ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ «Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα, γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη» Με αφορμή την επέτειο του θανάτου της Μαρίας Πολυδούρη, θυμόμαστε αγαπημένους στίχους της μεγάλης Ελληνίδας ποιήτριας.

Η ποιήτρια της νεορομαντικής σχολής, Μαρία Πολυδούρη, γεννήθηκε στην Καλαμάτα την 1 Απριλίου του 1902 και μέσα από το έργο της καλλιέργησε το αίσθημα του ανικανοποίητου και της παρακμής. Ήταν κόρη του φιλολόγου Ευγένιου Πολυδούρη και της Κυριακής Μαρκάτου, μιας γυναίκας με πρώιμες φεμινιστικές αντιλήψεις. Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές στην Καλαμάτα, ενώ είχε φοιτήσει σε σχολεία του Γυθείου και των Φιλιατρών, αλλά και στο Αρσάκειο της Αθήνας για δύο χρόνια.

Ο έρωτας και ο θάνατος είναι οι δύο άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται η ποίησή της. Είναι μεστή από πηγαίο λυρισμό που ξεσπά σε βαθιά θλίψη και κάποτε σε σπαραγμό, με εμφανείς επιδράσεις από τον έρωτα της ζωής της, Κώστα Καρυωτάκη, αλλά και τα μανιάτικα μοιρολόγια. Οι συναισθηματικές και συγκινησιακές εξάρσεις της Πολυδούρη καλύπτουν συχνά κάποιες τεχνικές αδυναμίες και στιχουργικές ευκολίες του έργου της.

Η φυματίωση την κατέβαλε και τα ξημερώματα της 29ης Απριλίου 1930 έχοντας ήδη ζήσει έναν συναρπαστικό, αλλά και «ασύδοτο» για την εποχή βίο, η σπουδαία ελληνίδα ποιήτρια, γνωστή και για τον έρωτα της με τον Κώστα Καρυωτάκη, πεθαίνει από ένεση μορφίνης στην κλινική Χρηστομάνου στα Πατήσια. Η ίδια είχε ζητήσει λίγο νωρίτερα από τον καλό της φίλο και «αιώνιο θαυμαστή» της, Βασίλη Γεντέκο, να της προμηθεύσει το ναρκωτικό στο θεραπευτήριο όπου βρισκόταν. Θα κηδευτεί την ίδια μέρα στο Α Νεκροταφείο.

Δείτε παρακάτω αγαπημένα ποιήματα της:

Στη φίλη μου

Ὅλα τὰ ἄνθη τ᾿ ἀγαπῶ

μεθῶ στὸ ἄρωμά των

τὸ βλέμμα νὰ βυθίζεται

ποθῶ στὰ χρώματά των.

Ὑπάρχει ὅμως ἓν λεπτὸν

πολὺ εὐῶδες ἄνθος

ποὺ δὲν μαραίνεται ποτὲ

καὶ τ᾿ ἀγαπῶ μὲ πάθος.

Αὐτὸ δὲ θάλλει στοὺς ἀγροὺς

στοὺς κήπους δὲν ὑπάρχει

καὶ τὰ ἁβρά του πέταλα

ὁ ἥλιος δὲν θάλπει.

Ἔδαφος ἔχει δι᾿ αὐτὸ ἡ τρυφερὰ καρδία

μὲ θέρμη ἀπαράμιλλον καὶ λέγεται Φιλία!

* * *

Σε σένα

Ξέρω νὰ ψάξω καὶ νὰ βρῶ

διαμάντια καὶ ζαφείρια χίλια

κι᾿ ἀπ᾿ τοῦ γιαλοῦ τὸ θησαυρὸ

μαργαριτάρια καὶ κογχύλια

Κ᾿ ἔτσι τεχνόπλεχτα δετὰ

μαζὶ μὲ λουλούδια κι᾿ ἀστέρια

νὰ τὰ φορεῖς καμαρωτὰ

στὸ μέτωπό σου καὶ στὰ χέρια.

Ξέρω στὸ διάβα σου μπροστὰ

ρόδα καὶ κρίνους νὰ μαδήσω

ξέρω μὲ λόγια ταιριαστὰ

τὴ χάρη σου νὰ τραγουδήσω.

Ξέρω πὼς κάτι χωριστὸ

ἀταίριαστο σὲ κάθε ἄλλη

χάρισαν Βάσω μου σὲ Σὲ

Μοῖρες μὲ τὰ πανώρια κάλλη.

* * *

Δε θα ξανάρθης πια…

Δὲ θὰ ξανἄρθης πιά, νὰ μοῦ χαρίσης

ἀπ᾿ τὴν ὡραία ζωὴ ποὺ σὲ φλογίζει

κάτι, ἕνα της λουλούδι; Σοῦ γεμίζει

μὲ τόσα τὴν καρδιὰ καὶ τὸ κορμί.

Δὲ θἄρθης πιά, τὰ χέρια μου νὰ σμίξης

τὰ παγωμένα, τὰ ἐχθρικά μου χέρια;

Πλάι στὰ δικά σου, μερωμένα ταίρια

δὲν τὰ ζυγώνει πλέον ἡ ἀφορμή.

Δὲ θἄρθης! …Πὼς ἀργὰ περνοῦν οἱ μέρες.

Κι᾿ ὅσο σὺ φεύγεις, τόσο μὲ σιμώνει

ἡ γνώριμή μου μοίρα. Τόσο μόνη,

τόσον καιρὸ μὲ τὸν κρυφὸ καημό.

Δὲ σοῦ περνάει, ἀλήθεια ἀπὸ τὴ σκέψη

ὅτι μπορεῖ σὲ μία στιγμὴ θλιμμένη,

στὴ μοίρα αὐτὴ ποὺ πάντα μὲ προσμένει

νὰ πάω ξανὰ καὶ δίχως γυρισμό;

* * *

Μόνο γιατί μ’αγάπησες

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες

στα περασμένα χρόνια.

Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα

και σε βροχή, σε χιόνια,

δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου

μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,

μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο

κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,

μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν

με την ψυχή στο βλέμμα,

περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο

της ύπαρξής μου στέμμα,

μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες

και στη ματιά σου να περνάη

είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο

να παίζει, να πονάη,

μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε

γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.

Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,

σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,

γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.

Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη

μένα η ζωή πληρώθη.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου

μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.

Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου

μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,

μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες

έζησα, να πληθαίνω

τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες

κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω

μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.

* * *

Η αγάπη του ποιητή

Μ᾿ ἀπάντησες στὸ δρόμο σου, Ποιητή.

Ἤμουν τὸ πρωτολούλουδο τοῦ Ἀπρίλη.

