Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"


"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,
καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.

21.4.18

Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΑΓΕΝΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 2018 Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Πώς φτάσαμε να θεωρείται κανονικότητα η επίδειξη των κακών τρόπων;
Οταν συναντιούνται τυχαία δύο άγνωστοι στον δρόμο, έλεγε ο Ερβιν Γκόφμαν (αμερικανός κοινωνιολόγος των ηθών της καθημερινής ζωής), αυτό που ακούγεται συχνότερα να βγαίνει από το στόμα τους είναι «καλημέρα» και «συγγνώμη». Και συμπλήρωνε: Αυτά τα «καλημέρα» και τα «συγγνώμη» πρέπει να τα λάβουμε σοβαρά υπόψη και να τα μελετήσουμε, αν θέλουμε να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί μια κοινωνία.


Αν ο Γκόφμαν μπορούσε να κάνει μια βόλτα σε ένα ελληνικό αστικό κέντρο τού σήμερα, ας πούμε στην πρωτεύουσα, θα παρατηρούσε ότι όταν συναντιούνται δύο άγνωστοι μπορούν να ακουστούν πολλά διαφορετικά πράγματα, εκ των οποίων σπανιότερα «καλημέρα» και «συγγνώμη». Ο εισαγωγικός χαιρετισμός συχνά απουσιάζει ή στην καλύτερη περίπτωση αντικαθίσταται από ένα, μάλλον επιθετικό, «να σας πω!». Η έκφραση δε του αιτήματος που πυροδοτεί την επικοινωνία είναι συχνά αδιαμεσολάβητη: «Θέλω αυτό» ή «Εχετε το τάδε;» ή «Το τσιγάρο σας έρχεται κατευθείαν πάνω μου!». Η απουσία  της λεκτικής ευγένειας συνοδεύεται συχνά και από εκφράσεις αγένειας πέραν της φυσικής γλώσσας: η παντελής αδυναμία συγκρότησης ουράς σε ένα ταμείο και οι συνακόλουθοι αναστεναγμοί δυσαρέσκειας που βγαίνουν από το παρατοποθετημένο μπουλούκι των ανθρώπων, το σολιψιστικό μπλοκάρισμα του διαδρόμου ή της πόρτας στο βαγόνι του μετρό, η ευκολία με την οποία κάποιος «δεν σε βλέπει» και σε προσπερνά κλέβοντας τη σειρά σου, χωρίς να αντιλαμβάνεται καν το «δυνατό άγγιγμα» που προκύπτει από το «ασυναίσθητο» σκούντημα ή ποδοπάτημα, δεν είναι παρά μερικές από αυτές.
Η αγένεια δεν είναι προφανώς ελληνικό προνόμιο. Σε όλες τις πόλεις, όπου η επικοινωνία δεν γίνεται με όρους γνωριμίας όπως συμβαίνει στις πιο μικρές κοινότητες, οι άνθρωποι συχνά απογοητεύονται από τη συμπεριφορά τρίτων απέναντί τους.
🎭🎭🎭🎭🎭🎭🎭🎭🎭
Το ενδιαφέρον όμως της ελληνικής αγένειας στις τυχαίες δημόσιες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων είναι ότι αυτή δεν γίνεται ποτέ αντιληπτή ως μεμονωμένη παρέκκλιση από έναν κανόνα αστικής ευγένειας παρά θεωρείται κανονικότητα. Αντίθετα, μέσα σε ένα καθεστώς απόλυτης αστικής διαστροφής, οι τύποι ευγένειας είναι εκείνοι που θεωρούνται παρέκκλιση και γίνονται συχνά αντικείμενο γελοιοποίησης, σχολιασμού και (καλοπροαίρετης;) πλάκας.
Η κουλτούρα της αγένειας διαμορφώνει ασφαλώς και τους όρους δημοσιότητας των δημοσίων προσώπων. Φωνές, τσιρίδες, υποτιμητικός πληθυντικός και μάγκικος ενικός κυριαρχούν στη ζωντανή και τηλεοπτική πολιτική αντιπαράθεση. «Ακούς τι σου λέω, ρε; Ακούς τι σου λέω;», «Αυτό που σου λέω, εγώ!» ακούγονται να βγαίνουν από το στόμα μελιτζανοκόκκινων προσώπων έτοιμων να εκραγούν. Περιγραφικά επίθετα εν είδει κατηγορητηρίου (Καραγκιόζης, μαφιόζοι, λαμόγια, ρουφιάνοι) και ηθικολογίζοντες αφορισμοί («σα δεν ντρέπεστε!», «καλά, εντάξει, μπαρμπούτσαλα») και πού και πού κανένα αναστοχαστικό συγγνώμη («Μα είστε εντελώς ηλίθιος, συγγνώμη κιόλας») δίνουν και παίρνουν προτού τα διακόψει ρυθμικά η τέλεια μονοτονία της επανάληψης: «Με αφήνετε να μιλήσω; Με αφήνετε να μιλήσω; Μα γιατί δε με αφήνετε να μιλήσω;».
Η ελληνική κουλτούρα της αγένειας δεν είναι καθαυτή κακή, όπως αντίστοιχα μια άλλη εθνική κουλτούρα ευγένειας δεν είναι καθαυτή καλή. Πράγματι η χρήση κάποιων λέξεων όπως «καλημέρα», «συγγνώμη», «ορίστε», «παρακαλώ», «ευχαριστώ», καθώς και η χρήση του πληθυντικού αριθμού δεν εξασφαλίζουν από μόνες τους την καλή συμβίωση των κατοίκων των πόλεων, ούτε επαρκούν για να εξαλείψουν τη βία – βίαιες συμπεριφορές εκδηλώνονται κάλλιστα και σε συνθήκης απόλυτης ευγένειας. Επιτελούν όμως, όπου χρησιμοποιούνται, μια σειρά από πολύπλοκες κοινωνικές λειτουργίες τις οποίες δεν πρέπει να παραβλέψουμε: οργανώνουν τις τυχαίες αλλά αναπόφευκτες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων, φτιάχνουν μικρές καθημερινές τελετουργίες, αισθητικοποιούν την επικοινωνία κρύβοντας την πραγματική αδιαφορία που μπορεί να νιώθει ο ένας για τον άλλον, επιτρέπουν την έκφραση μέχρι και των πιο παράδοξων αιτημάτων διαλύοντας και ξαναφτιάχνοντας στιγμιαίες σχέσεις εξάρτησης. Κυρίως, όμως, υφαίνουν το πλαίσιο μιας κουλτούρας που υπολογίζει τον Άλλον, επιτρέπει την κριτική, αλλά επιζητεί τη συναίνεση.
Όχι, η κουλτούρα της αγένειας δεν είναι καθαυτή κακή. Ευνοεί όμως τις εκρήξεις, τις φορμαλιστικές αντιπαραθέσεις και τις ανταγωνιστικές επιδείξεις υπέρμετρων εγώ. Αντίθετα, η αναγνώριση του Άλλου και η προσοχή στις ανάγκες του, που αυτόματα προκύπτουν από τη μηχανική χρήση ξερών τύπων ευγένειας, καθρεφτίζουν μία προδιάθεση συναίνεσης, απαραίτητη για την αστική συμβίωση. Ευγένειες και αγένειες, ήρθε η ώρα όλες αυτές τις λέξεις, τις στάσεις, τις συμπεριφορές, να τις πάρουμε στα σοβαρά.
🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔🤔
 Η Χαριτίνη Καρακωστάκη είναι πολιτική επιστήμων, υποψήφια διδάκτωρ Κοινωνιολογίας στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (Paris)
Καλημέρα και καλή τύχη σ.ο.τ.α.

