Τα 20 + 1 κυρίαρχα γνωρίσματα των ευτυχισμένων ανθρώπων. Η Επιλογή έγινε από τον Προμηθέα.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συνεπιβάτες της ειδικής κάψουλας που μας μεταφέρει στην Ουτοπία καλησπέρα, συναντήθηκα σήμερα με τον παλιό φίλο επί εποχής ιδρύσεως της ΟΚΡΑ τον φίλο Προμηθέα ο οποίος είναι Επίκουρος καθηγητής στο Μιλάνο, είχε πάει εκεί για ένα μεταπτυχιακό πάνω στην ιστορία της τέχνης και τα δύο χρόνια έγιναν 15 μέχρι στιγμής. Ο Προμηθέας, όνομα και πράγμα, δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, χαριτολογώντας μου είπε το εξής: φαντάζεστε Mr Pepo οι γονείς μου αντί για το Προμηθέας να με είχαν ονομάσει Επιμηθέα; Ο Προμηθέας είχε μαζί του και την αρραβωνιαστικιά του την γλυκύτατη Μόνικα, βρεθήκαμε στο καφέ του Μουσείου και θυμηθήκαμε τις παλιές καλές - συγκλονιστικές συναντήσεις με τα υπόλοιπα μέλη και τους σημαντικούς καλεσμένους μας, τότε που η ερασιτεχνική ομάδα δημοσιογραφίας έκανε θαύματα. Ο Προμηθέας μου έδωσε το πιο κάτω κείμενο με την παράκληση να το δημοσιεύσω στο ιστολόγιο της ΛΟΓ. Με κάλεσαν στο Μιλάνο και φυσικά αποδέχθηκα την πρόσκληση. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Υ.Γ. Την καλησπέρα μου στην φίλη μας την Μαρία του Νέου Κόσμου, στην φίλη μας την Μαρία της Λέρου, τους φίλους μας στην Βέροια και στην Κοζάνη, στην Σοφία την γοργόνα των Σερρών, στον Θεόφραστο, στην Πανδώρα και στον Ιππότη που βρίσκονται στην Γερμανία, στην Ελένη, στον Γιώργο και στον Διομήδη που βρίσκονται κι αυτοί στην Γερμανία, αχ αυτή η Γερμανία, στην Στέφη και στον Γιαννάκη που βρίσκονται στην Αυστραλία και φυσικά σε όλους εσάς που διαβάζεται αυτό το κείμενο. Πάμε λοιπόν στο κείμενο του Προμηθέα για να διαβάσουμε τα 20 κυρίαρχα γνωρίσματα των ευτυχισμένων ανθρώπων. 

1. Εκτιμούν την ζωή
Είναι ευγνώμονες που ξυπνούν κάθε πρωί. Αναπτύσσουν μία παιδική αίσθηση θαυμασμού για τη ζωή και εστιάζουν στην ομορφιά της κάθε στιγμής. Δεν παίρνουν τίποτε ως δεδομένο – προσπαθούν να αδράξουν την κάθε στιγμή και αγνοούν τις μικρές αναποδιές.

2. Διαλέγουν τους φίλους τους …σοφά
Περιτριγυρίζονται από άλλους χαρούμενους, θετικούς ανθρώπους που μοιράζονται τις αξίες, την ηθική και τους στόχους τους. Ανθρώπους που τους ενθαρρύνουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους και να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους. Φίλους που τους αγαπούν και τους αποδέχονται για αυτό που είναι και που είναι εκεί όταν χρειάζονται ένα χέρι βοηθείας.

3. Είναι ανεκτικοί
Αποδέχονται και σέβονται τους άλλους για αυτό που είναι και για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Προσεγγίζουν τους συνανθρώπους τους με καλοσύνη και γενναιοδωρία. Βοηθούν όταν μπορούν, χωρίς να προσπαθούν να αλλάξουν τον άλλον.

4. Μαθαίνουν συνεχώς
Ενημερώνονται για ότι έχει να κάνει με την καριέρα και τα ενδιαφέρονται τους και δοκιμάζουν συνεχώς νέα, και πολλές φορές τολμηρά, εγχειρήματα που κεντρίζουν το ενδιαφέρον τους.

5. Εστιάζουν στην λύση, όχι στο πρόβλημα
Αντί να …βουλιάξουν στην αυτολύπηση, με το που έρχονται αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα, καταπιάνονται με το να βρουν λύση. Δεν αφήνουν τις αντιξοότητες να επηρεάζουν την διάθεσή τους και εστιάζουν στην καλή πλευρά των όποιων προβλημάτων - βλέπουν κάθε εμπόδιο σαν μία ευκαιρία να κάνουν μία αλλαγή προς το καλύτερο. Άλλωστε, ουδέν κακόν αμιγές καλού!

6. Κάνουν την δουλειά που αγαπούν
Ορισμένες έρευνες έχουν δείξει ότι ως και 80% των ανθρώπων δεν αγαπούν την δουλειά τους – με τέτοιο ποσοστό, δεν είναι έκπληξη που υπάρχουν τόσοι δυστυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο! Η πραγματικότητα είναι ότι περνάμε ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής μας δουλεύοντας, επομένως είναι πολύ σημαντικό να επιλέξουμε μια δουλειά που μας αρέσει, όπως επίσης και να βρίσκουμε χρόνο για τα άλλα ενδιαφέροντά μας και τις ασχολίες που μας ευχαριστούν.

7. Απολαμβάνουν τη ζωή
Ξέρουν να ζουν στο παρόν και να απολαμβάνουν τις μικρές χαρές της ζωής: ένα ηλιοβασίλεμα, μία βόλτα στη φύση, την παρέα ενός αγαπημένου προσώπου, μια μέρα κοντά στη θάλασσα, την μυρωδιά των λουλουδιών. Δεν μένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν, ούτε ανησυχούν διαρκώς για το μέλλον.

8. Γελούν συχνά
Δεν παίρνουν τον εαυτό τους ή την ζωή …πολύ σοβαρά! Αντιμετωπίζουν με χιούμορ τις καταστάσεις, ακόμα και τα προβλήματα, και δεν διστάζουν να γελάσουν με τον εαυτό τους. Στο κάτω κάτω, ουδείς τέλειος! Προσπαθούν, όταν βέβαια το επιτρέπουν οι περιστάσεις, να βλέπουν την αστεία πλευρά των πραγμάτων και με το χιούμορ τους να …ελαφραίνουν την ατμόσφαιρα.

9. Ξέρουν να συγχωρούν
Η κακία και το μίσος πληγώνουν, πρωτίστως, …εμάς τους ίδιους. Η συγχώρεση προσφέρει γαλήνη και ηρεμία. Και βέβαια, εκτός από το να συγχωρούμε τον διπλανό μας, πρέπει να μπορούμε να συγχωρούμε και τον εαυτό μας για τα λάθη ή τις παραλείψεις του.