Ἡ δίψα τῆς ἀγάπης ποὺ ζητεῖ

σοῦ φλόγιζε τὴ σκέψη καὶ τὰ χείλη.

Ἤμουν τὸ πρωτολούλουδο. Κλειστὴ

τότε ἡ πηγὴ τῶν στοχασμῶν μου, ἐμίλει

μόνο ἡ καρδιά μου ἀθώα καὶ λατρευτή,

ὅταν τὸ πρῶτο βλέμμα μου εἶχες στείλει.

Μὲ τὸν καιρό, τὸν πόθο σου σ᾿ ἐμὲ

νὰ φανερώσης σίμωσες. Ὠιμέ,

εἴμασταν μιᾶς γενιᾶς παιδιά. Ἡ καρδιά μας

Ἀγάπαε μὲ τὸ πάθος ποὺ ζητᾶ

νὰ πάρη, τὸ αἰσθανθήκαμε φρικτὰ

καὶ πήραμεν ἀλλοῦθε τὴ ματιά μας.

* * *

Ποιος ξέρει…

Καμμιὰν ἀπὸ τὶς πίκρες μου δὲ γνώρισες

τὶς πίκρες μου τὶς ἄσωστες τὶς μαῦρες.

Καὶ στῶν ματιῶν μου μέσ᾿ στὸ φεγγοβόλημα

τὰ δάκριά μου στεγνωμένα τὰ ᾿βρες.

Ἐσὺ μονάχα τὸ γλυκὸ χαμόγελο

καμάρωσες στὰ χείλη μου ἁπλωμένο

κ᾿ ἔχες μέσ᾿ στῶν ματιῶν μου τὸ ξαστέρωμα

τὸν πόθο σου τρελλὰ καθρεφτισμένο.

Μὲ γνώρισες νὰ γέρνω στὴν ἀγάπη σου

σὰν πεταλούδα στὸ ἄλικο λουλούδι

καὶ νὰ σκορπίζω ὅσο ἡ καρδιά μου ἐδύνοταν

μεθυστικὸ τὸ ἐρωτικὸ τραγούδι.

Γνώρισες τῆς χαρᾶς μου τὸ ἄγριο ξέσπασμα

στὸν ἀνοιξιάτικον ἀγρὸ ποὺ εὐώδα

λαχτάρας κύμα ἐγίνονταν ἡ ἀγκάλη μου

τὰ νειάτα σου νὰ σφίγγη καὶ τὰ ρόδα.

Ἐσὺ ποτὲ κρυφὰ δὲν ἀκολούθησες

τὸ βῆμα μου σὰν φεύγω ἀπὸ κοντά σου

κι᾿ ὅμως καὶ μὲ τὴ σκέψη σου μοῦ δόθηκες

καὶ μὲ τὴ φλόγα ἀκόμα τοῦ ἔρωτά σου.

Μὰ ποιὸς τὸ ξέρει ἄν, μία στιγμὴ βρισκόσουνα

κάπου ποὺ νὰ μὲ βλέπεις ὅταν γέρνω

καὶ σκύβω μαζωχτὴ κάτω ἀπὸ τἄγριο

χτύπημα, τὶς στριγγὲς φωνὲς ποὺ σέρνω

ἂν ἄκουες, καὶ στοῦ πόνου τὸ ξεχείλισμα

τὸ δόσιμο στὸ ξέψυχο μεθύσι,

τὰ δάκρια, ὤ, θὰ μ᾿ ἀρνιόσουν ὅλα ἂν τἄβλεπες.

Κι᾿ ὅμως μου λὲς πὼς μ᾿ ἔχεις ἀγαπήσει.

ΠΗΓΗ:  notospress.gr

Oι “Στοχαστικές Προσαρμογές” των Ελλήνων κατά τον Κ. Καβάφη Σκέψεις επ’ ευκαιρία των 161 χρόνων από τη γέννηση του Ποιητή και των 91 χρόνων από το θάνατό του (29 Απριλίου 1863-29 Απριλίου 1933).

«Με τες εκτεταμένες επικράτειες, / με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών» (Κ. Καβάφης, “Στα 200 π. χ”).

Αλήθεια πόσο υπερήφανος θα αισθανόταν σήμερα ο Καβάφης για την σύγχρονη Ελλάδα και τον Ελληνισμό ως ιδέα και Πολιτισμό; Πόσο δικαιωμένος θα ένιωθε για όσα υπερηφανευόταν για τον Ελληνισμό της Ελληνιστικής Περιόδου; Μπορεί η σημερινή Ελλάδα να στοχεύει ως κράτος, λαός, πολιτισμός και κοινωνία σε αυτό που ύμνησε ως κατάκτηση και κατόρθωμα του Ελληνισμού κατά την Ελληνιστική περίοδο;

Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα προϋποθέτει την βαθιά γνώση τόσο της καβαφικής ποίησης (ειρωνεία, διδακτισμός, νοσταλγική μετατόπιση ή περιήγηση στο χρόνο και το χώρο …) όσο και των σύγχρονων παγκόσμιων δεδομένων σε συνδυασμό με την ιστορική πορεία των Ελλήνων.

Οι “στοχαστικές προσαρμογές”, o πολιτισμικός συγκρητισμός της Ελληνιστικής περιόδου, η πολυφυλετική συνύπαρξη των κατοίκων των ελληνιστικών βασιλείων (Μεσοποταμία. Αίγυπτος…), η πολυφωνικότητα και γενικότερα οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες είναι εκείνα τα στοιχεία που ύμνησε ο Καβάφης.

Με βάση τα παραπάνω στοιχεία θα μπορούσε κάποιος μελετητής του καβαφικού έργου να κατατάξει τον δημιουργό του στους Παγκόσμιους λογοτέχνες, αφού οι ιδέες που αναδύονται από τα ποιήματά του υπερβαίνουν τα στενά όρια του κράτους ή του έθνους, όπως τα γνωρίζουμε σήμερα.

Σχετικά με την παγκοσμιότητα του Καβάφη ο Διονύσης Καψάλης επισήμανε με έμφαση:

“ Αν το ζητούμενο είναι η πολυπολιτισμική κοινωνία, θα τη βρούμε στον Καβάφη. Αν είναι ο συγκρητισμός, ασφαλώς και θριαμβεύει στον Καβάφη. Αν είναι η πλάνη της εθνικής συνείδησης μέσα στη φαντασμαγορία της αυτοκρατορίας, δεν θα βρούμε αρμοδιότερο ποιητή από τον Καβάφη. Αν είναι ο μειονοτικός λόγος, σίγουρα θα τον ακούσουμε να διατρανώνει την υπόγεια κυριαρχία του στον Καβάφη”.

