόνο τη δική μου περίπτωση. Αρκετές φορές μ' αρέσει ν' ακούω τη ζωή μου σαν ένα τραγούδι σε La Minor το οποίο θα σε κάνει να κλάψεις με λυγμούς… Ελάχιστες φορές έδωσα σημασία στους στίχους... Μόνο οι νότες μπορούν να με ταξιδέψουν…

Όνειρα, Όνειρα, Όνειρα, και ανεκπλήρωτες επιθυμίες… Πράγματα που ίσως δεν θα γίνουν ποτέ… Πράγματι ίσως και να μη γίνουν ποτέ αν εγώ ο ίδιος δεν δώσω σάρκα και οστά στα όνειρά μου. Αυτό όμως για να συμβεί θα πρέπει να πάρω από το χέρι τον εαυτό μου και να τον αναγκάσω ν' αλλάξει νοοτροπία, αν αυτό δεν συμβεί δεν θα φταίει κανένας πλανήτης, και καμία νεράιδα, ο μόνος που θα φταίει θα είμαι ΕΓΩ!!!!!!!

Η ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει αρχίζει και σβήνει γιατί εγώ δεν φροντίζω να υπάρχει το σχετικό λάδι στο καντήλι, θα συμβεί ότι συμβαίνει όταν αφήνεις την χορδή σε κάποιο μουσικό όργανο… Χάνεται σιγά σιγά…

Λυπάμαι που που δεν πήρα τις σωστές αποφάσεις τότε που έπρεπε, ο μόνος υπεύθυνος για μένα είμαι εγώ, εγώ ήμουν αυτός που πήρε τις όποιες λάθος αποφάσεις, θα έλεγα μάλιστα πως άλλα παιδιά στη ζωή τους δεν είχαν τις ευκαιρίες που είχα εγώ, το ότι δεν έκανα τη σωστή διαχείριση δεν μου φταίει κανένας, αν θα πρέπει να κατηγορήσω κάποιον, αυτός είναι ο εαυτός μου. Πάρα πολλές φορές ο Mr ALEX και ο Mr PEPOS ασχολήθηκαν μαζί μου, και πάντα μου έλεγαν: Γενικέ εσύ είσαι υπεύθυνος είτε για το καλό είτε για το κακό. Δυστυχώς δεν τους άκουγα, ίσως θα πρέπει έστω και τώρα να κάνω μια καινούρια αρχή, ποτέ δεν είναι αργά.

Λυπάμαι που δεν δικαίωσα ως τώρα, αρκετούς ανθρώπους που πίστεψαν σε εμένα… Αν και πολλές φορές άκουγα από τον Mr PEPO να μου μιλάει για το ''Γνώθι σαυτόν'' εγώ απλά δεν είχα την δύναμη να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου… Πράγματι ο πιο δύσκολος αγώνας είναι με αντίπαλο τον εαυτό μας, εγώ αυτή τη μάχη μέχρι στιγμής δεν την έχω δώσει, ελπίζω σύντομα να βρω το θάρρος και να κάνω αυτό το βήμα που αν μη τι άλλο το χρωστάω σ' αυτούς που πίστεψαν και πιστεύουν σε μένα. Το σύνθημα των μελών της Λ.Ο.Γ. το περίφημο ''ΑΔΡΑΞΤΕ ΤΙ ΣΤΙΓΜΗ'' ''ΚΑΡΠΕ ΝΤΙΕΜ'' θα πρέπει να γίνει και το δικό μου σύνθημα.

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, ΟΚΡΙΤΕΣ και ΛΟΓΙΤΙΣΕΣ…

Εύχομαι να είστε πάντα καλά και να χαμογελάτε :-) …

Μην το βάζετε ποτέ κάτω, το ίδιο θα κάνω κι εγώ, Πιστέψτε στον εαυτό σας!

Δυσκολίες υπήρχαν, και θα υπάρχουν πάντα, το θέμα είναι να μπορούμε να τις ξεπερνάμε.

