Ο ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΗΡΟΥΛΙΑ ΑΝΑΧΩΡΗΣΑΝ ΓΙΑ SOUTH AFRICA

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου, Χριστίνες και Χριστάδες σας εύχομαι Χρόνια Καλά και καλά ταξείδια. Λίγο πριν την αναχώρηση σας στέλνω τα χαιρετίσματά μου από το Ελευθέριος Βενιζέλος. Μαζί με τα Ηρούλια πάμε Νότια. Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

Λιγο πριν την αναχώρηση από το σπίτι με την γιαγιά.

Καλή Χρονιά. WITH LOVE PEPOS

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟΝ Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Φίλες και Φίλοι πριν αναχωρήσω για SOUTH AFRICA σκέφτηκα να σας αφήσω ένα πολύ όμορφο δώρο για να σας κρατάει συντροφιά κατά την διάρκεια της απουσίας μου. Παρακαλώ να το μελετήσετε. Το απόσπασμα είναι από συνέντευξη του Παναγιώτη Κονδύλη, εσείς τι λέτε; συμφωνείτε μ' αυτά που λέει; Ειδικότερα η Διοτίμα, ο Πυθαγόρας, η Κορνηλία, η Ναυσικά, ο Αρκάς, η Καλλιρρόη, ο Αλέξανδρος, η Διώνη, η Περικτιόνη, η Μυρτώκ.ο.μ. θα πρέπει να το διαβάσουν προσεκτικά. Σας ευχαριστώ.

Η αφετηρία σας ήταν οι φιλολογικές σπουδές σας στην Ελλάδα. Αργότερα γράψατε ένα κείμενο με τίτλο (και θέμα) Ο Μαρξ και η αρχαία Ελλάδα. Ποια είναι η σχέση σας με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό; Ή, για να το θέσω αλλιώς, πώς βλέπετε σήμερα την αρχαία Ελλάδα και τον πολιτισμό της;

Θεωρώ την εντρύφηση μου στα κλασσικά γράμματα ως ένα από τα μεγάλα ευτυχήματα και τα αναντικατάστατα ερείσματα της πνευματικής μου συγκρότησης. Η εντρύφηση αυτή άρχισε στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια, παίρνοντας σχεδόν την μορφή μανίας, και διαρκεί, με διάφορες εντάσεις και διακοπές πλέον, έως σήμερα. Χαριτολογώντας εξομολογούμαι σε φίλους μου ότι, καθώς μ’ ευχαριστεί τόσο το διάβασμα, δεν θα έπρεπε ποτέ να κάνω επάγγελμα μου το γράψιμο, και αναθυμάμαι με φθόνο τον λόρδο Χένρυ, στο Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, ο οποίος έλεγε ότι το διάβασμα του άρεσε τόσο, ώστε δεν του έκανε όρεξη να γράψει ο ίδιος βιβλία. Τώρα, όποτε φαντάζομαι ότι θα ξέμπλεκα με όλα τα βάσανα του γραψίματος και θα αφιέρωνα τον χρόνο μου στην απόλαυση του διαβάσματος, το πρώτο που μου έρχεται στο νου είναι η κλασσική γραμματεία, ελληνική και λατινική, σ’ όλη της την έκταση. Αν ο αναγνώστης τη γνωρίζει ο ίδιος, τότε περιττεύει να του εξηγήσω το γιατί· αν πάλι δεν τη γνωρίζει, τότε είναι άσκοπο. Ωστόσο επιθυμώ ν’ απαντήσω, έστω και μέσες-άκρες, στην ερώτηση σας εξαίροντας μερικά σημεία ιδιαίτερης προσωπικής σημασίας.
Πρώτα-πρώτα, η εξοικείωση με την αρχαιοελληνική και τη λατινική γλώσσα, ως συντακτικά και γραμματικά μορφώματα και ως αντίστοιχα ρυθμισμένες εκφραστικές δυνατότητες, σήμανε για μένα τη μεγάλη και πειθαρχημένη μύηση στο φαινόμενο «γλώσσα» εν γένει, και μάλιστα μέσα από μιαν άκρως προνομιακή πρόσβαση. Γλώσσες, όπου τα περιγράμματα των λέξεων και των φράσεων δεν τα θολώνουν τα –γόνιμα ή άγονα, αδιάφορο– νεφελώματα του νεώτερου υποκειμενισμού, μοιάζουν με κυκλώπεια τείχη χτισμένα με ξερολιθιά, με οφθαλμοφανείς τις αρμοδεσιές και χειροπιαστά τα ερείσματα, με αδρές τις αντιστοιχίες ανάμεσα στο σημαίνον και στο σημαινόμενο, στο πελέκημα του λόγου και στη λάξευση του στοχασμού. Η σαφήνεια και η απλότητα δεν είναι εδώ αιτήματα προβαλλόμενα εκ των έξω, αλλά απόρροια και κριτήριο εσωτερικού βάθους. Έχω αγαπήσει πολλούς νεώτερους συγγραφείς που υφολογικά στέκονται στους αντίποδες αυτού του ιδεώδους. Όταν όμως πρέπει να γράψω ο ίδιος, δεν μπορώ παρά να ακολουθήσω τις δικές μου υφολογικές κλίσεις, να βρω τους κατάλληλους αγωγούς για να διοχετεύσω τη δική μου σκέψη. Και ακριβώς η δόμηση της σκέψης μου με φέρνει κοντά στο διαυγές και κατά το δυνατόν απέριττο ύφος, πολύ περισσότερο γιατί πιστεύω, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για θεωρητικά κείμενα, ότι η πνευματική εντιμότητα απαγορεύει την επικάλυψη ατελειών της σκέψης με φιοριτούρες και λεκτικές ακροβασίες. Ειδικότερα, η γλώσσα, όπου πρωτογράφω τα βιβλία μου, προσφέρει εξαιρετικά πλεονεκτήματα στον γνώστη των κλασσικών γλωσσών: η γερμανική διατηρεί πολύ περισσότερο απ’ ό,τι άλλες γλώσσες τις συντακτικές δομές και τους λεκτικούς τρόπους της αρχαιοελληνικής και της λατινικής. Ιδιαίτερα οι απεριόριστες σχεδόν δυνατότητες διαπλοκής κυρίων και δευτερευουσών προτάσεων εντός μακρών περιόδων επιτρέπουν την ακριβή άρθρωση πολυεπίπεδων διανοημάτων, όπου στη συντακτική πλοκή αποτυπώνεται ανάγλυφα η πλοκή και η υφή των σχέσεων μεταξύ των διαφόρων διαστάσεων του νοήματος. Σε καμία άλλη απ’ όσες γλώσσες γνωρίζω δεν θα μπορούσε να αποδοθεί τόσο καλά το θουκυδίδειο ύφος λ.χ. Σε Γερμανούς αναγνώστες μου, οι οποίοι με ρωτούν πώς μπορώ να γράφω αβίαστα σε μια ξένη γλώσσα, και μάλιστα με αξιώσεις προσωπικού ύφους, απαντώ ότι τούτο οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στην τριβή μου με τις κλασσικές γλώσσες. Όσοι τις κατέχουν καταλαβαίνουν εύκολα τι εννοώ.

Πέρα από τη γλώσσα, αλλά όχι άσχετα προς αυτήν, κλασσική είναι μια σκέψη ή μια εποχή της ιστορίας του πνεύματος όταν διατυπώνει με αναντικατάστατη εννοιολογία προβλήματα διηνεκώς επανερχόμενα, δηλαδή προβλήματα, στα οποία προσκρούει με εσωτερική αναγκαιότητα κάθε βαθύτερος στοχασμός – κοντολογής, έσχατα προβλήματα. Πώς είναι όμως δυνατό να έχει διαχρονική κλασσική αξία ό,τι νοήθηκε και εκφράσθηκε σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο; Όπως στην ανθρώπινη κατάσταση γενικότερα υπάρχουν ορισμένα μεγέθη συνεχώς ανακυκλούμενα, παρά την εκάστοτε διαφορετική κοινωνικοϊστορική τους επένδυση, έτσι και η ανθρώπινη σκέψη κινείται γύρω από ορισμένα θεμελιώδη μεγέθη, οι βασικοί συνδυασμοί των οποίων είναι αριθμητικά περιορισμένοι, άρα περιορισμένες είναι και οι έσχατες επιλογές. Στην αρχαία Ελλάδα έγινε κάτι πράγματι εκπληκτικό: σε σχετικό σύντομο χρονικό διάστημα, και μέσα από τις εσωτερικές αναγκαιότητες της κίνησης του στοχασμού, ανακαλύφθηκαν και συνοψίσθηκαν οι έσχατες αυτές επιλογές. Όποιος π.χ. μελετήσει προσεκτικά και σ’ όλες της τις πτυχές την αντιπαράθεση σοφιστικής και Πλάτωνος θα διαπιστώσει ότι εδώ συνοψίστηκε, κατά τρόπο κυριολεκτικά ανυπέρβλητο, ό,τι κατά βάθος ταλανίζει έκτοτε, γεννώντας παράλληλα ποικίλες ενδιάμεσες λύσεις, τη δυτική σκέψη και όχι μόνον αυτή: το δίλημμα «μεταφυσική ή μηδενισμός», όπου η ηθική διάσταση του προβληματισμού συνάπτεται συνειδητά με τη γνωσιοθεωρητική ή κοσμολογική. Αυτό ούτε άλλαξε, ούτε και θα μπορούσε ν’ αλλάξει, γιατί εδώ τον λόγο τον έχουν τα σταθερά μεγέθη, για τα οποία μιλήσαμε. Αλλά μήπως ο Θουκυδίδης δεν κατέστησε ορατές, κατά τρόπο εννοιολογικά επαρκή, ορισμένες σταθερές της πολιτικής συμπεριφοράς και των διεθνών σχέσεων, ούτως ώστε ν’ αποτελεί σήμερα (εκτός Ελλάδος, εννοείται) υποχρεωτικό ανάγνωσμα όσων ασχολούνται ουσιαστικά με τέτοια ζητήματα. Εδώ πρέπει ίσως να προλάβω μια παρεξήγηση. Το κλασσικό δεν εξαντλείται στο αρχαιοελληνικό, όπως ήθελαν να πιστεύουν οι αρχαιολάτρες της παλαιάς ουμανιστικής σχολής. Η νεώτερη φιλοσοφία, κοινωνιολογία, ιστοριογραφία και λογοτεχνία έχουν κι αυτές τους κλασσικούς τους, με την έννοια που δώσαμε παραπάνω στον όρο. Η αναστροφή με τους αρχαίους κλασσικούς όχι μόνον δεν μπορεί να συνιστά κανενός είδους πρόσκομμα στην προσοικείωση των νεώτερων, αλλά έχει το αντίθετο αποτέλεσμα: εθίζει το πνεύμα στην απαρέσκεια έναντι των εκάστοτε συρμών και διδάσκει πώς να συγκροτεί κανείς την παιδεία του πάνω σε εδραία και μόνιμα θεμέλια. Πολλοί, έχοντας αφοσιωθεί περίπου υπαρξιακά σε μια πνευματική μόδα, χάνουν τον προσανατολισμό τους μόλις αυτή περάσει και τρέχοντας ξοπίσω της σ’ όλη τους τη ζωή στενεύουν αδιάκοπα τον ορίζοντά τους. Συνιστώ ένθερμα στους νεώτερους, που ενδιαφέρονται να συστηματοποιήσουν στα σοβαρά τα πνευματικά τους ενδιαφέροντα, να το κάμουν με αφετηρία τους αρχαίους και νεώτερους κλασσικούς, επιστρέφοντας αδιάκοπα σ’ αυτούς. Έτσι και χρόνο θα εξοικονομήσουν, μπαίνοντας απ’ ευθείας στην καρδιά των προβλημάτων, και θα αποφύγουν τον πνευματικό εκείνο εξευτελισμό που υφίσταται όποιος, αγνοώντας ευρύτερες συνάφειες και μακρές προϊστορίες, ατενίζει χάσκοντας τον εκάστοτε διερχόμενο διάττοντα αστέρα.

