Ο ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΗΡΟΥΛΙΑ ΑΝΑΧΩΡΗΣΑΝ ΓΙΑ SOUTH AFRICA

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου, Χριστίνες και Χριστάδες σας εύχομαι Χρόνια Καλά και καλά ταξείδια. Λίγο πριν την αναχώρηση σας στέλνω τα χαιρετίσματά μου από το Ελευθέριος Βενιζέλος. Μαζί με τα Ηρούλια πάμε Νότια. Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

Λιγο πριν την αναχώρηση από το σπίτι με την γιαγιά.

Καλή Χρονιά. WITH LOVE PEPOS

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟΝ Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Φίλες και Φίλοι πριν αναχωρήσω για SOUTH AFRICA σκέφτηκα να σας αφήσω ένα πολύ όμορφο δώρο για να σας κρατάει συντροφιά κατά την διάρκεια της απουσίας μου. Παρακαλώ να το μελετήσετε. Το απόσπασμα είναι από συνέντευξη του Παναγιώτη Κονδύλη, εσείς τι λέτε; συμφωνείτε μ' αυτά που λέει; Ειδικότερα η Διοτίμα, ο Πυθαγόρας, η Κορνηλία, η Ναυσικά, ο Αρκάς, η Καλλιρρόη, ο Αλέξανδρος, η Διώνη, η Περικτιόνη, η Μυρτώκ.ο.μ. θα πρέπει να το διαβάσουν προσεκτικά. Σας ευχαριστώ.

Η αφετηρία σας ήταν οι φιλολογικές σπουδές σας στην Ελλάδα. Αργότερα γράψατε ένα κείμενο με τίτλο (και θέμα) Ο Μαρξ και η αρχαία Ελλάδα. Ποια είναι η σχέση σας με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό; Ή, για να το θέσω αλλιώς, πώς βλέπετε σήμερα την αρχαία Ελλάδα και τον πολιτισμό της;

