Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"


"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,
καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.

2.4.11

Και τα πέντε ήταν υπέροχα! Μυρτώ, Διώνη, Άλκηστη, Αρκάς, Ασκληπιός.


Ημερομηνία συνάντησης: 20/3/11
Τόπος Συνάντησης: Μουσείο Ακρόπολης

Όταν η Λ.Ο.Γ συνάντησε τα μέλη της δημιουργικής ομάδας δημοσιογραφίας Έφη Παληγιάννη, Μίνα Μαγαλιού, Δέσποινα Γκίκα, Παναγιώτη Κονταξή και Ιωάννη Γακόπουλο στο μουσείο Ακροπόλεως για μια συνέντευξη εφ όλης της ύλης. Όλα ξεκίνησαν από μια ιδέα του Manager.(όπου Μάνατζερ=Mr Pepos)
Ποια είναι η γνώμη σας για την παιδεία μας;
Γιάννης: Η γνώμη μου είναι πως υπάρχουν πάρα πολλές ελλείψεις, ειδικότερα στις τάξεις του λυκείου, οι μαθητές γίνονται βαθμοθήρες, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να περάσουν κάπου χωρίς παράλληλα να φροντίζουν να διευρύνουν τους πνευματικούς τους ορίζοντες. Σε αυτό βέβαια δεν φταίνε οι ίδιοι γιατί το σύστημα δεν είναι δική τους επιλογή. Όσον αφορά το πανεπιστήμιο πιστεύω πως θα έπρεπε να υπάρχει περισσότερο πρακτική εξάσκηση και λιγότερη θεωρία και οι καθηγητές να έχουν πιο καλή συνεργασία με τους φοιτητές. Επίσης θα έπρεπε να υπάρχουν πιο κατάλληλα κτήρια, πιο καταρτισμένοι καθηγητές και ισάξια εκπαίδευση σε όλα τα ιδρύματα της χώρας.
Δέσποινα: Η ελληνική παιδεία είναι τελείως άκαμπτη, δηλαδή προσπαθεί να προσαρμόσει τα παιδιά σε ένα συγκεκριμένο τρόπο αντί να τα βοηθήσει να αναπτύξει το καθένα το ταλέντο. Στο δημοτικό είναι πιο εύκολα τα πράγματα αλλά ξεκινώντας το γυμνάσιο και ειδικότερα το λύκειο μοναδικό μέλημα είναι η επίτευξη του στόχου που είναι η εισαγωγή σε κάποιο Α.Ε.Ι. . Αυτό που νομίζω πως θα έπρεπε να γίνετε ουσιαστικά είναι το να έχουν τα παιδιά την ευκαιρία να είναι δημιουργικά. Λείπουν τα κίνητρα τα οποία θα έδιναν στα παιδιά άλλη όρεξη και άλλους προσανατολισμούς.
Πρόσφατα διάβασα μια έρευνα όπου ανάφερε πως τα ελληνόπουλα είναι τα πιο παχύσαρκα παιδιά στην Ευρώπη. Τι νομίζετε πως φταίει για αυτό;
Έφη: Θα σας θυμίσω το "νους υγιής εν σώματι υγιή" που δυστυχώς έχει πάψει πλέον να εφαρμόζετε και πιστεύω πως ένας από τους βασικούς λόγους είναι ότι αντιγράφουμε τα αμερικάνικα πρότυπα. Εκτός από αυτό θεωρώ πως είναι κ θέμα ψυχολογίας, οι άνθρωποι πιστεύουν πως με το να τρώνε περισσότερο θα ξεφύγουν από τα προβλήματα που έχουν. Άρα η μη άσκηση και ο τρόπος διατροφής μας είναι οι βασικοί παράγοντες.
Παναγιώτης: Δυστυχώς ήμαστε ένας μεσογειακός λαός χωρίς μεσογειακή διατροφή. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής των Ελλήνων απέχει πάρα πολύ από την μεσογειακή διατροφή. Όπως είπε και η Έφη έχουμε εισάγει λάθος πρότυπα με τα γνωστά αποτελέσματα. Ειδικότερα ο καθιστικός τρόπος ζωής που έχουμε ως κοινωνία υιοθετήσει ήταν επόμενο να μας κάνει να βρεθούμε στην πρώτη θέση. Ένας άλλος λόγος είναι η έλλειψη ελεύθερων χώρων για άσκηση, ειδικά στις μεγάλες πόλεις. Αυτό είναι μείζων πρόβλημα, επίσης ή έλλειψη ελεύθερου χρόνου είναι και αυτό μια αιτία και φυσικά η έλλειψη προγραμμάτων από την πολιτεία.
Μίνα: Για μένα η καίρια αιτία της παχυσαρκίας είναι η λανθασμένη νοοτροπία.
Οι Έλληνες ήταν ο κατ’ εξοχήν μεσογειακός λαός που ακολουθούσε μεσογειακή διατροφή, επειδή όμως ως λαός δεν εμπιστευόμαστε ότι είναι δικό μας αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ακολουθήσουμε –για μια ακόμη φορά- ξένα πρότυπα θεωρώντας τα καλύτερα με αποτέλεσμα να συμβεί το τελείως αντίθετο και τώρα αρκετοί εκτός Ελλάδος έχουν υιοθετήσει το παλιό δικό μας τρόπο διατροφής, εμείς τον έχουμε απαρνηθεί. Θεωρώ πάντως πολύ δύσκολη την επιστροφή μας.

Γιάννης: Επειδή από την Έφη τέθηκε το θέμα της ψυχολογίας θα ήθελα να πω πως με τις πολύ λίγες γνώσεις που διαθέτω μιας και είμαι στο πρώτο έτος, σύμφωνα με έρευνες οι γυναίκες σε δύσκολους οικονομικούς καιρούς παίρνουν βάρος, επομένως ας το λάβουμε και αυτό υπόψη ίσως το πρόβλημα χειροτερέψει. Πέρα από αυτό νομίζω πως η έλλειψη χρόνου λόγω ωραρίου γιατί υπάρχουν έρευνες που αναφέρουν πως οι Έλληνες είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι στην Ευρώπη οδηγεί τον κόσμο στην αποχή από την άσκηση και στο πρόχειρο φαγητό με τα γνωστά αποτελέσματα.