Στον βαθμό όπου κατανοούσα καλύτερα τους μηχανισμούς της ιδεολογικής και ουτοπικής σκέψης, την κλασική αρχαιότητα την έφερνε κοντύτερα μου ένα ακόμα γνώρισμα της: η απουσία εσχατολογίας και ευθύγραμμων αντιλήψεων για το ιστορικό γίγνεσθαι, οι οποίες ως γνωστόν έχουν ιουδαιοχριστιανική προέλευση και εκκοσμικεύθηκαν τόσο από τον σοσιαλιστικό μαρξισμό όσο και από τον καπιταλιστικό φιλελευθερισμό. Για να αποφευχθεί η υστερία μπροστά στον πλήρη και αμετάκλητο θάνατο, νομιμοποιήθηκε κοσμοθεωρητικά η υστερία της εσχατολογίας. Όποιος μαθαίνει να ζει χωρίς ρητές ή άρρητες εσχατολογίες και χωρίς ηθικισμούς ως υποκατάστατα τους, πρέπει και να μάθει να πεθαίνει, πλήρως και αμετάκλητα, με γαλήνη και φαιδρότητα ψυχής. Αν κάπου μπορεί να πάρει κανείς αυτό το ύψιστο μάθημα, είναι από την κλασσική αρχαιότητα, η οποία αγνόησε την ευθεία γραμμή με την αίσια απόληξη για να προσηλωθεί στην θέαση και βίωση του αΐδιου κύκλου

ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΩΝ ΚΑΡΚΑΤΖΑΛΑΙΩΝ ΣΤΟ ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ Διοτίμα, Αντιόπη, Μελισσάνθη, Δολέντσια, Πεπέ.

Καρκάτζαλοι Γοργογυρίου 2012, Επανάληψη 2015 όσοι μπορείτε, φροντίστε την πρωτοχρονιά να παραβρεθείτε στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι για να γευτείτε το πανάρχαιο έθιμο των Καρκατζαλαίων που στο ΜκΠΓ συνεχείζεται από τους νεότερους. Αν πρέπει να μνημονεύσουμε κάποιους από τους μεγάλους Καρκατζαλαίους σίγουρα θα πρέπει να σταθούμε στον Κυρ Φώτη Ντάκουλα γιατί η περιπτωσή του παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον για τον εξής λόγο. Ο κυρ Φώτης έγινε Καρκάτζαλος από αγάπη! κυρ Φώτης σε ηλικία 18 ετών ερωτεύτηκε  την αδερφή του Τρανού!!!!!!! ο οποίος Τρανός ήταν ο φόβος και ο Τρόμος για όσους γλυκοκοίταζαν την χαμηλοβλεπούσα στρουμπουλή και νοστιμούλα αδερφή του, ο νεαρός τότε Φώτης προβληματίστηκε πάρα πολύ γιατί το τσακίρικο βλέμμα της Βίκυς, Φώτεινα την αποκαλούν σήμερα, -έτσι αποκαλούσαν τότε την αδερφή του Τρανού, αργότερα το άλλαξε σε Βασιλική- σε κάποιο πάρτυ που την είχε πρωτοαντικρίσει του είχε -με νόημα- υποσχεθεί πολλά, από τότε που την πρωτοαντίκρισε δεν μπορούσε να συγκεντωθεί στις κτηνοτροφικές του σπουδές, οι σπουδές του ήταν στη σχολή της Γεωπονίας λόγω του ότι ο τσιφλικάς πατέρας του τον προόριζε  για Αρχιτσέλιγκα. Αυτό λοιπόν το τσελιγκόπουλο λόγω του ότι ο Τρανός όπως προείπα την αδερφή του την είχε υπό περιορισμό σκαρφίστηκε πολλούς τρόπους προκειμένου να πλησιάζει τον κεραυνοβόλο ερωτά του αλλά πάντα έβρισκε μπροστά του τον Τρανό, μια φορά μάλιστα που τόλμησε να πλησιάσει στό σπίτι τους τον περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη, το τσελιγκόπουλο είχε δωροδοκήσει τον πιο μικρό αδερφό της αγαπημένης του, τον Θωμά με δυο αρνιά και είχαν συμφωνήσει όταν θα ήταν αυτός βάρδια προς φύλαξη της αδερφής να κάνει τάχαμου-τάχαμου τα στραβά μάτια και να τους αφήσει για λίγο στην κουζίνα μόνους για τόνατάλλο, έλα όμως που ο Τρανός κάτι μυρίστηκε και άλλαξε τη βάρδια την τελευταία στιγμή με αποτέλεσμα ο μικρός αδερφός να μη μπορέσει να ειδοποιήση τον ερωτοχτυπημένο, και ο κυρ Φώτης αντί να βρει στην κουζίνα την χαμηλοβλεπούσα Βίκυ-Βασιλική αντίκρισε τον Τρανό με την καραμπίνα!!!!!!!!!! ούτε κατάλαβε για πότε πήδηξε τον φράχτη με τα παλιούρια το τσελιγκόπουλο, μάλιστα κάποια σκάγια τον βρήκαν στον πισινό του και όταν πήγε στο σπίτι η αδερφή του η Αλεξάνδρα του έβαζε όλο το βράδυ κομπρέσες στον ποπό του, της είχε πει ψέματα πως ειχε πέσει τάχα πάνω σε μια τρακάδα με αγκάθια. Από εκείνη την ημέρα δεν ξανατόλμησε να περάσει από τη γειτονιά της αγαπημένης του. Ένας φίλος του ο Νικόλαος Πατούκας του είπε πως ο μόνος τρόπος για να πλησιάσει την κοπέλα ήταν ένας και μοναδικός, έπρεπε να ντυθεί Καρκάτζαλος!!!!!! αυτό βέβαια είχε κάποιες δυσκολίες γιατί ως Καρκάτζαλος θα μπορούσε να βρεθεί κοντά στον ερωτά του μόνο την ημέρα της πρωτοχρονιάς!!! από την άλλη σκέφτηκε πως απ' την αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι!!!!!!! εξάλλού τα σκάγια στον ποπό του του θύμιζαν πως ο άλλος τρόπος ήταν επικίνδυνος. Αύτος ήταν ο λόγος που ο κυρ Φώτης επέλλεξε να γίνει Καρκάτζαλος, αν και όταν το έμαθαν οι γονείς του, επειδή ήταν ευγενείς, με πολλούς τίτλους τον κατσάδιασαν, τον προόριζαν για κάποια αρχοντοπούλα της περιοχής με μεγάλη προίκα και μαγάλη τρύπα-σπίτι, ναι μεν η Βίκυ ήταν καλό και σεμνό κορίτσι αλλά αυτό δεν αρκούσε γιατί δεν είχε τίτλούς ευγενείας και αρκετά μεγάλη περιουσία, ήταν βέβαια μορφωμένο κορίτσι με σπουδές στην κλασική μουσική και ειδικότερα στο Πιάνο, αυτό όμως δεν αρκούσε για τους γονείς του κυρ Φώτη, ήθελαν χωράφια και χρυσές λίρες. Το τσελιγκόπουλο όμως ήταν ανένδοτο, η αυτήν η θ'αυτοκτονήσω!!!!!!!!!!!! Οι γονείς του κατάλαβαν πως αυτό που τους είπε το εννοούσε και έδωσαν τη συγκαταθεσή τους. Εκείνος που έδωσε τη συγκαταθεσή του με κρύα καρδιά ήταν ο μεγάλος αδερφός της Βίκυς, δηλαδή ο Τρανός γιατί θα του έπαιρνε ο γαμπρός του όλα τα χωράφια, τις πάππιες, τα γιδοπρόγατα, και το μαντρί. Όταν τον ρώτησε κάποια στιγμή ο μικρός του αδερφός γιατί δεν τον ''πάει'' τον Φώτη του απάντησε: Eίναι μουρντάρης προικοθύρας, και κριάρι!! έχει σχέσεις και με άλλα κορίτσια!!!!!! που σε όλα τάζει γάμο. Τελικά ο κυρ Φώτης νυμφέφθηκε την αγαπημένη του και ζουν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα. Ακόμα και σήμερα την έχει στα ώπα ώπα, την προσέχει στα μάτια και δεν την αφήνει να πιάσει ούτε ένα ποτήρι νερό. Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία του κυρ Φώτη, και αυτός ήταν ο λόγος που τον ώθησε στο να γίνει Καρκάτζαλος. Ένα άλλο περιστατικό που έχει σχέση με τα Καρκατζάλια είναι η απαγωγή ενος Καρκάτζαλου από τις καλότχιες!!!!!!!!! συγκεκριμμένα πρόκειται για τον Σαρούχο, κάποια χρονιά που είχε ντυθεί κι αυτός Καρκάτζαλος με τον ξαδερφό του τον Βύρωνα, τον Γκουσγκούνη, και τον Ζάγαρο ενώ περνούσαν το ρέμμα της Τζίκενας έχασαν τον Σαρούχο!!!!!!!!! έψαξαν δεξιά αριστερά πουθενά ο Σαρούχος, μετά από τρεις μέρες τον βρήκαν στα στάλια να παίζει κοντσίνα με τον θείο του τον κυρ Φώτη, όταν τον ρώτησαν τι είχε συμβεί τους είπε την ιστορία με τις καλότχιες, αυτή την ιστορία τη γνώριζαν όλοι στο χωριό γατί ο πρώτος που είχαν απαγάγει οι καλότχιες ήταν ο Αμερικάνος. Το πιο κάτω άρθρο που ακολουθεί είναι δανικό από το ιστολόγιο της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου. Φίλες και Φίλοι σας χαιρετώ, με σεβασμό ο Επικούρειος Πέπος-Fuji Tomo Kazu.

