ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΛΙΑΝΤΙΝΗ. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Φίλες και φίλοι αγαπητοί φιλέλληνες, ολίγον φιλέλληνες, και αυτοαποκαλούμενοι Έλληνες θα ήθελα να σας παρακαλέσω ν' αφιερώσετε λίγο από τον χρόνο σας για να παρακολουθήσετε το βιντεάκι που σας στέλνω. Σε όσους από σας δεν αρέσει θα υπάρξει αποζημίωση. Ειδικότερα παρακαλούνται τα μέλη της Ο.ΚΡ.Α και της ΟΜΑ.Σ να το μελετήσουν γιατί στις 18/02 στη συνάντηση που έχουμε προγραμματίσει θα μιλήσουμε επ' αυτού. Σας ευχαριστώ. Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.
https://www.youtube.com/watch?v=MB_u0j1FdZA

Λιαντίνης – Έζησα έρημος και ισχυρός

Απόσπασμα από το βιβλίο του δημοσιογράφου Δημήτρη Αλικάκου*
EΙΣΑΓΩΓΗ
Ο Δημήτρης Λιαντίνης υπήρξε αναπληρωτής καθηγητής του τομέα Παιδαγωγικής, του τμήματος Φ.Π.Ψ. της Φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Δίδασκε φιλοσοφία της αγωγής και διδακτική αρχαίων και νέων ελληνικών.
Εξαφανίστηκε αυτοθέλητα την 1η Ιουνίου του 1998, σε ηλικία 56 ετών.
Στις 4 Ιουλίου του 2005 αποκαλύφθηκε ο σκελετός του από τον πιο έμπιστο φίλο του, σε μια μικρή σπηλιά του Ταϋγέτου.
Όλα είχαν σχεδιαστεί από τον ίδιο.
Είναι τρελός!
Κάπως έτσι αντέδρασαν πολλοί νεοέλληνες στο άκουσμα της είδησης.
Είχαν δίκιο. Τούτος, δεν ήταν σαν τους άλλους, σαν εμάς. Ξένο σώμα έδειχνε στη τάξη των ανθρώπων.
Τα λόγια του ήταν αλλόκοτα, ακαταλαβίστικα• ήχοι περίεργοι στη μονότονη μουσική της ζωής μας.
Το έργο είχε ξαναπαίξει. Τί κι αν το θυμούνται λίγοι.
Πήρα στυλό και τετράδιο και άρχισα να ρωτάω, να μαθαίνω και να γράφω.
Κάποιων ανθρώπων η ζωή, δεν ακολουθεί το φρόνιμο μονοπάτι των άλλων. Επιλέγει κρυφά περάσματα και απόκρημνες πλαγιές για να βαδίσει. Κάποτε σηκώνεται από το χώμα, πετά και χάνεται στον ορίζοντα. Τη ζωή αυτών, κανείς δεν δύναται να ακολουθήσει, πόσο μάλλον να καταγράψει. Αυτό που μας μένει είναι να νιώσουμε. Να νιώσουμε την αύρα που αφήνει πίσω του καθώς χάνεται…
Πώς μπορείς να μιλήσεις για έναν άνθρωπο που βαδίζει στο θάνατο συνειδητά και χαμογελώντας; Ποια στοιχεία μπορείς να εισφέρεις που να δικαιολογούν αυτή την εικόνα; Ο δημοσιογραφικός λόγος στέκεται ανίκανος να δώσει επαρκή απάντηση.
Η πράξη του Λιαντίνη, η έξοδός του από τη ζωή, θα περιμένει υπομονετικά τον φιλόσοφο και ποιητή για να την βάλει στο χειρουργικό τραπέζι. Να την αναλύσει και να την ερμηνέψει. Μα πάνω απ’ όλα θα περιμένει το χρόνο. Αυτός είναι ο πιο δίκαιος κριτής.
Η παρούσα έρευνα θα επιχειρήσει να πλησιάσει τον άνθρωπο. Έτσι όπως φανερώνεται μέσα από μαρτυρίες ατόμων που τον γνώρισαν και τον αγάπησαν, όπως φοιτητές, συνάδελφοι, συμμαθητές του από τα μαθητικά χρόνια, ακόμα και ο δάσκαλός του στο δημοτικό που μιλάει για ένα «παιδί φαινόμενο».
Μιλούν για πρώτη φορά οι τρείς φίλοι του Λιαντίνη, οι άνθρωποι που ο ίδιος επέλεξε να αναφέρει στην τελευταία του επιστολή. Ο αντιπρύτανης, ο γιατρός και ο μεταλλειολόγος. «Όλα αυτά τα χρόνια σιωπήσαμε από σεβασμό στη μνήμη του. Ήρθε η ώρα να πούμε την αλήθεια», λένε.
Έρχεται στο φως η προσωπική του αλληλογραφία με τον δίδυμο αδελφό του και τον καλύτερο φίλο του στα ταραγμένα χρόνια της νιότης του. Επιστολές που αποκαλύπτουν τον άνθρωπο και φανερώνουν μια σπάνια στάση ζωής που φτάνει στα όρια της υπέρβασης.
Θα μας αποκαλύψει ο ίδιος τον μεγάλο έρωτά του, πώς τον βίωσε και γιατί έμεινε ανεκπλήρωτος.
Θα ακούσουμε την κραυγή αγωνίας του προς τον αδελφικό φίλο του: «Δος μου το χέρι σου φίλε. Τώρα που καίγομαι».
Θα παρακολουθήσουμε τα τελευταία του βήματα μέσα από μαρτυρίες ανθρώπων και δικές του επιλογές. Θα μάθουμε ποια ήταν η τελευταία του επιθυμία. Τι χειρόγραφα εμπιστεύθηκε και σε ποιόν λίγο πριν φύγει.
Θα γνωρίσουμε τον άνθρωπο που λάμβανε επί 25 χρόνια κάθε μήνα ένα γράμμα του και θα μάθουμε το γιατί.
Θα σταθούμε στη μάνα του, την περήφανη αυτή γυναίκα που και εκείνη έκανε τη δική της υπέρβαση. Τι της είπε ο γιος της γι’ αυτό που σχεδίαζε να κάνει και πώς εκείνη αντέδρασε; Λίγο πριν το τέλος, θα μάθουμε το «σχέδιο» του Λιαντίνη από τον άνθρωπο-κλειδί που κλήθηκε να το φέρει εις πέρας. Θα ακούσουμε τον ίδιο να μιλά για πρώτη φορά. Θα παρακολουθήσουμε το χρονικό του θανάτου του. Ενός θανάτου που, όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης, ήταν σχεδιασμένος στη παραμικρή λεπτομέρεια. Ο τόπος, ο χρόνος, ο τρόπος.
Τέλος, θα δώσουμε το λόγο στον ιατροδικαστή. Εκεί τον αναγνώστη, περιμένει ένα μεγάλο αίνιγμα, «πρωτόγνωρο», σύμφωνα με τον ίδιο.
Ανάμεσα σ’ όλα αυτά, θα παρεμβάλονται μικρά αποσπάσματα από το συγγραφικό του έργο ως ένα πρώτο άγγιγμα στη σκέψη του, κυρίως όμως για να μας θυμίσουν μια λέξη ξεχασμένη στις μέρες μας: συνέπεια.
Για τον Δημήτρη Λιαντίνη η πιο σημαντική μέρα της ζωής του ήταν η μέρα που επέλεξε να φύγει για πάντα. Είκοσι πέντε χρόνια, ίσως και παραπάνω, ο Δημήτρης Λιαντίνης ζει και αναπνέει για να μπορέσει εκείνη τη μέρα να κάνει το μεγάλο άλμα. Είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια προετοιμάζει τον εαυτό του για να δει για τελευταία φορά το ηλιοβασίλεμα εκείνης της μέρας. Να ακούσει για τελευταία φορά τον ήχο από τις πέτρες που πατάει και αφήνει πίσω του στο μονοπάτι που δεν έχει γυρισμό. Και εκεί ψηλά στη κορυφή του βουνού να αγναντέψει για τελευταία φορά από μακριά τη Λιαντίνα, το αγαπημένο του χωριό, τη γη της Λακωνίας που τον γέννησε.

Το στερητικό και το λίγο της πέτρας, πολεμώντας την αρρώστια του περιττού, διακονεί τη ρώμη του αναγκαίου (Ο Νηφομανής, σελ. 81)

Ο Λιαντίνης ζητάει από όλους να τον κατανοήσουν. Όχι να συμφωνήσουν μαζί του, απλά να μπορέσουν να τον κατανοήσουν μέσα από το άρωμα που άφησε πίσω του στους δεκάδες, εκατοντάδες ανθρώπους που ήρθαν σε επαφή με κείνον και το έργο του. Και σαν τον κατανοήσουν ακούγοντας τους ανθρώπους που τον γνώρισαν και κυρίως μελετώντας το έργο του, τότε μπορούν χωρίς την ενοχή της άγνοιας να τον δεχθούν ή να τον απορρίψουν.
Κάποτε ήλθε ένα 28χρονο παλικάρι να με βρει. Όνομα δεν μου άφησε, μονάχα μου είπε τούτο: «Ήμουν φοιτητής του Λιαντίνη. Μια μέρα με είδε δακρυσμένο και με ρώτησε τι έχω. Του είπα πως θέλω να βάλω τέρμα στη ζωή μου. Με πήρε αγκαλιά και βγήκαμε απ’ το αμφιθέατρο. Βαδίσαμε κάμποση ώρα στο δάσος της Καισαριανής. Μου μιλούσε συνεχώς. Τον άκουγα. Στο τέλος με φίλησε στο μάγουλο, χαμογέλασε και έφυγε. Του χρωστώ τη ζωή μου. Τον ευχαριστώ».
Φεύγοντας μου ζήτησε να του υποσχεθώ πως θα το γράψω κάποτε αυτό, «να μάθουν ποιος ήταν ο Λιαντίνης».
Ποιος ήταν λοιπόν ο Λιαντίνης;
Μερικές εκατοντάδες γραμμάρια μελάνι σε χαρτί. Η σκέψη του, το έργο που άφησε φεύγοντας, στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Οκτώ βιβλία, εκ των οποίων το ένα μετάφραση. Ας τα δούμε συνοπτικά: Το 1978 εξέδωσε την διδακτορική του διατριβή πάνω στον Γερμανό ποιητή Ράινερ Μαρία Ρίλκε με τον τίτλο «Έξυπνον Ενύπνιον».
Ο υπεύθυνος της τριμελούς επιτροπής που κλήθηκε να κρίνει την διατριβή, τη χαρακτήρισε ακατανόητη…
Οι καμπάνες, οι γραβάτες, οι χειραψίες και τα πρωτόκολλα, η ελεημοσύνη και οι διακυρήξεις για ισότητα, δικαιοσύνη και ελευθερία αποτελούν τα διάσημα του ξεπεσμού του ανθρώπου. (σελ. 50)
Την ίδια χρονιά ο Λιαντίνης θα γράψει μια εργασία με θέμα τον Διονύσιο Σολωμό για να συμμετάσχει στη διεκδίκηση του βραβείου της Ακαδημίας Αθηνών. Την έγραψε λοιπόν, την έβαλε σε κλειστό ανώνυμο φάκελο, όπως προβλεπόταν, την έστειλε και το πήρε. Όμως δεν πήγε να το παραλάβει, όπως επίσης και το χρηματικό βραβείο 100 χιλ. δρχ. Το βιβλίο, που από πολλούς θεωρείται ως η καλύτερη προσέγγιση στο Σολωμό που γράφτηκε ποτέ, έχει τίτλο «Χάσμα Σεισμού-Ο φιλοσοφικός Σολωμός».
Σύμφωνα με την οντολογία και την ηθική του Σολωμού η θέση του ανθρώπου είναι να βρίσκεται πάνοπλος στην ακμή της Εξόδου και ανυπόδητος στην κόψη του σπαθιού. Να ανθίζει στη ρωγμή των βράχων και να αστράφτει στο χάσμα της νυχτολαμπής. (σελ. 117)
Το 1979 θα μπει στα βαθιά καθώς θα επιχειρήσει να μεταφράσει Νίτσε και συγκεκριμένα το «Ίδε ο άνθρωπος».
Χρεωστώ τούτη την εξομολόγηση. Υπάρχουν ώρες που ανοίγοντας να διαβάσω Nietzsche δεν καταλαβαίνω λέξη. (σελ. 15)
Στο εξώφυλλο του βιβλίου, ο Λιαντίνης θα δώσει ένα μικρό δείγμα από το στίγμα της μετάφρασης του «δύσκολου» Νίτσε. Θα επιλέξει αντί των συνηθισμένων «Μετέφρασε», «Απέδωσε», το άγνωστο «Ελλήνισε». Τα επόμενα χρόνια θα ασχοληθεί με την μελέτη των έργων του Γιώργου Σεφέρη καρπός της οποίας είναι το βιβλίο «Ο Νηφομανής», που θα εκθοδεί το 1982.
Ο Νηφομανής δηλώνει το νηφάλιο και το μαινόμενο ταυτόχρονα. Είναι εκείνος που νοεί και κρίνει, αλλά την ίδια στιγμή ενθουσιά και εμπνέεται. Ζει τον έλλογο μύθο ζυμωμένον με τη φρόνιμη τρέλα. (σελ. 11)