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ, ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙ.

16.4.18

ΙΑΠΩΝΙΑ η χώρα των θαυμάτων. ΙΑΠΩΝΕΣ οι οι λάτρεις της φύσης και των παραδόσεων. Η επιλογή έγινε από τον FUZI TOMO KAZU

Φίλες και Φίλοι Οhayo=καλημέρα από τον εκλεκτό μου φίλο και δίδυμη ψυχή τον Σουαχι-λογ-ίτη Fuji Tomo Kazu έλαβα το πιο κάτω μέϊλ και σκέφτηκα πως είναι μια καλή ευκαιρία για να διαβάσουμε κάτι ξεχωριστό, κάτι που θα μπορούσε να συμβεί μόνο σ'αυτή τη χώρα όπου οι άνθρωποι εξακολουθούν να είναι σκεπτόμενοι και ευαίσθητοι, μ'αυτή την ευκαιρία λοιπόν θα σας ξαναπαρουσιάσω κάτι που είχα αναρτήσει πριν λίγο καιρό στο filomatheia και αφορούσε τις Κερασιές. Παρακαλώ ξαναδιαβάστε εκείνη την καταπληκτική ιστορία και αναρωτηθείτε αν αυτό συνέβαινε στη χώρα μας,  θα είχε το ίδιο αποτέλεσμα;  Ένυ γουέϊ που λένε και στο Κορωπί σας χαιρετώ και σας προτρέπω να δείτε το φιλμ που παρουσιάζουν στον 2ρο όροφο του Μουσείου της Ακρόπολης, φροντίστε το σύντομα γιατί υπάρχει κίνδυνος αόρατες δυνάμεις να ζητήσουν να αφαιρεθούν τα επίμαχα σημεία. Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.