Έθιμα, συνήθειες και μυρωδιές Πρωτοχρονιάς,

Μύθοι , καλικάντζαροι και τέρατα σε όλης της γης τα πέρατα.
Ένα έθιμο τόσο παλιό αλλά πάντα επίκαιρο. Όσοι παραβρέθηκαν την τελευταία μέρα του χρόνου στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων και στον Μύλο των Ξωτικών πήραν μια γεύση από τους καρκατζαλαίους του Γοργογυρίου.

Αριστερά Δολέντσια, Διοτίμα, Αντιόπη, Μελισσάνθη.

Τα Καρκατζάλια επισκέφθηκαν αυτούς τους δύο χώρους και έδωσαν μια ξεχωριστή νότα χαράς στους παρευρισκόμενους. Το έθιμο όπως προείπα είναι πολύ παλιό, οι σημερινοί 40άρηδες θυμούνται τους παππούδες τους να ντύνονται Καρκάτζαλοι και έτσι το έθιμο έφθασε ως τις μέρες μας. πολλά από τα παιδιά 23-35 χρόνων που σήμερα ανήκουν στα λεγόμενα ¨μεγάλα¨ σαν μικρά παιδιά πιθανόν να ήταν για αυτά μεγάλος φόβος, την εποχή εκείνη. Θα αναφερθώ σε μια ιστορία ενός παιδιού που σήμερα είναι μέλος της ομάδας των μεγάλων, του Φ.Ν. που μου την διηγήθηκε ο πατέρας του ο Κ.Ν. , να πω εδώ πως ο Φ.Ν. ανήκει σε οικογένεια Καρακατζαλαίων γιατί ο προπάππος τους, ο παππούς του, ο πατέρας του και πρόσφατα και η αδελφή του πατέρα του αλλά και ο ίδιος συνεχίζει την παράδοση.

Μάλιστα η κουδούνα που είχε ο Φ.Ν. είναι η ίδια που είχε και ο παππούς του. Σχετικά με αυτή την κουδούνα υπάρχει ολόκληρη ιεροτελεστία παραλαβής και παράδοσης. Πριν αρχίσουν τα Καρκατζάλια, δηλαδή στο στάδιο της προετοιμασίας ο εγγονός επισκέπτεται τον παππού του 7 φορές και του λέει: παππού είμαι ο συνεχιστής της παράδοσης και θέλω να μου παραδόσεις την κουδούνα για 7 ημέρες! Σε κάθε επίσκεψη ο εγγονός ζητάει από τον παππού να του διηγηθεί μια ιστορία με Καρκατζάλια.

Στην έβδομη ιστορία η οποία λαμβάνει χώρα την τελευταία ημέρα του χρόνου ο παππούς πείθεται από τον εγγονό πως πρέπει να του παραδώσει την κουδούνα-κειμήλιο παράλληλα του δίνει και την ευχή του για καλός Καρκάτζαλος

Κατόπιν ο εγγονός κάνει την τελευταία πρόβα, αφού κάνει πρώτα το απαραίτητο τελετουργικό μπροστά στον καθρέφτη και θεωρεί τον εαυτό τους άξιο συνεχιστή.Θα επιστρέψω όμως στον Φ.Ν. τζούνιορ που όταν ήταν μικρός 8 χρόνων και αντίκρισε τα Καρκατζάλια από τον φόβο τους κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι των γονιών του και δεν έβγαινε με τίποτα. Αναγκάστηκαν οι γονείς του να μεταφέρουν το κρεβάτι προκειμένου μετά από ώρες να τον βγάλουν. Αυτή είναι μια από τις πολλές ιστορίες που ακούς για τα Καρκατζάλια Γοργογυρίου.

Μια άλλη συγκλονιστική είναι η πιο κάτω. Κάποια χρονιά οι Κλαρίνας, Καραβίδας, Σαρούχος, Βαρελάς, Τσιγαρίδας, Καρλαύτης, Γαρέφω, Καπνιάς αποφάσισαν και αυτοί να πάνε Καρκάτζαλοι, αφού έκαναν την κατάλληλη προετοιμασία, δεν έβρισκαν κυπριά και κουδούνες για αυτό αποφάσισαν ένα βράδυ να πάνε στο κοπάδι του Χ.Π. για να βγάλουν τα κυπριά από τα κριάρια του κοπαδιού. Για κακή τους τύχη τους πήρε είδηση το τσοπανόσκυλο και τους πετσόκοψε, ο μόνος που κατάφερε να γλυτώσει ήταν ο Τσιγαρίδας γιατί έλεγε στον σκύλο «φάτους-φάτους», ο σκύλος νόμιζε πως ο Τσιγαρίδας ήταν ο Χ.Π. και κυνηγώντας τους άλλους εκείνος την γλύτωσε.

Όπως σας είπα αυτές είναι 2 από τις πάμπολλες ιστορίες που ίσως αρκετές να είναι και λίγο υπερβολικές αλλά σίγουρα είναι αληθοφανείς. Μ’ αυτά και μ’ αυτά θα έρθω στα Καρκατζάλια του 2012. Η συμμετοχή ήταν ίσως η μεγαλύτερη των τελευταίων χρόνων. Το γκρουπ των μεγάλων ήταν περίπου 30 άτομα και των δόκιμων 25. Όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες και τα βίντεο ήταν όλοι τους άψογα ντυμένοι. Θα μου επιτρέψετε όμως να σταθώ στην έκπληξη αυτής της χρονιάς. Με πρόταση του Μάνατζερ της Ο.ΚΡ.Α, F.T.K. πέντε από τα μέλη αποφάσισαν να πάνε Καρκάτζαλοι!!!!  

Τα μέλη ήταν, Πέπος, Αμβροσία, Μελισσάνθη, Αντιόπη, Ζάν Ντ’ Άρκ. Σε συνεργασία με την Ο.ΚΡ.Α Γοργογυρίου και χωρίς να διαρρεύσει το μυστικό άρχισε ο πυρετός της προετοιμασίας, μάσκες, μπουραζάνια, κοντοκάπια, περούκες, μπότες, κυπριά, κουδούνες, μουστάκες κλπ. Με την βοήθεια του φροντιστή Θ.Ν. και την αρωγή της Κ.Ν. και του Κ.Τ. άρχισε το όνειρο να παίρνει σάρκα και οστά. Με πρόταση επίσης του Μάνατζερ αποφασίσαμε σε κάθε σπίτι που θα επισκεπτόμαστε να τους δίνουμε καραμέλες τσάρλεστον και πέντε φατσούλες, το σύνθημα μας να είναι NO MONEY, NO HONEY!!.

Πράγματι στις 09:30 τα μέλη μαζεύτηκαν στο αρχηγείο και με την βοήθεια της ενδυματολόγου Mrs. Louloukas άρχισε η προετοιμασία της μεταμόρφωσης. Με την βοήθεια της αισθητικού Ελ.Γκ. αρχίσαμε να αλλάζουμε όψη. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Στις 10:30 η νταλίκα με οδηγό τον Κ.Τ. παρέλαβε τους Καρκατζαλαίους αφού πρώτα ο φροντιστής Θ.Ν. έλεγξε την περιοχή ώστε να μην τους δούνε την ώρα της επιβίβασης.

