Ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΖΗΛΕΙΑ. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε χωρίς ζήλεια και κακή προαίρεση.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί ήρωες και ηρω'ί'δες της ζήλειας που τρώει τα σωθικά όσων την βιώνουν καλημέρα, από τον φιλαράκο μου τον Πλάτωνα δέχθηκα πριν λίγες μέρες ένα τηλεφώνημα όπου αγανακτισμένος μου είπε το εξής: Επίκουρε γράφεις , γράφεις κάθε μέρα μας στέλνεις κατεβατά αλλά δεν σε είδα ποτέ να ασχοληθείς με ένα θέμα που καίει και ζεματάει! Γεμάτος απορία του είπα, τι εννοείς βρε Πλάτωνα, μιλάς μήπως για την εισβολή τον Ρώσων στην Ουκρανία, ή για την επίθεση του Ισραήλ στην Παλαιστίνη και στον Λίβανο; Επίκουρε πλάκα μου κάνεις; τι να γράψεις εσύ γι' αυτούς του δύο πολέμους; αυτή είναι δουλειά του φίλου σου του ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ. Ωραία, πες μου τότε για ποιο πράγμα μιλάς; Για την ζήλεια μιλάω Επίκουρε, κάνεις πως τάχαμου δεν γνωρίζεις το τι περνάω; Μπροστά δεν ήσουνα που άργησα να γυρίσω στο σπίτι επειδή είχες κάποιο πρόβλημα με το αυτοκίνητο και έμεινα να σε βοηθήσω, με αποτέλεσμα να με πας εσύ στο σπίτι και παρ' ό,τι εξηγούσες στην γυναίκα μου το τι είχε συμβεί, αυτή σου έλεγα πως με καλύπτεις; Πως ήμουνα με άλλη γυναίκα και φώναξα εσένα για πεις την ιστορία με το αυτοκίνητο; Τα ξέχασες; Όχι βρε Πλάτωνα δεν τα ξέχασα αλλά από μένα τι ζητάς; Τι ζητάω; να γράψεις ένα κείμενο για τη ζήλεια, εννοώ την αρρωστημένη ζήλεια μήπως και το διαβάσει η γυναίκα μου, μιας και διαβάζει όλα αυτά που τις στέλνεις, και αλλάξει γιατί δεν αντέχω άλλο. Φίλες και Φίλοι το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα και επειδή μπορεί να υπάρχουν κι άλλα άτομα που υποφέρουν έψαξα και βρήκα το πιο κάτω κείμενο. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε χωρίς ζήλεια αν θέλετε να έχετε ευδαίμονα βίο.

Η ζήλεια είναι ένα από τα πιο έντονα συναισθήματα που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Μέσα σε μια ερωτική σχέση η ένταση αυτού του συναισθήματος και ο τρόπος εκδήλωσής του παίζει σημαντικό ρόλο, τόσο για την πορεία όσο και για την ποιότητα της σχέσης. Δεν είναι λίγες οι φορές που η ζήλεια οδηγεί σε εντάσεις, διαπληκτισμούς και πολλές φορές στον χωρισμό.

Ο λόγος για τον οποίο αισθανόμαστε ζήλεια είναι γιατί πιστεύουμε ότι απειλείται η σχέση μας από ένα τρίτο άτομο. Φυσικά θα πρέπει να διαχωρίσουμε την υγιή ζήλεια από την μη υγιή. Η διαφορά έγκειται στο κατά πόσο υπάρχει ρεαλιστικός 'κίνδυνος' και πραγματική απειλή. Είναι δικαιολογημένος ο φόβος μας ή απλά είναι ένα προβληματικό σενάριο στο μυαλό μας;

Όταν αναφερόμαστε σε υγιή ζήλεια τότε σημαίνει ότι έχουμε σαφή στοιχεία που δηλώνουν ότι ο σύντροφος μας όντως ενδιαφέρεται για ένα τρίτο άτομο ή έλκεται από ένα τρίτο άτομο περισσότερο από εμάς. Όταν όμως δεν υπάρχουν απτά στοιχεία που να υποδηλώνουν τα παραπάνω και ο φόβος μας στηρίζεται σε δικές μας αρνητικές και παράλογες σκέψεις, τότε μιλάμε για μη υγιή ζήλεια.