'' πιο κάτω θα
σας διηγηθώ μια ιστορία που διάβασα στο περιοδικό ''ΕΠΙΛΟΓΕΣ''
[που δυστυχώς δεν κυκλοφορεί πια] και θα καταλάβετε την
ευαισθησία των Ιαπωνέζων, απλά θέλω να σκεφτείτε αν
αυτό το γεγονός που περιγράφει το άρθρο αν συνέβαινε στην
πατρίδα μας, θα είχε την ίδια αντιμετώπιση;

''Ένα τελευταίο άνθισμα.
Ένα ποιητικό συναπάντημα, κάτω απο τους ανθούς της κερασιάς,
κάποιον λογικών ανθρώπων.
ΣΤΟ ΝΟΤΙΟ ΤΜΗΜΑ της πόλης Φουκουόκα, [Ιαπωνία] μιας
απο τις μεγαλύτερες της επαρχίας Κιούσου, και σε έναν δρόμο
πλάτους τεσσάρων μέτρων, δίπλα σε μια τεχνιτή λίμνη,
το μποτιλιάρισμα είχε γίνει μόνιμο φαινόμενο και τ'αυτοκίνητα
προχωρούσαν μόνο σημειωτόν. Έτσι, ο δήμος αποφάσισε να
διαπλατύνει τον δρόμο στα 12 μέτρα - πράγμα που σήμαινε
ότι μια δενδροστοιχία απο Κερασιές στην άκρη της λίμνης
θα έπρεπε να κοπούν. Ένα δέντρο, με τα μπουμπούκια του
ακόμα σφιχτοκλεισμένα, είχε ήδη πέσει απο το πριόνι των
εργατών. Ήταν αρκετά μεγάλο, όπως και οι συντροφοί του,
και θα έπρεπε να ήταν πάνω από 50 χρόνων.
Την επόμενη μέρα, μια κάρτα
ποιήματος -σαν αυτές όπου πάνω τους τα παλιά χρόνια οι
ποιητές έγραφαν στίχους εμπνευσμένους από την ομορφιά
των ανθών της κερασιάς
-βρέθηκε κρεμασμένη απο ένα κλαδί
του διπλανού δέντρου. Επάνω της ήταν γραμμένο ένα ποίημα
που απευθυνόταν στον δήμαρχο της Φουκουόκα:
''Προς τον φύλακα των
Δένδρων της Κερασιάς, 
τον Εξοχότατο Δήμαρχο Σίντο:

'''''Λυπήσου τα λουλούδια.
Παρακαλώ σε, χάρισέ τους
δεκαπέντε ημερών ζωή,
ώστε ν'ανθίσουν μια
τελευταία άνοιξη'''''.
Η είδηση για το ποίημα διαδόθηκε και πολύ σύντομα η κάρτα
με την απάντηση βρέθηκε να τρεμοπαίζει κρεμασμένη σ'ενα
διπλανό κλαδί. Στην κάρτα που λικνιζόταν στο δροσερό αεράκι
της άνοιξης που μόλις έμπενε, ήσαν γραμμένοι οι πιο κάτω στίχοι:
H καρδιά που θρηνεί για τους ανθούς
είναι η ευγενής και πιστή
καρδιά του Γιαμάτο [Ιαπωνία]
Είθε αυτό το ευγενικό
πνεύμα πάντα να επικρατεί.
Φύλακας των
Δένδρων Κερασιάς
της επαρχίας Τσικουζέν [Φουκουόκα]
Καζούμα-Σίντο.
Ο δήμαρχος ανέβαλλε το κόψιμο των δένδρων. Ευγνώμονες
οι κάτοικοι γέμισαν τα κλαδιά των δένδρων με στίχους που
επευφημούσαν τον δήμαρχο για την αποφασή του.
Αργότερα, οι κερασιές άνθισαν, και οι ανθοί τους έγιναν
ένα τεράστιο, διάχυτο ροζ σύννεφο στον γαλανό ουρανό
της Φουκουόκα, σαν σε μια ύστατη σπατάλη ενέργειας
τις τελευταίες μέρες της ζωής τους.

Υ.Γ. Χάρις στην ανταλλαγή ποιημάτων, οι δημοτικές Αρχές
της Φουκουόκα επανεξέτασαν τα τεχνικά τους σχέδια.
Άλλαξαν τη χάραξει του δρόμου, διαπλάτυναν το πεζοδρόμιο
και η δενδροστοιχία απο κερασιές έμεινε ανέπαφη,
όταν το 1990 επισκέφτηκα την Ιαπωνία ζήτησα απο τους
φίλους που με φιλοξενούσαν να πάμε στην περιοχή της
Φουκουόκα για να δω τις Κερασιές.
Ανιχνευτής ο FUJI TOMO KAZU.

