ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ. ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΉ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΔΙΔΥΜΩΝ- Η πιο όμορφη ιστορία του κόσμου. Από τον Επικούρειο Πέπο.

 

ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ ΜΕΡΟΣ

Η Μυρτώ και ο Πέπος βρίσκονται στο μνήμα του πατέρα της και της κάνει την δική του εξομολόγηση μετά την ταυτοποίηση πως ο πατέρας της Μυρτούς είναι το ίδιο πρόσωπο με τον γιατρό που είχε επισκεφτεί τον περασμένο Ιούλιο. Μυρτώ το πόσο σ' αγαπώ ελπίζω να το έχεις καταλάβει, η μορφή σου ζει και βασιλεύει μέσα μου από την πρώτη στιγμή που σε αντίκρισα. Θα είσαι η μοναδική ορχιδέα στο βάζο της καρδιάς μου και θα την ποτίζω με τα δάκρυα της ψυχής μου, θέλω να μ' ακούσεις και κυρίως να με καταλάβεις. Γλυκιά μου Μυρτώ για μένα η αγάπη σημαίνει θυσία και όχι κτητικότητα, αγάπη σημαίνει να δίνεσαι γιατί μόνον τότε  μπορείς να λες πως αγαπάς αληθινά. Θα μου επιτρέψεις να σου διαβάσω τον ύμνο της αγάπης του Αποστόλου Παύλου στην Α’ επιστολή προς Κορινθίους.

''Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει ή σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως.

Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αv παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι.

Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.

Αν υπάρχουν ακόμα προφητείες, θα έλθει μέρα που και αυτές θα καταργηθούν, αν υπάρχουν χαρίσματα γλωσσών και αυτά θα σταματήσουν, αν υπάρχει γνώση και αυτή θα καταργηθεί. Γιατί τώρα έχουμε μερική και όχι τέλεια γνώση και προφητεία· όταν όμως έλθει το τέλειο, τότε το μερικό θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο, μιλούσα ως νήπιο, σκεφτόμουν ως νήπιο, έκρινα ως νήπιο. Όταν έγινα άνδρας, κατάργησα τη συμπεριφορά του νηπίου. Τώρα βλέπουμε σαν σε καθρέπτη και μάλιστα θαμπά, τότε όμως θα βλέπουμε το ένα πρόσωπο το άλλο πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος από την αλήθεια, αλλά τότε θα έχω πλήρη γνώση. Ώστε τώρα μας απομένουν τρία πράγματα: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Πιο μεγάλη όμως από αυτά είναι η αγάπη''.

Τώρα που άκουσες τον ύμνο της αγάπης θέλω να συνεχίσω την εξομολόγηση μου, χθες βράδυ που σου έκανα την πρόταση γάμου μου είχες πει πως θα μου απαντούσες μετά το μνημόσυνο του πατέρα σου. Δεν γνωρίζω τις προθέσεις σου αλλά θα ήθελα να σε θερμοπαρακαλέσω να μην μου δώσεις καμία απάντηση, όχι προς Θεού δεν έχει να κάνει με μένα, τα δικά μου αισθήματα παραμένουν τα ίδια και μάλιστα θα έλεγα πως κάθε ώρα που περνάει σ' αγαπάω και πιο πολύ. Αυτό που θέλει η καρδιά μου πρέπει να συμβαδίζει και με την λογική, μόνο τότε έχει αξία η αγάπη μου, η καρδιά μου συμφώνησε με την λογική και το πόρισμα τους είναι το εξής: πρέπει να επιστρέψεις σύντομα στην Αμερική και να συνεχίσεις να μας κάνεις υπερήφανους, εκεί είναι Μυρτώ το μέλλον σου και δεν έχει κανένας το δικαίωμα να διακόψει την πορεία σου προς την κορυφή μιας πετυχημένης πανεπιστημιακής καριέρας και ειδικότερα όλοι όσοι σ' αγαπούν. Ο θείος σου μου μίλησε για την ήδη λαμπρή σου σταδιοδρομία, είσαι μία ξεχωριστή περίπτωση το άστρο σου έχει αρχίσει να λάμπει στην επιστημονική κοινότητα της Αμερικής και όχι μόνο. Θα ήθελα λοιπόν να κρατήσεις το δώρο μου για να σου θυμίζει πως στην Ελλάδα εκτός από τα συγγενικά σου πρόσωπα  θα υπάρχω κι εγώ που θα προσεύχομαι για σένα. Επίσης να κρατήσεις και το ποίημα που έγραψα για σένα γιατί εκεί μέσα έχω κρύψει λέξεις που τις έχω ποτίσει με το ροδόσταμο της ψυχής μου. Η Μυρτώ ήταν τόσο συγκινημένη που δεν μπορούσε να μιλήσει, αυτή την εξέλιξη δεν την περίμενε, αυτή την μεγαλοψυχία δεν την είχε ξανασυναντήσει, άλλα είχε στο μυαλό της και άλλα προέκυψαν. Ζήτησε από τον Πέπο να πάνε στο καφέ που υπήρχε στον λόφο των Μουσών στου Λουμπαδιάρη. Στην επιστροφή σταμάτησαν για λίγο στην κοιμωμένη του Γιαννούλη Χαλεπά κα σε κάποια ακόμα αξιόλογα μνημεία που υπήρχαν στο Α’ νεκροταφείο Αθηνών.

Η Κοιμωμένη του Χαλεπά είναι γλυπτό του γνωστού Έλληνα γλύπτη, Γιαννούλη Χαλεπά, στη μορφή της Σοφίας Αφεντάκη. Φιλοτεχνήθηκε τη δεκαετία 1880 και τοποθετήθηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Το γλυπτό παρουσιάζει την Σοφία Αφεντάκη ξαπλωμένη, να έχει το κεφάλι προς τα δεξιά, πάνω σε ένα μαξιλάρι και με το αριστερό της χέρι, κρατάει έναν σταυρό πάνω στο στήθος. Θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα τέχνης ανάμεσα στα γλυπτά του Α' Νεκροταφείου Αθηνών καθώς και ένα από τα πιο καθοριστικά έργα για τη φήμη του Χαλεπά Η Σοφία Αφεντάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1856 και καταγόταν από την Κίμωλο, πατέρας της ήταν ο Κωνσταντίνος Αφεντάκης. Η ίδια απεβίωσε από φυματίωση στις 17 Δεκεμβρίου 1873. Ο θείος της, και ένας από τους Μεγάλους Ευεργέτες, Γεώργιος Οικονόμου Αφεντάκης, παραγγέλνει στον Γιαννούλη Χαλεπά να φιλοτεχνήσει ένα ταφικό μνημείο για την όμορφη κόρη. Το θλιβερό αυτό γεγονός του πρόωρου θανάτου της νεαρής Αφεντάκη, στάθηκε η αφορμή για την δημιουργία του τρίτου κατά σειρά αριστουργήματος του Χαλεπά και ίσως του πιο αναγνωρισμένου νεοελληνικού αγάλματος, αυτό της «Kοιμωμένης του Χαλεπά». Το άγαλμα «της κοιμωμένης» αναπαριστά την Σοφία Αφεντάκη σε λευκό μάρμαρο ξαπλωμένη ολόσωμη,  σε ένα ανάκλιντρο, επάνω σε τσαλακωμένα σεντόνια. Το κεφάλι της γέρνει απαλά στο πλούσια διακοσμημένο με κεντήματα μαξιλάρι κρατώντας έναν σταυρό στο ένα χέρι, ενώ το άλλο της χέρι πέφτει απαλά στα σεντόνια με το ένα της πόδι να είναι ελαφρά ανασηκωμένο. Ουσιαστικά, φιλοτεχνεί το ολόσωμο πορτραίτο μιας ζωντανής κοπέλας που έχει μόλις αποκοιμηθεί.^[1]

Το άγαλμα «Η Κοιμωμένη του Χαλεπά» παραμένει μέχρι και σήμερα στον τάφο της οικογένειας, στο Πρώτο Νεκροταφείο των Αθηνών.

Ο συνολικός αριθμός γλυπτών που βρίσκονται στο νεκροταφείο είναι 768.^[24] Στο νεκροταφείο φιλοξενούνται ταφικά μνημεία σχεδιασμένα από διάσημους γλύπτες όπως οι Γιαννούλης Χαλεπάς, Ιωάννης Βιτσάρης , Δημήτριος Φιλιππότης, Γεώργιος Μπονάνος, Νικόλαος Γεωργαντής, Δημήτρης Αρμακόλας, Κοσμάς Ξενάκης, Κώστας Βαλσάμης, Μιχάλης Τόμπρος κ.ά.^[25] Με τον κανονισμό του 1934 προβλέπεται πως όσοι φτιάχνουν τάφους οικογενειακούς στη ζώνη πολυτελείας να διαμορφώνουν καλλιτεχνικά τους τάφους αυτούς με έργα όχι μικρότερης αξίας των 100.000 δραχμών. Αν δεν γίνει αυτό εντός τριετίας ανακαλείται η χορήγηση του τάφου, του επιστρέφεται το ποσό που έδωσε μειωμένο κατά 10% και ο χώρος επιστρέφει στον δήμο για μελλοντική νέα χρήση. Το 1946 αποφασίζεται η κατεδάφιση μαυσωλείου με τοιχογραφίες του Φώτη Κόντογλου. Η Κοιμωμένη του Τήνιου Γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά στον τάφο της Σοφίας Αφεντάκη (πέθανε στα 1878) έγινε αντικείμενο διαμάχης μεταξύ του ανιψιού της νεκρής αντιστράτηγου Μ. Χατζημιχάλη, και του δήμου. Ο Χατζημιχάλης θέλησε να το μετακινήσει και να το πουλήσει σε Αμερικανούς. Ο Χατζημιχάλης αξίωνε ότι η Κοιμωμένη δεν ανήκε στον Χαλεπά, ούτε στο Α΄ Νεκροταφείο, αλλά στον νόμιμο δικαιούχο της ταφικής έκτασης. Το 1951 με απόφαση του υπουργείου πολιτισμού η Κοιμωμένη είναι το πρώτο γλυπτό του Α' Νεκροταφείου που κρίθηκε διατηρητέο. Το 1952 επί δημαρχίας Νικολόπουλου κρίνεται αναγκαία η κατασκευή υαλοφράγματος για την προστασία του γλυπτού. Το 1988 επί δημαρχίας Έβερτ, το δημοτικό συμβούλιο έκρινε πως τα Ανθρωπάκια του Γαΐτη έργο της γλύπτριας Γαβριέλλας Σίμωσι Γαΐτη, ενόψει της εκταφής των οστών του ζωγράφου Γιάννη Γαΐτη και της μεταφοράς τους μαζί με το επιτύμβιο στο νεκροταφείο της Ίου. Η αρμόδια υπηρεσία του δήμου αρνήθηκε να παραχωρήσει το γλυπτό στην οικογένεια και ζήτησε χρόνο για να αποφασίσει πως θα το αξιοποιήσει. Η τύχη του επιτυμβίου του Γαΐτη αγνοείται έκτοτε.

Όταν έφθασαν στο καφέ που υπήρχε στον πεζόδρομο προς την Πνύκα της διάβασε λίγα λόγια για την περιοχή ξεκινώντας από την Πνύκα.

 Ένας από τους τρεις λόφους, για την ακρίβεια ο μεσαίος, που συνθέτουν τον ευρέως γνωστό λόφο του Φιλοπάππου, αποτέλεσε τον τόπο όπου κατά την αρχαιότητα άνθισε η Δημοκρατία. Ο λόγος για την Πνύκα, τον δεύτερο λόφο που συναντάται από τον πεζόδρομο της Μακρυγιάννη και της Διονυσίου Αρεοπαγίτου εκεί όπου ήταν το φημισμένο Pepos Restaurant και το Pepos School of Delicatesen.

Αλήθεια, πόσες φορές δεν έχετε απολαύσει την βόλτα σας εδώ; Γνωρίζετε, ωστόσο, αρκετά γι αυτήν, πέρα από την εκπληκτική θέα που προσφέρει στους επισκέπτες της; Μάθετε έξι πράγματα που ίσως δεν ξέρετε και την επόμενη φορά που θα βρεθείτε εδώ εντυπωσιάστε τους πάντες με τις γνώσεις σας.

Πρόκειται για το μέρος όπου συνεδρίαζε η Εκκλησία του Δήμου, ή πιο απλά η συνέλευση των Αθηναίων από τον 6ο έως τα τέλη του 4ου αιώνα, με περίπου 10.000 άνδρες να συγκεντρώνονται σε κάθε συνεδρίαση.

Σπουδαίοι πολιτικοί, ρήτορες και στρατηγοί έχουν αγορεύσει από το βήμα του ιερού αυτού χώρου. Μεταξύ άλλων και οι Αριστείδης, Θεμιστοκλής, Περικλής, Δημοσθένης, και στην πιο σύγχρονη εποχή ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Ο σημερινός αρχαιολογικός χώρος της Πνύκας αποτέλεσε και σπουδαίο ιερό αφιερωμένο στο Δία, που τότε θεωρούνταν προστάτης του αθηναϊκού πολιτεύματος.

Από τα τέλη του 4ου αιώνα, όταν οι συνελεύσεις των Αθηναίων μεταφέρθηκαν στο θέατρο του Διονύσου κάτω από την Ακρόπολη, ο χώρος παρέμεινε μόνο ιερός.

Οι δύο μεγάλες στοές που βρίσκονται στον αρχαιολογικό χώρο δημιουργήθηκαν με σκοπό να προστατεύουν τους ανθρώπους κατά την διάρκεια κακών καιρικών συνθηκών.

Ο λόφος αγοράστηκε από τον Αυστριακό πρέσβη Άντον Πρόκερς φον Όστεν και επιστράφηκε στο ελληνικό δημόσιο από το γιο του το 1857.

Εδώ βρίσκονται τα θεμέλια του Ηλιοσκοπίου του Μέτωνα, το σύστημα που χρησιμοποίησαν οι αρχαίοι αστρονόμοι για την παρατήρηση της θέσης του Ήλιου, της Σελήνης κ.α.

Και μετά συνέχισε με την ΔΩΡΑ ΣΤΡΑΤΟΥ και το θέατρο παραδοσιακών χορών Δώρα Στράτου.

Η επιβίωση της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, των χορών αλλά και των εθνικών ενδυμασιών οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο έργο της Δώρας Στράτου, η οποία αφιέρωσε τη ζωή της σε αυτόν τον σκοπό. Το 1953 ίδρυσε το σωματείο «ελληνικοί χοροί Δώρα Στράτου» το οποίο πραγματοποίησε πολυάριθμες παραστάσεις στην Ελλάδα και πολλές χώρες του εξωτερικού, διαδίδοντας την ελληνική μουσική. Προτού όμως αρχίσουν οι παραστάσεις είχε γίνει το δύσκολο έργο της καταγραφής στην ελληνική ύπαιθρο, η οποία είχε ρημάξει από την κατοχή και τον εμφύλιο. Στα χωριά οι παραδοσιακές ενδυμασίες ήταν μέσα στα ντουλάπια των σπιτιών και πολλοί τις έσκιζαν για να φτιάξουν άλλα ρούχα, τις έκαναν κουρέλια ή ακόμη και πανιά για να καθαρίζουν . 

Πολλές περιοχές είχαν ερημώσει και μαζί με τους ανθρώπους κινδύνευε να χαθεί και η παράδοση, τα τραγούδια, οι χοροί, οι ενδυμασίες. Αυτή είναι και η μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου στην ελληνική παράδοση την οποία κατέγραψε και στα βιβλία: «Μια παράδοση μια περιπέτεια», «ελληνικοί χοροί, ένας ζωντανός δεσμός με το παρελθόν». Κυκλοφόρησε επίσης μια τεράστια συλλογή 45 δίσκων με παραδοσιακή ελληνική μουσική. Η Δώρα Στράτου έμενε στην οδό Υπατίας κοντά στην Πλάκα και πέθανε το 1988.... Πηγή Μηχανή του χρόνου. Κάπου εδώ θα σταματήσω την αφήγηση του Τριακοστού μέρους. Σας χαιρετώ ο αφηγητής Πεπέ.

ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ  ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

H Μυρτώ και ο Πέπος φθάνουν στο ρομαντικό καφέ στον λόφο των Μουσών, αυτός ο χώρος εκείνη την εποχή ήταν ένα από τα καλύτερα και ειδυλλιακά καφέ της Αθήνας. Η Μυρτώ ήταν πολύ αναστατωμένη αλλά προσπαθούσε να μην τον δείχνει, αυτά που της είχε πει ο Πέπος στο μνήμα του πατέρα της την είχαν αναστατώσει γιατί είχαν σχέση με το περιεχόμενο του γράμματος που ήθελε να δώσει στον Πέπο. Το θέμα ήταν πως ο Πέπος λες και είχε διαβάσει το γράμμα --πράγμα αδύνατον γιατί το γράμμα το είχε πάντα στην τσάντα της -- της είχε δώσει την απάντηση που θα ήταν φυσιολογική μεν αλλά εφόσον θα το είχε διαβάσει. Ήταν ένα μυστήριο και γι' αυτό ζήτησε από τον Πέπο να της εξηγήσει τον λόγο που άλλαξε γνώμη χωρίς να καν να περιμένει την απάντηση της. Μήπως νόμιζε πως η απάντηση της θα ήταν αρνητική; Τον ρώτησε λοιπόν τι ήταν αυτό που μεσολάβησε; Ήταν μήπως η συνάντηση του με τον Θείο της; Η απάντηση που πήρε δεν της επέτρεπε να ξανασκεφτεί κάτι τέτοιο, αντιθέτως άκουσε για τον θείο της τα καλύτερα λόγια από τον Πέπο. Είχαν κανονίσει μάλιστα να βρεθούν την επόμενη μέρα στο Pepos Restaurant γιατί είχαν αμοιβαία συμπάθεια. Της είπε πως η απόφαση ήταν καθαρά δική του και πήγαζε από την συνείδηση του, σαφώς και δεν ήταν μια εύκολη απόφαση, κάθε άλλο, ήταν γι' αυτόν πάρα πολύ δύσκολη αλλά η εσωτερική του φωνή του έλεγε πως έπραττε το σωστό. Και για να μην της μείνει κάποια αμφιβολία για τον θείο της της αναφέρθηκε στην συνομιλία που είχε μαζί του και πως το μόνο που του είπε ήταν το πόσο υπερήφανος ήταν για σένα και το πόσο προσηλωμένη και αφοσιωμένη είσαι σ' αυτό που κάνεις. Η όλη κατάσταση ήταν δύσκολη για την Μυρτώ αλλά ένιωθε παράλληλα ν' αγαλιάζει η ψυχή της για την αγάπη που της έδειχνε ο Πέπος, προέτασσε το δικό της μέλλον χωρίς να αγνοεί τα δικά του συναισθήματα αλλά λόγω της αληθινής αγάπης προτιμούσε να τα βάζει σε δεύτερη μοίρα. Ήταν η ώρα να του δώσει τον φάκελο που είχε στην τσάντα της, τον έβγαλε και του τον έδωσε  λέγοντάς του σε παρακαλώ να τον ανοίξεις στις 7/7 δηλαδή σε λίγες μέρες. Κατόπιν τον ενημέρωσε πως ήταν προγραμματισμένο να επιστρέψει στην Αμερική με τον θείο της σε δύο μέρες. Περπάτησαν αρκετή ώρα στον λόφο των Μουσών προς το μνημείο του Φιλοπάππου. 

Τα βασικά τα ξέρετε: Το πλακόστρωτο του Πικιώνη που οδηγεί τα βήματά μας από την Ακρόπολη ως εδώ, η Πνύκα των αρχαίων ημών, το Αστεροσκοπείο από τα τηλεσκόπια του οποίου χαζεύουμε τον αττικό ουρανό, και τα κούλουμα του Δήμου Αθηναίων. Καιρός να μάθετε λίγα πράγματα ακόμα για έναν από τους ωραιότερους λόφους της Αθήνας.  «Ο λόφος» στην πραγματικότητα δεν είναι ένας. Είναι τρεις: Ο λόφος της Πνύκας, ο λόφος των Νυμφών, που μπορεί να ξέρετε και ως «του Αστεροσκοπείου», και ο λόφος των Μουσών –αυτός με το γιγάντιο μνημείο του Φιλοπάππου στην κορυφή του, που του έδωσε και το «ανεπίσημο» όνομα, το οποίο τελικά έμεινε.    Ο Γάιος Ιούλιος Αντίοχος Επιφανής Φιλόπαππος ήταν Ύπατος της Αθήνας επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, εγγονός του τελευταίου βασιλιά της Κομμαγηνής στη σημερινή Συρία, και ένας από τους λίγους ανθρώπους που τάφηκαν μέσα από τα τείχη της πόλης –στην κορυφή του λόφου, εκεί που σήμερα βρίσκεται το δέκα μέτρων μνημείο του. Τα αγάλματα στην πρόσοψή του απεικονίζουν τον ίδιο, τον πατέρα του και τον γιό του.Το Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών που στολίζει την κορυφή του λόφου (των Νυμφών, είπαμε, δεν παρακολουθείτε) σχεδιάστηκε το 1842 από τον διάσημο για την Τριλογία της οδού Πανεπιστημίου κύριο Θεόφιλο Χάνσεν.