Ο Κοσμοπολιτισμός του Καβάφη

Ο Καβάφης στο ποίημα “Στα 200 π.χ.” λειτουργώντας ως ένας Έλληνας εκπρόσωπος των Ελληνιστικών βασιλείων προβάλλει με υπερηφάνεια τις κατακτήσεις και τα επιτεύγματα των Ελλήνων μετά την εκστρατεία και το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου. Ο ποιητής δεν εστιάζει μόνο στις εδαφικές κατακτήσεις αλλά καυχιέται και για το νέο πολιτιστικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε από το ελληνικό στοιχείο.

“Κι απ’ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία, /…βγήκαμ’ εμείς, / ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας”.

O Καβάφης συνειδητά αποφεύγει την λεπτομερή καταγραφή των στρατιωτικών επιτυχιών του Μ. Αλεξάνδρου και εστιάζει εμφαντικά στα νέα πολιτισμικά δεδομένα που προέκυψαν από την θριαμβευτική πορεία ων Ελλήνων στο χώρο της Ασίας. Εξαίρει την πολυφυλετική συνύπαρξη στα ελληνιστικά βασίλεια, που λειτουργεί ως κάτοπτρο των σύγχρονων πολυπολιτισμικών κοινωνιών.

Σε αυτές τις κοινωνίες δεσπόζoυν ο συγχρωτισμός των διαφορετικών στοιχείων (εθνικών, γλωσσικών, θρησκευτικών…) καθώς και ο σεβασμός και η ανεκτικότητα στο διαφορετικό και το αντίθετο. Η ετερότητα-ετερογένεια των διαφόρων μειονοτικών ομάδων ή εθνοτήτων προβάλλεται ως φυσικό δικαίωμα και γονιμοποιό στοιχείο.

“Εμείς, οι Αλεξανδρείς, οι Αντιοχείς, / οι Σελευκείς, κ’ οι πολύάριθμοι / επίλοποι Έλληνες Αιγύπτου και Συρίας, / κ’ οι εν Μηδία, κ’ οι εν Περσίδι, κι’ όσοι άλλοι” (Στα 200 π.χ.) // ”Είμεθα ένα κράμα εδώ, / Σύροι, Γραικοί, / Αρμένιοι, Μήδοι” (Εν πόλει της Οσροηνής).

Οι Στοχαστικές Προσαρμογές

Η πληθυσμιακή ετερογένεια - και όχι μόνον-των ελληνιστικών βασιλείων ανέδειξε το μεγάλο βαθμό προσαρμοστικότητας του ελληνικού στοιχείου - σε όλες τις εκφάνσεις του - στα νέα δεδομένα που προέκυψαν από την εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου στο χώρο της Ανατολής.

Ειδικότερα τονίζει τη δυναμική του ελληνικού πνεύματος που κατόρθωσε να διαδώσει τα υγιή στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού χωρίς να παραβλέπει και τα δημιουργικά στοιχεία του ιθαγενούς στοιχείου (πολιτισμός της ανατολής) μέσα από την πρόσμειξη των διαφορετικών στοιχείων (γλωσσικών, θρησκευτικών…). Έτσι με οδηγό τον θρησκευτικό συγκρητισμό δημιουργήθηκε για την εποχή εκείνη και στο χώρο της ανατολής, αυτό που σήμερα ονομάζουμε “πολυπολιτισμική κοινωνία”.

Η ευελιξία του ελληνικού στοιχείου το βοήθησε να προβεί με αποτελεσματικό τρόπο στις αναγκαίες “στοχαστικές προσαρμογές” και να πετύχει τη σύνθεση των διαφορετικών στοιχείων. Αποτέλεσμα αυτών των προσαρμογών η ανάδυση και ανάδειξη ενός “καινούριου κόσμου” που διακρίνεται για την ποικιλότητα των στοιχείων του και την ειρηνική συνύπαρξή τους. Μία σύνθεση αλλότριων στοιχείων που συνυπάρχουν με έναν υγιή και δημιουργικό τρόπο υπακούοντας στο διαχρονικό Εγελιανό σχήμα και συμπαντικό νόμο της διαλεκτικής: Θέση > Αντίθεση > Σύνθεση.

Το επίτευγμα-καύχημα αυτό του ελληνιστικού κόσμου μπορεί να προβληθεί και ως πρόταση για τις σύγχρονες κοινωνίες. Κοινωνίες που κάτω από το βάρος των νέων αναγκαιοτήτων, που επιβάλλουν οι σύγχρονες συνθήκες ( οικονομικές, κοινωνικές…), καθίστανται ανοιχτές και ανεκτικές.

Ο ασύνορος κόσμος προϋποθέτει και επιβάλλει τη δημιουργική σύνθεση των διαφόρων ιδιαιτεροτήτων (γλωσσικών, πολιτιστικών, θρησκευτικών…) που ενυπάρχουν σε κάθε εθνική ή φυλετική κοινότητα. Αυτό συνιστά ένα δύσκολο εγχείρημα γιατί προϋποθέτει την πνευματική και κοινωνική ανεκτικότητα μπροστά στο όραμα μιας κοινωνίας όπου το διαφορετικό θα αντιμετωπίζεται ως μία πρόκληση κατανόησης και συνεργασίας και όχι ως κάτι επικίνδυνο για την “καθαρότητά” μας (εθνική, φυλετική…).

Η ποικιλομορφία, ο σεβασμός στο διαφορετικό και η σύνθεση των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων αποτελούν “κατηγορική προσταγή” για την επιβίωση του σύγχρονου κόσμου.

Η Ελληνική Λαλιά

“Και την κοινήν Ελληνική Λαλιά / ως μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ως τους Ινδούς” («Στα 200 π.χ.).

Ο ποιητής Καβάφης δεν καυχιέται μόνον για τις “στοχαστικές προσαρμογές” αλλά και για την Ελληνική Γλώσσα που αποτελεί το καύχημα και τη δόξα του Ελληνισμού στην διαχρονική του πορεία. Αυτή η γλώσσα αποτέλεσε το πυρηνικό στοιχείο για την διατήρηση της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων στα ελληνιστικά βασίλεια, αλλά και το όργανο για την μορφοποίηση και εξωτερίκευση των νέων ιδεών που ανθοφόρησαν στις πολυφυλετικές κοινωνίες της ελληνιστικής περιόδου.

Σε αυτό το νέο πολιτιστικό τοπίο των ελληνιστικών χρόνων, όπου οι στοχαστικές προσαρμογές επώασαν τον καινούριο κόσμο, κάποιοι απουσίαζαν (Λακεδαιμόνιοι). Σε κάθε εποχή κάποιοι απουσιάζουν γιατί αδυνατούν να κατανοήσουν τα νέα ρεύματα και μένουν αγκυλωμένοι στο παλιό και τρέφονται μόνον από τη δόξα του παρελθόντος και από τα ιδεολογήματα της εθνικής και πολιτιστικής καθαρότητας. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που ο ποιητής ειρωνεύεται με καυστικό τρόπο τη στάση των απόντων Λακεδαιμονίων. Μία ειρωνεία που έγινε ειρωνικό σχόλιο στις μέρες μας για ανάλογες συμπεριφορές.

