Αφιέρωμα στην Ελένη, στη Φλώρα και στις γυναίκες που έδωσαν τη δική τους μάχη.

Καλημέρα συναθλητές της Ουτοπίας, σήμερα η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην Ελένη, την αδερφή του Άγιου Πολύκαρπου, και του Τελειώνη που πριν λίγες μέρες έδωσε μία μάχη και βγήκε νικήτρια. Λενάρα κράτα γερά, γιατί έχουμε Νάξο το καλοκαίρι, και τον χειμώνα Παρισάκι. Τα πιο κάτω χαϊκου τα εμπνεύστηκα τις ώρες αγωνίας που βρισκόμουν έξω από το χειρουργείο όπου η συμμαθήτρια, και νύφη μου, έδινε τη δική της μάχη με την ''γρίπη'' της εποχής. Ευτυχώς που το τελικό αποτέλεσμα ήταν θετικό, οπότε τέλος καλό όλα καλά.  Ο κάθε άνθρωπος όταν βρίσκεται στον προθάλαμο ενός χειρουργείου, όπου μέσα ένα αγαπημένο του πρόσωπο δίνει μια μάχη ζωής, αντιδρά διαφορετικά, εγώ βρήκα αυτόν τον τρόπο, γράφοντας χαϊκου προσπαθούσα να επιβληθώ στην αγωνία μου. Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να μιλήσω στις γυναίκες, στις γυναίκες που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο, και να τις πω το εξής: μην επιτρέπεις στο φόβο, και στην αμέλεια να σε στείλει πριν την ώρα σου  είναι απαράδεκτο σήμερα να υπάρχουν γυναίκες οι οποίες δεν κάνουν το αυτονόητο, δηλαδη κάθε μήνα ψηλάφηση του μαστού και κάθε χρόνο υπέρηχο. Προς θεού μην επιτρέπεται την εξάπλωση του καρκίνου, ειδικά η πρόληψη στον μαστό σώζει ζωές, αύριο κιόλας κάνε τον πρώτο έλεγχο. Το ίδιο ισχύει και για όποιο αρσενικό διαβάσει το πιο πάνω άρθρο, σώστε τις γυναίκες σας, σώστε τις φίλες σας, σώστε τις μανάδες σας, σώστε τις κόρες σας και τις αδερφές σας. Καλή ανάγνωση, με σεβασμό και εκτίμηση: Eπικούρειος Πέπος.

Ελένη
Ελένη μπορεί το όνομά σου να είναι αρκετά συνηθισμένο, όμως σου χαρίζει μεγάλη λάμψη και γοητεία και αναμφισβήτητα έχει πολύ όμορφη ιστορία! Στην αρχαιότητα, το όνομά σου σήμαινε λαμπερή, απαστράπτουσα! Ήταν το όνομα της Ωραίας Ελένης, της ηρωίδας του Ομηρικού έπους «Ιλιάδα» , που την «έκλεψε» ο Πάρις από την Τροία και στάθηκε αφορμή για την έναρξη του Τρωικού πολέμου. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία το όνομά σου προέρχεται από την Αγία Ελένη, που ήταν η αυτοκράτειρα της Ρώμης που ανακάλυψε τον Τίμιο Σταυρό μαζί με τον γιό της τον Μέγα Κωνσταντίνο. Από την πλευρά της αριθμολογίας, ο προσωπικός σου λεξάριθμος είναι το 8 και αυτό σημαίνει ότι είσαι μία γυναίκα με έντονη προσωπικότητα και μεγάλο δυναμισμό. Βάζεις υψηλούς στόχους στη ζωή σου και δεν τα παρατάς αν δεν τους φέρεις εις πέρας. Έχεις θάρρος υπομονή και επιμονή, εργάζεσαι με μόχθο για να έχεις χρήματα και άνεση για να ζεις καλά. Στους ανθρώπους που αγαπάς είσαι γενναιόδωρη και πάντα στέκεσαι δίπλα στα προβλήματα τους. Έχεις μεγάλες φιλοδοξίες και κύριος στόχος της ζωής σου είναι η προσωπική σου ανάπτυξη! Πρόσεξε μονάχα το πείσμα σου, γιατί πολλές φορές γίνεται η αιτία να πληγώνεις τους ανθρώπους γύρω σου και μετά να το μετανιώνεις.