Πολύ κοντά στο Αστεροσκοπείο, σε ένα πλάτωμα με φανταστική θέα στην Ακρόπολη, υπάρχει ένας τούβλινος οβελίσκος που δείχνει τα σημεία του ορίζοντα, όπως τα υπολόγισε από εδώ ένας από τους πρώτους αστρονόμους της ανθρωπότητας, ο Μέτων ο Αθηναίος, παρατηρώντας την ανατολή του ήλιου ανάμεσα στην Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό.Από τον λόφο των Νυμφών ξεκινά και η διαδρομή που σας φέρνει στην αρχαία διά Κοίλης οδό, η οποία συνέδεε την Ακρόπολη με το λιμάνι του Πειραιά. Σε ορισμένα σημεία της διακρίνονται καθαρά τα σημάδια που άφησαν, πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια, στον δρόμο οι τροχοί των αμαξών.Κατά μία θεωρία, την οποία προς θλίψη των θρυλολατρών καταρρίπτει το Υπουργείο Πολιτισμού,  σε έναν λαξευμένο βράχο πάνω στον λόφο είναι θαμμένοι ο Κίμων και ο Θουκυδίδης.

Το 2002, όταν ενοποιούνταν οι αρχαιολογικοί χώροι της Αθήνας με πεζοδρομήσεις και άλλα έργα εν όψει Ολυμπιακών, το σχέδιο ήταν ο λόφος του Φιλοπάππου να περιφραχτεί και να είναι επισκέψιμος με ωράριο και με εισιτήριο, το οποίο θα περιλαμβανόταν στο γνωστό Ενιαίο Εισιτήριο μαζί με την Ακρόπολη, την Αρχαία Αγορά κλπ. Τους κατοίκους των γειτονιών γύρω από τον λόφο, που ξεσηκώθηκαν, έχουμε να ευχαριστούμε για το γεγονός ότι το σχέδιο δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Η διαμάχη κερδήθηκε οριστικά το 2015 στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Πηγή: Ηρώς Κουνάδη https://www.in2life.gr/

Όταν έφθασαν σ' ένα ύψωμα όπου η ορατότητα ήταν καταπληκτική, αντίκριζες τη θάλασσα και τον Παρθενώνα η Μυρτώ έσκυψε και πήρε μία μικρή πέτρα, αφού την κράτησε για λίγο μέσα στις παλάμες της τις άνοιξε και του την προσέφερε λέγοντας: σε παρακαλώ να την κρατήσεις!!   Ο Πέπος μη καταλαβαίνοντας τη σημασία αυτής της πράξης της ζήτησε να του εξηγήσει τον συμβολισμό.

-- Μυρτώ: που πάει το μυαλό σου;

-- Πέπος: δεν πάει πουθενά!!

-- Μυρτώ: σου παραδίδω την καρδιά μου, την έκανα πέτρα και την παραδίδω σε σένα που είχα την τύχη να σε γνωρίσω και να σ' αγαπήσω. Κι ενώ ο Πέπος προσπαθούσε να βάλει τα συναισθήματα του σε τάξη η Μυρτώ συνέχισε λέγοντας: ο συμβολισμός είναι διπλός, α) έχει να κάνει με τη ρήση του Ευαγγελίου που λέει " ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο ας ρίξει" και ο β) πως για να μπορέσω να φύγω μετά από αυτά που έζησα κοντά σου, υπήρχε μόνον μία περίπτωση να έκανα την καρδιά μου πέτρα, πίστεψε με πως δεν ήταν καθόλου εύκολο.

Τον πρώτο συμβολισμό ο Πέπος τον θυμήθηκε το 2010 δηλαδή 22 χρόνια μετά όταν έμαθε την απίστευτη ιστορία των διδύμων. Τον δεύτερο συμβολισμό τον έμαθε στις 7/7 όταν διάβασε το γράμμα της. Την τρίτη, δύο μέρες μετά, αποχαιρέτησε την Μυρτώ και τον φίλο του τον Ιπποκράτη που με πτήση της Ολυμπιακής αεροπορίας πετούσαν για Νέα Υόρκη. Όταν επέστρεψε στο πάρκινγκ του αεροδρομίου μαζί με την μητέρα της Μυρτούς για να πάρει αυτός το μηχανάκι και η κ. Νεφέλη το αυτοκίνητο της έδωσε το τηλέφωνο του λέγοντας της πως αν κάποια στιγμή χρειαστεί κάτι να μην διστάσει να του τηλεφωνήσει. Την παρακάλεσε επίσης ως φιλόλογος που ήταν να του προτείνει κάποια βιβλία που θεωρούσε πως ήταν απαραίτητο να διαβάσει. Η κ. Νεφέλη του είπε μετά χαράς θα το έκανε και πώς την επόμενη κιόλας θα επικοινωνούσε μαζί του για να του πει ποια είχε επιλέξει. Την επόμενη μέρα τον Πέπο τον περίμενε μια κορυφαία έκπληξη, η κ. Νεφέλη τον επισκέφθηκε στο Pepos Restaurant και κουβαλούσε μαζί της μία βαριά τσάντα όπου είχε μέσα 7 βιβλία, άνοιξε την τσάντα και τοποθέτησε πάνω σ' ένα τραπέζι τα εξής βιβλία.

1) Οιδίπους τύραννος του Σοφοκλή.

2) Ιλιάδα

3) Οδύσσεια

4) Άπαντα του Καβάφη

5) Μήδεια του Ευριπίδη.

6) Δον Κιχώτης

7) Ένα παιδί μετράει τ' άστρα του Λουντέμη. 

Αυτά ήταν όλα καινούρια και υπήρχαν ακόμη 3 τεύχη ενός περιοδικού με τίτλο "Επιλογές". Όταν τη ρώτησε πόσο κοστίζουν του είπε πως ήταν δώρο από την ίδια και την Μυρτώ!! Του είπε επίσης πως θα ήταν μεγάλη η χαρά της αν θα ζητούσε τη βοήθεια της σχετικά με τις όποιες απορίες είχε για την ανάλυση των κειμένων και γενικότερα για το περιεχόμενο των βιβλίων. Ο Πέπος χρωστάει ευγνωμοσύνη σ' αυτή την ΥΠΕΡΟΧΗ ΚΥΡΙΑ γιατί χάρη στην κ. Νεφέλη αγάπησε τους Έλληνες κλασικούς, χάρη στην κ. Νεφέλη ξεκίνησε να παρακολουθεί παραστάσεις αρχαίου δράματος στην Επίδαυρο και στο Ηρώδειο, χάρη στην ευγενική ψυχή της κ. Νεφέλης λάτρεψε την ποίηση την οποία αργότερα ο Πέπος προσπάθησε να μεταλαμπαδεύσει στα μέλη της Λογοτεχνικής Ομάδας του χωριού του. Αυτή η γυναίκα υπήρξε γι' αυτόν φάρος πολιτισμού και ανθρωπιάς. Πάντα θυμάται τη φράση που του είχε πει την ημέρα που του χάρισε τα βιβλία. "Αγαπητέ μου Πέπο στη ζωή μας πρέπει να πράττουμε το τέλειο και να το εισπράττουμε ως ατελές". Την ευχαρίστησε από καρδιάς για την πνευματική τροφή που του χάρισε και την αποχαιρέτησε πολύ συγκινημένος.

Την Παρασκευή στις 7/7/78 πήγε μόνος του ξανά στον λόφο των Μουσών και συγκεκριμένα στο σημείο που η Μυρτώ του είχε δώσει το γράμμα, εκείνο το γράμμα που είχε ζητήσει να το ανοίξει στις 7/7 δηλαδή σήμερα. Δεν μπόρεσε να μην σκεφτεί πως ο αριθμός 7 έπαιζε στη ζωή του κάποιον ρόλο, ακόμα και η κ. Νεφέλη 7 βιβλία του χάρισε. Επέλεξε το ίδιο σημείο για συναισθηματικούς λόγους, έπιασε στο χέρι του την πέτρα που του είχε δώσει η Μυρτώ και άνοιξε τον φάκελο. Υπήρχαν μέσα αρκετά φύλλα από κόκκινο τριαντάφυλλο, το γράμμα και μια φωτογραφία όπου η Μυρτώ ήταν πανέμορφη με τα πράσινα μάτια και τα σγουρά καστανά μαλλιά της. Από πίσω υπήρχε μία συγκινητική αφιέρωση. Το γράμμα αυτό η Μυρτώ το είχε γράψει λίγο μετά την επιστροφή της από τον ΒΑΚΧΟ όπου είχε ζήσει μαγικές στιγμές με τον Πέπο να της κάνει πρόταση γάμου. Στον λαιμό της είχε το όμορφο περιδέραιο που της είχε χαρίσει και είχε αποφασίσει πως θα ήταν για πάντα στη θέση του γιατί εκτός από στολίδι είχε γι' αυτήν ανεκτίμητη αισθηματική αξία, όλα αυτά που είχε ζήσει είχαν χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη της και στην καρδιά της. Ήταν λίγες οι κοπέλες που είχαν τη δική της τύχη να δεχθούν πρόταση γάμου κάτω από τον ιερό βράχο της ακρόπολης στο πιο ρομαντικό σημείο της Αθήνας. [ένα χρόνο αργότερα την ίδια τύχη είχε και η Λόλα, δηλαδή η σημερινή σύζυγος του Επίκουρου.] Το γράμμα ξεκινούσε έτσι: "Ακριβέ μου Πέπο σου είχα υποσχεθεί πως μετά το μνημόσυνο θα σου έδινα την απάντηση μου. Κι όμως τη δική μου απάντηση, εννοώ την τελική, θα είσαι εσύ που θα την δώσεις στον εαυτό σου. Επί της αρχής λοιπόν στην πρόταση σου λέω με όλη μου την καρδιά ΝΑΙ! Αποδέχομαι την πρόταση γιατί δε νομίζω πως θα μ' αγαπήσει άλλος όσο εσύ και γιατί το ίδιο νιώθω και των για σένα. Εκεί όμως που με απασχολεί είναι πως για να συμβεί αυτό θα πρέπει να εγκαταλείψω την Αμερική με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την καριέρα μου και γενικότερα για το μέλλον μου. Αν η απόφαση είναι να επιστρέψω θα πρέπει να ξεπεράσω δύο σοβαρά προβλήματα, το ένα είναι ηθικής τάξεως και έχει να κάνει με την υπόσχεση που είχα δώσει στους γονείς μου για μια ακαδημαϊκή καριέρα, και το δεύτερο έχει να κάνει με την επαγγελματική μου αποκατάσταση αν υποθέσουμε πως επιστρέφω. Όπως καλά γνωρίζεις η εξωσωματική γονιμοποίηση στην Ελλάδα εν έτει 1978 είναι ανύπαρκτη, αυτό σημαίνει πως όλα αυτά που πέτυχα τόσα χρόνια στην Αμερική θα πάνε χαμένα και παράλληλα θα απογοητεύσω κάποιους ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα, και μεταξύ αυτών προστέθηκες κι εσύ. Να λοιπόν γιατί σου είπα πως τελικά την απόφαση θα την πάρεις εσύ. Αποδέχομαι λοιπόν την πρόταση σου και περιμένω την δική σου απόφαση. Η επιλογή που έκανα για να σου παραδώσω το γράμμα στο μνήμα του πατέρα μου κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Όλα πια θα κριθούν από σένα ακριβές μου Πεπέ!! Ήταν η πρώτη φορά που τον αποκαλούσε Πεπέ. Μερικές φορές η ζωή παίζει παράξενα παιχνίδια, όταν γεννήθηκε η πρώτη ανιψιά του Πέπου η Ηρώ το 1991με το που μπόρεσε να μιλήσει τον αποκάλεσε Πεπέ!! Δηλαδή 13 χρόνια μετά ακούει την ανιψιά του να τον αποκαλεί όπως τον είχε αποκαλέσει η Μυρτώ 13 χρόνια πριν, ακόμα και σήμερα και οι δύο αγαπημένες ανιψιές του και η τρία ακόμα αγαπημένα ποιητικολογοτεχνικά πρόσωπα, η Διοτίμα, η Κορνηλία και η Άλκηστη συνεχίζουν να τον αποκαλούν Πεπέ. 

Τώρα κατάλαβε ο Πέπος γιατί η Μυρτώ ήταν σαστισμένη όταν της είπε να ξεχάσει την πρόταση που της έκανε και μάλιστα όταν άκουσε την προτροπή του να επιστρέψει στην Αμερική όσο πιο σύντομα γίνεται γιατί εκεί είναι η θέση της, απορούσε προφανώς από αυτά που τις έλεγε ο Πέπος τα οποία ήταν σα να απαντούσε στο περιεχόμενο του γράμματος της, πως ήταν όμως δυνατόν να γνώριζε το περιεχόμενο; Τώρα του λύθηκε η απορία του Πέπου, είχε δίκιο η Μυρτώ ποιος ξέρει τι μπορεί να έβαλε στο μυαλό της, που να το φανταζόταν πως της έδινε την ίδια απάντησε που θα της έδινε αν είχε διαβάσει το γράμμα; Η αλήθεια ήταν πως αυτό έγινε γιατί αυτό έλεγε η λογική, δεν χρειαζόταν να διαβάσει το γράμμα. Ίσως να ήταν η διαίσθησή του, ή η άτακτη φωνούλα που έλεγε και Τερψιχόρη. Κάπου εδώ σας χαιρετώ, ο αφηγητής Πεπέ.

Τώρα κατάλαβε ο Πέπος γιατί η Μυρτώ ήταν σαστισμένη όταν της είπε να ξεχάσει την πρόταση που της έκανε και μάλιστα όταν άκουσε την προτροπή του να επιστρέψει στην Αμερική όσο πιο σύντομα γίνεται γιατί εκεί είναι η θέση της, απορούσε προφανώς από αυτά που τις έλεγε ο Πέπος γιατί στην ουσία ήταν σαν να απαντούσε στο περιεχόμενο του γράμματος της, πως ήταν όμως δυνατόν να γνώριζε το περιεχόμενο; Τώρα του λύθηκε η απορία του Πέπου, είχε δίκιο η Μυρτώ, ποιος ξέρει τι μπορεί να έβαλε στο μυαλό της, που να το φανταζόταν πως της έδινε την ίδια απάντησε που θα της έδινε αν είχε διαβάσει το γράμμα; Η αλήθεια ήταν πως αυτό έγινε γιατί αυτό έλεγε η λογική, δεν χρειαζόταν να διαβάσει το γράμμα. Ίσως να ήταν η διαίσθησή του, ή, η άτακτη φωνούλα που έλεγε και Τερψιχόρη. Ήταν αρκετά ώριμος παρά το νεαρό της ηλικίας του, υπήρχε βέβαια μια διαφορά, τα τότε παιδιά των 23 ήταν πιο ώριμα από τα σημερινά παιδιά, εκείνα τα παιδιά τα είχε κάνει η ανάγκη να ωριμάσουν γρήγορα. Η ανάγκη έλεγε ο Πατροκοσμάς ο Πλακιώτης είναι η δημιουργός αιτία πολλών πραγμάτων, είχε δίκιο. Ήταν ώρα να τον επισκεφτεί ώστε να ζητήσει τη γνώμη του. Σε μισή ώρα βρισκόταν στο σπίτι του Πατροκοσμά στην οδό Βάκχου 12, τον βρήκε στην αυλή λες και τον περίμενε. Τον εξέπληξε όταν τον άκουσε να του λέει, πότε έφυγε; Ο ίδιος δεν του είχε αναφέρει κάτι κι αυτό τον παραξένεψε αλλά κατάλαβε πως ο Πατροκοσμάς είχε προφανώς πληροφορηθεί από τον πατέρα του Πέπου κάποια πράγματα. Του εξήγησε το τι είχε συμβεί με την Μυρτώ και άκουσε τον σοφό γέροντα να τον συγχαίρει για την απόφαση που είχε πάρει. Του είπε μάλιστα το εξής συγκινητικό,

Σπύρο παιδί μου είμαι περήφανος για σένα, κράτησέ την στην ψυχή σου και στην καρδιά σου, υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που πρέπει να πούμε ένα μεγάλο Ναι ή ένα μεγάλο Όχι κι αυτό το Ναι ή το Όχι καθορίζει τον χαρακτήρα μας και σηματοδοτεί την μετέπειτα πορεία μας, εσύ αυτή τη φορά είπες το πιο λογικό και συγκινητικό Όχι. 

Επ' ευκαιρία κάθισε να σου μιλήσω κι εγώ για ένα δικό μου Όχι που είχα πει όταν βρισκόμουνα στην δική σου ηλικία. Θυμάσαι που με είχες ρωτήσει γιατί δεν νυμφεύθηκα; Τώρα θα σου ανοίξω την καρδιά μου, η αιτία ήταν ένα δικό μου Όχι στην περίοδο της κατοχής, όπως σου έχω πει εκείνη τη δύσκολη περίοδο ανήκα κι εγώ στους σαλταδόρους, και τώρα λίγα λόγια για τους σαλταδόρους...  ''Με την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα στις 27 Απριλίου 1941, η πείνα ξέσπασε απότομα και με σφοδρότητα. Οι κατακτητές καταλήστεψαν αποθήκες, καταστήματα και αγροτική παραγωγή. Στη συνέχεια πουλούσαν τα προϊόντα στους συνεργάτες τους, τους μαυραγορίτες. Και οι μαυραγορίτες τα πουλούσαν σε αστρονομικές τιμές. Σπίτια, κοσμήματα, έργα τέχνης και κειμήλια άρχισαν να περνάνε στα χέρια των άθλιων μαυραγοριτών, για έναν ντενεκέ λάδι ή ένα σακί αλεύρι! Λόγω του πληθωρισμού το χρήμα δεν είχε καμία αξία. Το λάδι και το αλεύρι ήταν σαν νόμισμα. Η αξία των πραγμάτων που πουλούσαν οι άνθρωποι για να γλιτώσουν από την πείνα, καθοριζόταν σε ποσότητα λαδιού και αλευριού. Ενώ η επαρχία κουτσά-στραβά τα βόλευε, τα μεγάλα αστικά κέντρα, και ιδιαίτερα η Αθήνα, δοκιμάστηκαν σκληρά. Ένα δέμα από την επαρχία αποτελούσε ανεκτίμητο δώρο. Τον φοβερό χειμώνα του ’41-’42 η πείνα έγινε λιμός και ο θάνατος στα πεζοδρόμια της Αθήνας ήταν καθημερινό φαινόμενο. Μάζευαν τα πτώματα με το κάρο του δήμου. Οι πλούσιοι πείναγαν και οι φτωχοί πέθαιναν από την πείνα. Το ψωμί μοιραζόταν με το δελτίο. Οι φτωχοί δεν είχαν χρήματα για το δελτίο.

