Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"


"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,
καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.

8.3.12

Ημέρα μνήμης, Φουκοσίμα 2012 Ένας χρόνος μετά την τραγωδία.


Ιαπωνία 11-03-11:
Σεισμός-Τσουνάμι ώρα μηδέν


Ελλάδα 11-03-12: Ημέρα Μνήμης
Αγαπητοί επισκέπτες αυτού του ιστολογίου αυτήν την περίοδο έως και 11-03-12 θα φιλοξενούμε στην ιστοσελίδα μας ότι έχει σχέση με Ιαπωνία. Παράλληλα θα καταθέσω την δική μου εμπειρία από το ταξίδι μου στην Ιαπωνία το 1990 και δύο επιστολές δύο επίλεκτων φίλων-μελών της ΟΚΡΑ-ΛΟΓ, της Κωνσταντίνας San και του Αρκά San.

Eγώ ο Pepos San-Fuji Tomo Kaju θα σας καταθέσω την δική μου εμπειρία από την επίσκεψή μου στην χώρα του Ανατέλοντως Ηλίου το 1990 και την γνωριμία μου με εκλεκτούς φίλους, μιας φιλίας που διαρκεί περίπου 30 χρόνια. Πριν αρχίσω την όποια περιγραφή θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ στα αθώα θύματα αυτής της φοβερής καταστροφής.
Ω! Αθώα θύματα του φοβερού θυμού της γής
σιωπώ θλιμμένος γεμάτος απορίες
κι ένα πελώριο γιατί απλώνεται στα χείλη μου.
Καλό ταξίδι στον δικό σας παράδεισο και στην μνήμη αυτών που έμειναν πίσω.
Φίλες και φίλοι πώς μπορείς να περιγράψεις μια τόσο τραγική κατάσταση;
Πόσο φτωχές φαντάζουν μερικές φορές οι λέξεις, οι εικόνες ήταν συγκλονιστικές.
Αυτό που έμεινε στην μνήμη μου και στην μνήμη θα έλεγα όλων των Ελλήνων είναι η εικόνα των ανθρώπων...παρ’ότι ζούσαν κάτι απερίγραπτο, η στωικότητα, η τάξη και γενικότερα η συμπεριφορά τους ήταν-ειδικά για μας τους Έλληνες-ένα μάθημα παιδείας και κανόνων.
1990, Οκτώβριος. Ο Mr. Ogawa μας περίμενε στο Narita, μετά από ένα πολύωρο αλλά υπέροχο ταξίδι με την Ο.Α. Τότε η Ο.Α. πετούσε και στο Τόκυο. Φθάσαμε στο Νarita όπου για καλή μας τύχη –ήμουν με έναν φίλο-μας εντόπισε ο Ryo, γιατί εμείς δύσκολα θα τον αναγνωρίζαμε μέσα σε τόσο κόσμο διότι όλοι οι Ιάπωνες μας φαινόντουσαν ίδιοι.
Σταθμός διαμονής το φιλόξενο σπίτι της οικογένειας Οgawa στην Sakura. Kimiyo, Akiko, Duxey, Sinko, Ryo σας ευχαριστούμε. Δεύτερος σταθμός διαμονής το επίσης φιλόξενο σπίτι της Noriko και του Τakashi στην Takanawa. Kamakoyra, Akiyampara, βόλτες στο Τόκυο, επισκέψεις σε υπέροχα παραδοσιακά φαγάδικα , μια μαγική μέρα στη Disneyland, μια συγκλονιστική εμπειρία στον Πύργο του Τόκυο, όπου σε μια συνάντηση με πάρα πολλά παιδιά του λυκείου και προσπαθώντας να τους πούμε πως είμαστε από την Ελλάδα κάναμε σε ένα χαρτί τους κύκλους των ολυμπιακών αγώνων. Έλα όμως που τα παιδιά κατάλαβαν πως θέλαμε να τους πούμε ότι είμαστε ολυμπιονίκες...και κει έγινε ένας μικρός χαμός...μας πέταγαν στον αέρα από την χαρά τους που είχαν κοντά τους ολυμπιονίκες!!! Όταν κάποια στιγμή καταφέραμε να ξεφύγουμε και συναντήσαμε την Keiko και της εξηγήσαμε τι είχε συμβεί, για μισή ώρα δεν μπορούσε να συγκρατηθεί από τα γέλια. Εμείς τα είχαμε χαμένα γιατί δεν φανταζόμασταν πως οι Έλληνες είμαστε τόσο αγαπητοί στους Ιάπωνες και μάλιστα στα παιδιά. Όταν η Keiko επιτέλους μας εξήγησε τότε καταλάβαμε πως τα παιδιά δεν μας πέταγαν στον αέρα επειδή είχαν καταλάβει πως είχαν μπροστά τους δύο Ελληνες αλλά ο λόγος ήταν διαφορετικός...νόμιζαν πως είχαν κοντά τους δύο ολυμπιονίκες τρομάρα μας. Ήταν σειρά δική μας να πέσουμε ξεροί από τα γέλια. Όπως όμως μας εξήγησε η Keiko, η Ελλάδα ήταν πράγματι αγαπητή στους Ιάπωνες και μάλιστα μας ανέφερε την περίπτωση της απόφασης για την τέλεση των ολυμπιακών αγώνων των 100 χρόνων που δόθηκαν στην Ατλάντα και όχι στην Αθήνα και το ότι αυτή η απόφαση πάρθηκε στην πατρίδα τους το θεωρούσαν πολύ προσβλητικό.

