Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"


"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,
καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.

3.12.24

Γεώργιος Παπανικολάου: Ο γιατρός που εφηύρε το σωτήριο τεστ Παπ.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου καλησπέρα, όταν τα πράγματα γύρω μας ''σκοτεινιάζουν'' έχουμε ανάγκη από κάπου να πιαστούμε, μία τέτοια ανάγκη μ' έσπρωξε στο να αναζητήσω έναν διαπρεπεί Έλληνα μιας άλλης εποχής ο οποίος φυσικά διέπρεψε στην μικρή δημιουργική Ελλάδα του εξωτερικού. Γεώργιος Παπανικολάου, άραγε πόσες γυναίκες γνωρίζουν πως το αποκαλούμενο τεστ παπ που έσωσε και σώζει πάρα πολλές γυναίκες είναι αυτού του σημαντικού Έλληνα; Γιώργο Παπανικολάου σ' ευχαριστούμε. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

Μια πανέμορφη επαρχιακή γωνιά, η Κύμη της Ευβοίας, ήταν το σκηνικό όπου κύλησαν τα πρώτα χρόνια της ζωής του Γεωργίου Ν. Παπανικολάου.

Εκεί γεννήθηκε στις 13 Μαΐου 1883, όντας το τρίτο παιδί του Νικόλαου και της Μαρίας Παπανικολάου, το γένος Κριτσούτα.

Ο πατέρας του, γιατρός και πολιτευτής, προσέφερε πολλά στην ιδιαίτερη πατρίδα του ως Βουλευτής Καρυστίας και Δήμαρχος Κύμης. Στην πολιτική του σταδιοδρομία στάθηκε θαυμαστής και πιστός οπαδός του Χαριλάου Τρικούπη.

Η σύζυγός του Μαρία, γυναίκα με εντυπωσιακή εμφάνιση, πνευματική καλλιέργεια, ήθος και καλοσύνη, αποτελούσε μία μορφή αξιοσέβαστη και αξιαγάπητη.

Έτσι ο Γιώργος πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε ένα περιβάλλον όπου η φύση ήταν δεμένη με την ύπαρξη και η αγάπη με τη ζωή. «Είναι διαρκής η ανάμνησις της παιδικής και νεανικής μου ζωής μέσα στο ζεστό πατρικό μας σπίτι» έγραφε ο ίδιος το 1958.

Αφού τελείωσε το Δημοτικό, ήρθε στην Αθήνα για τις Γυμνασιακές του σπουδές. Από νωρίς έδειξε πως ήταν προικισμένος με εξαιρετική ευαισθησία, σπάνια εξυπνάδα, φιλομάθεια και θεληματικότητα.

Άρχισε να μαθαίνει γαλλικά, μια γλώσσα με διεθνή τότε ακτινοβολία, η οποία θεωρούνταν απαραίτητο εφόδιο για κάθε καλλιεργημένο άτομο.

«Η πρώτη παρατήρηση των καρκινικών κυττάρων στο επίχρισμα του τραχήλου της μήτρας μού έδωσε μία από τις μεγαλύτερες συγκινήσεις που έχω βιώσει κατά τη διάρκεια της επιστημονικής σταδιοδρομίας μου». (Γεώργιος Παπανικολάου)

Έχοντας ιδιαίτερη κλίση στη μουσική, παρακολούθησε για οκτώ χρόνια μαθήματα βιολιού στο Ωδείο Λότνερ.

Με το συνεχώς αυξανόμενο ενδιαφέρον του για τη λογοτεχνία, την ποίηση και τη φιλοσοφία, κατόρθωσε να αποκτήσει μίαν ευρύτατη καλλιέργεια.

Το 1898 εισήλθε στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών σε ηλικία 15 χρόνων.

Στα πανεπιστημιακά χρόνια συνδέθηκε με φοιτητές της φιλοσοφικής σχολής ταγμένους στο κίνημα του δημοτικισμού. Ανάμεσά τους ο Δ. Γληνός και ο Αλ. Δελμούζος, που αργότερα θα έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα θέματα της παιδείας.

Όταν πήρε το δίπλωμά του και εκπλήρωσε και τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, ήρθε η ώρα να αποφασίσει για την καριέρα του.

Την πρόταση του πατέρα του να σταδιοδρομήσει ως ιατρός ή ακόμα να εξασφαλίσει μία θέση στρατιωτικού γιατρού την απέρριψε χωρίς δισταγμό, καθώς στο ανήσυχο πνεύμα του δεν ταίριαζαν τέτοιες λύσεις.

Σε γράμμα του την 31η Δεκεμβρίου 1904 έγραφε στον πατέρα του: «Όχι, δεν θέλω γίνω στρατιωτικός γιατρός. Θέλω να μείνω ελεύθερος, να αισθανθώ τη χαρά που δίνει ο αγών της ζωής. Εμένα δεν με τρομάζει το πέλαγος. Θέλω την ελευθερία μου, τη γλυκιά μου ελευθερία».


Τελικά έπεισε τον πατέρα του να τον στείλει για ευρύτερες σπουδές στο εξωτερικό. Στην απόφασή να επιλέξει τη Γερμανία ως τόπο των μεταπτυχιακών του σπουδών τον ώθησε ο πολύτιμος φίλος του Αλέκος Δελμούζος. Είχαν και οι δύο επηρεαστεί από τη σκέψη των μεγάλων Γερμανών συγγραφέων και φιλοσόφων: του Γκαίτε, του Καντ, του Σοπενχάουερ και του Νίτσε.

