Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"


"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,
καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.

7.4.18

Μαρία Παναγοπούλου ''ο λόγος που δεν νηστεύω και δεν λαμβάνω θεία κοινωνία....'' Η επιλογή έγινε από την Μεσοχωρίτισσα Βασιλική Γκοβίνα.

Ο λόγος που δεν νηστεύω και δεν λαμβάνω τη θεία κοινωνία…
Από: Μαρία Παναγοπούλου

Η αμαρτία, έχει και αντικειμενική και υποκειμενική διάσταση για τον καθένα. Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν αμαρτία τις προγαμιαίες σχέσεις. Ή το να φας κρέας την Μεγάλη Εβδομάδα. Συχνά μάλιστα πιστεύουν πως εάν αποφύγουν ένα από τα δύο ή και τα δύο, αυτομάτως η ψυχή τους καθαρίζει από κάθε κακό που έχουν κάνει. Θαρρείς και το νερόβραστο μπρόκολο θα τους δώσει άφεση αμαρτιών…
Υπάρχουν κι οι άλλοι, στους οποίους ανήκω κι εγώ. Εκείνοι που θεωρούν αμαρτία το να βλάπτεις συνειδητά τον διπλανό σου. Να πατάς στο πτώμα του για να ανέβεις ψηλότερα. Να του στερείς εκδικητικά το εισόδημά του. Να τον διαβάλλεις, να τον εκμεταλλεύεσαι, να τον πονάς, να τον εξευτελίζεις, να τον αδικείς, να τον εξαπατάς, να τον κοροϊδεύεις… Οι άνθρωποι που συμπεριφέρονται έτσι, είναι οι αμαρτωλοί στη δική μου συνείδηση!
Αυτοί είναι που μου δημιουργούν και το πρόβλημα! Γιατί στον προσωπικό μου κώδικα αξιών, υπάρχει κάτι που με φορτώνει ενοχές και το κουβαλάω σαν βάρος στην ψυχή μου: οι κακές σκέψεις που κάνω για τους εν λόγω αμαρτωλούς! Φαντάζομαι άσχημα πράγματα, συχνά εύχομαι να τους συμβούν καταστροφές, αδυνατώ να τους αντιμετωπίσω με επιείκεια και χριστιανική μεγαλοψυχία. Θέλω να τους επιστραφεί το κακό που προκαλούν, στο πολλαπλάσιο. Και το θέλω τώρα!
Αυτός είναι ο βασικός λόγος που τα τελευταία χρόνια έχω αποφασίσει να μην νηστεύω και να μην κοινωνώ. Γιατί αισθάνομαι πως μέσα από αυτές τις αρνητικές σκέψεις, γίνομαι κι εγώ αμαρτωλή κατά μία έννοια, επιθυμώντας το κακό, συνεπώς, έχω πολλή δουλειά με τον εαυτό μου για να καθαρίσω το μέσα μου…
Την ημέρα που θα φτάσω στο ύψιστο σημείο να συγχωρέσω εκείνον που έβλαψε δικούς μου ή εμένα, εκείνον που σκόρπισε συνειδητά το κακό σε πλήθος ανθρώπων, εκείνον που αδίκησε, εξαπάτησε, κατέστρεψε, βασάνισε… τότε, ναι! Θα νιώσω και άξια να νηστεύσω, να εξομολογηθώ, να μεταλάβω. Το να καταναλώσω νερόβραστα και λαδερά για δέκα ή σαράντα μέρες, να στηθώ στην ουρά της Εκκλησίας και να κοινωνήσω και μετά να επιστρέψω στην αρνητικές σκέψεις και στην επιθυμία μου να τιμωρηθούν οι σκατόψυχοι άνθρωποι, μου είναι αδύνατο!
Δεν επιβάλλω σε κανένα την άποψή μου. Σέβομαι κάθε διαφορετική στάση και γι αυτό διεκδικώ τον σεβασμό και για την δική μου. Θαυμάζω όσους βρίσκουν τη γαλήνη στην Εκκλησία, ζηλεύω όσους καταφέρνουν μέσα από τη νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας να «καθαρίσουν» την ψυχή τους, μα αυτούς που ειλικρινά τους θεωρώ ευλογημένους ανθρώπους είναι όσους έχουν πετύχει το ακατόρθωτο: να συγχωρούν, ακόμη και το κακό! Είναι σαν να ζουν κάθε μέρα, την Ανάσταση… Ψυχής και πνεύματος.
Καλό Ανάσταση σε όσους το αξίζουν!

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Καλημέρα και καλή Ανάσταση σε όλα τα αρνάκια που έχουμε σφάξει όοοοοοοοοοοοολα!!! αυτά τα χρόνια, και σ' αυτά που θα σφαγούν σήμερα προκειμένου να γιορτάσουμε την ανάσταση. Αν γίνει η ανάσταση θα επιστρέψουν όλοι; Δηλαδή θα αναστηθούν και εκείνοι που έχουν κάνει εγκλήματα; Δηλαδή θα τους δωθεί μια δεύτερη ευκαιρία ώστε να ολοκληρώσουν το έργο τους;
Μαύρο φίδι που μας έφαγε!!!!!!


Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, μην
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η συνείδηση σου
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Απο βραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :
Ειρήνη
σα ναγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Είναι απλό, αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος πράξε τα δέοντα. Σε χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος
.


ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ ΄΄Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ'' Ένα καταπληκτικό ποίημα. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Αγαπητή/έ φίλη/ε καλημέρα και καλή Ανάσταση. Ξημερώματα, όχι  δεν εννοώ το τραγούδι του Αργυρού!!!! Έλεγα λοιπόν πως ξημερώματα με κάποιον μαγικό τρόπο η εσωτερική άτακτη φωνούλα, ας το πούμε  δαιμόνιο, με την έννοια που είχε στην αρχαιότητα, μου "είπε" πως τη  σημερινή μου καλημέρα θα πρέπει να σου την στείλω μ' αυτό το ποίημα του Κώστα Βάρναλη. Αυτό και έκανα, αν έχεις δε τη δυνατότητα να ακούσεις  την απαγγελία από τον Κώστα  Καζάκο  μη διστάσεις  γιατί είναι  ό,τι  καλύτερο. Σε καλημερίζω, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

Κώστα Βάρναλη, «Η Μάνα του Χριστού»


Πώς οι δρόμοι εβωδάνε με βάγια στρωμένοι,
ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρο μπαξέδες!
Η χαρά της γιορτής όλο πιότερο αξαίνει
και μακριάθε βογγάει και μακριάθε ανεβαίνει. 


Τη χαρά σου, Λαοθάλασσα, κύμα το κύμα,
των αλλώνε τα μίση καιρό τηνε θρέφαν
κι αν η μάβρη σου κάκητα δίψαε το κρίμα,
νά που βρήκε το θύμα της, άκακο θύμα! 


Α! πώς είχα σα μάνα κ’ εγώ λαχταρήσει
(είταν όνειρο κ’ έμεινεν, άχνα και πάει)
σαν και τ’ άλλα σου αδέρφια να σ’ είχα γεννήσει
κι από δόξες αλάργα κι αλάργ' από μίση! 


Ένα κόκκινο σπίτι σ’ αβλή με πηγάδι...
και μια δράνα γιομάτη τσαμπιά κεχριμπάρι...
νοικοκύρης καλός να γυρνάς κάθε βράδι,
το χρυσό, σιγαλό και γλυκό σαν το λάδι. 


Κι’ άμ’ ανοίγεις την πόρτα με πριόνια στο χέρι,
με τα ρούχα γεμάτα ψιλό ροκανίδι,
(άσπρα γένια, άσπρα χέρια) η συμβία περιστέρι
ν΄ανασαίνει βαθιά τ’ όλο κέδρον αγέρι. 


Κ’ αφού λίγο σταθείς και το σπίτι γεμίσει
τον καλό σου τον ήσκιο, Πατέρα κι Αφέντη,
η ακριβή σου να βγάνει νερό να σου χύσει,
ο ανυπόμονος δείπνος με γέλια ν’ αρχίσει. 


Κι ο κατόχρονος θάνατος θά φτανε μέλι
και πολλή φύτρα θά φηνες τέκνα κι αγγόνια
καθενού και κοπάδι, χωράφι κι αμπέλι,
τ’ αργαστήρι εκεινού, που την τέχνη σου θέλει. 


Κατεβάζω στα μάτια τη μάβρην ομπόλια,
για να πάψει κι ο νους με τα μάτια να βλέπει...
Ξεφαντώνουν τ’ αηδόνια στα γύρο περβόλια,
λεϊμονιάς σε κυκλώνει λεπτή μοσκοβόλια. 


Φέβγεις πάνου στην άνοιξη, γιέ μου καλέ μου,
Άνοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις.
Η ομορφιά σου βασίλεψε κίτρινη, γιε μου,
δε μιλάς, δεν κοιτάς, πώς μαδιέμαι, γλυκέ μου! 


Καθώς κλαίει, σαν της πέρνουν το τέκνο, η δαμάλα,
ξεφωνίζω και νόημα δεν έχουν τα λόγια.
Στύλωσέ μου τα δυο σου τα μάτια μεγάλα:
τρέχουν αίμα τ’ αστήθια, που βύζαξες γάλα. 


Πώς αδύναμη στάθηκε τόσο η καρδιά σου
στα λαμπρά Γεροσόλυμα Καίσαρας νά μπεις!
Αν τα πλήθη αλαλάζανε ξώφρενα (αλιά σου!)
δεν ηξέραν ακόμα ούτε ποιο τ’ όνομά σου! 


Κει στο πλάγι δαγκάναν οι οχτροί σου τα χείλη...
Δολερά ξεσηκώσανε τ’ άγνωμα πλήθη
κι όσο ο γήλιος να πέσει και νά ρθει το δείλι,
το σταβρό σου καρφώσαν οι οχτροί σου κ’ οι φίλοι. 


Μα γιατί να σταθείς να σε πιάσουν! Κι ακόμα,
σα ρωτήσανε: «Ποιος ο Χριστός;» τί πες «Νά με»!
Αχ! δεν ξέρει, τί λέει το πικρό μου το στόμα!
Τριάντα χρόνια παιδί μου δε σ’ έμαθ’ ακόμα!

[πηγή: Κώστας Βάρναλης, Ποιητικά. Το φως που καίει. Σκλάβοι Πολιορκημένοι. Ποιήματα, εκδόσεις «Ο Κέδρος», Αθήνα 2006, σ. 64-66]