Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"
"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"
ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.
12.10.24
ΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΠΙΚΟΥΡΟ ΤΟΝ ΓΟΡΓΟΓΥΡΑΙΟ.
Σωκράτης:
Επίκουρε καλημέρα, ο Σωκράτης είμαι με γνώρισες;
Επίκουρος:
Καλημέρα Σωκράτη, φυσικά και σε γνώρισα, η μορφή σου έχει χαραχθεί στο μυαλό όλων των Ελλήνων.
Σωκράτης:
Για να σου πω την αλήθεια Επίκουρε, νόμισα πως θα με μπερδέψεις με τον Ηλία τον Γιαννακόπουλο, μιας και τα τελευταία χρόνια μόνο γι' αυτόν μιλάς, πάντως πολύ σωστά κάνεις γιατί κι αυτός φίλος της σοφίας είναι. Όσο γι' αυτό που είπες για τους Έλληνες έχω τις επιφυλάξεις μου. Άμα ρωτήσεις το φιλαράκι σου τον Αρκά να σου μιλήσει για μένα αυτός θ' αρχίσει να σου μιλάει για τον Σωκράτη που έπαιζε στην ΑΕΚ!
Επίκουρος:
Χαμήλωσα τα μάτια γιατί σκέφτηκα, με λύπη μου, πως δυστυχώς ο δάσκαλος είχε δίκιο, ρώτησα κάποια στιγμή όταν ήμουν στο χωριό, τον αδερφό του Αμίγκου να μου πει τι γνωρίζει για τον σοφό Σωκράτη κι αυτός άρχισε να μου μιλάει για τον γαμπρό του!! Όταν πια ρώτησα και την πασίγνωστη Φαίη η απογοήτευσή μου πήγε στα ουράνια, ακούστε τι μου είπε το άτομο: αυτός ο Σωκράτης που μας έχεις πρήξει τι μαγαζί έχει; Γι' αυτό είπα στον Σωκράτη, δάσκαλε έχεις δίκιο δυστυχώς οι νεοέλληνες δεν γνωρίζουμε πολλά για τους προγόνους μας.
Σωκράτης:
Επίκουρε, δεν έχω πάντως παράπονο από εσένα, μπορεί να μιλάς συνέχεια για τον σοφό Ηλία αλλά δεν ξεχνάς κι εμάς, με κάποιον μαγικό τρόπο έμαθα πως έχεις διαβάσει πολλές φορές την απολογία μου, τελευταία έμαθα πως είχες και μία συζήτηση για μένα με τον έτερο σοφό Διδάσκαλο της Πιάλειας, καθώς επίσης και με κάποιον Γαρδικιώτη που συχνά πυκνά σας μιλάει για μας τους αρχαίους, και πολύ το χάρηκα.
Επίκουρος:
Σωκράτη όλα καλά αυτά αλλά μήπως μπορείς να μου πεις εν τάχει, πριν ξυπνήσω, το λόγο της επίσκεψής σου; Για να έρθεις εσύ στον ύπνο κάτι σημαντικό θα θέλεις να μου πεις.
Σωκράτης:
Σωστά μιλάς Επίκουρε, καλά το μάντεψες, λοιπόν, αν δεν κάνω λάθος σήμερα θα επισκεφθείς με την Λόλα το Μουσείο, τον Κεραμεικό, και την Ακρόπολη, σωστά;
Επίκουρος:
Σωστά μιλάς Σωκράτη, απλά ξέχασες να αναφέρεις την Πνύκα, αρκετοί από εμάς μιλάμε για δημοκρατία και δεν έχουμε επισκεφθεί ποτέ την Πνύκα, τον χώρο όπου γεννήθηκε η δημοκρατία, τον χώρο όπου οι Αθηναίοι έπαιρναν τις αποφάσεις οι ίδιοι οι πολίτες και όχι 300 βολευτές, επίσης μετά από την Πνύκα θα πάμε στην φυλακή του Σωκράτη, εκεί που άφησες την τελευταία σου πνοή δάσκαλε.
Σωκράτης συγκινημένος:
Εντάξει Επίκουρε, πορεύσου εν ειρήνη, βρίσκεσαι σε καλό δρόμο, μη ξεχάσεις να διαβιβάσεις τους χαιρετισμούς μου στον σοφό Ηλία και αν δεν του κάνει κόπο ας γράψει κάτι και για μένα, κάτι καινούριο. Επίσης θα ήταν μία σημαντική πράξη εκ μέρους σου να καταφέρεις να επισκεφθείς όλους αυτούς τους χώρους μαζί με τους φίλους σου τον Ηλία, την Αφροδίτη, την Γιώτα, τον Δημήτρη, την Αλέκα, τον Κώστα, την Ναυσικά, τον θέμη και την Διοτίμα.
Επίκουρος:
Σωκράτη.... δεν πρόλαβα να του κάνω την τελευταία μου ερώτηση γιατί άκουσα την φωνή της Λόλας να μου λέει: ξύπνα Επίκουρε, πέρασε η ώρα θα χάσουμε το Μετρό!
Αχ βρε Λόλα εγώ είχα μπροστά μου τον Σωκράτη κι εσύ μου μιλάς για το Μετρό, δυστυχώς δεν μπόρεσα να του κάνω την τελευταία ερώτηση, άντε τώρα, τρέχα γύρευε πότε θα ξαναέρθει ο Σωκράτης.
Φίλες και φίλοι με κάποιον μαγικό τρόπο στη σημερινή μας βόλτα στους αρχαιολογικούς χώρους και γενικότερα στην συνοικία των Θεών είχα την εντύπωση πως δίπλα μου περπατούσε ο σοφός Σωκράτης, κάποια στιγμή μάλιστα όταν βρεθήκαμε εκεί που τον φυλάκισαν, είδα την μορφή του, ήταν χαρούμενος.