Όλες αυτές οι επιρροές οδήγησαν τον νεαρό Γιώργο να αποκτήσει μια αντίληψη της ζωής που θα είχε ως στόχο έναν μεγάλο σκοπό. Έναν σκοπό τον οποίο προετοιμαζόταν να υπηρετήσει με συνεχή προσπάθεια, επιδίωξη της τελειότητας και ισχυρή θέληση.

«Θέλω να πολεμήσω εις την πρώτην γραμμήν και ή να πέσω τίμια ή να φέρω εκ των πρώτων τη σημαίαν της προόδου εις τον δρόμον του μέλλοντος» έγραφε.

Το 1907 έφυγε για τη Γερμανία. Κατά την τριετία 1907-10, σπούδασε Βιολογία και Ζωολογία στα Πανεπιστήμια της Ιένας, του Φράιμπουργκ και του Μονάχου, με τους διάσημους Καθηγητές Χαίκελ, Χέρτβιγκ και Βάισμαν.

Στο διάστημα αυτό απέκτησε πλούσια εργαστηριακή πείρα, δημοσίευσε δύο εργασίες στα γερμανικά και έλαβε το Διδακτορικό του δίπλωμα (PhD) από το Πανεπιστήμιο του Μονάχου, με θέμα «περί των όρων της φυλετικής διαφοροποιήσεως των Δαφνιδών».

Το επιστημονικό κλίμα της Γερμανίας επηρέασε αποφασιστικά τις κατευθύνσεις και τη νοοτροπία του. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα βρήκε την κατάσταση απογοητευτική, καθώς στο θέμα της έρευνας που τον ενδιέφερε δεν υπήρχε πρόσφορο έδαφος.

Συγχρόνως είχε αρχίσει να σκέφτεται και το θέμα της επιλογής μιας συντρόφου που θα έστεκε δίπλα του στον δύσκολο δρόμο της ζωής τον οποίο είχε επιλέξει.

Στην Κύμη παραθέριζε η οικογένεια Μαυρογένη. Η κόρη τους Μάχη ήταν μια κοπέλα ζωντανή με ιδιαίτερη για την εποχή της μόρφωση. Γνώριζε γαλλικά, πιάνο και με την ευχάριστη διάθεσή της κέρδιζε αμέσως τη συμπάθεια.

Ο Γιώργος με το ερευνητικό του μάτι διέγνωσε πως είχε ένα πολύ δυνατό χαρακτήρα και της έκανε πρόταση γάμου. Της εξήγησε όμως πως θα έπρεπε να είναι έτοιμη για μια πορεία δύσκολη και εξαιρετικά φιλόδοξη.

Εκείνη γοητευμένη από την προσωπικότητά του και την προοπτική μιας αλλιώτικης ζωής, δέχτηκε.

Ο γάμος τους έγινε στην Αθήνα, στο σπίτι των Μαυρογένη, στις 15 Σεπτεμβρίου του 1910. Στην συνέχεια αναχώρησαν μαζί με την γυναίκα του για την Γαλλία.

Πρώτος τους σταθμός το Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο του Μονακό, όπου σύντομα ο Παπανικολάου ανέλαβε εργασία τον Ιανουάριο του 1911, στην επιστημονική ομάδα του φυσιοδίφη Πρίγκιπα του Μονακό, Αλβέρτου Α'.

Η δουλειά ήταν για αυτόν μονότονη, με εξαίρεση την τρίμηνη εξόρμηση που ο Πρίγκιπας πραγματοποίησε με το επιστημονικό του επιτελείο, για ενάλιες έρευνες με το ειδικό πλοίο «Ηirondelle». Στο τέλος της εξόρμησης αυτής αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα.

Εξάλλου, ο θάνατος της μητέρας του που είχε μεσολαβήσει εν τω μεταξύ, επέτεινε την επιθυμία του να βρεθεί κοντά στην οικογένεια.

Το 1911 αναχώρησε και πάλι για μικρό χρονικό διάστημα στη Γερμανία και στην συνέχεια επανήλθε στην Ελλάδα.

Κατά την επιστροφή του, η Πατρίδα περνούσε κρίσιμες ώρες. Ο Παπανικολάου επιστρατεύτηκε ως έφεδρος ανθυπίατρος και πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13.

Κατά τη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων γνώρισε πολλούς μετανάστες της Αμερικής που είχαν έλθει να πολεμήσουν εθελοντικά.

Η επαφή του με αυτούς του εδραίωσε την πεποίθηση ότι μόνο στην Αμερική θα έβρισκε τα μέσα και τις συνθήκες για επιστημονική έρευνα. Έτσι πήρε την απόφαση να φύγει για τον Νέο Κόσμο.

Στις 19 Οκτωβρίου 1913 ο Γιώργος και η Μάχη Παπανικολάου αποβιβάστηκαν στη Νέα Υόρκη. Η ζωή του νέου ζευγαριού σε ένα άγνωστο και διαφορετικό περιβάλλον ήταν τον πρώτο καιρό πολύ σκληρή.