Λάτρεψε την γυναίκα ο Λιαντίνης. Τον λάτρεψε και εκείνη

Το 1984 θα γράψει ένα αμιγώς φιλοσοφικό βιβλίο. Το «Homo Educandus: Φιλοσοφία της Αγωγής».
Μέσα στο χώρο της Φιλοσοφίας της Αγωγής το βιβλίο τούτο μοιάζει αιρετικό. Αν το παραβάλει κάποιος προς τον κλασσικό – που σημαίνει και συμβατικό αναπότρεπτα- τύπο των παρόμοιων μελετών, μόνο τον υπότιτλο θά ‘βρισκε κοινό. (σελ. 9)
Το 1987 θα γράψει το «Πολυχρόνιο-Στοά και Ρώμη» μια μελέτη πάνω στην «επίδραση της στωικής φιλοσοφίας στην πολιτική παιδαγωγική της Ρώμης».
Από τη πτώση της Ρώμης και ύστερα, ο άνθρωπος πορεύεται πλέον τον δρόμο της ιστορίας ανάποδα. Βλέπει τάχα το Χριστό, και τραβάει ίσια κατά το Διάβολο. (σελ. 164)

Το 1992 θα γράψει «Τα Ελληνικά». Είναι η εποχή που διδάσκει στο Μαράσλειο Διδασκαλείο όπου μετεκπαιδεύονται δάσκαλοι. Ο ίδιος επιθυμεί το βιβλίο του να έχει συγκεκριμένο αναγνωστικό κοινό: Προορίζεται μόνο για τους φοιτητές και για εκπαιδευτικούς που δεν έχουν περάσει το μεσοστράτι της ζωής τους. (προμετωπίδα)
Να υπάρχεις ελληνικός δηλώνει τέσσερες τρόπους συμπεριφοράς.
Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από την φύση. Όχι την αλήθεια που  φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων.
Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης. Όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων.
Ότι αποθεώνεις την εμορφιά• γιατί η εμορφιά είναι δυνατή σαν το νου σου και φθαρτή σαν τη σάρκα σου.
Και κυρίως αυτό: Ότι αγαπάς τον άνθρωπο. Πώς αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν.
Και ερχόμαστε στη «Γκέμμα», το κύκνειο άσμα του. Το βιβλίο αυτό γράφτηκε σε δύο καλοκαίρια. Του 1993 και του 1994 στο εξοχικό της οικογένειας στις Κεχριές. Στο τυπογραφείο πήγε το 1996, αν και μέσα αναφέρει ως έτος έκδοσης το 1997. Στα βιβλιοπωλεία κυκλοφόρησε περί τα τέλη της άνοιξης του 1998.
Γιατί η διαφορά η τρομερή εστάθηκε ότι οι ποιητές, που μοιάζαν την αλήθεια, είπανε ψέματα. Εγώ όμως, που μοιάζει με τα ψέματα, έζησα την αλήθεια. (τελευταίες λέξεις του βιβλίου)
Τα τελευταία πέντε βιβλία του τυπώθηκαν από ένα μικρό εκδοτικό οίκο, τη «Βιβλιογονία». Κανείς άλλος οίκος δεν δεχόταν να τα τυπώσει.
Υπάρχει, τέλος, και ένα άλλο έργο του Λιαντίνη. Στις 7 Μαρτίου 1998, το εμπιστεύθηκε:σε μορφή χειρογράφου:στον φοιτητή του Ηλία Αναγνώστου και το επισήμανε στην τελευταία του επιστολή: «Κάποια στοιχειά από το αρχείο μου το κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου».
Είναι μια ανάλυση στο έργο του Κ.Π. Καβάφη. Έχει τον τίτλο Requiem και σύντομα θα πάρει το δρόμο για το τυπογραφείο από τον ιδιοκτήτη του.
Η ιδέα του «Απολείπειν ο θεός Αντώνιον», είναι η ωραία στάση μπροστά στο θάνατο. Δεν είναι ανάγκη να γίνεις Αντώνιος, ώστε εκείνο που θα χάσεις πεθαίνοντας να είναι η πόλη του Αλεξάνδρου.
Η Αλεξάνδρεια είναι το άλλο όνομα της ζωής.
Στον καθένα που αξιώθηκε να υψωθεί σε συνείδηση, να ανοίξει τα μάτια του δηλαδή και να κλείσει μέσα τους το θαύμα της ζωής, στον καθένα που είχε τη χαρά έστω και μόνο να κυττάξει ένα Μάη τις ανθισμένες σπίθες των σπάρτων, του χαρίζεται, και του χρεώνεται μια ολόκληρη Αλεξάνδρεια. Με το φάρο, με τη Βιβλιοθήκη της, τους στόλους και το Νείλο, την αιχμηρή της χερσόνησο στη μακρυνή γοητεία των Φαραώ, με τους χορούς της ιερής νύχτας και της ιερής φρίκης, και με την Κλεοπάτρα της. Αυτή τη μυθική συναλλαγματική ο άνθρωπος με την πράξη του θανάτου του την εξοφλεί ως τον τελευταίο του όβολο.
Η ώρα της πληρωμής επομένως αξιώνει γενναιοδωρία και αρχοντιά ισομέτρητη προς το μέγεθος της χρέωσης.
Όρος που ορίστηκε κοινός για το βασιλιά και το στρατιώτη, το φοροβαστάχτη και το βιολιστή, τον ταξιδευτή και τον ερωτευμένο. (απόσπασμα)
Αυτός ήταν λοιπόν ο Λιαντίνης; Ένας στοχαστής, παιδαγωγός, ποιητής;
Όχι, μας λέει ο ίδιος.
Το αληθινότερο ποίημα στο γνήσιο ποιητή είναι η ίδια η ζωή του. (Χάσμα Σεισμού σελ. 24)
Καθώς λοιπόν έγραφε τα ποιήματα του, του σώθηκε το μελάνι.
Τότε αποφάσισε να γράψει με το αίμα του.

