Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"


"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,
καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.

21.6.17

ΚΑΡΤΣΙΟΥΚΑΣ ΡΑΦΑΗΛ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΤΗΝ 21/06/2017

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του filomatheiablogspot.gr [Λογοτεχνική Ομάδα Γοργογυρίου] σας καλησπερίζω. Έχετε ακούσει το απόφθεγμα; που λέει: Αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτα!!! ε! αυτό συμβαίνει σε μένα. Μπορεί να ξεκινήσω να πάω Νότια Αφρική και μ' έναν μαγικό τρόπο να βρω εκεί τους φίλους μου από την Ιαπωνία. Μπορεί να ξεκινήσω να επισκεφτώ την Ιαπωνία και μ' έναν μαγικό τρόπο να συναντήσω εκεί τα φιλαράκια μου από την Φινλανδία. Μπορεί να πάω ένα διήμερο στη Θεσσαλονίκη και μ' έναν μαγικό τρόπο να συναντήσω εκεί κάποια φιλαράκια μου από το Γοργογύρι. 

Κάτι τέτοιο μου συνέβη σήμερα, ξεκίνησα να πάω στην ορκωμοσία του εκλεκτού μέλους της Ο.ΜΑΣ. [ομάδα στοχασμού της ΟΚΡΑ] Αλέξανδρου Βλάνδου ο οποίος τελείωσε, στην ώρα του παρακαλώ!!! όπως λέμε και στο στρατό ημέρα παρουσίασης, ημέρα απόλυσης, ο Αλέξανδρος από μικρός είχε τρέλα με τα μαθηματικά, και κατάφερε να περάσει στο τμήμα μαθηματικών του πανεπιστημίου Αθηνών. Εκτός από την αγάπη του για τα μαθηματικά στη ζωή του κυριαρχούν ακόμα 2 αγάπες, η μουσική και τα όμορφα κορίτσια που τον βοηθούν να εξισώνει τη ζωή του κατά τον καλύτερο τρόπο. Ως εκπρόσωπος της ΟΚΡΑ και δημιουργός της Ο.ΜΑΣ. έλαβα την πρόσκληση από τον Αλέξανδρο να παραστώ στην ορκωμοσία, και παράλληλα με την ιδιότητα του bloger να κάνω και το σχετικό ρεπορτάζ. Κατά τις 11.45 άρχισε το τελετουργικό, ο πρόεδρος του ιδρύματος αφού είπε τα σχετικά έφθασε και στο σημείο κλειδί.
ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ όπως γνωρίζετε πάντα σ' αυτές τις περιπτώσεις τον όρκο τον εκφωνεί όποιος από τους φοιτητές αρίστευσε, φέτος όμως, -για πρώτη φορά- έχουμε 10!!!!!!! από τους 10 δε οι τρείς είναι οι πρώτοι των πρώτων γιατί οι 2 έχουν πετύχει το απόλυτο 10, και ο τρίτος το 9,94 τα ονόματα των 2 παιδιών που τελείωσαν με 10 είναι, ο τάδε και ο τάδε, ζητώ συγγνώμη από τα παιδιά που δεν συγκράτησα τα ονόματά τους, και το όνομα του τρίτου, ΚΑΡΤΣΙΟΥΚΑΣ ΡΑΦΑΗΛ!!!!!!!!!!!!!!!!! Αρχικά νόμισα πως ο πρύτανης έκανε πλάκα, θα έμαθε είπα μέσα μου πως παραβρίσκεται στην αίθουσα ένας Γοργογυραίος και θέλοντας να τιμήσει στο πρόσωπό μου την ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙΟΥ και το ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ και Πανέμορφο Γοργογύρι έκανε αυτή την αναφορά. Έκανα τη σκέψη πως θα έπρεπε μετά την εκδήλωση να συναντήσω τον κ. Πρύτανη και να τον ευχαριστήσω. Δεν πρόλαβα όμως να τελειώσω τη σκέψη μου και το βλέμμα μου το οποίο πλανιόταν στην αίθουσα σταμάτησε σ' ένα οικείο πρόσωπο, ήταν εκεί ο συγχωριανός ΚΑΡΤΣΙΟΥΚΑΣ ΜΙΧΑΗΛ δηλαδή ο πατέρας του Ραφαήλ. Έμεινα άφωνος!!!!! Θυμόσαστε που σας είπα στην αρχή για τον μαγικό τρόπο; Ξανά μανά τα ίδια, εγώ πήγα έκεί για τον Αλέξανδρο, και τσούπ!!! εμφανίστηκε ένας Γοργογυραίος, είναι απίθανοι αυτοί οι Γοργογυραίοι, εκεί που δεν τους περιμένεις, αυτοί εμφανίζονται και αλλάζουν τα δεδομένα.
Όταν άρχισε η εκφώνηση των ονομάτων στον άκουσμα του ονόματος ΒΛΑΝΔΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ σείστηκε η αίθουσα από τα ουρλιαχτά του κοροτσίκοσμου, ως φαίνεται ο Αλέξανδρος είναι πολύ αγαπητός. Να αναφέρω εδώ πως η καταγωγή του Αλέξανδρου είναι από το ΜΑΥΡΕΛΙ ΤΡΙΚΑΛΩΝ και οι γονείς του είναι η ΦΩΤΕΙΝΗ και ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ οι οποίοι δικαιολογημένα καμάρωναν για το βλαστάρη τους. Φωτεινή και Γιώργο εύχομαι ο Αλέξανδρος να έχει μια καλή πορεία στη ζωή του και να τον καμαρώσετε όπως αυτός επιθυμεί. Αλέξανδρε να είσαι καλότυχος, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που σε γνώρισα, και που κοσμείς με την παρουσία σου την Ο.ΜΑΣ.

Ας έρθω τώρα στον Γοργογυραίο, είναι γιος της ΜΑΡΙΑΝΘΗΣ και του ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΡΤΣΙΟΥΚΑ και έχει ακόμα 3 αδέρφια, την Ελένη, τον Θωμά και τον Αριστείδη.
Για να καταλάβετε για τι παιδί μιλάμε θα σας πω το εξής, ο Ραφαήλ είχε περάσει την πρώτη φορά που έδωσε πανελλήνιες στη ΣΑΣ [Σχολή Αξιωματικών Σωμάτων] με βαθμό 19,7 έμεινε ένα χρόνο και μετά έφυγε γιατί η αγάπη για τα μαθηματικά ήταν μεγαλύτερη από αυτή του Στρατιωτικού γιατρού. Στη ΣΑΣ παρέμεινε ο δίδυμος αδερφός του. Όλα τ' αδέρφια έχουν μεγάλη έφεση στα μαθηματικά, και γενικότερα είναι αριστούχοι μαθητές-φοιτητές. Αγαπητοί μας ΜΑΡΙΑΝΘΗ ΚΑΙ ΜΙΧΑΛΗ σας αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Μπράβο και πάλι Μπράβο. Το κακό είναι πως αυτά τα διαμάντια δεν μένουν στην Ελλάδα, ήδη ο Ραφαήλ είναι έτοιμος να αναχωρήσει για το MICHIGAN του έχουν κάνει μια πολύ δελεαστική πρόταση. Πάει κι αυτός για την μικρή δημιουργική Ελλάδα του εξωτερικού. Φίλες και Φίλοι κάπως έτσι κύλησε η σημερινή μέρα. Αγαπητοί μου, Ραφαήλ και Αλέξανδρε σας εύχομαι καλή σταδιοδρομία. Με σεβασμό ο Πεπέ της Ουτοπίας.
ΥΓ. Λίγο πριν στείλω τα γραπτά προς εκτύπωση έμαθα το εξής, ένας Γοργογυραίος, έχασε το πορτοφόλι του και μετά από λίγες ώρες τον πήρε τηλέφωνο μια ΚΥΡΙΑ και τον ρώτησε αν είχε χάσει κάποιο πορτοφόλι, στην καταφατική του απάντηση τον ρώτησε αν είχε μέσα χρήματα, και πόσα είχε. Όταν της είπε πως είχε μέσα 2.000,00ευρώ του είπε: ΟΚ τα μέτρησα είναι ακριβώς τόσα, ελάτε να τα πάρετε!!!!!!!!!!! Αυτά συμβαίνουν μόνο σε Γοργογυραίους.










Επιμέλεια ανάρτησης από τον Fuji Tomo Kazu

AΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΛΑΝΔΟΣ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΣΤΙΣ 21/06/2017

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του filomatheiablogspot.gr [Λογοτεχνική Ομάδα Γοργογυρίου] σας καλησπερίζω. Έχετε ακούσει το απόφθεγμα; που λέει: Αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτα!!! ε! αυτό συμβαίνει σε μένα. Μπορεί να ξεκινήσω να πάω Νότια Αφρική και μ' έναν μαγικό τρόπο να βρω εκεί τους φίλους μου από την Ιαπωνία. Μπορεί να ξεκινήσω να επισκεφτώ την Ιαπωνία και μ' έναν μαγικό τρόπο να συναντήσω εκεί τα φιλαράκια μου από την Φινλανδία. Μπορεί να πάω ένα διήμερο στη Θεσσαλονίκη και μ' έναν μαγικό τρόπο να συναντήσω εκεί κάποια φιλαράκια μου από το Γοργογύρι. 

Κάτι τέτοιο μου συνέβη σήμερα, ξεκίνησα να πάω στην ορκωμοσία του εκλεκτού μέλους της Ο.ΜΑΣ. [ομάδα στοχασμού της ΟΚΡΑ] Αλέξανδρου Βλάνδου ο οποίος τελείωσε, στην ώρα του παρακαλώ!!! όπως λέμε και στο στρατό ημέρα παρουσίασης, ημέρα απόλυσης, ο Αλέξανδρος από μικρός είχε τρέλα με τα μαθηματικά, και κατάφερε να περάσει στο τμήμα μαθηματικών του πανεπιστημίου Αθηνών. Εκτός από την αγάπη του για τα μαθηματικά στη ζωή του κυριαρχούν ακόμα 2 αγάπες, η μουσική και τα όμορφα κορίτσια που τον βοηθούν να εξισώνει τη ζωή του κατά τον καλύτερο τρόπο. Ως εκπρόσωπος της ΟΚΡΑ και δημιουργός της Ο.ΜΑΣ. έλαβα την πρόσκληση από τον Αλέξανδρο να παραστώ στην ορκωμοσία, και παράλληλα με την ιδιότητα του bloger να κάνω και το σχετικό ρεπορτάζ. Κατά τις 11.45 άρχισε το τελετουργικό, ο πρόεδρος του ιδρύματος αφού είπε τα σχετικά έφθασε και στο σημείο κλειδί.

ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ όπως γνωρίζετε πάντα σ' αυτές τις περιπτώσεις τον όρκο τον εκφωνεί όποιος από τους φοιτητές αρίστευσε, φέτος όμως, -για πρώτη φορά- έχουμε 10!!!!!!! από τους 10 δε οι τρείς είναι οι πρώτοι των πρώτων γιατί οι 2 έχουν πετύχει το απόλυτο 10, και ο τρίτος το 9,94 τα ονόματα των 2 παιδιών που τελείωσαν με 10 είναι, ο τάδε και ο τάδε, ζητώ συγγνώμη από τα παιδιά που δεν συγκράτησα τα ονόματά τους, και το όνομα του τρίτου, ΚΑΡΤΣΙΟΥΚΑΣ ΡΑΦΑΗΛ!!!!!!!!!!!!!!!!! Αρχικά νόμισα πως ο πρύτανης έκανε πλάκα, θα έμαθε είπα μέσα μου πως παραβρίσκεται στην αίθουσα ένας Γοργογυραίος και θέλοντας να τιμήσει στο πρόσωπό μου την ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙΟΥ και το ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ και Πανέμορφο Γοργογύρι έκανε αυτή την αναφορά. Έκανα τη σκέψη πως θα έπρεπε μετά την εκδήλωση να συναντήσω τον κ. Πρύτανη και να τον ευχαριστήσω. Δεν πρόλαβα όμως να τελειώσω τη σκέψη μου και το βλέμμα μου το οποίο πλανιόταν στην αίθουσα σταμάτησε σ' ένα οικείο πρόσωπο, ήταν εκεί ο συγχωριανός ΚΑΡΤΣΙΟΥΚΑΣ ΜΙΧΑΗΛ δηλαδή ο πατέρας του Ραφαήλ. Έμεινα άφωνος!!!!! Θυμόσαστε που σας είπα στην αρχή για τον μαγικό τρόπο; Ξανά μανά τα ίδια, εγώ πήγα έκεί για τον Αλέξανδρο, και τσούπ!!! εμφανίστηκε ένας Γοργογυραίος, είναι απίθανοι αυτοί οι Γοργογυραίοι, εκεί που δεν τους περιμένεις, αυτοί εμφανίζονται και αλλάζουν τα δεδομένα.
Όταν άρχισε η εκφώνηση των ονομάτων στον άκουσμα του ονόματος ΒΛΑΝΔΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ σείστηκε η αίθουσα από τα ουρλιαχτά του κοροτσίκοσμου, ως φαίνεται ο Αλέξανδρος είναι πολύ αγαπητός. Να αναφέρω εδώ πως η καταγωγή του Αλέξανδρου είναι από το ΜΑΥΡΕΛΙ ΤΡΙΚΑΛΩΝ και οι γονείς του είναι η ΦΩΤΕΙΝΗ και ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ οι οποίοι δικαιολογημένα καμάρωναν για το βλαστάρη τους. Φωτεινή και Γιώργο εύχομαι ο Αλέξανδρος να έχει μια καλή πορεία στη ζωή του και να τον καμαρώσετε όπως αυτός επιθυμεί. Αλέξανδρε να είσαι καλότυχος, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που σε γνώρισα, και που κοσμείς με την παρουσία σου την Ο.ΜΑΣ.

Ας έρθω τώρα στον Γοργογυραίο, είναι γιος της ΜΑΡΙΑΝΘΗΣ και του ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΡΤΣΙΟΥΚΑ και έχει ακόμα 3 αδέρφια, την Ελένη, τον Θωμά και τον Αριστείδη.
Για να καταλάβετε για τι παιδί μιλάμε θα σας πω το εξής, ο Ραφαήλ είχε περάσει την πρώτη φορά που έδωσε πανελλήνιες στη ΣΑΣ [Σχολή Αξιωματικών Σωμάτων] με βαθμό 19,7 έμεινε ένα χρόνο και μετά έφυγε γιατί η αγάπη για τα μαθηματικά ήταν μεγαλύτερη από αυτή του Στρατιωτικού γιατρού. Στη ΣΑΣ παρέμεινε ο δίδυμος αδερφός του. Όλα τ' αδέρφια έχουν μεγάλη έφεση στα μαθηματικά, και γενικότερα είναι αριστούχοι μαθητές-φοιτητές. Αγαπητοί μας ΜΑΡΙΑΝΘΗ ΚΑΙ ΜΙΧΑΛΗ σας αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Μπράβο και πάλι Μπράβο. Το κακό είναι πως αυτά τα διαμάντια δεν μένουν στην Ελλάδα, ήδη ο Ραφαήλ είναι έτοιμος να αναχωρήσει για το MICHIGAN του έχουν κάνει μια πολύ δελεαστική πρόταση. Πάει κι αυτός για την μικρή δημιουργική Ελλάδα του εξωτερικού. Φίλες και Φίλοι κάπως έτσι κύλησε η σημερινή μέρα. Αγαπητοί μου, Ραφαήλ και Αλέξανδρε σας εύχομαι καλή σταδιοδρομία. Με σεβασμό ο Πεπέ της Ουτοπίας.
ΥΓ. Λίγο πριν στείλω τα γραπτά προς εκτύπωση έμαθα το εξής, ένας Γοργογυραίος, έχασε το πορτοφόλι του και μετά από λίγες ώρες τον πήρε τηλέφωνο μια ΚΥΡΙΑ και τον ρώτησε αν είχε χάσει κάποιο πορτοφόλι, στην καταφατική του απάντηση τον ρώτησε αν είχε μέσα χρήματα, και πόσα είχε. Όταν της είπε πως είχε μέσα 2.000,00ευρώ του είπε: ΟΚ τα μέτρησα είναι ακριβώς τόσα, ελάτε να τα πάρετε!!!!!!!!!!! Αυτά συμβαίνουν μόνο σε Γοργογυραίους.











Επιμέλεια ανάρτησης Fuji tomo kazu.

20.6.17

16 πράγματα που έμαθα για τη Γερμανία και τους Γερμανούς σε 10 χρόνια σχέσης και γάμου με έναν (νοτιο-) Γερμανό. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Είμαι μία από τις πολλές χιλιάδες Ελληνίδες που μένουν εδώ και χρόνια στη Γερμανία. Είμαι μία από τις σχετικά λίγες που είναι παντρεμένες με Γερμανό, παρ’ ό,τι γεννημένες και μεγαλωμένες στην Ελλάδα. Έχοντας γίνει όχι μόνο μέλος της Γερμανικής κοινωνίας, αλλά και μιας τυπικής γερμανικής οικογένειας, χρειάστηκε να κάνω… εντατικά μαθήματα στον τρόπο σκέψης και λειτουργίας τους! Ιδού λοιπόν οι διαπιστώσεις μου, 10 χρόνια μετά από την πρώτη μου επαφή με τη χώρα και τους ανθρώπους της:

(Τα παρακάτω είναι προσωπικές διαπιστώσεις και εκτιμήσεις γενικού ενδιαφέροντος και δεν ισχύουν απαραίτητα για το σύνολο του πληθυσμού!)
1. Οι Γερμανοί παρανομούν νομίμως. Εκμεταλλεύονται κάθε σημαντική ή ασήμαντη ρύθμιση του νομοθέτη προς (χρηματικό) όφελός τους, χωρίς να παραβαίνουν το νόμο. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πόσο αποτελεσματικοί είναι σε αυτό.
2. Οι Γερμανοί έχουν βαθύ το αίσθημα της δικαιοσύνης. Στο εστιατόριο πληρώνει καθένας τα δικά του – ο λογαριασμός δεν μοιράζεται ίσα στα μέλη της παρέας. Πολλοί γονείς όταν παραχωρήσουν ένα χρηματικό ποσό στο ένα παιδί, τότε παραχωρούν το ίδιο ποσό και στο άλλο, ανεξαρτήτως αν το δεύτερο παιδί το χρειάζεται ή όχι. Και οι σχέσεις πελατών-πωλητών βασίζονται στην εμπιστοσύνη: στην ύπαιθρο υπάρχουν χωράφια στα οποία πωλούνται ανάλογα με την εποχή λουλούδια – τα οποία ο πελάτης κόβει μόνος του -, κολοκύθες, φράουλες. Πωλητής δεν υπάρχει: ο πελάτης ρίχνει σε έναν κουμπαρά το αντίτιμο. Πολλές φορές μου έχει τύχει σε κατάστημα να με συμβουλέψουν εναντίον της αγοράς προϊόντος. Για χαλασμένα προϊόντα αρκεί η επίδειξή τους ή η αποστολή φωτογραφίας τους για να αντικατασταθούν αμέσως ή για να γίνει επιστροφή χρημάτων. Η νοοτροπία είναι: ο ευχαριστημένος πελάτης θα επιστρέψει.
3. Οι Γερμανοί έχουν παράξενο ορισμό του τι εστί φτώχεια. Συγκεκριμένα ο φτωχός, εκτός από το επίδομα που παίρνει (της τάξης των 400 ευρώ το μήνα), έχει διαμέρισμα και τις βασικές παροχές (ηλεκτρικό και νερό) πληρωμένες από το κράτος. Η διαμάχη βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο γιατί μέσα στα διάφορα επιδόματα που παίρνουν οι φτωχοί από το κράτος τα χρήματα που προβλέπονται για παιδικά παιχνίδια είναι τόσο λίγα (της τάξης των μερικών ευρώ το χρόνο).
4. Έχω ξεχάσει τον αριθμό των επιδομάτων που παίρνω επειδή δεν εργάζομαι (40 ώρες την εβδομάδα) τον πρώτο χρόνο της ζωής του παιδιού μου, επειδή έχω ένα παιδί, επειδή έχω δεύτερο παιδί, επειδή αποφασίσαμε να αγοράσουμε σπίτι, επειδή εργάζομαι και χρειάζομαι ιδιωτική σύνταξη γιατί ίσως κάποτε τα ταμεία δεν έχουν αρκετά χρήματα, επειδή εργάζομαι και έχω οικογένεια, επειδή, επειδή, επειδή…
5. Παρόλα αυτά οι Γερμανοί εξακολουθούν να παραπονιούνται γιατί το βιοτικό τους επίπεδο δεν είναι τόσο υψηλό ή το σύστημα υγεία τους δεν είναι τόσο καλό όσο εκείνο των Σουηδών, των Φιλανδών ή των Νορβηγών. Αν δεν είσαι νούμερο 1 δεν μετράει, ακόμα κι αν ζεις καλύτερα από το 99.5% του υπόλοιπου κόσμου.
6. Οι Γερμανοί δε ρισκάρουν – ιδιαίτερα οι γιατροί. Θα διαλέξουν στην πλειοψηφία των περιπτώσεων τον πιο σίγουρο και ασφαλή δρόμο, ακόμα και αν το ρίσκο που συνδέεται με την λιγότερο ασφαλή επιλογή είναι μικρό.