Τα κύρια συναισθήματα κάτω από τη ζήλεια είναι ο φόβος και ο θυμός. Ο σύντροφος που ζηλεύει τον άλλον έχει την τάση να αισθάνεται μειονεκτικά για τον εαυτό του και δεν νιώθει ασφάλεια μέσα στη σχέση. Ο ''ζηλιάρης'' σύντροφος συχνά είναι αυτός που προκαλεί τις εντάσεις στη σχέση, είτε εκδηλώνοντας παράπονα που σιγά- σιγά κορυφώνονται και παίρνουν την μορφή επίθεσης, η οποία καταλήγει σε καυγά, είτε υιοθετώντας ακραίες συμπεριφορές, οι οποίες οδηγούν σε απομάκρυνση του ζευγαριού.

Η ζήλεια συνδέεται άμεσα με την έλλειψη αυτοεκτίμησης η οποία οδηγεί σε σκέψεις του τύπου 'ο σύντροφος μου πρέπει να ενδιαφέρεται και να σκέφτεται μόνο εμένα', 'αν συναναστρέφεται με άλλες γυναίκες τότε μπορεί να βρει ενδιαφέρον σε κάποια άλλη και να τον χάσω', 'κανένα άλλο άτομο δεν πρέπει να δείχνει ενδιαφέρον προς τον σύντροφο μου', 'προσέχει την εμφάνιση του γιατί ψάχνει να βρει κάτι άλλο και να με αφήσει' κτλ, οι οποίες δίνουν τροφή στην ζήλεια.

Ο/H σύντροφος που αισθάνεται ζήλεια βιώνει έντονο άγχος και αναλώνεται σε καταστροφολογικές σκέψεις και σενάρια. Βρίσκεται σε συνεχή αμφισβήτηση και προσπαθεί να ελέγχει συνεχώς τον σύντροφό του. Δυσκολεύεται να χαλαρώσει μέσα στη σχέση και να την απολαύσει. Πολύ συχνά αισθάνεται πληγωμένος, συναίσθημα προερχόμενο από τη σκέψη και μόνο ότι μπορεί ο σύντροφός του να τον προδώσει.

Πολλοί είναι αυτοί που αφιερώνουν πολύ χρόνο στο να σχεδιάζουν πώς θα στήσουν 'παγίδες' στον σύντροφό τους, πολλές φορές σε ακραίες μορφές, όπως το να βάζουν οδοντογλυφίδες κάτω από την πόρτα για να διαπιστώσουν εάν ο σύντροφος βγήκε από το σπίτι όσο αυτοί έλειπαν, ή αφήνοντας μια τρίχα πάνω στο τηλέφωνο για να ελέγξουν εάν δέχτηκε ή έκανε κάποιο 'κρυφό' τηλεφώνημα.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως επίσης και σε περιορισμούς της ελευθερίας του συντρόφου (πού θα πάει, τι να μην φορέσει, ποιόν να μην συναναστρέφεται κ.α.) το ζευγάρι θα πρέπει να δει κάποιον ειδικό, καθώς οι συμπεριφορές αυτές είναι ιδιαιτέρως προβληματικές και δυσλειτουργικές.

Η υπερβολική ζήλεια δεν είναι σημάδι αγάπης αλλά εξάρτησης! Το άτομο που ζηλεύει θα πρέπει να επικεντρωθεί και να δουλέψει τα συναισθήματα, τις σκέψεις του και να βελτιώσει την αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμησή του, λαμβάνοντας βοήθεια και καθοδήγηση από κάποιον ειδικό εάν αυτό είναι απαραίτητο.
Πηγή: Γράφει: Κατσαούνη Μαρία
Ψυχολόγος Υγείας (MSc)

Υ.Γ. Ελπίζω αυτό το κείμενο να το διαβάσει η σύζυγος του ΠΛΑΤΩΝΑ και να σταματήσει τις σκηνές ζήλειας. Πλάτωνα καλή τύχη.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ (NUCCIO ORDINE).

Φίλες και φίλοι καλημέρα  με λίγα λόγια για την σημασία της κουλτούρας από τον (NUCCIO ORDINE), ειρήσθω εν παρόδω σας προτρέπω να διαβάσετε το χθεσινό άρθρο του συγγραφέα ΗΛΙΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ το οποίο θα σας στείλω σύντομα, όπως πάντα ο Ηλίας καυστικός για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, αυτή τη φορά καυτηριάζει τον ΟΗΕ. Δυστυχώς στις μέρες μας λέξεις όπως ειρήνη, κουλτούρα, πολιτισμός, ευγένεια, σεβασμός, αλτρουισμός, αλληλεγγύη, ανιδιοτέλεια έχουν εκλείψει ή στην καλύτερη των περιπτώσεων έχουν χάσει τη λάμψη τους και το νόημά τους με αποτέλεσμα πολλές φορές να βρισκόμαστε μπροστά σε απαράδεκτες συνθήκες. Ίσως αρκετοί από εσάς αν χρησιμοποιείτε το Μέτρο να έχετε παρατηρήσει πολλά άθλια περιστατικά ειδικότερα από νεαρά άτομα. Φταίνε τα παιδιά; Κατά την ταπεινή μου άποψη όχι, το φταίξιμο είναι των γονιών, της κοινωνίας που κληροδότησαν οι πιο μεγάλοι στους νεότερους και φυσικά των πολιτικών και των κομμάτων που ποσώς ενδιαφέρονται για την παιδεία και τις συμπεριφορές των νέων.