“Για Λακεδαιμoνίους να μιλούμε τώρα!”

Ωστόσο, εκείνο που καυτηρίαζε ο Καβάφης ήταν η γλωσσική αλλοτρίωση των Ελλήνων της διασποράς. Κι αυτό γιατί ένας άνθρωπος όταν χάνει τη γλώσσα του χάνει και τον ξεχωριστό ελληνικό τρόπο σκέψης και βίωσης όλων εκείνων που τον περιβάλλουν και νοηματοδοτούν τη ζωή του.

“Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή / τους. / Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήσαν Έλληνες…/ και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν, / να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά / βγαλμένοι – ω συμφορά! - απ’ τον / Ελληνισμό” (“Ποσειδωνιάται”).

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ

Ηλίας Γιαννακόπουλος

Φιλόλογος, πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.

Πηγή: https://www.huffingtonpost.gr/

ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ Ο ΓΟΡΓΟΓΥΡΑΙΟΣ επιστολές προς Έλληνες αξιωματούχους.

Αθήνα ( Κάντζα - Παλλήνη) 13/04/2024

Από: Σπυρίδων  Γκοβίνας

Δ/νση: Αριστείδου 5Α

Τηλ:        6937013312                                                     

Email:       pepos_a@hotmail.com 

Προς:                                              

Τον εξοχότατο Πρωθυπουργό

κον  Κυριάκο  Μητσοτάκη.

Κοινοποίηση:  

Υπουργό Παιδείας κ. Πιερρακάκη,

Υπουργό υγείας κ. Γεωργιάδη  και  

Αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων της Ελληνικής Βουλής.

Ανοιχτή επιστολή  

ΘΕΜΑ: 

Στο χείλος του γκρεμού.

Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ, κύριοι υπουργοί κυρίες και κύριοι αρχηγοί των Ελληνικών κομμάτων,

Επικοινωνώ μαζί σας σήμερα προκειμένου να σας γνωστοποιήσω την ομιλία τού κ. Ευάγγελου Φιλόπουλου στην ΕΡΤ. Ο κ. Φιλόπουλος είναι ένας καταξιωμένος γιατρός, και πρόεδρος της ΕΑΕ (Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας).  

Ο κ. Φιλόπουλος, ως ο πλέον ειδικός, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την τραγική πρωτιά μας στο θέμα της παχυσαρκίας. Ανάμεσα σε 38 χώρες του ΟΑΣΑ είμαστε δυστυχώς πρωταθλητές, έχουμε τα πιο παχύσαρκα παιδιά και αυτό από μόνο του είναι τραγικό.  

Αναφέρθηκε ακόμη ο κ. Φιλόπουλος και σε άλλα δύο εξ ίσου επικίνδυνα θέματα  

Α) Το Αλκοόλ στους νέους.

Β) Την έλλειψη γυμναστικής στα σχολεία.

Όπως είπε ο κ. Φιλόπουλος το αλκοόλ και η έλλειψη γυμναστικής θα είναι δύο βασικοί επιβαρυντικοί παράγοντες για τον καρκίνο στους νέους ενήλικες.  

Σε συνδυασμό με την υπογεννητικότητα, φθάσαμε ήδη στο χείλος του γκρεμού, αν δεν είμαστε ήδη στον γκρεμό;  

Τι περιμένετε λοιπόν ώστε να ξεκινήσετε μια σοβαρή και δυναμική εκστρατεία ενημέρωσης και παρεμβάσεων;

Θεωρώ ότι αργήσαμε πάρα πολύ, αλλά παρηγορούμαι όταν θυμάμαι τα σοφά λόγια του πατέρα μου: «ποτέ δεν είναι αργά» και «Κάλλιο αργά παρά ποτέ»

Μετά τιμής

Γκοβίνας Σπυρίδων

Υ.Γ. Μέχρι σήμερα 19/04/24 έχω λάβει απάντηση από τους δύο υπουργούς και τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ κ. Ανδρουλάκη. Ίδομεν.

-----------------------------------------------------

Κάντζα 08/04/24

Από: 

Γκοβίνας Σπυρίδων ενεργός πολίτης.

τηλ.6937013312 email pepos_a@hotmail.com

Προς:

Δήμαρχο Παλλήνης κ. Αϊδίνη.

Θέμα:

Χωματερή δίπλα στον σταθμό.

Κύριε Δήμαρχε, καλησπέρα, οφείλω να ομολογήσω πως πριν λίγο (17:00) εξεπλάγην ευχάριστα, καθ' οδόν προς τον σταθμό διαπίστωσα, - προφανώς με την δική σας παρέμβαση - πως η απαράδεκτη εικόνα χωματερής που υπήρχε λίγο πριν τον σταθμό σχεδόν έχει εκλείψει, ένα μικρό μέρος που έχει απομείνει πιθανόν αύριο να μην υπάρχει και ο χώρος να είναι και πάλι καθαρός.

Όταν υπάρχουν ενεργοί πολίτες, και κυρίως, όταν η δημοτική αρχή έχει τις δικές σας ευαισθησίες για το περιβάλλον, τότε προκύπτει το σημερινό αποτέλεσμα. Συγχαρητήρια ανήκουν σε όλους τους άξιους συνεργάτες σας, ζητώ συγγνώμη που δεν γνωρίζω τα ονόματά τους για να τα μνημονεύσω, που έδρασαν άμεσα. Σας εύχομαι καλή επιτυχία στο δύσκολο έργο σας.

Με εκτίμηση Σπύρος Γκοβίνας.

Υ.Γ. Φίλες και φίλοι συγγνώμη που θα ευλογήσω τα γένια μου, αλλά το κάνω απλά για να αναφέρω το γεγονός, χάρη στην ευαισθητοποίηση ενός ενεργού πολίτη είχαμε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα που έχει να κάνει με μία χωματερή που υπήρχε κοντά στον σταθμό της ΚΑΝΤΖΑΣ. Προφανώς αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στη νέα δημοτική αρχή που όταν ενημερώθηκε έδρασε άμεσα, μακάρι αυτό να συμβαίνει σε όλους τους δήμους της χώρας μας. Έχω όμως μία απορία, από τις δεκάδες, ίσως, και εκατοντάδες μάτια που έβλεπαν την ίδια απαράδεκτη εικόνα που αντίκριζαν και τα δικά μου μάτια, γιατί δεν προέβη κάποιος/κάποια στην αυτονόητη πράξη; μήπως έχουμε συνηθίσει το τέρας; αυτό δυστυχώς είναι το χειρότερο, αν παρόμοιες εικόνες δεν μας κάνουν να αντιδράσουμε άμεσα το μόνο σίγουρο είναι πως η κατάσταση θα γίνετε όλο και χειρότερη. Η αύξηση των ενεργών πολιτών είναι η μόνη σωτηρία, τουλάχιστον μέχρι η παιδεία μας φθάσει στο σημείο των πολιτισμένων κοινωνιών όπου όλοι οι πολίτες θα έχουν μάθει να σέβονται το περιβάλλον και τους συνανθρώπους τους.

