ΑΓΓΕΛΙΚΗ-ΑΡΜΟΝΙΑ ΠΑΠΠΑ μια νέα μούσα στα χάλκινα ανατέλλει στο Κορωπί.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί μουσικόφιλοι και συνχαλκινοερωτευμένοι σας καλησπερίζω. Όταν πριν λίγες μέρες η Αγγελική-Αρμονία με προσκάλεσε να παρακολουθήσω στο Μέγαρο Μουσικής την συναυλία με τα χάλκινα σε συνεργασία με την Κ.Ο.Α. δεν φανταζόμουν πως θα ζούσα αυτή την πανδαισία των ηχοχρωμάτων, την μαγεία των φωνών, και την δεξιοτεχνία έκφρασης τόσων πολλών καλλιτεχνών που ξεκίναγε από παιδάκια των 5; ετών και έφθανε μέχρι και τα 60. Πρώτη φορά αντίκριζα στη σκηνή περίπου 50 άτομα με χάλκινα, 
Τρομπέτες – για υψηλές φωνές 
Κόρνα – για μεσαίες ή χαμηλές φωνές 
Τρομπόνια – για χαμηλές φωνές 
Τούμπα – για χαμηλές φωνές, 
όσοι από σας δεν έχετε παρακολουθήσει κάποια συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών με τα χάλκινα βάλτε το

στο πρόγραμμά σας και είστε σίγουροι πως θα ζήσετε μια μαγική βραδιά. Ειδικότερα όταν στη σκηνή παρουσιάστηκε ο δάσκαλος πολλών από τους μουσικούς, και με το μουσικό πριόνι!! συνόδευσε τα χάλκινα έγινε ο χαμός. Πολλά συγχαρητήρια ανήκουν στην δασκάλα των 10 περίπου μικρών ταλέντων που με την παρουσία τους και τα όργανά τους ομόρφυναν περαιτέρω τη μαγική βραδιά, το όνομα της δασκάλας είναι Αγγελική-Αρμονία Παππά. Τελικά γίνονται πολύ όμορφα πράγματα γύρω μας, απλά εμείς δεν τα παίρνουμε είδηση. Μιας και αναφέρθηκα στα τόσα όμορφα που γίνονται θα σας γνωστοποιήσω πως αυτή την Πέμπτη στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ στην οδό Μεσογείων στις 20.00 το βράδυ θα γίνει μια καταπληκτική συναυλία στη μνήμη της Δόμνας Σαμίου μ' ένα φοβερό επιτελείο παραδοσιακών καλλιτεχνών. Η είσοδος είναι ελεύθερη, η συναυλία θα γίνει σε κάποιο στούντιο της ΕΡΤ και όσοι από σας επιθυμείτε να την παρακολουθήσετε τηλεφωνήστε στο 210 6013169 στην κ. Γκίνζου για να κάνετε κράτηση. Ποιο κάτω σας παρουσιάζω το χθεσινό πρόγραμμα.

Μία συναυλία «πολύχρωμη» και εορταστική αλλά και μία «γέφυρα» γνωριμίας και συνεργασίας των παλαιότερων και των νεότερων μουσικών είναι η εκδήλωση που διοργανώνει τη Δευτέρα 6 Μαρτίου (20.30) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Σύνολο Χάλκινων Πνευστών και Κρουστών «Metallon» της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, σε συνεργασία με το Ωδείο «Φίλιππος Νάκας» με τη συμμετοχή της Χορωδίας Pop Gospel του ωδείου.

Περισσότεροι από 50 μουσικοί θα βρεθούν επί σκηνής για να γιορτάσουν τα μουσικά επιτεύγματα των εργαστηρίων που πραγματοποιεί το Σύνολο «Metallon», σε συνεργασία με το Ωδείο «Φίλιππος Νάκας» για πέμπτη συνεχή χρονιά. Στόχος των εργαστηρίων, που ξεκίνησαν το 2012, είναι η γνωριμία σπουδαστών κάθε ηλικίας με το ρεπερτόριο και τις «συνθήκες» μιας συμφωνικής ορχήστρας και η προσφορά μίας πολύτιμης εμπειρίας συνεργασίας και συμμετοχικής προετοιμασίας.

Τα αποτελέσματα των εργαστηρίων θα έχει λοιπόν τη δυνατότητα να απολαύσει το κοινό της εκδήλωσης, αφού καθηγητές και σπουδαστές θα συμπράξουν ερμηνεύοντας έργα των Παύλου Καρέρ, J. P. Sousa, H. Purcell, H. Mancini, σε διασκευές για χάλκινα πνευστά.

Την έναρξη της γιορτής θα κηρύξει με τον μουσικό τρόπο που ξέρει το Σύνολο «Metallon». Θα ακολουθήσει η κοινή του εμφάνιση με τη Χορωδία Pop Gospel του Ωδείου «Φίλιππος Νάκας» που σε διδασκαλία και διεύθυνση Μαρίνας Σάττι και με τη συνοδεία στο πιάνο του Μιχάλη Παπαπέτρου θα ερμηνεύσει δημοφιλέστατα γκόσπελ και αποσπάσματα από musicals.

Αμέσως μετά θα βραβευτούν έξι παλαιότεροι μουσικοί των χάλκινων πνευστών, δάσκαλοι, συμπαραστάτες και εμπνευστές των σημερινών καθηγητών των εργαστηρίων, ως επισήμανση αυτής της σπουδαίας καλλιτεχνικής «σκυτάλης» της διδασκαλίας και της συνεργασίας των γενεών, χωρίς την οποία  καμία τέχνη δεν μπορεί να εξελιχθεί.

Και μετά τους παλαιότερους το μέλλον: η εκδήλωση θα κλείσει με την κοινή συναυλία καθηγητών και μαθητών…

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ  ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ

Έναρξη με το Κουιντέτο Χάλκινων Πνευστών «Metallon» της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών

Η POP GOSPEL CHOIR του Ωδείου «Φίλιππος Νάκας» ερμηνεύει τα τραγούδια: Hallelujah, Amazing grace, Seasons of love, End of the road (Boyz IΙ MEN),  Oh Happy Day (Sisters' act), I'm a Believer. Διδασκαλία/Διεύθυνση: Μαρίνα Σάττι. Στο πιάνο συνοδεύει ο Μιχάλης Παπαπέτρου.

Βράβευση παλαιότερων μουσικών

Συναυλία των σπουδαστών του Εργαστηρίου μαζί με το Κουιντέτο Χάλκινων Πνευστών «Metallon».

Metallon-Σύνολο Χάλκινων Πνευστών και Κρουστών της Κ.Ο.Α.:
Παναγιώτης Καίσαρης, τρομπέτα
Γιάννης Καραμπέτσος, τρομπέτα
Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

ΟΔΟΣ ΝΟΡΜΑΝΟΥ, ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ Η επιλογή έγινε από τον Πεπέ.

ΜΙΑ  ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ:  Αν  καθίσετε  στο Μοναστηράκι  σ’ ένα δρομάκι,  πάροδο της κεντρικής Ηφαίστου, στη οδό Νορμάνου  ή  Νορμανού  και  ρωτήσετε  τους  καταστηματάρχες και τους  περαστικούς «ποιος ήταν αυτός,  ρε  παιδιά,  ο Νορμάνος»; κανένας  δεν  θα  σας  απαντήσει.
Αυτός  ο  "Νορμάνος"  όμως,  που  οι  πολυάσχολοι  πραματευτάδες  της  περιοχής  δεν  γνωρίζουν,  ήταν  ένας  ξένος,  που  ήρθε  από  μακριά  και  πολέμησε  για  την ελευθερία  τους  και  σκοτώθηκε  για  δαύτους.  Κανένας  δεν  τον  εξανάγκασε   να  κάνει  κάτι  τέτοιο.  Πολέμησε   και  σκοτώθηκε,  γιατί   μία  ΙΔΕΑ  που  είχε  στο  κεφάλι  του,  η  ιδέα  ΕΛΛΑΔΑ,  του  υπενθύμιζε  ότι  άξιζε  να  κάνει  γι  αυτήν,  ό,τι  έκανε.
Ο  δρόμος  ΟΔΟΣ  ΝΟΡΜΑΝΟΥ είναι αφιερωμένος στον Norman von Ehrenfels, τον ευγενή Γερμανό αξιωματικό που έφτασε στην Ελλάδα επικεφαλής σώματος 120 επιλέκτων στρατιωτών και θυσιάστηκε για την πατρίδα μας.  Ο  Γερμανός στρατηγός κόμης Νόρμαν Έρενφελς, διακρίθηκε για τη γενναιότητα που επέδειξε στη μάχη του Πέτα,  στις 4 Ιουλιου του 1822.  Στην  μάχη επικεφαλής  σώματος  που αποτελούνταν από  93  Γερμανούς Φιλέλληνες, γνώρισε την ήττα και τον αποδεκατισμό του σώματος του πολεμώντας ηρωικά και με αυταπάρνηση  στην  πρώτη  γραμμή.

 Από τους 93, γλύτωσαν μόνο οι 25.

«ΧΑΣΑΜΕ  ΤΑ  ΠΑΝΤΑ,  ΠΛΗΝ  ΤΗΣ  ΤΙΜΗΣ».

Ο ίδιος ο Νόρμαν πολύ βαριά πληγωμένος αναφέρθηκε στον Μαυροκορδάτο με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει, λέγοντας τα εξης: «Πρίγκιπά μου, χάσαμε τα πάντα,  πλην της τιμής».

  Μετά  από  λίγο   καιρό  ξεψύχησε στο Μεσολόγγι.-
ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ  ΤΩΝ  ΤΟΥΡΚΩΝ  ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΔΙΚΗ  ΜΑΣ  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Ο Καρλ Φριντριχ Λέμπερεχτ Γκραφ φον Νόρμαν-Έρενφελς (γερμ.Karl von Normann-Ehrenfels, εξελληνισμένα: Κάρολος Νόρμαν, Στουτγκάρδη, 14 Σεπτεμβρίου 1784 – Μεσολόγγι, 15 Νοεμβρίου 1822) ήταν στρατιωτικός από την Βυρτεμβέργη ο οποίος πολέμησε στους Ναπολεόντιους Πολέμους. Ως Φιλέλληνας μετέβη στην Ελλάδα, προκειμένου να ενισχύσει των αγώνα των Επαναστατών κατά την Επανάσταση του 1821. 

Ο Καρλ φον Νόρμαν-Έρενφελς ήταν εκ των υιών του δικαστικού Φίλιπ Κρίστιαν φον Νόρμαν-Έρενφελς, ο οποίος υπηρέτησε ως πρωθυπουργός του Βασιλείου της Βυρτεμβέγης την περίοδο 1806–1812. Το 1799, εντάχθηκε σε ένα σύνταγμα Αυστριακών θωρακοφόρων. Σύντομα, έλαβε τίτλο διοικητή και πολέμησε μαζί με τους Αυστριακούς ως την υπογραφή της Ειρήνης της Λυνεβίλ. Με την βοήθεια του πατέρα του, στη συνέχεια, μετατοπίστηκε στο στρατό της Βυρτεμβέργης, φτάνοντας ως το αξίωμα του Αντισυνταγματάρχη και διοικητή του συντάγματος των ελαφρών ιππέων της βασιλικής φρουράς το 1810. Το 1812, ηγήθηκε του συντάγματός του στην Γαλλική εισβολή στη Ρωσία. Το 1813, ως υποστράτηγος, οργάνωσε και ηγήθηκε μιας ταξιαρχίας ιππικού, αρχικά με το μέρος των Γάλλων, αν και στις 18 Οκτωβρίου προτίμησε να ταχθεί με το μέρος των Συμμαχικών Δυνάμεων, κι αυτό παρά το γεγονός ότι η Βυρτεμβέργη εξακολουθούσε να είναι σύμμαχος δύναμη του Ναπολέοντα. Η πράξη αυτή οδήγησε τον Βασιλιά Φρειδερίκο Α΄ της Βυρτεμβέργης να απαγορεύσει στον Νόρμαν την επιστροφή στη Βυρτεμβέργη. Δεν ήταν παρά μονάχα μετά τον θάνατο του Βασιλιά, τον Μάρτιο του 1817, που του επετράπη η επιστροφή του στην πατρίδα του, αν και η απαγόρευση εισόδου παρέμενε όσον αφορά την πρωτεύουσα του κρατιδίου, Στουτγκάρδη.

Μετά τον θάνατο του πατέρα του, τον διαδέχτηκε ως κύριος των γαιών που διέθετε αυτός στο Έρενφελς, αλλά στις αρχές του 1822, μαζί με άλλους Φιλέλληνες, αναχώρησε για την Ελλάδα για να συμπαρασταθεί στους Έλληνες Επαναστάτες κατά τον ξεσηκωμό τους ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Υπηρέτησε ως αρχηγός του επιτελείου του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου στην καταστροφική Μάχη του Πέτα στις 16 Ιουλίου 1822.  Βαριὰ πληγωμένος, κατόρθωσε νὰ φτάσει στο Μεσολόγγι, όπου και  πέθανε τον Νοέμβριο του 1822. Πηγή: Ζήνων Παπαζάχος. Ανιχνευτής ο Πεπέ.