20 ιστορίες που δείχνουν ότι η ελληνική ιστορία επαναλαμβάνεται. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Διαβάζοντας την 'Ιστορία Κωμικοτραγική του Νεοελληνικού Κράτους' του Βασίλη Ραφαηλίδη όλα αποκτούν μια πιο λογική εξήγηση. 
Λένε ότι αυτοί που δεν ξέρουν ιστορία είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν. Λένε επίσης ότι η ιστορία έχει μια τάση να επαναλαμβάνεται, πότε σαν τραγωδία και πότε σαν φάρσα.
Δεν ξέρω ποιο απ' όλα ισχύει στην περίπτωση της Ελλάδας, πάντως απ' την πρώτη ημέρα ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους σχεδόν δύο αιώνες πριν, η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται με αδιάκοπη νομοτέλεια και σαν τραγωδία και σαν φάρσα.
Αυτό ακριβώς το διάστημα, απ' το 1830 μέχρι και το τέλος της χούντας, το 1974, επιχείρησε να καλύψει ο δημοσιογράφος, κινηματογραφιστής και διανοητής, Βασίλης Ραφαηλίδης στο απολαυστικό του βιβλίο 'Ιστορία κωμικοτραγική του Νεοελληνικού Κράτους'.
Ένα βιβλίο ιστορίας διαφορετικό απ΄τα περισσότερα. Γραμμένο με απλότητα και καυστικό χιούμορ, παραδέχεται με ειλικρίνεια τις ελληνικές παθογένειες, λέει τα πράγματα με τ' όνομά τους, ρίχνει φως στα σκοτεινά μυστικά του παρελθόντος και δεν διστάζει να απομυθοποιήσει την κάπως βολική ιστορία τα οποία μας έμαθαν στο σχολείο.
Ο Βασίλης Ραφαηλίδης άλλωστε ήταν πάντα χειμαρρώδης και έλεγε τα πράγματα ακριβώς όπως τα σκεφτόταν:
Μπορεί να μη συμφωνήσεις με όλα του τα γραφόμενα (δεν πρόκειται για απλή καταγραφή της ιστορίας αλλά για παράλληλο σχολιασμό της, έστω κι από μια ιδιαίτερα αριστερή οπτική), δεν γίνεται όμως να μην παρατηρήσεις ένα πράγμα διαβάζοντας τα πεπραγμένα της πατρίδας μας και όσων την κυβέρνησαν μετά την απελευθέρωσή της: Γίνονται συνέχεια τα ίδια πράγματα και μυαλό δεν βάζουμε, ούτε δείχνουμε την παραμικρή διάθεση να αλλάξουμε συμπεριφορά και πρακτικές.
Ένα βιβλίο που γράφτηκε το 1993, πριν από 23 ολόκληρα χρόνια δηλαδή, όμως όσα προέβλεπε τότε για το μέλλον της Ελλάδας δείχνουν να επαληθεύονται ένα προς ένα. Διότι πολύ απλά, όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν και 20 χαρακτηριστικά αποσπάσματα του βιβλίου αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο την διαχρονικότητα της ελληνικής ιστορίας.
Μια διαχρονικότητα την οποία δεν χρειάζεται να είσαι μάντης για να την αναδείξεις και να την προβλέψεις. Φτάνει να είσαι διαβασμένος και προσεκτικός.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΓΑΠΑΝΕ ΝΑ ΔΑΝΕΙΖΟΝΤΑΙ "Το γεγονός πως συνεχώς γκρινιάζουμε για την εξάρτησή μας απ’ τους ξένους, είναι μάλλον ανιστόρητο, αφού υπάρχουμε ως κράτος χάρη στην πολιτική των ξένων. Αλλά και στα δάνεια που δίνουν συνεχώς οι ξένοι για να συντηρούν ένα τεχνητό κράτος για λόγους γεωπολιτικούς και όχι φιλελληνικούς"
Ηθικό δίδαγμα: Χμ, ξένοι που δανείζουν λεφτά στην Ελλάδα, αλλά δεν το κάνουν επειδή την αγαπάνε αλλά για να εξυπηρετήσουν τη δική τους ατζέντα. Κάτι μου θυμίζει όλο αυτό, δεν ξέρω, πάει κάπου το μυαλό σου;
ΟΠΩΣ ΜΑΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ"Όλοι φέρνουν δάνεια στο νιογέννητο. Και το κακομαθαίνουν εξαρχής το σκασμένο. Που και όταν μεγαλώσει, μια μόνο λέξη θα ξέρει να λέει: ΔΑΝΕΙΑ. Δώστε μου δάνεια και πάρτε μου την ψυχή! Την ελληνική ψυχή, βέβαια, που έχει και αρχαιολογική αξία".
Ηθικό δίδαγμα: Η αλήθεια είναι πως αν κακομάθεις ένα παιδί από μικρό, μετά δύσκολα το κάνεις να αλλάξει συμπεριφορά. Κι αν κακομάθεις ένα κράτος σε δάνεια, μετά δύσκολα το κάνεις να μάθει να στέκεται στα δικά του πόδια. Έγινε στα πρώτα χρόνια της Ελλάδας ως ανεξάρτητο κράτος και το βλέπουμε ξανά σήμερα, έστω κι αν ο Ραφαηλίδης, ο οποίος έφυγε από κοντά μας το 2000, δεν πρόλαβε να δει την νιοστή επανάληψη του έργου με την πιο προβλέψιμη εξέλιξη.
ΠΕΡΙ ΑΙΜΑΤΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑΣ "Οι αρχαίοι Έλληνες δεν εξατμίστηκαν, βέβαια. Άφησαν απογόνους όπως όλοι. Και ασφαλώς ‘ελληνικό αίμα’ υπάρχει και στους σημερινούς κατοίκους της Ελλάδας, και στους σημερινούς κατοίκους ολόκληρης της ανατολικής Μεσογείου τουλάχιστον, για να μην πούμε ολόκληρης της Πρόσω Ασίας και της Βόρειας Αφρικής. Όμως, ο χώρος που ονομάζεται Ελλάδα, σημείο κομβικό στις μετακινήσεις των λαών πέριξ της ανατολικής Μεσογείου από αρχαιοτάτων χρόνων, θα ήταν απολύτως αδύνατο να διεκδικήσει την ‘ελληνική αιματολογική καθαρότητα’, όπως άλλωστε και κάθε άλλη περιοχή της γης και κυρίως η Μεσόγειος".
Ηθικό δίδαγμα: Αιματολογική καθαρότητα, μια συζήτηση που ξαφνικά έγινε και πάλι επίκαιρη κι είναι το μεγαλύτερο ανέκδοτο που μπορείς να πεις για τον σημερινό Έλληνα. Όπως βλέπεις, η καθαρότητα της ελληνικής ψυχής απασχολούσε και τότε αρκετούς συμπατριώτες μας. Το καθαρό αίμα δεν κληρονομείται, η βλακεία όμως κάτι καταφέρνει.
ΠΟΙΟΣ ΦΠΑ ΜΩΡΕ ΤΩΡΑ; "Είδαν κι απόειδαν οι άνθρωποι και πολλοί έγιναν είτε ληστές είτε καταχραστές του δημοσίου χρήματος, δηλαδή και πάλι ληστές. Και η ιστορία συνεχίζεται σε μια χώρα όπου όλοι κλέβουν όλους κι όπου δε θεωρείται καθόλου ελληνικό κανένας να μην κλέβει κανέναν. Η ιστορία με τον σημερινό ΦΠΑ που δεν αποδίδεται υπήρχε και τότε αλλά με μια μορφή πολύ πιο χαριτωμένη: Οι φοροεισπράκτορες, όταν κατάφερναν να εισπράξουν τους φόρους δεν τους κατέθεταν στο δημόσιο ταμείο, τους έβαζαν στις τσέπες τους".
Ηθικό δίδαγμα: Ελλάδα: κλέβοντας με επιτυχία τον ΦΠΑ εδώ και σχεδόν 2 αιώνες.
ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ"Με τα πολλά, οι ξένοι δέχονται να μας δανείσουν για να πληρώσουμε κας τους Τούρκους. Αλλά υπό τον όρο πως οι δανειστές θα έστελναν στην Ελλάδα δικούς τους ανθρώπους να εισπράττουν απ’ ευθείας τις δόσεις. Τέτοια εμπιστοσύνη μας είχαν. Και ούτω πως προέκυψε ο περίφημος και ιστορικός Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος (ΔΟΕ), που εισέπραττε τα έσοδα από το χαρτόσημο, τα τελωνεία Αθηνών, Πατρών, και Σύρου και εν μέρει από τα προϊόντα του ελληνικού μονοπωλίου, όπως ήταν τότε το αλάτι και τα σπίρτα(...) Ο επόμενος Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος προβλέπω να κρατάει διακόσια χρόνια. Αν και δεν νομίζω πως τότε θα υπάρχει Ελλάδα για να πληρώσει τα χρέη της. Θα την έχουν φάει οι Έλληνες μαζί με τα χρέη της".
Ηθικό δίδαγμα: Ο επόμενος Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος βρίσκεται αισίως στα 8 χρόνια και το σενάριο των 200 που προβλέπει ο κύριος Ραφαηλίδης μοιάζει ιδιαίτερα αισιόδοξο. Ένα σενάριο που πάντως επαναλαμβάνεται αφού η πατέντα 'ξένοι μας δανείζουν κι έρχονται να μας ελέγξουν γιατί δεν μας εμπιστεύονται' είναι κατοχυρωμένη κι αγαπημένη.
ΩΡΑΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΑΛΛΑ ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ; "Γιατί ο αστικός εκσυγχρονισμός που άρχισε με τον Βενιζέλο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και η Ελλάδα συνεχίζει να ψάχνει για ένα κοινωνικό σύστημα. Ούτε σήμερα ξέρουμε αν είμαστε κοινωνία αστική, φεουδαρχική ή φυλετική, δηλαδή αφρικανική. Είμαστε ένα κράμα απ’ όλα, στο οποίο πρόσφατα προστέθηκε και μια τζουρίτσα σοσιαλισμού αλά ελληνικά".
Ηθικό δίδαγμα: Σχεδόν 200 χρόνια τώρα, ψάχνουμε να δούμε τι είμαστε, πού πάμε, τι πλάνο έχουμε και τι δηλώνουμε. Ραντεβού σε άλλα 200 μπας κι έχουμε αποφασίσει (χλωμό).
ΕΙΣΑΙ ΣΚΕΤΗ ΠΟΛΩΣΗ"Δόξα τω Θεώ των Ελλήνων, η Ελλάδα ήταν πάντα κάργα από δοσίλογους, κρυπτοδοσίλογους, και δοσιλογίζοντες. Η πόλωση σε βασιλικούς και βενιζελικούς, είναι ένας απ’ τους βασικούς λόγους που εμείς οι Έλληνες δεν αποχτήσαμε ποτέ πολιτική σκέψη της προκοπής".
Ηθικό δίδαγμα: Οι Έλληνες πολωμένοι; Δεν μπορώ να καταλάβω πως γινόταν αυτό, σήμερα είμαστε τόσο ψύχραιμοι, νηφάλιοι κι αντικειμενικοί.
ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ "Έτσι κι αλλιώς, με Βενιζέλο ή χωρίς Βενιζέλο, με εμφύλιο ή χωρίς εμφύλιο, οι μισοί Έλληνες θα κυνηγούν πάντα τους άλλους μισούς. Διότι οι μισοί Έλληνες θα κυνηγούν πάντα τους άλλους μισούς. Διότι οι μισοί Έλληνες ζουν σαν φιλοξενούμενοι στην πατρίδα τους. Οι άλλοι μισοί τους θεωρούν ξένους και εχθρούς. Και όλοι μαζί, προσπαθούν λυσσασμένα να αποδείξουν την ελληνική τους ‘γνησιότητα’, ο καθένας για λογαριασμό του. Όλοι ξέρουμε πως δεν μπορούμε να κάνουμε βήμα χωρίς πιστοποιητικό γνησιότητας, κυρίως όταν αισθανόμαστε τόσο ανίκανοι, που για να αποκτήσουμε μια κάποια αξία είμαστε υποχρεωμένοι να λεηλατούμε τους αρχαίους μας προγόνους ή μάλλον αυτούς που αντιλαμβανόμαστε σαν τέτοιους, γιατί έτσι μας βολεύει".
Ηθικό δίδαγμα: Σήμερα οι μισοί Έλληνες κυνηγούν τους άλλους μισούς στο Twitter, στο δρόμο, στα κανάλια, στα σχόλια στο ίντερνετ, στα γήπεδα κι όπου χωράει διαμάχη. Όρεξη να ΄χεις να τσακώνεσαι. Και φυσικά επικαλούμαστε τους αρχαίους προγόνους συχνά-πυκνά για να νιώσουμε λίγο καλύτερα με το σημερινό μας χαλί. Όταν οι Αρχαίοι Έλληνες τσακωνόντουσαν οι άλλοι δεν ήξεραν καν πώς να πλακώνονται.
ΞΕΝΙΟΣ ΔΙΑΣ"Το προσφυγικό απασχολεί συνεχώς τη Βουλή, που το 1924 και 1925 δεν προλαβαίνει να ψηφίζει τα σχετικά νομοσχέδια. Με τις κλοπές, τις καταχρήσεις, τις παραβιάσεις νόμων, τις αυθαιρεσίες απ’ την μεριά των ιθαγενών (ντόπιων) Ελλήνων που, βέβαια, δε χάνουν την ευκαιρία να φαν και να πλαντάξουν, στην Ελλάδα αυτόν τον καιρό επικρατεί πλήρες ηθικόν και οικονομικόν χάος. Τα μεγάλα τζάκια φκιάχνονται αυτόν τον καιρό. Κι ακόμα καπνίζουν, τα σκασμένα. Και το σημαντικότερο: Παντού οι ιθαγενείς αντιμετωπίζουν τους μέτοικους σαν εισβολείς, σαν εχθρούς, περίπου σαν Τούρκους. Ξυλοδαρμοί, προπηλακισμοί, δολοφονίες εν ψυχρώ και εν θερμώ υποχρεώνουν τη Βουλή να συζητήσει την 10η Νοεμβρίου 1924 το θέμα ‘περί των συρράξεων μεταξύ προσφύγων και εντοπίων’. Ένας βουλευτής αρχίζει το λόγο του με τα παρακάτω λόγια: ‘Θα αναφερθώ εις τας ατυχείς και θλιβερώτατας σκηνάς, αίτινες έλαβον χώραν εις διαφόρους προσφυγικούς συνοικισμούς…".
Ηθικό δίδαγμα: Απτόητοι, σχεδόν έναν αιώνα μετά το 1924, αρκετοί συμπατριώτες μας συνεχίζουν να δείχνουν την αγάπη τους στους πρόσφυγες κλέβοντας, πετώντας γουρουνοκεφαλές και κάνοντας επιθέσεις. Θλιβερές σκηνές με τρομακτική διαχρονικότητα, που δείχνουν ότι κάποια πράγματα δεν ξεχνιούνται ποτέ. Αυτό που ξεχάστηκε με μεγάλη ευκολία είναι το παρελθόν των Ελλήνων ως πρόσφυγες, κάτι που δεν είναι αρκετά βολικό να το θυμόμαστε.