Σας χαιρετώ, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

---------------------------------------------------

Κάντζα - Παλλήνη 20 Απριλίου 2024
Από:
Σπυρίδων Γκοβίνας
Διεύθυνση:
Αριστείδου 5Α
Τηλέφωνο: 6937013312
email: pepos_a@hotmail.com


Προς:
πρώην πρωθυπουργό κύριο Κώστα Καραμανλή.

Κοινοποίηση: κυρία Ζαχαράκη, Υπουργό Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας.

Ανοιχτή επιστολή.
Θέμα:
Υπογεννητικότητα.

Ακολουθεί απόσπασμα από ομιλία του πρώην πρωθυπουργού κ. Κώστα Καραμανλή.



"Αναφερόμενος στο δημογραφικό το οποίο χαρακτήρισε ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του έθνους και ως εκ τούτου το κρισιμότερο εθνικό θέμα στα χρόνια που έρχονται ο κ. Καραμανλής είπε: «Έχοντας αυτά υπ΄ όψιν , σε κάθε περίπτωση απαιτείται η επεξεργασία και εφαρμογή μιας ολοκληρωμένης και στοχευμένης οικογενειακής πολιτικής. Με απλά λόγια, πολιτική για την στήριξη της οικογένειας και την αύξηση της γονιμότητας. Μια τέτοια πολιτική περιλαμβάνει από τη μια ένα πλέγμα μέτρων και κινήτρων φορολογικού, εργασιακού και επιδοματικού χαρακτήρα. Και από την άλλη αντίστοιχη δέσμη μέτρων κοινωνικού χαρακτήρα που σχετίζονται με την φροντίδα κατά την βρεφονηπιακή ηλικία, την πρόσβαση στην εκπαίδευση, την ιατροφαρμακευτική κάλυψη. Καίρια παράμετρος σε αυτή την δέσμη είναι και μια πολιτική διευκόλυνσης για τα νέα ζευγάρια να αποκτήσουν στέγη».



Κλείνοντας ο πρώην πρωθυπουργός υπογράμμισε: «Είναι σε αυτές τις συνθήκες που ο Ελληνισμός πρέπει να επιβιώσει και να σταθεί όρθιος. Μια από τις μεγαλύτερες, προοπτικά ίσως η μεγαλύτερη, από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε είναι το δημογραφικό. Αν δεν δράσουμε τώρα, άμεσα, αποφασιστικά θα καταστεί πρόβλημα υπαρξιακό.

Ακολουθεί δικό μου σχόλιο, Γκοβίνας Σπυρίδων.

Φίλες και φίλοι καλησπέρα, τα πιο πάνω λόγια είναι του πρώην πρωθυπουργού κ. Κώστα Καραμανλή, αν θυμάμαι καλά ο κύριος Καραμανλής υπήρξε για κάποια χρόνια πρωθυπουργός.

Αν δεν κάνω λάθος συνεχίζει να είναι βουλευτής και μέλος αυτής της κυβέρνησης.

Αν μου επιτρέπετε κύριε Καραμανλή θα ήθελα να σας ρωτήσω το εξής: τώρα θυμηθήκατε να κρούσετε τον κώδωνα του κινδύνου;

Είναι δυνατόν;

Δηλαδή σε 20 χρόνια θα έρθει και ο σημερινός πρωθυπουργός να μας πει τα ίδια;

Είμαστε σοβαροί;

Υ.Γ. Κύριε Καραμανλή, γνωρίζετε μήπως ποιο είναι το κόστος μιας εξωσωματικής; Γνωρίζετε ποιο είναι το κόστος μιας εγκυμοσύνης - γέννας; Γνωρίζετε ποιο είναι το κόστος μιας κατοικίας για να μείνει ένα ζευγάρι με το παιδί τους; αν πράγματι θέλετε να προσφέρετε, είμαι σίγουρος πως το θέλετε, ασχοληθείτε σοβαρά και όχι μόνο μία ημέρα από το βήμα ενός φόρουμ. Ξεκινήστε μια εκστρατεία βοήθειας των νέων ζευγαριών προς όλες τις κατευθύνσεις, αν το κάνετε θα σας θυμούνται οι Έλληνες για πάντα και θα έχουν ξεχωριστό λόγο.
Το ίδιο ισχύει και για εσάς κυρία Ζαχαράκη, εδώ που φθάσαμε πρέπει να γίνουν ουσιαστικές και στοχευμένες παρεμβάσεις άμεσα. Αν δεν τις κάνετε εσείς που λόγω ηλικίας είσαστε κοντά στα νέα παιδιά, θα έχουμε χάσει και την τελευταία ευκαιρία.

Με σεβασμό και εκτίμηση Σπύρος Γκοβίνας.

24 Απρ 2024, 11:01:00 μ.μ.

Απόλλων vs Διόνυσος: Μία αναγκαία συμφιλίωση. *Ο διχασμός των Ελλήνων *Ένα κείμενο τόσο παλιό (26/10/2020) όσο και επίκαιρο, γιατί ακόμη ως λαός δεν βρήκαμε μία Ισορροπία ανάμεσα στη Λογική μας (Απόλλων) και στην Καρδιά μας (Διόνυσος). Ηλίας Γιαννακόπουλος Φιλόλογος - Συγγραφέας.