Απίθανη Λενάρα
αρχή προβλημάτων
τέλος καλό όλα καλά.

Ανθρώπινα πλάσματα
εφήμερα άνθη
καλού και κακού.

Άσπρη μπλούζα
σύνδρομο φόβου
καλά μαντάτα.

Άνοιξη, καλοκαίρι,
φθινόπωρο, χειμώνας
πολλές αλλαγές.

Πράσινη μπλούζα
μαχαίρι φόβος, 
ελπίδα.


Αναμονή!!! 
προθάλαμος χειρουργείου
καρκίνος τέλος.

Γυναικείος μαστός
πηγή ερωτισμού
φωλιά καρκίνου;

Να κλέψω χρόνια;
από που 
και πόσα;

Γαλαξίας
στίγμα ανθρώπου
κόκκος άμμου.

Τέλος προβλημάτων
αρχή ταξιδιού
αντίο.

Ένας άνθρωπος
γράφει χαϊκου
άτακτη φωνούλα.


Λουλούκα
σπαρτό μαλλί
φτερό στο άνεμο.

Αλκυωνίδες μέρες
γλυκές ματιές
μαγεία.

Κοντεσίνα Ηρώ
ατάραχη λιμνούλα
άνθος κερασιάς.

Μια μέλισσα
μεταφράζει άνθη
μεταφέρει γύρη
Νινί.

Πως να ήταν άραγε η ποίηση
σε μικρή ηλικία;
ρωτήστε την Κορνηλία

Πάνω στη βάρκα
καλοπερασάκιας
χαρά θεού
ηγέτης.

Φωτισμένου μήνυμα
μας δείχνει το δρόμο
Αστροτόμ.

Ο ποιητής 
το πρώτο τζιτζίκι
λαλιά του Poof.

Ένα καράβι στ' ανοιχτά
γιατί χασομεράει,
θα φτάσει άραγε
Μr Alex;

Δεν ανήκει ούτε
στη νύχτα ούτε στο πρωϊ
ο πιστός φίλος.

Θα τη ρωτούσα
την ποίηση,
μπορώ να σ'αγαπώ;

Αχ πως μοιάζει
η καρδιά μου 
με το ρολόι τοίχου.


Σαν πυγολαμπίδες
μπαίνουν στο μυαλό μου
οι στίχοι.

Λεπτή σελήνη
μην τρομάζεις
απ' την ομορφιά των ανθών.

Ο ποιητής μας δείχνει
το δρόμο
ακολουθούν οι λέξεις.

Μην κλαις άνθρωπε
άνθη, έρωτες, αστέρια
κι αυτά θα χαθούν.


Απόψε ως κι εσύ
πας βιαστική
στην Αυλή των θαυμάτων.

Στέκομαι εδώ
και σκέπτομαι
γιατί άραγε; τι προσφέρω;

Ούτε καν
ένα νεύμα
απ' τις 
Αλκυωνίδες νύχτες.

Η λάμψη της σελήνης
αργεί πάνω στα άνθη
γυρεύει τον έρωτα;

Τα πιο πάνω ψήγματα χαϊκου είναι του
Επικούρειου Πέπου-Fuji Tomo Kazu.

ΕΛΛΑΔΑ, ΜΟΥΣΕΙΑ, ΛΥΓΕΡΟΣ, ΝΙΤΣΕ, ΚΑΙ ΠΩΛ ΕΛΥΑΡ ΣΤΟ filomatheia.blogspot.com

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην Πατρίδα μας, στα Μουσεία μας, στον κ. Λυγερό, στον Νίτσε και στο Πώλ Ελυάρ. Επί τη ευκαιρία να σας ενημερώσω για τις ημέρες που η είσοδος στα Μουσεία, και τους Αρχαιολογικούς χώρους είναι ελεύθερη. Κάθε πρώτη κυριακή του μήνα απο 1ης Νοεμβρίου έως 31ης Μαρτίου, την 28η Οκτωβρίου, την 25η Μαρτίου, την 18η (διεθνής ημέρα Μνημείων), την 18η Μαϊου (διεθνής ημέρα Μουσείων), 5η Ιουνίου (Παγκ. Ημέρα Περ.), την 6η Μαρτίου (Μνήμη Μελίνας), και κάθε τελευταίο σ/κ Σεπτεμβρίου. Καλή ανάγνωση, και καλή επίσκεψη στα Μουσεία, με σεβασμό: Eπικούρειος Πέπος.