10. Αισθάνονται ευγνωμοσύνη
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την αξία όσων έχουν, αισθάνονται ευγνωμοσύνη για αυτά και την εκφράζουν. Ακόμα και για τα πράγματα που οι περισσότεροι θεωρούν δεδομένα: για την υγεία τους, το σπίτι, τη δουλειά τους, την οικογένεια τους και τους φίλους τους.

11. Επενδύουν στις σχέσεις
Καλλιεργούν και προστατεύουν τις σχέσεις τους με την οικογένεια και τους φίλους τους, αφιερώνοντας τον απαραίτητο χρόνο και ενδιαφέρον. Είναι υποστηρικτικοί με τους άλλους, δείχνουν κατανόηση και αγάπη και κρατούν τις υποσχέσεις τους.

12. Είναι ειλικρινείς
Η ειλικρίνεια …απλοποιεί την ζωή! Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και με τους άλλους και βασίζουν τις πράξεις και τις αποφάσεις τους στην εντιμότητα.

13. Ασχολούνται με το εαυτό τους, όχι με τους άλλους
Εστιάζουν στο να φτιάξουν την δική τους ζωή όπως την θέλουν και στην φροντίδα του εαυτού τους και των αγαπημένων τους προσώπων. Δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με το τι λένε ή κάνουν οι άλλοι, δεν κρίνουν και δεν καταπιάνονται με κουτσομπολιά και δολοπλοκίες. Αποδέχονται ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να ζει τη ζωή του όπως θέλει – όπως και οι ίδιοι άλλωστε!

14. Είναι αισιόδοξοι
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι βλέπουν πάντα το ποτήρι μισογεμάτο. Εστιάζουν στην θετική πλευρά κάθε κατάστασης – υπάρχει, ακόμα και αν ορισμένες φορές είναι, αρχικά, αδύνατον να την εντοπίσουμε. Διώχνουν συνειδητά τις αρνητικές σκέψεις και τις αντικαθιστούν με θετικές. Αποδέχονται ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, τον οποίο μπορεί βέβαια ποτέ να μην μάθουν.

15. Αγαπούν άνευ όρων
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δέχονται τους άλλους για αυτό που είναι και δεν βάζουν όρια ή προϋποθέσεις για την αγάπη τους. Ακόμα και όταν δεν συμφωνούν ή δυσαρεστούνται από τις πράξεις των αγαπημένων τους, δεν παύουν να τους αγαπούν.

16. Είναι επίμονοι
Δεν το βάζουν κάτω. Αντιμετωπίζουν την κάθε δυσκολία ως ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στον στόχο τους. Δεν σταματούν να προσπαθούν ποτέ, εστιάζουν στις επιθυμίες τους και τις διεκδικούν.

17. Προλαμβάνουν τις καταστάσεις που μπορούν να ελέγξουν
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν χάνουν χρόνο προσπαθώντας να αλλάξουν καταστάσεις που είναι εκτός του ελέγχου τους και αποδέχονται αυτά που δεν μπορούν να αλλάξουν. Για αυτά όμως που μπορούν, φροντίζουν να προλαμβάνουν τις καταστάσεις και να παίρνουν τον έλεγχο, προκειμένου να δημιουργήσουν το αποτέλεσμα που επιθυμούν. Δεν περιμένουν να τους προλάβουν οι εξελίξεις.

18. Φροντίζουν τον εαυτό τους
Φροντίζουν την υγεία τους, το σώμα και το πνεύμα τους. Προσέχουν την διατροφή τους, ασκούνται, ξεκουράζονται, κάνουν προληπτικούς ελέγχους της υγείας τους και κρατούν το μυαλό τους σε εγρήγορση. Αφιερώνουν χρόνο στον εαυτό τους και στα ενδιαφέροντα τους.

19. Έχουν αυτοπεποίθηση
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αποδέχονται τον εαυτό τους για αυτό που είναι – δεν προσπαθούν να προσποιηθούν κάτι διαφορετικό. Γνωρίζουν τον εαυτό τους, τις επιθυμίες τους, τα πιστεύω και τα θέλω τους, τα όρια και τις αδυναμίες τους. Αισθάνονται σίγουροι για τον εαυτό τους και τις επιλογές τους και δεν διαμορφώνουν τη ζωή τους προσπαθώντας να ευχαριστούν τους γύρω τους.

20. Είναι υπεύθυνοι

Πάνω από όλα, οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι είναι 100% υπεύθυνοι για τη ζωή τους. Αναλαμβάνουν την ευθύνη για την διάθεσή τους, την νοοτροπία τους, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις πράξεις και τα λόγια τους. Παραδέχονται τα λάθη τους και αναλαμβάνουν την ευθύνη εξίσου για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους.

21. Είναι μέλη της ΟΚΡΑ και της ΛΟΓ;

Αν δεν είναι μέλη της ΟΚΡΑ και της ΛΟΓ φροντίζουν να ενταχθούν για τους γνωστούς λόγους, και φυσικά για το γόητρο που απορρέει από την ένταξή τους.

Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε.

Α] O ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΩΣ ΗΘΙΚΗ ΑΞΙΑ. Η επιλογή του κειμένου έγινε από την Θάλεια. Β] Με την αυτογνωσία ανακαλύπτουμε τις πτυχές του εαυτού μας. Η επιλογή έγινε από την Τερψιχόρη.

Φίλες και Φίλοι αγαπητές εορτάζουσες και αγαπητοί εορτάζοντες καλημέρα και καλησπέρα ταυτόχρονα λόγω ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΙΑΠΩΝΙΑΣ, Χρόνια Καλά να έχετε, δημιουργικά και με καλή τύχη. Τα πιο κάτω άρθρα μου τα έστειλε η Τερψιχόρη που αυτή την περίοδο βρίσκεται στην Φινλανδία για ένα μεταπτυχιακό σε θέματα παιδείας και συμπεριφορών γενικότερα. Χρόνια καλά στον Ηγέτη, στην Ηρώ, στον Ευκλείδη και σε όσες και όσους σήμερα γιορτάζουν. Το θέμα αυτό ξεπήδησε από τις ανάγκες των καιρών μας. Από μερικούς έντονους προβληματισμούς. Που πάμε; Που βαδίζει η Ελληνική οικογένεια; Από παντού ακούγονται διαμαρτυρίες για τις δια­προσωπικές σχέσεις γονέων και παιδιών. Τι συμβαίνει στην ελληνική οικογένεια; στην ελληνική κοινωνία; Μήπως κάτι δεν κάνουμε σωστά; Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. 