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Ιωάννης Ιωαννίδης Καθηγητής Παθολογίας, Έρευνας, Πολιτικής Υγείας και Στατιστικής Πανεπιστημίου Stanford

Άλλη μια αναστολή για ειδικούς λόγους, ο λόγος είναι το πιο κάτω άρθρο το οποίο ήθελα να σας το ''κοινωνήσω'' γιατί λέει τα πράγματα με τ' όνομά τους, από έναν καταξιωμένο και δημιουργικό Έλληνα του εξωτερικού. Σοφέ Γεώργιε μήπως θα πρέπει να ψηφίζουν μόνον οι Έλληνες του εξωτερικού; Ηγέτη περιμένω τα σχόλιά σου. Αλήθεια πόσοι Έλληνες γνωρίζουμε για τις επιτυχίες ενός άλλου άξιου και δημιουργικού Έλληνα του εξωτερικού; Μιλάω για τον κ. Δημήτρη Παπαμόσχου που πρόσφατα τον βράβευσαν στη NASA; Μήπως ο επόμενος πρόεδρος θα πρέπει να είναι από τους Έλληνες της μικρής δημιουργικής Ελλάδας του εξωτερικού; ΥΓ. Φωτεινή σ' ευχαριστώ, εσύ ανήκεις στην μικρή δημιουργική Ελλάδα που υπάρχει εντός. Με σεβασμό ο Πεπέ.
Ιωάννης Ιωαννίδης Καθηγητής Παθολογίας, Έρευνας, Πολιτικής Υγείας και Στατιστικής Πανεπιστημίου Stanford

Ανοιχτή επιστολή στον προστάτη του πολιτεύματος

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε,
Με μεγάλη προσοχή διαβάζω τις δηλώσεις σας ότι η δημοκρατία κινδυνεύει. Αναφέρεστε σε πολλούς κινδύνους που απειλούν το καλύτερο δυνατό πολίτευμα. Όντως η δημοκρατία (ακόμα περισσότερο η δημοκρατία στην Ελλάδα) έχει σήμερα ισχυρούς εχθρούς και υπονομευτές. Όμως αναρωτιέμαι. Σκεφτήκατε ποτέ ότι η δημοκρατία μπορεί να κινδυνεύει και από εσάς τον ίδιο;
Κύριε Πρόεδρε, ως πρώτος πολίτης της χώρας είστε ο ρυθμιστής του πολιτεύματος, πρακτικά ο προστάτης του. Ο κάθε πολίτης που κοιτάει προς εσάς πρέπει να νιώθει ότι το πολίτευμα λειτουργεί. Στοιχειώδης απόδειξη λειτουργικότητας είναι να βλέπει στο ανώτατο αξίωμα της πολιτείας κάποιον που ο δημόσιος βίος του αποτελεί πηγή έμπνευσης. Θεωρείτε πως αποτελείτε πηγή έμπνευσης στις σημερινές δύσκολες περιστάσεις;
Ο δημόσιος βίος σας περιλαμβάνει επιστημονική και πολιτική καριέρα. Φυσικά, ένας Πρόεδρος Δημοκρατίας δεν είναι υποχρεωτικό να είναι καθηγητής. Μπορεί να έχει κάνει οτιδήποτε στη ζωή του επιτυχημένα και να έχει προσφέρει στον τόπο. Σέβομαι τις επιστημονικές περγαμηνές σας. Όμως με τη συστολή που σας διακρίνει, πιστεύω θα αναγνωρίζετε κι ο ίδιος πως ο ελληνισμός διαθέτει κορυφαίο επιστημονικό δυναμικό και μάλλον υπάρχουν αρκετές δεκάδες χιλιάδες Έλληνες επιστήμονες με μεγαλύτερη διεθνή απήχηση του έργου τους. Οι περισσότεροι είτε έχουν φύγει στο εξωτερικό είτε παλεύουν περιθωριοποιημένοι ή και άνεργοι στη χώρα. Αγωνιζόμενοι να επιβιώσουν, όπως και πολλοί περισσότεροι εξαιρετικά ταλαντούχοι, δημιουργικοί και σκληρά εργαζόμενοι Έλληνες σε τόσους άλλους τομείς και επαγγέλματα, δεν τους πέρασε από το μυαλό να γίνουν Πρόεδροι της Δημοκρατίας.

Υποθέτω λοιπόν ότι θα πρέπει να προσβλέψουμε κυρίως στην πολιτική σας καριέρα για να αναγνωρίσουμε την προσφορά σας στον τόπο που σας οδήγησε στην προεδρία. Είχατε όντως μακροχρόνια ενασχόληση με τα κοινά από θέσεις ισχύος. Μετράτε πάνω από 20 χρόνια σαν βουλευτής, υπουργός και, πλέον, Πρόεδρος. Πόσο επιτυχημένες θεωρείτε τις θητείες σας, κύριε Πρόεδρε; Διαπερνά ποτέ τη σκέψη σας η πιθανότητα ότι οι θητείες σας ήταν αποτυχημένες; Θεωρείτε ότι κάνατε λάθη; Σοβαρά λάθη; Θεωρείτε ότι ίσως μειοδοτήσατε στις απαιτήσεις των καιρών;
Είναι αντικειμενικά τεκμηριωμένο ότι η Ελλάδα μετά από τις κυβερνήσεις όπου συμμετείχατε συνετρίβη. Την εκτεταμένη καταστροφή την παραδέχεστε και ο ίδιος στους λόγους σας. Έχετε συν-ευθύνη για αυτή την εξέλιξη; Αν δεν έχουν ευθύνη οι βουλευτές και οι κυβερνώντες, ποιος έχει ευθύνη; Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη; Το 2008 μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τη δραματική καταστροφή της Αθήνας, καταθέσατε την παραίτησή σας από ευθιξία, αλλά δεν έγινε δεκτή. Παραμένει αυτή η ευθιξία στον στοχασμό σας;
Εμφανώς η Ελλάδα συνέχισε να υποχωρεί επιταχυνόμενα μετά την εκλογή σας στην προεδρία. Σίγουρα αναγνωρίζετε πόσο θεαματική είναι σήμερα η καθημερινή υποχώρηση. Δε θέλω να μιλήσω για συνωμοσία και προδότες. Ούτε με εκφράζει η έριδα, το μίσος, η εκδικητική αντιδικία. Έστω ας δεχτούμε υποθετικά ότι πρόκειται για αποτυχία που προέκυψε παρά τις καλύτερες προθέσεις. Σε ποιο σημείο ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας λέει «αρκετά, ως εδώ»; Σε ποιο σημείο δηλώνει ότι δε μπορεί να είναι αθώος παρατηρητής ή διακοσμητικός σχολιαστής στην υποστροφή, υποθήκευση, υπονόμευση της χώρας;

Δεν έχω αμφιβολία ότι αν με αγνοήσετε με την παροιμιώδη σας νηφαλιότητα και αν συνεχίσετε ολύμπια ατάραχος στον θεσμικό σας ρόλο, η ελληνική ιστοριογραφία θα σας ανταμείψει. Πιθανόν θα εμφανιστείτε αρκετές εκατοντάδες φορές ακόμα σε τηλεοράσεις και εφημερίδες ελεγχόμενες από 4, 9, 20 ή 50 μιντιάρχες. Πιθανότατα θα γίνετε επίτιμος δημότης σε πολλές πόλεις. Θα λάβετε πάμπολλα πολιτειακά, θρησκευτικά, ακαδημαϊκά, κοινωνικά, λεσχιακά, τοπικά και διεθνή βραβεία. Υπάρχουν αμέτρητοι ειλικρινείς θαυμαστές ή κόλακες που θα σας αποδώσουν τιμές είτε για ό,τι είστε είτε για ό,τι συμβολίζετε. Δε μπορώ να σας εγγυηθώ ότι θα πάρετε περισσότερα βραβεία από όλους τους Έλληνες. Ο συναγωνισμός είναι σκληρός, κύριε Πρόεδρε. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τη Wikipedia Έλληνας πρώην υπουργός και νυν επίτροπος με ακαταμάχητη αξιοσύνη έχει γίνει ήδη επίτιμος δημότης σε περίπου 80 πόλεις. Στο στήθος του και στον λαιμό του κρέμονται πάνω από είκοσι Μεγαλόσταυροι, Μεγάλα Κορδόνια και διάσημα που τον ονομάζουν Αξιωματικό, Ιππότη και Σύντροφο. Επιπλέον κοσμήθηκε με 6 επίτιμους ακαδημαϊκούς τίτλους από πανεπιστημιακά ιδρύματα που μέσα στον οίστρο της αριστείας τους δεν αντέξανε να μην τον βραβεύσουν. Θα είναι δύσκολο να ξεπεράσετε μερικούς συναδέλφους σούπερμεν στην ευγενική άμιλλα συλλογής επιβραβεύσεων. Αλλα σίγουρα θα είστε από τους κορυφαίους σε αναγνώριση νεοέλληνες.
Σας εύχομαι υγεία και μακροημέρευση, κύριε Πρόεδρε. Προβλέπω ότι κάποτε, όταν ολοκληρώσετε πλήρης ημερών την πορεία σας, θα εγερθούν και προτομές και ανδριάντες προς τιμήν σας. Όπως ο κ. Παπαγεωργόπουλος φωτογραφήθηκε με την ανύψωση του ανδριάντα του κ. Κωνσταντίνου Καραμανλή και ο κ. Τσοχατζόπουλος φωτογραφήθηκε με την ανύψωση του ανδριάντα του κ. Ανδρέα Παπανδρέου, στοιχηματίζω ότι κάποιος πολυμήχανος πολιτικός θα φωτογραφηθεί και με την ανύψωση του δικού σας προσκυνήματος. Δεν μπορώ να σας εγγυηθώ ότι δε θα αναγράψει κανένας ποτέ επάνω στο μνημείο «ΘΥΡΑ 4 ΡΑΟΚ 1976» ή «Νούμερο 1 Κλέφτης», όπως συνέβη ατυχώς με τους παραπάνω τιμώμενους. Αν γίνει αυτό, ελπίζω να λειτουργούν ακόμα υπηρεσίες καθαρισμού μνημείων. Όμως τι νομίζετε ότι θα αντικρύζει τριγύρω ο ανδριάντας σας; Τι άλλο από μια έρημη χώρα; Μια χώρα σε παρακμή, γερασμένη, διαλυμένη, υποταγμένη, πιθανόν ανύπαρκτη;

Σε ποιο σημείο ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας λέει «αρκετά, ως εδώ»; Σε ποιο σημείο δηλώνει ότι δε μπορεί να είναι αθώος παρατηρητής ή διακοσμητικός σχολιαστής στην υποστροφή, υποθήκευση, υπονόμευση της χώρας;

Κύριε Πρόεδρε, σας ικανοποιεί αυτό το σενάριο; Αν ναι, συνεχίστε ό,τι κάνετε. Συνεχίστε να δηλώνετε ότι κινδυνεύει η δημοκρατία από αφηρημένες έννοιες. Συνεχίστε να κλαίγεστε ότι το οικονομικό επικρατεί επί του θεσμικού. Ρίξτε τις ευθύνες στον κύριο Οικονομικό, αυτόν τον τόσο κακό και επίβουλο παλιάνθρωπο. Κανένας μας δεν έχει τη δυνατότητα να συναντήσει τον κ. Οικονομικό αυτοπροσώπως για να του ζητήσει ευθύνες.
Ισχυρίζεστε ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία υπερτερεί της άμεσης δημοκρατίας γιατί προστατεύει καλύτερα τα δικαιώματα των μειοψηφιών. Ίσως έχετε δίκιο, εάν η αντιπροσωπευτική δημοκρατία λειτουργεί. Όμως θεωρείτε ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία που σας ανέδειξε ανώτατο άρχοντα της χώρας λειτουργεί; Θεωρείτε ότι προστατεύει τα δικαιώματα των μειοψηφιών; Θεωρείτε ότι προστατεύει έστω τα δικαιώματα της πλειοψηφίας;
Εκλεγήκατε από βουλευτές κομμάτων που στις τελευταίες εκλογές συνολικά συγκεντρώσανε ψήφους μιας μειοψηφίας του ελληνικού λαού. Καταλαβαίνω ότι υπάρχει ακόμα διχογνωμία για το ποιος ανήκει στον ελληνικό λαό και ποιος είναι αποδιοπομπαίος, περιττός ή πολίτης δεύτερης κατηγορίας. Περίπου ένα τρίτο των Ελλήνων βρίσκεται στο εξωτερικό. Ανάμεσα σε όσους παραμένουν στη χώρα, τα κόμματα που σας ψήφισαν δεν εκπροσωπούν ούτε τους μισούς. Ανάμεσα σε όσους ψήφισαν αυτά τα κόμματα, οι περισσότεροι το κάνανε με αηδία ή απελπισία. Κοιτάξτε γύρω σας κύριε Πρόεδρε. Τι βλέπετε; Αν είστε αποκλεισμένος στο μέγαρό σας και δεν βλέπετε πλέον, τότε τουλάχιστον τι οσμίζεστε, τι ακούτε, τι συναισθάνεστε; Ποιον εκπροσωπείτε; Ποιον αντιπροσωπεύει πλέον η «αντιπροσωπευτική δημοκρατία»; Εσάς; Μερικούς κομματάνθρωπους, μερικούς δικτυωμένους, μερικές μικροπαρέες, ένα τσούρμο, πόσους άλλους; Σε ποια δημοκρατία είστε ανώτατος άρχοντας; Σε ποιο λαό;
Κύριε Πρόεδρε, η μειοψηφική αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν κινδυνεύει. Ούτε από βία (στην οποία δεν πιστεύω) ούτε από υγιείς δυνάμεις. Η καθημερινή καταστολή των υγιών δυνάμεων της χώρας είναι ισχυρότατη και διακομματικά συμπαγής. Μάλλον έτσι θα συνεχίσουν τα πράγματα μέχρις ότου η Ελλάδα θα έχει υποστραφεί σε απέραντο βοσκοτόπι σπαρμένο με προτομές και ανδριάντες αλληλοεπαινούμενων πολιτικών και συνδιατρεφομένων συνοδοιπόρων. Εκτός και αν οι ταγοί των παρασιτικών κομματικών μειοψηφιών καταλάβουν πόσο βλάπτουν την Ελλάδα και παραιτηθούν αφήνοντας τη δημοκρατία να ανασάνει. Οι ομιλίες πολιτικών αρχηγών που άκουσα πρόσφατα δείχνουν ότι δεν υπάρχει σοβαρή δυνατότητα τέτοιας ανάσας. Η στενά κομματική, διχαστική εμμονή διατηρείται απαρασάλευτη. Κανένα σοβαρό σχέδιο πέρα από υποσχόμενες παροχές ή φορομειώσεις - αριθμητική τρίτης δημοτικού εκτελούμενη εν κενώ χωρίς τον ξενοδόχο. Καμιά αναγνώριση ευθύνης για τη συντελεσμένη καταστροφή. Όμως εσείς είστε Πρόεδρος της Δημοκρατίας πλέον, όχι κομματάρχης. Αν εκείνοι δεν ανανήπτουν και δεν παραδέχονται τις ευθύνες τους, τουλάχιστον δώστε εσείς προτεραιότητα στην Ελλάδα. Δώστε εσείς στους Έλληνες την απαραίτητη έμπνευση. Παραιτηθείτε, κύριε Πρόεδρε.
Πήγη: http://www.huffingtonpost.gr/

Ο ψυχοθεραπευτής Ματθαίος Γιωσαφάτ μιλάει στην «Ε» για το ρόλο των γονιών στην ψυχική υγεία του παιδιού και του μετέπειτα πολίτη

Του Γιώργου Βιδαλη.

Τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής μας. Ο καθοριστικός ρόλος της μάνας. Τα «κλειδιά» του καλού γάμου. Ο θρίαμβος της απιστίας, η διπλή ζωή. Η πολιτική και η λογοτεχνία στο... ντιβάνι. Οι φαντασιώσεις. Η... Μόνικα Μπελούτσι. Ο Καζαντζάκης, ο Καβάφης.