7. Οι Γερμανοί ανακυκλώνουν. Στο σπίτι μας έχουμε κάδους για υλικά συσκευασίας, χαρτιά, φυτικά απορρίμματα (τα οποία κομποστοποιούνται) και τα υπόλοιπα σκουπίδια. Υπάρχει ειδικό σύμβολο στις συσκευασίες που καταδεικνύει την καταλληλότητα του εκάστοτε υλικού να πεταχτεί στον κάδο ή όχι. Τα μπουκάλια και τα τσίγκινα κουτάκια επιστρέφονται στο σούπερ μάρκετ. Τα γυάλινα μπουκάλια που δεν επιστρέφονται, πετάγονται στους ειδικούς κάδους γυαλιού που βρίσκονται σε κάθε γειτονιά. Οι κάδοι γυαλιού είναι χωρισμένοι σε χρώματα: για διαφανές, καφετί και πράσινο γυαλί. Τα ογκώδη και/ή τοξικά σκουπίδια πρέπει να τα μεταφέρει ο καταναλωτής σε ειδικό χώρο (“μάντρα”) αξιοποίησης και διάθεσής τους. Οι μπαταρίες επιστρέφονται σε όλα τα καταστήματα στα οποία πωλούνται. Για όλες τις υπηρεσίες διάθεσης απορριμάτων ο καταναλωτής, εννοείται, πληρώνει ένα αντίτιμο.
8. Στη Γερμανία υπάρχουν περίπου 3.5 χιλιάδες νεκροί από ατυχήματα το χρόνο. Σε πληθυσμό 82 εκατομμυρίων. Το νούμερο το θεωρούν απαράδεκτο, και στις σχολές οδήγησης σχολιάζεται συχνά πόσο ανεύθυνα οδηγούν οι Γερμανοί. Ωστόσο οι νεαροπαρέες επιλέγουν πάντα στη βραδινή έξοδο έναν οδηγό, ο οποίος δεν πίνει ούτε σταγόνα αλκοόλ, και πηγαίνει τα υπόλοιπα μέλη της παρέας σπίτι τους. Το να βάλεις παιδί στο αυτοκίνητο, βέβαια, χωρίς το κάθισμα το κατάλληλο για την ηλικία του, είναι ποινικό αδίκημα και τα μωρά βγαίνουν από το μαιευτήριο μέσα στο πρώτο καθισματάκι. Α, σας είπα ότι στον Γερμανικό αυτοκινητόδρομο δεν υπάρχει όριο ταχύτητας; Ούτε και διόδια.
9. Η Γερμανία έχει οπισθοδρομική (επονομαζόμενη “παραδοσιακή”) νοοτροπία σε ό,τι αφορά τα στερεότυπα σχετικά με τους ρόλους των φύλων. Όταν δεν το ξεκαθαρίζω στην αλληλογραφία, για τον συνομιλητή μου είμαι πάντα ο Κύριος Δρ. Ιωάννα Αρκά, παρόλο που σίγουρα ελάχιστοι έχουν συναντήσει στη ζωή τους αρσενικό όνομα που να τελειώνει σε -α. Ένα πολύ κοινό λογοπαίγνιο είναι το “Frau Doktor Kinderlos” (=Κυρία Δόκτωρ Άτεκνη), κάτι που ταιριάζει αρκετά με τη γερμανική πραγματικότητα, όπου το συντριπτικό ποσοστό των γυναικών που πετυχαίνουν υψηλούς επαγγελματικούς στόχους (βλ. Άγγελα Μέρκελ) είναι άτεκνες. Συγκεκριμένα, το ποσοστό των γυναικών με 2 τέκνα οι οποίες δουλεύουν full-time στη Γερμανία είναι 6%. Τα περισσότερα παιδιά μένουν στον παιδικό σταθμό μέχρι τις 12 το μεσημέρι. Το σχολείο κλείνει κατά τη μία. Και η ίδια πολλές φορές αντιμετώπισα απορημένα βλέμματα όταν εξηγούσα κατά τη διάρκεια του διδακτορικού μου ότι παρόλο που είμαι νέα μαμά, εξακολουθώ να δουλεύω 8 ώρες την ημέρα.
10. Παρόλα αυτά, οι νεαροί Γερμανοί είναι αρκετά προοδευτικοί. Δεν έχω συναντήσει στον ίσως περιορισμένο κύκλο μου νεαρούς άντρες που να μη θεωρούν απολύτως φυσιολογικό να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά του σπιτιού. Η νέα γενιά μιλάει Αγγλικά και είναι πολύ δεκτική προς τους μετανάστες – εξάλλου σχεδόν ένας στους 10 κατοίκους Γερμανίας είναι αλλοδαπός. Μεταξύ αυτών πάνω από μισό εκατομμύριο Έλληνες. Οι ακροδεξιές εκδηλώσεις είναι ποσοτικά ελάχιστες, ωστόσο η κοινή γνώμη τις αντιμετωπίζει με αποτροπιασμό.

11. Οι Γερμανοί τρώνε “κρύο βραδινό φαγητό”. Αυτό σημαίνει: ψωμί με ποικιλία τυριών, αλλαντικών, συνοδευόμενα ίσως από τουρσιά και άααααντε και μια υποψία σαλατικού, στην καλύτερη περίπτωση. Διαθέτουν πολλά είδη ψωμιού και έχω την υποψία ότι τρέφονται σχεδόν αποκλειστικά με λίπος, κρέας και άμυλο. Θεωρώ προσωπική μου επιτυχία το ότι ο σύζυγός μου θεωρεί τον λαδερό αρακά και τους γίγαντες ως τα αγαπημένα του φαγητά, αγοράζει με δική του πρωτοβουλία σχεδόν ένα κιλό φέτα την εβδομάδα και παραδέχεται δημοσίως ότι η τώρα που έμαθε την Ελληνική κουζίνα τα φαγητά της χώρας του του φαίνονται ξενέρωτα.
12. Οι Γερμανοί είναι φανατικοί κρεατοφάγοι. Ο μέσος Γερμανός καταναλώνει περί τα 60 κιλά χοιρινού κρέατος το χρόνο. Το χοιρινό, δε, είναι εξαιρετικά φτηνό. Τελευταία, προς όφελος της κοινής υγείας, προτάθηκε η εισαγωγής μίας “μέρας χωρίς κρέας” στις καντίνες όπου τα μεσημέρια απανταχού οι εργαζόμενοι σιτίζονται. Η πρόταση απορρίφθηκε μετά αλαλαγμών και αγανακτήσεως. Μία μέρα στις 7 της εβδομάδας παραήταν μεγάλη θυσία! Παρόλα αυτά, το πρώτο σχόλιο σχεδόν κάθε Γερμανού όταν μαθαίνει ότι είμαι Ελληνίδα και μου αρέσει να μαγειρεύω είναι: “Οι Έλληνες τρώνε πολύ κρέας!”.
13. Οι βόρειοι Γερμανοί δεν είναι σαν τους νότιους Γερμανούς, και οι Βαυαροί θεωρούνται ξεχωριστή ράτσα. Μη με ρωτήσετε ποια είναι η διαφορά. Η κυριότερη που έχω διαπιστώσει είναι ότι οι βόρειοι είναι πολύ ψηλότεροι και ξανθότεροι.
14. Ο διαχωρισμός μεταξύ ανατολικής και δυτικής Γερμανίας δεν έχει ουσιαστικά πάψει να υφίσταται, κι ας έχει η χώρα επανενωθεί. Οι κοινωνικοοικονομικές διαφορές μεταξύ ανατολής και δύσης εξακολουθούν να είναι μεγάλες και ιδιαίτερα αισθητές, και η εσωτερική μετανάστευση ανθεί.
15. Σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη, οι περισσότεροι Γερμανοί θα περάσουν το δρόμο ακόμα και αν το φανάρι των πεζών είναι κόκκινο, αν ο δρόμος είναι έρημος.
16. Οι Γερμανοί δεν έχουν ξεπεράσει το αίσθημα της ευθύνης σχετικά με τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Μέχρι πρότινος ήταν σχεδόν αδιανόητο να κάνεις αστεία για τον Χίτλερ – όπως κάνουμε στην Ελλάδα – και αν το προσπαθήσετε σε κύκλο Γερμανών θα δείτε από απορία μέχρι τρόμο στα μάτια τους. Το να αποκαλέσεις κάποιον “ναζιστή” είναι από τις χειρότερες προσβολές που μπορεί να ξεστομίσει κανείς. Το θέμα αγγίζει τα όρια του του ταμπού. Εκτός αυτού, η άρνηση του Ολοκαυτώματος στη Γερμανία αποτελεί ποινικό αδίκημα!
ΠΗΓΗ ΙΩΑΝΝΑ ΑΡΚΑ.