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, διάβασα σήμερα ένα άρθρο που είχε γράψει το μακρινό 2020 ο συγγραφέας Ηλίας Γιαννακόπουλος, και διαπίστωσα το πόσο επίκαιρο είναι το 2024 και ειδικότερα τούτες τις μέρες λόγω της αφής της ολυμπιακής φλόγας. Αυτός είναι ο ένας από τους τρεις λόγους που αποφάσισα να σας κάνω αυτή την ανάρτηση και να σας την κοινοποιήσω. ο δεύτερος λόγος είναι τα τηλεφωνήματα που δέχθηκα από Γαλλία [ MO'I'RA, PATRICHIA and JIIL] από Ιαπωνία, [MIE, YUMIKO, RYO and SAKAMOTO], από Φινλανδία, [SANNA, MIKKO,and PEKKA], και από Νότια Αφρική, DENICE, DERRICK, JONATHAN and CRHRISTINE σχετικά με την εκδήλωση που έγινε στην αρχαία Ολυμπία για την Ολυμπιακή Φλόγα. Όλα τα ονόματα που προανάφερα έχουν επισκεφτεί την αρχαία Ολυμπία στο παρελθόν όταν είχαμε τη χαρά να τους φιλοξενήσουμε, και να συνταξιδέψουμε μαζί τους σε πολύ όμορφους και ιστορικούς προορισμούς ανά την Ελλάδα, τα σχόλιά τους ήταν όλα διθυραμβικά. Ο τρίτος λόγος είναι το πολύ καλό, θα έλεγα κορυφαίο άρθρο, του φίλου μας του Ηλία. Εννοείτε πως το άρθρο θα το στείλω και στους φίλους μου στο εξωτερικό και ελπίζω πως κάποιος Έλληνας θα βρεθεί να τους το διαβάσει και να τους το εξηγήσει. Σας προτρέπω κι εσάς να το μελετήσετε γιατί ανήκει στα φιλοσοφημένα άρθρα του συγγραφέα και παράλληλα ως Μύστης μας μυεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο στην αρχαιότητα. Σας εύχομαι καλή ανάγνωση και καλό ταξίδι γιατί περί αυτού πρόκειται, ο Ηλίας έχει αυτόν τον μαγικό τρόπο μέσα από τα άρθρα του να μας ταξιδεύει. Έρρωσθε και ευδαιμονείτε.

Ο  Ύμνος στον Θεό Απόλλωνα

     «ΕΥΦΑΜΕΙΤΩ ΠΑΣ ΑΙΘΗΡ, / ΓΗ ΚΑΙ ΠΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΠΝΟΑΙ, / ΟΥΡΕΑ ΤΕΜΠΕΑ ΣΙΓΑΤΩ, / ΗΧΟΙ ΦΘΟΓΓΟΙ Τ' ΟΡΝΙΘΩΝ, /   ΜΕΛΛΕΙ ΓΑΡ ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ ΒΑΙΝΕΙΝ    ΦΟΙΒΟΣ, /  ΑΚΕΡΣΕΚΟΜΑΣ ΕΥΧΑΙΤΑΣ»

Ιερά Σιωπή να ηχήσει όλος ο Αιθέρας,

η Γη, η Θάλασσα και οι Πνοές των Ανέμων,

Όρη και Τέμπη Σιγήστε,

Ήχοι και Φωνές των Πουλιών Παύσατε,

γιατί μέλλει να μας Συντροφεύσει ο Φοίβος,

                             ο Φωσφόρος Βασιλεύς

            Σύμφωνα με το τελετουργικό που έχει καθιερωθεί την αφή κάνει η πρωθιέρεια στο χώρο του ναού της Ήρας (Ηραίου), που βρίσκεται απέναντι από το ναό του Δία, στο αρχαιολογικό χώρο της Ολυμπίας. Εκεί η πρωθιέρεια ζητά τη βοήθεια του θεού του ήλιου Απόλλωνα ώστε να ανάψει η δάδα απαγγέλοντας την ακόλουθη επίκληση:

        «Ιερά σιωπή! / Να ηχήσει όλος ο αιθέρας, η γη, η θάλασσα / και οι πνοές των ανέμων. / Όρη και Τέμπη σιγήστε. / Ήχοι και φωνές πουλιών παύσατε. / Γιατί μέλλει να μας συντροφεύσει ο Φοίβος, /  ο Φωσφόρος Βασιλεύς. / Απόλλωνα, θεέ του ήλιου /  και της ιδέας του φωτός, / στείλε τις ακτίνες σου και άναψε την ιερή δάδα / για τη φιλόξενη πόλη της...(όνομα της διοργανώτριας πόλης).
            Και συ, ω Δία, χάρισε ειρήνη /  σ' όλους τους λαούς της Γης / και στεφάνωσε τους νικητές του Ιερού Αγώνα».  

            Η  Ελλάδα αυτές τις μέρες βρίσκεται στο επίκεντρο με αφορμή την αφή της φλόγας για του Ολυμπιακούς αγώνες του Παρισιού. Ο Ύμνος προς τον Απόλλωνα (τον Θεό του Φωτός, της Μουσικής και της λογικής) κυριαρχεί υπενθυμίζοντας ταυτόχρονα την ανάγκη να βρούμε το σημείο ισορροπίας - ως λαός - ανάμεσα στο πνεύμα του Διόνυσου και του Φοίβου Απόλλωνα, ανάμεσα στο Συναίσθημα-αυθορμητισμό και την Φρόνηση-Περίσκεψη- Λογική.

      «Λέων μεν όνυξι κρατεί, κέρασι δε βους, άνθρωπος δε νω» (Αναξαγόρας)

Ιχνηλατώντας την πορεία του ανθρώπου από τις απαρχές της ύπαρξής του, επισημαίνουμε δυο βασικά στοιχεία – γνωρίσματα που καθόρισαν την επιβίωσή του και την εξέλιξή του. Τα στοιχεία αυτά είναι ο ΝΟΥΣ (Λογική, Σκέψη) αλλά και το πάθος – ορμή για ζωή. Και τα δυο βοήθησαν στην έξοδο του ανθρώπου από τον πρωτογονισμό και στη δημιουργία πολιτισμού. Η αρμονική σύμπλευση αυτών επιτάχυνε την πορεία του ανθρώπου από το «σκότος» στο «φως» από τη «δουλεία» στην «ελευθερία».

Άνθρωποι, ωστόσο, αλλά και λαοί που δεν μπόρεσαν να ισορροπήσουν τα δυο παραπάνω γνωρίσματα γνώρισαν την επιβράδυνση της πορείας τους αλλά και την καταστροφή. Η προτεραιότητα του ενός έναντι του άλλου είναι δύσκολο να αποτυπωθεί χωρίς να κινδυνεύουμε να αυθαιρετήσουμε στην αξιολόγησή μας. Κι αυτό γιατί η Λογική – Σκέψη και το Πάθος – Ορμή για τη ζωή συνθέτουν το βασικό υπόβαθρο της ανθρώπινης οντότητας και η ατροφία ή υπερτροφία του ενός δρα περιοριστικά – καταστρεπτικά και για το άλλο.