Θεωρώ την εντρύφηση μου στα κλασσικά γράμματα ως ένα από τα μεγάλα ευτυχήματα και τα αναντικατάστατα ερείσματα της πνευματικής μου συγκρότησης. Η εντρύφηση αυτή άρχισε στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια, παίρνοντας σχεδόν την μορφή μανίας, και διαρκεί, με διάφορες εντάσεις και διακοπές πλέον, έως σήμερα. Χαριτολογώντας εξομολογούμαι σε φίλους μου ότι, καθώς μ’ ευχαριστεί τόσο το διάβασμα, δεν θα έπρεπε ποτέ να κάνω επάγγελμα μου το γράψιμο, και αναθυμάμαι με φθόνο τον λόρδο Χένρυ, στο Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, ο οποίος έλεγε ότι το διάβασμα του άρεσε τόσο, ώστε δεν του έκανε όρεξη να γράψει ο ίδιος βιβλία. Τώρα, όποτε φαντάζομαι ότι θα ξέμπλεκα με όλα τα βάσανα του γραψίματος και θα αφιέρωνα τον χρόνο μου στην απόλαυση του διαβάσματος, το πρώτο που μου έρχεται στο νου είναι η κλασσική γραμματεία, ελληνική και λατινική, σ’ όλη της την έκταση. Αν ο αναγνώστης τη γνωρίζει ο ίδιος, τότε περιττεύει να του εξηγήσω το γιατί· αν πάλι δεν τη γνωρίζει, τότε είναι άσκοπο. Ωστόσο επιθυμώ ν’ απαντήσω, έστω και μέσες-άκρες, στην ερώτηση σας εξαίροντας μερικά σημεία ιδιαίτερης προσωπικής σημασίας.
Πρώτα-πρώτα, η εξοικείωση με την αρχαιοελληνική και τη λατινική γλώσσα, ως συντακτικά και γραμματικά μορφώματα και ως αντίστοιχα ρυθμισμένες εκφραστικές δυνατότητες, σήμανε για μένα τη μεγάλη και πειθαρχημένη μύηση στο φαινόμενο «γλώσσα» εν γένει, και μάλιστα μέσα από μιαν άκρως προνομιακή πρόσβαση. Γλώσσες, όπου τα περιγράμματα των λέξεων και των φράσεων δεν τα θολώνουν τα –γόνιμα ή άγονα, αδιάφορο– νεφελώματα του νεώτερου υποκειμενισμού, μοιάζουν με κυκλώπεια τείχη χτισμένα με ξερολιθιά, με οφθαλμοφανείς τις αρμοδεσιές και χειροπιαστά τα ερείσματα, με αδρές τις αντιστοιχίες ανάμεσα στο σημαίνον και στο σημαινόμενο, στο πελέκημα του λόγου και στη λάξευση του στοχασμού. Η σαφήνεια και η απλότητα δεν είναι εδώ αιτήματα προβαλλόμενα εκ των έξω, αλλά απόρροια και κριτήριο εσωτερικού βάθους. Έχω αγαπήσει πολλούς νεώτερους συγγραφείς που υφολογικά στέκονται στους αντίποδες αυτού του ιδεώδους. Όταν όμως πρέπει να γράψω ο ίδιος, δεν μπορώ παρά να ακολουθήσω τις δικές μου υφολογικές κλίσεις, να βρω τους κατάλληλους αγωγούς για να διοχετεύσω τη δική μου σκέψη. Και ακριβώς η δόμηση της σκέψης μου με φέρνει κοντά στο διαυγές και κατά το δυνατόν απέριττο ύφος, πολύ περισσότερο γιατί πιστεύω, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για θεωρητικά κείμενα, ότι η πνευματική εντιμότητα απαγορεύει την επικάλυψη ατελειών της σκέψης με φιοριτούρες και λεκτικές ακροβασίες. Ειδικότερα, η γλώσσα, όπου πρωτογράφω τα βιβλία μου, προσφέρει εξαιρετικά πλεονεκτήματα στον γνώστη των κλασσικών γλωσσών: η γερμανική διατηρεί πολύ περισσότερο απ’ ό,τι άλλες γλώσσες τις συντακτικές δομές και τους λεκτικούς τρόπους της αρχαιοελληνικής και της λατινικής. Ιδιαίτερα οι απεριόριστες σχεδόν δυνατότητες διαπλοκής κυρίων και δευτερευουσών προτάσεων εντός μακρών περιόδων επιτρέπουν την ακριβή άρθρωση πολυεπίπεδων διανοημάτων, όπου στη συντακτική πλοκή αποτυπώνεται ανάγλυφα η πλοκή και η υφή των σχέσεων μεταξύ των διαφόρων διαστάσεων του νοήματος. Σε καμία άλλη απ’ όσες γλώσσες γνωρίζω δεν θα μπορούσε να αποδοθεί τόσο καλά το θουκυδίδειο ύφος λ.χ. Σε Γερμανούς αναγνώστες μου, οι οποίοι με ρωτούν πώς μπορώ να γράφω αβίαστα σε μια ξένη γλώσσα, και μάλιστα με αξιώσεις προσωπικού ύφους, απαντώ ότι τούτο οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στην τριβή μου με τις κλασσικές γλώσσες. Όσοι τις κατέχουν καταλαβαίνουν εύκολα τι εννοώ.