Ματθαίος Γιωσαφάτ, εβραϊκής καταγωγής από την Κατερίνη, 74 χρόνων, διαπρεπής ψυχοθεραπευτής, ψυχίατρος και ψυχαναλυτής. Η ζωή του όλη πολύχρονες σπουδές και συνεχής εργασία σε Αγγλία και Ελλάδα, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, εκπαιδευτής ψυχαναλυτών, δημιουργός της Εταιρείας Ομαδικής Ανάλυσης και Οικογενειακής Θεραπείας, δίνει διαλέξεις, γράφει άρθρα και βιβλία.
Το περιεκτικό κι άκρως κατατοπιστικό βιβλίο του «Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια», με υπότιτλο «Η ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη του παιδιού και ο ρόλος των γονιών», ήταν φέτος για ένα εξάμηνο στις πρώτες θέσεις των ευπώλητων βιβλίων (εκδόσεις «Αρμός»). Πνευματικό προϊόν τεσσάρων διαλέξεών του στο βιβλιοπωλείο του «Αρμού». Βασική θεματολογία:
Η σωματική και ψυχική υγεία της εγκύου με τις ανάλογες επιρροές στο έμβρυο. Η ασφάλεια, το χάδι που προσφέρει η μητέρα στο παιδί τον πρώτο χρόνο προδιαγράφουν το μελλοντικό χαρακτήρα του. Η δύσκολη προσαρμογή στους κανόνες στο δεύτερο χρόνο, που κάνουν συνήθως ένα παιδί υποτακτικό ή ατίθασο. Η ανακάλυψη της σεξουαλικότητας (αυτοερωτισμός, έλξη προς το γονιό) από τον τρίτο έως τον πέμπτο χρόνο.
Προσηνής, νηφάλιος, ρεαλιστής, αφοσιωμένος στην επιστήμη του, «ακτινογραφεί» εκατοντάδες Ελληνες εδώ και τριάντα χρόνια. Τον Νοέμβριο θα κάνει νέο κύκλο διαλέξεων στον «Αρμό» με θέμα «Η θύελλα της εφηβείας».

- Το χάδι, η φροντίδα που παρέχει η μητέρα στον πρώτο χρόνο του παιδιού πόσο σημαντικό είναι για το μελλοντικό χαρακτήρα του;
«Γνωρίζουμε κι επιστημονικά πλέον από την παρατήρηση βρεφών τη σημασία που έχει η αγάπη, το νοιάξιμο της μητέρας για το παιδί, η αγκαλιά της, τα χάδια, η ομιλία της. Πολλές μητέρες νομίζουν ότι δεν καταλαβαίνει το μωρό και δεν του μιλάνε καν. Το παιδί ακούει, καταλαβαίνει μ' έναν δικό του τρόπο ακόμη και μέσα στην κοιλιά. Η φωνή της μητέρας είναι η μουσική του. Πρέπει να του τραγουδάει, να του μιλάει ήρεμα, να νιώθει τη μυρωδιά της. Οι σημερινές μητέρες είναι πιο καλές, πιο μορφωμένες, αλλά δουλεύουν, λείπουν. Αυτό είναι το κακό!».

- Η αγκαλιά, το χάδι είναι το ίδιο αναγκαία στους ενηλίκους;
«Οι γυναίκες είναι πιο τρυφερές. Στο γάμο όμως υπάρχει συχνά ένα πρόβλημα, η έλλειψη σεξουαλικής ανταποδοτικότητας από τη γυναίκα. Οι περισσότεροι άντρες που έρχονται εδώ γι' αυτό διαμαρτύρονται. "Δεν μου κάθεται", λένε. Κάτω όμως απ' αυτό κρύβεται η ανάγκη του άντρα για χάδια. Μια στέρηση που την καλύπτει με τη σεξουαλική επαφή».

- Η γυναίκα, δηλαδή, θέλει λιγότερα χάδια;
«Η γυναίκα τακτοποιείται με τη μάνα της. Ο άντρας, σε όποια ηλικία κι αν είναι, παραμένει παιδί. Γι' αυτό έχει ανάγκη μεγαλύτερη από χάδια. Η γυναίκα έχει ανάγκη από υποστήριξη, από λόγια. Βεβαίως θέλει κι αυτή χάδια. Ο άντρας όμως είναι πιο ευάλωτος στην έλλειψη χαδιών. Δεν το δείχνει από αντριλίκι. Το λένε όμως οι ποιητές, οι τραγουδιστές. "Να με προσέχεις" τραγουδάει ο Σαββόπουλος, "Να μ' αγαπάς" έλεγε ο Σιδηρόπουλος».

- Θα μπορούσαν να λειτουργούν φροντιστήρια για υποψήφιους γονείς;
«Ασφαλώς. Υπάρχουν κάποιες σχολές γονέων. Εδώ κι αρκετά χρόνια στις διαλέξεις μου προτείνω να γίνονται μαθήματα ζωής από τον παιδικό σταθμό έως το Λύκειο. Μαθήματα από ειδικούς μια-δυο φορές την εβδομάδα. Για τις ανθρώπινες σχέσεις, τα αισθήματα, πώς αγαπάμε, πώς μαλώνουμε, πώς παντρευόμαστε, πώς συναναστρεφόμαστε με τους άλλους. Αντί γι' αυτά, μαθαίνουμε στα σχολεία τι προϊόντα έχει η Γουινέα, αλγεβρικές εξισώσεις, που δεν βοηθούν σε τίποτα. Βγαίνεις στη ζωή και δεν ξέρεις πώς να πλησιάσεις μια κοπέλα στην εφηβεία. Δεν ξέρεις πώς να κάνεις πολιτική στη χώρα. Τι μπορούμε να κάνουμε οι Ελληνες για να είναι καλύτερη η χώρα για όλους μας».

- Τι φταίει;
«Ο άκρατος εγωισμός μας. Είμαστε στερημένοι. Ο καθένας κοιτάει ό,τι αρπάξει. Λέμε ότι φταίνε οι πολιτικοί. Ποιος τους βγάζει; Εγώ κι εσύ. Τους ψηφίζαμε γιατί υπόσχονταν να διορίσουν τον γιο ή την κόρη, να κάνουν μια φοροαπαλλαγή κι ας γνωρίζαμε ότι είναι απατεώνες. Η μόνη ελπίδα για την Ελλάδα είναι να βρεθεί ένας χωρίς συμφέροντα και να πει "αυτά θα κάνουμε" κι ο κόσμος θα τον ακολουθήσει».

- Η πολιτική έχει σχέση με την παιδική ηλικία;
«Από το δεύτερο χρόνο μπορούμε να δούμε ψυχαναλυτικά και την πολιτική κατάσταση μιας χώρας. Οι Γερμανοί και οι Ιάπωνες, έχοντας πολύ αυστηρό δεύτερο χρόνο, πειθαρχώντας στη λειτουργία των σφιγκτήρων, στην πρωκτική φάση της κοινωνικοποίησης, γίνονται πολύ καθαροί, εργατικοί, αποδοτικοί κι έτσι πάντα κερδίζουν οικονομικά. Από την άλλη μεριά, καταπιέζουν το θυμό που νιώθουν τότε με τους γονείς δημιουργώντας μια έντονη σκληρότητα. Οι Γερμανοί και οι Ιάπωνες είναι από τους πιο σαδιστικούς λαούς. Μόνο που το βγάζουν προς τα έξω, σε άλλους λαούς».

- Χαραμάδα φωτός υπάρχει στο δικό μας «σκοτάδι»;
«Με τη βοήθεια των ξένων, που ήρθαν ως καλύτεροι και ως αυστηροί γονείς να μας στριμώξουν, θ' αναγκαστούμε να κάνουμε μερικά πράγματα που δεν τα κάναμε ποτέ. Οι αντιδράσεις τού τύπου κλείνω τους δρόμους, τα λιμάνια, οι απεργίες χωρίς αντίκρισμα, η ανομία δείχνουν τη νεοελληνική παθολογία. Κάτι που έχει να κάνει με καταπιεσμένα παιδιά, στερημένα, ατίθασα, ανώριμα. Οπως συχνά οι συνδικαλιστές που θέλουν να τα πάρουν από τη μαμά-κοινωνία. Δεν υπάρχουν μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Οι Ελληνες μπερδεύουν την ελευθερία με την ασυδοσία».

- Τρεις προσωπικότητες που θα θέλατε να ψυχαναλύσετε στο ντιβάνι σας;
«Τον Διονύσιο Σολωμό. Είχε φοβερά προβλήματα. Νόθος, άκρως ενδιαφέρουσα περίπτωση. Τον Καβάφη, τον οποίο αγαπώ ως ποιητή παρ' όλο που ήταν ταλαίπωρος. Ολη η ποίησή του άρχισε όταν σταμάτησε να έχει ερωτικές σχέσεις. Το κάθαρμα τον Χίτλερ. Εκείνοι που μπορούν και σκοτώνουν εκατομμύρια ανθρώπους είναι περίπτωση που πρέπει να μελετηθεί. Δικτάτορες που δεν διστάζουν να καθαρίζουν εκατομμύρια, όπως ο Στάλιν ή ο παρανοϊκός Καντάφι. Να μπορέσουμε να καταλάβουμε για να προφυλαχθεί ο κόσμος».

- Συγγραφείς τους οποίους θαυμάζετε;
«Φρόιντ, σπουδαίο μυαλό, εξαιρετική πένα. Ελιοτ, αν και αντισημίτης, με συγκινούν τα ποιήματά του. Τον Τολστόι, τον Ντοστογιέφσκι. Τον Καβάφη, τον Ουράνη, τον Πορφύρα. Τον Καζαντζάκη της νιότης μου. Δεκαπεντάχρονος, είχα γράψει ένα άρθρο σε τοπική εφημερίδα την εποχή που τον κυνηγούσαν όλοι. Κάποιος του το 'στειλε στην Αντίμπ της Γαλλίας. Μου έγραψε σε γράμμα του: "Χαίρομαι που η φωνή μου φτάνει στους νέους, μπράβο παιδί μου". Είχαμε μια μικρή αλληλογραφία για ένα διάστημα. Με επηρέασε πολύ τότε. Παλιότερα διάβαζα, σπανίως τώρα. Προτιμώ να δουλεύω. Ολα αυτά τα ζω εδώ με τις ομάδες μου, τους ασθενείς μου. Ο,τι έχει ένα μυθιστόρημα το έχουμε εδώ. Εμπλέκονται ζωές, αισθήματα, φόβος, επιθετικότητα, μοναξιά. Ολα αυτά είναι πιο ζωντανά από το να τα διαβάζεις».

«Το 30% των ανδρών έχουν μόνιμη δεύτερη σχέση»

- Υπάρχουν κάποια «κλειδιά» για έναν καλό γάμο;
«Η καλή παιδική ζωή. Αμα έχετε μια καλή μαμά, έχετε μάθει ν' αγαπάτε τις γυναίκες, να συμβιβάζεστε σε πολλά πράγματα, να μην έχετε επιθετικότητα, φόβο, έλλειψη αγάπης. Με τον έρωτα στην αρχή τα πνίγουμε λίγο. Μετά, μόλις παντρευτούμε, αρχίζουν τα... όργανα. Το 75% των γάμων είναι δυστυχισμένες σχέσεις. Ενα 15% έτσι κι έτσι, κι ένα 10% πολύ καλές. Οι περισσότεροι έχουν προβλήματα. Εξω χωρίζουν πάνω από το 50%. Εδώ πλησιάζουμε το 38%».

- Η ομολογία της απιστίας στη συζυγική σχέση έχετε πει ότι βλάπτει. Γιατί;
«Το σωστό θα ήταν να μην απατάει κάποιος τη γυναίκα του ή εκείνη τον άντρα της. Αλλά αυτό φτάνει στο 90%, σύμφωνα με διεθνείς στατιστικές. Ενα 90% των αντρών απατούν μία ή περισσότερες φορές τη γυναίκα τους. Στην Ελλάδα έχει φτάσει στις γυναίκες γύρω στο 60-70%. Εξαιρούνται βεβαίως... η γυναίκα μας, η μάνα μας».

- Η ειλικρίνεια δεν βοηθάει;
«Πρέπει να είναι πολύ ώριμο το ζευγάρι για να μπορεί να τα αντέξει αυτά, ιδιαίτερα ο άντρας. Οι γυναίκες συγχωρούν. Αν πάτε με μια άλλη γυναίκα για σεξουαλικούς λόγους, αυτό το καταπίνουν σχεδόν όλες. Θυμώνουν, φωνάζουν, λένε "δεν βαριέσαι, έτσι είναι οι άντρες, γαϊδούρια". Δεν σε συγχωρούν όμως αν ομολογήσεις ότι αγάπησες την άλλη. Δεν το συγχωρεί αυτό η γυναίκα γιατί απειλείται η δική της αγάπη, η οικογένεια.
»Οι άντρες έχουν πρόβλημα με το πουλί τους. Πόσο καλά πηδάνε, τα σχετικά παραμύθια που λένε στις παρέες έφηβοι και μεγάλοι. Θα πληγωθούν αν η γυναίκα τους πήγε με άλλον άντρα για σεξ διότι βρήκε ενδεχόμενα πιο καλό τον εραστή. Δεν θα της το συγχωρήσουν εύκολα. Γι' αυτό είναι καλύτερα αν έγινε κάτι να μην το πεις. Επιφέρει προβλήματα, σπάει η σχέση».

- Η σκέψη, η φαντασίωση, είναι απιστία;
«Ετσι απιστούν όλοι. Ακόμη και η γυναίκα μου έχει κόλλημα με τον Σον Κόνερι. Τώρα έχει βρει άλλον έναν Αμερικανό ηθοποιό, πιο νεαρό, τον Ματ Ντέιμον, έναν απαίσιο τύπο. Της γυαλίζει, τι να κάνουμε;».

- Σας... γυαλίζει κάποια ηθοποιός, όπως στον υποφαινόμενο η Μόνικα Μπελούτσι;
«Τώρα έχουμε πρόβλημα γιατί ενδιαφέρομαι κι εγώ για τη Μόνικα. Συμπέσαμε, είμαστε ανταγωνιστές. Πρώτα έλεγα για την Ορνέλα Μούτι, που μ' άρεσε. Ερχονται όμως νέα παιδιά και σου λένε "ποια είναι αυτή;". Κάθε δυο-τρία χρόνια αλλάζω και τελευταία επέλεξα τη Μόνικα. Ο άνθρωπος είναι πολυγαμικός, δεν είναι μονογαμικός. Η γυναίκα, λίγο λιγότερο. Η μονογαμία είναι κοινωνικός θεσμός. Δηλαδή οι ισλαμιστές, που παντρεύονται τρεις-τέσσερις γυναίκες, είναι όλοι ανώμαλοι;».