Ο Μάνος Ιωαννίδης από τον Βύρωνα καταθέτει μια συγκλονιστική μαρτυρία: Ένας νέος αδύνατος σαν σκελετός στεκόταν έξω από τον φούρνο και ζητούσε απ’ αυτούς που έβγαιναν να του δώσουν ένα κομματάκι από το ψωμί τους. Τι να του δώσουν, που η ποσότητα ήταν υπολογισμένη με το δράμι! Πάνω στην απόγνωσή του άρπαξε το ψωμί μιας γριάς. Οι άνθρωποι τον κυνήγησαν και όταν εκείνος έπεσε κάτω εξαντλημένος, άρχισαν να τον χτυπούν. Ο νέος δεν νοιαζόταν για τα χτυπήματα, αλλά πώς θα φάει ψωμί. Έτρωγε ξύλο και ψωμί συγχρόνως. Οι σαλταδόροι της Κατοχής

Οι σαλταδόροι ήταν παιδιά και νέοι, ηλικίας 10 με 15 χρόνων, από προσφυγικούς συνοικισμούς και φτωχογειτονιές, χωρίς στηρίγματα στη ζωή. Η πείνα τα ανάγκασε να βγουν στους δρόμους, για ν’ αναζητήσουν τα στοιχειώδη για την επιβίωση. Οργανώθηκαν σε παρέες και δούλευαν σε μικρές ομάδες. Την ώρα που περνούσε κάποιο γερμανικό καμιόνι από κάποιο σημείο όπου έκοβε ταχύτητα (ανηφόρα, στροφή, γραμμές του τραμ), ο ένας σάλταρε πάνω και άρχιζε αμέσως να ρίχνει στον δρόμο ό,τι έβρισκε μπροστά του: κουραμάνες, κονσέρβες, μπιτόνια, σακιά, κιβώτια, ρεζέρβες, όπλα, χάρτες. Οι άλλοι έτρεχαν πίσω από το καμιόνι και τα μάζευαν. Ύστερα ο αρχισαλταδόρος πηδούσε από το φορτηγό και όλοι έσπευδαν να εξαφανιστούν σκορπίζοντας σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Λέγεται ότι, οι σαλταδόροι, ήταν παράτολμοι νεαροί μάγκες, που πήδαγαν στα γερμανικά αυτοκίνητα για να κλέψουν τρόφιμα ή άλλα αγαθά (βενζίνες, ρεζέρβες κ.α).Πηγή: iefimerida, WordPress.  Ένας παλιός σαλταδόρος ήταν και ο Πατροκοσμάς''.

Σαλτάραμε στα γερμανικά φορτηγά και παίρναμε ό,τι μπορούσαμε, από τρόφιμα έως και τα λάστιχα από τα φορτηγά τους. Σε μία τέτοια επιχείρηση αρπαγής τροφίμων πέσαμε σε ενέδρα των Γερμανών, μαζί μου ήταν και η Κλειώ μια 17χρονη γειτονοπούλα αδερφή της κοπέλας που είχα δεσμό, η οποία στην προσπάθεια διαφυγής δεν τα κατάφερε γιατί δέχθηκε τα πυρά των Γερμανών. Εγώ ένιωθα υπεύθυνος για τον θάνατο της και μετά από αυτό το συμβάν δεν μπόρεσα να συνεχίσω να βλέπω την αδερφή της που είχαμε κανονίσει να παντρευτούμε κι έτσι μια μέρα πήγα στους γονείς της και είπα κι εγώ το μεγάλο Όχι στην κοπέλα που αγαπούσα γιατί θεωρούσα τεράστια την ευθύνη που είχα για τον θάνατο της αδερφής της. Ακόμα και σήμερα Σπύρο παιδί μου δεν μπορώ να απαλλαγώ από εκείνη την εικόνα όπου η Κλειώ αιμόφυρτη μου φώναζε φύγε Κοσμά, φύγε και ξεψύχησε. Δεν έφυγα, κρύφτηκα και με ένα βαρύ σίδερο κατάφερα ένα θανατηφόρο χτύπημα στον Γερμανό που είχε πυροβολήσει την Κλειώ. Ευτυχώς που είπα εκείνο το Όχι γιατί η αδερφή της είχε καλή τύχη στην πορεία, παντρεύτηκε και απέκτησαν 4 παιδιά. Την έχω πάντα στην καρδιά μου αλλά δεν έχω μετανιώσει για εκείνο το Όχι γιατί αν είχαμε παντρευτεί πως θα μπορούσα να την αντικρίζω κάθε μέρα αφού θα μου θύμιζε την δίδυμη αδερφή της; 

Ναι Σπύρο παιδί μου ήταν δίδυμες.. 

Αποχαιρέτησε τον Πατροκοσμά αφού τον ευχαρίστησε που του άνοιξε την καρδιά του. Είχε δίκιο, ένα Ναι ή ένα Όχι σε πολλές περιπτώσεις καθορίζει την πορεία μας στη ζωή, το θέμα είναι να έχεις την συνείδηση σου καθαρή πως αυτό που είπες ήταν το σωστό, ή τουλάχιστον αυτό που ο καθένας θεωρεί σωστό γιατί το σωστό για μας μπορεί να είναι λάθος για κάποιους άλλους. Φίλες και φίλοι φθάνουμε προς το τέλος αυτής της συγκλονιστικής ιστορίας, έως τότε σας χαιρετώ, ο αφηγητής Πεπέ.

ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

Εντωμεταξύ όπως σας είπα στο προηγούμενο μέρος αυτής της συγκλονιστικής ιστορίας, πλησιάζουμε στο τέλος, πριν όμως αναφερθώ στο τι έγινε το 2010 θα σταθώ σε δύο σημαντικές χρονολογίες, το 2006 και το 2007, ας ξεκινήσω από το 2006. Τέσσερα μέλη της ΟΚΡΑ τέσσερα επίλεκτα μέλη, Μελισσάνθη, Δολέντσια, Αστροτομ και Επικούρειος Πέπος φθάνουν στο Γιοχάνεσμπουργκ τα Χριστούγεννα που εκεί βέβαια ήταν κατακαλόκαιρο, θα γιόρταζαν τα 29 χρόνια φιλίας. Η Denise και ο Derrick είχαν κανονίσει να γιορτάσουν με μία λαμπρή εκδήλωση στον κήπο τους τα 29 χρόνια φιλίας με βραδιά ποίησης αφιερωμένη σε Έλληνες και Νοτιοαφρικανούς ποιητές, και γι' αυτό είχαν καλέσει αρκετούς Έλληνες φίλους τους και Νοτιοαφρικανούς περίπου 120 άτομα. Ήταν μια βραδιά αξέχαστη που ξεκίνησε με τα ποιήματα της 'Ίνγκριντ Τζόνκερ στην οποία τον Απρίλιο του 2004  απονεμήθηκε μετά θάνατον το παράσημο του Τάγματος του Ikhamanga από την κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής για την “εξαιρετική συμβολή της στη λογοτεχνία και στον αγώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία στη Νότια Αφρική”.

Έγραψε ποίηση στη μητρική της γλώσσα (Αφρικάανς) και ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς της έχει μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες, αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά, ολλανδικά, πολωνικά, Χίντι και Ζουλού, μεταξύ άλλων.  Ποιήτρια του πόνου και της ελευθερίας, έζησε μια σύντομη αλλά γεμάτη πάθος ζωή. Γυναίκα ελκυστική και αισθησιακή, υπήρξε διάσημη στη ζωή της κι έγινε μύθος μετά το θάνατό της. Λόγω της έντασης της ποίησής της και της ταραχώδους ζωής της την αποκαλούν και Νοτιοαφρικανή Σύλβια Πλαθ.

Τα ποιήματά της απαγγείλανε  η Christine και η Τζένη.

Ίνγκριντ Τζόνκερ.

Η μαμά

Η μαμά δεν είναι πρόσωπο πια

Όμως

Ντύνεται

Πηγαίνει στο κομμωτήριο

Βαδίζει στο δρόμο

Πιάνει τα τακούνια της

Συμβουλεύεται τον ψυχίατρο

Σαν όλους τους άλλους

Ψιθυρίζει λέξεις

Moncheri

Δεν ακούγεται καθόλου

Ο λευκός

Ψίθυρος του φαντάσματος μόνο

Δεν έχει χρώμα

Και φεύγει γρήγορα

Χασκογελάει από τους ανελκυστήρες

Κοιτάζει εδώ κι εκεί με τα γυαλιά της

Κάνει πως εκπλήσσεται

Είναι αφοπλισμένη

Γυμνή σαν Αφρικάνα

Θέλει να πιστέψει στον άνθρωπο

Π’ ακόμα μιλάει για Θεό

-------------------------------------

Σε επαναλαμβάνω

Σε επαναλαμβάνω

χωρίς τέλος ή αρχή

επαναλαμβάνω το σώμα σου

Η μέρα έχει μικρή σκιά

Κι η νύχτα κίτρινους σταυρούς

Το τοπίο είναι χωρίς λάμψη

Κι οι άνθρωποι μια σειρά κεριά

Ενώ εγώ σ’ επαναλαμβάνω

Με τα στήθια μου

Που μιμούνται το γούβωμα των χεριών σου.

Μετάφραση Μ. Λαϊνά.

---------------------------------------

Το πρόσωπο του έρωτα

Το πρόσωπό σου είναι το πρόσωπο

όλων των άλλων πριν από σένα και μετά

από σένα· και τα μάτια σου είναι

ήρεμα σαν μια γαλάζια αυγή, που σπάζει

το χρόνο στην ώρα του. Βουκόλος

των νεφών, φρουρός της λευκής -με

εναλλαγή χρωμάτων- ομορφιάς, το τοπίο

των εξομολογημένων χειλιών σου, που έχω

εξερευνήσει, κρατά το μυστικό κάποιου

χαμόγελου όπως το τοπίο με τα μικρά

λευκά χωριά πέρα από τα βουνά·

κι οι χτύποι της καρδιάς σου

μέτρο της έκστασής τους.

Δεν υπάρχει ερώτημα μιας -κάποιας-

αρχής· δεν υπάρχει ζήτημα κατάκτησης,

δεν υπάρχει ερώτημα θανάτου: πρόσωπο

πολυαγαπημένο μου, το πρόσωπο του έρωτα!

Μετάφραση: Αθαν. Β. Νταουσάνης.

--------------------------------------

Σε όλα τα πρόσωπα

Σε όλα τα πρόσωπα όλων των ανθρώπων

πάντα τα μάτια σου τα δύο αδέρφια

το γεγονός του εαυτού σου και η ουτοπία

αυτού του κόσμου

Όλοι οι ήχοι λένε ξανά και ξανά το όνομά σου

όλα τα κτήρια το σκέφτονται και οι αφίσες

οι γραφομηχανές το μαντεύουν και οι σειρήνες το επαναλαμβάνουν

το κλάμα κάθε νεογέννητου το επιβεβαιώνεικαι η αποκήρυξη

αυτού του κόσμου

Οι μέρες μου γυρεύουν το όχημα του κορμιού σου

οι μέρες μου γυρεύουν το σχήμα του ονόματός σου

πάντα μπροστά μου στη διαδρομή των ματιών μου

και ο μόνος μου φόβος είναι η αντανάκλαση

που θέλει να κάνει το αίμα σου νερό

που θέλει να κάνει το όνομά σου αριθμό

και να αρνηθεί τα μάτια σου σαν να ΄ταν ανάμνηση

***********************

Το παιδί που σκοτώθηκε από πυροβολισμό στη Νυάνγκα (1)

Το παιδί δεν είναι νεκρό

το παιδί υψώνει τις γροθιές του ενάντια στη μητέρα του

που ουρλιάζει Αφρική     ουρλιάζει τη μυρωδιά

της ελευθερίας και της ερείκης (2)

στα μέρη της καρδιάς υπό κατάληψη

Το παιδί υψώνει τις γροθιές του ενάντια στον πατέρα του

στην παρέλαση των γενεών

που ουρλιάζουν Αφρική     ουρλιάζουν τη μυρωδιά

της δικαιοσύνης και του αίματος

στους δρόμους της ένοπλης περηφάνιας του

Το παιδί δεν είναι νεκρό

ούτε στη Λάνγκα ούτε στη Νυάνγκα

ούτε στο Ορλάντο ούτε στο Σάρπβιλ

ούτε στο αστυνομικό τμήμα στους Φιλίππους

όπου κείτεται με μια σφαίρα στο κεφάλι

Το παιδί είναι η σκιά των στρατιωτών

που στέκουν σε ετοιμότητα με όπλα, μαχαίρια και κλομπ

το παιδί είναι παρόν σε όλες τις συσκέψεις και τα νομοθετήματα

το παιδί κρυφοκοιτάζει απ’ τα παράθυρα των σπιτιών μες στις καρδιές των μανάδων

το παιδί που απλώς ήθελε να παίξει κάτω απ’ τον ήλιο στη Νυάνγκα είναι παντού

το παιδί που έγινε άντρας διατρέχει όλη την Αφρική

το παιδί που έγινε γίγαντας ταξιδεύει όλο τον κόσμο

Μετάφραση Χριστίνα Λιναρδάκη.

Αμέσως μετά τον λόγο πήρε ο Πέπος και ενημέρωσε τους παραβρισκόμενους πως η Μελισσάνθη και ο Αστροτόμ θα τους απαγγείλουν ποιήματα του Σεφέρη και του Καβάφη. Ξεκίνησε η Μελισσάνθη με Σεφέρη.

Ἄρνηση

Στὸ περιγιάλι τὸ κρυφὸ

κι ἄσπρο σὰν περιστέρι

διψάσαμε τὸ μεσημέρι

μὰ τὸ νερὸ γλυφό.

Πάνω στὴν ἄμμο τὴν ξανθὴ

γράψαμε τ᾿ ὄνομά της

ὡραῖα ποὺ φύσηξεν ὁ μπάτης

καὶ σβήστηκε ἡ γραφή.

Μὲ τί καρδιά, μὲ τί πνοή,

τί πόθους καὶ τί πάθος

πήραμε τὴ ζωή μας· λάθος!

κι ἀλλάξαμε ζωή.

**********************

Περιστατικὰ Γ´

Χωρὶς χρῶμα, χωρὶς σῶμα

τούτη ἡ ἀγάπη ποὺ πηγαίνει

σκορπισμένη, μαζεμένη,

σκορπισμένη πάλι-πάλι,

κι ὅμως σφύζει κι ὅμως πάλλει

στὴ δαγκωματιὰ τοῦ μήλου

στὴ χαραγματιὰ τοῦ σύκου

σ᾿ ἕνα βυσσινὶ κεράσι

σὲ μιὰ ρώγα ἀπὸ ροδίτη

τόση ἀνάερη Ἀφροδίτη,

θὰ διψάσει θὰ κεράσει

ἕνα στόμα κι ἄλλο στόμα

χωρὶς χρῶμα, χωρὶς σῶμα.

*************************

Τριζόνια

Τὸ σπίτι γέμισε τριζόνια

χτυποῦν σὰν ἄρρυθμα ρολόγια

λαχανιασμένα. Καὶ τὰ χρόνια

ποὺ ζοῦμε σὰν αὐτὰ χτυποῦν

καθὼς οἱ δίκαιοι σιωποῦν                  5

σὰ νὰ μὴν εἶχαν τί νὰ ποῦν.

Κάποτε τ᾿ ἄκουσα στὸ Πήλιο

νὰ σκάβουνε γοργὰ ἕνα σπήλαιο

μέσα στὴ νύχτα. Ἀλλὰ τὸ φύλλο

τῆς μοίρας τώρα τὸ γυρίσαμε            10

καὶ μᾶς γνωρίσατε καὶ σᾶς γνωρίσαμε

ἀπὸ τοὺς ὑπερβόρειους ἴσαμε

τοὺς νέγρους τοῦ ἰσημερινοῦ

ποὺ ἔχουνε σῶμα χωρὶς νοῦ

καὶ ποὺ φωνάζουν σὰν πονοῦν.      15

Κι ἐγὼ πονῶ κι᾿ ἐσεῖς πονεῖτε

μὰ δὲ φωνάζουμε καὶ μήτε

κἂν ψιθυρίζουμε, γιατί

ἡ μηχανὴ εἶναι βιαστικὴ

στὴ φρίκη καὶ στὴν καταφρόνια      20

στὸ θάνατο καὶ στὴ ζωή,

Τὸ σπίτι γέμισε τριζόνια.

Πρετόρια, 16 Γενάρη ῾42

***************************

Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός

«Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός, ὅλο βουνὰ ποὺ ἔχουν σκεπὴ τὸ χαμηλὸ οὐρανὸ μέρα καὶ νύχτα. Δὲν ἔχουμε ποτάμια δὲν ἔχουμε πηγάδια δὲν ἔχουμε πηγὲς μονάχα λίγες στέρνες, ἄδειες κι᾿ αὐτές, ποὺ ἠχοῦν καὶ ποὺ τὶς προσκυνοῦμε. Ἦχος στεκάμενος κούφιος, ἴδιος με τὴ μοναξιά μας ἴδιος με τὴν ἀγάπη μας, ἴδιος με τὰ σώματά μας. Μᾶς φαίνεται παράξενο ποὺ κάποτε μπορέσαμε νὰ χτίσουμε τὰ σπίτια τὰ καλύβια καὶ τὶς στάνες μας. Κι᾿ οἱ γάμοι μας, τὰ δροσερὰ στεφάνια καὶ τὰ δάχτυλα γίνουνται αἰνίγματα ἀνεξήγητα γιὰ τὴ ψυχή μας. Πῶς γεννήθηκαν πῶς δυναμώσανε τὰ παιδιά μας;

Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός. Τὸν κλείνουν οἱ δυὸ μαῦρες Συμπληγάδες. Στὰ λιμάνια τὴν Κυριακὴ σὰν κατεβοῦμε ν᾿ ἀνασάνουμε βλέπουμε νὰ φωτίζουνται στὸ ἡλιόγερμα σπασμένα ξύλα ἀπὸ ταξίδια ποὺ δὲν τέλειωσαν σώματα ποὺ δὲν ξέρουν πιὰ πῶς ν᾿ ἀγαπήσουν».

(Α. Ἡ Πέτρα)

**************************

Κι ἂν ὁ ἀγέρας φυσᾷ

Κι ἂν ὁ ἀγέρας φυσᾷ, δὲ μᾶς δροσίζει

κι ὁ ἴσκιος μένει στενὸς κάτω ἀπ᾿ τὰ κυπαρίσσια

κι ὅλο τριγύρω ἀνηφόρι στὰ βουνά.

Κι ἂν ὁ ἀγέρας φυσᾷ, δὲ μᾶς δροσίζει

κι ὁ ἴσκιος μένει στενὸς κάτω ἀπ᾿ τὰ κυπαρίσσια

κι ὅλο τριγύρω ἀνηφόρι στὰ βουνά.

Μᾶς βαραίνουν οἱ φίλοι

ποὺ δὲν ξέρουν πιὰ πῶς νὰ πεθάνουν.

Κι ἂν ὁ ἀγέρας φυσᾷ, δὲ μᾶς δροσίζει

κι ὁ ἴσκιος μένει στενὸς κάτω ἀπ᾿ τὰ κυπαρίσσια

κι ὅλο τριγύρω ἀνηφόρι στὰ βουνά.

Αμέσως μετά την Μελισσάνθη τον λόγο πήρε ο Άστροτομ και άρχισε την απαγγελία ποιημάτων του Κ.Π.Καβάφη.

Τείχη

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Το πρώτο σκαλί

Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν

μιά μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·

«Τώρα δυό χρόνια πέρασαν που γράφω

κ' ένα ειδύλιο έκαμα μονάχα.

Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.

Αλλοίμονον, είν' υψηλή το βλέπω,

πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·

και απ' το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι

ποτέ δεν θ' αναιβώ ο δυστυχισμένος».

Ειπ' ο Θεόκριτος· «Αυτά τα λόγια

ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.

Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει

νάσαι υπερήφανος κ' ευτυχισμένος.

Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·

τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.

Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο

πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.

Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο

πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι

πολίτης εις των ιδεών την πόλι.

Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι

και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.

Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας

που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.

Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·

τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα»

**************************

Περιμένοντας τους

 Βαρβάρους

-Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;

Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.

Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;

Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,

και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη

στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.

Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί

τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε

για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί

τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

-Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν

σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·

γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,

και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·

γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια

μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·

και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.

-Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα

να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·

κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.

-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία

κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).

Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,

κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.

Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,

και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.

Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

****************************

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την,

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.

************************

Θερμοπύλες

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των

ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.

Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·

δίκαιοι κ' ίσοι σ' όλες των τες πράξεις,

αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία·

γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν

είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,

πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·

πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,

πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τους πρέπει

όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)

πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,

κ' οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

************************

Μονοτονία

Την μιά μονότονην ημέραν άλλη

μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν

τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι -

οι όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.

Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·

είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.

Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

*************************

Ιωνικόν

Γιατί τα σπάσαμε τ' αγάλματά των,

γιατί τους διώξαμε απ' τους ναούς των,

διόλου δεν πέθαναν γι' αυτό οι θεοί.

Ω γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη,

σένα η ψυχές των ενθυμούνται ακόμη.