Χάρηκα πολύ που με αφορμή την ΟΚΡΑ γνώρισα τόσα φιλαράκια, και εύχομαι να λέτε ένα καλό λόγο για εμένα! κυρίως όταν αναφέρεστε στην χρυσή εποχή της ΟΚΡΑ.

Σίγουρα θα τα ξαναπούμε, συγγνώμη που σήμερα ο λόγος μου ήταν πεσιμιστικός αλλά ίσως να φταίει και ο καιρός.

Ως μουσική πρόταση σας παρακαλώ ν' ακούσετε το πιο κάτω c.d.

Με εκτίμηση και σεβασμό Γιώργος Δήμας (ΓΕΝΙΚΟΣ)

Ευχαριστώ το φιλόξενο ιστολόγιο για την ανάρτηση.

ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΝΙΤΣΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

1) ΣΥΝΕΣΗ

Σε τούτη την περιοχή κανείς δε ταξιδεύει με ασφάλεια:
κι αν είσαι μυαλωμένος πρόσεχε διπλά!
Σε σαγηνεύουν και σε αγαπούν μέχρι
να σε κατασπαράξουν.
Είναι φανατικοί: γι αυτό μυαλό δεν έχουν!

2) Ο ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Α. - Στέκει και αφουγκράζεται: τι τον έκανε να σαστίσει;
Τι άκουσε να αντηχεί στ' αυτιά του;
Τι ήταν αυτό που τον έκανε να τα χάσει;

Β. - Σαν όλους που κάποτε φόρεσαν αλυσίδες
έτσι κι αυτός ακούει παντού τον θόρυβό τους.

3) ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ ΠΟΙΗΤΗ

Δώστε μου κόλλα και γρήγορα
θα βρω εγώ τα ξύλα να κολλήσω.
Να δώσεις νόημα σε τέσσερις ανόητες ρίμες:
αυτό είναι αρκετό, περήφανο για να σε κάνει!

4) Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΟΥ

Από τότε που κουράστηκα να ψάχνω,
έμαθα να βρίσκω.
Από τότε που ένας άνεμος μου εναντιώθηκε,
ταξιδεύω με όλους τους ανέμους.

5) ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ

Όπου κι αν βρίσκεσαι, σκάβε βαθιά!
Εκεί κάτω είναι η πηγή!
Άσε τους σκοταδιστές να ωρύονται:
«Κάτω υπάρχει μονάχα η Κόλαση!».

6) ΗΡΑΚΛΕΙΤΙΣΜΟΣ

Μονάχα η μάχη
γεννάει στη Γη την ευτυχία
και για να δημιουργηθεί η φιλία
χρειάζεται του μπαρουτιού η κάπνα!
Και οι φίλοι γίνονται σε τρεις μονάχα περιπτώσεις:
όταν είναι αδέρφια στη δυστυχία
όταν είναι ίσοι μπροστά στους εχθρούς
όταν είναι ελεύθεροι μπροστά στον θάνατο!

7) Ο ΣΚΕΠΤΙΚΙΣΤΗΣ ΜΙΛΑΕΙ

Η μισή ζωή σου πέρασε
ο δείκτης προχωράει, η ψυχή αναρριγεί!
Πολύ καιρό γυρνάει και ψάχνει
και δε βρίσκει - κι αργοπορεί εδώ;
Η μισή ζωή σου πέρασε
και κάθε ώρα της ήταν πόνος και πλάνη!
Τι ψάχνεις τώρα; Γιατί;
Αυτό ακριβώς ψάχνω - το γιατί!

8) ΔΙΧΩΣ ΦΘΟΝΟ

Ναι, η ματιά του φθόνο δεν έχει
γι αυτό και τον τιμάτε.
Καθόλου δεν τον νοιάζουν οι τιμές σας.
Έχει το αετίσιο μάτι για το μακρινό
δε βλέπει εσάς, βλέπει μονάχα άστρα, άστρα!

