Επίσης σας στέλνω και κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα σημερινά δρώμενα. Θα ήθελα κατ' αρχάς να ευχαριστήσω τον ''γιο μου'' τον Αρκά για την πολύτιμη βοήθειά του, στην ανάγνωση των κειμένων σχετικά με τους χώρους που επισκεφθήκαμε, ήταν πάρα πολύ καλός, αυτό ήταν σημαντικό γιατί μας βοήθησε να εισπράξουμε το μέγιστο των πληροφοριών. Μακάρι να ήταν μαζί μας και η Διοτίμα που το ήθελε πάρα πολύ αλλά τα 400 χιλιόμετρα δεν της το επέτρεψαν. Ελπίζαμε πως θα ήταν μαζί μας το άλλο αστέρι της ΟΚΡΑ-ΛΟΓ-ΟΜΑ.Σ αλλά δυστυχώς δεν της το επέτρεψε ο Μορφέας, η αγκαλιά του ήταν πιο ελκυστική. Δεν καταφέραμε να συναντηθούμε με τους εκλεκτούς μας φίλους την Θεανώ και τον Κώστα, και μια μικρή ίωση δεν επέτρεψε στην μητέρα της Αγγελικής να είναι μαζί μας, της ευχόμαστε περαστικά. Ήταν όμως μαζί μας οι ποιο κάτω εκλεκτή παρέα. Θα
ξεκινήσω από την αρρηφόρο Αλκμήνη -(αλκή-μήνη:σελήνη) η ακτινοβολούσα μόλις 9 ετών, και τον αδερφό της Θεταλλό που με την παρουσία τους αυτά τα δυο αγγελούδια ομόρφυναν τη σημερινή μας μέρα περαιτέρω. Συνεχίζω: κ. Μαίρη, κ. Ρούλα, Φιλοκτήτης και Λίτσα, Κώστας και Μαρία, Θάνος και Ελένη, Αντώνης, σοφός Γεώργιος, Βαϊος και Φυλαχτή, Θανάσης και Κική, Βίκυ, Αρκάς, Βασίλης και Ελένη, Ηλίας και Χριστίνα, Κιαμήλ, Όλγα και Πόντιος Πατέρας, Δολέντσια και στα λίγα υπόλοιπα ο Επικούρειος Πέπος. Η πιο σημαντική στιγμή για μένα ήταν όταν η αρρηφόρος Αλκμήνη στη σκιά του ιερού βράχου μας διάβασε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο ''ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ'' από τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ του 'Αγγλου καθηγητή ΚΙΤΤΟ. Συγχαρητήρια στους γονείς και στους παππούδες αυτών των μικρών παιδιών που ψυχαγωγούν αυτά τα υπέροχα πλάσματα σ' αυτούς τους
Θέατρο Διονύσου: Το λίκνο της τραγικής ποίησης, το πρώτο θέατρο του δυτικού κόσμου που δημιουργείται μέσα στο ιερό τέμενος του Διονύσου. Περί το 540 π.Χ. κτίζεται ο
αρχαϊκός ναός που φιλοξενεί το ξόανο του θεού. Τον 4ο αι. π.Χ. υψώνεται ο κλασικός ναός του Διονύσου και φιλοτεχνείται το χρυσελεφάντινο άγαλμα του από τον Αλκαμένη.Στο τέλος του 6ου αι. π.Χ. διαμορφώνεται το θέατρο γύρω από την πρωταρχική κυκλική ορχήστρα που προϋπήρχε και διακρίνεται (ελάχιστα σήμερα) ανάμεσα στα ερείπια της σκηνής. Στο θέατρο αυτό πρωτοπαρουσιάσθηκαν έργα του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη και του
Αριστοφάνη που ακόμη εμπνέουν τον κόσμο.Το 333 π.Χ. ο πολιτικός και ρήτορας Λυκούργος κτίζει τις πέτρινες κερκίδες. Το θέατρο έχει χωρητικότητα 17.000 θεατών και όταν γέμιζε ο περίγυρος μπορούσε να χωρέσει μέχρι 30.000 θεατές. Ο αρχαίος Περίπατος χώριζε το θέατρο σε δύο μέρη ("θέατρον" και "επιθέατρο"). Στην εποχή του Νέρωνα (67 μ.Χ.) σκηνή και ορχήστρα παίρνουν τη ρωμαϊκή μορφή που διατηρείται ως σήμερα. Τον 3ο αι. μ.Χ. κτίζεται το "λογείον" ("βήμα του Φαίδρου").