«’Ο γέρος μου», «η γριά μου», λέει ο έφηβος όταν μιλάει για τούς γονείς του. Και δεν είναι οι μόνες και οι χειρότερες εκδηλώσεις ελλείψεως σεβασμού. Ούτε διανοούνται, ο νέος ή η νέα, να διακόψουν τούς εναγκαλισμούς τους, στα πάρκα ή στους δρόμους, επειδή περνάς. Ούτε σκέπτονται να προσφέρουν τη θέση τους στο λεωφορείο. Όχι ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά αυτές απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και τίθεται το ερώτημα: Αφού λοιπόν τείνει να εκλείψει ο σεβασμός από την σημερινή κοινωνία, μήπως δεν χρειάζεται; Μήπως δεν πρέπει να στενο­χωρούμαστε και να ανησυχούμε; Μήπως είναι μία έννοια παρωχημένη; ‘Ο σεβασμός, λένε οι ψυχολόγοι, είναι ένα συναί­σθημα έμφυτο στον άνθρωπο. Εκ πρώτης όψεως, είναι συγγενής με την αγάπη. Κατά κανόνα, σεβό­μαστε και αγαπούμε κάποιον. Παράλληλα όμως, ο σεβασμός περικλείει και κάποιον φόβο. Τα δύο αυτά συναισθήματα, όσο κι αν φαίνονται διαφορετικά, συμπορεύονται τέλεια και γίνονται οι δύο κινητήριοι μοχλοί στη ζωή του παιδιού.
Σχετικά, ο Ρ. ΒOVΕΤ γράφει: «’Ο σεβασμός είναι ένας πετυχημένος συνδυασμός γλυκύτητας και αυστηρότητας, φόβου και αγάπης». Κατά το FREUD, «ο φόβος και η αγάπη είναι δύο όψεις του ιδίου συναισθήματος, πού διαφοροποιείται όμως πολύ νωρίς». Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ακόμη τον Καρτέσιο και τον Πασκάλ. Κατά τον Καρτέσιο, «ο σεβασμός είναι απόρροια του θαυμασμού και του φόβου». Και ο PASCAL λέγει χαρακτηριστικά: «Το πρώτο αποτέλεσμα της αγάπης, είναι η έμπνευση ενός μεγάλου σεβασμού».
Σέβεται και τιμά κανείς αυτόν πού αγαπά. Συχνά, η αγάπη αυτή μας συγκρα­τεί και έχει έναν ανασταλτικό ρόλο. Δεν πηγαίνω κάπου για να μη στενοχωρήσω τούς γονείς μου. Δεν κάνω κάτι για τον ίδιο λόγο. Συχνά όμως, αυτή η αγάπη μας ωθεί για δράση, για δημιουργία. Ξενυχτώ για να πετύχω και να δώσω χαρά στον κουρασμένο μου πατέρα. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, τί δύναμη για την αγωγή είναι ο σεβασμός και πόσο οφείλει ο σωστός παιδαγωγός να τον καλλιεργεί. Το παιδί αναζητά την αγάπη. Αυτή το λυτρώνει. Αυτή το εμπνέει. Και καθώς φουντώνει η αγάπη του, αναπτύσσεται και ο σεβασμός του προς το αγαπώμενο πρόσωπο. «Το παιδί πού αγαπιέται, βρίσκει τη δύναμη να αγαπή­σει, να σεβαστεί και να προχωρήσει στη ζωή», γράφει ή γαλλίδα ψυχαναλύτρια Μαντλέν Ραμπέρ. Δια του σεβασμού θα οδηγηθεί στους ηθικούς νόμους πού θα του μάθουν την «αυτοκυριαρχία, πού είναι η πραγμα­τική ελευθερία», τονίζει ο Βέλγος ψυχίατρος Ζιλμπέρ Ρομπέν.
Είναι, λοιπόν, ένα πανανθρώπινο συναίσθημα ο σεβασμός και εμφανίζεται πολύ νωρίς. ‘Ένα συναί­σθημα πού κρύβει τεράστια προωθητική και λυτρωτι­κή δύναμη. ‘Ένας βασικός παράγοντας στην αγωγή του ανθρώπου. Οφείλουμε και να τον εμπνέουμε και να τον καλλιεργούμε. Μπορούμε να μιλήσουμε, μας λένε οι ψυχολόγοι, για το σεβασμό που τα παιδιά έχουν και πρέπει να έχουν για τούς γονείς τους, όπως και για τον σεβασμό πού οι γονείς οφείλουν να έχουν για τα παιδιά τους. Τα αποτελέσματα είναι όμοια. ‘Υπάρχουν πράγματα πού δεν κάνουν, λόγια πού δεν λένε μπροστά στα παιδιά τους και οι χειρό­τεροι γονείς. Συνεπώς, το συναίσθημα του σεβασμού είναι αναγκαίο στον άνθρωπο. Και όταν το καλλιεργούμε, βοηθούμε στην ανύψωσή του, στον εμπλουτισμό του, στον εξανθρωπισμό του. 

[βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα με όλα αυτά που έγιναν στον Μύλο των Ξωτικών].
“Ας δούμε, όμως, και την κοινωνική πλευρά του θέματος. ‘Ο σεβασμός εμπνέει τη διατήρηση, τη συνέχεια. ‘Όλες οι κοινωνίες εμπνέονται από σεβα­σμό για την Ιστορία τους, τούς ήρωες τους, τούς προγόνους τους, τον πολιτισμό τους. Κοινωνία που περιφρονεί το χθες και αποκόπτεται απ’ αυτό, οδηγείται στο χάος. Οι κοινωνιολόγοι τονίζουν ότι ή κοινωνία πού δημιούργησε τα σχολεία, πού κάνει τόσες θυσίες για να τα συντηρεί και να τα εμπλουτίζει, έχει δικαίωμα να έχει απαιτήσεις από αυτά. “Έχει δικαίωμα να απαιτεί βοήθεια από το σχολείο, στο πνευματικό έργο πού επιτελεί. ‘Οφείλει το σχο­λείο να μεταδίδει στη νεότητα αξίες θρησκευτικές, ηθικές, αισθητικές, επιστημονικές και κοινωνικές. ‘Οφείλει να εμπνέει στα παιδιά τον σεβασμό σ’ αυτές τις αξίες και να τούς μεταδίδει την θέληση να τις βιώσουν. Αυτό είναι το έργο του.
«Δεν πρόκειται για ένα δικαίωμα, αλλά για ένα καθήκον του σχολείου», τονίζει ο J. SCHMIED. Και ο Ρ. ΒOVΕΤ συμπληρώνει: «’Ο σεβασμός πού αισθανόμεθα για ένα νόμο, στην πραγματικότητα εκπορεύεται οπό τον σεβασμό προς τον άνθρωπο πού μας τον παραδίδει». ‘Άρα, ο σεβα­σμός δεν είναι ανθρώπινη επινόηση, εφεύρημα των Ισχυρών για να καταπιέζουν τούς αδύνατους. Ούτε, άλλωστε, είναι μονόπλευρος. Είναι θαυμάσιο μέσον αγωγής και βοηθείας, όπως είδαμε, στην ανύψωση του ανθρώπου και στην καλλιέργεια των διαπροσωπικών σχέσεων. Αναγκαία, λοιπόν, η καλλιέργεια του σεβασμού και ένας από τούς κύριους στόχους της αγωγής. “Ας δούμε πως μπορούμε να τον επιτύχουμε. Αγωγή σημαίνει έμπνευση. Φυσικό λοιπόν είναι ότι για να εμπνεύσουμε τον σεβασμό στα παιδιά μας, πρέπει εμείς πρώτα να τον βιώσουμε. Δεν μπορείς να δώσεις κάτι πού δεν το ζεις. Σεβασμός λοιπόν στον εαυτό σου, στο σύντροφό σου, στο περιβάλ­λον σου, στα παιδιά σου. Ειδικά στα παιδιά σου. Σεβασμός και ειλικρίνεια και διάλογος. 

