και με τους υπόλοιπους τί θα γίνει? θα ρωτούσε κάποιος,είναι απλό, ας προσπαθήσουν. Νομίζω πως καλύτερο ξεκίνημα δεν θα μπορούσα να κάνω για την πρώτη του Μάρτη παρά μόνο με ποίηση, εξάλλου ο μήνας Μάρτιος είναι ο μήνας της ποίησης αφού στις 21/Μαρτίου είναι η παγκόσμια ημέρα ποίησης,
αχ! πόσο τυχερή είναι η Βαγγελίτσα που γεννήθηκε την ημέρα της ποίησης, α!
και μη ξεχάσετε να βάλετε στο χέρι σας τον Μάρτη για να μη σας κάψει ο
ήλιος!!!!!!!!!! και το Μάρτης γδάρτης και παλουκοκάφτης πως προέκυψε?
Ένυ γουέϊ καλή ανάγνωση και καλή διαπραγμάτευση. Με σεβασμό και
εκτίμηση: Eπικούρειος Πέπος.10 ποιήματα για τον έρωτα.
1930 Συμφωνία αρ. 1 – Τάσος Λειβαδίτης
(απόσπασμα) Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν. Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων. Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες. Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή μπροστά στο θάνατο ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα.
Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας – Τάσος Λειβαδίτης
(απόσπασμα) Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα. Αλήθεια εκείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας, αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό, αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω πόσο σου πήγαιναν. Α, θάθελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα γόνατα που σε γέννησαν για μένα να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμά σου, να κρύψω σαν φυλακτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ’ το σεντόνι που κοιμήθηκες. Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ’ έχει δει γυμνή πριν από μένα, να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα, εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα. Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.
Δε σ’ αγαπώ – Πάμπλο Νερούδα
(απόσπασμα) Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε, σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια: σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο, παρά μ’ ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι, που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου, που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.
Είμαι Τρελή Να Σ’ Αγαπώ – Μαρία Πολυδούρη
Είμαι τρελή να σ’ αγαπώ, αφού πια έχεις πεθάνει, να λιώνω στη λαχτάρα των φιλιών, να νιώθω τώρα πως αυτό που μου ‘δωσες δε φτάνει, δε φτάνει η δρόσος των παλιών. Με μιαν ασίγαστη μανία να θέλω ό,τι μου λείπει, να θέλω ό,τι μου κράτησες κρυφό, κι έτσι να δέρνομαι μ’ αυτό το μάταιο καρδιοχτύπι. Στα μάτια σου την τρέλα να ρουφώ.
Έρωτας – Ντῖνος Χριστιανόπουλος
Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια - ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή. Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα. Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν, φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες, συσκότιση παραπόνου, επαρηγοριὰ σπασμῶν. Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας, ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.
Το Μονόγραμμα – Οδυσσέας Ελύτης
(απόσπασμα) Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς; Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς; Μες στη μέση της θάλασσας Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς; Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς; Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς. Άκου, άκου! Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει – ακούς; Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει – ακούς; Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω. Μ’ ακούς; Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς;
Βάθος – Οδυσσέας Ελύτης
(απόσπασμα) Ακόμη θυμόμαστε την αγνότητα που την είχαμε βρει τόσο αινιγματική, πλυμένη σε μιαν αυγή που αγαπούσαμε, γιατί δεν ξέραμε πως μέσα μας, ακόμη πιο βαθιά, ετοιμάζαμε άλλα όνειρα πιο μεγάλα που θα ‘πρεπε να σφίξουν στην αγκαλιά τους ακόμη περισσότερο χώμα, περισσότερο αίμα, περισσότερο νερό, περισσότερη φωτιά, περισσοτέρων
Έρωτα! Επέστρεφε – Κ.Π. Καβάφης
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με, αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με - όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη, κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα· όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται, κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι. Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα, όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται…
Σονέτο του Γλυκού Παραπόνου – Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα
(απόσπασμα) Πονώ που είμαι σε τούτη την όχθη κορμός δίχως κλαδιά μα πιότερο λυπάμαι που δεν έχω τον ανθό, πόλφο ή πηλό για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου. Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος μου θησαυρός αν είσαι εσύ ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος, αν είμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου μη με αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει.
Σάρκινος λόγος – Γιάννης Ρίτσος
(απόσπασμα) Τί όμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω. Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα. Καλυμμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν. Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα. Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴν πράξη τοῦ ἔρωτα (…) Κάτω ἀπὸ τὴν κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα, πέρα ἀπ᾿ τὸ χρόνο κι ἀπ᾿ τὸ θάνατο πέρα, σὲ μιὰ μοναχικὴ παγκόσμιαν ἕνωση. Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει. Καὶ σὲ πεινάω. Καὶ σὲ διψάω. Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου. [Πηγή: www.doctv.gr.