13.4.18

ΣΜΗΝΑΓΟΣ ΜΠΑΛΤΑΔΩΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΜΑΣ.

Φίλες και Φίλοι σας καλησπερίζω, χθες χάσαμε στα νερά του Αιγαίου ακόμα ένα παλληκάρι της πολεμικής μας Αεροπορίας, όταν αργά χθες βράδυ έμαθα το δυσάρεστο έπαθα σοκ. Είναι από τις στιγμές που νιώθεις ένα απόλυτο κενό... Είναι από τις στιγμές που απλά σωπαίνεις και σκουπίζεις τα δάκρυα σου. Αυτά τα παιδιά της πολεμικής αεροπορίας ρισκάρουν τη ζωή τους κάθε μέρα, εγώ το μόνο που μπορώ να πω είναι Σεβασμός! Σεβασμός! Σεβασμός! Αύριο στις 14:00 στο Μορφοβούνι Καρδίτσας θα αποχαιρετίσουν οι συνάδελφοι, συγγενείς και φίλοι, και φυσικά όλη η Ελλάδα τον Σμηναγό της καρδιάς μας ΓΕΩΡΓΙΟ ΜΠΑΛΤΑΔΩΡΟ.
ΥΓ.Μετά τα μεγάλα λόγια ήρωας κλπ για τον πιλότο θα πρέπει άμεσα να ληφθούν μέτρα για την οικογένειά του, όπως σύνταξη, επίδομα ή να προσληφθεί άμεσα η σύζυγος σε υπηρεσία της αρεσκίας της ή σε ΔΕΚΟ για να έχουν αξία οι φιλοφρονήσεις και μη μου πει κανείς ότι δεν προβλέπεται από το νόμο, άμεσα να ψηφισθεί, αλλιώς θα είστε για γέλια και κλάματα.




Με σεβασμό ο Επικούρειος Πέπος.

7.4.18

Μαρία Παναγοπούλου ''ο λόγος που δεν νηστεύω και δεν λαμβάνω θεία κοινωνία....'' Η επιλογή έγινε από την Μεσοχωρίτισσα Βασιλική Γκοβίνα.

Ο λόγος που δεν νηστεύω και δεν λαμβάνω τη θεία κοινωνία…
Από: Μαρία Παναγοπούλου

Η αμαρτία, έχει και αντικειμενική και υποκειμενική διάσταση για τον καθένα. Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν αμαρτία τις προγαμιαίες σχέσεις. Ή το να φας κρέας την Μεγάλη Εβδομάδα. Συχνά μάλιστα πιστεύουν πως εάν αποφύγουν ένα από τα δύο ή και τα δύο, αυτομάτως η ψυχή τους καθαρίζει από κάθε κακό που έχουν κάνει. Θαρρείς και το νερόβραστο μπρόκολο θα τους δώσει άφεση αμαρτιών…
Υπάρχουν κι οι άλλοι, στους οποίους ανήκω κι εγώ. Εκείνοι που θεωρούν αμαρτία το να βλάπτεις συνειδητά τον διπλανό σου. Να πατάς στο πτώμα του για να ανέβεις ψηλότερα. Να του στερείς εκδικητικά το εισόδημά του. Να τον διαβάλλεις, να τον εκμεταλλεύεσαι, να τον πονάς, να τον εξευτελίζεις, να τον αδικείς, να τον εξαπατάς, να τον κοροϊδεύεις… Οι άνθρωποι που συμπεριφέρονται έτσι, είναι οι αμαρτωλοί στη δική μου συνείδηση!
Αυτοί είναι που μου δημιουργούν και το πρόβλημα! Γιατί στον προσωπικό μου κώδικα αξιών, υπάρχει κάτι που με φορτώνει ενοχές και το κουβαλάω σαν βάρος στην ψυχή μου: οι κακές σκέψεις που κάνω για τους εν λόγω αμαρτωλούς! Φαντάζομαι άσχημα πράγματα, συχνά εύχομαι να τους συμβούν καταστροφές, αδυνατώ να τους αντιμετωπίσω με επιείκεια και χριστιανική μεγαλοψυχία. Θέλω να τους επιστραφεί το κακό που προκαλούν, στο πολλαπλάσιο. Και το θέλω τώρα!
Αυτός είναι ο βασικός λόγος που τα τελευταία χρόνια έχω αποφασίσει να μην νηστεύω και να μην κοινωνώ. Γιατί αισθάνομαι πως μέσα από αυτές τις αρνητικές σκέψεις, γίνομαι κι εγώ αμαρτωλή κατά μία έννοια, επιθυμώντας το κακό, συνεπώς, έχω πολλή δουλειά με τον εαυτό μου για να καθαρίσω το μέσα μου…
Την ημέρα που θα φτάσω στο ύψιστο σημείο να συγχωρέσω εκείνον που έβλαψε δικούς μου ή εμένα, εκείνον που σκόρπισε συνειδητά το κακό σε πλήθος ανθρώπων, εκείνον που αδίκησε, εξαπάτησε, κατέστρεψε, βασάνισε… τότε, ναι! Θα νιώσω και άξια να νηστεύσω, να εξομολογηθώ, να μεταλάβω. Το να καταναλώσω νερόβραστα και λαδερά για δέκα ή σαράντα μέρες, να στηθώ στην ουρά της Εκκλησίας και να κοινωνήσω και μετά να επιστρέψω στην αρνητικές σκέψεις και στην επιθυμία μου να τιμωρηθούν οι σκατόψυχοι άνθρωποι, μου είναι αδύνατο!
Δεν επιβάλλω σε κανένα την άποψή μου. Σέβομαι κάθε διαφορετική στάση και γι αυτό διεκδικώ τον σεβασμό και για την δική μου. Θαυμάζω όσους βρίσκουν τη γαλήνη στην Εκκλησία, ζηλεύω όσους καταφέρνουν μέσα από τη νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας να «καθαρίσουν» την ψυχή τους, μα αυτούς που ειλικρινά τους θεωρώ ευλογημένους ανθρώπους είναι όσους έχουν πετύχει το ακατόρθωτο: να συγχωρούν, ακόμη και το κακό! Είναι σαν να ζουν κάθε μέρα, την Ανάσταση… Ψυχής και πνεύματος.
Καλό Ανάσταση σε όσους το αξίζουν!