[Κάντε τις δικές σας συγκρίσεις με όλα αυτά που συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα].
Είναι ωραίο πράγμα ή αποκατάσταση των καλών σχέσεων μεταξύ των συζύγων, μετά από μία παρεξήγηση. Και αυτή ή σωστή συμπεριφορά επηρεάζει θετικά τα παιδιά μας. Μα και στα ίδια μας τα παιδιά, δεν θα πρέπει να διστάσουμε να ζητήσουμε συγ­γνώμη, όταν νευριασμένοι τούς φερθήκαμε άσχημα. “Όταν σέβομαι τον άλλον, μετανοώ και του δείχνω έμπρακτα τη λύπη μου γι’ αυτό πού είπα ή έκανα.
Σωστά ονόμασαν την εποχή μας εποχή του παρα­λόγου. Και είναι παράλογο, μεθόδους πού εφαρμόσθηκαν σε άλλες χώρες σαράντα ή πενήντα χρόνια πριν και απέτυχαν, να τις εφαρμόζουμε σήμερα στον τόπο μας. Και ακούμε τον πιτσιρίκο να φωνάζει Κώστα τον μπαμπά, Μαρία τη μαμά και, όλους τούς θείους και τις θείες με τα μικρά τους ονόματα. Και δυστυχώς, το ακούμε και σε μερικά νηπιαγωγεία και σχολεία. Συνήθως χαμογελούμε συγκαταβατικά. “0­μως εκείνη την ώρα γκρεμίζουμε. Και γκρεμίζουμε ανεπανόρθωτα. Το παιδί, μπαίνοντας στον κόσμο, έχει ανάγκη από στηρίγματα. Και δεν θα στηριχθεί στον Κώστα και στη Μαρία, αλλά στον Πατέρα και στην Μητέρα. Πατέρα και Μητέρα δύο ανθρώπους θα ονομάσει σε όλη του τη ζωή. Και ή ανάμνησή τους θα το συνοδεύει μέχρι του τάφου. Βάσει ποιας παιδαγωγικής αρχής, καταργούμε αυτό το όνομα πού έχει τόσο υμνηθεί και έχει γίνει σύμβολο στους αιώνες; Βάσει της Ισότητας; Αλλά ποία ισότητα υπάρχει ανάμεσα σε σένα και στο παιδί σου; Το παιδί έχει ανάγκη από ασφάλεια και σιγουριά. Και αυτή την ασφάλεια του την δημιουργούν και τα «όχι» και τα «απαγορεύεται», από τον πατέρα ή την μητέρα, όχι από τον σύντροφο. Συντρόφους και συμμαθητές και φίλους έχει πολλούς. Ό Πατέρας και ή Μητέρα, είναι μοναδικοί και ανεπανάληπτοι.
Ή σύγχρονη ψυχολογία μας ομιλεί για το “συναί­σθημα ένοχης» πού έχει τρομερές επιπτώσεις στη διανοητική και ηθική ανάπτυξη του ατόμου. Σ’ αυτή την περίπτωση, το παιδί έχει ανάγκη από την επέμβαση του παιδαγωγού ο όποιος θα βοηθήσει τη συνείδηση να βρει την Ισορροπία της, επιβάλλοντας μία τιμωρία. Από αυτή την άποψη, ή τιμωρία παύει να έχει την μορφή της επιβολής και παίρνει τη μορφή της απελευθέρωσης. Συναντούμε συχνά παι­διά πού πάνε γυρεύοντας για τιμωρία. Στην πραγμα­τικότητα, αναζητούν την αυθεντία πού τούς έλειψε.
Σε μία έρευνα πού έκανα με θέμα: «πως θα θέλατε τούς γονείς σας», ένα παιδί απάντησε: «Όταν ένα παιδί κάνη κάτι κακό, πρέπει ο γονιός ή ο δάσκαλος να το τιμωρήσει. Αλλά δεν πρέπει να του κρατά κακία, γιατί με την τιμωρία εξιλεώνεται το παιδί». Και μία φοιτήτρια γράφει: «Οι γονείς μου είναι αυστηροί, τόσο όσο χρειάζεται. Δεν θα τούς ήθελα λιγότερο αυστηρούς. Ουδέποτε θυμώνουν. Μου εξηγούν με ηρεμία το λόγο πού τούς κάνει να αρνούνται την ικανοποίηση μιας επιθυμίας μου. Μου αρέσει πού είναι έτσι, γιατί στις δυσκολίες μου μπορώ άφοβα ν’ ακουμπώ επάνω τους».
Είναι λοιπόν εσφαλμένη ή άποψη ότι πρέπει να υπάρχει απόλυτη Ισότητα μεταξύ γονέων και παιδιών, τονίζουν ψυχολόγοι ολκής. Και ο ZEIDLER συμπληρώνει: «Δεν είναι μόνο παιδαγωγική πλάνη, είναι και ηθική. Διότι το παιδί αναγνωρίζει στους γονείς του ένα παράδειγμα. Αλλά αυτό το παράδειγμα, για να έχει ευεργετική επίδραση, πρέπει να εμπνέει τον σεβασμό». Ό DE­BESSE, καθηγητής των παιδαγωγικών στη Σορβόννη, έκανε πριν λίγα χρόνια στο Παρίσι μία έρευνα. Θέμα: «Πως θα θέλατε τούς καθηγητές σας». Και ή πλειο­νότητα των έφηβων απήντησε: «Να μας καθοδηγούν και όχι να μας ακολουθούν».
Ή εποχή μας περιφρόνησε κάποιες ηθικές αξίες και πρόδωσε την αγάπη. Χωρίς ηθικές αξίες και αγάπη, χάθηκαν οι ηθικές αρχές, χάθηκε κι ο σεβασμός του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. πήρε τον τίτλο του «ελευθέρου» αυτός πού τις καταπατούσε. Και το τίμημα αυτής της ελευθέριας, το ‘κενό. Το τρομερό κενό πού δημιούργησε στην ψυχή. Αποτέλεσμα: οι πολλές αυτοκτονίες νέων ανθρώπων. Μία νέα κοπέλα, λίγες ημέρες πριν αυτοκτονήσει, ομολογούσε στη μητέρα της: «Μου κάνατε μεγάλο κακό με την απόλυτη ελευθέρια πού μου δώσατε». Και μία άλλη, πετυχημένη επαγγελματικά, σε ηλικία 28 ετών αυτοκτονεί, αφήνοντας το έξης σημείωμα. «Νοιώθω ένα απέραντο κενό μέσα μου». Ήταν και αυτή θύμα της απόλυτης ελευθέριας, της χωρίς φραγμούς αγωγής.
Αγαπητοί γονείς. Είναι καθήκον μας να εμπνεύσουμε στα παιδιά μας το σεβασμό. Είναι επιτακτική ανάγκη των καιρών μας να τα μάθουμε να σέβονται τον εαυτό τους, τους γονείς τους, τους δασκάλους τους, όλους τους ανθρώπους, αν θέλουν να εμπνέουν το σεβασμό και τα ίδια στους άλλους.
Πηγή: Μαμασούλα Μαρία – πρώην Διευθύντρια του Μουσικού Σχολείου Αγρινίου

========================

Με την αυτογνωσία ανακαλύπτουμε τις πτυχές του εαυτού μας. Η επιλογή έγινε από την Τερψιχόρη.