Πέρα από τη γλώσσα, αλλά όχι άσχετα προς αυτήν, κλασσική είναι μια σκέψη ή μια εποχή της ιστορίας του πνεύματος όταν διατυπώνει με αναντικατάστατη εννοιολογία προβλήματα διηνεκώς επανερχόμενα, δηλαδή προβλήματα, στα οποία προσκρούει με εσωτερική αναγκαιότητα κάθε βαθύτερος στοχασμός – κοντολογής, έσχατα προβλήματα. Πώς είναι όμως δυνατό να έχει διαχρονική κλασσική αξία ό,τι νοήθηκε και εκφράσθηκε σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο; Όπως στην ανθρώπινη κατάσταση γενικότερα υπάρχουν ορισμένα μεγέθη συνεχώς ανακυκλούμενα, παρά την εκάστοτε διαφορετική κοινωνικοϊστορική τους επένδυση, έτσι και η ανθρώπινη σκέψη κινείται γύρω από ορισμένα θεμελιώδη μεγέθη, οι βασικοί συνδυασμοί των οποίων είναι αριθμητικά περιορισμένοι, άρα περιορισμένες είναι και οι έσχατες επιλογές. Στην αρχαία Ελλάδα έγινε κάτι πράγματι εκπληκτικό: σε σχετικό σύντομο χρονικό διάστημα, και μέσα από τις εσωτερικές αναγκαιότητες της κίνησης του στοχασμού, ανακαλύφθηκαν και συνοψίσθηκαν οι έσχατες αυτές επιλογές. Όποιος π.χ. μελετήσει προσεκτικά και σ’ όλες της τις πτυχές την αντιπαράθεση σοφιστικής και Πλάτωνος θα διαπιστώσει ότι εδώ συνοψίστηκε, κατά τρόπο κυριολεκτικά ανυπέρβλητο, ό,τι κατά βάθος ταλανίζει έκτοτε, γεννώντας παράλληλα ποικίλες ενδιάμεσες λύσεις, τη δυτική σκέψη και όχι μόνον αυτή: το δίλημμα «μεταφυσική ή μηδενισμός», όπου η ηθική διάσταση του προβληματισμού συνάπτεται συνειδητά με τη γνωσιοθεωρητική ή κοσμολογική. Αυτό ούτε άλλαξε, ούτε και θα μπορούσε ν’ αλλάξει, γιατί εδώ τον λόγο τον έχουν τα σταθερά μεγέθη, για τα οποία μιλήσαμε. Αλλά μήπως ο Θουκυδίδης δεν κατέστησε ορατές, κατά τρόπο εννοιολογικά επαρκή, ορισμένες σταθερές της πολιτικής συμπεριφοράς και των διεθνών σχέσεων, ούτως ώστε ν’ αποτελεί σήμερα (εκτός Ελλάδος, εννοείται) υποχρεωτικό ανάγνωσμα όσων ασχολούνται ουσιαστικά με τέτοια ζητήματα. Εδώ πρέπει ίσως να προλάβω μια παρεξήγηση. Το κλασσικό δεν εξαντλείται στο αρχαιοελληνικό, όπως ήθελαν να πιστεύουν οι αρχαιολάτρες της παλαιάς ουμανιστικής σχολής. Η νεώτερη φιλοσοφία, κοινωνιολογία, ιστοριογραφία και λογοτεχνία έχουν κι αυτές τους κλασσικούς τους, με την έννοια που δώσαμε παραπάνω στον όρο. Η αναστροφή με τους αρχαίους κλασσικούς όχι μόνον δεν μπορεί να συνιστά κανενός είδους πρόσκομμα στην προσοικείωση των νεώτερων, αλλά έχει το αντίθετο αποτέλεσμα: εθίζει το πνεύμα στην απαρέσκεια έναντι των εκάστοτε συρμών και διδάσκει πώς να συγκροτεί κανείς την παιδεία του πάνω σε εδραία και μόνιμα θεμέλια. Πολλοί, έχοντας αφοσιωθεί περίπου υπαρξιακά σε μια πνευματική μόδα, χάνουν τον προσανατολισμό τους μόλις αυτή περάσει και τρέχοντας ξοπίσω της σ’ όλη τους τη ζωή στενεύουν αδιάκοπα τον ορίζοντά τους. Συνιστώ ένθερμα στους νεώτερους, που ενδιαφέρονται να συστηματοποιήσουν στα σοβαρά τα πνευματικά τους ενδιαφέροντα, να το κάμουν με αφετηρία τους αρχαίους και νεώτερους κλασσικούς, επιστρέφοντας αδιάκοπα σ’ αυτούς. Έτσι και χρόνο θα εξοικονομήσουν, μπαίνοντας απ’ ευθείας στην καρδιά των προβλημάτων, και θα αποφύγουν τον πνευματικό εκείνο εξευτελισμό που υφίσταται όποιος, αγνοώντας ευρύτερες συνάφειες και μακρές προϊστορίες, ατενίζει χάσκοντας τον εκάστοτε διερχόμενο διάττοντα αστέρα.