ΑΣ ΦΑΜΕ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ "Η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης. Δεν έχει συνέλθει ακόμη απ’ τη μικρασιατική καταστροφή που συνέβη μόλις πριν από τέσσερα χρόνια και οι πρόσφυγες που συρρέουν ζουν σε άθλιες συνθήκες. Η βοήθεια που δίνεται από ξένους οργανισμούς για την περίθαλψή τους εξανεμίζεται. Τα τρωκτικά βρίσκουν άλλη μια ευκαιρία για λοβιτούρες και στους πρόσφυγες φτάνει ό,τι περισσεύει απ’ τη βουλημία των κλασικών Ελλήνων απατεώνων. Η μαμά Ελλάς τρώει τα παιδιά της, ως συνήθως".
Ηθικό δίδαγμα: Οι πρόσφυγες ζουν σε άθλιες συνθήκες και τα χρήματα που έρχονται για να τους βοηθήσουν κανείς δεν ξέρει πού πάνε. 1924 2017
ΠΕΡΙ ΦΑΣΙΣΜΟΥ "Ο φασισμός δεν αγαπά το μεγάλο κεφάλαιο (εκτός απ’ το πάρα πολύ μεγάλο που τον γεννάει) και λατρεύει το μικρομεσαίο. Ο φασισμός είναι κοινωνικό καθεστώς σπέσιαλ για μικροαστούς. Όχι για αστούς ούτε για προλετάριους. Οι αστοί και οι προλετάριοι βρέθηκαν αντίπαλοί του εξ αρχής. Και δεδομένου ότι στη λεγόμενη αστική κοινωνία δεν κυριαρχούν οι αστοί αλλά οι μικροαστοί, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς την απήχηση που είχαν στο λαό τα φασιστικά καθεστώτα. Άλλωστε, οι στολές, οι παρελάσεις, οι λαμπαδηδρομίες, τα κολοσσιαία θεάματα αρένας, τα συνθήματα, το προγονικό μεγαλείο απ’ το οποίο ο χάλιας μικροαστός αντλεί δύναμη για να υποφέρει την ασημαντότητά του, όλα αυτά τα εκμεταλλεύτηκαν τέλεια όλοι οι φασίστες δικτάτορες. Και τα πλήθη να ουρλιάζουν ζήτω! Είσαι ο μπαμπάς μας! Ο χάλιας μικροαστός πάντα έχει ανάγκη από έναν σούπερ πατέρα του έθνους, που να τον προστατεύει απ’ τους παμφάγους καπιταλιστές, αλλά και από τους κομουνιστές που απειλούν το όνειρό του για ένα πέρασμα στην ‘ανώτερη τάξη’".
Ηθικό δίδαγμα: Οι φασίστες ήξεραν πάντα να βρίσκουν τρόπους να κοροϊδεύουν τους μικροαστούς, δυστυχώς.
ΛΙΣΤΑ ΛΑΓΚΑΡΝΤ"Γι’ αυτό ακριβώς και ο Άγγλος υπουργός των οικονομικών, που ουσιαστικά είναι και Έλληνας υπουργός των οικονομικών, λέει πως μια νέα, μεταπολεμική ελληνική δραχμή στο εξής θα κάνει 50 δισεκατομμύρια παλιές. Τέρμα οι λαϊκοί δισεκατομμυριούχοι. Στο εξής, δισεκατομμυριούχοι θα είναι αυτοί που ήταν και παλιά. Αυτοί που είχαν τα λεφτά τους στην Ελβετία. Και τώρα που φέρνουν ένα μέρος, ίσα ίσα για να μπορούν να οργανώνουν πάρτυ και δεξιώσεις προς τιμήν των ελευθερωτών Άγγλων".
Ηθικό δίδαγμα: Οι πλούσιοι θα είναι οι λίγοι και θα βγάζουν τα λεφτά τους έξω, καλοπερνώντας μέσα, ζώντας στον μικρόκοσμό τους. Και στις αρχές του 20 αιώνα και σήμερα.
ΓΙΩΤΑΔΕΣ "Πολλά τέκνα των πλουσίων, είτε ενεγράφησαν εις τα Πανεπιστήμια ως φοιτηταί, διά να τύχουν αναβολής λόγω σπουδών και παρετηρήθη ούτω αύξησις του αριθμού των φοιτητών εις 27.000 έναντι 4.000 προπολεμικώς, είτε επίεζον τους καθηγητάς του Πανεπιστημίου διά των συγγενών και πολιτικών δι’ ένα πενταράκι, βαθμόν διά να προαχθούν και τύχουν αναβολής, είτε κατατάσσοντο εις το ναυτικόν, ένθα δεν υπήρχε άμεσος κίνδυνος λόγω του παρεμβαλλόμενου υδάτινου φράγματος της θαλάσσης, είτε ευχαρίστως εδέχοντο τον χαρακτηρισμόν του κομουνιστού δια να αποφύγουν την στράτευσιν, είτε εδωροδόκουν γιατρούς διά χρυσίου διά να απαλλαγούν της στρατεύσεως με το δικαιολογητικόν της υγιεινής καταστάσεως, είτε απεδήμουν εις το εξωτερικόν διά δήθεν σπουδάς τέκνα ευπόρων και ισχυρών οικογενειών καθ΄ην εποχήν μόλις προ ολίγων μηνών πάντες οι εξ αναστολής σπουδασταί εκλήθησαν υπό τα όπλα είτε εδημιούργησαν σκάνδαλα, ως πολλά τέκνα βιομηχάνων, είτε και τόσα είτε...Οι πλούσιοι δεν συνεισέφερον εναντίον του κομουνισμού μεγάλα χρηματικά ποσά, η προσπάθουν να διοχετεύσουν το χρήμα είς το εξωτερικόν και οι ίδιοι να αποδημήσουν".
Ηθικό δίδαγμα: "Οι νέοι σήμερα είναι πολύ φλώροι, κάνουν τα πάντα για να μην πάνε στρατό. Κάποτε παρακαλούσαν για να καταταγούν και δεν έκαναν ρεζιλίκια για να πάρουν αναβολή".
ΜΑ ΕΧΩ ΠΑΘΕΙ ΕΞΑΡΤΗΣΗ"Κανείς ζητιάνος δεν μπορεί να υπερήφανος. Τότε εμείς γιατί είμαστε εθνικά υπερήφανοι, αφού μονίμως εξαρτούμε την ύπαρξή μας ως κράτους απ’ τα δάνεια; Μα, διότι κάποιος πρέπει να φάει υπερηφάνως αυτά τα δάνεια. Αν ήταν τόσα πολλά ώστε όλοι οι Έλληνες να τρώμε χωρίς να δουλεύουμε, τότε θα ομονοούσαμε και η εθνική ομοψυχία θα αποκαθίστατο αυτομάτως δια της εθνικοποιημένης μάσας, που συνιστά την ελληνική εκδοχή του ελληνικού σοσιαλισμού. Τώρα, όμως, που τα δάνεια δε φτάνουν για να τρώμε όλοι, πρέπει να τρώμε με βάρδιες. Αυτό το νόημα έχει η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Ενώ οι μισοί χωνεύουν, οι άλλοι μισοί τρων. Και όσοι δεν καλούνται στο μεγάλο φαγοπότι, αρχίζουν να ουρλιάζουν για τους κλέφτες, μέχρι να φοβηθούν οι κλέφτες και να τους πάρουν μαζί τους σε καμιά κυβέρνηση κλεπτικού συνασπισμού για να φαν κι αυτοί επιτέλους και να το βουλώσουν".
Ηθικό δίδαγμα: Ηρεμία παιδιά, όλοι θα φάτε. Το παν είναι να πιστεύουμε ότι είμαστε εθνικά περήφανοι και εθνικά κυρίαρχοι, όλα καλά.
ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΟΙ ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ "Οι μεγάλες κομπίνες αυτή την εποχή, αλλά όχι μόνο αυτή, γίνονται διά των εργολάβων, που τους περικυκλώνει ένα τεράστιο σμήνος αρπακτικών που φτάνουν μέχρι τα πολύ υψηλά κλιμάκια. Και είναι φυσικό οι εργολάβοι, τούτα τα σύμβολα της εθνικής κλοπής, να είναι το κέντρο της προσοχής όλων των κοράκων. Διότι η χώρα ανοικοδομείται! Και πώς να ανοικοδομηθεί χωρίς εργολάβους;".
Ηθικό δίδαγμα: Άκου τώρα να δεις, ήταν κάποτε διαπλεκόμενοι οι εργολάβοι, ανήκουστα πράγματα.
ΝΕΠΟΤΙΣΜΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΩΣ"Κι έτσι, μετά την παραίτηση του Πλαστήρα, καταφεύγουν οι Αμερικανοί στον, ως ευγενές αέριον άχρουν, άοσμον, άγευστο, Βενιζέλο, που φέρει ένα μεγάλο όνομα που δεν ήξερε τι να το κάνει και τελικά το κάνει μετοχή στο χρηματιστήριο της πολιτικής, ίσα ίσα για να έχει να κάνει κι αυτός κάτι στη ζωή του, αλλά και για να εξασφαλίσει μια θέση δίπλα στον τάφο του πατέρα του. Γιατί μια θέση δίπλα στην πολιτική του ιδιοφυΐα δεν θα είχε καμιά πιθανότητα να εξασφαλίσει. Και τούτο διά λόγους βιολογικούς, αν και υιός ιδιοφυούς. (Αν η ιδιοφυΐα φύτρωνε στα θερμοκήπια, τότε δεν θα είχαμε παρά να κλείσουμε στα θερμοκήπια τις ιδιοφυΐες. Αλλά τα θερμοκήπια δεν βγάζουν πολιτικούς, βγάζουν αγγουράκια)".
Ηθικό δίδαγμα: Πολιτικοί που φέρουν μεγάλα ονόματα αλλά δεν είναι αντάξιοι της ιστορίας τους και σκέψου ότι αυτή η ατάκα γράφτηκε το 1993. Πού να είχε ζήσει και τα σημερινά, που η παραγωγή πολιτικών στα θερμοκήπια βρίσκεται σε έξαρση.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΘΕΣΟΥΛΑ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ "Άλλωστε, μ’ ένα φελλό μπορείς να βουλώσεις τρύπες. Π..χ., την τρύπα που δημιουργεί στο πορτοφόλι σου ο προς το παρόν αδιόριστος στο δημόσιο γιος σου. Που αν, μάλιστα, ο βολευτής βουλευτής τον βολέψει σε καμιά εφορία, έλυσε το πρόβλήμά του με τον καλύτερο για Έλληνα τρόπο. Μια χώρα απατεώνων αποκλείεται να μην την κυβερνούν απατεώνες. Η δημόσια απάτη στην Ελλάδα έχει ιδιωτική βάση. Τη θέλει ο λαός και τη στηρίζει ο λαός. Αρκεί να διαρρεύσει πως είσαι έντιμος, για να μην εκλεγείς βουλευτής. Πώς να βουλώσει την τρύπα σου στο πορτοφόλι, τη συνείδηση και το μυαλό ένας έντιμος άνθρωπος; Ψηφίζουμε φελλούς γιατί χρειαζόμαστε φελλούς".
Ηθικό δίδαγμα: Σαν να περιγράφει τη σημερινή Βουλή ο άτιμος.
ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ
"Είμαστε μεγάλος λαός! Τόσο μεγάλος που να μην μπορούμε πια να διακρίνουμε τα ακραία σύνορα της Μεγάλης Ελλάδας, που συμπεριλαμβάνει περίπου τον μισό κόσμο της προκολομβιανής περιόδου. Βέβαια, αυτός ο μεγάλος λαός ζει σε μικρή χώρα. ‘Και οι γίγαντες ξεκίνησαν μικροί’. Το γεγονός πως είσαι δε σημαίνει πως δεν θα μεγαλώσεις με τα χρόνια. Αλλά δεν θα σου φανεί, τουλάχιστον απ’ το ύψος. Γιαυτό το σημερινό νανικό μας ύψος δεν μας απαλλάσσει απ’ το σύνδρομο του γιγαντισμού. Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι!".
Ηθικό δίδαγμα: Τι εννοείς, δεν θα την πάρουμε την Πόλη δηλαδή, δεν θα είναι πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας;
ΑΡΙΣΤΕΡΑ+ΔΕΞΙΑ=l.F.E. "Θέλω να πω πως, οι έννοιες Δεξιά και Αριστερά είναι πάντα σχετικές, και η σχετικότητά τους προκύπτει απ’ το ιστορικό γίγνεσθαι, δηλαδή απ’ τις αδιάκοπες αλλαγές και διαφοροποιήσεις του κοινωνικού περίγυρου. Αυτό που σήμερα είναι Δεξιά, κάποτε ήταν Αριστερά, κι αυτό που σήμερα είναι Αριστερά κάποτε θα είναι Δεξιά. Τη θέση της σημερινής Αριστεράς θα την καλύψει μια άλλη Αριστερά, που θα προκύψει στο μέλλον, κάτω από συγκεκριμένες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, που δεν είναι δυνατό να τις γνωρίζουμε, αν και θα μπορούσαμε να τις εικάσουμε με την ολοένα αυξανόμενη απαίτηση των μαζών να θέλουν να έχουν λόγο για τη ζωή τους και την προκοπή τους".
Ηθικό δίδαγμα: Η άλλη Αριστερά προέκυψε και μάντεψε: Δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά που ξέραμε τόσα χρόνια. Ίδια με τη Δεξιά θα την έλεγε κανείς. Μέχρι και συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Νέας Δημοκρατίας ζήσαμε, τι άλλο να πούμε;
ΚΙ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ"Η ελληνική ιστορία αρχίζει να στροβιλίζεται σ’ ένα φαύλο κύκλο, αυτόματα, από μόνη της, χωρίς τη βούληση κανενός. Πλην αυτής των φασιστών που σφάζουν ανηλεώς τους ηττημένους νικητές".
Ηθικό δίδαγμα: Ωραία θα περάσουμε, ραντεβού σε 50 χρόνια όπου λογικά θα συμβαίνουν τα ίδια πράγματα με διαφορετικούς πρωταγωνιστές.
Πηγή: http://www.oneman.gr/pop-code
Ανιχνεύτρια η Πενθεσίλεια. 
ΥΓ. ΤΟ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΠΟΥ ΤΟ ΕΧΩ ΔΩΣΕΙ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΕΧΕΙ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΣΤΟΝ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟ ΠΕΠΟ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ.

