20.1.16

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΤΑΡΑΣ Ενας υπέροχος Έλληνας.

Έχασε την όρασή του ο μεγάλος μας ζωγράφος Δ. Μυταράς.
Γιατί προειδοποιούσε ότι θα γίνουμε τα σκουπίδια της Ευρώπης και πως ειρωνευόταν τον λαϊκισμό των πολιτικών. Σχεδόν ολική απώλεια όρασης διαγνώσθηκε στον μεγάλο Έλληνα Ζωγράφο και διανοούμενο Δημήτρη Μυτατά. Ο 82χρονος αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας και προσπαθούσε να αντιμετωπίσει την οπτική νευροπάθεια τα τελευταία επτά χρόνια. Παρά τις προσπάθειες των γιατρών φαίνεται ότι χάνει την όρασή του σε ποσοστό 90%. Ο Χαλκιδαίος καλλιτέχνης σπούδασε στην ανώτατη σχολή καλών τεχνών το 1953 με δασκάλους τον Μόραλη και τον Παπαλουκά. Το 1975 έγινε καθηγητής της σχολής και παράλληλα έκανε εκθέσεις σε όλο τον κόσμο. Από το 2008, όταν άρχισαν και τα προβλήματα υγείας εξελέγη μέλος της ακαδημίας Αθηνών Πρόσφατα συνεργάστηκε με την ιστοσελίδα aimxi.gr, παρακάτω παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα από την αρθρογραφία του.

Για τους Γερμανούς έγραψε: -Οι Γερμανοί λένε ότι είμαστε τεμπέληδες, κλέφτες , διεφθαρμένοι. Πρέπει να τους θυμίσουμε τι είναι εκείνοι που έκαψαν σαράντα εκατομμύρια ανθρώπους σε κρεματόρια; Για το ελληνικό δημόσιο: -Αν τηλεφωνήσετε σε κάποια δημόσια υπηρεσία και είσαστε τυχερός και σας απαντήσουν , σπάνια θα βρείτε εκείνον που θέλετε στο τηλέφωνο. Αν ζητήσετε πληροφορίες , θα σας απαντήσουν ότι ο αρμόδιος λείπει και η κυρία που τον αντικαθιστά είναι έγκυος και έχει πάρει άδεια για τρεις μήνες! Στη συνέχεια, αν ψάξετε κάποιον άλλον στο ίδιο γραφείο, θα σας απαντήσουν: ''Όλοι έχουν πάρει άδεια και μάλλον από Τρίτη θα μπορείτε να μιλήσετε.' Όταν έρθει η Τρίτη, δεν θα απαντάει κανείς στο τηλέφωνο και επί πολύ ώρα θα ακούσετε ότι το τηλέφωνο αυτό είναι «εκτός λειτουργίας για τεχνικούς λόγους»! Τότε κατεβαίνετε πανικόβλητος στο κέντρο για να μιλήσετε από κοντά, αλλά δυστυχώς ανακαλύπτετε ότι κανείς δεν υπάρχει στο γραφείο γιατί ξεκίνησε απεργία διαρκείας. Για τους πολιτικούς παραθέτουμε ένα σκωπτικό κείμενό του -Ένας πολιτικός πρέπει να είναι επιδέξιος και ικανός ομιλητής . Αν δεν έχει αυτό το χάρισμα καλύτερα να μη ξεκινήσει την πολιτική του σταδιοδρομία . -Ένας πολιτικός δεν έχει σημασία τι λέει , το σημαντικό είναι να πείθει το κοινό του. -Ένας πολιτικός πρέπει να γνωρίζει ότι στις διάφορες συγκεντρώσεις με μεγάλο ακροατήριο, όσο πιο μεγάλο είναι το πλήθος που παρακολουθεί, αντιστρόφως ανάλογο είναι το συνολικό τους ΙQ! -Ένας νέος πολιτικός πρέπει να γνωρίζει τις επιθυμίες του λαού του και να υπόσχεται να τις πραγματοποιήσει ακόμα και αν είναι παράλογες. -Ένας καλός πολιτικός πρέπει να ξέρει ότι ο λαός έχει κοντή μνήμη -Ένας καλός πολιτικός αντιλαμβάνεται ότι ένα ωραίο παραμύθι είναι πιο αποτελεσματικό από τη πραγματικότητα . Καλή επιτυχία, λοιπόν, σε όσους τολμήσουν. Για την παιδεία έγραψε: Είναι γεγονός γνωστό σε όλους ότι τα