ΟΤΑΝ Η ΟΚΡΑ ΒΡΑΒΕΥΣΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΘΑ ΤΖΑΝΕΑ - ΚΑΡΔΟΥΛΑ δηλαδή την αγαπημένη μας δασκάλα το 2013 και από την συνάντηση που έγινε τον ΑΥΓΟΥΣΤΟ του 2022 στον κήπο του ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι.

Η δασκάλα μας

Στους γονείς μου οφείλω το ζην
Στους δασκάλους μου το ευ ζην.

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, θα συμπληρώσω σήμερα 27/09/2022 λίγα λόγια για την δασκάλα μου την Κυρία Μάρθα, λίγο πριν φύγουμε από το χωριό, δηλαδή προς το τέλος Αυγούστου έκανα μία πολύ ωραία σκέψη την οποία και υλοποίησα άμεσα. Κάλεσα ένα απόγευμα την δασκάλα μου στο σπίτι, και χωρίς να της έχω αναφέρει κάτι, είχα προσκαλέσει και κάποιες κοπέλες που ήταν μαθήτριές της και έναν μαθητή της. 

Παραβρέθηκαν οι: Χριστίνα Βερβέρα - Ντακούλα, κορυφαία μαθήτρια με ειδική αποστολή, η Μαρία Γκοβίνα - Τσιούνη, κι αυτή κορυφαία, ο πατέρας της την προόριζε για το πολυτεχνέιο αλλά ο έρωτας την κράτησε στο χωριό, η Φαίη Γκοβίνα -Τσίρκα, δεν ήταν κορυφαία αλλά ήταν εύστροφη και ειδικότερα στα μαθηματικά ήταν το κάτι άλλο, όλοι οι μαθητές όταν είχαν δυσκολία στα μαθήματα πήγαιναν στην Φαίη για να τους λύσει τις ασκήσεις, η Βαγγελιώ Τσίρκα - Γιαννιού ήταν όντως πάρα πολύ καλή, και φυσικά η οικοδέσποινα Λαμπρινή, η οποία μαζί με τον Γκοτζιό ήταν τα φαινόμενα του σχολείου, και ο μαθητής της Θωμάς Ντακούλας ο αγαπημένος μαθητής της κυρίας Μάρθας γιατί ήταν πολύ σεμνός και υπάκουος.

BOYΛΑ,ΠΕΠΟΣ,Κ. ΜΑΡΘΑ,ΛΟΛΑ

Ήταν πολύ συγκινητικές οι στιγμές που ζήσαμε, όλοι μας είχαμε πολλά να θυμηθούμε από τα μαθητικά μας χρόνια που ζήσαμε κοντά σ' αυτή την υπέροχη δασκάλα. Το χάρηκε ιδιαίτερα η κ. Μάρθα και γι' αυτό όταν την μετέφερα στο σπίτι της με το αυτοκίνητο μου είπε: Σπύρο, εγώ θα σε αποκαλώ Σπύρο γιατί μ' αυτό το όνομα σε είχα γνωρίσει, σ' ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ πολύ γι' αυτό που έκανες σήμερα. Σ' ευχαριστώ επίσης και για τα βιβλία που μου δανείζεις κάθε φορά που έρχεσαι στο χωριό. ΥΓ. Επειδή η δασκάλα μας είναι βιβλιοφάγος -το μετέδωσε και σε μένα αυτό- λίγο πριν φύγω από το χωριό της αφήνω 10 βιβλία για την χειμερινή περίοδο.

Κάντζα 24-06-13 όταν ο μαθητής mr pepos μετά από σαρανταεννιά χρόνια συνάντησε τη δασκάλα του, την Κυρία Μάρθα Τζανέα-Καρδούλα. Την αγαπημέ του του δασκάλα.
Θα επιστρέψω λίγα χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στο 1964, σ’ ένα χωριό των Τρικάλων το μαγευτικό και πανέμορφο Γοργογύρι έφτασε μια νεράιδα από την Μάνη. Όταν πληροφορηθήκαμε από τον κύριο Καραμίτζιο πως αυτή θα είναι η νέα μας δασκάλα πετάξαμε από τη χαρά μας.

Αριστούχες όλες.

Ήταν Ιανουάριος του 1964 και η νέα μας δασκάλα ήταν μόλις 24 ετών πανέμορφη και ψηλή,[φέρτε στη μνήμη σας την Ειρήνη Παππά για να καταλάβετε τι εννοώ] ήταν ένα λουλούδι μέσα στον χειμώνα, σ’ έναν βαρύ χειμώνα που ο ερχομός όμως της νέας δασκάλας-νεράιδας ήταν για εμάς τα παιδιά όπως οι αλκυονίδες μέρες που περιμέναμε και που με τον ερχομό της ήρθαν πιο νωρίς. Η δασκάλα – νεράιδα με το μαγικό της ραβδάκι άγγιξε όλα τα παιδιά και ενώ ήμασταν στην αδράνεια και στην αμάθεια ξαφνικά το κλίμα άλλαξε για αρκετά παιδιά και γίναμε ενεργοί και φιλομαθείς.
Είχαμε βρει την δασκάλα των ονείρων μας, στο δικό μας σχολείο έτυχε να έρθει η εκπαιδευτικός που θα κοσμούσε την εκπαιδευτική κοινότητα. Αν στο εκπαιδευτικό μας σύστημα η πλειονότητα ήταν όπως η κυρία Μάρθα Τζανέα ο τόπος μας δεν θα είχε τα χάλια που έχει σήμερα, η παιδεία μας θα ήταν πολύ διαφορετική. Πόσους αντίστοιχους εκπαιδευτικούς είχαμε και έχουμε? Πολύ φοβάμαι ελάχιστους, σίγουρα πάντως είναι μειονότητα.

Μελλοντικοί επιστήμονες.

Ας επιστρέψω όμως πίσω στο 1964, πλησιάζοντας το καλοκαίρι είχε αρχίσει να φωλιάζει μέσα μας ο φόβος μήπως στην επόμενη σεζόν δεν θα είχαμε ξανά μαζί μας την δασκάλα μας. Την αγωνία μας αυτή την έλυσε ο έρωτας!!! Ναι καλά διαβάσατε ο έρωτας, αυτός ο μικρός φτερωτός θεός με τα βέλη του «πλήγωσε» την καρδιά της δασκάλας μας και ενός συγχωριανού μας του Βασίλη Καρδούλα. Σε έξι μήνες έγινε ο γάμος, τώρα πια ο φόβος έφυγε από την ψυχή μας ήμασταν ευτυχείς που θα ήταν για πάντα κοντά μας.
Η δασκάλα μας ήταν από τους Γαργαλιάνους και είχε άλλα τρία αδέρφια αγόρια και τα τρία. Η μητέρα της μετά το θάνατο της μητέρας της, δηλαδή τη γιαγιά της δασκάλας μας είχε αναγκαστεί να διακόψει τις σπουδές της και να επιστρέψει στην οικογένεια. Το ανεκπλήρωτο όνειρο της μητέρας της δασκάλας μας ήταν που συνέδραμε και παρότρυνε την κόρη της να σπουδάσει και να γίνει δασκάλα, ευτυχώς για μας τα παιδιά του Γοργογυρίου.

ΣΤΗΝ ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΑΣ.

Θα μου επιτρέψετε να παραθέσω εδώ τα λόγια του L. Wittgenstein «τα έργα των μεγάλων δασκάλων είναι ήλιοι που δύουν και ανατέλλουν ολόγυρά μας. Θά ‘ρθει καιρός για κάθε μεγάλο έργο, που τώρα βρίσκεται στη δύση του, να ανατείλει ξανά». Αυτό ήταν για μας η νέα δασκάλα μας, ήταν ο ανατέλλων ήλιος. Και θα μου ξαναεπιτρέψετε αυτή τη φορά να παραθέσω τα λόγια ενός πολύ φωτισμένου δασκάλου του Αλέξανδρου Δελμούζου «μορφώνω ένα άτομο θα πει δίνω μορφή στον ψυχικό του κόσμο, σε κάτι άμορφο ακόμα. Στο άτομο όμως δεν μπορούμε να δώσουμε αυθαίρετα όποια μορφή εμείς θέλουμε, παρά μόνο να το βοηθήσουμε να πάρει με τον καιρό την μορφή που ορίζουν, όσα ζωντανά και διαλεχτά στοιχεία κλείνει μέσα του. Αυτά με τη συστηματική ανάπτυξη και καλλιέργεια δίνουν στον καθένα τον ατομικό του τύπο». Αυτό ξεκίνησε να κάνει η νέα μας δασκάλα, το κατά πόσο θα την άφηναν οι δυνάμεις της αδράνειας και της αντίδρασης ήταν ένα ζητούμενο.

ΛΟΛΑ, ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ, Κ. ΜΑΡΘΑ

Αυτή λοιπόν την καταπληκτική δασκάλα, τη δασκάλα μας είχαμε αποφασίσει να την τιμήσουμε το 2007 στην ανεπανάληπτη εκδήλωση που είχαμε διοργανώσει ως Λ.Ο.Γ στην αυλή των θαυμάτων αλλά που δυστυχώς δεν μπόρεσε να παραβρεθεί. Κάλλιο αργά λοιπόν παρά ποτέ γι’ αυτό χθές 23-06 που είχαμε πανσέληνο [ το πιο μεγάλο φεγγάρι εδώ και πενήντα χρόνια] μαζευτήκαμε στην Κάντζα κάποιοι από τους μαθητές της και με πολύ συγκίνηση της απονέμαμε μια αναμνηστική πλακέτα ως ένδειξη ευγνωμοσύνης στην εκπαιδευτικό της καρδιά μας.

DONNA, TAKHΣ, Κ. ΜΑΡΘΑ.

Παρόντες ήταν η Βούλα Λιατίφη, η καλύτερη μαθήτριά της, ο Αριστοτέλης, η Ράνια, ο Αλέκος, η Βασιλική-Μελισσάνθη, η Λαμπρινή, η Ντόνα καθώς επίσης και ο «κορυφαίος» Χρήστος-Μποράτος και στα λίγα υπόλοιπα ο mr pepos. Ήταν μία πολύ ξεχωριστή μέρα γεμάτη από μνήμες και συγκίνηση. Κυρία Μάρθα σας ευχαριστούμε γιατί χάρη σ' εσάς αρκετά παιδιά μπόρεσαν να ξετρυπώσουν τα γράμματα. Σας ευχόμαστε να συνεχίσετε να έχετε σωματική και πνευματική υγεία.

ΠΕΠΟΣ, Κ. ΜΑΡΘΑ ΚΑΙ ΛΟΛΑ.

ΥΓ. Αληθινός δείκτης του πολιτισμού δεν είναι το επίπεδο του πλούτου ή της μόρφωσης, το μέγεθος των πόλεων και ούτε η αφθονία των συγκομιδών αλλά το ήθος των ανθρώπων που ανατρέφει η χώρα. Έμερσον
Με αγάπη οι μαθητές σας.
Γραμματειακή υποστήριξη κειμένου Ερατώ της Κορίνθου.

Επιμέλεια κειμένου και ανάρτησης από τον mr pepos.

Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε όσο είναι ακόμα νωρίς και να μην ξεχνάτε τις δασκάλες σας και τους δασκάλους σας.

Δασκάλα μου τη γνώση σου εμπιστεύομαι,
αφήνομαι να με διδάξεις.
Και τον κόσμο της ψυχής μου
με τη γνώση σου να αλλάξεις.

Δασκάλα μου τα μάτια σου κοιτάζω
και γαληνεύω εντός μου.
Κάθε μου φόβος φεύγει
γιατί είσαι ένας άνθρωπος δικός μου.

Δασκάλα μου πολλές φορές
με αγαπάς πιο πολύ από παιδί σου.
Πολλές φορές θέλω μαμά να σε φωνάξω,
όταν αντικρίζω το μεγαλείο της ψυχής σου.

Δασκάλα μου πολλές φορές
την αγάπη σου περιμένω.
Πόσο δακρύζεις για εμένα!
για καθετί που πετυχαίνω.

Τα μάτια σου δασκάλα μου
ήλιος είναι και ουρανός.
Όπου όταν τα κοιτάζω
μέσα μου γεμίζω από φως.

Δασκάλα μου μαζί σου
τα πρώτα μου βήματα έκανα στη γνώση.
Σε ευχαριστώ για όλα,
από πόσους φόβους την ψυχή μου έχεις λυτρώσει!

Η μορφή σου αγγελική
και τα μάτια σου γαλάζια.
Όσες φορές στην αγκαλιά σου έχω κλάψει,
κάθε μου πόνος φεύγει μακριά.
ΜΑΡΙΑ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ

ΟΤΑΝ Ο ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΙΑΠΩΝΑ ΠΙΛΟΤΟ στα JUMBO 747 RYO OGAWA για μία συνέντευξη από καρδιάς.