- Τι θα λέγατε σ' έναν χρόνια παντρεμένο που αγαπάει τη γυναίκα του αλλά δεν νιώθει σεξουαλική επιθυμία γι' αυτήν, η οποία όμως υπάρχει μέσα του γι' άλλες;
«Η σεξουαλική επιθυμία υπάρχει σε κάθε ηλικία. Ερχονται πολλά ζευγάρια εδώ και τους ξυπνάω λίγο την επιθυμία. Ακόμη κι αν δεν έχει στύση ο άντρας, του λέω ότι μπορείς να τη χαϊδέψεις, να τη φιλήσεις, και στη γυναίκα το ίδιο. Μεγαλώνουμε όλοι και δεν μπορείς να είσαι όπως ήσουν 20 χρόνων. Είναι εφικτή κάποια μορφή σεξουαλικότητας».

- Εστω κι αν δεν είναι ολοκληρωμένη;
«Αν δεν μπορεί, κι αυτή θα το πάρει απόφαση κι αυτός. Ή απογοητεύεσαι ή απατάς τη γυναίκα σου και δεν της το λες. Ενα σωρό Ρωσίδες υπάρχουν ντελίβερι. Αλλά κι Ελληνίδες βγήκαν στην πιάτσα, νέες κοπέλες, όπως μου λένε διάφοροι ασθενείς μου. Τις απέλυσαν από τη δουλειά, εικοσάχρονες. Σου λέει "προκειμένου να πηδιέμαι με τον τάδε τζάμπα, πάω μ' έναν κύριο αξιοπρεπή και βγάζω αυτά που θα 'βγαζα σ' ένα μήνα με δυο-τρεις φορές"».

- Υπάρχουν σταθερές κρυφές σχέσεις;
«Φυσικά. Μια υπόγεια κατάσταση δεσμών σε κάθε χώρα, όπου περίπου το 30% των αντρών διεθνώς έχουν μια μόνιμη δεύτερη σχέση. Είτε γιατί δεν αγαπάτε τη γυναίκα σας είτε γιατί δεν την επιθυμείτε ερωτικά, κάνετε μια κρυφή σταθερή σχέση ή κυνηγάτε κάτι το ευκαιριακό σ' ένα συνέδριο, στις διακοπές ή πληρώνετε το αντίτιμο. Πώς δουλεύουν πέντε-δέκα χιλιάδες πόρνες στην Αθήνα; Με δυο-τρεις ανθρώπους μόνο;». 

Υ.Γ. Δυστυχώς αυτό το καταπληκτικό βιβλίο με τίτλο ''ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ'' έκανα το λάθος να το δανείσω σε μια κοπέλα στο χωριό πριν 2 χρόνια και ακόμα μου το επιστρέφει. Ντροπή σου κοπέλα μου για την ανύπαρκτη παιδεία σου.
Πηγή: Ελευθεροτυπία.
Ανιχνευτής ο Πεπέ.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΟΣ, ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ Αναστάσιος Μαρκουίζος, γνωστός σε όλους ως Ιαβέρης, μιλά στο NEWS 247

Ελλάδα, η χώρα της μαγκιάς, που ανέχεται να σακατεύονται άνθρωποι στους δρόμους. Έλληνες, αυτός ο "απολίτιστος, δακτυλοδεικτούμενος λαός, που νοιάζεται μόνο για την τσεπάρα του". Τι πρέπει να γίνει, για να νιώσουμε επιτέλους τη γενοκτονία που οι ίδιοι προκαλούμε, αδιαφορώντας για το αυριανό σακάτεμα των παιδιών ή του διπλανού μας. Ο Αναστάσιος Μαρκουίζος, γνωστός σε όλους ως Ιαβέρης, μιλά στο NEWS 247

Σοφία Κατσαρέλη

Φεβρουαρίου 28 2017 11:06

Εκεί που σταματάει ο χρόνος, στο σημείο που κόβεται το νήμα μιας ζωής κι όλοι, κάθε φορά έκπληκτοι παρακολουθούμε ακόμα μία τραγωδία στην άσφαλτο, ακόμη έναν μάταιο χαμό στους ελληνικούς δρόμους... εκεί ξεκινούν τα "γιατί", εκεί προκύπτουν τα ερωτήματα που δεν έχουν απάντηση κι ακόμα κι αν έχουν, δεν την χωράει ο νους, εκεί εκτοξεύεται κάθε ίχνος αυτοκριτικής, με το αυτονόητο ένστικτο της αυτοσυντήρησης να μας κάνει να υποσχόμαστε στον εαυτό μας, ότι θα είμαστε πιο προσεκτικοί. Μέχρι να στεγνώσει το αίμα στην άσφαλτο, μέχρι να το ξεπλύνει η βροχή, μέχρι να πάψει να μας σοκάρει η τραγωδία του διπλανού, μέχρι να βρεθεί ένα άλλο θέμα στην επικαιρότητα, που θα προκαλέσει σοκ, οργή, αγανάκτηση...

Κι όμως, εκεί είναι, που πρέπει να δώσουμε απάντηση στα "γιατί". Γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε την αξία της ζωής μας, γιατί πιστεύουμε πως τίποτα κακό δεν μπορεί να μας συμβεί, όταν όλοι γύρω έχουν ένα περιστατικό να διηγηθούν από τροχαίο, γιατί δεν σκεφτόμαστε ότι στο σπίτι, όταν κλείσαμε την πόρτα και φύγαμε για τη δουλειά, για ένα ταξίδι, για μία βόλτα, μας περιμένει ένας πατέρας, μία μητέρα, ένας αδελφός, ένας σύντροφος, ένα παιδί.
Την Κυριακή που πέρασε, συνέβη ένα από τα πιο τρομακτικά τροχαία δυστυχήματα στην Ελλάδα, που όσο κι αν το σκεφτεί κανείς, αλήθεια δεν το χωράει ο νους. Ένα δυστύχημα, που μοιάζει σαν κάποιο αόρατο χέρι να πήρε μία οικογένεια και δύο φίλους και να συνέθεσε μία σύμπτωση τόσο σπαρακτικά τραγική, που αν δεν ήταν αλήθεια, ίσως και να ήταν σκηνή από ταινία.
Ο παλιός οδηγός αγώνων Αναστάσιος Μαρκουίζος, γνωστός σε όλους ως Ιαβέρης, και σήμερα και χθες και διαχρονικά έχει βάλει στόχο ζωής, να ευαισθητοποιήσει άπαντες για τη γενοκτονία που συντελείται στους ελληνικούς δρόμους, όπου νέοι "σβήνουν", πριν προλάβουν να τεκνοποιήσουν, γονείς νεκροφιλούν τα παιδιά τους και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι μένουν ανάπηροι για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Με αφορμή το τραγικό δυστύχημα, κρούει ξανά τον κώδωνα του κινδύνου, μιλώντας στο NEWS 247 για την αδιαφορία Πολιτείας, ΜΜΕ και κοινής γνώμης μπροστά σε αυτόν τον "εμφύλιο πόλεμο", που βιώνει η Ελλάδα.

 Από τον Παντελίδη μέχρι σήμερα έχουν χάσει τη ζωή τους 1.800 άνθρωποι
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΥΡΙΑΝΟ ΘΑΝΑΤΟ 'Η ΤΟ ΣΑΚΑΤΕΜΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΤΟΥ

"Το τραγικό περιστατικό που συνέβη, είναι ένα δυστύχημα λόγω υπερβολικής ταχύτητας, από αυτοκίνητο με πλήρωμα γόνους της ελίτ. Το τελευταίο που θυμάμαι, πριν έναν χρόνο, ήταν του Παντελίδη. Τα κανάλια ασχολούνται, όταν τα θύματα είναι γνωστοί ή είναι πλούσιοι, ενώ θα έπρεπε με αφορμή αυτά τα τραγικά περιστατικά, να βγαίνουν και να δίνουν μήνυμα, ότι είναι κρίμα να σακατεύονται στους δρόμους άδικα οι άνθρωποι. Δυστυχώς, αναπαράγουν μόνο ό,τι πουλάει. Σκεφτείτε, ότι από το δυστύχημα του Παντελίδη έως αυτό το δυστύχημα με την Porsche, μέσα σε έναν χρόνο, έχουν χάσει τη ζωή τους 1.800 άνθρωποι, από τους οποίους το 80% είναι κάτω των 30 ετών, έχουν μείνει ανάπηροι περισσότεροι από 5.000 άνθρωποι κι έχουν τραυματιστεί σοβαρά πάνω από 40.000. Κι όμως, μέσα σε αυτό το διάστημα, δεν έχω ακούσει τίποτα από τα κανάλια, για αυτήν τη γενοκτονία που χάνονται παιδόπουλα μεταξύ 15 και 30 ετών, γιατί αυτή είναι η πρώτη αιτία θανάτου σε αυτές τις ηλικίες".
" Όταν χάνονται οι άνθρωποι σε αυτές τις ηλικίες ή καταστρέφονται οι ζωές τους, το παθαίνουν πριν προλάβουν να τεκνοποιήσουν. Οι μπαμπάδες των δύο παιδιών στην Porsche, δεν θα δουν παιδάκι από το παιδί τους. Η πιο ευτυχισμένη στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου είναι η γέννηση του παιδιού του. Η χειρότερη είναι ο θάνατος του παιδιού του. Είναι τραγικό, να φεύγουν νέα παιδιά χωρίς λόγο, σε επίπεδο γενοκτονίας, που κατεβάζει τον πληθυσμό και η Πολιτεία, οι πολιτικοί, τα ΜΜΕ και η κοινή γνώμη που καθορίζει δια της ψήφου ποιοι θα διαχειριστούν τη ζωή μας και δια του τηλεκοντρόλ την τηλεθέαση, δεν προβληματίζεται κανένας για τον αυριανό θάνατο ή το σακάτεμα του παιδιού του ή του εγγονιού του", λέει ο Ιαβέρης. 

Τροχαία κακουργήματα εξ αλητείας 
ΑΙΤΙΑ Η ΑΛΗΤΕΙΑ, ΣΥΜΠΤΩΜΑ Η ΠΑΡΑΒΑΣΗ, ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ

"Αυτό είναι ένα περιστατικό, κάποιο λάθος έγινε, χάθηκαν αυτοί οι άνθρωποι... κι αυτός ο μπαμπάς, που είχε την ατυχία να γλιτώσει. Είχε μπει στην τουαλέτα, βγήκε και είδε, ό,τι πιο λατρεμένο είχε, να γίνεται παρανάλωμα. Αυτά που συμβαίνουν στους δρόμους, δεν είναι περιστατικά που συμβαίνουν από παραβάσεις του ΚΟΚ εξ αμελείας, είναι τροχαία κακουργήματα εξ αλητείας. Δεν υπάρχει άλλος χαρακτηρισμός. Εδώ θα έπρεπε άμεσα, επειδή είμαστε καταντημένοι από πλευράς παιδείας, να λειτουργήσει το κράτος με αστυνόμευση και καταστολή και παράλληλα, να υπάρχει ενημέρωση μέσα από τα ΜΜΕ και με σποτάκια, για να φτιάξουμε παιδεία μέσα στο σπίτι, να γίνουν οι γονείς καλύτερα πρότυπα για τα παιδιά τους, στο σχολείο με καταρτισμένους δασκάλους. Αλλά σε έναν λαό καταντημένο, που κοιτάει μόνο την τσεπάρα του και πώς θα πουλήσει μούρη αλαζονικά, μόνο με τον οικονομικό βούρδουλα μπορεί να αλλάξει κάτι. Μόνο την απώλεια των χρημάτων του φοβάται ο Έλληνας, κανένας δεν φοβάται για τη ζωή του".

Όποιος μου πει, ότι υπάρχει κάτι, που έστω και να κοντοζυγώνει σε επίπεδο σημαντικότητας με τον θάνατο των παιδιών, είναι ασυνείδητος, ηλίθιος έως και προδότης της χώρας

"Είναι θέμα παιδείας και ανοησίας και αθλιότητας, το να πιστεύεις ότι δεν θα συμβεί σε σένα. Ας είναι αφορμή αυτό το περιστατικό, να ξεκινήσουν τα πράγματα, να αλλάζουν, αν και δεν το βλέπω. Τα ίδια έλεγα πέρυσι με τον Παντελίδη, αλλά μούγκα θα πέσει ξανά, μετά από λίγες μέρες θα σταματήσουν να μιλάνε γι'αυτό και μετά θα περιμένουν, να σκοτωθεί κάποιος επώνυμος πάλι, για να λένε πόσο καλό παιδί ήταν και πόσο σπουδαίος ήταν. Λες και τα υπόλοιπα θύματα τροχαίων δεν είναι σημαντικά για την οικογένειά τους. Πρέπει να είσαι ο γιος του τάδε ή ο τάδε, αλλιώς δεν σε αναφέρει κανείς. Κι αυτό όχι για να αναφερθεί, αλλά για να αξιοποιηθεί η δυστυχία αυτή, ώστε να μην συμβαίνει στον διπλανό". 