Δέσποινα: Νομίζω πως τα παιδιά έχουν αναφέρει σχεδόν όλους τους λόγους, εγώ απλά να προσθέσω πως υπάρχει έλλειψη πληροφόρησης για το τι πρέπει να τρώμε και κυρίως αναφέρομαι στα παιδιά. Ρίξτε μια ματιά στα κυλικεία των σχολείων και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Ποια είναι η γνώμη σας για την πολιτική και τους πολιτικούς;
Έφη: Δεν μπορώ λόγω ηλικίας να εκφέρω ιδιαίτερη γνώμη απλά θα πω πως αν υπήρχε περισσότερη ειλικρίνεια, περισσότερο ενδιαφέρον και λιγότερη απληστία από τους πολιτικούς η χώρα θα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από αυτή που είναι σήμερα.
Παναγιώτης: Η άποψή μου για τους πολιτικούς δεν είναι η καλύτερη. Με δική τους ευθύνη εμμέσως και με δική μας αφού εμείς τους επιλέγουμε έχουμε φθάσει στο σημερινό κατάντημα. Η πολιτική πλέον έλκει ανθρώπους για ιδίων όφελος και όχι με γνώμονα την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Θα αναφερθώ εδώ σε κάτι που είχε πει ο ζωγράφος κύριος Π. Τέτσης: παλιά οι πολιτικοί έτρωγαν τις προίκες των γυναικών τους και ψόφαγαν στην ψάθα, ενώ τώρα τις προικίζουν και ζουν πλουσιοπάροχα. Πάντως θα πρέπει να επισημάνω πως ο κόσμος είναι πολύ αγανακτισμένος με τους πολιτικούς για αυτό και τελευταία παρατηρούμε κάποιες ακραίες συμπεριφορές οι οποίες βέβαια δεν οδηγούν σε λύσεις, μας οδηγούν σε αδιέξοδο. Από την άλλη νομίζω πως το υπάρχον πολιτικό σύστημα έχει φθάσει στο τέλος του, τολμώ επίσης να πω πως ο αριθμός των 300 βουλευτών για τα δεδομένα της χώρας μας είναι ένας υπέρογκος αριθμός.
Μίνα: Θα επαναλάβω πως και εδώ το πρόβλημα είναι ο λανθασμένος
τρόπος σκέψης, ιδίως των πολιτικών αλλά και γενικότερα των Ελλήνων. Δηλαδή οι άνθρωποι που εμείς έχουμε ορίσει να ηγηθούν αυτού του τόπου έχουν κάνει κατάχρηση της εμπιστοσύνης που τους έχουμε δείξει, έχουν επιλέξει να ικανοποιήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα και από εκεί ξεκινάνε όλα. Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτοί οι άνθρωποι με την εξουσία που τους έχουμε δώσει εμείς, ίσως λανθασμένα ίσως όχι, να έχουν αποφασίσει να κυβερνήσουν έτσι τη χώρα, χωρίς ουσιαστικά να μας έχουν ρωτήσει, χωρίς να έχουν πάρει την έγκριση τη δική μας και να μας έχουν φέρει σε μια κατάσταση πρωτόγνωρη. Με την διαφθορά που υπάρχει πιστεύω πως σχεδόν όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι, είναι λίγοι αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται για το καλό του τόπου.

Γιάννης: Συμφωνώ με όσα ειπώθηκαν. Πράγματι η διαφθορά είναι παρούσα αυτό άλλωστε προκύπτει και από διάφορες έρευνες που βλέπουν το φώς της δημοσιότητας και κυρίως από πράξεις διαφθοράς των πολιτικών που αναφέρουν τα ΜΜΕ. Παρόλα αυτά πρέπει να παραμείνουμε αισιόδοξοι και να παλέψουμε, ειδικά εμείς οι νέοι, για να κάνουμε την αλλαγή. Δέσποινα: Πράγματι οι πολιτικοί μας έχουν φθάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα διαφθοράς ίσως όχι όλοι αλλά η αλήθεια είναι πως έτσι είναι και ένα μεγάλο μέρος του λαού μας. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ΄΄εγώ κατάφερα να προσληφθώ γιατί είχα τον τάδε πολιτικό μέσο.
Ποιες είναι οι εντυπώσεις των 3 μελών (Παναγιώτης, Δέσποινα, Γιάννης) για τα Α.Ε.Ι. μιας και είναι ήδη στην ΑΣΟΕΕ, στην Παιδαγωγική και στο Πάντειο στο τμήμα Ψυχολογίας αντίστοιχα ;
Δέσποινα: Εξ’ αρχής δεν είχα μεγάλες προσδοκίες λίγο ως πολύ γνώριζα τι θα βρω. Οι κτηριακές εγκαταστάσεις δεν είναι ότι καλύτερο και φυσικά οι αφίσες των κομμάτων δεν κάνουν καλύτερη την κατάσταση. Σε ότι αναφορά το ανθρώπινο δυναμικό έχουμε εξαιρετικούς καθηγητές, τουλάχιστον αυτούς που έχω γνωρίσει μέχρι στιγμής. Έχω πάντως την εντύπωση πως στα περιφερειακά ιδρύματα γίνετε καλύτερη δουλεία από αυτά των Αθηνών. Εννοείται πως πολλά πράγματα θα πρέπει να τα ψάξεις μόνος σου, γενικά πρέπει να ενδιαφέρεσαι γιατί ότι αφήνεις σε αφήνει.
Γιάννης: Γνώριζα και εγώ από την αρχή σε ποια κατάσταση βρίσκονται τα πανεπιστήμια και δεν ένιωσα καμία έκπληξη. Αν ξαναγύριζα πίσω θα έκανα την ίδια επιλογή γιατί αυτό ήθελα να σπουδάσω, ψυχολογία ήταν αυτό που αγαπούσα. Σχετικά με την υποδομή θα αναφέρω τα εξής. Πολλές φορές ακυρώνονται μαθήματα γιατί δεν υπάρχουν αίθουσες!! Δεν υπάρχει θέρμανση! Σε σχέση με πέρυσι φέτος έχουμε 20 μαθήματα λιγότερο λόγω έλλειψης προσωπικού Δ.Ε.Π.. Αν είχα την οικονομική δυνατότητα σίγουρα θα πήγαινα να σπουδάσω στο εξωτερικό.
Όσον αφορά την απάντηση του Παναγιώτη ο δαίμων του μαγνητοφώνου μας "μάσησε" την απάντηση, συγνώμη.
Ποια η γνώμη σας για το περιβάλλον, για τον πολιτισμό και τι είναι αυτό που θα θέλατε να υπάρχει στα σχολεία και τις σχολές.