Aγαπητοί μας φίλοι, εκλεκτοί επισκέπτες του ιστολογίου μας σήμερα θα σας παρουσιάσουμε έναν φίλο από τα παλιά, έναν φίλο της χρυσής εποχής που ζήσαμε στην Διον. Αρεοπαγίτου 18 απέναντι από το σημερινό Μουσείο της Ακρόπολης. Θα σας παρουσιάσουμε τον δικό μας mr OGAWA μέχρι πρόσφατα κυβερνήτη αεροσκαφών τζάμπο 747 της JAL [JAPAN AIRLINES]και από τον περασμένο Οκτώβριο αναπληρωτής διευθυντής στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της YOKOHAMA. Είναι παντρεμένος με την Kimiyo και έχει τρία παιδιά τον Ryohay, ton Shinko, και την πανέμορφη Akiko. Διαμένουν στην πόλη ΣΑΚΟΥΡΑ σ’ ένα πανέμορφο σπίτι, σ’ αυτό το σπίτι είχαν φιλοξενήσει το 1990 δυο φίλους από την Ελλάδα, τους Σπύρο-Πέπο-Επίκουρο Γκοβίνα και τον Γορτύνιο Γαλλοαναθρεμένο Νικόλαο Στρίκο. Θα σας μεταφέρουμε για λίγο στη χώρα του ανατέλλοντος Ηλίου, στην μακρινή Ιαπωνία, Κονιτσεβά RYO SAN.

Κύριε Ogawa ευχαριστούμε που δεχθήκατε να παραχωρήσετε αυτή τη συνέντευξη και θα θέλαμε να ξεκινήσουμε με την καθιερωμένη μας ερώτηση.

Τι θυμόσαστε από την παιδική σας ηλικία και τι είναι αυτό που κουβαλάτε στη μνήμη σας από τα παιδικά σας χρόνια;
Μου άρεσαν πολύ τα ζώα όταν ήμουν μικρός και μπορούσα να τα παρατηρώ για ώρες. Γι’ αυτό και δεν έχανα ευκαιρία και επισκεπτόμουν σχεδόν κάθε μήνα το ζωολογικό κήπο της πόλης μου, ο οποίος βρισκόταν 30 λεπτά από το σπίτι μου.

Σε ποια ηλικία αποφασίσατε να γίνετε πιλότος και ποιο ήταν το ερέθισμα που σας οδήγησε σε αυτήν την επιλογή;

Αποφάσισα να γίνω πιλότος όταν ήμουν πλέον μαθητής του Λυκείου, ήμουν 16 ετών θυμάμαι.Ερέθισμα σε αυτή μου την επιλογή αποτέλεσε ο ουρανός... ανακάλυψα τη μαγεία του όταν τον χάζευα ξαπλωμένος στο γρασίδι της αυλής του πανεπιστημίου.

Γεννηθήκατε λίγα χρόνια μετά την καταστροφή του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα. Θυμάστε μήπως τι σας έλεγαν οι πιο μεγάλοι γι’ αυτήν την τραγωδία;

Γεννήθηκα 8 χρόνια μετά την επίθεση με τις ατομικές βόμβες, επομένως δε θυμάμαι τίποτα σχετικά με αυτό το γεγονός. Επιπλέον, η γεννέτειρά μου είναι μακριά από αυτές τις πόλεις. Συνειδητοποίησα το μέγεθος της καταστροφής αυτής αφότου ξεκίνησα τη φοίτηση στο Δημοτικό σχολείο.

Επειδή μέχρι πρόσφατα υπήρξατε ένας από τους κορυφαίους πιλότους JAL(της πολιτικής αεροπορίας) αν ήσασταν εσείς στη θέση εκείνων των πιλότων που έριξαν τις βόμβες, θα κάνατε το ίδιο;

Ποτέ μου δε δούλεψα σε βομβαρδιστικά αεροπλάνα, οπότε δε μπορώ να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση. Παρόλαυτα δε νομίζω ότι θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο.

Το 1985 η JAL σας επέλεξε να μείνετε για 2 χρόνια περίπου στην Ελλάδα, για να κάνετε την πτήση Αθήνα-Καράτσι-Αθήνα. Τι θυμόσαστε από εκείνη την περίοδο και πώς βιώσατε την παραμονή σας στην Ελλάδα εσείς και η οικογένειά σας;

Έμεινα στην Ελλάδα από τον Ιούλιο του 1985 μέχρι και τον Ιούλιο του 1987. Θυμάμαι πολλά όμορφα πράγματα, συμπεριλαμβανομένου ,φυσικά, και της οικογένειας Γκοβίνα. Ζήσαμε πολύ ευχάριστες στιγμές χάρη στην οικογένεια Γκοβίνα.

Όταν αποφασίσατε να έρθετε στην Ελλάδα φανταζόσαστε ποτέ πως θα γινόσαστε κουμπάρος στο γάμο του Αλέκου και της Ράνιας που είχε γίνει στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι; Αλήθεια πώς βιώσατε εκείνη την εμπειρία;

Όχι, ποτέ δε φανταζόμουν κάτι τέτοιο! Είναι μία πολύ πολύ σημαντική ανάμνηση για μένα. Το ότι έμεινα στο Γοργογύρι μαζί σας, συμμετείχα στο γάμο.. κανείς δε θα μπορούσε να έχει τόσο όμορφες εμπειρίες!

Όταν είχατε επισκεφτεί το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, έχουμε μια πληροφορία πως κάποιο Πάσχα, ανεβαίνοντας στο βουνό με το αυτοκίνητο, είχατε ένα μικρό ατύχημα με το λάστιχο. Θυμάστε με ποιόν τρόπο λύθηκε το πρόβλημα;

Σας παρακαλώ ξεχάστε το!!

Χάρη σε σας ο Mr. Pepos και η οικογένειά του γνώρισαν πολλά μέλη του πληρώματος με τα οποία διατηρούν ακόμα και σήμερα φιλικές σχέσεις, και μάλιστα τον Αύγουστο του 2011 η οικογένεια της Mie Ishizawa επισκέφτηκε την Ελλάδα και ζήσαμε πολύ συγκινητικές στιγμές. Εσείς κύριε Ogawa πότε θα επισκεφθείτε ξανά την Ελλάδα;

RYO OGAWA Αντίο!!!

Πίστευα ότι η πρώτη ευκαιρία ήταν τον περασμένο Αύγουστο όταν πήρα σύνταξη από την JAL. Αλλά κατευθείαν μετά τη συνταξιοδότησή μου ξεκίνησα την καινούρια δουλειά. Συνεπώς, καταλαβαίνετε, ότι δυστυχώς δεν έχω τόσο ελεύθερο χρόνο αυτές τις μέρες.
Πιστεύω όμως ότι θα έρθω ξανά στα μέρη σας το πολύ σε 5 χρόνια.
θα συνταξιοδοτηθώ από το Μουσείο Τέχνης σε 3 χρόνια. Αυτή, ελπίζω, θα είναι η πρώτη μου ευκαιρία.

Από την πολυετή παρουσία σας ως πιλότος θα θέλαμε να μας αναφέρετε δύο κορυφαία περιστατικά, ένα ευχάριστο κι ένα παρ’ ολίγο δυσάρεστο.

Έχω μαζέψει εμπειρίες από πολλά ευχάριστα πράγματα, αλλά δεν είχα καμία δυσάρεστη πτήση, ευτυχώς.

Ποια είναι η γνώμη σας για τους Έλληνες; Τι εντυπώσεις αποκομίσατε αυτά τα 2 χρόνια που ζήσατε στην Αθήνα;

Οικογένεια Ryo Ogawa.

Αρχικά, θα ήθελα να πω ότι αγαπώ τους Έλληνες!(γέλια) Είστε λαμπεροί, ομιλητικοί, έχετε κριτική σκέψη και πολλές αντοχές. Πιστεύω ότι απολαμβάνετε τη ζωή σας, απλά όταν έχετε κάποιο ραντεβού και λέτε στις 10:00 μπορεί να έρθετε και στις 11:00!!

Υπάρχουν κοινά στοιχεία στους δύο λαούς;

Ναι υπάρχουν πολλά. Οι διαφορές εξαρτώνται από το κάθε άτομο ξεχωριστά και όχι από τα έθνη.

Θα θέλαμε να μας περιγράψετε το αποχαιρετιστήριο ταξίδι σας ως κυβερνήτης.

Πέταξα στη Βοστώνη με έναν από τους καλύτερους φίλους μου, νεαρό και έμπιστο πρώτο αξιωματικό. Είχα εξίσου ευχάριστες πτήσεις και διαμονές με το πλήρωμα της καμπίνας μου.
Όταν επέστρεψα στο γραφείο μου στη Ναρίτα, με περίμεναν πάρα πολλά αγαπημένα άτομα για να με συγχαρούν για την τελευταία μου πτήση. Δέχτηκα τόσες πολλές ανθοδέσμες, που η Kimiyo διακόσμησε την είσοδο του σπιτιού μας, η οποία έμοιαζε με ανθοπωλείο!

Το 2011 η πατρίδα σας έζησε συγκλονιστικές στιγμές. Σήμερα πώς είναι τα πράγματα; Εσείς πού ήσαστε εκείνη τη μέρα;

Στην περιοχή μου δεν έχει επηρεαστεί τίποτα. Αλλά ακόμη και σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων δεν μπορούν να επιστρέψουν στα πατρικά τους στη Φουκοσίμα, εξαιτίας της ραδιενέργειας. Επίσης, πολλοί άνθρωποι που επέζησαν και βίωσαν την «επίθεση» του Τσουνάμι δεν μπορούν να χτίσουν το σπίτι τους στο ίδιο μέρος, διότι φοβούνται για τον κίνδυνο μιας νέας καταστροφής.
Θυμάμαι οδηγούσα το αυτοκίνητό μου και σταμάτησα στην κόκκινη πινακίδα όταν έγινε ο σεισμός. Εκείνη τη μέρα είχα ρεπό. Η Kimiyo είχε πάει στο Τόκιο για ψώνια και δεν μπορούσε να επιστρέψει σπίτι εκείνη τη μέρα, αλλά ευτυχώς τελικά έμεινε στο σπίτι του Shingo στο Τόκιο.

Από τον περασμένο Οκτώβριο αναλάβατε τη θέση του υποδιευθυντή στο μουσείο της YOKOHAMA. Θα θέλατε να μας πείτε πώς προέκυψε αυτό κι αν ο στόχος σας είναι να απογειώσετε το μουσείο. Επίσης θα θέλαμε να μας πείτε λίγα λόγια για το μουσείο και τα εκθέματά του.

Έστειλα την αίτηση μου με μία περίληψη κι ένα σύντομο έγγραφο για το μουσείο της τέχνης. Έπειτα, μου πήραν συνέντευξη. Μετά την πρόσληψή μου από το μουσείο έμαθα τον αριθμό των υποψηφίων: ήταν 131 άτομα συμπεριλαμβανομένου και εμού. Σοκαρίστηκα!
Το Μουσείο Τέχνης της Yokohama χτίστηκε πριν από 25 χρόνια και είναι το μεγαλύτερο μουσείο τέχνης στην πόλη της Yokohama. Από αύριο ξεκινάμε καινούρια έκθεση.
Εδώ παραθέτω την ιστοσελίδα του Μουσείου Τέχνης της YOKOHAMA: http://www.yaf.or.jp/yma/english/ ,αλλά σας ζητώ συγγνώμη, γιατί τα περισσότερα είναι γραμμένα στα ιαπωνικά.


Ποιό ήταν το αγαπημένο σας φαγητό στην Ελλάδα και τι σας έχει λείψει;

Ο μουσσακάς του Σπύρου!! [εννοεί της Λαμπρινής]

Ποιοί είναι οι αγαπημένοι σας ζωγράφοι, μουσικοί, ποιητές, λογοτέχνες;

Μου αρέσουν πολλοί ζωγράφοι, συμπεριλαμβανομένων και Ευρωπαίων, όπως ο Gustave Caillenbotte.
http://en.wikipedia.org/wiki/Gustave_Caillebotte
Τώρα τελευταία θαυμάζω επίσης τα έργα του Kanzan Shimomura, ενός διάσημου Ιάπωνα ζωγράφου.
http://en.wikipedia.org/wiki/Kanzan_Shimomura

Έχετε χόμπι;
Ναι, φυσικά! Μου αρέσει να παίζω σαξόφωνο. Παίζω κλασσικά κομμάτια και όχι τζαζ.

Κλείνοντας, αφού σας ευχαριστήσουμε για μια ακόμη φορά και σας ευχηθούμε καλή επιτυχία στα νέα σας καθήκοντα, θα θέλαμε να μας πείτε δυο λόγια για τους φίλους σας στην Ελλάδα.

Είχα μία εξαιρετική εμπειρία στην Ελλάδα χάρη στην οικογένεια του Σπύρου και του Αλέκου. Πάντα σας σκέφτομαι και σας εκτιμώ όλους σας!

Ρεπόρτερ και ανιχνευτής: Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

Μετάφραση: Ηρώ-Νικολέτα.
Φωτογραφίες αρχείου: Πέπος
Μετάφραση από τα Ιαπωνέζικα: Fuji Tomo Kazu

ΟΙ φωτογραφίες είναι απο την Bικιπαίδεια.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΑΝ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ TΟΥ ΠΕΠΕ - FUJI TOMO KAZU [Μία επιστολή από τον Αρκά].

