ΧΡΥΣΑ ΤΕΡΖΙΔΟΥ η κορυφαία των κορυφαίων. Πρωτοποριακή μέθοδος με μικροσκοπική βαλβίδα δίνει λύση στο γλαύκωμα.

ΧΡΥΣΑ ΤΕΡΖΙΔΟΥ Η ΙΕΡΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗΣ ΤΟΥ ΓΛΑΥΚΩΜΑΤΟΣ
Η έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία προλαμβάνει ακόμα και την τύφλωση, επιμένουν οι ειδικοί, επισημαίνοντας ότι από την ηλικία των 40 ετών και ανά διετία πρέπει να επισκεπτόμαστε τον οφθαλμίατρο, κάτι όμως που οι Έλληνες δεν ακολουθούν, καθώς, σύμφωνα με στοιχεία, ένας στους πέντε δεν έχει περάσει την πόρτα του οφθαλμιατρείου και δύο στους πέντε δεν έχουν μετρήσει ποτέ την πίεση των ματιών.

Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται και το φαινόμενο οι ασθενείς να επισκέπτονται γιατρό αφού η κατάσταση τους έχει επιδεινωθεί, «κάτι που δεν γινόταν πριν την κρίση», όπως ανέφερε στο πλαίσιο συνέντευξης Τύπου η Χρύσα Τερζίδου, διευθύντρια της Οφθαλμολογικής Κλινικής στο Νοσοκομείο Κωνσταντοπούλειο-Πατησίων Ν. Ιωνίας.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, 285 εκατομμύρια άτομα σε όλον τον κόσμο έχουν σοβαρά προβλήματα όρασης, εκ των οποίων 39 εκατομμύρια έχουν χάσει τελείως την όρασή τους. Στο 80% των περιπτώσεων αυτών η απώλεια της όρασης θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.
Η Ελληνική Οφθαλμολογική Εταιρεία θεωρεί σημαντική την ενημέρωση του κοινού και την ευαισθητοποίησή του σε θέματα υγείας των οφθαλμών, δεδομένου ότι η έγκαιρη διάγνωση και αντιμετώπισή τους μπορεί να αποτρέψει την απώλεια όρασης. «Η συχνή επίσκεψη στον οφθαλμίατρο, ειδικά των μεγαλύτερων σε ηλικία ατόμων, μπορεί να συμβάλλει στη διατήρηση καλής όρασης και επομένως της ποιότητας ζωής τους» ανέφερε κατά τη διάρκεια συνέντευξης που δόθηκε με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Όρασης, η Ελένη Γεωργοπούλου, πρόεδρος της Ελληνικής Οφθαλμολογικής Εταιρείας.
Στις χώρες του δυτικού κόσμου οι παθήσεις της ωχράς κηλίδας είναι το συχνότερο αίτιο τύφλωσης, ενώ σημαντικά αίτια παραμένουν o καταρράκτης και το γλαύκωμα.
Οι παθήσεις της ωχράς κηλίδας εκτιμάται ότι επηρεάζουν περισσότερους από 50 χιλιάδες ασθενείς στη χώρα μας, επιφέροντας βαρύτατη απώλεια όρασης, και όπως είπε ο Ευστράτιος Γκοτζαρίδης, χειρουργός οφθαλμίατρος, πρόεδρος της Εταιρείας Υαλοειδούς Αμφιβληστροειδούς, «η έγκαιρη διάγνωση των οφθαλμολογικών παθήσεων μάς δίνει τη δυνατότητα να παρέμβουμε έγκαιρα, και έτσι η πρόγνωση της εκάστοτε πάθησης να είναι καλύτερη και σε πολλές περιπτώσεις να προλάβουμε ακόμα και την τύφλωση».
