Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"


"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,
καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.

10.10.15

10/10/1990 10/10/2015 25 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ PEPOS SAN+NIKOLAS STRIKOS DOMUS ARIGATO





Φίλες και Φίλοι καλημέρα, ελπίζω πως κάποιοι από σας που λάβατε το χθεσινό βιντεάκι από το ΤΑΚΙΜΙ της Πάρου να το ευχαριστηθήκατε και να σας έκανε να χορέψετε μαζί τους στους ρυθμούς του βιολιού του ανεπανάληπτου Νίκου Οικονομίδη και την γλυκύτατη Κυριακή Σπανού. Οι φίλοι μου που το έλαβαν στη Γαλλία, τη Νότια Αφρική, την Ιαπωνία και στην Αυστραλία από απαντήσεις που έλαβα το χάρηκαν πάρα πολύ. Σαν σήμερα πριν 25 χρόνια ημέρα παρασκευή αναχωρούσα μαζί με τον τότε πολύ καλό φίλο τον Νικολά! (Στρίκος) αεροπορικώς για τη μακρινή Ιαπωνία. Ήμασταν καλεσμένοι από τους εκεί εκλεκτούς φίλους: RYO, YUMIKO, AKIRA, MIE, MAKO, HIROKO, NASHAMI, TAKASHI, NORIKO, SAKAMOTO ήταν ένα πολύωρο ταξίδι, φθάσαμε εκεί μετά από 18 ταξίδι + 7 ώρες η διαφορά δηλαδή μετά από ένα 24ωρο. Το ταξίδι ήταν καταπληκτικό, αρκεί να σας πω πως είδαμε δυο φορές την ανατολή του ήλιου, ήταν μαγεία!!!!!!!! Ο ενδιάμεσος σταθμός για ανεφοδιασμό ήταν η Μπανκογκ στην Ταϊλάνδη, εκεί παραμείναμε περίπου μιάμιση ώρα και συνεπαρμένοι από τις υπέροχες Ταϊλανδέζες ο φίλος μου ξέχασε εκεί το σακάκι του και παρ' ολίγου να χάναμε την πτήση γιατί κάπου ήμασταν χαμένοι στα χέρια κοριτσιών που με το μασάζ που μας έκαναν είχαμε μεταβεί στον έβδομο ουρανό, εκεί πράγματι ήταν ο παράδεισοςEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiστο τσακ προλάβαμε την πτήση αφού πρώτα είχαν κάνει 3-4 ανακοινώσεις. (πάντα ελπίζω πως κάποια στιγμή θα ξαναπάω εκεί με τον Νικολά για να θυμηθούμε εκείνη την αξέχαστη εμπειρία.) Κάποια στιγμή φθάνουμε στο αεροδρόμιο NARITA όπου θα μας περίμενε ο φίλος μας ο RYO OGAWA πιλότος της JAL όταν όμως βγήκαμε στην αίθουσα των αφίξεων, όπου γινόταν χαμός από κόσμο, μας περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη, δεν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε τον φίλο μας!!!!!!!!!! όλοι οι Ιάπωνες μας φαινόντουσαν ίδιοι......... Ευτυχώς μετά από αρκετή ώρα και αφού κοψοχολιαστήκαμε, μας ανακάλυψε ο φίλος μας. Με το δικό του αυτοκίνητο αναχωρήσαμε για το σπίτι του που ήταν στην περιοχή SAKURA εκεί μας περίμεναν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, τα τρία παιδιά, η μητέρα του φίλου μας και η γυναίκα του, η