Ο Κ.Τ. πήγε τα πέντε Καρκατζάλια στην περιοχή τυροκομείο και αποχώρησε. Η ομάδα αφού έκανε το σχετικό ζντό φωνάζοντας ΟΚΡΑ αποφάσισε να επισκεφθεί πρώτα το σπίτι του βιομήχανου Κ.Γ. ο ίδιος έλειπε και μας υποδέχθηκαν η σύζυγος, η κόρη και η εγγονή. Όλοι ξεκίνησαν και τελείωσαν πολύ καλά. Ήταν μια μοναδική και out of the box εμπειρία η οποία ενθουσίασε τα μέλη και όλους όσους επισκεφθήκαμε.

Ευχαριστούμε όλους όσους βοήθησαν ώστε το όνειρο να γίνει πραγματικότητα, ευχαριστούμε επίσης όσους επισκεφθήκαμε, για την φιλοξενία τους και κυρίως ευχαριστούμε τα 2 γκρουπ δόκιμων και μεγάλων για την συμμετοχή τους και για την ωραία ατμόσφαιρα που παρουσίασαν.

Τους ευχαριστούμε επίσης για την επίσκεψη στην Αυλή των θαυμάτων όπου έγινε ένα ειδικό τελετουργικό με βεγγαλικά και καπνογόνα με διευθυντή ορχήστρας τον οικοδεσπότη.

Όλα ήταν μαγικά. Επιτέλους χαρήκαμε λίγο με τους Καρκάτζαλους του χωριού γιατί οι Καρκατζαλαίοι της πολιτικής, μας έχουν μαυρίσει την ψυχή μας, δυστυχώς και με δική μας ευθύνη.

Υγ. αν Θ.Θ. του χρόνου ήμαστε καλά και ήμαστε στο χωριό θα γίνει μεγάλο γλέντι στην Αυλή των θαυμάτων με γουρουνόπουλα, λουκάνικα, κοκκορομεζέδες, πρασοτηγανιές και ντόπιο νέκταρ που έπιναν οι Θεοί του Ολύμπου το οποίο παρασκευάζει ο Μάκης Ντάκουλας με ειδική συνταγή.

Σας ευχόμαστε Καλή Χρονιά και Καλές αντοχές

Επιμέλεια : POOF-PEPE 

Zακλί ντε Ρομιγύ ξανά, και ξανά για ευνόητους λόγους. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

«Γιατί η Ελλάδα;». Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της Ευρώπης», γράφει σε άρθρο του στην ισπανική εφημερίδα Εl Pais o νομπελίστας Περουβιανός συγγραφέας Μάριο Βάργκας Λιόσα. Αφορμή για το άρθρο αυτό-εκτός από την κατάσταση της Ελλάδας-μια τυχαία συνάντηση του συγγραφέα με τη μεγάλη Ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγί και το βιβλίο της «Γιατί η Ελλάδα;». Ο Λιόσα αναφέρεται στην άνοδο των άκρων στη χώρα μας, στην ελπίδα του να επικρατήσουν φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις και καταλήγει: 

«Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της Ευρώπης και τα σύμβολα δεν μπορούν να καταλυθούν χωρίς αυτό που ενσαρκώνουν να καταρρεύσει και να αποσυντεθεί σε εκείνη τη βάρβαρη σύγχυση του παραλογισμού και της βίας από την οποία μας έβγαλε ο ελληνικός πολιτισμός». To άρθρο: "Η Ελλάδα δεν μπορεί να πάψει να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Ευρώπης, χωρίς η τελευταία να μετατραπεί σε μια γκροτέσκα καρικατούρα του εαυτού της, καταδικασμένη στην πιο παταγώδη αποτυχία. Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της Ευρώπης. Σε εκείνο το δείπνο, πριν από μερικά χρόνια, κάθισα δίπλα σε μια ηλικιωμένη κυρία που κάλυπτε τα μάτια της με μεγάλα σκούρα γυαλιά. Ήταν συμπαθητική, κομψή, μιλούσε εξαίσια γαλλικά και, παρόλο που κατέβαλλε μεγάλες προσπάθειες για να το κρύψει, σε ό,τι έλεγε και σκεφτόταν έλαμπε ένας τεράστιος πολιτισμός. Μόνο στα μισά του δείπνου αντιλήφθηκα, από την ιδιαίτερη προσοχή με την οποία χειριζόταν τα μαχαιροπήρουνα, πως ήταν τυφλή ή, τουλάχιστον, ότι η όρασή της ήταν πολύ περιορισμένη. Μόνο όταν χωρίσαμε μετά το δείπνο, ανακάλυψα ότι η Ζακλίν ντε Ρομιγί ήταν μια μεγάλη ελληνίστρια, καθηγήτρια Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας στην École Normale και στη Σορβόννη, η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια του Κολεγίου της Γαλλίας και μία από τις λίγες εκπροσώπους του γυναικείου φύλου στη Γαλλική Ακαδημία. Το πρώτο βιβλίο της που διάβασα, το Γιατί η Ελλάδα;, με εντυπωσίασε όσο και η ίδια. Παρά το γεγονός ότι αυτά που γράφει έχουν συμβεί πριν από είκοσι πέντε αιώνες, είναι εξαιρετικά επίκαιρα και η ανάγνωσή τους θα έπρεπε να είναι υποχρεωτική για τους Ευρωπαίους τούτες τις μέρες που, τρομοκρατημένοι από αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, το ιλιγγιώδες χρέος της, την πολιτική αναρχία, τη φοβερή φτώχεια και την άνοδο του φασιστικού και κομμουνιστικού εξτρεμισμού στις τελευταίες εκλογές, πιστεύουν ότι η έξοδος της χώρας από το ενιαίο νόμισμα, και ακόμη και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι αναπόφευκτη έως και αναγκαία. 

Το βιβλίο εξηγεί πώς η νεαρή Ζακλίν διάβασε στα σχολικά της χρόνια Θουκυδίδη και πώς η εντύπωση που της προκάλεσε ο ένας από τους δύο πατέρες της Ιστορίας (μαζί με τον Ηρόδοτο) κατεύθυνε την κλίση της στη μελέτη της κλασικής Ελλάδας, στην οποία θα αφιέρωνε τη ζωή της. Το δοκίμιο κάνει έναν απολογισμό, με τρόπο σαφή, ψυχαγωγικό και βαθύ –σπάνιος συνδυασμός για ειδικό– εκείνου του θαυμαστού 5ου αιώνα προ Κοινής Εποχής στον οποίο ιστορία, φιλοσοφία, τραγωδία, πολιτική, ρητορική, ιατρική, γλυπτική έφτασαν στο απόγειό τους στην Ελλάδα, και έθεσαν τα θεμέλια γι’ αυτό που τελικά θα ονομαζόταν δυτικός πολιτισμός. Ο Όμηρος και ο Ησίοδος είναι σημαντικά προγενέστεροι του 5ου αιώνα, φυσικά, ενώ υπάρχουν καλλιτέχνες, διανοητές και κωμωδιογράφοι και μετά την εν λόγω ιστορική περίοδο. Το βιβλίο δεν διστάζει να υποχωρεί ή να προχωρεί στον χρόνο, ώστε να τους εντάξει όλους στην ελληνική κληρονομιά, παρόλο που το μεγαλύτερο μέρος αυτού που αποκαλεί «μια ξενάγηση μέσα από τα κείμενα» επικεντρώνεται σε εκείνο το μικρό χρονικό διάστημα των 100 χρόνων, όπου στον περιορισμένο χώρο του ελληνικού κόσμου υπάρχει μια ορμητική έκρηξη, μια φρενήρης δημιουργικότητα σε όλους τους τομείς του πνεύματος, με ιδέες, αισθητικά πρότυπα, πνευματικά μοντέλα, εφευρέσεις και ανακαλύψεις, χάρη στις οποίες ο πολιτισμός του λόγου θα έπαιρνε μια κρίσιμη απόσταση από όλους τους άλλους πολιτισμούς του παρελθόντος και της εποχής του, και, χωρίς να το επιδιώκει ή να το γνωρίζει, θα άλλαζε για πάντα την παγκόσμια ιστορία. 

Η Ζακλίν ντε Ρομιγί καταδεικνύει ότι στην Ελλάδα γεννήθηκαν, ή απέκτησαν μια πραγματική υπόσταση και έναν δυναμισμό που ποτέ πριν δεν είχαν υπάρξει στην κοινωνική ζωή κανενός λαού, οι καθοριστικοί παράγοντες της ανθρώπινης προόδου, όπως η δημοκρατία, η ελευθερία, το δίκαιο, η τέχνη και ο λόγος χωρίς τα δεσμά της θρησκείας, οι έννοιες της ισότητας, της υπεροχής του ατόμου, του πολίτη, και ένας μοναδικός, νέος τρόπος σύνδεσης του ανθρώπου με τη μετά θάνατον ζωή και τους θεούς, και, φυσικά, οι ιδέες της ομορφιάς και της ασχήμιας, του καλού και του κακού, της ευτυχίας και της δυστυχίας που, αν και με τις αναπόφευκτες αποχρώσεις και προσαρμογές που έχει επιβάλει η ιστορία, παραμένουν εν ισχύι. Προκαλεί τον θαυμασμό το ότι ένας λαός τόσο μικρός και τόσο ελάχιστα συνεκτικός πολιτικά, φτιαγμένος από λίγες πόλεις και αποικίες απλωμένες σε όλη την Ευρώπη και τη Μικρά Ασία, οι οποίες διατηρούσαν μεγάλο βαθμό ανεξαρτησίας μεταξύ τους, ένας λαός ενστικτωδώς απρόθυμος να δημιουργήσει μια αυτοκρατορία, να ασκήσει αυτοκρατορική εξουσία και να υποστεί την κυριαρχία ενός τυράννου (όπως έκαναν όλοι οι άλλοι) ήταν σε θέση να αφήσει στην ιστορία της ανθρωπότητας ένα ίχνος τόσο βαθύ, τόσο παρόν τόσους πολλούς αιώνες αργότερα, όταν σχεδόν όλες οι άλλες μεγάλες αυτοκρατορίες ή πολιτισμοί –οι Πέρσες και οι Αιγύπτιοι, για παράδειγμα– αποτελούν σήμερα ως επί το πλείστον, χωρίς να ξεχνάμε κανένα από τα θαύματά τους, μουσειακά κομμάτια. 