Ο καταρράκτης, σύμφωνα με τον ΠΟΥ, ευθύνεται για το 48% των συνολικών τυφλώσεων παγκοσμίως, θεωρώντας τον την κύρια αιτία τύφλωσης. Το γλαύκωμα αποτελεί τη δεύτερη κύρια αιτία τύφλωσης παγκοσμίως και ευθύνεται για το 12,3% των συνολικών τυφλώσεων σύμφωνα με τον ΠΟΥ. Περίπου 67 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ζουν με γλαύκωμα, και, δυστυχώς, οι μισοί πάσχοντες δεν γνωρίζουν ότι νοσούν, ενώ περισσότεροι από 30 εκατομμύρια χάνουν σταδιακά την όρασή τους χωρίς προειδοποίηση, ανέφερε η κ. Τερζίδου.

ΧΡΥΣΑ ΤΕΡΖΙΔΟΥ

Σήμερα, υπάρχουν 4,5 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο οι οποίοι είναι τυφλοί εξαιτίας της νόσου. Στην Ελλάδα, τουλάχιστον 200 χιλιάδες άτομα πάσχουν από γλαύκωμα και οι μισοί εξ αυτών δεν έχουν διαγνωστεί, χάνοντας έτσι σιγά-σιγά, αλλά οριστικά την όρασή τους. Παράλληλα, τουλάχιστον 40 χιλιάδες άτομα θα εμφανίσουν γλαύκωμα μέσα στην επόμενη πενταετία. «Το γλαύκωμα μπορεί να παραμείνει χωρίς συμπτώματα για μεγάλο χρονικό διάστημα, έως και χρόνια, με συνέπεια να χάνεται ένα σημαντικό μέρος της όρασης, μέχρις ότου ο ασθενής να οδηγηθεί στον οφθαλμίατρο και να διαγνωστεί», ανέφερε ο Ανδρέας Διαγουρτάς, επιμελητής στην Πανεπιστημιακή Οφθ/κη Κλινική του Νοσοκομείου «Γ. Γεννηματάς», επαναλαμβάνοντας και αυτός ότι ο τακτικός οφθαλμολογικός έλεγχος είναι ο μόνος τρόπος για να ανιχνευτεί το γλαύκωμα νωρίς, και η πρώιμη διάγνωση είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας για τη διατήρηση λειτουργικής όρασης μακροπρόθεσμα
 Μία πρωτοποριακή μέθοδος με τοποθέτηση μικροσκοπικής βαλβίδας δίνει αποτελεσματική λύση στο γλαύκωμα, μία πάθηση, η οποία μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε τύφλωση, ενώ μόνο το 50% των  ασθενών λαμβάνει τη θεραπεία του για την ασθένεια.

Το γλαύκωμα, μία από τις κύριες ασθένειες τύφλωσης στο δυτικό κόσμο, παραμένει μία ύπουλη πάθηση καθώς συχνά υποδιαγιγνώσκεται. Παράλληλα, υπάρχει προβληματισμός των ειδικών για το αν αντιμετωπίζεται σωστά από τους οφθαλμιάτρους. Έχει αποδειχθεί επίσης ότι μόνο οι μισοί περίπου από όσους έχουν διαγνωσθεί με την πάθηση εφαρμόζουν τη θεραπεία που τους έχει δοθεί, παρότι κινδυνεύουν να χάσουν οριστικά την όρασή τους.
Σήμερα, μια πρωτοποριακή επέμβαση με τοποθέτηση ειδικής μικροσκοπικής βαλβίδας μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την πάθηση.
Τα παραπάνω επισήμανε ο καθηγητής Οφθαλμολογίας στο Βερολίνο, ομιλητής και εισηγητής στο Συνέδριο Αμερικανοευρωπαϊκής Εταιρίας Οφθαλμοχειρουργικής Manfred Tetz. Όπως εξήγησε: «παραδοσιακά χρησιμοποιούμε πρώτα αντιγλαυκωματικά φάρμακα, για τα οποία έχει αποδειχθεί ότι στην καλύτερη περίπτωση χρησιμοποιούν κατά 50% οι πάσχοντες, θέτοντας σε κίνδυνο την όρασή τους. Στη συνέχεια προσφέρουμε στους ασθενείς μας επεμβάσεις με laser και, κατά τρίτο λόγο, πραγματοποιούμε χειρουργικές επεμβάσεις για να εξαλείψουμε τον κίνδυνο που επιβάλλει στο μάτι η υψηλή ενδοφθάλμια πίεση».