Έφη: Να πω πως βρισκόμαστε σε έναν χώρο πολιτισμού, ήμαστε στο Μουσείο Ακροπόλεως. Απέναντί μας βλέπουμε τον Παρθενώνα και ήμαστε τυχεροί που γεννηθήκαμε σε αυτόν τον τόπο. Ήμαστε όμως άτυχοι γιατί δεν έχουμε μάθει αρκετά, ούτε αυτά που έπρεπε. Έχουμε έναν πολιτισμό που αρκετοί άνθρωποι από όλο τον κόσμο θέλουν να γνωρίζουν, θέλουν να επισκεφθούν και δυστυχώς εμείς που ζούμε εδώ γνωρίζουμε πολύ λίγα. Η γνώμη μου είναι πως στα σχολεία δεν μας μαθαίνουν αρκετά και πολλά από αυτά τα μαθαίνουμε με λάθος τρόπο. Όσο για το περιβάλλον θα έλεγα πως τα τελευταία χρόνια υπάρχει μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση αλλά απέχουμε πάρα πολύ από χώρες της Ευρώπης. Στα σχολεία π.χ. θα μπορούσαν να γίνονται πιο πολλές ομιλίες πάνω σε αυτό το θέμα ίσως και με την παρουσία ειδικών.
Παναγιώτης: Η προσπάθεια που γίνεται στα σχολεία νομίζω πως δεν είναι επαρκής και θα πρόσθετα πως γίνεται και με τρόπο ανορθόδοξο. Αρκούμαστε σε κάποιες επισκέψεις δηλαδή στο τυπικό μέρος και αγνοούμε την ουσία.
Θα ήθελα εδώ να αναφερθώ σε κάτι που μου έκανε τεράστια εντύπωση λόγω ποιοτικής διαφοράς. Πρόσφατα στις διακοπές των Χριστουγέννων βρισκόμουν στο Παρίσι και επισκέφθηκα το μουσείο Orsay, κάποια στιγμή το βλέμμα μου αιχμαλωτίστηκε από έναν ζωντανό πίνακα! Ήταν μια ομάδα περίπου 12 παιδιών, θα έπρεπε να ήταν του δημοτικού, τα οποία παρακολουθούσαν με απόλυτη προσοχή την δασκάλα τους που τους εξηγούσε το θέμα των εκθεμάτων. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η πειθαρχεία τους, ο σεβασμός τους προς τον χώρο και φυσικά η δίψα τους για όσα τους έλεγε η δασκάλα. Κάτι αντίστοιχο δεν έχω ζήσει σαν μαθητής γιατί προφανώς δεν είχαν φροντίσει οι υπεύθυνοι να μας μυήσουν από νωρίς στις τέχνες. Όσο για το περιβάλλον ως Έλληνες δεν θα πρέπει να ήμαστε και πολύ περήφανοι. Ζούμε σε μια πάρα πολύ όμορφη χώρα όπου το φυσικό περιβάλλον θα έπρεπε να το προσέχουμε σαν τα μάτια μας αλλά δυστυχώς και εδώ υπάρχει τεράστια έλλειψη παιδείας. Κάποια βήματα τελευταία γίνονται αλλά είναι σταγόνες στον ωκεανό.

Μίνα: Κανονικά θα έπρεπε να ήμαστε πολύ υπερήφανοι για τον πολιτισμό μας και πολύ τυχεροί για το περιβάλλον της χώρας μας. Όπως είπε και ο Παναγιώτης ζούμε σε μια πολύ όμορφη χώρα και θα έπρεπε πολιτισμός και περιβάλλον στα σχολεία μας να είναι κυρίαρχα. Είναι όμως; Κατά την γνώμη μου όχι. Τι φταίει; Σίγουρα δεν φταίνε τα παιδιά. Υπάρχουν χώρες με λιγότερο σημαντικό πολιτισμό από εμάς που όμως έχουν τον τρόπο να τον προβάλλουν και αυτό συμβαίνει πιστεύω για 2 λόγους. Α) γιατί γνωρίζουν και αγαπάνε τον πολιτισμό τους και β) γιατί έχουν καταλάβει πόσο σημαντικό είναι να προβάλλεις το καλύτερο "προϊόν" της χώρας σου. Δυστυχώς οι Έλληνες δεν δείχνουμε ενδιαφέρον άρα με τις αντιλήψεις που έχουμε δεν βλέπω να υπάρχει κάποια σημαντική αλλαγή. Τα πιο πολλά μνημεία μας είναι σε πολύ κακή κατάσταση. Όσο για το περιβάλλον όλα γίνονται θυσία στον βωμό του χρήματος.
Γιάννης: Αν οι Έλληνες αγαπούσαμε τον πολιτισμό μας και το περιβάλλον δεν θα ασελγούσαμε πάνω τους. Τα τελευταία χρόνια πράγματι υπάρχει μια ευαισθητοποίηση αλλά φοβάμαι πως δεν αρκεί. Δέσποινα: Αν δεν βρεθεί κάποιος τρόπος ώστε οι λέξεις πολιτισμός και περιβάλλον να γίνουν ελκυστικές και απαραίτητες στην ζωή μας δεν θα αλλάξουν πολλά πράγματα. Αυτό βέβαια για να γίνει θα χρειασθεί χρόνος, γιατί με το να πούμε σε κάποιον σεβάσου τα μνημεία, αγάπα το περιβάλλον δεν κερδίζουμε τίποτα. Θέλει δουλειά σε βάθος. Πρέπει να υπάρξει μια πιο βιωματική σχέση και με τον πολιτισμό και με το περιβάλλον. Ένα πρώτο βήμα θα ήταν και η συμμετοχή σε δενδροφυτεύσεις.
Σίγουρα θα έχετε ακούσει τους γονείς σας να μιλάνε για την οικονομική κρίση. Θέλω να σας ρωτήσω αν κάποιες ή κάποιοι από εσάς έχουν αναπροσαρμόσει τα οικονομικά τους και αν έχετε κάτι να μας πείτε σχετικά με αυτό;
Έφη: Πράγματι αυτή την περίοδο όλο και πιο συχνά στην οικογένειά μου γίνεται κουβέντα για την οικονομική κρίση. Εννοείται πως και στα ΜΜΕ αυτό που κυριαρχεί είναι η οικονομία. Σαφώς και έχει επηρεάσει την καθημερινότητά μας γιατί έτσι και αλλιώς δεν ανήκω σε οικογένεια με υψηλό εισόδημα πόσο μάλλον τώρα που η κατάσταση έχει χειροτερέψει. Σκεφτόμαστε καλύτερα πια την διαχείριση των χρημάτων μας. Μέχρι στιγμής δεν έχουν αναγκασθεί οι γονείς μου να περικόψουν κάτι από τα παιδιά τους δηλαδή φροντιστήριο, ωδείο κλπ και ελπίζω αυτό να μην συμβεί. Πριν λίγες μέρες συνειδητοποίησα την τραγικότητας κατάστασης όταν είδα ανθρώπους να ψάχνουν στους κάδους απορριμμάτων για υπολείμματα φαγητών, αυτό με συγκλόνισε.
