ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΟ ΣΤΟΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΑΤΕΡΑ

Φίλες και Φίλοι σας καλησπερίζω, η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στον πατέρα μου που έφυγε από κοντά μας στις 13/02/2008 πατέρα σ'ευχαριστώ για όσα έκανες για μας, ήσουν ένας υπέροχος πατέρας, ήσουν εργατικός, ήσουν χαμογελαστός, ήσουν καλοπροαίρετος, ήσουν αγαθός-σεμνός, ήσουν εφευρετικός, ήσουν χαριτωμένος, ήσουν ελκυστικός και αυτό σου είχε δημιουργήσει πολλά προβλήματα λόγω ζήλιας από τη συμβία σου, ήσουν γοργοπόδαρος και το κληρονόμησες και σε μένα, ήσουν χρυσοχέρης, ήσουν χορευταράς, δυστυχώς δε σου μοιάσαμε, ήσουν τεχνίτης φοβερός και όταν κάτι δεν γινόταν όπως το ήθελες το άλλαζες τον αδόξαστο, ήσουν αληθινός, ήσουν μια πολύ μεγάλη και ζεστή αγκαλιά που όταν μας έκλεινες μέσα ξεχνούσα με τους πόνους και τα προβλήματα. Ακόμα πατέρα δεν βρήκαμε το κουράγιο να δούμε εκείνο το dvd με την καταπληκτική συνέντευξη που μου είχες δώσει 10 μήνες πριν σ' επισκεφθεί το γαμημένο το εγκεφαλικό. Πατέρα σε χαιρετώ και σε παρακαλώ βρες κάποιον τρόπο και στείλε μας κάποιο sms η κάποιο email για την κατάσταση που επικρατεί εκεί στον άλλο κόσμο, μήπως πατέρα μας δουλεύουν; μήπως ο παράδεισος και η κόλαση είναι μόνο στο μυαλό των ανθρώπων; μήπως κάποιοι μας δουλεύουν; εν πάση περιπτώσει βρες κάποιον τρόπο και ειδοποιησέ μας έστω και με ISTAGRAM, η με  κάποιο twiter τέλος πάντων. 

Όσο θα έχω τα λογικά μου θα συνεχίσω να σ' αγαπώ, να σε μνημονεύω και να τιμώ τη μνήμη σου. Υ.Γ. Να σου πω κι ένα δυσάρεστο τώρα, η μάδερ έπαθε κι αυτή ένα μικρό εγκεφαλικούλι και την έχουμε σε στενό μαρκάρισμα, και σε φροντίδα, εκείνο πατέρα που δεν θα πιστέψεις είναι το εξής: η μάνα πατέρα θυμάσαι που ήταν λίγο γκαου-γκαου τσιου-τσιού; ε! ξέχασε τα όλα αυτά μετά το εγκεφαλικούλι έχει γίνει ένα εντελώς διαφορετικό άτομο, μιλάμε για τεράστια αλλαγή, αρκεί να σου πω πως έχει γίνει αξιαγάπητη όσο δεν το φαντάζεσαι, θυμάσαι που δεν μπορούσα να καθίσω κοντά της πάνω από 10 λεπτά; ε! τώρα δεν θέλω να φεύγω από κοντά της!!!!!!!!!!! απίστευτα πράγματα πατέρα, είδες τι μπορεί να σου κάνει ένα εγκεφαλικούλι; Μην ανησυχείς πάντως ήσασταν τυχεροί γιατί είχατε καλά παιδιά και όπως κι εσύ έτσι και η μάνα απολαμβάνει τη μέγιστη φροντίδα, στοργή, αγάπη και σε μεγάλο βαθμό έχει επανέλθει. Κάπου εδώ πατέρα θα σ' αφήσω βρες έναν τρόπο να αποκωδικοποιήσεις το sms που θα σου στείλω, δεν πιστεύω να έχεις αλλάξει νούμερο; θα το στείλω στο γνωστό διαπλανητικό νούμερο. Με αγάπη ο γιός ο μεσαίος-Επικούρειος Πέπος.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΝΑ ΝΙΑΡΑΚΗ ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ
Πατέρα μου αγρότη-μάστορα
πως τα ήξερες όλα.
Ν' ανασταίνεις παιδιά
να φυτεύεις να σπέρνεις
να μπολιάζεις να λες σοφα γνωμικά
να ποτίζεις τη γη να μιλάς
με τ' αρνιά με τα δέντρα
ν' ακούς την ανάσα του χόρτου
και του χρόνου να γυρνάς
φορτωμένος τα βράδια στο σπίτι
να σκορπάς τη χαρά και το γέλιο
να έχεις την πιο ζεστή αγκαλιά
να σ'αγαπούν οι νύφες σαν πατέρα τους
να κάνεις τις πιο ανώδυνες ενέσεις
να μας μαζεύεις όλους γύρω σου
να φυτεύεις τσουκνίδα και να βγαίνει κρίνο
να μας βοηθάς χρόνια και χρόνια
να γράφεις λαμπρή ιστορία στην Αρεοπαγίτου
στη Λούτσα, στο Χαλκούτσι στην Αμβροσία.
να μας λες τις πιο όμορφες ιστορίες.
Δεν έγραψες στίχους εσύ.
Και ποτέ μου
Δε θ' άλλαζα εγώ
με τ' αλέτρι την πέννα.
Μ' απ' τους δυο μας πατέρα
ποιητής μόνο εσύ 'σουν!
Αύριο κλείνεις 8 χρόνια κι όμως ακόμα
χορεύει φρέσκια μέσα μου
η απώλεια χέρι χέρι με τη μνήμη.
Μου λείπεις, δεν ξέρω τι άλλο να σου πω.
Ευχαριστώ και συγνώμες εμείς δεν είχαμε ποτέ.
Ότι είμαι εσύ, μόνο που εσύ δεν είσαι πια,
και δεν είναι
πως δεν σηκώνομαι κάθε φορά που πέφτω
είναι που απλώς καμιά φορά
δεν ξέρω κατά που να πάω .