Άρα οι ειδικοί συμφωνούν ότι θα έπρεπε να συμβουλεύουμε τους ασθενείς να κάνουν επεμβάσεις γλαυκώματος πιο νωρίς, επισημαίνει ο Έλληνας καθηγητής Οφθαλμολογίας, Αναστάσιος Κανελλόπουλος, διοργανωτής του Συνεδρίου και, επίσης, μέλος της Διοικητικής Επιτροπής της Αμερικανοευρωπαϊκής Εταιρίας Οφθαλμικής Χειρουργικής. Υπογραμμίζει ότι ένας ιατρικός φάκελος ενός ασθενούς με γλαύκωμα, δυστυχώς αποτελεί πολλές φορές μία δραματική ιστορία για το πώς ένας άνθρωπος τυφλώνεται, λόγω του ότι η πάθηση δεν διαγνώστηκε εγκαίρως, ή δεν αντιμετωπίστηκε σωστά. «Πρέπει να αλλάξουν τα δεδομένα και να κατευθυνθούμε, σαν πρώτο βήμα, στη χειρουργική αντιμετώπιση του γλαυκώματος. Υπάρχουν και παρουσιάστηκαν πολλές νέες μέθοδοι, ειδικές μικροσκοπικές βαλβίδες, που τοποθετούνται στον οφθαλμό με μικρή παρέμβαση και μπορούν να μειώσουν την αντίσταση της αποχέτευσης του υγρού από τον πρόσθιο θάλαμο του οφθαλμού, που θεωρείται ο κύριος παράγοντας του γλαυκώματος», τόνισε ο κ. Κανελλόπουλος.
Η Αμερικανοευρωπαϊκή Εταιρία Οφθαλμοχειρουργικής (AECOS) και στις δύο άκρες του Ατλαντικού, τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στην Ευρώπη, θέλει να ενημερώσει για την καλύτερη και πιο ασφαλή αντιμετώπιση του γλαυκώματος τους εκατοντάδες χιλιάδες ασθενείς που μοιράζονται οι δύο ήπειροι.
Η χειρουργική αντιμετώπιση του γλαυκώματος «επιστρατεύεται» όταν το γλαύκωμα δεν αντιμετωπίζεται με αντιγλαυκωματικά κολλύρια. Σήμερα αυτό αποτελεί σημαντική πλειοψηφία των περιστατικών, γιατί υπάρχει μεγάλη γκάμα αντιγλαυκωματικών κολλυρίων που μπορούν να ρυθμίσουν την πίεση του ματιού σε πολύ καλά επίπεδα. Στις περιπτώσεις που αυτό δεν είναι εφικτό, τότε αναγκαστικά οι χειρουργοί οφθαλμίατροι προχωρούν σε χειρουργικές επεμβάσεις.
Η πιο απλή από αυτές είναι η τραμπεκιουλοπλαστική, η οποία γίνεται με laser, μία επέμβαση η οποία μπορεί να μειώσει την ενδοφθάλμια πίεση από 4 έως και 8 μονάδες σε κάποια μάτια, ειδικά σε αυτά που έχουν ψευδοαποφολίδωση, και η διάρκειά της μπορεί να είναι μεταξύ 2 έως 5 έτη.
Σε περιπτώσεις που αυτό δεν είναι αρκετό, αναγκαστικά πρέπει να υποβληθεί ο/η ασθενής σε αντιγλαυκωματική επέμβαση, η οποία στις περισσότερες δυτικές χώρες είναι πρώτα η τραμπεκιουλεκτομή, συνήθως με κάποιον αντιμεταβολίτη όπως η μιτομυσίνη. Στη χώρα μας και σε χώρες της Μέσης Ανατολής αυτή δείχνει να έχει περιορισμένη επιτυχία, περίπου στο 50%, γιατί εύκολα το σώμα ουλοποιεί και χαλάει το αποτέλεσμα της τραμπεκιουλεκτομής.