Σαν ξημερώνει επάνω σου πρωί αυγουστιάτικο

την ατμοσφαίρα σου περνά σφρίγος απ' την ζωή των·

και κάποτ' αιθέρια εφηβική μορφή,

αόριστη, με διάβα γρήγορο,

επάνω από τους λόφους σου περνά.

ΥΓ. Τη μετάφραση των ποιημάτων της Ίνγκριντ Τζόνκερ από τα Αφρικάανς στα Ελληνικά, και του ΣΕΦΕΡΗ και ΚΑΒΑΦΗ Στ' Αγγλικά, έκανε Ελπινίκη η οποία μιλούσε και έγραφε 7 γλώσσες, ήταν ελληνικής καταγωγής που είχε γεννηθεί στη Νότια Αφρική, οι γονείς της είχαν μεταναστεύσει στη Νότια Αφρική σε νεαρή ηλικία από το νησί της Σαπφούς. Δεν ήταν εύκολη υπόθεση η μετάφραση ενός ποιήματος αλλά η Ελπινίκη ως φιλόλογος και ως πολύγλωσση που ήταν  κατάφερε να πράξει το τέλειο και εισέπραξε το θερμό χειροκρότημα από όλους του φίλους. Το λόγο μετά πήρε ο Derrick ο οποίος ανακοίνωσε πως την επόμενη χρονιά και συγκεκριμένα τον Αύγουστο του 2007 θα επισκεπτόταν το χωριό των φίλων τους το Γοργογύρι για να γιορτάσουν στην αυλή των θαυμάτων τα 30 χρόνια φιλίας!!! Αυτή η ανακοίνωση ήταν μία καταπληκτική είδηση η οποία έγινε δεκτή από τον Πέπο και την οικογένειά του με μεγάλη χαρά και ευτυχία. Στη συνέχεια έγινε ένα γλέντι τρικούβερτο που μόνο οι Έλληνες ξέρουν να ανεβάζουν τη διάθεση στο τσακίρ κέφι. Ο Ικαριώτικος γνώρισε μεγάλες δόξες εκείνο το βράδυ. Στην επόμενη ανάρτηση θα σας διηγηθώ τα πεπραγμένα της επίσκεψης στο Γοργογύρι.

Σας χαιρετώ, ο αφηγητής Πεπέ.

ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ

Πήλιο, Άη Γιάννης Αύγουστος 2007, δηλαδή 3 χρόνια πριν μάθουν η Denise και ο Πέπος την αληθινή ιστορία τους, ο Πέπος η οικογένεια του και οι φίλοι του ετοιμάζονται να υποδεχθούν τους φίλους τους από τη Νότια Αφρική για την βραδιά ποίησης που είχε προγραματίσει να γίνει στην Αυλή των θαυμάτων στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι. Τι κρίμα που τότε ο Πέπος δεν είχε γνωρίσει τα φιλαράκια του από την Πιαλεία; Η άφιξη του Derrick και της Denise έγινε στις 7/8/07, έμειναν δύο μέρες στην Αθήνα και μετά όλοι μαζί (Denise, Derrick, Λόλα, Μελισσάνθη, Πέπος) αναχώρησαν για το αγαπημένο τους Πήλιο με προορισμό τον Άη Γιάννη όπου η αγαπημένη τους φίλη Βαγγελιώ τους είχε κρατήσει δύο ωραία δωμάτια στο Manos apartments!! 

Υπήρχε ένας μεγάλος έρωτας με το Πήλιο και ειδικότερα με την περιοχή του Άη Γιάννη, κατά την εκεί παραμονή τους επισκέφθηκαν τον Μυλοπόταμο, όποιος δε έχει επισκεφθεί τον Μυλοπόταμο δεν μπορεί να καταλάβει τι εστί αληθινή ομορφιά, την Νταμούχαρη, όποιος δεν έχει επισκεφθεί την Νταμούχαρη δεν μπορεί να καταλάβει τι εστί έρωτας ανεπανάληπτος, και φυσικά την Τσαγκαράδα. Ο Πέπος με την οικογένειά του πάντα όταν τους δοθεί η ευκαιρία συνεχίζουν να επισκέπτονται τον Άη Γιάννη γιατί έχουν αγαπήσει αυτή την περιοχή, έχουν ζήσει εκεί μοναδικές στιγμές ευτυχίας. Οι μέρες που έζησαν εκεί με την Denise και τον Derrick ήταν η μία καλύτερη από την άλλη, αυτές οι μέρες έχουν χαραχθεί βαθιά στη μνήμη όλων και θεωρούσαν ευλογημένο τον εαυτό τους που μπορούσαν να απολαμβάνουν τέτοιες στιγμές με τόσο αγαπημένους φίλους.

Έμεναν στο φιλόξενο Manos apartments και για μεσημεριανό φαγητό είχαν επιλέξει την "ΑΚΤΗ" όπου έτρωγαν πάντα φρέσκο ψάρι, οι ιδιοκτήτες είχαν ένα βαρκάκι και πήγαιναν κάθε μέρα για ψάρι και όχι μόνο. Η ποιότητα των φαγητών ήταν αξεπέραστη και συνεχίζει να παραμένει κορυφαία, αυτό το διαπίστωσε ο Πέπος όταν επισκέφθηκε τον αγαπημένο τους προορισμό το 2019 μαζί με την Λόλα. Αυτό που έγινε όμως την τρίτη μέρα ήταν για όλους η μεγαλύτερη έκπληξη αυτού του ταξιδιού. Και γίνομαι πιο σαφής, ήταν Κυριακή μεσημέρι και γευμάτιζαν στην "ΑΚΤΗ" με φρέσκο ψάρι, καλαμάρι, χταπόδι, κολοκυθοανθούς γεμιστούς, χωριάτικη σαλάτα, μπουγιουρντί και φυσικά CALLIGA λευκό όταν ήρθε στο τραπέζι ο ένας εκ των ιδιοκτητών και ενημέρωσε τον Πέπο πως το σημερινό κόστος του τραπεζιού ήταν πληρωμένο από τον φίλο τους τον Αριστοτέλη!! 

Είχε συμβεί το εξής: ο Αριστοτέλης γνώριζε πως ο μέντορας του μαζί με την Denise θα επισκέπτονταν την Ελλάδα, αυτό που δεν γνώριζε ήταν πως θα επισκέπτονταν το Πήλιο, το πληροφορήθηκε την προηγούμενη μέρα από την κόρη του Derrick και της Denise την Χριστίνα και άμεσα επικοινώνησε με τους ιδιοκτήτες που ήταν φίλοι του και τους ενημέρωσε πως τα έξοδα του γεύματος θα τα πλήρωνε αυτός. Άμεσα ο Derrick επικοινώνησε με τον Αριστοτέλη, χάρη βέβαια στην κινητή τηλεφωνία, να τον ευχαριστήσει για το κέρασμα. Ο Αριστοτέλης όμως είχε κι άλλη έκπληξη, ζήτησε από τον Derrick να μιλήσει με τον Πέπο και τον ενημέρωσε πως το βράδυ οι γονείς του τους περίμεναν στην Τσαγκαράδα, έδωσε το τηλέφωνο τους στον Πέπο ώστε να επικοινωνήσει μαζί τους για συνεννοηθούν για τα υπόλοιπα. 

Ο Αριστοτέλης ήταν πολύ χαρούμενος που ο μέντορας του θα συναντούσε τους γονείς του οι οποίοι είχαν ακούσει τόσα πολλά γι' αυτόν. Πράγματι το βράδυ στις 20:30 οι γονείς του Αριστοτέλη υποδέχονταν όλη την παρέα στο όμορφο και φιλόξενο σπιτικό τους. Ο Πηλέας και η Αργώ, αυτά ήταν τα ονόματα τους, έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας που είχαν τη χαρά και την τιμή να συναντήσουν επιτέλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που τόσα πολλά είχαν ακούσει από τον γιό τους και ειδικότερα για τον Derrick, που χάρη σ' αυτόν έκανε μία λαμπρή καριέρα με ένα εξίσου λαμπρό μέλλον. 

Και τι δεν είχε ετοιμάσει η κ. Αργώ για να ευχαριστήσει τους καλεσμένους το σημαντικότερο βέβαια ήταν η φιλόξενη διάθεση και η καλή τους η καρδιά. Όταν ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού 01:30 η Αργώ πολύ συγκινημένη χάρισε στην Denise ένα πανέμορφο χειροποίητο κέντημα, ήταν ένα έργο τέχνης. Επέστρεψαν στο Manos apartments ενθουσιασμένοι από την φιλοξενία των γονιών του Αριστοτέλη και αντί να πάνε για ύπνο πήγαν μία βόλτα στην παραλία, ήταν μία βραδιά συγκλονιστική, έμειναν στην παραλία έως τις 05:00 συζητώντας και απαγγέλλοντας ποίηση. Την επόμενη μέρα αποχαιρέτησαν τον αγαπημένο τους προορισμό και αναχώρησαν για το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι. Το τι συνέβη εκείνη τη βραδιά δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί παρά μόνο αν κάποια στιγμή στο μέλλον ο ταλαντούχος Σπίλμπεργκ γυρίσει κάποια ταινία, ίσως τότε να μπορέσετε να πάρετε μια μικρή γεύση. Αυτά που έζησαν εκείνο το βράδυ στην αυλή δυστυχώς δεν θα επαναληφθούν γιατί μετά τον θάνατο των γονιών του Πέπου και ειδικότερα της νύφης του της Ελένης έχει αλλάξει άρδην όλο το κλίμα. Να γιατί όταν οι χαρές μας χτυπούν την πόρτα θα πρέπει να τρέχουμε να την ανοίγουμε γιατί το πότε θα μας ξαναχτύπησαν, αν ξαναχτυπήσουν, δεν το γνωρίζουμε, να γιατί το αδράξτε τι στιγμή είναι πάντα επίκαιρο. 

Θα προσπαθήσω τώρα να σας κοινωνήσω τρία κορυφαία γεγονότα που συνέβησαν εκείνο το βράδυ όπως τα έζησα εγώ μιας και είχα την τύχη ως καλεσμένος του Πέπου να παραβρεθώ κι εγώ σ' εκείνη την αξέχαστη βραδιά.

Α) Ο Πέπος είχε κανονίσει για εκείνη τη βραδιά να παραβρεθεί και ο δάσκαλος ζωής και φίλος του ΘΑΝΟΣ ΚΑΡΡΑΣ με την σύζυγό του την κ. ΑΜΑΛΙΑ που είχαν έρθει γι' αυτόν τον σκοπό από την Αθήνα. Αυτός ο άνθρωπος είχε παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή του Πέπου και σκέφτηκε πως ήταν η ώρα να τον τιμήσει, το 1978 όταν είχε κάνει την πρόταση γάμου στην Μυρτώ στον ΒΑΚΧΟ ο δάσκαλος ήταν ο επικεφαλής των μουσικών που είχαν έρθει στο τραπέζι για να παίξουν το τραγούδι που είχε ζητήσει ο Πέπος. Είχε φέρει μαζί του φυσικά και το μπουζούκι του με το οποίο μετά τις απαγγελίες των ποιημάτων άρχισε να γεμίζει η αυλή με πενιές λαϊκών τραγουδιών και τους βρήκε η ανατολή του ήλιου εκεί να χορεύουν. Ο Πέπος είχε κανονίσει να απονείμει στον δάσκαλο μια αναμνηστική πλακέτα την οποία θα παρέδιδε στον φίλο και δάσκαλο η κόρη του Πέπου η Μελισσάνθη. Πριν συμβεί αυτό ο Πέπος πήρε τον λόγο και μίλησε με πολύ συγκινητικά λόγια για τον δάσκαλο του, ήταν λόγια που έβγαιναν από την καρδιά του, ο δάσκαλος το κατάλαβε και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του, ήταν δάκρυα χαράς γιατί ένας άνθρωπος που είχε γνωρίσει όταν ήταν μόλις 14 ετών περίπου και τώρα 38 χρόνια μετά εκείνο το παιδί το κάλεσε στο χωριό του και σε μία ονειρική ατμόσφαιρα του απένειμε μια πλακέτα ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Εδώ θα σας διηγηθώ κάτι που μου είπε ο Πέπος και έχει σχέση μ' εκείνη την πλακέτα. Ο Πέπος επισκεπτόταν κατά διαστήματα τον δάσκαλο στο σπίτι του που τώρα πια έμεινε στο ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ το ίδιο έκανε και τον Ιανουάριο του 2020 κάθε φορά που πήγαινε στο σπίτι του του έδειχνε την πλακέτα και του έλεγε: Αυτή η πλακέτα είναι για μένα η μεγαλύτερη τιμή στη ζωή μου και έχω πει στα παιδιά μου πως είναι το μόνο πράγμα που θέλω να πάρω μαζί μου όταν πεθάνω!! Ο δάσκαλος του Πέπου στα μαθήματα ζωής, μουσικής, συμπεριφορών και όχι μόνο πέθανε στις 21 Νοεμβρίου του 2020 και δυστυχώς λόγω Covid δεν μπόρεσε να παραβρεθεί στην κηδεία του. 

ΘΑΝΟΣ ΚΑΡΡΑΣ 1938 - 2020 23 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας επιστήθιος φίλος, ένας δάσκαλος ζωής και συμπεριφορών μας αποχαιρέτησε σήμερα. Δάσκαλε σ' ευχαριστώ...

Σπυράκο ο δάσκαλος.... έφυγε σήμερα το πρωί..

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, η σημερινή ανάρτηση είναι για να τιμήσω έναν καταπληκτικό άνθρωπο που είχα την τύχη να συναντήσω στη ζωή μου στα 13μου χρόνια. Ήταν ο καταξιωμένος μουσικός και τραγουδιστής ΘΑΝΟΣ ΚΑΡΡΑΣ, τον είχα γνωρίσει στον ΒΑΚΧΟ ήμουν μόνος μου στην Αθήνα και κάποια στιγμή μετά την πρώτη μας συνάντηση, με κάλεσε ένα βράδυ μετά τη δουλειά, και με ρωτούσε που μένω, για τους γονείς μου, με ποιους μένω κ.λπ.

 Όταν άκουσε πως έμενα μόνος με έναν ξάδερφό μου μού είπε: Την ερχόμενη Κυριακή - ήταν Τετάρτη - το μεσημέρι σε περιμένω στο σπίτι μου να φάμε μαζί. Εντωμεταξύ εγώ είχα γνωρίσει και την κ. ΑΜΑΛΙΑ την σύζυγό του, μια εκπληκτική Κυρία η οποία ερχόταν που και που στον ΒΑΚΧΟ με οικογενειακούς φίλους για διασκέδαση. Είχαν δύο κόρες, δύο αγγελούδια, η Δώρα ήταν η πιο μεγάλη και η Μιμίκα η πιο μικρή. Αρκετά πιο μικρές από μένα. Όταν η κ. ΑΜΑΛΙΑ έμαθε πως ήμουν μόνος μου στην Αθήνα παρότρυνε τον σύζυγό της να με καλέσει στο σπίτι τους ώστε να συνεχίσω να νιώθω την οικογενειακή θαλπωρή. Ο σύζυγός της βέβαια το είχε κάνει ήδη. Όταν βρέθηκα στο σπίτι τους για πρώτη φορά κατάλαβα, αν και μικρός, πως επρόκειτο για μία θαυμάσια και με αρχές οικογένεια. Τους αγάπησα όλους από την πρώτη στιγμή. 

Τότε δεν είχα καταλάβει ακόμα το πόσο τυχερός ήμουν που βρήκα στο δρόμο μου αυτή την οικογένεια και κυρίως πως ο ΘΑΝΟΣ ΚΑΡΡΑΣ θα γινόταν για μένα ο φίλος μου, ο δάσκαλος μου. Αυτός ο άνθρωπος μ' αγκάλιασε σαν παιδί του, αφιέρωνε χρόνο για μένα για να με μυήσει στη μουσική, μ' έβαλε να κάνω μαθήματα κιθάρας με τον καθηγητή μουσικής που είχε στην ορχήστρα του τον αείμνηστό πια ΚΩΣΤΑ ΤΡΙΑΝΤΗ και κυρίως μου μιλούσε για ποιοτική μουσική, για συνθέτες όπως ο ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ, ο ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ, ο ΞΑΡΧΑΚΟΣ, και για πολλούς ακόμα, εγώ όλους αυτούς ούτε που τους είχα ακούσει ποτέ στη ζωή μου γιατί στο χωριό ακούγαμε ΚΑΝΤΡΥ και ΡΟΚΑΔΙΚΑ από τα κουδούνια και τα κυπριά των καρκατζαλαίων κάθε πρωτοχρονιά και από τα γιδοπρόβατα του Χρήστου Πατούκα.

Είχε βάλει ο δάσκαλος και τον αρμονίστα τον αείμνηστο Δημήτρη που είχε επίσης στην ορχήστρα να με μάθει να παίζω πιάνο. Το είχα πάρει μάλιστα τόσο σοβαρά που καθόμουνα μέχρι το πρωί στο μαγαζί, αφού έφευγαν όλοι για να κάνω πρόβες. Ευτυχώς που γύρω από την ταβέρνα δεν υπήρχαν γείτονες γιατί θα με είχαν λυντσάρει. Μη φανταστείτε πως πλήρωνα για τα μαθήματα, κάθε άλλο, όταν κάποια στιγμή έκανα κάποια κρούση για χρήματα στον δάσκαλο της κιθάρας μου το ξέκοψε άμεσα, μου είπε πως αυτό ήταν θέμα του Θάνου και καλά θα κάνω να μην το αναφέρω ξανά. Στην αρχή είχα ζήλο, στην πορεία όμως ο ζήλος μου ατόνισε γιατί είχα γνωρίσει εντωμεταξύ τον κορυφαίο ζωγράφο ΓΙΩΡΓΟ ΣΑΒΒΑΚΗ που ζωγράφιζε σε όλα τα καλά μαγαζιά της συνοικίας των Θεών [ΠΛΑΚΑ] με θέματα της παλιάς Αθήνας και που και που ζωγράφιζε και καμία ζωηρή αρτίστα, αυτό ήταν πολύ ελκυστικό για μένα και χρίστηκα βοηθός του καλλιτέχνη με αρμοδιότητα να του πλένω τα πινέλα, κάτι ήταν κι αυτό, και μοιραία εγκατάλειψα τις μουσικές σπουδές. 

Εντωμεταξύ ο δάσκαλος, δάσκαλος ήταν για μένα πλέον ο ΘΑΝΟΣ ΚΑΡΡΑΣ μού μιλούσε για τέχνη και για βιβλία. Ερχόταν στο μαγαζί να τον ακούσουν άνθρωποι από όλα τα κοινωνικά στρώματα αλλά ξεχώριζαν οι άνθρωποι που είχαν ποιότητα στη ζωή τους. Ο Δάσκαλος τότε ήταν μεγάλη φίρμα στη νύχτα και τον σεβόντουσαν όλοι, μαγαζάτορες, πελάτες, εργαζόμενοι και φυσικά οι συνάδελφοί του οι καλλιτέχνες. Είχε κάνει πάρα πολλά για μένα, θα έλεγα και όχι μόνο για μένα, και για τ' άλλα παιδιά, απλά εμένα μου είχε ιδιαίτερη αδυναμία γιατί ήμουν στην Αθήνα μόνος μου και γιατί προφανώς είχε καταλάβει πως μπορεί να ήμουνα μεν ένα χωριατόπαιδο αλλά έβλεπε πως είχα δίψα για μάθηση. Κάποια στιγμή ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας ο αείμνηστος κι αυτός ΣΩΤΗΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ είχε την φαεινή ιδέα αντί να πάρει ξανά για την χειμερινή σεζόν τον ΘΑΝΟ ΚΑΡΡΑ πήρε έναν καινούριο άγνωστο καλλιτέχνη που δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του, μετά βέβαια τον έμαθε όλη η Ελλάδα, μιλάω για τον ΤΑΚΗ ΜΟΥΣΑΦΙΡΗ τότε όμως ήταν άγνωστος μεταξύ αγνώστων και καταλαβαίνετε βέβαια πως οι εργαζόμενοι είχαμε τα οικονομικά μας χάλια. Το μαγαζί πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, οι εργαζόμενοι είχαμε θέσει όλοι υποψηφιότητα για να γίνουμε άγιοι λόγω νηστείας = πείνας. 