Στην αρχή αναγκάστηκαν να κάνουν δουλειές άσχετες με τη μόρφωση και τις συνήθειές τους: εκείνος έγινε υπάλληλος σε κατάστημα χαλιών, ενώ συνεργαζόταν παράλληλα και με την ελληνική εφημερίδα «Ατλαντίς» και εκείνη έραβε κουμπιά στα πολυκαταστήματα Gimbels.

Διαθέτοντας όμως υπομονή και δύναμη, ο Παπανικολάου άρχισε να αναζητά επιστημονική εργασία. Παρουσιάστηκε στον καθηγητή Μorgan, o οποίος γνώριζε τις εργασίες του στο πανεπιστήμιο του Μονάχου.

Έτσι. τον Σεπτέμβριο του 1914 προσελήφθη στο τμήμα Ανατομίας του Πανεπιστημίου Cornell, κοντά στον καθηγητή Stockard.

Στο Πανεπιστήμιο αυτό ο Παπανικολάου μαζί με τον Stockard δημοσίευσε την πρώτη του εργασία σχετικά με την μεταβίβαση των εκφυλιστικών αλλοιώσεων στους απογόνους των θηλαστικών που είχαν κάνει κατανάλωση αλκοόλ.

Αποφασισμένος να συνεχίσει και να ολοκληρώσει τις πειραματικές έρευνες που είχε αρχίσει στη Γερμανία, μελέτησε τα κολπικά επιχρίσματα των ινδικών χοιριδίων.

Τα αποτελέσματα ήταν ενθαρρυντικά, ενώ ο ίδιος έδειχνε ενθουσιασμένος όταν κατά την μικροσκόπηση παρατηρούσε την διαφορετική μορφολογία των κυττάρων, ανάλογα με την φάση του ωοθηκικού κύκλου.

Τα ευρήματα αυτά συνέκρινε με τον ορμονικό προσδιορισμό του ωοθηκικού κύκλου των θηλαστικών στα κολπικά επιχρίσματα. Μελετώντας το υλικό του, διαπίστωσε ότι μεταξύ των κυττάρων υπήρχαν κύτταρα ανώμαλα, που είχαν σχέση με τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας.

Η δεκαετία του 1920 ήταν για αυτόν η περισσότερο δημιουργική. Πραγματοποίησε τις πρώτες κλινικοεργαστηριακές μελέτες για τη διαγνωστική αξία της κυτταρολογικής εξέτασης του κολπικού επιχρίσματος στις γυναίκες.

Η πρωτοποριακή κυτταροδιαγνωστική μέθοδος του Dr. Pap δοκιμάστηκε πρώτα σε φυσιολογικές γυναίκες και έγινε γνωστή ως «Pap smear» (επίχρισμα Παπανικολάου) και «Pap Test» (δοκιμασία Παπανικολάου).

Ακολούθησαν τα πρώτα κλινικά ευρήματα σε καρκινοπαθείς γυναίκες του «Women's Hospital» της Νέας Υόρκης (1925).

Πολύτιμος παραστάτης και βοηθός στο έργο του ήταν η γυναίκα του Μάχη, η οποία εργαζόταν ως παρασκευάστρια, αλλά και ως εθελόντρια από την οποία έπαιρνε κολπικά επιχρίσματα.

Το έτος 1928 παρουσίασε την εργασία του «Νέα διάγνωση του καρκίνου», η οποία όμως δεν έτυχε ευμενούς υποδοχής από τον επιστημονικό κόσμο.

Συνέχισε τις έρευνές του πάνω στην ενδοκρινολογία της γυναίκας, ενώ από τον Οκτώβριο του 1939 αρχίζει η επανεκτίμηση της μεθόδου εξέτασης του κολπικού υγρού για την ανίχνευση του καρκίνου.

Το 1941 δημοσίευσε στο περιοδικό «American journal» εργασία με τίτλο: «Η διαγνωστική αξία του κολπικού επιχρίσματος στη διάγνωση του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας», στην οποία τονιζόταν η αναγκαιότητα εφαρμογής της μεθόδου στο σύνολο των γυναικών για τη διάγνωση σε πρώιμο ιάσιμο στάδιο του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας.

Επίσης περιέγραφε τον τρόπο συλλογής των κυττάρων, τη χρώση και τα μορφολογικά χαρακτηριστικά στα οποία στηρίζεται η διάγνωση.

Λίγο αργότερα (1943) παρουσίασε μαζί με τον Trauth την κλασική και διάσημη πια εργασία του «Διάγνωση του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας από τα κολπικά επιχρίσματα» (Diagnosis of Uterine Cancer by vaginal smear).

Ήδη από το 1940 είχαν αρχίσει να εφαρμόζονται τα προγράμματα μαζικού ελέγχου των γυναικών στην Αμερική, με τα οποία μειώθηκε αισθητά η θνησιμότητα από τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας.

Τα προγράμματα αυτά επεκτάθηκαν αργότερα (το 1960) και στην Ευρώπη με τα ίδια ελπιδοφόρα αποτελέσματα.

Μετά από αυτή την επιτυχία ο Παπανικολάου έστρεψε την προσοχή του στη σωστή εκπαίδευση γιατρών στην τεχνική λήψης και χρώσης των επιχρισμάτων και της διάγνωσης του καρκίνου.

Τότε πρότεινε και την ταξινόμηση των ευρημάτων του σε 5 κατηγορίες (Ι, ΙΙ, ΙΙΙ, ΙV, V) και έτσι στο Νοσοκομείο Cornell γεννήθηκε ένας νέος κλάδος, η «Αποφολιδωτική Κυτταρολογία».