Μια Ιαπωνική ιστορία με την ΜIE, ton MAKO, ton RYOTA ton YUMETA

Νομίζω πως ήταν ακόμη Ιούνιος του 2011. Ο Mr. Pepos όποτε με συναντούσε μου υπενθύμιζε: «Αρκά, μην κανονίσεις τίποτα για τις 6 Αυγούστου. Περιμένω τους Ιάπωνες και όπως επιτάσσει η παράδοση θα ακολουθήσει τράπεζα στο σπίτι. » Η απάντησή μου ήταν θετική αλλά δεν είχα επιμείνει να μάθω τον λόγο για τον οποίο ο Mr. Pepos δεν ήθελε με τίποτα να χάσω αυτό το meeting. Οι μέρες πέρασαν και μια ωραία βραδιά του Αυγούστου μαζευτήκαμε στο σπίτι του Mr. Pepos και της κυρίας Λαμπρινής για να υποδεχτούμε τους Ιάπωνες. Ήταν η πρώτη μου φορά που θα συναλλασσόμουν με άτομα προερχόμενα από τόσο μακριά, με άτομα που μιλούσαν μια τόσο παράξενη γλώσσα για μας τους Έλληνες. (διότι ούτε καν με Λατινικά δεν σχετίζονται τα Ιαπωνικά)

Ryota, Mie, Μπέμπα, Yumeta, Akiko.

Οι Ιάπωνες κατέφθασαν λοιπόν. Επρόκειτο για μια τετραμελή οικογένεια αποτελούμενη από τους Μako, Mie και τα παιδιά τους Ryota και Yumeta. Κατά την γνωριμία μας και την πορεία της βραδιάς εκείνης, μου έκανε εντύπωση η ευγένεια, η σεμνότητα και η ηρεμία αυτών των ατόμων. Ίσως βέβαια να ένιωθαν και κείνοι λίγο τρακαρισμένοι, βρισκόμενοι σε μια ξένη χώρα, με Αγγλικά πολύ περιορισμένα και γύρω από ένα τραπέζι με περίπου 30 άτομα να τους κοιτάζουν. Έτυχε να καθίσω δίπλα από τον Μako. Γρήγορα πιάσαμε την κουβέντα και γνωριστήκαμε καλύτερα. Κατάλαβα σχεδόν από την αρχή πως έχω να κάνω με έναν σπουδαίο επιστήμονα-έναν γιατρό-που ο διάλογος μαζί του του θα ήταν πολύ εποικοδομητικός.
Αφού φάγαμε, θα έλεγα υπερβολικά για τα δεδομένα μου (αυτό βέβαια οφείλεται στην κα Λαμπρινή που ως εκ θαύματος είχε καταφέρει να προετοιμάσει μια τεράστια ποικιλία από υπέροχα πιάτα), ήρθε η ώρα του Ορφέα (του χαριτωμένου σκύλου του Mr. Alex, ή μάλλον της Ηρώ και της Δήμητρας). Ο Yumeta καθόταν δίπλα από την μητέρα του και έδειχνε να ’ναι πολύ ντροπαλός. Τον πήρα λοιπόν από το χέρι και πήγαμε να χαϊδέψουμε τον Ορφέα και να βγάλουμε φωτογραφίες. Οι Ιάπωνες σιγά σιγά άρχισαν να εκδηλώνονται, να λύνονται όπως λέμε. Όλα ήταν πολύ όμορφα εκείνο το βράδυ.

Mie and Εγγόνα.

Την ώρα του αποχαιρετισμού η Μie μου πρόσφερε ένα παραδοσιακό souvenir από την Ιαπωνία. Καταενθουσιάστηκα με την κίνησή της, την ευχαρίστησα και ευχήθηκα σιωπηρά να τους ξανασυναντήσω κάποια στιγμή. Η ευχή έπιασε και το ταξίδι ξεκινά...
Την άλλη μέρα με ενημερώνει ο Mr. Pepos πως πρέπει να συνοδεύσω κι εγώ τους Ιάπωνες σε μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Χάρηκα πολύ που θα ξανασυναντούσα και πάλι αυτούς τους τόσο ιδιαίτερους ανθρώπους. Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Πέτρινο Θέατρο Δώρα Στράτου, Πλάκα, Μουσείο της Ακρόπολης, Λυκαβηττό και FuRin KaZan...και την επομένη Αττικό Πάρκο. Πραγματική απογείωση...ευχάριστος διάλογος, αστεία, γέλια, χορός, ενθουσιασμός!
Κάπως έτσι έζησα τους φίλους μας Ιάπωνες τον περασμένο Αύγουστο!
Εννοείται πως η επαφή συνεχίζεται, αυτήν την φορά ταχυδρομικά αλλά και ηλεκτρονικά.
Φίλοι μου Ιάπωνες σας χαιρετώ!
Αρκάς

=====================

ΜΙΕ, ΜΑΚΟ, RYOTA, YUMETA καλώς ορίσατε στην Αθήνα.

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, πριν από 25 χρόνια περίπου ο Επικούρειος Pepos είχε την τύχη να γνωρίσει στον ιστορικό χώρο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου 18 απέναντι από το νέο μουσείο της Ακρόπολης τέσσερες κοπέλες από την Ιαπωνία. Ήταν η Μίε, η Γιουμίκο, η Χιρόκο, η Μασσαμί και η Έμι. Ήταν όλες πολύ όμορφες, πολύ ευγενικές και χαρισματικές. Ήταν αεροσυνοδοί και εργαζόντουσαν για την JAL δηλαδή την ιαπωνική αεροπορική εταιρία. Χάρη σ' αυτές τις κοπέλες είχα την τύχη να γνωρίσω την οικογένεια OGAWA και SAKAMOTO και αργότερα να επισκεφθώ την Ιαπωνία όπου για 10 μέρες έζησα συγκλονιστικές στιγμές. Domous Arigato!!!

Η γνωριμία ξεκίνησε από τα κάστανα τα ψημένα και τα μήλα τα ψητά που τους προσφέραμε. Ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ που κάποιες φωτογραφίες που έβγαλαν με τον Pepo – που μετά έγινε Pepos San – με ένα πολύ όμορφο κείμενο με κολακευτικά λόγια για την φιλοξενία τα δημοσίευσαν στο περιοδικό που υπήρχε στις πτήσεις της JAL προς την Ευρώπη. Τότε η JAL πετούσε και στην Αθήνα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα εκείνη την περίοδο να επισκεφθούν το mini restaurant πάρα πολλοί Ιάπωνες και πολλές φορές το ιπτάμενο προσωπικό της JAL.

Μάνα γιοι και εγγόνα.

Τα ονόματα των τριών πρώτων κοριτσιών ήταν Yumiko, Hiroko, Massami. Από τις μετέπειτα επισκέψεις των πληρωμάτων ξεχώρισαν οι Mie, Emi και ο συγκυβερνήτης Ryo Ogawa. Με τον Ryo και την οικογένεια του αναπτύχθηκε μεγάλη φιλία που είχε σαν αποτέλεσμα να είναι ο ένας εκ των δύο κουμπάρων που στεφάνωσαν τον Mr Alex αδελφό του Pepo San. H Mie επίσης ήταν αυτή που στην πορεία έγινε μέλος της φιλίας αυτής και ξεχώρισε.
Κατά την παραμονή των πληρωμάτων στην Αθήνα αρκετές φορές ο Pepos είχε καλέσει τα πληρώματα στο σπίτι του όπου η Λαμπρινή San είχε ετοιμάσει διάφορες σπεσιαλιτέ.
Το 1990 τον Οκτώβριο ο Πέπος αποφάσισε να επισκεφθεί την Ιαπωνία, πήρε μαζί του και έναν φίλο του τον Νικόλαο Στρίκο. Μείναμε εκεί 8 μέρες και ζήσαμε μοναδικές, αξέχαστες, ανεπανάληπτες στιγμές, η δε φιλοξενία ήταν φανταστική. Στο mini café της Noriko και του Hidenori έγινε η συνάντηση όλων των εκλεκτών φίλων, ήταν μια συνάντηση που έμεινε βαθιά χαραγμένη στην καρδιά μου.
Το 1991 είχαμε την χαρά να υποδεχθούμε στην Αθήνα την Mie με τον σύζυγο της τον Mako, τον γιο τους Ryota και τους γονείς της, δύο καταπληκτικούς ανθρώπους. Ήταν μια σημαντική επίσκεψη γιατί μπήκαν τα θεμέλια για αυτό που ζήσαμε το τριήμερο 6,7,8, Αυγούστου 2011. Όλα αυτά τα χρόνια 1991-2011 η Mie και ο Pepos φρόντιζαν να ποτίζουν το δενδράκι της φιλίας που είχαν φυτέψει τότε γιατί γνώριζαν πως αν δε το φρόντιζαν θα ξεραινόταν. Το δενδράκι αυτό κυρίως με την φροντίδα αυτών των 2, μεγάλωνε και φούντωνε και παράλληλα άπλωνε τα φύλλα του για να έχει στον ίσκιο του και τα υπόλοιπα μέλη, την Λαμπρινή, την Βασιλική, τον Ryota, τον Yumeta, τον Mako και στην συνέχεια τους Thomas, Arka, Έφη, Κωνσταντίνα, Αλέκο, Ράνια.
Θα πρέπει να αναφέρω εδώ πως εκείνα τα χρόνια που η κόρη τους Pepou ήταν μικρή αυτός είχε για γραμματέα του – μεταφράστρια το κοριτσάκι, δηλαδή την Βίκυ. Από αυτό λοιπόν το δένδρο γευτήκαμε στις 6,7,8/8 τους πιο γευστικούς καρπούς της φιλίας και της αγάπης. Είναι αδύνατον να περιγράψω τα υπέροχα συναισθήματα που μας πλημμύρισαν όλους.

Το Σάββατο 6/8 η Λαμπρινή είχε ετοιμάσει και του πουλιού το γάλα για το βραδινό τραπέζι, ήθελε οι φίλοι μου να δοκιμάσουν πολλές νοστιμιές της ελληνικής κουζίνας και ειδικότερα της κουζίνας της Λαμπρινής. Στο βραδινό τραπέζι παραβρέθηκαν οι: Mie, Mako, Ryota, Yumeta, Βασιλική, Λαμπρινή, Pepos, Ηρώ, Δήμητρα, Έφη, Κωνσταντίνα, Κοριτσάκι-Βίκυ, Αγγελική, Ιωάννα, Γιώργος, Μαράκι, Αλέκος, Ράνια, Μάκης, Αρκάς-Παναγιώτης, Γρηγόρης και φυσικά ο Ορφέας! Ήταν μια μαγική βραδιά με γεύσεις ελληνικές και το κλείσιμο αυτής της επίσκεψης έγινε με Ιαπωνικές γεύσεις στο Furin Kazan.
Απολαύσαμε το sake, το sushi και πολλά ακόμα εδέσματα από την πατρίδα των φίλων μας. εκείνο το βράδυ ο Pepos San ζήτησε από τους φίλους του να τον βαπτίσουν, δινοντάς του ένα Ιαπωνικό όνομα. Οι φίλοι του του είπαν πως αυτό δεν μπορούν να το κάνουν μόνοι τους γιατί θα πρέπει να είναι παρών και τα υπόλοιπα μέλη της φιλίας που είναι στην Ιαπωνία για αυτό όταν επιστρέψουν πίσω θα συνεδριάσουν και θα αποφασίσουν, άρα είμαι εν αναμονή του νέου ονόματος.

Κατά την εδώ παραμονή των φίλων μας επισκεφθήκαμε την Ακρόπολη, το μουσείο, το θέατρο Δώρα Στράτου, την Πλάκα, το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο, τον Λυκαβηττό, και φυσικά τον χώρο του ιστορικού mini restaurant. Την Τρίτη το πρωί στις 07:00 πήραμε τους φίλους μας από το ξενοδοχείο και τους πήγαμε στο αεροδρόμιο, τους αγκαλιάσαμε και με δάκρυα στα μάτια τους αποχαιρετήσαμε. Οι στιγμές ήταν πολύ συγκινητικές, το κενό που γέμισαν όταν ήρθαν ήταν τεράστιο, εξίσου μεγάλο ήταν το κενό με την αποχωρησή τους. Αυτό συμβαίνει πάντα όταν υποδέχεσαι ή όταν αποχαιρετάς τόσο σπάνιους και εκλεκτούς φίλους.
Mie, Mako, Ryota, Yumeta σας αγαπάμε, σας ευχαριστούμε και σας περιμένουμε σύντομα.
Υ.Γ. OLE YUMETA!!!!!!!!!!!!!!

ΟΤΑΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΧΟΥΑΝ ΡΑΜΟΝ ΡΟΤΣΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ Ο.ΚΡ.Α. για μία συνέντευξη από καρδιάς. Την συνέντευξη πήρε ο Μίμης Κυριακού

Λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της συνεργασίας του με τον Παναθηναϊκό και λίγο πριν την αναχώρηση του για την Αργεντινή, σε κλίμα συγκίνησης και αμοιβαίας εκτίμησης, λόγω της φιλίας του με ανθρώπους της Ο.KΡ.Α. και της Λ.Ο.Γ. ο κ. Χουάν Ραμόν Ρότσα μίλησε στο ιστολόγιο μας για όλους και για όλα!

Θα θέλαμε να μας πείτε τί αναμνήσεις σας άφησαν τα παιχνίδια με αντίπαλο την
Ο.KΡ.Α. πριν από 5-6 χρόνια.