Η εναλλακτική λύση είναι μία αντιγλαυκωματική επέμβαση με τη χρήση μίας μικρής προσθετικής βαλβίδας. Η πιο δημοφιλής στη χώρα μας είναι η αντιγλαυκωματική βαλβίδα Ahmed που χρησιμοποιείται εδώ και πολλά χρόνια με μεγάλη επιτυχία. Μάλιστα, η επιστημονική ομάδα του κ. Κανελλόπουλου από το Φεβρουάριο του 2014 είναι η πρώτη στην Ελλάδα που χρησιμοποιεί το νέο μοντέλο της αντιγλαυκωματικής βαλβίδας Ahmed N-4, το υλικό της οποίας είναι πορώδες, με αποτέλεσμα η βαλβίδα να εκτονώνει την ενδοφθάλμια πίεση, όταν αυτή φτάσει να είναι υψηλή.
Είναι καλό, τονίζει ο κ. Κανελλόπουλος, να συζητήσετε με τον οφθαλμίατρό σας για το γλαύκωμα, για το οικογενειακό σας ιστορικό και αν αυτό προδιαθέτει σε υψηλότερο ρίσκο γλαυκώματος και για το ποια θα πρέπει να είναι η ετήσια παρακολούθηση και η θεραπεία, σε περίπτωση που διαγνωστεί γλαύκωμα.

Αφιέρωμα στην Βαγγελίτσα Μανίνι την υπέροχη φίλη μας στον Αη Γιάννη στο Πήλιο.

Πήλιο, Αη Γιάννης η Βαγγελίτσα δεν είναι πια κοντά μας!!!! Φίλες και Φίλοι πριν 30 χρόνια όταν προτοεπισκεφθήκαμε τον Αη Γιάννη στο Πήλιο είχαμε τη τύχη και τη χαρά να γνωρίσουμε μια καταπληκτική Κυρία που την έλεγαν Βαγγελίτσα. Είχε έναν μικρό ξενώνα και από την πρώτη μας επίσκεψη ερωτευτήκαμε τον Αη Γιάννη και την οικογένεια της Βαγγελίτσας. Όταν πηγαίναμε στο Πήλιο ήταν ο αγαπημένος μας προορισμός.
Αυτό το κατάλυμα απέχει 2 λεπτά με τα πόδια από την παραλία. Αυτά τα διαμερίσματα με δυνατότητα προετοιμασίας γευμάτων βρίσκονται στον Άγιο Ιωάννη και προσφέρουν θέα στο Αιγαίο Πέλαγος. Όλα στεγάζονται σε ένα συγκρότημα παραδοσιακού πηλιορείτικου στιλ το οποίο έχει δωρεάν Wi-Fi. Το Manos Hotel διαθέτει αίθουσα πρωινού.
Τα καλαίσθητα στούντιο και διαμερίσματα έχουν δροσερό πέτρινο δάπεδο, απαλά χρώματα και προσεκτικά επιλεγμένα έπιπλα. Είναι όλα κλιματιζόμενα και θερμαινόμενα και διαθέτουν επιπλωμένο μπαλκόνι και μικρή κουζίνα με ψυγείο. Ορισμένες μονάδες περιλαμβάνουν τζάκι.
Το προσωπικό του ξενοδοχείου είναι διαθέσιμο 24 ώρες την ημέρα.
Σε απόσταση 200μ. από το Hotel Manos θα βρείτε εστιατόρια, μπαρ και καταστήματα. Το προσωπικό της 24ωρης ρεσεψιόν μπορεί να σας δώσει πληροφορίες σχετικά με τη φημισμένη παραλία Παπά Νερό, που βρίσκεται σε απόσταση 10 λεπτών με τα πόδια. Παρέχεται δωρεάν ιδιωτικός χώρος στάθμευσης στις εγκαταστάσεις. 