Στον βαθμό όπου κατανοούσα καλύτερα τους μηχανισμούς της ιδεολογικής και ουτοπικής σκέψης, την κλασική αρχαιότητα την έφερνε κοντύτερα μου ένα ακόμα γνώρισμα της: η απουσία εσχατολογίας και ευθύγραμμων αντιλήψεων για το ιστορικό γίγνεσθαι, οι οποίες ως γνωστόν έχουν ιουδαιοχριστιανική προέλευση και εκκοσμικεύθηκαν τόσο από τον σοσιαλιστικό μαρξισμό όσο και από τον καπιταλιστικό φιλελευθερισμό. Για να αποφευχθεί η υστερία μπροστά στον πλήρη και αμετάκλητο θάνατο, νομιμοποιήθηκε κοσμοθεωρητικά η υστερία της εσχατολογίας. Όποιος μαθαίνει να ζει χωρίς ρητές ή άρρητες εσχατολογίες και χωρίς ηθικισμούς ως υποκατάστατα τους, πρέπει και να μάθει να πεθαίνει, πλήρως και αμετάκλητα, με γαλήνη και φαιδρότητα ψυχής. Αν κάπου μπορεί να πάρει κανείς αυτό το ύψιστο μάθημα, είναι από την κλασσική αρχαιότητα, η οποία αγνόησε την ευθεία γραμμή με την αίσια απόληξη για να προσηλωθεί στην θέαση και βίωση του αΐδιου κύκλου

ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΩΝ ΚΑΡΚΑΤΖΑΛΑΙΩΝ ΣΤΟ ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ Διοτίμα, Αντιόπη, Μελισσάνθη, Δολέντσια, Πεπέ.