Ανατολικά του Διονυσιακού θεάτρου υπήρχε το περίφημο Ωδείον Περικλέους, σε ερειπιώδη κατάσταση σήμερα. Κτίστηκε τον 5ο αι. π.Χ. με τους ιστούς των περσικών πλοίων (λάφυρα από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, το 480 π.Χ.) και χρησίμευε για τις μουσικές ακροάσεις των Αθηναίων. Σύμφωνα με τον Βιτρούβιο, το Ωδείο κάηκε στον πόλεμο με τον Μιθριδάτη (κατά την εισβολή του Ρωμαίου στρατηγού Σύλλα, 86 π.Χ.) και μετά ανοικοδομήθηκε από τον βασιλέα της Καππαδοκίας, Αριοβαρζάνη.Επάνω από το θέατρο δέσποζε το Χορηγικό Μνημείο του Θρασύλλου (319 π.Χ.). Στα χριστιανικά χρόνια μετατρέπεται σε εκκλησία της Παναγίας της Χρυσοσπηλιώτισσας. Ψηλότερα του μνημείου σώζονται δύο κορινθιακοί κίονες-βάσεις χορηγικών τριπόδων των ρωμαϊκών χρόνων.
Δυτικά του θεάτρου βρίσκονται τα απομεινάρια του αρχαίου Ασκληπιείου. Το ιερό του θεού της ιατρικής, του Ασκληπιού, ιδρύθηκε το 420 π.Χ. Λειτούργησε ως ιερό, ιατρείο-θεραπευτήριο και σχολή ιατρικής.
Μεταξύ Ασκληπιείου και Ηρωδείου υπήρχαν και άλλα, ερειπωμένα σήμερα μνημεία, όπως ο τάφος του Ιππολύτου, η αρχαϊκή κρήνη και τα ιερά της Γης Κουροτρόφου, της Δήμητρας-Χλόης και της Πανδήμου Αφροδίτης.Ακριβώς κάτω από το Ασκληπιείο και τον Περίπατο σώζονται κατάλοιπα της Στοάς του Ευμένους, που λειτούργησε για την εξυπηρέτηση των θεατών του Διονυσιακού Θεάτρου και αργότερα του Ωδείου. Το μεγάλου μήκος διώροφο κτίριο οικοδομήθηκε
με δωρεά του βασιλέα της Περγάμου Ευμένη Β' (197-160 π.Χ.).Ωδείο του Ηρώδου του Αττικού: βρίσκεται δίπλα στη Στοά του Ευμένους και μολονότι κτίζεται περίπου τέσσερις αιώνες αργότερα, στα 160/1 μ.Χ. από τον Ηρώδη τον Αττικού στη μνήμη της συζύγου του Ρηγίλλας, δένει αρμονικά με τη Στοά. Ήταν μνημειώδες και πολυτελέστατο και καλυπτόταν με στέγη από ξύλο κέδρου. Πυρπολήθηκε από τους Ερούλους το 267 μ.Χ. Κατά την περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας, ενσωματώθηκε μαζί
με τη Στοά του Ευμένους στο τείχος του Χασεκή (1778) και αποτέλεσε τον απόρθητο Σερπεντζέ. Το Ωδείο, χωρητικότητας 5.000 θεατών, φιλοξενεί σήμερα μουσικές και θεατρικές παραστάσεις.Ακρόπολη: Ο Ιερός Βράχος Των Αθηναίων (2)Προπύλαια: Η επιβλητική είσοδος, κτισμένη μεταξύ 437-432 π.Χ. σε σχέδια του αρχιτέκτονα Μνησικλή, πάνω σε αρχαιότερα πρόπυλα, αποτελεί ένα από τα αριστουργήματα της κλασικής αρχιτεκτονικής. Ο Μνησικλής έδωσε στην
είσοδο μεγαλοπρέπεια ανάλογη με αυτή των ναών και των ιερών που βρίσκονταν πάνω στον Ιερό Βράχο. Περιλαμβάνουν έναν κεντρικό χώρο και δύο πτέρυγες. Η βόρεια πτέρυγα ονομαζόταν Πινακοθήκη γιατί είχε χρησιμοποιηθεί για την έκθεση έργων ζωγραφικής. Ο δωρικός ρυθμός επικρατεί στους εξωτερικούς κίονες -ανατολικά και δυτικά- ενώ, εσωτερικά η είσοδος πλαισιώνεται με δύο ψηλές ιωνικές κιονοστοιχίες. Ο ευφυής συνδυασμός δωρικού και ιωνικού ρυθμού από τον Μνησικλή προκαλεί ανάταση και υψηλή αισθητική συγκίνηση στους εισερχόμενους.