Μόνο καλές μπορεί να είναι οι αναμνήσεις! Το ωραίο ήταν ότι η Ο.ΚΡ.Α ήταν μια παρέα καλών φίλων που είχε χόμπι το ποδόσφαιρο. Ήταν ομάδα που διέθετε ψυχή και είχε υψηλούς στόχους. Αυτό την έκανε ξεχωριστή! Ευτύχησε να έχει τον καλύτερο Μάνατζερ με τους καλύτερους παίκτες εκείνης της εποχής. Εκείνο που μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση ήταν το εξής: Πριν τους αγώνες μισή ώρα περίπου σας μάζευε ο Μάνατζερ και μιλούσατε για διάφορα θέματα, για ποίηση, για λογοτεχνία, για συμπεριφορές εντός και εκτός γηπέδου και για θέματα που σας απασχολούσαν. Ήταν κάτι που το υιοθέτησα κι εγώ.

Ήταν η Ο.KΡ.Α. το αντίπαλο δέος για την ομάδα σας;

Σαφώς και ήταν! Ήταν τόσο δύσκολος και δυνατός αντίπαλος που παραμονές των αγώνων με αντίπαλο την Ο.ΚΡ.Α δεν κοιμόμασταν τα βράδια (γέλια)! Αυτό είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα που μπορώ να δώσω. Επίσης, ως ομάδα είχε έναν πολιτισμό, καθώς ακόμα και μετά από ήττες μπορεί να βράβευε! Από τους παίκτες της ΟΚΡΑ θα θυμάμαι για πάντα τον Γενικό, όταν είχατε τον Γενικό στη σύνθεσή σας η ομάδα πετούσε, έβγαζαν φωτιές τα πόδια όλων των παικτών, θυμάμαι το πόσο αποδοτικά έπαιζε σε όλες τις θέσεις, ακόμα και ως τερματοφύλακας. Δεν ήταν τυχαίο που είχατε τόσες επιτυχίες.

-Για τη σύναψη συμφωνίας με τη διοίκηση της ΠΑΕ Παναθηναϊκός και τις νέες του αρμοδιότητες.

Είναι νομίζουμε η είδηση της εβδομάδας. Μετά από 9 χρόνια επιστρέφετε και επίσημα στον Παναθηναϊκό. Ποιες θα είναι ακριβώς οι αρμοδιότητές από το νέο σας πόστο;
Μετά από 9 χρόνια οι δρόμοι μας συναντιούνται με τον ΠΑΟ. Μετά από 2,5 μήνες διαπραγματεύσεων ήρθε η τελική συμφωνία. Αναλαμβάνω μεγάλες ευθύνες και δύσκολο έργο. Πιστεύω πως είμαι κατάλληλος γι’ αυτή τη θέση, γιατί ξέρω "από μέσα" τον ΠΑΟ και την αγορά της Ν. Αμερικής. Θα ταξιδέψω σε πολλές χώρες για να βρω καλούς παίχτες για τον ΠΑΟ, σε σχετικά μικρή ηλικία. Η βάση μου θα είναι η Αργεντινή και συγκεκριμένα το Μπουένος Άϊρες.
Η αγορά της Αργεντινής πιστεύω πως είναι η καλύτερη, όμως είναι και δύσκολο να διαλέξεις λόγω πληθώρας καλών παικτών. Έχω όμως γνωριμίες που μπορούν να με βοηθήσουν στο έργο μου. Πάντως χρειάζεται προσοχή στην επιλογή ποδοσφαιριστών.

-Για την κατάσταση στο Ελληνικό ποδόσφαιρο σήμερα.

Υπάρχει προοπτική στο Ελληνικό ποδόσφαιρο με βάση την εμπειρία σας και τη θητεία σας σε αυτό;
Υπάρχει σίγουρα προοπτική. Το Ελληνικό πρωτάθλημα είναι δύσκολο. Όσο τα χρόνια περνάνε, τόσο πιο καλοί γίνονται οι Έλληνες παίκτες. Υπάρχουν επίσης και καλύτερες υποδομές σε σχέση με το παρελθόν. Η οργάνωση είναι καλύτερη σε όλες τις κατηγορίες. Υπάρχουν βέβαια και ιδιαιτερότητες! Το παρασκήνιο υπάρχει αλλά όχι στον βαθμό που ισχυρίζονται πολλοί. Γενικά η Ελλάδα είναι η χώρα της υπερβολής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα oi 14 αθλητικές εφημερίδες στην Αττική. Στην Αργεντινή δεν υπάρχει αυτό.

Τελευταία παρατηρούμε το φαινόμενο, ομάδες θεωρητικά μικρομεσαίες, όπως ο Αστέρας Τρίπολης, να παίρνουν αποτελέσματα από τις 3 "μεγάλες" ομάδες του κέντρου. Έχουν δυναμώσει οι "μικροί" ή έχουν αποδυναμωθεί οι "μεγάλοι";

Έχουν δυναμώσει οι "μικροί". Ομάδες όπως ο Αστέρας Τρίπολης, ήξεραν την δυσκολία της κάθε κατηγορίας κι έτσι με κατάλληλη προετοιμασία τα κατάφεραν. Έχει ισχυρούς επενδυτές, υποδομές και βεβαίως ποιοτικούς παίκτες. Σίγουρα δεν είναι τυχαία η πορεία του. Πάντως και άλλες ομάδες είναι αξιόμαχες και στέκονται καλά κόντρα στους "μεγάλους".

-Για το ποδόσφαιρο γενικά.

Ποιες είναι οι ομοιότητες και ποιες οι διαφορές ανάμεσα σε έναν Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή κι έναν Αργεντινό;
Κατ’ αρχάς πιστεύω πως η Βραζιλία πρέπει να χωριστεί στα δύο. Υπάρχει ένα κομμάτι της Βραζιλίας από το Σάο Πάολο και κάτω, Ρίο Γκράντε λέγεται, που οι κάτοικοι που ζουν εκεί έχουν υψηλό βιοτικό επίπεδο και διαφέρουν σε όλα με τους κατοίκους του βορείου τμήματος της χώρας, που έχουν χαμηλό επίπεδο διαβίωσης. Έχουν το Αφρικανικό στοιχείο.
Σχετικά με την ερώτηση τώρα, η βασική διαφορά ανάμεσα σε έναν Αργεντινό και έναν Βραζιλιάνο είναι τα φυσικά χαρακτηριστικά. Οι Αργεντινοί είναι λευκοί, οι Βραζιλιάνοι μελαμψοί. Παίζει ρόλο σε αυτό και το γεγονός ότι η Αργεντινή δεν είχε ποτέ προσμίξεις με άλλους λαούς. Είναι τεχνίτες αμφότεροι, οι ποδοσφαιριστές που προέρχονται από τις δύο χώρες. Αλλά οι Αργεντινοί έχουν μια άλλη κουλτούρα.

Είναι καλό να συνυπάρχουν πολλοί ομοεθνείς παίκτες σε μια ομάδα, όπως στον ΟΣΦΠ με τους 4 Αργεντινούς ή αυτό δημιουργεί και προβλήματα απειθαρχίας;

Όχι δεν νομίζω να δημιουργεί τέτοια προβλήματα. Προσωπικά σαν προπονητής εγκρίνω κάτι τέτοιο. Είναι καλό για κάποιον παίκτη να μπορεί να μιλάει εύκολα σε κάποιον άλλον και να κάνει εύκολα φιλίες. Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι. Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν απαγορεύονται. Χώρια που δεν χρειάζεται μια ομάδα να έχει πολλούς μεταφραστές.

Τελικά τι κάνει έναν ποδοσφαιριστή να ξεχωρίζει, το ταλέντο ή η πολλή δουλειά;

Το ταλέντο είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να πετύχει ένας παίκτης. Δεν αγοράζεται με τίποτα. Και να δουλεύει ένας ποδοσφαιριστής πολύ, αν δεν έχει τα φυσικά χαρίσματα, δεν θα φτάσει ποτέ σε κορυφαίο επίπεδο. Αυτό που χάλασε από ένα σημείο και μετά το ποδόσφαιρο, είναι το αποτέλεσμα. Έτσι στόχος του κάθε παίκτη είναι να έχει δύναμη, αντοχές και να εφαρμόζει σωστή τακτική. Όμως το ταλέντο κάνει ένα παίκτη star, από το να χαρακτηρίζεται εργάτης.

-Για τις ακαδημίες που διατηρεί.

Τι σας έκανε να ασχοληθείτε με τα νέα παιδιά, δημιουργώντας την Ακαδημία;

Η διάθεσή μου να βοηθήσω τα νέα παιδιά να μάθουν τα μυστικά του αθλήματος. Παράλληλα κάνω και αυτό που μου αρέσει. Παραμένω κοντά στο ποδόσφαιρο, έστω από άλλο πόστο.

Ποια είναι η πρώτη συμβουλή που δίνετε στα παιδιά μόλις έρχονται στην Ακαδημία;

Δεν τους δίνω κάποια συμβουλή. Αυτό που επιδιώκω είναι να έρθω με τη συμπεριφορά και τη στάση μου στην ηλικία τους. Γίνομαι κι εγώ παιδί. Έτσι μπορώ να κατανοήσω τις αγωνίες και τα όποια προβλήματά τους. Αυτό που δίνω στα παιδιά να καταλάβουν είναι ότι το ποδόσφαιρο είναι μονάχα ένα παιχνίδι. Σημαντικό θέμα επίσης είναι και αυτό που έχει να κάνει με την συμπεριφορά των γονέων και την αντίληψή τους γύρω από τον αθλητισμό. Νομίζω πως είτε ωθούν τα παιδιά τους στον πρωταθλητισμό και όχι στην άθληση, είτε δεν θεωρούν σημαντικό τον αθλητισμό και δεν στέλνουν τα παιδιά τους να αθληθούν.

-Για τη ζωή γενικά (ασχολίες, απόψεις, προτιμήσεις).

Τι κοινό έχουν οι Έλληνες με τους Αργεντινούς;

Έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Οι Αργεντινοί συμπεριφέρονται σαν μεσογειακός λαός, σαν τους Έλληνες. Είναι εξωστρεφείς ως άνθρωποι. Γι’ αυτό το λόγο έρχονται πολλοί Αργεντινοί στην Ελλάδα. Επίσης κοινή τους αγάπη είναι το ποδόσφαιρο.

Ποιοι Έλληνες τραγουδιστές σας αρέσουν;

Ο Πάριος και η Μαρινέλλα ανεπιφύλακτα! Τους έχω δει συνολικά εφτά φορές στα κέντρα που τραγουδούσαν! Είναι εκπληκτικοί στο είδος τους. Νομίζω επίσης ότι από τους νέους καλλιτέχνες δεν βλέπουμε μεγάλα πράγματα!

Ποιο μουσικό συγκρότημα της Αργεντινής σας αρέσει και ποιοι τραγουδιστές;

Δεν μου αρέσει η Latin μουσική. Μια εξαίρεση θα έκανα για τον Μεξικανό Luis Miguel. Είναι μεγάλος κιθαρίστας. Από τη χώρα μου ακούω φανατικά μόνο λαϊκά τραγούδια.

Ποιο Ελληνικό φαγητό σας ξετρελαίνει και ποιο Αργεντίνικο μας προτείνετε;

Να σας πω την αλήθεια δεν με ξετρελαίνει κάποιο (γέλια)! Προτιμώ το ψητό κρέας. Φαγητό που προτείνω από την Αργεντινή είναι το Asajo. Είναι ψητό χοιρινό. Ακόμα προτείνω για απεριτίφ το ποτό Mate. Μοιάζει με το τσάι και σερβίρεται πριν ή μετά το φαγητό.

Αν σας δινόταν η ευκαιρία να ταξιδέψετε στον Κρόνο ποιο βιβλίο θα παίρνατε μαζί σας, ποιο μουσικό cd και ποια φωτογραφία;

Δεν είμαι και πολύ καλός φίλος της λογοτεχνίας. Θα διάλεγα πάντως ένα βιβλίο του Χόρχε Βαλντάνος "Τα άπαντα του ποδοσφαίρου".
Όσον αφορά την μουσική θα έπαιρνα μαζί μου cd των Luis Miguel, Πάριου και Μαρινέλλας.
Φωτογραφία δεν θα επέλεγα μόνο μία αν πήγαινα ζήσω στον Κρόνο, αλλά θα έπαιρνα μαζί μου όλο το φωτογραφικό άλμπουμ της οικογένειάς μου που το φυλάει η μητέρα μου.

Όταν τον ρωτήσαμε για την γνώμη του σχετικά με τον πρώην ποδοσφαιριστή Νίκο Τσιαντάκη, ο οποίος κατάγεται από το Γοργογύρι Τρικάλων, τόπο προέλευσης της Λ.Ο.Γ. και κατά το ήμισυ της Ο.ΚΡ.Α, δήλωσε:

Ο Νίκος Τσιαντάκης είναι ένας άνθρωπος με ήθος. Ήταν πολύ καλός ποδοσφαιριστής και νομίζω πως ταίριαζε περισσότερο στον Παναθηναϊκό απ’ ότι στον Ολυμπιακό, όσον αφορά στο στυλ του ποδοσφαίρου που έπαιζε αλλά και σαν χαρακτήρας ήπιων τόνων που είναι. Το ίδιο πιστεύω και για τον Σάββα Κωφίδη.

Τέλος στο ερώτημά μας για το ποιος είναι πιο….. ερωτικός λαός οι Έλληνες ή οι Αργεντίνοι μας απάντησε πως είναι με διαφορά οι Αργεντινοί και οι …… Ελληνίδες!
Σαφέστατα διπλωματική απάντηση!!!!

Εκ μέρους όλης της Ο.ΚΡ.Α. και της Λ.Ο.Γ. σας ευχαριστούμε θερμά για την συνέντευξη που μας παραχωρήσατε και γενικότερα για την βοήθειά σας.