Το 1954 εξέδωσε τον «Άτλαντα της Αποφολιδωτικής Κυτταρολογίας». Σε αυτόν περιγράφονταν οι αλλοιώσεις, καλοήθεις, προκαρκινικές και κακοήθεις, των αποφολιδωμένων κυττάρων, σε σύγκριση με τις αντίστοιχες ιστολογικές του γυναικολογικού συστήματος.

Επίσης περιγράφονται και αλλοιώσεις του ουροποιητικού και αναπνευστικού συστήματος, όπου διακρίνονται και τα Pap-cells, τα οποία διέγνωσε στα δικά του πτύελα μετά από κρυολόγημα.

Κυτταρικές αλλοιώσεις σε εκκρίματα της θηλής του μαστού, υγρά των κοιλοτήτων και του γαστρεντερολογικού συστήματος περιλαμβάνονταν στον εν λόγω Άτλαντα.

Για το μνημειώδες έργο της ζωής του «Άτλας Αποφωλιδωτικής Κυτταρολογίας», ο ίδιος έγραψε: «Αποτελεί μία από τις τελευταίες συνεισφορές μου στην Επιστήμη. Ευχαριστώ το Θεό που μου χάρισε μακροζωία και μου έδωσε την δύναμη να τη φέρω εις αίσιον πέρας».

Παράλληλα με τις εργασίες στο Cornell, εργάσθηκε και ως σύμβουλος στο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο «MEMORIAL».

Πλήθος γιατρών απ' όλα τα μέρη του κόσμου παρακολούθησαν και ειδικεύτηκαν στα εργαστήρια του Παπανικολάου στον νέο κλάδο της Αποφολιδωτικής Κυτταρολογίας.

Ήδη από το 1947 του είχε απονεμηθεί ο τίτλος του Τακτικού Καθηγητή της Κλινικής Ανατομικής.

Στη διάρκεια της επιστημονικής του σταδιοδρομίας κατέκτησε όλους τους τίτλους της ιεραρχίας στο Πανεπιστήμιο Cornell:

Επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα το 1957, μετά από 44 χρόνια συνεχούς απουσίας και έγινε δεκτός με ιδιαίτερες τιμές.

Τελικός προορισμός του ήταν η γενέτειρά του Κύμη Ευβοίας, οι κάτοικοι της οποίας του επεφύλαξαν θερμότατη υποδοχή.

Το 1961 αποδέχθηκε τελικά την πρόταση να αναλάβει την διεύθυνση ενός Ινστιτούτου Έρευνας για τον Καρκίνο στο Μαϊάμι της Φλόριντα στο οποίο θα δινόταν το όνομά του («Papanicolaou Cancer Research Institute»).

Το ζεύγος Παπανικολάου εγκαταστάθηκε στον νέο τόπο του τον Νοέμβριο του 1961. Η αλλαγή όμως του περιβάλλοντος και η υπερκόπωση για την οργάνωση και λειτουργία του Ινστιτούτου στάθηκε καθοριστική.

Πέθανε στις 19 Φεβρουαρίου του 1962, μετά από καρδιακή προσβολή, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο κενό.

Ο Γεώργιος Παπανικολάου είχε την ικανοποίηση να δει εν ζωή το έργο του να αναγνωρίζεται σε παγκόσμια κλίμακα. Δέχθηκε άπειρες εκδηλώσεις ευγνωμοσύνης και τιμήθηκε διεθνώς με πάμπολλα βραβεία και διακρίσεις.

Μέσα από τη δύσκολη και συναρπαστική ιστορία της ζωής του, ο μεγάλος αυτός επιστήμονας και άνθρωπος κατόρθωσε με συνεχή και σκληρό αγώνα να δημιουργήσει ένα σπάνιο έργο, ένα έργο που καταξιώνει την ανθρώπινη υπόσταση και της δίνει την προέκταση μιας υπαρκτής αθανασίας.

Η βιογραφία του Γεωργίου Παπανικολάου βρίσκεται στο site dr-pap.com.