Τον 12ο αι. τα Προπύλαια γίνονται κατοικία του Μητροπολίτη Μιχαήλ Χωνιάτη. Κατά τη Φραγκοκρατία, αποκτούν όροφο και λειτουργούν ως ανάκτορο των φράγκων ηγεμόνων. Ο ψηλός φράγκικος πύργος που κτίστηκε για επιτήρηση κατεδαφίστηκε το 1874.
Nαός Αθηνάς Νίκης: Μικρός, κομψός ιωνικός, αμφιπρόστυλος ναός που κτίζει ο αρχιτέκτων Καλλικράτης γύρω στα 426-421
π.Χ., πάνω σε πύργο του μυκηναϊκού τείχους. Είναι αφιερωμένος στην πολιούχο θεά Αθηνά και συνάμα στην προϊστορική θεά Νίκη, προστάτιδα της εισόδου. Το 1686 είχε κατεδαφιστεί από τους Οθωμανούς εν όψει της αναμενόμενης ενετικής επίθεσης και συναρμολογήθηκε μετά το 1835. Η καλύτερη θέαση του ναού είναι από τα Προπύλαια.Ιερό Βραυρωνίας Αρτέμιδος: Βρισκόταν νοτιανατολικά των Προπυλαίων, σχημάτιζε στοά σε σχήμα Π με δέκα δωρικούς κίονες. Εδώ λατρευόταν η θεά Άρτεμις. Πρόκειται για
λατρεία εισηγμένη από τη Βραυρώνα, τόπο καταγωγής του Πεισίστρατου, στα μέσα του 6ου αι. π.Χ. Σήμερα σώζονται ίχνη των θεμελίων.
Χαλκοθήκη: Ανατολικά του Ιερού της Βραυρωνίας Αρτέμιδος σώζονται τα θεμέλια ενός επιμήκους κτιρίου του 5ου αι. π.Χ., που πιστεύεται ότι ήταν η Χαλκοθήκη και χρησίμευε για τη φύλαξη κυρίως μεταλλικών πολυτίμων αφιερωμάτων.
Ερέχθειο: Δεσπόζει στη βόρεια πλευρά του Ιερού Βράχου. Ναός περίτεχνος,
πολυσήμαντος και πολυσύνθετος στην κατασκευή του. Η ανέγερση του ιωνικού αυτού ναού ξεκινά γύρω στα 421 π.Χ.Ο μυθικός βασιλιάς Ερεχθέας, που έδωσε το όνομά του στον ναό, ταυτίστηκε με τον χθόνιο δαίμονα Εριχθόνιο και αργότερα με τον Ποσειδώνα. Πρωταγωνιστικό ρόλο ανάμεσα στις άλλες θεότητες του Ερεχθείου έπαιξαν η Αθηνά και ο Ποσειδώνας. Στον ίδιο χώρο λατρεύτηκαν ο Ήφαιστος, πατέρας του Εριχθονίου και ο Βούτις, αδελφός του Ερεχθέα, χθόνιες θεότητες.