Παναγιώτης: Τεράστιο πρόβλημα έχει επηρεάσει όλους τους Έλληνες, θα τολμούσα να πως έχει ταρακουνήσει όλους μας, ήταν ένα τσουνάμι που μέχρι στιγμής μετράμε απώλειες σε υλικό επίπεδο με άγνωστες ακόμα επιπτώσεις στις ζωές των ανθρώπων. Και το θέμα είναι πως γνωρίζουμε αν αυτό που ζούμε είναι ο πάτος ή υπάρχει και κάτι ακόμα πιο κάτω. Με τις γνώσεις που έχω ως τελειόφοιτος της ΑΣΟΕΕ όπως είναι γνωστό στην οικονομία υπάρχει ένας κύκλος, μετά την ύφεση ξεκινάει η ανάκαμψη. Αυτό βέβαια κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις και αυτό που με ανησυχεί είναι πως αυτές οι προϋποθέσεις δεν υπάρχουν στην δική μας οικονομία. Άρα ο χρονικός ορίζοντας της ανάκαμψης είναι ένα ερωτηματικό για το πώς και το πότε θα ξεφύγουμε από την ύφεση. Η Ελλάδα έχει μπει στην δύνη του Δ.Ν.Τ το οποίο είναι για εμάς πρωτόγνωρο και το θέμα είναι πόσο τραυματισμένοι θα βγούμε από αυτή την δύνη. Υπάρχει τεράστια ευθύνη για αυτό στους πολιτικούς και φυσικά σε εμάς τους πολίτες γιατί γνωρίζαμε πως ζούμε με δανεικά, γνωρίζαμε πως οι όποιες αυξήσεις έδινε το κράτος τις έδινε με χρήματα που δανειζόταν, δεν υπήρχε το βασικό εργαλείο δηλαδή η παραγωγή. Έχουμε πάψει να παράγουμε ότι παράγαμε τέλος πάντων εδώ και αρκετά χρόνια. Εμείς βλέπαμε το τσουνάμι να έρχεται και καθόμασταν και μετρούσαμε το ύψος των κυμάτων.
Μίνα: Ο Παναγιώτης ως ποιο αρμόδιος παρουσίασε τα πράγματα ως έχουν εγώ απλά να προσθέσω πως υπεύθυνους κατ’ αρχήν θεωρώ τους πολιτικούς γιατί αυτοί είναι που έπρεπε να πάρουν τις αποφάσεις και εκ του αποτελέσματος κρίνουμε πως αυτές ήταν λανθασμένες. Το χειρότερο είναι πως δεν έχουν ακόμη ικανοποιήσει την απληστία τους και ούτε έχουν καταλάβει το πόσο δύσκολα ζει πλέον μια Ελληνική οικογένεια. Μας έφθασαν εδώ γιατί πάντα κοίταζαν πρώτα το δικό τους συμφέρον χωρίς να σκεφτούν ποτέ τις συνέπειες που θα υπήρχαν τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα. Φυσικά η κρίση έχει επηρεάσει και εμένα, στο πλαίσιο της οικογένειας οι γονείς προσπαθούν να μην στερήσουν από τα παιδιά τουλάχιστον τα απαραίτητα σίγουρα όμως οι ίδιοι στερούνται αρκετά. Μας ζητάνε να κάνουμε θυσίες χωρίς να μας έχουν πει το κυριότερο, δηλαδή την αλήθεια. Και φυσικά όλη αυτή η κατάσταση μας δημιουργεί κακή ψυχολογία και ανασφάλεια για το μέλλον μας. Ήδη η ανεργία έχει φθάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα. Πάντως έχουμε πολύ δύσκολο δρόμο μπροστά μας και το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχει εμπιστοσύνη πλέον των πολιτών προς τους πολιτικούς και το κράτος. Γιάννης: Σαφώς η κρίση έχει επηρεάσει και το δικό μου εισόδημα. Πάρα πολλές από τις ανέσεις που υπήρχαν στο παρελθόν έχουν εκλείψει. Αυτό δεν το θεωρώ και τόσο τραγικό γιατί όντως υπήρχε μια υπερβολή. Αυτό που με τρομάζει είναι η κάθετη πτώση της ψυχολογίας των ανθρώπων γιατί δεν ήταν έτοιμοι να πέσουν χωρίς αλεξίπτωτο από τόσο ψηλά. Όπως ανέφερε και η Μίνα τώρα πια είναι αργά…. πώς να έχει εμπιστοσύνη ο πολίτης στο πολιτικό σύστημα;
Δέσποινα: Προς το παρόν δεν έχουμε δει τραγικές καταστάσεις σε μεγάλο αριθμό πολιτών αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν, και το κακό είναι πως δεν γνωρίζουμε ακόμα πόσο βαθιά είναι η κρίση. Θα ήθελα να μας λένε την αλήθεια για
το πόσο άσχημα είναι τα πράγματα και η κυβέρνηση και οι γονείς μας. Σίγουρα το μεγάλο πανηγύρι έχει τελειώσει και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε όλοι μας τόσο το καλύτερο θα είναι. Υπάρχει βέβαια και ο κίνδυνος τώρα που πέσαμε στην αγκαλιά του Δ.Ν.Τ να παραμείνουμε εκεί για πολύ καιρό με ότι αυτό σημαίνει. Θεωρώ πως ήμαστε ακόμα στην αρχή αυτής της ιστορίας και θα χρειασθεί να δούμε και τα άλλα κεφάλαια για να αποφανθούμε αν και πότε θα ζητήσουμε διαζύγιο από τον Δόκτωρ Νοου Τρουθ (Δ.Ν.Τ).

Ποιοι είναι οι ήρωες σας και ποια τα ινδάλματα σας;
Έφη: Μιας και τα ενδιαφέροντά μου είναι αρχικά η μουσική και μετά έχω μια τρέλα με την ψυχολογία όποιους ανθρώπους γνωρίζω και έχουν σχέση με αυτά τα δύο είναι για μένα τα ινδάλματά μου. Οι ήρωες της ζωής μου είναι οι γονείς μου γιατί βλέπω κάθε μέρα τον αγώνα που δίνουν για να τα βγάλουν πέρα, για να προσφέρουν στα παιδιά τους ότι καλύτερο ναι στα δικά μου μάτια αυτοί είναι οι ήρωες μου.