Συχνά οι άνθρωποι αισθάνονται ότι δε γνωρίζουν καλά τον εαυτό τους, τα δυνατά και τ’ αδύνατα σημεία τους και νιώθουν ότι τους συμβαίνουν άσχημα πράγματα τα οποία δεν μπορούν να τα ελέγξουν. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που συμβαίνει σε αυτά τα άτομα είναι ότι τελικά δε γνωρίζουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Τι είναι η αυτογνωσία;
Είναι η ικανότητα του ατόμου να γνωρίζει καλά όλες τις πτυχές του εαυτού του. Όταν έχουμε μια άσχημη αντίδραση και λέμε «αυτός δεν ήταν ο εαυτός μου» ή, αντίθετα, όταν κάνουμε κάτι καλό και μας φαίνεται τόσο παράξενο που το σχολιάζουμε μέσα μας «μπα! Αυτό δεν μπορεί να το έκανα εγώ» είναι δύο από τις κλασικές περιπτώσεις που δείχνουν ότι δεν έχουμε αυτογνωσία.
Συχνά οι άνθρωποι αισθάνονται ότι δε γνωρίζουν καλά τον εαυτό τους, τα δυνατά και τ’ αδύνατα σημεία τους και νιώθουν ότι τους συμβαίνουν άσχημα πράγματα τα οποία δεν μπορούν να τα ελέγξουν, όπως το να πέφτουν διαρκώς στο λάθος άτομο σε μια σχέση, να ξεκινούν φιλίες και να τις διαλύουν μετά από καβγά ή να μη μπορούν να βρουν το κατάλληλο επάγγελμα.
Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που συμβαίνει σε αυτά τα άτομα είναι ότι τελικά δε γνωρίζουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Ο εαυτός δεν είναι κάτι συμπαγές και μονοκόματο, αλλά αποτελείται από διαφορετικές πτυχές.
Για να μπορεί το άτομο να είναι πετυχημένο στη ζωή του, να παίρνει σωστές συναισθηματικές, επαγγελματικές, προσωπικές και κοινωνικές αποφάσεις θα πρέπει να γνωρίζει καλά τον εαυτό του.
Οι πέντε σημαντικές διαστάσεις του εαυτού
Πνευματική διάσταση: σχετίζεται με τη γνώση, τη μνήμη, τη μάθηση, το πώς λύνουμε διάφορα προβλήματα και πώς χρησιμοποιούμε τις γνώσεις μας για την αυτοβελτίωσή μας
Κοινωνική διάσταση: σχετίζεται με τις διαπροσωπικές μας σχέσεις και τον τρόπο που φερόμαστε στους άλλους αλλά και με το πώς στεκόμαστε στον επαγγελματικό τομέα
Συναισθηματική διάσταση: σχετίζεται με τον τρόπο που χειριζόμαστε τα συναισθήματά μας, θετικά κι αρνητικά και πώς αυτό επηρεάζει εμάς τους ίδιους και τους γύρω μας
Σωματική διάσταση: σχετίζεται με την ευεξία, την άσκηση και τη φροντίδα του σώματος
Θρησκευτική/ηθική διάσταση: σχετίζεται με τη θρησκευτική πίστη αλλά και με τις γενικότερες αξίες που διέπουν τη ζωή μας
Αυτή η λίστα δεν είναι παρά μόνο μια υπενθύμιση ότι ο «εαυτός» είναι μια σύνθετη έννοια και ότι χρειάζεται πολύ ψάξιμο και σε διαφορετικές διαστάσεις για ν’ αποκτήσει κανείς αυτογνωσία.

Ο καλός, ο κακός και ο μη-εαυτός συνυπάρχουν
Μια διάκριση που γίνεται συχνά είναι σε τρεις πτυχές του εαυτού μας: «ο καλός εαυτός», «ο κακός εαυτός», και ο «δεν-είναι-ο-εαυτός-μου».
Ο «ο καλός εαυτός» μας βοηθάει να αισθανόμαστε καλύτερα όταν μας κριτικάρουν ιδιαίτερα σκληρά, και συγκεκριμένα όταν μας επικρίνει ο «ο κακός εαυτός». Ο καλός εαυτός σχετίζεται με το πώς αισθανόμαστε και σκεφτόμαστε γενικά για τον εαυτό μας. Η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας είναι το θεμέλιο της προσωπικότητάς μας κι επηρεάζει σχεδόν το κάθε τι που κάνουμε.
Όλοι έχουμε μέσα μας ένα κομμάτι του εαυτού μας που θέλει να περνάμε καλά και οι άλλοι να εγκρίνουν και να επιβεβαιώνουν αυτά που κάνουμε («ο καλός εαυτός»). Όμως, οι πράξεις μας μπορεί να κριθούν και διαφορετικά απ’ ότι θα επιθυμούσαμε (πχ το ατομικό «περνάω καλά» οι άλλοι μπορεί να το ερμηνεύσουν ως «είσαι τεμπέλης»).
Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν δεν είναι στεναχωρημένοι βλέπουν τον εαυτό τους θετικά, παρά την αυτοκριτική ή κάποια αισθήματα κατωτερότητας που μπορεί να έχουν. Αυτή η υπερβολή στο πόσο «καλός» είναι κανείς, την οποία προκαλεί ο «ο καλός εαυτός», μπορεί να οδηγήσει σε διαστρέβλωση της πραγματικότητας και σε μείωση της αυτογνωσίας.
Η πτυχή του εαυτού που ονομάζεται «δεν-είναι-ο-εαυτός-μου» είναι αυτή που κάνει τον άνθρωπο να μη βλέπει στον εαυτό του στοιχεία που ο ίδιος δε θέλει να δει, ενώ πιθανότατα οι γύρω του τα προσέχουν και του τα επισημαίνουν.
Πώς βλέπει κανείς τον εαυτό του και πώς τον βλέπουν οι άλλοι
Η εικόνα που έχει κάποιος για τον εαυτό του δεν είναι απαραίτητα ίδια με αυτή που έχουν οι γύρω του για το άτομό του. Υπάρχει:(1) ο υποκειμενικός εαυτός, δηλαδή το πώς βλέπει κι αντιλαμβάνεται κανείς τον εαυτό του,
(2) ο πραγματικός εαυτός, το πώς κανείς είναι στην πραγματικότητα, και, τέλος,
(3) ο ιδανικός εαυτός, το πώς θα ήθελε να είναι κανείς.
Οι έρευνες δείχνουν ότι στο ίδιο άτομο υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στο πώς βλέπει κανείς τον εαυτό του και το πώς τον βλέπουν οι άλλοι, ή πώς θεωρεί τον εαυτό του και πώς θα ήθελε να είναι ιδανικά.
Ίσως το πιο χτυπητό παράδειγμα των διαφορών εαυτών είναι όταν κάποιος κάνει μια πράξη έχοντας συγκεκριμένα εσωτερικά κίνητρα, τα οποία δεν τα βλέπουν οι άλλοι και κρίνουν την πράξη και τον άνθρωπο αποκλειστικά βάση της συμπεριφοράς του. Το άτομο αισθάνεται άσχημα και πιστεύει ότι οι άλλοι δεν το καταλαβαίνουν και το αδικούν.
Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται κανείς ν’ αναπτύξει αυτογνωσία, ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη συνέχεια και συνέπεια στο πώς βλέπει ο ίδιος τον εαυτό του και πώς τον βλέπουν οι άλλοι, για να έχει μια καλή σχέση με τον εαυτό του και το περιβάλλον του.
Πηγή: Λιζα Βορβοβλη.