9) Η ΠΕΝΝΑ ΓΡΑΤΣΟΥΝΑΕΙ

Η πέννα γρατσουνάει: τι κόλαση!
Είμαι καταδικασμένος να γρατσουνάω;
Γρήγορα τη βουτάω στο μελάνι
γράφω με ποταμούς μελάνι.
Πως κυλάει τώρα, τόσο πυκνό, τόσο πλατύ!
Πως πετυχαίνει καθετί που δοκιμάζω!
Μόνο που δε διαβάζεται η γραφή -
μα τι με νοιάζει; Και ποιος διαβάζει αυτά που γράφω;

10) Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ

Απεχθάνομαι ν' ακολουθώ, απεχθάνομαι και να ηγούμε.
Να υπακούω; Όχι! Να κυβερνώ; Ούτε!
Όποιος δεν φοβάται τον εαυτό του φόβο δεν προκαλεί.
Και μόνον όποιος φόβο προκαλεί μπορεί να οδηγήσει άλλους.
Σιχαίνομαι ακόμη και να καθοδηγώ τον εαυτό μου!
Μ'  αρέσει, όπως στα ζώα του δάσους και της θάλασσας,
να χάνομαι για λίγο,
να κάθομαι ανακούρκουδα σε μια ερημιά,
και να στοχάζομαι,
να ξαναφέρνω πάλι πίσω τον εαυτό μου από μακριά,
πλανεύοντας τον για να γυρίσει ξανά σ' εμένα.

11) ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ

Μη φουσκώνεις: γιατί αλλιώς
το παραμικρό τσίμπημα θα σε κάνει να σκάσεις.

12) ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Δοκιμάστε το φαγητό μου.
Αύριο θα σας φανεί καλό.
και μεθαύριο ακόμη καλύτερο!
Κι αν τότε ζητήσετε κάτι παραπάνω
όλα τα πραγματα που έκανα παλιά
θα μου εμπνεύσουν άλλα πιο καινούργια.

13) ΠΑΓΟΣ

Ναι! Είναι φορές που φτιάχνω πάγο γιατί μας βοηθάει στη χώνεψη.
Αν έχετε πολλά να χωνέψετε σίγουρα θα σας αρέσει ο πάγος μου!

14) ΑΝΩΤΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Αυτός εδώ ανυψώνεται - του πρέπει, να τον επαινούμε!
Και όμως ένας άλλος έρχεται πάντα από ψηλά.
Και ζει εκεί όπου ποτε δεν φτάνει έπαινος - είναι από ψηλά.

15) Η ΠΤΩΣΗ
«Χαμηλώνει, πέφτει», Λέτε και κοροϊδεύετε.
Η αλήθεια είναι: κατεβαίνει κάτω σ' εσάς!
Η υπερβολική του ευτυχία έγινε πολύ δυνατή,
το υπερβολικό του φως ακολουθεί το σκότος σας.

16) Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ
Αν εγώ, ένα βαρέλι που κυλάει
δεν συνέχιζα να περιστρέφομαι συνεχεία
πως θα γλύτωνα απο το κάψιμο
έτσι που τρέχω πίσω απο τον φλογισμένο ηλιο;

17) ΔΥΣΚΟΛΟ ΓΟΥΣΤΟ
Αν μ' άφηναν ελεύθερο νια να διαλέξω
θα ήθελα μια θέση
στη μέση του Παραδείσου:
κι ακόμη καλύτερα, έξω από την πόρτα.

18) ΑΣΤΡΙΚΑ ΗΘΗ
Η νύχτα την τροχιά σου ακολουθεί τι σε νοιάζει αστέρι γι' αυτήν;
Διάσχισε, ευτυχισμένο, τούτη την εποχή!
Η δυστυχία της σου είναι μακρινή και ξένη!
Το φως σου ανήκει στον πιο απομακρυσμένο κόσμο
αμαρτία πρέπει να είναι για σένα ο οίκτος! Μονάχα ένας είναι ο νόμος σου: να είσαι καθαρός