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Καλημέρα και καλή Ανάσταση σε όλα τα αρνάκια που έχουμε σφάξει όοοοοοοοοοοοολα!!! αυτά τα χρόνια, και σ' αυτά που θα σφαγούν σήμερα προκειμένου να γιορτάσουμε την ανάσταση. Αν γίνει η ανάσταση θα επιστρέψουν όλοι; Δηλαδή θα αναστηθούν και εκείνοι που έχουν κάνει εγκλήματα; Δηλαδή θα τους δωθεί μια δεύτερη ευκαιρία ώστε να ολοκληρώσουν το έργο τους;
Μαύρο φίδι που μας έφαγε!!!!!!


Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, μην
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η συνείδηση σου
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Απο βραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :
Ειρήνη
σα ναγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Είναι απλό, αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος πράξε τα δέοντα. Σε χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος
.


ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ ΄΄Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ'' Ένα καταπληκτικό ποίημα. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Αγαπητή/έ φίλη/ε καλημέρα και καλή Ανάσταση. Ξημερώματα, όχι  δεν εννοώ το τραγούδι του Αργυρού!!!! Έλεγα λοιπόν πως ξημερώματα με κάποιον μαγικό τρόπο η εσωτερική άτακτη φωνούλα, ας το πούμε  δαιμόνιο, με την έννοια που είχε στην αρχαιότητα, μου "είπε" πως τη  σημερινή μου καλημέρα θα πρέπει να σου την στείλω μ' αυτό το ποίημα του Κώστα Βάρναλη. Αυτό και έκανα, αν έχεις δε τη δυνατότητα να ακούσεις  την απαγγελία από τον Κώστα  Καζάκο  μη διστάσεις  γιατί είναι  ό,τι  καλύτερο. Σε καλημερίζω, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

Κώστα Βάρναλη, «Η Μάνα του Χριστού»


Πώς οι δρόμοι εβωδάνε με βάγια στρωμένοι,
ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρο μπαξέδες!
Η χαρά της γιορτής όλο πιότερο αξαίνει
και μακριάθε βογγάει και μακριάθε ανεβαίνει. 


Τη χαρά σου, Λαοθάλασσα, κύμα το κύμα,
των αλλώνε τα μίση καιρό τηνε θρέφαν
κι αν η μάβρη σου κάκητα δίψαε το κρίμα,
νά που βρήκε το θύμα της, άκακο θύμα! 


Α! πώς είχα σα μάνα κ’ εγώ λαχταρήσει
(είταν όνειρο κ’ έμεινεν, άχνα και πάει)
σαν και τ’ άλλα σου αδέρφια να σ’ είχα γεννήσει
κι από δόξες αλάργα κι αλάργ' από μίση! 