Α] ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ Η ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ. Β] Η ΕΥΘΑΛΙΑ, Ο ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ. Αφιερωμένο στην Λυδία, στον Δαμιανό και τον Ορέστη.

Φίλες και φίλοι αγαπητοί αναγνώστες του ιστολογίου καλησπέρα και καλημέρα ταυτόχρονα για τους γνωστούς λόγους που σας έχω αναλύσει σε προηγούμενα άρθρα. Ο Γκοτζιό ο οποίος εκτός από άριστος μουσικός έχει και ποιητικολογοτεχνικές ανησυχίες πρόσφατα με ρώτησε το εξής: Δάσκαλε, έτσι με αποκαλεί γιατί τον είχα εκπαιδεύσει στην μουσική του παιδεία και όχι μόνο, σ' ακούω χρόνια τώρα να λες το πόσο σημαντική είναι η ποίηση για όλους μας και ειδικότερα για τα παιδιά, μήπως μπορείς να μου πεις τον λόγο; Προκειμένου να τον πείσω έψαξα και βρήκα το πιο κάτω κείμενο. Όταν το διάβασε μου είπε: δάσκαλε είχες δίκιο, σ' ευχαριστώ που μου άνοιξες τα μάτια. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Έρρωσθε.

Γιατί είναι σημαντική η ποίηση για τα παιδιά και πώς οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί μπορούν να μεταδώσουν στα παιδιά την αγάπη για την ποίηση; Ο ποιητής Kenn Nesbitt δίνει τις απαντήσεις του στα ερωτήματα αυτά με μοναδικό τρόπο. “Όταν επισκέπτομαι σχολεία δεν λέω ποτέ στα παιδιά ότι η ποίηση είναι σημαντική γιατί δεν θέλω να τα μπλοκάρω. Δεν θέλω να σκεφτούν ότι προσπαθώ να τα διδάξω κάτι. Έτσι απλά τους λέω αστεία ποιήματα και τους δείχνω στη βιβλιοθήκη πού να βρουν περισσότερα αστεία ποιήματα!
Στη συνέχεια τα αφήνω να κάνουν μόνα τους τα υπόλοιπα. Και τί κάνουν; Γράφουν ποιήματα σαν τρελά! Διαβάζουν τόσα ποιήματα που ο βιβλιοθηκάριος δεν τα προλαβαίνει.

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ
Παρόλο που ποτέ δεν λέω στα παιδιά ότι η ποίηση είναι σημαντική, το πιστεύω αυτό πολύ, και θα σας πω γιατί:
Η καλή ποίηση πάντα σε κάνει να νιώσεις κάτι: ένα καλό ποίημα μπορεί να σε κάνει να νιώσεις πεταλούδες στο στομάχι σου ή να σε κάνει να κλάψεις ή να γελάσεις, ή ακόμη να νιώσεις καλύτερα αν είσαι λυπημένος. Μερικές φορές ένα καλό ποίημα μπορεί να έχει κάτι που να αναγνωρίζεις το εαυτό σου σ’αυτό και να σε κάνει να πεις “Έι! έτσι είναι και η ζωή μου!”
Η ποίηση έχει δύναμη: όλοι θυμόμαστε κάποιους στίχους ποιημάτων. Ο λόγος που τους θυμόμαστε είναι γιατί έχουν μέτρο, ρίμες και άλλα εργαλεία από την τσάντα με τα μαγικά που έχουν τα ποιήματα. Οι ρήτορες στην αρχαία Ελλάδα δεν ήθελαν να σου πουν κάτι, ήθελαν να θυμάσαι αυτό που θα σου πουν. Δεν ήθελαν απλά να σε πείσουν αλλά τα λόγια τους να εντυπωθούν στο μυαλό σου. Κατέληξαν λοιπόν ότι η ποίηση είναι πιο πειστική από την πρόζα. Οι άνθρωποι θυμόνταν τους στίχους των ποιητικών έργων που έβλεπαν, καλύτερα από λέξεις ειπωμένες με διαφορετικό τρόπο. Γι΄ αυτό και έγραφαν τους λόγους τους χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της ποίησης. Σκεφτείτε λοιπόν αν τα παιδιά σας γίνονταν σφουγγάρια ποίησης. Τί θα έμενε στο μυαλό τους; Νέο λεξιλόγιο. Νέες ιδέες. Και ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα; Μεγαλύτερη φαντασία. Περισσότερη διασκέδαση με το διάβασμα. Πιθανόν δια βίου εξάρτηση από τα βιβλία. Πιθανόν και επιθυμία για συγγραφή!
Η ποίηση είναι προσωπική υπόθεση: ένα ποίημα μπορεί να πει πράγματα που δεν θα μπορούσαν να ειπωθούν με κανέναν άλλο τρόπο. Το να γράφει κανείς ποίηση μπορεί να λειτουργήσει ως κάθαρση. Μπορεί να βγάλει προς τα έξω σφραγισμένα συναισθήματα. Με την ποίηση μπορείς να εκφράσεις την αγάπη σου, την απέχθειά σου, την άγρια φαντασία σου κ άλλα συναισθήματα που υπάρχουν μέσα σου.
Η ποίηση είναι κάτι που μπορείς να το μοιραστείς: η ποίηση υπάρχει για να την μοιράζεσαι. Άλλο είναι να διαβάζεις μόνος σου ένα ποίημα, κι άλλο είναι να ακούς τον πατέρα σου να σου το διαβάζει. Αν και το να μοιράζεσαι την ποίηση δεν σημαίνει ούτε να τη διαβάζεις φωναχτά μαζί με κάποιον. Να μοιράζεσαι την ποίηση θα πει να δίνεις ένα ποίημα στην κόρη σου στην αποφοίτησή της. Ή να γράψεις ένα ανόητο ερωτικό ποίημα στη σύζυγό σου, να το κολλήσεις στο ψυγείο, και να την κάνεις να σε ερωτευτεί από την αρχή. Ένα ποίημα που έγραψες είναι το καλύτερο δώρο για έναν φίλο, πάνω από ό,τιδήποτε μπορεί να αγοραστεί με χρήματα.
Η ποίηση μπορεί να ωθήσει τα παιδιά στο διάβασμα ακόμη και στη συγγραφή: Τα παιδιά δεν διαβάζουν ποίηση μόνο μια φορά. Θα διαβάσουν το βιβλίο τους ξανά και ξανά, αμέτρητες φορές. Έτσι βλέπουν λιγότερη τηλεόραση και παίζουν λιγότερα βιντεοπαιχνίδια. Βάλτε την ποίηση στα χέρια των παιδιών σας και θα δημιουργήσετε τους καλύτερους εφ’ όρου ζωής αναγνώστες.