Χωρίς άστρα απόψε η νύχτα
χωρίς ευαγγέλιο η εκκλησιά
κάποτε τέτοια ώρα
πάνω απ' τις στέγες
περνούσαν άγγελοι
Στην πόρτα ξεπρόβαλε ο πατέρας
κρατώντας ένα τετράδιο με ποιήματα
πάρε, είπε
είναι μεγάλη η νύχτα
Ευχαριστώ πατέρα μου.
(Κώστας Μπραβάκης)
Aνιχνευτής Επικούρειος Πέπος.

ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΡΕΜΠΕΤΗΣ

Ετούτη τη μέρα, 8^η Φεβρουαρίου του 1972, ο μέγας Μάρκος Βαμβακάρης, (είναι μελό, είναι χιλιοειπωμένο, αλλά θα το πω διότι έτσι το νοιώθω), έφυγε από τη ζωή αυτή και πήγε στη Γειτονιά των Αγγέλων.

Ο θάνατός του επήλθε από συνέπειες της νεφρικής ανεπάρκειας που δημιουργήθηκε εξαιτίας του σακχαρώδη διαβήτη που είχε.

Πέθανε στην Νίκαια στα 66 του χρόνια, μέσα σε βαθιά φτώχεια. Όπως μετέδωσε ο Χρίστος Βασιλόπουλος στην εξαιρετική του εκπομπή Η Μηχανή του Χρόνου, η ζωή του Μάρκου στην πρωτεύουσα ήταν πολύ δύσκολη.

Ο κόσμος υπέφερε από τη φτώχεια. Το ίδιο και ο Βαμβακάρης, που δεν είχε δουλειά και όλοι τον είχαν ξεχάσει. Για να συντηρήσει την οικογένειά του, υπήρχε μια λύση. Η «σφουγγάρα».

«Σφουγγάρα» έλεγαν οι μουσικοί, το πιατάκι που έβγαζαν στις ταβέρνες, για να ρίξουν κέρματα οι θαμώνες. Στην περίπτωση του Βαμβακάρη, το πιατάκι το κρατούσε ο πεντάχρονος τότε γιος του. Ο ίδιος ο μεγάλος ρεμπέτης, δεν άντεχε αυτόν τον εξευτελισμό. Δεν είχε όμως άλλη λύση. Ήθελε, αλλά δεν μπορούσε, να αποφύγει τη «ζητιανιά».... 

Κηδεύτηκε μέσα σε βουβό πένθος ανάμεσα σε συγγενείς, φίλους, και ρεμπέτες συναδέλφους του, σε έναν προσωρινό τάφο. 

Όπως δήλωσε σε γνωστή τηλεοπτική εκπομπή ο γιος του Δομένικος, για την κηδεία του πατέρα του η οικογένειά του αναγκάστηκε να καταφύγει σε δάνειο προκειμένου να καλύψει τα έξοδά της.

«Οταν πέθανε, κάναμε έρανο για να μαζέψουμε χρήματα για την ταφή. Τέτοια ήταν η δυστυχία μας εκείνα τα χρόνια. Και έτσι ακόμα και σήμερα είναι χωρίς τάφο. Χωρίς να υπάρχει ένα μνήμα να του ανάβουμε το καντήλι. Να τον μνημονεύουμε», δήλωσε σε εφημερίδα το 2013 η χήρα του Βαγγελιώ, που πέθανε στις 29.9.2014 σε ηλικία 96 ετών και ετάφη στο Τρίτο Νεκροταφείο.

Μέχρι το τέλος τοχε καημό ότι δεν αξιώθηκε να κάνει στον αγαπημένο της έναν τάφο.

«Πολλοί έταξαν σε μένα και τα παιδιά μου ότι θα του φτιάξουν ένα μνήμα να μπορούμε όλοι να προσκυνάμε και να τον μνημονεύουμε. Όσο το είδατε εσείς, το είδαμε και εμείς. Όλοι έλεγαν, αλλά κανείς δεν το έφτιαξε. Πολιτικοί και καλλιτέχνες. Δεν πειράζει, να είναι καλά. Τώρα έχουν τα οστά του σε ένα μικρό κουτάκι, σε οστεοφυλάκιο και πηγαίνουμε και τα προσκυνάμε».

Ο ίδιος, δεν νομίζω ότι θα τον πείραζε αυτό.

«Δεν εγεννήθηκα κακός ούτε ποτές μου να φχαριστηθώ άμα λυπηθεί ο άλλος. Δεν εγεννήθηκα κακός, ούτε για να ζήσω τη ζωή μου όπως την έζησα. Και γι αυτό παίρνω το θάρρος να εκθέσω τα αμαρτήματά μου στον κόσμο. Σε ένα κόσμο πού εγώ πρώτος τού τραγούδησα τις χαρές και τις λύπες του, τα πλούτη και την φτώχεια του και την ορφάνια του.
Αυτός ο κόσμος θέλω να γίνει ο εξομολόγος μου και πιστεύω ότι όλοι για τούς οποίους έχω γράψει και γράφω μα και θα γράψω εκατοντάδες τραγούδια, θα με συγχωρέσουν, μια και αυτός είναι ο σκοπός τής περιγραφής και εξιστορήσεως τής ζωής μου, δηλαδή η συγνώμη και η συγχώρεση», είπε σε κάποια συνέντευξη-εξομολόγησή του.
ΠΗΓΗ: filoftero Xρήστος Μιχαηλίδης.