Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"


"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,
καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.

21.1.16

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

Αγαπητή μας Άλκηστη σ' αγαπάμε πάρα πολύ, Χρόνια Καλά και δημιουργικά.
EmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiEmojiΦίλες και Φίλοι αγαπητοί φιλότεχνοι καλησπέρα και όχι μόνο!!!!!!! Αφορμή για να κάνω τη σημερινή ανάρτηση είναι η έκθεση του φίλου μας του Επικούρειου Πέπου που θα γίνει τον Απρίλιο στην ΚΑΜΑΚΟΥΡΑ της Ιαπωνίας. Από τον Σεπτέμβριο που επέστρεψε ο Επικούρειος Πέπος από το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι έπεσε με τα μούτρα που λένε στην προετοιμασία αυτής της έκθεσης, κατα την παραμονή του στο ΜκΠΓ είχε ήδη ετοιμάσει πολλά έργα τα οποία ήθελαν την τελική τους πινελιά, αυτό και έκανε όλους αυτούς τους μήνες κλεισμένος στο ατελλιέ του, όπως ο ίδιος πιστεύει το κορυφαίο των έργων του αυτής της περιόδου είναι η γυμνή Λολίτα την ώρα που ετοιμάζετε να βουτήξει στα κρύα νερά του ποταμού. Το έργο το βάπτισε Λολίτα γιατί αυτή ήταν η επιθυμία της κοπέλας που πόζαρε για να την ζωγραφίσει ο καλλιτέχνης, κι έτσι μ' αυτόν τον τρόπο να την παραδώσει στην αιωνιότητα.
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΑΪΚΑΛΗ
Παρόλο που θα περίμενε κανείς το αντίθετο, στην ιστορία της τέχνης εμφανίζεται πρώτα η αφηρημένη και ύστερα η ρεαλιστική τέχνη. Και αυτό γιατί, τόσο ο πρωτόγονος καλλιτέχνης όσο και το παιδί -που είναι και αυτό ένας πρωτόγονος καλλιτέχνης- αδιαφορούν για τις λεπτομέρειες και πηγαίνουν κατ ευθείαν στην ουσία. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι η «αφηρημένη τέχνη»: Μια προσπάθεια απ τη μεριά του δημιουργού να παραμερίσει τις λεπτομέρειες για να φτάσει στο ουσιώδες. Για αιώνες, ωστόσο, το αίτημα στις εικαστικές τέχνες ήταν η πιστή αναπαράσταση του αντικειμένου, η λεπτομερής ρεαλιστική απεικόνισή του. Σημαντικό ιστορικά ρόλο στη συνειδητοποίηση της σημασίας της αφαίρεσης στο καλλιτεχνικό έργο θεωρείται πως διαδραμάτισε η ανάπτυξη της φωτογραφίας, καθώς κατέστησε -ως ένα βαθμό- περιττή την πιστή αντιγραφή των αντικειμένων στις υπόλοιπες εικαστικές τέχνες. Ετσι, άνοιξε διάπλατα ο δρόμος για τον επαναπροσδιορισμό των εικαστικών αναζητήσεων ώστε στις αρχές του εικοστού αιώνα -για παράδειγμα- να εμφανιστούν κινήματα όπως του κυβισμού και του φουτουρισμού, με προσανατολισμό τη διερεύνηση της μη παραστατικής και μη αντικειμενικής τέχνης.
Ζήτημα
Με το φημισμένο «Αγνωστο αριστούργημα» (1831) αλλά και με τον συναφή «Σαραζίν» (1830) ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ εστιάζει σε αυτό ακριβώς το καλλιτεχνικό ζήτημα: πιστή απεικόνιση ή αφαίρεση; Στο «Αγνωστο αριστούργημα» η αφηγηματική πλοκή είναι εξαιρετικά απλή: Ο Νικολά Πουσέν επισκέπτεται τον Φραντς Πόρμπις στο ατελιέ του και συναντάει στην είσοδο τον Φρενχόφερ, έναν γηραιό μυστηριώδη ζωγράφο. Ακολουθεί μία μακροσκελής αισθητική συζήτηση, κατά την οποία ο Φρενχόφερ τους αποκαλύπτει ότι έπειτα από δέκα χρόνια ακατάπαυστης προσπάθειας κατάφερε να δημιουργήσει το απόλυτο αριστούργημα της τέχνης του, το οποίο -όμως- αρνείται να τους δείξει. Υστερα από τρεις μήνες, οι τρεις ζωγράφοι συναντώνται εκ νέου και καταλήγουν σε μία παράξενη συμφωνία: Η Ζιλέτ, νεαρή ερωμένη του Νικολά Πουσέν, θα ποζάρει γυμνή για τον Φρενχόφερ και αυτός θα τους φανερώσει την «Κατρίν Λεσκώ», το αριστούργημά του.