Ένα κόκκινο σπίτι σ’ αβλή με πηγάδι...
και μια δράνα γιομάτη τσαμπιά κεχριμπάρι...
νοικοκύρης καλός να γυρνάς κάθε βράδι,
το χρυσό, σιγαλό και γλυκό σαν το λάδι. 


Κι’ άμ’ ανοίγεις την πόρτα με πριόνια στο χέρι,
με τα ρούχα γεμάτα ψιλό ροκανίδι,
(άσπρα γένια, άσπρα χέρια) η συμβία περιστέρι
ν΄ανασαίνει βαθιά τ’ όλο κέδρον αγέρι. 


Κ’ αφού λίγο σταθείς και το σπίτι γεμίσει
τον καλό σου τον ήσκιο, Πατέρα κι Αφέντη,
η ακριβή σου να βγάνει νερό να σου χύσει,
ο ανυπόμονος δείπνος με γέλια ν’ αρχίσει. 


Κι ο κατόχρονος θάνατος θά φτανε μέλι
και πολλή φύτρα θά φηνες τέκνα κι αγγόνια
καθενού και κοπάδι, χωράφι κι αμπέλι,
τ’ αργαστήρι εκεινού, που την τέχνη σου θέλει. 


Κατεβάζω στα μάτια τη μάβρην ομπόλια,
για να πάψει κι ο νους με τα μάτια να βλέπει...
Ξεφαντώνουν τ’ αηδόνια στα γύρο περβόλια,
λεϊμονιάς σε κυκλώνει λεπτή μοσκοβόλια. 


Φέβγεις πάνου στην άνοιξη, γιέ μου καλέ μου,
Άνοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις.
Η ομορφιά σου βασίλεψε κίτρινη, γιε μου,
δε μιλάς, δεν κοιτάς, πώς μαδιέμαι, γλυκέ μου! 


Καθώς κλαίει, σαν της πέρνουν το τέκνο, η δαμάλα,
ξεφωνίζω και νόημα δεν έχουν τα λόγια.
Στύλωσέ μου τα δυο σου τα μάτια μεγάλα:
τρέχουν αίμα τ’ αστήθια, που βύζαξες γάλα. 


Πώς αδύναμη στάθηκε τόσο η καρδιά σου
στα λαμπρά Γεροσόλυμα Καίσαρας νά μπεις!
Αν τα πλήθη αλαλάζανε ξώφρενα (αλιά σου!)
δεν ηξέραν ακόμα ούτε ποιο τ’ όνομά σου! 


Κει στο πλάγι δαγκάναν οι οχτροί σου τα χείλη...
Δολερά ξεσηκώσανε τ’ άγνωμα πλήθη
κι όσο ο γήλιος να πέσει και νά ρθει το δείλι,
το σταβρό σου καρφώσαν οι οχτροί σου κ’ οι φίλοι. 


Μα γιατί να σταθείς να σε πιάσουν! Κι ακόμα,
σα ρωτήσανε: «Ποιος ο Χριστός;» τί πες «Νά με»!
Αχ! δεν ξέρει, τί λέει το πικρό μου το στόμα!
Τριάντα χρόνια παιδί μου δε σ’ έμαθ’ ακόμα!

[πηγή: Κώστας Βάρναλης, Ποιητικά. Το φως που καίει. Σκλάβοι Πολιορκημένοι. Ποιήματα, εκδόσεις «Ο Κέδρος», Αθήνα 2006, σ. 64-66]


4.4.18

Ηλίας Γιαννακόπουλος ξανά και ξανά για φιλολογικούς λόγους και όχι μόνο.

Λόγω των ημερών σκέφτηκα να σου στείλω την καλημέρα μου με το πιο κάτω κείμενο από ένα  άρθρο του κ. Ηλία Γιαννακόπουλο. Παράλληλα επειδή θα υπάρχει μεγάλος συνωστισμός στην Ανάσταση, αν, και όταν γίνει🤔🤔🤔, τρέχα γύρευε που λένε και στα  Τρίκαλα, αφού εδώ και 1985 χρόνια δεν έχει ξαναγίνει, φρόντισε λοιπόν όσο ζεις να περάσεις καλά και Επικούρεια και άφησε τους άλλους να περιμένουν την Ανάσταση λες και η παρουσία μας τόσα χρόνια στη γη ήταν τόοοοοοοοσο σημαντική που θα έπρεπε να αναστηθούμε για να συνεχίσουμε το μεγάλο έργο που αφήσαμε πίσω, είμαστε για😂😁😀😂😁😀 γέλια ή για κλάματα;
🤔🤔🤔ΥΓ. Καλή επιτυχία 🌷 στο ψήσιμο και  καλοφάγωτο το καημένο το αρνάκι.🐑🐏🐑🐏🐑
"🍓"Στον γνωστό «κύκλο της ζωής» δεν ανευρίσκονται μόνο τα δύο άκρα, η γέννηση και ο θάνατος, αλλά κι ένα πλήθος άλλων στοιχείων που νοηματοδοτούν το περιεχόμενο της έννοιας «ζωή». Τέτοια μπορεί να είναι η δημιουργία, οι πνευματικές αναζητήσεις, οι φιλοσοφικοί στοχασμοί, οι κοινωνικοί προβληματισμοί, οι ανθρώπινες σχέσεις, η αναζήτηση του θείου, οι θυσίες, οι αγώνες, το άγχος και η αγωνία του μέλλοντος. Γι’ αυτό και η ζωή ετυμολογικά βρίσκεται κοντά στην έννοια Βίος και στη Βία"🍓".🤔🤔🤔
Καλή προσωπική επ-ανάσταση. Σε χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