19) Ο ΓΕΝΝΑΙΟΣ

Καλύτερα μια έχθρα ακέραιη παρα μια φίλια ξανακολλημένη.
Είσαι βαρύθυμος και φοβισμένος,
όταν κοιτάς το παρελθόν.
Να εμπιστευτείς όμως το μέλλον, μόλις εμπιστευτείς τον εαυτό σου.
Ω! πουλί, είσαι αετός που κυνηγάει ή της Αθηνάς η αγαπημένη κουκουβάγια;

20) ΦΑΡΜΑΚΟ  ΓΙΑ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟΥΣ

Παραπονιέσαι πως δεν βρίσκεις τίποτα νόστιμο; Πάντα, φίλε μου, οι ίδιες παλιές παραξενιές;
Σ' ακούω να βλάστη μας, να φτύνεις, και να θορυβείς λυγίζει η καρδιά και η υπομονή μου.
Ακολούθησε με φίλε!
Αποφάσισε ελεύθερα να καταπιείς με μιας ένα παχύ βατράχι!
Είναι ό,τι πρέπει για τη δυσπεψία!

21) ΑΝΟΔΟΣ

«Πώς θα μπορέσω να ανέβω στου βουνού την κορυφή;»
«Ανέβα Λοιπόν τώρα και μην το σκέφτεσαι πολύ».

22) ΤΟ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑ TOT ΒΑΝΑΥΣΟΥ

Ποτέ σου μη ζητάς!
Άσε τα κλαψουρίσματα! Παίρνε, σου λέω, πάντα παίρνε!

23) ΤΑ ΡΟΔΑ MOΥ

Ναι! Η απόλαυση μου θέλει να ευχαριστήσει. Κάθε απόλαυση θέλει να ευχαριστήσει.
Θέλετε να κόψετε τα ρόδα μου;
Πρέπει να σκύψετε και να χώσετε τις μύτες σας μέσα στα βραχια και τους βάτους και μη φοβάστε τις πληγές!
Γιατί η απόλαυση μου αγαπάει τ' αστεία.
Γιατί η απόλαυση μου αγαπάει τις πονηριές!
Θέλετε να κόψετε τα ρόδα μου;
*Φ.ΝΙΤΣΕ: ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδ. Θεσσαλονίκης, μτφ Αλεξάνδρου Αλέξανδρος

Ετικέτες: ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΝΙΤΣΕ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΠΟΙΗΣΗ, ΝΙΤΣΕ
Ανιχνευτής ο Επικούρειος Πέπος.

Μενέλαος Λουντέμης 1906 - 1977

Πολυγραφότατος και πολυδιαβασμένος λογοτέχνης, ο επονομαζόμενος και Μαξίμ Γκόργκι της Ελλάδας. Η «πένα» του έχει αμεσότητα, λυρισμό, δύναμη και ρεαλισμό. Έργα του, όπως τα μυθιστορήματα «Συννεφιάζει», «Οι κερασιές θα ανθίσουν φέτος» και το μπεστ-σέλερ «Ένα παιδί μετράει τ' άστρα» διαβάστηκαν πολύ από τη νεολαία τις δεκαετίες του '50, του '60 και του '70.
Γεννήθηκε το 1906 ή κατ' άλλους το 1912 στο χωριό Αγία Κυριακή της Μικράς Ασίας και το πραγματικό του όνομα ήταν Δημήτριος Μπαλάσογλου ή Βαλασιάδης. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή, η οικογένειά του περιπλανήθηκε αρκετά, μέχρι να εγκατασταθεί το 1923 στο χωριό Εξαπλάτανος της Έδεσσας.