Εδώ βρίσκονταν και τα σημάδια των θεών, το φρεατόσχημο άνοιγμα με το θαλασσινό νερό που πρόσφερε ο Ποσειδώνας και το άνοιγμα που προκάλεσε η τρίαινα του θεού στην οροφή της βόρειας στοάς. Στο Ερέχθειο φυλασσόταν το αρχαίο ξόανο της Αθηνάς, ενώ η ιερή ελιά της βρισκόταν στη δυτική πλευρά.Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η βόρεια στοά με τη μεγαλειώδη πύλη και γενικά με τον απαράμιλλο ιωνικό διάκοσμο, από τη βάση των κιόνων ως την οροφή. Στην ανατολική πλευρά υπάρχει μια επιβλητική σειρά έξι
ιωνικών κιόνων και αέτωμα.Στη νότια πλευρά του ναού βρίσκεται η πρόσταση των Κορών (τα πρωτότυπα βρίσκονται στο Μουσείο Ακρόπολης). Οι έξι Κόρες που στηρίζουν τον θριγκό αποτελούν αιώνιο σύμβολο της γυναικείας αισθητικής τελειότητας και θυμίζουν πομπή τελετουργική. Όλες τους έχουν την περίσσια χάρη και την αιθέρια λυρικότητα της γλυπτικής του "πλούσιου ρυθμού" του τελευταίου τέταρτου του 5ου αι. π.Χ. Τις Κόρες αυτές του Ερεχθείου αργότερα τις ονόμασαν
"Καρυάτιδες". Επικρατεί η άποψη ότι οι Κόρες ταυτίστηκαν με τις νεαρές Καρυάτιδες, που χόρευαν με καλάθια στο κεφάλι σε τελετουργίες προς τιμήν της Καρυάτιδος Αρτέμιδος.Παρθενώνας: "Δημόσιο ανάθημα", αφιέρωμα των Αθηναίων στην Πολιούχο Παρθένο Αθηνά, για τη σωτηρία της πόλης και τις αθηναϊκές νίκες κατά τα Περσικά. Ανήκει στο μεγάλο οικοδομικό πρόγραμμα του Περικλή και εκφράζει το μεγαλείο του αθηναϊκού λαού στη μέγιστη του ακμή. Κτίστηκε στο διάστημα
447-438 π.Χ.Είναι ο μεγαλύτερος ναός της κλασικής αρχαιότητας, περίπτερος με 8 x 17 κίονες, η κορύφωση του δωρικού ρυθμού, όπου όμως, συνυπάρχει το ιωνικό στοιχείο της ζωφόρου με τους δωρικούς κίονες. Η αναλογία 4 προς 9 επαναλαμβάνεται σε διάφορα μέρη του ναού.
Οι κίονες στο ανάπτυγμά τους παρουσιάζουν μείωση και ένταση. Μείωση είναι η ελάττωση της διαμέτρου του κίονα από κάτω προς τα πάνω. Αντίθετα, ένταση είναι η διόγκωση που παρατηρείται σε κάθε κίονα
στα 2/5 περίπου του ύψους του, όπου ο κίονας εντείνει τη δύναμή του για να κρατήσει το βάρος του θριγκού. Με αυτά τα αρχιτεκτονικά εφευρήματα οι μεγάλοι δημιουργοί έδωσαν πνοή και κίνηση στο μάρμαρο, δείχνοντας τη δύναμη που αντιστέκεται στο βάρος.
Επίσης οι αρχαίοι Έλληνες είχαν διαπιστώσει πως η ευθεία γραμμή κάτω από την επίδραση του φωτός δίνει την εντύπωση της καθοδικής καμπύλης. Ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης για να αποφύγουν το φαινόμενο της οφθαλμαπάτης, έφτιαξαν όλες τις οριζόντιες γραμμές του Παρθενώνα με ελαφρά ανοδική καμπύλωση στο κέντρο. Η καμπύλωση αυτή κυμαίνεται από 6-17 εκατοστά (στις μακριές πλευρές). Σημειωτέον ότι η καμπύλωση ξεκινά από τη θεμελίωση του ναού και συνεχίζεται στην κρηπίδα, τον θριγκό, τις οροφές, τη στέγη και την κεράμωση.
Πάνω στις οριζόντιες, ελαφρώς καμπυλομένες γραμμές, πατούν οι κίονες με τον θριγκό τους που έχουν ελαφρά κλίση προς το εσωτερικό του ναού και συγκρατούν το κτίριο. Οι γωνιαίοι κίονες συμμετέχουν στην κλίση και των δύο πλευρών. Επομένως, οι αντίρροπες δυνάμεις τιθασεύονται με τις αντίθετες τάσεις και επιτυγχάνεται η τέλεια ισορροπία και συμμετρία του Παρθενώνα. Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, οι καμπυλώσεις και οι αποκλίσεις, που αποκαλούμε, γενικά, "εκλεπτύνσεις", υπηρετούν την αισθητική λειτουργία του μνημείου.
Στο εσωτερικό του ναού βρισκόταν το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς φιλοτεχνημένο από τον Φειδία, που δυστυχώς έχει χαθεί. Η πολιούχος θεά απεικονιζόταν πάνοπλη αλλά και ειρηνική, υπεργήινη αλλά και ανθρώπινη.