ΟΤΑΝ Ο ΑΣΤΡΟΤΟΜ [ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΚΡΑ] ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΗ PAOLO NESPOLI. ταξιδέψτε μαζί τους στο διάστημα.

O Paolo Nespoli μιλάει στο Flash 96 και στο filomatheia.blogspot.com

Καλώς ήρθες Πάολο στην Ελλάδα! Ευχαριστούμε θερμά που δέχτηκες την πρόσκληση μας και είναι μεγάλη μας τιμή που σε έχουμε εδώ μαζί μας στο ραδιόφωνο του Flash και στο ιστολόγιο μας.

Είναι η πρώτη σου φορά στην Ελλάδα και εννοώ να πατάς στο έδαφος της μιας και γνωρίζω πως έχεις πετάξει πολλές φορές πάνω από την Ελλάδα με τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό οπότε δεν είναι η πρώτη σου φορά αλλά είναι η πρώτη σου επίσκεψη εδώ?

Photo: Paolo Nespoli
Ναι για την ακρίβεια είναι η πρώτη φορά που πατάω το πόδι μου σε Ελληνικό έδαφος. Η Ελλάδα είναι ένα από τα μέρη που ήθελα πραγματικά να επισκεφτώ τόσο για την ιστορία της όσο και για το περιβάλλον της. Όσοι επισκεπτόντουσαν την Ελλάδα και επιστρέφανε στην Ιταλία μου περιγράφανε πόσο όμορφη χώρα είναι. Οπότε πάντα ανυπομονούσα να την επισκεφτώ αλλά ποτέ δεν μου δόθηκε η ευκαιρία έως τώρα. Επιτέλους μετά από τις τόσες φορές που την έχω δει από το διάστημα είμαι εδώ και είναι πραγματικά πολύ ωραία.

Θα μπορούσες να συστηθείς στο Ελληνικό κοινό?
Είμαι ο Paolo Nespoli από την Ιταλία. Είμαι ένας από τους Ευρωπαίους αστροναύτες. Είμαι μηχανικός της αεροδιαστημικής παραμένω όμως ένα παιδί. Είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, ούτε superman ούτε super ιδιοφυία, απλώς ένας κανονικός άνθρωπος που ήθελε να γίνει αστροναύτης από όταν ήτανε παιδί. Τελικά μέσα από μια σειρά ευτυχών συγκυριών αλλά και μέσω σκληρής δουλειάς ,μεγάλης θέλησης και προκλήσεων κατάφερα να βρεθώ στο διάστημα. Έχω ταξιδέψει στο διάστημα δύο φορές. Την πρώτη φορά σε μια αποστολή βραχείας διάρκειας 15 ημερών με το διαστημικό λεωφορείο και τη δεύτερη φορά πρόσφατα σε μια μακράς διαρκείας αποστολή έξι μηνών στο διαστημικό σταθμό.

Οπότε δεν χρειάζεται να έχει κάποιος υπερδυνάμεις για να γίνει αστροναύτης. Έχει να κάνει με πολύ δουλειά. Τι χρειάζεται κάποιος να κάνει για να γίνει αστροναύτης?

Τα προσόντα σε βασικό επίπεδο είναι σχετικά απλά γιατί χρειάζεται ένα πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε κάποιο τεχνολογικό πεδίο, πρέπει να έχεις επάρκεια στα αγγλικά σε πολύ καλό επίπεδο, να έχεις καλή κατάσταση υγείας ή σώματος. Οπότε είναι σχετικά απλό. Από την άλλη είναι πολλοί αυτοί που θέλουν να γίνουν αστροναύτες, οι θέσεις πολύ λίγες και είναι πολύπλοκο.
Οπότε αρχικά θα πρέπει πρώτα να πιστέψεις σε αυτό το όνειρο και στη συνέχεια να δουλέψεις πραγματικά σκληρά για να το κάνεις πραγματικότητα. Συνήθως δεν είναι κάτι που συμβαίνει τόσο απλά. Μου πήρε περισσότερα από 15 χρόνια, περίπου 20 από τη στιγμή που επέλεξα πραγματικά πως ήθελα να κάνω αυτό και άρχισα να δουλεύω πάνω σε αυτό μέχρι τη στιγμή που κατάφερα τελικά να πετάξω στο διάστημα.
Χρειάζεται πολύ χρόνο και αν δεν είσαι αφοσιωμένος, δεν έχεις κουράγιο και επιμονή, δεν πιστεύεις στον εαυτό σου και δεν μαθαίνεις από τα λάθη σου, γιατί όλοι κάνουμε λάθη και το σημαντικό κομμάτι είναι να μαθαίνουμε από αυτά, αν δεν επιμείνεις πραγματικά δεν θα επιτύχεις αυτό σου τον στόχο. Αλλά αυτό συμβαίνει γενικότερα στη ζωή. Οπότε δεν σημαίνει πως επειδή θέλεις να γίνεις αστροναύτης θα πρέπει να έχεις άλλα προσόντα από αυτά που έχει ένας συνηθισμένος άνθρωπος και χρησιμοποιεί στην καθημερινότητα του.

Τι σε ενέπνευσε στο να γίνεις αστροναύτης. Ποια ήταν η αρχική ιδέα?

Η αρχική ιδέα μου ήρθε όταν ήμουνα παιδί σε ηλικία περίπου 10 ετών όταν οι αστροναύτες πηγαίνανε στο διάστημα και στο φεγγάρι. Ακόμα θυμάμαι αυτούς τους τύπους να χοροπηδάνε στο φεγγάρι και να οδηγούνε το τζιπ στην επιφάνεια του και σκέφτηκα «A τι ωραία θέλω να γίνω κι εγώ αστροναύτης, θέλω να εξερευνήσω νέους κόσμους, να πάω σε μέρη που δεν έχει πάει κανείς ή δεν μπορεί να πάει». Οπότε αυτή ήταν η ιδέα αλλά μου πήρε αρκετό χρόνο ώστε να γίνει συνειδητή επιλογή μου γιατί από τη μία ήταν το όνειρο και από την άλλη αν ήμουν σε θέση να το κάνω και να προσπαθήσω για αυτό. Πάντα ήθελα να γίνω μηχανικός και έγινα μηχανικός όχι όμως επειδή ήθελα να γίνω αστροναύτης αλλά επειδή ήθελα να γίνω μηχανικός. Είναι πολύ σημαντικό να επιλέγουμε ένα επάγγελμα που να ανταποκρίνεται στα όνειρα μας και στις ιδέες μας. Δεν πρέπει να προσπαθούμε να κάνουμε κάτι που δεν μας αρέσει ή που δεν μπορούμε γιατί δεν είναι τίποτα άλλο παρά χάσιμο χρόνου. Πρέπει να επιλέξεις κάτι που πραγματικά σου αρέσει και να δουλέψεις για αυτό με πάθος. Γιατί αν σου αρέσει κάτι και δουλέψεις σε αυτό με πάθος, τότε μόνο επιτυγχάνεις υψηλότερους στόχους. Και αυτό είναι πραγματικά πολύ σημαντικό για όλους μας.

Είναι αυτό που λέει ένα κινέζικο ρητό, πώς αν επιλέξεις μια δουλειά που την αγαπάς τότε δεν θα δουλέψεις ποτέ στη ζωή σου.
Ναι φυσικά, συνήθως λέω αστειευόμενος στους ανθρώπους πως αν θέλεις να καταλάβεις με τι θέλεις να ασχοληθείς στη ζωή σου το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να κοιτάξεις τα χόμπι σου. Πρέπει να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα οπότε να μην σου φαίνεται πως δουλεύεις αλλά να το διασκεδάζεις και να βρεις έναν τρόπο ώστε κάποιος να σε πληρώνει για να το κάνεις αυτό. Είμαι πεπεισμένος πως οι μεγάλοι σεφ τους αρέσει πραγματικά να μαγειρεύουν και όταν το κάνουν είναι δημιουργικοί και αισθάνονται πως κάνουν κάτι. Υπάρχουν πολλοί που μισούν το μαγείρεμα οπότε είναι λάθος αν δεν σου αρέσει το μαγείρεμα να μπεις στην διαδικασία και να το επιλέξεις ως επάγγελμα. Το να είσαι αστροναύτης είναι ακριβώς το ίδιο.

Ποιο μέρος της εκπαίδευσης σου βρήκες το δυσκολότερο?
Προσωπικά πάντα αντιμετώπιζα δυσκολίες με τη θεωρητική διδασκαλία. Να κάθομαι σε μια τάξη και να δέχομαι τη μια πληροφορία μετά την άλλη, γνώση μετά τη γνώση. Μου είναι δύσκολο να την οικειοποιηθώ και να την κάνω δική μου. Είμαι τύπος που μαθαίνω με την πράξη. Αν κάνω κάτι μπορώ να το θυμάμαι για πάντα. Αν όμως κάποιος μου περιγράψει πώς να κάνω κάτι και δεν το κάνω στην πράξη μου παίρνει περισσότερο χρόνο. Οπότε πάντα λέω αστειευόμενος «Το μισώ το σχολείο, δεν μου αρέσει το σχολείο» που έχει κάποια δόση αλήθειας. Δεινοπαθώ όταν πρέπει να στρωθώ. Αλλά πραγματικά με ευχαριστεί να κάνω πράγματα χρησιμοποιώντας τα χέρια μου και τη φαντασία μου.

Ποια είναι τα κριτήρια επιλογής ώστε κάποιος αστροναύτης να πάρει μέρος σε κάποια αποστολή?

Κουβεντιάσαμε πριν λίγο ποια είναι τα βασικά κριτήρια για να επιλεγείς ως αστροναύτης. Που είναι κάποιο πτυχίο πανεπιστημίου σε τεχνολογικό τομέα, η γνώση αγγλικών σε υψηλό επίπεδο, πιθανότατα και κάποια επιπλέον γλώσσα και καλή κατάσταση υγείας και σώματος. Στην πραγματικότητα όμως είναι και άλλες παράμετροι που λαμβάνονται υπόψη όταν κάνουν την επιλογή. Όπως η ικανότητα που έχει κάποιος να μαθαίνει για παράδειγμα που είναι πολύ σημαντικό γιατί μπορεί να επιλεγείς ως αστροναύτης αλλά θα πρέπει να μάθεις τόσα άλλα πράγματα. Θα πρέπει να καταλάβουν πως έχεις την ικανότητα να μαθαίνεις, πως είσαι σε θέση να μάθεις και πως αν αντιμετωπίσεις νέες καταστάσεις δεν θα πανικοβληθείς. Θα βάλεις τα πράγματα κάτω και θα δράσεις. Θέλουν να δουν την ικανότητα να αντιδράς με καλό τρόπο σε περίεργες καταστάσεις. Πως παραμένεις ψύχραιμος και αντιδράς χωρίς να είσαι παθητικός. Πιστεύω πως είναι πολύ σημαντικό επίσης να μπορείς να δουλεύεις ομαδικά. Η ομαδική δουλειά είναι πολύ σημαντική. Γιατί όταν βρίσκεσαι στο διάστημα δεν υπάρχει Ό αστροναύτης που είναι στο διάστημα αλλά η ομάδα, το πλήρωμα που βρίσκεται στο διάστημα. Γιατί ως ένας μοναχικός αστροναύτης εκεί πάνω αργά ή γρήγορα θα κάνεις κάποιο λάθος, αργά ή γρήγορα θα κάνεις κάποια χαζομάρα και είναι φυσιολογικό. Όταν όμως υπάρχει μια ομάδα η οποία δουλεύει μαζί μπορεί να καλύψει τα λάθη που μπορεί να κάνει κάποιος.
Επίσης θα πρέπει να είσαι σε θέση να αναγνωρίζεις τα πράγματα που μπορείς να κάνεις καλύτερα. Όλοι μας έχουμε πράγματα που μπορούμε να κάνουμε πολύ καλά ή λιγότερο καλά. Οπότε αν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τις ικανότητες μας τότε μπορούμε να τις χρησιμοποιήσουμε σε συγκεκριμένα πεδία και να αφήσουμε κάποιον άλλο να ασχοληθεί με κάποιο άλλο πεδίο. Οπότε όλα αυτά συνυπολογίζονται στην επιλογή των ατόμων. Στη συνέχεια θα πρέπει να χτίσεις πάνω σε αυτά και να τα βελτιώσεις.
Τελικά όταν επιλέγουν το πλήρωμα που θα ταξιδέψει στο διάστημα, βεβαιώνονται πως η σύνθεση του πληρώματος είναι ομοιογενής, τα άτομα μπορούν να δουλέψουν μαζί και στη συνέχεια οι ικανότητες του πληρώματος είναι επαρκείς για τη διεκπεραίωση των καθηκόντων της αποστολής στο διάστημα.
 Να σας δώσω ένα παράδειγμα: Αν υπάρχουν συγκεκριμένα άτομα που να μπορούν να κάνουν διαστημικούς περιπάτους και η συγκεκριμένη αποστολή περιλαμβάνει διαστημικούς περιπάτους τότε θα επιλέξουν από αυτά τα άτομα. Μπορεί όμως η αποστολή να έχει περισσότερο χειρισμούς του ρομποτικού βραχίονα. Το να μπορεί κάποιος να κάνει διαστημικούς περιπάτους ή να μπορεί να χειρίζεται το βραχίονα πρόκειται για δύο διαφορετικές ικανότητες. Μπορεί να είσαι πολύ καλό στον διαστημικό περίπατο αλλά πολύ κακός χειριστής του βραχίονα ή και το αντίθετο. Υπάρχουν άτομα που δεν είναι καθόλου καλοί και στα δύο ή και άτομα που τα χειρίζονται όλα χωρίς πρόβλημα. Οπότε στην πραγματικότητα προσπαθούν να έχουν εκείνες τις προϋποθέσεις ώστε το πλήρωμα να είναι ομοιογενές και να ταξιδέψει στο διάστημα δουλεύοντας μαζί και ωραία.