Το Μουσείο και η βαρβαρότητα - Ν. Λυγερός

Όσοι φοβούνται ότι η επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα θα αποτελέσει ένα δεδικασμένο για όλα τα Μουσεία του κόσμου, έχουν δίκιο και καλά κάνουν που φοβούνται γιατί δεν πρόκειται ο πολιτισμός μας ν' αφήσει τη βαρβαρότητα να συνεχίζει τις απαράδεκτες πράξεις της.

Τα γλυπτά του Παρθενώνα δεν προσφέρθηκαν, ούτε πουλήθηκαν, αλλά ακρωτηριάστηκαν και αρπάχθηκαν από τον ίδιο τον ναό τους από το φυσικό τους χώρο και την ιστορία τους.

Έτσι κάθε βάρβαρος που έκανε το ίδιο πράγμα σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου να φοβάται με τον ίδιο τρόπο, γιατί δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία και υπάρχει η δικαιολογία των ανθρώπων που δεν ξεχνούν τις αδικίες. 

Ο φόβος μερικών έχει ενισχυθεί λόγω της ύπαρξης δικηγόρων που είναι ξεκάθαρα αποτελεσματικοί σε αυτόν τον τομέα, όπως το απέδειξαν με άλλη υπόθεση επιστροφής αντικειμένων ανθρωπινής αξίας στην Αυστραλία, ενώ βρίσκονταν στην Αγγλία. 

Πιο συγκεκριμένα το δικηγορικό γραφείο κατάφερε να επιστραφούν οι σωροί Αβοριγίνων της Τασμανίας από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Λονδίνο στην Αυστραλία. Και αυτή η υπόθεση έγινε πριν μερικά χρόνια αλλά κανείς δεν μίλησε για δεδικασμένο της δικαιοσύνης ενάντια στη βαρβαρότητα.

Το θέμα είναι το έξης τα γλυπτά του Παρθενώνα είναι γνωστά σε όλους. Το ίδιο και η επιστροφή που αφορά το British Museum. Έτσι αυτή η υπόθεση έχει ήδη μεγαλύτερες επιπτώσεις στο παγκόσμιο γίγνεσθαι και αυτό είναι το πρόβλημα. 

Στην πραγματικότητα η υπόθεση των γλυπτών δεν έχει το πρόβλημα του δεδικασμένου, αλλά είναι η αιχμή του δόρατος του δεδικασμένου. Και πρέπει όλοι όσοι είναι του Ελληνισμού να χαίρονται που δίνουμε αυτή τη μάχη όχι μόνο για μας, αλλά για όσους έχουν στην ιστορία τους ανάλογες περιπτώσεις.

Διότι με αυτόν τον τρόπο ο Ελληνισμός λειτουργεί και πάλι ως παράδειγμα αντίστασης ενάντια στη βαρβαρότητα κι είναι ραγιάδες όσοι πιστεύουν ότι δεν θα γίνει τίποτα. 

Γιατί και στο παρελθόν κάθε φορά που ο Ελληνισμός έδινε μάχες, υπήρχαν πάντα άτομα που έλεγαν ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα γιατί ήταν εξωπραγματικό και ουτοπικό. 

Κι όμως ο Ελληνισμός τα κατάφερε και μάλιστα με εχθρούς πολυπληθεστέρους και πιο ισχυρούς. Για έναν απλό λόγο, η Δικαιοσύνη των ανθρώπων ή με άλλα λόγια τα δικαιώματα της Ανθρωπότητας.

Δεν πρέπει λοιπόν να μας φοβίζει η δυσκολία του αγώνα γιατί αυτή δίνει την αξία στον λαό που αντιστέκεται. Η Καρυάτιδα είναι μόνο η αρχή και την ακολουθούν όλα τα γλυπτά του Παρθενώνα. Ένας λευκός στρατός που παλεύει για την απελευθέρωση του από τον σκοταδισμό.

Το Μουσείο της Ακρόπολης μπορεί να τον υποδεχθεί για να του προσφέρει ένα μέλλον λαμπρό. Αφού δεν θα είναι μόνο τα γλυπτά του παρελθόντος άλλα και αυτά της απελευθέρωσης.