Ένα άλλο περιστατικό που μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση ήταν την ημέρα που οι φίλοι μας μας άφησαν ελεύθερους στο Τόκυο. Είχαν κανονίσει για μας εκδρομή που είχε και αρκετές ώρες που μπορούσαμε να γυρίσουμε μόνοι μας για να περιπλανηθούμε λίγο ως απόγονοι του Οδυσσέα.
Κάποια στιγμή διαπιστώσαμε πως είχαμε χαθεί και ήταν αδύνατον να επιστρέψουμε...δεν είχαν βγει ακόμα και τα κινητά για να ειδοποιήσουμε τον Ryo. Μεταξύ Αγγλικών, Ελληνικών, Γαλλικών και Ιαπωνικών προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε σε μια ευγενική κυρία που θέλουμε να πάμε. Αυτή η κυρία μας έκανε νόημα να περιμένουμε στο κατάστημά της και έφυγε κάπου εκατό μέτρα μακριά σε ένα άλλο κατάστημα από το οποίο σε λίγο είδαμε να βγαίνει ένα ζευγάρι νέοι άνθρωποι περίπου στα τριάντα...η γυναίκα ψιλοκαταλάβαινε Αγγλικά και όσο καταλάβαινε μετέφραζε στον άνδρα της. Το ευτύχημα ήταν πως κατάλαβαν ότι είμαστε Έλληνες γιατί τους είχαμε πει , όχι, όχι, αυτήν την φορά δεν τους δείξαμε τους κύκλους των ολυμπιακών αγώνων. Αφού ευχαριστήσαμε την πρώτη κυρία ακολουθήσαμε το ζευγάρι. Όταν φθάσαμε στο δικό τους κατάστημα έμεινε εκεί ο άνδρας και η κοπέλα, η Yasuko, μας πήρε και μας πήγε σε ένα πιο κεντρικό σημείο περίπου μισή ώρα μακριά. Προς στιγμήν φοβηθήκαμε πως δεν είχε καταλάβει τι θέλαμε και μας έλουσε κρύος ιδρώτας για το πού παμε.
Κάποια στιγμή, σε ένα μεγάλο κτίριο, η κοπέλα χτύπησε ένα κουδούνι , μας είπε να περιμένουμε και η ίδια μπήκε μέσα στο κτίριο. Στα δέκα λεπτά που έκανε να ξαναεμφανιστεί με μια άλλη κοπέλα που ήταν πιο μικρή, περίπου 25, είχαμε σκεφτεί να το βάλουμε στα πόδια αλλά να πάμε πού; Από την άλλη, η κοπέλα που μας είχε φέρει ως εδώ ασκούσε πάνω μας μια γοητεία και εμπιστοσύνη που τελικά είχαμε δίκιο.