Ζήσαμε πολύ όμορφες στιγμές σήμερα στην βόλτα που κάναμε στ' άγια χώματα των προγόνων μας, εκεί που ο Φειδίας σμίλεψε τις μορφές πάνω στα μάρμαρα, εκεί όπου ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης αυτοί οι δύο αρχιτέκτονες της αρχαιότητας έκαναν τα αξεπέραστα σχέδια, εκεί όπου οι Σοφοκλής, Ευριπίδης, και Αισχύλος έγραψαν τις αξεπέραστες τραγωδίες, εκεί στο θέατρο του Διονύσου όπου παίχτηκαν οι θεατρικές παραστάσεις, εκεί όπου υπάρχει ο Ναός της Παλλάδας Αθηνάς, εκεί όπου πάρθηκε η απόφαση για την καταδίκη του Σωκράτη, εκεί όπου ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο, εκεί όπου ο Περικλής διαδέχθηκε τον Εφιάλτη της δημοκρατίας που κατά λάθος; τον μπερδεύουμε με τον Επιάλτη των Θερμοπυλών, εκεί όπου θα έπρεπε όλοι οι Έλληνες να αποτίουμε φόρο τιμής στους προγόνους μας.
Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε με Σανατατί ντι άπου και να μην ξεχνάτε τα δόγματα που έλεγε και ο Επίκουρος της αρχαιότητας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΗΜΑΣ ΓΕΝΙΚΟΣ [Πληροφορικάριος[. Ιδρυτικό μέλος της ΟΚΡΑ.
Καθ. Δεύτερος από αριστερά. |
ΤΟ μακρινό 2016 ο Mr Pepos σ' αυτό το ιστολόγια είχε κάνει την πρώτη αφιέρωση σε μένα τον Γιώργο Δήμα τον Γενικό. Αρχικά όλοι όσοι με γνώριζαν με φώναζαν Γιώργο, τώρα όλοι με φωνάζουν Γενικό, αν στο Κορωπί με φωνάξει κάποια/κάποιος Γιώργο δεν θα γυρίσω, αν όμως με φωνάξει Γενικέ αμέσως ανταποκρίνομαι, κατάφερε ο Mr Pepos να με ξαναβαπτίσει. Ειδικότερα τα μέλη της ΟΚΡΑ αμφιβάλω αν γνωρίζουν το πραγματικό μου όνομα. Κάποια στιγμή λοιπόν έπρεπε να πάρω μια μεγάλη απόφαση, είναι αυτό που έγραψε ο ποιητής [Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ] πως έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που θα πρέπει να πούμε ένα μεγάλο ΝΑΙ ή ένα μεγάλο ΟΧΙ. Είχε φτάσει η ώρα για το δικό μου ΟΧΙ, το ΟΧΙ είχε να κάνει με την αδράνεια που με κύκλωνε. Έπρεπε να απομακρυνθώ, απομάκρυνση από όλους και από όλα χωρίς δεύτερη σκέψη. Οι πιο λογικοί θα πείτε πως ήταν πολύ τολμηρή ενέργεια και εμπεριείχε μεγάλο ρίσκο αλλά πιστέψτε με άξιζε τον κόπο, ειδικά στην περίπτωσή μου το απόφθεγμα ''η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς έπιασε τόπο'', στην περίπτωση μου δούλεψε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Την επόμενη χρόνια το σύμπαν ξεκίνησε να με τσιγκλάει. Θέλεις χρήματα? Εάν ναι, ξεκίνα βρες κάτι να κάνεις. Εάν όχι κάτσε όλη τη ζωή σου άεργος και σύντομα η κατάθλιψη θα σου χτυπήσει την πόρτα.
Τελικά κάτι βρέθηκε ίσα ίσα να με βγάλει από το σπίτι και να ξεκινήσω να σκέφτομαι διαφορετικά. Call Center παρόχου Internet για 400€. Απ' το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα. Από κάπου πρέπει να αρχίσουμε αλλά χωρίς να γνωρίζουμε τον προορισμό.
Στο call center άκουγα ότι μπορεί να ακούσει ένας επαγγελματίας που ασχολείται με το customer care. Βρισίδια , απειλές που με επηρέαζαν αρνητικά και πολλά ακόμη. Αλλά δε το έβαλα κάτω. Έπρεπε να ζήσω.
Περνάει λίγος καιρός και βρίσκω τον εαυτό μου επάνω στο Kriti I της ΑΝΕΚ αγναντεύοντας την θάλασσα σκεπτόμενος την τρέλα που κάνω, ευτυχώς μέχρι σήμερα δεν το έχω μετανιώσει. Ποια ήταν η τρέλα? Διακοπές στο Ηράκλειο ΜΟΝΟΣ! Χωρίς κανέναν προγραμματισμό! Απλά πάμε και ότι γίνει! Στο κατάστρωμα σιγοψιθύριζα τον στίχο του τραγουδιού ''πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα''. Αυτό το ταξίδι ήταν αν θέλετε η αφορμή να γυρίσει ο διακόπτης του μυαλού μου αλλιώς. Φτάνω στον προορισμό μου και το σύμπαν συνωμότησε ώστε μετά από λίγες μέρες να επιστρέψω στην καθημερινότητα της Αττικής με άλλο αέρα. Κάτι είχε αλλάξει μέσα μου, η οπτική μου είχε διευρυνθεί, τώρα πια δεν τα έβλεπα όλα μαύρα, άρχισαν σιγά σιγά να γίνονται γκρί, αυτό με χαροποίησε πάρα πολύ γιατί σκέφτηκα πως αφού το μαύρο έγινε γκρι μπορεί να γίνει και λευκό. Δεν γνωρίζω αν μπορείτε να καταλάβετε τι εννοώ αλλά ήταν σημαντική η νέα θεώρηση των πραγμάτων, άρχισα να με βλέπω διαφορετικά. Το μυαλό μου πήγε στον Mr Alex kai ston Μr Pepo και θυμήθηκα τα λόγια τους: Γενικέ, έχεις πολλά προσόντα αλλά αυτό δεν αρκεί, πρέπει να πιστέψεις στον εαυτό σου στις δυνατότητές σου, πρέπει να είσαι συνεπής και να αποκτήσεις ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ. Εκεί στην μαγική ΚΡΗΤΗ κατάλαβα τι εννοούσαν. Άμα δεν έχετε πάει ποτέ στην Κρήτη, σας την προτείνω ανεπιφύλακτα να κάνετε αυτό το δώρο στον εαυτό σας. Κάτι ξέρω πια ως μισοΚρητικός!!!!