19.6.17

Τι έγραψε ο Λιαντίνης για τον Επίκουρο. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Ο Επίκουρος δεν ακούστηκε στον καιρό του, αλλά ούτε και οι υστερινοί τον άκουσαν. Κατάκτησε χώρες μεγάλες όσο και οι χώρες του Αριστοτέλη και του Αλέξανδρου, και μας έφτασαν μόνο μισόλογα γι’ αυτόν. Κανείς δεν έγραψε την ιστορία του. Εξαίρεση έξοχη ξεχωρίζει ξεχασμένος ο εξαίσιος Λουκρήτιος.
Οι μισοί από τους ανθρώπους που άκουσαν το όνομα του Επίκουρου, αγαθοί σαν τους μηλοκόπους στη θάλασσα, τόνε πήρανε για ακαμάτη.
Οι άλλοι μισοί, πονηροί και μπαλντατζήδες, ανιχνέψανε σωστά τον επαναστατικό του γόμο. Είδαν και τρόμαξαν τη μελλοντική του συγκομιδή. Και λάβανε μέτρα. Ο αδιάβαγος, είπανε. Ο χοιροβοσκός, ο βοϊδολάτης.

Γρήγορα άρπαξαν τα αξίνια τους και τα άλλα σύνεργα του νεκροθάφτη. Και σκέπασαν το τίμιο σώμα της γνώσης του Επίκουρου στα μαγιάπριλα και στους αηδονισμούς της σιωπής. Η χειροπιαστή στιγμή για τον άνθρωπο χάθηκε μέσα στα μάτια του.
Έτσι στερήθηκε η ανθρωπότητα τη μεγάλη ευκαιρία να εισέλθει στην τροχιά της ειλικρίνειας, της ευθύνης, της εντιμότητας και της εμορφιάς.
Οι σελτζούκοι του ιερατείου, του σχολειού και της πέννας κατηγόρησαν τον Επίκουρο τα πολλά τάχατες.
Πως απλοποίησε τάχατες τον κόσμο, γιατί ονόμασε τη χαρά, την ελαφράδα του και την ευεξία. Πως παραγνόησε τάχατες τη χασοφεγγαριά της ζωής, γιατί αρνήθηκε το κακό, τις συφορές και τη λύπη. Πως εξευτίλισε τάχατες τα ευπρεπή του ανθρώπου, γιατί εκήρυξε:
-Φάγετε και πίετε, και ευφράνθητε• γιατί αύριον αποθνήσκετε.
Πως καταφρόνησε τάχατες τους σοφούς και τους δασκάλους, γιατί παίνεσε την αμεσότητα, τη φρεσκάδα, το βαθύπλουτο κάλεσμα της στιγμής και την αυτογέννητη γνώση. Πως εχλεύασε τα θεϊκά και τα όσια.
Πίσω από τα βλέφαρα του ύπνου του, όσο ο άνθρωπος ζει, αργοσαλεύουν όνειρα, πόθοι, εμορφιές, αλήθειες και πλάνες. Και σαν αποθάνει ο άνθρωπος, στις κόχες των κρανίων που χάσκουν ξελημεριάζουν οι αράχνες, οι σκορπιοί και οι σαύρες.
Εάν δεν είχε φράξει τη φωνή του Επίκουρου ο φόβος, η άγνοια και η μισανθρωπία του ανθρώπου για τον άνθρωπο, η ιστορία θα ‘χε τραβήξει άλλο δρόμο. Αλλά τη γραμμή και την πορεία του κόσμου τη χαράξανε οι ντροπές μας: μια καρδιά που τουρτουρίζει, ένα μυαλό του προβατιού και της ύαινας, και η προέχουσα κοιλιά που τη βουρλίζουν οι βορβορυγμοί της.
Το κατώγι, ο φωταγωγός και το παραπόρτι του σπιτιού μας έκρυψαν την πρόσοψη, το στούντιο και το δώμα. Ήμασταν κάποτε από καλή γενιά. Εμείς οι γύφτοι.
Εάν ο Επίκουρος είχε περάσει –αλίμονο! μόνον οι Μήδοι περνούν-, θα ‘χε κρατήσει στον κόσμο ένα λιτό είδος αντιθρησκείας. Η ενιαία συνείδηση δηλαδή της φυσικής γνώσης, της απλότητας, του σθένους, της εγκαρτέρησης και της κατάφασης. Όλα εκείνα που ο Επίκουρος τα είπε λεβεντιά, και ο Νίτσε στις μέρες μας χαρούμενη επιστήμη και πολλή ανθρωπιά.
Με τον Επίκουρο δόθηκε η ευκαιρία στην ανθρωπότητα να προστατέψει τον άνθρωπο και το μέλλον του από έναν ατλαντικό άχρηστα πράγματα, αθλιότητες, ψεύδη, πλάνες, απάτες, συναξάρια, ιερές συνόδους, βίους αγίων, σκούφους του παπά και του πάπα, εγκλήματα και μάταιη σπατάλη του πνεύματος.
Και η ευκαιρία χάθηκε.

Πηγή: Αντικλείδι.

18.6.17

Η παιδεία των νέων, είναι το δυνατό αίμα και ο αέρας του ιωδίου για το μέλλον των λαών... Όμως, της δικής μας παιδείας το αίμα, έχει αιματοκρίτη λευχαιμίας. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ

Τα αρχαία ελληνικά τα αντιπαθούν όλοι οι Έλληνες. Αν κάνει κανείς μια δημοσκόπηση σήμερα, το αποτέλεσμα που θα του δοθεί θα το βρει πελώριο. Στους εκατό θα ανακαλύψει πως οι ενενήντα τόσοι, τα αρχαία ελληνικά δεν θέλουν ούτε να τ’ ακούσουν. Και το χειρότερο είναι, πως την ίδια αποστροφή την αισθάνεται και η πλειονότητα των φιλολόγων που διδάσκει το μάθημα στα σχολεία.
Σήμερα όταν μιλήσεις σε κάποιονε για τα αρχαία ελληνικά, αμέσως θα τον χτυπήσει ναυτία. Ένα πνευματικό ανακάτωμα παραγουλιάζει ολόκληρη την υπόστασή του. Μονόπτωτα ρήματα, ετερόπτωτοι διορισμοί, τρίπτωτες προθέσεις, βαρείες, οξείες, ερωτηματικές, εγκλιτικά και εγκλίσεις, παραγωγή και έτυμα, προληπτικό κατηγορούμενο. Είναι μια στοίβα τσάνταλα που ξεχειλίζουν το ψυχοσωματικό μας και χύνουνται σαν ερευγμοί, κρυάδες, νυστάλα, χασμήματα, και όλα τα ουά του ιουδαϊκού όχλου. Οι σχετικές μνήμες από τη σχολική εμπειρία ανακαλούν στους ενήλικους πλήξη νεότητας, ψυχικά τραύματα, κατακάθια νευρωτικά, έλλειψη αέρα, δυσχέρεια ύπαρξης.