Παναγιώτης: Οι δικοί μου ήρωες είναι αυτοί που το όνομά τους δεν έχει αναφερθεί κάπου, μιλάω λοιπόν για τους αφανείς ήρωες της κοινωνίας και θα αναφερθώ σε ένα πρόσφατο περιστατικό των ανθρώπων που εργάζονται στους πυρηνικούς σταθμούς της Φουκοσίμα στην Ιαπωνία με άμεσο κίνδυνο της ζωή τους από της ραδιενέργεια προκειμένου να πετύχουν την μη έκρηξη των αντιδραστήρων που θα είχε τραγικές συνέπειες για όλο τον κόσμο. Ίσως για αυτούς τους ήρωες να μην μάθουμε ούτε τα ονόματά τους.
Μίνα: Ίσως ακουστεί περίεργο αλλά πρότυπα δεν έχω. Σε καθημερινή βάση θαυμάζω κάποιες θυσίες που κάνουν οι κοντινοί μου άνθρωποι και λέω μπράβο αυτή την πράξη θα ήθελα να την κάνω και εγώ. Γιάννης: Ούτε και εγώ έχω συγκεκριμένα ονόματα για πρότυπα, απλά θαυμάζω τους ανθρώπους που πιστεύουν σε κάτι και δίνουν μάχες προκειμένου να πετύχουν τον στόχο τους. Ένα τέτοιο πρόσωπο ήταν η Μελίνα Μερκούρη που πάλευε χρόνια για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα και την ίδρυση του μουσείου για την στέγαση τους.
Δέσποινα: Αυτοί που αξίζουν να λέγονται πρότυπα για μένα είναι οι άνθρωποι που μας εκπλήσσουν θετικά και σου δίνουν την ελπίδα πως μπορεί και εσύ να κάνεις κάτι ανάλογο.
Ποιο τραγούδι τραγουδάτε στο μπάνιο και ποια η ποιος τραγουδιστής ή συγκρότημα σας αρέσει;
Έφη: Για μένα αυτό είναι κάτι που στην ηλικία μου μεταβάλετε συνεχώς. Αυτή την περίοδο είμαι λάτρης του λαϊκού ρεπερτορίου και γενικότερα της καλής και ποιοτικής μουσικής. Ως προς το μπάνιο προτιμώ να τραγουδάω τραγούδια της Χαρούλας Αλεξίου γιατί μου αρέσει πάρα πολύ. "Οι φίλοι μου χαράματα" είναι αυτό που κυριαρχεί στις επιλογές μου.
Παναγιώτης: Εγώ βασικά δεν τραγουδάω στο μπάνιο όμως όσο μου το επιτρέπει ο χώρος κάνω χορευτικές φιγούρες μιας και ανήκω στον χορευτικό σύλλογο "Χοροστάσι Γλυφάδας". Είμαι πολυσυλλεκτικός ως προς την μουσική, ακούω τα περισσότερα είδη κυρίως ροκ και ποπ και φυσικά παραδοσιακή μουσική. Παρεμπιπτόντως να πω πως υπάρχει πάρα πολύ καλή ποιότητα στην παραδοσιακή μουσική από ανθρώπους που είναι άριστοι καλλιτέχνες που δυστυχώς δεν πολύ ακούγονται από τα ΜΜΕ για ευνόητους λόγους.
Μίνα: Εγώ αγαπώ πολλές μουσικές και από το ελληνικό ρεπερτόριο και από το ξένο. Από έλληνες καλλιτέχνες ξεχωρίζω τους ΠΥΞ ΛΑΞ γιατί συνδυάζουν τον καλό στίχο με την καλή μουσική. Από ξένο ρεπερτόριο ακούω πολύ Linkin Park και όσον αφορά το μπάνιο το αποφεύγω όταν είναι και άλλοι στο σπίτι γιατί είμαι φάλτσα.
Γιάννης: Όπως ο Παναγιώτης έτσι και εγώ δεν τραγουδάω στο μπάνιο γιατί δεν έχει καλή μόνωση και ενοχλούνται οι υπόλοιποι στο σπίτι. Τελευταία προτιμώ να ακούω μουσικές του ’80. Δέσποινα: Ακούω σχεδόν τα πάντα. Νομίζω πως υπάρχουν μουσικές για κάθε περίσταση. Ιδιαίτερα μ’ αρέσουν οι Αλεξίου, Αρβανιτάκη, Μπιθικώτσης και ακούω επίσης πολύ κλασική μουσική. Στο μπάνιο συνήθως τραγουδάω ότι έχω ακούσει τελευταία.
Παναγιώτης: Θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ σε μια φοβερή εμπειρία που έζησα στην αλλαγή του χρόνου όταν βρισκόμουν στο Παρίσι με παρέα εκλεκτών φίλων και ο Τζιμ Ανταμς μας έβαλε να ακούσουμε την εκπομπή που θα μετέδιδε ο Flash στην Ελλάδα με την Μαρίνα Ρήγου όπου ο ίδιος ως καλεσμένος είχε κάνει την μουσική επιμέλεια της εκπομπής και άκουσα μαγικά κομμάτια της jazz και όχι μόνο. Ήταν για μένα το καλύτερο μουσικό χαλί για να περάσω από το 2010 στο 2011!
Αν συναντούσατε τον πρωθυπουργό τι θα τον ρωτάγατε και τι θα τον συμβουλεύατε;
Έφη:Θα τον ρώταγα αν έχει κάνει τον κόπο να μπει στην θέση ενός απλού πολίτη για να δει το κόστος που έχει η εφαρμογή της πολιτικής του. Ακόμα θα τον ρώταγα αν γνωρίζει πόσα όνειρα των νέων παιδιών έχει γκρεμίσει.
Παναγιώτης: Με βάση όσα έχω δει μέχρι σήμερα θα τον προέτρεπα να τα παρατήσει και να ασχοληθεί με κάτι άλλο, π.χ. με την ποδηλασία, το τρέξιμο ίσως εκεί να έχει ταλέντο και να διακριθεί, γιατί στην πολιτική τον θεωρώ ερασιτέχνη και η Ελλάδα αυτή την περίοδο δεν είναι για πειραματισμούς.