Πανεπιστήμιά μας είναι υποβαθμισμένα διεθνώς, χωρίς ελπίδα ανάκαμψης. Τα προβλήματα από ό,τι έχω διαπιστώσει είναι κυρίως δύο: To ένα είναι τα συμφέροντα των καθηγητών οι οποίοι εξελίσσονται με δικά τους κριτήρια, ψηφίζοντας ο ένας τον άλλο χωρίς αξιολογήσεις και το δεύτερο, τα συμφέροντα των κομμάτων, τα οποία ψαρεύουν ψηφοφόρους μέσα από φοιτητές και μαθητές . Δεν είναι δυνατόν οι φοιτητές να μπορούν να συμμετέχουν στη διοίκηση και στην εκλογή καθηγητών και πρυτάνεων. Η συμμετοχή τους πρέπει να είναι συμβουλευτική. Επειδή έζησα 40 χρόνια σαν δάσκαλος στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, στους χώρους του Πολυτεχνείου, πιστεύω ότι το πρόβλημα πρέπει να τεθεί υπόψιν της Βουλής και, μετά από μελέτη, να ψηφιστεί νόμος, ο οποίος θα καθορίζει με ακρίβεια τη λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Είναι αδιανόητο οι καθηγητές να εξελίσσονται χωρίς σύστημα αξιολόγησης. Είναι αδιανόητο παγκοσμίως, με απόφαση του φοιτητικού συλλόγου, να διακόπτονται τα μαθήματα επ' αόριστον και να δημιουργούνται τεράστια κενά στη διδασκαλία. Είναι αδιανόητο να γίνεται κατάληψη με πλήθος κλοπές και βιαιοπραγίες εναντίον του εκπαιδευτικού προσωπικού και κάθε είδους ποινικά αδικήματα, όπως ξυλοδαρμοί καθηγητών και έλεγχος των φοιτητικών συλλόγων με κομματικές εντολές. Αν συνεχίσουν με τον ίδιο τρόπο σε λίγο θα έχουμε καταντήσει τα σκουπίδια της Ευρώπης!...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/echase-tin-orasi-tou-o-megalos-mas-zografos-d-mitaras-giati-proidopiouse-oti-tha-ginoume-ta-skoupidia-tis-evropis-ke-pos-ironevotan-ton-laikismo-ton-politikon/

ΧΑΡΟΥΚΙ ΜΟΥΡΑΚΑΜΙ Διαβάστε τον, είναι καταπληκτικός.

ύφος του. Σα να μην ήταν λίγα όλα αυτά στο magnum opus του 1Q84 (εκδόσεις Ψυχογιός, 2012) έφτιαξε μια πόλη με δυο φεγγάρια…

ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Ο κόσμος της λογοτεχνίας είναι γεμάτος ιστορίες που αναλύουν ότι οι σημαντικότεροι συγγραφείς ξεκίνησαν τη συγγραφή από πολύ μικρή ηλικία, αφού στην πραγματικότητα είχαν γεννηθεί με το χάρισμα αυτό. Η ιστορία του Χαρούκι Μουρακάμι όμως είναι διαφορετική αφού αποφάσισε να ασχοληθεί με τη συγγραφή μετά από έναν αγώνα μπέιζμπολ. Ο Ιάπωνας συγγραφέας παραβρέθηκε στον αγώνα μεταξύ των Yakult Swallows και Hiroshima Carp ο οποίος ολοκληρώθηκε με εντυπωσιακό αποτέλεσμα και έκανε τον Χαρούκι Μουρακάμι να σκεφθεί «Μπορώ να γράψω ένα βιβλίο!». Πήγε σπίτι και ξεκίνησε να δουλεύει πάνω στο βιβλίο που αργότερα κυκλοφόρησε ως Hear the Wind Sing που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη στα ελληνικά.
ΛΑΤΡΗΣ ΤΗΣ JAZZ
Είναι ένας μεγάλος λάτρης της Jazz, η πρώτη του δουλειά ήταν σε ένα δισκοπωλείο, ενώ χρόνια αργότερα κατάφερε να γίνει ιδιοκτήτης του Peter Cat, ενός Jazz bar, το οποίο πούλησε μετά την επιτυχία του δεύτερου βιβλίου του, Pinball, το οποίο επίσης δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη στα ελληνικά.