«Κύρος ανεβαίνει, Κύρος κατεβαίνει, και γαμώ τους Έλληνες και όλους τους δασκάλους». Έτσι άκουσα να καταριέται κάποτε κάποιος τα εφηβικά του χρόνια. Την αθωότητα, δηλαδή, και την πιο τρυφερή ώρα της ηλικίας του.
Βέβαια, για τα φορτία όλου αυτού του κακού, ο τελευταίος που ευθύνεται είναι οι Έλληνες και τα κείμενά τους. Στο θρυλικό «τις πταίει» του Τρικούπη η απόκριση είναι: Οι δάσκαλοι φταίνε· οι δάσκαλοι και οι διδακτικοί. Ο βασιλιάς τα φταίει, που φώναξε ο Λαέρτης στον Άμλετ. Και κύρια φταίνε οι δάσκαλοι των δασκάλων. Εννοώ τους πανεπιστημιακούς που τόσο μοχθήσανε για να μάθουν τους δασκάλους να δασκαλίζουν. Να πιθηκίζουν δηλαδή στις έδρες και στις τάξεις. Να ψιττακίζουν το «Καλημέρα» του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Να γρυλλίζουν και να σουσουνίζουν, πάντα τους σχολαστικοί και ομπρελοφόροι. Από πού, και γιατί τόση δυστυχία στη χώρα!
Η ακολουθία πράξης όλου αυτού του κακού μεταφράζεται στην εικόνα μιας πραγματικότητας πολύ μίζερης. Η δυστυχία από το σχολείο απλώθηκε στην κοινωνία μας, όπως είναι φυσικό. Η τελευταία συνέπεια του πράγματος δηλαδή, η πιο επώδυνη και η πιο κολασπκή, είναι πως η σύγχρονη Ελλάδα λογαριάζεται ο ουραγός και το μπαίγνιο των εθνών σε όλες τις σφαίρες και σε όλες τις συμπεριφορές. Το αποτέλεσμα το καταμετράς από την κατάσταση της εθνικής οικονομίας ως τα ποδόσφαιρα, και από την επιστημονική έρευνα ως τις σκουπιδοφόρες ακτές της πανάρχαιας ελληνικής θάλασσας. Εκεί που ο ποιητής Ρίλκε έλεγε κάποτε «das uralte griechische Meer» (η αρχαία ελληνική θάλασσα), και έσκυβε την κεφαλή με κατάνυξη.
Γιατί τάχα. Και οι Ιταλοί στη γειτονική μας χερσόνησο κατοικούν το Λάτιο και την αρχαία Καμπανία, όπως κι εμείς κατοικούμε την αρχαία Ήλιδα και το Ληλάντιο πεδίο. Γιατί οι Ιταλοί σήμερα μετριούνται στους εφτά ανεπτυγμένους λαούς του κόσμου, κι εμείς καταντήσαμε να γίνουμε οι κατσίβελοι της Ευρώπης;
Βέβαια το φαινόμενο είναι σύνθετο και έχει πολλές αιτίες. Ωστόσο ο θεμελιώδης λόγος εντοπίζεται στον εγκληματικό τρόπο, που μέσα από την παιδεία μεταβιβάζεται στις νέες γενεές η κλασική παράδοση.
Να μη μας το ειπούν, γιατί το γνωρίζουμε, πως εμείς δεν έχουμε Μ.Α.Ν. και A.E.G και Bosch. Δεν έχουμε Ι.Β.Μ. και Gross, και FIAT και General Motors Corporation και Scotch Whisky. Έχουμε όμως μια παράδοση μεγάλη σαν τον Ειρηνικό και σαν τη Σιβηρία. Έχουμε τέτοιο τον ήλιο και τη θάλασσα, που αν γνωρίζαμε να τα βοσκήσουμε και να τα αρμέγουμε, η μικρή μας χώρα, τούτο το πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που έλεγε ο Σεφέρης, θα ήταν εφτά φορές Ελβετία. Και μάλιστα μια Ελβετία χωρίς τα οικονομικά λύματα και όλα τα κλοπιμαία του αιώνα που συσσωρεύουνται εκεί από κλέφτες τύπου Σάχη, και Μάρκος, και Τσαουσέσκου. Όμως άλλα…
Η προειδοποίηση του παλαιού Οδυσσέα να μη σφάξουν οι ναύτες τα γελάδια του Ήλιου, ούτε από τους συντρόφους του καιρού του, ούτε από μας σήμερα λογαριάζεται. Όχι μόνο τον ήλιο μας σφάζουμε, αλλά και τη θάλασσα μαστιγώνουμε, και τον αέρα τον φτύνουμε στο πρόσωπο. Έγινε καυσαέριο πια.
Θέλω να ειπώ πως ο ταξιτζής που κλέβει με το δεκαπλάσιο τον τουρίστα από το Ελληνικό ως το Σύνταγμα, διαφημίζει την ελληνική παιδεία του. Και πως οι χώροι καθαριότητας στα εστιατόρια που ζωντανεύουν τους σταύλους του παλιού Αυγεία, ζωγραφίζουν την παιδεία των Ελλήνων.
Ρωτάς, τι σχέση έχει ο τουρισμός με τα αρχαία ελληνικά. Μα την ίδια ακριβώς που είχε το θέατρο του Διονύσου στην αρχαία Αθήνα με τη ναυμαχία της Σαλαμίνας.
Για μας το κλίμα, η θάλασσα, και ο ήλιος είναι πρώτες ύλες πρώτης αξίας. Πολύ πιο πολύτιμες από το πετρέλαιο της Νιγηρίας με τα πλούσια οκτάνια, και από το ουράνιο του Καναδά με την πυκνή σχάση.”
“…Κοντολογής, την παράσταση της διδασκαλίας την έκλεψε ο ξυλότυπος της οικοδομής. Η προσοχή του μαθητή εγκλωβίστηκε στην εξωτερική μορφή, στην ορατή εικόνα, στο δείγμα επιφάνειας του κλασικού κόσμου. Και αμελήθηκε το ένυλο σάρκωμα.
Σα νά ‘χουμε απέναντι μας τον Αϊνστάιν και τον Αλ Καπόνε, που δεν αποκλείεται μια μέρα του Σικάγου να ταξίδεψαν άγνωστοι με το ίδιο τραίνο. Τους κοιτάμε και βρίσκουμε: Ετούτος τι ατημέλητος γεροντάκος. Κουρασμένος, τριμμένο σακάκι, ματάκια που λησμονήθηκαν, η γραβάτα του κρέμεται στον λαιμό, σφεντόνα του Δαβίδ. Και λησμόνησε να φορέσει την κάλτσα στο αριστερό του ποδάρι. Αλλά ο άλλος; Τι τζέντλεμαν. Κουστούμι παραγγελιά στα Παρίσια, γυαλισμένο υπόδημα, δαχτυλίδι με περικεφαλαία στην πέτρα, και το μαλλί του λάδι στον μουσαμά. Άρχοντας με αγωγή κι από καταγωγή. Ενώ ο πρώτος, όσο τον παρατηρείς, τόσο τον παρομοιάζεις με τον ζητιάνο του Αντρέα Συγγρού, που πήγε κάποτε να τον ελεήσει στην οδό Σταδίου, και τον προφτάξανε την τελευταία στιγμή: «Τι κάνεις, άνθρωπε; Είναι ο Παπαδιαμάντης!».
Τώρα το ποιος είναι από μέσα ο Αλ Καπόνε, και ποιος ο Αϊνστάιν, τα φαινόμενα το κρύβουν. Όμως πρέπει να υπάρχει διαφορά ανάμεσα σ’ εκείνον που ζούσε στο λαγούμι με τις αράχνες και τη νυχτερίδα, και σ’ εκείνον που συζητά στο τηλέφωνο με τον Θεό, και σε μια στιγμή τον ακούμε να ρωτάει: «Για πες μου μάστορα, για να το μάθω. Μπορούσες να φτιάξεις τον κόσμο αλλιώτικο; Ή αναγκάστηκες να τον φτιάξεις, όπως τον έφτιαξες;».
Γραμματική, λοιπόν, συντακτικό, ετυμολογία, τυπικό, φθογγολογικό, σχήματα λόγου, προσωδία και μέτρα, κανόνες, εξαιρέσεις κανόνων, σημείωση, υποσημείωση, παράγραφος, υπνολαλία, υπνοπαιδεία. Και το ροχαλητό αστραπόβροντο στις σπηλιές.
Εδώ είναι η έρημος και ο άνυδρος τόπος που μας καλεί να λογαριάζουμε, ότι θα μένουν θρυλικά τα λόγια του Μαβίλη: «Με γενικές απόλυτες και ισόκωλα αντί να πάμε ομπρός πάμε πισόκωλα».
Μ’ έναν λόγο, ο μαθητής προακτέος, μόριο αποφατικό, γενική επισκόπηση. Και παραλίγο ο πρωκτοφαντασματοσκόπος του Φάουστ.”
“…Το πρόβλημα λοιπόν διατυπώνεται έτσι: Δεν έχει νόημα να διδάσκεις τη διδακτική των αρχαίων ελληνικών, έστω κι αν η δεξιοτεχνία σου ξεπερνά τις «ηλεκτρικές τριπλές» του Μαραντόνα, όταν δεν έχεις ιδέα για το τι είναι ο κλασικός κόσμος. Όταν δεν άκουσες ποτέ σου τον λόγο: Οι Έλληνες δεν γράψανε· οι Έλληνες ζήσανε. Το ξέρουμε αυτό;
«Όσο για μέριμνα του τόπου, για διοίκηση -ούτ’ ήξερε τι γένονταν τριγύρω του»·. Αχ! Ο Καβάφης… Πάντα μπροστά μας βγαίνει ο πονηρός ο γέρος.
Σήμερα μία μυλόπετρα πλακώνει την παιδεία των παιδιών μας. Ένας βραχνάς γράφει το παρόν μίζερο, και διαγράφει απαίσιο το μέλλον της χώρας. Γιατί, η αγωγή των νέων είναι κακή. Και η αγωγή των νέων είναι το θεμέλιο της πολιτείας. Και κρίνει τη σωτηρία και την ικμάδα της από το Α ως το Ω. Αφήνω σκόπιμα έξω τα «Έκτορος λύτρα», γιατί εκεί ο χαλασμός και ο θρήνος είναι μέγας. Η παιδεία των νέων είναι το δυνατό αίμα και ο αέρας ιωδίου για το μέλλον των λαών. Επένδυση πιο ασφαλή για προοπτική μακρόπνοη δεν πρόκειται να βρεις. Την αλήθεια αυτή τη λαλούν και την κράζουν, από τους νόμους του Λυκούργου μέχρι τους χάρτες του ΟΗΕ. Όμως, της δικής μας παιδείας το αίμα, έχει αιματοκρίτη λευχαιμίας.
Χρειάζεται να στηθούν οδοφράγματα στους δρόμους. Να στηθούν δικαστήρια στις αίθουσες, και ίσως ίσως γκιλοτίνες στις πλατέες. Για να σταυρωθεί το κακό, και να πάψει η βασκανία. Από τον καιρό του Σχινά και του Μαυροκορδάτου, μας βαραίνει ο σοφολογιότατος και ο Φαναριώτης. Το δίκαιο του μέλλοντος όμως, χρειάζεται πολλούς δικαστές, σαν τον Τερτσέτη, τίμιους. Και σαν τον Πολυζωίδη. Για να εξαλειφθούν κάποτε οι αιτίες της δίκης του Κολοκοτρώνη.
Τονίζοντας το δράμα στους ιδικούς μου τόνους, έχω να το κλείσω σε μία πρόταση που δεν δυσωπείται. Είναι πικρή, όσο το παλαιό εκείνο «εάλω η Πόλις», που ακούστηκε κάποτε σε όλη τη Ρωμανία, και κανείς δεν ήθελε να το πιστέψει. Η πρόταση λέει: Εμείς, οι Νεοέλληνες, αγνοούμε παντάπασι την κλασική Ελλάδα. Λέγοντας «παντάπασι», φωνάζω μία πράξη. Εννοώ δηλαδή, τις λέξεις με την ακρίβεια του δύο και δύο ίσον τέσσερα.
Είναι χρεία να επισημάνω, κάτι που είναι ομόλογο σε μιζέρια με την πλάνη μέσα στην οποία οι δάσκαλοι μας μάθανε να ζούμε για τους Έλληνες. Το στοιχείο αυτό είναι, πως δεν αγνοούμε μόνο την αλήθεια για την κλασική Ελλάδα, αλλά η εικόνα που αποχτήσαμε γι’ αυτήν, είναι παράμορφη και αντίστροφη. Η παράσταση που έχουμε για τους Έλληνες, έχει μεταξιώσει το σύνταγμα των αξιών, τη φυσικότητα, και την τάξη. Αναποδογύρισε τα πράγματα, και το άσπρο τό ‘καμε μαύρο.”
Πηγή: Αντικλείδι.
Ιχνηλάτης ο Πεπέ της Ουτοπίας.

15.6.17

Οι άνθρωποι που κλαίνε κατά τη διάρκεια των ταινιών είναι οι πιο δυνατοί από όλους. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Φέρτε μου ένα χαρτομάντιλο, παρακαλώ…
Το παραδέχομαι. Κλαίω όταν βλέπω ταινίες. Ή όταν διαβάζω βιβλία. Ή όταν ακούω μουσική. Επηρεασμένη πολλές φορές και από το επίπεδο των ορμονών μου, μπορεί να αρπάξω προληπτικά μερικά χαρτομάντιλα και να κάτσω να δω μια ταινία μόνη.
Παρόλο που πολλοί άνθρωποι χαμογελάνε αυτάρεσκα όταν με βλέπουν να παρακολουθώ ταινίες κλαίγοντας, δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Η αλήθεια να λέγεται, οι άνθρωποι που κλαίνε όταν βλέπουν ταινίες τείνουν να έχουν κάτι που πολλοί άλλοι δεν έχουν καλλιεργήσει: Ενσυναίσθηση.