Καρκάτζαλοι Γοργογυρίου 2012, Επανάληψη 2015 όσοι μπορείτε, φροντίστε την πρωτοχρονιά να παραβρεθείτε στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι για να γευτείτε το πανάρχαιο έθιμο των Καρκατζαλαίων που στο ΜκΠΓ συνεχείζεται από τους νεότερους. Αν πρέπει να μνημονεύσουμε κάποιους από τους μεγάλους Καρκατζαλαίους σίγουρα θα πρέπει να σταθούμε στον Κυρ Φώτη Ντάκουλα γιατί η περιπτωσή του παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον για τον εξής λόγο. Ο κυρ Φώτης έγινε Καρκάτζαλος από αγάπη! κυρ Φώτης σε ηλικία 18 ετών ερωτεύτηκε  την αδερφή του Τρανού!!!!!!! ο οποίος Τρανός ήταν ο φόβος και ο Τρόμος για όσους γλυκοκοίταζαν την χαμηλοβλεπούσα στρουμπουλή και νοστιμούλα αδερφή του, ο νεαρός τότε Φώτης προβληματίστηκε πάρα πολύ γιατί το τσακίρικο βλέμμα της Βίκυς, Φώτεινα την αποκαλούν σήμερα, -έτσι αποκαλούσαν τότε την αδερφή του Τρανού, αργότερα το άλλαξε σε Βασιλική- σε κάποιο πάρτυ που την είχε πρωτοαντικρίσει του είχε -με νόημα- υποσχεθεί πολλά, από τότε που την πρωτοαντίκρισε δεν μπορούσε να συγκεντωθεί στις κτηνοτροφικές του σπουδές, οι σπουδές του ήταν στη σχολή της Γεωπονίας λόγω του ότι ο τσιφλικάς πατέρας του τον προόριζε  για Αρχιτσέλιγκα. Αυτό λοιπόν το τσελιγκόπουλο λόγω του ότι ο Τρανός όπως προείπα την αδερφή του την είχε υπό περιορισμό σκαρφίστηκε πολλούς τρόπους προκειμένου να πλησιάζει τον κεραυνοβόλο ερωτά του αλλά πάντα έβρισκε μπροστά του τον Τρανό, μια φορά μάλιστα που τόλμησε να πλησιάσει στό σπίτι τους τον περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη, το τσελιγκόπουλο είχε δωροδοκήσει τον πιο μικρό αδερφό της αγαπημένης του, τον Θωμά με δυο αρνιά και είχαν συμφωνήσει όταν θα ήταν αυτός βάρδια προς φύλαξη της αδερφής να κάνει τάχαμου-τάχαμου τα στραβά μάτια και να τους αφήσει για λίγο στην κουζίνα μόνους για τόνατάλλο, έλα όμως που ο Τρανός κάτι μυρίστηκε και άλλαξε τη βάρδια την τελευταία στιγμή με αποτέλεσμα ο μικρός αδερφός να μη μπορέσει να ειδοποιήση τον ερωτοχτυπημένο, και ο κυρ Φώτης αντί να βρει στην κουζίνα την χαμηλοβλεπούσα Βίκυ-Βασιλική αντίκρισε τον Τρανό με την καραμπίνα!!!!!!!!!! ούτε κατάλαβε για πότε πήδηξε τον φράχτη με τα παλιούρια το τσελιγκόπουλο, μάλιστα κάποια σκάγια τον βρήκαν στον πισινό του και όταν πήγε στο σπίτι η αδερφή του η Αλεξάνδρα του έβαζε όλο το βράδυ κομπρέσες στον ποπό του, της είχε πει ψέματα πως ειχε πέσει τάχα πάνω σε μια τρακάδα με αγκάθια. Από εκείνη την ημέρα δεν ξανατόλμησε να περάσει από τη γειτονιά της αγαπημένης του. Ένας φίλος του ο Νικόλαος Πατούκας του είπε πως ο μόνος τρόπος για να πλησιάσει την κοπέλα ήταν ένας και μοναδικός, έπρεπε να ντυθεί Καρκάτζαλος!!!!!! αυτό βέβαια είχε κάποιες δυσκολίες γιατί ως Καρκάτζαλος θα μπορούσε να βρεθεί κοντά στον ερωτά του μόνο την ημέρα της πρωτοχρονιάς!!! από την άλλη σκέφτηκε πως απ' την αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι!!!!!!! εξάλλού τα σκάγια στον ποπό του του θύμιζαν πως ο άλλος τρόπος ήταν επικίνδυνος. Αύτος ήταν ο λόγος που ο κυρ Φώτης επέλλεξε να γίνει Καρκάτζαλος, αν και όταν το έμαθαν οι γονείς του, επειδή ήταν ευγενείς, με πολλούς τίτλους τον κατσάδιασαν, τον προόριζαν για κάποια αρχοντοπούλα της περιοχής με μεγάλη προίκα και μαγάλη τρύπα-σπίτι, ναι μεν η Βίκυ ήταν καλό και σεμνό κορίτσι αλλά αυτό δεν αρκούσε γιατί δεν είχε τίτλούς ευγενείας και αρκετά μεγάλη περιουσία, ήταν βέβαια μορφωμένο κορίτσι με σπουδές στην κλασική μουσική και ειδικότερα στο Πιάνο, αυτό όμως δεν αρκούσε για τους γονείς του κυρ Φώτη, ήθελαν χωράφια και χρυσές λίρες. Το τσελιγκόπουλο όμως ήταν ανένδοτο, η αυτήν η θ'αυτοκτονήσω!!!!!!!!!!!! Οι γονείς του κατάλαβαν πως αυτό που τους είπε το εννοούσε και έδωσαν τη συγκαταθεσή τους. Εκείνος που έδωσε τη συγκαταθεσή του με κρύα καρδιά ήταν ο μεγάλος αδερφός της Βίκυς, δηλαδή ο Τρανός γιατί θα του έπαιρνε ο γαμπρός του όλα τα χωράφια, τις πάππιες, τα γιδοπρόγατα, και το μαντρί. Όταν τον ρώτησε κάποια στιγμή ο μικρός του αδερφός γιατί δεν τον ''πάει'' τον Φώτη του απάντησε: Eίναι μουρντάρης προικοθύρας, και κριάρι!! έχει σχέσεις και με άλλα κορίτσια!!!!!! που σε όλα τάζει γάμο. Τελικά ο κυρ Φώτης νυμφέφθηκε την αγαπημένη του και ζουν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα. Ακόμα και σήμερα την έχει στα ώπα ώπα, την προσέχει στα μάτια και δεν την αφήνει να πιάσει ούτε ένα ποτήρι νερό. Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία του κυρ Φώτη, και αυτός ήταν ο λόγος που τον ώθησε στο να γίνει Καρκάτζαλος. Ένα άλλο περιστατικό που έχει σχέση με τα Καρκατζάλια είναι η απαγωγή ενος Καρκάτζαλου από τις καλότχιες!!!!!!!!! συγκεκριμμένα πρόκειται για τον Σαρούχο, κάποια χρονιά που είχε ντυθεί κι αυτός Καρκάτζαλος με τον ξαδερφό του τον Βύρωνα, τον Γκουσγκούνη, και τον Ζάγαρο ενώ περνούσαν το ρέμμα της Τζίκενας έχασαν τον Σαρούχο!!!!!!!!! έψαξαν δεξιά αριστερά πουθενά ο Σαρούχος, μετά από τρεις μέρες τον βρήκαν στα στάλια να παίζει κοντσίνα με τον θείο του τον κυρ Φώτη, όταν τον ρώτησαν τι είχε συμβεί τους είπε την ιστορία με τις καλότχιες, αυτή την ιστορία τη γνώριζαν όλοι στο χωριό γατί ο πρώτος που είχαν απαγάγει οι καλότχιες ήταν ο Αμερικάνος. Το πιο κάτω άρθρο που ακολουθεί είναι δανικό από το ιστολόγιο της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου. Φίλες και Φίλοι σας χαιρετώ, με σεβασμό ο Επικούρειος Πέπος-Fuji Tomo Kazu.