Η ΡΟΥΤΙΝΑ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ
H ρουτίνα της συγγραφής του Μουρακάμι είναι πολύ έντονη. Όταν έχει στο μυαλό του την ιστορία ενός βιβλίου, σηκώνεται από τις 4 το πρωί και δουλεύει 5 με 6 ώρες συνεχόμενα. Το απόγευμα για να «ξυπνήσει» το μυαλό του και να χαλαρώσει, τρέχει 10 χιλιόμετρα ή κολυμπά 1.500 μέτρα. Γιατί όμως υπάρχει τόσος προγραμματισμός στη ρουτίνα του; Ο ίδιος αναφέρει ότι η επανάληψη είναι ένας τρόπος μαγείας γι΄ αυτόν· το να γράψεις ένα εκτενές κείμενο είναι μιας μορφής εκπαίδευση του εαυτού του για την επιβίωση. Θυμόμαστε βέβαια και το βιβλίο του Για τι πράγμα μιλάω όταν μιλάω για το τρέξιμο (εκδόσεις Ωκεανίδα, 2011).
Ο ΕΣΩΣΤΡΕΦΗΣ ΧΑΡΟΥΚΙ ΚΑΙ Η ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΥ «ΤΣΟΥΚΟΥΡΟ ΤΑΖΑΚΙ»
Εσωστρεφής και παθιασμένος με τα γράμματα και τις ταινίες, ο Μουρακάμι ήταν μοναχικός στο πανεπιστήμιο και είχε μόνο δύο φίλους, δύο γυναίκες που στη συνέχει η μία από αυτές έγινε η γυναίκα του, η Yoko. Έχει τέτοιο πάθος με τις ταινίες, που ένα χρόνο από τα φοιτητικά του χρόνια είχε δει περισσότερες από 200 ταινίες.
Μεγάλο μέρος των χαρακτήρων του και των συνθηκών που αυτοί ζουν, είναι «κατασκευασμένοι» από στιγμές της ζωής του. Για παράδειγμα, ο κύριος χαρακτήρας από το μυθιστόρημα Ο άχρωμος Τσουκούρου Ταζάκι και τα χρόνια του προσκυνήματός του, εργάζεται ως κατασκευαστής σιδηροδρομικών σταθμών. Ο συγγραφέας θυμάται ότι όταν έψαχνε σε ποιο σημείο να ανοίξει το jazz bar του, βρέθηκε μπροστά στην ανακατασκευή ενός παλιού σταθμού τραίνων. Θέλοντας να εκμεταλλευτεί την ανακατασκευή και να μάθει που θα ήταν η έξοδος του νέου σταθμού έγινε φίλος με αυτόν που είχε αναλάβει την ανακατασκευή… Αν και τελικά ποτέ δεν του αποκάλυψε λεπτομέρειες για την έξοδο, δεν ξέχασε ποτέ αυτή τη στιγμή και τη χρησιμοποίησε ως έμπνευση για τον Τσουκούρου Ταζάκι.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΕ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ
Το πρώτο βιβλίο που διάβασε στα αγγλικά ήταν το The Name is Archer του Ross Macdonald. Έμαθε να διαβάζει στα αγγλικά από τα μεταχειρισμένα βιβλία που πουλούσαν στην πόλη που μεγάλωσε, το Kobe. Χαλούσε όλα του τα λεφτά και χανόταν στα αστυνομικά μυθιστορήματα, το αγαπημένο του λογοτεχνικό είδος.
ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙ ΩΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ;
Θα μπορούσε να παρομοιάσει τη σχέση του με τη γυναίκα του, με αυτή των Φιτζέραλντ και Ζέλντα, όχι για τις δυσκολίες που τους χαρακτήριζαν αλλά για το ότι η Yoko είναι η πρώτη που διαβάζει τα μυθιστορήματά του.
Όταν ρωτήθηκε τι ήθελε να πετύχει ως συγγραφέας, απάντησε ότι δεν είχε ιδέα. Η αιτία πίσω από αυτό είναι ότι τα λογοτεχνικά είδωλά του πέθαναν σε μία ηλικία που ο ίδιος έχει ξεπεράσει: Ο Φιτζέραλντ πέθανε στα 44, ο Καπότε στα 59, όπως και ο Ντοστογιέφσκι.
Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ
Ο Χαρούκι Μουρακάμι δεν ξέρει πόσα χρήματα έχει, πόσα κερδίζει από τα συγγραφικά του δικαιώματα αλλά και πόσα δίνει σε φόρους. Σε μία συνέντευξή του στην Guardian εξήγησε ότι η ιδέα του να είναι πλούσιος είναι να μην προβληματίζεσαι για τα χρήματα. Αποκάλυψε ότι έχει άγνοια για ό,τι αναφέρεται στους τραπεζικούς του λογαριασμούς του, αποφεύγει να χάνει χρόνο και ελευθερία σκεπτόμενος μόνο τα χρήματα.
«ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΕΝΑ ΛΟΓΟ»
Έχει πρόβλημα με τον ύπνο, λίγες είναι οι φορές που θυμάται τα όνειρά του. Σε μια συνέντευξή του δήλωσε ότι επισκέφτηκε έναν ψυχαναλυτή για αυτόν το λόγο, και εκείνος του είπε ότι «όλα έχουν έχουν έναν λόγο». Χρόνια μετά, όταν θέλησε να τον ρωτήσει σε τι ακριβώς αναφερόταν, αυτός είχε πεθάνει αφήνοντας αυτή την απορία στον αέρα.
PORSCHE & UNDERGROUND
Τα κέρδη του από τα βιβλία του επιτρέπουν να οδηγεί μία Porsche, ενώ το πρώτο του βιβλίο Non Fiction, το Underground, γραμμένο το 1998 ήταν μία συλλογή από συνεντεύξεις με τα θύματα της επίθεσης το 1995 στο μετρό του Τόκιο. Η τρομοκρατική επίθεση διαπράχθηκε από την ιαπωνική Aum Shinrikyo.
ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΤΟΥ ΟΤΑΝ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΗ ΤΟΥΣ;

Σε αντίθεση με τους περισσότερους συγγραφείς που έχουν στο μυαλό τους ένα συγκεκριμένο τέλος για το βιβλίο τους καθώς το γράφουν, ο Μουρακάμι απολαμβάνει να «ανακαλύπτει» και ο ίδιος τι συμβαίνει στους χαρακτήρες του καθώς τους γράφει. Σε συνέντευξή του στο Paris Review, δήλωσε ότι όταν γράφει ένα βιβλίο δεν γνωρίζει το τέλος του: «Αν υπάρχει ένας φόνος στην αρχή του βιβλίου, δεν γνωρίζω ποιος θα είναι ο δολοφόνος. Γράφω το βιβλίο γιατί θα ήθελα να μάθω ποιος το έκανε, γιατί αν ήξερα από πριν το δολοφόνο, δεν θα είχε νόημα να γράψω μια ιστορία για αυτό».
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ ΕΝΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ
Για να θεωρήσει ένα βιβλίο του ολοκληρωμένο, πρέπει να περάσει πάνω από ένας χρόνος σε διορθώσεις και σημειώσεις. Ο Μουρακάμι κάνει πάνω από τέσσερα πρόχειρα από κάθε βιβλίο που θέλει να εκδώσει και περνά έξι μήνες γράφοντας το πρώτο πρόχειρο και οκτώ μήνες ελέγχοντας την πρώτη του αυτή προσπάθεια.
Κουζέλη Λαμπρινή.Χαρούκι Μουρακάμι: "Τρέχω, γράφω, υπάρχω"
Ο βραβευµένος ιάπωνας λογοτέχνης Χαρούκι Μουρακάµι αφηγείται τη ζωή του παραλληλίζοντας την κοπιώδη άθληση µε τη συγγραφή
Θα είχαν γραφτεί ποτέ το Νορβηγικό δάσος και το Κουρδιστό πουλί αν ο Χαρούκι Μουρακάµι δεν είχε αρχίσει το τρέξιµο; Ο συσχετισµός δεν είναι αυθαίρετος. Ο βραβευµένος ιάπωνας µυθιστοριογράφος, ένας από τους σπουδαιότερους ζώντες συγγραφείς, άρχισε να τρέχει λίγους µήνες µετά την έκδοση του Κυνηγιού του αγριοπρόβατου, του πρώτου βιβλίου του που, όπως παραδέχεται, τον έπεισε για το ταλέντο του και του αποκάλυψε την απόλαυση της συγγραφής. «Τα περισσότερα πράγµατα που έµαθα για το γράψιµο τα έµαθα τρέχοντας καθηµερινά» γράφει στο προσωπικό αφήγηµα Για τι πράγµα µιλάω όταν µιλάω για το τρέξιµο. Οι παραλ ληλισµοί µεταξύ άθλησης καιτέχνης αφθονούν: για να τρέξεις χρειάζεσαι µονάχα ένα ζευγάρι παπούτσια για τρέξιµο και έναν δρόµο. Οµοίως για να γράψεις χρειάζεσαι µόνο χαρτί και µολύβι. Και τον εαυτό σου. Σοβαρός δροµέας µεγάλων αποστάσεων επί 23 χρόνια, ο Μουρακάµι θεωρεί αυτό το κείµενο γραµµένο στο διάστηµα 2005-2006, µια αυτοβιογραφία εστιασµένη στο τρέξιµο ή µια αλληγορία για τη συγγραφή.