Όλοι ή σχεδόν όλοι γνωρίζουν τη NASA. Η Ευρώπη όμως έχει και αυτή το δικό της διαστημικό οργανισμό τον επονομαζόμενο ESA.
Όντως ο ESA, o Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος είναι σχεδόν όσο παλιά είναι και η NASA. O ESA μπορεί να μην έχει καταφέρει να πάει στο φεγγάρι όπως η NASA που πιθανώς το θεωρεί ως το απόγειο της τελειότητας στο να κάνεις κάτι που εμείς ίσως δεν μπορούμε, αλλά ο ESA έχει επιτελέσει επίσης σημαντικό έργο στις τηλεπικοινωνίες, στην παρατήρηση της Γης, στην εξέλιξη των πυραύλων. Οπότε η Ευρώπη είναι επίσης παρούσα στο διάστημα. Πιστεύω όμως πως έχουμε κάποια δυσκολία γιατί δεν έχουμε, ακόμα τουλάχιστον, κάποιον ενοποιημένο ευρωπαϊκό στρατηγικό στόχο οπότε κάποιες από τις μικρότερες ευρωπαϊκές χώρες "κλωτσάνε" με τον ένα τρόπο ή τον άλλο και αυτό δεν μας επιτρέπει να θέσουμε ένα στόχο πραγματικά υψηλό όπως για παράδειγμα έχουν οι Αμερικανοί ή είχαν όταν πήγαν στο φεγγάρι. Υπάρχουν όμως πολλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε στο μέλλον, συνεργαζόμαστε και με τη NASA και υπάρχουν πλέον πολλές δυνατότητες.

Το 2007 ταξίδεψες στο διάστημα με το Διαστημικό Λεωφορείο Discovery ως ειδικός αποστολής με την αποστολή STS-120. Τι θυμάσαι από εκείνη την αποστολή σχετικά με το διαστημικό λεωφορείο, την προετοιμασία ή τον Διαστημικό Σταθμό?

Η αποστολή αυτή του 2007 ήταν μια πολύ σημαντική αποστολή με σκοπό την κατασκευή του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού. Μεταφέραμε την μονάδα Node 2 που ήταν πολύ σημαντική γιατί ήταν η μονάδα που θα επέτρεπε στα διεθνή εργαστήρια να πάνε στο διάστημα. Επίσης μετακινήσαμε τους ηλιακούς συλλέκτες από τη θέση που βρισκόντουσαν στο διαστημικό σταθμό σε κάποια άλλη θέση. Πετώντας με το διαστημικό λεωφορείο οι αποστολές είναι σαν να τρέχεις σε μαραθώνιο, συγνώμη ήθελα να πω σαν να σπριντάρεις σε αγώνα ταχύτητας 100 μέτρων. Πηγαίνεις στο διάστημα και αρχίζεις να τρέχεις γιατί έχεις μόνο 15 μέρες, οι στόχοι που πρέπει να επιτύχεις είναι πραγματικά πολύ υψηλοί οπότε υπάρχει μια πολύ σφιχτή χορογραφία των δραστηριοτήτων που γίνονται η μια μετά την άλλη πολύ γρήγορα. Και όλα αυτά γίνονται στο διάστημα. Κάνουμε προσομοιώσεις στη Γη, προσομοιώνοντας την εκτόξευση και μετά πηγαίνουμε σπίτια μας. Την επόμενη μέρα προσομοιώνουμε πάλι την εκτόξευση και πηγαίνουμε ξανά στα σπίτια μας. Και έναν μήνα αργότερα προσομοιώνεις κάτι διαφορετικό. Όταν όμως ξεκινάς για το διάστημα, μέσα σε οχτώ λεπτά βρίσκεσαι στο διάστημα οπότε λες «Τέλεια έφτασα στο διάστημα τώρα θέλω να πάω σπίτι μου αλλά όχι υπάρχει δουλειά να κάνεις, οπότε ξεκινάς να δουλεύεις χωρίς σταματημό για 15 μέρες. Είναι πραγματικά καταπληκτικό. Θυμάμαι πως αυτή η αποστολή ήταν πραγματικά πολύ ωραία γιατί όλα πήγανε πολύ καλά αν και προέκυψε ένα πρόβλημα στα μισά της αποστολής. Ένας από τους ηλιακούς συλλέκτες έσπασε και σήμανε ένας πολύ μεγάλος συναγερμός. Ήταν μια κατάσταση παρόμοια με αυτή του Apollo 13 για το κέντρο ελέγχου αν θυμάστε, ήταν σχεδόν όπως τότε όπου οι μηχανικοί στη Γη άρχισαν να δουλεύουν προσπαθώντας να βρουν μια λύση και εμείς εκεί πάνω το ίδιο και τελικά μετά από μερικές μέρες καταφέραμε να καταστρώσουμε ένα σχέδιο που ήταν πραγματικά πολύ τολμηρό. Έμοιαζε απίθανο να πραγματοποιηθεί αλλά τελικά τα καταφέραμε και καταλήξαμε να κοιταζόμαστε μεταξύ μας με έκπληξη λέγοντας πως "Αυτό είναι τρελό, Είναι τρελό!!!". Αλλά το κάναμε και έπιασε!!! Έπιασε και καταφέραμε τελικά να διορθώσουμε την κατάσταση. Και ήταν απλά καταπληκτικό! Ήταν μια πραγματικά εξαιρετική ομάδα, εξαιρετική δουλειά τόσο από το κέντρο ελέγχου στη Γη όσο και από εμάς στο διάστημα. Φάνηκε με τον καλύτερο τρόπο πως αν θες κάτι πραγματικά, με συλλογική προσπάθεια μπορείς να επιτύχεις κάτι πολύ υψηλό.

Ποια ήταν η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή όταν επισκέφτηκες το διάστημα για πρώτη φορά? Θυμάσαι?
Την πρώτη φορά? Καλύτερη και χειρότερη…

Λοιπόν, νομίζω πως όταν οι άνθρωποι πηγαίνουν στο διάστημα και δεν ισχύει μόνο για εμένα αυτό, υπάρχουν δύο πράγματα που είναι πολύ σοκαριστικά.

Το πρώτο είναι το περιβάλλον μικροβαρύτητας το οποίο είναι πραγματικά κάτι έξω από αυτό τον κόσμο. Όταν αφαιρέσεις την βαρύτητα, εμείς εδώ στη Γη δεν συνειδητοποιούμε πραγματικά πόσο πολύ μας επηρεάζει αυτή η δύναμη. Σε ποιον βαθμό μας αναγκάζει να κάνουμε πράγματα με συγκεκριμένο τρόπο. Αν την εξαφανίσουμε ο τοίχος γύρω σου αλλάζει και δεν αισθάνεσαι καν το ίδιο. Αισθάνεσαι πως πέφτεις, γιατί στην ουσία αυτό κάνεις, δεν υπάρχει πλέον ούτε πάνω, ούτε κάτω, ούτε δεξιά και αριστερά και τα πράγματα συμπεριφέρονται με διαφορετικό τρόπο. Είναι ένας πραγματικά διαφορετικός κόσμος.

Και μετά κοιτάς έξω και βλέπεις τη Γη και μένεις έκπληκτος. Οπότε αυτά τα πράγματα, αυτές οι στιγμές είναι αξέχαστες εμπειρίες. Κατά τη γνώμη μου όμως το χειρότερο είναι όταν επιστρέφεις στη Γη. Κι αυτό επειδή η βαρύτητα γραπώνει πάλι το σώμα σου και αυτό πραγματικά σε ταρακουνάει και σε κάνει να αισθάνεσαι «Ω θεέ μου». Είναι λες και ζυγίζεις 300 κιλά. Κοιτάζεις το ρολόι σου και σκέφτεσαι «Ω θεέ μου είναι ασήκωτο, εννοώ πως δεν ξέρω αν μπορώ να το σηκώσω! Οπότε αστειευόμενος έλεγα πως όταν επέστρεψα στη Γη το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν «Ουάου η βαρύτητα είναι πραγματικά χάλια! Είναι πολύ άσχημη!»

Έχει το διάστημα κάποια μυρωδιά?

Αν το διάστημα έχει κάποια μυρωδιά….

Πολλοί πιστεύουν πως μέσα στο διαστημόπλοιο υπάρχει μια δυσάρεστη μυρωδιά αλλά εγώ δεν νομίζω πως αυτό αληθεύει. Επειδή υπάρχει σύστημα υποστήριξης ζωής που συνεχώς καθαρίζει τον αέρα. Οπότε θα έλεγα πως ο αέρας είναι πιο καθαρός από αυτόν που αναπνέουμε εδώ στη Γη συνήθως. Προσωπικά ποτέ δεν μύρισα κάποια δυσάρεστη οσμή, από την άλλη όμως ο χώρος δεν είναι και τόσο μεγάλος και η τουαλέτα είναι δίπλα στην κουζίνα οπότε καταλαβαίνετε….. ίσως θα έπρεπε να το σχεδιάσουνε κάπως αλλιώς. Οπότε μερικές φορές υπάρχουν κάποιες δυσάρεστες μυρωδιές αλλά φεύγουν γρήγορα είτε τις συνηθίζεις οπότε δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα.

Όσον αφορά στο διάστημα το ίδιο, λοιπόν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη μυρωδιά που την αντιλαμβάνεσαι όταν ανοίγουν οι καταπακτές ή όταν φέρνουμε μέσα πράγματα που ήταν εκτεθειμένα στο διάστημα. Και αυτά μου φαίνεται πως μυρίζουν σαν μαγειρεμένο μέταλλο. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Έχει παρόμοια μυρωδιά με αυτή ενός τραμ ή ενός τραίνου που φρενάρει απότομα. Ένα είδος μυρωδιάς σκουριάς ή μετάλλου. Αυτό που πολλοί αποκαλούν μυρωδιά του διαστήματος. Όταν κάποιος έρχεται από ένα διαστημικό περίπατο μπορείς να την μυρίσεις λίγο αυτή τη μυρωδιά. Πιστεύω πως είναι το μέταλλο που αντιδρά με το οξυγόνο στο διάστημα που προκαλεί οξείδωση παράγοντας αυτή τη μυρωδιά. Αυτή ίσως είναι η μυρωδιά του διαστήματος. Αν δεν υπάρχουν ειδικές συνθήκες κανονικά δεν την αντιλαμβάνεσαι. Μέσα στο διαστημόπλοιο είναι καθαρά. Είναι λες και κάποιο παράθυρο είναι συνέχεια ανοιχτό γιατί υπάρχει αυτή η κυκλοφορία του αέρα.

Αφού η ζωή σε περιβάλλον μικροβαρύτητας δεν είναι κάτι που μπορεί να βιώσει κάποιος εδώ στη Γη, ως λάτρης της κατάδυσης που είσαι, βρίσκεις ομοιότητες με την αιώρηση στο διάστημα?

Θα έλεγα πως ναι. Κατά κάποιο τρόπο από οπτικής απόψεως αισθάνεσαι κάπως παρόμοια. Μου έρχονται μερικές περιπτώσεις στο μυαλό όπου βρισκόμουνα κάτω από το νερό, επιπλέοντας στο ένα μέτρο από το βυθό και συνεχίζοντας να επιπλέω ξαφνικά ο βυθός εξαφανίζεται και στην ουσία είναι σαν να πετάς και από κάτω σου δεν βλέπεις καν το βυθό που μπορεί να είναι 200 μέτρα κάτω και αισθάνεσαι ξαφνικά πως θα αρχίσεις να πέφτεις αλλά δεν πέφτεις. Απλώς παραμένεις εκεί. Στο διάστημα είναι πάνω κάτω το ίδιο. Αν και υποθαλάσσια έχεις την οπτική αναφορά. Στο διάστημα όμως είναι εντελώς διαφορετικά. Επειδή δεν είναι μόνο πως δεν έχεις αυτή την οπτική αναφορά αλλά έχεις και αυτό το αίσθημα. Το να βρίσκεσαι σε συνθήκες μικροβαρύτητας από φυσικής απόψεως είναι λες και κάνεις ελεύθερη πτώση. Σαν να πέφτεις και τίποτα να μην σε σταματάει. Σου έχει τύχει ποτέ να κατεβαίνεις τα σκαλιά και να γλιστρήσεις σε ένα σκαλοπάτι και να αισθανθείς πως πέφτεις για κλάσματα του δευτερολέπτου και μετά τελικά ξαφνικά να πέφτεις? Ε λοιπόν το να βρίσκεσαι στο διάστημα είναι ακριβώς το ίδιο. Αλλά διαρκεί για έξι μήνες και όχι για κλάσματα του δευτερολέπτου. Στην αρχή είναι πολύ αγχωτικό αλλά στη συνέχεια το συνηθίζεις και είναι πραγματικά ωραίο. Οπότε αυτό σου λείπει γιατί είναι κάτι που δεν μπορείς να αναπαράγεις εδώ στη Γη. Πρέπει να πας στο διάστημα για να το βιώσεις.