Δεν ήταν ατύχημα ούτε έργο της τύχης, υπήρχαν λόγοι γι' αυτό και στο βιβλίο της Ζακλίν ντε Ρομιγί παρελαύνουν μπροστά στα μάτια μας με το ίδιο παράστημα, την ομορφιά και την κομψότητα που με μάγεψαν εκείνο το βράδυ στη συνομιλία μας. Οι σωκρατικοί και πλατωνικοί διάλογοι, εκτός του ότι ήταν ένας τρόπος φιλοσοφικής διδασκαλίας, μας εξηγεί η συγγραφέας, έμαθαν στους ανθρώπους ότι η συνομιλία, η συζήτηση σε ομάδες, είναι ένας πιο πολιτισμένος και ηθικός τρόπος συνύπαρξης απ’ ό,τι οι διαταγές ή η υπακοή, είναι μια μορφή επικοινωνίας που αναγνωρίζει ή καθιερώνει εξαρχής μια βασική ισοτιμία, μία αμοιβαιότητα δικαιωμάτων μεταξύ των συνομιλητών. Έτσι αναδύθηκε η ελευθερία, έπαψε ο άνθρωπος να είναι ζώο, γεννήθηκε αληθινά η ανθρωπιά του ανθρώπου. Αυτή η παρουσίαση στο Γιατί η Ελλάδα; δεν εμφανίζεται ως μια αφηρημένη συζήτηση, αλλά μέσα από σχόλια και λογοτεχνικά αποσπάσματα, γιατί, όπως η συγγραφέας ποτέ δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει, ό,τι αποτελεί έναν πολιτισμό εκπροσωπείται κατ' ουσίαν στα λογοτεχνικά του έργα, και η πραγματική κριτική είναι αυτή που ερευνά την ποίηση, την πεζογραφία, το θέατρο, το δοκίμιο που παράγει μια κοινωνία καθώς αναζητά τις κρυμμένες αλήθειες που τροφοδοτούν τη φαντασία της και διαπερνούν τις περιπέτειες και τους ήρωες στους οποίους οι καλλιτέχνες έδωσαν ζωή για να κατευνάσουν τη δίψα των ανθρώπων της για το απόλυτο, τη δίψα τους να ζήσουν άλλες ζωές. «Χωρίς να το ξέρουμε, αναπνέουμε τον αέρα της Ελλάδας κάθε στιγμή», γράφει σε μια από τις σελίδες του. Ένα από τα μεγάλα παράδοξα είναι ότι οι Έλληνες, οι οποίοι ποτέ δεν κατέκτησαν κανέναν λαό και πολέμησαν μόνο για την υπεράσπιση της ελευθερίας τους, αργότερα κυριάρχησαν διακριτικά σε όλο τον κόσμο, αρχίζοντας από τη Ρώμη, της οποίας οι λεγεώνες πίστεψαν ότι κατέλαβαν άκοπα την Ελλάδα, όταν στην πραγματικότητα θα ήταν οι ηττημένοι που θα κατόρθωναν να διεισδύσουν στον νου, στο πνεύμα και ακόμη και στη γλώσσα του κατακτητή. (Το δοκίμιο αποκαλύπτει ότι επί πολλά χρόνια εθεωρείτο εκλεπτυσμένο για τις ρωμαϊκές οικογένειες των συγχρόνων του Κικέρωνα και του Βιργιλίου να μιλούν ελληνικά.) Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα του σήμερα είναι πολύ διαφορετική από εκείνη που έκτισε τον Παρθενώνα, από εκείνη στην οποία φιλοτέχνησε τα γλυπτά του ο Φειδίας και αγόρευσε ο Σόλωνας. 

Στους είκοσι πέντε αιώνες που μεσολάβησαν ο λαός της έχει βιώσει ίσως πιο πολλές συμφορές και καταστροφές από τους περισσότερους άλλους: εξωτερικούς και εμφυλίους πολέμους, κατοχές που επί αιώνες κατέστρεψαν την ελευθερία της, τυραννίες και απομόνωση που αρκετές φορές απείλησαν να τη διαλύσουν. Σήμερα το πρωί διάβασα στην International Herald Tribune μια τρομακτική περιγραφή της κατάστασης της οικονομίας της, για τα τερατώδη προνόμια που απολάμβαναν όλα αυτά τα χρόνια οι εφοπλιστές, ο τραπεζίτες και οι πιο πλούσιοι επιχειρηματίες, απαλλασσόμενοι από την καταβολή φόρων, και για τις περιουσίες που έχουν διαφύγει και εξακολουθούν να διαφεύγουν από τη χώρα προς την Ελβετία και τους ασφαλέστερους φορολογικούς παραδείσους ανά τον κόσμο, ενώ οι Έλληνες εξακολουθούν να γίνονται φτωχότεροι, να βλέπουν τους μισθούς τους να συρρικνώνονται ή να περνούν στην ανεργία, στην επαιτεία και την πείνα. Στο πλαίσιο αυτό, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί Έλληνες ψήφισαν στις πρόσφατες εκλογές ναζί και εξτρεμιστές της αριστεράς, αλλά το ότι εξακολουθούν να υπάρχουν πολλοί Έλληνες που πιστεύουν στη δημοκρατία, και ότι οι δημοσκοπήσεις για τις επόμενες εκλογές δείχνουν πως τα κόμματα της κεντροδεξιάς, του κέντρου και της κεντροαριστεράς που υπερασπίζονται την ευρωπαϊκή επιλογή και αποδέχονται τους όρους που έχουν επιβάλει οι Βρυξέλλες για τη σωτηρία της Ελλάδας, θα μπορούσαν να έχουν την πλειοψηφία και να σχηματίσουν κυβέρνηση. Η ελπίδα μου είναι ότι αυτό θα συμβεί επειδή, απλά, η Ελλάδα δεν μπορεί να πάψει να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Ευρώπης, χωρίς η τελευταία να γίνει μια γκροτέσκα καρικατούρα του εαυτού της, καταδικασμένη στην πιο παταγώδη αποτυχία. 

Η Ευρώπη γεννήθηκε εκεί, στους πρόποδες της Ακρόπολης, είκοσι πέντε αιώνες πριν, και ό,τι καλύτερο έχει, ό,τι αποδέχεται και θαυμάζει περισσότερο στον εαυτό της, συμπεριλαμβανομένης της χριστιανικής θρησκείας –μία από τις πιο όμορφες σελίδες του δοκιμίου της Ζακλίν ντε Ρομιγί εξηγεί γιατί τα περισσότερα Ευαγγέλια γράφτηκαν στα ελληνικά– καθώς και των δημοκρατικών θεσμών, της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έχει τις μακρινές ρίζες του σε αυτή τη μικρή γωνιά της γηραιάς ηπείρου, στις ακτές του Αιγαίου, όπου το φως του ήλιου είναι πιο δυνατό και η θάλασσα πιο γαλάζια. Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της Ευρώπης και τα σύμβολα δεν μπορούν να καταλυθούν χωρίς αυτό που ενσαρκώνουν να καταρρεύσει και να αποσυντεθεί σε εκείνη τη βάρβαρη σύγχυση του παραλογισμού και της βίας από την οποία μας έβγαλε ο ελληνικός πολιτισμός". Μετάφραση από τα Ισπανικά Μαργαρίτα Μπονάτσου-Εκδόσεις Καστανιώτη Πηγή: www.lifo.gr