Πηγή: LIFO.GR

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΙΜΙΖΗΣ: Το κράτος δεν αφήνει τους άριστους να προκόψουν. Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι Έλληνες που μας κάνουν υπερήφανους.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου καλησπέρα, όταν ξαναδιάβασα την συνέντευξη του κ. ΚΡΙΜΙΖΗ μελαγχόλησα για μία ακόμη φορά, και σα να μην έφτανε αυτό ήρθε και το κερασάκι στην τούρτα δια χειρός κ. ΤΣΑΛΙΚΗ; δια χειρός υπευθύνων της δημοτικής αρχής; Το θέμα είναι πως με όλη αυτή την ιστορία καταλάβαμε όλοι μας, ή σχεδόν όλοι μας, το πόσο ανεύθυνα είναι τα άτομα που εμείς οι ανεύθυνοι πολίτες ψηφίζουμε είτε για δημάρχους, είτε για προέδρους είτε για βουλευτές. Αν είχατε μία εύρωστη δική σας επιχείρηση θα προσλαμβάνατε κάποιον από αυτούς που ψηφίσατε; Ευτυχώς που μέσα σ' αυτή την καταχνιά υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, στην συγκεκριμένη περίπτωση εκπαιδευτικοί, όπως ο κ. Ηλίας Γιαννακόπουλος και ο κ. Βασίλης Παππάς, σήμερα σας έστειλα τα κείμενα και των δύο σχετικά με τις βωμολοχίες που ακούστηκαν δια στόματος κ. Τσαλίκη, όπου με λίγα λόγια λένε πάρα πολλά. Ο Ηλίας Γιαννακόπουλος χρόνια τώρα μας προσφέρει αφιλοκερδώς πνευματική τροφή την οποία όπως λέει και ο κ. Παππάς πόσοι τον διαβάζουν και πόσοι καταλαβαίνουν; ΥΓ (2). Αγαπητέ Ηλία Γιαννακόπουλε που τα δοκίμιά σου είναι διαμαντάκια παρά τω Ληθαίω, καταλαβαίνουν τι γράφεις? [Βασίλης Παππάς]. Ευτυχώς που υπάρχει και ο Κώστας Γαρδικιώτης ο οποίος ψάχνει και βρίσκει κάποια εκπαιδευτικά βιντεάκια και τα μοιράζεται μαζί μας, πάντα αλτρου'ι'στής και ιδεαλιστής ο φίλος ο Κώστας from gardiki. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Πάμε τώρα στον κ. ΚΡΙΜΙΖΗ.
======================
Εικονογράφηση: TITINA XAΛMATZH
ΕΤΙΚΕΤΕΣ: ΓΕΥΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Ακόμη ένας Έλληνας από την μικρή δημιουργική Ελλάδα.
Την περασμένη Τρίτη ο διακεκριμένος 'Ελληνας αστροφυσικός της NASA και ακαδημαϊκός, δρ Σταμάτης Κριμιζής, τιμήθηκε με μία ακόμη σημαντική διάκριση: το Space Flight Award, το οποίο έχει απονεμηθεί στο παρελθόν στο Neil Armstrong, τον John Glenn, τον James Van Allen, τον Burt Rutan, φέτος, επίσης, στον James Lovell (Apollo 13). Σε πρόσωπα δηλαδή που έχουν κάνει τομές στη διαστημική και αεροναυτική. Στην ίδια τελετή, ο κ. Κριμιζής παρέλαβε και το Distinguished Public Service Medal, το οποίο είναι η μεγαλύτερη τιμή της ΝΑSΑ για άτομα που δεν ανήκουν στο επιστημονικό προσωπικό της.