Μηχανή του Χρόνου: Η 'σατανική' ηγουμένη της Μονής Κερατέας

Στο μοναστήρι της βασάνιζαν φυματικούς μέχρι θανάτου. Το σοκ του εισαγγελέα που την καταδίκασε για 150 θανάτους κοριτσιών

news247

Ιανουαρίου 27 2017 07:55

Από τη mixanitouxronou:
Τη νύχτα της 5ης Δεκεμβρίου του 1950, περισσότεροι από 80 αστυνομικοί με επικεφαλής αξιωματικούς της ασφάλειας, έναν ανακριτή κι έναν αντεισαγγελέα πραγματοποιούν επέμβαση στη Μονή Κερατέας και απελευθερώνουν δεκάδες πλούσιες ηλικιωμένες γυναίκες και 36 αγόρια και κορίτσια που βρίσκονταν σε κατάσταση εξάντλησης και θρησκευτικού παραληρήματος. Ταυτόχρονα συλλαμβάνουν με επεισοδιακό τρόπο την ηγουμένη Μαριάμ και τους συνεργάτες της. Από εκείνη τη νύχτα και μετά άρχισαν να αποκαλύπτονται φρικιαστικές λεπτομέρειες για ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα που συγκλόνισαν την Ελλάδα.

Από καιρό ακούγονταν φήμες ότι η Μονή «Παναγία Πευκοβουνογιάτρισσα» προσηλύτιζε κόσμο με σκοπό την οικειοποίηση ξένων περιουσιών. Υπήρχαν καταγγελίες για βασανιστήρια που γίνονταν μέσα στη Μονή, για θανάτους από φυματίωση και πολλοί αποκαλούσαν την Μαριάμ «γυναικείο σατανά» που εκμεταλλεύεται το θρησκευτικό πάθος των μοναχών για να αποκτήσει τεράστια περιουσία.

  Οι ανακρίσεις κράτησαν πολλούς μήνες. Η δικογραφία που σχηματίστηκε ήταν ογκώδης και περιλάμβανε, εκτός από τις απολογίες των κατηγορουμένων, περισσότερες από 100 καταθέσεις θυμάτων και συγγενών τους. Η δίκη άρχισε τον Νοέμβριο του 1952 . Στο εδώλιο κάθισαν η Μαριάμ Σουλακιώτου, ηγουμένη της Μονής παλαιοημερολογιτών Κερατέας, 8 μοναχές και ο επίσκοπος των παλαιοημερολογητών. Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας ήρθαν στο φως ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τη δράση των κατηγορουμένων που θύμιζε πρακτικές του Μεσαίωνα. Μια γυναίκα κατέθεσε ότι στη Μονή γίνονταν βασανιστήρια «κατά το γερμανικό σύστημα». Άλλος είπε ότι όταν θέλησε να καταταγεί μοναχός, του έκαναν σωματικό έλεγχο και του πήραν ένα σακουλάκι με χρυσά δαχτυλίδια και νομίσματα που είχε ράψει στα ρούχα του. Του έδιναν να τρώει βρασμένες παπαρούνες που περιέχουν όπιο, για να ναρκώνεται και να μην διαμαρτύρεται. Είχε καταντήσει σκελετός και στο τέλος κατάφερε να δραπετεύσει.
Άλλη μία γυναίκα κατέθεσε ότι σε ηλικία 15 χρόνων ακολούθησε τη μητέρα της που ήταν μοναχή. Λίγους μήνες αργότερα η μητέρα της πέθανε από τις στερήσεις και τα βασανιστήρια. Την ίδια την έβαζαν, όπως είπε, να κουβαλάει πέτρες την ημέρα και το βράδυ να εργάζεται σε μία τράτα για να βγάζει ψάρια που προορίζονταν για την «Αγία Μητέρα». Της έβαλαν ιώδιο στα γεννητικά όργανα και καρφίτσες στους γλουτούς. Ένας παλαιοημερολογίτης ιερέας κατέθεσε ότι τις μοναχές τις έκλειναν σε κατακόμβες και τους έδιναν να τρώνε ξερό ψωμί επί πολλούς μήνες. Μια κοπέλα την άφησαν έξι μήνες νηστική και μετά της έδιναν να τρώει τα κουκούτσια από ελιές και φλούδες κρεμμυδιών ενώ την υποχρέωσαν να πιει τα ούρα της. Άλλες καταθέσεις αποκάλυψαν ότι δεν παρεχόταν καμία ιατρική φροντίδα στους ασθενείς ακόμα κι αν έπασχαν από βαριές αρρώστιες.

  Τους έκλειναν σε μικρά και σκοτεινά κελιά και τους πετούσαν για φαγητό ένα κομμάτι ξερό ψωμί. Τους έλεγαν ότι πρέπει να πεθάνουν, να αδειάσουν τα κελιά και να έρθουν άλλοι για να αγιάσουν! Η κόρη μιας έγκλειστης περιέγραψε ότι απαγόρευαν τη μητέρα της να έχει οποιαδήποτε επικοινωνία με τον έξω κόσμο και με απατηλά μέσα, πέτυχαν να της αποσπάσουν 10.000 δολάρια, χρήματα που της είχε αφήσει ως κληρονομιά ο αδερφός της. Άλλος μάρτυρας κατέθεσε ότι όσο έμενε στο ανδρικό μοναστήρι, το οποίο επίσης διοικούσε η Μαριάμ είδε τον 6χρονο ανιψιό του να τον δέρνουν με τριχιά και να το βουτούν στη στέρνα για τιμωρία. Είδε άλλο παιδί να το δένουν σε κολόνα μέσα στο κρύο επειδή πήρε μια πατάτα στα κρυφά. Ο εισαγγελέας διακόπτοντας έναν από τους μάρτυρες ξέσπασε: «η Κερατέα είναι αίσχος δια την Ελλάδα. Σηκώνονται οι τρίχες της κεφαλής μου. Σκεφτείτε ότι εκεί μέσα πέθαναν 150 φυματικά κορίτσια!».
Στην απολογία της η Μαριάμ αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες , υποστηρίζοντας ότι όσα της αποδίδονταν ήταν «κατασκευάσματα του σατανά». Έλεγε ότι στη Μονή ο κόσμος ερχόταν για να σώσει την ψυχή του. Η απόφαση του Κακουργιοδικείου βγήκε τον Φεβρουάριο του 1953 και έστειλε τη Μαριάμ και μία μοναχή στη φυλακή. Στους άλλους κατηγορούμενους επιβλήθηκαν μικρότερες ποινές και κάποιοι αθωώθηκαν. Η Μαριάμ άκουσε την ετυμηγορία κλαίγοντας και μετά δήλωσε: «με καταδίκασαν αδίκως. Έχω τη συνείδησή μου ήσυχη απέναντι στον θεό, ότι έπραξα το καθήκον μου απέναντι στα αδύνατα αυτά πλάσματα τα οποία με κατηγόρησαν στη δίκη». Η Μαριάμ Σουλακιώτου πέθανε τον Νοέμβριο του 1954.
Πηγή: Μηχανή του Χρόνου.

Αλίκη Περρωτή: Με μυθική δωρεά ανήγειρε το Κωνσταντοπούλειο νοσοκομείο και παρέδωσε μαθήματα στο κράτος.

Λίγοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν για την Αλίκη Περρωτή. Ακόμα και αν έκανε μία μυθική δωρεά στα τέλη της δεκαετίας του 1980.

Ήταν το 1988 που προσέφερε το ποσό των 500.000.000 δραχμών για την ανέγερση του Κωνσταντοπούλειου νοσοκομείου (το ύψος της συνολικής δωρεάς ανήλθε στα 5.000.000.000 δραχμές).

Τότε που ορίστηκε και η επωνυμία του ως "Κωνσταντοπούλειο Συγκρότημα Νομ/κου Γενικού Νοσ/μείο Νέας Ιωνίας η Αγία Όλγα".
Επικράτησε αρχικά επειδή το υπουργείο Υγείας είχε υποσχεθεί την ανέγερση πτέρυγας 200 κλινών στη θέση του παλαιού Νοσοκομείου παράλληλα με τη δική της δωρεά ώστε και οι δύο να αποτελέσουν συγκρότημα δυναμικότητας 400 κλινών.
Μία υπόσχεση που το υπουργείο δεν τήρησε ποτέ. Λίγα χρόνια αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2006, θα δικαιωνόταν και θα έπαιρνε την ονομασία "Κωνσταντοπούλειο Γενικό Νοσοκομείο Νέας Ιωνίας".
Είναι αυτό που οι περισσότεροι γνωρίζουμε ως "Αγία Όλγα" και πιθανότατα την πικραίνει, καθώς επιθυμούσε να ονομαστεί Κωνσταντοπούλειο για να τιμήσει τη μνήμη των γονιών της, του Θεόδωρου και της Μαρούλας Κωνσταντοπούλου.

Αυτό όμως δεν στάθηκε ποτέ αφορμή ώστε να μη βρεθεί δίπλα στο δικό της "παιδί" όποτε την είχε ανάγκη. Το αντίθετο μάλιστα.
"Παρέδωσε ένα νοσοκομείο πλήρως εξοπλισμένο, με το κλειδί στο χέρι που θα λέγαμε" σημείωσε ο εκπρόσωπός της και μέλος του Δ.Σ. του Κωνσταντοπούλειου νοσοκομείου Σπύρος Ζήκος.

Η συμβολή της τιμήθηκε σε εκδήλωση από τον διοικητή του νοσοκομείου Περικλή Λύγκο. Το NEWS 247 αποφάσισε να επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στη μεγάλη ευεργέτιδα  και όχι στις αποδοκιμασίες κατά του υπουργού Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη. Άλλωστε αυτή ήταν και η θετική είδηση της ημέρας.
Με δική της χορηγία, που ξεπέρασε το 1 εκατομμύριο ευρώ, το Κωνσταντοπούλειο "οπλίστηκε" τα τελευταία χρόνια και με τον αρτιότερο αυτή τη στιγμή ψηφιακό αγγειογράφο.

  Ένα ακόμα δυνατό "χαρτί" για το Κωνσταντοπούλειο νοσοκομείο είναι και το τηλεχειριζόμενο ακτινοσκοπικό μηχάνημα για τη θεραπεία βαρέως πασχόντων ασθενών.
  Η φιλανθρωπική δράση της δεν περιορίστηκε στο Κωνσταντοπούλειο νοσοκομείο, αλλά εκτείνεται διεθνώς με προσφορά στην εκπαίδευση και την ιατρική.
Η περιουσία που άφησε ο Θεόδωρος Κωνσταντόπουλος, γνωστός μηχανικός που βοήθησε στην ανοικοδόμηση της Ελλάδας μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στις δύο κόρες του αξιοποιήθηκε για το δημόσιο συμφέρον.
"Είναι χαμηλών τόνων. Δεν την ενδιαφέρει η προβολή, αλλά μόνο να εξυπηρετείται ο συνάνθρωπός της. Δεν ενδιαφέρεται για την επίδειξη πλούτου, αλλά να βοηθήσει ανθρώπους που έχουν ανάγκη", επισημαίνει ο Σπύρος Ζήκος.
Στάση ζωής που ακολουθεί, όπως μας ενημέρωσε, και η αδερφή της Πόπη αλλά και τα νεότερα μέλη της οικογένειας.

Aπό την Διοτίμα με αγάπη.

ΥΓ. Πόσοι άραγε από μας που είχαμε την ατυχία να χρειαστούμε την νοσοκομειακή περίθαλψη γνωρίζουμε κάτι γι' αυτή τη σπουδαία Κυρία; Εγώ ο Επικούρειος Πέπος που είχα την ατυχία να χρειασθεί να χειρουργηθώ, αλλά και την τύχη να με αναλάβει γι' αυτό η χρυσοχέρα κ. Χρύσα Τερζίδου, οφείλω να πω πρώτα ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στην Κυρία Αλίκη Περρωτή-Κωνσταντοπούλου για την ανέγερση αυτού του συγκροτήματος, και φυσικά στην Ιέρεια της καταπολέμησης του γλαυκώματος Κυρίας Χρύσας Τερζίδου. Ήταν κοντά μου οι τρεις σωματοφύλακες Μελισσάνθη, Φιλοκτήτης, και ο Σοφός Γεώργιος. Επίσης ευχαριστώ την υπέροχη Διοτίμα για την συμπαράσταση και για τα υπέροχα άνθη.
Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο νεοχειρουργηθείς Πεπέ-Πούφ-Fuji Tomo Kazu.

Ενα μικρό αφιέρωμα στην Αντιόπη-Δήμητρα Ζωγράφου η πρώτη Λογίτισσα που παντρεύτηκε τον Αύγουστο του 2016

Η ποίηση, μία από τις δύο βασικές κατηγορίες του λόγου, του έμμετρου λόγου, έναντι του πεζού λόγου και του διαλόγου και κατ'επέκταση της Λογοτεχνίας, ήταν ανέκαθεν δύσκολο να οριστεί και γι΄αυτό έχουν δοθεί διάφοροι ορισμοί ανά τους αιώνες. Σύμφωνα με τον σημαντικό Αργεντινό συγγραφέα Χόρχε Λουίς Μπόρχες, «Ποίηση είναι η έκφραση του ωραίου, διαμέσου λέξεων περίτεχνα υφασμένων μεταξύ τους».
Για τη μελέτη της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ιστορίας ενός λαού ή ενός τόπου είναι δυνατόν ν'αναζητηθούν διάφορα σχετικά συγγράμματα που όμως θα οδηγήσουν μακριά από το σκοπό τους αν δεν αναζητηθεί και η τέχνη μ'όλα τα παρακλάδια της που ανέπτυξε ο συγκεκριμένος λαός συγκεκριμένου τόπου. Ανάμεσα στις διάφορες τέχνες την πρώτη θέση κατέχει πάντα η Τέχνη του Λόγου, που αποτελεί την Τέχνη των Τεχνών, αφού κύριο όργανό της είναι η γλώσσα, το κατεξοχήν εκφραστικό μέσο του ανθρώπου. Πιο παλιά μορφή της Τέχνης του Λόγου είναι η Ποίηση που είναι και η πλέον συναισθηματική, πιο μουσική, συνεπώς και πιο ψυχική από τον πεζό λόγο και τον σκηνικό διάλογο.