υπέροχη KIMIYO εννοείται πως ακολουθήσαμε το τελετουργικό της άφιξής μας με εκατέρωθεν φιλοφρονήσεις και τα παπούτσια στην είσοδο. Ο φίλος μας γνώριζε πως μετά από τόσες ώρες στον αέρα χρειαζόμασταν ένα τζακούζι πρώτα και μετά ξεκούραση γιατί με τη διαφορά της ώρας ο οργανισμός μας χρειαζόταν ένα στάδιο προσαρμογής. Μας είχε έτοιμο το τζακούζι το οποίο βυθιστήκαμε για αρκετή ώρα, πιστέψτε με ήταν μαγεία!!!! σε λίγο ανακτήσαμε τις δυνάμεις μας, αλλά χρειαζόμασταν και λίγο ύπνο. Όταν πήγαμε στο δωμάτιο μας διαπιστώσαμε πως δεν υπήρχαν κρεβάτια αλλά ΤΑΤΑΜΙ!!!!!! Τέλεια!!!!!! άλλη μια εμπειρία μόλις ξεκίναγε, πράγματι από την ντουλάπα που υπήρχε βγάλαμε τα δυο στρώματα και κοιμηθήκαμε του καλού καιρού. Μέχρι στιγμής όλα κυλούσαν άψογα γι' αυτό και αφεθήκαμε στην αγκαλιά του Μορφέα. Όταν ξυπνήσαμε ήταν ήδη απόγευμα και οι φίλοι μας είχαν ετοιμάσει το πράσινο τσάι με διάφορα βουτήματα, σε λίγες ώρες θα παίρναμε το βραδινό όλοι μαζί, θα ήταν η πρώτη φορά που θα δυπνούσαμε με Ιαπωνέζικα φαγητά και επί Ιαπωνικού εδάφους.  Η μαγεία ενός ονειρεμένου ταξιδιού ήταν ήδη σε εξέλιξη. Φίλες και Φίλοι αυτά που ζήσαμε το 10ήμερο που μας φιλοξενούσαν οι φίλοι μας είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να σας τα περιγράψω, μη ξεχνάτε πως μιλάω για 25 χρόνια πριν, το αναφέρω αυτό γιατί η Ελλάδα του σήμερα δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του 1990! Μία από τις πάρα πολλές μαγικές στιγμές που έζησα αυτό το 10ήμερο είναι και η απίστευτη ιστορία με τη ΜΙΥΟΚΟ και τη ΘΑΛΑΣΣΑ σε ό,τι αφορά αυτό που λέμε στην Ελλάδα περί φιλοξενίας θα σας πω το εξής, την πραγματική φιλοξενία την έζησα στην Ιαπωνία, οι Ιάπωνες όταν ανοίξουν την καρδιά τους και σε κλείσουν μέσα είναι όπως τα όστρακα, απίστευτα φιλόξενοι. Εξακολουθώ να διατηρώ αυτή την υπέροχη φιλία με όλους εκείνους τους ευγενείς και εκλεκτούς φίλους και κάποιες χρονιές είχαμε τη χαρά να φιλοξενήσουμε μερικούς απ' αυτούς στο σπίτι μου. Ελπίζω πως σύντομα θα έχουμε ξανά τη χαρά να φιλοξενήσουμε τον RYO, THN KIMIYO, TON MAKO, THN MIE κόρη της MASHAMI thn MASHAHIKO. Eυχαριστώ όλους εκείνους τους καταπληκτικούς φίλους για την αγάπη τους και τη φιλία τους. NTOMUS ARIGATO από τον PEPO SAN καλή αντάμωση, με σεβασμό ο FUJI TOMO KAZU. Υ.Γ. Κάποια στιγμή οι εκεί φίλοι μου συνεδρίασαν προκειμένου να μα βαφτίσουν με όνομα της Ιαπωνίας και αποφάσισαν να μου δώσουν το τιμητικό όνομα FUJI TOMO KAZU τους ευχαριστώ από καρδιάς. Τι δεν πρέπει να κάνετε ποτέ στην Ιαπωνία