Η επιστροφή των μαρμάρων είναι μια λανθασμένη έκφραση, διότι τώρα ξέρουμε ότι πρόκειται για την απελευθέρωση ανθρώπινων γλυπτών του Ελληνισμού.

Κι αυτός δεν αποδέχεται ποτέ να είναι σκλαβωμένος ας ετοιμαστούν λοιπόν αυτοί που θέλουν να μας εμποδίσουν, γιατί τους περιμένουμε ήδη.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΙ ΔΙΚΑΙΩΤΕΣ ΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ (Φ.ΝΙΤΣΕ)

H φιλοσοφία έχει εχθρούς. Και καλό θάταν να τους ακούει κανείς, ιδιώς όταν συμβουλεύουν τους Γερμανούς  ν΄απαλλάξουν τ΄άρρωστα μυαλά τους απ΄τη μεταφυσική, συστήνοντάς τους, μάλιστα, να στραφούν στη Φύση για  να εξαγνιστούν, όπως έγραφε ο Γκαίτε, ή στη μουσική για να λυτρωθούν, όπως διακήρυττε ο Βάγκνερ. Οι ιατροί του λαού, απορρίπτουν τη φιλοσοφία. Συνεπώς, όποιος θέλει να τη δικαιώσει, θα πρέπει να δείξει για ποιό σκοπό οι υγιείς λαοί τη χρησιμοποίησαν και τη χρησιμοποιούν. Τούτο ίσως ν΄αποβεί ωφέλιμο και για τους άρρωστους : μπορεί έτσι να καταλάβουν κι ΄αυτοί, γιατί επιτέλους τους έβλαψε!
Οι ΄Ελληνες, κατεξοχήν υγιείς, δικαίωσαν τη φιλοσοφία εσαεί με την ίδια τη σκέψη τους : καταπιάστηκαν μαζί της περισσότερο απ΄όποιον άλλο λαό. Δε μπόρεσαν να σταματήσουν όταν έπρεπε : ακόμα και στα ισχνά τους γεράματα παρέμειναν φλογεροί λάτρεις της, έστω κι αν «φιλοσοφία»τότε έλεγαν πιά μονάχα τις θεοσεβείς σοφιστείες και τα πανιερώτατα ψιλολογήματα της χριστιανικής δογματικής. Μείωσαν έτσι πολύ τ΄όφελος που θ΄αποκόμιζαν απ΄αυτήν όλοι οι βάρβαροι μεταγενέστεροί τους που, τυφλωμένοι απ΄την ορμή της νιότης τους, δίχως νου, γλίστρησαν κατευθείαν στις παγίδες και τα λεπτεπίλεπτα δίχτυα της.΄Όμως οι ΄Ελληνες κατάλαβαν πότε έπρεπε ν΄αρχίσουν - κι αυτό το  διδάσκουν πιο ξεκάθαρα απ΄όλους :φυσικά, όχι μες στη θλίψη, όπως θάλεγαν ορισμένοι, θαρρώντας πως η φιλοσοφική ορμή πηγάζει απ΄τη δυσαρέσκεια! Απεναντίας: μες στη χαρά, την πλήρη ακμή, κάτω από τον ζέοντα ήλιο της πιο γενναίας και νικηφόρας ηλικίας. Τότε ακριβώς βάθυναν τη σκέψη τους. Γι ΄αυτό δε μας διδάσκουν απλώς τι εστί φιλοσοφία, αλλά και τι υπήρξαν οι ίδιοι. Αν ήταν τέτοια ανιαρά  γερόντια  με έφεση για πρακτικά ζητήματα- όπως φαντάζονται οι «καλλιεργημένοι» φιλισταίοι του καιρού μας-, ή απλώς και μόνο μετεωρίζονταν μες στους ήχους, τις ανάσες και τις αισθήσεις μιάς διαρκούς ευωχίας- καταπώς θέλουν να πιστεύουν κάποιοι αμόρφωτοι φαντασιοκόποι-, τότε η πηγή της φιλοσοφίας δε θ΄ανάβρυζε ποτέ ανάμεσά τους. Το πολύ- πολύ να κυλούσε κάνα ρυάκι- που σύντομα θα βούλιαζε στην άμμο ή θα εξατμίζονταν- αλλ΄όχι βέβαια εκείνος ο πλατύς κι ορμητικός χείμαρρρος με τους μεγαλοπρεπείς παφλασμούς κυμάτων, που ονομάζουμε αρχαία Ελληνική φιλοσοφία.