Οι μετόπες απεικονίζουν στην ανατολική πλευρά Γιγαντομαχία, στη νότια Κενταυρομαχία, στη δυτική Αμαζονομαχία και στη βόρεια την άλωση της Τροίας. Το ανατολικό αέτωμα, είναι το αρχαιότερο και παρουσιάζει τη γέννηση της Αθηνάς. Οι κεντρικές μορφές χάθηκαν στα πρώτα χριστιανικά χρόνια. Στο δυτικό αέτωμα του Παρθενώνος, που είναι από τεχνική άποψη πιο προχωρημένο, παρουσιάζεται ο μύθος της έριδος Ποσειδώνα και Αθηνάς. Οι θαυμάσιες κεντρικές μορφές, θρυμματίστηκαν στην προσπάθεια του Ενετού Μοροζίνι να τις αποσπάσει από τον Παρθενώνα, για να τις μεταφέρει στη Βενετία. Τα καλύτερα διατηρημένα κομμάτια των αετωμάτων κοσμούν σήμερα το Βρετανικό Μουσείο. Θραύσματα κι ένα μοναδικό σύμπλεγμα (πιθανώς του Κέκροπα και της Πανδρόσου) βρίσκονται στο Μουσείο της Ακρόπολης. Τα αετωματικά γλυπτά ήταν ολόγλυφα και από τα ωραιότερα έργα που έφτιαξε ποτέ ανθρώπινο χέρι.
Εξωτερικά, ο τοίχος του σηκού ήταν διακοσμημένος με την ασυναγώνιστη ιωνική ζωφόρο, που παρουσιάζει τη μεγαλειώδη πομπή των Παναθηναίων. Θνητοί και αθάνατοι, μορφές εξιδανικευμένες, πορεύονται πεζοί ή έφιπποι, πλέκουν το εγκώμιο της πόλης και υμνούν τη δημοκρατική Αθήνα. Η παρθενώνια ζωφόρος αποτελεί σταθμό στην ιστορία της τέχνης και του ανθρώπινου πολιτισμού.
Κατά την Ύστατη Aρχαιότητα ο Παρθενώνας πυρπολείται, μάλλον από τους Ερούλους (267 μ.Χ.). Τον 6ο αι. μετατρέπεται σε χριστιανική εκκλησία. Στη διάρκεια της Φραγκοκρατίας (1205-1456) λειτουργεί ως καθολική εκκλησία της Παναγίας και εν συνεχεία ως την ανατίναξη του από τον Μοροζίνι (1687) ως τζαμί. Στις αρχές του 19ου απογυμνώνεται από τον Άγγλο διπλωμάτη Έλγιν. Η αναστήλωση του Παρθενώνα που έχει ξεκινήσει από τη δεκαετία του 1980 γίνεται σύμφωνα με τις πιο υψηλές προδιαγραφές που αρμόζουν σε ένα μοναδικό μνημείο της παγκόσμιας κληρονομιάς.
Περίπατος: Η ονομασία αυτή καθιερώθηκε από την αρχαιότητα για το δρόμο - μονοπάτι που περιτριγύριζε το λόφο της Ακρόπολης. Είχε μήκος "πέντε σταδίων και οκτώ ποδών", δηλ. 900-930 μέτρων.
Ξεκινούσε μπροστά από τη διασταύρωση με την οδό των Παναθηναίων, περνούσε από τα αρχαία προσκυνήματα των κλιτύων του Ιερού Βράχου, έτεμνε το θέατρο του Διονύσου σε "θέατρο" και "επιθέατρο", περνούσε μπροστά από το Ασκληπιείο και κατέληγε στην ανηφορική πρόσβαση της Ακρόπολης.
Ελπίζω την επόμενη φορά να είναι μαζί μας πιο πολλά νέα παιδιά γιατί καλά τα ξενύχτια και τα μπαράκια, αλλά υπάρχει και ο πολιτισμός. Εκτός και αν κάποια στιγμή αποφασίσουν στο Υπουργείο Πολιτισμού ν' ανοίγουν τους αρχαιολογικούς χώρους και τα Μουσεία μετά τις 14.00 για να μπορούν να ξυπνούν στην ώρα τους τα παιδιά που έχουν ξενυχτήσει. Παρεμπιπτόντως να αναφέρω πως αύριο 06/03/17 στα μουσεία η είσοδος είναι ελεύθερη λόγω Μελίνας Μερκούρη. Να μια ακόμα ευκαιρία για επίσκεψη στα Μουσεία της χώρας μας.