Έθιμα, συνήθειες και μυρωδιές Πρωτοχρονιάς,

Μύθοι , καλικάντζαροι και τέρατα σε όλης της γης τα πέρατα.
Ένα έθιμο τόσο παλιό αλλά πάντα επίκαιρο. Όσοι παραβρέθηκαν την τελευταία μέρα του χρόνου στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων και στον Μύλο των Ξωτικών πήραν μια γεύση από τους καρκατζαλαίους του Γοργογυρίου.

Αριστερά Δολέντσια, Διοτίμα, Αντιόπη, Μελισσάνθη.

Τα Καρκατζάλια επισκέφθηκαν αυτούς τους δύο χώρους και έδωσαν μια ξεχωριστή νότα χαράς στους παρευρισκόμενους. Το έθιμο όπως προείπα είναι πολύ παλιό, οι σημερινοί 40άρηδες θυμούνται τους παππούδες τους να ντύνονται Καρκάτζαλοι και έτσι το έθιμο έφθασε ως τις μέρες μας. πολλά από τα παιδιά 23-35 χρόνων που σήμερα ανήκουν στα λεγόμενα ¨μεγάλα¨ σαν μικρά παιδιά πιθανόν να ήταν για αυτά μεγάλος φόβος, την εποχή εκείνη. Θα αναφερθώ σε μια ιστορία ενός παιδιού που σήμερα είναι μέλος της ομάδας των μεγάλων, του Φ.Ν. που μου την διηγήθηκε ο πατέρας του ο Κ.Ν. , να πω εδώ πως ο Φ.Ν. ανήκει σε οικογένεια Καρακατζαλαίων γιατί ο προπάππος τους, ο παππούς του, ο πατέρας του και πρόσφατα και η αδελφή του πατέρα του αλλά και ο ίδιος συνεχίζει την παράδοση.