ΠΩΛ ΕΛΥΑΡ [PAUL ÉLUARD (1895-1952)]: Αθήνα
Λαέ ελληνικέ, λαέ βασιλιά, λαέ απελπισμένε
άλλο δεν έχεις πια να χάσεις απ’ τη λευτεριά,
από τον έρωτά σου για τη λευτεριά και για το δίκιο
κι από την άμετρην ευλάβεια πο ’χεις στον εαυτό σου
Λαέ βασιλιά δεν σ’ απειλεί ο θάνατος
στον έρωτά σου είσαι όμοιος, είσαι αγαθός
και το κορμί και η καρδιά σου πεινούν για αιωνιότητα
λαέ βασιλιά, επίστεψες πως το ψωμί σού ανήκε
Και πως σου δίνουν τίμια τ’ άρματα για να γλιτώσεις
την ίδια σου τιμή, το νόμο σου να ορθώσεις,
μα ω απελπισμένε λαέ μπιστέψου μόνο στ’ άρματά σου
σου τα ’δωσαν για ελεημοσύνη μα από τούτα πλάσε την ελπίδα
Κι αντίταξέ τη με τη μαύρη φλόγα
με τον ανήλεο θάνατο που πλάι σου δεν αντέχει
απελπισμένε λαέ, μα λαέ ηρώων
λαέ που πεθαίνεις απ’ την πείνα και πεινάς αχόρταγα για την πατρίδα
Μεγάλε και μικρέ, στο μέτρο του καιρού σου,
ελληνικέ λαέ, τω πιθυμιών σου κύριε πια για πάντα
των πιθυμιών σου για τη σάρκα και το ιδανικό της ενωμένης σάρκας
και για τις άδολες λαχτάρες, το ψωμί, τη λευτεριά σου,
Τη λευτεριά, όμοια με τη θάλασσα και με τον ήλιο.
Το ψωμί παρόμοιο με τους θεούς, το ψωμί που σμίγει τους ανθρώπους.
Το πραγματικό και φωτεινό αγαθό που ’ναι πιο πάνω απ’ όλα
πιο πάνω από τον πόνο και πιο πάνω απ’ τους οχτρούς μας!
Μετάφραση: Άγγελος Σικελιανός. 

Επιμέλεια Ανάρτησης: Επικούρειος Πέπος.

Μάρτιος! Ο μήνας της ποίησης, καλό μήνα στους ερωτευμένους και στους αδικημένους.

01/03/2015 Kαλό μήνα σε όσες και όσους το αξίζουν και με τους υπόλοιπους τί θα γίνει? θα ρωτούσε κάποιος,
είναι απλό, ας προσπαθήσουν. Νομίζω πως καλύτερο ξεκίνημα δεν θα μπορούσα να κάνω για την πρώτη του Μάρτη παρά μόνο με ποίηση, εξάλλου ο μήνας Μάρτιος είναι ο μήνας της ποίησης αφού στις 21/Μαρτίου είναι η παγκόσμια ημέρα ποίησης, αχ! πόσο τυχερή είναι η Βαγγελίτσα που γεννήθηκε την ημέρα της ποίησης, α! και μη ξεχάσετε να βάλετε στο χέρι σας τον Μάρτη για να μη σας κάψει ο ήλιος!!!!!!!!!! και το Μάρτης γδάρτης και παλουκοκάφτης πως προέκυψε? Ένυ γουέϊ καλή ανάγνωση και καλή διαπραγμάτευση. Με σεβασμό και εκτίμηση: Eπικούρειος Πέπος.