Αυτή ήταν η αρχή, το σύμπαν; το πεπρωμένο μου; δε με άφηναν σε ησυχία. Με τσιγκλάγανε συνέχεια, Γενικέ σήκω όρθιος, Γενικέ ξεκίνα, Γενικέ ψάξου, ψάξου και φύγε από το comfort zone του πατρικού σου, φύγε από το φουστάνι τής Γιωτούλας, άνοιξε τα φτερά σου.
Περνάει λίγος καιρός και τον Μάρτιο του 2018 ανεβαίνω ξανά στο καράβι. Αυτή τι φορά είχα μαζί μου, το αυτοκίνητο μου , τα όνειρα μου και την ζωή μου. Μια σύντομη επίσκεψη στο Ηράκλειο και αμέσως μετά το ταξίδι της ΖΩΗΣ μου. Ηράκλειο -> ΒΟΑΚ -> Χανιά. Οι 4 πιο σημαντικές ώρες που δε πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Δεν ήξερα βλέπετε τη διαδρομή.
Μετά πολλών κόπων και βασάνων φτάνω στο νέο μου σπίτι με την αγωνία να χτυπάει κόκκινο. Μου δίνει η ιδιοκτήτρια το κλειδί και ξεκινάω να ανεβαίνω τη σκάλα. Βάζω το κλειδί στην πόρτα και πριν το γυρίσω , με δάκρυα στα μάτια, σκέφτομαι το εξής: Πέρασες πολλά Γιώργο! Πάλεψες τους δαίμονες σου , σε εμπόδισαν διάφοροι παράγοντες και να που τώρα είσαι εδώ! Αρκετοί άνθρωποι δε πίστεψαν σε εσένα και στο τι μπορείς να κάνεις. Αγάπα εκείνους που σε έσπρωξαν στον γκρεμό για να πετάξεις και όχι να σκοτωθείς.
Γυρνάω το κλειδί και λέω ΠΑΜΕ!! Είσαι ΜΟΝΟΣ σου τώρα! Έχεις χρέος να πετύχεις, υπάρχουν άνθρωποι που πίστεψαν σε σένα , φρόντισε να μην τους απογοητεύσεις. Οι άνθρωποι που σε βοηθάνε είναι μακριά σου. Όλα είναι επάνω σου. Πάλεψε και μη το βάζεις κάτω. Κάποιος καλοπροαίρετος, πολύ δικός μου άνθρωπος, είχε σίγουρο πως θα άντεχα μόνο 5 μήνες και πως θα επέστρεφα πίσω. (Πέρασαν ήδη 6,5 χρόνια και συνεχίζουμε!!!] Φυσικά και δεν ήταν όλα ρόδινα, φυσικά και δεν μου χαρίστηκε τίποτα, φυσικά και κάποιες φορές σκέφτηκα αν θα πετύχω, όλα αυτά είναι ανθρώπινα, απλά τώρα ήμουν ο Γιώργος που ήθελα, ήμουν ο Γιώργος που έδινε κάθε μέρα τη μάχη για ένα καλύτερο αύριο και όταν πετύχαινα αυτές τις μικρές μεν αλλά σημαντικές νίκες, ήταν για μένα ένας θρίαμβος.
Φτάνοντας στο σήμερα , θα ήθελα να ευχαριστήσω δημοσίως εκείνους/εκείνες που πίστεψαν σε εμένα και εύχομαι αυτά που κάνατε για εμένα να σας τα δώσει ο Θεός x1000.
Ξέρετε εσείς ποιοι και ποιες είστε!
Ευχαριστώ τον Mr Pepo για τον κόπο που θα κάνει προκειμένου να κάνει αυτή την ανάρτηση, και κυρίως να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που κάνατε τον κόπο να διαβάσετε αυτή την ιστορία, την δική μου ιστορία, ενός ανθρώπου που οι πιο πολλοί δεν γνωρίζετε.
Υ.Γ. Σήμερα βρίσκομαι ως υπεύθυνος δικτύων σε κάποιο ξενοδοχείο της Χερσονήσου με συντροφιά τον ήλιο, τη θάλασσα, λίγο αεράκι, και αγαπημένα μου πρόσωπα. Τι άλλο να ζητήσω από τη ζωή μου;
Α! και κάτι ακόμη.
Πίστεψε στους ανθρώπους που δε σου γυρνάνε την πλάτη.
Υπάρχει ακόμα καλοσύνη στον κόσμο.
Άμα δεν ασχοληθούμε με τον εαυτό μας κάποια στιγμή θα μας εγκαταλείψει…
Οι δαίμονες μας είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Εις το επανιδείν Κυρίες και Κύριοι.
Σας ευχαριστώ.
Να ευχαριστήσω και τον αλγόριθμο του YouTube γιατί μου ανοίγει τους μουσικούς ορίζοντες. Τη άλλη φορά θα προτείνω Γιάννη Καψάλη με Γιώτα Γρίβα.
Παρήλθεν ο Καιρός ή Σπεύδε Βραδέως, ιδού το ερώτημα, εσείς τι λέτε; Η Επιλογή έγινε από τους Άγαμους Θύτες.