Μάλιστα η κουδούνα που είχε ο Φ.Ν. είναι η ίδια που είχε και ο παππούς του. Σχετικά με αυτή την κουδούνα υπάρχει ολόκληρη ιεροτελεστία παραλαβής και παράδοσης. Πριν αρχίσουν τα Καρκατζάλια, δηλαδή στο στάδιο της προετοιμασίας ο εγγονός επισκέπτεται τον παππού του 7 φορές και του λέει: παππού είμαι ο συνεχιστής της παράδοσης και θέλω να μου παραδόσεις την κουδούνα για 7 ημέρες! Σε κάθε επίσκεψη ο εγγονός ζητάει από τον παππού να του διηγηθεί μια ιστορία με Καρκατζάλια.

Στην έβδομη ιστορία η οποία λαμβάνει χώρα την τελευταία ημέρα του χρόνου ο παππούς πείθεται από τον εγγονό πως πρέπει να του παραδώσει την κουδούνα-κειμήλιο παράλληλα του δίνει και την ευχή του για καλός Καρκάτζαλος

Κατόπιν ο εγγονός κάνει την τελευταία πρόβα, αφού κάνει πρώτα το απαραίτητο τελετουργικό μπροστά στον καθρέφτη και θεωρεί τον εαυτό τους άξιο συνεχιστή.Θα επιστρέψω όμως στον Φ.Ν. τζούνιορ που όταν ήταν μικρός 8 χρόνων και αντίκρισε τα Καρκατζάλια από τον φόβο τους κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι των γονιών του και δεν έβγαινε με τίποτα. Αναγκάστηκαν οι γονείς του να μεταφέρουν το κρεβάτι προκειμένου μετά από ώρες να τον βγάλουν. Αυτή είναι μια από τις πολλές ιστορίες που ακούς για τα Καρκατζάλια Γοργογυρίου.

Μια άλλη συγκλονιστική είναι η πιο κάτω. Κάποια χρονιά οι Κλαρίνας, Καραβίδας, Σαρούχος, Βαρελάς, Τσιγαρίδας, Καρλαύτης, Γαρέφω, Καπνιάς αποφάσισαν και αυτοί να πάνε Καρκάτζαλοι, αφού έκαναν την κατάλληλη προετοιμασία, δεν έβρισκαν κυπριά και κουδούνες για αυτό αποφάσισαν ένα βράδυ να πάνε στο κοπάδι του Χ.Π. για να βγάλουν τα κυπριά από τα κριάρια του κοπαδιού. Για κακή τους τύχη τους πήρε είδηση το τσοπανόσκυλο και τους πετσόκοψε, ο μόνος που κατάφερε να γλυτώσει ήταν ο Τσιγαρίδας γιατί έλεγε στον σκύλο «φάτους-φάτους», ο σκύλος νόμιζε πως ο Τσιγαρίδας ήταν ο Χ.Π. και κυνηγώντας τους άλλους εκείνος την γλύτωσε.

Όπως σας είπα αυτές είναι 2 από τις πάμπολλες ιστορίες που ίσως αρκετές να είναι και λίγο υπερβολικές αλλά σίγουρα είναι αληθοφανείς. Μ’ αυτά και μ’ αυτά θα έρθω στα Καρκατζάλια του 2012. Η συμμετοχή ήταν ίσως η μεγαλύτερη των τελευταίων χρόνων. Το γκρουπ των μεγάλων ήταν περίπου 30 άτομα και των δόκιμων 25. Όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες και τα βίντεο ήταν όλοι τους άψογα ντυμένοι. Θα μου επιτρέψετε όμως να σταθώ στην έκπληξη αυτής της χρονιάς. Με πρόταση του Μάνατζερ της Ο.ΚΡ.Α, F.T.K. πέντε από τα μέλη αποφάσισαν να πάνε Καρκάτζαλοι!!!!  