10 ποιήματα για τον έρωτα.
1930 Συμφωνία αρ. 1 – Τάσος Λειβαδίτης
(απόσπασμα) Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν. Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων. Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες. Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή μπροστά στο θάνατο ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα.
Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας – Τάσος Λειβαδίτης
(απόσπασμα) Ναι, αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα. Αλήθεια εκείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας, αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό, αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω πόσο σου πήγαιναν. Α, θάθελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου, της μητέρας σου τα γόνατα που σε γέννησαν για μένα να φιλήσω όλες τις καρέκλες που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμά σου, να κρύψω σαν φυλακτό στον κόρφο μου ένα μικρό κομμάτι απ’ το σεντόνι που κοιμήθηκες. Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα που σ’ έχει δει γυμνή πριν από μένα, να του χαμογελάσω, που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία. Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι πιο πολύ απ’ τον έρωτα, εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα. Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.
Δε σ’ αγαπώ – Πάμπλο Νερούδα
(απόσπασμα) Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε, σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια: σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο, παρά μ’ ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι, που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου, που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.
Είμαι Τρελή Να Σ’ Αγαπώ – Μαρία Πολυδούρη
Είμαι τρελή να σ’ αγαπώ, αφού πια έχεις πεθάνει, να λιώνω στη λαχτάρα των φιλιών, να νιώθω τώρα πως αυτό που μου ‘δωσες δε φτάνει, δε φτάνει η δρόσος των παλιών. Με μιαν ασίγαστη μανία να θέλω ό,τι μου λείπει, να θέλω ό,τι μου κράτησες κρυφό, κι έτσι να δέρνομαι μ’ αυτό το μάταιο καρδιοχτύπι. Στα μάτια σου την τρέλα να ρουφώ.
Έρωτας – Ντῖνος Χριστιανόπουλος
Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια - ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή. Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα. Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν, φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες, συσκότιση παραπόνου, επαρηγοριὰ σπασμῶν. Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας, ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.
Το Μονόγραμμα – Οδυσσέας Ελύτης
(απόσπασμα) Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς; Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς; Μες στη μέση της θάλασσας Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς; Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς; Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς. Άκου, άκου! Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει – ακούς; Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει – ακούς; Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω. Μ’ ακούς; Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς;
Βάθος – Οδυσσέας Ελύτης
(απόσπασμα) Ακόμη θυμόμαστε την αγνότητα που την είχαμε βρει τόσο αινιγματική, πλυμένη σε μιαν αυγή που αγαπούσαμε, γιατί δεν ξέραμε πως μέσα μας, ακόμη πιο βαθιά, ετοιμάζαμε άλλα όνειρα πιο μεγάλα που θα ‘πρεπε να σφίξουν στην αγκαλιά τους ακόμη περισσότερο χώμα, περισσότερο αίμα, περισσότερο νερό, περισσότερη φωτιά, περισσοτέρων
Έρωτα! Επέστρεφε – Κ.Π. Καβάφης
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με, αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με - όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη, κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα· όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται, κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι. Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα, όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται…
Σονέτο του Γλυκού Παραπόνου – Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα
(απόσπασμα) Πονώ που είμαι σε τούτη την όχθη κορμός δίχως κλαδιά μα πιότερο λυπάμαι που δεν έχω τον ανθό, πόλφο ή πηλό για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου. Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος μου θησαυρός αν είσαι εσύ ο σταυρός και ο υγρός μου πόνος, αν είμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου μη με αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει.
Σάρκινος λόγος – Γιάννης Ρίτσος
(απόσπασμα) Τί όμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου. Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω. Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα. Καλυμμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν. Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα. Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴν πράξη τοῦ ἔρωτα (…) Κάτω ἀπὸ τὴν κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα, πέρα ἀπ᾿ τὸ χρόνο κι ἀπ᾿ τὸ θάνατο πέρα, σὲ μιὰ μοναχικὴ παγκόσμιαν ἕνωση. Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει. Καὶ σὲ πεινάω. Καὶ σὲ διψάω. Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου. [Πηγή: www.doctv.gr.

Ποια σχέση μπορεί να έχει η φιλοσοφία με τον έρωτα; Με ποιον τρόπο η αποθέωση των αισθημάτων και η ύψιστη γιορτή του σώματος είναι δυνατόν να συνομιλήσουν με τον κόσμο των αφηρημένων ιδεών και της υψηλής σκέψης;