Η οικογένειά του ήταν εύπορη, αλλά έχασε τα πάντα στον Μεγάλο Ξεριζωμό. Έτσι, ο νεαρός Δημήτρης αναγκάστηκε από τα νεανικά του χρόνια να εργαστεί σκληρά ως λαντζέρης, λούστρος, ψάλτης, δάσκαλος και επιστάτης στα έργα του Γαλλικού Ποταμού (Λουδίας). Από τον ποταμό Λουδία εμπνεύστηκε το φιλολογικό του ψευδώνυμο Λουντέμης. Η στράτευσή του στην Αριστερά και η πολιτική δράση μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ του στοίχισε την αποβολή του απ' όλα τα γυμνάσια της χώρας.
Στα ελληνικά γράμματα εμφανίσθηκε πολύ νωρίς, το 1927, με δημοσιεύσεις ποιημάτων του σε εφημερίδες της Έδεσσας. Το 1930 ποιήματα και διηγήματά του δημοσιεύτηκαν στο λογοτεχνικό περιοδικό «Νέα Εστία», ενώ το 1934 υπογράφει για πρώτη φορά ως Μενέλαος Λουντέμης στο διήγημά του «Μια νύχτα με πολλά φώτα κάτω από μια πόλη με πολλά αστέρια».
Έπειτα από μια οδύσσεια μετακινήσεων, ο Λουντέμης θα έλθει στην Αθήνα και θα γνωριστεί με αριστερούς διανοούμενους, οι οποίοι σύχναζαν στη λέσχη «αν Σουσί» της οδού Πατησίων. Καθοριστική ήταν η γνωριμία του με τους διακεκριμένους ομοτέχνους του Κώστα Βάρναλη, Άγγελο Σικελιανό και Μιλτιάδη Μαλακάση. Ο τελευταίος θα τον βοηθήσει να βρει δουλειά ως βιβλιοθηκάριος στην «Αθηναϊκή Λέσχη» και να ανασάνει οικονομικά.
Την ίδια εποχή αναπτύσσει στενή φιλία με τον καθηγητή της Φιλοσοφικής Δημήτρη Βέη, ο οποίος θα τον δεχθεί ως ακροατή στις παραδόσεις του, αφού ο Λουντέμης δεν μπορούσε να εγγραφεί στη Φιλοσοφική, καθώς δεν είχε τελειώσει το γυμνάσιο, λόγω των πολιτικών του περιπετειών και της οικονομικής του ανέχειας. Το 1938 ήταν ήδη φτασμένος συγγραφέας και τιμήθηκε με το Μέγα Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας για τη συλλογή διηγημάτων του «Τα πλοία δεν άραξαν».
Στην κατοχή οργανώθηκε στο ΕΑΜ και διετέλεσε γραμματέας της οργάνωσης διανοουμένων. Κατά τον εμφύλιο συλλαμβάνεται για τα αριστερά του φρονήματα, δικάζεται για εσχάτη προδοσία και καταδικάζεται σε θάνατο, ποινή που δεν εκτελέστηκε ποτέ. Αντ' αυτού, εξορίζεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μακρόνησο και στον Άη Στράτη, μαζί με το Θεοδωράκη και τον Ρίτσο.
Το 1956 τον μετέφεραν στην Αθήνα από τον τόπο εξορίας του για να δικαστεί, επειδή, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, στο βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» αναφέρονται «..προπαρασκευαστικές πράξεις εσχάτης προδοσίας..». Στη δίκη που έγινε με τον εμφυλιοπολεμικό νόμο 509/47, οι μάρτυρες υποστήριξαν ότι το βιβλίο του «προπαγανδίζει τας πολιτικάς του ιδέας, θίγει την έννοια του κράτους, κλονίζει την εμπιστοσύνη του λαού στη Δικαιοσύνη, καλλιεργεί το μίσος».