Μας σύστησε στην άλλη κοπέλα που ευτυχώς μίλαγε αρκετά καλά Αγγλικά...ήταν η πιο μικρή αδερφή της και την έλεγαν Mariko.
Aφού αποχαιρετήσαμε την Yasuko και την ευχαριστήσαμε θερμά για την καλοσύνη της, αναχωρήσαμε τώρα με την προστασία της Mariko. Μας είπε πως γνώριζε που θέλουμε να πάμε και πως θα μας πήγαινε η ίδια!!! Για μια ώρα περίπου περπατάγαμε παρέα με την Mariko που τελικά ήταν πιο μικρή και απ’ότι καταλάβαμε ήταν στο τελευταίο έτος των σπουδών της. Για καλή μας τύχη ήμασταν στην ώρα μας εκεί όπου θα μας έπαιρνε το λεωφορείο για να επιστρέψουμε στην βάση μας. Αγκαλιάσαμε την Mariko και ήταν σειρά μας να την πετάξουμε στον αέρα. Ήταν απίστευτο αυτό που έγινε. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι μας έκαναν να καταλάβουμε τι θα πει ευγένεια, φιλοξενία, βοήθεια. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου σ’αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους και εύχομαι να μην ήταν ανάμεσα στα θύματα από το τσουνάμι. Yasuko, Mariko σας ευχαριστώ.
Ένα άλλο περιστατικό που μου έκανε εντύπωση ήταν όταν επισκεφθήκαμε την αυτοκρατορική κατοικία. Έπρεπε να πλησιάζουμε ως ένα συγκεκριμένο σημείο. Ο ξεναγός λοιπόν μας είπε το εξής: Παρακαλώ να σεβαστείτε τα όρια, επιτρέπεται να πάμε ως εκεί, όπως βλέπετε στο βάθος υπάρχουν αστυνομικοί, αν ξεφύγουμε από το όριο που μας επιτρέπουν θα επέμβουν οι αστυνομικοί.
Τους πληρώνουμε που τους πληρώνουμε ας μην τους δίνουμε και δουλεία!!!
Αλήθεια γιατί και μεις να μην κάνουμε το ίδιο; Τους πληρώνουμε που τους πληρώνουμε, γιατί θα πρέπει να τους δίνουμε και δουλειά; Εννοώ αυτό που γίνεται με τις διαδηλώσεις.
Τι να πω για την ευγένεια αυτών των ανθρώπων;
Τι να πω για την καλοσύνη αυτών των ανθρώπων;
Tι να πω για την ευαισθησία αυτών των ανθρώπων για το περιβάλλον, για την καθαριότητα των δημόσιων χώρων;
Tι να πω για τον σεβασμό αυτών των ανθρώπων;
Τι να πω για την προκοπή αυτών των ανθρώπων;
Τι να πω για την τήρηση των κανόνων αυτών των ανθρώπων;
Τι να πω για την παιδεία αυτών των ανθρώπων;
Τι να πω για την σεμνότητα αυτών των ανθρώπων;
Θα πω μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου.
Yumiko, Mie, Hiroko, Akira, Kento, Mako, Ryota, Yumeta, Ryo, Kimiyo, Duxey, Sinko, Keiko, Noriko, Takashi, Massami, Takeshi, Yasuko, Mariko, Sakamoto, Emi, σας αγαπώ και σας ευχαριστώ για την πολύχρονη και θερμή φιλία σας.
Pepos San

Μια Ιαπωνική ιστορία με την ΜIE, ton MAKO, ton RYOTA ton YUMETA.