Όπως ξέρουμε, ο έρωτας μπήκε συχνά στο κέντρο του ενδιαφέροντος των φιλοσόφων: από τα χρόνια της κλασικής εποχής και του Πλάτωνα μέχρι την περίοδο της νεωτερικότητας και τον Κίρκεγκωρ.
Στον διάλογο της φιλοσοφίας με τον έρωτα θα προσέλθει κι ένας Γάλλος στοχαστής των ημερών μας, ο πολυσυζητημένος Αλαίν Μπαντιού (Alain Badiou), ο οποίος θα αποκαλύψει σε μια συνέντευξη με τον δημοσιογράφο της εφημερίδας "Le Monde"Nikolas Truong, τον Ιούλιο του 2008, πως εκείνο που πρωτίστως προσδοκά από τον έρωτα είναι η ενεργοποίηση της ικανότητάς του να υπερβεί το περιορισμένο πεδίο του εγώ.
Ο Μπαντιού ξεκινάει από το τι κατά τη γνώμη του δεν είναι έρωτας.
Έρωτας δεν είναι ούτε η ρομαντική ένωση των εραστών σε μία και μοναδική οντότητα, ούτε, όμως, και η αλτρουιστική χειρονομία της αγάπης προς τον άλλον, όπως την εννοεί ο χριστιανικός στοχασμός. Έρωτας επίσης δεν είναι το σεξ, αν το σκεφτούμε ως αποκλειστική δραστηριότητα και επίδοση των ερωτευμένων. Όσο για τους τελευταίους, δεν είναι με τη σειρά τους όντως ερωτευμένοι αν το μόνο που επιδιώκουν είναι να μηδενίσουν το ρίσκο σε μια επαφή ως εξ ορισμού εκρηκτική και απρόβλεπτη.
Τότε, όμως, τι ακριβώς είναι ο έρωτας και πώς θα καταφέρει να μιλήσει ο φιλόσοφος για λογαριασμό του; Ο έρωτας, δηλώνει με έμφαση ο Μπαντιού, είναι πριν και πάνω απ΄ όλα μια συνάντηση: μια συνάντηση που ξεκινάει από το ατομικό για να οδηγηθεί αμέσως σε έναν καθολικό κόσμο, βασισμένο στη διαφορά και όχι στην ταυτότητα.

Όπως στο πολιτικό σκέλος της φιλοσοφίας του, όπου αναζητεί το ξεπέρασμα των ανισοτήτων και της οικονομικής εξαθλίωσης στην προοπτική μιας καινούργιας συλλογικότητας, έτσι και στις αναζητήσεις του για τον έρωτα ο Μπαντιού ψάχνει ένα νόημα το οποίο θα βγάλει τους ανθρώπους από τη στενωπό του ατομικισμού, χωρίς την ίδια ώρα να τους στερήσει την αναζωογονητική δύναμη της σεξουαλικής συνεύρεσης, το προνόμιο της προσωπικής ελευθερίας ή τη χαρά του να μεγαλώνουν παιδιά.
Ο έρωτας, όμως, για τον Μπαντιού δεν είναι μόνο η έξοδος από τον εαυτό και η διαπροσωπική πορεία προς ένα άλλο ανθρωπολογικό καθεστώς, αλλά και η υπόσχεση μιας νέας επινόησης της πραγματικότητας: ένα συμβάν ικανό να αμφισβητήσει ριζικά όλους τους υπάρχοντες κανόνες, να πάει κόντρα στην καθιερωμένη λογική και να αναστρέψει ή να αντιστρέψει συνειδήσεις.
Εδώ είναι προφανές πως ο έρωτας θα έρθει σε απόσταση αναπνοής από την πολιτική, αφού και από την πολιτική απαιτούμε μιαν εδραία ανατροπή όσων μας περιβάλλουν και μας βασανίζουν καθημερινά, αλλά ο Μπαντιού θα σπεύσει να ξεκαθαρίσει πως η ορμή του έρωτα είναι κατά πολύ ευρύτερη της πολιτικής ορμής: στην πολιτική υπάρχουν μόνο εχθροί και αντίπαλοι, με τους οποίους καλούμαστε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να αντιπαρατεθούμε, ενώ στον έρωτα στόχος δεν είναι ο αντίζηλος (ο εν δυνάμει εχθρός ακόμα και στους πιο ισορροπημένους δεσμούς), αλλά η αυτοαπομόνωση και ο εγωισμός, με την απόσβεση των οποίων θα επέλθει, επιτέλους, η ολοκληρωτική κάθαρση.
Επιμέλεια Ανάρτησης: Eπικούρειος Πέπος.