Τότε ήρθε και με βρήκε ο δάσκαλος, αφού είπαμε πολλά και διάφορα όταν πήγε να φύγει, κοντοστάθηκε, γύρισε, έβγαλε κάποια χαρτονομίσματα και μου τα έδωσε λέγοντας: Πάρε αυτά τα χρήματα και θα μου τα επιστρέψεις όταν θα επιστρέψω εδώ για δουλειά, και νομίζω πως με τα χάλια που έχετε σύντομα θα με καλέσει πίσω ο ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ. Αυτό και έγινε, και ευτυχώς που έγινε σύντομα γιατί θα μας έπαιρνε και θα μας σήκωνε. Όταν κάποια στιγμή αργότερα πήγα να δώσω εκείνα τα χρήματα στον δάσκαλο, με αγριοκοίταξε και μου είπε, ξέχασε το!!! Αυτός ήταν ο δάσκαλος. Κάποια στιγμή μας είχε φτιάξει και μια ομάδα και κάθε Κυριακή, παίζαμε με άλλες ομάδες της περιοχής και δύο φορές την εβδομάδα κάναμε προπόνηση. Αυτή η ενασχόληση έσωσε εμένα και άλλα παιδιά από το πιοτό και το τσιγάρο. Είχαμε στην ομάδα και έναν φοιτητή της ιατρικής, πολλά παιδιά τότε σπούδαζαν και παράλληλα εργαζόντουσαν γιατί δεν υπήρχε το εισόδημα του μπαμπά και της μαμάς, αυτό το παιδί με τον δάσκαλο μισή ώρα πριν τον αγώνα μας μιλούσαν για πολλά και διάφορα θέματα όπως: κάπνισμα, ποτό, γυναίκες, καμπαρέ, συμπεριφορές και κυρίως μας είχαν πείσει πως θα γινόμασταν μεγάλοι αθλητές αν δεν βάζαμε στη ζωή μας το ποτό και το κάπνισμα. Εγώ βέβαια μεγάλος αθλητής δεν έγινα - αν εξαιρέσουμε τη συμμετοχή μου σε κάποιους Μαραθώνιους - αλλά θα ευγνωμονώ για πάντα τον δάσκαλο και τον ΧΡΗΣΤΟ τον φοιτητή που μας παρότρυναν να μείνουμε εκτός ποτού και τσιγάρου. Επειδή αυτό το κείμενο θα το διαβάσουν και κάποια παιδιά της ΟΚΡΑ όπως π.χ. ο ΑΡΚΑΣ σίγουρα θα καταλάβουν πως πολλά πράγματα που τους έλεγα εγώ μετά, το 1999 που δημιουργήσαμε την ΟΚΡΑ είχαν τη ρίζα τους στην εποχή εκείνη. Κάποια στιγμή οι δρόμοι μας χώρισαν αλλά ποτέ δεν έπαψε να μ' αγαπάει και να τον αγαπάω. Όταν γνώρισε την Λαμπρινή, ήμασταν τότε αρραβωνιασμένοι, αφού μίλησε κάποια λεπτά μαζί της ήταν στο PEPOS RESTAURANT που είχαμε απέναντι από το σημερινό Μουσείο Ακροπόλεως, γύρισε, μου έκλεισε το μάτι και μου είπε: έκανες καλή επιλογή!! Δεν γνωρίζω αν η Λαμπρινή είχε ακούσει εκείνα και αν ήταν αυτό ο λόγος που στην πορεία αγάπησε τον δάσκαλο και όλη την οικογένεια εξίσου με μένα. Το ίδιο την αγάπησε και ο δάσκαλος, και η κ. Αμαλία και τα κορίτσια. 

Σωτήριο έτος 2007!! Έχω ήδη ξεκινήσει στην αυλή των θαυμάτων να διοργανώνω βραδιές ποίησης, το 2007 θα ήταν το αποκορύφωμα, θα ερχόταν και οι φίλος μου με την δίδυμη αδερφή μου για να γιορτάσουμε τα 30 χρόνια φιλίας. Η σκέψη μου πήγε στον δάσκαλο, ήταν μοναδική ευκαιρία να τον τιμήσω. τον κάλεσα και αποδέχτηκε την πρόσκληση, έφερε μάλιστα και το μπουζούκι μαζί του, το τι έγινε εκείνο το βράδυ δεν μπορώ να σας το περιγράψω, ελπίζω κάποια στιγμή ή ο ΣΠΙΛΜΠΕΡΓΚ ή ο ΣΚΟΡΤΣΕΖΕ να γυρίσουν μια ταινία για να σας δώσουν το κλίμα που επικρατούσε εκείνο το βράδυ. Θα σταθώ στη στιγμή που ο δάσκαλος πήρε από την κόρη μου την αναμνηστική πλακέτα, ήταν η πρώτη φορά που αντίκριζα τον δάσκαλο βουρκωμένο. Αρχές του 2019 νομίζω ήταν Φεβρουάριος που τον επισκεφτήκαμε στο σπίτι του μου είχε πει δείχνοντας την πλακέτα που την είχε σε περίοπτη θέση στην βιβλιοθήκη του, αυτό εκεί είναι για μένα το καλύτερο δώρο!!! Για όσο έμειναν στο χωριό τους αγάπησαν όλοι.

Δάσκαλε, θέλω να σου πω για μία ακόμα φορά ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου, υπήρξες για μένα ένας σημαντικός ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΔΑΣΚΑΛΟΣ και ΦΙΛΟΣ δυστυχώς λόγω κορωνο'ι'ού δεν θα μπορέσω να παραβρεθώ στον αποχαιρετισμό γι' αυτό παρακάλεσα την πολυαγαπημένη μου Μιμίκα να σε αποχαιρετήσει εκ μέρους μου με τα πιο κάτω λόγια.

Δάσκαλε ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού, όπως είπε και ο σοφός Σωκράτης δεν γνωρίζω ποιος είναι πιο τυχερός, αυτός που μένει ή αυτός που φεύγει; αυτό που σίγουρα γνωρίζω είναι το γεγονός πως υπήρξα τυχερός που σε συνάντησα, θέλω λοιπόν να σου πω από τα τρίσβαθα της ψυχής μου ένα μεγάλο ευχαριστώ, υπήρξες για μένα ένας φάρος αγάπης, στοργής και πολιτισμού, χάρη σε σένα δάσκαλε μπόρεσα να δω τις αθέατες πλευρές τις ζωής, χάρη σε σένα γνώρισα την πραγματική και άδολη αγάπη.

Εσύ ήσουν αυτός που όταν ήμουν μόλις 13 χρονών και μόνος μου στην Αθήνα με καλούσες  στο σπίτι σου, στη δική σου οικογένεια για να νιώθω την οικογενειακή θαλπωρή.

Δάσκαλε, για όσο ζω θα υπάρχεις στην καρδιά μου.

Καλό ταξίδι δάσκαλε.. 

ΥΓ. Χαίρομαι που ο δάσκαλος επέλεξε την καύση αντί για την ταφή, αν και δεν το είχα συζητήσει ποτέ αυτό το θέμα με τον δάσκαλο, το βρίσκω συναρπαστικό που έχουμε την ίδια άποψη για τα επέκεινα. 

Θα μπορούσα να σας μιλάω πολλές μέρες για το μεγαλείο της ψυχής του δασκάλου μου, νομίζω πως αυτά τα λίγα είναι αρκετά για να καταλάβει κάποιος το πόσο ευλογημένος στάθηκα στη ζωή μου που με πήρε για προστασία κάτω από τις φτερούγες του. Ευτυχώς αυτό το μεγαλείο ψυχής το κληρονόμησε και στις κόρες του. Θα προσθέσω μόνο δυό λόγια για την Κυρία Αμαλία, κυριολεκτικά την λάτρευε γιατί γνώριζε πως πίσω από έναν πετυχημένο άντρα κρύβεται μία αξιολάτρευτη και ικανότατη σύζυγος, μη ξεχνάτε πως ο δάσκαλος εκτός από μεγάλη φίρμα της εποχής ήταν κατά γενική ομολογία ένας τζέντελμαν, επίσης να μην ξεχνάμε πως οι πειρασμοί της νύχτας τότε, όπως και σήμερα, ήταν πολλοί, κι όμως ο δάσκαλος παρέμεινε αλώβητος γιατί λάτρευε την Κυρία Αμαλία, πάντα μου έλεγε, ήμουν τυχερός, αν δεν ήταν η Αμαλία δεν θα είχα την οικογένεια που έχω, είχε δίκιο ο δάσκαλος αυτή ήταν η πραγματικότητα.

Όλα αυτά που διαβάσατε τα έγραψε ο μαθητής για τον δάσκαλό του, δηλαδή ο Επικούρειος Πέπος για τον Θάνο Καρρά απλά και μόνο για να του πει ευχαριστώ.

Β) Ένα άλλο πρόσωπο που είχε κανονίσει να τιμήσει εκείνη τη βραδιά ο Πέπος ήταν η αγαπημένη του δασκάλα από το δημοτικό, ήταν η ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΘΑ ΤΖΑΝΕΑ - ΚΑΡΔΟΎΛΑ  η οποία όμως δεν μπόρεσε να παραβρεθεί στη γιορτή γιατί αναχώρησε εκτάκτως για την γενέτειρά της στη ΜΑΝΑ την αναμνηστική πλακέτα στην αγαπημένη του δασκάλα την απένειμε στην γιορτή που έκανε στο σπίτι του στην ΚΑΝΤΖΑ όταν η κ. ΜΑΡΘΑ λόγω της μετάθεσης της κόρης της ήρθαν στην Αθήνα για δύο χρόνια, την πλακέτα απένειμαν οι παλιοί μαθητές/ριες της και η κόρη του Πέπου. Το καλοκαίρι του 2020 που ο Πέπος κάλεσε για δείπνο στην διεθνούς φήμης ταβέρνα ''ΤΑ ΧΑΣΑΠΑΚΙΑ'' όπου παραβρέθηκε και η κόρη του Πέπου και φυσικά η Λόλα, η κ. ΜΑΡΘΑ είπε στον Πέπο τα εξής λόγια: Σπύρο, έχω πει στα παιδιά μου πως το μόνο που θέλω να πάρω μαζί μου όταν πεθάνω είναι εκείνη η αναμνηστική πλακέτα που μου είχες απονείμει εσύ, ήταν για μένα η μέγιστη τιμή από έναν μαθητή μου... [μήπως σας θυμίζουν κάτι τα λόγια της κ. Μάρθας:]

Η Δασκάλα μας, ένα μικρό αφιέρωμα στην Κυρία Μάρθα Τζανέα - Καρδούλα.

Η δασκάλα μας

Στους γονείς μου οφείλω το ζην

Στους δασκάλους μου το ευ ζην.

Κάντζα 24-06-13 όταν ο μαθητής mr pepos μετά από σαρανταεννιά χρόνια συνάντησε τη δασκάλα του, την Κυρία Μάρθα Τζανέα-Καρδούλα.

Στην πρώτη φωτογραφία η κοπέλα που είναι αριστερά δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας, ''αναχώρησε'' για τη χώρα των Μακάρων. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, πολύ ευαίσθητο το μυαλό μας και με πολλές ανασφάλειες.

Θα επιστρέψω λίγα χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στο 1964,σ’ένα χωριό των Τρικάλων το μαγευτικό και πανέμορφο Γοργογύρι έφτασε μια νεράιδα από την Μάνη. Όταν πληροφορηθήκαμε από τον κύριο Καραμίτζιο πως αυτή θα είναι η νέα μας δασκάλα πετάξαμε από τη χαρά μας.

Ήταν Ιανουάριος του 1964 και η νέα μας δασκάλα ήταν μόλις 24 ετών πανέμορφη και ψηλή,[φέρτε στη μνήμη σας την Ειρήνη Παππά για να καταλάβετε τι εννοώ] ήταν ένα λουλούδι μέσα στον χειμώνα, σ’έναν βαρύ χειμώνα που  ο ερχομός όμως της νέας δασκάλας-νεράιδας ήταν για εμάς τα παιδιά όπως οι αλκυονίδες μέρες που περιμέναμε και που με τον ερχομό της ήρθαν πιό νωρίς. Η δασκάλα – νεράιδα με το μαγικό της ραβδάκι άγγιξε όλα τα παιδιά και ενώ ήμασταν στην αδράνεια και στην αμάθεια ξαφνικά το κλίμα άλλαξε για αρκετά παιδιά και γίναμε ενεργοί και φιλομαθείς.

Είχαμε βρεί την δασκάλα των ονείρων μας, στο δικό μας σχολείο έτυχε να έρθει η εκπαιδευτικός που θα κοσμούσε την εκπαιδευτική κοινότητα. Αν στο εκπαιδευτικό μας σύστημα η πλειονότητα  ήταν όπως η κυρία Μάρθα Τζανέα ο τόπος μας δεν θα είχε τα χάλια που έχει σήμερα, η παιδεία μας θα ήταν πολύ διαφορετική. Πόσους αντίστοιχους εκπαιδευτικούς είχαμε και έχουμε? Πολύ φοβάμαι ελάχιστους, σίγουρα πάντως είναι μειονότητα. 

Ας επιστρέψω όμως πίσω στο 1964, πλησιάζοντας το καλοκαίρι είχε αρχίσει να φωλιάζει μέσα μας ο φόβος μήπως στην επόμενη σεζόν δεν θα είχαμε ξανά μαζί μας την δασκάλα μας. Την αγωνία μας αυτή την έλυσε ο έρωτας!!! Ναι καλά διαβάσατε ο έρωτας, αυτός ο μικρός φτερωτός θεός με τα βέλη του «πλήγωσε» την καρδιά της δασκάλας μας και ενός συγχωριανού μας του Βασίλη Καρδούλα. Σε έξι μήνες έγινε ο γάμος, τώρα πια ο φόβος έφυγε από την ψυχή μας ήμασταν ευτυχείς που θα ήταν για πάντα κοντά μας.

Η δασκάλα μας ήταν από τους Γαργαλιάνους και είχε άλλα τρία αδέρφια αγόρια και τα τρία. Η μητέρα της μετά το θάνατο της μητέρας της, δηλαδή τη γιαγιά της δασκάλας μας είχε αναγκαστεί να διακόψει τις σπουδές της και να επιστρέψει στην οικογένεια. Το ανεκπλήρωτο όνειρο της μητέρας της δασκάλας μας ήταν που συνέδραμε και παρότρυνε την κόρη της να σπουδάσει και να γίνει δασκάλα, ευτυχώς για μας τα παιδιά του Γοργογυρίου. Θα μου επιτρέψετε να παραθέσω εδώ τα λόγια του L. Wittgenstein «τα έργα των μεγάλων δασκάλων είναι ήλιοι που δύουν και ανατέλλουν ολόγυρά μας. Θά ‘ρθει καιρός για κάθε μεγάλο έργο, που τώρα βρίσκεται στη δύση του, να ανατείλει ξανά». Αυτό ήταν για μας η νέα δασκάλα μας, ήταν ο ανατέλλων ήλιος. Και θα μου ξαναεπιτρέψετε αυτή τη φορά να παραθέσω τα λόγια ενός πολύ φωτισμένου δασκάλου του Αλέξανδρου Δελμούζου «μορφώνω ένα άτομο θα πει δίνω μορφή στον ψυχικό του κόσμο, σε κάτι άμορφο ακόμα. Στο άτομο όμως δεν μπορούμε να δώσουμε αυθαίρετα όποια μορφή εμείς θέλουμε, παρά μόνο να το βοηθήσουμε να πάρει με τον καιρό την μορφή που ορίζουν, όσα ζωντανά και διαλεχτά στοιχεία κλείνει μέσα του. Αυτά με τη συστηματική ανάπτυξη και καλλιέργεια δίνουν στον καθένα τον ατομικό του τύπο». Αυτό ξεκίνησε να κάνει η νέα μας δασκάλα, το κατά πόσο θα την άφηναν οι δυνάμεις της αδράνειας και της αντίδρασης ήταν ένα ζητούμενο. 

Αυτή λοιπόν την καταπληκτική δασκάλα, τη δασκάλα μας είχαμε αποφασίσει να την τιμήσουμε το 2007 στην ανεπανάληπτη εκδήλωση που είχαμε διοργανώσει ως Λ.Ο.Γ στην αυλή των θαυμάτων αλλά που δυστυχώς δεν μπόρεσε να παραβρεθεί. Κάλλιο αργά λοιπόν παρά ποτέ γι’ αυτό χθές 23-06 που είχαμε πανσέληνο [ το πιο μεγάλο φεγγάρι εδώ και πενήντα χρόνια] μαζευτήκαμε στην Κάντζα κάποιοι από τους μαθητές της και με πολύ συγκίνηση της απονέμαμε μια αναμνηστική πλακέτα ως ένδειξη ευγνωμοσύνης στην εκπαιδευτικό της καρδιά μας. 

Παρόντες ήταν η Βούλα Λιατίφη, η καλύτερη μαθήτριά της, ο Αριστοτέλης, η Ράνια, ο Αλέκος, η Βασιλική-Μελισσάνθη, η Λαμπρινή, η Ντόνα καθώς επίσης και ο «κορυφαίος» Χρήστος-Μποράτος και στα λίγα υπόλοιπα ο mr pepos. Ήταν μία πολύ ξεχωριστή μέρα γεμάτη από μνήμες και συγκίνηση. Κυρία Μάρθα σας ευχαριστούμε γιατί χάρη σ' εσάς αρκετά παιδιά μπόρεσαν να ξετρυπώσουν τα γράμματα. Σας ευχόμαστε να συνεχίσετε να έχετε σωματική και πνευματική υγεία.

ΥΓ. Αληθινός δείκτης του πολιτισμού δεν είναι το επίπεδο του πλούτου ή της μόρφωσης, το μέγεθος των πόλεων και ούτε η αφθονία των συγκομιδών αλλά το ήθος των ανθρώπων που ανατρέφει η χώρα. Έμερσον

Με αγάπη οι μαθητές σας.

Γραμματειακή υποστήριξη κειμένου Ερατώ της Κορίνθου.

Επιμέλεια κειμένου mr pepos.

Γ) Την πλακέτα για τα 30 χρόνια φιλίας απένειμαν στην Denise και συν Derrick τα κορίτσια της ΛΟΓ με επικεφαλής την πρόεδρο Διοτίμα - Κωνσταντίνα Ντακούλα. Τα λόγια που είπε ο Πέπος και η Denise γι' αυτή την υπέροχη φιλία συγκίνησαν όλους τους παραβρισκόμενους οι οποίοι συμμετείχαν σε μια φανταστική βραδιά μεν αλλά χωρίς κανένας να γνωρίζει πως εκεί μπροστά τους είχαν τα δύο δίδυμα, πως αυτά τα δύο πρόσωπα που τους είχαν συγκινήσει με τα λεγόμενά τους ήταν δύο αδέρφια που θα μάθαιναν την ιστορία τους τρία χρόνια αργότερα. Κι όμως εκείνο το βράδυ οι οιωνοί ήταν εκεί και πως το πιθανότερο να απολάμβαναν όλο αυτό το σκηνικό. Την επόμενη μέρα συνέβη κάτι που δεν το βγάζεις από το μυαλό του Πέπου πως το είχαν σκηνοθετήσει οι μοίρες.  Όταν κατά τις 12:00 κατέβηκε στους γονείς του βρήκε την μητέρα του να δείχνει στην Denise ένα μεγάλο συρτάρι όπου μέσα είχε πολλά χειροποίητα κεντήματα τα οποία ήταν καταπληκτικά, όλος ο κόσμος είχε να λέει πως τα κεντήματα της Κυραβασιλικής ήταν τα καλύτερα. Η Denise προσπαθούσε να καταλάβει τι ακριβώς της έλεγε η μάνα του Πέπου, που να ήξερε πως εκείνη τη στιγμή αντίκριζε την μητέρα της; Αχ παιχνίδια που παίζουν οι μοίρες, τέλος πάντων ας επιστρέψω στην αφήγηση, η Denise χάρηκε που παρουσιάστηκε ο Πέπος γιατί αυτά που έλεγε η μητέρα χρειαζόταν περαιτέρω εξήγηση.