Ελλάδα, η χώρα της μαγκιάς 
ΞΕΠΑΣΤΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ, ΜΕ ΟΠΛΟ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΣΑΝ ΚΑΓΚΟΥΡΕΣ

Ό,τι κι αν παρεμβάλλεται στη συζήτηση με τον Ιαβέρη, πάντα καταλήγει στην ανάγκη λήψης μέτρων για την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης. Τελευταία, στην τηλεόραση παίζουν κάποια σποτάκια, που δείχνουν σκληρές εικόνες από τροχαία ατυχήματα. Είναι όμως αυτό αρκετό;
"Μόνο μία φορά συνέβη με το υπουργείο Δημοσίας Τάξης, που έπαιξαν για λίγο κάτι σποτάκια, θεωρώντας ότι αιτία θανάτου ήταν το ατύχημα. Δεν ήταν έτσι όμως. Αιτία θανάτου δεν ήταν η παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη. Είναι σύμπτωμα. Αιτία είναι η αλητεία και αποτέλεσμα η απόγνωση. Ακόμα κι εκείνα δεν ήταν εύστοχα, έγιναν για λίγο και σταμάτησαν γρήγορα. Όλα τα κανάλια της Ελλάδας δεν λένε κουβέντα και περιμένουν να πεθάνει κάποιος επώνυμος, για να τον μνημονεύσουν", λέει.
"Ποιος θα το αποφασίσει για να γίνουν αυτές οι καμπάνιες; Εγώ επιμένω και λέω, ότι η εκάστοτε κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός της εκάστοτε κυβέρνησης να παίρνει πάνω του αυτό το εθνικό θέμα, γιατί είναι εθνικό θέμα η γενοκτονία των Ελληνόπουλων. Όποιος μου πει, από τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους, ότι υπάρχει κάτι, που έστω και να κοντοζυγώνει σε επίπεδο σημαντικότητας με τον θάνατο των παιδιών, είναι ασυνείδητος, ηλίθιος έως και προδότης της χώρας. Όποιος θεωρεί, ότι υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από τη ζωή των Ελληνόπουλων, θα πρέπει να φύγει από τη χώρα τρέχοντας. Κι εδώ καθόμαστε τόσα χρόνια, που ξεπαστρευόμαστε και το ανεχόμαστε αυτό, ότι φεύγουν τα πιτσιρίκια που δεν δημιουργούν απογόνους και είμαστε σκάρτα δέκα εκατομμύρια, όταν οι άλλοι λαοί υπερπολλαπλασιάζονται. Εμείς υποπολλαπλασιαζόμαστε, με όπλο τον αυτοκίνητο σαν κάγκουρες, ως τρομοκράτες σε εμφύλιο πόλεμο; Άθλιο!" 
Άδειο πορτοφόλι το αντιμετωπίζεις, άδειο σπίτι που μπαίνεις μέσα και δεν είναι τα παιδιά σου ή άδειο σπίτι, που δεν ανοίγει η πόρτα και δεν μπαίνει ο μπαμπάς και τα παιδιά μένουν ορφανά, δεν αντιμετωπίζεται.
"Και δεν είναι μόνο αυτοί που έφυγαν από τη ζωή, είναι ολόκληρη γενοκτονία. Τα τελευταία 65 χρόνια, δεν έχουν γεννηθεί, επειδή οι γονείς τους σκοτώθηκαν ή έμειναν ανάπηροι πριν γεννήσουν, πάνω από 1.300.000 άνθρωποι. Είναι μειωμένος πληθυσμός. Για τους 400.000 νέους Έλληνες που έχουν πάει στο εξωτερικό προς εξεύρεση εργασίας και δεν φορολογούνται στην Ελλάδα, υπολογίζεται ότι το κόστος για τα κρατικά ταμεία ξεπερνά τα 9 δισ. ευρώ, σύμφωνα με στοιχεία που ανακοινώθηκαν πριν από κανέναν μήνα. Το 1.300.000 που δεν έχουν γεννηθεί, κοστίζει 27 δισ. ευρώ συνεχώς. Δεν θέλει πολύ μυαλό, αλλά θέλει συναισθηματική νοημοσύνη, για να το καταλάβεις. Το μυαλό λειτουργεί πονηρά και ηλίθια, γιατί είναι κουτοπόνηρο. Οι οικονομολόγοι θα έπρεπε, να σκίσουν τα χαρτιά τους κανονικά, γιατί δεν εφαρμόζουν κανένα σύστημα με βάση τη νοοτροπία του Ελληνάρα, ο οποίος δεν πληρώνει και γι'αυτό τα μέτρα συνεχίζουν και είναι πιο σκληρά, γιατί δεν εφαρμόζονται. Θα πρέπει κάποιος να βελτιωθεί, να γίνει πιο σεβάσμιος, πιο προστατευτικός, αλλά αυτό δεν ισχύει. Η Ελλάδα είναι η χώρα της μαγκιάς". 

Η σημερινή κυβέρνηση, (όλες οι κυβερνήσεις λέω εγώ ο Πέπος) σνομπάρει τον θάνατο των ανθρώπων, μιλά μόνο για λεφτά 
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΓΥΡΝΑΣ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ, ΟΤΑΝ ΔΙΕΚΔΙΚΩ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΔΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΓΓΟΝΙΩΝ ΜΟΥ

Ο Ιαβέρης είναι ο μόνος, που για περισσότερα από 30 χρόνια, αξιοποιώντας τις γνώσεις και την εμπειρία του, προσπαθεί να κάνει κάτι, για να ευαισθητοποιηθεί η κοινή γνώμη. Γιατί δεν κάνουν όμως το ίδιο και οι κυβερνήσεις;
Όπως λέει, υπήρξαν στιγμιαίες καταστάσεις, που έδειξαν κάτι θετικό προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά μπροστά στη σημερινή κυβέρνηση, έχει βρει τοίχο. 

Προτιμώ ένα μικρό αυτοκίνητο με κόφτη, από ένα παπάκι που οδηγεί 15χρονος και μπορεί να τον πάρει σβάρνα ο πρώτος μεθυσμένος βλάχος, που γυρίζει από τα μπουζούκια.

"Από το προηγούμενο καθεστώς, ο Σαμαράς το είχε πάρει πάνω του και είχε αποφασίσει να το φτάσουμε σε ένα σημείο, μαζί και με επικοινωνιολόγο, για να κάνουμε μία εκστρατεία. Αλλά εκείνη την ώρα, έγινε η επέλαση της τωρινής κυβέρνησης, που σταμάτησαν εκείνη την κυβέρνηση στο ξεκίνημα. Δεν πρόλαβαν, να κάνουν κάτι. Ιδιαίτερα θυμάμαι, ότι ο κ. Παυλόπουλος ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε εκδηλώσει πολύ το ενδιαφέρον του κι εγώ είχα μπει στη διαδικασία, να κάνω σε σχολές Αστυνομία ευαισθητοποίηση κι ενημέρωση".
"Η μόνη κυβέρνηση, που ενώ εδώ και δύο χρόνια, ενώ έχω στείλει χιλιάδες μηνύματα κι επιστολές, αναφέροντας το κόστος, η μόνη κυβέρνηση που δεν έχει δείξει καμία ευαισθησία, αδιαφορώντας παντελώς για τον θάνατο των παιδιών, σνομπάροντας τον θάνατο των ανθρώπων, μιλώντας μόνο για τα χρήματα, είναι αυτή. Είναι μία εμπειρία προσωπική αυτή. Εδώ και 35 χρόνια προσπαθώ. Δεν μπορεί, να μου γυρίζει την πλάτη, όταν διεκδικώ την ασφάλεια των πιτσιρικάδων και των εγγονιών μου. Δεν έχει δικαίωμα κανένας ανόητος κι ασυνείδητος, να μου γυρίζει την πλάτη. Αν δεν δω, να υπάρχουν ανακοινώσεις, συνεντεύξεις Τύπου και εφαρμογή μέτρων, για να αντιμετωπιστεί αυτός ο εμφύλιος πόλεμος... Τα νούμερα είναι τραγικά", λέει ο κ. Μαρκουίζος. 

Είμαστε ένας λαός απολίτιστος, δακτυλοδεικτούμενος. Ξεφτίλες είμαστε  
ΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ ΠΟΥ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΑΘΛΙΟΥΣ

Ο κ. Μαρκουίζος προτείνει εξοντωτικές ποινές για τους παραβάτες του ΚΟΚ, τόσο οικονομικά όσο και συναισθηματικά. Θα βοηθούσε, κατά τον ίδιο, η χορήγηση διπλώματος σε μεγαλύτερη ηλικία;
"Η παιδεία δεν είναι θέμα ηλικίας, προέρχεται από το σπίτι. Αν ένα παιδί γεννηθεί σε ένα σπίτι ανθρώπων πολιτισμένων, που εκτιμούν την αξία της ανθρώπινης ζωής της δικής τους και των συμπολιτών τους και συμπεριφέρονται στον δρόμο με σεβασμό και νου, το παιδί θα μεγαλώνει σε ένα ιδανικό περιβάλλον κι όταν θα φτάσει στην ηλικία των 18 ετών, θα είναι ήδη ένας συνετός πολίτης. Θα έχει στο σχολείο μία ενημέρωση, θα υπάρχουν εκστρατείες ενημέρωσης, που θα ανεβάζουν την εκτίμηση καθενός για την ζωή του. Είναι φοβερό να μην νοιάζεται κανείς για τη ζωή του. Ήδη οδηγούν μηχανάκια στα 15 με τις ευχές των γονιών", εξηγεί και προσθέτει:
"Είναι καθαρά θέμα παιδείας του λαού ολόκληρου. Αν ο λαός έχει παιδεία, οι ηλικίες παίζουν πολύ μικρό ρόλο. Ακόμα και μία δοκιμαστική άδεια, με την επίβλεψη κάποιου ή ένα αυτοκίνητο που έχει κόφτη και δεν θα ξεπερνά τα 50 χλμ, είναι προτιμότερα από ένα παπάκι, που είναι πολύ πιο επικίνδυνο να τον πάρει σβάρνα ο πρώτος μεθυσμένος βλάχος, που γυρίζει από τα μπουζούκια. Είναι καθαρά θέμα νου και πολιτισμού. Ο οδικός πολιτισμός, αυτό που βλέπουμε στον δρόμο είναι η αποκωδικοποίηση του πολιτισμού ενός λαού. Είμαστε λοιπόν ένας λαός απολίτιστος, δακτυλοδεικτούμενος, με αναρτημένες τις συμπεριφορές του στο διαδίκτυο παγκοσμίως. Ξεφτίλες είμαστε".
"Και δεν αλλάζει κάτι, επιδεινώνεται. Τα κανάλια έχουν κεντρικό θέμα το πώς αδειάζει το πορτοφόλι του Έλληνα πολίτη κι όχι το πώς αδειάζει το σπίτι του. Άδειο πορτοφόλι το αντιμετωπίζεις, άδειο σπίτι που μπαίνεις μέσα και δεν είναι τα παιδιά σου ή άδειο σπίτι, που δεν ανοίγει η πόρτα και δεν μπαίνει ο μπαμπάς και τα παιδιά μένουν ορφανά, δεν αντιμετωπίζεται. Ας το καταλάβουν οι ηλίθιοι, που ψηφίζουν άθλιους και επιλέγουν δια του τηλεκοντρόλ λάθος κανάλια, που κάνουν τηλεθέαση χωρίς να είναι κοινωνικά χρήσιμα".

50 θετικές φράσεις για να λέμε στα παιδιά μας. H επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας επηρεάζει τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο γύρω τους και κυρίως τον εαυτό τους. Πολλές φορές πάνω στην κούρασή μας, ανοίγουμε το στόμα μας και λέμε πράγματα που δε θα έπρεπε να πούμε. Τα παιδιά όμως δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη διαφορά μεταξύ του τι κάνουν και του τι είναι. Έτσι λοιπόν όταν μέσα στον εκνευρισμό μας αποκαλούμε το παιδί μας «κακομαθημένο», «παλιόπαιδο», «τεμπέλη» ή οτιδήποτε αρνητικό, επειδή έκανε κάτι που δε θα έπρεπε να έχει κάνει, οι λέξεις αυτές γίνονται σπόροι που φυτεύονται μέσα στο μυαλό του. Οι σπόροι τελικά φυτρώνουν και τα αρνητικά αυτά χαρακτηριστικά γίνονται ακόμα μεγαλύτερα.

Σκοπός όμως αυτού του post, δεν είναι να μας γεμίσει με τύψεις για όσα αρνητικά μπορεί να έχουμε πει ως τώρα. Σκοπός είναι να μας δώσει τροφή για σκέψη και να μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε πώς μπορούμε να βελτιωθούμε ώστε να γίνουμε καλύτεροι γονείς.
Ποιες θετικές φράσεις όμως – αντί για αρνητικές – μπορούμε να «φυτέψουμε», ώστε να ενισχύσουμε την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση των παιδιών μας; Τι μπορούμε να τους λέμε σε τακτική βάση, ώστε να καταλάβουν ότι τα αγαπάμε, ότι σεβόμαστε την προσωπικότητά τους και ότι πιστεύουμε στο μεγαλείο που κρύβουν μέσα τους;  Να κάποιες ιδέες:

1. Μου αρέσει να σε βλέπω να χαμογελάς.
2. Χρειάζομαι τη βοήθειά σου.
3. Πήρες σπουδαία απόφαση.
4. Ευχαριστώ που μου το είπες.
5. Είμαι περήφανη για σένα.

6. Μου αρέσει να περνάμε χρόνο μαζί.
7. Μου αρέσουν οι φίλοι σου.
8. Ποια ήταν η αγαπημένη στιγμή της ημέρας σου; 

9. Θες να κάνουμε κάτι οι δυο μας;
10. Ποια είναι η γνώμη σου;

11. Πιστεύω σε σένα.
12. Η δασκάλα σου πιστεύει σε σένα.
13. Μου αρέσει να σε βλέπω να παίζεις.
14. Μου αρέσει να σε βλέπω να αθλείσαι.
15. Θα τα καταφέρεις, το ξέρω.

16. Σου έχω μια έκπληξη!
17. Εσύ πώς το βλέπεις; Εξήγησέ μου τη δική σου πλευρά.
18. Χαίρομαι που σε βλέπω χαρούμενο/η!
19. Δεν τρέχει τίποτα, όλοι κάνουμε λάθη.
20. Έφτιαξα το αγαπημένο σου φαγητό!

21. Έκανες σπουδαία δουλειά. Πρέπει να είσαι περήφανος/η για τον εαυτό σου.
22. Το αξίζεις.
23. Καταπληκτική ιδέα!
24. Σε ευχαριστώ που με βοηθάς.
25. Με κάνεις και γελάω.

26. Δεν παίζεσαι!
27. Σε εμπιστεύομαι.
28. Είσαι σπουδαίος φίλος/φίλη. Οι φίλοι σου είναι τυχεροί που σε έχουν.
29. Μπορείς να μου λες τα πάντα.
30. Θα είμαι πάντα δίπλα σου.

31. Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;
32. Μου έλειψες.
33. Για πες μου περισσότερα…
34. Σε όλους μας έχει συμβεί.
35. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους.

36. Η γνώμη σου είναι σημαντική. Να τη λες!
37. Δεν είναι κακό να λες όχι. 

38. Η μέρα που γεννήθηκες ήταν μία από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου.
49. Είσαι σπουδαίο παιδί.
40. Τι σου λέει το ένστικτό σου;

41. Τι σου λέει το σώμα σου;
42. Σε ευχαριστώ.
43. Πιστεύω ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο. 

44. Σε ακούω. Σε προσέχω.
45. Θες να το συζητήσουμε;

46. Είναι δική σου απόφαση.
47. Συγνώμη. Δεν έπρεπε να αντιδράσω έτσι.
48. Τι μπορώ να κάνω για να γίνω καλύτερη μαμά (ή μπαμπάς) για σένα; 

49. Σε αγαπώ.
50. Θα σε αγαπώ ό,τι κι αν γίνει.
Τα λόγια μας έχουν δύναμη. Ας επιλέξουμε προσεκτικά τι λέμε και ας αναπτύξουμε μια υπέροχη σχέση με τα πιο υπέροχα πλάσματα της ζωής μας.
Aνιχνευτής ο Πεπέ.

