Αγαπητές φίλες, Αγαπητοί Φίλοι σας καλημερίζω και σας καλησπερίζω ταυτόχρονα γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως έχουμε φίλους και γνωστούς στην Αυστραλία και στην Ιαπωνία, σας εύχομαι λοιπόν καλό κουράγιο και καλή τύχη. Σας παρουσιάζω σήμερα τους υπεύθυνους και υπόλογους αυτού του ιστολογίου, που προσπαθούν εδώ και χρόνια να επικοινωνούν μαζί σας με διάφορα κείμενα ώστε να υπάρχει μια δημιουργική αλληλεπίδραση. Είναι οι τρεις πιο πάνω εικονιζόμενοι, όποιος γνωρίζει κάτι σχετικό μ' αυτά τα τρία προσώπατα θα πρέπει να μας ενημερώσει γιατί υπάρχει αμοιβή!!!!
Ναι καλά διαβάσατε υπάρχει αμοιβή εντοπισμού!! ειδικότερα για τον μεσαίο της φωτογραφίας υπάρχει αστρονομική αμοιβή γιατί ως Αστροτόμ έχει χαθεί στο διάστημα!!!!!!!!!!!! κάπου μεταξύ ΝΑΣΑ και Στρατόσφαιρας όπως σας έλεγα αυτά τα τρία προσώπατα ξεκίνησαν το 2007 το στήσιμο αυτού του ιστολογίου από ανάγκη επικοινωνίας και επειδή νόμιζαν τάχαμου τάχαμου πως κάτι έχουν να ''κοινωνήσουν'' σ' αυτούς που θα επισκεπτόντουσαν την ιστοσελίδα τους, και το κακό είναι πως ο ένας εξ αυτών, ο Επικούρειος Πέπος, εξακολουθεί να έχει αυτό το ψώνιο ακόμα και σήμερα εν έτει 2024, ειδικά τώρα την έχει ψωνίσει για τα καλά γιατί νομίζει πως παράγει έργο. Είναι και κάτι φιλαράκια του που επειδή τον αγαπούν, του λένε καλά λόγια για το ιστολόγιο, και πως αυτά που παρουσιάζει είναι πολύ σημαντικά, και κάπως έτσι ο Επικούρειος Πέπος το παίζει δημιουργός!!
Σας μιλάω για παράκρουση, εμείς εδώ στο σπίτι λέμε στον Επίκουρο συνέχεια ΝΑΙ!! για να μην τον στενοχωρούμαι, για να σας δώσω να καταλάβετε πριν λίγες μέρες φιλοξενούσαμε έναν ξαδερφό του, έναν αγροίκο που στο χωριό τον φωνάζουν Γκοτζιό!!!!!!!! και κάποια στιγμή αυτός ο αγενής μουσικάντης μεταξύ σοβαρού και αστείου του λέει στον Επικούρειο Πέπο.
''Nα σου πω, μιας και τόφερε η κουβέντα αντι να κάθεσαι να γράφεις αυτές τις σαχλαμάρες που δεν τις διαβάζει κανένας δεν έρχεσαι στο χωριό να μου βάψεις το σπίτι μιας και πιάνουν τα χέρια σου; αν κρίνω από τους πίνακες που έχεις ζωγραφίσει δεν είσαι και άσχετος με τα χρώματα!!!! Τάδε έφη Γκοτζιό''.
Ευτυχώς εκείνο το βράδυ αποφύγαμε δυο πράγματα,
α' το εγκεφαλικό του καλλιτέχνη, και β' ένα φονικό γιατί με το που τ' άκουσε αυτά ο καλλιτέχνης βουτάει ένα ξύλο από το τζάκι με το οποίο είχε σκοπό να τυφλώσει τον ανάγωγο Γκοτζιό όπως ο Οδυσσέας τον Κύκλωπα, για καλή του τύχη πρόλαβε και λάκιξε. Να γιατί σας είπα πως του λέμε πάντα ναι.....
Ενώ, ένας άλλος συγχωριανός, ο πατέρας της ΔΙΟΤΙΜΑΣ ο οποίος είναι ένα πολύ εκλεπτυσμένο άτομο στάζει μέλι για τον καλλιτέχνη γιατί εκτός των άλλων χαρισμάτων είναι φιλότεχνος, φιλόμουσος, λάτρης της ζωγραφικής του, χορευταράς, και θεωρεί τα γραπτά του ιστολογίου σαν αριστουργήματα, να γιατί ο καλλιτέχνης έχει μεγάλη αδυναμία στον πατέρα της ΔΙΟΤΙΜΑΣ τον διάσημο ΛΑΜΠΡΑΚΙΑ που συν τ' άλλα σκοπεύει να αγοράσει και κάποια έργα του Επικούρειου Πέπου, γιατί γνωρίζει πως μετά τον θάνατο του καλλιτέχνη όλα αυτά θα πάρουν τεράστια αξία.
Κάποια στιγμή μάλιστα ο φιλάργυρος Γκοτζιό όταν το άκουσε αυτό είπε: άμα είναι έτσι ας πεθάνει γρήγορα!!!!!!!!!!!!! που να φας τη γλώσσα σου μασκαρά.