Ταμπού που συνοδεύουν τη γιαπωνέζικη κουλτούρα.
Όσοι έχουν επισκεφθεί ήδη την Ιαπωνία μπορεί να γνωρίζουν ήδη τους παρακάτω «κανόνες».
Για όσους προτίθενται να επισκεφθούν την Ιαπωνία και για όσους απλά θέλουν να μαθαίνουν πάντα κάτι καινούριο για τον προορισμό που επισκέπτονται, πέρα από το ποια είναι τα δημοφιλέστερα τουριστικά αξιοθέατα του τόπου, ακολουθούν οκτώ συμβουλές που ενδεχομένως θα ήταν καλό να γνωρίζετε για τη μακρινή αυτή χώρα της Ασίας.
1. Περπάτημα στη λάθος πλευρά

Μπορεί το Τόκιο να είναι ένα από τα πιο πυκνοκατοικημένα αστικά κέντρα του κόσμου, ωστόσο τα πλήθη που κινούνται μέσα στην πόλη χαρακτηρίζονται από εντυπωσιακή… τάξη και οργάνωση.
Οι πεζοί δεν τολμούν να παραβούν τον άγραφο κανόνα του «μένω στα αριστερά», σχεδόν με την ίδια αυστηρότητα που ακολουθούν και οι οδηγοί στους δρόμους, αναφέρει δημοσίευμα της ιστοσελίδας matadornetwork.com.
Στις κυλιόμενες σκάλες ο κανόνας περιπλέκεται λίγο: πρέπει κανείς να στέκεται στην αριστερή πλευρά και να ανεβαίνει/κατεβαίνει τις σκάλες από τη δεξιά.
2. Ονομασία σεξουαλικών οργάνων
Το να πείτε φωναχτά την ονομασία των γεννητικών οργάνων, ιδιαίτερα των γυναικείων, θεωρείται μεγάλη προσβολή. Οι Ιάπωνες συνηθίζουν να χρησιμοποιούν τη λέξη «asoko», που σημαίνει «εκεί» και η οποία γίνεται ευρέως, εύκολα κατανοητή, χωρίς να χρειάζεται να συνοδεύεται από πονηρό κλείσιμο του ματιού.
3. Προσοχή στη σωματική επαφή

Μπορεί να νομίζετε ότι η σωματική επαφή αποτελεί ένδειξη, ότι έχετε έρθει κοντά με κάποιον, ωστόσο στην Ιαπωνία κάτι τέτοιο θεωρείται… «περίεργο». Οι Ιάπωνες συνηθίζουν να υποκλίνονται ο ένας στον άλλον, ιδιαίτερα οι νεότεροι στους πιο ηλικιωμένους, ενώ δεν ανταλλάσουν χειραψίες και… ούτε λόγος για ανταλλαγή φιλιών!
4. Το φιλοδώρημα απαγορεύεται
Αν σκέφτεστε τι φιλοδώρημα να αφήσετε… το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να το ξεχάσετε. Η διαδικασία προκαλεί μεγάλη σύγχυση και αν αφήσετε κατιτίς παραπάνω… μην ξαφνιαστείτε αν δείτε το/τη σερβιτόρο να σας κυνηγά στο δρόμο για να σας επιστρέψει το ποσό.
5. Φύσημα της μύτης σε δημόσιο χώρο

Στους Γιαπωνέζους δεν τους αρέσει να φυσάνε τη μύτη τους σε δημόσιο χώρο… πόσω μάλλον να ακούν/βλέπουν κάποιον άλλον να το κάνει δίπλα τους.
6. Σόγια σως σε λευκό ρύζι
Αν δε θέλετε να σας περάσουν για τρελούς, τότε ίσως θα ήταν καλύτερα να αποφύγετε να «λούσετε» το ρύζι σας με σόγια σως. Μια τέτοια κίνηση εκλαμβάνεται ως προσβολή από τους σεφ και τους εστιάτορες.
7. Σταύρωμα των ποδιών
Το σταύρωμα των ποδιών δε θεωρείται κατάλληλος τρόπος για να κάθεται κανείς, ακόμη κι αν το κάνει με όλη τη χάρη που διαθέτει.
8. Φαγητό στο δρόμο ή στο μετρό
Μπορεί να είναι μια εύκολη λύση, ειδικά αν έχετε λυσσάξει της πείνας, ωστόσο αν σας δουν στην Ιαπωνία να τρώτε στο δρόμο ή στο μετρό, θα πιστέψουν ότι δε δείχνετε το δέοντα σεβασμό στους ανθρώπους που το έφτιαξαν. Οι λύσεις είναι δύο: ή θα το φάτε μπροστά στον πωλητή του δρόμου που το αγοράσατε, ή θα το πάρετε μαζί σας στο σπίτι.