Μετά τα παραπάνω η μελέτη της Ποίησης αποτελεί την ασφαλέστερη οδό της ψυχικής αποκάλυψης και του βίου ανθρώπων, αλλά και τόπων που έζησαν αυτοί. Η ποίηση διαφέρει σε πολλά σημεία από την πεζογραφία. Οι διαφορές είναι και εξωτερικές και εσωτερικές. Πρώτα-πρώτα τα ποιήματα είναι γραμμένα σε στίχους, σε σειρές λέξεων, που έχουν ρυθμό και μέτρο, δηλαδή οι συλλαβές τους κυλούν με έναν ορισμένο τρόπο, ώστε να παρουσιάζουν στο αυτί ευχάριστο αποτέλεσμα. Αντίθετα στο πεζογράφημα τα νοήματα είναι διατυπωμένα σε προτάσεις, που η μια ακολουθεί την άλλη με βάση μόνο τους κανόνες της γραμματικής. Οι εσωτερικές διαφορές είναι και αυτές μεγάλες. Ο ποιητής χρησιμοποιεί τη φαντασία για να δημιουργήσει συγκίνηση στον αναγνώστη ή ακροατή. Απευθύνεται στο συναίσθημα και όχι τη νόηση, όπως ο πεζογράφος.
Η ποίηση είναι το αρχαιότερο λογοτεχνικό είδος. Πριν την ανακάληψη της γραφής, ο άνθρωπος ήταν αδύνατο να αναπτύξει την τέχνη του πεζού λόγου και να απομνημονεύσει ένα πεζογράφημα. Ποιήματα όμως (όπως επιφωνηματικές επικλήσεις και ύμνους στους θεούς, θρήνους και ξεσπάσματα χαράς) έπλασε πολύ νωρίς ο πρωτόγονος άνθρωπος, συνδυασμένα με μουσική και χορό.

Είδη της ποιήσεως είναι τα εξής:

1. Η επική ποίηση είναι το αρχαιότερο είδος ποίησης. Τα έπη ασχολούνται με την περιγραφή και αφήγηση λόγων, πράξεων και κατορθωμάτων θεών (θρησκευτικό έπος) και ηρώων (ηρωικό έπος). Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια του Ομήρου είναι τα αρχαιότερα ελληνικά έπη. Από τα σύγχρονα ξεχωρίζει ο Διάκος του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.
2. Η λυρική ποίηση εκφράζει το συναισθηματικό κόσμο του ποιητή (χαρά, λύπη, ενθουσιασμό κλπ). Αρχαία λυρικά ποιήματα ήταν οι ωδές, οι ύμνοι (μελική ποίηση) και οι διθύραμβοι, τα εγκώμια, οι παιάνες (χορική ποίηση). Από τα σύγχρονα μας ποιήματα τα πιο πολλά είναι λυρικά.
3. Η ελεγειακή ποίηση εκφράζει έντονα συναισθήματα λύπης, πένθους (θρηνητικά, πένθιμα ποιήματα).
4. Η βουκολική ποίηση υμνεί τη ζωή της υπαίθρου και αντλεί θέματα από τη φύση.
5. Η δραματική ποίηση συνταιριάζει έπος και λυρισμό σε μορφή θεατρική. Τέτοια είναι η αρχαία τραγωδία, κωμωδία και σάτιρα, οι τραγωδίες του Σαίξπηρ κλπ και από τα νεότερα οι τραγωδίες του Σικελιανού και του Καζαντζάκη.

Ανάλογα πάλι με το περιεχόμενο και την τεχνοτροπία του ποιητή η ποίηση χωρίζεται στα εξής είδη:

1. Ρομαντική όπου δεν κυριαρχεί η λογική αλλά το συναίσθημα. Τέτοια ποιήματα έγραψε ο Παπαρρηγόπουλος, ο Βασιλειάδης κ.α.
2. Παρνασσιακή, όπου κυριαρχεί η προσπάθεια του ποιητή να πλάσει τέλειους στην εμφάνιση στίχους.
3. Συμβολική, όπου με τη μουσική επεξεργασία του στίχου (μουσικότητα, ρυθμός κλπ) σε συνδυασμό με το νόημα δημιουργείται συγκίνηση στον αναγνώστη.

Από τους μεγαλύτερους ποιητές του κόσμου είναι οι Αρχαίοι Έλληνες τραγικοί Αισχύλος, Σοφοκλής και Ευριπίδης, οι κωμικοί Αριστοφάνης και Μένανδρος, και οι λυρικοί Πίνδαρος, Αλκαίος και Σαπφώ. Κατά τη νεότερη εποχή ξεχωρίζει η ποιητική δημιουργία του Σαίξπηρ, του Δάντη, του Γκαίτε,του Σίλλερ, του Ουγκώ, του Χάινε. Η νεοελληνική ποιητική μούσα μας χάρισε τα θαυμάσια δημοτικά τραγούδια και τα ποιήματα γνωστών ποιητών, όπως ο Διονύσιος Σολωμός, ο Ανδρέας Κάλβος, ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, ο Κωστής Παλαμάς κ.α.
Οι αρχαίοι Έλληνες ανέπτυξαν ιδιαίτερα την ποίηση και συγκεκριμένα το έπος, τη λυρική ποίηση και το δράμα ως ποιητικά είδη, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως δεν άνθισαν και άλλα είδη, όπως η βουκολική ποίηση. Αξιοσημείωτο είναι ότι πέντε από τις εννέα Μούσες ήταν προστάτιδες των διαφόρων ειδών της ποίησης
 Επιμέλεια ο Επικούρειος Πέπος.
Πηγή: Βικιπαίδεια.

ΧΡΥΣΑ ΤΕΡΖΙΔΟΥ η κορυφαία των κορυφαίων. Πρωτοποριακή μέθοδος με μικροσκοπική βαλβίδα δίνει λύση στο γλαύκωμα.

ΧΡΥΣΑ ΤΕΡΖΙΔΟΥ Η ΙΕΡΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗΣ ΤΟΥ ΓΛΑΥΚΩΜΑΤΟΣ
Η έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία προλαμβάνει ακόμα και την τύφλωση, επιμένουν οι ειδικοί, επισημαίνοντας ότι από την ηλικία των 40 ετών και ανά διετία πρέπει να επισκεπτόμαστε τον οφθαλμίατρο, κάτι όμως που οι Έλληνες δεν ακολουθούν, καθώς, σύμφωνα με στοιχεία, ένας στους πέντε δεν έχει περάσει την πόρτα του οφθαλμιατρείου και δύο στους πέντε δεν έχουν μετρήσει ποτέ την πίεση των ματιών.

Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται και το φαινόμενο οι ασθενείς να επισκέπτονται γιατρό αφού η κατάσταση τους έχει επιδεινωθεί, «κάτι που δεν γινόταν πριν την κρίση», όπως ανέφερε στο πλαίσιο συνέντευξης Τύπου η Χρύσα Τερζίδου, διευθύντρια της Οφθαλμολογικής Κλινικής στο Νοσοκομείο Κωνσταντοπούλειο-Πατησίων Ν. Ιωνίας.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, 285 εκατομμύρια άτομα σε όλον τον κόσμο έχουν σοβαρά προβλήματα όρασης, εκ των οποίων 39 εκατομμύρια έχουν χάσει τελείως την όρασή τους. Στο 80% των περιπτώσεων αυτών η απώλεια της όρασης θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.
Η Ελληνική Οφθαλμολογική Εταιρεία θεωρεί σημαντική την ενημέρωση του κοινού και την ευαισθητοποίησή του σε θέματα υγείας των οφθαλμών, δεδομένου ότι η έγκαιρη διάγνωση και αντιμετώπισή τους μπορεί να αποτρέψει την απώλεια όρασης. «Η συχνή επίσκεψη στον οφθαλμίατρο, ειδικά των μεγαλύτερων σε ηλικία ατόμων, μπορεί να συμβάλλει στη διατήρηση καλής όρασης και επομένως της ποιότητας ζωής τους» ανέφερε κατά τη διάρκεια συνέντευξης που δόθηκε με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Όρασης, η Ελένη Γεωργοπούλου, πρόεδρος της Ελληνικής Οφθαλμολογικής Εταιρείας.
Στις χώρες του δυτικού κόσμου οι παθήσεις της ωχράς κηλίδας είναι το συχνότερο αίτιο τύφλωσης, ενώ σημαντικά αίτια παραμένουν o καταρράκτης και το γλαύκωμα.
Οι παθήσεις της ωχράς κηλίδας εκτιμάται ότι επηρεάζουν περισσότερους από 50 χιλιάδες ασθενείς στη χώρα μας, επιφέροντας βαρύτατη απώλεια όρασης, και όπως είπε ο Ευστράτιος Γκοτζαρίδης, χειρουργός οφθαλμίατρος, πρόεδρος της Εταιρείας Υαλοειδούς Αμφιβληστροειδούς, «η έγκαιρη διάγνωση των οφθαλμολογικών παθήσεων μάς δίνει τη δυνατότητα να παρέμβουμε έγκαιρα, και έτσι η πρόγνωση της εκάστοτε πάθησης να είναι καλύτερη και σε πολλές περιπτώσεις να προλάβουμε ακόμα και την τύφλωση».
Ο καταρράκτης, σύμφωνα με τον ΠΟΥ, ευθύνεται για το 48% των συνολικών τυφλώσεων παγκοσμίως, θεωρώντας τον την κύρια αιτία τύφλωσης. Το γλαύκωμα αποτελεί τη δεύτερη κύρια αιτία τύφλωσης παγκοσμίως και ευθύνεται για το 12,3% των συνολικών τυφλώσεων σύμφωνα με τον ΠΟΥ. Περίπου 67 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ζουν με γλαύκωμα, και, δυστυχώς, οι μισοί πάσχοντες δεν γνωρίζουν ότι νοσούν, ενώ περισσότεροι από 30 εκατομμύρια χάνουν σταδιακά την όρασή τους χωρίς προειδοποίηση, ανέφερε η κ. Τερζίδου.

ΧΡΥΣΑ ΤΕΡΖΙΔΟΥ

Σήμερα, υπάρχουν 4,5 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο οι οποίοι είναι τυφλοί εξαιτίας της νόσου. Στην Ελλάδα, τουλάχιστον 200 χιλιάδες άτομα πάσχουν από γλαύκωμα και οι μισοί εξ αυτών δεν έχουν διαγνωστεί, χάνοντας έτσι σιγά-σιγά, αλλά οριστικά την όρασή τους. Παράλληλα, τουλάχιστον 40 χιλιάδες άτομα θα εμφανίσουν γλαύκωμα μέσα στην επόμενη πενταετία. «Το γλαύκωμα μπορεί να παραμείνει χωρίς συμπτώματα για μεγάλο χρονικό διάστημα, έως και χρόνια, με συνέπεια να χάνεται ένα σημαντικό μέρος της όρασης, μέχρις ότου ο ασθενής να οδηγηθεί στον οφθαλμίατρο και να διαγνωστεί», ανέφερε ο Ανδρέας Διαγουρτάς, επιμελητής στην Πανεπιστημιακή Οφθ/κη Κλινική του Νοσοκομείου «Γ. Γεννηματάς», επαναλαμβάνοντας και αυτός ότι ο τακτικός οφθαλμολογικός έλεγχος είναι ο μόνος τρόπος για να ανιχνευτεί το γλαύκωμα νωρίς, και η πρώιμη διάγνωση είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας για τη διατήρηση λειτουργικής όρασης μακροπρόθεσμα
 Μία πρωτοποριακή μέθοδος με τοποθέτηση μικροσκοπικής βαλβίδας δίνει αποτελεσματική λύση στο γλαύκωμα, μία πάθηση, η οποία μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε τύφλωση, ενώ μόνο το 50% των  ασθενών λαμβάνει τη θεραπεία του για την ασθένεια.