ΡΙΧΑΡΝΤ ΒΑΓΚΝΕΡ αγαπημένοι συνθέτες. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπ.

Ρίχαρντ Βάγκνερ (Richard Wagner, 1813-1883)

Tρέφοντας μεγάλο θαυμασμό για τον συμπατριώτη του Μπετόβεν, ο Βάγκνερ έγινε με τη σειρά του ένας από τους πιο σημαντικούς συνθέτες όλων των εποχών, επηρεάζοντας τη σκέψη πολλών μετέπειτα μουσικών με τις απόψεις του για την όπερα, τη χρήση των λάιτ μοτίφ και τη χρωματική του γραφή. Ο γεννημένος στη Λιψία συνθέτης δεν αρκούνταν μόνο στο να γράφει μουσική, αλλά ανέπτυξε διεξοδικές θεωρίες για την τέχνη, την πολιτική, τη θρησκεία και τη φιλοσοφία, τις οποίες παρουσίασε σε πολυάριθμα γραπτά κείμενα. Οι αντισημιτικές του απόψεις χρησιμοποιήθηκαν αργότερα από το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ. Μαχητικός καθώς ήταν, έλαβε μέρος στις εξεγέρσεις της Δρέσδης το 1848-49, κάτι που του κόστισε 13 χρόνια εξορία από τη Γερμανία και σημαντικές επαγγελματικές δυσκολίες. Η τύχη του άλλαξε όταν γνώρισε τον νεαρό (και τελικά διαταραγμένο) βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκο Β’, ο οποίος τον υποστήριξε να ανεβάσει τις πολυέξοδες και πολύωρες όπερές του (ή μουσικά δράματα όπως τις είχε ονομάσει) Τριστάνος και Ιζόλδη, Οι αρχιτραγουδιστές της Νυρεμβέργης και τις δύο πρώτες από την τετραλογία του Δαχτυλιδιού. Εξαιρετικός διαπραγματευτής, ο Βάγκνερ κατάφερε να εξασφαλίσει την κατασκευή ενός λυρικού θεάτρου που θα ανέβαζε μόνο τις δικές του όπερες! Το περίφημο αυτό θέατρο που χτίστηκε στο Μπαϋρόυτ (Bayreuth) της Γερμανίας συνεχίζει μέχρι σήμερα αυτή την παράδοση κάθε καλοκαίρι. Πηγή: Μελοδύσσεια. Ανιχνευτής ο Πεπέ.

Μπορούμε να αποφύγουμε την τραγική μοίρα του Κοριολανού; Ιωάννης Ιωαννίδης Καθηγητής Παθολογίας, Έρευνας, Πολιτικής Υγείας και Στατιστικής Πανεπιστημίου Stanford

Ιωάννης Ιωαννίδης  Καθηγητής Παθολογίας, Έρευνας, Πολιτικής Υγείας και Στατιστικής Πανεπιστημίου Stanford

*Σας ευχαριστώ για την εξαιρετική τιμή. Το πανεπιστήμιο Αθηνών έχει προνομιακή θέση στην καρδιά μου. Χρωστάω πολλά στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Η ευγνωμοσύνη μου ας μεταμορφωθεί σε ευχή, να είστε στην παγκόσμια πρωτοπορία για όλα τα αγαθά έργα του ανθρώπου. Εξάλλου στο ίδρυμα αυτό υπηρετεί μεγάλος αριθμός άριστων καθηγητών και φοιτούν χιλιάδες ταλαντούχοι φοιτητές. Η τιμή που μου κάνετε αντανακλά επίσης στους 2500 επιστήμονες με τους οποίους αξιώθηκα να συνεργαστώ. Με διδάσκουν καθημερινά και μου υπενθυμίζουν ότι δεν ξέρω σχεδόν τίποτα. Ανάμεσά τους συμπεριλαμβάνονται 300 Έλληνες. Βλέποντας, ενδεικτικά, 17 Έλληνες επιστήμονες με τους οποίους έχω συγγράψει πάνω από 10 επιστημονικές δημοσιεύσεις, ήδη υποφαίνεται το θέμα της ομιλίας μου: 2 βρίσκονται στην Ελλάδα, 7 βρίσκονται με ένα πόδι εδώ και ένα στο εξωτερικό, και 8 βρίσκονται στο εξωτερικό.
Αποφοιτώντας το 1990, δεν ορκίστηκα σε αυτήν την αίθουσα. Είχα τελειώσει πρώτος όχι μόνο σε βαθμολογία, αλλά και χρονικά. Τον Ιούνιο κανένας άλλος συμφοιτητής δεν είχε περάσει όλα τα μαθήματα. Το ακαδημαϊκό έτος είχε βομβαρδιστεί από καταλήψεις, απεργίες, ακυρώσεις, στάσεις, διαμαρτυρίες, πορείες - το γνωστό δημιουργικό χάος της μόνιμης προεκλογικής περιόδου που διαρκεί δεκαετίες. Στην γραμματεία με είδανε σαν εξωγήινο UFO. Απίστευτο, υπήρχε φοιτητής που είχε τελειώσει στην ώρα του! Αυτό το παράλογο, αδιανόητο, ακατανόητο συμβάν δεν είχε προβλεφτεί, οπότε δεν είχαν ορίσει ορκωμοσία Ιούνιο. Όμως με λυπηθήκανε ότι ξεκινούσα ειδικότητα στο Χάρβαρντ σε λίγες μέρες και με ορκίσανε μονάχο σε μια κάμαρα. Πρώτη φορά λοιπόν μιλώ σε αυτήν την αίθουσα και έχω τρακ - και για άλλο λόγο. Σπάνια έχω μιλήσει στην Αθήνα. Μόνο περίπου 0,1% των προσκλήσεων που παίρνω είναι από την Ελλάδα. Ενδεικτικά, πρόσφατα με προσκαλέσανε να μιλήσω στην Αθήνα. Δέχτηκα με χαρά. Όμως μετά οι οργανωτές ανακάλεσαν την πρόσκληση. Με πληροφόρησαν ότι προτιμούν αξιόλογους επιστήμονες, να δώσουν παράδειγμα στους νέους. Εμφανέστατα, δεν ήμουν ούτε αξιόλογος, ούτε παράδειγμα για νέους. Πάλι πρόσφατα, συνάδελφος διερεύνησε αν ήθελα να δώσω την εναρκτήρια ομιλία σε ελληνικό συνέδριο συναφούς αντικειμένου. Δέχτηκα χαρούμενος. Επανήλθε απολογητικά. Η πρόταση είχε προκαλέσει νευρικό κλονισμό στην εταιρεία. Για να αποφευχθεί πλήρως το εξωφρενικά τραυματικό ενδεχόμενο να εμφανιστώ, η επιστημονική επιτροπή αποφάσισε να καταργήσει γενικότερα τον θεσμό της εναρκτήριας ομιλίας. Όπως στο ανέκδοτο όπου απατημένος σύζυγος φωνάζει εξοργισμένος «Άπιστη, ποτέ δε θα με ξανα-απατήσεις στον καναπέ μας!» Για να τηρήσει τον λόγο του, ξεφορτώνεται τον καναπέ σε πλανόδιο παλιατζή.
Το θέμα της φυγής και της επιστροφής με απασχολεί από τότε που περιδιάβαινα στο Γουδί τα ξεφτισμένα κομματικά πανό επικρεμάμενα γύρω από τον Ιπποκράτη. Προσπαθούσα να ερμηνεύσω τον βανδαλισμό όπως τα τάματα στα εικονίσματα της Παναγίας, εκείνα τα ασημένια μάτια και πόδια.
Κόμματα και αναρχικοί εμφανώς ζητούσαν την ευλογία του πατέρα της ιατρικής προσαρτώντας σύμβολα, συνθήματα, πανό κι αφίσες στο άγαλμά του. Πάντως θυμάμαι το Γουδί σαν μια παράφορα ερωτική τοποθεσία. Ανέκαθεν διέβλεπα κάτι παράφορα ερωτικό σε ό,τι καταπιανόμουν. Είτε στην γραφή, είτε στην επιστήμη. Αποτυχημένος και στα δυο ίσως, ακόμα προσπαθώ. Η ομιλία μου λοιπόν θα είναι μια εναλλαγή δυο διαφορετικών, συμπληρωματικών τύπων κειμένων.
ΚΑΝΟΝΑΣ ΣΤΟ ΥΦΟΣ ΤΟΥ HENRY PURCELL (In nomine, γραφή 21)
[...] Ένιωσε την ίδια νοσταλγία και την ίδια πίκρα όπως κι ένα μεσημέρι στους Αέρηδες που τον είχε ρωτήσει ξαφνικά:
-Το ξέρεις πως δε θα γυρίσεις ποτέ;
Φυσούσε ο καλοκαιρινός αγέρας μέσα στις πικροδάφνες και τα μάτια της λάμπανε περίεργα. [...]
Άκουσε την ερώτηση συγκρατημένος, σχεδόν ασυγκίνητος θα 'λεγε κανείς. Κι όμως λίγες μέρες αργότερα έξω από τον Άγιο Ελευθέριο ένας μισότρελος έσερνε αργά τη λατέρνα του ψευδίζοντας ασυναρτησίες ή παλιούς σκοπούς του μεσοπολέμου (δε θυμάμαι ποιου απ' όλους τους μεσοπολέμους). Του φάνηκε ηλίθιο, αλλά ήθελε να κλάψει, όπως έφευγε και έσβηνε ο ήχος, εκείνη η λατέρνα έμοιαζε να έπαιρνε μαζί της κάτι πολύ σημαντικό, ήταν μια απώλεια αναντικατάστατη και κραυγαλέα, άδικη.
-Το ξέρεις πως δε θα γυρίσεις ποτέ;
Τα υπόλοιπα έγιναν γρήγορα και απόρρητα. Ήταν ένα δημόσιο γραφείο, κάποιος υπάλληλος (ο ανήμπορος κύριος αντιπρύτανης; ένας αθάνατος μαραζωμένος ακαδημαϊκός; ένας απλός κλητήρας; - δεν ήταν βέβαιος, όλοι όμοιοι μοιάζανε έτσι κι αλλιώς πλέον) υπέγραψε κάτι πανομοιότυπα φυλλάδια, αράδιασε κάτι συνημμένα χαρτιά και σφραγίδες και κωδικούς μητρώων και άλλα σημάδια παρωχημένης εξουσίας, το Ευαγγέλιο ήταν σε ένα τραπέζι, σαν σε καιρό πολέμου ή διωγμού και φιλικών εταιρειών, υπήρχε πολύ σκόνη πάνω στο τραπέζι, μετά ακολούθησε ένας διάδρομος γεμάτος πορτρέτα διάσημων ανάξιων που μονοπωλούν την Ιστορία, μισοσκόταδο, πουθενά η δική της εικόνα με τα καμένα μάτια από στάχτη - εκτός κι αν ήταν εκείνος ο σκεπασμένος πίνακας στην πλάτη του την ώρα που ορκιζόταν.
- Φύγε τώρα. Είμαστε περήφανοι για σένα. Αν μας ζητήσεις βοήθεια θα σ' αρνηθούμε. Είσαι αποκηρυγμένος και καταζητούμενος. Ο Θεός (για ποιο Θεό να μιλάμε τώρα!), ναι βέβαια, φυσικά, ο Θεός μαζί σου.

Η Ελλάδα διαθέτει αμέτρητους αξιολογότατους επιστήμονες και ερευνητές. Αν η χώρα μπορούσε να αξιοποιήσει στοιχειωδώς το επιστημονικό της δυναμικό θα ήταν μια από τις 4-5 υπερδυνάμεις του πλανήτη. Υπάρχουν κάπου ενάμιση εκατομμύριο απόφοιτοι πανεπιστημίου. Πάνω από 200.000 Ελλήνες δημοσιεύουν στη διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία. Περίπου 3.000 έχουν πάρει πάνω από 4.000 αναφορές στο έργο τους. Πάνω από 1.000 είναι και πρώτοι ή τελευταίοι συγγραφείς σε δημοσιεύσεις κορυφαίας διεθνούς απήχησης. Ο αριθμός κορυφαίων ειδημόνων είναι πολύ μεγαλύτερος, αν προσθέσουμε γνωστικούς χώρους, όπως οι ανθρωπιστικές σπουδές, που δεν αξιολογούνται ικανοποιητικά με βιβλιομετρικούς δείκτες.
Φυσικά η γνώση δεν έχει εθνικιστικό χαρακτήρα. Η επιστήμη δεν είναι τοπικό κειμήλιο, αλλά παγκόσμια υπόθεση. Κάθε χώρα πάει μπροστά στο μέτρο που έλκει τα καλύτερα μυαλά. Η κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών για δεκαετίες οφείλεται στο ότι αντλεί άριστους από την παγκόσμια δεξαμενή 7 δισεκατομμυρίων άτομων. Αντιθέτως, όταν κλείνεσαι στον εαυτό σου, π.χ. για να νιώσεις πιο ασφαλής, ευκολότερα περιορίζεις το ταλέντο παρά την τρομοκρατία.
Μπορεί η Ελλάδα να προσελκύσει τους άριστους των 7 δισεκατομμυρίων; Είναι μια ωραιότατη χώρα, με υπέροχους, εγκάρδιους ανθρώπους, ιδανικό κλίμα, πυκνή αναφορικότητα πολιτισμού. Αλλά ταυτόχρονα, ποτέ δεν επενδύσαμε σε ό,τι αξίζει. Ελάχιστοι μη Έλληνες άριστοι (με την ευρύτερη έννοια του ορου) έχουν σταδιοδρομήσει εδώ. Κι από τους Έλληνες, μόνο το 1/30 των κορυφαίων βιβλιομετρικά Ελλήνων έκαναν το σημαντικότερο έργο τους στην Ελλάδα. Μπορούμε να φανταστούμε ελληνικά πανεπιστήμια με 30 φορές μεγαλύτερη διεθνή απήχηση; Πανεπιστήμιο Αθηνών να σαρώνει το Στάνφορντ; Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων να διαλύει το Caltech;
Η δεξαμενή που αντλούμε ταλέντα δεν είναι τα 7 δισεκατομμύρια της υφηλίου. Ούτε καν τα 10-15 εκατομμύρια Ελλήνων. Αντλούμε κυρίως από μια ρηχή στέρνα διαπλεκόμενων. Ορισμένες φορές η δεξαμενή έχει μέγεθος ν=1, η γνωστή φωτογραφική προκήρυξη, μίζα κι ανάθεση, το αποτροπαϊκό τρόπαιο όλων των κομμάτων. Όταν το σύστημα καταρρέει, η δεξαμενή αποκτά μέγεθος ν=0. Τότε κανείς δεν μπορεί να επιστρέψει, και να ήθελε. Μόνο μνήμες επιστρέφουν, ασυνόδευτες από σώμα. Μόνο επιθυμίες επιστρέφουν, ασυνόδευτες από θυμικό.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 1.10-13
Αήττητη ήταν η ζωή στη μνήμη και σπαρμένη σαν χίλια χαρτιά με πρόσκαιρες σημειώσεις στο πάτωμα, όταν φύσηξε απ΄ το ανοιχτό παράθυρο.
Όλα ήταν φωτεινά και καταξιωμένα, ακόμα και τα φωτοτυπεία που πουλούσανε περιληψάρια έξω από τη σχολή. Σκονισμένοι ευκάλυπτοι πέφτανε αθόρυβα μέσα στα ατάραχα νερά της θαλασσοσπηλιάς [...]. Όμοια με την άκρη της Χώρας που έπεφτε κάθε βράδυ στο σκοτεινό πέλαγος, αλλά κανείς δεν ξυπνούσε. Ο νεκρός φίλος ανέβαινε έπειτα μαζί σου από τις σκάλες του ανατομείου κι απ' το παράθυρο φαινόταν η εσωτερική αυλή με τις σκουριασμένες γλάστρες του βασιλικού και μια ξεσκισμένη πολυθρόνα με την καλλιγραφική υπογραφή του αυτοκράτορα Ισαάκιου Άγγελου. Έπειτα κοιτάζατε τα σπασμένα τζάμια των εργαστηρίων της βιολογίας. [...]Στους δρόμους έκλαιγες με λυγμούς για τις πατημένες προκηρύξεις και τις σχισμένες πλαστικές σημαίες των θανάσιμων εχθρών σου που στάθηκαν τόσο άτυχοι. Ήθελες τόσο πολύ να τους βοηθήσεις να σε καταστρέψουνε. Το μεσημέρι άπραγοι οι άνθρωποι απ' τις δουλειές τους κοιτούσανε το έρημο πάρκο της πλατείας με άκρα κατάνυξη. [...] Οι διάδρομοι των νοσοκομείων ήταν πάντα μακροί και φωτίζονταν με στρογγυλές πάλλευκες λάμπες. Οι ασθενείς με τις πυτζάμες τους καπνίζανε στα κλεφτά έξω απ' το ασανσέρ. Όμως η άνοιξη συνέχιζε να σε πονάει σαν μια μολυσμένη παρωνυχία που χειροτερεύει. [...] Στα νησιά φτάναμε πάντα πριν χαράξει ή αργά το δειλινό. [...] Να μη γυρίσεις πίσω, τι νόημα ψάχνεις. Είναι μεγάλη η ερημιά του καλοκαιριού και κάθε χρόνο μεγαλώνει περισσότερο. [...]