Ένα νέο βιβλίο από την Ζακλιν ντε Ρομιγύ με τίτλο ''Τι Πιστεύω'' Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συνέλληνες, ελληνοέλληνες, φιλέλληνες, ολίγον φιλέλληνες σας καλησπερίζω. Συνεχίζω σήμερα με τα αποσπάσματα από το βιβλίο της ελληνίστριας καθηγήτριας Ζακλίν ντε Ρομιγύ με τίτλο ''τι πιστεύω''. Σας χαιρετώ και σας εύχομαι καλή υγεία και δικαιοσύνη. Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.
Τα ελληνικά κείμενα είχαν μεγάλη ποικιλία και επέδρασαν βαθιά σε όλο εύρος της κοσμοαντίληψής μου. Ο διάλογος μαζί τους, με την απόσταση των είκοσι πέντε αιώνων που μας χωρίζουν, συνεπαγόταν μια επιστροφή στο ουσιώδες. Στην πορεία της ιστορίας υπήρξαν κάμποσες μορφές ανθρωπισμού: μελετώντας ελληνικά ερχόμαστε σε επαφή με μια απ' αυτές που έπαιξε ρόλο στον σχηματισμό του σύμπαντος μας και της εποχής μας. Σελίδα 13
Νομίζω πως οι Έλληνες με βοήθησαν να διατηρήσω την ισορροπία μου. Είχαν το θάρρος ν' αγαπούν τη ζωή και την ευτυχία χωρίς να ωραιοποιούν τα πράγματα και χωρίς να αγνοούν τη σκληρότητα της ύπαρξης. Είκοσι πέντε αιώνες αργότερα τους οφείλουμε την επινόηση της τραγωδίας; Στον χώρο του τραγικού δεν μπορούμε να προχωρήσουμε περισσότερο από τους Έλληνες του 5ου αιώνα. Σελίδα 18.
Η τραγωδία είναι προπάντων ο χώρος του ηρωισμού, αλλά εγώ δεν έχω τίποτα ηρωικό, ομολογώ μάλιστα ό,τι δεν είμαι και πολύ γενναία. Ούτε είμαι έτοιμη να πεθάνω -ει μη μόνον για να υπερασπιστώ τους Έλληνες!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Σελίδα 34 ΄(φίλες και φίλοι θα ήθελα να σας παρακαλέσω να σταθείτε για λίγο σ' αυτή την παράγραφο, αυτά τα λέει μια Κυρία που δεν είναι Ελληνίδα, ή μήπως τελικά αυτή είναι μια πραγματική Ελληνίδα;)
Το πρώτο θαύμα είναι να βλέπουμε το φως. Έτσι όριζαν οι Έλληνες τη ζωή. Και οι ίδιες οι λέξεις περιέχουν κάτι σαν φως. 
Σ' αυτή την προσπάθεια για κατανόηση συντελούν όλες οι ελληνικές αρετές: οι έννοιες ''μαθαίνω'' και ''κατανοώ'' σηματοδοτούνταν από την ίδια λέξη, το ίδιο και έννοιες της ''κατανόησης'' και της συγχώρεσης'' . Στα ελληνικά, στη χώρα που ξέρει να μας υπενθυμίζει να ''κοιτάμε το φως'', το να ''κοιτάς το φως'' σήμαινε επίσης να ΄΄΄βλέπεις καθαρά''. Σελίδα 33
 Αυτή η πυρετώδης αναζήτηση των Ελλήνων σε όλους τους τομείς εξηγεί τη λάμψη του πολιτισμού τους στην οποία πιστεύω και η οποία, με ταπεινό αλλά πεισματικό τρόπο, γεμίζει τη ζωή μου. Σελίδα 35
Κάνω έκκληση για τη μελέτη των ελληνικών: τα ελληνικά κείμενα, που έρχονται από τα βάθη του χρόνου, μεταγγίζονται στην εποχή μας και αποδεσμεύονται από το μακρινό παρελθόν, κομίζοντας ευαισθησία και σκέψη. Σελίδα 98
Φίλες και Φίλοι σταχυολόγησα ελάχιστα απ' αυτό το καταπληκτικό βιβλίο, όσοι από εσάς επιθυμήτε να διαβάσετε κάτι αξιόλογο, η να κάνετε ένα πολύ όμορφο δώρο αγοράστε το βιβλίο της Ζακλίν ντε Ρομιγύ. Τελικά υπάρχουν Έλληνες που αγαπούν τους Έλληνες και την Ελλάδα, απλά αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες που λένε και στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι με τα πιο όμορφα και ζωηρά κορίτσια της Θεσσαλίας.
Ανιχνευτής ο Επικούρειος Πέπος. 

Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ

Στον απόηχο της μετονομασίας της πλατείας Θησείου στη μνήμη της μεγάλης Γαλλίδας ελληνίστριας Ζακλίν ντε Ρομιγί (1913-2010), κυκλοφόρησε στα ελληνικά το βιβλίο της «Τι πιστεύω» (μετάφραση Σώτης Τριανταφύλλου, εκδόσεις Πατάκη, σελίδες 184, τιμή: 9,50 ευρώ).

Συν τοις άλλοις συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννηση της Ζακλίν ντε Ρομιγί, αλλά ο λόγος της παραμένει διαχρονικός και δεν έχει την ανάγκη μίας επετείου για να τον φέρει στο προσκήνιο.
Το σύντομο αυτό βιβλίο αποτελεί ένα ανιδιοτελές εγκώμιο στη σκέψη και την τέχνη της αρχαίας Ελλάδας, χωρίς ίχνος ακαδημαϊκού μυστικισμού και εξοπλισμένο με τη σαφήνεια του επιστημονικού λόγου, όταν δεν απευθύνεται σ' έναν κύκλο ειδικών. Κι όταν ανοίγεται στο ευρύ κοινό, δεν προσπαθεί να το φέρει κοντά του μέσω του λαϊκιστικού δρόμου για να δημιουργήσει οπαδούς.
Γράφτηκε το 1974, έξι χρόνια μετά την εξέγερση του γαλλικού Μάη του '68, και εκδόθηκε το 2010, μετά το θάνατο της Ζακλίν ντε Ρομιγί. Ετσι, λοιπόν, τα τέσσερα κεφάλαια αυτού του δοκιμίου πρέπει να διαβαστούν στα συμφραζόμενα μιας εποχής στην οποία διαρκώς επανερχόμαστε. Τα παρακάτω, λες και γράφτηκαν σήμερα κι ας έχουν περάσει κοντά σαράντα χρόνια! Επικαιροποιούνται κι ας μην είχε ακόμη τότε εγκαθιδρυθεί η παγκοσμιοποίηση:
«Ισως νομίζουμε ότι τα απότομα τινάγματα της Ιστορίας είναι λιγότερο συχνά στην εποχή μας όπου η πολιτική ολόκληρης της υφηλίου συνυφαίνεται σ' ένα ενιαίο παιχνίδι. Οι εισβολές δεν γίνονται από άγνωστες φυλές -εκτός αν φανταστούμε εισβολή εξωγήινων!- και τα παθιασμένα γκρουπούσκουλα, όσο ισχυρό κι αν είναι το ιδεώδες τους, συντρίβονται, στις περισσότερες περιπτώσεις, απ' όσους κατέχουν την παγκόσμια εξουσία.

»Και παρ' όλα αυτά, χάρη στα σύγχρονα ΜΜΕ, ποτέ ο προσωπικός τόνος και οι προσωπικές προτιμήσεις δεν έπαιζαν μεγαλύτερο ρόλο. Περιέργως, η εποχή που θεωρείται, λανθασμένα κατά τη γνώμη μου, απαλλαγμένη από το βάρος των προσωπικοτήτων, είναι η εποχή του Χίτλερ, του Στάλιν, του Τσόρτσιλ, του Μάο και του Φιντέλ Κάστρο. Ο καθένας απ' αυτούς άλλαξε την Ιστορία. Με όλα αυτά θέλω να πω ότι οι κινήσεις της Ιστορίας οφείλονται τόσο στις μάζες όσο και στις εξέχουσες προσωπικότητες: η πορεία της Ιστορίας είναι ανοιχτή στη συλλογική και στην ατομική δράση των ανθρώπων και καθορίζεται μέρα με τη μέρα.
»Οι δημοσκοπήσεις αναγγέλλουν συχνά την "τάση" της μελλοντικής ψήφου αλλά διαφέρουν από μέρα σε μέρα: γι' αυτό είναι πιο αξιόπιστες όταν διενεργούνται λίγο πριν, και όχι πολύ πριν, από τις εκλογές. Η ψήφος είναι το αποτέλεσμα αρκετά προβλέψιμων αλλά ελεύθερων αποφάσεων, οι οποίες ωστόσο ωριμάζουν και εγκυμονούν εκπλήξεις: έτσι προχωρεί και η Ιστορία.
»Μας αρέσει να προβλέπουμε τα πάντα, όπως το τι καιρό θα κάνει αύριο. Οι ειδήσεις αφορούν συχνά περισσότερο το μέλλον παρά το παρόν και το παρελθόν. Όμως πρόκειται για ένα εγγύς μέλλον. Οι δημοσκοπήσεις αφορούν μια συγκεκριμένη ημερομηνία και η πορεία της Ιστορίας έχει ισχύ μέχρι την επόμενη στροφή».
Και πώς εξηγείται η πορεία της Ιστορίας μέσα από τα αρχαιοελληνικά κείμενα;
«Και σ' αυτά υπάρχει η τάση να εξηγείται η πορεία της Ιστορίας ανάγοντας την ποικιλία της σε ένα και μοναδικό σύστημα αποκομμένο από τη δράση των ανθρώπων, οι αιτίες του οποίου αναλύονται εκ των υστέρων. Σε μερικά κείμενα, γίνεται αναφορά σε μια θεϊκή βούληση, η οποία, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις είναι εύλογη, σε άλλες είναι σκέτη ιδιοτροπία. Επίσης ανακαλύπτουμε νόμους που διέπουν το μέλλον των ανδρών -όπως εκείνον που θέλει τους θεούς να τιμωρούν πάντα, αργά ή γρήγορα, τον εγωισμό και το θράσος, που θεωρούνται ασέβεια. Σε άλλα κείμενα, γίνεται αναφορά σε μια εσωτερική ανάγκη, η οποία, από έναν συνδυασμό παραγόντων, οικονομικών και ψυχολογικών, παρουσιάζει μια δεδομένη κατάσταση που καθορίζει την πολιτική. Και, με τη σειρά της η πολιτική αυτή παράγει, αναγκαστικά, ένα Α ή Β αποτέλεσμα» 

Ποιοι είναι οι 8 λόγοι που τα παιδιά στην Ολλανδία είναι τα πιο ευτυχισμένα. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Η μελέτη έγινε από τη Unicef και σύμφωνα με αυτή, στις πρώτες θέσεις μετά την Ολλανδία βρίσκονται η Σουηδία, η Δανία και η Φινλανδία. Η Ελλάδα καταλαμβάνει τη 13η θέση.

Ποιοι είναι όμως οι λόγοι που τα Ολλανδάκια είναι πιο ευτυχισμένα από τα υπόλοιπα παιδιά της Ευρώπης;

1. Ευτυχισμένοι γονείς = ευτυχισμένα παιδιά

Οι Ολλανδοί κατέχουν την 4η θέση των πιο ευτυχισμένων ανθρώπων παγκοσμίως. Σε ένα περιβάλλον ψυχικής ευφορίας και ευτυχίας, όπου οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι, προφανώς και τα παιδιά τους είναι χαρούμενα.