Το γλαύκωμα, μία από τις κύριες ασθένειες τύφλωσης στο δυτικό κόσμο, παραμένει μία ύπουλη πάθηση καθώς συχνά υποδιαγιγνώσκεται. Παράλληλα, υπάρχει προβληματισμός των ειδικών για το αν αντιμετωπίζεται σωστά από τους οφθαλμιάτρους. Έχει αποδειχθεί επίσης ότι μόνο οι μισοί περίπου από όσους έχουν διαγνωσθεί με την πάθηση εφαρμόζουν τη θεραπεία που τους έχει δοθεί, παρότι κινδυνεύουν να χάσουν οριστικά την όρασή τους.
Σήμερα, μια πρωτοποριακή επέμβαση με τοποθέτηση ειδικής μικροσκοπικής βαλβίδας μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την πάθηση.
Τα παραπάνω επισήμανε ο καθηγητής Οφθαλμολογίας στο Βερολίνο, ομιλητής και εισηγητής στο Συνέδριο Αμερικανοευρωπαϊκής Εταιρίας Οφθαλμοχειρουργικής Manfred Tetz. Όπως εξήγησε: «παραδοσιακά χρησιμοποιούμε πρώτα αντιγλαυκωματικά φάρμακα, για τα οποία έχει αποδειχθεί ότι στην καλύτερη περίπτωση χρησιμοποιούν κατά 50% οι πάσχοντες, θέτοντας σε κίνδυνο την όρασή τους. Στη συνέχεια προσφέρουμε στους ασθενείς μας επεμβάσεις με laser και, κατά τρίτο λόγο, πραγματοποιούμε χειρουργικές επεμβάσεις για να εξαλείψουμε τον κίνδυνο που επιβάλλει στο μάτι η υψηλή ενδοφθάλμια πίεση».
Άρα οι ειδικοί συμφωνούν ότι θα έπρεπε να συμβουλεύουμε τους ασθενείς να κάνουν επεμβάσεις γλαυκώματος πιο νωρίς, επισημαίνει ο Έλληνας καθηγητής Οφθαλμολογίας, Αναστάσιος Κανελλόπουλος, διοργανωτής του Συνεδρίου και, επίσης, μέλος της Διοικητικής Επιτροπής της Αμερικανοευρωπαϊκής Εταιρίας Οφθαλμικής Χειρουργικής. Υπογραμμίζει ότι ένας ιατρικός φάκελος ενός ασθενούς με γλαύκωμα, δυστυχώς αποτελεί πολλές φορές μία δραματική ιστορία για το πώς ένας άνθρωπος τυφλώνεται, λόγω του ότι η πάθηση δεν διαγνώστηκε εγκαίρως, ή δεν αντιμετωπίστηκε σωστά. «Πρέπει να αλλάξουν τα δεδομένα και να κατευθυνθούμε, σαν πρώτο βήμα, στη χειρουργική αντιμετώπιση του γλαυκώματος. Υπάρχουν και παρουσιάστηκαν πολλές νέες μέθοδοι, ειδικές μικροσκοπικές βαλβίδες, που τοποθετούνται στον οφθαλμό με μικρή παρέμβαση και μπορούν να μειώσουν την αντίσταση της αποχέτευσης του υγρού από τον πρόσθιο θάλαμο του οφθαλμού, που θεωρείται ο κύριος παράγοντας του γλαυκώματος», τόνισε ο κ. Κανελλόπουλος.
Η Αμερικανοευρωπαϊκή Εταιρία Οφθαλμοχειρουργικής (AECOS) και στις δύο άκρες του Ατλαντικού, τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στην Ευρώπη, θέλει να ενημερώσει για την καλύτερη και πιο ασφαλή αντιμετώπιση του γλαυκώματος τους εκατοντάδες χιλιάδες ασθενείς που μοιράζονται οι δύο ήπειροι.
Η χειρουργική αντιμετώπιση του γλαυκώματος «επιστρατεύεται» όταν το γλαύκωμα δεν αντιμετωπίζεται με αντιγλαυκωματικά κολλύρια. Σήμερα αυτό αποτελεί σημαντική πλειοψηφία των περιστατικών, γιατί υπάρχει μεγάλη γκάμα αντιγλαυκωματικών κολλυρίων που μπορούν να ρυθμίσουν την πίεση του ματιού σε πολύ καλά επίπεδα. Στις περιπτώσεις που αυτό δεν είναι εφικτό, τότε αναγκαστικά οι χειρουργοί οφθαλμίατροι προχωρούν σε χειρουργικές επεμβάσεις.
Η πιο απλή από αυτές είναι η τραμπεκιουλοπλαστική, η οποία γίνεται με laser, μία επέμβαση η οποία μπορεί να μειώσει την ενδοφθάλμια πίεση από 4 έως και 8 μονάδες σε κάποια μάτια, ειδικά σε αυτά που έχουν ψευδοαποφολίδωση, και η διάρκειά της μπορεί να είναι μεταξύ 2 έως 5 έτη.
Σε περιπτώσεις που αυτό δεν είναι αρκετό, αναγκαστικά πρέπει να υποβληθεί ο/η ασθενής σε αντιγλαυκωματική επέμβαση, η οποία στις περισσότερες δυτικές χώρες είναι πρώτα η τραμπεκιουλεκτομή, συνήθως με κάποιον αντιμεταβολίτη όπως η μιτομυσίνη. Στη χώρα μας και σε χώρες της Μέσης Ανατολής αυτή δείχνει να έχει περιορισμένη επιτυχία, περίπου στο 50%, γιατί εύκολα το σώμα ουλοποιεί και χαλάει το αποτέλεσμα της τραμπεκιουλεκτομής.
Η εναλλακτική λύση είναι μία αντιγλαυκωματική επέμβαση με τη χρήση μίας μικρής προσθετικής βαλβίδας. Η πιο δημοφιλής στη χώρα μας είναι η αντιγλαυκωματική βαλβίδα Ahmed που χρησιμοποιείται εδώ και πολλά χρόνια με μεγάλη επιτυχία. Μάλιστα, η επιστημονική ομάδα του κ. Κανελλόπουλου από το Φεβρουάριο του 2014 είναι η πρώτη στην Ελλάδα που χρησιμοποιεί το νέο μοντέλο της αντιγλαυκωματικής βαλβίδας Ahmed N-4, το υλικό της οποίας είναι πορώδες, με αποτέλεσμα η βαλβίδα να εκτονώνει την ενδοφθάλμια πίεση, όταν αυτή φτάσει να είναι υψηλή.
Είναι καλό, τονίζει ο κ. Κανελλόπουλος, να συζητήσετε με τον οφθαλμίατρό σας για το γλαύκωμα, για το οικογενειακό σας ιστορικό και αν αυτό προδιαθέτει σε υψηλότερο ρίσκο γλαυκώματος και για το ποια θα πρέπει να είναι η ετήσια παρακολούθηση και η θεραπεία, σε περίπτωση που διαγνωστεί γλαύκωμα.

Αφιέρωμα στην Βαγγελίτσα Μανίνι την υπέροχη φίλη μας στον Αη Γιάννη στο Πήλιο.

Πήλιο, Αη Γιάννης η Βαγγελίτσα δεν είναι πια κοντά μας!!!! Φίλες και Φίλοι πριν 30 χρόνια όταν προτοεπισκεφθήκαμε τον Αη Γιάννη στο Πήλιο είχαμε τη τύχη και τη χαρά να γνωρίσουμε μια καταπληκτική Κυρία που την έλεγαν Βαγγελίτσα. Είχε έναν μικρό ξενώνα και από την πρώτη μας επίσκεψη ερωτευτήκαμε τον Αη Γιάννη και την οικογένεια της Βαγγελίτσας. Όταν πηγαίναμε στο Πήλιο ήταν ο αγαπημένος μας προορισμός.
Αυτό το κατάλυμα απέχει 2 λεπτά με τα πόδια από την παραλία. Αυτά τα διαμερίσματα με δυνατότητα προετοιμασίας γευμάτων βρίσκονται στον Άγιο Ιωάννη και προσφέρουν θέα στο Αιγαίο Πέλαγος. Όλα στεγάζονται σε ένα συγκρότημα παραδοσιακού πηλιορείτικου στιλ το οποίο έχει δωρεάν Wi-Fi. Το Manos Hotel διαθέτει αίθουσα πρωινού.
Τα καλαίσθητα στούντιο και διαμερίσματα έχουν δροσερό πέτρινο δάπεδο, απαλά χρώματα και προσεκτικά επιλεγμένα έπιπλα. Είναι όλα κλιματιζόμενα και θερμαινόμενα και διαθέτουν επιπλωμένο μπαλκόνι και μικρή κουζίνα με ψυγείο. Ορισμένες μονάδες περιλαμβάνουν τζάκι.
Το προσωπικό του ξενοδοχείου είναι διαθέσιμο 24 ώρες την ημέρα.
Σε απόσταση 200μ. από το Hotel Manos θα βρείτε εστιατόρια, μπαρ και καταστήματα. Το προσωπικό της 24ωρης ρεσεψιόν μπορεί να σας δώσει πληροφορίες σχετικά με τη φημισμένη παραλία Παπά Νερό, που βρίσκεται σε απόσταση 10 λεπτών με τα πόδια. Παρέχεται δωρεάν ιδιωτικός χώρος στάθμευσης στις εγκαταστάσεις. 
Δυστυχώς σήμερα 02/01/2017 που η Λαμπρινή επικοινώνησε με την Βαγγελίτσα άκουσε μόνον τη φωνή του συζύγου της, δυστυχώς τα νέα δεν ήταν καλά.... . . . . 
Η Λευχαιμία νίκησε την Βαγγελίτσα!!!!! μετά τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο που της διέγνωσαν στο στήθος, και κατάφερε να βγει νικήτρια, η χαρόντισσα ζητούσε να πάρει εκδίκηση και έπεισε τον χάροντα να της κόψει το νήμα της ζωής της. Δυστυχώς ο χάροντας επειδή είναι ''βρακάκιας'' εκτέλεσε την εντολή της χαρόντισσας χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Στην αγαπημένη μας Βαγγελίτσα το μόνο που μπορώ να πω είναι το ότι έχει μείνει στην καρδιά μας για την καλοσύνη της, για το χαμόγελό της, για τον γλυκό της λόγο, για τις ποιητικές βραδιές που καθιέρωσε στον Αη Γιάννη, και για την καταπληκτική φιλοξενία για όσο διάστημα μέναμε εκεί. Ειλικρινά νιώθαμε σαν στο σπίτι μας. Στον σύζυγο και στον γιο της εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια. 

Αντίο αγαπημένη μας Βαγγελίτσα, καλό ταξείδι στην μνήμη του χρόνου. Οικογένεια Σπυρίδωνα και Λαμπρινής Γκοβίνα.
 

Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟΝ.

Φίλες και Φίλοι πριν αναχωρήσω για SOUTH AFRICA σκέφτηκα να σας αφήσω ένα πολύ όμορφο δώρο για να σας κρατάει συντροφιά κατά την διάρκεια της απουσίας μου. Παρακαλώ να το μελετήσετε. Το απόσπασμα είναι από συνέντευξη του Παναγιώτη Κονδύλη, εσείς τι λέτε; συμφωνείτε μ' αυτά που λέει; Ειδικότερα η Μελισσάνθη, Διοτίμα, ο Πυθαγόρας, η Κορνηλία, η Ναυσικά, ο Πυθαγόρας, ο Αρκάς, η Μνημοσύνη, η Θάλεια, η Αλκυόνη, ο Φειδίας, η Καλλιρρόη, ο Αλέξανδρος, η Διώνη, η Περικτιόνη, η Άρτεμη, η Μυρτώ κ.ο.μ. θα πρέπει να το διαβάσουν προσεκτικά. Σας ευχαριστώ.