Τα προβλήματα αυτά είναι παγκόσμια. Στους συνεργάτες μου συμπεριλαμβάνονται επιστήμονες με καταγωγή από πάνω από 50 χώρες και πάνω από 500 ιδρύματα. Όταν ψηλαφάς τις δυσκολίες που πέρασε ο καθένας, βλέπεις ότι η φυγή είναι μια πανανθρώπινη πραγματικότητα. Οι άξιοι, οι άριστοι σπανίως γίνονται ανεκτοί. Ένα ίδρυμα και μια χώρα που θα βάλει στόχο την αριστεία, εύκολα θα φτάσει στην κορυφή. Ακούγεται παράδοξο, αλλά ο ουσιαστικός ανταγωνισμός είναι μικρός. Οι περισσότερες χώρες και τα περισσότερα ιδρύματα, ακόμα και στην Αμερική και στην Ευρώπη, υπηρετούν τη βαθιά μετριότητα. Μια επιστήμονας στο Χάρβαρντ ιταλικής καταγωγής μου περιέγραψε αίτηση σε ιταλικό πανεπιστήμιο. Την καλέσανε σε συνεντεύξεις. Μετά από ατέρμονες συναντήσεις, ένας κοσμήτορας της είπε επιτέλους με ειλικρίνεια. «Ευχαριστούμε που ήρθατε. Φυσικά, είστε η καλύτερη υποψήφια. Φυσικά, δεν υπάρχει πιθανότητα να σας πάρουμε. Είχαμε προκαταβολικά διαλέξει κάποιον δικό μας. Αλλά ο νόμος μας πιέζει. Μας βοηθάτε να καλύψουμε το τυπικό κριτήριο, να κάνουμε συνεντεύξεις και με άλλους.»
Προσωπικά, επέστρεψα και έκανα το περισσότερο έργο μου στην Ελλάδα. Ακόμα και τώρα η ψυχή μου παραμένει εδώ. Όπως ξέρετε, συγκρούστηκα με πολλά - και συνεχίζω. Νομίζω οφείλουμε σε όσους συνανθρώπους χτυπηθήκανε περισσότερο από εμάς, να μην συμβιβαζόμαστε με ό,τι στραβό μας τριγυρίζει. Ακόμα και αν ξέρουμε ότι οι συσχετισμοί, οι αναλογίες, τα δεδομένα υποδεικνύουν με ψυχρή λογική τον φτηνό συμβιβασμό.
ΕΠΙΜΥΘΙΟ ΤΟΥ ΝΟΣΤΟΥ Ι
Γιατί επιστρέψαμε; Γιατί φύγαμε;
Η ίδια βροχή πέφτει κι εδώ και στα δάση του Vermont αυτή τη νύχτα
τα ίδια ρυάκια σβήνουν το όνομά σου
από τις βυζαντινές ψηφίδες που σκόρπισα στο ποτάμι των ελαφιών
σε δυο λεπτά διασχίζω όλη την πόλη, να δες,
κι έπειτα τι; Η λίμνη
ανασαίνει κάπου κοντά κι ας μη φαίνεται
το περασμένο καλοκαίρι σαπίζει σαν πλαγκτόν σε μεγάλες θερμοκρασίες
δική μου η ευθύνη είναι
για όλες τις παραμελημένες χωματερές
και για όλους τους ανθρώπους που δεν προλάβανε να μιλήσουνε
και φύγανε - «επιστρέψανε»
είπαν οι άλλοι, για να δικαιολογήσουνε μεταξύ τους
την αδικία, την ψευτιά, το φθόνο, τη μικροπρέπεια
δική μου η ευθύνη για όσους δεν μπορέσανε καν να έρθουν
τελειωμένοι στη διεθνή τους εξορία
ζεσταίνοντας τη λίγη Ελλάδα που τους απόμεινε στο φούρνο μικροκυμάτων
όμως καμιά από αυτές τις μοίρες δε με εκφράζει πλέον
κι εκτός από το πληρωμένο χαμόγελο του πλανόδιου πωλητή
άλλη αναγνώριση είναι αυταπάτη να περιμένεις
γνήσια - ο τόπος μου
πεθαίνει ακαριαία εδώ κι αιώνες
το σάπιο βαθυσκάφος κατεβαίνει ξεδιάντροπα, μολύβι
προς το βυθό, αράγιστο
στις τόσες ατμόσφαιρες αλήθειας.
Στις ονομαστικές ψηφοφορίες ψήφισα πολλές φορές μόνος Όχι απέναντι σε είκοσι Ναι
δεν μπόρεσα να μεταπείσω κανέναν
οι άλλοι εκλέκτορες είχαν αποφασίσει από πριν, ή μάλλον
δεν είχαν αποφασίσει ποτέ, απλά συμφωνούσαν - αν
με ρωτάγανε ξανά, Όχι πάλι θα έλεγα
απλά θα προσέθετα πως στα πιο ουσιαστικά ζητήματα δε ζητήθηκε καν η γνώμη μου.
Αν θέλουν, ας δοκιμάσουν να με ρωτήσουν.

Κοιτάζω τα δεδομένα κατάματα. Πού βρισκόμαστε; Σε αριθμό δημοσιεύσεων πριν μια δεκαετία η Ελλάδα είχε προσωρινά προσπεράσει Ισραήλ, Φινλανδία, Δανία και Νορβηγία. Παρά την εγκληματική κομματική λεηλασία των πανεπιστημίων και προκλητικά μηδενική επένδυση σε έρευνα και τεχνολογία. Τώρα πλέον μας ξεπέρασε κι η Αίγυπτος.
Δεν τα λέω αυτά για να κατηγορήσω κανέναν άλλο, μόνο τον εαυτό μου κατηγορώ. Νιώθω τεράστια ευθύνη. Κάθε συλλογική καταστροφή είναι και προσωπική αποτυχία. Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται περίπου στην ίδια θέση παγκόσμιας κατάταξης όσο το 1967. Καθώς οι αριθμοί έχουν υστέρηση μιας δεκαετίας (ο χρόνος που προσπάθεια υποδομής μεταφράζεται σε δημοσιευμένο επιστημονικό προϊόν) και η πορεία είναι δυστυχώς καθοδική, μάλλον έχουμε επιστρέψει κάπου στο 1957. Βέβαια οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές, η ιστορία που έχει μεσολαβήσει δεν ακυρώνεται, η παραγωγή επιστημονικών και άλλων δεδομένων έχει αυξηθεί τρισεκατομμύρια φορές. Όμως όσο ο κόσμος προχωράει γοργά, εμείς παραμένουμε στάσιμοι.

Γυρίζω στο 1957 λοιπόν. Τι φυγές και επιστροφές μας διδάσκει η ζωή σημαντικών Ελλήνων επιστημόνων που είχαν κάνει αξιολογότατο έργο μέχρι τότε; Αναζήτηση στο Web of Science δείχνει 14 επιστήμονες με ελληνικά ονόματα που είχαν δημοσιεύσει σαν πρώτοι συγγραφείς τουλάχιστον μια δημοσίευση που τώρα έχει πάνω από 250 αναφορές. Μόνο 0,2% (ν=8975) από τις 5,591,537 δημοσιεύσεις μέχρι το 1957 περνούν αυτό το όριο. Παπανικολάου (4 εργασίες), Παπαπέτρου (3 εργασίες), Μητρόπολις (2 εργασίες), Βουγιούκος (2 εργασίες), Βαρελάς, Ίκκος, Ζέρβας, Δουσμάνης, Παπακυριακόπουλος, Αρβανιτάκη.

Όλοι γνωρίζουμε πως η Ελλάδα το μόνο που μπόρεσε να αξιοποιήσει από τον Γεώργιο Παπανικολάου ήταν η στρατιωτική του υπηρεσία στους βαλκανικούς πολέμους. Αν το επιχείρημα ήταν «δεν υπήρχε η κτιριακή και τεχνική υποδομή», το επιχείρημα αυτό δεν ισχύει πλέον. Θα δίναμε ευκαιρία σε έναν Γεώργιο Παπανικολάου σήμερα;
Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σε νέες ιδέες. Δεν μπορείς να συναγωνιστείς όταν απλώς προσπαθείς να πετύχεις ό,τι άλλοι πετύχανε πριν 20 χρόνια, πέρυσι ή έστω εχθές. Δεν μπορείς να είσαι πρώτος βάζοντας στόχο να είσαι προτελευταίος (αντί τελευταίος). Δεν μπορείς να είσαι πρώτος βάζοντας στόχο έστω να γίνεις δεύτερος. Πρέπει να στοχεύεις για πρώτος. Συνεχώς προσφέρονται νέες ευκαιρίες. Νέες. Δηλαδή, άγνωστες, παράδοξες, αιρετικές, δυσψηλάφητες όταν πρωτοεμφανίζονται, αλλά εκ των υστέρων σαφώς αναγνωρίσιμες - όπως τα μεγάλα έργα τέχνης.
Ο Νικόλας Μητρόπουλος (Metropolis) για παράδειγμα δούλεψε στην ομάδα που έφτιαξε την πρώτη πυρηνική βόμβα και κατασκεύασε τους πρώτους ηλεκτρονικούς υπολογιστές μεγάλης κλίμακας στο Los Alamos. Επίσης ανέπτυξε τους αλγόριθμους Monte Carlo, πυρήνα των σημαντικότερων υπολογιστικών αλγορίθμων μέχρι σήμερα. Υποθέτω πως κάποιο ελληνικό χάος είχε κάνει τους γονείς του να φύγουν στο Σικάγο. Πώς θα βεβαιωθούμε ότι το επόμενο μεγάλο ταλέντο που θα δημιουργήσει τη νέα πρωτοποριακή τεχνολογία (το αντίστοιχο της πυρηνικής ισχύος, των ηλεκτρονικών υπολογιστών και των υπολογιστικών αλγορίθμων για τον 21ο αιώνα) δεν θα χαθεί; Αντίστοιχα ισχύουν όχι μόνο για τεχνολογία και επιστήμη, αλλά και για κάθε έκφανση καινοτομίας, για παράδειγμα επιχειρηματικότητα ή τέχνη.
Πώς θα βεβαιωθούμε ότι αντί να διώξουμε, θα είμαστε έτοιμοι να υποδεχτούμε; Πώς θα ανεχτούμε τους ίδιους τους ανθρώπους μας, πριν ανεχτούμε κι άλλους; Πώς θα ανεχτούμε τον εαυτό μας; Μπορούμε να μην μισούμε τον εαυτό μας; Μπορούμε να αποφύγουμε να καταλήξουμε περιπλανώμενοι, αυτοκαταστροφικοί Κοριολανοί, προδότες και προδομένοι, μέσα στην έριδα όπου όλοι μισούμε όλους, όπου όλοι φθονούμε όλους, όπου όλοι καταστρέφουμε όλους; Μπορούμε να αποφύγουμε την τραγική μοίρα του Κοριολανού, τη μοίρα του όλοι εναντίον ενός και ένας εναντίον όλων;
Η ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΡΙΟΛΑΝΟΥ
Despising,
For you, the city, thus I turn my back:
There is a world elsewhere.
William Shakespeare, Coriolanus
Χαμένη Αττική, ξεχασμένη θάλασσα της Βραυρώνας
δεκαεπτά χρόνια αργότερα
ντρέπεσαι ακόμα και να αισθανθείς, εξοντωμένος από τις διαφημίσεις.
δεν ωφελεί να απολογούμαι ότι ο αγώνας ήταν άνισος,
κάποιος από τους δύο θα προλάβαινε να γυρίσει πρώτος-
έχασα - έτσι απλά, το παραδέχομαι.
κι όμως περνώ ακόμα μια νύχτα το Δεκέμβριο την πλωτή γέφυρα στη Μικρή Πρέσπα,
κι ένα ανοιξιάτικο πρωινό με καταιγίδα επιστρέφω στην ακτή της Ζέριας,
καθρεφτίζομαι καλοκαίρι πάνω από τη γέφυρα της Τατάρνας,
κι αναγνωρίζω απ' την όψη που μετράει με βία τη μικρή αλυκή στα βράχια
τον νεκρό γλάρο μέσα στη θλίψη των φτερών του στη δυτική ακτή των Αντίπαξων -
Μισώ την πολιτεία σας
τον βαθύ ομφαλό του μητροπολίτη Χονδρομερίου
το λυγδιασμένο χέρι του νομάρχη
τον επιθανάτιο ρόγχο του διανοούμενου
το αποχαυνωμένο βλέμμα του υπουργού
το γυαλιστερό νυστέρι του μεγαλοχειρούργου
τα πατιναρισμένα κουμπιά του υποστράτηγου
το παρδαλό τσόκαρο της τραγουδίστριας
το εθνόσημο αποσμητικό του ποδοσφαιριστή
το τροφαντό πηγούνι του επιτηδευματία
το κεχριμπαρένιο κομπολόι του δημοσίου υπαλλήλου
το σκληροδερμικό χαμόγελο του χριστιανού πιστού
τα σκωριόχρωα πτύελα του δημοσιογράφου -
μισώ αυτό το ένα, μοναδικό, ομοούσιο και αδιαίρετο άτομο που περιγράφω
τα μισώ όλα αυτά
μισώ την πολιτεία σας και, σωστά το καταλάβατε,
κάνω ό,τι μπορώ, άοπλος και ανυπεράσπιστος, για να την καταστρέψω
χωρίς καμία βία.