Ιαπωνία, σήμερα: φαγητό και άλλες απίθανες εμπειρίες. 

Κρεμεζή-Μωραϊτης. Πέρασα δέκα μέρες στην Ιαπωνία και θα σας μιλήσω για φαγητά και άλλες απίθανες εμπειρίες που έζησα στην παράξενη και απόμακρη αυτή χώρα. Τα φαγητά που τρώγαμε κάθε μέρα - σε εστιατόρια και σπίτια - λίγη σχέση έχουν με τα σούσι και σασίμι των γιαπωνέζικων εστιατορίων. Τέτοια σερβίρονται σε μερικά ειδικά μέρη και βέβαια γύρω στο Tsukiji, την εντυπωσιακή ψαραγορά του Τόκυο. Σε γενικές γραμμές τα γεύματα που δοκιμάσαμε ήταν πολύ πιο ενδιαφέροντα στην όψη παρά στη γεύση. Στο ryokan, το παραδοσιακό πανδοχείο όπου μείναμε αρχικά, στα βουνά του Kamikawa-machi, βόρεια του Τόκυο, τα πρωινά και τα άλλα γεύματα που μας έφερναν σου έκοβαν κυριολεκτικά την ανάσα μόλις τα έβλεπες. Οι συνδυασμοί των μοναδικών κεραμικών, σε διάφορα σχήματα, τα χρώματα, τα εποχιακά φύλλα, τα κλαδιά και τα λουλούδια που στόλιζαν τις μπουκίτσες στις γαβάθες και τα πιατάκια ήταν απίθανης ομορφιάς! Όταν τα έτρωγες όμως οι γεύσεις ήταν ακαθόριστες, όχι άσχημες αλλά ούτε εξαιρετικές. Ξεχώριζαν κυρίως οι σούπες miso και το υπέροχο Γιαπωνέζικο ρύζι. Το ρύζι που έφαγα εκεί, αν και νερόβραστο, ήταν από τα εκλεκτότερα πράγματα που έχω δοκιμάσει ποτέ.