Ερώτηση: Η αφετηρία σας ήταν οι φιλολογικές σπουδές σας στην Ελλάδα. Αργότερα γράψατε ένα κείμενο με τίτλο (και θέμα) Ο Μαρξ και η αρχαία Ελλάδα. Ποια είναι η σχέση σας με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό; Ή, για να το θέσω αλλιώς, πώς βλέπετε σήμερα την αρχαία Ελλάδα και τον πολιτισμό της;

Π.Κ. Θεωρώ την εντρύφηση μου στα κλασσικά γράμματα ως ένα από τα μεγάλα ευτυχήματα και τα αναντικατάστατα ερείσματα της πνευματικής μου συγκρότησης. Η εντρύφηση αυτή άρχισε στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια, παίρνοντας σχεδόν την μορφή μανίας, και διαρκεί, με διάφορες εντάσεις και διακοπές πλέον, έως σήμερα. Χαριτολογώντας εξομολογούμαι σε φίλους μου ότι, καθώς μ’ ευχαριστεί τόσο το διάβασμα, δεν θα έπρεπε ποτέ να κάνω επάγγελμα μου το γράψιμο, και αναθυμάμαι με φθόνο τον λόρδο Χένρυ, στο Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, ο οποίος έλεγε ότι το διάβασμα του άρεσε τόσο, ώστε δεν του έκανε όρεξη να γράψει ο ίδιος βιβλία. Τώρα, όποτε φαντάζομαι ότι θα ξέμπλεκα με όλα τα βάσανα του γραψίματος και θα αφιέρωνα τον χρόνο μου στην απόλαυση του διαβάσματος, το πρώτο που μου έρχεται στο νου είναι η κλασσική γραμματεία, ελληνική και λατινική, σ’ όλη της την έκταση. Αν ο αναγνώστης τη γνωρίζει ο ίδιος, τότε περιττεύει να του εξηγήσω το γιατί· αν πάλι δεν τη γνωρίζει, τότε είναι άσκοπο. Ωστόσο επιθυμώ ν’ απαντήσω, έστω και μέσες-άκρες, στην ερώτηση σας εξαίροντας μερικά σημεία ιδιαίτερης προσωπικής σημασίας.
Πρώτα-πρώτα, η εξοικείωση με την αρχαιοελληνική και τη λατινική γλώσσα, ως συντακτικά και γραμματικά μορφώματα και ως αντίστοιχα ρυθμισμένες εκφραστικές δυνατότητες, σήμανε για μένα τη μεγάλη και πειθαρχημένη μύηση στο φαινόμενο «γλώσσα» εν γένει, και μάλιστα μέσα από μιαν άκρως προνομιακή πρόσβαση. Γλώσσες, όπου τα περιγράμματα των λέξεων και των φράσεων δεν τα θολώνουν τα –γόνιμα ή άγονα, αδιάφορο– νεφελώματα του νεώτερου υποκειμενισμού, μοιάζουν με κυκλώπεια τείχη χτισμένα με ξερολιθιά, με οφθαλμοφανείς τις αρμοδεσιές και χειροπιαστά τα ερείσματα, με αδρές τις αντιστοιχίες ανάμεσα στο σημαίνον και στο σημαινόμενο, στο πελέκημα του λόγου και στη λάξευση του στοχασμού. Η σαφήνεια και η απλότητα δεν είναι εδώ αιτήματα προβαλλόμενα εκ των έξω, αλλά απόρροια και κριτήριο εσωτερικού βάθους. Έχω αγαπήσει πολλούς νεώτερους συγγραφείς που υφολογικά στέκονται στους αντίποδες αυτού του ιδεώδους. Όταν όμως πρέπει να γράψω ο ίδιος, δεν μπορώ παρά να ακολουθήσω τις δικές μου υφολογικές κλίσεις, να βρω τους κατάλληλους αγωγούς για να διοχετεύσω τη δική μου σκέψη. Και ακριβώς η δόμηση της σκέψης μου με φέρνει κοντά στο διαυγές και κατά το δυνατόν απέριττο ύφος, πολύ περισσότερο γιατί πιστεύω, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για θεωρητικά κείμενα, ότι η πνευματική εντιμότητα απαγορεύει την επικάλυψη ατελειών της σκέψης με φιοριτούρες και λεκτικές ακροβασίες. Ειδικότερα, η γλώσσα, όπου πρωτογράφω τα βιβλία μου, προσφέρει εξαιρετικά πλεονεκτήματα στον γνώστη των κλασσικών γλωσσών: η γερμανική διατηρεί πολύ περισσότερο απ’ ό,τι άλλες γλώσσες τις συντακτικές δομές και τους λεκτικούς τρόπους της αρχαιοελληνικής και της λατινικής. Ιδιαίτερα οι απεριόριστες σχεδόν δυνατότητες διαπλοκής κυρίων και δευτερευουσών προτάσεων εντός μακρών περιόδων επιτρέπουν την ακριβή άρθρωση πολυεπίπεδων διανοημάτων, όπου στη συντακτική πλοκή αποτυπώνεται ανάγλυφα η πλοκή και η υφή των σχέσεων μεταξύ των διαφόρων διαστάσεων του νοήματος. Σε καμία άλλη απ’ όσες γλώσσες γνωρίζω δεν θα μπορούσε να αποδοθεί τόσο καλά το θουκυδίδειο ύφος λ.χ. Σε Γερμανούς αναγνώστες μου, οι οποίοι με ρωτούν πώς μπορώ να γράφω αβίαστα σε μια ξένη γλώσσα, και μάλιστα με αξιώσεις προσωπικού ύφους, απαντώ ότι τούτο οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στην τριβή μου με τις κλασσικές γλώσσες. Όσοι τις κατέχουν καταλαβαίνουν εύκολα τι εννοώ.
Πέρα από τη γλώσσα, αλλά όχι άσχετα προς αυτήν, κλασσική είναι μια σκέψη ή μια εποχή της ιστορίας του πνεύματος όταν διατυπώνει με αναντικατάστατη εννοιολογία προβλήματα διηνεκώς επανερχόμενα, δηλαδή προβλήματα, στα οποία προσκρούει με εσωτερική αναγκαιότητα κάθε βαθύτερος στοχασμός – κοντολογής, έσχατα προβλήματα. Πώς είναι όμως δυνατό να έχει διαχρονική κλασσική αξία ό,τι νοήθηκε και εκφράσθηκε σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο; Όπως στην ανθρώπινη κατάσταση γενικότερα υπάρχουν ορισμένα μεγέθη συνεχώς ανακυκλούμενα, παρά την εκάστοτε διαφορετική κοινωνικοϊστορική τους επένδυση, έτσι και η ανθρώπινη σκέψη κινείται γύρω από ορισμένα θεμελιώδη μεγέθη, οι βασικοί συνδυασμοί των οποίων είναι αριθμητικά περιορισμένοι, άρα περιορισμένες είναι και οι έσχατες επιλογές. Στην αρχαία Ελλάδα έγινε κάτι πράγματι εκπληκτικό: σε σχετικό σύντομο χρονικό διάστημα, και μέσα από τις εσωτερικές αναγκαιότητες της κίνησης του στοχασμού, ανακαλύφθηκαν και συνοψίσθηκαν οι έσχατες αυτές επιλογές. Όποιος π.χ. μελετήσει προσεκτικά και σ’ όλες της τις πτυχές την αντιπαράθεση σοφιστικής και Πλάτωνος θα διαπιστώσει ότι εδώ συνοψίστηκε, κατά τρόπο κυριολεκτικά ανυπέρβλητο, ό,τι κατά βάθος ταλανίζει έκτοτε, γεννώντας παράλληλα ποικίλες ενδιάμεσες λύσεις, τη δυτική σκέψη και όχι μόνον αυτή: το δίλημμα «μεταφυσική ή μηδενισμός», όπου η ηθική διάσταση του προβληματισμού συνάπτεται συνειδητά με τη γνωσιοθεωρητική ή κοσμολογική. Αυτό ούτε άλλαξε, ούτε και θα μπορούσε ν’ αλλάξει, γιατί εδώ τον λόγο τον έχουν τα σταθερά μεγέθη, για τα οποία μιλήσαμε. Αλλά μήπως ο Θουκυδίδης δεν κατέστησε ορατές, κατά τρόπο εννοιολογικά επαρκή, ορισμένες σταθερές της πολιτικής συμπεριφοράς και των διεθνών σχέσεων, ούτως ώστε ν’ αποτελεί σήμερα (εκτός Ελλάδος, εννοείται) υποχρεωτικό ανάγνωσμα όσων ασχολούνται ουσιαστικά με τέτοια ζητήματα. Εδώ πρέπει ίσως να προλάβω μια παρεξήγηση. Το κλασσικό δεν εξαντλείται στο αρχαιοελληνικό, όπως ήθελαν να πιστεύουν οι αρχαιολάτρες της παλαιάς ουμανιστικής σχολής. Η νεώτερη φιλοσοφία, κοινωνιολογία, ιστοριογραφία και λογοτεχνία έχουν κι αυτές τους κλασσικούς τους, με την έννοια που δώσαμε παραπάνω στον όρο. Η αναστροφή με τους αρχαίους κλασσικούς όχι μόνον δεν μπορεί να συνιστά κανενός είδους πρόσκομμα στην προσοικείωση των νεώτερων, αλλά έχει το αντίθετο αποτέλεσμα: εθίζει το πνεύμα στην απαρέσκεια έναντι των εκάστοτε συρμών και διδάσκει πώς να συγκροτεί κανείς την παιδεία του πάνω σε εδραία και μόνιμα θεμέλια. Πολλοί, έχοντας αφοσιωθεί περίπου υπαρξιακά σε μια πνευματική μόδα, χάνουν τον προσανατολισμό τους μόλις αυτή περάσει και τρέχοντας ξοπίσω της σ’ όλη τους τη ζωή στενεύουν αδιάκοπα τον ορίζοντά τους. Συνιστώ ένθερμα στους νεώτερους, που ενδιαφέρονται να συστηματοποιήσουν στα σοβαρά τα πνευματικά τους ενδιαφέροντα, να το κάμουν με αφετηρία τους αρχαίους και νεώτερους κλασσικούς, επιστρέφοντας αδιάκοπα σ’ αυτούς. Έτσι και χρόνο θα εξοικονομήσουν, μπαίνοντας απ’ ευθείας στην καρδιά των προβλημάτων, και θα αποφύγουν τον πνευματικό εκείνο εξευτελισμό που υφίσταται όποιος, αγνοώντας ευρύτερες συνάφειες και μακρές προϊστορίες, ατενίζει χάσκοντας τον εκάστοτε διερχόμενο διάττοντα αστέρα.
Στον βαθμό όπου κατανοούσα καλύτερα τους μηχανισμούς της ιδεολογικής και ουτοπικής σκέψης, την κλασική αρχαιότητα την έφερνε κοντύτερα μου ένα ακόμα γνώρισμα της: η απουσία εσχατολογίας και ευθύγραμμων αντιλήψεων για το ιστορικό γίγνεσθαι, οι οποίες ως γνωστόν έχουν ιουδαιοχριστιανική προέλευση και εκκοσμικεύθηκαν τόσο από τον σοσιαλιστικό μαρξισμό όσο και από τον καπιταλιστικό φιλελευθερισμό. Για να αποφευχθεί η υστερία μπροστά στον πλήρη και αμετάκλητο θάνατο, νομιμοποιήθηκε κοσμοθεωρητικά η υστερία της εσχατολογίας. Όποιος μαθαίνει να ζει χωρίς ρητές ή άρρητες εσχατολογίες και χωρίς ηθικισμούς ως υποκατάστατα τους, πρέπει και να μάθει να πεθαίνει, πλήρως και αμετάκλητα, με γαλήνη και φαιδρότητα ψυχής. Αν κάπου μπορεί να πάρει κανείς αυτό το ύψιστο μάθημα, είναι από την κλασσική αρχαιότητα, η οποία αγνόησε την ευθεία γραμμή με την αίσια απόληξη για να προσηλωθεί στην θέαση και βίωση του αΐδιου κύκλου.
Tελικά έχει δίκιο ο ά-σοφός Σωκράτης β' που λέει πως στην καλύτερη των περιπτώσεων είμαστε ολίγον φιλέλληνες, αρκεί να σκεφτούμε αυτά που γράφει ο Παναγιώτης Κονδύλης και τότε -δυστυχώς- οι πιο πολλοί θα κατανοήσουμε πως δεν έχουμε καμία σχέση με τους προγόνους μας, που τους επικαλούμαστε όταν πρόκειται να ζητήσουμε δανεικά από τους ''κουτόφραγκους'' τώρα το ποιοι είναι οι κουτόφραγκοι αυτό ας το δει καθένας μας μετά από την ανάγνωση αυτού του κειμένου. Σας χαιρετώ, ένας ολίγον φιλέλληνας που προσπαθεί να γίνει αρχικά φιλλέλληνας, και αν τον αξιώσουν οι προγονοί του, και οι θεοί το τόπου του να φθάσει στο σημείο να γίνει Έλληνας, αν προλάβει φυσικά. Με σεβασμό ο Ο.Φ. ΠΕΠΕ.