Πριν από ένα μήνα, περίπου, ο κ. Κριμιζής ήταν στην Αθήνα, για να μιλήσει από το βήμα του Intelligent Leaders Summit του Economist για την ανάπτυξη της έρευνας και καινοτομίας στην Ελλάδα «το πιο σταθερό υπόβαθρο για αειφόρο οικονομική πρόοδο», όπως υποστηρίζει. Τον συναντήσαμε νωρίς το μεσημέρι, στο Αλσος Παπάγου, σε ένα καφέ-ρεστοράν κοντά στο γραφείο του. Κοίταξε τον ουρανό και επέλεξε τη θέση όπου, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του, ο ήλιος θα ήθελε περισσότερο χρόνο για να φτάσει. Σχολίασα ότι η γνώμη του δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, γελάσαμε, και πριν καθήσει απέναντί μου, τράβηξε την καρέκλα μου για να τακτοποιηθώ πρώτη εγώ. Χειρονομία που, πλέον, ανθολογείται.
Ηταν η δεύτερη φορά που η «Κ» τον καλούσε σε «Γεύμα» (η πρώτη το 2012, με την Τάνια Γεωργιοπούλου).
– Από το 2012 είναι ένας άλλος κόσμος. 'Εχουν αλλάξει τα πράγματα στην Ελλάδα;
– The more things change, the more they stay the same... Βλέπει κανείς ότι έχουμε τις ίδιες αγκυλώσεις, ιδιαίτερα όταν παρατηρεί την επιμονή στην πελατειοκρατία και στην αναξιοκρατία. Συγκρίνω με την Ευρώπη και άλλες χώρες. Νομίζω ότι είμαστε μοναδικοί στο θέμα της αναξιοκρατίας. Είναι τακτικές που, προφανώς, έχουν κρατήσει πίσω την Ελλάδα. Δεν μπορεί μια χώρα να μη χρησιμοποιεί τα καλύτερα ταλέντα της και να περιμένει να προοδεύσει. Γι’ αυτό φεύγουν οι νέοι επιστήμονες.
– Πού αποδίδετε την κακοδαιμονία;
– Οπωσδήποτε στο πολιτικό προσωπικό. Τι σημαίνει ποσόστωση, για παράδειγμα; Είναι ντροπή για μια χώρα. Συνεχίστηκε επί Σαμαρά και Βενιζέλου. Πολιτευτές που απέτυχαν εξακολουθούν να παραμένουν σε θέσεις-κλειδιά για να παίρνουν ένα μισθό... Αυτό είναι χαντάκωμα της χώρας. Στο υπουργικό προσωπικό της Αμερικής δεν είναι πολιτικά πρόσωπα αλλά άτομα με εμπειρία και γνώση, με υπόληψη στην κοινωνία.
Ενώ εμείς έχουμε καθηγητές σε υπουργεία με αυξημένη ευθύνη. Τι σημαίνει να ξέρεις να λύνεις διαφορικές εξισώσεις όταν σε καλούν να διοικήσεις τη ΔΕΗ για παράδειγμα, η οποία είναι Επιχείρηση που χρειάζεται προγραμματισμό, μάρκετινγκ, μάνατζμεντ; Εμείς, οι άνθρωποι των πανεπιστημίων, σε λίγες περιπτώσεις έχουμε διοικητική εμπειρία. Κι αυτή η χώρα χρειάζεται διοίκηση.
– Εσείς θα αναλαμβάνατε πολιτική θέση;
– Μάλλον όχι. Λόγω ηλικίας κατ’ αρχάς! Ούτε ποτέ το επιδίωξα. Τελευταία φορά πριν από χρόνια ήταν να αναλάβω τη διοίκηση της ΝΑSΑ και αρνήθηκα γιατί δεν ήθελα να αποχωριστώ την ερευνητική δουλειά του πανεπιστημίου. Αυτό που με ευχαριστεί είναι η έρευνα. Το εργαστήριο του πανεπιστημίου έχει 4.500 προσωπικό. Δεν είναι μικρά εγχειρήματα αυτά, έχουν μεγάλες διοικητικές ευθύνες.
– Στο περιβάλλον όπου κινείστε υπάρχει ανταγωνισμός;
– Τα κριτήρια είναι πάντα αντικειμενικά. Αν αναλάβεις μια θέση και αρχίσει να κατρακυλά η επιχείρηση, πρέπει να λογοδοτήσεις. Από την πιο χαμηλή υπάλληλο μέχρι τον διευθυντή του εργαστηρίου, όλοι αξιολογούμαστε… Κάθε χρόνο. Πεπραγμένα! Τι έκανες, τι σκόπευες να κάνεις και δεν έκανες. Αξιολόγηση σε όλα τα επίπεδα.
– Εσείς αξιολογείστε κάθε χρόνο δηλαδή, εδώ και μισό αιώνα;
– Απολύτως. Εδώ, ακούω από συναδέλφους μου, πολλές φορές: «ποιος θα αξιολογήσει ε-μέ-να;». Αυτό με ενοχλεί αφάνταστα. Ολοι μας όταν υποβάλλουμε μια εργασία προς δημοσίευση, ο εκδότης τη στέλνει σε άλλους ειδικούς και εκείνοι λένε τη γνώμη τους και γράφουν μια κριτική. Εμείς καλούσαμε όλους τους προϊσταμένους, έναν έναν, και ρωτούσαμε πώς έφτασαν σε αυτό το αποτέλεσμα. Στο τέλος, ο προϊστάμενος ήταν υποχρεωμένος να συζητήσει την αξιολόγηση με τον υπάλληλο, τι έγραψε, τι συστάσεις έχει για βελτίωση της απόδοσης. Ο υπάλληλος υπέγραφε ότι διάβασε την αξιολόγηση, συναινώντας ή όχι στις παρατηρήσεις. Δεν υπήρχε περίπτωση ο προϊστάμενος να δώσει καλή βαθμολογία στον κουμπάρο του κι αυτό να μην ελεγχθεί.
Το στρατηγικό σχέδιο του ΕΣΕΤ για την έρευνα μπήκε στο... ράφι
– Οσο καιρό ασχοληθήκατε με την ελληνική πραγματικότητα δεν είδατε και κάποια καλά;
– Είδα σε πολλά ιδρύματα (πανεπιστημιακά, κέντρα ερευνών) ενθουσιώδεις ανθρώπους που έκαναν πολύ καλή δουλειά. Εχουμε νησίδες αριστείας, ανθρώπους που δουλεύουν υπό αντίξοες συνθήκες, δεν το διαφημίζουν όμως, γιατί θα πάνε οι άξεστοι και θα καταστρέψουν ό,τι έχουν χτίσει.
Αν οι νησίδες ενωθούν, τότε μήπως προκύψει κάτι θετικό;
– Θα έλεγα ότι αν αυτές οι νησίδες σταματήσουν να παρακωλύονται από τη γραφειοκρατία και αφεθούν οι άνθρωποι να κυνηγήσουν έρευνα και δημοσιεύσεις, δίχως να ξοδεύουν χρόνο σε άγονες αντιπαραθέσεις με γραφειοκράτες, με ψευτονόμους, τότε αυτή η χώρα θα προοδεύσει. Αλλά στην πραγματικότητα το κράτος δεν τους αφήνει.
– Αλλαξε η Ελλάδα με την κρίση;