Κάποιες φορές, ο Επίκτητος αναφερόταν με δυσπιστία στον θεσμό του γάμου υποστηρίζοντας ότι μια τέτοια συμβίωση «βγάζει από μέσα μας τον χειρότερό μας εαυτό».
ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ «Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα, γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη» Με αφορμή την επέτειο του θανάτου της Μαρίας Πολυδούρη, θυμόμαστε αγαπημένους στίχους της μεγάλης Ελληνίδας ποιήτριας.
Ο έρωτας και ο θάνατος είναι οι δύο άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται η ποίησή της. Είναι μεστή από πηγαίο λυρισμό που ξεσπά σε βαθιά θλίψη και κάποτε σε σπαραγμό, με εμφανείς επιδράσεις από τον έρωτα της ζωής της, Κώστα Καρυωτάκη, αλλά και τα μανιάτικα μοιρολόγια. Οι συναισθηματικές και συγκινησιακές εξάρσεις της Πολυδούρη καλύπτουν συχνά κάποιες τεχνικές αδυναμίες και στιχουργικές ευκολίες του έργου της.
Η φυματίωση την κατέβαλε και τα ξημερώματα της 29ης Απριλίου 1930 έχοντας ήδη ζήσει έναν συναρπαστικό, αλλά και «ασύδοτο» για την εποχή βίο, η σπουδαία ελληνίδα ποιήτρια, γνωστή και για τον έρωτα της με τον Κώστα Καρυωτάκη, πεθαίνει από ένεση μορφίνης στην κλινική Χρηστομάνου στα Πατήσια. Η ίδια είχε ζητήσει λίγο νωρίτερα από τον καλό της φίλο και «αιώνιο θαυμαστή» της, Βασίλη Γεντέκο, να της προμηθεύσει το ναρκωτικό στο θεραπευτήριο όπου βρισκόταν. Θα κηδευτεί την ίδια μέρα στο Α Νεκροταφείο.
Δείτε παρακάτω αγαπημένα ποιήματα της:
Στη φίλη μου
Ὅλα τὰ ἄνθη τ᾿ ἀγαπῶ
μεθῶ στὸ ἄρωμά των
τὸ βλέμμα νὰ βυθίζεται
ποθῶ στὰ χρώματά των.
Ὑπάρχει ὅμως ἓν λεπτὸν
πολὺ εὐῶδες ἄνθος
ποὺ δὲν μαραίνεται ποτὲ
καὶ τ᾿ ἀγαπῶ μὲ πάθος.
Αὐτὸ δὲ θάλλει στοὺς ἀγροὺς
στοὺς κήπους δὲν ὑπάρχει
καὶ τὰ ἁβρά του πέταλα
ὁ ἥλιος δὲν θάλπει.
Ἔδαφος ἔχει δι᾿ αὐτὸ ἡ τρυφερὰ καρδία
μὲ θέρμη ἀπαράμιλλον καὶ λέγεται Φιλία!
================
Σε σένα
Ξέρω νὰ ψάξω καὶ νὰ βρῶ
διαμάντια καὶ ζαφείρια χίλια
κι᾿ ἀπ᾿ τοῦ γιαλοῦ τὸ θησαυρὸ
μαργαριτάρια καὶ κογχύλια
Κ᾿ ἔτσι τεχνόπλεχτα δετὰ
μαζὶ μὲ λουλούδια κι᾿ ἀστέρια
νὰ τὰ φορεῖς καμαρωτὰ
στὸ μέτωπό σου καὶ στὰ χέρια.
Ξέρω στὸ διάβα σου μπροστὰ
ρόδα καὶ κρίνους νὰ μαδήσω
ξέρω μὲ λόγια ταιριαστὰ
τὴ χάρη σου νὰ τραγουδήσω.
Ξέρω πὼς κάτι χωριστὸ
ἀταίριαστο σὲ κάθε ἄλλη
χάρισαν Βάσω μου σὲ Σὲ
Μοῖρες μὲ τὰ πανώρια κάλλη.
=================
Δε θα ξανάρθης πια…
Δὲ θὰ ξανἄρθης πιά, νὰ μοῦ χαρίσης
ἀπ᾿ τὴν ὡραία ζωὴ ποὺ σὲ φλογίζει
κάτι, ἕνα της λουλούδι; Σοῦ γεμίζει
μὲ τόσα τὴν καρδιὰ καὶ τὸ κορμί.
Δὲ θἄρθης πιά, τὰ χέρια μου νὰ σμίξης
τὰ παγωμένα, τὰ ἐχθρικά μου χέρια;
Πλάι στὰ δικά σου, μερωμένα ταίρια
δὲν τὰ ζυγώνει πλέον ἡ ἀφορμή.
Δὲ θἄρθης! …Πὼς ἀργὰ περνοῦν οἱ μέρες.
Κι᾿ ὅσο σὺ φεύγεις, τόσο μὲ σιμώνει
ἡ γνώριμή μου μοίρα. Τόσο μόνη,
τόσον καιρὸ μὲ τὸν κρυφὸ καημό.
Δὲ σοῦ περνάει, ἀλήθεια ἀπὸ τὴ σκέψη
ὅτι μπορεῖ σὲ μία στιγμὴ θλιμμένη,
στὴ μοίρα αὐτὴ ποὺ πάντα μὲ προσμένει
νὰ πάω ξανὰ καὶ δίχως γυρισμό;
==============
Μόνο γιατί μ’αγάπησες
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.
Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάη
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.
=============
Η αγάπη του ποιητή
Μ᾿ ἀπάντησες στὸ δρόμο σου, Ποιητή.
Ἤμουν τὸ πρωτολούλουδο τοῦ Ἀπρίλη.
Ἡ δίψα τῆς ἀγάπης ποὺ ζητεῖ
σοῦ φλόγιζε τὴ σκέψη καὶ τὰ χείλη.
