ΓΙΑ ΤΟ ΘΛΙΒΕΡΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ
(Σύγκρουση των τρένων)
Ποιος το περίμενε άξαφνα, παιδιά μου αγαπημένα
σαν αστραπή μες στην νυχτιά, αστέρια να γενείτε
μ’ ελπίδες και με όνειρα κεράκια αναμμένα
και στην αιωνιότητα ακέρια μαζί να ζείτε!
Σας είδαμε μες τη νυχτιά, κοπάδι περιστέρια
με ματωμένα τα φτερά, να τρέχετε τρομαγμένα.
Να ψάχνετε την μανούλα σας με πληγωμένα χέρια
με πορφυρά τα μάτια σας και δάκρυα ποτισμένα.
Θρηνώ για την αγιάτρευτη, την άταχτη φυγή σας
που ο θάνατος το σάβανο άπλωσ’ ανάμεσά σας.
Κι ο θρήνος μας, ανείπωτος στην στείρα απαντοχή μας,
σαν λυχναράκι που έσβησε η ελπίδα και η χαρά σας.
Τα βήματά σας αντηχούν μέσα στα βήματά μας
και στην καρδιά μας νιώθουμε το χτύπο της καρδιάς σας
Ακούμε τις φωνούλες σας και τα χαμόγελά σας
Μες στην ανείπωτη, βαριά και μαύρη συννεφιά μας.
Κι είν’ η καρδιά μας σκοτεινή, σα δίχως νερό πηγάδι
για κάτι το ανεπίστρεπτο, για πάντα που εχάθη
που κούφια κράζει, αντιλαλεί, σαν να ’ρχεται απ’ τον `Αδη.
ο γκρίζος θρήνος που ξεσπά απ’ της καρδιάς τα βάθη.
Ώ!, των λυγμών την ώρα αυτή, ραγίζουνε κι οι πέτρες.
Του πόνου το σήμαντρο χτυπά το πένθος στην Ελλάδα.
Κι ο αγέρας ξεσπά τον πόνο του με βόγγους και φοβέρες
μέσ’ στη βαριά τη συννεφιά τη μαύρη πορφυράδα.
Εσείς πληρώσατε ακριβά, τα λάθη αυτής της χώρας.
Το αίμα σας το νιώθουμε που κλαίει και μας καίει.
Μεγάλο κρίμα αυτός ο θάνατος! Τόσων πολλών παιδιών μας.
Κατάρα και άγρια ευχή να γίνει ο καημός σας.
Δάσκαλος
Δ. Παπαγιαννόπουλος
01/03/2023
=====================================
1] ΦΩΝΕΣ Κ.Π.Καβάφης.
Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψη τες ακούει το μυαλό.
Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας –
σα μουσική, την νύχτα, μακρινή, που σβήνει.
2] Che fece . . . . il gran rifiuto
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος το ’χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.
3]Τελειωμενα Μέσα στο φόβο και στες υποψίες, με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια, λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πως να κάμουμε για ν' αποφύγουμε τον βέβαιο τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί. Κι όμως λανθάνουμε, δεν ειν' αυτός στον δρόμο. Ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα (ή δεν τ' ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε κάλα). Αλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν, εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας, κι ανέτοιμους -που πια καιρός- μας συνεπαίρνει.
4]Ιωνικον Γιατί τα σπάσαμε τ'αγάλματά των, γιατί τους διώξαμεν απ' τους ναούς των, διόλου δεν πέθαναν γι' αυτό οι θεοι. Ω γη της Ιωνίας, σενα αγαπούν ακόμη, σενα η ψυχές των ενθυμούνται ακόμη. Σαν ξημερώνει επάνω σου πρωϊ αυγουστιάτικο την ατμόσφαιρα σου περνά σφρίγος απ'την ζωή των, και καποτ' αιθέρια εφηβική μορφή, αόριστη, με διάβα γρήγορο, επάνω από τους λόφους σου περνά.
5]Οσο μπορείς Κι αν δεν μπορείς να καμείς την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντας την, γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντας την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα ξένη φορτική.
=======================================ΤΑ ΕΥΡΕΤΡΑ της Κικής Δημουλά.
Τὰ ξεφύλλιζες, κοντοστεκόσουν κάθε τόσο
διάβαζες τάχα κάτι σὲ διαπερνοῦσε
ἀδιάβαστες κρυφογελοῦσαν οἱ σελίδες
μετὰ τὰ ζύγιασες ὅλα στὴ χοῦφτα σου
σὰ νὰ ἦταν κέρματα
χοντρικὰ τὰ ἐξετίμησες
οὐκ ὀλίγα εἶπες
ἔκπληκτος πῶς τ᾿ ἀπέκτησες μὲ ρωτᾷς.