– Για μένα, ήταν μια όαση όταν έγινε το Εθνικό Συμβούλιο 'Ερευνας και Τεχνολογίας (2010), επί Διαμαντοπούλου, η οποία κάλεσε επιστήμονες από την αλλοδαπή, κυρίως. Λειτουργήσαμε όλοι με ενθουσιασμό, είδαμε ότι η χώρα χρειάζεται βοήθεια, κανείς δεν πληρωνόταν. Υπήρχαν ενθουσιασμός και σύμπνοια. Χρειαζόταν ένα μακρόπνοο σχέδιο για έρευνα και τεχνολογία. Αυτή η «ενδεκάδα της αριστείας», όπως έλεγε η Διαμαντοπούλου, καινοτόμησε σε αρκετά πεδία. Χρησιμοποιήσαμε απολύτως αξιοκρατικές μεθόδους για να επιλέξουμε τους προέδρους των διαφόρων κέντρων. Επιπλέον, δημιουργήσαμε προγράμματα, όπως το πρόγραμμα «αριστεία», για να τροφοδοτηθεί η βασική έρευνα στην Ελλάδα. Είχαμε τεράστια απήχηση. Κατατέθηκαν 1.500 προτάσεις. Επιλέξαμε διακόσιες. Οσοι γνώριζαν, είπαν ότι το επίπεδό τους ήταν καλύτερο από αυτό που υπάρχει σε κορυφαία ερευνητικά κέντρα στην Ευρώπη και στην Αμερική. Εν τω μεταξύ, άλλαξε η κυβέρνηση, έφυγε η Διαμαντοπούλου, κόλλησε το θέμα στη γραφειοκρατία. Διαμαρτυρηθήκαμε. Οι επικεφαλής ερευνητές, διαμάντια όπως σας λέω, δεν άντεχαν στο τέλος. Ανατράπηκε η αξιοκρατία. Ηταν απελπιστικό. Με την τρικομματική κυβέρνηση δεν υπήρχε καμιά συνεννόηση... Εμείς, υπερηφάνως, τελειώσαμε το στρατηγικό αυτό σχέδιο που είναι τώρα στο ηλεκτρονικό ράφι της ΓΓΕΤ!
– Τι κόστος είχε η μη εφαρμογή του;
– Μακροχρόνιο το κόστος. Ολες οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν προγράμματα για την Ερευνα και Τεχνολογία. Η Ελλάδα αφιέρωνε το 0,5% του ΑΕΠ. Αλλες χώρες όπως η Γερμανία, η Ολλανδία, η Σουηδία, η Φινλανδία πάνω από 3%. Δεν προτείναμε κάτι καινοτόμο, αλλά ένα σχέδιο που λαμβάνει υπόψη τα ελληνικά όρια, προγράμματα με τα οποία η χώρα μπορούσε να κάνει γρήγορη πρόοδο στις εξαγωγικές επιχειρήσεις της, για παράδειγμα.
Το Μποζόνιο είναι μεγαλύτερη ανακάλυψη από το νερό στον Αρη
Εδώ και περισσότερο από μισό αιώνα ο Σταμάτης (Τομ) Κριμιζής ζει στην Αμερική. Τα εξαιρετικά ελληνικά του έχουν μια ανεπαίσθητη προφορά που τους προσδίδει κοσμοπολιτισμό. Διηγείται με συγκίνηση τόσο το ξεκίνημα της καριέρας του όσο και την πρόσφατη εμπειρία του να επισκέπτεται σχολεία στην Ελλάδα και να μιλάει στα παιδιά. Νομίζω ότι βουρκώνει. «Αισθάνομαι μεγάλη υποχρέωση να απευθυνθώ στα νέα παιδιά αυτής της χώρας. Είναι απογοητευμένα, πρέπει να τους δώσουμε δύναμη και ελπίδα. Ανταποκρίνονται. Πήγα στη Ρόδο, στο Χαλάνδρι… Θα έπρεπε να το κάνουν και άλλοι συνάδελφοι από την Ακαδημία. Είναι σημαντικό να βλέπουν τα παιδιά ότι άνθρωποι χωρίς προνόμια, όπως εγώ, μπορούν να έχουν τη δική μου εξέλιξη. Με ικανοποιεί ότι κάνω κάτι θετικό για την πατρίδα μου».
– Τι οφείλετε στην επιστήμη σας;
– Εχουμε να διανύσουμε και να γεφυρώσουμε τεράστιες αποστάσεις και επειδή συνεχώς ταξιδεύουμε σε αχαρτογράφητα νερά, όταν κοιτάει κανείς τα δεδομένα που είναι πάντα σχεδόν αναπάντεχα και απρόβλεπτα, αισθάνεται δέος. Συνειδητοποιείς τις λίγες γνώσεις σου. Καταλαβαίνεις καλύτερα την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, έχεις ένα αίσθημα ταπεινότητας.
– Από το 2012 μέχρι σήμερα, το νερό στον Αρη και το Μποζόνιο Χιγκς είναι νομίζω ανάμεσα στις σημαντικότερες ανακαλύψεις.
– Σε διαφορετικά επίπεδα. Ομως το Μποζόνιο είναι μεγαλύτερη ανακάλυψη. Εχει σχέση με τη βασική δομή της ύλης. Η παρουσία νερού στον Αρη είναι γνωστή τα τελευταία 40 χρόνια περίπου. Οπως και οι παγετώνες στον βόρειο και νότιο πόλο του Αρη ήταν επίσης γνωστοί. Αυτό που απεδείχθη είναι ότι οι ροές νερού είχαν μεγάλο ποσοστό από άλατα. Ολοι γνωρίζουμε ότι το νερό δεν παγώνει στο μηδέν αλλά πολύ πιο κάτω. Απεδείχθη ότι το νερό είναι από υπόγειες δεξαμενές.
– Θα εποικίσουμε τον Αρη;
– Ο εποικισμός είναι ανόητος για πολλούς λόγους. Κανείς δεν συζητάει το πρόβλημα με την ακτινοβολία στον Αρη. Και με τη κοσμική ακτινοβολία και με τις εκρήξεις του ήλιου. Αυτό είναι μεγάλο εμπόδιο.
– Εχετε κάνει αυτό το ταξίδι με τη φαντασία σας;
– Ναι, το έχω σκεφθεί. Αλλά η δική μου περιέργεια εστιάζεται στη συλλογή δεδομένων που θα εξηγήσουν τα φαινόμενα που παρατηρούμε. Πρέπει να ταξιδέψουμε ρομποτικά για καινούργια γνώση.
– Γιατί θεωρούμε πάντα ότι οι «άλλοι» πολιτισμοί θα είναι πιο προηγμένοι τεχνολογικά από εμάς;
– Η παρουσία μας στο σύμπαν είναι περίπου 100 χρόνων. Από τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα αρχίσαμε να εκπέμπουμε ηλεκτρομαγνητικά κύματα. Εκατό χρόνια μέσα σε 4,5 δισ. έτη ύπαρξης του ηλιακού μας συστήματος! Ο,τι έχουμε εκπέμψει έχει φτάσει σε 100 έτη φωτός από τη Γη. Το πιο κοντινό μας άστρο είναι το Α Κενταύρου που είναι 4,3 έτη φωτός. Αντε αυτοί, αν υπάρχουν, να ξέρουν πως είμαστε εδώ! Αλλά είναι 43 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα. Δεν θα τους ανακαλύψουμε και πιθανότατα δεν θα μας ανακαλύψουν ποτέ. Ως εκ τούτου τους αναθέτουμε υψηλή τεχνολογία και φανταστικές ικανότητες για να μας ανακαλύψουν. Γι’ αυτό υπάρχει και η επιστημονική φαντασία.
– Εχετε δει ταινίες επιστημονικής φαντασίας;
– Το τελευταίο «Star Wars» το είδα στο αεροπλάνο. Διασκεδάζω. Δεν κάνω αυστηρή τεχνική αξιολόγηση όμως, γιατί δεν αντέχουν.