Αφηγείται περιστατικά από τις προπονήσεις του πλάι στον ποταµό Τσαρλς στη Μασαχουσέτη, περιγράφει τη λιγοψυχία µπροστά στον πόνο της έντονης άσκησης, µεταφέρει τον ενθουσιασµό του για τη συµµετοχή στον µαραθώνιο της Νέας Υόρκης και την απογοήτευση από την επίδοσή του στον πρώτο του υπερµαραθώνιο της Σαρόµα. ∆ιηγείται ακόµη τη φριχτή ζέστη της Αθήνας όταν έτρεξε ανάποδα τον δικό µας µαραθώνιο τον Ιούλιο του 1983 µετρώντας ένα προς ένα τα κουφάρια των ζώων στην άσφαλτο.

Γραφή µε όρους σώµατος
Ανάµεσα στο ζέσταµα των µυών και στις διατάσεις της αποθεραπείας µιλάει για τη ζωή του, για το τζαζ κλαµπ που διατηρούσε µε τη γυναίκα του στο Τόκιο, τις αγαπηµένες του µουσικές των Lovin’ Spoonful, την αγάπη του για τα ζώα, τη λαχτάρα του για παγωµένες µπίρες. Μαθαίνουµε ότι ξεκίνησε να τρέχει στην ηλικία που το λογοτεχνικό άστρο του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ άρχισε να θαµπώνει, ότι πήρε συνέντευξη από τον Τζον Ιρβινγκ τρέχοντας µαζί του στο Σέντραλ Παρκ, ότι θαυµάζει τον Ρέιµοντ Κάρβερ τόσο που επέλεξε ο τίτλος της αυτοβι ογραφίας του να παραπέµπει στο Για τι πράγµα µιλάµε όταν µιλάµε για αγάπη του Αµερικανού.
Αποφασιστικότητα, θέληση, επιµονή, προσήλωση στον στόχο, πειθαρχία, σκληρή δουλειά ανακαλύπτουµε ότι είναι τα χαρακτηριστικά του δροµέα αλλά και συγγραφέα Μουρακάµι. Η σκέψη να γράψει µυθιστόρηµα του έρχεται ουρανοκατέβατη καθώς παρακολουθεί έναν αγώνα µπέιζµπολ την Πρωταπριλιά του 1978 στο Τόκιο. Κλείνει το κλαµπ στις τρεις το πρωί και γράφει κάθηµερινά στο τραπέζι της κουζίνας ως το ξηµέρωµα. Αποφασίζει να αφοσιωθεί πλήρως στο γράψιµο και διαχειρίζεται το ταλέντο του ώστε να αποκτήσει διάρκεια ασκούµενος σχολαστικά στη συγκέντρωση και εκπαιδεύοντας τους µυς του στη συγγραφή, όσοεπώδυνη ή αποθαρρυντική και αν είναι η διαδικασία. Γράφει όπως τρέχει και παίρνει µαθήµατα από το «µπλουζ του δροµέα» για να αποτρέψει τη «λογοτεχνική υπερκόπωση». Η πραγµατικότητα που παρατηρεί και σχολιάζει ο Μουρακάµι εδώ δεν προκαλεί την ίδια εντύπωση µε τους αλλόκοτους φανταστικούς κόσµους των µυθιστορηµάτων του. Ο λόγος του σωµατοποιεί τη γραφή και µιλά γι’ αυτήν µε όρους του σώµατος, βιωµατικά, απλά. Η προσωπική αφήγησή του διαβάζεται όµως µε ενδιαφέρον. ∆ιότι, όπως όλες οι αυτοβιογραφίες, αφηγείται µια ιστορία επιτυχίας, που εµπνέει και δίνει µαθήµατα για τη ζωή – τον µοναχικό δρόµο µεγάλης απόστασης που τρέχουµε όλοι –, όπου «σίγουρα θα πονέσεις, αλλά δεν είναι απαραίτητο να υποφέρεις».
ΑΝΙΧΝΕΥΤΗΣ FUJI TOMO KAZU