Δυστυχώς σήμερα 02/01/2017 που η Λαμπρινή επικοινώνησε με την Βαγγελίτσα άκουσε μόνον τη φωνή του συζύγου της, δυστυχώς τα νέα δεν ήταν καλά.... . . . . 
Η Λευχαιμία νίκησε την Βαγγελίτσα!!!!! μετά τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο που της διέγνωσαν στο στήθος, και κατάφερε να βγει νικήτρια, η χαρόντισσα ζητούσε να πάρει εκδίκηση και έπεισε τον χάροντα να της κόψει το νήμα της ζωής της. Δυστυχώς ο χάροντας επειδή είναι ''βρακάκιας'' εκτέλεσε την εντολή της χαρόντισσας χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Στην αγαπημένη μας Βαγγελίτσα το μόνο που μπορώ να πω είναι το ότι έχει μείνει στην καρδιά μας για την καλοσύνη της, για το χαμόγελό της, για τον γλυκό της λόγο, για τις ποιητικές βραδιές που καθιέρωσε στον Αη Γιάννη, και για την καταπληκτική φιλοξενία για όσο διάστημα μέναμε εκεί. Ειλικρινά νιώθαμε σαν στο σπίτι μας. Στον σύζυγο και στον γιο της εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια. 

Αντίο αγαπημένη μας Βαγγελίτσα, καλό ταξείδι στην μνήμη του χρόνου. Οικογένεια Σπυρίδωνα και Λαμπρινής Γκοβίνα.
 

Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟΝ.

Φίλες και Φίλοι πριν αναχωρήσω για SOUTH AFRICA σκέφτηκα να σας αφήσω ένα πολύ όμορφο δώρο για να σας κρατάει συντροφιά κατά την διάρκεια της απουσίας μου. Παρακαλώ να το μελετήσετε. Το απόσπασμα είναι από συνέντευξη του Παναγιώτη Κονδύλη, εσείς τι λέτε; συμφωνείτε μ' αυτά που λέει; Ειδικότερα η Μελισσάνθη, Διοτίμα, ο Πυθαγόρας, η Κορνηλία, η Ναυσικά, ο Πυθαγόρας, ο Αρκάς, η Μνημοσύνη, η Θάλεια, η Αλκυόνη, ο Φειδίας, η Καλλιρρόη, ο Αλέξανδρος, η Διώνη, η Περικτιόνη, η Άρτεμη, η Μυρτώ κ.ο.μ. θα πρέπει να το διαβάσουν προσεκτικά. Σας ευχαριστώ.

Ερώτηση: Η αφετηρία σας ήταν οι φιλολογικές σπουδές σας στην Ελλάδα. Αργότερα γράψατε ένα κείμενο με τίτλο (και θέμα) Ο Μαρξ και η αρχαία Ελλάδα. Ποια είναι η σχέση σας με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό; Ή, για να το θέσω αλλιώς, πώς βλέπετε σήμερα την αρχαία Ελλάδα και τον πολιτισμό της;

Π.Κ. Θεωρώ την εντρύφηση μου στα κλασσικά γράμματα ως ένα από τα μεγάλα ευτυχήματα και τα αναντικατάστατα ερείσματα της πνευματικής μου συγκρότησης. Η εντρύφηση αυτή άρχισε στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια, παίρνοντας σχεδόν την μορφή μανίας, και διαρκεί, με διάφορες εντάσεις και διακοπές πλέον, έως σήμερα. Χαριτολογώντας εξομολογούμαι σε φίλους μου ότι, καθώς μ’ ευχαριστεί τόσο το διάβασμα, δεν θα έπρεπε ποτέ να κάνω επάγγελμα μου το γράψιμο, και αναθυμάμαι με φθόνο τον λόρδο Χένρυ, στο Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, ο οποίος έλεγε ότι το διάβασμα του άρεσε τόσο, ώστε δεν του έκανε όρεξη να γράψει ο ίδιος βιβλία. Τώρα, όποτε φαντάζομαι ότι θα ξέμπλεκα με όλα τα βάσανα του γραψίματος και θα αφιέρωνα τον χρόνο μου στην απόλαυση του διαβάσματος, το πρώτο που μου έρχεται στο νου είναι η κλασσική γραμματεία, ελληνική και λατινική, σ’ όλη της την έκταση. Αν ο αναγνώστης τη γνωρίζει ο ίδιος, τότε περιττεύει να του εξηγήσω το γιατί· αν πάλι δεν τη γνωρίζει, τότε είναι άσκοπο. Ωστόσο επιθυμώ ν’ απαντήσω, έστω και μέσες-άκρες, στην ερώτηση σας εξαίροντας μερικά σημεία ιδιαίτερης προσωπικής σημασίας.