Μίνα: Επειδή από μικρή έχω μια ιδιοτροπία να ρωτάω συνέχεια "γιατί" θα τον ρώταγα λοιπόν γιατί κ. πρωθυπουργέ μας φέρατε ως εδώ; Γιατί δεν μας είπατε την αλήθεια; Επίσης θα τον συμβούλευα να φερθεί σαν άνθρωπος που νοιάζεται για τους γύρω του και όταν λέω γύρο τους δεν εννοώ την αυλή του. Καθώς επίσης αν τελικά έχει σχέδιο για να βγούμε από την κρίση ή απλά πάμε στα τυφλά. Αν και πιστεύω πως το θέμα δεν είναι τι θα τον ρωτάγαμε αλλά το τι θα απαντούσε και αν κρίνουμε από τις μέχρι σήμερα απαντήσεις δεν περιμένω να αλλάξει κάτι.
Γιάννης: Θα τον ρώταγα πόσο υπερήφανος είναι για το σημερινό κατάντημα της Ελλάδος και γιατί ενώ γνώριζε την αλήθεια μας έλεγε ψέματα. Θα τον συμβούλευα να μας πει επιτέλους την αλήθεια.
Δέσποινα: Η αλήθεια είναι πως δεν γνωρίζω αν πράγματι ο πρωθυπουργός κάνει ότι μπορεί ή απλά δεν γίνεται να πετύχει κάτι καλύτερο. Θα τον ρώταγα να μας πει ειλικρινά που βρισκόμαστε, ποια λάθη έχει κάνει και όπως είπαν και τα άλλα παιδιά γιατί δεν μας λέει την αλήθεια ώστε να γνωρίζουμε τι μας περιμένει.
Αν ήταν στο χέρι σας να αλλάξετε τρία πράγματα στην Ελλάδα ποια θα ήταν αυτά;
Έφη: Θα άλλαζα την δομή της παιδείας, τους πολιτικούς κυρίως και το τρίτο θα ήταν τη μανία του υπερκαταναλωτισμού. Στον βωμό του χρήματος προκειμένου να μπορούμε να καταναλώνουμε πιο πολλά έχουμε θυσιάσει πάρα πολλά και κυρίως το να βρισκόμαστε και να ανταλλάσουμε απόψεις.
Παναγιώτης: α) το εκπαιδευτικό σύστημα β)το πολιτικό σύστημα γ)την διοίκηση γιατί το ρουσφέτι, η αναξιοκρατία, ο ωχαδελφισμός έχουν γίνει συνώνυμα της διοίκησης με αποτέλεσμα να μην εξυπηρετεί τον πολίτη αλλά να τον δυναστεύει.
Μίνα: Εγώ θα άλλαζα μόνο ένα το οποίο θα τα άλλαζε όλα. Είναι ο τρόπος που σκεφτόμαστε. Αν αλλάζαμε τρόπο σκέψης θα άλλαζε και η παιδεία και οι πολιτικοί και οι συμπεριφορά μας. Αυτόματα πιστεύω θα έφευγε από μπροστά μας το πέπλο της ομίχλης που μας εμποδίζει να δούμε την πραγματική εικόνα. Γιάννης: Θα άλλαζα την μιζέρια με αισιοδοξία, τον ωχαδελφισμό με την δημιουργικότητα και φυσικά όπως επισήμαναν και τα άλλα παιδιά το εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Δέσποινα: Θα άλλαζα την ανευθυνότητα με περίσσια υπευθυνότητα γιατί αν ο καθένας μας είχε αναλάβει τις ευθύνες τους σίγουρα δεν θα είχαμε φθάσει εδώ που φθάσαμε σήμερα.
Τώρα πείτε μας τι θα αλλάζατε σε εσάς γιατί οι άλλοι ήμαστε εμείς, επομένως αν αλλάξουμε εμείς τότε ίσως αλλάξει και ο κόσμος.
Έφη: Θα άλλαζα την απαισιοδοξία μου, την εσωστρέφειά μου και την ανασφάλεια μου γιατί τα έχω και τα τρία σε υπερβολικό βαθμό.
Μίνα: Την αδιαφορία και τον ωχαδελφισμό μου γιατί αυτά μου στερούν την δημιουργία Δέσποινα: Την αδράνεια μου γιατί θέλω να είμαι περισσότερο ενεργητική Παναγιώτης: Το άγχος μου γιατί είμαι υπερβολικά αγχώδης με αποτέλεσμα πολλές φορές να κάνω ζημιά στον εαυτό μου και την αναβλητικότητα μου γιατί θα ήθελα να παίρνω πιο πολλές πρωτοβουλίες.
Γιάννης: Το υπερβολικό άγχος, να σας πω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε. Μόλις μας είπατε πως δεν υπάρχει ραντεβού με κάποιο άτομο για συνέντευξη και πως εμείς, τα μέλη θα ήμαστε αυτοί που θα δώσουμε συνέντευξη αγχώθηκα πάρα πολύ. Την ανασφάλεια μου και την αναβλητικότητά μου.
Τζίμ Άνταμς: θα μου επιτρέψετε εδώ να σας αναφέρω ένα περιστατικό γιατί είναι σχετικό με αυτό που συζητάμε. Είχα παραβρεθεί στην
παρουσίαση του 2ου βιβλίου του κ. Μπουραντά όπου ανάμεσα στους ομιλητές ήταν και μια κυρία που είχε μια εταιρία που διεξήγαγε έρευνες στατιστικές και είχε αναφέρει σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα την οικολογική συνείδηση των ελλήνων και είχαν παρατηρήσει το εξής. Σε ερωτήσεις που είχαν να κάνουν με τον γενικό πληθυσμό δηλαδή πόσο ενδιαφέρεστε για το περιβάλλον, πόσο το προσέχετε, πόσο συνειδητοποιημένοι ήμαστε όλοι, έβαζαν πολύ χαμηλό βαθμό, όταν όμως οι ερωτήσεις έρχονταν σε προσωπικό επίπεδο αυτό το ποσοστό ανέβαινε κατακόρυφα!!! Όλοι έλεγαν, εγώ προσέχω το περιβάλλον, εγώ κάνω ανακύκλωση, εγώ συμμετέχω σε πρωτοβουλίες για το περιβάλλον κλπ. Δεν είναι παραλογισμός αυτή η διαφορά από προσωπικό σε γενικό επίπεδο ; δηλαδή ότι έχει να κάνει με εμάς ήμαστε όλοι καλοί και οι άλλοι είναι οι κακοί, έλα όμως που οι άλλοι ήμαστε εμείς. Άρα υπάρχει λάθος εκτίμηση. Εδώ κλείνει η παρέμβασή μου.