Ὑποκριτή, γραμμὴ δὲ διάβασες
ἀλλιῶς θὰ τό ᾿βλεπες
τὸ γράφω ἐδῶ μέσα πρῶτο πρῶτο
τὰ εὕρετρα εἶναι
ἐσὺ μοῦ τὰ ἔδωσες
ἐπειδὴ σὲ βρῆκα
σὲ μέτρησα καὶ ἤσουνα πολλὰ
ξαναμετρῶ κι ἤσουν ἀλλιῶς
τὸ ἄφησα νὰ εἶσαι κι ἀπ᾿ τὰ δύο
δὲ σοῦ ἀφαίρεσα οὔτε μία
ἀπ᾿ τὶς χιλιάδες ὡραιότητες ποὺ εἶχες
οὔτε μισὴ ἀπ᾿ τὶς πολύτιμες ἀσκήμιες σου
κόσμε.
======================================
"Το Μονόγραμμα"
Οδυσσέας Ελύτης
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μεσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτα άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.
======================================
Συγκατοίκηση με το Παρόν
«Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάς /
μ’ αυτούς που έχασαν την εξουσία/
ή αντίθετα να τους λυπάσαι./
Ίσως καλύτερα ταιριάζει η λύπηση/
έτσι κακόμοιροι που περιφέρονται/
ψάχνοντας κάτι να βάλουν πάνω τους/
για να σκεπάσουν τη γύμνια τους./
Ή μήπως πρέπει πάντα να τους φοβάσαι/
έτοιμοι καθώς είναι μόλις ευπρεπιστούν/
μόλις φορέσουν το κατάλληλο κοστούμι/
ν’ αρπάξουν ξανά την εξουσία.»
Τίτος Πατρίκιος, «Γυμνοί και ντυμένοι» από τη νέα του ποιητική συλλογή
«Συγκατοίκηση με το παρόν».
=================================
Το ποίημα: Σε περιμένω παντού
Τάσος Λειβαδίτης.
Κι ἂν ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ νὰ χωριστοῦμε, ἀγάπη μου,
μὴ χάσεις τὸ θάρρος σου.
Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται
νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του.
Τὴν ἀγάπη μας αὔριο, θὰ τὴ διαβάζουν τὰ παιδιὰ στὰ σχολικὰ βιβλία, πλάι στὰ ὀνόματα τῶν ἄστρων καὶ τὰ καθήκοντα τῶν συντρόφων.
Ἂν μοῦ χάριζαν ὅλη τὴν αἰωνιότητα χωρὶς ἐσένα,
θὰ προτιμοῦσα μιὰ μικρὴ στιγμὴ πλάι σου.
Θὰ θυμᾶμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα,
σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μὲς στὸν ἐμφύλιο πόλεμο.
Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ, πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα, γιατὶ σ᾿ ἀγαπῶ
=======================================
Φίλες και Φίλοι αυτή η μικρή επιλογή έγινε τρόποντινά με κρύα καρδιά γιατί τα ωχ! των συνανθρώπων μας που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα Τέμπη, μας έχουν συγκλονίσει όλους και θα αντηχούν στ' αυτιά μας στο διηνεκές. Στα πολλά γιατί που έχουμε όλοι μας ποιοι θ' απαντήσουν και κυρίως ποιοι θα τους πιστέψουν; Αντ' αυτού αυτές τις μέρες έχουν γραφεί τόσα πολλά από πολλούς και διάφορους, καθώς επίσης και πάρα πολλά από επίσημα χείλη, που αναρωτιέμαι, σε τι άραγε να χρησιμεύουν; Σάμπως θα αποτρέψουν το επόμενο δυστύχημα; Μήπως η σιωπή των αμνών, συγγνώμη, των περιλαλίστατων ειδικών και υπευθύνων ήθελα να πω, θα ήταν η πλέον κατάλληλη επιλογή σεβασμού προς τα θύματα; Αλήθεια που είναι όλοι αυτοί οι λύκοι των ΜΜΕ να φωνάξουν για την ανύπαρκτη παιδεία; που είναι όλοι αυτοί οι γραφιάδες και οι υπεύθυνοι να γράψουν και να μιλήσουν για το αίσχος της αγραμματοσύνης και το μίσος προς την ανάγνωση των μαθητών λόγω της ακαταλληλότητας των δασκάλων; των κτιρίων; της κοινωνίας; Πού είναι όλοι αυτοί οι φωνακλάδες ξερόλες των ΜΜΕ να φωνάξουν για το μέγιστο πρόβλημα της υπογεννητικότητας; Που είναι αυτά τα πιράνχας των ΜΜΕ να δείξουν εικόνες από την χαβούζα στο κέντρο της πρωτεύουσας; Μήπως