ΠΩΣ ΝΑ ΦΕΡΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ
Δεν φέρνεις τα παιδιά κοντά στην ποίηση βομβαρδίζοντάς τα με κανόνες μέτρησης συλλαβών ή αναλύσεις δομών, περιεχομένου και τεχνικών. Αυτά είναι σημαντικά αλλά πρέπει να προκύψουν λίγο αργότερα. Η δική μου άποψη είναι:
- Κάντε την ποίηση διασκέδαση: Μοιραστείτε με τους μαθητές σας αστεία ποιήματα που θα βρείτε. - - Μεταμφιεστείτε. Δραματοποιήστε. Χρησιμοποιήστε δυνατή φωνή ή ψίθυρο, ή φωνή ηλικιωμένου ή γαλλική προφορά ανάλογα με το ποίημα που μοιράζεστε.
- Απομνημονεύστε και απαγγείλτε: Αφήστε τα παιδιά να απομνημονεύσουν τα αγαπημένα τους ποιήματα και να τα απαγγείλουν με δυνατή φωνή στην τάξη. Το γέλιο και το χειροκρότημα θα τα ωθήσει να θέλουν να το κάνουν αυτό ξανά και ξανά!
- Γιορτάστε με ποιήματα! Απόκριες, Πρωταπριλιά, Γενέθλια κλπ. είναι υπέροχες μέρες - αφορμές για να μοιραστείτε αστεία ποιήματα.
- Βρείτε τον αγαπημένο σας ποιητή και μην σταματάτε να διαβάζετε ποιήματά του!
Πολλά πράγματα είναι σημαντικά για τα παιδιά στο σχολείο. Η καλή υγεία. Η καλή διατροφή. Η άφθονη άσκηση. Η γραφή και η ανάγνωση. Τα μαθηματικά, η γεωγραφία κλπ. Άλλα αν θέλετε τα παιδιά σας να μην μάθουν απλά να διαβάζουν και να γράφουν, αλλά να μάθουν να ΑΓΑΠΟΥΝ να διαβάζουν και να γράφουν, βάλτε την ποίηση στη ζωή τους. Διαβάστε τους τα αγαπημένα σας ποιήματα. Αγοράστε τους ένα βιβλίο.
Πηγαίνετε μαζί τους στη βιβλιοθήκη το Σάββατο. Κάντε την ποίηση…προτεραιότητα!”
Πηγή: educationworld.com
=====================

Η Ευθαλία.

Η ΕΥΘΑΛΙΑ, Ο ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ. Αφιερωμένο στην Λυδία, στον Δαμιανό και τον Ορέστη.
Κάπου ανάμεσα στα γερασμένα δέντρα ενός δάσους ζούσαν δυο λουλούδια...
ο Ανάγερτος και η Ευθαλία. Ήταν μεγέθους πολύ μικρού και είχαν ένα κλωνί που το χρώμα του θύμιζε εκείνο της θάλασσας κοντά στα βράχια και τέσσερις φορές το χρόνο άλλαζε χροιά των φύλλων τους το κίτρινο. Το χειμώνα έπαιρνε ένα παράξενο διάφανο, το καλοκαίρι γινόταν σχεδόν πορτοκαλένιο, το φθινόπωρο ένα απαλό καφετί, ενώ την άνοιξη θα τύφλωνε και την πιο έμπειρη μέλισσα το τόσο φούντωμα του. Ζούσαν μόνα τους και ολημερίς καταριόντουσαν τα έντομα και τον άνεμο που έπαιρναν μακριά τα παιδιά τους κάθε άνοιξη. Γνώριζαν πως σε διάφορες γωνιές του δάσους είχαν παιδιά δικά τους όμως οι ρίζες τους δεν τους επέτρεπαν να πάνε να τα βρουν.

ΕΥΘΑΛΙΑ: Πλησιάζει πάλι η άνοιξη και φέτος δεν ξέρω αν θα τ' αντέξω. Είναι και τούτα τα μυρμήγκια με την επιμονή τους να κουβαλάνε κάθε λογής πραμάτεια πάνω μου.

ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ: Αν είχα χέρια καλή μου θα σου έφτιαχνα ένα χωμάτινο σπιτάκι και κανείς μήτε μέλισσα, μήτε άνεμος, μήτε μέρμηγκας θα τα 'βαζε μαζί σου.
Μόνο που έχω ριζώσει εδώ να υπομένω τις βολές του καθενός.

ΕΥΘΑΛΙΑ: Όπου να 'ναι θα φανούν και οι μέλισσες.. έχεις κιτρινίσει τόσο...και αυτή τη φορά στο λέω θα κλείσω τα πέταλα μου και ας είναι να σκάσω.

ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ: Μη μιλάς έτσι καλή μου δεν είναι άδικος ο Θεός. Να δεις που τόσο καιρό μας έχει βάλει σε δοκιμή να δει αν τον πιστεύουμε. Και αυτά που σου 'λεγε πέρσι εκείνη η ακρίδα θαρρώ δεν ήταν ψέματα.

ΕΥΘΑΛΙΑ: Τι; πως είναι σπάνιο τα χρώμα μας και πως σαν εμάς άλλους φιόρους όλο το δάσος δεν έχει; Eγώ λέω πως είναι αυτή η ομορφιά μας που μας έφτιαξε τέτοια μοίρα. Κατάρα είναι αυτή η ομορφιά!

ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ: Γλυκιά μου το ξέρω πόσο πονά μα θέλει δύναμη και πίστη το είχε πει και η γριά η δάφνη λίγο πριν την πεθάνει εκείνο τ' αγριοκάτσικο. Και η Δάφνη όμορφη πολύ δεν ήταν, μα γνώση σαν τη δική της μόνο ο πεύκος λένε πως έχει.

ΕΥΘΑΛΙΑ: Αχ η καλή μας η Δάφνη θυμάμαι που μας μιλούσε με τις ώρες εκείνες τις καλοκαιρινές βραδιές. Πάντα καλοσυνάτη και με εκείνο το αχνό χαμόγελο. Πόσους μύθους και πόσα μαγικά γνώριζε, ούτε ο Πέπος δεν την έφθανε στους αληθινούς μύθους. Πόσο μου έχει λείψει...
Ήταν ακριβώς εκείνη τη στιγμή πού η Ευθαλία θυμήθηκε μια από τις ιστορίες την ηλικιωμένης δάφνης.