-- Μάνα: Πέπο να πεις την Denise πως επειδή δεν αξιώθηκα να κάνω μία κόρη, από την πρώτη στιγμή που την γνώρισα, δηλαδή περίπου 15 χρόνια πριν, την αγάπησα σαν κόρη μου, από τότε της έχω κεντήσει όλα αυτά τα κεντήματα, είναι δικά της, είναι τα κεντήματα που θα έκανα για την κόρη μου!!! Χρειάστηκαν αρκετά λεπτά για να συνέλθει ο Πέπος γιατί αυτό που ζούσε ήταν απίστευτο, η μητέρα του δεν του είχε μιλήσει ποτέ γι' αυτή της την πρωτοβουλία, πάντα της έλεγε: βρε μάνα σταμάτα επιτέλους τα κεντήματα έχεις φτιάξει για όλες τις νύφες και για όλα τα εγγόνια. Η μάνα δεν του απαντούσε, είχε τον σκοπό της, τώρα κατάλαβε ο Πέπος για ποια ήταν εκείνα που κεντούσε. Όταν εξήγησε στην Denise  αυτά που του είπε η μάνα του [που τελικά ήταν μάνα τους,] ήταν σειρά της Denise να πέσει από τα σύννεφα. Με δάκρυα στα μάτια αγκάλιασε την μητέρα του Πέπου και ο Πέπος όταν αναπολεί εκείνη τη στιγμή συλλογάται πως χωρίς να το γνωρίζουν εκείνη η αγκαλιά ήταν η αγκαλιά που δίνει η μάνα στη κόρη και η κόρη στη μάνα. Σε λίγο που ήρθε και Derrick και του είπε τι είχε προηγηθεί ήταν και δική του σειρά να πάρει στην αγκαλιά του την μητέρα του Πέπου και να της λέει συνέχεια Ευχαριστώ και Ευχαριστώ. Ήταν όλοι τους βαθιά συγκινημένοι, η γιαγιά τους είχε συγκλονίσει, που να ήξερε η μανούλα μου πως εκείνα τα κεντήματα τα παρέδιδε στην κόρη που είχε γεννήσει 52 χρόνια πριν;

Ας επιστρέψω όμως στη βραδιά ποίησης και μουσικής, οι τιμώμενοι ποιητές ήταν ο ΕΛΥΤΗΣ και ο ΡΙΤΣΟΣ οι σκηνοθεσία του Επικούρειου Πέπου ήταν φανταστική!! τα κορίτσια της ΛΟΓ εκείνο το βράδυ είχαν μεταμφιεστεί σε νεράιδες και ξωτικά με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα απόλυτης αρμονίας και ευτυχίας. Απαγγείλανε τα ποιήματα σαν φτασμένες ηθοποιοί, τραγούδησαν, χόρεψαν και μάγεψαν όλους τους παρευρισκόμενους. Τι ωραία που ήταν εκείνη η εποχή, τότε υπήρχαν και παιδιά, τώρα στο σχολείο του χωριού υπάρχουν μόνο 4!! παιδιά, αν είναι δυνατόν!! Ενυ γουευ που λένε και στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι όλοι εκείνη τη βραδιά αρπάξανε την ευκαιρία που τους δόθηκε και έγινε ένα γλέντι τρικούβερτο μέχρι πρωίας. Κάποια πράγματα δυστυχώς δεν επαναλαμβάνονται και είναι τυχεροί όσοι τα έζησαν. Σας παραθέτω πιο κάτω τα ποιήματα που απαγγείλανε οι Μούσες της ΛΟΓ για την ιστορία να αναφέρω τα ονόματα τους: Διοτίμα, Τερψιχόρη, Σύλβια, Αντιόπη, Κορνηλία, Ανδρομέδα, Αριάδνη, Αλεξάνδρα, Μονμάρτη, Αλεξάνδρα 2, Ερατώ, Μαριαλένα, Άλκηστη, 'Έλενα 1, Έλενα 2, Βιβή. Ακόμα και σήμερα συνεχίζω να λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα τα κορίτσια που έλαβαν μέρος σ' εκείνη την ξεχωριστή βραδιά.

Από την ομιλία του Οδυσσέα Ελύτη στους Έλληνες της Σουηδίας μετά την απονομή των βραβείων Νόμπελ.

«Για εμάς η Ελλάδα είναι αυτές οι στεριές οι καμένες στον ήλιο κι αυτά τα γαλάζια πέλαγα με τους αφρούς των κυμάτων. Είναι οι μελαχρινές ή καστανόξανθες κοπέλες, είναι τ’ άσπρα σπιτάκια τ’ ασβεστωμένα και τα ταβερνάκια και τα τραγούδια τις νύχτες με το φεγγάρι πλάι στην ακροθαλασσιά ή κάτω από κάποιο πλατάνι. Είναι οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας με το τουφέκι στο χέρι, αυτοί που λευτερώσανε την πατρίδα μας και πιο πίσω, πιο παλιά, όλοι μας οι πρόγονοι που κι αυτοί ένα μονάχα είχανε στο νου τους -όπως κι εμείς σήμερα: τον αγώνα για τη λευτεριά.»

**********************

ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

I

Ο έρωτας

Το αρχιπέλαγος

Κι η πρώρα των αφρών του

Κι οι γλάροι των ονείρων του

Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει

Ένα τραγούδι

Ο έρωτας

Το τραγούδι του

Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του

Κι η ηχώ της νοσταλγίας του

Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει

Ένα καράβι.

Ο έρωτας

Το καράβι του

Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του

Κι ο φλόκος της ελπίδας του

Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει

Τον ερχομό.

*************************

Επίγραμμα

Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως

Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας

Κι όταν σε πήρε το φιλί

Γυναίκα.

********************

Δύο συ και τρία γω

πράσινο πεντόβολο

μπαίνω μέσα στον μπαξέ

γεια σου κύριε μενεξέ.

 Σιντριβάνι και νερό

και χαμένο μου όνειρο.

Τζίντζιρας τζιντζίρισε

το ροδάνι γύρισε.

 Χοπ αν κάνω δεξιά

πέφτω πάνω στη ροδιά.

Χοπ αν κάνω αριστερά

πάνω στη βατομουριά.

 Το `να χέρι μου κρατεί

μέλισσα θεόρατη

τ’ άλλο στον αέρα πιάνει

πεταλούδα που δαγκάνει.

***********************

Ε σεις στεριές και θάλασσες

τ’ αμπέλια κι οι χρυσές ελιές

ακούτε τα χαμπέρια μου

μέσα στα μεσημέρια μου

"Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ

μόνον ετούτον αγαπώ!"

Από τη μέση του εγκρεμού

στη μέση του άλλου πελάγου

"Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ

μόνον ετούτον αγαπώ!"

Με τα μικρά χαμίνια του

καβάλα στα δελφίνια του

με τις κοπέλες τις γυμνές

που καίγονται στις αμμουδιές.

"Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ

μόνον ετούτον αγαπώ!"

*************************

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

ωσάν αυτή που μου ’λαχε δεν είδα

Ρίχνει να πιάσει ψάρια - πιάνει φτερωτά

στήνει στη γη καράβι - κήπο στα νερά

κλαίει φιλεί το χώμα - ξενιτεύεται

μένει στους πέντε δρόμους - αντρειεύεται

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

ωσάν αυτή που μου ’λαχε δεν είδα

Κάνει να πάρει πέτρα - τηνε παρατά

κάνει να τη σκαλίσει - βγάνει θάματα

μπαίνει σ’ ένα βαρκάκι - πιάνει ωκεανούς

ξεσηκωμούς γυρεύει - θέλει τύραννους

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

ωσάν αυτή που μου ’λαχε δεν είδα.

*****************

Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος       

Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος

να `ν’ ήμερος να `ναι άκακος

λίγο φαΐ λίγο κρασί

Χριστούγεννα κι Ανάσταση

κι όπου φωλιάσει και σταθεί

κανείς να μην του φτάνει εκεί

Μα ήρθαν αλλιώς τα πράματα

τονε ξυπνάν χαράματα

τον παν τον φέρνουν πίσω μπρος

του τρώνε και το λίγο βιος

κι από το στόμα τη μπουκιά

πάνω στην ώρα τη γλυκιά

του τηνε παίρνουνε κι αυτή

χαρά στους που `ναι οι δυνατοί!

Χαρά στους που `ναι οι Δυνατοί

γι’ αυτούς δεν έχει χόρταση.

***************************

Της δικαιοσύνης ήλιε.

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ

και μυρσίνη συ δοξαστική

μη παρακαλώ σας μη

λησμονάτε τη χώρα μου!

Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά

στα ηφαίστεια κλήματα σειρά

και τα σπίτια πιο λευκά

στου γλαυκού το γειτόνεμα!

Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό

τα γυρίζω πίσω απ' τον καιρό

τους παλιούς μου φίλους καλώ

με φοβέρες και μ' αίματα!

***********************

Ένα το χελιδόνι.

Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή

για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή

Θέλει νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς

Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.

Θε μου Πρωτομάστορα μ' έχτισες μέσα στα βουνά

Θε μου Πρωτομάστορα μ' έκλεισες μες στη θάλασσα!

Πάρθηκεν από μάγους το σώμα του Μαγιού

Το 'χουνε θάψει σ' ένα μνήμα του πέλαγου

σ' ένα βαθύ πηγάδι το 'χουνε κλειστό

μύρισε το σκοτάδι κι όλη η άβυσσος

Θε μου Πρωτομάστορα μέσα στις πασχαλιές και Συ

Θε μου Πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση!

***********"*********

Το παράπονο.

Εδώ στου δρόμου τα μισά

έφτασε η ώρα να το πω

Άλλα είν’ εκείνα που αγαπώ

γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα

Στ’ αληθινά στα ψεύτικα

το λέω και τ’ ομολογώ

Σαν να ‘μουν άλλος κι όχι εγώ

μες στη ζωή πορεύτηκα

Όσο κι αν κανείς προσέχει

όσο κι αν τα κυνηγά

Πάντα πάντα θα ‘ναι αργά

δεύτερη ζωή δεν έχει.