Μίνα: Είχα ακούσει μια φράση στο σχολείο και μου έκανε εντύπωση γιατί την άκουσα στο σχολείο! Μας την είχε πει μια καθηγήτρια μας και ήταν η εξής: εγώ έχω χρέος να σώσω τον κόσμο, αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω. Από την στιγμή που εμείς ήμαστε τα δομικά στοιχεία της κοινωνίας όλα από εμάς ξεκινάνε αλλά δυστυχώς για όλα τα κακά φταίνε οι άλλοι. Αυτή η "αλλοίτιδα" είναι πολύ μεταδοτική ασθένεια.
Από τον Παναγιώτη – Αρκά θα ήθελα να μας πει 2 λόγια για την Ο.ΚΡ.Α.:
Η Ο.ΚΡ.Α για τα παιδιά που συμμετείχαν – και ήταν πολλά – ήταν κάτι μαγικό, ήταν ευλογία για μας που ήμασταν εκείνη την περίοδο το 1999 στο σωστό σημείο τη σωστή ώρα για να επιβιβαστούμε στο τραίνο της δημιουργίας, της φιλίας, της παρέας, της προσφοράς, της εμπειρίας, της ανθρωπιάς, του ενθουσιασμού, ήμασταν τα πιο τυχερά παιδιά ηλικίας 11 έως 15. Η Ο.ΚΡ.Α ιδρύθηκε στο Κορωπί στην σκήτη - περίπτερο της πλατείας Δημαρχείου από τα αδέλφια Αλέξανδρο και Σπύρο Γκοβίνα. Εκεί είχαμε το αρχηγείο μας. Εκείνη την εποχή συντελέσθηκαν μαγικά πράγματα, λες και είχε συνωμοτήσει όλο το σύμπαν για να δημιουργηθεί η Ο.ΚΡ.Α τι να πρωτοθυμηθώ! Τα ποδοσφαιρικά ραντεβού που δίναμε στην ακαδημία του κ. Ρότσα μιας και αναφέρθηκα στον κ. Ρότσα θέλω να πω πως είναι τιμή για το ελληνικό ποδόσφαιρο που είχε στις τάξεις του αυτόν τον καταπληκτικό ποδοσφαιριστή και κυρίως εξαίρετο άνθρωπο, εμείς τα παιδιά της Ο.ΚΡ.Α του χρωστάμε πάρα πολλά, τον ευχαριστούμε για όλα και ελπίζω να μας έχει συγχωρέσει που πάντα τους νικάγαμε και να μη ξεχνάμε πως η πρώτη συνέντευξη του ιστολογίου της Λ.Ο.Γ. ανήκει στον κ. Χουάν Ρότσα και την είχε πάρει ο δημοσιογράφος της Ο.ΚΡ.Α Μίμης Κυριάκου – Μίμαρος που τώρα αρθρογραφεί στον Πρωταθλητή. Κύριε Ρότσα δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ. Πέραν από αυτό η Ο.ΚΡ.Α δεν ήταν μόνο ποδόσφαιρο, ήταν κυρίως διαπαιδαγώγηση, φιλία μεταξύ μας. Υπάρχουν ακόμη παιδιά που παραμένουν φίλοι και αυτό το χρωστούν στην Ο.ΚΡ.Α γιατί αν δεν υπήρχε πιθανόν με πολλά παιδιά να μην είχαμε γνωριστεί θα σας αναφέρω και κάτι ακόμη για να καταλάβετε τι ήταν η Ο.ΚΡ.Α. μετά τον σεισμό του 1999 μια ομάδα παιδιών είχαμε επισκεφθεί τους σεισμοπαθείς και τους διανείμαμε διάφορα πράγματα που είχαμε αγοράσει. Μια άλλη φορά είχαμε επισκεφθεί τον Δήμο Περιστερίου για να παραδώσουμε βιβλία στα παιδιά που φιλοξενούσε ο Δήμος από τα κατεχόμενα της Κύπρου, νομίζω το χωριό λεγόταν Ριζοκάρπασο. Αυτά και άλλα πολλά ήταν η Ο.ΚΡ.Α και θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που συμμετείχα σε εκείνη την υπέροχη ομάδα παιδιών που πιστεύω πως μας έχει σημαδέψει όλους θετικά. Το σύνθημα μας ήταν "με βροχή και χιόνι η Ο.ΚΡ.Α δεν κολώνει. Με το που το άκουγαν αυτό τα παιδιά της αντίπαλης ομάδας ήταν ήδη χαμένοι. Αυτή την στιγμή πολλά παιδιά της Ο.ΚΡ.Α φοιτούν σε διάφορα πανεπιστήμια και άλλα δραστηριοποιούνται ήδη επιτυχημένα ως ελεύθεροι επαγγελματίες. Επίσης 2 μέλη εκείνης της ομάδας είναι σήμερα πετυχημένοι ποδοσφαιριστές και αγωνίζονται στον Α.Ο.Κ. (Αλεξίου) και στην Παιανία (Πετράκης). Αυτή ήταν η Ο.ΚΡ.Α με λίγα λόγια.
Πότε γελάσατε για τελευταία φορά και τι ήταν αυτό που σας έκανε να γελάσετε;


Έφη:Την περασμένη Τρίτη και ο λόγος ήταν ο εξής: είχα τα γενέθλια μου και είχα κανονίσει να βγω με τους φίλους μου. Ήμασταν λοιπόν στο μαγαζί που τους είχα καλέσει και κάποια στιγμή μια από τις φίλες μου βγήκε από το κατάστημα γιατί από ότι μας είπε την είχε πάρει τηλ. ο μπαμπάς της. Μετά από λίγα λεπτά επέστρεψε κρατώντας μια τούρτα για τα γενέθλια μου! Γέλασα με την ψυχή μου με την πράξη των φίλων μου και τους ευχαριστώ.
Παναγιώτης: Εγώ γελάω πολύ εύκολα αρκεί να δω τον φίλο μου τον "Γενικό" και βάζω αμέσως τα γέλια. Η τελευταία φορά πάντως ήταν πριν λίγες μέρες που μου τηλεφώνησε ο Γενικός και μου είπε να πάμε να δούμε τον αγώνα Ολυμπιακού- ΑΕΚ που είχε γίνει την προηγούμενη μέρα!!!
Μίνα:Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί έχω μια υπέροχη φίλη την Μαρία που φροντίζει να μην χάνω το γέλιο μου, άλλωστε εγώ δεν θέλω και πολύ για να γελάσω είμαι σαν τον Παναγιώτη.