Επιφανείς πνευματικές προσωπικότητες έσπευσαν να τον υπερασπιστούν (Άγις Θέρος, Γιώργος Θεοτοκάς, Κώστας Βάρναλης, Στράτης Δούκας, Ασημάκης Πανσέληνος, Κώστας Κοτζιάς), υποστηρίζοντας ότι το βιβλίο του «είναι ένα εξαιρετικό έργο, γεμάτο αγάπη για τον άνθρωπο και πίστη στην πορεία του προς το μέλλον». Απολογούμενος, ο Λουντέμης δέχτηκε παρέμβαση του προέδρου, ο οποίος του είπε πως «αν πράγματι νιώθεις στοργή για το παιδί και τη γυναίκα σου, θα 'πρεπε να 'χεις κάνει δήλωση αποκήρυξης του ΚΚΕ». Και η απάντηση του Λουντέμη: «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάνω πάλι τέσσερα εγώ».
Μετά τη δίκη και την απαγόρευση κυκλοφορίας των βιβλίων του, το κλίμα είναι βαρύ για τον Λουντέμη. Εκπατρίζεται στο Βουκουρέστι και χάνει την ελληνική ιθαγένεια από τη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Στη Ρουμανία συνεχίζει το συγγραφικό του έργο, αλλά νοσταλγεί πάντα την πατρίδα, «ένα ελληνικό καφεδάκι...μιά ρετσίαν..», έγραφε σ' ένα φίλο του. Μετά την μεταπολίτευση ανακτά την ελληνική ιθαγένεια και επιστρέφει στην Ελλάδα το 1976. Δεν πρόλαβε να χαρεί για την επάνοδό του και στις 22 Ιανουαρίου 1977 πεθαίνει από καρδιακή προσβολή και ενταφιάζεται στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.
Ο Μενέλαος Λουντέμης ανήκει στους έλληνες λογοτέχνες του μεσοπολέμου που στράφηκαν προς τον κοινωνικό ρεαλισμό. Η ιδιοτυπία του έργου του έγκειται στον «ερασιτεχνικό» τρόπο γραφής, τον οποίο υπηρέτησε εν πλήρει συνειδήσει, καθώς ο ίδιος υποστήριζε πως δε τον ενδιαφέρει η Τέχνη, αλλά η καταγραφή της πραγματικότητας και η κατάδειξη της κοινωνικής ανισότητας. Το έργο του εντάσσεται στο ρεύμα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού (Κνουτ Χάμσουν, Μαξίμ Γκόργκι, Παναΐτ Ιστράτι κ.ά.): ρεαλιστική απεικόνιση τοπίων και προσώπων με έντονη αισθηματολογία, που αγγίζει κάποτε το μελοδραματισμό, βιωματική γραφή, ηθογραφικά και συμβολικά στοιχεία.
Στη λογοτεχνία του Λουντέμη δεσπόζει η τάση του να στρέφεται εξ' ολοκλήρου γύρω από ένα κεντρικό πρόσωπο - αφηγητή, που ανήκει στους περιθωριακούς τύπους των καταπιεσμένων κοινωνικά στρωμάτων και το οποίο μας δίνει την προσωπική του οπτική της μοναξιάς, του ανεκπλήρωτου του έρωτα και της δυστυχίας του κόσμου. Μέρος της κριτικής (Ζήρας) του καταλογίζει τεχνικές και εκφραστικές ατέλειες, στρατευμένο ύφος που αποβαίνει σε βάρος της οικονομίας της, αφήγησης, αλλά αναγνωρίζει τον λυρικό του οίστρο. Κάποιοι άλλοι θεωρούν το έργο του απολύτως ξεπερασμένο σήμερα, καθώς αναφέρεται σ' ένα κόσμο που δεν υπάρχει πια.
Ποιήματα του Λουντέμη μελοποίησαν οι αδερφοί Κατσιμίχα («Ερωτικό Κάλεσμα») και ο συνθέτης Σπύρος Σαμοίλης («Οι κερασιές θ' ανθίσουνε και φέτος») με ερμηνευτή τον Αντώνη Καλογιάννη.