*********************

Γιάννης Ρίτσος - Εἰρήνη

Τ᾿ ὄνειρο τοῦ παιδιοῦ εἶναι ἡ εἰρήνη Τ᾿ ὄνειρο τῆς μάνας εἶναι ἡ εἰρήνη Τὰ λόγια τῆς ἀγάπης κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα εἶναι ἡ εἰρήνη. Ὁ πατέρας ποὺ γυρνάει τ᾿ ἀπόβραδο μ᾿ ἕνα φαρδὺ χαμόγελο στὰ μάτια μ᾿ ἕνα ζεμπίλι στὰ χέρια του γεμάτο φροῦτα καὶ οἱ σταγόνες τοῦ ἱδρώτα στὸ μέτωπό του εἶναι ὅπως οἱ σταγόνες τοῦ σταμνιοῦ ποὺ παγώνει τὸ νερὸ στὸ παράθυρο, εἶναι ἡ εἰρήνη. Ὅταν οἱ οὐλὲς ἀπ᾿ τὶς λαβωματιὲς κλείνουν στὸ πρόσωπο τοῦ κόσμου καὶ μὲς στοὺς λάκκους ποὔσκαψαν οἱ ὀβίδες φυτεύουμε δέντρα καὶ στὶς καρδιὲς ποὔκαψε ἡ πυρκαγιὰ δένει τὰ πρῶτα της μπουμπούκια ἡ ἐλπίδα κι οἱ νεκροὶ μποροῦν νὰ γείρουν στὸν πλευρό τους καὶ νὰ κοιμηθοῦν δίχως παράπονο ξέροντας πὼς δὲν πῆγε τὸ αἷμα τους τοῦ κάκου, εἶναι ἡ εἰρήνη. Εἰρήνη εἶναι ἡ μυρουδιὰ τοῦ φαγητοῦ τὸ βράδυ, τότε ποὺ τὸ σταμάτημα τοῦ αὐτοκινήτου στὸ δρόμο δὲν εἶναι φόβος, τότε ποὺ τὸ χτύπημα στὴν πόρτα σημαίνει φίλος, καὶ τὸ ἄνοιγμα τοῦ παραθύρου κάθε ὥρα σημαίνει οὐρανός, γιορτάζοντας τὰ μάτια μας μὲ τὶς μακρινὲς καμπάνες τῶν χρωμάτων του, εἶναι εἰρήνη. Γιάννης Ρίτσος - Καπνισμένο Τσουκάλι (ἀπόσπασμα) Καὶ νὰ ἀδελφέ μου ποὺ μάθαμε νὰ κουβεντιάζουμε ἥσυχα κι ἁπλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα, δὲν χρειάζονται περισσότερα. Κι αὔριο λέω θὰ γίνουμε ἀκόμα πιὸ ἁπλοί. Θὰ βροῦμε αὐτὰ τὰ λόγια ποὺ παίρνουνε τὸ ἴδιο βάρος σ᾿ ὅλες τὶς καρδιές, σ᾿ ὅλα τὰ χείλη. Ἔτσι νὰ λέμε πιὰ τὰ σύκα-σύκα καὶ τὴ σκάφη-σκάφη. Κι ἔτσι ποὺ νὰ χαμογελᾶνε οἱ ἄλλοι καὶ νὰ λένε, «Τέτοια ποιήματα, σοῦ φτιάχνουμε ἑκατὸ τὴν ὥρα.» Αὐτὸ θέλουμε κι ἐμεῖς. Γιατὶ ἐμεῖς δὲν τραγουδᾶμε γιὰ νὰ ξεχωρίσουμε ἀδελφέ μου ἀπ᾿ τὸν κόσμο. Ἐμεῖς τραγουδᾶμε γιὰ νὰ σμίξουμε τὸν κόσμο. ...ἔχεις ἀκόμη νὰ κλάψεις πολὺ ὥσπου νὰ μάθεις τὸν κόσμο νὰ γελάει. Γιάννης Ρίτσος -- Ρωμιοσύνη  [απόσπασμα] Αὐτὰ τὰ δέντρα δὲ βολεύονται μὲ λιγότερο οὐρανό, αὐτὲς οἱ πέτρες δὲ βολεύονται κάτου ἀπ᾿ τὰ ξένα βήματα, αὐτὰ τὰ πρόσωπα δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸν ἥλιο, αὐτὲς οἱ καρδιὲς δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸ δίκιο. Ἐτοῦτο τὸ τοπίο εἶναι σκληρὸ σὰν τὴ σιωπή, σφίγγει στὸν κόρφο του τὰ πυρωμένα του λιθάρια, σφίγγει στὸ φῶς τὶς ὀρφανὲς ἐλιές του καὶ τ᾿ ἀμπέλια του, σφίγγει τὰ δόντια. Δὲν ὑπάρχει νερό. Μονάχα φῶς. Ὁ δρόμος χάνεται στὸ φῶς κι ὁ ἴσκιος τῆς μάντρας εἶναι σίδερο. Μαρμάρωσαν τὰ δέντρα, τὰ ποτάμια κ᾿ οἱ φωνὲς μὲς στὸν ἀσβέστη τοῦ ἥλιου. Ἡ ρίζα σκοντάφτει στὸ μάρμαρο. Τὰ σκονισμένα σκοίνα. Τὸ μουλάρι κι ὁ βράχος. Λαχανιάζουν. Δὲν ὑπάρχει νερό. Ὅλοι διψᾶνε. Χρόνια τώρα. Ὅλοι μασᾶνε μία μπουκιὰ οὐρανὸ πάνου ἀπ᾿ τὴν πίκρα τους. Τὰ μάτια τους εἶναι κόκκινα ἀπ᾿ τὴν ἀγρύπνια, μία βαθειὰ χαρακιὰ σφηνωμένη ἀνάμεσα στὰ φρύδια τους σὰν ἕνα κυπαρίσσι ἀνάμεσα σὲ δυὸ βουνὰ τὸ λιόγερμα. Γιάννης Ρίτσος - Μὲ τόσα φύλλα Μὲ τόσα φύλλα σοῦ γνέφει ὁ ἥλιος καλημέρα Μὲ τόσα φλάμπουρα νὰ λάμπει ὁ οὐρανὸς Καὶ τοῦτοι μὲς στὰ σίδερα, καὶ κεῖνοι μὲς στὸ χῶμα Καὶ τοῦτοι μὲς στὰ σίδερα, καὶ κεῖνοι μὲς στὸ χῶμα Σώπα, ὅπου νά ῾ναι θὰ σημάνουν οἱ καμπάνες Αὐτὸ τὸ χῶμα εἶναι δικό τους καὶ δικό μας. Κάτω ἀπ᾿ τὸ χῶμα, μὲς στὰ σταυρωμένα χέρια τους κρατᾶνε τῆς καμπάνας τὸ σκοινὶ προσμένουνε τὴν ὥρα, προσμένουν νὰ σημάνουν τὴν Ἀνάσταση. Τοῦτο τὸ χῶμα εἶναι δικό τους καὶ δικό μας Δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ μᾶς τὸ πάρει. Σώπα, ὅπου νά ῾ναι θὰ σημάνουν οἱ καμπάνες Αὐτὸ τὸ χῶμα εἶναι δικό τους καὶ δικό μας. Τον λόγο μετά πήρε ο DERRICK για να απαγγείλει δύο ποιήματα. ΤΖΩΝ ΚΗΤΣ [JOHN KEATS (1795-1821)]: Λαμπρό αστέρι Λαμπρό μου αστέρι, σταθερός να ήμουν σαν και σένα, όχι – μόνο σπιθόφωτος, τρεμάμενος τη νύχτα ψηλά, με μάτια ορθάνοιχτα, αιώνια να κοιτάζω, σαν τον υπόμονο, άγρυπνο της Φύσης ερημίτη, οκνά, αργοσάλευτα νερά στο ιερό τους έργο γύρω στη γη τ’ ανθρώπινα ακρογιάλια να εξαγνίζουν. Ή να θωρώ το μαλακό φρεσκοπεσμένο χιόνι, που στρώνει λευκοπούπουλα σε βάλτους κι ακροβούνια. Όχι, ποθώ αμετάβολος και σταθερός να γέρνω στο στήθος της Αγάπης μου το αμέστωτο να νοιώθω σε μιαν απαλήν ανασεμιά ν’ ανεβοκατεβαίνει και σ’ ανατάραγμα γλυκό πάντοτε να ξυπνάω κι αιώνια την ανάσα της ν’ ακούω στο ξυπνητό μου. Έτσι η ζωή μου να κυλά ή κάλλιο ας σιγοσβήσω. Μετάφραση: Μερόπη Οικονόμου. Ποίημα στους φίλους, του Χόρχε Λουίς Μπόρχες Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής σου, ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙ όμως μπορώ να σ’ ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου. Δεν μπορώ ν’ αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου. Όμως όταν με χρειάζεσαι θα είμαι εκεί μαζί σου. Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου. Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου να κρατηθείς και να μη πέσεις. Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου δεν είναι δικές μου. Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο. Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις, όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις. Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου όταν κάποιες θλίψεις σου σκίζουν την καρδιά, όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου και να μαζέψω τα κομμάτια της για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή. Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι ούτε ποιος πρέπει να γίνεις. Μόνο μπορώ να σ’ αγαπώ όπως είσαι και να είμαι φίλος σου. Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν τους φίλους μου και τις φίλες μου, δεν ήσουν πάνω ή κάτω ή στη μέση. Δεν ήσουν πρώτος ούτε τελευταίος στη λίστα. Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο. Να κοιμάσαι ευτυχισμένος. Να εκπέμπεις αγάπη. Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί. Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους. Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες. Να ακούμε την καρδιά μας. Να εκτιμούμε τη ζωή. Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος στη λίστα σου. Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο. Ευχαριστώ που είμαι. Κάπου εδώ σταματώ την αφήγηση του τριακοστού τέταρτου μέρους, στην επόμενη ανάρτηση θα σας διηγηθώ το πως έμαθαν τα δίδυμα την αληθινή ιστορία. Σας χαιρετώ ο αφηγητής Πεπέ. Τον Αύγουστο του 2007 που στην Αυλή των θαυμάτων συνέβαιναν όλα εκείνα τα μαγικά η Μυρτώ βρισκόταν στην Αμερική, ήταν ήδη παντρεμένη  από το 1985 δηλαδή 7 χρόνια μετά τη γνωριμία της με τον Πέπο, με τον καθηγητή του MIT Αγαμέμνονα Στεφανόπουλο με τον οποίο είχαν αποκτήσει 3 παιδιά, τον Ορφέα, την Ευρυδίκη και τον Αριστοτέλη. Μέσα Ιουλίου μαθαίνει από την μητέρα της για τον θάνατο του θείου της που είχε την κλινική στα Τρίκαλα, άφησε την τελευταία του πνοή σε βαθιά γεράματα, δυστυχώς ούτε στην κηδεία του θείου της μπόρεσε να παραβρεθεί. Αρχές του 2008 την πληροφορεί η Denise για τον θάνατο του πατέρα της, αγαπημένα πρόσωπα και οι δύο, ευτυχώς που δεν ταλαιπωρήθηκαν από αρρώστια και είχαν μία ήρεμη μετάβαση από τη ζωή προς το θάνατο γιατί τελικά αυτό που έχει σημασία είναι το πώς πεθαίνει κάποιος και όχι ο θάνατος αυτός καθ' αυτός γιατί έτσι κι αλλιώς όταν έρχεται ο θάνατος εμείς δεν υπάρχουμε. Όλα τα προηγούμενα χρόνια η Μυρτώ επικοινωνούσε τακτικά με την Denise, την είχαν επισκεφτεί στην Αμερική και είχε πάει κι αυτή στη Νότια Αφρική 3 φορές. Την πρώτη με την μητέρα της για να βαπτίσουν το μωρό του ζευγαριού που είχε βοηθήσει η Μυρτώ και τις επόμενες δύο με τον σύζυγό της και τα παιδιά της. Από τον θείο της τον Ιπποκράτη και την Denise μάθαινε τα νέα για τον Πέπο. Είχε πληροφορηθεί πως το 1979 είχε νυμφευθεί κάποια Λόλα την οποία μάλιστα έκανε πρόταση γάμου με τον ίδιο τρόπο που είχε κάνει και στην ίδια, και πως είχαν αποκτήσει και μία κόρη. Μετά από αυτά τα νέα δεν επεδίωξε να τον συναντήσει όταν στα προηγούμενα χρόνια είχε επισκεφθεί δύο φορές την Αθήνα, ήταν καλύτερα έτσι γιατί δεν ήθελε να διαταράξει τα συναισθήματα του. Έτσι κι αλλιώς ένα μέρος της καρδιάς της ανήκε σ' αυτόν και ένα μέρος της δικής του καρδιάς ανήκε σ' αυτήν, αυτό ήταν το μόνο σίγουρο.  Αυτό το μέρος θα συνέχιζε να το ποτίζει με την μνήμη της, στην πορεία της ζωή της της συνέβησαν πολύ όμορφα και σημαντικά γεγονότα αλλά πάντα υπήρχε χώρος για τις όμορφες στιγμές που είχε ζήσει μαζί του. Και φυσικά δεν ξεχνούσε πως υπήρχε μπροστά της ένα σημαντικό γεγονός που θα τους ένωνε για πάντα ή που θα τους χώριζε για πάντα. Αυτό το σημαντικό γεγονός ήταν η ώρα της αλήθειας, η ώρα που από τα δικά της χείλη θα μάθαινε την ιστορία των διδύμων, την ιστορία πως αυτό που είχε κάνει στο ακροτήρι της καλής ελπίδας στο ΚΑΙΗΠ ΤΆΟΥΝ δεν χρειαζόταν γιατί ήταν πραγματικά αδέρφια. Επειδή η ζωή ήταν απρόβλεπτη η Μυρτώ είχε φροντίσει ν' αφήσει ένα γράμμα για κάθε ενδεχόμενο, αν ου μη γένοιτο της συνέβαινε κάτι είχε αφήσει ένα γράμμα στην μητέρα της για την κόρη της την Ευρυδίκη για να της το παραδώσει όπου της εξηγούσε όλη την ιστορία και το τι έπρεπε να κάνει. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να συμβεί κάτι τέτοιο μιας και η ίδια έχαιρε άκρας υγείας. Μετά τον θάνατο του θείου της και του Ίαν, του πατέρα της Denise κατάλαβε πως πλησίαζε ο καιρός της μεγάλης αλήθειας, δεν ήταν εύκολη υπόθεση και αυτό που την τρόμαζε ήταν η αντίδραση τους.  Γνώριζε βέβαια πως η σχέση του Πέπου και της Denise ήταν πάρα πολύ καλή και αυτό την γέμιζε χαρά, η Denise μάλιστα της είχε πει πολλές φορές πως ανυπομονούσε να της γνωρίσει τον άνθρωπο στην Ελλάδα που θεωρούσε αδερφό της. Κάθε φορά που η Μυρτώ άκουγε την Denise να λέει αυτή τη φράση αναρωτιόταν πως θα ένιωθε η Denise γι' αυτήν όταν θα μάθαινε όλη την αλήθεια. Άραγε πως θα αντιδρούσε ο Πέπος όταν θα μάθαινε πως ο πατέρας της ήταν αυτός που είχε μεσολαβήσει για την υιοθεσία της δίδυμης αδερφής του; Πως θα αντιδρούσε όταν θα μάθαινε πως η ίδια γνώριζε την αλήθεια από το 1977 και του την είπε 33 χρόνια αργότερα; Πως θα την αντιμετώπιζαν τα δίδυμα; Μήπως θα την μισούσαν; Αυτή η εκδοχή την τρόμαζε, αυτή θα ήταν η πιο βαριά τιμωρία δεν ήθελε να στερηθεί την φιλία και την αγάπη αυτών των δύο καλύτερων φίλων της, αυτό δεν θα το άντεχε με τίποτα. Κάποια στιγμή σκέφτηκε να μοιραστεί το μυστικό της με τον σύζυγό της, δεν το έκανε τελικά γιατί ίσως ο Αγαμέμνωνας να την έπειθε να μιλήσει πρόωρα στον Πέπο και μ' αυτόν τον τρόπο να έβαζε σε κίνδυνο τον θείο της, και θα πρόδιδε την επιθυμία του πατέρα της. Ήταν δύσκολη η θέση της, άθελά της είχε βρεθεί να είναι ένα γρανάζι μια μηχανής που η ίδια δεν το είχε επιθυμήσει ποτέ, βρισκόταν εκεί παρά την θέληση της. Ήταν Απρίλιος του 2010 όταν η Denise επικοινώνησε με την Μυρτώ για να της αναγγείλει τον θάνατο της μητέρας της και πως είχε αφήσει για την ίδια έναν φάκελο όπου περιείχε ένα γράμμα προφανώς. Αυτή η εξέλιξη ήταν μία μεγάλη έκπληξη για την Μυρτώ. Η Denise την ρώτησε αν επιθυμούσε να της το ταχυδρομήσει ή να της το παραδώσει η ίδια τον επόμενο Ιούνιο που θα συναντιόντουσαν στην Αμερική μια και εκκρεμούσε μια επίσκεψη για κάποιο καρδιολογικό συνέδριο. Η Μυρτώ δεν μπορούσε να περιμένει ακόμα δύο μήνες και γι' αυτό την είπε να της το στείλει ταχυδρομικός. Δέκα μέρες αργότερα η Μυρτώ βρισκόταν στο γραφείο της στο πανεπιστήμιο και κρατούσε στα χέρια της τον φάκελο που είχε παραλάβει εκείνο το πρωινό. Ξεκίνησε την ανάγνωση γεμάτη αγωνία. "Αγαπημένη μου Μυρτώ γράφω σε σένα αυτό το γράμμα γιατί θεωρώ πως είσαι το πιο κατάλληλο πρόσωπο να αναλάβει αυτή τη δύσκολη αποστολή. Πριν 55 χρόνια ο πατέρας σου μας βοήθησε να υιοθετήσουμε ένα μωράκι, ήταν η περίοδος που εγώ βρισκόμουν σε απόγνωση γιατί λόγω ενός γυναικολογικού προβλήματος -- το οποίο στη συνέχεια ευτυχώς εξέλειψε -- δεν μπορούσα να τεκνοποιήσω και ο αγαπημένος μας φίλος, (ο πατέρας σου υπήρξε για μας ένας ευλογημένος φίλος) μας προτείνει να υιοθετήσουμε ένα κοριτσάκι που κάποια ανηλικη μητέρα είχε αφήσει στα σκαλιά της κλινικής του θείου σου στα Τρίκαλα. Εκείνο το κοριτσάκι είναι η Denise, όλα αυτά τα χρόνια δεν βρήκα το κουράγιο να της πω την αλήθεια, είχα πει στον θείο σου πως αν εμφανιζόταν κάποτε η μητέρα της να μας ειδοποιούσε να βρεθούν, προφανώς η κοπέλα δεν εμφανίστηκε ποτέ και γι' αυτό ο θείος σου δεν μας ενημέρωσε ποτέ πως είχε νέα της. Σε παρακαλώ από τα βάθη της ψυχής μου να της πεις εσύ την αλήθεια και να την παρακαλέσεις να με συγχωρέσει. Δυστυχώς όπως σου είπα δεν έχω κάποια στοιχεία να σου δώσω για την αναζήτηση των γονιών της. Σ' ευχαριστώ Nana". Η Μυρτώ έμεινε για πολύ ώρα σκεπτική και κατέληξε στο συμπέρασμα πως οι θετοί γονείς της Denise δεν γνώριζαν το τι ακριβώς είχε συμβεί το 1955. Ήταν καιρός πια να αποφασίσει τον τρόπο και τον τόπο που θα συναντούσε και θα έλεγε την αλήθεια στα δίδυμα, θα την έλεγε πρώτα στην Denise η στον Πέπο; Μήπως θα ήταν καλύτερα να ήταν παρόντες και οι δύο; Ήταν καιρός να μιλήσει με τον σύζυγό της και τα παιδιά της. Τα παιδιά της ήταν αρκετά μεγάλα για να καταλάβουν και να την βοηθήσουν να πάρει τη σωστή απόφαση. Τους ενημέρωσε πως την Κυριακή δεν έπρεπε να κανονίσουν κάτι γιατί μετά το μεσημεριανό φαγητό ήθελε να συζητήσουν ένα πολύ σοβαρό θέμα. Όταν μετά το γεύμα άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας την παρακολουθούσαν όλοι με έκπληκτα μάτια, κάποια στιγμή μάλιστα η  Ευρυδίκη της είπε το εξής: Μάνα στέκεις με τα καλά σου; Είναι δυνατόν να έχουν συμβεί όλα αυτά που μας περιγράφεις; Όταν έφθασε στο τέλος είχαν χάσει όλοι του τη λαλιά τους, όταν πέρασε αρκετή ώρα και άρχισαν να συνέρχονται ξεκίνησαν να την βομβαρδίζουν με ερωτήσεις. Είχε πάει η ώρα 23:00 και ακόμα συζητούσαν όταν ο Αγαμέμνωνας πρότεινε να διακόψουν και να συνεχίσουν την κουβέντα την επόμενη μέρα, έτσι και έγινε. Την επόμενη όταν αργά το απόγευμα επέστρεψαν όλοι στο σπίτι ζήτησαν από την Μυρτώ να τους ενημερώσει πως σκόπευε να χειριστεί το θέμα, ο Ορφέας πήρε τον λόγο και είπε πως το καλύτερο θα ήταν να γράψει όλη την ιστορία σε κάποιο γράμμα όπου θα τους εξηγούσε το τι ακριβώς είχε συμβεί και να τους το ταχυδρομήσει. Οι υπόλοιποι δεν συμφώνησαν γιατί θεώρησαν πως αυτός ο τρόπος δεν ήταν ο πλέον κατάλληλος σε ένα τόσο σοβαρό θέμα. Η Ευρυδίκη ήταν της άποψης λόγω και του γράμματος που είχε λάβει από την μητέρα της Denise να πάει στη Νότια Αφρική και να μιλήσει πρώτα μαζί της. Η πρόταση της  υιοθετήθηκε μόνο από τον Αριστοτέλη γιατί  οι Αγαμέμνων και Ορφέας θεώρησαν πως δεν έπρεπε η μητέρα της να βρεθεί μόνη της σε μία τόσο δύσκολη υπόθεση. Τον λόγο πήρε ο Αγαμέμνωνας λέγοντας πως ήταν καιρός να επισκεφτούν την Ελλάδα, έπρεπε να μιλήσει η Μυρτώ με την Denise και να της εξηγούσε πως είχαν κανονίσει να επισκεφτούν την Ελλάδα και αν ήταν δυνατόν να κανονίσουν κι αυτοί να βρεθούν εκεί την ίδια περίοδο του Ιουλίου, πρότεινε μάλιστα αυτό να γινόταν στο πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου για να γιορτάσουν και τα 33 χρόνια φιλίας με τους Έλληνες φίλους τους προσδοκώντας αυτή η συνάντηση να γινόταν στις 7/7/2010. Αυτή η πρόταση άρεσε σε όλους και την υιοθέτησαν, έπρεπε τώρα να αναλάβει η Μυρτώ να επικοινωνήσει με την Denise για τα περαιτέρω. Εντωμεταξύ τα παιδιά είχαν ξετρελαθεί μα όλα αυτά που είχαν ακούσει και παρακάλεσαν την μητέρα τους αν γινόταν να είναι παρόντες όταν θα εξιστορούσε την ιστορία στα δίδυμα. Την επόμενη μέρα η Μυρτώ επικοινώνησε με την Denise η οποία με το που άκουσε τα ευχάριστα νέα για συνάντηση στο PEPOS RESTAURANT δεν έκρυψε τον ενθουσιασμό της.  Κάπου εδώ σταματώ την αφήγηση, βρισκόμαστε στο προτελευταίο μέρος αυτής την συγκλονιστικής ιστορίας, η επόμενη ανάρτηση θα είναι αφιερωμένη στη συνάντηση των διδύμων και στην αποκάλυψει της αλήθειας από την Μυρτώ. Σας χαιρετώ ο αφηγητής Πεπέ. Αν η μοίρα σε σέρνει, άντεξε και άφησε να συρθείς μαζί της.  Αν αγανακτείς, και τον εαυτό σου τον στεναχωρείς και η μοίρα σε σέρνει. Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς, 4ος μ.Χ. αιών, Έλληνας ποιητής. Φίλες και φίλοι καλησπέρα, σήμερα θα σας παρουσιάσω το τελευταίο μέρος της πιο όμορφης και παράλληλα της πιο συγκλονιστικής ιστορίας των διδύμων, της Διονυσίας και του Επίκουρου. όσοι επιθυμούν να διαβάσουν την ιστορία όπως ένα βιβλίο σύντομα θα αναρτήσω όλη την ιστορία και θα σας ενημερώσω. Σας εύχομαι καλή ανάγνωση.                           Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του. Αρχές Ιουλίου 2010 η Μυρτώ μαζί με τον σύζυγό της και τα τρία τους παιδιά φθάνουν στην Αθήνα. Στις 3 Ιουλίου επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον Πέπο και του ζήτησε να συναντηθούν. Της πρότεινε να βρεθούν στο καφέ του Μουσείου Ακροπόλεως, τα τελευταία χρόνια ο Πέπος είχε ως αγαπημένο προορισμό συναντήσεων το καφέ του Μουσείου γιατί είχε απέναντι του τον ιερό βράχο και λίγο πιο δεξιά από το Μουσείο υπήρχε -πριν το γκρεμίσουν - το φημισμένο PEPOS SCHOOL OF DELICATESSEN όπου είχε ζήσει τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής του. Το ραντεβού ήταν για τις 10:00 αλλά ο Πέπος βρισκόταν εκεί από τις 09:30 με μια ανθοδέσμη για να υποδεχθεί την αγαπημένη του φίλη. Η Μυρτώ έφθασε στις 09:55 ήταν πάρα πολύ όμορφη, στα 50της πια και με τρία παιδιά αλλά συνέχιζε να είναι γοητευτική και ελκυστική, ήταν μία επίγεια θεότητα. Την υποδέχθηκε με πολύ αγάπη και συγκίνηση και της έδωσε την όμορφη ανθοδέσμη με τις ορχιδέες. Ο Πέπος από τις συναντήσεις που είχε με τον θείο της τον Ιπποκράτη, -κάθε φορά που επισκεπτόταν την Αθήνα συναντιόντουσαν γιατί εντωμεταξύ είχε αναπτυχθεί μεταξύ τους μια υπέροχη φιλιά,- γνώριζε πως η Μυρτώ είχε παντρευτεί, πως είχε κάνει πολύ σημαντική καριέρα ως πανεπιστημιακός και πως είχε τρία παιδιά. Ο σύζυγος της ήταν κι αυτός καθηγητής στο ΜΙΤ και ζούσαν στην Καλιφόρνια. Πέρασαν αρκετά λεπτά  μέχρι να μπορέσουν να συνέλθουν από την συγκίνηση της συνάντησης. Μπορεί να είχαν περάσει 22 χρόνια αλλά δεν είχαν ξεχάσει όλα αυτά που είχαν ζήσει στο μικρό διάστημα που είχαν συνδεθεί. Μεταξύ τους συνέχιζε να υπάρχει αλληλοσεβασμός, εκτίμηση και όχι μόνο.  