έχουμε συνηθίσει στο τέρας της ασχήμιας; Όπως είχε πει ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ αυτό είναι το χειρότερο. Είναι δυνατόν να έχεις επισκεφθεί τον κέντρο της Αθήνας, [αλήθεια έχει η Αθήνα δήμαρχο ικανό;] και να μην έχεις νιώσει αγανάχτηση μ' αυτό το αίσχος που επικρατεί; Αυτή η μάζωξη πάλι που έγινε σήμερα σε κάποια επιτροπή των πρώην υπουργών τι καραγκιοζιλίκη ήταν αυτό; Βρε μπαγάσηδες πολιτικάντηδες για τόσο κουτορνίθια μας περνάτε; Αυτή η κυβέρνηση έχει τέσσερα χρόνια στην εξουσία και τώρα διαπίστωσε τις παραλείψεις των προηγούμενων κυβερνήσεων; Δηλαδή αν δεν είχε γίνει το δυστύχημα στα Τέμπη θα ήταν όλα μέλι γάλα; Βρε είσαστε με τα καλά σας; Ξεκαβαλήστε λίγο από τις θωρακισμένες μερσεντές σας και κυκλοφορήστε έξω να έρθετε σε επαφή με την πραγματικότητα, εννοώ να ξεκαβαλήσουν και οι 300. Ένυ γουέη που λέει και ο Γκοτζιό όποιοι δεν επιθυμούν να προσβάλουν την αισθητική τους υπάρχει και η εξής λύση, κλείνεις το χαζοκούτι, αυτή κι αν είναι μια επαναστατική πράξη, και το πρωί 09:00 έως 10:00 πιάνεις πρώτο πρόγραμμα στο ραδιόφωνο και ακούς Χρήστο Μιχαηλίδη. Θα μου πεις βέβαια και τις άλλες ώρες τι να κάνω; Κάλλιστα μπορείς να διαβάζεις τα βιβλία του Ηλία Γιαννακόπουλου και όχι μόνο, μπορείς να διαβάσεις ποίηση, λογοτεχνία, να επισκεφθείς ένα Μουσείο, μπορείς να πας μία βόλτα στους αρχαιολογικούς χώρους, μπορείς να ακούσεις το τρίτο πρόγραμμα, μπορείς να κάνεις σεξ, μπορείς να περιποιηθείς τα λουλούδια σου, μπορείς να γράψεις τα απομνημονεύματά σου αν είσαι 60 plus, πιθανόν κάποιοι να ρωτήσουν, και αν τελειώσω με όλα αυτά τι να κάνω; Σ' αυτή την περίπτωση υπάρχουν και οι διαχειριστές χρόνου, δεν είναι κακή η ιδέα να απευθυνθείτε στους ειδικούς, εγώ και οι συνεργάτες μου είμαστε αναπάσα στιγμή στην διάθεσή σας. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος.
ΥΓ τελευταίας στιγμής. Το πιο κάτω ποίημα το αφιερώνει, λόγω της ημέρας, ένας ευτυχισμένος παππούς. ο Δημήτρης Παπαγιαννόπουλος στον εγγονό του τον Ηρακλή.
Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου I R A K L I S
ΑΝΟΙΞΗ ΓΛΥΚΙΑ
Απόψε γλυκύτερος ήρθε ο ύπνος.
Απόψε ο αέρας ευωδιαστός μάς έφτασε
και χτυπά το παράθυρο
στο ρυθμό της καρδιάς μας..
Απόψε νέο μήνυμα στέλνει το φεγγάρι
σα φτερούγισμα μικρού πουλιού.
Απόψε μας πήρε αγκαλιά
και μας νανούρισε γλυκά
η Ά ν ο ι ξ η.
Ήρθε η Άνοιξη σήμερα
χαράζοντας τόξο φωτεινό
στο γαλάζιο κατακάθαρο ουρανό.
Kαι μπήκε στην κάμαρά μου
απ’ τη χαραμάδα που βρήκε ανοιχτή
και την άνοιξε διάπλατα
στο φως, στην αγάπη
στον έρωτα της ζωής.
Και να ο ουρανός πλημύρισε
από φως, φρεσκάδα κι άρωμα.
Και να ο αγέρας διαλαλεί
τα τιτιβίσματα των πουλιών
που φιλιούνται ασταμάτητα
στις ανθισμένες μυγδαλιές
και στις κόκκινες τριανταφυλλιές.
Οι άνθρωποι με τις ηλιαχτίδες
πιασμένοι χέρι χέρι
χορεύουν στις αυλές
και λούζονται χορεύοντας
το μύρο της ζωής
Και να. Χαρά μου, εδώ κι εσύ
γλυκιά, στα θαλασσιά ντυμένη,
με μια κορδέλα στα μαλλιά
πρωτόβγαλτη κορασίδα.
<<>>
Με κόκκινα τριαντάφυλλα
στα χείλη, στην καρδιά σου
παρασυρμένη απ τη ματιά
του ήλιου την πλανεύτρα.
Θεέ μου, τι φως, με μέθυσε
της Άνοιξης η αχτίδα,
της Άνοιξης ο έρωτας
της Άνοιξης η ελπίδα.
21/03/2016 Για τον ερχομό της Άνοιξης και την ημέρα της ποίησης.