Πρώτα-πρώτα, η εξοικείωση με την αρχαιοελληνική και τη λατινική γλώσσα, ως συντακτικά και γραμματικά μορφώματα και ως αντίστοιχα ρυθμισμένες εκφραστικές δυνατότητες, σήμανε για μένα τη μεγάλη και πειθαρχημένη μύηση στο φαινόμενο «γλώσσα» εν γένει, και μάλιστα μέσα από μιαν άκρως προνομιακή πρόσβαση. Γλώσσες, όπου τα περιγράμματα των λέξεων και των φράσεων δεν τα θολώνουν τα –γόνιμα ή άγονα, αδιάφορο– νεφελώματα του νεώτερου υποκειμενισμού, μοιάζουν με κυκλώπεια τείχη χτισμένα με ξερολιθιά, με οφθαλμοφανείς τις αρμοδεσιές και χειροπιαστά τα ερείσματα, με αδρές τις αντιστοιχίες ανάμεσα στο σημαίνον και στο σημαινόμενο, στο πελέκημα του λόγου και στη λάξευση του στοχασμού. Η σαφήνεια και η απλότητα δεν είναι εδώ αιτήματα προβαλλόμενα εκ των έξω, αλλά απόρροια και κριτήριο εσωτερικού βάθους. Έχω αγαπήσει πολλούς νεώτερους συγγραφείς που υφολογικά στέκονται στους αντίποδες αυτού του ιδεώδους. Όταν όμως πρέπει να γράψω ο ίδιος, δεν μπορώ παρά να ακολουθήσω τις δικές μου υφολογικές κλίσεις, να βρω τους κατάλληλους αγωγούς για να διοχετεύσω τη δική μου σκέψη. Και ακριβώς η δόμηση της σκέψης μου με φέρνει κοντά στο διαυγές και κατά το δυνατόν απέριττο ύφος, πολύ περισσότερο γιατί πιστεύω, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για θεωρητικά κείμενα, ότι η πνευματική εντιμότητα απαγορεύει την επικάλυψη ατελειών της σκέψης με φιοριτούρες και λεκτικές ακροβασίες. Ειδικότερα, η γλώσσα, όπου πρωτογράφω τα βιβλία μου, προσφέρει εξαιρετικά πλεονεκτήματα στον γνώστη των κλασσικών γλωσσών: η γερμανική διατηρεί πολύ περισσότερο απ’ ό,τι άλλες γλώσσες τις συντακτικές δομές και τους λεκτικούς τρόπους της αρχαιοελληνικής και της λατινικής. Ιδιαίτερα οι απεριόριστες σχεδόν δυνατότητες διαπλοκής κυρίων και δευτερευουσών προτάσεων εντός μακρών περιόδων επιτρέπουν την ακριβή άρθρωση πολυεπίπεδων διανοημάτων, όπου στη συντακτική πλοκή αποτυπώνεται ανάγλυφα η πλοκή και η υφή των σχέσεων μεταξύ των διαφόρων διαστάσεων του νοήματος. Σε καμία άλλη απ’ όσες γλώσσες γνωρίζω δεν θα μπορούσε να αποδοθεί τόσο καλά το θουκυδίδειο ύφος λ.χ. Σε Γερμανούς αναγνώστες μου, οι οποίοι με ρωτούν πώς μπορώ να γράφω αβίαστα σε μια ξένη γλώσσα, και μάλιστα με αξιώσεις προσωπικού ύφους, απαντώ ότι τούτο οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στην τριβή μου με τις κλασσικές γλώσσες. Όσοι τις κατέχουν καταλαβαίνουν εύκολα τι εννοώ.