Κονσέρβες ‘παραδοσιακές’
Το πανδοχείο μας είχε μια μικρούτσικη κουζίνα, δίπλα στην είσοδο, και προσπαθούσα να καταλάβω πώς ήταν δυνατό κάθε μέρα να ετοιμάζουν τα τόσα πολλά διαφορετικά φαγητά - μπουκιές που μας πρόσφεραν. Το μυστήριο λύθηκε μερικές μέρες αργότερα, όταν βρεθήκαμε σε ένα από τα πολλά Izakaya, τα μπαρ-εστιατόρια στο διάσημο Piss-Alley (ή Κατουρόστενο) στο Τόκυο (περισσότερα γι τα Izakaya, αργότερα). Οπως κατάλαβα βλέποντας την ανοιχτή ‘κουζίνα’, τα μαρινάτα λαχανικά, τα τουρσί, τα ψαρικά κι όλες σχεδόν οι σάλτσες που μας σερβίριζαν στο ryokan βγαίναν από σακκούλες, σκαφάκια και κουτάκια, ήταν δηλαδή κονσέρβες κάθε λογής, που απλά τα σερβίριζαν και τα στόλιζαν, ομολογουμένως με ξεχωριστό τρόπο.
Μια - δυο φορές μόνο δοκιμάσαμε φρεσκοκομμένα χορταρικά, φετάκια ψάρι και κρέας, που μας τα φέραν πάνω σε μια πλάκα, ωμά, για να τα ‘μαγειρέψουμε’ βουτώντας τα σε σάλτσα που σιγόβραζε πάνω σε μικρό μαγκάλι, μέσα σε ένα εξαίσιο κεραμικό μπολ. Το ρύζι ήταν βέβαια πάντα φρεσκομαγειρεμένο στον ατμό, με κόκκους ημιδιάφανους και τρυφερούς, καμιά σχέση με τα κολλώδη ρύζια που σερβίρονται στα ασιατικά μαγαζιά εδώ ή στην Αμερική. Για καλή μας τύχη, όπως συνειδητοποίησα αργότερα, το δικό μας ryokan, αν και σούπερ παραδοσιακό στα δωμάτια, όπου καλούμαστε να κοιμηθούμε στρωματσάδα στο πάτωμα, είχε κανονικό τραπέζι και καρέκλες. Στα παραδοσιακά γιαπωνέζικα εστιατόρια η κάθε παρέα τρώει σε χωριστό δωμάτιο, ποτέ μαζί με άλλους. Οι συνδαιτημόνες βγάζουν τα παπούτσια τους προτού να μπούν στο δωμάτιο που τους έχει οριστεί - τα παπούτσια βγαίνουν παντού, ακόμα και σε μερικά μαγαζιά. Και στα γνήσια εστιατόρια δεν υπάρχουν καρέκλες, απλά ένα χαμηλότατο τραπέζι - σοφράς, και όλοι κάθονται κατάχαμα, πάνω σε λεπτό μαξιλάρι. Αν έχετε πρόβλημα με τα γόνατα ή τη μέση σας, ο παραδοσιακός τρόπος ζωής της Ιαπωνίας δεν είναι για σας...
Θαύματα τεχνολογίας!
Από την άλλη θα απολαύσετε σίγουρα, όταν καταφέρετε να αποκρυπτογραφήσετε πώς ακριβώς λειτουργούν, τις απίθανες ηλεκτρονικές τουαλέτες! Τα θαύματα αυτά της ιαπωνικής τεχνολογίας έχουν καπάκια που ανοίγουν αυτόματα όταν πλησιάζετε, κουλούρα θερμαινόμενη, που προσαρμόζεται και θυμάται τη θερμοκρασία των δικών σας οπιθίων και σας δίνεται επιλογή για κάπου τέσσερις διαφορετικούς τρόπους πλυσίματος των ανδρικών και γυναικείων απόκρυφων, με ή χωρίς μουσική - δεν σας κάνω πλάκα, υπάρχει και αυτή η επιλογή! Τέτοιες τουαλέτες υπάρχουν παντού, ακόμα και σε δημόσια μέρη - εστιατόρια και μαγαζιά. Και βεβαίως, όταν το πλύσιμο ολοκληρωθεί, πατάτε το ειδικό κουμπί για να κυκλοφορήσει θερμός αέρας, όσο ακριβώς ζεστό τον επιθυμείτε, που θα σας στεγνώσει απόλυτα!
Αν σκέφτεστε να πάτε στην Ιαπωνία, φροντίστε να ενημερωθείτε και να κάνετε ειδικό φροντιστήριο σχετικά με τις τουαλέτες, γιατί εγώ έχασα πολύτιμο χρόνο στην αρχή, αγωνιωδώς προσπαθώντας για ώρες να καταλάβω πώς απλά τραβάς το καζανάκι, μια και όλες οι οδηγίες ήταν μόνο στα γιαπωνέζικα. Το πρώτο μου βράδυ στο πανδοχείο, όταν έφτασα καταταλαιπωρημένη για να κοιμηθώ - μετά από 20 ώρες ταξίδι και άλλες δέκα-δώδεκα ώρες να τριγυρίζω στην περιοχή - τα εικονίδια της τουαλέτας φαντάζαν αλλόκοτα και φοβιστικά και τρόμαξα να βγάλω κάποια άκρη...
Πηγή: Αγλαΐα Κρεμέζη, Κώστας Μωραΐτης
Ανιχνευτής ο FUJI TOMO KAZU-EPIKOYREIOS PEPOS SAN-PEPE-POOF