Οι Αμερικανοί και το χώμα των Αυστριακών Μουσουργών. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Όταν αναπτύχθηκε η κλασική μουσική στις Η.Π.Α. ήταν φυσικό οι Αμερικανοί με τον χαρακτήρα που τους διακρίνει, να θέλουν να αριστεύσουν γρήγορα, έχοντας έντονα την επιθυμία να ξεπεράσουν ακόμα και την Ευρώπη, την ήπειρο που γεννήθηκε και ανδρώθηκε η κλασική μουσική. Μέσα στα πλαίσια αυτά, κατασκεύαζαν διαρκώς μέγαρα μουσικής και όπερας, εντυπωσιακά ομολογουμένως. Ένα από εξ αυτών ήταν και στο Λος Άντζελες, το «Hollywood Bowl». Τον Σεπτέμβριο του 1950 για αυτό τον συναυλιακό χώρο, η εφημερίδα «Ομπσέρβερ» του Λονδίνου, ανέφερε ένα περιστατικό που αξίζει να καταγραφεί, αν όντως είναι αληθινό, καθώς δεν φαίνεται το γεγονός να έχει καταγραφεί από πολλές πηγές! Οι υπεύθυνοι λειτουργίας του που μάλλον θέλησαν να πρωτοτυπήσουν, υπέβαλλαν αίτηση στην Αυστριακή Κυβέρνηση αν στείλει χώμα από τους τάφους των δύο μεγαλυτέρων μουσικών της, του Αμαντέους Μότζαρτ και του Γιόχαν Στράους! Παράλληλα το ίδιο αίτημα το είχαν αποστείλει σε 18 χώρες συνολικά, αλλά μόνο από την Αυστριακή Κυβέρνησης ζήτησαν το χώρα να προέρχεται από τα μνήματα των δύο προαναφερομένων μουσικών!

Η τότε Αυστριακή Κυβέρνηση αφού ξεπέρασε την αρχική έκπληξη του παράξενου αυτού αιτήματος απάντησε πως η αποστολή χώματος από τον τάφο του Μότζαρτ, δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί καθώς ο Μότζαρτ όταν πέθανε ήταν φτωχός και ετάφη σε ένα κενό τάφο στο νεκροταφείο του Αγίου Μάρκου. Οι λίγοι φίλοι που τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία, αναγκάστηκαν να επιστρέψουν πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία ταφής καθώς ξέσπασε μια τρομερή χιονοθύελλα. Έτσι κανείς δεν είδε το μέρος εκείνο που τέθηκε το σώμα του μεγάλου μουσουργού. Όταν αργότερα η χήρα σύζυγός του πήγε να βρει το μνήμα του, την πληροφόρησαν πως το σώμα του επανατοποθετήθηκε σε άλλη θέση, καθώς η αρχική που είχε θαφτεί ήταν λανθασμένη! Ωστόσο ουδείς μπόρεσε τελικώς να τις δείξει που ήταν θαμμένος. Αυτό δεν ήταν παράξενο για την Αυστρία την περίοδο του χειμώνα, αφού εκατοντάδες άποροι πάγωναν εξ αιτίας του κρύου και πάμπτωχοι καθώς ήταν θάβονταν προσωρινά σε κοινές θέσεις και αμέσως μετά μεταφέρονταν σε κοινούς τάφους (ομαδικούς). Η δε επιτύμβια αναμνηστική πλάκα που υπάρχει μέχρι σήμερα στο φερόμενο ως «μνήμα» Μότζαρτ, τέθηκε στο νεκροταφείο του Αγίου Μάρκου, πολύ αργότερα και έχει συμβολικό χαρακτήρα, αφού όπως αναφέραμε η συγκεκριμένη θέση ταφής του μουσουργού, ουδέποτε έγινε γνωστή!

Έτσι λοιπόν οι Αυστριακοί έκριναν πως θα ήταν τίμιο εκ μέρους τους να απαντήσουν στο αίτημα των Αμερικανών με απόλυτη ειλικρίνια. Κατόπιν τούτου, έστειλαν ένα δοχείο γεμάτο χώμα από το Σάλτσμπουργκ, την πόλη δηλαδή που είναι ταυτισμένη με τον Μότζαρτ και που από πολλούς καλείται και «Μοτσαρτούπολη». Το δοχείο με το χώμα από το Σάλτσμπουργκ μεταφέρθηκε στο Λος Άντζελες από την Λόττε Λέμαν (Lotte Lehmann - τραγουδίστρια της Όπερας). Εξάλλου το άλλο δοχείο γεμάτο με χώμα από τον τάφο του Γιόχαν Στράους, μεταφέρθηκε από την Κόριους, μέλος του θιάσου της Όπερας της Βιέννης.