Ἤμουν τὸ πρωτολούλουδο. Κλειστὴ
τότε ἡ πηγὴ τῶν στοχασμῶν μου, ἐμίλει
μόνο ἡ καρδιά μου ἀθώα καὶ λατρευτή,
ὅταν τὸ πρῶτο βλέμμα μου εἶχες στείλει.
Μὲ τὸν καιρό, τὸν πόθο σου σ᾿ ἐμὲ
νὰ φανερώσης σίμωσες. Ὠιμέ,
εἴμασταν μιᾶς γενιᾶς παιδιά. Ἡ καρδιά μας
Ἀγάπαε μὲ τὸ πάθος ποὺ ζητᾶ
νὰ πάρη, τὸ αἰσθανθήκαμε φρικτὰ
καὶ πήραμεν ἀλλοῦθε τὴ ματιά μας.
* * *
Ποιος ξέρει…
Καμμιὰν ἀπὸ τὶς πίκρες μου δὲ γνώρισες
τὶς πίκρες μου τὶς ἄσωστες τὶς μαῦρες.
Καὶ στῶν ματιῶν μου μέσ᾿ στὸ φεγγοβόλημα
τὰ δάκριά μου στεγνωμένα τὰ ᾿βρες.
Ἐσὺ μονάχα τὸ γλυκὸ χαμόγελο
καμάρωσες στὰ χείλη μου ἁπλωμένο
κ᾿ ἔχες μέσ᾿ στῶν ματιῶν μου τὸ ξαστέρωμα
τὸν πόθο σου τρελλὰ καθρεφτισμένο.
Μὲ γνώρισες νὰ γέρνω στὴν ἀγάπη σου
σὰν πεταλούδα στὸ ἄλικο λουλούδι
καὶ νὰ σκορπίζω ὅσο ἡ καρδιά μου ἐδύνοταν
μεθυστικὸ τὸ ἐρωτικὸ τραγούδι.
Γνώρισες τῆς χαρᾶς μου τὸ ἄγριο ξέσπασμα
στὸν ἀνοιξιάτικον ἀγρὸ ποὺ εὐώδα
λαχτάρας κύμα ἐγίνονταν ἡ ἀγκάλη μου
τὰ νειάτα σου νὰ σφίγγη καὶ τὰ ρόδα.
Ἐσὺ ποτὲ κρυφὰ δὲν ἀκολούθησες
τὸ βῆμα μου σὰν φεύγω ἀπὸ κοντά σου
κι᾿ ὅμως καὶ μὲ τὴ σκέψη σου μοῦ δόθηκες
καὶ μὲ τὴ φλόγα ἀκόμα τοῦ ἔρωτά σου.
Μὰ ποιὸς τὸ ξέρει ἄν, μία στιγμὴ βρισκόσουνα
κάπου ποὺ νὰ μὲ βλέπεις ὅταν γέρνω
καὶ σκύβω μαζωχτὴ κάτω ἀπὸ τἄγριο
χτύπημα, τὶς στριγγὲς φωνὲς ποὺ σέρνω
ἂν ἄκουες, καὶ στοῦ πόνου τὸ ξεχείλισμα
τὸ δόσιμο στὸ ξέψυχο μεθύσι,
τὰ δάκρια, ὤ, θὰ μ᾿ ἀρνιόσουν ὅλα ἂν τἄβλεπες.
Κι᾿ ὅμως μου λὲς πὼς μ᾿ ἔχεις ἀγαπήσει.
ΠΗΓΗ: notospress.gr
Τὴν ὀμορφιὰ ποὺ κλείνω μέσα μου
κανεὶς δὲν θέλω νὰ τὴ νοιώσῃ.
Δὲ θὰ μποροῦσε νὰ τὴ σίμωνε
χωρὶς γι᾿ αὐτὸ νὰ τὴ πληγώσῃ.
Ἔχω ἕνα κρίνο, κρίνο ὁλάνοιχτο
χωρὶς καμμιὰ σκιὰ στὴν ὄψη.
Καμμιὰ ἡδονὴ δὲν ἐπεθύμησε
νὰ τὸ φιλήση, νὰ τὸ κόψη.
Ἔχω ἕνα ρόδο ποὺ ζυγιάζεται
πάνω στὴν ἴδια του τὴ φλόγα
κ᾿ εἶναι σὰ νἄγινε ὁλοκαύτωμα
καὶ νὰ σιωποῦσε καὶ νὰ εὐλόγα.
Μία μαργαρίτα ποὖνε ἀμφίβολη
μ᾿ ὅλο τὸ ναὶ ποὺ λέει ἡ καρδιά της.
Μόνον ἀφήνει νὰ λικνίζεται
παθητικὰ τὴν ὀμορφιά της.
Κι᾿ ἄλλα λουλούδια ποὖνε σύμβολα
κι᾿ ἄλλα μονάχα ποὺ μεθοῦνε,
μὰ τόσο εἶνε ὅλα λεπτοκάμωτα,
φανταστικὰ μόνον ἀνθοῦνε.
Τὴν ὀμορφιὰ ποὺ κλείνω μέσα μου
κανεὶς ποτὲ δὲ θὰ τὴ νοιώση.
Κι᾿ ἂν τὴν πληγώση θἆναι ἀνίδεος
κι᾿ οὔτε γι᾿ αὐτὸ θὰ μετανοιώση.
«Σωτηρία»
Ἂς περάσει πιὰ ἡ μέρα μὲ τὸ φῶς της.
Ἡ νύχτα γιατί τόσο ἀργοπορεῖ;
Στῶν πεύκων τὶς σκιὲς μία πολυθρόνα
μὲ καρτερεῖ.
Τῶν θαλάμων θὰ σβήσουνε τὰ φῶτα
κι᾿ ὁ ὕπνος θἄρθη σὰ λιγοθυμιά.