Ποια σχέση μπορεί να έχει η φιλοσοφία με τον έρωτα; Με ποιον τρόπο η αποθέωση των αισθημάτων και η ύψιστη γιορτή του σώματος είναι δυνατόν να συνομιλήσουν με τον κόσμο των αφηρημένων ιδεών και της υψηλής σκέψης;
Όπως ξέρουμε, ο έρωτας μπήκε συχνά στο κέντρο του ενδιαφέροντος των φιλοσόφων: από τα χρόνια της κλασικής εποχής και του Πλάτωνα μέχρι την περίοδο της νεωτερικότητας και τον Κίρκεγκωρ.
Στον διάλογο της φιλοσοφίας με τον έρωτα θα προσέλθει κι ένας Γάλλος στοχαστής των ημερών μας, ο πολυσυζητημένος Αλαίν Μπαντιού (Alain Badiou), ο οποίος θα αποκαλύψει σε μια συνέντευξη με τον δημοσιογράφο της εφημερίδας "Le Monde"Nikolas Truong, τον Ιούλιο του 2008, πως εκείνο που πρωτίστως προσδοκά από τον έρωτα είναι η ενεργοποίηση της ικανότητάς του να υπερβεί το περιορισμένο πεδίο του εγώ.
Ο Μπαντιού ξεκινάει από το τι κατά τη γνώμη του δεν είναι έρωτας.
Έρωτας δεν είναι ούτε η ρομαντική ένωση των εραστών σε μία και μοναδική οντότητα, ούτε, όμως, και η αλτρουιστική χειρονομία της αγάπης προς τον άλλον, όπως την εννοεί ο χριστιανικός στοχασμός. Έρωτας επίσης δεν είναι το σεξ, αν το σκεφτούμε ως αποκλειστική δραστηριότητα και επίδοση των ερωτευμένων. Όσο για τους τελευταίους, δεν είναι με τη σειρά τους όντως ερωτευμένοι αν το μόνο που επιδιώκουν είναι να μηδενίσουν το ρίσκο σε μια επαφή ως εξ ορισμού εκρηκτική και απρόβλεπτη.
Τότε, όμως, τι ακριβώς είναι ο έρωτας και πώς θα καταφέρει να μιλήσει ο φιλόσοφος για λογαριασμό του; Ο έρωτας, δηλώνει με έμφαση ο Μπαντιού, είναι πριν και πάνω απ΄ όλα μια συνάντηση: μια συνάντηση που ξεκινάει από το ατομικό για να οδηγηθεί αμέσως σε έναν καθολικό κόσμο, βασισμένο στη διαφορά και όχι στην ταυτότητα.
Όπως στο πολιτικό σκέλος της φιλοσοφίας του, όπου αναζητεί το ξεπέρασμα των ανισοτήτων και της οικονομικής εξαθλίωσης στην προοπτική μιας καινούργιας συλλογικότητας, έτσι και στις αναζητήσεις του για τον έρωτα ο Μπαντιού ψάχνει ένα νόημα το οποίο θα βγάλει τους ανθρώπους από τη στενωπό του ατομικισμού, χωρίς την ίδια ώρα να τους στερήσει την αναζωογονητική δύναμη της σεξουαλικής συνεύρεσης, το προνόμιο της προσωπικής ελευθερίας ή τη χαρά του να μεγαλώνουν παιδιά.
Ο έρωτας, όμως, για τον Μπαντιού δεν είναι μόνο η έξοδος από τον εαυτό και η διαπροσωπική πορεία προς ένα άλλο ανθρωπολογικό καθεστώς, αλλά και η υπόσχεση μιας νέας επινόησης της πραγματικότητας: ένα συμβάν ικανό να αμφισβητήσει ριζικά όλους τους υπάρχοντες κανόνες, να πάει κόντρα στην καθιερωμένη λογική και να αναστρέψει ή να αντιστρέψει συνειδήσεις.
Εδώ είναι προφανές πως ο έρωτας θα έρθει σε απόσταση αναπνοής από την πολιτική, αφού και από την πολιτική απαιτούμε μιαν εδραία ανατροπή όσων μας περιβάλλουν και μας βασανίζουν καθημερινά, αλλά ο Μπαντιού θα σπεύσει να ξεκαθαρίσει πως η ορμή του έρωτα είναι κατά πολύ ευρύτερη της πολιτικής ορμής: στην πολιτική υπάρχουν μόνο εχθροί και αντίπαλοι, με τους οποίους καλούμαστε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να αντιπαρατεθούμε, ενώ στον έρωτα στόχος δεν είναι ο αντίζηλος (ο εν δυνάμει εχθρός ακόμα και στους πιο ισορροπημένους δεσμούς), αλλά η αυτοαπομόνωση και ο εγωισμός, με την απόσβεση των οποίων θα επέλθει, επιτέλους, η ολοκληρωτική κάθαρση.
Επιμέλεια Ανάρτησης: Eπικούρειος Πέπος.