Στην αποκάλυψη του πίνακα οι δύο έκπληκτοι ζωγράφοι θα βρεθούν μπροστά σε ένα συνονθύλευμα χρωμάτων, μία άμορφη ομίχλη από την οποία μόνο ένα θεσπέσιο πόδι έχει «γλιτώσει», για να υπογραμμίζει τις πραγματικές τεχνικές ικανότητες του καλλιτέχνη. Τόσο στο «Αγνωστο αριστούργημα» όσο και στον «Σαραζίν» ο Μπαλζάκ αφήνει ανοιχτή την ερμηνεία του μύθου του, με την πολυμέρεια της τέχνης να συμπληρώνεται ιδανικά από τον έρωτα, την πλάνη, την πορεία προς την τρέλα και τελικά τον θάνατο. Εκείνο, εντούτοις, που εντυπωσιάζει περισσότερο στα έργα αυτά είναι το εξής παράδοξο: Πώς γίνεται ο κατεξοχήν ρεαλιστής συγγραφέας, εκείνος που μέσα από τη λεπτομερειακή και παραστατική καταγραφή της εποχής του έβγαλε το μυθιστόρημα από την ανυποληψία, να αντιλαμβάνεται με τέτοια οξύνοια τη σημασία της αφαίρεσης στην καλλιτεχνική δημιουργία; Ισως, τελικά, μόνο ένας που γνωρίζει άριστα τις τεχνικές της ρεαλιστικής απεικόνισης, τα μυστικά της ακρίβειας και της λεπτομέρειας, να είναι σε θέση να αναγνωρίζει τον ρόλο της αφαίρεσης.
Η βιογραφία ενός συμβόλου
Μία πολύ ενδιαφέρουσα έκδοση κυκλοφορεί από την Μικρή Άρκτο, η «Βιογραφία της Γκουέρνικα», όπως την κατέγραψε ο συγγραφέας Gijs Van Hensbergen σε μετάφραση Άδωνι Σάμσων. Το βιβλίο αφηγείται τον βίο ενός πίνακα που σφράγισε τη μοντέρνα τέχνη και ταυτίστηκε όχι μόνο με την ισοπεδωμένη ισπανική πόλη, αλλά και με κάθε πράξη που αφήνει πίσω της θάνατο και καμένη γη. Ο Gijs Van Hensbergen, ξεκινώντας από την καταστροφή της ομώνυμης βασκικής πόλης στη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, περιγράφει την ιστορία της δημιουργίας του έργου, την πορεία μετεξέλιξής του σε πανίσχυρο σύμβολο του αγώνα κατά του φασισμού, τον ρόλο του ως βασικού πυρήνα δημιουργίας του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης και πυροδότη του κινήματος του αφηρημένου Εξπρεσιονισμού στα τέλη της δεκαετίας του 1940, αλλά και τα χρόνια του εκπατρισμού του έργου μέχρι την πολύπαθη, αλλά εν τέλει θριαμβευτική επιστροφή του στην Ισπανία το 1981.
Η Γκουέρνικα είχε πάντα τη δική της ζωή, σφυρηλατώντας μια σχέση με το κοινό της που συχνά διαφοροποιείτο εντελώς από τη ζωή του δημιουργού της. Το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα τα διδάγματα που απορρέουν από τον πίνακα δεν λαμβάνονται υπόψη και περνούν απαρατήρητα, καθιστά το έργο περισσότερο συμβολικό παρά ποτέ. Η Γκουέρνικα, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εικόνα στην ιστορία, συνέβαλε στον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο σήμερα.

Υ.Γ.Επικούρειου Πέπου: Αν ο Πικάσο ζωγράφιζε τη φρίκη της πόλης Μάαρα τι θα έπρεπε να ζωγραφίσει; Φίλες και Φίλοι παρακαλώ διαβάστε το βιβλίο του ΑΜΙΝ MAALOUF με τίτλο ''ΟΙ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΟΠΙΑ ΤΩΝ ΑΡΑΒΩΝ'' και σταθείτε λίγο στη σελίδα 65 και τότε θα καταλάβετε τι εννοώ. Σας χαιρετώ, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο φίλος του Επικούρειου Πέπου ο Fuji Tomo Kazu.