ΕΙΚΟΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣΤη σημερινή αφήγηση θα την ξεκινήσω με ένα σχόλιο για τον πατέρα Ευθύμιο εκ Λήμνου, τον ευλογημένο φίλο του Επίκουρου, τον μεγαλύτερο ψαρά της Λήμνου. Ο πατέρας Ευθύμιος επικοινώνησε χθες με το φιλαράκι του και τον ρώτησε αν τα γεγονότα που αναφέρει είναι όλα πραγματικά γιατί, η γυναίκα του η Βαγγελιώ έχει συγκινηθεί πάρα πολύ από την αφήγηση της ιστορίας των διδύμων και είχε κάποιες απορίες. Ο Επίκουρος εξεπλάγην για μία ακόμη φορά γιατί όπως είχε αναφέρει στο πρώτο μέρος αυτής της συγκλονιστικής ιστορίας, ήταν πασιφανές πως είναι αληθινή. Πως θα ήταν δυνατόν άλλωστε να μην είναι αληθή τα γεγονότα; Είναι δυνατόν όλα αυτά να είναι γεννήματα της φαντασίας του Επίκουρου; Αν ήταν έτσι τότε θα μιλάγαμε για έναν μέγιστο λογοτέχνη, μακάρι ο Επίκουρος να είχε αυτά τα φτερά στη φαντασία του. Αγαπητέ φίλε πατέρα Ευθύμιε ως αφηγητής σας βεβαιώ πως πρόκειται για μία αληθινή ιστορία, πιο αληθινή δεν γίνεται. Εδώ κλείνω αυτή την παρένθεση και ελπίζω πως ο καλός φίλος του Επίκουρου να ικανοποιήθηκε με την απάντηση που έλαβε. Επίσης και η καταπληκτική Βαγγελιώ να συνεχίσει να διαβάζει τις συνέχειες αυτής τις ιστορίας γιατί αυτά που ακολουθούν είναι απίστευτα κι όμως αληθινά. Ο Επίκουρος κατανοεί τις όποιες απορίες υπάρχουν γιατί όλα αυτά που έζησε φαντάζουν σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά αυτά που περιγράφει και που έχω εγώ τη χαρά και την τιμή να σας αφηγούμαι είναι είναι όλα αλήθεια.
Ας αφήσουμε τον πατέρα Ευθύμιο να πάει τη βόλτα του με την Μαρύλια και τον μικρό Ευθύμη και ας επιστρέψουμε στην Μυρτώ που βρίσκεται στον αέρα ταξιδεύοντας προς τη Νότια Αφρική. Ήτα η πρώτη φορά που επισκεπτόταν αυτή τη χώρα και άρχισε να διαβάζει την ιστορία της, πάντα το έκανε αυτό, όταν επρόκειτο να επισκεφθεί κάποια χώρα διάβαζε για την ιστορία της, ήθελε να γνωρίζει κάποια πράγματα που θα την βοηθούσαν να κατανοήσει τους κατοίκους αυτής της χώρας και τις συμπεριφορές τους. Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από την ιστορία της Ν.Α.
Η Νότια Αφρική, επίσημα Δημοκρατία της Νότιας Αφρικής είναι χώρα που τοποθετείται γεωγραφικά στο νότιο άκρο της αφρικανικής ηπείρου. Έχει πληθυσμό 59.622.350 κατοίκους σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2020. Συνορεύει με τις χώρες: Ναμίμπια, Μποτσουάνα, Ζιμπάμπουε, Μοζαμβίκη και Εσουατίνι καθώς και με το Λεσότο που είναι περίκλειστο έδαφος, περιβαλλόμενο πανταχόθεν από περιοχές της Νότιας Αφρικής. Οι φυλετικές διαμάχες της λευκής μειονότητας με τη μαύρη πλειοψηφία έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία και την πολιτική της Νότιας Αφρικής, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στο απαρτχάιντ, που θεσμοθετήθηκε το 1948 από το Νοτιοαφρικανικό Εθνικό Κόμμα, αν και οι φυλετικές διακρίσεις προϋπήρχαν. Οι νόμοι που καθόρισαν το απαρτχάιντ ως εσωτερική πολιτική του κράτους άρχισαν να φθίνουν το 1990, μετά από μακρό και βίαιο αγώνα της μαύρης πλειοψηφίας και ορισμένων, λευκών (π.χ. Αντρέ Μπρινκ και Λευκή Ξερή Εποχή) έγχρωμων και Ινδών Νοτιοαφρικανών Το 1487, ο Πορτογάλος εξερευνητής Βαρθολομαίος Ντιάζ ηγήθηκε της πρώτης Ευρωπαϊκής αποστολής που έφτασε στη νότια Αφρική. Τις 4 Δεκεμβρίου, έφτασε στον κόλπο Βάλφις, στη σημερινή Ναμίμπια, όπου είχε φτάσει το 1485 ο προκάτοχός του, ο Πορτογάλος Ντιόγο Σιάο. Ο Ντιάζ συνέχισε νοτιότερα, αλλά μια καταιγίδα τον ανάγκασε να απομακρυνθεί από την ακτή, με αποτέλεσμα να περάσει το νοτιότερο σημείο της Αφρικής χωρίς να το δει, με αποτέλεσμα να φτάσει στις ανατολικές ακτές της Νότιας Αφρικής. Στην επιστροφή του είδε το ακρωτήριο, το οποίο ονόμασε αρχικά ακρωτήριο των Καταιγίδων, αλλά ο βασιλιάς Ιωάννης Β΄ το ονόμασε Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, λόγω του πλούτου που κέρδισε η Πορτογαλία από τις ανατολικές Ινδίες.