Σε μια μεγαλοπρεπή τελετή που έλαβε χώρα στο «Hollywood Bowl» έφθασαν όλοι όσοι μετέφεραν ανάλογα δοχεία από τις χώρες τους. Για την Αγγλία κατέφθασε η κόρη του Ουΐνστον Τσώρτσιλ, ενώ για την Πολωνία χώμα από τον τάφο του Σοπέν, μεταφέρθηκε από τον Άρτουρ Ροτζίνσκι. Μεταξύ των χωρών ήταν η Τσεχοσλοβακία, το Ισραήλ, η Γερμανία, η Ελλάδα, κ.ο.κ. Ο Αυστριακός τύπος προσπάθησε να ηρεμήσει τα πνεύματα στην Αυστρία γράφοντας την εποχή εκείνη πως «η τελετή που έγινε στο Χόλιγουντ είχε χαρακτήρα τιμητικό για τους μεγάλους μουσουργούς και δεν έγινε με σκοπό το κέρδος ή την διαφήμιση».

Η Λέμαν (Lehmann) αν και Γερμανίδα, επιλέχθηκε να εκπροσωπήσει την Αυστρία, επειδή ήταν από μητέρα Εβραία, είχε μεταναστεύσει το 1938 από την Αυστρία που σταδιοδρομούσε στις Η.Π.Α. διαβλέποντας την επερχόμενη θύελλα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Την εποχή εκείνη δίδασκε μουσική στην Σάντα Μπάρμπαρα της Καλιφόρνιας, ενώ το όνομά της ήταν ήδη γνωστό στην Αμερική.

(Στην φωτογραφία της ανάρτησης απεικονίζεται η μεταφορά του σώματος του Μότζαρτ μέσα στην χιονοθύελλα. Μόνος πιστός ακόλουθος το σκυλί του, που τον συνοδεύει μέχρι το τέλος…)

Πηγή: ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΕΚΡΗΣ

Ανιχνευτής ο Πεπέ της Ουτοπίας.

Το Ελληνικό όνειρο του Ρίχαρντ Στράους. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Γεννήθηκε στο Μόναχο το 1864 από πατέρα που ήταν σπουδαίος μουσικός και από μητέρα κόρη εργοστασιάρχη μπύρας. Εξαιτίας του πατέρα του μεγάλωσε μέσα στη μουσική και μπορούσε από τεσσάρων ετών να παίζει πιάνο. Ήδη έξη ετών συνέθετε μουσικά έργα. Ήταν αυτό που αποκαλούμε «παιδί θαύμα». Από τα πρώτα μουσικά βήματα της παιδικής του ηλικίας μέχρι τον θάνατό του παρήγαγε διαρκώς έργα!

Δύο ήταν τα σπουδαιότερα γεγονότα στην ζωή του, όπως δήλωνε ο ίδιος ο Ρ. Στράους όταν τον ρωτούσαν. Το πρώτο γεγονός ήταν η γνωριμία του με τον μουσικό Αλέξανδρο Ρίττερ που ήταν ανιψιός του Βάγκνερ και που μέσω αυτού ο Ρίχαρντ έρχεται σε επαφή τόσο με τον Βάγκνερ όσο και με τον Λίστ. Το δεύτερο γεγονός ήταν το πρώτο του ταξίδι στην Ελλάδα το 1892.

Ο ίδιος ο Στράους είπε ότι του άφησε μια αιώνια νοσταλγία, καθώς το αιώνιο γκρίζο του Βορρά, δημιουργούσαν ιδέες που έμοιαζαν με φαντάσματα, σε αντίθεση με την ηλιόλουστη Ελλάδα, που εξέπεμπε αιώνια νοσταλγία. Από την επίσκεψή του ο Στράους στην Ελλάδα και έπειτα, δήλωνε πως ποτέ στην ζωή του δεν θα μπορούσε να συνθέσει κατά την διάρκεια χειμώνα! Άλλωστε ο Στράους ήταν γνωστός για την αγάπη που έτρεφε για την φύση και τις εκδρομές. Τον περιγράφουν επίσης ως εξαίσιο ορειβάτη που αχόρταγο περιπατητή.