2. Μαμάδες χωρίς κατάθλιψη

Ένα άλλο γεγονός είναι ότι στην Ολλανδία δύσκολα συναντάς μητέρες οι οποίες να υποφέρουν από κατάθλιψη. Η πληθώρα των επιλογών που προσφέρει η χώρα σε συνδυασμό με τις πολλές ελευθερίες, λειτουργούν ευεργετικά για τις γυναίκες. Έτσι, οι Ολλανδέζες νιώθουν ότι μπορούν πρακτικά να κάνουν ό,τι θέλουν, να πουν ό,τι θέλουν και να φορέσουν ό,τι θέλουν. Η αυξημένη χρήση του ποδηλάτου μάλιστα, τις έχει απελευθερώσει από την καταπίεση της εμφάνισης, καθώς ενδιαφέρονται μόνο για πρακτικά ρούχα που δεν τις δυσκολεύουν στην ποδηλασία. Η εμφάνιση είναι ένα ζήτημα που απασχολεί ελάχιστα τις Ολλανδέζες.

3. Μαμάδες χωρίς εργασιακό στρες

Επίσης, ισορροπούν άψογα μεταξύ καριέρας και οικογένειας, επιλέγοντας σε ποσοστό που ξεπερνά το 60% εργασία μερικής απασχόλησης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορούν να μοιράζουν το χρόνο τους όπως αυτές επιθυμούν, αφού οι ώρες εργασίας τους δεν ξεπερνούν τις 25 εβδομαδιαίως. Μια ευτυχισμένη μητέρα, απαλλαγμένη από άγχος και ανασφάλειες, χωρίς εργασιακό στρες και καταπίεση, είναι σε θέση να κάνει πιο ευτυχισμένο το παιδάκι της.

4. Συμμετοχικοί μπαμπάδες

Όπως οι γυναίκες τους, έτσι και οι Ολλανδοί δείχνουν να προτιμούν πιο ευέλικτα ωράρια εργασίας ώστε να περνούν πιο πολύ χρόνο με τα παιδιά τους. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, έχει θεσπιστεί η «ημέρα του μπαμπά» (papa dag), μια ημέρα μέσα στην εβδομάδα κατά την οποία ο μπαμπάς έχει φροντίσει να πάρει άδεια, συμπυκνώνοντας το χρόνο του κατάλληλα και την οποία αφιερώνει εξ’ ολοκλήρου στα παιδιά του.

5. Ελάχιστες σχολικές υποχρεώσεις

Το ολλανδικό εκπαιδευτικό μοντέλο βασίζεται στο δικαίωμα του παιδιού να έχει ελεύθερο χρόνο για παιχνίδι. Έτσι, μέχρι τα 10 τους χρόνια, τα παιδιά έχουν από ελάχιστες έως καθόλου εργασίες για το σπίτι, με το σύνολο της μαθησιακής διαδικασίας να επιτυγχάνεται εντός σχολείου. Παράλληλα, το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια δε στηρίζεται σε μεμονωμένες εξετάσεις που αγχώνουν και εξουθενώνουν το παιδί, αλλά αντίθετα το κατευθύνει στη σωστή επιλογή, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις δεξιότητές του από την ηλικία των 12 ετών.

6. Οικογενειακό πρόγευμα

Στην Ολλανδία αποτελεί κανόνα η οικογένεια να παίρνει μαζί, στο ίδιο τραπέζι, το πρωινό. Έτσι, όχι μόνο ξεκινά η ημέρα με το σωστό τρόπο, αλλά τα μέλη της οικογένειας έρχονται κοντά, βελτιώνονται οι σχέσεις και νιώθουν όλοι καλύτερα.

7. Ημέρα της γιαγιάς

Οι γιαγιάδες στην Ολλανδία απολαμβάνουν το προνόμιο να περνούν μία ολόκληρη μέρα την εβδομάδα με τα εγγόνια τους (oma day). Η «ημέρα της γιαγιάς» αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους γονείς να οργανώσουν το πρόγραμμά τους και να φροντίσουν για τις επαγγελματικές και όποιες άλλες υποχρεώσεις. Για τα παιδιά τα οφέλη είναι εξίσου σημαντικά, καθώς μαθαίνουν την αξία της οικογένειας και περνούν ποιοτικό χρόνο με άτομα που τα αγαπούν πραγματικά και τα κάνουν να νιώθουν ξεχωριστά.

8. Δημοκρατική οικογένεια

Στην Ολλανδία τα παιδιά έχουν άποψη και βήμα λόγου από μικρή ηλικία. Η γνώμη τους μετράει και οι γονείς έχουν μάθει να τα ακούν και να τα λαμβάνουν υπόψη. Έτσι τα παιδιά ωριμάζουν σωστά, μαθαίνουν και τα ίδια να σέβονται τις απόψεις των άλλων και διαμορφώνουν ισορροπημένη προσωπικότητα.

Πηγή  Ελένη Χαδιαράκου

ΟΙ Έλληνες, ΟΙ Φιλέλληνες, ΟΙ Ολίγον Φιλέλληνες κι εμείς. Αφιερωμένο στην Ιστορικό-Φιλόλογο Διοτίμα-Ζαν ντ Άρκ.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συνέλληνες!!! Αγαπητοί φιλέλληνες!! Αγαπητοί ολίγον φιλέλληνες! αυτό το τελευταίο νομίζω πως μας εκφράζει καλύτερα, εσείς τι λέτε; Ο σοφός Σωκράτης ο Δραμινός λέει πως στην καλύτερη των περιπτώσεων -όσοι λέμε πως είμαστε Έλληνες- να είμαστε ολίγον φιλέλληνες, έχει καταλήξει σ' αυτό το συμπέρασμα από διάφορες συμπεριφορές των νεοελλήνων που δεν συνάδουν με την εν γένει συμπεριφορά μας και την παιδεία μας. Προκειμένου να μελετήσω το κατά πόσο είχε δίκιο ο Σοφός Δραμινός διάβασα διάφορα βιβλία και κατέληξα σε δυο όπου οι συγγραφείς δεν είναι Έλληνες κατά την δική μας λογική, και κατά τη δική μου θα μπορούσαν να είναι δυο πραγματικοί και γνήσιοι Έλληνες. 

Αναφέρομαι στην Jacqueline de Romilly και στον H.D.F. Kitto. Μιας και πρώτα διάβασα το βιβλίο του καθηγητή Kitto θα σας παρουσιάσω πρώτα τον κ. Καθηγητή.  O H.D.F. Kitto γεννήθηκε το 1897 στο Στράουντ της κομητείας του Γκλόστερ, στην περιοχή Κορνουάλης στη Μ. Βρετανία. Το 1944 έγινε καθηγητής των Ελληνικών στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ. Πέθανε τον Γενάρη του 1982 το βιβλίο του με τίτλο ''οι Έλληνες'' είναι ένα βιβλίο που ασκούσε και εξακολουθεί να ασκεί σαγηνευτική επίδραση στους σπουδαστές που έρχονται για πρώτη φορά σ' επαφή με την κλασική Ελλάδα. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ''ΚΑΚΤΟΣ''
Θα σας παρουσιάσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο σελίδα 12 και 13.
''Μπορούμε να επισημάνουμε, παρεμπιπτόντως, πως και μια άλλη επίσης φυλή προχώρησε στην ίδια έντονη διαφοροποίηση μεταξύ του εαυτού της και των άλλων ξένων, συγκεκριμένα οι Εβραίοι. Υπήρχαν δηλαδή δυο φυλές, και οι δυο με βαθιά επίγνωση διαφοράς τους από τους γείτονες τους, οι οποίες δεν έζησαν πολύ μακριά η μία από την άλλη, ως επί το πλείστον όμως με πλήρη άγνοια η μία της άλλης και χωρίς καμία μεταξύ τους αλληλεπίδραση μέχρι την περίοδο μετά τις κατακτήσεις του Αλέξανδρου, όταν η ελληνική σκέψη επηρέασε την εβραϊκή σημαντικά - όπως στον Εκκλησιαστή. Πάντως ο συνδυασμός των βασικών χαρακτηριστικών αυτών των δυο πολιτισμών  -η θρησκευτική προσήλωση των Εβραίων με τον ορθολογισμό και τον ανθρωπισμό των Ελλήνων - ήταν αυτός που επρόκειτο να αποτελέσει τη βάση του κατοπινού πολιτισμού, δηλαδή της χριστιανικής θρησκείας.

Αλλά ο εθνικός των Εβραίων και ο βάρβαρος των Ελλήνων ήταν δυο πολύ διαφορετικές έννοιες, η μία καθαρά φυλετική και θρησκευτική, η άλλη μόνο παρεμπιπτόντως φυλετική και ούτε στο ελάχιστο θρησκευτική. Τι οδήγησε λοιπόν τους Έλληνες να κάνουν αυτόν τον έντονο διαχωρισμό; Και ήταν δικαιολογημένος;
Μια αληθινή και ικανοποιητική απάντηση θα ήταν να πούμε πως, ενώ οι παλαιότεροι πολιτισμοί της Ανατολής ήταν συχνά εξαιρετικά αποτελεσματικοί σε πρακτικά ζητήματα και, μερικές φορές, στην τέχνη όχι κατώτεροι από τους Έλληνες, ωστόσο ήταν πνευματικοί φτωχοί. Για αιώνες, εκατομμύρια ανθρώπων είχαν την εμπειρία της ζωής και τι την έκαναν; Τίποτα. Η εμπειρία κάθε γενιάς (εκτός από συγκεκριμένα απολύτως πρακτικά θέματα) πέθανε μαζί τους, ούτε καν σαν τα φύλλα του δάσους, γιατί αυτά τουλάχιστον λιπαίνουν το έδαφος. Εκείνο που διυλίζει, διασώζει και πλαταίνει  την εμπειρία ενός λαού είναι η λογοτεχνία.