Ἕνα ἀδειανὸ κρεββάτι, ἐδῶ δίνει
ἐντύπωση καμμιά.
Θὰ μὲ διπλώση τὸ σκοτάδι κι᾿ ὅπως
μεσ᾿ στὶς βαθιὲς σκιὲς θὰ μπερδεφτῶ,
πὼς εἶμαι θὰ πιστέψω πάλι κάτι
ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό.
Μέσα στὸ φόβο θὰ βαθαίνη ἡ νύχτα
ὅταν ὁ ἄνεμος θἄρθη ξαφνικά.
Ὁ εὐκάλυπτος τὰ μαλλιά του θὰ τινάξη
καὶ τῶν ὀνείρων μαζὶ τὰ μυστικά.
Τὸ μυστικὸν ἀγώνα θὰ γροικάω
τοῦ φθινοπώρου, ἀνίκητος ἐχθρός.
Θὰ μὲ λικνίζη χαρωπὸ τραγούδι
ὁ ἀπελπισμένος θρός.
Κι᾿ ἂν δὲν τὴν καρτερῶ, ξέρω πὼς θἄρθη
ἡ γάτα αὐτὴ ποὺ νυχτοπερπατεῖ,
μία γάτα ποὺ δὲν ξέρει τί εἶνε χάδι
καὶ δὲν τὸ δίνει καὶ δὲν τὸ ζητεῖ.
Στὰ πόδια μου κοντὰ κάθεται μόνο,
ἀδιάφορη στὸ κρύο τὸ παγερό,
διακριτικὰ τὸ βλέμμα μου ἀποφεύγει
κ᾿ εἶνε σὰ νὰ μὲ ξέρη ἀπὸ καιρό.
Πάντα γυρίζω
ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
Πάντα γυρίζω ἐκεῖ πρὸς τὰ χαράματα
τῆς ὄμορφης ἀγάπης μας. Μὴν τύχη,
φοβᾶμαι, τὸ μοιραῖο νὰ συντύχη
καὶ φύγουν γιὰ τ᾿ ἀγύριστα περάματα.
Θαρρῶ ζωὴ τῆς δίνω ἀνακαλώντας
τὰ πρωτινὰ φεγγοβολήματά της,
τὸ ἀνόθευτο μεθύσι μας κοντά της
τὰ δῶρα της περίσσια σπαταλώντας.
Κι᾿ ἀναζητῶ τὸ βλέμμα σου γεμάτο
μίαν ἀφοσίωση ἀστέρευτη, σὰν ἔννοια,
σὰν ἕλξη νἄταν ὅλο μαγνητένια,
τόσο ὄμορφο ἦταν, τόσο ἦταν γεμάτο.
Ἄχ! ὁ κρυφὸς καημὸς ποὺ μοῦ κρατάει
τὴ σκέψη σκλαβωμένη στὸ πρωτάνθι,
ἐνῶ γύρα μας περισσεύουν τἄνθη
ποὺ ἀμέριμνα ἡ ἀγάπη μας σκορπάει.
Πηγή: http://dimitriosgogas.blogspot.gr
Aνιχνευτής Επικούρειος Πέπος.
''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΞΥΡΙΣΜΑ'' ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΥ Η επιλογή έγινε από τον Ιάσονα.
Σε πρώτη μορφή είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό "Ταχυδρόμος" το 1979 με άλλον τίτλο (Φαλλοκράτες όλης της γής ενωθείτε) που τον είχε βάλει η σύνταξη του περιοδικού. Μετά άρχισε να κυκλοφορεί σε λαθραία φωτοτυπημένα αντίτυπα, μέχρι που ενσωματώθηκε στο βιβλίο "Σάτιρες" (Νεφέλη 1993). Όμως η κλεψιτυπία συνεχίστηκε και στο Internet, όπου κυκλοφορεί τώρα ανώνυμο με παραλείψεις και με λάθη! Εδώ θα βρείτε το αυθεντικό.
1.
Είμαστε το «ισχυρό φύλο». Και ζούμε - σε μέσο όρο - επτά χρόνια λιγότερο από το «ασθενές».
2.
Σκεφθείτε: επτά ολόκληρα χρόνια ζωής. Η επαχθέστερη φυλετική διάκριση που έγινε ποτέ.
3.
Και μόνο τα επτά χρόνια αρκούν για να καταρρεύσει ο μύθος της καταπίεσης. Πού ακούστηκε οι καταπιεζόμενοι να ζουν περισσότερο από τους καταπιεστές;
4.
Φαινομενικά μοιάζει να σας καταπιέζουμε - εξωτερικά. Αυτό όμως, κυρίες μου, είναι δική σας επινόηση. Όπως οι τρομοκράτες προκαλούν τις δικτατορίες που τους βοηθάνε να καταλήξουν κάποτε στη λαϊκή κυριαρχία, έτσι κι εσείς μας εγκαταστήσατε «κυρίαρχους», για να δημιουργήσετε τηντρομοκρατία της ενοχής.
5.
Και ισχυρότερη καταπίεση από αυτήν της ενοχής δεν υπάρχει.
6.
'Aντρας σημαίνει ένοχος. Για όλα.
7.
Αρχίζετε τη μαζική παραγωγή και διανομή ενοχής σαν μητέρες. Και συνεχίζετε σαν αδελφές, ερωμένες, σύζυγοι . . .
8.
Από όλα τα πολυεθνικά μονοπώλια το πιο αλλοτριωτικό είναι το μονοπώλιο της ενοχής. Και το έχετε εσείς!
9.
Η ενοχή είναι που μας κόβει επτά χρόνια. Η ενοχή φέρνει τα εμφράγματα και τα έλκη.
10.