Περί Πηγών...

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/217#ixzz43kKqFhKh

Έκτωρ Κακναβάτος 1920 - 2010

Ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, ενταγμένος στο υπερρεαλιστικό ποιητικό σύμπαν.
Ο Γεώργιος Κοντογιώργης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1920 στον Πειραιά από κεφαλονίτες γονείς. Μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών του το 1937, ενεγράφη στο Μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, από το οποίο αποφοίτησε το 1941. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ.
Το 1943 δημοσιεύει το πρώτο του ποίημα στο περιοδικό Νέα Κατεύθυνση και τον ίδιο χρόνο εκδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Fuga. Με την ελλειπτική και ανορθόδοξη γραφή του και τις πολλές επιδράσεις από τον Εμπειρίκο, δείχνει μία εντελώς αδέσμευτη φαντασία. Στα ποιήματά του αυτά δεν υπάρχει απολύτως καμία αναφορά στις συνθήκες της εποχής του. Αντίθετα, οι τίτλοι τους παραπέμπουν στα δύο σταθερά ενδιαφέροντά του: τη μουσική και την επιστήμη. Τον επόμενο χρόνο, μαζί με τον ομότεχνό του Δημήτρη Παπαδίτσα (1922-1987) δημοσιεύουν στο περιοδικό Νεανική Φωνή (τεύχος 7, σελίδα 175) το κείμενο Μία θέση και μία έφοδος, ένα είδος μανιφέστου για τους ποιητές της γενιάς τους.
Το 1947 εξορίζεται στην Ικαρία, λόγω των αριστερών πεποιθήσεών του και το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου μετάγεται στη Μακρόνησο. Απολύεται το 1949, με τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου. Το ενδιαφέρον στην περίπτωσή του είναι ότι παρέμεινε μακριά από κομματικές γραμμές και ιδεολογικούς δογματισμούς. Το 1951, συμμετέχει στην έκδοση του περιοδικού Στόχος, μαζί με τους Παπαδίτσα, Πολυδούρη, Δάλλα κ.ά. Το μοναδικό τεύχος που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο, εκτός της ποιητικής και κριτικής ύλης, περιελάμβανε και καυστικά σημειώματα για πνευματικά φαινόμενα που θεωρούσε νοσηρά.
Τα πολιτικά του φρονήματα του έφραξαν τον δρόμο προς το Δημόσιο κι έτσι αναγκάστηκε να δουλέψει στην ιδιωτική εκπαίδευση. Από το 1958 έως το 1962 εργάζεται στη Σύρο, όπου φτιάχνει δικό του φροντιστήριο. Το 1961, μετά από δέκα χρόνια σιωπής, επανεμφανίζεται στα γράμματα με την ποιητική συλλογή Διασπορά. Από τότε η παρουσία του στα ποιητικά πράγματα υπήρξε συνεχής.
Το 1963 μετακομίζει στην Αθήνα και διδάσκει σε φροντιστήρια υποψηφίων για τα ΑΕΙ, έως το 1973, οπότε προσλαμβάνεται στη Σχολή Μωραΐτη. Το 1979 διορίζεται για πρώτη φορά στο Δημόσιο, από το οποίο ήταν αποκλεισμένος λόγω πολιτικών φρονημάτων και συνταξιοδοτείται το 1986, έχοντας διατελέσει σύμβουλος στο Υπουργείο Παιδείας. Το 1983 τιμήθηκε με το Β' Κρατικό Βραβείο ποίησης για τη συλλογή του In Perpetuum. Ήταν ιδρυτικό μέλος και στη διετία 1984-1986 αντιπρόεδρος της Εταιρείας Συγγραφέων.
Ο Έκτωρ Κακαναβάτος υπήρξε ένας από τους γνησιότερους και συνεπέστερους εκπροσώπους του υπερρεαλισμού στη χώρα μας, βαδίζοντας στα χνάρια του Εμπειρίκου, του Κάλας και του Εγγονόπουλου, μαζί τους Μάτση Χατζηλαζάρου, Μαντώ Αρβαντινού, Γιώργο Λίκο, Δημήτρη Παπαδίτσα, Μίλτο Σαχτούρη και Νάνο Βαλαωρίτη. Το ποιητικό του σύμπαν χτίστηκε ακόμη από τα ρητορικά και ενοραματικά υλικά του δημοτικού τραγουδιού, του Παλαμά, του Σικελιανού και του Ελύτη.
Έφτασε στα άκρα την αυτόματη γραφή, ζωντανεύοντάς τη με στοιχεία από την επιστήμη των μαθηματικών και τη θεωρία του χάους. Όντας καθηγητής μαθηματικών είναι προφανώς ο πρώτος έλληνας ποιητής που ασχολήθηκε με την κοσμολογία της μετα-αϊνστάνειας φυσικής και βέβαια ο πρώτος που σ' ένα ποίημα του 1964 αναφέρεται σε μία τεχνητή γλώσσα των υπολογιστών (η σκέψη από την γενιά του αλγόλ, από τη συλλογή Η κλίμακα του λίθου).
«Τα ποιήματα του Κακναβάτου, αν και εκ πρώτης όψεως μοιάζουν ?ε εκθαμβωτικά λεκτικά πυροτεχνήματα, εντούτοις οργανώνουν ένα συνεκτικό, σθεναρό, αισιόδοξα προτρεπτικό λόγο, που αποσκοπεί να "ιδρύσει μια άλλη πραγματικότητα", ικανή να συμφιλιώσει τον άνθρωπο ?ε τις "ακατα?άχητα αβέβαιες", χαοτικές διαστάσεις του κόσ?ου» σημειώνει ο ομότεχνός του Χάρης Βλαβιανός.
Εκτός από το ποιητικό, ο Κακαναβάτος μας άφησε και αξιόλογο μεταφραστικό έργο. Πέθανε στην Αθήνα στις 9 Νοεμβρίου 2010, σε ηλικία 90 ετών.
Είπε κι Έγραψε