Στις αρχές του 17ου αιώνα, η ναυτική δύναμη της Πορτογαλίας άρχισε να φθίνει, και οι Άγγλοι και οι Ολλανδοί προσπάθησαν να πάρουν τη θέση της Πορτογαλίας στο εμπόριο μπαχαρικών.[17] Αρχικά, η Βρετανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών χρησιμοποίησε το Ακρωτήριο ως λιμάνι, αλλά προτίμησε αργότερα τη νήσο Αναλήψεως και τη νήσο της Αγίας Ελένης.[18] Το 1652, ο Γιαν φαν Ρίμπεεκ δημιούργησε σταθμό ανεφοδιασμού στο ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας για λογαριασμό της Ολλανδικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών, ο οποίος εξελίχθηκε στο Κέιπ Τάουν. To 1795, οι Βρετανοί κατέλαβαν την αποικία του Ακρωτηρίου, αλλά την επέστρεψαν στους Ολλανδούς το 1803 για να την ανακαταλάβουν το 1806. Μερικά χρόνια αργότερα, οι Ολλανδοί (Μπόερς) αποχώρησαν και ίδρυσαν το Ελεύθερο Κράτος της Οράγγης και το Τράνσβααλ. Παράλληλα, οι Ζουλού, υπό τη ηγεσία του Σάκα κατέκτησαν το 1816-1826 το μεγαλύτερο τμήμα της Νότιας Αφρικής. Η ανακάλυψη διαμαντιών το 1867 και χρυσού το 1884 στην ενδοχώρα οδήγησε σε οικονομική ανάπτυξη και μετανάστευση. Αυτό εντατικοποίησε τις προσπάθειες ελέγχου των πλουτοπαραγωγικών περιοχών.[21] Το 1879, οι Βρετανοί νικήσαν τους Ζουλού, παρά την ήττα τους στη μάχη του Ισαντλβάνα. Το 1880-81, οι Μπόερς νίκησαν τους Βρετανούς, οι οποίοι αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του Τράνσβααλ. Το 1886 ανακαλύφθηκε χρυσός στο Τράνσβααλ. Το 1899 άρχισε ο Δεύτερος Πόλεμος των Μπόερς, ο οποίος έληξε το 1902 με ήττα των Μπόερς.
To 1910 δημιουργήθηκε η Ένωση της Νότιας Αφρικής, αποτελούμενη από τις αποικίες του Ακρωτηρίου, του Νατάλ, το Τράνσβααλ και το Ελεύθερο Κράτος της Οράγγης.[22] Το 1931, με το θέσπισμα του Γουέστμιστερ, η Ένωση της Νότιας Αφρικής έγινε ανεξάρτητη από το Ηνωμένο Βασίλειο. Το 1948, το Εθνικό Κόμμα υιοθέτησε την τακτική του απαρτχάιντ, το οποίο καταργήθηκε το 1991, επί προεδρίας Φρεντερίκ Ντε Κλερκ. Τις 31 Μαΐου 1961, μετά από δημοψήφισμα,[23] η χώρα έγινε δημοκρατία και αποχώρησε από την Κοινοπολιτεία των Εθνών, στην οποία επέστρεψε το 1994. Το 1991, η Ναμίμπια έγινε ανεξάρτητη. Το 1994, ο Νέλσον Μαντέλα έγινε ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της Νότιας Αφρικής. Διαβάζοντας την ιστορία, την οποία βρήκε άκρως ενδιαφέρουσα κατάλαβε πως ήταν μία νέα χώρα η οποία μετά την εισβολή των λευκών προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της. Έριξε μία ματιά έξω, για την ώρα το μόνο που έβλεπε ήταν σύννεφα, ένιωθε πολύ όμορφα που πετούσαν πάνω από τα σύννεφα, αυτή τη φορά κυριολεκτικά και όχι ουτοπικά. Κάποια στιγμή έπιασε κουβέντα με την κοπέλα που καθόταν δίπλα της, την οποία συνόδευε ένας κύριος περίπου 40 ετών που όπως έμαθε στην πορεία ήταν ο σύζυγός της. την κοπέλα την Έλεγαν Μό'ι'ρα και τον σύζυγο Πήτερ. Ήταν Νοτιοαφρικάνοι και διέμειναν στη Γαλλία, στην Αμερική είχαν έρθει για κάποιο φιλανθρωπικό συνέδριο. Ευχαρίστησε την Μό'ι'ρα για μία ακόμα φορά για την καλοσύνη που είχε να της παραχωρήσει τη θέση στο παράθυρο και αποφάσισε να κοιμηθεί, το ταξίδι ήταν ακόμα πολλές ώρες.