"🍓"Στην αντίπερα όχθη όσων περιδιαβάζουν τον «κύκλο της ζωής» βρίσκονται εκείνοι που εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στην ίδια τη ζωή και όχι στο μοιραίο – αναπόφευκτο τέλος. Η ζωή μπορεί να κινείται ανάμεσα σε δύο «τελείες», αλλά πάντα αγωνίζεται να επιμηκύνει το «μεταξύ αυτών διάστημα» και να το εμπλουτίσει. Η δημιουργία και η σύνθεση, όπως και η υπέρβαση της υλικής μας υπόστασης, συνιστούν τα αναγκαία βάθρα της πραγματικής ζωής. Η ζωή είναι μια κίνηση, μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με το άγνωστο, το τυχαίο και το ανέλπιστο.
Τον ύμνο της ζωής τον κατέγραψε εμφαντικά ο Ρουσσώ: «Ζω δε σημαίνει αναπνέω, σημαίνει ενεργώ˙ σημαίνει χρησιμοποιώ τα όργανά μου, τις αισθήσεις μου, τις ικανότητές μου, όλα τα μέρη του εαυτού μου που μου δίνουν τη συναίσθηση της ύπαρξής μου. Ο άνθρωπος που έζησε περισσότερο δεν είναι εκείνος που μέτρησε περισσότερα χρόνια, αλλά όποιος ένιωσε περισσότερο τη ζωή».🍓
Τώρα είναι η σειρά σου με ποιους θα πας και ποιους θ'αφησεις. Εγώ σε καληνυχτίζω και σου εύχομαι αυτά που επιθυμείς, 🍓εφόσον είναι δίκαια και σου αξίζουν, και αν σου είναι απαραίτητα 🍓 σύντομα να τα αποκτήσεις. Σε χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