 

Ο Απόλλων και ο Διόνυσος

          Τα παραπάνω δυο βασικά, αλλά και αντίθετα μεταξύ τους, γνωρίσματα οι αρχαίοι Έλληνες τα ενσωμάτωσαν σε δυο θεούς. Τον Απόλλωνα και το Διόνυσο. Ο πρώτος λατρεύεται ως Θεός της λογικής, του φωτός και της ήρεμης δύναμης. Ο δεύτερος είναι ο εκφραστής του γήινου, του πάθους, της μανίας και των έντονων συναισθημάτων. Οι δυο θεοί συμπυκνώνουν δυο διαφορετικές βιοθεωρίες, δυο αντίθετα ρεύματα ζωής. Τα δυο αυτά ρεύματα – δυνάμεις βαδίζουν παράλληλα, συγκρούονται μεταξύ τους για να ισορροπήσουν τελικά σε ένα ανώτερο επίπεδο ζωής και να συμπορευτούν. Οι αντίθετες αυτές δυνάμεις συντίθενται σύμφωνα με το Εγελιανό διαλεκτικό σχήμα (θέση – αντίθεση = Σύνθεση) οδηγώντας έτσι τον άνθρωπο σε νέες δημιουργίες και σε υψηλές μορφές ζωής και δημιουργίας (επιστήμη, τέχνη, θεσμοί, ηθική).

        Ειδικότερα, ο άνθρωπος και ο πολιτισμός του είναι δημιούργημα τόσο του Απολλώνειου πνεύματος όσο και του Διονυσιακού. Το Απολλώνειο το συνθέτουν το φως, η καθαρή μορφή, η λογική, ο στοχασμός, η περίσκεψη, η αυτοσυγκράτηση, ο προβληματισμός, η νηφαλιότητα, η αυτοκυριαρχία, η ψυχραιμία, η σκέψη, η φρόνηση, η ηρεμία και η πνευματική γαλήνη. Αντίθετα, το Διονυσιακό πνεύμα το χαρακτηρίζει η μανία, το πάθος, το συναίσθημα, οι ψυχικές εκρήξεις, οι παρορμήσεις, τα ένστικτα, ο ηρωισμός, ο ρομαντισμός, ο οργή, η ορμή, το γήινο στοιχείο του ανθρώπου, η εύθυμη πλευρά της ζωής. Το Απολλώνειο πνεύμα ορίζεται από το «μέτρο», τη μεσότητα και την αποφυγή των υπερβολών. Αντίθετα, το Διονυσιακό πνεύμα δεν τα γνωρίζει όλα αυτά και ωθεί τον άνθρωπο σε πράξεις και συμπεριφορές οριακές που όχι σπάνια τείνουν να θέσουν σε δοκιμασία και την ίδια τη ζωή. Την συνύπαρξη του Απολλώνειου και Διονυσιακού πνεύματος απέδωσε με φοβερή πιστότητα ο Φειδίας στο περίφημο αέτωμα του Ναού της Ολυμπίας.

Όπως περιγράφει ο Παπανούτσος: «Άνθρωποι και θηρία μάχονται από κάτω το δεινό αγώνα της ζωής και του θανάτου…. εδώ έχουν εξαπολυθεί οι φυσικές δυνάμεις του πάθους (Διονυσιακό πνεύμα)…. Από πάνω τους, όμως, αγρυπνάει μέσα στο σιωπηρό μεγαλείο του, ήρεμος, γαλήνιος, ο Απόλλων (Απολλώνειο πνεύμα)… και τώρα πια δεν αμφιβάλλουμε ότι η μάχη θα σταματήσει, η σύμπνοια πάλι θα βασιλέψει» (Η φρόνηση και το πάθος). 

 

 

Η αξιολόγηση

Βέβαια, αξιολογώντας τη συμβολή και την αναγκαιότητα των δυο αυτών αντίθετων «πνευμάτων» - ρευμάτων (Απολλώνειο πνεύμα vs Διονυσιακό πνεύμα) εύκολα θα μπορούσε κάποιος να διολισθήσει σε μια παραδοχή περί υπεροχής του Απολλώνειου πνεύματος έναντι του Διονυσιακού. Κι αυτό, γιατί η θετική συνεισφορά του πρώτου είναι πιο εμφανής. Ωστόσο, θα ήταν μεθοδολογικό ολίσθημα αν θεωρήσουμε τον άνθρωπο μόνο «πνεύμα» και τον αποκόβαμε από το υλικό και γήινο στοιχείο. Είναι, επίσης, λάθος αν δεχτούμε πως το Διονυσιακό στοιχείο καθηλώνει το ανθρώπινο γένος στο επίπεδο του «ζώου» και στον πρωτογονισμό, ενώ το Απολλώνειο στοιχείο το εξυψώνει και το βοηθά στη μέθεξη με τα ανώτερα και «ευγενέστερα» δημιουργήματα (πνευματικός – ηθικός πολιτισμός). 

       «Το πολύ ζώο παραμορφώνει τον πολιτισμένο άνθρωπο, ο πολύς πολιτισμός κάνει άρρωστα ζώα» (Καρλ Γιουγκ)

Η απάντηση, λοιπόν, βρίσκεται στο συνταίριασμα – συνύπαρξη των δυο «δίδυμων δυνάμεων», γιατί η πραγματική ζωή προϋποθέτει την ενότητα – σύζευξη της Διονυσιακής ζωτικότητας με το Απολλώνειο μέτρο – λογική.

«Νους εστί πάντων ηγεμών των χρησίμων» (Μένανδρος)

Η υπεροχή του Νου

Όσο, όμως, κι αν όλα επιχειρηματολογούν πως το βαθύτερο νόημα της ανθρώπινης ζωής και το υπόβαθρο του πολιτισμού εμπεριέχουν και προϋποθέτουν την παράλληλη πορεία και γόνιμη αλληλεπίδραση του Απολλώνειου και Διονυσιακού πνεύματος, δεν παύουν οι υπέρμαχοι του πρώτου να διατυπώνουν με ευκολία και πειστικότητα επιχειρήματα υπέρ του ρόλου αυτού στο σύγχρονο πολιτισμό. Κι αυτό γιατί η ήρεμη σκέψη και η αψεγάδιαστη φρόνηση – νηφαλιότητα (Απολλώνειο πνεύμα) διαμορφώνουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο επωάζεται η συνείδηση του ανθρώπου που συνιστά και την ειδοποιό διαφορά αυτού από τα άλλα έμβια όντα.

 

Ο άνθρωπος, δηλαδή, είναι το ον «που έχει συνείδηση της συνείδησής του» και εξ αυτού του γεγονότος μπορεί να κυριαρχεί στο «ά–λογο» κομμάτι της ύπαρξής του. Όσο κι αν διαφωνεί ο Φιλόσοφος Κίρκεγκωρ για τον περιορισμό του πάθους «ο άνθρωπος που χάνεται μέσα στο πάθος του χάνει λιγότερα από εκείνον που χάνει το πάθος του», ο ρόλος της νηφάλιας κρίσης και της συνείδησης είναι εμφανής σε όλα τα επίπεδα της ζωής και του πολιτισμού.