Ο κορυφαίος μαθηματικός Χρίστος Παπακυριακόπουλος δημοσίευσε το 1957 την εργασία του πάνω στο λήμμα του Dehn. Ένας ευγενικός, λεπτεπίλεπτος άνθρωπος, είχε πολεμήσει στην Αλβανία και στην αντίσταση. Στα Δεκεμβριανά φεύγοντας από την Αθήνα τον συνέλαβε ο ΕΛΑΣ. Τελικά υποχώρησε μαζί τους και δίδαξε αριθμητική στο δημοτικό στον Παλαμά Καρδίτσας. Δεν κράτησε τίποτε για τον εαυτό του. Χάρισε ακόμα και το παλτό του σε ένα γεροντάκι κι ο ίδιος κυκλοφορούσε τυλιγμένος με μια τρύπια κουβέρτα. Επιστρέφοντας στο πανεπιστήμιο Αθηνών κατηγορήθηκε για αριστερός και παραιτήθηκε. Κατέφυγε στο Πρίνστον με μόνο μια βαλίτσα υπάρχοντα. Έμεινε στο ίδιο δωμάτιο ξενοδοχείου επί 25 χρόνια με τα ίδια υπάρχοντα, αθόρυβος, αφοσιωμένος στα μαθηματικά και ακούγοντας Βάγκνερ. Οι Έλληνες προσπάθησαν να τον εξοντώσουν κι εκεί ακόμα. Διαβήματα γίνανε προς τις αμερικανικές αρχές ότι ήταν επικίνδυνος κουμουνιστής και πρέπει να απελαθεί. Σκέφτομαι όταν περήφανο μέλος της Νέας Δημοκρατίας έστειλε επιστολή στην ηγεσία του Στάνφορντ ζητώντας την δημόσια μεταμέλειά μου και όταν οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε από τον υπουργό παιδείας να με απολύσει (από το Στάνφορντ;) για να μην διαφθείρω τους νέους. Παρηγοριέμαι ότι καλύτεροι από εμένα πάθανε χειρότερα.
Άλλος ένας μεγάλος διωγμένος, ο Αχιλλέας Παπαπέτρου, από τους μεγαλύτερους Φυσικούς του εικοστού αιώνα, βρέθηκε αποκομμένος από την επιστημονική κοινότητα στην Αθήνα της γερμανικής κατοχής. Συνέχισε να διδάσκει και να κάνει έρευνα ολομόναχος. Τιμήθηκε με απόλυση από το Πολυτεχνείο το 1946 λόγω συμμετοχής στην αντίσταση. Έφυγε στο εξωτερικό αποδεχόμενος πρόσκληση του Σρέντιγκερ. Σταδιοδρόμησε εκτός Ελλάδας. Δουβλίνο, Μάντσεστερ, Βερολίνο, Παρίσι, Πρίνστον, Βιέννη, Βοστώνη. Τι έγιναν άραγε εκείνοι που τον απολύσανε και οι επίγονοί τους; Δεν το ψάχνω καν, υποθέτω πως μάλλον ακόμα θα διαπρέπουν σε κάποιον κομματικό ή αλλο δικτυωμένο τεκέ.
ΦΟΡΗΤΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΓΙΑ ΘΥΡΕΣ USB VII: 8q24 GENE DESERT
Την πολιτεία μου την απαρνήθηκα πριν προλάβει εκείνη να με απαρνηθεί
Έζησα σε άλλη χώρα μέσα στην ίδια μου τη χώρα
Τώρα σαρώνουν τα κουτιά απ' τα λυόμενα περίπτερα των φαρμακευτικών εταιρειών
Το συνέδριο πλησιάζει στη λήξη του.
Ακόμα μιλούν κάποιοι πληρωμένοι ειδικοί στις βιντεο-οθόνες
Και τα λόγια σου ταξιδεύουν μέσα σε δελεαστικά επιτόκια και πιστωτικές κάρτες που δεν
Εκδόθηκαν - λίγο πριν το φορτηγό φορτώσει τα τελευταία απομεινάρια του εκθεσιακού χώρου
Το προεδρείο αργεί ακόμα να τιμήσει αυτούς που αφυπηρέτησαν, κάποιοι πεθαίνουν
Περιμένοντας με λιγούρα τον επίτιμο τίτλο τους
Πεθαίνουν μέσα σε φτηνές μυρωδιές από καραμελωμένα φιστίκια
Πεθαίνουν μπροστά στα μάτια μας, κι εμείς απλά χειροκροτούμε
Η πρόεδρος μιλά εδώ και τρεις ώρες
Το προεδρείο την ανέχεται αποσβολωμένο σαν αναγκαία τιμωρία
Για τα ενωτικά ατοπήματα του Κωνσταντίνου Ντράγκατς
Ή για τις οικοδομικές επιδόσεις του Θωμά Πρελούμποβιτς
Ενώ οι σιχαμερές προσφωνήσεις της ελληνικής ακαδημαϊκής αληταμπουρίας συνεχίζονται
Τα νύχια των συνέδρων μεγαλώνουν με ορατές εναποθέσεις ασβεστίου
Άλλοι κοιτάνε τα παπούτσια τους στα πίσω καθίσματα
Ανίκανοι να αντιδράσουν
Ανίκανοι να μιλήσουν
Ανίκανοι έστω να παραδεχτούν ότι δεν μπορούν να μιλήσουν
Τα ίδια καθίσματα όπως πριν τριάντα χρόνια
Τα ίδια καθίσματα όπως θα είναι μετά από τριάντα χρόνια
Με τις «προκλήσεις του μέλλοντος όπου θα δίνουμε πάντα το παρόν»
Όπως δήλωσε και ο φοιτητοπατέρας υπουργός στην εναρκτήριο ομιλία
Η χώρα αυτή δεν πηγαίνει πουθενά, εσύ μόνο έφυγες και συνεχίζεις να φεύγεις
Ο προσκεκλημένος καθηγητής αγωνιά πότε θα πάει σπίτι του
Να βράσει κάστανα στη χύτρα ταχύτητας
Πότε θα τελειώσει αυτή η φάρσα
Ο άλλος φίλτατος περιμένει να πάρει σύνταξη για να κολλήσει πιο σθεναρά
στο γραφείο του
Και στην όποια εξουσία του δόθηκε να αποτελματώσει άλλη μια γενιά
Ανθεκτικός σαν το Acinetobacter anitratus στις μονάδες εντατικής παρακολούθησης, ανίκητος
Όπως και όλα αυτά τα σκουπίδια που σαρώνονται από τα περίπτερα των διαφημιστών
Για να επανατοποθετηθούν τρόπαια στο επόμενο συνέδριο
Που δε θα υπάρξει - η οπτασία
Που πέρασε μπροστά σου πριν είκοσι χρόνια στη στάση του λεωφορείου
Πρέπει να είναι ισχυρότερη από τον υπόγειο μητροπολιτικό σιδηρόδρομο
Που αποτελείωσε - περνώντας με ταχύτητα -
το τελευταίο πάρκο της εφηβείας σου.
Κάποιοι επιστρέψανε, ίσως κυνηγώντας αυτήν την οπτασία της εφηβείας τους, όπως ο Συρρακιώτης Διονύσιος Ίκκος. Από τους πλέον διακεκριμένους ενδοκρινολόγους παγκοσμίως, γύρισε από τη Σουηδία στην Ελλάδα. Για δεκαετίες αποτελούσε πρότυπο επιστήμης, κλινικής αρετής και προσφοράς. Δυστυχώς δεν κατάφερε ποτέ να γίνει καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σε μια φωτογραφία τον βλέπω μαζί με έναν πολύ αγαπητό μου δάσκαλο. Ήταν στο Λαϊκό νοσοκομείο που πριν 27 χρόνια ο καθηγητής Φώτης Παυλάτος μου έδωσε τη συστατική επιστολή για να πάω στην Αμερική. Θυμάμαι ακόμα σαν σήμερα εκείνη τη μέρα, την ευγενική, ποιητική του μορφή μέσα στο μισογκρεμισμένο παραμελημένο κτίριο όπου υπηρέτησε τόσα χρόνια τους ασθενείς και τους φοιτητές του. Συστατική επιστολή πήρα επίσης από τον εξίσου αγαπημένο μέντορά μου καθηγητή Δάικο. Δυο φωτεινά παραδείγματα, με τιμούν σήμερα με την παρουσία τους.
Οι περισσότεροι δεν επιστρέψανε ποτέ. Η Αγγελική Αρβανιτάκη έφυγε από την Αίγυπτο για την Γαλλία. Από τις μεγαλύτερες μορφές της νευροφυσιολογίας, ολοκλήρωσε τη σημαντικότερη δουλειά της ενώ ξεκινούσε ο Β' παγκόσμιος πόλεμος. Η δημοσίευση άργησε 2 χρόνια όπως γράφει μια υποσημείωση στην πρώτη σελίδα. "Owing to the present circumstances this paper, finished since May 1940, could not be published earlier."
Στη διάρκεια της κατοχής, δούλευε με τον επίσης Έλληνα συζυγό της στο εργαστήριο καθημερινά, σε ένα υπόγειο. Συναισθάνομαι την προσπάθεια να βρεις μια δόση λογικής με την επιστημονική έρευνα σε έναν παράλογο κόσμο. Ήρθε μόνο μια φορά στην Ελλάδα, 74 ετών, όταν ανακηρύχτηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Άλλα φωτεινά μυαλά αγνοούνται. George John Bouyoucos. Born in Licolia, Greece on 23 May 1888 to John James Bouyoucos and Paraskevj Kapsimakakos. Πού είναι η Licolia; Δεν βρίσκω το όνομα στο χάρτη. Υπάρχει αυτός ο οικισμός; Χάθηκε; Είναι παραφθορά άλλης γεωγραφικής τοποθεσίας; Τι σχέση είχε αυτός ο πρωτοπόρος της μηχανικής ανάλυσης εδαφών με την Ελλάδα; Στο Semi-centennial Alumni Record of the University of Illinois βρίσκω κάποιες πληροφορίες παραπάνω. Prepared in Greek Prep. Sch.; Y.M.C.A. of Chicago; Ph.D, Cornell, 1911; Univ. of Berlin, Paris, and London, 1913-4; Pres., Adelphic; Cosmopolitan.

Σταματάω στη λέξη Cosmopolitan, κοσμοπολίτης. Τον Νοέμβριο πρότεινα στο Τμήμα Συγκριτικής Λογοτεχνίας στο Στάνφορντ να διδάξω ένα μάθημα με τίτλο «The Cosmopolitan Introvert: Modern Greek Poetry and its Itinerants». Θέμα η σύγκριση Ελλήνων ποιητών του τελευταίου αιώνα με Αμερικανούς και Ευρωπαίους συγγραφείς με παράλληλους βίους. Με στεναχωρούσε ότι το Στάνφορντ δεν είχε ούτε ένα μάθημα για την σύγχρονη Ελλάδα. Με στεναχωρεί όταν αποκόπτεται η Ελλάδα από το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Πρόσφατα έμαθα από τους φιλολόγους συναδέλφους ότι η πρότασή μου έγινε δεκτή.
ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ ΜΕ ΜΟΛΥΒΙ
ΚΑ
Το δωμάτιο δεν μπορεί να γλυτώσει με τίποτα απ' το φως του ήλιου, με μεγάλα παράθυρα ανοιχτά προς τη δύση, το νότο και την ανατολή, οι μέλισσες σταματούν και περιεργάζονται τα γαλάζια κουφώματα και το ένα κομμένο ροδάκινο, το φως καίει τα πόδια σου πάνω στο λευκό σεντόνι, όλα είναι λευκά στο δωμάτιο σαν τις ελάχιστες καλαμιές ή σαν τα αμέτρητα δυο τζιτζίκια εκεί έξω, τα ίδια τζιτζίκια εδώ στην Κύθνο, κι είκοσι τόσα χρόνια πριν έξω απ' την πνευμονολογική κλινική όπου δε συναντηθήκαμε με τα σκονισμένα πεύκα στην αυλή σε μια πόλη που μόλις είχε πεθάνει για σένα, νομίζω τη λέγανε Κεκρωπία ή Αθήνα ή κάτι τέτοιο αλλόκοτο προελληνικό όνομα, όπως έχουν όλες οι πολιτείες που πλέον δεν κατοικούνται. Μπορείς να έρθεις μαζί μου άραγε;
Σας ευχαριστώ που ήρθατε σήμερα μαζί μου. Σας ευχαριστώ που με αφήσατε να επιστρέψω.

*Η ομιλία με θέμα «Επιστημονικές φυγές και επιστροφές: μια προσωπική τοκάτα» δόθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 2017 στο κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Οι διαφάνειες που συνοδεύουν την ομιλία βρίσκονται εδώ. Τα αποσπάσματα με πλάγια γράμματα στην ομιλία είναι από την Τοκάτα για την Κόρη με το Καμένο Πρόσωπο
Πηγή: the huffingston post
Aνιχνεύτρια η Μελισσάνθη του Πεπέ.