Αργά το απόγευμα μετά από μία κουραστική πτήση έφθασαν στο αεροδρόμιο του Γιοχάνεσμπούργκ ΤΖΩΝ ΣΜΙΤΣ, είχε ακούσει πολλές φορές από τους γονείς της να μιλούν για την οικογένεια των φίλων τους με τα πιο θερμά λόγια, ήταν βέβαια και κουμπάροι αφού οι γονείς της είχαν βαπτίσεi την μικρή DENISE θυμόταν πως στη βάπτιση ήταν τότε μόλις 5 ετών. Μετά τη βάπτιση και την αναχώρηση του ζευγαριού για το Παρίσι είχαν συναντηθεί ελάχιστες φορές και δεν τους θυμόταν καλά. Με τους υπολογισμούς που έκανε η βαπτιστήρα των γονιών της θα έπρεπε να ήταν 22 χρονών, άρα 5 χρόνια μικρότερη από την ίδια. Πως να ήταν άραγε; Είχε μεγάλη αγωνία να την αντικρίσει, είχε κοινά στοιχεία με τον Πέπο; Άραγε τι ρόλο να είχε παίξει η αλλαγή του περιβάλλοντος; Όλα αυτά ανυπομονούσε να τα μάθει. Εντωμεταξύ το ζευγάρι που είχε γνωρίσει στο αεροπλάνο της είχαν δώσει το τηλέφωνό τους ώστε αν το πρόγραμμά της το επέτρεπε να βρισκόντουσαν κάποια μέρα για να την ξεναγήσουν. Επειδή η Μυρτώ δεν είχε πολλές αποσκευές ξεμπέρδεψε γρήγορα, αποχαιρέτησε την Μό'ι'ρα και τον Πήτερ και κατευθύνθηκε προς την αίθουσα των αφίξεων.
Μιας και η ίδια δεν ήταν σε θέση να αναγνωρίσει τους φίλους που την περίμεναν και ούτε η ίδιοι είχαν αυτή τη δυνατότητα, σκέφτηκε να γράψει σε μία σελίδα Α4 το όνομά της κι έτσι μ' αυτόν τον τρόπο οι η Nana και ο Ian την εντόπισαν αμέσως και άρχιζαν να φωνάζουν Μυρτώ! Μυρτώ! Έτρεξαν κοντά της και την έκλεισαν στην αγκαλιά τους, μαζί τους ήταν και δύο όμορφες κοπέλες που θα πρέπει να ήταν περίπου 15 με 18 την αγκάλιασαν κι αυτές, τον λόγο πήρε η Nana γιατί κατάλαβε την απορία της, ήταν σαφές πως δεν γνώριζε τίποτα για την Έλεν και την Κάρολ, λέγοντας της πως ήταν δίδυμες και είχαν γεννηθεί 4 χρόνια μετά τη γέννηση της DENISE. Τα κορίτσια ήταν πολύ χαρούμενα και το έδειχναν, το χαιρόντουσαν που θα την είχαν κοντά τους. Επίσης ο Ian και η Nana ήταν βαθιά συγκινημένοι γιατί κρατούσαν στην αγκαλιά τους την κόρη του πιο πολύτιμου φίλου τους. Καθ' οδόν προς το σπίτι την έδωσαν πιο πολλές εξηγήσεις σχετικά με τις δίδυμες κόρες, ήταν 18 χρονών, και σπούδαζαν η μία νοσηλευτική και η άλλη ιστορικός.
Ήταν μεγάλη η έκπληξη για την Μυρτώ γιατί δεν θυμόταν οι γονείς της να της είχαν μιλήσει ποτέ γι' αυτά τα κορίτσια, είχε την εντύπωση πως είχαν μόνο την DENISE. Της εξήγησαν επίσης πως η DENISE δεν έμενε πια μαζί τους γιατί αρχές του χρόνου είχε παντρευτεί με τον γιατρό DERICCK WILTON μετά από έναν κεραυνοβόλο έρωτα. Η Μυρτώ ούτε αυτό το γνώριζε και εξεπλάγην για μία ακόμα φορά. Το ταξίδι άρχισε ν' αποκτά πρόσθετο ενδιαφέρον. Από τότε που πήγε στην Αμερική το μόνο που την απασχολούσε ήταν οι σπουδές της και η επιστήμη της. Είχε δοθεί ολοκληρωτικά σ' αυτές τις δύο αγάπες και είχε παραμελήσει πολλές κοινωνικές επαφές. Λίγο πριν φθάσουν στο σπίτι ρώτησε τη Nana αν θα μπορούσε κάποια μέρα να συναντηθεί με την DENISE και με χαρά την άκουσε να λέει πως τα σπίτια τους ήταν πολύ κοντά βλεπόντουσαν σχεδόν καθημερινά. Κάπου εδώ, εγώ ο τυχερός αφηγητής αυτής της αληθινής ιστορίας θα σταματήσω την αφήγηση του εικοστού τρίτου μέρους. Σας χαιρετώ, εις αύριον τα νεότερα. Πεπέ.