Η λογοτεχνία σε όλες τις γνωστές μορφές της (εκτός από το μυθιστόρημα) επινοήθηκε και τελειοποιήθηκε από τους Έλληνες. Επική ποίηση, ιστορία και δράμα, φιλοσοφία σε όλους τους κλάδους της, από τη μεταφυσική ως τα οικονομικά μαθηματικά και πολλές από τις φυσικές επιστήμες - όλα αυτά άρχισαν με τους Έλληνες''.
Και τώρα ένα μικρό απόσπασμα από τις σελίδες 14 και 15 του ίδιου βιβλίου.
''Η αυθαίρετη διακυβέρνηση προσέβαλλε τον Έλληνα βαθιά στην ψυχή του. Και, όταν έβλεπε τις πλουσιότερες και πιο πολιτισμένες χώρες της Ανατολής, έβλεπε ακριβώς αυτό: ανακτορική διακυβέρνηση , κυριαρχία ενός βασιλιά που ήταν απόλυτος μονάρχης όχι μια διακυβέρνηση, όπως της πρώιμης ελληνικής μοναρχίας, με βάση τη Θέμιδα ή έναν Νόμο προερχόμενο από τον ουρανό, αλλά μια διακυβέρνηση με βάση την προσωπική βούληση του μονάρχη και μόνο, χωρίς ευθύνη απέναντι στους θεούς, αφού ο ίδιος ο μονάρχης ήταν θεός. Ο υπήκοος ενός τέτοιου αφέντη ήταν δούλος. Η δουλεία και ο δεσποτισμός είναι πράγματα που ακρωτηριάζουν την ψυχή, γιατί, όπως λέει ο Όμηρος, ''ο Δίας αφαιρεί από τον άνδρα τη μισή του αντρειοσύνη, όταν τον βρει η μέρα της δουλείας''.

Η Ανατολίτικη συνήθεια  της υπόκλισις χτυπούσε στα μάτια των Ελλήνων ως ανελεύθερη, στα μάτια του ήταν μια προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ακόμα και προς τους Θεούς ο Έλληνας προσευχόταν σαν άνθρωπος, όρθιος, παρόλο που γνώριζε σαν όλους τους άλλους τη διαφορά μεταξύ ανθρώπινου και θείου. Το ό,τι δεν ήταν Θεός το ήξερε μα ήταν τουλάχιστον άνθρωπος. ή ξερε πως οι Θεοί μπορούσαν γρήγορα να καταστρέψουν χωρίς έλεος έναν άνθρωπο που προσπαθούσε να φτάσει το Θείο, και πως από όλες τις ανθρώπινες αρετές εκτιμούσαν περισσότερο τη μετριοφροσύνη και την ευσέβεια. Ωστόσο θυμόταν πως ο θεός και ο άνθρωπος είχαν κοινή καταγωγή:
Ένα το γένος των θνητών, ένα και των θεών
τη ζωή μας χρωστάμε και οι δύο στην ίδια 
μητέρα όμως αλλιώτικη δύναμη μας ξεχωρίζει
εμείς είμαστε ένα τίποτα, μα εκείνοι έχουν
αιώνια κατοικία απρόσβλητη τον χάλκινο ουρανό.
Πίνδαρος.

Φίλες και Φίλοι τα συμπεράσματα δικά σας, απλά με βάση αυτά που γράφει ο κ. καθηγητής θα πρέπει να σκεφτούμε κάποια πράγματα σε σχέση με μας, και τους προγόνους μας, προσοχή μίλησα για τους δικούς μας προγόνους και όχι μιας άλλης φυλής. 
Αύριο θα συνεχίσω με αποσπάσματα από το άλλο βιβλίο που φέρει τον τίτλο ''ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ'' και είναι της καθηγήτριας των ελληνικών στο Coollege de France της Zακλίν ντε Ρομιγύ.
Ανιχνευτής ο Επικούρειος Πέπος.                                                                 

Εγώ προσπαθώ να μάθω, αν κάνεις κι εσύ το ίδιο ίσως και να συναντηθούμε στα μισά της διαδρομής. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Έμαθα –
ότι παίρνει χρόνια να οικοδομήσεις εμπιστοσύνη, και αρκούν μερικά δευτερόλεπτα για να την καταστρέψεις.

Έμαθα –
ότι δεν μπορείς να κάνεις κάποιον να σε αγαπήσει. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι άξιος να αγαπηθείς. Τα υπόλοιπα επαφύονται σ’ αυτόν.

Έμαθα –
ότι ανεξαρτήτως πόσο καλός φίλος είναι κάποιος, κάποιες φορές θα σε πληγώσει, και εσύ θα πρέπει να τον συγχωρήσεις.

Έμαθα –
ότι δεν έχει σημασία τι έχεις στη ζωή σου, αυτό που μετράει είναι ποιους έχεις στη ζωή σου.

Έμαθα –
ότι δεν πρέπει ποτέ να καταστρέφεις  μια συγγνώμη με μία δικαιολογία.

Έμαθα –
ότι δεν πρέπει να συγκρίνεις τον εαυτό σου, με ότι καλύτερο μπορούν οι άλλοι να κάνουν.

Έμαθα –
ότι αρκεί μια στιγμή για να κάνεις κάτι που θα σε στενοχωρεί όλη σου τη  ζωή.

Έμαθα –
ότι χρειάζεται πολύς χρόνος για να γίνεις αυτός που θέλεις να είσαι.

Έμαθα –
ότι θα πρέπει πάντα να αποχωρίζεσαι τα αγαπημένα πρόσωπα με λόγια αγάπης. Μπορεί να είναι η τελευταία φορά που τα βλέπεις.

Έμαθα –
ότι είμαστε υπεύθυνοι για αυτό που κάνουμε, δεν έχει σημασία το πώς αισθανόμαστε για αυτό που κάνουμε.

Έμαθα –
ότι  είτε μπορείς να ελέγχεις τη συμπεριφορά σου είτε  θα σ’ ελέγχει αυτή.

Έμαθα –
ότι ανεξάρτητα από το πόσο θερμή είναι μια σχέση στην αρχή, το πάθος εξασθενίζει και πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο να πάρει τη θέση του.

Έμαθα –
ότι ήρωες είναι αυτοί που κάνουν αυτό που πρέπει να γίνει, όταν χρειάζεται να γίνει, ανεξάρτητα από τις συνέπειες.

Έμαθα –
ότι τα χρήματα είναι ένας άθλιος τρόπος να αξιολογείς την ζωή σου.

Έμαθα –
ότι μερικές φορές οι άνθρωποι που περιμένεις να σε κλωτσήσουν όταν είσαι στα κάτω σου, είναι αυτοί που θα σε βοηθήσουν να πάρεις τα πάνω σου.

Έμαθα –
ότι  όταν είμαι θυμωμένος έχω το δικαίωμα να το δείχνω, αλλά αυτό δεν μου δίνει το δικαίωμα να γίνομαι σκληρός με τους άλλους.

Έμαθα –
ότι η αληθινή φιλία διατηρείται ακόμα και όταν υπάρχει μεγάλη απόσταση. Το ίδιο ισχύει και για την αληθινή αγάπη.

Έμαθα –
ότι μόνο και μόνο επειδή κάποιος δεν σε αγαπάει με τον τρόπο που θέλεις, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπάει όσο περισσότερο μπορεί.

Έμαθα –
ότι η ωριμότητα σχετίζεται περισσότερο με τις εμπειρίες που είχες καθώς και από τι έχεις μάθει από αυτές,  και λιγότερο από το πόσα γενέθλια γιόρτασες.

Έμαθα –
ότι δεν πρέπει ποτέ να λες σ’ ένα παιδί ότι τα όνειρά του είναι  εξωπραγματικά. Τι τραγωδία θα ήταν αν σε πίστευε.

Έμαθα –
ότι δεν είναι πάντα αρκετό να σε συγχωρέσουν οι άλλοι. Αρκετές φορές πρέπει να μπορούμε να συγχωρούμε οι ίδιοι τον εαυτό μας.

Έμαθα –
ότι δεν έχει σημασία πόσο άσχημα ράγισε η καρδιά σου, η ζωή  δεν σταματά για να ξεπεράσεις τη θλίψη σου.

Έμαθα –
ότι οι περιστάσεις και οι συνθήκες μπορεί να έχουν επηρεάσει το ποιοι είμαστε, όμως είμαστε υπεύθυνοι για αυτό που έχουμε γίνει.

Έμαθα –
ότι πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει τα περισσότερα, αλλά αυτός που χρειάζεται τα λιγότερα.

Έμαθα –
ότι μόνο και μόνο επειδή δύο άτομα μαλώνουν, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αγαπούν ο ένας τον άλλο. Ισχύει και το αντίθετο, επειδή δεν μαλώνουν δεν σημαίνει ότι αγαπούν ο ένας τον άλλο.

Έμαθα –
ότι δεν πρέπει να είμαστε τόσο πρόθυμοι να μάθουμε ένα μυστικό. Θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή μας για πάντα.

Έμαθα –
ότι δύο άνθρωποι μπορούν να κοιτούν ακριβώς το ίδιο πράγμα και να βλέπουν κάτι εντελώς διαφορετικό.

Έμαθα –
ότι τα διαπιστευτήρια στον τοίχο, δεν σε κάνουν αξιοπρεπή άνθρωπο.

Έμαθα –
ότι οι άλλοι θα ξεχάσουν τι τους είπες,  θα ξεχάσουν τι τους έκανες, αλλά  δεν θα ξεχάσουν ποτέ πώς τους έκανες να αισθάνονται.

Έμαθα-

ό,τι στην Ελλάδα αρκετοί έχουμε ξεχάσει τις λέξεις συνέπεια, σεβασμός, νόμος, λόγος, εμπιστοσύνη, παιδεία, φιλοσοφία, ποίηση, λογοτεχνία, καλημέρα, καλησπέρα, ήθος, φιλοξενία.

Omer Washington, Παλαιστίνιος δημοσιογράφος Βραβευμένος το 2007 με το «Martha Gellhorn Prize for Journalism»