Φίλες και Φίλοι σας παρουσιάζω την Μελισσάνθη-Βασιλική, τον Αστροτόμ-Τζιμ Άνταμς-Μάκης και στα λίγα υπόλοιπα ο Επικούρειος Πέπος. Για την ιστορία. η πρώτη είναι ΚΡΙΟΣ, ο δεύτερος ΚΑΡΚΙΝΟΣ και ο τρίτος ΔΙΔΥΜΟΣ, δηλαδή Δίδυμος στο ζώδιο Δίδυμος και στη Ζωή, μερικές φορές η ζωή παίζει φοβερά παιχνίδια. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στο Μουσείο μετά από κάποια συνέντευξη που είχαμε πάρει ίσως από τα παιδιά που αποτελούσαν την ομάδα της ΛΟΓ στην Αθήνα. Πιο κάτω θα σας παρουσιάσω κάποια ποιήματα που αρέσουν στον Επικούρειο Πέπο. Εγώ που σας μολογάω όλα αυτά είμαι ο αφηγητής της Π.Σ.Ι.
Στίχοι: Κώστας Βάρναλης
Να σ’ αγναντεύω, θάλασσα,
να μη χορταίνω απ’ το βουνό ψηλά
στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ’ τα μαλάματά σου τα πολλά.
Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο,
όντας μετ’ άξαφνη νεροποντή
χυμάει μες απ’ τα σύνεφα θαμπωτικά γελώντας
ήλιος χωρίς μαντύ.
Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια,
οι κάβοι, τ’ ακρόγιαλα σαν μεταξένιοι αχνοί
και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ’ ένα καράβι
ν’ ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.
Ξανανιωμένα απ’ το λουτρό να ροβολάνε κάτου
την κόκκινη πλαγιά χορευτικά τα πεύκα,
τα χρυσόπευκα, κι ανθός του μαλαμάτου
να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά.
Κι αντάμα τους να σέρνουνε στο φωτεινό χορό τους
ως μέσα στο νερό τα ερημικά χιονόσπιτα
κι αυτά μες στ’ όνειρό τους να τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.
Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι αλάργα βάσανα πολλά.
Ως να με πάρεις κάποτε, μαργιόλα συ,
στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους
και να με πας πολύ μακριά απ’ τη μαύρη τούτη Κόλαση,
μακριά πολύ κι από τους μαύρους κολασμένους
ΠΟΥΣΙ ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ
Έπεσε το πούσι αποβραδίς
- το καραβοφάναρο χαμένο -
κ' έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μες στην τιμονιέρα να με δεις.
Κάτασπρα φοράς κ' έχεις βραχεί,
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου.
Κάτου στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή.
Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυο του πόδια στις καδένες.
Μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία· θα ζαλιστείς.
Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό
κ' είν' αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα.
Από να φοβάμαι και να καρτερώ
κάλλιο περισκόπιο και τορπίλλα.
Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη.
Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες
έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες.
======================
ΤΑΣΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δεν μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της
ένα κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήτανε που αργούσες ακόμα
όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήτανε γιατί μου λείπανε
τα μάτια σου
κι όταν κτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα
δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήτανε
η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Και όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;- μουάπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά
σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια
με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου
αγαπημένη μου..
===================
ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
Μ᾿ απάντησες στὸ δρόμο σου, Ποιητή.
Ἤμουν τὸ πρωτολούλουδο τοῦ Ἀπρίλη.
Ἡ δίψα τῆς ἀγάπης ποὺ ζητεῖ
σοῦ φλόγιζε τὴ σκέψη καὶ τὰ χείλη.
Ἤμουν τὸ πρωτολούλουδο. Κλειστὴ
τότε ἡ πηγὴ τῶν στοχασμῶν μου, ἐμίλει
μόνο ἡ καρδιά μου ἀθώα καὶ λατρευτή,
ὅταν τὸ πρῶτο βλέμμα μου εἶχες στείλει.
Μὲ τὸν καιρό, τὸν πόθο σου σ᾿ ἐμὲ
νὰ φανερώσης σίμωσες. Ὠιμέ,
εἴμασταν μιᾶς γενιᾶς παιδιά. Ἡ καρδιά μας
Ἀγάπαε μὲ τὸ πάθος ποὺ ζητᾶ
νὰ πάρη, τὸ αἰσθανθήκαμε φρικτὰ
καὶ πήραμεν ἀλλοῦθε τὴ ματιά μας.
=====================
Μαρία Πολυδούρη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες
Δεν τραγουδώ, παρά γιατί μ' αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη
στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθει.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε, που βασίλεψες
κι έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.
(Οι τρίλιες που σβήνουν, 1928)
====================
Υ.Γ. Κύριε Σπύρο αυτά που μου λέγατε για την ποίηση
πριν χρόνια τα κατάλαβα τώρα, λειτουργώ με
χρονοκαθηστέρηση, αυτή την περίοδο είμαι
ξετρελαμένη με τον Λειβαδίτη και την Δημουλά.
Αυτά είναι λόγια της Άλκηστις, είναι τα πιο γλυκά
λόγια, που άκουσα στην έναρξη του νέου χρόνου,
ο λόγος αυτονόητος. Σ' ευχαριστώ Άλκηστη.
Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.