Γιάννης: Εγώ η τελευταία φορά που γέλασα ήταν πριν από λίγο όταν ο Σπύρος μας είπε πως αυτοί που θα δώσουν συνέντευξη θα ήμαστε εμείς, αυτό βέβαια αρχικά γιατί μετά που κατάλαβα πως σοβαρολογούσε αγχώθηκα. Ήταν αστείο και ταυτόχρονα τρομαχτικό.
Δέσποινα: Ήταν την περασμένη εβδομάδα στο πανεπιστήμιο όταν ο καθηγητής μας μας αφηγήθηκε μια ιστορία ενός συμφοιτητή του ο οποίος πήγε να διδάξει πρώτη φορά και είχε την πρώτη τάξη του δημοτικού. Καθώς έκανε το μάθημα χτύπησε το κουδούνι οπότε τα παιδιά έπρεπε να φύγουν. Αλλά αντί για αυτό τα παιδιά σχημάτισαν μια ουρά μπροστά από τον δάσκαλο και τον κοιτάζανε, τα έχασε ο δάσκαλος νέος ακόμη 25 χρονών και τους ρωτάει τι συμβαίνει παιδιά θέλετε κάτι ; εκείνα όλα μαζί δείχνουν το μάγουλο τους και του λένε "φιλάκι!!!!!". Ο δάσκαλος τρελάθηκε, όχι δεν δίνω φιλάκι, δημοτικό ήμαστε όχι προνήπιο. Τα παιδιά όμως δεν αποχωρούσαν και έτσι τους έδωσε το φιλάκι.
Πότε κλάψατε για τελευταία φορά;
Έφη: Ήταν πριν από ένα μήνα περίπου όταν διάβασα στο ιστολόγιο μας την ανάρτηση που έκανε ο Τζιμ Ανταμς για το νόημα της ζωής, συγκινήθηκα πάρα πολύ!
Παναγιώτης: Πριν από μια εβδομάδα όταν παρακολουθούσα έναν αγώνα μπάσκετ της ΑΕΚ και κάποια στιγμή οι φίλαθλοι της ομάδας άρχισαν να φωνάζουν ρυθμικά το όνομα του Γιώργους Αμερικάνου ό οποίος είναι στο νοσοκομείο και περνάει δύσκολες ώρες. Ο Γιώργος Αμερικάνος για όσους δεν γνωρίζουν είναι μια εμβληματική προσωπικότητα στο χώρο του μπάσκετ και μέλος της χρυσής ομάδας της ΑΕΚ που κέρδισε στο Παναθηναϊκό Στάδιο το πρώτο πανευρωπαϊκό κύπελλο.
Μίνα:Βασικά είμαι πολύ ευάλωτη και κλαίω συχνά, η τελευταία φορά ήταν την Τρίτη γιατί την Δευτέρα είχα δώσει εξετάσεις στο μπαλέτο και δεν πήγα όσο καλά περίμενα και στο μάθημα της Τρίτης δεν άντεξα και έβαλα τα κλάματα. Ήταν ένα ξέσπασμα που με βοήθησε να νιώσω καλύτερα. Γιάννης: Ήταν την τελευταία φορά που είδα τον Τιτανικό, πραγματικά κρίμα για τον Τζακ...!
Δέσποινα:Στην Τρίτη λυκείου όταν κάποια στιγμή είχα ξεπεράσει τα όρια μου και το κλάμα με βοήθησε να ξεδώσω και να προχωρήσω παρακάτω.
Τι είναι αυτό που σας κάνει να θυμώνετε στην καθημερινότητά σας;
Έφη:Το ψέμα και η υποκρισία που δυστυχώς υπάρχει και σε άτομα της ηλικίας μου.
Παναγιώτης: Η εγωπάθεια και η ασέβεια εννοώ τον σεβασμό στους συνανθρώπους μας.
Μίνα: Από τους συνομηλίκους μου το ψέμα την υποκρισία την έλλειψη κατανόησης και από τους καθηγητές μου –αρκετές φορές- την μη αναγνώριση των προσπαθειών μου. Γιάννης: Η αδιαφορία, η αγένεια, ο μη σεβασμός και γενικότερα οι συμπεριφορές των "εξυπνάκιδων" που θα μπουν μπροστά από εσένα αν και ήρθαν μετά.
Δέσποινα: Η μιζέρια, η ανευθυνότητα και η επιπολαιότητα.
Τι σημαίνει για εσάς η λέξη φιλία;
Έφη:Το άλφα και το ωμέγα της ζωής μας, φίλος είναι αυτός που χαίρεται με την χαρά μας.
Παναγιώτης:Σπάνιο είδος για αυτό όταν την βρούμε πρέπει να την διαφυλάττουμε σαν τα μάτια μας.
Μίνα:Η φίλια είναι υπέρβαση, τους φίλους τους επιλέγουμε ενώ τους συγγενείς τους βρίσκουμε. Οι φίλοι μας είναι ο καθρέφτης μας.
Γιάννης:Αμοιβαία εκτίμηση, εμπιστοσύνη, ειλικρίνεια. Αν η φιλία είχε χρώμα πιστεύω πως θα ήταν το πράσινο.
Δέσποινα:Ο Πυθαγόρας είχε πει πως φιλία είναι να βρίσκεις τον άλλο σου εαυτό. Αυτό πιστεύω και εγώ.
Ποιο βιβλίο έχετε διαβάσει τελευταία και ποιο είναι το αγαπημένο σας χρώμα;
Έφη:Του Λέο Μπουσκάλια το "Να ζεις να αγαπάς και να μαθαίνεις" το αγαπημένο μου χρώμα είναι το γαλάζιο.
Παναγιώτης: Την βιογραφία του του Yanni (Yanni in words)και το χρώμα που μου αρέσει είναι το μπλε.
Μίνα:Είναι το Νησί της Hislop και το χρώμα είναι το γαλάζιο.
Γιάννης:Ο μικρός Χανς είναι ένα βιβλίο το οποίο μιλάει για την ψυχολογία ενός 5 χρονου παιδιού. Μου αρέσουν τα χρώματα του ουράνιου τόξου.
Δέσποινα: Το θεώρημα του παπαγάλου είναι ένα βιβλίο που έχει σχέση με την ιστορία των μαθηματικών. Μου αρέσουν το πράσινο και το πορτοκαλί.


Κάπου εδώ έλαβε τέλος μια ομολογουμένως ανατρεπτική συνέντευξη την οποία επιμελήθηκαν τα μέλη της συντονιστικής επιτροπής Πενθεσίλεια, Jim Adams και Pepos.