Προτού μεταφέρω μια ιστορία αναφορικά με τους Ιάπωνες, θα ήθελα κι εγώ να εκφράσω την βαθιά μου θλίψη και συμπαράσταση για την βιβλική κατασρτοφή στην Ιαπωνία τον Μάρτιο του 2011. Η ζημιά ήταν τεράστια και τα θύματα πολλά. Δυστυχώς μετά από έναν πολύ δυνατό σεισμό, κοντά στα 9 Richter, σηκώθηκε τσουνάμι που παρέσυρε στην καταστροφή σχεδόν τα πάντα. Όλος ο πλανήτης ένιωσε τεράστια αμηχανία μπροστά σε αυτό το τρομερό φαινόμενο. Το ατύχημα στο πυρηνικό εργοστάσιο της Fukushima επιδείνωσε την κατάσταση και θα χρειαστούν σίγουρα πολλές δεκαετίες για να ξεπεραστεί, όσο γίνεται (αφού τα θύματα δεν γυρίζουν πίσω), η καταστροφή. Εμείς, ιδιαίτερα μετά την τριβή μας με τους Ιάπωνες τον Αύγουστο του 2011, είμαστε δίπλα σε αυτό το λαό και στους φίλους μας...
Νομίζω πως ήταν ακόμη Ιούνιος του 2011. Ο Mr. Pepos όποτε με συναντούσε μου υπενθύμιζε: «Αρκά, μην κανονίσεις τίποτα για τις 6 Αυγούστου. Περιμένω τους Ιάπωνες και όπως επιτάσσει η παράδοση θα ακολουθήσει τράπεζα στο σπίτι. » Η απάντησή μου ήταν θετική αλλά δεν είχα επιμείνει να μάθω τον λόγο για τον οποίο ο Mr. Pepos δεν ήθελε με τίποτα να χάσω αυτό το meeting. Οι μέρες πέρασαν και μια ωραία βραδιά του Αυγούστου μαζευτήκαμε στο σπίτι του Mr. Pepos και της κας Λαμπρινής για να υποδεχτούμε τους Ιάπωνες. Ήταν η πρώτη μου φορά που θα συναλλασσόμουν με άτομα προερχόμενα από τόσο μακριά, με άτομα που μιλούσαν μια τόσο παράξενη γλώσσα για μας τους Έλληνες. (διότι ούτε καν με Λατινικά δεν σχετίζονται τα Ιαπωνικά)
Οι Ιάπωνες κατέφθασαν λοιπόν. Επρόκειτο για μια τετραμελή οικογένεια αποτελούμενη από τους Μako, Mie και τα παιδιά τους Ryota και Yumeta. Κατά την γνωριμία μας και την πορεία της βραδιάς εκείνης, μου έκανε εντύπωση η ευγένια, η σεμνότητα και η ηρεμία αυτών των ατόμων. Ίσως βέβαια να ένιωθαν και κείνοι λίγο τρακαρισμένοι, βρισκόμενοι σε μια ξένη χώρα, με Αγγλικά πολύ περιορισμένα και γύρω από ένα τραπέζι με περίπου 30 άτομα να τους κοιτάζουν. Έτυχε να καθίσω δίπλα από τον Μako. Γρήγορα πιάσαμε την κουβέντα και γνωριστήκαμε καλύτερα. Κατάλαβα σχεδόν από την αρχή πως έχω να κάνω με έναν σπουδαίο επιστήμονα-έναν γιατρό-που ο διάλογος μαζί του του θα ήταν πολύ εποικοδομητικός.
Αφού φάγαμε, θα έλεγα υπερβολικά για τα δεδομένα μου (αυτό βέβαια οφείλεται στην κα Λαμπρινή που ως εκ θαύματος είχε καταφέρει να προετοιμάσει μια τεράστια ποικιλία από υπέροχα πιάτα), ήρθε η ώρα του Ορφέα (του χαριτωμένου σκύλου του Mr. Alex, ή μάλλον της Ηρώ και της Δήμητρας). Ο Yumeta καθόταν δίπλα από την μητέρα του και έδειχνε να ’ναι πολύ ντροπαλός. Τον πήρα λοιπόν από το χέρι και πήγαμε να χαϊδέψουμε τον Ορφέα και να βγάλουμε φωτογραφίες. Οι Ιάπωνες σιγά σιγά άρχισαν να εκδηλώνονται, να λύνονται όπως λέμε. Όλα ήταν πολύ όμορφα εκείνο το βράδυ.
Την ώρα του αποχαιρετισμού η Μie μου πρόσφερε ένα παραδοσιακό souvenir από την Ιαπωνία. Καταενθουσιάστηκα με την κίνησή της, την ευχαρίστησα και ευχήθηκα σιωπηρά να τους ξανασυναντήσω κάποια στιγμή. Η ευχή έπιασε και το ταξίδι ξεκινά...
Την άλλη μέρα με ενημερώνει ο Mr. Pepos πως πρέπει να συνοδεύσω κι εγώ τους Ιάπωνες σε μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Χάρηκα πολύ που θα ξανασυναντούσα και πάλι αυτούς τους τόσο ιδιαίτερους ανθρώπους. Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Πέτρινο Θέατρο Δώρα Στράτου, Πλάκα, Μουσείο της Ακρόπολης, Λυκαβηττό και FuRin KaZan...και την επομένη Αττικό Πάρκο. Πραγματική απογείωση...ευχάριστος διάλογος, αστεία, γέλια, χορός, ενθουσιασμός!
Κάπως έτσι έζησα τους φίλους μας Ιάπωνες τον περασμένο Αύγουστο!
Εννοείται πως η επαφή συνεχίζεται, αυτήν την φορά ταχυδρομικά αλλά και ηλεκτρονικά.
Φίλοι μου Ιάπωνες σας χαιρετώ!
Αρκάς