Αναλυτικότερα, η συνείδηση – πνευματική γαλήνη (Απόλλωνας) συνέβαλε στον απεγκλωβισμό του ανθρώπου από το χάος κι από τα δεσμά – όρια του εαυτού του. Με τη συνείδηση – λογική ο άνθρωπος προσδιορίζει τη θέση του στον κόσμο – σύμπαν και αυτοπροσδιορίζεται. Οργανώνει τη συμπεριφορά του, ελέγχει τις ψυχικές του λειτουργίες, ενεργοποιεί τις πνευματικές του ιδιότητες και κυριαρχεί στις αντιδράσεις του. Έχει άμεση γνώση της δύναμής του συναισθήματος, όσο κι αν αυτό πολλές φορές λειτουργεί αυτόνομα, γιατί σύμφωνα και με τον Πασκάλ «Η καρδιά έχει τους λόγους της που ο «λόγος» δεν τους γνωρίζει καθόλου». Επιπρόσθετα, το Απολλώνειο στοιχείο – πνεύμα συνέβαλε καταλυτικά στον εξανθρωπισμό του ανθρώπου μέσα από τη θέσπιση ενός ηθικού κώδικα με βάση τον οποίο καθορίζει το «είναι» του, προδιαγράφει τα καθήκοντά του και αξιολογεί τις πράξεις του. Οδηγείται στην αυτογνωσία και αναγνωρίζει την κοινωνική του φύση. Μπορεί, δηλαδή, να εξηγήσει πως η κοινωνικότητα δεν προϋποθέτει και κατάργηση της ατομικότητας αλλά την υπέρβασή της.

Η ισορροπία Νου και Συναισθήματος

  Ωστόσο, ο σύγχρονος άνθρωπος τείνει να συνθλιβεί από το τεχνοκρατικό πνεύμα που συνέβαλε στη γιγάντωση της Τεχνολογίας και των επιτευγμάτων της και στη συναισθηματική αφυδάτωσή του. Βιώνει, δηλαδή, τα αποτελέσματα της ανατροπής της αρμονίας ανάμεσα στο Απολλώνειο και Διονυσιακό πνεύμα (Λογική vs Πάθος), διαπράττει ύβρη, νιώθει μια αδικαιολόγητη οίηση και πληρώνει το τίμημα της υπέρβασης του μέτρου «Ήλιος ουχ υπερβήσεται μέτρα˙ ει δε μη, Ερινύες μιν δίκης επίκουροι εξευρήσουσι». (Ηράκλειτος).

 

 

Απέναντι, λοιπόν, στην πραγματικότητα που δημιούργησε η δεσποτεία της τεχνολογίας οφείλουμε να αντιτάξουμε τη νηφαλιότητα που μας εμπνέει ο Απόλλωνας και το πάθος για τη ζωή που μας παρακινεί ο Διόνυσος. Χρειαζόμαστε, δηλαδή, να ισορροπούμε συνεχώς πάνω στη δύναμη της Λογικής (Απολλώνειο πνεύμα) και στην ένταση  του συναισθήματος (Διονυσιακό πνεύμα). Κι αυτό, γιατί ο τεχνοκρατικός πολιτισμός – δημιούργημα του τεχνολογικού γιγαντισμού – διογκώνει επικίνδυνα τα όρια – εξουσία της λογικής – γνώσης, ενώ αντίθετα αφυδατώνει τον άνθρωπο από την ευαισθησία και τα συναισθήματα.

Ο νιτσεϊκός υπεράνθρωπος – γέννημα του τεχνοκρατικού πνεύματος – απειλεί την ανθρωπιά μας, την ενότητά μας και υφαίνει την αλόγιστη «οίηση» και την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας του ανθρώπου – δημιουργού. Αντίθετα, η συναισθηματική αποξήρανση – προϊόν της άκρατης εξειδίκευσης – τείνει να μετατρέψει την καθημερινότητα του ανθρώπου και τις σχέσεις του με τους συνανθρώπους σε εφιάλτη.

        «Οι πιο σημαντικές σκέψεις μας είναι εκείνες που συγκρούονται με τα αισθήματά μας» (Πωλ Βαλερύ).

Ο άνθρωπος ως ενότητα

    Μπορούμε, επομένως, να αντισταθούμε στις σειρήνες της τεχνολογίας με σύμμαχο τη λογική και το συναίσθημα για να διασώσουμε τον «άνθρωπο» ως το πιο απλό και συνάμα το πιο σύνθετο δημιούργημα του σύμπαντος. Αυτή η ισορροπία λογικής και συναισθήματος (σκέψη και παρορμήσεις) θα αποδυναμώσει όλες εκείνες τις δυνάμεις της τεχνολογίας που στοχεύουν στον πνευματικό υπερτροφισμό και στη συναισθηματική ατροφία.

  Ο άνθρωπος, δηλαδή, θα πρέπει να παραμείνει «άνθρωπος» με τη ριζική έννοια του όρου (άνω + θρώσκω) αλλά διακονώντας και τον «έσω» κόσμο του. Δεν μπορούμε να «υψωθούμε» (λογική υπερτροφία) αδιαφορώντας για το συνάνθρωπο. Ο πολιτισμός (τεχνολογικός) τείνει να γεννά τέρατα που θαμπώνουν αλλά και τρομάζουν.

Με στοχαστικά, λοιπόν, βήματα και γαλήνιο πνεύμα (Απόλλων) και πλούσιοι σε συναισθήματα και πάθος για ζωή (Διόνυσος) να βαδίσουμε ενάντια σε δυνάμεις που μας αλλοτριώνουν και μας μεταλλάσσουν.

«Πολλά τα δεινά και ουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει»

 Το παραπάνω διακηρύττει εμφατικά ο χορός στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Μας υπενθυμίζει έμμεσα πως ο άνθρωπος είναι ικανός για την κορύφωσή του αλλά και για την αυτοκαταστροφή του. Η αποφυγή των αυτοκαταστροφικών συνεπειών μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τον αυτοπεριορισμό. Οι υπερβολές της σκέψης («εργαλειακός ορθολογισμός») και της Ορμής – επιθυμίας για ζωή («τυφλές παρορμήσεις») θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωση του ανθρώπου. 

 Μόνον, όταν ο άνθρωπος αποδεχθεί την αναγκαιότητα και των δυο Θεών (Απόλλων – Διόνυσος), θα προχωρήσει μπροστά, μένοντας αυτό που είναι εδώ και χιλιάδες – εκατομμύρια χρόνια……ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

         «Όταν σκέπτεσαι ή πιστεύεις ή γνωρίζεις, είσαι πολλοί άλλοι άνθρωποι. Όμως τη στιγμή που αισθάνεσαι, δεν είσαι κανένας άλλος παρά ο εαυτός σου» (Μιχαήλ Λέρμοντορ, Ρώσος συγγραφέας)

 

 ΙΔΕΟπολις