ΕΥΘΑΛΙΑ: Μόλις τώρα μου ήρθε στο νου, εκείνη η ιστορία της δάφνης με την πεταλούδα. Την πεταλούδα που 'χει χίλια χρώματα στο'να της φτερό και χίλια δύο στο άλλο.

ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ: Ναι την θυμάμαι, όχι πως μπορώ να το πιστέψω, αλλά και αλήθεια να είναι...αυτή η πεταλούδα θα είναι πολύ μακριά από εδώ.
Η ηλικιωμένη δάφνη τους είχε μιλήσει για μια σπάνιας ομορφιάς και είδους πεταλούδα που έρχεται από μέρη πολύ μακρινά και περνά από το δάσος τους μια φορά στα δέκα χρόνια. Τους είχε πει πως όποιο λουλούδι διαλέξει για να ξαποστάσει αυτό γεννά χέρια και γίνεται άνθρωπος.

ΕΥΘΑΛΙΑ: Εγώ καλέ μου τα υπολόγισα καταπώς είχε πει η Δάφνη φέτος πρέπει να περάσει από το δάσος μας. Αχ και να καθόταν πάνω μας Θεέ μου!

ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ: Θα πρέπει να την καλοπιάσουμε με τα χρώματά μας να μας διαλέξει, όμως δεν την έχουμε ποτέ δει και πως θα την γνωρίσουμε ανάμεσα σε τόσες; Μα πάλι δεν μπορώ να το πιστέψω.

ΕΥΘΑΛΙΑ: Θέλει πίστη Θεέ μου, θέλει πίστη...
Ενώ οι μέρες περνούσαν η πίστη της Ευθαλίας δυνάμωνε και του Ανάγερτου ίσχνευε. Η άνοιξη είχε φτάσει στο τέλος της και τα χρώματα τους είχαν αρχίσει ήδη να θυμίζουν πορτοκάλι. Και αυτή η πεταλούδα χαρίζει την ζωή λίγο πριν στις αρχές του καλοκαιριού... λίγο πριν πεθάνει.

ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ: Έχω στα αλήθεια χρόνια έτσι να σε αντικρίσω με τα πέταλα σου τόσο δοσμένα στον αέρα και το κορμάκι σου τεντωμένο, θαρρώ πως ψήλωσες τούτες τις μέρες. Να 'ξερες πόσο σ' αγαπώ...

ΕΥΘΑΛΙΑ: Κι εγώ σ' αγαπώ καλέ μου και σου το λεω πως θα περάσει και θα μας δει, έχουμε χρώμα θαμπωτικό και τα φύλλα μας είναι πολύ απαλά θα είναι βολικό για κείνη να καθίσει πάνω μας.
Ήταν τόσο δυνατή η επιθυμία της Ευθαλίας που είχε ξεχάσει τα παιδιά που ο άνεμος και του δάσους τα έντομα τα 'περναν μακριά της.
Ίσαμε ένα πρωινό όπου η Ευθαλία, κουρασμένη από την έκθεση της προηγούμενης μέρας, κοιμόταν απαλά ακουμπισμένη στα φύλλα του Ανάγερτου- Ενώ εκείνος, καθώς χαιρόταν την πρωινή δροσιά που κυλούσε πάνω του, την κοιτούσε...και σκεφτόταν πως είναι τόσο όμορφη αυτό τον καιρό. Δεν άντεχε να την δει και πάλι να πικραίνεται σαν το όνειρο θα περνούσε.
Τη στιγμή που οι πρώτες αχτίδες του ήλιου τρύπωναν μέσα απ' το κενό της φυλλωσιάς του απέναντι κέδρου και θα ξυπνούσαν την Ευθαλία ο Ανάγερτος ένοιωσε στα πέταλα του ένα φτερούγισμα. Και τρομαγμένος...

ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ: Από τότε που ξεκίνησα το ταξίδι μου τόσο όμορφο λουλούδι άλλο δεν έχω δει και είπα να καθίσω πάνω σου να ξεκουραστώ. Είμαι πολύ ηλικιωμένη και το καλοκαίρι σχεδόν έφτασε.
Ο Ανάγερτος δεν πρόλαβε να καλημερίσει τον επισκέπτη του όταν ...

ΕΥΘΑΛΙΑ: Μα είναι πάνω σου…! είναι η πεταλούδα με τα χίλια δυο χρώματα στο ένα της φτερό...αυτή είναι . Πόσα χρώματα !
Και καθώς αυτά που γίνονται αμελλητί είναι συχνά και μαγικά η αναπάντεχη μεταμόρφωση έφερε νέα ζωή και θάνατο μαζί…. Η μόλις νεκρή πεταλούδα που δεν είχε προλάβει να ξεκουραστεί, μάλλον γιατί έτσι είναι πιο γλυκύς ο θάνατος, έπεσε του ζευγαριού καταμεσής και ο Ανάγερτος, εφόσον με δέρμα και δάχτυλα πια μπορούσε τα γύρω του να αντιληφθεί, ένοιωσε για πρώτη φορά ανθρώπινο άγγιγμα τι παει να πει…

ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ: Θεέ μου πόσο άλλαξα, πόσο μεγάλωσα. Πόσο ζεστός είμαι!
Στα γυμνά του γόνατα έβαλε λοιπόν να καθαρίσει την Ευθαλία του από τα μυρμήγκια και τα άλλα μικρά ζωντανά που σκαρφάλωναν στο κορμάκι της. Ηταν όμορφη, της το έλεγε, μα εκείνη που να ακούσει, ζώα και φυτά μιλάνε μεταξύ τους μάλλον γιατί ξέρει καλά να τα κρατά τα μυστικά του ο Θεός από τον άνθρωπο. Ήταν μόνος και τώρα τον ενοχλούσαν στων ποδιών τα δάκτυλα τα άγρια χόρτα που παλιά με τις ώρες τα συμβούλευε να "ημερέψουν".
Έβαλε, έτσι να ψάξει τα παιδιά του μα ούτε από κείνα μιλιά δεν πήρε. Τα αντίκριζε για ώρες πολλές, τα κέρδισε στα μάτια του σαν ύστατη γλυκιά επιθυμία. Αργότερα κάθισε γαλήνια να πεθάνει κοντά στην Ευθαλία του και τα άγρια χόρτα, σαν τον πρώτο άνθρωπο που έμαθε την γλώσσα των επιθυμιών και των φυτών.
Όμως θάνατο με τέτοιο γλυκό χαμόγελο κανείς μας δεν έχει ποτέ δει. Τόσο καλά κρυμμένο μάλλον είναι το μυστικό της απόλυτης ευτυχίας που χρειάζεται κανείς να διώξει την φύση του από πάνω του για να το γευθεί έστω για μια φορά… Πηγή: Γιώργος Κουτσαντώνης.