Πέρα από τη γλώσσα, αλλά όχι άσχετα προς αυτήν, κλασσική είναι μια σκέψη ή μια εποχή της ιστορίας του πνεύματος όταν διατυπώνει με αναντικατάστατη εννοιολογία προβλήματα διηνεκώς επανερχόμενα, δηλαδή προβλήματα, στα οποία προσκρούει με εσωτερική αναγκαιότητα κάθε βαθύτερος στοχασμός – κοντολογής, έσχατα προβλήματα. Πώς είναι όμως δυνατό να έχει διαχρονική κλασσική αξία ό,τι νοήθηκε και εκφράσθηκε σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο; Όπως στην ανθρώπινη κατάσταση γενικότερα υπάρχουν ορισμένα μεγέθη συνεχώς ανακυκλούμενα, παρά την εκάστοτε διαφορετική κοινωνικοϊστορική τους επένδυση, έτσι και η ανθρώπινη σκέψη κινείται γύρω από ορισμένα θεμελιώδη μεγέθη, οι βασικοί συνδυασμοί των οποίων είναι αριθμητικά περιορισμένοι, άρα περιορισμένες είναι και οι έσχατες επιλογές. Στην αρχαία Ελλάδα έγινε κάτι πράγματι εκπληκτικό: σε σχετικό σύντομο χρονικό διάστημα, και μέσα από τις εσωτερικές αναγκαιότητες της κίνησης του στοχασμού, ανακαλύφθηκαν και συνοψίσθηκαν οι έσχατες αυτές επιλογές. Όποιος π.χ. μελετήσει προσεκτικά και σ’ όλες της τις πτυχές την αντιπαράθεση σοφιστικής και Πλάτωνος θα διαπιστώσει ότι εδώ συνοψίστηκε, κατά τρόπο κυριολεκτικά ανυπέρβλητο, ό,τι κατά βάθος ταλανίζει έκτοτε, γεννώντας παράλληλα ποικίλες ενδιάμεσες λύσεις, τη δυτική σκέψη και όχι μόνον αυτή: το δίλημμα «μεταφυσική ή μηδενισμός», όπου η ηθική διάσταση του προβληματισμού συνάπτεται συνειδητά με τη γνωσιοθεωρητική ή κοσμολογική. Αυτό ούτε άλλαξε, ούτε και θα μπορούσε ν’ αλλάξει, γιατί εδώ τον λόγο τον έχουν τα σταθερά μεγέθη, για τα οποία μιλήσαμε. Αλλά μήπως ο Θουκυδίδης δεν κατέστησε ορατές, κατά τρόπο εννοιολογικά επαρκή, ορισμένες σταθερές της πολιτικής συμπεριφοράς και των διεθνών σχέσεων, ούτως ώστε ν’ αποτελεί σήμερα (εκτός Ελλάδος, εννοείται) υποχρεωτικό ανάγνωσμα όσων ασχολούνται ουσιαστικά με τέτοια ζητήματα. Εδώ πρέπει ίσως να προλάβω μια παρεξήγηση. Το κλασσικό δεν εξαντλείται στο αρχαιοελληνικό, όπως ήθελαν να πιστεύουν οι αρχαιολάτρες της παλαιάς ουμανιστικής σχολής. Η νεώτερη φιλοσοφία, κοινωνιολογία, ιστοριογραφία και λογοτεχνία έχουν κι αυτές τους κλασσικούς τους, με την έννοια που δώσαμε παραπάνω στον όρο. Η αναστροφή με τους αρχαίους κλασσικούς όχι μόνον δεν μπορεί να συνιστά κανενός είδους πρόσκομμα στην προσοικείωση των νεώτερων, αλλά έχει το αντίθετο αποτέλεσμα: εθίζει το πνεύμα στην απαρέσκεια έναντι των εκάστοτε συρμών