Οπότε προτιμάς την κατάδυση ή την αιώρηση στο διάστημα?

Θα έλεγα πως πρόκειται για διαφορετική αίσθηση και σε διαφορετικό περιβάλλον. Καθένα από αυτά έχει τη δική του ομορφιά και τους δικού του λόγους. Δεν θα έλεγα πως επειδή πήγα στο διάστημα η κατάδυση είναι βαρετή ή και το αντίθετο. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Μέσω της κατάδυσης μπορείς να μάθεις και να δεις έναν διαφορετικό κόσμο, υπάρχουν τριγύρω σου ψάρια, φύση και πολλά άλλα πράγματα που δεν μπορείς να έχεις στο διάστημα ενώ από την άλλη στο διάστημα αιωρείσαι ελεύθερα και πέφτεις, κάτι που δεν μπορείς να έχεις εδώ στη Γη. Οπότε θα πρότεινα στους ακροατές μας αν είχαν τη δυνατότητα να τα βιώσουν και τα δύο.

Το Δεκέμβριο του 2010 ταξίδεψες και πάλι στο διάστημα με το Ρωσικό διαστημόπλοιο Soyuz ως μηχανικός πτήσης της αποστολής 26 και 27. Πως αισθάνθηκες που εκτοξεύτηκες από την ίδια εξέδρα εκτόξευσης που ο Yuri Gagarin εκτοξεύτηκε, ο πρώτος άνθρωπος στο διάστημα, 50 χρόνια αργότερα?

Ήταν καταπληκτικό! Το περιβάλλον στο διάστημα! Ακόμα και όταν ήμουν στο Ακρωτήρι Κένεντυ και προετοιμαζόμουνα για την αποστολή μου με το Διαστημικό Λεωφορείο βρισκόμουν στους ίδιους χώρους πληρώματος που ήταν και οι αστροναύτες του προγράμματος Apollo. Αν κοιτάξετε παλιές φωτογραφίες από την προετοιμασία των αστροναυτών του Apollo είναι ακριβώς το ίδιο μέρος που βρισκόμασταν κι εμείς. Κι από εκεί ακόμα σκεφτόμουνα «Ουάου αυτό είναι το μέρος που βρισκόντουσαν και οι αστροναύτες του Apollo!!». Η έξοδος μας από το κτίριο και ο χαιρετισμός είναι ακριβώς τα ίδια όπως φαίνονται στις φωτογραφίες.

Οπότε το να βρίσκομαι στην Star city και να εκπαιδεύομαι στο ίδιο μέρος που οι Κοσμοναύτες εκπαιδευόντουσαν όπως ο Yuri Gagarin ήταν επίσης μοναδική εμπειρία. Το να βρίσκομαι στο Baikonour και να κοιτάζω την εξέδρα εκτόξευσης, ακόμα και το διαστημόπλοιο Soyuz είναι πάνω κάτω το ίδιο, ήταν ένα καταπληκτικό συναίσθημα!

Όταν βρισκόμουνα στο διάστημα γιορτάσαμε την 50η επέτειο της εκτόξευσης του Yuri Gagarin που ήταν επίσης μια μοναδική εμπειρία.

Βρισκόμουνα στην εξέδρα εκτόξευσης λίγες μέρες πριν την εκτόξευση και είδα τις σημαίες εκεί πάνω, της Ρωσίας, του Καζακστάν, της Αμερικής και της Ιταλίας να κυματίζουν στο Καζακστάν με τον πύραυλο πίσω τους. Μου φάνηκε πραγματικά καταπληκτικό! Είχα την αίσθηση πως έκανα κάτι ιστορικό, που δεν είναι και πολύ αλήθεια, γιατί πρόκειται για ένα μικρό βήμα, αλλά ένιωσα πλήρης και ήταν ωραία.

Θα ήθελες να μας ονομάσεις τρία πράγματα που πιστεύεις πως θα έπρεπε όλοι να γνωρίζουν για τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό?

Τρία πράγματα που πρέπει όλοι να γνωρίζουν για τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό….

Πιστεύω πως η ύπαρξη του Διαστημικού Σταθμού έχει στην ουσία τρεις κύριους σκοπούς.

Ο πρώτος είναι η διεξαγωγή επιστημονικών πειραμάτων, ο άλλος η εξέλιξη της τεχνολογίας και ο τρίτος εκπαιδευτικός. Θα προσέθετα όμως και έναν τέταρτο μιας και ο ΔΔΣ είναι ένα τέλειο παράδειγμα του πως μπορούν τα έθνη να δουλεύουν μαζί και να κάνουν πράγματα που δεν θα μπορούσαν μόνα τους. Πραγματικά πιστεύω πως παρ’ όλα τα πειράματα που κάνουμε στο διάστημα, την τεχνολογία που αναπτύσσουμε και όλες τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες, η δυνατότητα που έχουμε να δουλεύουμε μαζί είναι εξαιρετικά σημαντική γιατί μας καταδεικνύει πως όταν θέλουμε κάτι ως ανθρώπινη φυλή, μπορούμε να κάνουμε πράγματα μαζί που διαφορετικά θα ήταν αδύνατο να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Συχνά σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν να κατασκευάζαμε από κοινού ένα διαστημόπλοιο και να πηγαίναμε στον Άρη. Να μην πηγαίναμε με τη σημαία της Αμερικής, της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Ρωσίας, της Κίνας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας. Αλλά να πηγαίναμε με τη σημαία της Γης. Δεν έχουμε καν μια σημαία της Γης. Θα έπρεπε να φτιάξουμε μια σημαία της Γης και να πάμε σε κάποιον άλλο πλανήτη! Πιστεύω πως αυτό θα ήταν πολύ ωραίο! Και ο Διαστημικός Σταθμός μας αποδεικνύει πως όταν το θέλουμε μπορούμε να τα καταφέρουμε!

Επέστρεψες από το Διάστημα τον Μάιο του 2010 σωστά?
Ναι σωστά!

Έχοντας κατά νου πως οι αστροναύτες κάθε αποστολής μένουν για έξι μήνες στον ΔΔΣ πως διαχειρίζεστε τον ρουχισμό σας, το φαγητό και το νερό σας? Υποθέτω πως δεν βάζετε κάποιο πλυντήριο εκεί πάνω ούτε και μαγειρεύετε!

Το περιβάλλον μικροβαρύτητας μας αναγκάζει να κάνουμε πράγματα με διαφορετικούς τρόπους από αυτούς εδώ στη Γη. Συγκεκριμένα πράγματα που είναι εύκολα εδώ είναι αδύνατα εκεί και το αντίθετο. Οπότε για παράδειγμα δεν βάζουμε πλυντήριο. Δεν είναι εφικτό. Ή καλύτερα δεν έχουμε ένα τρόπο να το κάνουμε ακόμα! Στην πραγματικότητα θα ήταν πολύ ωραία αν μπορούσαμε. Οπότε χρησιμοποιούμε ρούχα και μετά τα πετάμε. Αλλά δεν αλλάζουμε τόσο συχνά όσο εδώ στη Γη. Έμεινα άφωνος όταν μου δώσανε τα παντελόνια μου, και μου δώσανε τρία παντελόνια για να περάσω έξι μήνες και σκέφτηκα «Τι???» και μετά μου δώσανε σορτς λέγοντας μου «Σορτς θα σου δώσουμε λίγα περισσότερα περίπου 4» και είπα πάλι «Τι???». Ήταν κάπως. Αλλά στη πραγματικότητα δούλεψε αρκετά καλά και δεν υπήρξε κάποιο πρόβλημα.



Ανακυκλώνουμε πολύ. Ο διαστημικός σταθμός είναι από τα μέρη που η ανακύκλωση βρίσκεται στο απόγειο. Ανακυκλώνουμε το νερό, τα ούρα και τον ιδρώτα συλλέγοντας τον και ανακυκλώνοντας τον πάλι. Το φαγητό, τα πειράματα και τα ρούχα έρχονται περίπου κάθε μήνα με τα οχήματα ανατροφοδότησης που στέλνουν από τη Γη. Πρόκειται για μια περίπλοκη επιχείρηση γιατί είναι σαν να έρχεται ένα φορτηγό στην είσοδο του σπιτιού σου και ανοίγεις την πόρτα, μπαίνεις μέσα στο φορτηγό και πρέπει να τα βγάλεις όλα τα πράγματα έξω. Η ιδιαιτερότητα με το διάστημα είναι πως τα πάντα αιωρούνται οπότε πρέπει να τα βάλεις στην άκρη, δεν μπορείς να τα αφήσεις απλώς κάτω στο πάτωμα. Τα βάζεις στην άκρη αλλά είναι δύσκολο μετά να τα ξαναβρείς. Οπότε πρέπει να τα σιγουρέψεις για να μπορέσεις να τα βρεις αργότερα πράγμα που είναι περίπλοκο και δύσκολο. Είναι μια μεγάλη πρόκληση αλλά αυτός είναι και ο λόγος τελικά που τα κάνουμε αυτά τα πράγματα. Γιατί μέσα από τα δύσκολα μαθαίνουμε. Αν συνέχεια κάναμε τα ίδια και πράγματά που μας είναι βολικά τότε δεν πρόκειται να μάθουμε. Οπότε αυτός είναι άλλος ένας λόγος που κάνουμε αυτά τα πολύπλοκα πράγματα.

Πως κοιμάστε στο διάστημα? Διαφέρει από τον ύπνο εδώ στη Γη?

Είναι διαφορετικά επειδή δεν υπάρχει η βαρύτητα. Εδώ συνηθίζουμε να πηγαίνουμε στο κρεβάτι μας και να ξαπλώνουμε, έχουμε τις αγαπημένες μας θέσεις που σχετίζονται με τη βαρύτητα. Όταν όμως βρίσκεσαι στο διάστημα δεν αισθάνεσαι πλέον το κρεβάτι οπότε είναι κάπως δύσκολο. Όλοι έχουν διαφορετική προσέγγιση και όλοι το αισθάνονται με διαφορετικό τρόπο. Όσον αφορά εμένα δεν είχα κανένα πρόβλημα, κοιμόμουνα πολύ καλά στο διάστημα. Δεν έχεις πλέον πόνους στον αυχένα ή κάπου αλλού επειδή δεν υπάρχει βαρύτητα. Οπότε προσπάθησα να επωφεληθώ αυτής της κατάστασης από το να βλέπω τα όποια αρνητικά. Όσον αφορά στα όνειρα, ονειρεύεσαι το ίδιο αλλά και πάλι είναι πολύ υποκειμενικό. Στην πραγματικότητα ήταν πολύ διασκεδαστικό να κοιμάσαι εκεί και να ξυπνάς το πρωί χωρίς να γνωρίζεις που βρίσκεσαι, αναποδογυρισμένος. Είναι πολύ περίεργα αλλά με έναν ευχάριστο τρόπο.

Πώς υπολογίζετε την ώρα μέσα στο ΔΔΣ?
Προφανώς επειδή γυρνάμε γύρω από τη Γη τόσο γρήγορα, έχοντας κάθε μισή ώρα περίπου μια ανατολή και μια δύση του ήλιου δεν κοιτάμε έξω από το παράθυρο για να δούμε αν είναι μέρα ή νύχτα. Δεν μπορείς να βγάλεις άκρη αν το κάνεις αυτό. Οπότε τα ρολόγια μας είναι ρυθμισμένα σε ώρα Γκρίνουιτς , ώρα Λονδίνου και πορευόμαστε με βάση αυτή. Η μέρα μας αποτελείται από 24 ώρες και δουλεύουμε περίπου με τον ίδιο τρόπο που δουλεύουμε εδώ στη Γη. Εργαζόμαστε από τις 7:30 το πρωί ως τις 7:30 το απόγευμα, κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα για φαγητό και μετά πλενόμαστε, κάνουμε κάποια άλλα πράγματα και πηγαίνουμε για ύπνο για να ξυπνήσουμε την άλλη μέρα.

Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας κάποιες αξιομνημόνευτες στιγμές από την παραμονή σου στον διαστημικό σταθμό?

Highlights…..

Νομίζω πως το πρώτο highlight είναι και μόνο το γεγονός πως βρίσκεσαι εκεί πάνω. Αυτό είναι ένα. Στη συνέχεια βρίσκεσαι σε αυτό το παράξενο μέρος που δεν υπάρχει βαρύτητα πια και όταν κοιτάζεις έξω από το παράθυρο έχεις μια θέα που είναι εξωπραγματική. Αυτές είναι αξιομνημόνευτες στιγμές. Σου παίρνει περίπου ενάμιση μήνα ώστε να μάθεις να δουλεύεις σε αυτό το περιβάλλον κι αυτό επειδή η μικροβαρύτητα σε ταράζει.

Στη συνέχεια μπορείς να κάνεις πολλά και ωραία πράγματα για τα οποία έχεις την επίβλεψη. Ήταν πολύ ωραία όταν διεξήγαγα πειράματα με τον τρόπο που έπρεπε να γίνουν χωρίς να κάνω λάθη, να βγάζω τα αποτελέσματα, όταν μιλούσαμε σε σχολεία που ήταν και πολλά. Για εμένα ήταν επίσης σημαντικό που συνομίλησα με τον Ιταλό πρόεδρο αλλά μιλήσαμε και με τον Obama, τον Putin, μίλησα και σε άλλους πολύ σημαντικούς ανθρώπους, είχαμε και μια τηλεδιάσκεψη με τον Πάπα. Θέλω να πω πως είχαμε πάρα πολλά πράγματα που είχαν ενδιαφέρον και μας έκαναν να αισθανόμαστε κάπως μοναδικά, σαν να ήμασταν έξω από αυτό τον κόσμο αλλά πολλοί άνθρωποι μας παρακολουθούσαν και αυτό μας ευχαριστούσε.