 🎭🎭🎭🎭🎭🎭🎭🎭🎭
Μεγάλη Πέμπτη σήμερα, λόγω της ημέρας, κατά την ταπεινή μου άποψη αυτή την ημέρα ο Χριστός  έκανε μια κορυφαία πράξη,  και αφού ο Ιδρυτής έκανε αυτή την πράξη ας αναλογιστούν 🍓--- όσοι θέλουν τουλάχιστον να λένε πως είναι χριστιανοί ---🍓 τι θα πρέπει να πράξουν οι ίδιοι, εκτός και αν άλλο λέμε και άλλο εννοούμε,🤔 έλεγα λοιπόν πως λόγω της ημέρας σου στέλνω το πιο κάτω απόσπασμα που αφορά την τρίτη ""λυκείου"" σε παρακαλώ να  αφιερώσεις λίγο χρόνο. Σ' ευχαριστώ. Καλημέρα.
🍓🍓🍓🍓🍓🍓🍓🍓🍓
""Κάθε φορά, λοιπόν, που συναντάς, διαλέγεσαι ή συνυπάρχεις με άτομα της λεγόμενης Τρίτης Ηλικίας, εύκολα οδηγείσαι στις παρακάτω σκέψεις:
🍓● Όταν σκέπτομαι πως η ζωή που μας δίνεται ως δώρο δεν ξοδεύεται στη νιότη, ούτε λυγίζει στις κακουχίες του χρόνου, τότε νιώθω ν ι κ η τ ή ς.
🍓● Όταν βλέπω στα πρόσωπα των ηλικιωμένων τη θέληση να αντιπαλέψουν τη φθορά του χρόνου, τότε αισθάνομαι έ ν ο χ ος για τις δικές μου φοβίες και την παραίτηση.
🍓● Όταν συλλογίζομαι πως η ζωή καταξιώνεται από τα έργα που αφήνουμε και όχι τις μέρες που ξοδέψαμε στο άρμα του χρόνου απλά ζώντας, τότε νιώθω δ ι κ α ι ω μ έ ν ο ς για όσα δημιούργησα.
🍓● Όταν αντικρίζω πρόσωπα χαρακωμένα από το λεπίδι του χρόνου που, ωστόσο, δεν σκύβουν, ούτε παραπονιούνται από τη δυσμορφία αλλά στέκονται όρθιοι κι αποφασισμένοι, τότε αισθάνομαι σ ί γ ο υ ρ ο ς για τις αντοχές μου.
🍓● Όταν ακούω τους ηλικιωμένους να συμβουλεύουν και όχι να καταφεύγουν σε φλύαρες διδαχές, τότε σκέπτομαι πόσο ά δ ι κ ο ς ήμουνα, όταν τους περιφρονούσα με την αδιαφορία μου.
🍓● Όταν βλέπω κάποιους να θέλουν να μένουν – ή να φαίνονται πάντα νέοι! – και για να το πετύχουν αλλάζουν το πρόσωπό τους, τότε νιώθω λίγο ο ρ γ ι σ μ έ ν ο ς, γιατί διαβλέπω μια ασέβεια στην αναγκαιότητα – δικαίωμα να ζήσουμε και τα τρία στάδια της ηλικίας μας.
🍓● Όταν μιλώ με νέους και διαβλέπω μια περιφρόνηση και απαξίωση στα γηρατειά, τότε συλλογίζομαι πόσο ανέξοδες και φθηνές είναι οι καταγγελίες του ρατσισμού και πόσο ε υ τ υ χ ή ς νιώθω που φρόντισα τους γονείς μου, όταν αυτοί απόκαμαν από την ασθένεια και το φορτίο του χρόνου.
🍓● Όταν θυμάμαι τα παραμύθια και τις ιστορίες του παππού μου και της γιαγιάς μου, νιώθω ξαφνικά α π ο γ ο η τ ε υ μ έ ν ο ς από την αδυναμία μου να πω τα ίδια ή άλλα στα δικά μου εγγόνια.
🍓● Όταν συζητώ με άλλους που ερίζουν, αν ο ήλιος είναι ομορφότερος την αυγή ή το βασίλεμα, τότε νιώθω πολύ α δ ύ ν α μ ο ς για να υποστηρίξω το ένα ή το άλλο.
🍓● Όταν μιλώ με ηλικιωμένους και δεν χρησιμοποιούν πολύ τον παρελθόντα χρόνο (αναμνήσεις…) αλλά τον «μέλλοντα», τότε συλλαμβάνω τον εαυτό μου α δ α ή σχετικά με τη  θέληση και τη δύναμη κάποιων να «ζήσουν».
🍓● Όταν παρατηρώ γύρω μου να πληθαίνουν τα γηροκομεία και οι οίκοι ευγηρίας δεν αισθάνομαι περήφανος για την κοινωνική μέριμνα προς τους ηλικιωμένους αλλά νιώθω α ν ή σ υ χ ο ς για την απουσία της οικογένειας.
🍓● Όταν βλέπω νέους δίπλα σε ηλικιωμένους με όλες τις διαφορές και αντιθέσεις (σώματος, ψυχής, ιδεολογίες…), τότε καταλαβαίνω την αναγκαιότητα της ισορροπίας του σύμπαντος και της ζωής που πηγάζει από τις συγκρούσεις και όχι από την επίπλαστη υποχρέωση σε κάποια εξουσία. Έτσι, νιώθω ι κ α ν ο π ο ι η μ έ ν ο ς για την κοσμογονική αρχή που πρόβαλε ο Ηράκλειτος, την «παλίντονο αρμονία».
🍓● Όταν ακούω τους ξωμάχους της ζωής με περισσή ειλικρίνεια να επαινούν τους νέους για τις ιδέες και τα επιτεύγματά τους, τότε αισθάνομαι χ α ρ ο ύ μ ε ν ο ς, γιατί αυτό σημαίνει πρόοδος.
🍓● Όταν βλέπω τους νέους να συμβουλεύονται τους ηλικιωμένους αλλά και να βαδίζουν το δικό τους δρόμο, το «απάτητο μονοπάτι», τότε νιώθω υ π ε ρ ή φ α ν ο ς για τη νέα γενιά που γνωρίζει να ακούει το παλιό και πάνω σε αυτό να οικοδομεί το νέο. Η διαλεκτική του Έγελου στην απόλυτη εφαρμογή της.
Σ' ευχαριστώ που έκανες τον κόπο και το διάβασες, σε χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

Πηγή των τριών πιο πάνω άρθρων είναι το λογοτεχνικό-φιλολογικό ορυχείο που ονομάζεται Ηλίας Γιαννακόπουλος.