Ο Ρ. Στράους επισκέφθηκε για δεύτερη φορά το 1926 την Ελλάδα. Είχε μαγευτεί από την Ελληνική Φύση και είχε κάνει ταξίδια σε όλους τους ιστορικούς προορισμούς της. Στους Δελφούς είχε συναντηθεί με το ζεύγος Σικελιανού και είχε ονειρευθεί για την Ελλάδα την δημιουργία ενός θεσμού «Ελληνικού Φεστιβάλ» κατά τα Αυστριακά πρότυπα, όπου κορυφαίοι μουσουργοί της Κλασικής Μουσικής θα επισκέπτονταν την Ελλάδα, για να παρουσιάζουν τα έργα τους, κατά την διάρκεια του καλοκαιριού στις «ιερές τοποθεσίες» της Ελλάδας, όπως οι Δελφοί, η Ολυμπία, η Επίδαυρος, Δήλος…

Κάτι σαν τα αυστριακά φεστιβάλ, αλλά με φόντο την ελληνική ύπαιθρο, που φύση και αρχαία μνημεία θα εξέπεμπαν κάτι από την δόξα της αρχαιότητας. Ονειρευόταν η έναρξη του «Ελληνικού Φεστιβάλ» να γίνει επί των ημερών του και για τον σκοπό αυτό επισκέφθηκε τότε τον Υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας Στρέζεμαν, ώστε να τον πείσει η πρώτη παράσταση της «Αιγυπτίου Ελένης» να δοθεί εδώ στην Ελλάδα, καθώς το σενάριό της προέβλεπε η τελευταία σκηνή του έργου να εκτελείται εντός του Παναθηναϊκού Σταδίου!

Το όνειρο αυτό του Στράους έμεινε ανεκπλήρωτο καθώς ο Στρέζεμαν πέθανε αιφνιδίως.

Τόσο οι επισκέψεις του Στράους στην Ελλάδα, όσο και τα όνειρα που κατάστρωνε μαζί με το ζεύγος Σικελιανού, χάθηκαν καθώς μεσολάβησε ο ανθρωποκτόνος δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος καθώς και οι κατηγορίες προς το πρόσωπό του καθώς κατηγορήθηκε για συνεργασία με τους Ναζί. 

Ντιούκ Έλλινγκτον. Ο Δούκας της Τζαζ μουσικής. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Το 1922 βρίσκεται στη Νέα Υόρκη όπου παίζει μαζί με μια πενταμελή ορχήστρα.

Η σταδιοδρομία του όμως ουσιαστικά ξεκινά το 1925, όταν εμφανίζεται σε μια κλειστή λέσχη αριστοκρατών, επικεφαλής μιας ορχήστρας ένδεκα μουσικών που μόνο τυχαίοι δεν είναι και εντυπωσιάζει με την εμφάνισή του.

Εκείνη η εμφάνιση αποτελεί ορόσημο τόσο για τον ίδιο όσο και για την μουσική Τζαζ, αφού αποτελεί ίσως την πρώτη φορά, που μια ορχήστρα εμφανίζεται να απαρτίζεται με πάνω από δέκα μουσικούς. Συνήθως μέχρι τότε οι ορχήστρες Τζαζ ήταν μικρά μουσικά σχήματα. Κι αυτό όχι τυχαία, αφού βασικό στοιχείο της Τζαζ ήταν ο αυτοσχεδιασμός. 

Έτσι συνήθως υπήρχαν τρία ή τέσσερα όργανα που μετείχαν στον αυτοσχεδιασμό και άλλα δύο τρία που τον υποστήριζαν. Δεν θα ήταν δυνατόν λοιπόν το σχήμα αυτό να αποτελείται με περισσότερους από οκτώ μουσικούς! Κι όμως ο Έλλινγκτον έλυσε αυτό τον γρίφο για να μπορεί να παρουσιάζει μεγάλες ορχήστρες. Δεν μοίραζε παρτιτούρες με νότες στους μουσικούς που είχε διαλέξει, αλλά εκ των προτέρων και αφού βεβαίως τους γνώριζε ξεχωριστά τον καθένα, γνώριζε τους τόνους και το χρώμα που αυτοί θα προσέθεταν στις δημιουργίες του! Η ορχήστρα δηλαδή για τον Έλλινγκτον ήταν μέσο συνθέσεων και όχι εκτελέσεων των δημιουργιών του. Έτσι καθένας από τους μουσικούς του, είχε το ελεύθερο να δώσει το προσωπικό του στίγμα, το χρώμα του, τον τόνο του, ακόμα και να αλλάξει αυτό που ο Έλλινγκτον είχε συνθέσει.