Χάρη σε σας νοιώθουμε πάντα ένοχοι. Από τη στιγμή που δεν θα βάλουμε το πουλόβερ μας (Γιαννάκη! θα με πεθάνεις!) ως τη στιγμή που πεθαίνουμε (Γιάννη μου, πού με αφήνεις!) Έτσι που του έρχεται του Γιάννη να ζητήσει συγγνώμη...
11.
Ένοχοι όταν σας αγκαλιάζουμε (σας πνίγουμε). Όταν δεν σας αγκαλιάζουμε (αδιαφορούμε). Όταν αφήνουμε τη μαμά μας (εγώ που έδωσα τη ζωή μου για σένα!). Όταν δεν την αφήνουμε (μα επιτέλους, άντρας είσαι εσύ;). Όταν σας παντρευόμαστε (σου έδωσα τα καλύτερά μου χρόνια!) κι όταν - οϊμέ! - δεν σας παντρευόμαστε (το αυτό, πιο δραματικά). Όταν σας πηδάμε (με πλάνεψες, με ζάλισες, με παρέσυρες!) κι όταν δεν σας πηδάμε (κατάλαβα - δεν μπορείς!). Όταν είμαστε ευγενείς (τοιούτος είναι;) κι όταν δεν είμαστε (τι αγροίκος!). Κι αλίμονο αν στην ευγενή πράξη της συνουσίας δε δεήσει να σας επισκεφθεί ο οργασμός. Ένοχοι εμείς και για αυτό. Αποκλειστικά. (Δεν τα καταφέρνεις, χρυσέ μου!).
12.
Κι έχουμε και το καθημερινό ξύρισμα...
13.
Η ενοχή μας αγκαλιάζει τα πάντα: φταίμε για τον πληθωρισμό, για τους πολέμους, για την ενεργειακή κρίση - ακόμα και για τον καιρό.
14.
Στην πραγματικότητα η μητριαρχία ουδέποτε έληξε. 'Aλλαξε μόνο μορφή. Από την ωμή δικτατορία του ρόπαλου, έγινε η εξευγενισμένη τυραννία των πλεγμάτων.
15.
«Πίσω από κάθε μεγάλο άντρα υπάρχει μια γυναίκα» Ίσως. Αλλά οπωσδήποτε πίσω από κάθε νευρωτικό, μαμόθρεφτο, αναποφάσιστο, ευνουχισμένο, κακομοίρη άντρα υπάρχει σίγουρα μια γυναίκα.
16.
Η κοινωνιολογική έρευνα έχει αποδείξει πως το 85% των αποφάσεων της οικογένειας παίρνονται άμεσα ή έμμεσα από τις γυναίκες (κυρίως έμμεσα).
17.
Αριστουργήματα μακιαβελικής πολιτικής. Μας υποβάλλετε την απόφασή σας και μετά (αν τα πράγματα δεν πάνε καλά) μας θεωρείτε υπεύθυνους για αυτή.
18.
Κι έχουμε και το καθημερινό ξύρισμα...
19.
Η φεμινιστική προπαγάνδα μας έχει ζαλίσει με την εικόνα της γυναίκας σκλάβας - που τρώει τα χέρια της στη μπουγάδα...
20.
Και η εικόνα του άντρα υποζυγίου (του κουβαλητή) που δουλεύει για να χάνει η κυρία του στο κουμ-καν?
21.
Φανερό είναι πως υπάρχουν αρκετές γυναίκες που δε σκοτώνονται για το νοικοκυριό. Ίσως να υπάρχουν κι άλλες που δεν παίζουν κουμ-καν. Αλλά άντρες μη κουβαλητές δεν υπάρχουν.
22.
Και δε φτάνει που ζείτε επτά χρόνια περισσότερο από μας, είστε και προνομιούχες στον έρωτα.
23.
Οι γυναίκες είναι ικανές για απεριόριστο αριθμό οργασμών την ημέρα - εσείς, κύριε, μπορείτε τρίπαξ?
24.
Και με τη νέα σεξουαλική επανάσταση έχουν κατορθώσει να μας περάσουν όλη την ευθύνη για την ικανοποίησή τους.
25.
Έτσι αν η κυρία είναι βραδυφλεγής, είσαι υποχρεωμένος να δουλεύεις δύο ώρες σαν χαμάλης - χρησιμοποιώντας όλες τις τεχνικές του Alex Comfort, των Masters και Johnson της Καμασούτρα και του Σουκιγιάκι για να χτυπήσουν κάποτε οι καμπάνες.
26.
Αν δεν χτυπήσουν φταίει ο κωδωνοκρούστης. Ποτέ ο κώδων.
27.
Και το τραγικότερο προνόμιο; Μια γυναίκα δεν είναι ποτέ ανίκανη (ή και αν κάποτε έτσι νοιώσει - δεν φαίνεται).
28.
Α! Η τρομακτική τρωτότης του γυμνού άντρα - όπου μπορείτε με μια ματιά να προσμετρήσετε την ψυχική του κατάσταση!
29.
Κι έχουμε και το καθημερινό ξύρισμα...
30.
Λένε πως το ωραιότερο πράγμα στον κόσμο είναι να κάνεις το κέφι σου και να σε πληρώνουν για αυτό.
31.
Υπάρχει πιο μεγάλο κέφι από τον έρωτα;
32.
Αλλά ποιον πληρώνουν για αυτό; Όχι βέβαια τους άντρες . . .
33.
Οι μεγάλες εταίρες είναι η κορυφαία στιγμή της γυναικείας παντοδυναμίας.
34.
Γοήτευαν, γλεντούσαν, κυβερνούσαν, διάλεγαν τους εραστές τους και αποσπούσαν περιουσίες για να δίνουν αυτό που η φύση χαρίζει δωρεάν σε όλους.
35.
Σαν να τιμολογούμε τον ήλιο ή το οξυγόνο.
36.
Αλλά και οι ταπεινές πόρνες είναι απόδειξη δύναμης. Γιατί - ποιος πληρώνει ποιον; Αυτός που έχει ανάγκη.