Εννοείται πως όποιος κατουράει στη Θάλασσα θα το βρει στο αλάτι που θα βάλει στο φαγητό του, και όποιος επίσης κατουράει στο πηγάδι που πίνει νερό είναι βλάκας.

Έτσι έλεγε ο Μαστορίκας, δυστυχώς εμείς δεν έχουμε φροντίσει για την παιδεία της νέας γενιάς αφού έχουμε εξουσιοδοτήσει τα κόμματα εν λευκώ να αναλάβουν αυτόν τον ρόλο και παρ' ότι βλέπουμε τα αποτελέσματα στρουθοκαμηλίζουμε. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν αντιδρούμε στο αυτονόητο, γιατί ανεχόμαστε όλους αυτούς που βλάπτουν την αισθητική μας. Είμαστε άραγε τόσο πολύ ωχαδερφιστές και ελαμορετιστές; Ως πότε θα λέμε: αυτός είναι ελεεινός και τρισάθλιος αλλά είναι του κόμματος; Μη μου πείτε πως δεν το έχετε συναντήσει αυτό στον κύκλο σας ή στον ευρύτερο χώρο της κοινότητας; Ενυ γουέη που λέει και ο μέγιστος καλλιτέχνης (ο Γκοτζιό ντε!!) όταν αποκτήσουμε την πολυπόθητη αυτογνωσία που αναφέρει πάντα στα άρθρα του ο συγγραφέας Ηλίας Γιαννακόπουλος, τότε ίσως αλλάξουμε και αλλάξουνε. Ως τότε να είσαστε καλά, και για να είσαστε καλά διαβάστε ανελλιπώς τα κείμενα του ΗΛΙΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

ΠΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ στην σημερινή μας ιστορία.
Για να κάνω τούς φοιτητές μου να αντιληφθούν τη σημασία της κουλτούρας, τούς διαβάζω κάθε χρόνο ένα ανέκδοτο το όποιο είχε αφηγηθεί ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας David Foster Wallace στους φοιτητές του στο Κένυον Κόλλετζ, στις Ηνωμένες Πολιτείες:

Είναι δύο νεαρά ψάρια που κολυμπάνε. Κάποια στιγμή συναντούν ένα ηλικιωμένο ψάρι πού πηγαίνει στην αντίθετη κατεύθυνση. Τους χαιρέτα και λέει:

«Γεια σας, παιδιά. Πώς είναι το νερό;» Τα δύο νεαρά ψάρια κολυμπάνε ακόμα λίγο, ύστερα κοιτάζει, το ένα το άλλο και λέει: «Μα τι διάολο είναι το νερό;»

Ο ίδιος ο συγγραφέας μας δίνει και την ερμηνεία του αφηγήματός του:

Το ζουμί της ιστορίας των ψαριών είναι απλώς ότι προφανείς, σημαντικές και πανταχού παρούσες πραγματικότητες είναι συχνά οι πιο δυσκολονόητες και οι πιο δύσκολα συζητήσιμες.

Όπως τα δύο νεαρά ψάρια, έτσι κι εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε τι είναι στ’ αλήθεια το νερό μέσα στο όποιο ζούμε κάθε στιγμή τής ύπαρξής μας.

Πράγματι, δεν συνειδητοποιούμε ότι η λογοτεχνία και οι ανθρωπιστικές γνώσεις, η κουλτούρα και η μόρφωση αποτελούν το ιδανικό αμνιακό υγρό μέσα στο όποιο οι ιδέες της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της ισότητας, του κοσμικού χαρακτήρα της κοινωνίας, του δικαιώματος στην κριτική, της ανοχής, της αλληλεγγύης, του κοινού καλού μπορούν να αναπτυχθούν δυναμικά.

Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε όσο είναι ακόμα νωρίς.