• «Όσες φορές η γνώση γιγαντώθηκε πέρα από τις κεκορεσ?ένες συ?βάσεις της ήταν που άγγιξε ?έσω της ποίησης το ?υστήριο».
• «Η ποίηση είναι η δυνατότητα υπέρβασης των όποιων ανασταλτικών κωδίκων που αγκυλώνουν την άρθρωσή ?ας».
• « Ο λόγος αυτονο?είται, ανοίγοντας απρόβλεπτες πύλες προς ?ια διευρυ?ένη πραγ?ατικότητα, όπου πρωταγωνιστεί η φαντασία ?ε διαρκείς αναδιατάξεις των πραγ?άτων, πράγ?α που τεκ?ηριώνει τις δυνατότητες της γλώσσας».
• «Δεν υπάρχει στίχος, στροφή, φράση ή περίοδος στα έμμετρα ή κατά λογάδην κείμενα του Ανδρέα Εμπειρίκου, που ο σημερινός αναγνώστης, έχοντας ξεφύγει από την κηδεμονία της ευαισθησίας του εκ μέρους αυτόκλητων Τσελιγκάδων του ποιητικού λόγου, να μην αισθάνεται τη χαρά, την απόλαυση, την αιθρία, προπαντός την αλκή που αποπνέει ο γεμάτος από πνευματική και συναισθηματική φόρα λόγος του Ανδρέα Εμπειρίκου».
• «Ο ποιητικός λόγος ρευματοδοτεί πυρήνες συναισθημάτων, που είναι φορείς δόνησης της ψυχονοητικής μας στρωμάτωσης».
• «Η ποίηση δεν ήταν ποτέ ούτε είναι και σήμερα στους μοχλούς που παράγουν και κινούν τα φαινόμενα επιφανείας, αλλά στους μοχλούς των επεξεργασιών βάθους».
• «Η γλώσσα μάς δόθηκε για να της φερόμαστε ερωτικά μέσω της ποίησης. Έρωτας με κανόνες δεν γίνεται».
• «Ο ποιητής είναι το υποκείμενο ενός παραληρήματος που εκπορεύεται από την αναντιστοιχία πραγματικότητας και γλώσσας».
• «Όταν η γλώσσα δεν κάνει άλλο παρά να υπηρετεί τον Λόγο, καταστρέφει την πάμφωτη αξία των πραγμάτων, κι αυτά την εκδικούνται θάβοντάς τη στην αιθάλη τους...»

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/423#ixzz43kLi6DqL