Τον χαροποίησε ιδιαίτερα το γεγονός πως στον λαιμό της η Μυρτώ είχε το περιδέραιο που της είχε χαρίσει, το κατάλαβε και η ίδια γιατί διέκρινε το βλέμμα του που είχε εστιάσει στον λαιμό της και του είπε: συνεχίζει να είναι για μένα ένα πολύτιμο δώρο από έναν πολύτιμο φίλο. Είπαν πολλά και διάφορα, σκάλισαν μνήμες και φυσικά η Μυρτώ αναφέρθηκε στην αξέχαστη πρόταση γάμου που της είχε κάνει στον ΒΑΚΧΟ, μίλησαν και για τις οικογένειες που είχαν δημιουργήσει και πως στις καρδιές τους υπήρχε πάντα το αποτύπωμα εκείνης της σχέσης. Είχαν περάσει τρεις ώρες και η συζήτηση θα κρατούσε πολλές ώρες ακόμα αλλά η Μυρτώ έπρεπε να φύγει και ακόμα δεν είχε βρει το κουράγιο να του μιλήσει για την συνάντηση που είχε στο μυαλό της όταν ο από μηχανής θεός ώθησε τον Πέπο να πάρει τον λόγο λέγοντας: Μυρτώ θέλω να σου ζητήσω μία μεγάλη χάρη, σε δύο μέρες θα υποδεχτώ ευλογημένους φίλους από τη Νότια Αφρική θα ήθελα να σε παρακαλέσω αν γίνεται να παραβρεθείς κι εσύ με την οικογένειά σου, είναι ευκαιρία να γνωρίσω τον σύζυγό σου και τα παιδιά σου καθώς κι εσύ να γνωρίσεις την σύζυγό μου και την κόρη μου, επίσης θα ήθελα πάρα πολύ να γνωρίσεις και τους φίλους μας οι οποίοι είναι καταπληκτικοί άνθρωποι, η συνάντηση είναι προγραμματισμένη να  γίνει στις 7 του μήνα (Ιουλίου) Κυριακή γιατί την επόμενη μέρα θα φύγουμε για Σκιάθο. Η Μυρτώ χάρηκε που ο Πέπος την έβγαλε από τη δύσκολη θέση και του υποσχέθηκε πως ο κόσμος να γύριζε ανάποδα αυτή θα ήταν συνεπής στο ραντεβού. Τον ρώτησε αν η επιλογή της ημέρας ήταν τυχαία ή αν την είχε επιλέξει για ειδικούς λόγους, της απάντησε πως κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν, την ίδια μέρα πριν 33 χρόνια είχε γνωρίσει τους φίλους του και επέλεξε την ίδια μέρα για να γιορτάσουν τα 33 χρόνια φιλίας, μιας υπέροχης και μοναδικής φιλίας.  Η Μυρτώ εκείνη τη στιγμή δεν άντεξε και δακρυσμένη έπεσε στην αγκαλιά του, αναρωτιόταν ποια γνώμη θα σχημάτιζε γι' αυτήν την Κυριακή που θα μάθαινε την αλήθεια. Ο Πέπος εξεπλάγην με την στάση της αλλά δεν μπορούσε καν να φανταστεί το τι υπήρχε εκείνη τη στιγμή στο μυαλό της Μυρτούς. Λίγο πριν τον αποχαιρετήσει τον κοίταξε στα μάτια και του είπε: είναι η σειρά μου να σου ζητήσω μία χάρη, θυμάσαι την πέτρα που σου είχα δώσει όταν ήμασταν στον λόφο των Μουσών; (Φιλοπάππου) ο Πέπος έβαλε το χέρι του στην τσέπη του και έβγαλε την πέτρα λέγοντας, την κουβαλάω συνέχεια μαζί μου αλλά ακόμα προσπαθώ να καταλάβω το νόημα. Η Μυρτώ τον αγκάλιασε πάλι και του είπε στο αυτί, έφτασε η ώρα να μάθεις το νόημα κάνε λίγη υπομονή, την Κυριακή που θα συναντηθούμε θα σου λυθούν όλες οι απορίες. Ο Πέπος δεν κατάλαβε τι ακριβώς εννοούσε η Μυρτώ αλλά δεν έδωσε και μεγάλη σημασία αφού σε λίγες μέρες θα βρισκόντουσαν και θα του λυνόταν οι οποίες απορίες είχε, αυτό που τον προβλημάτισε ήταν το γεγονός πως η Μυρτώ μιλούσε για απορίες ενώ ο ίδιος η μόνη απορία που είχε ήταν αυτή με την πέτρα. Την συνόδευσε στην έξοδο και από το βιβλιοπωλείο του Μουσείου αγόρασε ένα βιβλίο και το χάρισε στον Πέπο, όταν ο Πέπος επέστρεψε στο τραπέζι και άνοιξε το βιβλίο διαπίστωσε πως στην αφιέρωση που υπήρχε στην πρώτη σελίδα υπήρχε και το εξής απόφθεγμα.  "Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο ας ρίξει".  Ήταν η δεύτερη φορά που του ανάφερε αυτό το ρητό, όση ώρα και αν προσπάθησε να πίεση το μυαλό του για μια λογική εξήγηση δεν τα κατάφερε. Δεν συνέχισε γιατί είχε να ασχοληθεί με πιο καυτά θέματα, αύριο θα έπρεπε να υποδεχθεί στο αεροδρόμιο τους ευλογημένος φίλους από τη Νότια Αφρική, μαζί με την Denise και τον Derrick ερχόταν μαζί τους και η Χριστίνα με τον Τζόναθαν. Το πρόγραμμα το είχε ήδη ετοιμάσει. Παρασκευή άφιξη, τραπέζι στο σπίτι με καλεσμένους εκλεκτούς φίλους, το Σάββατο επίσκεψη για προσκύνημα στον τόπο γνωριμίας Αρεοπαγίτου 18, επίσκεψη στο Μουσείο, βόλτα στην συνοικία των Θεών, το απόγευμα για μπάνιο στην Βουλιαγμένη, και το βράδυ επίσκεψη στο Ηρώδειο για να παρακολουθήσουν την συναυλία του Μαρκόπουλου. Την Κυριακή το πρωί ξανά για μπάνιο γεύμα στην ψαροταβέρνα του "ΛΕΩΝΙΔΑ" στην Αργυρούπολη, το βράδυ η συνάντηση για δείπνο στον "ΔΙΟΝΥΣΟ" απέναντι από την Ακρόπολη. Την Δευτέρα αναχώρηση για Σκιάθο. Την επόμενη μέρα υποδέχθηκε τους φίλους και η χαρά όλων ήταν μεγάλη, το βράδυ στο τραπέζι όπου είχαν παραβρεθεί αρκετοί φίλοι ο Πέπος έκανε την πρόποση αφού πρώτα διάβασε έναν συγκινητικό λόγο, το ίδιο έκανε και ο Derrick, ήταν μια μαγική βραδιά. Όταν οι καλεσμένοι έφυγαν και ο Πέπος εξήγησε στους φίλους του το πρόγραμμα η Denise του ζήτησε μία πολύ μεγάλη χάρη, ήθελε στη συνάντηση της Κυριακής αν γινόταν να παραβρεθούν και ακόμα ένα ζευγάρι φίλων τους Έλληνες που έτυχε εκείνες τις μέρες να παραβρίσκονται στην Αθήνα, βασικά ζούσαν στην Αμερική αλλά λόγω διακοπών ήταν στην Αθήνα και είχαν κανονίσει να βρεθούν.  Ο Πέπος της είπε πως αυτό θα ήταν καταπληκτικό γιατί της εξήγησε πως και ο ίδιος είχε κανονίσει να παραβρεθούν και κάποιοι δικοί του φίλοι που ήθελα να γνωριστούν μιας και τους είχε μιλήσει πολλές φορές γι' αυτούς. Που να φανταστούν τα δίδυμα πως εκείνη τη στιγμή μιλούσαν για τα ίδια πρόσωπα; Έφθασε η Κυριακή και στις 20:30 ο Πέπος, η Λόλα, η Μελισσάνθη, η Χριστίνα, ο Τζόναθαν, η Denise και ο Derrick βρισκόντουσαν ήδη στον "ΔΙΟΝΥΣΟ" και περίμεναν την άφιξη των φίλων τους. 'Εφθασαν στις 20:50 αυτό που ακολούθησε άφησε τον Πέπο άφωνο!! Ευτυχώς που δεν έχασε τη λαλιά του, τι είχε συμβεί όμως; Όταν η Μυρτώ με τον σύζυγό της και τα παιδιά πλησίασαν στο τραπέζι και είδε την Denise αρχικά και κατόπιν την Χριστίνα, τον Τζόναθαν και τον Derrick να σηκώνονται και να χαιρετούν αγκαλιάζοντας την Μυρτώ, τον σύζυγό της και τα παιδιά της και όλοι μαζί να μιλάνε λες και ήταν χρόνια γνωστοί ο Πέπος λάλησε!! Νόμιζε πως δεν ήταν αλήθεια όλα αυτά που έβλεπε, νόμιζε πως όλα ήταν παιχνίδια του μυαλού του, όταν δε η Denise πήρε από το χέρι την Μυρτώ και τον πλησίασε για να του την συστήσει αποχάζεψε τελείως, η Μυρτώ τον πλησίασε, τον αγκάλιασε και του ψιθύρισε στο αυτί, σύνελθε εγώ είμαι, η σημερινή μέρα θα είναι για σένα πολύ σημαντική!! Ο Πέπος άκουγε αλλά δεν καταλάβαινε, όταν τον πλησίασε η Λόλα και τον ρώτησε τι στην ευχή συμβαίνει και έχει αυτό το ύφος της είπε πως αυτοί οι άνθρωποι που είχαν έρθει ήταν οι καλεσμένοι που περίμενε αλλά παράλληλα ήταν οι ίδιοι καλεσμένοι που περίμενε και η Denise!!  Όταν η Λόλα άκουσε αυτά που της έλεγε ο Πέπος γυρίζει και του λέει: πλάκα μου κάνεις; Είναι δυνατόν; Για περισσότερες πληροφορίες πήγε στην Μελισσάνθη που κι αυτή έμεινε έκπληκτη από αυτά που άκουγε. Τον λόγο πήρε η Denise η οποία εξήγησε στον Πέπο πως το γράμμα που είχε λάβει στα Ελληνικά ήταν η Μυρτώ που το είχε γράψει!!! Ο Πέπος κοίταξε γύρω του μήπως και παρατηρούσε κάποιο κινηματογραφικό συνεργείο γιατί ένιωθε πως συμμετείχε ερήμην του σε κάποια ταινία που γυριζόταν και απλά δεν τον είχαν ενημερώσει. Όταν η Denise ρώτησε τον Πέπο πως και δεν είχαν έρθει ακόμα οι δικοί του καλεσμένοι της είπε πως αυτοί ήταν οι δικοί του καλεσμένοι και δεν μπορούσε να καταλάβει πως ήταν δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να ήταν και οι δικοί τους φίλοι. Η Denise κοίταξε καλά καλά τον Πέπο για να διαπιστώσει αν ήταν στα καλά του και γύρισε στην Μελισσάνθη για να της επιβεβαιώσει αν όντως αυτά που της έλεγε ο πατέρας της ήταν αληθινά. Έπεσε κι αυτή από τα σύννεφα όπως και Derrick με τα παιδιά όταν άκουσαν τα λεγόμενα από την Denise. Ο ερχομός του σερβιτόρου προκειμένου να πάρει την παραγγελία ανάγκασε τον Πέπο να επανέλθει για λίγο στην πραγματικότητα, όταν ήρθαν τα φαγητά η Μυρτώ ζήτησε τον λόγο και παρακάλεσε τους παριστάμενους να την συγχωρέσουν, ο Πέπος αναρωτήθηκε να την συγχωρέσουν από τι; Παρακάλεσε την Denise  και τον Πέπο να καθίσουν απέναντι, αντικριστά γιατί υπήρχε λόγος!! Πάλι ο Πέπος αναρωτήθηκε, τι λόγος υπήρχε; Τι στην ευχή έπαθε η Μυρτώ και μιλούσε συνέχεια με γρίφους; Η Μυρτώ πήγε και κάθισε στο κεφαλάρι, ζήτησε τον λόγο γιατί ήθελε να κάνει μία πρόποση και μια συγκλονιστική αποκάλυψη!! Έκανε την πρόποση αναφερόμενη στην φιλιά και στα απρόοπτα της ζωής που μερικές φορές είναι τόσο συναρπαστικά που θαρρείς πως δεν είναι δυνατόν να είναι αλήθεια. "Φίλες και Φίλοι βρίσκομαι εδώ ανάμεσα σας για να σας διηγηθώ ίσως την πιο όμορφη αλλά και την πιο παράξενη ιστορία του πλανήτη, θέλω από την αρχή να ζητήσω συγγνώμη κυρίως από την Denise και τον Πέπο γιατί αυτά που θα σας διηγηθώ απόψε αφορούν κυρίως αυτούς τους δύο. Πριν όμως συνεχίσω θέλω να ρωτήσω την Μελισσάνθη, την Λόλα, τον Derrick, την Χριστίνα και τον Τζόναθαν αν όλα αυτά τα χρόνια έχουν παρατηρήσει κάτι, εννοώ αν έχετε παρατηρήσει ομοιότητες μεταξύ της Denise και του Πέπου".  Τον λόγο πήρε η Χριστίνα και είπε: η δική μου παρατήρηση είναι η εξής, πολλές φορές όταν αντικρίζω τον θείο Πέπο, (έτσι αποκαλούσε τον Πέπο η Χριστίνα και ο Τζόναθαν,) νομίζω πως βλέπω την μητέρα μου, και το αντίθετο, υπάρχουν συμπεριφορές της μητέρας μου που τις συναντώ και στον Θείο Πέπο σε γενικές γραμμές εκτός από την αμοιβαία αγάπη έχουν πολλά κοινά στοιχεία. Τον λόγο μετά πήρε η Μελισσάνθη η οποία είπε πως έχει ακούσει πολλές φορές τον πατέρα της να λέει πως αν ήταν γυναίκα θα ήταν η Denise, την θαυμάζει και την αγαπάει και έχω αναρωτηθεί πολλές φορές πως θα μπορούσαν να είναι δίδυμα αδέρφια γιατί έχουν πάρα πολλά κοινά στοιχεία, ίσως η συνάντηση τους δεν ήταν τυχαία. Τον λόγο μετά πήρε ο Derrick ο οποίος είπε πως πολλές φορές έχω αναρωτηθεί για το πώς είναι δυνατόν δύο άτομα από δύο διαφορετικές χώρες να έχουν τόσα κοινά στοιχεία αλλά απάντηση όμως δεν μπόρεσα να δώσω, όσο δε περνούσαν τα χρόνια νόμιζα πως ο Σπύρος και η Denise είναι ξεχωριστή περίπτωση και πως το 1977 που πρωτοσυναντηθήκαμε κάθε άλλο παρά τυχαίο ήταν. Οι υπόλοιποι δεν συνέχισαν γιατί συμφώνησαν πως κι αυτοί είχαν τις ίδιες απορίες. Η Μυρτώ ξαναπήρε τον λόγο και άρχισε να διηγείται την ιστορία των διδύμων, τον ρόλο του πατέρα της, του θείου της και το πως η ίδια ενεπλάκη σε όλη αυτή την ιστορία μετά το γράμμα του πατέρα της, όση ώρα η Μυρτώ μιλούσε είχαν μείνει όλοι του άφωνοι και συγκλονισμένοι. Τώρα κατάλαβε ο Πέπος γιατί η Μυρτώ του είχε δώσει εκείνη την πέτρα, να γιατί του είχε ζητήσει να είναι επιεικής μαζί της. Όταν η Μυρτώ μέσα στα δάκρυα έφθασε στο τέλος της ιστορίας και ήταν έτοιμη να καταρρεύσει ένιωσε κοντά της την Denise και τον Πέπο να την κλείνουν στην αγκαλιά τους, αυτό την γέμισε ευτυχία γιατί κατάλαβε πως δεν της είχαν κρατήσει κακία, κατάλαβε πως συνέχιζαν να την αγαπούν, αυτό ήταν πολύ σημαντικό για την Μυρτώ, δεν μπορούσε να διανοηθεί πως θα έχανε αυτούς τους δύο υπέροχους φίλους της. Όταν συνήλθαν λίγο από το σοκ των αποκαλύψεων τον λόγο πήρε ο Πέπος ο οποίος γεμάτος συγκίνηση κρατούσε στην αγκαλιά του την αγαπημένη του φίλη που πριν λίγο έμαθε πως ήταν η δίδυμη αδερφή του. Πόσο δίκιο είχε ο Πατροκοσμάς που του είχε πει πριν 33 χρόνια: Σπύρο παιδί μου αυτοί οι άνθρωποι θα αποδειχθεί πως είναι πολύ σημαντικοί για σένα!! Τι κρίμα που δεν ζούσε πια για να του πει τα νέα!!. Πήρε λοιπόν τον λόγο και είπε: αγαπημένη μας Μυρτώ δεν κρατώ καμία κακία ούτε στον πατέρα σου άλλα ούτε και στον θείο σου, αυτό που έγινε τότε ήταν γραφτό να γίνει έτσι, ο πατέρας σου οδηγήθηκε από τους οιωνούς για να πράξει αυτό που έπραξε, έτσι κι αλλιώς εμείς από το 1977 που πρωτοειδωθήκαμε νιώσαμε πως κάτι κοινό μας συνέδεε και παρ' ό,τι δεν το γνωρίζαμε αγαπιόμαστε σαν αδέρφια, ούτε και σε σένα κρατώ καμία κακία γιατί εσύ βρέθηκες αναμεμιγμένη στην όλη ιστορία χωρίς να το θέλεις.  Σκέφτομαι επίσης πως όλα αυτά έγιναν γιατί έτσι έπρεπε να γίνει προκειμένου οι οιωνοί να δημιουργήσουν την πιο όμορφη ιστορία του κόσμου. Επίσης αν και οι γονείς μας δεν γνώριζαν κάτι αγάπησαν την Denise σαν κόρη τους, θα σου διηγηθώ κάποια στιγμή το πώς η μητέρα μου ενώ δεν το γνώριζε όπως προείπα, της είχε κεντήσει πανέμορφα κεντήματα τα οποία της τα παρέδωσε το 2007 κανονικά όπως παραδίδουν οι μανάδες κάτι πολύτιμο στις κόρες τους. Ο πατέρας μας πέθανε το 2008 και ως εκ τούτου δεν θα μάθει ποτέ την αλήθεια αλλά αγάπησε την Denise σαν κόρη του από την πρώτη στιγμή που την γνώρισε, αν συμφωνεί και η αδερφή μου προτείνω να μην αναφέρουμε κάτι στην μητέρα μας γιατί στην ηλικία που είναι το πιθανότερο είναι να της κάνουμε κακό παρά καλό. Όσο για την γυναίκα μου και την κόρη μου το μόνο που έχω να πω είναι πως την Denise την έχουν κλείσει στην καρδιά τους εδώ και πολλά χρόνια έτσι κι αλλιώς. Σ' ευχαριστώ Μυρτώ που χειρίστηκες αυτό το μυστικό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και που χάρη σ' αυτή την ιστορία γνώρισα εσένα και την οικογένειά σου. Σου είμαι ευγνώμων!! Η Μυρτώ δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της, δεν φανταζόταν πως θα συνέχιζε να απολαμβάνει την αγάπη του Πέπου και της Denise μετά τις αποκαλύψεις, κι όμως αυτά τα δίδυμα όχι μόνο δεν την είχαν κρατήσει κακία αλλά της μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια. Αμέσως μετά τον λόγο πήρε η Denise η οποία κι αυτή συγκινημένη συμφώνησε με την άποψη του αδερφού της να μην αναφέρουν κάτι στην μητέρα τους λόγω της υγείας της, ευχαρίστησε κι αυτή την Μυρτώ και κατάλαβε τώρα τι είχε συμβεί στο ιατρείο όταν της ζήτησε να μεταφράσει εκείνο το γράμμα, που να φανταζόταν η Denise πως εκείνο το γράμμα το έστελνε στον δίδυμο αδερφό της που εντωμεταξύ η Μυρτώ είχε ήδη γνωριστεί μαζί του; Όλη η παρέα ήταν μέσα στην τρελή χαρά, τα πρόσωπα όπως έλαμπαν, ο Πέπος έστρεψε το βλέμμα του προς τον ιερό βράχο και ευχαρίστησε τους οιωνούς που τον αξίωσαν να ζήσει μια τέτοια συναρπαστική ιστορία. Ήταν οι τελευταίοι πελάτες που έφυγαν από το RESTAURANT DIONISOS περπάτησαν αρκετή ώρα στον πεζόδρομο και ο Πέπος αναρωτιόταν αν όλα αυτά που έζησε ήταν του μυαλού του ή της φαντασίας του, ευτυχώς ήταν όλα αληθινά, αυτό ήταν πια γεγονός, κρατούσε στην αγκαλιά του την δίδυμη αδερφή του την οποία έτσι κι αλλιώς την είχε χρήσει αδερφή του πριν μάθει την αλήθεια. Παρακάλεσαν την Μυρτώ αν αύριο πριν την αναχώρηση τους θα ήταν εύκολο να πάνε μαζί στον τάφο του πατέρα της, η Μυρτώ με μεγάλη χαρά αποδέχθηκε την πρόταση κι έτσι την επόμενη στις 09:00 ο Πέπος, η Denise και η Μυρτώ άφησαν λίγα λουλούδια στο μνήμα του πατέρα της, ο Πέπος εκεί που υπάρχει το ντουλαπάκι με τα διάφορα άφησε ένα γράμμα. Αυτό το γράμμα όταν την επόμενη μέρα το ανακάλυψε η μητέρα της Μυρτούς, η κ. Νεφέλη το διάβασε αρκετές φορές ώστε να την ακούσει ο σύζυγος της, ο αγαπημένος της μαθητής, ο Πέπος όχι μόνο δεν του κρατούσε κακία αλλά του έγραφε πως του ήταν ευγνώμων, ήταν λόγια γεμάτα συγκίνηση και καλοσύνη. Αυτό το γράμμα το τοποθέτησε στην φωτογραφία του συζύγου της που είχε στην βιβλιοθήκη του σπιτιού και που πολλές φορές από αυτή την βιβλιοθήκη δάνειζε βιβλία στον αγαπημένο της μαθητή τον Πέπο.  Δεν ξεχνούσε πως όποτε και αν χρειάστηκε κάτι ο Πέπος ήταν πάντα παρών για να την βοηθήσει. Δεν ήταν γραφτό να γίνει γαμπρός της αλλά απέκτησε έναν καλό μαθητή και κυρίως έναν αγαθό και σπάνιο φίλο. Την επόμενη μέρα το ένα γκρουπ αναχώρησε για Σκιάθο και το άλλο για Νάξο. Εννοείται πως η οικογένεια της Μυρτούς ανήκει πλέον στους εκλεκτούς φίλους του Πέπου και της οικογένειας και πάντα όταν συναντιούνται έχουν πολλά να διηγούνται από αυτά που έζησαν. Το 2012 είχαν συναντηθεί στο Παρίσι, το 2013 στη Ρώμη, το 2015 στην Αθήνα και το 2020 ο Πέπος μαζί με την Λόλα και την Μελισσάνθη είχαν κανονίσει να πάνε στην Αμερική αλλά λόγω  Covid τα σχέδια ναυάγησαν. Το  2021 η κόρη της αδερφής του Πέπου είχε κανονίσει να κάνει τον γάμο της στην Σκιάθο αλλά κι αυτό το πλάνο ναυάγησε πάλι λόγω Covid να δούμε τι άλλες αλλαγές θα μας φέρει αυτός ο Covid. Φίλες και Φίλοι κάπου εδώ έφθασε στο τέλος της η πιο όμορφη και πιο συναρπαστική ιστορία των διδύμων, η πιο όμορφη και καταπληκτική ιστορία του πλανήτη που λέει και η Περικτιόνη. Εγώ ο αφηγητής αυτής της ιστορίας θέλω να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που αφιερώσατε χρόνο για να την διαβάσετε, όσο για κάποιους που λένε πως η ιστορία είναι αληθοφανής και όχι 100% original το μόνο που έχω να πω είναι το εξής: Άκουσον μεν Πάταξον δε!! Σας χαιρετώ εκ μέρους τον συντελεστών αυτής ιστορίας και φυσικά εμού του αφηγητή του Πεπέ. ΤΕΛΟΣ