Μόνο ένα ιδιαίτερο είδος ανθρώπου έχει ενσυναίσθηση. Πολλοί άνθρωποι εκεί έξω, οι ναρκισσιστές και οι κοινωνιοπαθείς για παράδειγμα, έχουν γεννηθεί χωρίς αυτή και ζουν όλη τους τη ζωή χωρίς να έχουν βάλει ποτέ πραγματικά τον εαυτό τους στη θέση κάποιου άλλου. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούν να νιώσουν τους άλλους. Παρόλο που η απουσία ενσυναίσθησης θα μπορούσε να είναι ωφέλιμη για έναν πωλητή μεταχειρισμένων αυτοκινήτων, δεν είναι πάντα κάτι καλό.
Στην πραγματικότητα, το να νοιάζεται κάποιος για την κατάσταση των άλλων θέλει δύναμη. Πολλή δύναμη. Η ζωή είναι σκληρή για κάποιους ανθρώπους και αν μπορείτε να μπείτε στη θέση τους και να νιώσετε τον πόνο που έχουν, τότε αυτό λέει κάτι για εσάς.
Είστε αρκετά δυνατοί όταν νιώθετε αυτόν τον πόνο, αλλά παρόλα αυτά τον αντέχετε. Είστε αρκετά δυνατοί όταν είστε δυνατοί για τους άλλους ανθρώπους. Είστε δυνατοί μέχρι το σημείο που κατανοείτε από που προέρχεται αυτός ο πόνος και είστε ικανοί να νιώσετε αυτό που νιώθουν.
Δεν είναι ποτέ αδυναμία το να νοιάζεστε για κάποιον άλλον, ακόμα και αν αυτός είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας σε κάποια ταινία. Δείχνει ότι έχετε καρδιά και αυτή η καρδιά μπορεί να ραγίσει για τους άλλους. Παρόλο που μπορεί να ραγίσει μέχρι το τέλος της ταινίας, ξέρετε ότι θα επανέλθει γρήγορα.
Το να είναι ικανοί να αναρρώνουν τόσο γρήγορα, λέει κάτι άλλο για τους ανθρώπους που κλαίνε κατά τη διάρκεια ταινιών. Μπορούν να ανακάμψουν όπως κανείς άλλος και είναι αρκετά δυνατοί και έξυπνοι ώστε να ξεχωρίζουν την πραγματικότητα από τη φαντασία.
Φυσικά, αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος που οι άνθρωποι κλαίνε όταν βλέπουν ταινίες. Υπάρχουν επίσης δάκρυα που κυλάνε στα μάγουλά σας επειδή έχετε πάει στο μέρος που βλέπετε στην ταινία. Δάκρυα αναμνήσεων που είναι οδυνηρές. Έχω διαπιστώσει πολλές φορές ότι λειτουργεί ως κάθαρση για μένα το ότι βλέπω ταινίες στις οποίες οι άνθρωποι έχουν περάσει τα ίδια που έχω περάσει και εγώ, απλά επειδή μου επιτρέπει να απελευθερώνω μερικά από τα συναισθήματά μου που είχα κρατήσει μέσα μου, με έναν υγιή τρόπο. Θα ήθελα να δω πώς θα μπορούσε να αμφιβάλλει κάποιος για τη δύναμη κάποιου άλλου όταν τελικά αντιμετωπίσει τα πράγματα που τον πόνεσαν στο παρελθόν.
Έπειτα, υπάρχουν εκείνα τα δάκρυα που κυλάνε όταν είστε ενθουσιασμένοι με την καλλιτεχνική ευφυΐα μιας ταινίας. Δεν είναι κάτι που κάνουν επιδεικτικά οι άνθρωποι. Ονομάζεται Σύνδρομο του Stendhal σε μια πιο προχωρημένη του μορφή και σημαίνει ότι ένα καλλιτεχνικό έργο σας συγκίνησε τόσο ώστε να έχετε σωματικά και συναισθηματικά συμπτώματα.
Έχοντάς το αφού είδα την ταινία Casshern, μπορώ να σας πω με ειλικρίνεια ότι χρειάζεται πολλή δύναμη για να απεμπλακείτε από αυτή την αίσθηση του δέους.
Για εσάς που είστε υπερευαίσθητοι στον τρόπο με τον οποίο η τέχνη σας συγκινεί, το να δείτε μια καλή ταινία, το να ακούσετε ένα καλό σόου στο ράδιο ή το να διαβάσετε το σωστό κόμικ, μπορεί να είναι μια καλή δοκιμασία της ικανότητάς σας να διατηρείτε ένα σοβαρό, ανέκφραστο προσωπείο. Αυτό επίσης μπορεί να γίνει και με μια βόλτα στο τρενάκι του λούνα παρκ. Μια βόλτα που σας αναγκάζει να αντιμετωπίσετε και να αποδεχτείτε συναισθήματα που οι περισσότεροι επιλέγουν να κρύβουν.
Αν με ρωτάτε, αυτό δείχνει ότι κάποιος έχει πολλή δύναμη.
Ίσως δεν είναι το είδος της δύναμης που οι περισσότεροι έχουν στο μυαλό τους όταν σκέφτονται ένα δυνατό άτομο, αλλά είναι το πιο σημαντικό είδος συναισθηματικής δύναμης: Η ενσυναίσθηση.
Ακόμα και αν δεν σηκώνουμε 100 κιλά, εξερευνούμε τα συναισθήματά μας και αυτό μπορεί να ανυψώσει το πνεύμα μας ψηλότερα από οτιδήποτε άλλο εκεί έξω.

 Μετάφραση: awakengr.com via themindsjournal.com
Iχνηλάτης ο Πεπέ της Ουτοπίας.

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ αγαπημένοι Έλληνες συνθέτες. Ημέρα Μνήμης για τον κορυφαίο Έλληνα συνθέτη.

Ο Μάνος Χατζιδάκις (Ξάνθη, 23 Οκτωβρίου 1925Αθήνα, 15 Ιουνίου 1994) ήταν κορυφαίος Έλληνας συνθέτης και ποιητής. Θεωρείται ο πρώτος που συνέδεσε με το έργο του, θεωρητικό και συνθετικό, τη λόγια μουσική με τη λαϊκή μουσική παράδοση[1]. Πολλά από τα εκατοντάδες έργα του αναγνωρίζονται σήμερα ως κλασικά.
Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε στην Ξάνθη και ήταν γιος του δικηγόρου Γεωργίου Χατζιδάκι από τον Μύρθιο Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνου και της Αλίκης Αρβανιτίδου από την Αδριανούπολη[2]. Η μουσική του εκπαίδευση ξεκινά σε ηλικία τεσσάρων ετών και περιλαμβάνει μαθήματα πιάνου από την αρμενικής καταγωγής πιανίστρια Αλτουνιάν. Παράλληλα εξασκείται στο βιολί και στο ακορντεόν.