Ακόμη όμως και συνηθισμένοι άνθρωποι κάθε φορά, μιλήσαμε σε 77 σχολεία όσο βρισκόμουν εκεί, σε 10000 μαθητές και κάθε φορά που μιλούσα σε κάποιο σχολείο ένιωθα πραγματικά μοναδικά και διαφορετικά. Αυτές οι στιγμές ήταν πάντα αξιομνημόνευτες. Είχε ενδιαφέρον, ήταν ένα συνεχόμενο highlight!

Και μετά φυσικά η επιστροφή στη Γη είναι από μόνη της ένα highlight. Το να βρίσκεσαι μέσα στο διαστημόπλοιο Soyuz και να επιστρέφεις στη Γη είναι μια άκρως εντυπωσιακή βόλτα!

Τράβηξες ένα μεγάλο αριθμό φωτογραφιών όσο βρισκόσουνα στο διάστημα και οφείλω να πω πως όλες είναι καταπληκτικές. Έχεις κάποιες που να είναι οι αγαπημένες σου?

Άρχισα να έχω κάποιες αγαπημένες. Άρχισαν να μου αρέσουν συγκεκριμένα πράγματα! Στην αρχή νόμιζα πως θα τραβήξω 2-3 φωτογραφίες από τα μέρη που θα ήθελα πολύ να επισκεφτώ όταν επέστρεφα στη Γη, όταν όμως άρχισα να τις συγκεντρώνω μέχρι το τέλος της αποστολής είχα περίπου 300 μέρη που ήθελα να επισκεφτώ. Πράγμα που είναι αδύνατο, δεν έχω τόσο χρόνο στη ζωή μου εκτός κι αν σταματήσω να κάνω αυτό που κάνω τώρα και να ξεκινήσω τα ταξίδια. Ήταν όμως καταπληκτικό όταν ήθελα να δω κάτι συγκεκριμένο όπως οι πυραμίδες, το Σινικό Τείχος ή κάτι άλλο. Αποτελεί μεγάλη πρόκληση το να καταφέρεις να τα φωτογραφήσεις και από τη στιγμή που μπόρεσα να τα δω, αυτές οι φωτογραφίες είναι ιδιαίτερες.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως το twitter, facebook, flickr άλλαξαν τον τρόπο που επικοινωνείτε με τον κόσμο όσο βρίσκεστε στο διάστημα?

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και πιο συγκεκριμένα το twitter και το flickr μου έδωσαν μια μοναδική προοπτική όσο βρισκόμουν στο διάστημα. Και το γεγονός πως μπορούσα να επικοινωνώ με αυτό τον τρόπο ήταν κάτι καινούριο για εμένα και κάτι πολύ ωραίο παράλληλα γιατί μπορούσα να μοιραστώ τα πράγματα που έκανα εκεί πάνω και που με διασκεδάζανε ανακαλύπτοντας πως πολλοί άνθρωποι διασκεδάζανε και αυτοί με τα ίδια πράγματα. Με βοήθησε πραγματικά στο να μην νιώθω μόνος εκεί πάνω. Έβλεπα τη ροή στο twitter και έμενα έκπληκτος με αυτά που έλεγε ο κόσμος για όλα αυτά. Οπότε πιστεύω πως είναι ένας πολύ καλός τρόπος να επικοινωνείς, να μοιράζεσαι τις εμπειρίες σου και ειδικά όταν βρίσκεσαι στο διάστημα να κάνεις τον κόσμο να αισθάνεται πως είναι κι αυτός μαζί σου εκεί πάνω. Δυστυχώς είναι ένα μέρος που ο κόσμος δεν μπορεί να πάει ακόμα εύκολα αλλά αυτός ήταν ένας τρόπος για να συνδεθείς. Και νομίζω πως ήταν πολύ αποτελεσματικό.

Στις 11 Μαρτίου του 2011 όταν η Ιαπωνία χτυπήθηκε από το σεισμό και το τσουνάμι βρισκόσουνα στον Διαστημικό Σταθμό. Πως βιώσατε αυτή τη βιβλική καταστροφή?

Πολλά πράγματα γίνανε όσο ήμασταν εκεί πάνω στο διάστημα. Αισθάνεσαι τη Γη, αισθάνεσαι πως είναι κάτι το ζωντανό, και αισθάνεσαι τους ανθρώπους που υποφέρουν σε τέτοιες περίεργες καταστάσεις. Εμείς νιώθαμε θλίψη. Ακόμα και το κέντρο ελέγχου της Ιαπωνίας τέθηκε εκτός λειτουργίας. Αμέσως καταλάβαμε πως κάτι πολύ σοβαρό είχε συμβεί γιατί οι Ιάπωνες είναι πολύ σχολαστικοί και εκείνο το πρωί δεν ήταν μαζί μας στην πρωινή ενημέρωση. Ξαφνιαστήκαμε και θεωρήσαμε πως κάτι τεράστιο πρέπει να είχε συμβεί. Πήραμε κάποιες πληροφορίες και στη συνέχεια προσπαθήσαμε σκληρά να τραβήξουμε φωτογραφίες και ακόμα και από τόσο ψηλά μπορούσαμε να δούμε τις πλημμυρισμένες περιοχές, κάποια σημάδια καταστροφής. Ήτανε δύσκολο αλλά παρ’ όλα αυτά μπορούσαμε να διακρίνουμε κάποια πράγματα. Αισθανθήκαμε πολύ κοντά στην Ιαπωνία, το Ιαπωνικό κέντρο ελέγχου τέθηκε πάλι σε λειτουργία πολύ γρήγορα αλλά ήταν εμφανές πως κάτι πολύ σοβαρό είχε γίνει εκεί. Από τη μεριά μας προσπαθήσαμε να τους συμπαρασταθούμε όσο περισσότερο μπορούσαμε.

Υπάρχει μια μεγάλη δημόσια συζήτηση για τα μεγάλα χρηματικά ποσά που δαπανούνται στην εξερεύνηση του διαστήματος, αν πρέπει να γίνεται αυτό και αν θα έπρεπε να σταματήσουμε τις διαστημικές πτήσεις και να επικεντρωθούμε περισσότερο στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε εδώ στη Γη. Ποια είναι η γνώμη σου. Επωφελούμαστε από την εξερεύνηση του διαστήματος?

Πιστεύω πως αυτές είναι βάσιμες ανησυχίες γιατί για να πάμε στο διάστημα χρειάζονται πόροι που είναι εξαιρετικά σημαντικοί. Από τη άλλη όμως αυτή η αντίληψη πως παίρνουμε χρήματα και τα στέλνουμε στο διάστημα είναι λανθασμένη. Βρέθηκα στο διαστημικό σταθμό για αρκετό καιρό και δεν είδα πουθενά χρήματα στο διάστημα. Κατασκευάζουμε πράγματα στη Γη και τα στέλνουμε στο διάστημα. Τα λεφτά μένουν στη Γη. Τα λεφτά δίνουν δουλειά στους μηχανικούς, στα σχολεία μας, στις βιομηχανίες μας τις οποίες και προκαλεί. Θεωρώ πως χρησιμοποιούνται αποτελεσματικά εδώ στη Γη κάνοντας τους ανθρώπους να δουλέψουν.

Μπορούμε να κουβεντιάσουμε αν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για άλλους σκοπούς και φυσικά ο καθένας έχει την άποψη του. Προσωπικά πιστεύω πως η τεχνολογία είναι πολύ σημαντική γιατί μέσω αυτής μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα και πιο αποδοτικά. Θεωρώ πως η κοινωνία που έχει την έρευνα ως έναν από τους πρωταρχικούς της στόχους είναι και αυτή που προοδεύει περισσότερο. Οπότε πιστεύω πως τα λεφτά που ξοδεύονται στο διάστημα ή για διαστημικές δραστηριότητες έχουν καλό σκοπό.

Ναι θα πρέπει να κάνουμε πράγματα με προσοχή γιατί τα χρήματα που δαπανώνται είναι πολλά και πρέπει να είμαστε προσεχτικοί. Όσον αφορά στο διάστημα θα πρέπει να υπάρχει έλεγχος, μερικές φορές υπάρχουν υπερβολές και άλλες επιλέγουμε στρατηγικούς στόχους που δεν είναι ακριβώς οι κατάλληλοι. Πρόκειται όμως για μια διαδικασία και αυτά μπορούν να συμβούν. Απλώς θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Πραγματικά πιστεύω πως όλες αυτές οι δραστηριότητες τα αξίζουν τα λεφτά τους.

Μία τελευταία ερώτηση, όσο βρισκόσουνα εκεί πάνω και παρατηρούσες κάτω τον όμορφο πλανήτη μας, την εύθραυστη όαση όπως τον αποκαλεί και ο αστροναύτης Ron Garan, μήπως μεγάλωσε η ανάγκη ή το αίσθημα να πιστέψεις σε κάποια ανώτερη δύναμη? Θέλω να πω αισθάνθηκες πιο κοντά στο Θεό ή στον άνθρωπο?

Αυτή είναι μια πολύ βαθιά ερώτηση. Ξέρεις είμαι μηχανικός και συνήθως κάνω πρακτικά πράγματα. Οπότε μια τέτοια θεολογική θα έλεγα ερώτηση μου είναι κάπως δύσκολη να την απαντήσω. Από εκεί ψηλά, ειλικρινά ένιωσα σαν να είναι ένα πλοίο στο διάστημα. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω πως εμφανίστηκε έτσι ξαφνικά και την ίδια στιγμή μπορείς να δεις πως ήμασταν κάπως τυχεροί ώστε να υπάρχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις όπως η απόσταση από τον ήλιο και όλα αυτά.

Όντως δεν σου φαίνεται σαν κάτι τυχαίο, αισθάνεσαι πως πρόκειται για μια λεπτή ισορροπία στην οποία ζούμε, η ίδια η Γη είναι μια λεπτή ισορροπία και πραγματικά πιστεύω πως πρέπει να την κατανοήσουμε περισσότερο, να την φροντίσουμε και να επεκτείνουμε τη γνώση μας.

Όπως είπε και ο Jesco von Puttmaker ένας Γερμανό-Αμερικανός μηχανικός της αεροδιαστημικής και διευθυντής της NASA:

«Το πιο σημαντικό προϊόν που προέκυψε από το διάστημα δεν είναι ούτε το Τεφλόν ούτε τα φάρμακα αλλά η ειρήνη!»

Πιστεύω πως ναι αυτό είναι σωστό. Η τεχνολογία είναι πολύ σημαντική αλλά ένα από τα κύρια πράγματα που συμβαίνουν με το διάστημα είναι πως μας δείχνει ότι μπορούμε να δουλέψουμε από κοινού και πως μπορούμε να εστιάσουμε τις προσπάθειες μας στο να κατασκευάσουμε κάτι που δεν είναι εναντίον κάποιου άλλου ή που δεν σκοπεύει στην υπεροχή από στρατιωτικής απόψεως μεταξύ μας, αλλά στην απόκτηση περισσότερης γνώσης. Μέσω αυτής μπορούμε να σκεφτούμε ώστε να κάνουμε ειρηνικά πράγματα και να δουλέψουμε όλοι μαζί. Ο διαστημικός σταθμός και η παρουσία μας στο διάστημα μπορεί επίσης να τα δει κάποιος υπό αυτό το πρίσμα.

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να μιλάμε για ώρες. Ήταν τιμή μας και ευχαριστούμε για τον χρόνο που αφιέρωσες για να μιλήσεις μαζί μας εδώ στο ραδιόφωνο του Flash.
Έχεις να στείλεις κάποιο ιδιαίτερο μήνυμα στους ακροατές του Flash και στους επισκέπτες του ιστολογίου μας?

Θα αναφέρω αυτό που λέω πολλές φορές και συγκεκριμένα στους μαθητές στα σχολεία. Πρέπει να έχουμε όνειρα και να πιστεύουμε σε αυτά. Γιατί αν δουλέψουμε αρκετά σκληρά ακόμα και τα όνειρα που φαίνονται αδύνατα, που και που γίνονται πραγματικότητα. Αυτό είναι ένα μήνυμα που πιστεύω πως έχει αξία για όλους ακόμη και για εμένα. Προσπαθώ να δω τι θα κάνω τώρα μετά την αποστολή, ποιο είναι το επόμενο μου όνειρο. Οπότε θα πρότεινα στους ανθρώπους να συνεχίσουν να ονειρεύονται αλλά θα τους έλεγα επίσης και να ξυπνήσουν, γιατί ονειρεύεσαι όταν κοιμάσαι, οπότε να ξυπνάνε που και που και να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα. Και αυτή είναι μια δύναμη που έχουμε απλώς πρέπει να έχουμε τη δύναμη για να την κατανοήσουμε και να κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα. Και αυτό είναι εφικτό.
Ευχαριστώ πολύ κύριε ήταν πραγματικά μεγάλη μας τιμή!

Εγώ ευχαριστώ!