και διδάσκει πώς να συγκροτεί κανείς την παιδεία του πάνω σε εδραία και μόνιμα θεμέλια. Πολλοί, έχοντας αφοσιωθεί περίπου υπαρξιακά σε μια πνευματική μόδα, χάνουν τον προσανατολισμό τους μόλις αυτή περάσει και τρέχοντας ξοπίσω της σ’ όλη τους τη ζωή στενεύουν αδιάκοπα τον ορίζοντά τους. Συνιστώ ένθερμα στους νεώτερους, που ενδιαφέρονται να συστηματοποιήσουν στα σοβαρά τα πνευματικά τους ενδιαφέροντα, να το κάμουν με αφετηρία τους αρχαίους και νεώτερους κλασσικούς, επιστρέφοντας αδιάκοπα σ’ αυτούς. Έτσι και χρόνο θα εξοικονομήσουν, μπαίνοντας απ’ ευθείας στην καρδιά των προβλημάτων, και θα αποφύγουν τον πνευματικό εκείνο εξευτελισμό που υφίσταται όποιος, αγνοώντας ευρύτερες συνάφειες και μακρές προϊστορίες, ατενίζει χάσκοντας τον εκάστοτε διερχόμενο διάττοντα αστέρα.
Στον βαθμό όπου κατανοούσα καλύτερα τους μηχανισμούς της ιδεολογικής και ουτοπικής σκέψης, την κλασική αρχαιότητα την έφερνε κοντύτερα μου ένα ακόμα γνώρισμα της: η απουσία εσχατολογίας και ευθύγραμμων αντιλήψεων για το ιστορικό γίγνεσθαι, οι οποίες ως γνωστόν έχουν ιουδαιοχριστιανική προέλευση και εκκοσμικεύθηκαν τόσο από τον σοσιαλιστικό μαρξισμό όσο και από τον καπιταλιστικό φιλελευθερισμό. Για να αποφευχθεί η υστερία μπροστά στον πλήρη και αμετάκλητο θάνατο, νομιμοποιήθηκε κοσμοθεωρητικά η υστερία της εσχατολογίας. Όποιος μαθαίνει να ζει χωρίς ρητές ή άρρητες εσχατολογίες και χωρίς ηθικισμούς ως υποκατάστατα τους, πρέπει και να μάθει να πεθαίνει, πλήρως και αμετάκλητα, με γαλήνη και φαιδρότητα ψυχής. Αν κάπου μπορεί να πάρει κανείς αυτό το ύψιστο μάθημα, είναι από την κλασσική αρχαιότητα, η οποία αγνόησε την ευθεία γραμμή με την αίσια απόληξη για να προσηλωθεί στην θέαση και βίωση του αΐδιου κύκλου.
Tελικά έχει δίκιο ο ά-σοφός Σωκράτης β' που λέει πως στην καλύτερη των περιπτώσεων είμαστε ολίγον φιλέλληνες, αρκεί να σκεφτούμε αυτά που γράφει ο Παναγιώτης Κονδύλης και τότε -δυστυχώς- οι πιο πολλοί θα κατανοήσουμε πως δεν έχουμε καμία σχέση με τους προγόνους μας, που τους επικαλούμαστε όταν πρόκειται να ζητήσουμε δανεικά από τους ''κουτόφραγκους'' τώρα το ποιοι είναι οι κουτόφραγκοι αυτό ας το δει καθένας μας μετά από την ανάγνωση αυτού του κειμένου. Σας χαιρετώ, ένας ολίγον φιλέλληνας που προσπαθεί να γίνει αρχικά φιλλέλληνας, και αν τον αξιώσουν οι προγονοί του, και οι θεοί το τόπου του να φθάσει στο σημείο να γίνει Έλληνας, αν προλάβει φυσικά. Με σεβασμό ο Ο.Φ. ΠΕΠΕ.