Ο Χατζιδάκις εγκαθίσταται οριστικά στην Αθήνα με τη μητέρα του το 1932 έπειτα από το χωρισμό των γονέων του. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1938, ο πατέρας του πεθαίνει σε αεροπορικό δυστύχημα, γεγονός που σε συνδυασμό με την έναρξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου επιφέρει μεγάλες οικονομικές δυσχέρειες στην οικογένεια. Ο νεαρός Χατζιδάκις εργάζεται για βιοπορισμό ως φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι, παγοπώλης στο εργοστάσιο του Φιξ, υπάλληλος στο φωτογραφείο του Μεγαλοκονόμου και βοηθός νοσοκόμος στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο[εκκρεμεί παραπομπή].
Παράλληλα επεκτείνει τις μουσικές του γνώσεις παρακολουθώντας ανώτερα θεωρητικά μαθήματα με τον Μενέλαο Παλλάντιο την περίοδο 1940 - 1943, ενώ ξεκινά και σπουδές Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τις οποίες όμως δεν θα ολοκληρώσει ποτέ. Την ίδια περίοδο συνδέεται με άλλους καλλιτέχνες και διανοούμενους, μεταξύ των οποίων ήταν οι ποιητές Νίκος Γκάτσος, Γιώργος Σεφέρης, Οδυσσέας Ελύτης, Άγγελος Σικελιανός και ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης. Κατά την τελευταία περίοδο της Κατοχής συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ, όπου γνώρισε τον επίσης κορυφαίο μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, με τον οποίον σύντομα ανέπτυξε ισχυρή φιλία[3][4][5].
Τα πρώτα έργαΗ πρώτη εμφάνιση του Χατζιδάκι ως συνθέτη πραγματοποιείται το 1944, σε ηλικία 19 ετών, με τη συμμετοχή του στο έργο "Τελευταίος Ασπροκόρακας" του Αλέξη Σολομού, στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, ο Χατζιδάκις θα παρακολουθήσει και μαθήματα υποκριτικής, αν και τελικά ο ίδιος ο Κουν θα τον προτρέψει να αφοσιωθεί αποκλειστικά στη μουσική. Η συνεργασία του με το Θέατρο Τέχνης θα αποδειχθεί ιδιαίτερα παραγωγική και θα διαρκέσει περίπου δεκαπέντε χρόνια. Τέλος, το 1946, καταγράφεται η πρώτη του εργασία για τον κινηματογράφο, στην ταινία Αδούλωτοι Σκλάβοι.
Την περίοδο αυτή, ο Χατζιδάκις ανακαλύπτει το ρεμπέτικο τραγούδι και γίνεται ο πρώτος[2] που θα το μελετήσει σε βάθος και θα κατανοήσει την αξία του. Στις 31 Ιανουαρίου 1949, σε ηλικία 23 ετών, δίνει στο Θέατρο Τέχνης τη διάσημη πλέον διάλεξη για το ρεμπέτικο τραγούδι[6].
Το 1950 θα αποτελέσει ιδρυτικό στέλεχος και καλλιτεχνικό διευθυντή του Ελληνικού Χοροδράματος της Ραλλούς Μάνου, όπου παρουσιάζει τα τέσσερα μπαλέτα του, "Μαρσύας" (1950), "Έξι Λαϊκές Ζωγραφιές" (1951), "Το Καταραμένο Φίδι" (1951) και "Ερημιά" (1958). Την ίδια εποχή, η τραγωδός Μαρίκα Κοτοπούλη αναθέτει στον Χατζιδάκι τη σύνθεση της μουσικής για τις "Χοηφόρους" (1950) από την "Ορέστεια" του Αισχύλου. Το γεγονός αυτό αποτελεί την απαρχή της ενασχόλησης του Χατζιδάκι με το αρχαίο δράμα. Μερικές από τις τραγωδίες και κωμωδίες για τις οποίες θα γράψει μουσική είναι η "Μήδεια" (1956), ο "Κύκλωπας" (1959), οι "Βάκχες" (1962), οι "Εκκλησιάζουσες" (1956), η "Λυσιστράτη" (1957) και οι "Όρνιθες" (1959). Το 1950 ο Χατζιδάκις συνεργάζεται με τον Άγγελο Σικελιανό προκειμένου να συνθέσει τη μουσική για την τελευταία τραγωδία του ποιητή "Ο Θάνατος του Διγενή".
Την ίδια περίοδο γράφει σημαντικά μουσικά έργα, όπως τα πιανιστικά έργα "Ιονική σουίτα" (1952) και "Για μια μικρή λευκή αχιβάδα" (1947, το πρώτο από 51 έργα που ο ίδιος ξεχωρίζει με ιδιαίτερη αρίθμηση ανάμεσα στο σύνολο της δημιουργίας του ως opus 1) καθώς και τον κύκλο τραγουδιών "Ο Κύκλος του C.N.S." (1954, αφιερωμένο στον Carlos Novi Sanchez για το θάνατο του κοινού τους φίλου Ετιέν Ρέρυ).
Η μεγάλη δημοσιότηταΤο 1957 ξεκινά μία περίοδος έντονης δημιουργικής δράσης. Ο Χατζιδάκις συνθέτει ασταμάτητα για το θέατρο και τον κινηματογράφο, όπου το έργο του γνωρίζει μεγάλη δημοφιλία, ενώ παράλληλα γράφει πολλά σημαντικά μουσικά έργα.
Το 1960 ήταν μία χρονιά με διακρίσεις και βραβεία. Του απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο στο Β' Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού του Ε.Ι.Ρ. για το "Κυπαρισσάκι" και την "Τιμωρία" με την Νάνα Μούσχουρη, απέσπασε το βραβείο για τη μουσική του στο "Ποτάμι" του Νίκου Κούνδουρου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, έγραψε τα "Τα Παιδιά του Πειραιά" για το "Ποτέ την Κυριακή" του Ζυλ Ντασέν, που έκαναν το γύρο του κόσμου "αποδίδοντας" στον συνθέτη και το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού την επόμενη χρονιά, και επίσης συνέθεσε μουσική για τα θεατρικά έργα "Ευρυδίκη" του Ζαν Ανούιγ, "Το γλυκό πουλί της νιότης" του Τένεσι Ουίλιαμς, "Ο θάνατος του Διγενή" του Άγγελου Σικελιανού, "Η τύχη της Μαρούλας" του Δημητρίου Κορομηλά και για πολλές ταινίες. Ανάμεσά τους οι: "Μανταλένα", "Η Αλίκη στο ναυτικό", "Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος", "Η κυρία δήμαρχος", "Το κλωτσοσκούφι", "Ραντεβού στην Κέρκυρα", κ.α.[7]
Το 1961 κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού για το τραγούδι "Τα παιδιά του Πειραιά". Η βράβευση αυτή του έδωσε παγκόσμια δημοσιότητα, την οποία ο Χατζιδάκις προσπάθησε να αποφύγει με κάθε τρόπο, θεωρώντας ότι του στερούσε τη δυνατότητα να διαμορφώσει ο ίδιος την σχέση του με τον ακροατή του. "Για μένα το Όσκαρ δεν αποτελεί στεφάνωμα μιας σταδιοδρομίας αλλά το αληθινό μου ξεκίνημα", ήταν η απάντηση-δήλωση του συνθέτη. "Τα παιδιά του Πειραιά" έφεραν στην Ελλάδα το δεύτερο Όσκαρ, δεκαπέντε χρόνια μετά την Κατίνα Παξινού και το δικό της Όσκαρ για την ερμηνεία της στην ταινία Για Ποιον Χτυπά η Καμπάνα. Το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι για το Ποτέ την Κυριακή του Ζυλ Ντασέν, που έκανε το γύρο του κόσμου, επικράτησε των άλλων υποψηφιοτήτων, προσφέροντας στον Έλληνα δημιουργό μία διεθνή διάκριση. Ήταν μια βράβευση την οποία ο ίδιος δεν αντιμετώπισε ποτέ ως ξεχωριστή στιγμή στην καριέρα του. "Μπορεί ένα απλό τραγούδι να μου έφερε το Όσκαρ. Οι φιλοδοξίες μου όμως και οι υποχρεώσεις μου δεν σταματούν σε αυτό...", έλεγε. Την ίδια χρονιά ο Μάνος Χατζιδάκις απέσπασε το Β' βραβείο στο Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού για το τραγούδι του "Κουρασμένο παλληκάρι". Το Α' δόθηκε στον Μίκη Θεοδωράκη για την "Απαγωγή"[8].
Το 1962 ο Χατζιδάκις χρηματοδοτεί το "Διαγωνισμό Σύνθεσης Μάνος Χατζιδάκις" στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Δοξιάδη στην Αθήνα, με το πρώτο βραβείο να απονέμεται από κοινού στους Γιάννη Ξενάκη και Ανέστη Λογοθέτη. Το 1964 ιδρύει και διευθύνει την Πειραματική Ορχήστρα Αθηνών (1964-66). Στο σύντομο χρονικό διάστημα της λειτουργίας της, η ορχήστρα έδωσε 20 συναυλίες με πρεμιέρες δεκαπέντε έργων Ελλήνων συνθετών. Την ίδια περίοδο αρχίζει και η συνεργασία του με τον Μωρίς Μπεζάρ. Οι Όρνιθες ανεβαίνουν από τα Μπαλέτα του 20ού Αιώνα στις Βρυξέλλες.
Μερικά έργα της περιόδου αυτής είναι η μουσική για την "Μήδεια" του Ευριπίδη (1958), το "Παραμύθι χωρίς όνομα" του Ι. Καμπανέλλη (1959), "Ο κύκλος με την κιμωλία" του Μπρεχτ, η "Οδός ονείρων" (1962), αλλά και "Το χαμόγελο της Τζοκόντας" - δέκα τραγούδια για ορχήστρα γραμμένα αρχικά για φωνή, ειδικά για τη Ζακλίν Ντανό (Παρίσι, 1962).

12.6.17

29 ΜΑΪΟΥ, 557 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ «ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ; ΑΣΤΕΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ» Η Ελένη Αρβελέρ διαλύει τους μύθους για την Αλωση.

Η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ θυμάται παλαιότερα τους- ξένους
φοιτητές της στη Σορβόννη να της στέλνουν... συλλυπητήριο τηλεγράφημα κάθε 29η Μαΐου, την ίδια ώρα που τα περισσότερα Ελληνόπουλα αν τα ρωτούσες τι έγινε τη μέρα εκείνη δεν ήξεραν ακριβώς. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση αντιστράφηκε. Στην Ελλάδα έγινε, λίγο έως πολύ, μόδα να θυμόμαστε κάθε χρόνο τέτοια μέρα την Άλωση της Πόλης- μερικοί από κεκτημένη ταχύτητα ή άγνοια μιλούν για «εορτασμό», αντί για επέτειο, και να μην αρκούμαστε στον εορτασμό της έναρξης της Επανάστασης, κάθε 25 του Μαρτίου. Μεγάλη η σημασία της Πόλης, θα πει κανείς, για τους  Έλληνες. Σωστό. Οπότε και η συμβολική σημασία της Άλωσης είναι εξίσου μεγάλη. 