– Υπάρχει κάποιο γεγονός που δεν θα ξεχάσετε;

– Την πρώτη μου εκτόξευση στο Ακρωτήριο Κανάβεραλ. Ηταν το 1969-70. Ημασταν πίσω από ένα λόφο για λόγους ασφαλείας. Από το κέντρο ελέγχου άρχισε η διαδικασία: καύσιμα ΟΚ, επικοινωνία ΟΚ, πομπός ΟΚ, κ.ο.κ. Αυτό μπορεί να κρατήσει και μιάμιση ώρα. Είναι τεράστιος αριθμός υποσυστημάτων που πρέπει να δουλέψουν. Ηταν η πρώτη αποστολή στην οποία ήμουν ο επικεφαλής ερευνητής. Θα πήγαινε στο φεγγάρι. Αρχισε λοιπόν η μέτρηση 4, 3, 2, 1 και δεν έγινε τίποτα. Απόλυτη σιγή! Επειτα από κανένα λεπτό, ακούστηκε μια φωνή στο network «όταν ήρθε η σειρά μου και είπατε για τον τάδε διακόπτη, είπα ναι, αλλά ξέχασα να τον ανοίξω! (Ξεσπάει σε γέλια...). Τώρα, βέβαια, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές ελέγχουν τα πάντα.
– Ποιο επίτευγμα θεωρείτε σημαντικό στην καριέρα σας;
– Το πρώτο μου πείραμα πέρασε από τον Αρη στις 15 Ιουλίου, 1965 – ήμουν τότε φοιτητής του Βαν Αλεν. Ακριβώς 50 χρόνια αργότερα το τελευταίο μου πέρασε από τον Πλούτωνα – 15 Ιουλίου 2015. Κανένας επιστήμονας στον κόσμο δεν έχει «περάσει» και από τους οκτώ πλανήτες συν τον Πλούτωνα – ήμουν τυχερός και είμαι περήφανος γι’ αυτό.
– Υπάρχει επιθυμία που δεν έχετε πραγματοποιήσει;
– Επειδή έχω αυτήν την αγάπη για το επάγγελμά μου, δεν ξοδεύω χρόνο σε απολογισμούς. Αλλά έχω υπάρξει πολύ τυχερός στην καριέρα μου, γιατί βρέθηκα τη σωστή ώρα στο σωστό μέρος. Δεν ήξερα αν θα ήμουν εν ζωή όταν το New Horizons θα έφτανε στον Πλούτωνα – και όμως το προγραμμάτισα. Οσο για τα Voyagers, ένα διαστημόπλοιο να περάσει από τέσσερις πλανήτες συμβαίνει μια φορά κάθε 175 χρόνια. Αν ζω, σε δύο χρόνια, θα δω τον Ηλιακό Εξερευνητή (Solar Probe Plus) να πηγαίνει στον Ηλιο, η πρώτη αποστολή σε άστρο... Είναι φανταστικό.
Η συνάντηση
Συναντηθήκαμε στο καφέ – εστιατόριο Piu Verde, στο Αλσος του Παπάγου, αυτή την αμήχανη ώρα που είναι μάλλον νωρίς για φαγητό και αργά για πρωινό καφέ. Το εστιατόριο δεν ήταν έτοιμο ακόμη, έτσι οι δύο πρώτες επιλογές του κ. Κριμιζή, από τον κατάλογο, ατύχησαν. Ο σερβιτόρος ήταν ευγενής και απολογητικός, ο κ. Κριμιζής πολύ βολικός, επιχειρεί την τρίτη και τυχερή παραγγελία, μια σαλάτα με κοτόπουλο τεριγιάκι. Εγώ πήρα ένα τοστ και φυσικό χυμό. Σύνολο: 18,30.