Τα μέλη ήταν, Πέπος, Αμβροσία, Μελισσάνθη, Αντιόπη, Ζάν Ντ’ Άρκ. Σε συνεργασία με την Ο.ΚΡ.Α Γοργογυρίου και χωρίς να διαρρεύσει το μυστικό άρχισε ο πυρετός της προετοιμασίας, μάσκες, μπουραζάνια, κοντοκάπια, περούκες, μπότες, κυπριά, κουδούνες, μουστάκες κλπ. Με την βοήθεια του φροντιστή Θ.Ν. και την αρωγή της Κ.Ν. και του Κ.Τ. άρχισε το όνειρο να παίρνει σάρκα και οστά. Με πρόταση επίσης του Μάνατζερ αποφασίσαμε σε κάθε σπίτι που θα επισκεπτόμαστε να τους δίνουμε καραμέλες τσάρλεστον και πέντε φατσούλες, το σύνθημα μας να είναι NO MONEY, NO HONEY!!.

Πράγματι στις 09:30 τα μέλη μαζεύτηκαν στο αρχηγείο και με την βοήθεια της ενδυματολόγου Mrs. Louloukas άρχισε η προετοιμασία της μεταμόρφωσης. Με την βοήθεια της αισθητικού Ελ.Γκ. αρχίσαμε να αλλάζουμε όψη. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Στις 10:30 η νταλίκα με οδηγό τον Κ.Τ. παρέλαβε τους Καρκατζαλαίους αφού πρώτα ο φροντιστής Θ.Ν. έλεγξε την περιοχή ώστε να μην τους δούνε την ώρα της επιβίβασης.

Ο Κ.Τ. πήγε τα πέντε Καρκατζάλια στην περιοχή τυροκομείο και αποχώρησε. Η ομάδα αφού έκανε το σχετικό ζντό φωνάζοντας ΟΚΡΑ αποφάσισε να επισκεφθεί πρώτα το σπίτι του βιομήχανου Κ.Γ. ο ίδιος έλειπε και μας υποδέχθηκαν η σύζυγος, η κόρη και η εγγονή. Όλοι ξεκίνησαν και τελείωσαν πολύ καλά. Ήταν μια μοναδική και out of the box εμπειρία η οποία ενθουσίασε τα μέλη και όλους όσους επισκεφθήκαμε.

Ευχαριστούμε όλους όσους βοήθησαν ώστε το όνειρο να γίνει πραγματικότητα, ευχαριστούμε επίσης όσους επισκεφθήκαμε, για την φιλοξενία τους και κυρίως ευχαριστούμε τα 2 γκρουπ δόκιμων και μεγάλων για την συμμετοχή τους και για την ωραία ατμόσφαιρα που παρουσίασαν.

Τους ευχαριστούμε επίσης για την επίσκεψη στην Αυλή των θαυμάτων όπου έγινε ένα ειδικό τελετουργικό με βεγγαλικά και καπνογόνα με διευθυντή ορχήστρας τον οικοδεσπότη.

Όλα ήταν μαγικά. Επιτέλους χαρήκαμε λίγο με τους Καρκάτζαλους του χωριού γιατί οι Καρκατζαλαίοι της πολιτικής, μας έχουν μαυρίσει την ψυχή μας, δυστυχώς και με δική μας ευθύνη.

Υγ. αν Θ.Θ. του χρόνου ήμαστε καλά και ήμαστε στο χωριό θα γίνει μεγάλο γλέντι στην Αυλή των θαυμάτων με γουρουνόπουλα, λουκάνικα, κοκκορομεζέδες, πρασοτηγανιές και ντόπιο νέκταρ που έπιναν οι Θεοί του Ολύμπου το οποίο παρασκευάζει ο Μάκης Ντάκουλας με ειδική συνταγή.

Σας ευχόμαστε Καλή Χρονιά και Καλές αντοχές

Επιμέλεια : POOF-PEPE