Έστω και αν η πολιορκία της από τους Οθωμανούς ήταν απλώς μία από τις πολλές, έστω και αν το κλίμα της εποχής ήταν τέτοιο, η κατάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν τέτοια, που έκπληξη θα ήταν το να μην αλωθεί η Πόλη. «Βρισκόμαστε στα μέσα του 15ου αιώνα, γύρω στο 1450. Η Πόλη είναι μια μικρή πόλη πια- έχει δεν έχει 70.000 κατοίκους, όταν άλλοτε είχε περάσει το μισό εκατομμύριο» αφηγείται στα «ΝΕΑ» η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ, επιχειρώντας να βάλει για λογαριασμό μας τα πράγματα στη θέση τους, να καταγράψει αλήθειες και μύθους της Άλωσης έτσι όπως μόνο μία βυζαντινολόγος με τη δική της διαδρομή μπορεί να κάνει. «Η Πόλη έχει αποδεκατιστεί από την πανώλη και τις αλλεπάλληλες πολιορκίες των Τούρκων. Αλλά και από τις διαμάχες των Δυτικών, αφού οι προστριβές Γενοβέζων και Βενετσιάνων γίνονταν στο λιμάνι της μέσα. Υπήρχε και μια τάση ανεξαρτητοποίησης των λίγων χωρών που παρέμεναν ελεύθερες- όχι μόνο του Μυστρά που παρεμπιπτόντως έπεσε το 1460, επίσης στις 29 Μαΐου! Η κατάσταση ήταν μιας ανασφάλειας γενικής». Ο διχασμός. Και σαν να μην έφθαναν αυτά, «υπήρχε μια μεγάλη ενωτική και ανθενωτική διαμάχη, υπέρ και εναντίον της Ένωσης των Εκκλησιών. Οι αντίθετοι στην Ένωση συμμαχούσαν και με τους Τούρκους ήταν οι λεγόμενες παρά φύσιν συμμαχίες. Οι υπέρμαχοι της Ένωσης διακήρυσσαν: “Οταν οι δύο Ρώμες ήταν ενωμένες διαφεντεύαμε τον κόσμο. Όταν διχάστηκαν, χάσαμε τα πρωτεία”. Με αυτή την έννοια η πραγματική πτώση της Πόλης χρονολογείται από το 1204 και μετά. Η ανθενωτική διαμάχη πήρε μάλιστα τεράστιες διαστάσεις μετά το 1438 και τη Σύνοδο της Φερράρας. Εκεί ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ ξεσήκωσε την Εκκλησία σε μια τελευταία προσπάθεια Ένωσης, αλλά ενώ η διανόηση ήθελε να είναι αναγεννησιακή, η Εκκλησία παρέμενε προσηλωμένη στα πάτρια κατά τρόπο φανατικό, αν όχι τίποτα παραπάνω», λέει χωρίς να μασάει τα λόγια της η Ελληνίδα βυζαντινολόγος, η πρώτη γυναίκα πρύτανης της Σορβόννης στα 700 χρόνια ιστορίας του μεγάλου γαλλικού πανεπιστημίου. Και συνεχίζει: «Υπήρχε όμως ακόμη ένας παράγοντας παρακμής. Ήταν η γενική δεισιδαιμονία που τρεφόταν από τις προφητείες. Ήδη από τον 6ο αιώνα υπήρχαν προφητείες, τότε ήταν όμως αισιόδοξες. Τώρα προφήτευαν το τέλος της Πόλης και μαζί το τέλος του κόσμου και της Ιστορίας. Αυτό ήταν, λοιπόν, το κλίμα στην Κωνσταντινούπολη της εποχής. Δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά. Οι Βυζαντινοί ζούσαν σε μια πόλη ερημωμένη. Και στα ανάκτορα του Πορφυρογέννητου πολύ λίγα δωμάτια χρησιμοποιούνταν. Όπως λέει και ο Παλαμάς στον “Δωδεκάλογο του Γύφτου”: “Και ήταν οι καιροί που η Πόλη/ πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε/ και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε/ και καρτέραγ΄ ένα μακελάρη (...) Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει”». Το κλίμα της εποχής ήταν: δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά «Η Πόλη θα μπορούσε να είχε πέσει πολύ νωρίτερα» Η Πόλη θα μπορούσε να είχε πέσει στα χέρια των Τούρκων πολύ νωρίτερα. «Ο λόγος που δεν έγινε αυτό και ανάσανε για πενήντα χρόνια ήταν ότι ο Βαγιαζίτ έπεσε στα χέρια των Μογγόλων» λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν μπορούσε να σταθεί μόνη της όρθια. Ο Μανουήλ έτρεχε να δει τους Καρόλους, ο Ιωάννης πήγε στη Φερράρα. Είναι η εποχή των επαιτών αυτοκρατόρων. Πήγαιναν επαίτες στη Δύση, έστω και αν τους δέχονταν εκεί με τιμές και δόξες. Κάτι που συνήθως οι Έλληνες δεν δέχονται είναι ότι ο Πάπας προσπάθησε να βοηθήσει. Διέθεσε τις ιντουλγκέντσιες- τα επί πληρωμή συγχωροχάρτια- του 1450, που ως ιντουλγκέντσιες Ιωβηλαίου ήταν πιο προσοδοφόρες, στον πόλεμο κατά των Τούρκων. Αλλο αν αυτό δεν ήταν αποτελεσματικό, αφού έδωσε τα χρήματα στους Αραγωνέζους που τα χρησιμοποίησαν για δικούς τους σκοπούς. Πολλοί λένε ότι η Δύση δεν βοήθησε.  Όταν όμως μιλάμε για Δύση τι εννοούμε; Οι Βυζαντινοί ήταν όλη η Ανατολή. Η Δύση ήταν πολυδιασπασμένη και ο Πάπας είχε ένα σχίσμα στην πλάτη του και την Ανατολική Εκκλησία εναντίον του. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Παλαιολόγος πολεμάει τους Τούρκους μαζί με τον απεσταλμένο του Πάπα, Ισίδωρο του Κιέβου, και τους Γενοβέζους, ο Γεννάδιος- ο Γεώργιος Σχολάριος, πρώτος Πατριάρχης μετά την Άλωση τοιχοκολλούσε ανάθεμα εναντίον του Παλαιολόγου. Και επίσης: μετά την πτώση της Πόλης, οι Δυτικοί έτρεμαν. Όταν ανέλαβε Πάπας ο Ενιο Σίβλιο Πικολομίνι, δηλαδή ο Πίος Β΄, έγραψε μια πραγματεία για την Άλωση στην οποία μιλούσε για καταστροφή της Χριστιανοσύνης. Αντίθετα οι Ρώσοι, που είναι μάλιστα φανατικοί ανθενωτικοί, δεν γράφουν σχεδόν τίποτα για την πτώση της Πόλης. Πέρασαν χρόνια για να αρχίσουν οι σλαβικοί θρήνοι. Εκείνοι που θρήνησαν από την αρχή για την Πόλη είναι στην Τραπεζούντα. “Πάρθεν η Πόλη, πάρθεν η Ρωμανία”, έλεγαν». Κάτι που συνήθως οι Ελληνες δεν δέχονται είναι ότι ο Πάπας προσπάθησε να βοηθήσει Η συμφωνία του σουλτάνου με τον Πατριάρχη Το Ρούμελι Χισάρ, το κάστρο που έχτισε ο Μωάμεθ το 1452 για να ελέγχει το πέρασμα ανάμεσα στη Μαύρη Θάλασσα και τη Θάλασσα του Μαρμαρά, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην έκβαση της πολιορκίας, λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Διούλκησε και τον στόλο περνώντας τα πλοία του στον Κεράτιο. Από την άλλη πλευρά, μόνο 3-4 πλοία γενοβέζικα πέρασαν και αυτά για να φέρουν τροφή στους πολιορκημένους». Βέβαια, δεν ήταν μόνο αυτή η αιτία της ήττας των Βυζαντινών. «Ο Μωάμεθ είχε μαζέψει Σέρβους, Αλβανούς, Τούρκους. Απέναντι στους τουλάχιστον 100.000 άντρες του- μερικοί μιλούν για 120.000, άλλοι τους ανεβάζουν σε 200.000- αντιπαρατάσσονταν περίπου 4.500 άνθρωποι το πολύ, μαζί με τους ξένους. Και πολλοί ήταν παιδιά και γυναίκες που πολεμούσαν με αγκωνάρια. Μεγάλη ήταν η βοήθεια των Γενοβέζων, αλλά όταν σκοτώθηκε ο Τζουστινιάνι έχασαν το ηθικό τους και υποχώρησαν. Οσοι πολέμησαν, πάντως, πολέμησαν ηρωικά. Όταν ο Μωάμεθ έστειλε αποκρισάριο στον Παλαιολόγο ζητώντας του να παραδώσει την Πόλη, πήρε την απάντηση ότι η Πόλη δεν είναι δικό του πράγμα και πως “με τη δική μας θέληση αποφασίσαμε να πεθάνουμε”. Ακόμη και ο περίφημος Νοταράς που είχε τρεις υπηκοότητες και όλη του την περιουσία στο εξωτερικό, και που είπε ότι είναι καλύτερο το τουρκικό καφτάνι από τη λατινική τιάρα, πολέμησε και εν τέλει εκτελέστηκε από τους Τούρκους. Χαρακτηριστικό του ηρωισμού είναι ότι όταν στην Πύλη του Ρωμανού οι Τούρκοι άρχισαν να ανεβαίνουν πάνω και πέρασαν μέσα, έψαχναν τους αντίπαλους πολεμιστές και δεν πίστευαν ότι ήταν τόσοι λίγοι. Και πρέπει να πούμε και για τον Μωάμεθ, που συνηθίζουμε να τον ταυτίζουμε με τη βαρβαρότητα, ότι δεν ήταν βάρβαρος ή δεν ήταν μόνο βάρβαρος. Ήταν από τους μεγαλύτερους μεταρρυθμιστές της Τουρκίας. Ηξερε τι ήθελε και πώς να το κάνει».

Όσο για την Κερκόπορτα... «Ανοιγμένη ή ξεχασμένη. Αστεία πράγματα. Ήταν χιλιάδες έξω, τα καράβια τους στον Κεράτιο, οι Γενοβέζοι έφευγαν. Τι να πεις για την Κερκόπορτα; 

Σε συμβολικό επίπεδο μόνο μπορείς κάτι να πεις. Αλλά είναι σαν να λέμε ότι αντί να σκοτώνονταν τρεις Τούρκοι κατά την είσοδό τους στην Πόλη, θα σκοτώνονταν δέκα αν η πόρτα ήταν κλειστή. Και λοιπόν; Αφού είχαν ανεβάσει σκάλες και έμπαιναν από όπου ήθελαν». «Ο Μωάμεθ έδωσε το πατριαρχικό αξίωμα στον Γεννάδιο Σχολάριο, ορίζοντάς τον αμέσως αρχηγό του Μιλιέτ, δηλαδή όλων των ορθοδόξων. Κάπως έτσι ξέρουμε γιατί η Εκκλησία κράτησε όλα τα κτήματά της και η αυτοκρατορία τα έχασε», λέει δηκτικά η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Κάπως έτσι φτάσαμε και στα σημερινά βατοπεδινά βακούφια. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε, σε αντίθεση με άλλες συμπεριφορές της πολιτείας, ότι όταν ο Μανουήλ Παλαιολόγος είναι στη Θεσσαλονίκη και υπάρχει κίνδυνος καταστροφής, δημεύει όλα τα κτήματα του Άθω. Και ότι ο Κομνηνός δημεύει όλη την εκκλησιαστική περιουσία για να αντιμετωπίσει τους Σελτζούκους». Την εποχή της Άλωσης, εξάλλου, υπήρχε έξαρση του μοναχισμού. «Σε όλη τη διαμάχη των ανθενωτικών οι καλόγεροι στα μοναστήρια της Πόλης και του Άθω ήταν πρώτοι. Είναι πολλοί και δεν πολεμούν. Αντίθετα με τους δυτικούς μοναχούς που μπορούν να φέρουν όπλα, οι ορθόδοξοι δεν μπορούν», σημειώνει η Ελληνίδα βυζαντινολόγος. Η Εκκλησία κράτησε όλα τα κτήματά της και η αυτοκρατορία τα έχασε...
Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