37.
Κι εσείς, κυρίες μου, δεν είχατε ποτέ ανάγκη. Ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης πάντα μεροληπτούσε για σας.
38.
Κι έχουμε και το καθημερινό ξύρισμα...
39.
Οι γυναίκες καταναλώνουν τετραπλάσιο εισόδημα από αυτό που παράγουν (μαζί με τα οικιακά). Κατ’ επέκταση οι άντρες απολαμβάνουν το ένα τέταρτο της δουλειάς τους (πού είσαι Μαρξ με την υπεραξία σου... Να δεις ποιος δουλεύει... ή μάλλον ποιος δουλεύει ποιον!!)
40.
Δύο πράγματα μισούσα στη ζωή μου - το στρατιωτικό και την εργασία. Και μ’ έπιανε ζάλη όταν σκεφτόμουν πως το ωραίο φύλο - αυτονόητα - δεν είχε υποχρέωση ούτε για το ένα, ούτε για το άλλο.
41.
Οι γυναίκες παραπονιούνται πως δεν πληρώνονται σαν άντρες. Έχετε δει όμως πολλές γυναίκες να εργάζονται «σαν άντρες».
42.
Μια στατιστική αναφέρει πως οι γυναίκες απατούν τους άντρες σε μικρότερο ποσοστό (35% έναντι 48%).
43.
Μια άλλη στατιστική όμως λέει πως οι γυναίκες λένε ψέματα σε μεγαλύτερο ποσοστό (58% έναντι 22%).
44.
'Aρα η πρώτη στατιστική είναι ψευδής κατά 58%. 'Aρα οι γυναίκες απατούν τους άντρες τους σε μεγαλύτερο ποσοστό.
45.
'Aλλωστε απάτη δεν είναι να κοιμάσαι με κάποιον άλλο - απάτη είναι να λες ψέματα.
46.
Παρατηρήστε τα ζευγάρια σε μια λουτρόπολη. Όσο περνάνε τα χρόνια ο μέσος άντρας ολισθαίνει βαθμιαία στο ρόλο του ταλαιπωρημένου, ηλικιωμένου, καρτερικού συνταξιούχου. Είναι γεμάτος παραίτηση, εγκαρτέρηση και υποταγή.
47.
Ενώ όσο περνάνε τα χρόνια η μέση γυναίκα μεταμορφώνεται σε μέγαιρα. Απαιτητική, φωνακλού, υστερική, αυταρχική, καταπιεστική... πεθερά.
48.
Όσο περνούν τα χρόνια το κάθε φύλο δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο.
49.
Και το δικό μας πρόσωπο θέλει και καθημερινό ξύρισμα!
50.
Αφού όμως οι γυναίκες είναι το ισχυρό φύλο, τότε τι χρειάζεται η απελευθέρωση της γυναίκας;
51.
Η απελευθέρωση της γυναίκας είναι για τις γυναίκες η μεγαλύτερη παγίδα - και για μας η τελευταία ελπίδα.
52.
Έτσι και ολοκληρωθεί, σωθήκαμε! Τι είναι το να πλύνεις τρία πιάτα, μπροστά στο να κουβαλάς όλες τις ευθύνες (και την ενοχή) του κόσμου?
53.
Φαινομενικά η απελευθέρωση της γυναίκας θέλει να καταρρίψει την εξωτερική καταπίεση - ελπίζοντας πως θα συντηρήσει την εσωτερική.
54.
Αλλά αυτό είναι λάθος. Το δίχτυ της ενοχής είναι αποκλειστικό όπλο του υποτιθέμενου αδύναμου. Μόλις δυναμώσουν θα το χάσουν. Και θα λυθούν τα νήματα που μας κινούν (ή μας δένουν).
55.
Έτσι η «απελευθέρωση» της γυναίκας θα γίνει η απελευθέρωση του άντρα.
56.
(Και θα πάψω επιτέλους να ανοίγω τις πόρτες και να κρατάω παλτά. Ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί.)
57.
Ζήτω λοιπόν η απελευθέρωση της γυναίκας! Μια δεκαετία αφού ολοκληρωθεί, θα δείτεποιος θα ζει επτά χρόνια παραπάνω.
58.
Θα δείτε ποιος θα αισθάνεται ένοχος όταν (και οπότε) δεν υφίσταται ερωτική διέγερση.
59.
Θα δείτε ποιος θα βγάζει χαρτζιλίκι κάνοντας το (κατά εξοχήν) κέφι του...
60.
Φαλλοκράτες όλου του κόσμου ενωθείτε. Κρατήστε λίγο ακόμα τους φαλλούς σας (ξέρω πόσο δύσκολο είναι).
61.
Αφήστε τις γυναίκες να μαίνονται κατά των φαλλών. Θα τους κάνουν έτσι είδος «ουσιώδες εν ανεπαρκεία»
62.
Μόνον τότε οι φαλλοί πραγματικά θα κυβερνήσουν τον κόσμο!
Κύριε Νίκο σας ευχαριστώ. Επικούρειος Πέπος.
Ο Νίκος Δήμου ...ποιητής!
μία μυστική πλευρά του εαυτού μου
Οι λίγοι που ξέρουν καλά τη δουλειά μου, γνωρίζουν ότι μέχρι τα 38 μου χρόνια έγραφα και δημοσίευα μόνο ποιήματα. (Βλ. και το βιβλίο του Παναγιώτη Αριστοτελίδη: "Ο άγνωστος ποιητής Νίκος Δήμου", εκδόσεις Gutenberg). Αυτό το θυμήθηκε και ο φίλος Δημήτρης Φύσσας και οργάνωσε μία σχετική εκπομπή στον 984.
Με την ευκαιρία ξέθαψα κι εγώ τα ποιητικά μου βιβλία και τα φωτογράφησα.