Η μουσική του Έλλινγκτον λοιπόν δεν ήταν αποκλειστικά δική του, αλλά και της ορχήστρας του Έλλιγνκτον!

Με αυτό τον τρόπο λοιπόν, στην αρχή ο Έλλινγκτον είχε επιλέξει να εμφανίζεται με την ορχήστρα του μόνο σε νυχτερινά κέντρα, καθώς αυτά διέθεταν τις τεράστιες πίστες για την πολυμελή ορχήστρα του. Έφτασαν στο σημείο επιχειρηματίες να δημιουργούν κέντρα, αποκλειστικά για τις εμφανίσεις του Έλλινγκτον, όπως τα περίφημα «Black and Tan fantasy», «Creole Love call», «The Mooche» και φυσικά το «Moode indigo» που οι εμφανίσεις του εκεί, τον έκαναν είδωλο εκατομύρια αμερικανών.

Το 1930 ξεκινά να ερευνά μουσικές εκτελέσεις, που παίζονται όχι μόνο από μεγάλες ορχήστρες αλλά και που διαρκούν πολύ, καθώς μέχρι τότε οι συνθέσεις του Έλλινγκτον είχαν διάρκεια μέχρι τέσσερα με πέντε λεπτά. Αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας ήταν το μουσικό έργο «Reminscing in Tempo» διάρκειας 12 λεπτών, που γράφτηκε το 1934. Ωστόσο το 1943 πετυχαίνει σύνθεση διάρκειας 50 λεπτών, που την παρουσιάζει στο Κάρνεγκι Χώλ της Νέας Υόρκης. Αυτή αποτελεί και την πρώτη εμφάνιση του Έλλινγκτον σε ακροατήριο συναυλίας, και όχι νυχτερινών κέντρων. Έκτοτε θα ακολουθήσουν πλήθος άλλων συναυλιών με μουσικά θέματα που θα αφορούν κυρίως την ζωή των έγχρωμων της αμερικής και της ιστορίας τους.

Ο Έλλιγνκτον έγινε γνωστός περισσότερο ως διευθυντής ορχήστρας και συνθέτης τζαζ μουσικής, όμως ήταν κι ο ίδιος έξοχος πιανίστας Τζαζ. Το παίξιμό του όσο και οι συνθέσεις του τον κατέταξαν στα παιδιά της «Σχολής του Χάρλεμ». Ο Έλλινγκτον για πολλά χρόνια απέφευγε να προβάλλει αντίρρηση σε αυτή την κατάταξη των ειδικών κριτικών της μουσικής, ωστόσο τα τελευταία χρόνια που παρουσιάστηκε κυρίως ως σολίστας με το ιδιαίτερο εκείνο στυλ, άφησε την δική του «Σχολή».

Οι περιοδίες του Έλλιγνκτον ξεκίνησαν το 1933 με πρώτο σταθμό την Αγγλία. Εκεί οι εφημερίδες έγραψαν πως «είναι ο πρώτος πραγματικός αμερικανός συνθέτης που ταξιδεύει στο εξωτερικό»!

Ο Έλλινγκτον ουδέποτε απαρνήθηκε την μαύρη καταγωγή του. Ο ίδιος διαρκώς έλεγε πως «εγώ δεν γράφω μουσική για έγχρωμους, αλλά για την ζωή των έγρωμων στην Αμερική». Σήμερα δεν υπάρχει ορχήστρα Τζαζ στον κόσμο που να μην έχει δικές του συνθέσεις στο ρεπερτόριό της. Ο Έλλινγκτον όφειλε πολλά στην Τζαζ, αλλά και η Τζαζ στον Έλλιγνκτον. Πέθανε από την επάρατο νόσο το 1974
Πηγή: ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΕΚΡΗΣ
Ανιχνευτής ο Πεπέ της Ουτοπίας.